Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Το 23 το καλό

...κι ο τυχαίος θάνατος ενός Παντελίδη

Που ακολουθώντας το ολίσθημα του Σούμι στην προηγούμενη ανάρτηση θα υποκύψω κι εγώ στον πειρασμό να το σχολιάσω (αφού συμπληρώσει η διόρθωση τα εισαγωγικά στο "ολίσθημα", τον "πειρασμό", ακόμα και το "σχολιάσω", κατά μία έννοια.

Σε σχετικά ανυποψίαστο χρόνο η Manny Calavera (όπως κι αν τονίζεται αυτό), αφού έκλαψε το χαμό του ειδώλου των παιδικών της χρόνων, David Bowie (όπως και αν προφέρεται αυτό, Μπόουι ή Μπάουι, αφού ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος με ένα χαμαιλέοντα, ακόμα και μουσικό), είχε πει απαισιόδοξα πως η δική μας γενιά πρόλαβε τουλάχιστον έναν Lemmy κι έναν Bowie, ενώ τα δικά μας παιδιά είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν με Παντελίδη.
Σε τι κόσμο θα οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;

Δεν τολμάω πια να την ξαναρωτήσω, αλλά κατά πολιτική αντιστοιχία, μπορώ να πω ότι η δική μας γενιά ήταν προνομιούχα που πρόλαβε την εποχή των μη προνομιούχων και ένα χαρισματικό λαοπλάνο, σαν τον Ανδρέα. Ενώ τα δικά μας παιδιά, αν βρούμε λεφτά να τα θρέψουμε, για να τα κάνουμε, είναι καταδικασμένα να τη βγάλουν με το κακέκτυπό του, τον Τσίπρα. Και με το σημερινό Λαζόπουλο, αντί για το Χάρρυ Κλυνν της δεκαετίας με τις βάτες. Κε ντεκαντάνς...

Σε ένα τόσο τραγικό γεγονός βέβαια, οι γραμμές είναι λεπτές και είναι πολύ εύκολο να τις πατήσεις και να παρεξηγηθείς, ακόμα και αν δεν είναι αυτές οι προθέσεις σου. Ας το πω εξαρχής λοιπόν πως η όποια σατιρική-ειρωνική αναφορά και πιθανή έλλειψη σεβασμού δεν αφορά το πρόσωπο που έφυγε αλλά την προσωπολατρία περί αυτό και τον τρόπο κάλυψης το γεγονότος από τα ΜΜΕ, που έπεσαν να κανιβαλίσουν ένα πτώμα. Κι αν υπάρχει κάτι ευχάριστο στην όλη υπόθεση, είναι η είδηση πως οι συγγενείς του τραγουδιστή πλάκωσαν στο ξύλο το όρνιο (νοούμενο ως αρπακτικό κι όχι μόνο) του Πρώτου Θέματος, που ήθεελε να φωτογραφίσει τη σορό του στο νοσοκομείο.

Είναι επίσης αρκετά δύσκολο να μη γελάσει κανείς με κάποιες αντιδράσεις παρουσιαστών της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης, που είναι γενικά μες στην καλή χαρά (όπως λέει κι ο τίτλος μιας εκπομπής) αλλά βγάζουν περισσότερο γέλιο, όταν πρέπει να φορέσουν τη θλιμμένη μάσκα τους για το χαμό καλλιτεχνών που ούτε καν ήξεραν καλά-καλά, και καταφεύγουν σε ανόητα κλισέ: ριπ, καλό ταξίδι, κοκ. Χτες όμως εμφανίστηκαν συντετριμμένοι κι ειλικρινώς πενθούντες, λες και έκλαιγαν δικό τους άνθρωπο.

Που αυτό ήταν δηλ από μια άποψη. Η βιομηχανία θεάματος πενθεί για ένα δικό της άνθρωπο, που έγινε λαμπρό σύμβολο της μαζικής υποκουλτούρας και παρακμής, της κυρίαρχης άποψης (της κυρίαρχης τάξης) για το τι εστί διασκέδαση (για ψυχαγωγία, ούτε λόγος). Χώρια ότι ήταν βασικά αυτοδημιούργητος, ανεβάζοντας δικά του βίντεο στο YouTube, από τα πρότυπα επιτυχία που συνηθίζει να προβάλει εκ του πονηρού το σύστημα, για να κρύψει το γενικό κανόνα πίσω από την εξαίρεση.

Αυτός ήταν ίσως κι ο λόγος που ο Παντελίδης συγκέντρωνε τα βέλη της κριτικής (και τρυπούσε με αυτά την καρδιά κάθε ΔΑΠίτη που σέβεται τον εαυτό του και το γενικό στερεότυπο) ή και της σάτιρας του Ζαραλίκου -που πρέπει να έχει επιβαρύνει πολύ το κάρμα του, με όσα έχει αναλύσει στις παραστάσεις του, κατά καιρούς. Και αυτός ήταν ο λόγος που κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει πχ με το αυτοκόλλητο της ΚΝΕ "φίδι είσαι, δε θα αλλάξεις" για τους χρυσαυγίτες, ή με ένα παλιότερο προεκλογικό πανό της ΠΚΣ σε κάποια σχολή: "δεν ταιριάζετε σου λέω".

Αλλά όπως λέει κι ο sniper, το να κορόιδευες τον Παντελίδη για τα τραγούδια του όσο ήταν εν ζωή, ήταν σα να κλέβεις εκκλησία, ελεεινά εύκολο, όπως η (σχηματικά ας την πούμε) σάτιρα του Λαζόπουλου στην Έφη Σαρρή και τη Ντενίση. Ή όσο εύκολο είναι να πεις κάτι εναντίον του Λαζόπουλου σήμερα (που λέει κι ο 2310).

Κι είναι πια καιρός να ξεφύγει ο κόσμος (κι εμείς μαζί, στο βαθμό που δεν το κάνουμε) από τον εύκολο ετεροπροσδιορισμό και τη ρηχή αυτοεπιβεβαίωση. Εντάξει, ο άλλος είναι δαπίτης και ακούει Παντελίδη. Εσύ τι είσαι; Εναλλακτικός Συριζαίος, που ακούει έντεχνο;

Όχι. Πρώην κνίτης, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

Κι έτσι περνάμε στο δεύτερο μέρος, που προαναγγέλεται κι από τον τίτλο της ανάρτησης. Όπου το 23 το καλό μπαίνει αντιπαραθετικά προς το 23 του Isno(t-so)good Λεμπρόν, το κακό του Μπέκαμ και το άσχετο του Ολεγκέρ στην Μπάρτσα, που είναι μεγάλη μορφή του κινήματος.

Τα γενέθλια για τα οποία θα προτιμούσα να μιλήσω βέβαια είναι τα αυριανά του Σερ Τσαρλς και όχι τα προχτεσινά του Τζόρνταν. Γράφω λοιπόν ως κάποιος που γαλουχήθηκε να μισεί και να θεωρεί αέρα κοπανιστό τον αέρινο. Και που, όταν όλη η τάξη στο δημοτικό προτιμούσε για όνομα της μπασκετικής ομάδας το "Έκτη Μπουλς", είχε αντιπροτείνει σθεναρά το "Έκτη Σανς". Αλλά το σύστημα μας πολέμησε και δεν πέρασε.

Θα μπορούσα να επεκταθώ σε διάφορες μπασκετικές λεπτομέρειες, κριτικές ή απλώς απωθημένα (πχ για τα επιθετικά φάουλ που δεν του σφύριζαν) αλλά δε νομίζω πως θα ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Στην τελική ο Τζόρνταν δεν ήταν καν ο διασημότερος MJ της εποχής του, αλλά είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί του στα πλαίσια ενός βίντεο-κλιπ (Jam). Και το αναφέρω, παρεμπιπτόντως, αυτό, γιατί όταν πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, προσωπικά είχα χαρεί ανακουφισμένος που θα σταματούσε να γελοιοποιεί και να φθείρει το μύθο του, κι επειδή θα έπαιζαν όλη μέρα, απενοχοποιημένα, τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο. Αλλά αυτή ήταν αρκετά διαφορετική περίπτωση και επιπλέον υπήρχε η απαραίτητη απόσταση-αποστασιοποίηση, που σήκωνε το σχετικό χαβαλέ.

Όποιος έχει διαβάσει πάντως έστω και ένα μικρό αφιέρωμα στη ζωή και την καριέρα του Τζόρνταν, μπορεί να κρατήσει δύο πράγματα.
Αφενός ότι είχε ένα τέλειο δεύτερο φινάλε (με δεύτερο 3peat στα 36 του, και το δικό του "the shot" να γράφει τον επιλογο -αν και κάνει επιθετικό πριν, αλλά δε βαριέσαι). Πείθεται όμως να επιστρέψει και βασικά τον επέστρεψαν στην ενεργό δράση, για καθαρά εμπορικούς λόγους, για να τονώσει την πεσμένη βιομηχανία του θεάματος και το ενδιαφέρον για το ΝΒΑ, που δεν ήταν ποτέ πια το ίδιο μετά την αποχώρησή του. Κι αυτό μας δείχνει ότι ο Τζόρνταν ήταν ένας γίγαντας που πατούσε πάνω στους ώμους άλλων γιγάντων (και δεν είναι τυχαίο που το αντίστοιχο ισπανικό "Τρίποντο" λέγεται Gigantes), αλλά η πηγή άρχισε να στερεύει κάπως, μέχρι να εμφανιστούν οι σημερινοί Warriors και ο Κάρι.

Αφετέρου ότι ο Τζόρνταν είχε άπειρες ανθρώπινες αδυναμείς να θυμίζουν πως είναι κοινός θνητός κι όχι αέρινος: σχέσεις με τον υπόκοσμο, εθισμός με τον τζόγο, πολλές γυναικοδουλειές εκτός γάμου (όπως κάνει η πλειοψηφία των αθλητών), περίεργες οικογενειακές σχέσεις και περιβάλλον.
Το βασικό επιμύθιο συνεπώς είναι να θαυμάζουμε κάθε καλλιτέχνη, αθλητή (θα έλεγα και πολιτικό ηγέτη, αλλά αυτό διαφέρει) για αυτό που έχουν καταφέρει στο δικό τους τομέα και να μην κάνουμε το λάθος να τους θεωρούμε αυτομάτως και σπουδαίους ανθρώπους, που ξεχωρίζουν παντού και (στα) πάντα.

