Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Η διαλεκτική του ΟΧΙ

Ο Ραφαηλιδης έγραφε κάπου οτι μια χώρα που έχει δύο εθνικές εορτές, όπως η δική μας (όπου αυτό το όπως είναι πλεονασμός, γιατί στην πραγματικότητα είναι μόνο η δική μας) (και τώρα πρέπει να ανοίξουμε νέα -αριστερή- παρένθεση ή καλύτερα εισαγωγικά για να βάλουμε αυτό το "δική μας", όπως ακριβώς και με την "αριστερή κυβέρνηση")...
...έλεγε λοιπόν ότι μια χώρα που έχει καθιερώσι δύο εθνικές επετείους για να γιορτάσει, δεν είνα απλως εθνος ανάδελφο, περικυκλωμένο από τους εχθρούς που το επιβουλεύονται, αλλά χώρα που φαίνεται να αμφιβάλλει για την εθνική της συνείδηση και να χρειάζεται μπόλικες γιορτές για ν τη σιγουρέψει.

Ενώ πολλοί άλλοι επισημαίνουν το ελληνικό παράδοξο να γιορτάζουμε τη μέρα που μπήκαμε στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωση που (δε) σήμανε το τέλος του. Κι αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα οφείλεται στην πολιτκή ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς η επίσημη ελληνική ιστορία δε θέλει να πει πολλά ούτε για την απελευθέρωση ούτε για τον πόλεμο που ακολούθησε (που άλλοι τον λεν εμφύλιο ενώ εμείς ταξικό). Πόσο μάλλον για την άλλη επέτειο της 28ης Οκτώβρη με την επίσημη ίδρυση του ΔΣΕ. Πόσο μάλλον όταν η (αριστερή) περιφέρεια της (Κουμουν)δούρου θάβει, όσο μπορεί, τον αντιστασιακό ρόλο του ΕΑΜ στους ιστορικούς πίνακες που έχει στήσει στο κέντρο της πόλης.
Μια απεργία έγινε, αλλά ποιος την οργάνωσε να δεις, ποιος την οργάνωσε...
Και κάποιους εκτέλεσαν μετά, αλλά πού ανήκαν, πού ανήκαν... εδώ το 'χω.

Ευτυχώς καλύπτουν εν μέρει αυτό το κενό οι ιστορικοί περίπατοι της οργάνωσης, που μπορεί να μην έχουν πια βετεράνους Ελασίτες να σου διηγούνται τα πράγματα, όπως τα έζησαν, με την ένταση του βιώματος στη φωνή τους και το βλέμμα τους, αλλά γίνονται από διαβασμένους σφους της νεολαίας και δεν παύουν να έχουν ξεχωριστές στιγμές. Πχ στον περίπατο των Εξαρχείων για τη μάχη του Πολυτεχνείου, όπου τραυματίστηκε ο σύντροφός μας ο Φοίβος Τσέκερης (που έφυγε τον περασμένο Μάρτη) κι ένα ταξικό ναυάγιο, ο Γρηγόρης Φαράκος. Ενώ σε μια άλλη μάχη τα τανκ περνούσαν όπως τώρα οι δελτάδες, γι να πιάσουμε τη σύνδεση με το σήμερα.
Παράλληλα μαθαίνεις πληροφορίες για την οδό Ζαίμη -και για λίγο...- ενώ καταλαβαίνεις πως έχεις μεγαλώσει επικίνδυνα, όταν ακούς τον ξεναγό (κι ας μην είμαστε ακριβώς ξένοι σε όλα αυτά για να προκύπτει η ετυμολογία-ή μήπως είμαστε;) να λέει στους μικρότερους σφους για τον Έβερτ, που εσείς δεν τον προλάβατε. Μάλιστα...

Επειδή όμως η κε του μπλοκ δεν έχει τεχνικά τη δυνατότητα να γράφει μακροσκελή κείμενα (πόσο μάλλον σχόλια) αυτές τις μέρες, και πρέπει να δικαιολογηθεί κάπως κι ο τίτλος της ανάρτησης, ας κλείσουμε με τον εξής συλλογισμό.
Κάποιοι θεωρούν το ΚΚΕ κόμμα του (στείρου) ΟΧΙ. Προφανώς γόνιμο και μη στείρο θα ήταν το
"ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο" του Μεταξά ή το εξίσου "ηρωικό" και πένθιμο "ώστε λοιπόν έχουμε μνημόνιο" του Τσίπρα. Και το δικό μας τριπλό ΟΧΙ, το όχι που είπε ο ελληνικός λαός, δεν μπορούσε να μπει στο ίδιο δημοψηφισματικό τσουβάλι, δε χωρούσε στις δικές τους κάλπες -και σε καμία άλλη, γιατί δε θα κριθεί εκεί. Και δεν είναι στείρο γιατί δε μένει στα ρηχά μέτωπα στη βάση ενός αντί- αλλά λέει το μεγάλο ναι, μια μεγάλη κατάφαση στο όραμα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση.

