Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Χαραυγιακός

Μία λέξη μπορεί να έχει πολλές σημασίες. Αυτό που τη νοηματοδοτεί κάθε φορά είναι τα συμφραζόμενα. Ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης-πρότασης. Ανάλογα με την πρόταση εξουσίας πχ αποκτούν νόημα και τα επιμέρους αιτήματα, ως τακτικά ή τακτικίστικα, κομμάτι της στρατηγικής, ή ρεφορμισμός διαχειριστικής λογικής.

Είναι όπως εκείνο το ηλεκτρονικό μήνυμα-αλυσίδα που παραθέτει τις διάφορες ερμηνείες της πασίγνωστης λέξης με τα τρία άλφα που μπορεί να υποδηλώνει μια σειρά έννοιες, από τον τεφάλ (ξεκόλλα ρε μ-λ) μέχρι… Λείπει όμως μία βασική. Ο κλασικός ο μαλάκας ο σύντροφος. Φράση που αποπνέει μια συντροφική τρυφερότητα κι ένα πνεύμα αυτοκριτικής για τα λάθη στα πλαίσια της δουλειάς, ή την έλλειψη κατανόησης κτλ.

Αν με πει κάποιος μαλάκα, η λογική υπόθεση είναι ότι με βρίζει. Αυτό όμως εξαρτάται από τον τόνο της φωνής, το ύφος, την έκφραση του προσώπου. Αν ειπωθεί στο σωστό πλαίσιο, μπορεί να εκληφθεί κι ως χαϊδευτικό ακόμα, όπως θα το λέγαμε σε έναν φίλο. Ας το λάβουν υπόψη όσοι τυχόν θέλουν να με βρίσουν στα σχόλια.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη «αριστεριστής». Η καθημερινή τριβή στη σχολή, φέρνει στο τέλος μια αγάπη που υπολανθάνει αντεστραμμένη μες στην προσφώνηση και της δίνει διαφορετικό περιεχόμενο. Όπως τα παιδιά που τραγουδάνε το μπορντό, μια πολύ ωραία διασκευή του ροζ του μηλιώκα, που εξυμνεί τον έρωτα ενός σταλινικού και μιας αναρχικιάς. (http://www.youtube.com/watch?v=OcdKgTA6d0Q)
Φρικιό αγάπη μου! Αν κι ίσως ταίριαζε περισσότερο να το πουν μοβ –λέω εγώ τώρα.

Μήπως όμως είναι δίκοπο μαχαίρι τέτοιου είδους αγάπες και κολλητιλίκια; Μήπως κινδυνεύεις να τους αγαπήσεις πολιτικά κι όχι μόνο στα λόγια; Και πρέπει να παίζεις ξύλο μαζί τους κάθε τόσο, για να ακονίζεις τα ταξικά σου αντανακλαστικά και να μείνεις για πάντα παιδί; -εξ αντανακλάσεως από τον αντίπαλο, με τον οποίο τα βάζεις.

Άσ’ τους μωρέ, παιδιά είναι. Ίσως σου σπάσουν τα νεύρα σε κάποια φάση, αλλά πώς μπορείς να τους κρατήσεις κακία;
Αυτό προϋποθέτει βέβαια να έχεις ξεπεράσει κι εσύ ως στάδιο τα φοιτητικά παιδιαρίσματα. Να μπορείς να κάνεις αφαίρεση και να δεις πέρα από το μικρόκοσμο της σχολής. Όπου πας στο στρατό πχ –για να μην πάμε πολύ μακριά, σε χώρους δουλειάς και το βαρύνουμε- συναντάς τον πραγματικό κόσμο κι αρχίζουν να σου λείπουν οι εαακίτες της σχολής σου, ακόμα και πιο λάιτ περιπτώσεις, οποιοσδήποτε, αρκεί να μπορέσεις να ανοίξεις μια πολιτική κουβέντα. Η οποία θεωρητικά απαγορεύεται στο στρατό, αλλά στην πράξη είναι πολύ εύκολο να την κάνεις, αρκεί να βρεις άτομο για να την ανοίξεις. Κι αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ το να σπάσεις θεωρητικά την απαγόρευση. Και κάποιες φορές που καταφέρνεις να την ανοίξεις, ακούς διάφορα, το μετανιώνεις και την κλείνεις όπως-όπως για να αποδράσεις.

