Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Ποια είναι λοιπόν σήμερα η κατάσταση στην ελλάδα;

Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι αδύναμος. Έχει ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Μία πτυχή της εξάρτησης είναι και το χρέος. Το έλλειμμα των χωρών του νότου είναι η άλλη όψη του εμπορικού πλεονάσματος της γερμανίας και της τοκογλυφικής εξυπηρέτησης των δανείων. Το δημόσιο χρέος είναι η τελική συνέπεια της σύμφυσης του αστικού κράτους με τα μονοπώλια. Το χρέος προϋπήρχε της κρίσης κι οξύνεται τώρα που το κράτος μπουκώνει με ζεστό, “δημόσιο” χρήμα τα μονοπώλια για να αποτρέψει την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους τους. Κοινωνικοποεί τις ζημιές τους κι επιδοτεί την κερδοφορία τους.

Η ανάκαμψη από την κρίση προβλέπεται αναιμική. Οι μισθοί πιέζονται προς τα κάτω και καλούνται να γίνουν “ανταγωνιστικοί” απέναντι σε μισθούς πείνας, επιπέδου βουλγαρίας ή κίνας. Έτσι όμως μειώνεται κι η αγοραστική ικανότητα του πληθυσμού. Η αγορά μένει στάσιμη κι η όποια ανάπτυξη -ακόμα και με αστικά κριτήρια- μένει απλό ευχολόγιο.

Ο καπιταλισμός συναντά συνεχή κι αξεπέραστα αδιέξοδα. Αναγκάζεται να σπάσει τις παραδοσιακές του συμμαχίες με μικροαστικά στρώματα (πχ κάποια κλειστά επαγγέλματα και τα “ρετιρέ” των δημοσίων υπαλλήλων) ρισκάροντας το ξέσπασμα της οργής τους στο πλευρό του εργατικού κινήματος.

Επιπλέον. Πετάει μαζικά εργαζόμενους εκτός παραγωγής, απαξιώνοντας τη βασική παραγωγική δύναμη, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Οδηγεί σε απόλυτη εξαθλίωση μια σειρά στρώματα για να ευημερήσουν οι αριθμοί και τα κέρδη των καπιταλιστών. Απαξιώνει δηλ τη ζωντανή εργασία για να αποτρέψει την απαξίωση της νεκρής (δηλ των κεφαλαίων). Πάνω απ' όλα αδυνατεί να βρει κάποια διέξοδο από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει, να δώσει κάποια προοπτική ανάπτυξης και υπέρβασης της κρίσης.

Με άλλα λόγια, ο σύγχρονος καπιταλισμός: i) εξαθλιώνει μαζικά κι απόλυτα τις μάζες και ii) μετά βίας μπορεί να χωρέσει εντός των πλαισίων του κάποια περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του λένιν ότι ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο (που είναι το ίδιο σα να λέμε ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο) είναι ένα σύστημα που σαπίζει. Παρασιτεί εις βάρος του κόσμου της δουλειάς που παράγει όλο τον πλούτο. Πισωγυρίζει την ανθρωπότητα σε συνθήκες μεσαίωνα. Το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα προβάλλει, όχι ως μια κούφια αφαίρεση, όχι ως καρικατούρα στα χείλη του προέδρου της “σοσιαλιστικής” διεθνούς, αλλά ως αδήριτη πραγματικότητα για το εργατικό κίνημα και τους λαούς του κόσμου. Αυτές είναι οι μόνες εναλλακτικές που έχουν μπροστά τους.

Πιο ειδικά. Ποια είναι η παραγωγική προοπτική της ελλάδας εντός του καταμερισμού της εε; Να γίνει ένα τουριστικό θέρετρο πολυτελείας, που θα προσφέρει δευτερευόντως και ορισμένες υπηρεσίες. Κι ίσως περισσέψουν γι' αυτήν κάποια ψίχουλα από το φαγοπότι των πολυεθνικών και τις καπιταλιστικές μπίζνες με τα πετρέλαια στο αιγαίο.
Η προοπτική δηλ είναι να γίνει το κωλάδικο της ευρώπης, ό,τι περίπου ήταν η κούβα για τις ηπα πριν την επανάσταση του 59'.

Ποια πρέπει να είναι η απάντησή μας σε όλα αυτά;
Η δική μας απάντηση πρέπει να περνάει από την απόκρουση της αντεργατικής επίθεσης της τρόικας εε-δντ-κυβέρνησης. Να ξεκινάει από την άρνηση να πληρώσει ο εργαζόμενος λαός τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης κι ένα χρέος που δε δημιούργησε. Αλλά δεν μπορεί να μείνει εκεί. Πρέπει να είναι καθαρό ότι δε μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού, εντός του συστήματος. Χρειάζεται μια συνολική, πολιτική πρόταση που θα βάζει θέμα εξουσίας και υπέρβασης του καπιταλισμού.

Τα γιατροσόφια του κεϊνσιανισμού έχουν χρεοκοπήσει οριστικά. Οι -απαραίτητες- μικρές νίκες, οι όποιες επιμέρους κατακτήσεις είναι επισφαλείς όσο δεν οδηγούν σε αλλαγές σε κεντρικό, πολιτικό επίπεδο.

Αυτό δε συνιστά ηττοπάθεια, ή κάποια άρνηση να παλέψουμε για τα άμεσα, τα μικρά και καθημερινά. Αλλά συγκεκριμένη ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας. Είναι επίσης το συγκεκριμένο δίδαγμα από το κίνημα της αργεντινής που δεν απέκτησε ποτέ πολιτική στόχευση κι έμεινε στα μισά του δρόμου, χωρίς να φτάσει τον αγώνα του μέχρι τέλους και να διασφαλίσει τις κατακτήσεις του. Αλλά κι από τις αυταπάτες που σκορπούσαν αφ' υψηλού, όσοι αεροβατούσαν εκείνες τις μέρες κι έλεγαν ότι η εξουσία βρισκόταν στους δρόμους περιμένοντας τους εργάτες να απλώσουν το χέρι τους να την καταλάβουν.

Η αντικειμενική πραγματικότητα θέτει πιο επιτακτικά από ποτέ το ερώτημα: “ανάπτυξη για ποιον;” καθώς και την ανάγκη για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης. Όσο γενικό ή αφηρημένο κι αν μοιάζει αυτό, είναι η ίδια η συγκυρία που το βάζει συγκεκριμένα. Με αυτό καλούμαστε να εμπνεύσουμε τον κόσμο κι ως προς αυτό θα κριθεί κι ο καθένας μας. Καλούμαστε να το εξηγήσουμε, να το εξειδικεύσουμε, να πείσουμε ότι είναι ρεαλιστικό κι αναγκαίο. Μια ανάγκη που προκύπτει από την ίδια τη ροή των πραγμάτων, όχι ως έτοιμο, εγκεφαλικό σχήμα που φοριέται πάνω τους στη βάση των επιθυμιών μας.