60 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από το όχι πολύ που είχα ακούσει, δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ ο Παντελίδης, κάτι η φωνή του που κάποιες φορές έφερνε στου Σφακιανάκη, κάτι περίεργο με τις ρίμες στους στίχους που έγραφε, κάτι τέλος πάντως δε μου κόλλαγε (γούστα είναι αυτά). Από την άλλη όμως δε μπορώ να μην αναγνωρίσω και δεν το κάνω λόγω των συνθηκών ότι έγραφε και τραγούδαγε λαϊκό τραγούδι. Όχι διαμάντια πιθανόν, λαϊκό τραγούδι δε σημαίνει πως αξιωματικά ότι είναι λαϊκό είναι και εξαιρετικό, αλλά πάντως πολύ καλύτερα τραγούδια από πολλά άλλα του συρμού των τελευταίων ετών, του λεγόμενου "έντεχνου" και "εναλλακτικού" συμπεριλαμβανομένων. Έγραφε ο ίδιος τα τραγούδια ιστορίες του (αυτό είναι κάτι που σέβομαι πάρα πολύ) και όπως σημειώνεις σφυροδρέπανε βγήκε χωρίς σπρώξιμο. Επίσης νιώθω ότι η στενοχώρια πολλών στο άκουσμα της είδησης ήταν ειλικρινής ασχέτως της συμπεριφοράς των μέσων. Δε βρίσκω σοβαρό λόγο να ξινίζει κάποιος τα μούτρα του για τον Παντελίδη ή για άλλους σταμπαρισμένους ως όχι του-μη χέσω-ποιοτικού (πχ τον Τερζή παλιότερα για να μην ξαναπώ και τη θετική μου γνώμη μια τραγουδίστρια του σήμερα). Ο Παντελίδης ξεχώριζε από άλλους διάττοντες αστέρες. Και με τόσο βέβηλη διάθεση που μόνο κάποιος θρησκόληπτος μπορεί να έχει δε μπορεί ρε παλικάρια τους στίχους του should i stay or should i go να τους λέτε ροκ και ύμνο και το "συνοδεύομαι" υποκουλτούρα. Χώρια που μας τα είχατε ορισμένοι κάνει και τσουρέκια ρε παλικάρια όταν πέθανε ο Τουρνάς της Αγγλίας

ρα

ΥΓ.
Επικροτώ τη μεγάλη εκτίμηση που εχεις στον Μπάρκλει

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Πανω απο δυο δεκαετιες το λεγομενο λαικο τραγουδι δεν εχει ουδεμια σχεση με το καθ'εαυτο λαικο τραγουδι οπως εγινε γνωστο στα μεσα του προηγουμενο αιωνα,αισθητικα,ακουστικα,συνθετικα κλπ.
Συνηθως αυτα τα ''λαικα'' δεν εχουν καν μπουζουκι,ή το μπουζουκι ειναι ενα απο τα 500 οργανα μεσα στη μιξη.

Ο Παντελιδης ηταν μερικα κλικ πιο αυθεντικος απο τους συναδελφους του,αλλα και απο τους πιο αταλαντους.

@ρα

Οι περισσοτεροι στιχοι στη ροκ ειναι σκουπιδια ή τουλαχιστον δεν ειναι κατι ιδιαιτερο.
Αλλα δεν ακους ροκ για τους στιχους αλλα για ολα τα υπολοιπα.

Ε στα ''λαικα'' που το επικεντρο ειναι οι στιχοι,αυτοι ειναι μαπα. (οπως και ολα τα υπολοιπα συνηθως)

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήταν κακός, ήταν λίγο εκτός τόνου, όπως θα έλεγε ένας ειδικός. Μουσικά κάποια πράγματα ήταν ευχάριστα στο αυτί το δικό μου τουλάχιστον, και σίγουρα η έννοια του τραγουδοποιού στην συγκεκριμένη σκηνή, την λαικοπόπ, ήταν εντελώς πρωτότυπη και μπράβο του.

Αυτά τεχνικά και μουσικά, από κει και πέρα κάτι είχε, η ανάγκη της μουσικής βιομηχανίας να προβάλλει ένα όντως "καλό παιδί" της διπλανής πόρτας κλπ κάτι δείχνει για αυτόν που κλήθηκε να παίξει τον ρόλο.

Η προχτεσινή του απάντηση μάλιστα στην εθνικιστική πίεση που δέχτηκε, δείχνει παιδί που δεν θέλει όντως να θίξει συλλογικά μεγάλα διακυβεύματα, ταυτότητες κλπ, έστω και αν δεν τα πιάνει όλα ακριβώς, έστω και αν κολακεύει και, λίγο, τα εθνικιστικά κέντρα που τον στοχοποίησαν.

Πολύ κρίμα.

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

1) Παντελιδης. Νεκρος ή ζωντανος, δεν εχει το σεβασμο μου. Το "αυτοδημιουργητος" που πουλησε παρα πολυ στην περιπτωση του, ειναι σε μεγαλο βαθμο απατη. Αφενος γιατι το youtube ειναι σχεδον μονοδρομος για καποιον που θελει να προωθησει τη μουσικη του, λογω της παρακμης της μουσικης βιομηχανιας οπως την ξεραμε (δεν ειναι δηλαδη οτι του προσφερανε καμια σαρανταρια συμβολαια κι αυτος επεμενε να τραγουδαει με φοντο τη χεστρα του), αφετερου γιατι δεν ξερω κανεναν πραγματικα αυτοδημιουργητο που σε μερικους μηνες μεσα τραγουδαει σε πιστες νονων της νυχτας. Επισης, το λαικο τραγουδι οπως το ξεραμε, εχει παρακμασει και σχεδον πεθανει. Αυτο που βγαινει σημερα, με πολυ χαρακτηριστικο τον παντελιδη, ειναι λαικο μονο στη μορφη (προσαρμοσμενη στην εκαστοτε εποχη). Λαικο ηταν το τραγουδι που εβγαινε απο το λαο και μιλουσε για τα βασανα του λαου. Για φτωχεια, για ανεργια, για εκμεταλλευση και μεταναστευση. Αυτο δεν υπαρχει πλεον. Η θεματολογια ολοκληρου του λεγομενου λαικου σημερα, ειναι η εξης μια: η καψουρα. Οσο για τη ροκ στιχουργικη που ειπε ο ρα, εχε υποψη σου δυο πραγματα. Το ενα ειναι οτι σαν λαος, ειχαμε το σχεδον αποκλειστικο παγκοσμιο προνομιο να μελοποιηθουν με λαικο τροπο οι μεγαλυτεροι ποιητες μας (και το οφειλουμε σε μεγαλο βαθμο στο μικη θεοδωρακη). Δεν νομιζω να εχει συμβει πουθενα αλλου αυτο σε τετοιο βαθμο. Και οτι η δημιουργια ενος τραγουδιου κι ενος δισκου, ηταν και ειναι διαφορετικη στην ελλαδα απ οτι στη διεθνη ροκ σκηνη. Το δευτερο ειναι οτι, πολλα απο τα τραγουδια που θεωρουνται ροκ υμνοι, τα εχουν κανει υμνους ολοι οι αλλοι εκτος απο τους ροκαδες και ενα απο τα παραδειγματα ειναι αυτο που ειπες.

2) Τζορνταν. Ημουν τοσο αντιτζορντανικος στη δεκαετια του 90, που υποστηριζα τους παντες εναντιον του, ακομα κι αυτο τον αχωνευτο το reggie miller. Χρειαστηκε να φτασουμε στο 2008 για να ηρεμησω και να αρχισω να τον εκτιμω παικτικα. Σε μια προσφατη συζητηση με το λαικο στρωμα, (ξανα)ανακαλυψα με τρομο οτι την εποχη του, απαγορευοταν να κανεις double team σε παικτη που δεν ειχε τη μπαλα και ειδαμε μερικα βιντεο που χτυπιοταν σα κακομαθημενο οταν συνεβαινε αυτο και εννοειται, σφυριζοταν αμεσως η παραβαση. Εχω δει αρκετα παιχνιδια παντως στα οποια ο διαιτητης αδυνατουσε να παρακολουθησει την εξελιξη, οποτε και δεν σφυριζοταν τιποτε.

Ουτε καν ο δευτερος πιο διασημος απολιθωμα (εκτος κι αν μιλαμε για τη δεκαετια του 90), ο δευτερος διασημοτερος MJ ηταν ο μεγαλος Magic Johnson.

Αν μου επιτρεπονται οι υποδειξεις, πρεπει μια μερα να κανεις ενα κειμενο με τις καλυτερες πενταδες στην ιστορια του NBA, με ψηφοφοριες, σχολια, διαφωνιες, ξυλο κλπ.

ΥΓ: θα το ξεχναγα: ποιος ειναι ο τουρνας της αγγλιας ρα? Αν εννοεις τον Bowie, καλο.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Αν είναι λαϊκός ο Παντελίδης, αυτό τι είναι;

https://www.youtube.com/watch?v=Fbdpofjxnyk


Μαρξιστής-Λεξιστής

Ανώνυμος είπε...

Οι clash δεν έκαναν μόνο το Should I stay or should I go, ο Παντελίδης έκανε μόνο τραγούδια Παντελίδη.

Καλύτερη αναλογία είναι να τον πεις μάλλον ατάλαντο, Έλληνα Axl Rose.


ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΙΚΟ.

ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΗΓΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΝΒΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΚΟΝΟΜΗΣΕΙ ΚΑΝΑ ΔΟΛΛΑΡΙΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΦΑΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΦΥΡΙΖΑΝΕ ΒΗΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ "ΜΑΓΙΚΑ" ΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΚΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ.

ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟΥΣ WIZARDS; ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ.

Ο ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΑΤΥΧΟΣ. ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ - ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΧΑΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΦΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΓΕΛΟΙΑ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝΕ ΠΕΣΕΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΗΝ ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ, ΟΤΙ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝΕ ΣΚΙΣΕΙ, ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ, ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ.

ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ, ΗΠΙΕ, ΟΤΙ ΗΠΙΕ, ΠΗΡΕ ΔΥΟ ΓΚΟΜΕΝΕΣ, ΤΙ ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΠΑΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΝ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΤΟΥ.

