Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Λόγω της ημέρας

Φαντάζεσαι να ήταν ο κόσμος ανάποδα; Α, δηλ όπως τώρα, που έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και μας έπεσε ο ουρανός όπου κάναμε έφοδο στο κεφάλι. Πώς το φαντάζονταν τότε όμως το ανάποδα;

Οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις εμφανίζονται κι ωριμάζουν πρώτα μέσα στο σοσιαλισμό, αναπτύσσουν κι επιβάλλουν την κοινωνική αλλαγή στο εποικοδόμημα. Ποιος είναι όμως το αντεπαναστατικό υποκείμενο;

Η γραφειοκρατία δεν αποτελεί καν τάξη, αλλά είναι στρώμα δι’ εαυτό με τάσεις εξέλιξης σε καθαυτό και ιδιαίτερα στρωματικά συμφέροντα. Οι απαράτσικοι καταλήγουν πολιτικό υπαλληλικό προσωπικό των κουλάκων, των νεπ-μεν και της παραοικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας όμως περιορίζεται από το κρατικό μονοπώλιο και καταλήγει να λειτουργεί υπέρ του, βουλώνοντας τις τρύπες του, ενώ παράλληλα είναι βουτηγμένος στη διαφθορά. Οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς εξηγούν την ανάγκη ύπαρξης ενός άλλου ιδιωτικού τομέα, φιλελεύθερου και διαφανή σαν την αόρατη χείρα του άνταμ σμιθ και τη γκλάσνοστ του γκόρμπι.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι σε συνθήκες κρατικομονοπωλιακού σοσιαλισμού, η αγορά νοθεύεται και ο τομέας της παραοικονομίας αδυνατεί να λειτουργήσει με γνήσια ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Παίρνει υπ’ όψιν τις κοινωνικές ανάγκες και διακινεί σε φτηνές τιμές όσα αγαθά λείπουν, διαφορετικά θα μείνει στα αζήτητα.
Μόλις το 90’ με το πρόγραμμα των πεντακοσίων ημερών του σατάλιν (προσοχή στο πρώτο άλφα) προχώρησε σε ουσιαστική απελευθέρωση τιμών, που μέχρι τότε ορίζονταν κεντρικά κι ήταν ενιαίες από το βλαδιβοστόκ μέχρι τη μόσχα.

Κάποια τμήματα της πολιτικής γραφειοκρατίας έτρεφαν ρεφορμιστικές αυταπάτες ότι η παλινόρθωση μπορεί να επιτευχθεί με ομαλή μετάβαση, χωρίς (αντ)επανάσταση και ταξική σύγκρουση. Η σοσιαλδημοκρατία του κκσε ενσωμάτωνε σε τελική ανάλυση τους γραφειοκράτες στο σοσιαλιστικό σύστημα. Στον αντίποδα, ο ακροδεξιός οπορτουνισμός απέρριπτε με παιδική αφέλεια από θέση αρχής κάθε συμμετοχή στα όργανα της σοβιετικής εξουσίας, αποσυνδέοντας πλήρως τη στρατηγική από την τακτική.

Η αυθόρμητη συνείδηση των διευθυντών φτάνει μόνο μέχρι τον οικονομικό αγώνα και την επιδίωξη επιμέρους αλλαγών και βελτιώσεων, σαν τις μεταρρυθμίσεις κοσύγκιν. Υπήρχε η ανάγκη μιας πρωτοπορίας με τα πιο συνειδητά στοιχεία να καθοδηγήσει τις μάζες. Με μεταβατικό, αντικομμουνιστικό πρόγραμμα κι αιτήματα για δημοκρατία και ιδιοσυντήρηση των επιχειρήσεων.

Η περεστρόικα ήταν το αντίστοιχο μεγάλο άλμα με βολουνταριστικές υπερβολές τύπου μάο. Στην κίνα έκαναν εγκαίρως την αυτοκριτική τους κι απέφυγαν την όξυνση. Έζησαν το δικό τους 89’ μόνο με μια τιεν αν μεν και μια σχεδόν αναίμακτη έφοδο της ανερχόμενης αστικής τάξης στον ουρανό.