Η λαϊκή εξουσία-οικονομία, παρά το -κατά σημεία- θολό περιεχόμενό της, προσπαθεί να απαντήσει σε αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Ξεκινάει από τα προβλήματα της συγκυρίας, -την καπιταλιστική κρίση, την ανεργία, τις απολύσεις, την ακρίβεια, την τοκογλυφία με μοχλό το δημόσιο χρέος, την υπερχρέωση των λαϊκών οικογενειών- και τα δένει με μια συνολική πρόταση εξουσίας. Που μιλάει για ανάπτυξη υπέρ του εργαζόμενου λαού και αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ελλάδας, σε έμψυχο κι άψυχο δυναμικό: των χιλιάδων ανέργων που συγκροτούν τον 'εφεδρικό στρατό και νιώθουν το μέλλον τους υποθηκευμένο, των αγροτικών προϊόντων που καταλήγουν στις χωματερές, των βιομηχανιών που κλείνουν ή μετακομίζουν στις πιο φτωχές χώρες των βαλκανίων, κτλ.

Κάθε επιμέρους αίτημα που περιγράφει τη λαϊκή εξουσία, συνδέεται με τα υπόλοιπα και συγκροτεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα που δένει τον πολιτικό με τον οικονομικό αγώνα. Είναι ένας αγώνας που ξεκινάει στο σήμερα και ολοκληρώνεται μόνο όταν αλλάξει χέρια η εξουσία κι οι εργάτες αρχίζουν να ορίζουν την παραγωγή, τους καρπούς της δουλειάς τους.

Το πού ακριβώς θα φτάσουν είναι ζητούμενο. Μπορεί να βρουν μπροστά τους τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπισαν οι μπολσεβίκοι, πχ αν είναι δυνατή ή όχι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα, στον αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Μπορεί να ισχύει και στη δική μας περίπτωση αυτό που είχε πει ο λένιν για τη ρωσία της εποχής του. Γι' αυτούς, ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσουν, να κάνουν το πρώτο βήμα, αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο να συνεχίσουν με τα επόμενα.

Αυτό που είναι φαινομενικά παράδοξο είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που απορρίπτουν τη θεωρία της εξάρτησης και της σχετικής καθυστέρησης του ελληνικού καπιταλισμού, αρνούνται παράλληλα και το εφικτό της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μία τέτοια χώρα, αν δε νικήσει πρώτα παγκόσμια η επανάσταση. Και αντιστρόφως.

Αυτή η κουβέντα στο σήμερα όμως, θυμίζει ίσως τη διαμάχη για το φύλο των αγγέλων, τη στιγμή που οι κολασμένοι της γης βράζουν στα καζάνια της καπιταλιστικής κόλασης και δεν έχουν εξασφαλίσει κανέναν επίγειο παράδεισο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού οδηγεί αρχικά στο σπάσιμο της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο της. Αν αυτή η τιμή πέσει στο εργατικό κίνημα της ελλάδας, δεν πρέπει να αφήσει να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία, για να βρει καλύτερες προϋποθέσεις στο μέλλον.

Αν η ελλάδα δεν έχει τις υλικο-τεχνικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, δε μπορεί να περιμένει από τους αστούς να τις δημιουργήσουν. Το κίνημα δεν έχει τίποτα να περιμένει απ' τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Καμία βελτίωση, καμία μεταρρύθμιση, κανέναν αστικο-δημοκρατικό εκσυγχρονισμό. Αυτά θα τα φέρει εις πέρας η εργατική εξουσία, μαζί με τα υπόλοιπα σοσιαλιστικά της καθήκοντα.

Η επερχόμενη επανάσταση στην ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, όχι δημοκρατική ή κάποιο άλλο ενδιάμεσο, προπαρασκευαστικό στάδιο, ή κάποια μορφή κρατικού καπιταλισμού που θα ανοίξει τον (τρίτο) δρόμο για το σοσιαλισμό. Κι αν σκεφτεί κανείς πώς έβαζαν το εν λόγω ζήτημα οι πολιτικές δυνάμεις τη δεκαετία του 30 και το συγκρίνει με το σήμερα, οι μεταστροφές μοιάζουν ακόμα πιο εντυπωσιακές. Χωρίς αρχές, όπως έλεγαν κι εκείνη την εποχή.
(Εντάξει ρε συ, ρεφόρμισε. Αλλά πού είναι οι αρχές σου;)

Όλα αυτά δίνουν πάσα για το ζήτημα της θεωρίας των σταδίων. Προηγουμένως όμως θα δούμε κάποια πράγματα πάνω στην έννοια της μετάβασης και των μεταβατικών εν γένει.
Από βδομάδα τα σπουδαία.

Υγ: η κε του μπλοκ εξακολουθεί να βρίσκεται σε αργία ως το τέλος της εβδομάδας και δε θα μπορεί να απαντά σε σχόλια. Παρόλα αυτά βρήκε λίγο χρόνο για να ανεβάσει το δεύτερο μέρος του κειμένου που είχε αφήσει στη μέση.
Εσείς πάντως, -μπορείτε να- χτυπάτε ελεύθερα.

42 σχόλια:

Yiorgos είπε...

Τα ίδια παντελάκη μου. Τα ίδια παντελή μου.

ΑΝΤΑΡΤΗΣ είπε...

Κνιτες η σημερινή ανακοίνωση για την απεργία πείνας των μεταναστών δεν θα μείνει αναπάντητη. Τίποτα άλλο.

Ξευτίλες.

Ανώνυμος είπε...

Τι σε χάλασε ρε αντάρτη? Και δεν ήταν καν για την απεργία πείνας.

Ανώνυμος είπε...

Άλλαξε η ημερομηνία για την απεργία απο το ΠΑΜΕ
Στις 23 Φλεβάρη τελικά.Στις 10 μέρα πανελλαδικής δράσης.

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/1/2011&id=13062&pageNo=9&direction=1

Αναυδος είπε...

@Ανταρτη
Τι θα κάνεις θα κρατήσεις την αναπνοή σου μεχρι να σκασεις ?

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχετικά καινούριο μπλογκ:

http://menokio.blogspot.com/

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@αντάρτης (να σου πετύχει)

Όταν βγάζει μια ανακοίνωση το ΚΚΕ θα την διαβάζεις πρώτα 2 και 3 φορές. Αν και μετά απ αυτό δεν συμφωνείς, θα καταθέτεις με κάθε επιφύλαξη και κυρίως με σεβασμό στην εργατική τάξη και την πρωτοπορία της τις όποιες ενστάσεις σου.

Σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν οι απειλές να αποφεύγονται. Όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί σε γελοιοποιούν περαιτέρω.

Ανώνυμος είπε...

Πρίγκιπά μου, πραγματικά τιμάτε το όνομά σας.
λαθραναγνώστης

zhukov είπε...

@felix
kalos einai o thanasis sto blog tou apla kourazei ligo... pio apla...

@ antartis
trolll trolll trolll

ΣΠΥΡΟΣ είπε...

Ορέ "αντάρτη" τση πορδής...Οταν θα μιλάς για τους Κνίτες και το τιμημένο ΚΚΕ θα ξεπλένεις πρώτα το βρωμόστομά σου,ασφαλίτικο κάθαρμα, κι ύστερα θα τολμάς,σιγά-σιγά και με σεβασμό,με αιδώ και συστολή,να απευθύνεις τον λόγο...
Γκέγκε, ελεεινό κάθαρμα ; ; ;
Σπύρος

Τρολλετάριος είπε...

Το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσεις με αφήνει άναυδο.