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ ΕΤΙ. ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΕΓΛΕΙΦΑΝ ΠΙΟ ΠΡΙΝ, ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΙΔΕ ΝΑ ΤΟΥ ΧΥΜΑΝΕ ΟΛΟΙ.

ΑΜΑΘΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΦΡΙΛΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ, ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΦΡΙΚΑΡΕ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΑΝ.

Υ.Γ.ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΚΙ Ο ΓΚΛΑΗΣ ΑΝ Ο ΩΒΡΑΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟ 97 ΜΕ ΑΛΕΞΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΜΕ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

ΤΩΡΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΣ ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ ΑΠΟΛΥΤΑ.

ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡ-ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΕΝΝΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΝ ΘΕΜΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΣΤΟ ΟΛΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕ ΤΑ CD TOY.

ΑΛΛΟΙ ΠΛΕΡΩΝΟΥΝΕ ΑΔΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΑΣΑΡΕΙ Η ΠΙΣΤΑ ΚΑΝΑ CD TOYΣ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑΖΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ.

ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ. ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΙΟ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ ΘΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ.

ΕΤΙ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΚΟΝΝΕ ΣΤΙΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΧΤΥΟ.

ΕΤΣΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΟΠΩΣ ΤΟ DVD ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΒΓΑΛΕΙ ΠΑΛΙΑ Ο ΒΑΖΕΛΟΣ, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΡΩΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΑ ΣΚΥΛΔΑΙΚΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ UTUBE.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ΓΜ

''Καλύτερη αναλογία είναι να τον πεις μάλλον ατάλαντο, Έλληνα Axl Rose.''

Υπερτιμημενος ο Axl (συνθετικα,οχι σα φωνη),αλλα οχι και αταλαντος.

Saportoutourki είπε...

Ποια ειναι η σημασια της εννοιας του ποστ να πουμε.

Ο Μπεκαμ ηταν παιχταρας. Εχω δει αγωνα τσ.λ. (επι ζουλιο μπαπτιστα νομιζω) που προσπαθουσανε μονο αυτος και ο ζινταν και καθε τους επαφη ηταν αψογη, ενω οι υπολοιποι σερνοτανε, οποτε τους σταυρωσε ο Ανρης. Οι πασες του εκτελουσανε ολη την αμυνα. Φονιας. Αρκει να ειχε τους σωστους στράικερ κοντα του. Οποτε καταλαβαινεις οτι εχεις ανοιξει τον ασκο με τις μαλακιες και υποκειμενικες.αποψεις, που μπορουν να παρουν αχα(μ)νη ερημικη εκταση να πουμε.


Οταν βλεπω ΝΒΑ βλεπω βηματα, φαουλ και διπλες ντριμπλες που για τους Αμερικανους δεν υπαρχουνε. Πχ θυμαμαι τον Πιπεν πανω στα βηματα να πεταει την μπαλα προς το προσωπο του αντιπαλου, σα να θελει να τον παιχνιδισει, την ξαναπιανει και μετα καρφωνει. Αυτο με τη φανελα της ντρημ τημ. Δε σφυριχτηκε ποτε και ας ηταν ολυμπιαδα. Οι προσποιησεις του Τζορνταν μονιμως βηματα. Αλλα αυτα για τους Αμερικανους δεν υπαρχουν.

Τι αλλο βλεπουμε -ή μαλλον βλεπαμε- περισσοτερο απο ο,τι στο ευρωπαϊκο μπασκετ, στο ΝΒΑ. Αντιαθλητικη συμπεριφορα. Τζορνταν, Μπαρκλεϊ, Μαλοουν, Ροντμαν κλπ. Χαμος στο ισιωμα. Ξυλο και μπινελικια. Ο Μπαρκλεϋ κορυφαιος του ειδους. Οταν ειχα αφισσα του δεν το ηξερα. Ηξερα πως ειναι ενας πληρεστατος παουερ φοργουορντ που μπορει να τα βαλει με ολοκληρες ομαδες.

Δεν ξερω λοιπον, αν συνανταμε σε αλλο ομαδικο αθλημα τοσο αντιαθλητικη συμπεριφορα μπροστα στα ματια του διαιτητη, οσο στο ΝΒΑ της δεκαετιας του 90. Και δεν μπορω να καταλαβω γιατι αντιαθλητικοι αθλητες γινονται ειδωλα. Κλαψα, βια, κομπασμος, συμπεριφορα μπεμπη. Μαραντονα, Τζορνταν, Μπαρκλευ, Καντονα κλπ.
Ενω οι Πιρλοι, οι Σκοουλζηδες και οι Κλαουντιοι Λοπεζ πληρωνονται λιγοτερο και ξεχνιουνται με τον καιρο. Ποσο μαλλον οι Ρουΐ Κόστες και οι Κακάδες.

Αλλα να μου συγκρινεις Τζορνταν με Μπαρκλεϋ;
Καταρχας παιζουν σε διαφορετικη θεση.
Ειναι μηπως αλλης ταξεως ζητημα γιατι ο Κουκοτς ο παιχταρας δεν επαιρνε περισσοτερο χρονο; Μηπως οταν ειχαν αναγκες, δεν ηταν εκει ο Στηβ Κερρ;
Ο Τζορνταν θυμιζω μισουσε τους ασπρους.
Τι μας κρυβουν;

Saportoutourki είπε...

Συνθετικα τον λες Ελληνα STEVE HARRIS ή Angous Young.
Και οι οι δυο εξισου βαρετοι και επαναλαμβανομενοι, οπως και τα συγκροτηματα τους.

πασοκος είπε...

ο τυπος ετρεχε 8.30 το πρωι με 150 και τυφλα στη βουλιαγμενης, θα μπορουσε να ειχε σκοτωσει κανα παιδακι που πηγαινε σχολειο, ή κανενα ανθρωπο που πηγαινε στη δουλεια του. αυτο δειχνει ποσο κατακαθι ηταν, και ποσο στα αρχιδια μας που πεθανε, ουτε καν λογω της υποκουλτουρας που ετρεφε και τρεφοταν απο αυτην.

στο βιντεακι με το last shot του τζορνταν στο τριποντο του στοκτον πριν, ο μαλοουν κανει επισης βηματα οταν δινει την πασα στον στοκτον.

μπανε μια ζωη, αυτο και τιποτα αλλο.

Ανώνυμος είπε...

πασόκε συγκρατήσου, αντιστάσου στην ανθρωποφαγία

http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/to-polu-me-85-xlm-pigaine-o-pantelidis

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

ΓΜ
δεν σύγκρινα αξία Clash με αξία Παντελίδη (άλλωστε δεν έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα ούτε στους μεν, ούτε στον δε), έβαλα σε αντιπαραβολή στίχους δυο τραγουδιών λέγοντας ότι δε μπορεί το ένα τραγούδι να το χαρακτηρίζουν κάποιοι θετικά και το δεύτερο οι ίδιοι να το λένε υποκουλτούρα. Ο sniper είπε κάτι πάνω σε αυτό, δεν είμαι 100% βέβαιος ότι ισχύει, αλλά σίγουρα είναι συνεπής θέση.

sniper, Παπουτσωμένε Γάτε
Κάποιο καιρό πριν θα συμφωνούσα μαζί σας και μάλιστα εμφατικά, θα έβαζα και εγώ τα εισαγωγικά "λαϊκό" και λαϊκό. Ίσως να έχω παραμαλακώσει. Από την άλλη όμως και η καψούρα υπάρχει ως συναίσθημα γιατί δεν είναι λαϊκό συναίσθημα; Κι άμα είναι τότε προφανώς και θα υπάρχουν καψουροτράγουδα. Τι είναι όμως καψουροτράγουδο και γιατί να μην είναι ωραίο ένα καψουροτράγουδο;
Τι πιο καψούρικος ρεφρέν για παράδειγμα από λίγο Γκάτσο;
"Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά"
(ο θρύλος νομίζω λέει ότι ο Γκάτσος αυτό τον ύμνο τον είχε του πεταματού αν και ήξερε ότι θα γινόταν επιτυχία)
Κι από το Γκάτσο γιατί να μη πάμε στον Καρβέλα (γιατί και στο βούρκο μπορείς να βρεις διαμάντια) και στον ύμνο που τραγούδησε η Ριτάρα;
"Σώσε με...
Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο
θα `ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς"
Να πάμε και στο λαϊκό το παλιό; Στο Μητσάκη που είναι από αυτούς που κάναν τη μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό;
Δεν είναι άραγε τραγούδι ορισμός της καψούρας αυτό που τραγουδάει ο μέγας Στέλιος και λέει:
"Τι να την κάνω την ζωή
χωρίς εσένα τώρα
αφού με πρόδωσες και πήγες μ’ άλλον άντρα
είν’ όλα μαύρα, είν’ όλα μαύρα"
Υποβιβάζει αυτό την αξία ή τη λαϊκότητά του;

Το βασικό πρόβλημα είναι πράγματι η μονοθεματικότητα των σύγχρονων λαίκών τραγουδιών. Μπορεί όμως το λαϊκό τραγούδι να είναι κάτι ξεχωριστό από την κατάσταση του λαού; Μήπως ζητάμε πάρα πολλά κάποιες φορές; Αν η κατάσταση μέσα στον λαό δεν είναι καλή, πώς περιμένουμε να βγει και καλό λαϊκό τραγούδι;

Να πω και κάτι άλλο. Σε ένα βαθμό νομίζω ότι εξιδανικεύουμε και το παλιό. Δεν ήταν όλα τα παλιά λαϊκά καλά τραγούδια, για την ακρίβεια αρκετά ήταν χάλια. Μάλιστα-και αυτό συνδέεται και με το αμέσως προηγούμενο-οι ίδιοι οι μεγάλοι λαϊκοί συνθέτες ακολουθούσαν τη πορεία του λαού. Το 1977 ο Τσιτσάνης έγραφε καθαρή υποκουλτούρα. "Το βαπόρι απ' τη Περσία". Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που κάποτε καμάρωνε ότι δημιούργησε το λαϊκό τραγούδι σε απόλυτη διάκριση με το ρεμπέτικο.