7 σχόλια:

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Exει πλακα να ειμαστε διπλα διπλα στους περιπατους της ΚΝΕ !!!Στο Θησειο ημουν ...
Την αλλη φορα θα διπλαρωνω "παλιογερους" και θα ψιθυριζω : "Σφυροδρεπανος" ?

Ανώνυμος είπε...

Κάπου έχω διαβάσει ότι η 28η Οκτωβρίου έχει το χαρακτήρα της προαιρετικής αργίας για τους εκτός δημοσίου εργαζόμενους. Πλήρες "status" εθνικής επετείου μάλλον έχει μόνο η 25η Μαρτίου.

(Συγγνώμη για το ελαφρώς άσχετο που ακολουθεί)
Επειδή τέτοιες μέρες η τηλεόραση δείχνει τα ίδια και τα ίδια από ελληνικές ταινίες, προτείνω όποιος θέλει, να δει την ταινία "Ξυπόλυτο Τάγμα" που γυρίστηκε το 1953 (πιθανόν να προβλήθηκε το 1954) από τον ελληνοαμερικάνο Γκρεγκ Τάλας. Δεν έχω ειδικές κινηματογραφικές γνώσεις αλλά τη ταινία αυτή τη θεωρώ εξαιρετική και θεωρώ ανεξήγητο ως και εξαιρετικά προκλητικό το γιατί παραμένει άγνωστη και δεν προβάλλεται τέτοιες μέρες έστω. Γράφω "τέτοιες μέρες έστω" γιατί ως ταινία σαφώς ξεπερνά τα όρια της επετείου και στεγνά, τη θεωρώ ανώτερη από άλλες όπως πχ το "Συνοικία το Όνειρο" (όσο βέβηλο κι αν ακούγεται-και πιθανότατα αν είχα και κινηματογραφικές γνώσεις να έκανα ακόμα πιο "θρασείς" χαρακτηρισμούς). Σαν επιπλέον bonus για τους Θεσσαλονικείς, η εικόνα της πόλης τους τα χρόνια εκείνα. (η ταινία υπάρχει στο youtube-εκεί την έχω δει)

ρα

Ανώνυμος είπε...

Aυτό ότι "μόνο η Ελλάδα εχει δύο εθνικές επετείους" είναι ψέμα/λάθος, τυπική νεοελληνική κακομοιριά. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν από 2 και πάνω. Μία και μοναδική εθνική επέτειο έχουν μόνο η Γερμανία και οι σκανδιναβικές. Με την ευκαιρία, η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς εθνική επέτειο είναι το Ηνωμένο Βασίλειο. Αρα κατά τον "πάνσοφο" Ραφαηλίδη μάλλον αυτοί έχουν την ισχυρότερη εθνική ταυτότητα...

Κολλημένος με τη μπάλα

Anef_Oriwn είπε...

Στην Κύπρο [ως ελληνοκύπριοι] έχουμε 4(!) [ΝΑΙ, τέσσερεις!] εθνικές επετείους και επίσημες αργίες. Είναι οι δύο ελληνικές [25 του Μάρτη και 28 του Οκτώβρη], η Μέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας [1η τ’ Οκτώβρη] και η Μέρα έναρξης του Αγωνα της ΕΟΚΑ κατά των άγγλων – και μετά κατά των Αριστερών και των τουρκοκύπριων [1η τ’ Απρίλη]...
Δεν ξέρω αν υπάρχει παγκόσμια παρόμοιο φαινόμενο!

skatopsyxos είπε...

Την 28η Οκτωβρίου ξεκίνησαν να την γιορτάζουν οι ΕΛΑΣίτες πάνω στο βουνό.Ήταν η αρχή της εποποιίας του Ελληνικού λαού.Μετά την καπηλεύτηκε το ελληνικό κράτος.

Ανώνυμος είπε...

@Anef_Oriwn
4 εθνικές επετείους έχει σίγουρα και η Τουρκία. Και το ψευδοκράτος έχει 4+1=5.

Κολλημένος με τη μπάλα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ζουκοφ, αν πηγες Θησειο, θα ημασταν κοντα, αλλα οχι εκει που νομιζεις.

Το Ραφαηλιδη το μεταφερω απο μνημης, οποτε παιζει και να το διαστρεβλωνω δημιουργικα, οποτε δικη μου ισως κι η κακομοιρια. Ισχυει παντως αυτο που λεει ο Ρα για τον ιδιωτικο τομεα. Ειναι τρομερο ποσο λιγες ειναι οι κατοχυρωμενες αργιες