Τα πρώτα χρόνια της παλινόρθωσης είναι ένα μεταβατικό διάστημα όπου το καινούριο πεθαίνει, ενώ το παλιό αναγεννιέται από τις στάχτες του, σαν χουντικός φοίνικας. Κι αναγκάζονται έτσι να συνυπάρχουν διαλεκτικά –μια συνύπαρξη που ποτέ δε μπορεί να είναι ειρηνική.

Η περεστρόικα του γκόρμπι είναι το αντίστοιχο μεταβατικό διάστημα με τον κερένσκι και τη δυαδική εξουσία αστών και σοβιέτ. Ενώ ο βομβαρδισμός του κτιρίου των –αστικοποιημένων- σοβιέτ τον οκτώβρη του 93 απ’ το γέλτσιν ήταν το αντίστοιχο της εξέγερσης της κροστάνδης. Οι βουλευτές είχαν βασικά δίκιο, αλλά η αντίστασή τους έπρεπε να τσακιστεί, γιατί στη γωνία καραδοκούσαν οι κομμουνιστές για τη δική τους παλινόρθωση.

Ο κρατικός καπιταλισμός του κλιφ είναι το τελευταίο εκείνο σκαλοπατάκι πριν από την οικονομία της αγοράς, ανάμεσα στο οποίο και τον καθαρό καπιταλισμό δεν υπάρχει κανένα άλλο σκαλοπατάκι. Οι αντικειμενικές συνθήκες ωριμάζουν. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να περιμένουμε μια αντεπανάσταση σε καθαρή μορφή. Μπορεί να έρθει με ένα μέτωπο για τη δημοκρατία που για τους αντεπαναστάτες είναι ο καπιταλισμός, αλλά για τις μάζες και τους συμμάχους τους μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο.

Το 92’, στο βιβλίο του παλινόρθωση ή επανάσταση, ο σάββας ο τρομερός έγραφε πως ακόμα δεν είχε κριθεί τίποτα κι ότι διανύαμε ένα μεταβατικό διάστημα. Είχαν τεθεί ήδη οι βάσεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, αλλά παρέμεναν πολλά αταξικά κατάλοιπα, στις παλιότερες γενιές κυρίως, όπως οι συντάξεις και η επίκληση του σφου με το μουστάκι και άλλων φιλοσοβιετικών αισθημάτων.

Από τη σειρά προβλήματα μετάβασης στον καπιταλισμό

Η σημερινή επέτειος όμως είναι άκρως σοβαρή. Γι' αυτό ας δούμε πώς ξεκινάει ο ραφαηλίδης το βιβλίο του για τη μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού.

Σκοτώστε τη μάνα σας όσο είναι ακόμα νέα, λέει ο σουρεαλιστής και κομμουνιστής πωλ ελυάρ, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του αιώνα που τελειώνει με το θάνατο της σοβιετικής ένωσης. Αιωνία της η μνήμη.

Ήταν μια καλή μητέρα για όλους εμάς τους κομμουνιστές του κόσμου όλου, που την αγαπήσαμε, άλλοι από κομματικό καθήκον, άλλοι από ηθική υποχρέωση και άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα, εξαιτίας της αγάπης μας για τον μαρξ.

Έπρεπε να σκοτώσουμε τη μάνα μας όσο ήταν ακόμα νέα και αναμάρτητη. Είναι καλό να θυμάσαι αναμάρτητους τους πεθαμένους. Δυστυχώς, τη σκοτώσαμε όταν έγινε 74 ετών και είχε πολύ αμαρτήσει.

Η μητέρα μας γεννήθηκε με καισαρική τομή το 1917 στην πετρούπολη, γνωστή περισσότερο σε μας σαν λένινγκραντ, και το 1991 παρέδωσε το πνεύμα στη μόσχα. Συγκεκριμένα στους γκάνγκστερ της μόσχας, που είχαν επικεφαλής τον γέλτσιν. Ο λένιν, ο πατέρας της και παππούς μας, πέθανε πολύ νέος, μόλις 54 ετών, ίνα πληρωθεί το ρηθέν, οι καλοί πεθαίνουν νέοι.