Και να τρολλάρω και λίγο με συνωμοσιολογική διάθεση. Ας δούμε ποιοί τύποι φέρουν μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση τις τελευταίες δεκαετίες στο τραγούδι. Καρβέλας, Καραλής, Φοίβος, Δάντης. Κάτι μου λέει ότι αυτοί δε μεγάλωσαν ακριβώς με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί να παίζει Καζαντζίδη...
Για την άσχημη κατάσταση στο λαϊκό τραγούδι είναι ξεκάθαρο ρε ότι τη βασική ευθύνη τη φέρουν οι ροκάδες :) :)

Κάπως έτσι θα επιμείνω στο να μη βάλω εισαγωγικά στο χαρακτηρισμό λαϊκό για τα τραγούδια του Παντελίδη και κατά τη γνώμη μου ήταν όντως κάπως διαφορετικά από τα περισσότερα της αυτής κατηγορίας.

Σχετικά με το αυτοδημιούργητος. Το αρχικό μπαμ το έκανε μόνος του, από εκεί και μετά το σύστημα σαφώς και κάνει τη δουλειά του (θέλει-δεν θέλει). Δεν είναι όμως ο κάθε Αναστασιάδης πάνω από το youtube καθημερινά και ρίχνει τα χαρτιά "ποιόν θα κάνω σήμερα No1;". Αν μάλιστα βάλουμε το σπρώξιμο που έχει γίνει σε άλλους και άλλες, θα δούμε ότι τέτοια επιτυχία δεν είχαν. (και θεωρώ ότι ήταν απαράδεκτο και ηλίθιο αυτό που υπέστη ο Παντελίδης τις τελευταίες ημέρες με αφορμή κάτι που δε μπορώ να καταλάβω πώς και γιατί θεωρήθηκε προσβλητκό).



ρα

ΥΓ1.
Ναι Sniper, αυτόν εννοούσα
ΥΓ2
Ωραίο το τραγουδάκι του Μαρξιστή-Λεξιστή αλλά είναι μάλλον μεγάλη κουβέντα το τι είναι λαϊκό

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

"Λαικο" ειναι οτι αποδεχεται η πλειοψηφια του λαου αναλογα με τις κοινωνικες συνθηκες που βιωνει .Το 76 πχ θα επεφτε γιαουρτι και γιουχα στα σημερινα καψουροτραγουδα του τιποτα ...Την εποχη των μεγαλων μεταναστευσεων λαικο ηταν οτι μιλαγε γι αυτο ... Την εποχη των μεγαλων "κυνηγιων" ο κεκαλυμενος στιχος που μιλαγε εμμεσα γι αυτους ...

Την προεπαναστατικη περιοδο κατι μου λεει οτι ΚΑΙ απο το τραγουδι θα την καταλαβουμε .

Το συγκλονιστικο με την περιπτωση του ατυχου (τελικα ) νεαρου ειναι η συντομη πορεια του της αποτομης ανοδου και της ιδιας ακριβως "πτωσης" .Σημειολογικα δειχνει και την ματαιοτητα σε αυτο τον κοινωνικο βοθρο ,να ελπιζεις σε ατομικες λυσεις ,οσο κι αν ηταν τυχαιο το τελος του .Το συστημα απλα με το "αυτοδημιουργητος" προβαλλει το κλασσικο ονειρο του μικροαστου που πιανει την καλη και γινεται χαλιφης στη θεση του χαλιφη .Και το προβαλλει κατα κορον και με καθε ευκαιρια (απο την Ξαφα και τον Τζημερο μεχρι τα μεσημεριαναδικα και τις εκπομπες διαλογου )...¨η κριση μπορει να ειναι και ευκαιρια για ατομικο σκαπουλαρισμα " ,αρκει να εισαι λιγο ξυπνιος .Να πιασεις εσυ την "καλη" κι ας ζεις μετα σε ενα κρανιου τοπο και ενα διαλυμενο κοινωνικα περιβαλλον ,μακρυα απο συλλογικες προσπαθειες μονο ....

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ρα

''Κάποιο καιρό πριν θα συμφωνούσα μαζί σας και μάλιστα εμφατικά, θα έβαζα και εγώ τα εισαγωγικά "λαϊκό" και λαϊκό. Ίσως να έχω παραμαλακώσει. Από την άλλη όμως και η καψούρα υπάρχει ως συναίσθημα γιατί δεν είναι λαϊκό συναίσθημα; Κι άμα είναι τότε προφανώς και θα υπάρχουν καψουροτράγουδα. Τι είναι όμως καψουροτράγουδο και γιατί να μην είναι ωραίο ένα καψουροτράγουδο;''

''Να πω και κάτι άλλο. Σε ένα βαθμό νομίζω ότι εξιδανικεύουμε και το παλιό. Δεν ήταν όλα τα παλιά λαϊκά καλά τραγούδια, για την ακρίβεια αρκετά ήταν χάλια. Μάλιστα-και αυτό συνδέεται και με το αμέσως προηγούμενο-οι ίδιοι οι μεγάλοι λαϊκοί συνθέτες ακολουθούσαν τη πορεία του λαού. Το 1977 ο Τσιτσάνης έγραφε καθαρή υποκουλτούρα. "Το βαπόρι απ' τη Περσία". Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που κάποτε καμάρωνε ότι δημιούργησε το λαϊκό τραγούδι σε απόλυτη διάκριση με το ρεμπέτικο.''

Δε μου αρεσει ουτε το παλιο λαικο ουτε το μοντερνο (οθεοςνατοκανει) λαικο.

Η διαφορα ειναι οτι το παλιο ειχε μια αισθηση αυθεντικοτητας,ανεξαρτητα απο τη θεματολογια του,ενω το καινουριο περα απο το οτι εχει ελαχιστο μπουζουκι,ακουγεται σαν κονσερβα.

Οπως και η ροκ αρχισε να κονσερβοποιειται απο τα μεσα του '70,με αποκορυφωμα τα τελη 90,αλλο αν μου αρεσει σαν ειδος.

Επισης,απο τη στιγμη που οι εταιριες κυριαρχουν στο χωρο της μουσικης,ειναι δυσκολο οποιοδηποτε μουσικο ειδος να εκφραζει τις ανησυχιες του λαου.

Ακομα και η καψουρα δεν μπορει να εκφραζεται απο κατι τοσο κονσερβοποιημενο οσο τα τραγουδια του Βερτη,του Κιαμου και ολων αυτων.Ή αν εκφραζεται,ειναι αντιστοιχα φθηνη και η καψουρα των συγκεκριμενων που εκφραζονται ετσι.

Ανώνυμος είπε...

"λαϊκά τραγούδια":
https://www.youtube.com/watch?v=kvCmP_23Jt0
https://www.youtube.com/watch?v=kvCmP_23Jt0
Πασοκάρα "κι έτσι!"
Στο μεταξύ, το '70,το "ίδια καψουροτράγουδα του τίποτα" ακουγόταν:
https://www.youtube.com/watch?v=q7aryjd9ihg&index=4&list=PLs6Kv1nsiCOE_4-iJVueOUVbUkXuRDa8O

Λαϊκό σημαίνει "απο το λαό για το λαό".
Μην απο-ιδεολογικοποιούμε το εμπόρευμα που ο καζαντζίδης εισήγαγε από τις μακρινές Ινδίες
Η μόνη χρησιμότητα του λαϊκου-καψουροτράγουδου διαχρονικά είναι πως υποδεικνύει το βαθμό αλλοτρίωσης της εργατιάς.

Αποτέτοιος

Ανώνυμος είπε...

Άσχετο, αλλά ενδιαφέρον
http://www.independent.co.uk/life-style/gadgets-and-tech/news/basic-income-artificial-intelligence-ai-robots-automation-moshe-vardi-a6884086.html

AGIS είπε...

"Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα" λέει μια φράση που υποβόσκει σε κάθε ζήτημα αισθητικής, αλλά αν την παίρναμε σαν αφετηρία θα είχαμε ματαιώσει κάθε συζήτηση πριν καν την αρχίσουμε.
Διαφωνώ με όλα λοιπόν:
Καταρχήν Παντελίδη δεν έχω ακούσει ποτέ, κι αν τυχόν άκουσα κάποτε δεν το έμαθα ποτέ ότι άκουγα Παντελίδη, οπότε και το σχόλιο δεν μπορεί ν' αφορά συγκεκριμένα τον Παντελίδη, πέρα από σκέψεις που θα μπορούσαν να γίνουν για τις σόου μπίζνες κλπ.
Ως προς τις διαφωνίες τώρα:
Σε ένα τραγούδι δεν είναι οι στίχοι το περιεχόμενο και η μουσική η μορφή. Οι στίχοι βέβαια βαραίνουν ιδιαίτερα ως προς το τι είναι "περιεχόμενο" αλλά χωρίς μουσικη παραμένουν απλώς μια στιχοπλοκή, άντε ένα ποιήμα, με τη δική τους ανεξάρτητη μορφή και περιεχόμενο. Όπως κι η μουσική από μόνη της έχει δική της μορφή και περιεχόμενο.
Σε ένα τραγούδι όμως η μορφή και το περιεχόμενο προέρχονται από την ενότητα στίχου, μουσικής, ερμηνείας, ενορχήστρωσης και άλλων στοιχείων ακόμα και ανεξάρτητων από το τραγούδι καθαυτό, όπως είναι η κοινωνική του αναφορά σαν είδος, η ένταξή του στα κοινωνικά συμφραζόμενα κλπ.
Άρα δεν μπορούμε να παίρνουμε το στιχάκι ενός τραγουδιού, να το βάζουμε πλάι στο "όμοιο" στιχάκι ενός άλλου τραγουδιού και να λέμε: "ίδια τραγούδια".
Για να πω κι ένα σοβαρό παράδειγμα: άλλη μορφή κι άλλο περιεχόμενο έχει σαν μουσικό έργο ο Επιτάφιος με ερμηνεία Μούτσιου και εκτέλεση από ορχήστρα ποικίλης μουσικής, κι άλλη μορφή και περιεχόμενο με ερμηνεία Μπιθικώτση κι εκτέλεση από λαϊκή ορχήστρα. Κι όμως οι στίχοι και η σύνθεση είναι ακριβώς οι ίδιοι.

