Φοτητικές εκλογές

Δε νομίζω ότι θέτω πρωτότυπα ερωτήματα, αλλά όπως και να 'χει δεν στερούνται σημασίας.
-Πού είναι στις γενικές συνελεύσεις όλος αυτός ο κόσμος που ψηφίζει στις εκλογές;
Δεν δείχνει αυτό ότι οι ψήφοι δεν είναι ιδιαίτερα πολιτικές; Κι εμάς πάνω απ' όλα δε μας ενδιαφέρει η ψήφος αυτή καθεαυτή, αλλά να φτάνει σε ολόπλευρη στήριξη και συμμετοχή η παρέμβαση που κάνουμε σε ένα άτομο.
Δε γίνεται όμως να παίξεις χωρίς φιλικές ψήφους (που δεν είναι σε στιλ πάω να ψηφίσω το φιλαράκι μου, αλλά οπωσδήποτε βασίζονται στο στοιχείο των διαπροσωπικών σχέσεων). Αυτό δε δείχνει σε ένα βαθμό ότι οι εκλογές (τουλάχιστον έτσι όπως γίνεται) δεν είναι προνομιακό πεδίο παρέμβασης και ζύμωσης; Οπωσδήποτε πολύ λιγότερο προνομιακό από ένα μαζικό κίνημα και τις συνειδήσεις που γεννιούνται εκεί μέσα.
Με λίγα λόγια δεν παίζουμε στο γήπεδό μας (τον στίβο της ταξικής πάλης), δεν παίζουμε με δικούς μας όρους και λογικό είναι να χάνουμε. Και θα χάνουμε όσο δεν μεταφέρουμε τον αγώνα στο δικό μας γήπεδο.
Κι ίσως θα ήταν προβληματικό να μην χάναμε, με τους όρους των άλλων. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι οι όροι τους μας αφομοίωσαν.

-Πόσο θετικά μπορεί να είναι τα συμπεράσματα από μια άνοδο που έρχεται σε περίοδο φοιτητικής κινηματικής ειρήνης (κατά αντιστοιχία με το εργασιακή ειρήνη); Ειδικά όταν πέρσι σε περίοδο ανόδου των αγωνιστικών διεργασιών και διαθέσεων, υποστήκαμε για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια σοβαρή μείωση των δυνάμεών μας;
Δεν είναι προβληματικό αυτό για το ρόλο και τη λειτουργία της οργάνωσης;
-Παρεμφερές: το αριθμητικό στοιχείο της υπόθεσης είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει: αλλά σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο που μας ενδιέφερε, θα έπρεπε να σκεφτούμε τι γίνεται και τα ποσοστά της τελευταίας πενταετάιας είναι καθηλωμένα θυμίζοντας περιόδους μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Ποιο είναι το κλειδί που θα μας επιτρέψει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της αστασιμότητας, να δώσουμε ώθηση στις δυνάμεις μας και στο κίνημα, να αλλάξουμε δραστικά τους συσχετισμούς. Κια δεν τα θέτω όλα αυτά επειδή διακατέχομαι από καμιά αριστερίστικη ανυπομονησία. Αλλά για να μην καταντήσουμε σαν αυτό που σατίριζαν οι Αμάν με τον Βούγια και τον Κωνσταντόπουλο και τον εισοδισμό στο ΠαΣοΚ, όπου σε πεντακόσια χρόνια, θα το είχαν κατακτήσει εκ των έσω.
Δε μπορούμε να περιμένουμε γραμμικά, απλοϊκώς εξελικτικά, χωρίς ρήξεις και κάποια ξεσπάσματα αυτή την αλλαγή.
Και εδώ έγκειται σε γενικές γραμμές ένα συνολικό πρόβλημα στην αντίληψή μας, όχι μόνο για το φοιτητικό κίνημα. Θέτουμε σωστά το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας, της ανάγκης ύπαρξης πρωτοπορίας που θα οδηγήσει το εργατικό κίνημα σε αυτή την κατάκτηση, αλλά το απομονώνουμε και το βλέπουμε ξεκομμένα από όλα τα υπόλοιπα. Θα αλλάξουν οι συσχετισμοί, αλλά πώς θα γίνει αυτό; Δεν πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί για να μπορέσουμε ρεαλιστικά να κάνουμε λόγο για επαναστατική πολιτική,. Πρέπει από τώρα να εφαρμόσουμε επαναστατική πολιτική, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.

-Πόσο μας εκφράζει η ποδοσφαιροποίηση και τα συνθήματα του τύπου: στους δαπίτες ρίξε πουτσοκέφαλο, και στον κώλο σας χορέυει η ψωλή του κκε κι άλλα παρόμοιας αισθητικής και εξυπνάδας; Τι καταφέρνουμε με αυτόν τον τρόπο;
Και δεν το λέω επειδή προσβάλλεται ο πολιτικός πολιτισμός μας. Αλλά γιατί στην καλύτερη περίπτωση φανερώνει τα κλασικά κόμπλεξ του νεοέλληνα, που τρώει πούτσα στη ζωή και θέλει κάπου να ξεσπάσει. Γι' αυτό τον ενδιαφέρει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του να γαμάει. Η ομάδα του, το κόμμα του, ο ίδιος τη γκόμενά του και πάει λέγοντας.
Στην χειρότερη εκφράζει απολιτική αφασία και αφομοίωση στο απολιτίκ κλίμα των καιρών.

Και για επίλογο μια ερώτηση: πόσα κομπρεμί γίναν φέτος;