Η μητέρα λυπήθηκε πολύ για τον χαμό του πατέρα της. Και για να το δείχνει και να τη βλέπει ο κόσμος και να λέει, να η κόρη του λένιν, από το 1924 που πέθανε ο πατέρας της πήγαινε κάθε μέρα στον τάφο του, στην κόκκινη πλατεία, για να δει μια μούμια. Κάποιοι είχαν βαλσαμώσει την επανάσταση.

Αφού όλα πεθαίνουν, πρέπει να πεθαίνει και η φτώχεια που γεννάει επαναστάσεις, κομμουνιστικές και άλλες. Η φτώχεια βρωμάει και βαλσαμωμένη. Αυτό πίστευε ο μαρξ, που δεν πίστευε στο θεό, που είναι βάλσαμο για τους απελπισμένους.
Ο μαρξισμός είναι μια απόπειρα απάντησης σε ερωτήματα τόσο παλιά, όσο κι οι μούμιες των φαραώ.


Μετά την τελευταία πρόταση, ο υποψιασμένος αναγνώστης θα περίμενε ίσως μια ανάλυση για τα φαραωνικού τύπου έργα και τον ασιατικό τρόπο παραγωγής. Αλλά ο μεγάλος ράφα το γυρνάει στον τόμας μορ και την ουτοπία του. Κι αυτό επίκαιρο είναι αν σκεφτείς πόσους ουτοπικούς σοσιαλιστές έχουμε σήμερα που βρήκαν ότι ο μαρξισμός είναι πασέ και την ψάχνουν αλλιώς.

Και για επίλογο ένα κομμάτι από το οπισθόφυλο του βιβλίου του κώστα τζαταζάνη είμαι κομμουνιστής. Γραμμένο εν έτει 1991. Που ήταν εύκολο να κυκλοφορήσεις ό,τι ήθελες χωρίς να σου πει κανείς κομματικός τίποτα. Αλλά ήταν τρομερά δύσκολο, εκτός μόδας κι επίσημης γραμμής ως ένα βαθμό, να επιμένεις κομμουνιστικά.

Ακόμα και φάρσα να ήταν ευχαριστώ τους λένιν, στάλιν, ζαχαριάδη, μπρέζνιεφ, πουμπλίδη, φλωράκη και εκατομμύρια άλλους επώνυμος και ανώνυμους σε όλη τη γη, που την έστησαν, έστω για να ικανοποιήσουν τις ποταπές φιλοδοξίες τους ή τα κόμπλεξ τους.

Που την κέντησαν τόσο περίτεχνα, που με παρασύρανε, που με κάνανε με περηφάνια να πουλάω ρίζο, που μου ‘δωσαν την ευκαιρία άπειρες φορές να δακρύσω από συγκίνηση κι ενθουσιασμό, βλέποντας τα μπολσόι ή το '9 μέρες του μαγιού', διαβάζοντας τη τζαμίλια, ή για τον γκαγκάριν, τη βδομάδα αλληλεγγύης στο λαό του βιετνάμ, την αφρική, παντού. Συνομιλώντας με τον ισπανό σύντροφο, ή τον υπουργό συντονισμού της κυβέρνησης αλιέντε, απειροελάχιστο κομμάτι και ‘γω ενός κοχλαστού αιώνα, που μας έκανε περισσότερο ανθρώπους.

Ήταν θαυμάσιοι φαρσέρ και δολοπλόκοι. Τόσο πολύ, που ‘φτιαξαν κι έβαλαν στο μεδούλι των λαών, στα ίδια τα χρωμοσώματα κάθε ανθρώπου ένα όραμα. Ναι, ένα όραμα.
Αυτό το όραμα του νέου κόσμου, του σοσιαλιστικού. Αυτό που θα κάνουμε πράξη στο άλλο άλμα. Έστω, στο 15ο κατοπινό άλμα.