Κι αφού κάνεις αυτήν την αφαίρεση, πρέπει να κάνεις και την αντίστροφη ανάβαση στο συγκεκριμένο, Να βλέπεις και την προσωπική πλευρά του άλλου. Να μπορείς να μιλήσεις ανθρώπινα, να βγάλεις μια στοιχειώδη συνεννόηση –όχι κομπρεμί- πχ για μια κολόνα με αφίσες, ή μια πλακέτα. Να μην τον αντιπαθείς κατ’ εικόνα κι ομοίωση του πολιτικού του χώρου, με το ζήλο νεαρού κουκουλοφόρου που αφηνιάζει με τους μπάτσους και τα όργανα της τάξης, χωρίς να σκέφτεται ποια τάξη είναι που κινεί αυτά τα όργανα.

Εκτός κι αν μιλάμε για αρχιπασόκους κι αρχιδαπίτες, τους εκκολαπτόμενους αστέρες του αστικού πολιτικού συστήματος, οπότε αλλάζει το πράγμα. Όπως έλεγε κι ένας σφος γιατρός –από αυτούς που έμειναν ευτυχώς- για τον αρχιδαπίτη της σχολής του, ένα δίμετρο –και βάλε- όρθιο βούβαλο, μπορώ να βγω μαζί του για έναν καφέ, αλλά στην επανάσταση θα είναι από τους πρώτους που θα σκοτώσουμε.

Το οποίο είναι ένα από τα πλέον δύσκολα ερωτήματα. Γιατί, ακόμα κι αν ξεπεράσεις τις ηθικές αναστολές και συμφωνήσεις με τη θανατική ποινή, για κάποιες έκτακτες περιπτώσεις, το ζήτημα παραμένει: ποιο απ’ όλα τα καθάρματα να καθαρίσεις πρώτο; Και πότε θα πάει η κάτια μακρή στο μέγκα, για να είναι όλοι μαζί και να τους βρούμε πιο εύκολα;

Αυτόν το διαχωρισμό τον είχα καταλάβει κι εγώ με τον δαπίτη της σχολής μου, που σε αντίθεση με τον πασόκο που ήταν σοσιαλφασίστας κατ' επάγγελμα, αυτός ήταν ιδεολόγος φασίστας. Είχε φορέσει και μαύρο πουκάμισο για πένθος, όταν πέθανε στη φυλακή ο παπαδόπουλος. Και μόνο αφού φτάσαμε στο τελευταίο έτος, αρχίσαμε να λέμε κάτι σαν γεια. Κι ανακαλύψαμε ότι μας αρέσει κι ο ίδιος σταθμός στο ραδιόφωνο (ο RSO, πριν χαλάσει).

Τον θυμήθηκα τις προάλλες που έπεσα πάνω σε ένα οργισμένο του σχόλιο στη λέσχη (ναρίτικη, διαδικτυακή κολεκτίβα), σε μια αναδημοσίευση της μαρτυρίας του κυπραίου από τον εξάντα, όπου υποσχόταν εκδίκηση για το συνάδελφο (http://ilesxi.wordpress.com/2011/07/07/«πρόλαβα-να-ακούσω-πριν-πέσω-ψωμί-παιδ/).

Κάνοντας μια βόλτα στο μπλογκ του, είδα ότι έχει διατηρήσει τα χρυσαυγίτικα χαρακτηριστικά του, αλλά έχει κάνει κινηματική στροφή. Μιλάει κι αυτός για την χούντα του πασοκ, τη βίαια ανατροπή της και κάνει κριτική στις πλατείες που πλατειάζουν και δεν παίρνουν αποφασιστικά την κατάσταση στα χέρια τους. Τρόμος...