Όπως επίσης και το ότι η κομμουνιστική λέσχη συζητίσεων του Απολιθώματος φαίνεται να έχει γίνει τόπος κραξίματος του ΚΚΕ από ονλάιν γουόριορζ του εξωκοινοβουλίου

Μαλάμης Πέτσας είπε...

Και σ' ανώτερα Κ.ορΚ.ονεδΕς, να το χαίρεστε το Κ.ορΚ.ονΕ.!
Έχουμε κατατρομάξει πάλι από τους μπαμπουλέητορς. Άΐντε ρουφιανολόι,
κωλογλύφτε το καθεστώς μπας και έρθει η λαΐκή εξουσία....
μπρρρρρρ

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@μπρεζνιεφικό απολίθωμα:

Όταν λες ότι δεν επεμβαίνεις λογοκριτικά στα σχόλια, αυτό συμπεριλαμβάνει και τα βελάσματα σαν του πρακτορίσκου από πάνω;

RedBoy είπε...

Ενα πρωτο σχολιο/ερωτηση για το προηγουμενο κειμενο.

Το "λαικο" προκυπτει απο την αναγνωριση οτι βρισκομαστε σε μια πρ-καπιταλιστικου τυπου αναπτυξη, -οπως σκιαγραφειται στην αρχη του προηγουμενου κειμενου- και δεν μπορουμε ακομα να μιλησουμε μονο για διαμορφωμενη εργατικη ταξη, προλεταριατο κλπ?

Και κατι ακομα. Μπορουν να συναχθουν νοηματικες, μεθολογικες και ουσιαστικες συνδεσεις απο την σκοπια της καταστασης στην οποια βρισκομαστε σημερα, λ.χ. κριση και την περιοδο πριν την Οκτωβριανη επανασταση. Αυτο πανω-κατω λες στην αρχη του κειμενου.

Αυτα για την ωρα.



Υ.Γ. Να σημειωθει οτι το θεμα του λαου με αναφορες στο θεσμικο πλαισιο που προκυπτει απο την "λαικη εξουσια" του ΚΚΕ κυριαρχει προγραμματικα και στο ΝΑΡ.

RedBoy είπε...

διορθ. " Αυτο πανω-κατω λες στην αρχη του κειμενου? "

Kokkino Meterizi είπε...

Felix Edmundovich Dzerzinski,

Έχουμε δώσει μια άγραφη υπόσχεση που σχόλια σα το δεύτερο δικό σου (αυτό που απαντάς στον ΑΝΤΑΡΤΗΣ) μας κάνουνε και την παραβαίνουμε συστηματικά.

Ενώ λοιπόν έχουμε πει σα "μετερίζι" να σχολιάζουμε σ' αυτό το ενδιαφέρον ιστολόγιο τα γενικά ιδεολογικά ζητήματα, χωρίς πολιτικές αντιλογίες οξύ χαρακτήρα, λόγω των ριζικά διαφορετικών τοποθετήσεων με την ΚΕ του blog, το σχόλιο σου είναι πραγματικά εξοργιστικό...

Τι λες ρε μάγκα που για να μιλήσουμε για το κόμμα σου θα ρίχνουμε και μια ματιά πίσω από την πλάτη μη μας παρακολουθεί ο σταζίτης ή καγκεμπίτης, κατά περίπτωση... Τι σας ταϊζουνε ρε συ στον Περισσό τώρα με την κρίση και ξεστομίζεις τέτοιες ανοησίες;; Όπως θέλει και όσο σκληρά θέλει ο καθένας θα τοποθετείται ο καθένας για το κόμμα σου και τις τοποθετήσεις του...

Ασυλία εξυπνάκια με το αίμα και τις θυσίες άλλου κόμματος (του ΚΚΕ 1918-1956 που διαλύσανε οι πολιτικοί μπαμπάδες των καθοδηγητών σου) κομμένη... Το θράσος σας ρε αρχιρεβιζιονιστές του μηχανισμού είναι απερίγραπτο...

(Κι αυτό κι ας μη συμφωνώ ούτε κατά διάνοια με τον ΑΝΤΑΡΤΗ στο θέμα "μετανάστες - νομική" κλπ.)

καμμένο κουνέλι είπε...

Κοκκινο Μετερίζι:

Εκεί που πας να πεις το σωστό και προφανές,δηλαση να λέει ο καθένας την αποψη του οσο σκληρή και αν είναι,αλλα χωρίς απειλές κ.τ.λ. χάνεις το δίκιο σου.
Τι δουλειά έχουν οι μηχανισμοί και ο ρεβιζιονισμός με αυτό που θες να πείς.Ασε που σοβαρα θεωρώ τους μηχανισμούς με επναστατική δομή και υπηρετώντας επαναστατικό περιεχόμενο απαραίτητους.Δεν χρειάζεται μόνο η Αμεσοδημοκρατία-καπέλωμα των συντονιστικών φίλτατε.Οσο για τα περι ρεβιζιονισμού, το 18ο συνέδριο Του Κόμματος έβαλε το καθήκον της κριτικής αποτίμησης της περιόδου οπου αναφέρεσαι οπότε μη βιαζεσαι.
Αν ο Felix ξέφυγε μια φορά και αυτο κακώς διότι δεν πρέπει να πέφτουμε στο επίπεδο τους ο Αντάρτης ξέφυγε 10 αλλά εσύ ο αμεσοδημοκρατικός επαναστάτης δεν το βλέπεις.

Kokkino Meterizi είπε...

Βρε καμμένε κούνελε

Έχεις δίκιο ότι και χωρίς την αναφορά σε ρεβιζιονισμό κλπ. στεκότανε η κριτική μου στο Ντζερζίνσκι. Αλλά το πρόβλημα με το ύφος του απέναντι στον ΑΝΤΑΡΤΗΣ είναι το εξής: ενώ ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ απλά νιώθει προδομένος από το "Κ"Κεξ. γιατί δε στάθηκε δίπλα στους "διεθνιστές" στη Νομική και βγάζει την οργή του με ένα "δε θα μείνει αναπάντητη" που εντάξει, είναι επιθετικό αλλά δε σημαίνει και τίποτα...

...μπαίνει το φασιστάκι και του γράφει περιφραστικά ότι "και να τολμάς να κάνεις κριτική στο Κόμμα πολύ σου είναι που σου το επιτρέπουμε". Αυτό φυσικά δε το λέει ένας ΝεοΔημοκράτης ή ένας ΠΑΣΟΚος, ούτε καν ένας ΣΥΝασπισμαίος.

Γιατί;; Γιατί ο κνίτης σου λέει "τολμάς στο Κόμμα του ΕΑΜ, του Μπελλογιάννη κλπ. να μιλάς έτσι; Τι έχεις δώσει εσύ κι ο χώρος σου για να έχεις το δικαίωμα; κλπ."

Εκεί είναι η διαφορά. Κι εκεί ή κάνεις όντως μόκο και αποδέχεσαι ότι όντως φασιστοειδή τύπου Ντζερζίνσκι (δε μιλάω για όλα τα παιδιά που ανήκουνε σε Κόμμα και νεολαία, λέω για τραμπούκους τέτοιου τύπου) είναι οι συνεχιστές του Μπελογιάννη, είτε τους περιλαμβάνεις και αποδεικνύεις ότι είναι απατεώνες του κερατά, αυτοί και οι καθοδηγητές τους. Αλλά αυτό δεν μπορούν να το κάνουν ΝΑΡίτες και ΣΥΝασπισμαίοι που έχουν αιώνιο ομφάλιο λώρο με το κόμμα - μητέρα τους...