Δεύτερο σημείο διαφωνίας: Το πρόβλημα του σημερινού υποτιθέμενου λαϊκού τραγουδιού δεν είναι στην πραγματικότητα τα "καψουροτράγουδα". Η καψούρα, με όλη τη σημασία της λέξης, έχει τραγουδηθεί ανυπέρβλητα από έλληνες και ξένους δημιουργούς, λαϊκούς και λόγιους, κι ένα καλό τραγούδι αυτής της θεματολογίας είναι ικανό να εκφράσει τον ακροατή ως τα μύχια της ύπαρξής του, να υπερβεί και το ίδιο του το θέμα, να τον περάσει μέσα από την κόλαση και να τον βγάλει από αυτή καθαρό και λυτρωμένο.
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν πια "καψουροτράγουδα". Ίσως πέφτουν βαριά στη βιομηχανία του θεάματος και της καταναλωτικής διασκέδασης, γι' αυτό και τα λεγόμενα καψουροτράγουδα έχουν αντικατασταθεί από τη μαζική παραγωγή τραγουδιών που θα τα χαρακτήριζα με τον μόνο όρο -αν και αδόκιμο- που θα μπορούσε να περιγράψει το είδος: από τη μαζική παραγωγή τραγουδιών κλαψομούνικων.
Στα οποία τα πάντα αποτελούν μια επίφαση: Οι στίχοι μια επίφαση στίχου, η μουσική μια επίφαση μουσικής, το θέμα μια επίφαση θέματος, η καψούρα κι ο έρωτας μια επίφαση καψούρας και έρωτα. Μια επίφαση που παράγεται μαζικά, γίνεται αντικείμενο μαζικής οικειοποίησης και εξίσου μαζικά πετιέται γρήγορα στα σκουπίδια για να δώσει τη θέση της σε νέα προϊόντα του ίδιου είδους...

AGIS είπε...

Γι' αυτό και δεν πρόκειται για τραγούδι "λαϊκό". "Μαζικό" και μαζικής κατανάλωσης ίσως. Λαϊκό όχι: Πέρα από τη διπλή έννοια ης λέξης "λαϊκό" σε σχέση με το τραγούδι (λαϊκό ως αυτό που γενικά εκφράζει το λαό -πράγμα που θα μπορούσε πχ να αφορά κι ένα τραγούδι με "ξένο" ηλεκτρικό ήχο - και λαϊκό ως αυτό που τηρεί μια σχετικά συγκεκριμένη λαϊκή φόρμα), ο λαός δεν είναι κάτι πρόσκαιρο και εφήμερο αλλά κάτι το διαρκές, και δεν μπορεί να "κατοχυρωθεί" σαν λαϊκό το τραγούδι που δεν είναι ικανό να αναμετρηθεί με αυτό το κριτήριο της διάρκειας, πόσο μάλλον το τραγούδι που από την ίδια του τη διαδικασία παραγωγής έχει πάνω του ημερομηνία λήξης λίγων ημερών.

Τώρα βέβαια θα πει κανείς ότι αυτό το τραγούδι το ακούν οι λαϊκές μάζες, οι προλετάριοι, οι μικροαστοί, η νεολαία κλπ, τι γίνεται λοιπόν τώρα;
Όπως και στη συζήτηση σε άλλη ανάρτηση σχετικά με τη ΛΔ Κορέας, Θα έλεγα (λίγο παρακινδυνευμένα είναι η αλήθεια) ότι πρόκειται για το ίδιο ζήτημα: Ο Μαρξ έγραψε στη "Γερμανική Ιδεολογία" ότι "ο κομμουνισμός δεν είναι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ’ αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα, αλλά η πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή τάξη πραγμάτων" και που "οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν".
Όταν όμως το διαβάζουμε αυτό, εμείς που "φέρνουμε το σοσιαλισμό στο εργατικό κίνημα απ' έξω", συνήθως το διαβάζουμε και το "θαυμάζουμε" μάλλον από τη σκοπιά του "ιδεώδους που πρέπει σ' αυτό να προσαρμοστεί η πραγματικότητα" παρά από τη σκοπιά "της πραγματικής κίνησης που καταργεί τη σημερινή τάξη πράγμάτων και που οι προυποθέσεις της υπάρχουν τώρα".
Κι όμως η δεύτερη αυτή σκοπιά είναι που μας θέτει και σε όρους αναμέτρησης με το ίδιο μας το "ιδεώδες" (που το φέρνουμε "απ' έξω" κλπ).
Κι έτσι όταν συγκρίνουμε αυτό το "ιδεώδες" πχ με τη μορφή διακυβέρνησης της ΛΔ Κόρεας ή με τη μαζική αισθητική της κλαψομούνικης μουσικής παραγωγής, δυσανασχετούμε μ' αυτή τη ρημάδα την "πραγματική κίνηση" και τις "προϋποθέσεις της που τώρα υπάρχουν", και τα βάζουμε μαζί της για την αναντιστοιχία της με το "ιδεώδες" μας. Ξεχνώντας ότι η κίνηση δεν είναι ιδεώδης αλλά πραγματική και γι' αυτό, αντίστροφα, έτοιμοι όταν το αντιληφθούμε να γίνουμε αιχμάλωτοί της προσπαθώντας να φέρουμε και το "ιδεώδες" στα μέτρα της... Όμως τελικά σε αυτή την πραγματική κίνηση κρίνονται όλα και σε αυτήν αρχίζουν τα δύσκολα από κάθε άποψη.

Θα διαφωνούσα και στα σχετικά με τον Τσιτσάνη και την υποκουλτούρα, αλλά κλείνω το σχόλιο εδώ. Ίσως σε άλλο σχόλιο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

@Sniper, ναι ρε συ, αλλά στην πραγματικότητα ο άλλος είναι EJ, Έρβιν Τζόνσον. Έχεις όμως χίλια δίκια.

@σαπόρ, το νόημα της ανάρτησης είναι πως ανοίγουμε μάλλον το κουτάκι της ασχετοσύνης, όταν τοποθετούμε χρονικά το Ζούλιο Μπαπτίστα στην ίδια ομάδα με το Ζιντάν, ότι ο Μπέκαμ ήταν ένας καλός Άγγλος παίκτης και τίποτα παραπάνω που να δικαιολογεί τη φήμη που του χάρισε το σταριλίκι και το μάρκετινγκ, ότι προσωπικά προτιμώ την ευρωλίγκα από το ΝΒΑ, αλλά είναι εντελώς σίγουρο πως τα ντουζένια του ήταν το 80 και το 90, κι ότι ο Μπάρκλεϊ ήταν ένας ντεμέκ πάουερ φόργουορντ ισοϋψής του Τζόρνταν, που τα έβαζε με 5άρια θηρία κι έβγαινε όχι απλά ζωντανός, αλλά κατά κανόνα νικητής. Άρα έχει το δικό μου σεβασμό, συγκριτικά με τον Τζόρνταν που έκανε παπάδες ξεκινώντας από άλλη αφετηρία και με ασυναγώνιστα φυσικά προσόντα. Αυτά

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Αυτό που δε θυμάμαι από τον αγώνα είναι αν έπαιζε ο Γκράβεσεν ή ο Μπαπτίστα, αμφότεροι κρεατόμαζες για την ποιότητα παίκτου που έπαιζε τότε συνήθως στη Ρεάλ.
Ευτυχώς ξεχάστηκαν γρήγορα. Δυστυχώς δε θυμάσαι τίποτα. Στον αγώνα έπαιζαν και οι δύο τελικά.
Σύμφωνα με το γκουγκλάρισμα λοιπόν, ο Μπέκαμ και ο Ζιντάν παίζανε στο ματσάκι (αν δεις την χρονολογία και την 11άδα θα καταλάβεις γιατί ήτανε οι μόνοι που παίζανε καλά, συγκεκριμένα ηγετικά), ο Τιτής τους κάρφωσε και ο Γκράβεσεν ήτανε βασικός. Αλλαγή του ο Μπαπτίστα, που συνήθως έμπαινε και κρυφός φορ για να γιομίσουν (προς) την μεγάλη περιοχή.

http://www.arsenal.com/match/report/0809/first-team/real-madrid-v-arsenal

Περίμενα να πιάσεις τον ειρωνικιό αλεφαντολογικό τσουκαλιστικό τόνο του σχολιασμού.
Η σημασία της έννοιας είναι να πούμε καφενειακή ατάκα και δεν υποτιμά κανέναν, απλά ένα προσωπικό βίωμα που αποτυπώνω εδώ, χωρίς να αποσκοπεί πουθενά, πέρα από το να δηλώσει ΚΑΦΕΝΕΙΟ.

Ο Μπάρκλεϊ είχε τα πάντα, αλλά δεν μπορώ να τον συγκρίνω με τον Τζόρνταν γιατί ακριβώς ο Τζόρνταν είχε αυτή την αθλητικότητα και γιατί ξεκινούσε τις επιθέσεις του απ' έξω. Ο Μπάρκλεϊ έπαιρνε την μπάλα με πλάτη. Όσα σουτ και αν έπαιρνε απ' έξω, διείσδυση σαν τον Τζόρνταν δεν είχε. Ούτε και χειρισμό μπάλας.
Να συμπληρώσω πως τα μπινελίκια και το ξύλο όλων αυτών, το βλέπω τώρα. Στην τηλεόραση δεν καταλάβαινα τέτοια πράγματα. Γι αυτό και δεν τους θεωρώ κορυφαίους αθλητές, αλλά κορυφαίους επαγγελματίες αθλητές, που δίνανε τα πάντα, και το κορμί τους στην ντόπα, για να νικήσουν. Κοινώς, ξεπουλημένοι χαριστματικοί αθλητές. Η επιθετική τους συμπεριφορά εννοείται πως είναι θέμα βιώματος, είναι και θέμα περισσευτάμενης τεστοστερόνης.

Υ.Γ.: Μπέκαμ - Ζιντάν - Ζούλιο. Τα τρία Ζ.

σαπόρ τουτούρκι

Ανώνυμος είπε...