Ήξερα ότι το διαδίκτυο μπορεί να ενώσει τους πιο ετερόκλιτους χρήστες, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα δεις για να τα πιστέψεις. Κι η πλατεία είναι πλατειά σαν το διαδίκτυο και χωράει κι αυτή τους πάντες. Δεν αφήνω κάποιο πολιτικό υπονοούμενο για τα παιδιά της λέσχης, αλίμονο. Καταγράφω απλώς τη σύμπτωση μέχρι να μαζευτούν πολλές και ν’ αρχίσουμε να ανησυχούμε.

Προς το παρόν με ανησυχούν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι κάποιοι βλέπουν στις πλατείες τα νέα σοβιέτ κι επιχειρούν να βαφτίσουν αυτόν τον τύπο –μεταξύ άλλων- ως το νέο, επαναστατικό υποκείμενο. Κι αν θέλω να ακολουθήσω τη συμβουλή εκείνου του γιατρού, μπορώ να πιω μαζί του έναν καφέ στο σύνταγμα, να πούμε και καμιά μ-λ κία να περάσει η ώρα –αρκεί να μη βάλουμε πανό και την πατήσουμε όπως οι κανονικοί μουλάδες, που τους την πέσανε. Αλλά δε θα μπορώ να τον σκοτώσω στην επανάσταση, γιατί είναι το νέο υποκείμενο και θα είναι θεωρητικά με το μέρος μας. Εκτός κι αν προλάβουν και κάνουν αυτοί τη δική τους επανάσταση, όπως αυτή του 67’, και μας σκοτώσουν πρώτοι.

Το άλλο που με προβληματίζει είναι ότι δεν ξέρω με τι χρώμα να αποδώσω όλη αυτή την όσμωση στις πλατείες, που είναι φαιοκόκκινη, αλλά νέου τύπου. Ακόμα κι η αντιεξουσιαστική κίνηση έβγαλε την αφίσα της –με σύνθημα άμεση δημοκρατία- σε μαύρο και μπλε φόντο, σαν τα χρώματα της ίντερ και του θρυλικού χαραυγιακού.


Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έγιναν νερατζούρι. Και μη χειρότερα...

6 σχόλια:

A8lios είπε...

Πάντα θλιμμένη Χαραυγή για μένα ξημερώνει!

Τί χρώμα να βάλεις;
Paint it black, που 'ναι και επίκαιρο, ξέρω κι εγώ;

Γιατί ανησυχείς μωρέ;
Αφέσου στο κινηματικό κύμα!
Σταμάτα να γκρινιάζεις!
"Σύγκρούσου", αφού "υπάρχει διάθεση"!

Αυτή είναι η "επαναστατική θεωρία" του σήμερα.
Ποιοί είμαστε εμείς που θα της πάμε κόντρα;
Ε;

compasso είπε...

για το στρατό θα σου πω ότι μπορείς να βρεις τρομερές πολιτικές διαφορές ή να πέσεις πάνω σε τοίχο όταν σε ρωτάνε αν ο Βελουχιώτης ήταν τραγουδιστής αλλά από την άλλη μπορεί να βιώσεις την αλληλεγγύη πολύ έντονα. Η ουσία τελικά είναι στις πράξεις και όχι στα λόγια. Αυτό προεκτείνεται και στις πλατείες.

ΥΓ: το δημοψήφισμα παρακαλώ να μαγειρευτεί. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις

Αναυδος είπε...

οσο ειμαστε σε προεπαναστατικη κατασταση τους εχουμε απαντες απο κοντα μπας και αλλαξει κανεις
Οταν ερθει ομως η ωρα ο καθεις εφ ο εταχθει

συνεπως πινε αφοβα καφεδες (για την ωρα) κοπανα τους για να μη χανεις τη φορμα σου και βλεπουμε