Τέλος για το θέμα "αμεσοδημοκρατία - μηχανισμός": λενινιστές είμαστε, μαοϊστές, οπαδοί του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Άλλο είναι ο μηχανισμός του ΚΚ, του κόμματος νέου τύπου κι άλλο ο μηχανισμός ενός ρεβζιονιστικού ή/και σοσιαλφασιστικού κόμματος τύπου βλ. ΚΚ Κίνας επί Μάο και "Κ"Κ Κίνας σήμερα - το ίδιο πράγμα είναι ρε κούνελε;;

Υ.Γ. Και μη μασάς με "18ο Συνέδριο" κλπ. Άνθρωποι που συκοφαντούνε ακόμα το μαοϊσμό και θεωρούνε σοσιαλισμό το καθεστώς της ΕΣΣΔ μέχρι το 1989, όπως και θετικές τις εισβολές σε Τσεχοσλοβακία/Αφγανιστάν, δεν έχουν σχέση όχι με κομμουνισμό αλλά ούτε με αστική δημοκρατία...

KOMMANTO είπε...

"Αλλά αυτό δεν μπορούν να το κάνουν ΝΑΡίτες και ΣΥΝασπισμαίοι που έχουν αιώνιο ομφάλιο λώρο με το κόμμα - μητέρα τους..."

Nα με συγχωρέσεις αγαπητό μετερίζι αλλά ομφάλιο λώρο δεν έχουμε. Κι αυτό γιατί δεν είμαστε ομομήτριοι αδελφοί. Είμαστε ομοπρώκτιοι.

TRASH είπε...

@Κοκκινο Μετερίζι:
Το προφανές είναι πως υπερασπίζεσαι τον ΑΝΤΑΡΤΗ (της κακιάς ώρας), ο οποίος βρίζει, απειλεί και καμία πολιτική αντιπαράθεση δεν κάνει, γιατί κάνεις ακριβώς το ίδιο.
Ο FELIX απάντησε αναλογικά ευγενέστατα, εγώ δεν θα είχα τόση ψυχραιμία.
Για τις θέσεις του κόμματος σχετικά με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, τον σ.Ζαχαριάδη, την περίοδο σοσιαλιστικής οικοδόμησης (‘25-‘52)και άλλα, θα σου συνιστούσα να διορθώσεις το ρολόι σου. Πηγαίνει τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω.
Την έκφραση ΚΚεξ την έχουν λανσάρει φασίστες που κατηγορούσαν για ξενοκίνητο το κόμμα. Το γεγονός πως είσαι ο τελευταίος που τολμάει να την χρησιμοποιεί ακόμη, δικαιώνει αναδρομικά τους «ρεβιζιονιστές» που στην μεταπολίτευση σας πλακώνανε στο ξύλο, δεν το καταλαβαίνεις;
Οσο για το «σοσιαλφασίστες» μάλλον ταιριάζει περισσότερο σε αυτούς που τα κάνανε πλακάκια με το Νίξον, και εισέβαλαν (τρομάρα τους...) και στο ηρωικό Βιετνάμ, για να μην μιλήσουμε για την προσπάθεια αποικιοποίησης της μικρής και περήφανης Λ.Σ.Δ.Αλβανίας, η οποία φυσικά και απέτυχε.
Συμπέρασμα:
1)Τα πράγματα δεν είναι τόσο μονόπλευρα όσο νομίζεις
2)Με το ΚΚ έχεις εμπάθεια, και δεν προσπαθείς καν να την κρύψεις
2)Εάν οι κομμουνιστές διαφορετικών αντιλήψεων δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε ούτε δύο κουβέντες διαφωνόντας πολιτισμένα, να πάμε να πνιγούμε όλοι μαζί.

Αδέκαστος Μπάρας είπε...

Αναυδε:όχι,θα βγεί να πεί ότι το Τζέλλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα!!lol!έλεος σφυροδρέπανε βάλε νέο ποστ να σωθούμε απ' τα αποκαϊδια μιας ανελέητης τρρρρολλλλιάς

Ανώνυμος είπε...

είστε τραγικοί όλοι.Δεν πατε καλα κατι σοβαρό παιζει στα μυαλά σας.Απογοήτευση και μιζέρια προκαλείται σε όσους σας διαβάζουν.

RedBoy είπε...

To θεμα ειναι πως συνδεεται η λαικη εξουσια με το εργατικο κινημα. Αυτο ειναι το θεμα.

Γιατι πχ του κατοικους της κερατεας δεν τους ονομαζουμε εργαζομενους καιτους ονομαζουμε λαο? Μη μου πει κανεις οτι πολιτικα δεν εχει ενδιαφερον? Αλλο να χεις εργατικη συνειδηση κι αλλο να σαι τοπικιστης? Ε? Και να γουσταρεις που θυμηθηκε ο Παπακωνσταντινου την Κερατεα ΣΟΥ.

Αυτο ειναι το θεμα. Το θεμα ειναι πως το ευρυτερο Θεσμοκο πλαισιο που προτασει το ΚΚΕ (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ ΚΛΠ) ή "λαικες επιτροπες" του ΝΑΡ (για να πουμε κι ενα αλλο παραδειγμα) συνδεονται με την ταξη. Γιατι εχουν αποταξικοποιηθει?

Εκτος απ'αυτο. Γιατι η εργαζομενη γυναικα στο σπιτι θεωρειται λαος? Γιατι ο ανεργος/απολυμενος θεωρειται λαος? κλπ.

Για να βγει μια ακρη πρεπει να δουμε σε τι τυπο κοινωνιας αναφερομαστε και κατα ποσο το προλεταριατο μπορει να στεθει ως επαναστατικο υποκειμενο στην Ελλαδα.

RedBoy είπε...

Διορθωση:"Αλλο να χεις εργατικη συνειδηση κι αλλο να σαι τοπικιστης"(χωρις ερωτηματικο)
----------------
Αλλα οταν γραφουμε 90% με λογικη συνθηματος και οπαδου πως μπορουμε να συζητησουμε για κατι τετοιο?

Τι δουλεια εχει τωρα το θεμα των μεταναστων της νομικης και το ΚΚ Κινας με μια αναλυση του θεματος που συζηταμε? Ακομα και να εχουν ομως, δεν γινεται με αυτον το τροπο να συνδεθει θεματικα με την "λαικη εξουσια". Αναφερομαι στις τρολιες πιο πανω.

RedBoy είπε...

Kαι να πω οτι ξερεις την απαντηση πρωτου καν σκεφτεις? Να την πεις τουλαχιστον. Για πιο λογο να μπεις για χιλιαστη φορα σε ενα μπλογκ και να βγαλεις τον αντι-ΚΚΕδισμο σου και να μην εκθεσεις τελικα ουτε την ιδια τη θεση του χωρου σου.

legendary είπε...

Η απάντηση του ΚΚΕ:

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=30/1/2011&id=13021&pageNo=3&direction=1

RedBoy είπε...