Το τρίτο άλμα θα είναι το τελικό. Αρκεί να μην είναι στο κενό και να 'μαστε από πάνω ως το τέλος. Μέχρι τότε, στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ. Βενσερέμος.

*Ο κώστας τζατζάνης σήμερα είναι υποψήφιός μας κάπου στον πειραιά (αντιπεριφερειάρχης νομίζω, ή κάτι τέτοιο).
Μεγάλο παληκάρι. Στηρίζουμε-ψηφίζουμε.

14 σχόλια:

haridimos είπε...

Κωστας Τζατζανης, βιογραφικό από την εφημερίδα των αποφοιτων της Ιωνιδειου για τις εκλογές

http://tinyurl.com/38v5lc5

Ανώνυμος είπε...

ΡΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ, ΜΙΛΑΣ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ.ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ ΟΜΩΣ ΤΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΕ ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ.ΘΑ ΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΔΩ ΤΗ ΦΑΤΣΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΛΑΜΕ... ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΑΛΕ...ΤΕΛΙΚΑ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΧΑΓΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ,ΛΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΡΩΣΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ?ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ -ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ ΟΠΟΥ ΕΝΑΣ ΚΟΤΣΑΜΠΑΣ(ΗΣ) ΚΑΙ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙ ΦΙΛΗΔΟΝΑ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΙΩΤΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΚΕΙ .ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΧΕΡΙΑ (ΚΑΙ ΠΟΔΙΑ ) ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.

Ανώνυμος είπε...

Συντροφοι μαζεψα ενα σωρο αγνωστες λεξεις πακαλω μεταφραση απαράτσικοι ,κουλάκων,νεπ-μεν,αόρατη χείρα του άνταμ σμιθ, γκλάσνοστ,σατάλιν, ακροδεξιός οπορτουνισμός,κοσύγκιν,περεστρόικα ,βολουνταριστικές υπερβολές,κερένσκι,εξέγερσης της κροστάνδης,κρατικός καπιταλισμός του κλιφ, τόμας μορ και την ουτοπία του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

1. Ευχαιστώ. 2. Ελπίζω να μην ακούν κι οι υπόλοιποι φωνές όταν διαβάζουν τα κείμενα. 3. Τα κείμενά μου είναι σνομπ, με επιλεκτική απεύθυνση ώστε να αποθαρρύνουν τους μη παροικούντες στον μικρόκοσμό μας πριν καν μπουν στον κόπο. Κι απ' την άλλη προσπαθώ να έχουν ρέοντα λόγο για να μπορεί να τα διαβάσει ευχάριστα οποιοσδήποτε. Όπως ο από κάτω σύντροφος που μάζεψε ένα σωρό απορίες.

Αν πω όσα σκέφτομαι για τον χάγιο και τις εκλογές ο μισός κόσμος που διαβάζει το μπλοκ θα σταματήσει να το κάνει.

Το πέτρογκραντ είναι δικό μας. Από εδώ θα ξεκινήσει η επανάσταση. Λες όμως ο δήμαρχος του σοβιέτ να μας βγει τρότσκι; Αν τους πάρουμε ίσως γράψω και για μια περσινή εκδήλωση με τον παπασταύρου που ήταν όλα τα λεφτά.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Απαράτσικοι: σοβιετική λέξη για τους πολιτικούς γραφειοκράτες, τους ανθρώπους του απαράτ, του μηχανισμού.

Νεπ μεν: όσοι ωφελήθηκαν από τη νεπ του λένιν που έδινε προσωρινά προνόμια στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να προσελκύσει επενδύσεις που θα έδιναν ώθηση στην ανοικοδόμηση μετά τον εμφύλιο.

Κουλάκοι: κάτι σαν αστική τάξη της υπαίθρου. θέριεψαν επί νεπ μέχρι που ήρθε η αποκουλακοποίηση και η εξάλειψή τους ως τάξη στα τέλη του 20-αρχές 30 με την κολεκτιβοποίηση (οργάνωση των αγροτών σε συνεταιρισμούς).