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει λόγος πού ο Χαραυγιακός ειναι μπλέ και μαύρο ..
Τά ξερονήσια τήν εποχή πού μπήκε σέ κατηγορία ο Χαραυγιακός τό 1949 δηλαδή ,ειχαν γεμίσει μέ ελεύθερους ανθρώπους πού τούς εστελναν εξορία γιά ψύλλου πηδημα..Ο Χαραυγιακός ιδρυθηκε τό 1949 μετά από συγχώνευση μέ τίς 2 ομάδες πού υπήρχαν τότε στήν Ηλιούπολη,τόν Κεραυνό Ηλ.καί τήν Αστραπή Ηλιούπολης.Η ομάδα ονομάστηκε Χαραυγιακός Ηλιουπόλεως.Τό 1956 εκανε καί δεύτερη συγχώνευση μέ τήν Αθλητική ενωση Ηλιουπόλεως πού τότε ειχε ιδρυθει,μέ αποτέλεσμα νά κάνει πολύ καλή ομάδα καί νά ανεβαινει κατηγορίες ο Α.Ο. Χαραυγιακός Ηλιούπολης.Τά χρώματα του ηταν τό κίτρινο τού καί τό μπλέ..Τό μαύρο στή συνέχεια ο Χαραυγιακός τό εχει ως ενα από τά βασικά του χρώματα γιά τούς φίλους καί τίς φίλες πού εφυγαν από τήν ζωή...Μετά από μερικά χρόνια εγινε δευτερη εμφανιση η κίτρινη μπλέ καί επικράτησε η κυανόμαυρη.Οι παλιοί ξερουν τήν περιπτωση Νάκου την δεκαετία του 1960,μέ τήν Ιντερ,οπως καί τού αειμνηστου Νικου Πεντζαρόπουλου τού μεγάλου τερματοφύλακα τής Εθνικής Ελλάδος,πού εκανε προπονήσεις μέ τήν Ιντερ αλλά λόγω τής κατάστασης τότε δέν μπόρεσε νά παει στήν Ιντερ,επαιξε γιά χρόνια στόν Πανιώνιο και στήν συνέχεια ηταν ο προπονητής γιά αρκετά χρόνια τού Χαραυγιακού .Ειχε κάνει πολλές επιτυχίες ειχε φτασει την ομαδα ενα βημα απο την Β Εθνικη..αλλα την κυνηγουσαν την ομαδα και τον κόσμο,στην συνεχεια και εκεινον καί ολους τούς ελευθερους ανθρωπους και στην Ηλιούπολη και σε ολη την Ελλάδα...Γιανά ειναι καποιοι..ελευθεροι ανθρωποι δεν ειναι απαραιτητο να εχουν το κόκκινο γιά επιλογή τους..Τό μπλέ μαύρο ειναι πιστεύω πολύ καλή επιλογη ειδικά οταν πρόκειται γιά αθλητικό σύλλογο σάν τόν Χαραυγιακό που ειχε παιξει μεγαλη μπαλα στην Β Εθνική στην δεκαετία του 1980 και 1990 εως τό 1997,καί μακάρι νά τόν ξαναδούμε ψηλά.-

faros είπε...

Καλημέρα και Καλό, Αγωνιστικό Μήνα !

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε οι δικές μου αναμνήσεις από τον χαραυγιακό είναι λιγοστές. Τον θυμάμαι στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας της Β εθνικής να χάνει την άνοδο στις λεπτομέρειες. Ήταν της μόδας στην πόλη μας, την πρώτη φορά που υποβιβάστηκε ο άρης, όταν έπαιζε με μπλε και μαύρες φανέλες στη βήτα, για να μη "λερώσει" το κίτρινο χρώμα με αυτή τη ντροπή. Οπότε η καζούρα από τους απέναντι ήταν: τρέμουν ίντερ και χαραυγιακός
Δεν ξέρω τι κάνει τώρα η ομάδα κι αν είναι εύκολο να ανέβει, αλλά κι ο άλλος σύλλογος της περιοχής δεν είχε τραβήξει λίγα με αυτούς που έμπλεξε. Και δεν ξέρω πολλούς που να μπορούν να επιβιώσουν, χωρίς να μπλέξουν με τέτοιους 'παράγοντες'

Άθλιε, κάνω την αυτοκριτική μου στα όργανα.
Κομπάσε, η κε του μπλοκ διατηρεί τις επιφυλάξεις της για όσα λες κι εμπιστεύεται τα αγνά, νοθα υλικά των αναγνωστών, μέχρι το τέλος, λίγο πριν επέμβει.
Άναυδε, για τη φόρμα προτιμητέοι οι μπλε και πράσινοι κόκκοι των αστών.
Φάρε, καλό μήνα και σε σένα.