H τοποθετηση του ΚΚΕ τοποθετει το θεμα σε επιπεδο κριτικης της θεσης για το χρεος. Η λυση ΣΥΡΙΖΑ κλπ. δεν λυνει το προβλημα κλπ. και γι'αυτο μικρομεσαιοι, εργαζομενοι, αγροτες κλπ "λαος" πρεπει να συστρατευθουν με τη λαικη εξουσια.

Τιθεται λοιπον εδω -τουλαχιστον σε θεωρητικο επιπεδο- το θεμα των μεταβατικων προγραμματων. Το περιεχομενο τους και η συνδεσιμοτητα τους με τον κομμουνισμο.

legendary είπε...

Red Boy,
Δεν είναι δουλεια μου να ερμηνεύσω το αρθρο του ριζοσπαστη.Ο ρίζος είναι όργανο της κ.ε του ΚΚΕ απευθύνεται προς το λαό και ο καθένας διαβάζοντας τον βγάζει τα συμπεράσματά του.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ:
Το αρθρο ασκεί κριτική στις δυναμεις του Σύριζα και Ανταρσύα τόσο απο τη σκοπιά του πως αντιλαμβάνονται τα αίτια αλλά και ως προς τις λύσεις που προτείνουν.
Η κριτική γίνεται τόσο με βάση την ιστορική πείρα όσο και το κριτήριο απο ποιον και για ποιον πρέπει να προωθηθούν οι λύσεις.
Οσον αφορα το ζήτημα τακτικής στρατιγικής ,μεταβατικού προγράμματος αντιγράφω:
"ο ζήτημα της σχέσης της τακτικής με τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού απαιτεί χειραφέτηση της εργατικής τάξης, του λαού, από κάθε παραλλαγή αστικής πολιτικής, από κάθε αστική διακυβέρνηση. Απαιτεί σε κάθε φάση του αγώνα την εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας των εργατών, την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας με τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα."
"Η πολιτική που προτείνουν ως «κοινωνική, οικονομική, πολιτική διέξοδο για τη χώρα, η οποία σαν τέτοια έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό», είναι ύπουλη και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα και την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση."

και τελευταίο:
"Κάλεσε και καλεί το λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, συνδέοντας αυτή την πάλη με τον αγώνα ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να ανοίξει διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, που θα μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, σοσιαλισμό δηλαδή. Αυτή είναι η σχέση τακτικής - στρατηγικής για το εργατικό κίνημα.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, να αξιοποιηθεί σε όφελος του λαού μόνο αν υπάρξει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα."

Κατά την άποψη μου το τελευταίο κομμάτι απαντά στα ερωτήματα σου:πάλη με ριζοσπαστικό πλαίσιο (δηλαδή όχι ενσωματώσιμα αιτήματα τα οποιά περιγράφει το άρθρο ποια και γιατι είναι)-σύνδεση της πάλης εναντια στα νέα μέτρα ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες ικανοποίησης των παραπάνω λαϊκων αναγκών δηλαδη στο σοσιαλισμό.

βουρνούκιος είπε...

Επισυνάπτω, ένα απόσπασμα απο τις Θέσεις της ΠΕ του ΝΑΡ προς το πανελλαδικό σώμα με θέμα την κρίση (2-3 Αρίλη).

"...Β. ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Β.1. Ο ειδικός χαρακτήραςτης σημερινής κρίσης
Η παρούσα κρίση πηγάζει από τον
ειδικό τρόπο με τον οποίο εκφράζονται οι εγγενείς αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στηνεποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Είναι μια δομική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού, που εμπεριέχει σε ανώτερο επίπεδο στοιχεία, αντιφάσεις, τομές και συνέχειες και όλων των προηγούμενων κρίσεων-ορόσημο στην ιστορική του πορεία. Μια κρίση του κοινωνικοπολιτικού «μείγματος» με το οποίο το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του (εθνικά και διεθνικά)επεδίωκαν τα τελευταία 30 χρόνια να στηρίξουν τους «δίδυμους πύργους» του κεφαλαιοκρατικού συστήματος: την καπιταλιστική κερδοφορία (οικονομικά) και την αστική κυριαρχία (πολιτικά). Γεννήθηκε στο σκληρό πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, στη σφαίρα της παραγωγής, απ’ όπου «μεταναστεύει» στις άλλες, την κυκλοφορία και τη διανομή. Με άλλα λόγια, είναι μια
κρίση του τύπου συσσώρευσης και των όρων συνολικής αναπαραγωγής του συστήματος στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Από οικονομική άποψη, είναι
κρίση υπερσυσσώρευσης,
που εδράζεται στη δυναμική επανεμφάνιση και πραγμάτωση των τάσεων πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Τάσεις που –σε διάκριση από το 1973– τροφοδοτούνται κυρίως από την αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου και όχι πλέον από τη μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης και του ποσοστού υπεραξίας (που αυξήθηκαν, λόγω της λιτότητας και των εργασιακών αλλαγών, με υποδεέστερο ρυθμό όμως από εκείνον που αυξήθηκε η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου). Σχετίζεται, ασφαλώς, με την κρίση του 1973,δεν αποτελεί όμως απλή συνέχεια ή προέκτασή της. Κυρίως γιατί η κρίση του ‘73 ήταν κρίση ενός συγκεκριμένου προτύπου συσσώρευσης και αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων (μονοπωλιακός καπιταλισμός, κεϊνσιανισμός, τεϊλορισμός-φορντισμός κ.λπ.) και ταυτόχρονα εγκαινίαζε τη μετάβαση σε ένα άλλο πρότυπο. Ενώ η σημερινή είναι κρίση ενός ποιοτικά διαφορετικού προτύπου, αυτού που σχετίζεται με την πορεία διαμόρφωσης του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού...".


http://nar-krisi.blogspot.com/

βουρνούκιος είπε...

Συνέχεια:

"...Β.3. Η κρίση και η αντίθεση παραγωγικώνδυνάμεων-παραγωγικών σχέσεων

Στο σύνολο αυτών των δεδομένων αποτυπώνεται καιεπιδρά μια θεμελιώδης αντίθεση του καπιταλισμού: η αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις (στιςοποίες περιλαμβάνονται η εργατική δύναμη, η κοινωνικά συνδυασμένη εργασία, οι φυσικές πλουτο-παραγωγικές πηγές, τα μέσα παραγωγής, η επιστήμη, οι τεχνολογικές καινοτομίες και η γνώση, οι μορφές επικοινωνίας και μεταφορών, οι μορφές ενέργειας, το γενικό πολιτισμικό επίπεδο κ.λπ.) και στις παραγωγικές σχέσεις (θεμέλιο των οποίων είναι οι σχέσεις εκμετάλλευσης και απόσπασης υπεραξίας και η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής). Πρόκειται για μια αντίθεση δυναμική, που «λειτουργεί» πάντα, ακόμη κι όταν δεν εκδηλώνεται με οξύτητα, καθώς περιέχει μια δυναμική και διαρκώς εξελισσόμενη πλευρά (παραγωγικές δυνάμεις) και μια πλευρά που κάθε άλλοπαρά μένει στατική (παραγωγικές σχέσεις). Για αντίθεση με μια ορισμένη σχετικότητα, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις ο διαχωρισμός παραγωγικών σχέσεων-παραγωγικών δυνάμεων δεν γίνεται με σινικά τείχη (ο τεϊλορισμός-φορντισμός ενσωματώνει στοιχεία και από τις δύο, όπως και τα νέα τεχνολογικά μέσα εργασίας ή η εκπαίδευση). Αλλά και μια αντίθεση που διαμορφώνει μεν το «υλικό υπόστρωμα» της κοινωνίας, αλλά τελικά η πορεία της –όπως και η πορεία της κοινωνίας συνολικά– κρίνεται από το επίπεδο και τους συσχετισμούς τηςταξικής πάλης, καθώς «όλη η ως τώρα ιστορία της αν-θρωπότητας είναι ιστορία ταξικών αγώνων» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο) και «οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις καταστάσεις όχι λιγότερο απ’ ό, τι οι καταστάσεις τους ανθρώπους» (Γερμανική Ιδεολογία). Πρόκειται, επομένως, για μια κορυφαία αντίθεση που –μαζί και με τους άλλους παράγοντες που προαναφέρθηκαν– γεννά ιστορικές κρίσεις και «λύνεται-εξομαλύνεται» –στο έδαφος της ταξικής πάλης και των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών που κάθε φορά υπάρχουν– με δύο τρόπους: είτε με μια αντιδραστικού χαρακτήρα ανασυγκρότηση των παραγωγικών σχέσεων, με μια αστική αντεπανάσταση, που αναπροσαρμόζει ποιοτικά τον καπιταλισμό και εγκαινιάζει ποιοτικά νέες περιόδους ή στάδιά του (τα οποία, με τη σειρά τους, προετοιμάζουν νέες κρίσεις και ανεβάζουν τη σύγκρουση παραγωγικών δυνάμεων-παραγωγικών σχέσεω νσε ακόμη υψηλότερα επίπεδα)...".

Συνεχίζεται

βουρνούκιος είπε...

"...Είτε με μια εργατική-αντικαπιταλιστική επανάσταση, που ανασυγκροτεί τις παραγωγικές σχέσεις σε μη εκμεταλλευτική βάση, χωρίς ατομική ιδιοκτησία και αστικό κράτος, εγκαινιάζοντας μια κοινωνία με εργατική εξουσία,κοινωνικοποιημένα μέσαπαραγωγής και αναμορφωμένες-απελευθερωμένες-αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις στη βάση τω νπροτεραιοτήτων που θέτουν οι κοινωνικές-λαϊκές ανάγκες, μια κοινωνία που θα κινείται προς την κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση. Αυτή ακριβώς η αντίθεση εκδηλώνεται με πρωτοφανή παροξυσμό στις μέρες μας, ασύγκριτο με οποιαδήποτε άλλη εποχή: Από τη μια «παρατάσσονται» οι πιο εφιαλτικές, καταπιεστικές κι εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις (στην παραγωγή, στην πολιτική σφαίρα, στις διεθνείς σχέσεις, στον τρόπο ζωής, στις ανθρώπινες σχέσεις) που γνώρισε η ανθρωπότητα και, από την άλλη,«ξεδιπλώνονται» οι επίσης ασύλληπτες και διαρκώς επαναστατικοποιούμενες παραγωγικές δυνάμεις της νέας ψηφιακής, τηλεπικοινωνιακής και βιοτεχνολογικής εποχής. Με τις δεύτερες να γεννούν την απαίτηση και τη δυνατότητα μιας καλύτερης ζωής για τους εργαζόμενους και τους νέους σε όλο τον πλανήτη (στο βαθμό που απελευθερωθούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», της ατομικήςιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και «συμφιλιωθούν» με τη φύση και το περιβάλλον) καιτις πρώτες να σπρώχνουν τις κοινωνίες και τους αν-θρώπους σε έναν απόλυτο διχασμό ανάμεσα σε ένανευρύτατο καιάδα εξαθλίωσης, καταπίεσης, κοινωνικής και πολιτισμικής φτώχειας, από τη μια, και σε εξαιρετικά μειοψηφικές οάσεις ευημερίας, πλουτισμού και «ανάπτυξης», από την άλλη. Τούτη ακριβώς η αντίφαση «σημαδεύει» αναμφίβολα με καταλυτικό τρόπο τόσο την κρίση και την αστική γραμμή υπέρβασής της όσο και την εποχή μας γενικότερα, φέρνοντας στο προσκήνιο τα «ιστορικά ενδεχόμενα» μιας ανώτερου επιπέδου και ποιότητας αντιδραστικής ανασυγκρότησης των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων ή μιας ανώτερου επιπέδου και ποιότητας ανατροπής τους. Είναι επομένως, προφανής η ανάγκη να αναπτύξουμε και να εμπλουτίσουμε (σε επίπεδο θεωρίας, οικονομικής έρευνας, μελέτης των κοινωνικών και πολιτικών τάσεων) παραπέρα τη συζήτηση για το σύγχρονο καπιταλισμό: φωτίζοντας τα μεθοδολογικά και αναλυτικά εργαλεία που μας οδήγησαν στη θέση περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού, «δοκιμάζοντας» και βαθαίνοντάς τα στο έδαφος των συμπερασμάτων της κρίσης και της αστικής απάντησης, και συζητώντας με γόνιμο κι επαναστατικό πνεύμα υπαρκτές διαφορές και πολύμορφες απόψεις που υπάρχουν για το ζήτημα αυτό, τόσο στο εσωτερικό του ΝΑΡ όσο και ευρύτερα στην αντικαπιταλιστική Αριστερά και τη μαρξιστική διανόηση...".

http://nar-krisi.blogspot.com/

βουρνούκιος είπε...

Τέλευταία αναρτηση, που αφορά τον στρατηγικό στοχο της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας δημοκρατίας και την συνδεομενη με αυτόν ,τακτική.

"...γ. Με ένα τέτοιο πλαίσιο το εργατικό λαϊκό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορούν να ανταποκριθούν στην απαίτηση κι ανάγκη της ταξικής πάλης σήμερα: να έχει η εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση στρατηγικά χαρακτηριστικά,
να έχει ως ορίζοντα, «νεύρο», ζητούμενο και σκοπό την αντικαπιταλιστική επανάσταση, την εργατική εξουσία/δημοκρατία, την κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση. Η ίδια η ταξική πάλη αναδεικνύει ότι η εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση επιβάλλεται να έχει σήμερα τέτοιο χαρακτήρα. Πρώτον, όχι γιατί καταρρέει ο καπιταλισμός, αλλά γιατί γίνεται καταστροφικός απέναντι στο ανθρώπινο είδος και το ανόργανο σώμα του, τη φύση. Γιατί ζούμε σε εποχή ιστορικής χρεοκοπίας του, στην οποία προβάλλει πιο άμεσα από ποτέ η αβυσσαλέα εχθρότητά του με τις κοινωνικές ανάγκες, με την έννοια της συνολικής προόδου της ανθρωπότητας. Αλλά και γιατί ζούμε σε μια εποχή που προβάλλει τόσο η κοινωνική αναγκαιότητα και η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για την ανατροπή του, όσο και η κοινωνικοπολιτική δυνατότητα-τάση της ανατροπής αυτής. Δεύτερον, γιατί το πλήγμα που επιχειρεί η Ιερή Συμμαχία κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, εργοδοσίας έχει στρατηγικό χαρακτήρα, άρα το «αντίπαλο δέος» που επιβάλλεται να ορθωθεί απέναντί τους δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχης ποιότητας. Τρίτον, γιατί η κρίση και η αστική γραμμή υπέρβασής της κάνουν αδύνατη κι ουτοπική κάθε αυταπάτη μόνιμης ρεφορμιστικής λύσης ή συνολικής πολιτικής λύσης μέσα στα πλαίσια του συστήματος και της ΕΕ, χωρίς καθαρή απάντηση στο ζήτημα της εξουσίας. Συνεπώς, η ανατροπή της επίθεσης ή θα είναι αντικαπιταλιστική, οδηγώντας στην κορυφαία καμπή όπου θα κρίνεται η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, ή δεν θα υπάρχει.