Ο άνταμ σμιθ είναι αστός, κλασικός της πολιτικής οικονομίας, πρόγονος θεωρητικός του ρικάρντο. η αόρατη χείρα της αγοράς ήταν ο περίφημος όρος που χρησιμοποιούσε για να δείξει ότι η αγορά έχει την ικανότητα να αυτορυθμίζεται με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.
Σα να υπήρχε ένα αόρατο χέρι που τα ρύθμιζε όλα.

Γκλάσνοστ σημαίνει διαφάνεια κι ήταν ένα από τα συνθήματα της περεστρόικα (ανασυγκρότηση, αναδόμηση) του γκόρμπι. Θεωρητικά θα έριχνε φως στην πολιτική ζωή και στις 'μαύρες κηλίδες' της ιστορίας, δηλ τα 'σταλινικά εγκλήματα'. Στην ουσία χρησιμοποιήθηκε για να βγάλει εκτός παιχνιδιού τους πολιτικούς ανταγωνιστές του γκόρμπι (πχ λιγκατσώφ) και να αμαυρώσει συνολικά την περίοδο όπου τέθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού στη σοβιετία.
Είναι λογοπαίγνιο, μαζί με την χείρα του σμιθ -που ως αόρατη είναι κι αυτή διάφανη.

Ο σατάλιν πρέπει να ήταν οικονομολόγος, ένα γκεσέμι της περεστρόικα, που έβγαλε ένα πρόγραμμα 500 ημερών κάπου το 9ο' που προωθούσε βασικά την απελευθέρωση των τιμών και έριχνε απότομα το βιοτικό επίπεδο του σοβιετικού λαού. Σατανική η παρολίγον συν(επ)ωνυμία του με το παρατσούκλι του τζουγκασβίλι αλλά δεν έχουν καμία σχέση.
Έχει σημασία να καταλάβουμε αυτό το σημείο. Δε νοείται καπιταλισμός χωρίς ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών κι αυτό πρέπει να το λάβουν υπόψιν όσοι ανακαλύπτουν κρατικό καπιταλισμό και απόσπαση υπεραξίας πριν την περίοδο των ανατροπών.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ακροδεξιός οπορτουνισμός: Όπως είναι ο αριστερισμός που βλέπει μόνο τη στρατηγική και την αποκόπτει από την τακτική, απορρίπτοντας τους συμβιβασμούς και τη συμμετοχή στο αστικό κοινοβούλιο, παρουσιάζω κάτι αντίστοιχο από την άλλη πλευρά. Αν και τότε οι λέξεις είχαν χάσει το νόημά τους. Αριστεροί θεωρούνταν οι δεξιοί σαν τον γιάκοβλεφ, ή και την δαμανάκη στα ελληνικά δεδομένα κι οι άλλοι θεωρούνταν 'συντηρητικοί'.

Κοσύγκιν: Πρωθυπουργός της σοβιετίας για πολλά χρόνια. Οι μεταρρυθμίσεις κοσύγκιν το 65 σηματοδότησαν τη στροφή στην αγορά και στα κριτήρια κέρδους που έστρωσαν το δρόμο για τις ανατροπές στα χρόνια της περεστρόικα.

Περεστρόικα: μαζί με τη γκλάσνοστ και τη νέα σκέψη (παμπάλαια και σοσιαλδημοκρατική στην ουσία) ήταν τα συνθήματα με τα οποία πλάσαρε ο γκορμπατσώφ την πολιτική του.
Σημαίνει αναδόμηση -της οικονομίας και της χώρας γενικώς- σε αντίθεση με τα χρόνια της στασιμότητας -όπως ονομάστηκε η περίοδος μπρέζνιεφ με τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Επί το ελληνικότερον βουλησιαρχικές υπερβολές. Σημαίνει ότι κάνουμε τη βούλησή μας πραγματικότητα και πιστεύουμε ότι η θέλησή μας αρκεί για να πετύχουμε κάτι.
Είχε τέτοια στοιχεία η περίοδος του μαο και η λογική του μεγάλου άλματος, που όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο πιθανό είναι να πηδήξει πάνω από την ίδια την πραγματικότητα και τα ζητήματα που πρέπει να λύσει.