Τι ξέσκισμα τους είχε ρίξει ο Τιτής;
https://www.youtube.com/watch?v=SCdDlLySxQ4

σαπόρ τουτούρκι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γιατί, εγώ δεν έχω δικαίωμα σε αλεφαντικά-τσουκαλιστικά σχόλια;
Τελικά ναι συνυπήρξαν για μια και μοναδική χρονιά, την τελευταία του Ζιντάν.
Αλλά όχι και κρεατόμαζα τύπου Γκράβεσεν ο Μπαπτίστα, μη λέμε ό,τι θέλουμε. Είμεθα σοβαρό μπλοκ
Το διαχωρισμό που κάνεις παρακάτω δεν τον πολυκαταλαβαίνω.
Εν πάση περιπτώσει, ο δικός μου θαυμασμός πάει σε αυτόν που κατάφερε πολλά σε σχέση με τα λιγότερα φυσικά χαρίσματα που είχε (όπως κι ο Μπερντ εξάλλου) και όχι στο θαύμα της φύσης.

Ανώνυμος είπε...

Σαπόρ σε λατρεύω και σε παρακολουθώ απ το μπλοκ του τρομπακτ. Μετά απ'αυτό για τον Στηβ Χάρις,όμως, αποκαθηλώθηκες. Για τον Άνγκους Γιανγκ πάσο

Φορθ Σπούτνικ

Ανώνυμος είπε...

Παππουτσωμένε Γάτε
Το Βέρτη τον ξέρω μόνο ως όνομα (ίσως ούτε φατσικά να είμαι σε θέση να τον αναγνωρίσω), τον Κιάμο δεν τον θεωρώ κάτι ιδιαίτερο σε τραγουδιστή αν και από ανθρώπους που έχουν πάει σε πίστες που τραγουδά τους έχω ακούσει να εκφράζονται θετικά γι' αυτόν με τη φράση "κάνει κέφι"). Ως εκεί, εξάλλου δεν είμαι καθόλου ειδικός στα των πιστών, τα δικά μου μουσικά γούστα σε μεγάλο βαθμό πάνε αρκετά πιο παλιά από την ύπαρξη του λαϊκού. Δεν έχει όμως σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μείνουμε στο "φαίνεσθαι" και να χάσουμε την ευκαιρία να αναδειχτεί κάτι που έχει μια αξία επειδή τυχαίνει να βρίσκεται μέσα σε ένα όχι ωραίο περιτύλιγμα. Για παράδειγμα τη δεκαετία του '70 Ο Μάνος Λοΐζος άκουγε γνώμες που έλεγαν να μη χρησιμοποιήσει σε δίσκο την Αλεξίου (ναι την Αλεξίου, αν έχουμε το Θεό μας) κι ο ίδιος ακόμη είχε σοβαρούς δισταγμούς. Το επιχείρημα ήταν ότι η Αλεξίου είχε δουλέψει σε "μεγάλες πίστες" και αυτό θα έκανε κακό στην εικόνα του μουσικού του έργου. Ευτυχώς ξεπέρασε τους δισταγμούς του. Θυμάμαι κάτι αρνητικότατα σχόλια όταν ο Κραουνάκης είχε πει ότι θα συνεργαστεί με τη Παππίου σε δίσκο. Το "Αυτή η νύχτα μένει" όμως, είναι από τα τραγούδια που έμειναν στο χρόνο και θα μάλλον μείνουν για πάρα πολύ. Πιστεύω επίσης ότι ο Μανώλης Αγγελόπουλος είχε φωνάρα και αυτό θα έπρεπε να του είχε αναγνωριστεί ανεξάρτητα από τη ποιότητα των τραγουδιών που έλεγε αντί να αντιμετωπίζεται από πολλούς με σήκωμα του φρυδιού.
Η κατάσταση με τις εταιρείες ήταν και τότε πολύ σκληρή για τραγουδιστές και δημιουργούς-ίσως και πολύ σκληρότερη. Έχω επίσης μιαν αμφιβολία για τον αν είναι αδύνατον να νιώσει κάποιος πραγματικό συναίσθημα ακούγοντας ακόμα και μια μαλ@κία-τραγούδι.

AGIS
Με το μαζικό ως όρο θα βάζαμε μαζί Ρουβά και Παπαρίζου με Παντελίδη. Δεν μου κολλάει.
Βγαίνουν και τραγούδια που έχουν αξία, σπάνια ναι αλλά πάντως βγαίνουν. Για να πιάσω κάποιον που σχεδόν δεν τον θεωρώ τραγουδιστή, τον Καρρά, το "Νύχτα ξελογιάστρα" το θεωρώ καλό τραγούδι.
Για μουσική-φωνή θα έλεγα ότι έχουν να κάνουν με το συναίσθημα που θα ειπωθούν οι στίχοι. Δεν είμαι σίγουρος για το αν είναι εντελως άλλο το τραγούδι στη μια και στην άλλη περίπτωση όπως στο πολύ καλό παράδειγμα που ανέφερες.

Αποτέτοιε
Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Καζαντζίδης φέρει την κύρια ευθύνη για τα "ινδικά" που δεν ήταν τελικά και τόσο πολλά σε σχέση με τη συνολική παραγωγή τραγουδιών εκείνη την εποχή. Γεγονός επίσης είναι ότι πολλά από αυτά έμειναν στο χρόνο. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το ξεπεράσει κανείς εύκολα. Και δεν ήταν μόνο καψουροτράγουδα (όρος που για μένα δεν είναι απαραίτητα αρνητικός).
Πχ γιατί το ινδικότατο "Καρδιά μου καημένη"
(Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις...)
δεν είναι λαϊκό, είναι άνευ οποιασδήποτε αξίας ή είναι καψουροτράγουδο;

Ανώνυμος είπε...

Ο Γκραβεσεν ειχε αναντιστοιχα καλη τεχνικη για τον ογκο του και το υψος του. Πιο αργος και απο αντάτζιο, πιο αστριφτος και απο πριτσινι. Ο Μπαπτιστα πιο γρηγορος, εξισου αστριφτος αλλα με σχετικα καλα τελειωματα. Κρέατα και ανικανοι να σηκωσουν το κεντρο της Ρεαλ. Γι αυτο και ο Καπελλο εφερε τον Μπεκαμ στον αξονα και ελυσε καποια προβληματα, και ενω στην αρχη τον εκανε περα, μετα δεν μπορουσε να παιξει χωρις αυτον. Αυτο ειναι αντικειμενικο και το εχει πει ο ιδιος ο Καπελλος.

Ο Στηβ Χαρις εγραψε Τρουπερ. Μετα το χαος. Ακομα και οι αϊρονμεϊντενίτσες που ξερω λενε πως αυτο ειναι το στιλ του γκρουπ, επαναλαμβανεται και μας αρεσει. Εμενα παλι, μεμονωμενα τραγουδια.

Ανώνυμος είπε...

Μην ξεχασω τον αγαπημενο σου.
Ο Μπαρκλεϋ ηταν υπερταλαντουχος και με φυσικα χαρισματα. Απλα ετρωγε πιτσες με τη σεσουλα. Και γι αυτο δεν πηρε ποτε πρωταθλημα. Δεν ηταν τοσο επαγγελματιας οσο ο Τζορνταν και ο Πιπεν και ο Μαλοουν κλπ. Γι αυτο και δεν νικησε τον Τζορνταν ποτε, γι αυτο και δεν πηρε πρωταθλημα με συμπαικτες τον Ολαζουον και τον Πιπεν. Τοτε πλακωθηκε με τον Πιπεν που τον εβριζε γιατι τα περιμενει ολα ετοιμα απο το ταλεντο του.
Παρ ολα αυτα, παιχταρας.

Ανώνυμος είπε...

Άντε και μια προσφορά για τους πολύ μερακλήδες ροκάδες του μπλοκ και για τον σφυροδρέπανο που του έχει κάνει και ανάρτηση :) :) :)

https://www.youtube.com/results?search_query=%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82+running+free
(μεταξύ μας, αν και δεν το έχω ακούσει στο πρωτότυπο, δε πρέπει να το λέει και χάλια)

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο Μπάρκλεϊ δεν είχε ποτέ συμπαίκτη τον Πίπεν, αλλά τον Ντρέξλερ. Και δε νομίζω ότι δε δούλευε γενικά στην προπόνηση, παρά τις πίτσες που μπορεί να έτρωγε. Αλλά αυτά ξεφεύγουν κατά πολύ από το "κορυφαίοι επαγγελματίες αθλητές" που έγραψες παραπάνω.

Ο Μπέκαμ πήγε στη Ρεάλ το 03', όταν ο Πέρεθ έπαιρνε έναν γκαλάκτικο κάθε χρόνο. Τον έκλεψε μάλιστα μέσα από τα χέρια της Μπάρτσα, που αναγκάστηκε να ξεπέσει στο Ροναλντίνιο για παρηγοριά, και να πώς άλλαξε ο ρους της ιστορίας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www.contra.gr/Basketball/USA/NBA/peiton-den-tha-mporousa-na-paizw-twra-sto-nva.3918637.html

Αυτό το τιτίβισμα του Πέιτον δείχνει πάντως αρκετά για το πόσο σκληρό ήταν τότε το ΝΒΑ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