συνεχίζεται...

βουρνούκιος είπε...

"...Με ένα τέτοιο πλαίσιο, επίσης, το εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορούν να ανταποκριθούν στην απαίτηση κι ανάγκη της ταξικής πάλης ναεδράζεται η εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση σε μια επαναστατική διαλεκτική σχέση άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων, κομμουνιστικής στόχευσης και καθημερινής αναμέτρησης με τις συνέπειες της κρίσης και την επιχειρούμενη από το μπλοκ κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ,ΣΕΒ καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Σε μια πρακτική που θα πηγαίνει πιο μακριά και βαθιά από το απλό «όχι στο Μνημόνιο», την απλή υπεράσπιση των κεκτημένων, την ουτοπική επιστροφή σε μια κεϊνσιανή πολιτική «κράτους πρόνοιας». Με ένα τέτοιο πλαίσιο φιλοδοξούμε να συνδέσουμε δημιουργικά και στην πράξη, συγκεκριμένα και στο σήμερα την επαναστατική στρατηγική με την επαναστατική τακτική, με τρόπο που θα αναδεικνύει «τη στρατηγική στο τιμόνι» αλλά και την πολιτικά αποφασιστική διάσταση της τακτικής. Και μάλιστα, να τις συνδέσουμε κατακτώντας
ΚΑΙ μια επαναστατική τακτική ΚΑΙ μια επαναστατική στρατηγική ΚΑΙ μια επαναστατική σχέ-ση μεταξύ τους.
Με ένα τέτοιο πλαίσιο επιδιώκουμε
να υπερβαίνουμε τις αντιφάσεις, ταλαντεύσεις και αδυναμίες της ως τώρα δράσης του ΝΑΡ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Κυρίως όμως, να υπερβούμε δημιουργικά την παράδοση που ως τώρα κυριαρχεί στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα –και βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής του ανεπάρκειας– στο πλαίσιο της οποίας η ρεφορμιστική στρατηγική αλληλοσυμπληρώνεταιμε μια ρεφορμιστική τακτική. Η παράδοση αυτή εμφανιζόταν και συνεχίζει να εμφανίζεται με δυο μορφές: Η
πρώτη και βασικότερη είναι ο διχασμός στρατηγικής και τακτικής, όπου η στρατηγική θυσιάζεται στο βωμό τηςτακτικής – για να καταλήξουν η μεν τακτική στον τακτικισμό και τον αυτοεγκλεισμό στα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού, η δε στρατηγική στα αραχνιασμένα προγράμματα, στο απροσδιόριστο υπερπέραν ή στην ταύτιση με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Και η δευτερεύουσα μορφή –κατοπτρικό είδωλο της πρώτης– είναιη ταύτιση στρατηγικής και τακτικής, με την παράδοση της επαναστατικής ή «εξουσιαστικής» λογοκοπίας, του κομμουνιστικού φαντασιακού χωρίς επαφή με το επίπεδο συνείδησης και τα επίδικα της ταξικής πάλης, ή της εξελικτικής μετάβασης, από τις αυτόνομες αντιεμπορευματικές συλλογικότητες ή πρακτικές του σήμερα στην κοινωνία χωρίς κράτος και εξουσία...".

http://nar-krisi.blogspot.com/

Kokkino Meterizi είπε...

Προς Trash

Αν από το ύφος μου κατάλαβες ότι απειλώ, βρίζω ή προσβάλω σε προσωπικό επίπεδο κάποιον, τι να σου πω, σπάνια έως ποτέ δε με έχουν κατηγορήσει για τέτοιο πράγμα, προσωπικά ή πολιτικά. Τον τραμπουκισμό, λεκτικό ή σωματικό, τον απεχθάνομαι (δεν είμαι κατά της επαναστατικής βίας, για τον τραμπουκισμό -ξαναλέω- μιλάμε).

Δεν υπερασπίζομαι κανέναν ΑΝΤΑΡΤΗ. Πόσο μάλλον το θίασο που εξέθεσε τους μετανάστες στο μίσος μιας ολόκληρης κοινωνίας με τις δήθεν "κινηματικές" ενέργειες. Αλλά από την άλλη έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει προδομένος ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ από το κόμμα σου, γιατί σας θεωρεί σταυραδέρφια κι όχι αντιπάλους, οπότε τον πλήγωσε που για τα μάτια των εθνικιστών και της συντηρητικής βάσης του "Κ"Κεξ. τους "πουλήσατε" στη Νομική. Βρείτε τα μεταξύ σας βρε Τρας, εγώ τι σου φταίω;

Η θέση σας για την περίοδο 1956-1991 είναι ότι δεν επρόκειτο ούτε για κρατικοκαπιταλισμό ούτε μετά το 1965 για σοσιαλιμπεριαλισμό. Θες δε θες, δυο ρεύματα κάνανε κριτική στο 20ό Συνέδριο και στη μετέπειτα πορεία από το 1963 και μετά: μαοϊσμός και χοτζισμός. Ρεύμα που και να καταδικάζει το 20ό και να θεωρεί σοσιαλισμό την περίοδο '56-'91, και να κριτικάρει από τα "αριστερά" το Στάλιν, μόνο ο Περισσός κατάφερε να φτιάσει. Τα ίδια και με το Ζαχαριάδη, που ενώ κανείς δε λέει ανοιχτά πως αυτόι που τον ανατρέψανε το ΄56 ήτανε προδότες του κομμουνισμού, του ίδιου του κάνουνε κριτικές για "δεξιά" λάθη (!!) και γιατί στην εξορία του έβριζε την ΕΣΣΔ. Άσε ρε αδερφέ, κάτι ξέρουμε και μεις από μαρξισμό και ιστορία, οι υπάλληλοι δολοφόνων και εισβολέων θα μας πούνε για το 20ό και το Νίκο;; Σε παρακαλώ... (για την καθοδήγηση λέω, επαναλαμβάνω κι όχι για τη βάση του κόμματος και της νεολαίας).

Την έκφραση "Κ"Κεξ. τη λάνσαρε το όντως ρεβιζιονιστικό "Κ"Κεσ. για να αντιδιαστείλει τον εαυτό του που ήταν κυρίως μες στη χώρα από τους σοβιετόδουλους, που κυρίως βρίσκονταν έξω. Το υιοθέτησε μετά και ο μαοϊκός χώρος, το ΕΚΚΕ κυρίως, για να καταδεικνύει την εξάρτηση του μετά τα 1956 λεγόμενου "ΚΚΕ". Δεν έχει καμία σχέση με τη φασιστική προπαγάνδα για ξενοκίνητο ΚΚΕ της εποχής '18-΄56...Αν είναι δυνατό! Αλλά μετά ήτανε εξαρτημένο από τη Μόσχα και άβουλο, ψέμματα να πούμε; Αυτοί που "μας" πλάκωναν στο ξύλο (όχι εμένα, εγώ είμαι νεότερος) δεν ήταν απλοί ρεβιζιονιστές. Ήταν ΚΝΑΤατζήδες και σοσιαλφασίστες.