Κερένσκι: ηγετικό στέλεχος των μενσεβίκων, ο τελευταίος αστός πρωθυπουργός της ρωσίας πριν την οκτωβριανή επανάσταση. Πέθανε σε βαθειά γεράματα στη δύση, ευτυχώς χωρίς να προλάβει εν ζωή να δει τη σοβιετία να διαλύεται.

Κροστάνδη: εξέγερση ναυτών και αγροτόπαιδων που ξέσπασε στο ομώνυμο -τρόπον τινά- προάστιο του λένινγκραντ και συνέπεσε με το 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων -αυτό που απαγόρεψε τις φράξιες στο κόμμα, ίσως κι υπό την πίεση των γεγονότων.
Κηδεμονεύτηκε πολιτικά κυρίως από τους αναρχικούς (και δευτερευόντως από κάποια αντεπαναστατικά στοιχεία) και καταστάλθηκε από τον κόκινο στρατό με επικεφαλής τον τρότσκι. Πολλά αιτήματα των εξεγερμένων ήταν μάλλον δίκαια, αλλά η συγκυρία ήταν αμείλικτη και επέβαλε αντίστοιχα αδιάλλακτη αντιμετώπιση από τη σοβιετική εξουσία.

Κρατικός καπιταλισμός: έτσι χαρακτηρίζει την κοινωνική φύση της εσσδ ο αποστάτης της 4ης -τροτσκιστικής- διεθνούς τόνι κλιφ στην αντίστοιχη μελέτη του που στις μέρες μας είναι το ευαγγέλιο του σεκ και του δικού του διεθνούς ρεύματος. Η ορθόδοξη τροτσκιστική άποψη κάνει λόγο για εκφυλισμένο εργατικό κράτος.

Για την ωραία ιστορία του τόμας μορ μπορείς να διαβάσεις το βιβλίο του ράφα. θα σου λύσει αρκετές απορίες και θα σου δημιουργήσει άλλες τόσες.
Η ουτοπία του είναι μια από τις πρώτες απόπειρες περιγραφής μιας κομμουνιστικής κοινωνίας κι ανήκει στους προδρόμους του ουτοπικού, προμαρξικού σοσιαλισμού.

Δεκτές διορθώσεις, ενστάσεις και προσθήκες.
Ερωτήσεις όχι. Από αύριο πάλι.

Κ.Ν.Ε. είπε...

KΡΟΝΣΤΑΝΔΗ: το τέλος της οχτωβριανής επανάστασης και η αφετηρία του "όλη η εξουσία στο κόμμα". η συγκύρια δεν ήταν αμείλικτη. εκτός από αναρχικούς υπήρχαν πάρα πολλοί μπολσεβίκοι. το κομμα μπορούσε κάλλιστα να βρεί μια συννενόηση και συμβιβασμό με τους ναύτες (οι δεύτεροι ήταν έτοιμοι). ο "πρεσβευτής" του -καιμάλλον όχι ατομικά δρώντας- επέλεξε αντί της συννενόησης το τελεσίγραφο. δεν είναι τυχαίο το όνομα: κρονστάνδη, η πόλη του Κρόνου. Ο θεός Κρόνος ως γνωστόν έτρωγε τα παιδιά του για να μη του πάρουν την εξουσία. Μόνο ο Δίας γλίτωσε.. Στην Κρονστάνδη η επανάσταση έφαγε τα παιδιά της. Και γι'αυτό τελείωσε εκεί.



κομμαντο νοεμβριανής εντροπίας

Κ.Ρ.Α.Μ.Α. είπε...