@21 Φεβρουαρίου 2016 - 8:06 π.μ.
"Καρδιά μου καημένη"!
Tι μου θύμισες, ρε ψυχή!
Είχα τότε μιαν υποψία, ότι ήταν, κατευθείαν κλόπυ-ράϊτ, τραγούδι της Ναργκίς. Ναργκίς = Λαοφιλής ινδή πρωταγωνίστρια πολλών ινδικών ταινιών, που πλημμύριζαν τότε την Ελλάδα. Νομίζω τώλεγε στο "Γη ποτισμένη με αίμα".
Την εποχή εκείνη, πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, η Ινδία του Γκάντι ακτινοβολούσε σαν αντιϊμπεριαλιστικός φάρος στις εξεγερμένες(!) ρεφορμιστικές ψυχές. Είχε μόλις βγεί από την αγγλική αποικιοκρατία, σφόδρα αντιαγγλική και γενικά αντιδυτική, με ηγέτη τον διάδοχο του Γκάντι, "Παντίτ", Τζαβαρχάρ Λαλ Νεχρού, που τον θεωρούσαμε αριστερό. Και συμβόλιζε και την δική μας περιπόθητη αντιϊμπεριαλιστική νίκη, που μπορεί να μην ήρθε ποτέ, αλλά εμείς τότε τη θεωρούσαμε δεδομένη και ζήτημα χρόνου, ελέω ΕΣΣΔ. Η τουλάχιστον έτσι έπιανα εγώ σαν παιδάκι τότε τα μηνύματα στον αέρα. Η μάνα μου μας πήγαινε σε αυτά τα έργα όποτε τάφερνε το "Τριανόν" η ο "Εσπερος", τα σινεμά της Καλαμάτας, γιατι "ήταν διαπαιδαγωγητικά" και βέβαια και ..."αριστερά", μια και ο σοβιετικός κινηματογράφος ήταν τότε κομμένος.
Δεν είχε και άδικο ως προς το "διαπαιδαγωγητικά". Η ινδική κουλτούρα της εποχής εξιδανίκευε και ανάδειχνε τις βασικές λαϊκές αξίες της προσωπικής συνέπειας, της αντίστασης στη βία των μαχαραγιάδων (άρα και όλων των "αφεντάδων", άρα και των ταγματασφαλητών, μεταφράζαμε εμείς...), την εργατικότητα, την παληκαριά, την τήρηση του "λόγου", την πίστη στον έρωτα μέχρι το θάνατο, κλπ. Αυτή η κουλτούρα συντονίστηκε πολύ εύκολα με τους καταπιεσμένους πόθους του ελληνικού Λαού, που τότε, μπορεί να είχε συνθηκολογήσει αλλά δεν είχε πουλήσει ακόμη και την ψυχή του...
Το "ινδικό" επηρέασε σε κάποιο βαθμό και γι αυτούς τους πολιτικούς λόγους το ελληνικό "λαϊκό", κι αυτό φάνηκε, ακόμη και στις νότες, σε ρυθμό και μελωδία. Βέβαια ο κύριος κορμός του ελληνικού "λαϊκού" προέρχεται από το δημοτικό, είτε απευθείας, είτε μέσω του ρεμπέτικου, που συγχώνευσε δημοτικές και μεσανατολίτικες καταβολές και "δρόμους".
Πάντως, δε νομίζω πως το "λαϊκό" εκείνης της εποχής, να το πω σχηματικά, προ της Χούντας, έχει και πολύ σχέση με το σημερινό "λαϊκό". Νομίζω, πως διαλεκτικώτατα, και σε αντιστοιχία με τις κοινωνικές αλλαγές, εξελίχτηκε και αυτό στην άρνησή του, στην αυτοαναίρεσή του.
Οση σχέση έχει το πασοκοτσύριζα με το ΕΑΜ, τόση σχέση έχει το σημερινό ψευδολαϊκό με το προχουντικό "λαϊκό", και μάλλον και με τον ίδιο τον Λαό σήμερα, που τάχει χαμένα, γι αυτό και οι "Παντελίδηδες", τα βισοβανδήδια, και η διαστροφή της καψούρας σε κακοήθη όγκο.
Είναι η κουλτούρα μιας παρά φύσιν διογκωμένης (και άρα υπερτιμημένης) κοινωνικής τάξης, που σήμερα συρρικνώνεται.
Και η τύχη του άμοιρου νεαρού είναι σημαδιακή.
Τον "κατάπιε" το ανθρωποφάγο σύστημα, που τον ανέδειξε.

Φώντας Φ. είπε...

Χεχεχεχε


Η ΚΕ του μπλογκ δεν με απογοήτευσε και έπιασε αυτό το θέμα.

ο χαζοεργατίστικος δογματικός λαγνολαικισμός (θα το εξηγήσω, προφανώς δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα),ζητάει να αποδεχτούμε τον παντελίδη και την κουλτούρα του ως φορέα του λαικού πολιτισμού, του λαικού τραγουδιού, των πόθων και του επιπέδου λαού κλπ κλπ κλπ. Κατά τη γνώμη μου αυτή η στάση δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ή αδυναμία και απροθυμία μερικών συντρόφων να ασκήσουν κριτική στον κυρίαρχο ΑΣΤΙΚΟ πολιτισμό και ξεμπερδεύουν από αυτό το καθήκον με μερικές ατάκες περί "χαζοέντεχνο", μια επιχειρηματολογία πριν το "θωλοκουλτουριάρηδες". Πάμε παρακάτω όμως.

Ένα απ' τα πράγματα που εκτιμούσα πάντα στο ΚΚΕ και στο γύρω από αυτό κόσμο ήταν η διαλεκτική και νηφάλια σκέψη που είχε σε αυτά τα πράγματα και η άρνηση του να ενδώσει στον τα-πάντα-όλα εναλλακτισμό. Αν είναι δυνατόν να σνομπάρουμε κάποιον επειδή ακούει παντελίδη, η εργατική τάξη ακούει παντελίδη, αλλά δεν πρέπει να θέλουμε να ακούει παντελίδη, πρέπει να έχουμε αντιπρόταση. Εκεί είναι το πόιντ. Κι ακόμα παραπάνω πριν κληθούμε να αποδεχτούμε το σκυλάδικο ως έκφραση του λαικού πολιτισμού να αποδεχτούμε και το αμερικάνικο χιπχοπ και τους μαύρους πάνθηρες και όλα αυτά έτσι;

Όπως και να 'χει, γύρω απ' το θάνατο του παντελίδη όπως και γύρω απ' τη ζωή του στήθηκε μια τεράστια βιομηχανία θεάματος με καταναλωτές και παθητικούς δέχτες κατά κύριο λόγο την εργατική τάξη. Και καταναλωτές ιδεολογίας εκτός από καταναλωτές πελάτες. Ο κομμουνιστικός χώρος δεν έχει συγκροτημένη πολιτιστική αντιπρόταση και αυτό φαίνεται αλλά και οι αντεπαναστατικές εποχές δε βοηθάνε προφανώς, απ' την άλλη τα υπόλοιπα ρεύματα (αριστεροι, αριστεριστές, αναρχικοί) ξεπέφτουν σε έναν σεχταριστικό αριστερισμό και στα πολιτιστικά ζητήματα, αρκετά μακριά απ' την πλειψηφία του κόσμου.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ουπς, (21 Φεβρουαρίου 2016 - 12:42 μ.μ.)
Ευτυχώς υπάρχει και το γκούγκλ.
"Γη ποτισμένη με ιδρώτα" ήταν το μνημειακό έργο με την Ναργκίς.
Το "Γη ποτισμένη με αίμα" κάτι άλλο σε εθνίκι ήταν, τάμπλεξα, πάνε και ~50 χρόνια...

Ανώνυμος είπε...

Ρε Απολίθωμα. Πάλι δε θυμάσαι καλά. 1999, στα γεράματά τους. 36 χρονών. Μα γιατί δεν πήρε πρωτάθλημα; χαχαχα
http://www.denverautographs.com/images/OLAJUWONPIPPENBARKLEY8X10.jpg
http://cdn.fansided.com/wp-content/blogs.dir/178/files/2013/07/pippen.jpg

Με τις μαλακίες που είδε ο Πίπεν λοιπόν, απλά σηκώθηκε και έφυγε βρίζοντας τον Μπάρκλεϋ. Ο Πίπεν πάντως πίστευε ότι μπορούσανε να πάρουν πρωτάθλημα. Ο Μπάρκλεϋ μάλλον όχι.

Δε θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω Μπέκαμ με Ροναλντίνιο (η βούρτσα με την γκλούτσα). Ο λόγος που άλλαξε η ιστορία δεν είναι ένας και δεν έχει σχέση αποκλειστικά με τον Ροναλντίνιο. Π.χ. αν η Ρεάλ έπαιρνε τον Ροναλντίνιο, απλώς θα τον βλέπαμε πιο νωρίς με προκοίλι. Με Γκράβεσεν και Φερνάντον Γκάγκο δε γάμησε κανείς. Με Ράφα Μάρκεζ και Μασεράνο πάλι, κάτι γίνεται. Στην Μπάρτσα πάλι παραλίγο να χάσουνε το τσ.λ. από την Άρσεναλ με τα ξεπεταρούδια. Χρειάστηκε ένας Λάρσον για να κερδίσουν τον Σεντερός και να σταματήσει ο λουζερισμός. Είχε και τύχη το πράγμα. Και παραλίγο να κατέβαζε σοβαρό κέντρο ο Φέργκιουσον στους τελικούς με την Μπαρτσελόνα και να τσίμπαγε κι αυτός έναν τίτλο, πέρα από τα παστελώματα του Μέσι που τσιμπούσε ασύστολα. Και παραλίγο ο Ινιέστα και η συνεργασία του με τον Τσάβι να αναγνωριστεί ως το κομβικό σημείο της κυριαρχίας Μπάρτσα και Ισπανίας.


σαπόρ τουτούρκι

Ανώνυμος είπε...

Ο Καζαντζίδης, αν δεν είναι ο πρώτος, είναι από τους πρώτους που έβαλαν το ινδικό στοιχείο. Ταξίδευε ο ίδιος εκεί για να βρει δίσκους.
Η διαχρονικότητα είναι κάτι που το ακούω συχνά από τους ίδιους ανθρώπους «κολλημένους χρόνια στις ίδιες κασέτες» τότε που «τα καρπούζια ήταν πιο γλυκά και τα παιδιά σεβόταν τους μεγαλύτερους τους» οπότε είμαι μάλλον δύσπιστος απέναντι της. Από μία άποψη βέβαια με την έννοια των λαϊκών πόθων που έμειναν αδικαίωτοι, λογικό είναι κάποια τραγούδια να συγκινούν ακόμα.
Καψούρα, νταλγκάς, έρωτες πάθη και μίση κεντρίζουν από τον καιρό του Ομήρου. Όμως δείτε τη διαφορά, μια που μπήκε το θέμα της «διαχρονικότητας».
Εντέλει, αν ο στόχος είναι η πρόκληση συναισθημάτων-η επίφαση αυτών που λέει και ο Agis-παραπάνω δεν βρίσκω γιατί πρέπει να μας απασχολούν, ανεξάρτητα από το δημιουργό τους.
Ας δούμε μια άλλη πλευρά. Το γούστο-η κολοκυθόπιτα του Agis κι εδώ θα διαφωνήσω μαζί του-είναι κάτι που αλλάζει, με την πάροδο του χρόνου για παράδειγμα. Το ζήτημα είναι να έχει κανείς τη μέθοδο, ας την πούμε αισθητική,ώστε από τη μια να καλλιεργεί το κριτήριο του, να προοδεύει, έτσι ώστε όταν παρουσιάζεται κάτι νέο ή κάτι που το ακούει πρώτη φορά να μπορεί να το κρίνει τοποθετώντας το στη σωστή του θέση, να μπορεί εκτός των άλλων να διακρίνει το περιεχόμενο από τη μορφή του που συχνά –ας μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο-έντεχνα συσκοτίζεται.