Για την εξωτερική πολιτική της επαναστατικής Κίνας, δε τα ξέρεις καλά. Οι Σοβιετικοί απειλούσαν μέχρι και με βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Κίνας (είχαν διαβουλεύσεις με τη CIA το 1969 για αυτό το θέμα, διερευνώντας αντιδράσεις). Η τακτική προσέγγιση Κίνας - ΗΠΑ ήταν μια μεγαλοφυής προσπάθεια των επαναστατών Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Ενλάι να ανακόψουν την άνοδο της πιο επικίνδυνης υπερδύναμης που διψούσε για νέες κατακτήσεις γιατί ήρθε τελευταία (1956) στο τραπέζι της μοιρασιάς. Γι΄αυτό και οι Μάο - Τσου ήταν υπέρ της ειρηνικής ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών μες στην ΕΟΚ - ΕΕ, σαν ανάχωμα στην ΕΣΣΔ. Η Αλβανία αντίθετα από τον εθνικισμό και τον αντιγιουγκοσλαβισμό της, πέρασε στη σφαίρα επιρροής του σοσιαλιμπεριαλισμού. Όσο για το ηρωικό Βιετνάμ που οι σοβιετόδουλοι ρεβιζιονιστές το κύλησαν στη λάσπη, αυ΄το εισέβαλε στην φιλειρηνική Καμπότζη για να τις αλλάξει το καθεστώς (άσχετα τι γνώμη έχουμε για τον Πολ Ποτ) και απάντηση σε αυτή την επιθετική ενέργεια ήταν το κινέζικο χτύπημα, που σημειωτέο, δεν επέφερε καμία αλλαγή εδάφους - δεν πήγε η Κίνα δηλαδή να καταλάβει τίποτε, απλά να τιμωρήσει τους Βιετναμέζους ρεβιζιονιστές που ποδοπατούσανε την Καμπότζη.

Τέλος, φυσικά και δε θέλω να είμαι μονόπλευρος, εμπάθεια έχω με το ρεβιζιονισμό και όχι με το ΚΚ, που σήμερα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει στη χώρα μας και τρίτο μια χαρά τα λέμε και φυσικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο προσωπικής επίθεσης σε όσα λέω (άσχετα να σε στενοχωρεί ίσως η κριτική στο κόμμα σου, κάτι για το οποίο σε καταλαβαίνω συναισθηματικά αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς)...

Αναυδος είπε...

Ρε κοκκινο μετεριζι και την ουνιτα και τους μουτζαχεντιν στο αφγανισταν απο προλετ διεθνισμο τους υποστηριζατε ?
O πονος του Μαο για τον Σταλιν τον επιασε πολυ μετα απο το 1956 οπου το κκκ υποστηριξε και τον Χρουτσοφ.
Τις παπαριες για επιθεση το 1969 να τις ψαξεις στην κινεζικη προπαγανδα.
Α και το ξυλο απο τα Κνατ εγω το εβρισκα ιδιαιτερα ευεργετικο. Αποδειξη που ειναι τωρα η ππσπ η η αασπε οεο ?. Κατι βγηκε από το βαρα βαρα (ενω εσεις απλως τις τρωγατε)

TRASH είπε...

@Kokkino Meterizi:
Θα σου απαντήσω στο μπλογκ σου γιατί ο redboy έχει δίκιο. Αυτά είναι τόσο εκτός θέματος που κανταντάνε τρολιά.
Και επί του θέματος τώρα:
Είναι ποτέ δυνατόν, ωρέ παιδιά, να μπαίνει θέμα "δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση" σε μία χώρα την οποία οι αναλύσεις σχεδόν σύσωμης της αριστεράς (του ΚΚΕ περιλαμβανόμενου) χαρακτήριζαν ...ιμπεριαλιστική;
Στα υπόλοιπα νομίζω πως διϋλίζουνε τον κώνωπα...

RedBoy είπε...

Για το περιεχομενο του σοσιαλισμου απο το προγραμμα του ΚΚΕ:

"Η μορφή που θα πάρει το επαναστατικό εργατικό κράτος στην Ελλάδα θα λυθεί μέσα στην επαναστατική πάλη, μέσα στους σκληρούς ταξικούς αγώνες, σε συνθήκες που ξεσπάει και αναπτύσσεται η επαναστατική διαδικασία. Η ιστορία της ταξικής πάλης του εργατοαγροτικού κινήματος στην Ελλάδα, στις ειδικές συνθήκες της πάλης για την εθνική απελευθέρωση, όπως και η ιστορία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, ανέδειξε διάφορες μορφές θεσμών λαϊκής εξουσίας (σοβιέτ, λαϊκά συμβούλια άμυνας, ασφαλείας, επισιτισμού, λαϊκά δικαστήρια κλπ.).

Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος. Κοινωνικοπολιτικές ενώσεις, πχ. ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα γυναικών, νέων, οικολόγων με πολιτικούς προσανατολισμούς, με συμμετοχή στο κοινωνικοπολιτικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο της επαναστατικής περιόδου, αναπτύσσουν το δικό τους σημαντικό ρόλο, ανάλογα με την κοινωνική τους βάση.

Οι μαζικές κοινωνικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τα εργατικά συνδικάτα, είναι οι φορείς με τους οποίους η εργατική τάξη ελέγχει το κράτος της, προστατεύεται από κινδύνους αυθαιρεσίας, γραφειοκρατίας, απόσπασης από το γενικό συμφέρον."


Πρωτες παρατηρησεις:

1. θεματοποιειται το θεσμικο πλαισιο της λαικης εξουσιας.

2. Μιλαει για πολυκομματικο σοσιαλισμο στη βαση του σοσιαλιστικου συνταγματος. Θυμιζει Χαγιο δηλαδη

3. Μεχρι και κινηματα οικολογων προβλεπει.

RedBoy είπε...

4. Mεσα απο τα συνδικατα ελεγχεται το κρατος

Ανώνυμος είπε...

http://evriteros.blogspot.com/2011/02/blog-post_01.html

DL3 είπε...

http://dl3mashael.blogspot.com/2011/02/major-canadian-christian-missionary.html

Σπάρτακος είπε...

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε

Σπάρτακος είπε...

Ρε σεις σύντροφοι έχω μια απορία αφου η ιδεολογία μας είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (αστική δημοκρατία) γιατί το ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές και ζητά ψήφους? Εμείς είμαστε υπέρ του ένοπλου αγώνα για ένα κράτος παρόμοιο με το μοντέλο της Κομμούνας του Παρισιού.

Αν το ΚΚΕ πιστεύει πως πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου τι ποσοστό θέλει στις εκλογές για να δώσει επιτέλους εντολή να πάρουμε τα όπλα και να κάνουμε την Ελλάδα ΛΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?

Υ.Γ. Πάντα Απευθύνομαι στους συντρόφους φιλικά και περιμένω μια λογική απάντηση στην απορία μου.
Ευχαριστώ