κροστανδιώτες: το καμάρι και η δόξα της επανάστασης(τους αποκάλεσε ο τρότσκι πριν την αιματοχυσία!) από τα πιο επαναστατικά στοιχεία της σ.ε., συστοιχήθηκαν με τους μπολσεβίκους στον αγώνα ενάντια στην προσωρινή κυβέρνσηση του Κερένσκι. το κράτος όμως τότε δεν είχε παρα έναν και μόνο σκοπό: να ασφαλίσει την εξουσία και να την διατηρήσει με κάθε κόστος (στον αντίποδα βρίσκεται η ανώτερη ανθρωπιά των κροστανδιωτών) - στην προκειμένη τις ζωές των πιο πρωτοπόρων κομματιών της επανάστασης. "Για μέρες και νύχτες τα δάση γύρω από την Πετρούπολη αντηχούσαν από τις “ασκήσεις βολής” των Τσεκιστών: ήταν οι επιζώντες της Κρονστάνδης που εκτελούνταν προς δόξαν των Μπολσεβίκων δικτατόρων".

"Λάμπουμε όλοι στην Κροστάνδη. Στην πιο περήφανη γεωγραφία."
Ν.Καρούζος

Ανώνυμος είπε...

απολιθωμα θελω πολυ να σταματησω να σε διαβαζω, οποτε για λεγε για χαγιο και εκλογες...

Ανώνυμος είπε...

Το αυριο ηρθε.
"Αν πω όσα σκέφτομαι για τον χάγιο και τις εκλογές ο μισός κόσμος που διαβάζει το μπλοκ θα σταματήσει να το κάνει."Ποιοι μισοι? Το εξωκοινοβουλιο ή οι άλλοι?
"Αν τους πάρουμε ίσως γράψω και για μια περσινή εκδήλωση με τον παπασταύρου που ήταν όλα τα λεφτά"
Τον Κυριλλο ?Και για ποιον η κριτικη?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο κρόνος τρώει τα παιδιά του αλλά ο κομάντο είναι ο δίας που γλίτωσε και ρίχνει αστροπελέκια σε κύκλους που είναι το σήμα της κατάληψης. Μεγάλωσε σε μια σπηλιά στο πήλιο -από εκεί του έμεινε το επιστροφή στη φύση- παρέα με κενταύρους και το κέρας της κατσίκας αμάλθειας με την οποία έπαιζε διάφορα.

Η επανάσταση τελείωσε το 21' αλλά αν είχε διαβάσει το άσπρο βιβλίο του μπρίντον που ζούρνεψε από τον αναρχικό συνασπισμένο φίλο του θα ήξερε ότι είχε τελειωσει πριν καν αρχίσει ο εμφύλιος. Κι αν θυμόταν το hw που του έβαλα με τον βίκτορ σερζ (αναρχικός που πήγε με τους μπολσεβίκους) θα ήξερε ότι όσο δίκαια κι αν ήταν τα αιτήματα που είχαν οι ναύτες και τα αγροτόπαιδα της κρονστάνδης η σοβιετία ήταν εξαντλημένη μετά τον εμφύλιο και δεν άντεχε άλλες περιπέτειες. Αυτό υπαγόρευσε σε μεγάλο βαθμό και την αδιάλλακτη στάση των μπολσεβίκων. Όπως και την απαγόρευση των ομάδων στο κόμμα των μπολσεβίκων εξαιτίας των έκτακτων συνθηκών και βασικά της δυσαρέσκειας της αγροτιάς που ήταν η συντριπιτική πλειοψηφία του πληθυσμού και μπορούσε αν το ήθελε να πνίξει τις πόλεις με το κοκαλιάρικο χέρι της και να τις αφήσει να αφανιστούν από την πείνα.

Επειδή εγώ όμως δε διάβασα ακόμα τον καρούζο κ δεν ξέρω να πω κάτι ποιητικό για απάντηση:
όσο την κρονστάνδη θα έχετε οδηγό
εμείς στην αντεπίθεση μαζί με το λαό

Οι σωστές απαντήσεις είναι:
-το εξωκοινοβούλιο (αλλά δεν ξέρω αν θα γράψω κάτι, πρέπει να το φιλτράρω πρώτα μέσα μου)
-και ο κύριλλος που είχε μιλήσει σε μια εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου του στάλιν για τη δεξιά παρέκκλιση και το μπουχάριν και μου είχε αρέσει πολύ χωρίς να συμφωνώ σε όλα. Αλλά πρέπει πρώτα να βρω τις σημειώσεις που κράτησα πέρσι και δεν είναι πολύ εύκολο.

Ανώνυμος είπε...

Καταραμένη η μέρα που έφυγα απ'τη φύση και βρέθηκα στη μητρόπολη. Εδώ και δέκα χρόνια ακούω τα ίδια και τα ίδια. Όλα τα επιχειρήματα έχουν ένα σκοπό: να δείξουν ότι οι μπολσεβίκοι είχαν δίκιο. Τα πάντα μπορεί να λεχθούν αρκεί να μη ξεφύγουμε απ'το στόχο: -ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ οι μπολσεβίκοι να κάνανε λάθος.
Και γι'αυτό ακριβώς έρχεται ο Γκόρμπι (βρυκόλακας φτιαγμένος απ'τα λάθη που δεν αποδέχτηκε ποτέ κανείς) στο τέλος και σημαδεύει μια για πάντα το υποσυνείδητο του Απολιθώματος και πολλών άλλων μαρξιστών-λενινιστών. Σημειωτέον πως αν -λέμε τώρα..- ο βρυκόλακας δεν ερχότανε, θα συνεχίζανε μέχρι σήμερα να λένε τα ίδια, και δεν θα είχανε πάει ούτε καν αυτά τα λίγα βήματα πίσω στις μ-λ πεποιθήσεις τους που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μετά την επική καταστροφή της σοσιαλιστικής πατρίδας.
Η συζήτηση βέβαια δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσε κάποιος να πει πως αφού ακριβώς είχε τελειώσει ο εμφύλιος (με την ενεργητικότατη θυσία και των Κρονστανδινών)και ήταν όλοι πολύ κουρασμένοι και πεινασμένοι, γι'αυτόν ακριβώς το λόγο και μία "εσωτερική" αιματοχυσία στο επαναστατικό στρατόπεδο ήταν αυτό που έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία. Συν το πρόβλημα του "παραδείγματος". Το γεγονός δηλαδή πως τέτοιες ενέργειες άνοιξαν τον χορό ανάλογων αντιμετωπίσεων της διαφορετικής αποψης στο εσωτερικό των κκ όλης της υφηλίου (αφού το κάναν οι νικητές, δε μπορεί.. δικιο θάχουν.. ασ το κάνουμε κι εμείς..)
Κατά τ'άλλα, όντως έχει δίκιο ο Μπρίντον. Η επανάσταση σταμάτησε όταν το πάνω χέρι στις σχέσεις παραγωγής το πήραν οι διευθυντές και το κόμμα σταμάτησε τη λειτουργία των εργοστασιακών επιτροπών -των εργατικών πολιτικών υποκειμένων που γεννήθηκαν από την Οχτωβριανή και ταυτόχρονα τη γέννησαν.
Λίγο αργότερα, αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν, 500.000 αιτήσεις καταφθάνουν στα γραφεία των μπολσεβίκων. Αιτήσεις διάφορων διευθυντών(πρωην αστοί). Θέλουν να γίνουν μέλη του κόμματος. Τί έγινε ρε παιδιά?? Γιατί περιμέναν να πεθάνει ο Ουλιάνωφ?? Και γιατί τελικά οι αιτήσεις έγιναν δεκτές??
Όλοι απορούσαν (ή παρίσταναν τους απορούντες).
Κάπου εκεί τελειώνει το παραμύθι, τα κόκκαλα του Γράκχου Μπαμπέφ τρίζουν σε κάποια γαλλικά χώματα, και ανοίγει ο δρόμος για τους βρυκόλακες.

"Λάμπουμε όλοι στην Κροστάνδη. Στην πιο περήφανη γεωγραφία."


κομμαντο νοεμβριανης εντροπιας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ίσως αυτό να διάβασε ο γέλτσιν και συγκινημένος να αποκατέστησε επί των ημερών του τους εξεγερμένους κροστανδιανούς.

Ανώνυμος είπε...

Συνδικαλιά..