Πολύ σωστά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έβαλε κανείς στην κουβέντα το «ωραίο» και το «καλό».

Στο βαθμό που η τέχνη είναι μορφή κοινωνικοποίησης ενδιαφέρον θα ήταν να αναρωτηθούμε όταν φτιαχτεί η αταξική κοινωνία, όχι μόνο για τη μορφή και περιεχόμενο θα έχουν τα τραγούδια που μιλάνε για έρωτα αλλά και για τη μορφή και το περιεχόμενο του ίδιου του έρωτα.

Τέλος, επειδή οι σοβιετικοί δεν ήταν χαζοί ας ακούσουμε λιγάκι και την κλασσική μουσική, στο κάτω-κάτω της γραφής ο λαός την πλήρωσε με το αίμα και τον ιδρώτα του. Ο λαός, ο μαικήνας των μαικήνων.

Αποτέτοιος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το πέρασμα του Πίπεν από τις ρουκέτες (και γενικά οτιδήποτε έκανε μετά τους Μπουλς) το είχα αποβάλει. Αλλά τις καλές πιθανότητες για τίτλο ο Μπάρκλεϊ με το Χιούστον δεν τις είχε στα 36 του, όταν ήταν σα βετεράνος, αλλά όταν πρωτοπήγε εκεί και βρήκε τον Ντρέξλερ μαζί με τον Ολάζουγιον.

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ (είχα ξεχάσει να υπογράψω) σωστή εντύπωση έχεις, από εκείνη την ταινία είναι η μουσική του συγκεκριμένου τραγουδιού. Και από όσο ξέρω (γιατί δεν τα έζησα) πολύ σωστά όσα θυμάσαι για την εποχή και τα υπόλοιπα.

Από εκεί και πέρα Ούτε Καν ο λαός, και ο καθένας μας, δυστυχώς εμφορείται στον ένα ή τον άλλο βαθμό από την ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Το ζήτημα δεν είναι να αποδεχτείς οτιδήποτε λαικό ούτε όμως και να βαφτίσεις αλλιώς κάτι που είναι λαικό. Το ζήτημα είναι να διακρίνεις τι έχει κάποια αξία ή κάποια προοπτική να δώσει αξία. Και επιθυμητά να έχει όσο το δυνατόν μικρότερη επιρροή απο την κυρίαρχη ιδεολογία (σήμερα προφανώς τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα).
Το ρεμπέτικο είχε μια συγκεκριμένη υποδοχή αρχικά. Για μένα δεν ήταν άδικη η αρνητικότατη υποδοχή που είχε. Σήμερα όμως αναγνωρίζεται και πράγματι αν δεν είχε υπάρξει τότε δε θα είχε υπάρξει το λαικό (στο οποίο βέβαια μεγάλη συμβολή είχε και το δημοτικό όπως είπε και ο Σεχτάρ). Η αναγνώριση του ρεμπέτικου και του τι αυτό βοήθησε να γεννηθεί, μάλλον πρέπει να διδάσκει να μην είμαστε εύκολοι στο σταμπάρισμα και οτι καλά πράγματα μπορεί να τα βρούμε και εκεί που δεν το περιμένουμε.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Αποτέτοιε σε αυτό που θα συμφωνήσω είναι στο μεγάλο ερωτηματικό για το πώς θα είναι τα τραγούδια του έρωτα στη νέα εποχή.

ρα

AGIS είπε...

Μόνο η Βούλα Πάλλα τραγούδησε τα τραγούδια από τη "Γη ποτισμένη με ιδρώτα" σε δίσκο με αυτόν τον τίτλο, σαν τραγούδια "μεταφρασμένα" από την ταινία κι όχι σαν δικές της συνθέσεις ή οποιοδήποτε άλλου.
https://youtu.be/Qlf63RlKsP8
Το "καρδιά μου καημένη" τραγουδιέται εδώ σαν "σκληρή είναι η ζωή μας". Με στίχους που μάλλον αποδίδουν τους πρωτότυπους ινδικούς, και οι οποίοι στην περιγραφή της ζωής δε χαρίζουν κάστανα (αν και καταλήγουν στο "αφελές" ερώτημα γιατί τάχα να μη μοιράζονται οι πλούσιοι τα πλούτη τους):

Σε τούτο τον κόσμο σκληρή είναι η ζωή μας
ιδρώτας, αγώνας για το αλάτι για το ψωμί μας

Άλλοι σκύβουνε στο χώμα
κι άλλοι ούτε καν δε λυγούνε
άλλοι ψήνονται στον ήλιο
κι άλλοι γι’ αυτό τάχα απορούνε

Σε τούτο τον κόσμο σκληρός είναι ο πόνος
να αντέχεις το κρύο, να τρέχει ο χρόνος και να `σαι μόνος

Άλλοι ζούνε στα ψηλά
κι άλλοι στην άμμο όνειρα χτίζουν
άλλοι έχουν τα λεφτά
κι άλλοι για λίγα μόνο δακρύζουν

Όμως μέσα στη ζωή
όμως μέσα στη ζωή γιατί αυτό έτσι να γίνει
να έχει ο ένας τα πολλά
να έχει και στον άλλο να μην δίνει

==============
Κατά τα άλλα γύρω από την "κολοκυθόπιτα", έγραψα και εξαρχής ότι όσο κι αν πάντα υποβόσκει γύρω από την αισθητική, σαν "τελική ανάλυση" είτε σαν τελική μη-ανάλυση ας πούμε, δε χρησιμεύει σε τίποτα σε μια σχετική συζήτηση. Είναι δηλαδή ένα "δόγμα" πρακτικά αξεπέραστο, αλλά που αν το πάρει κανείς σαν αφετηρία θα ακύρωνε κάθε συζήτηση γύρω από τα θέματα του γούστου ακόμα κι αν αφορούσαν τη μαγειρική της ίδιας της κολοκυθόπιτας.

Σχετικά με την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, δεν μπορεί νομίζω να κατανοηθεί, αν δεν τοποθετηθεί η ίδια ιστορικά: Δηλαδή αρχικά σαν έκφραση του προφορικού (και προκαπιταλιστικού) αστικού λαϊκού πολιτισμού (αστικού = της πόλης σε διάκριση από αυτόν της υπαίθρου). Στη συνέχεια το πέρασμά αυτής της έκφρασης, όπως υφίσταται τη δεδομένη στιγμή, στη δισκογραφία την ίδια ώρα που οι κοινωνικές σχέσεις γίνονται καπιταλιστικές. Με το πέρασμα στη δισκογραφία χάνονται κι όλα σχεδόν τα στοιχεία της προφορικότητας και το τραγούδι πια γράφεται με σκοπό την εμπορευματική ανταλλαγή. Έπειτα η εποχή: στα πρώτα χρόνια εποχή συγκέντρωσης προλεταριακού πληθυσμού (συμπέφτει και 1922) και μιας πρώτης βιομηχανικής ανάπτυξης. Σχεδόν αμέσως η μεταξική περίοδος, όπου η λογοκρισία συμπεριλαμβάνει και την ίδια τη μουσική εξαφανίζοντας κάθε τι το "ανατολικό" (μουσικούς δρόμους, σαντούρια και βιολιά). Έπειτα κατοχή - εμφύλιος: Οι πολιτικές βιοτικές συνθήκες ύπαρξης του λαού ανατρέπονται, μαζί τους αλλάζει και το τραγούδι αλλά και η δισκογραφία σαν επιχείρηση. Και η ζωή συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Πάντως μόνο εν μέρει (πολύ "εν μέρει") θα συμφωνούσα με το "σωστό" της αντιμετώπισης του προπολεμικού λαϊκού τραγουδιού ("ρεμπέτικου"). Άλλωστε αυτή η αντιμετώπιση έφτασε πολλά χρόνια αργότερα να συμπεριλάβει και το Θεοδωράκη όταν έβαλε το μπουζούκι στα έργα του, και μόνο η λαϊκή αποδοχή έβαλε τέρμα σε τέτοια ζητήματα. Τα οποία όμως αναπαράχθηκαν έως πολύ αργά με άλλες μορφές, πχ γύρω από τα "μπιλιάρδα", ή γύρω από τη ροκ μουσική, γύρω από εμφανισιακές και ενδυματολογικές επιλογές κλπ, όχι χωρίς πολιτικό ιδεολογικό κλπ "κόστος". Οπότε και το να θυμάται κανείς και την "κολοκυθόπιτα" πού και πού δε βλάφτει.

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρα η κολοκυθόπιτα επηρεάζει τη...γεύση και επηρεάζεται από τις γευστικές προτιμήσεις.Από αυτό προκύπτει και η επιμονή μου στην ανάπτυξη της ικανότητας εκείνης που τελικά είναι ανάπτυξη της ίδιας της ικανότητας για να διαλέγεται κανείς υλιστικά, με το "νέο" ή/και το πρωτοεμφανιζόμενο:Το παλιό είναι ήδη φορτισμένο και χαρακτηρισμένο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και εύλογα επηρεάζεται από την "κολοκυθόπιτα".
Επιπρόσθετα,καθώς αν θυμάμαι σωστά από κάποιο σχετικό σχόλιο σου για τον Έκο πως είναι αγαπημένος, να αναφέρω πως ούτε κήνσορας ούτε θεράποντας είμαι για να κατακρίνω το τι ακούει, τι γουστάρει ο λαός. (Ας θυμηθούμε τη σκηνή από την ταινεία του Αγγελόπουλου όπου στο "κέντρο διασκέδασης" βρέθηκαν αντάρτες με τους ταγματασφαλίτες: Ποιος "έκανε κέφι" με "τι", ποιος με τα "ευρωπαϊκά"και ποιος με τα λαϊκά κτλ)

Έχω όμως ένα ερώτημα,
Μήπως καμιά φορά η "λαϊκή αποδοχή" σε σχέση(εκτός των άλλων) με τη μουσική-εμπόρευμα οφείλεται τελικά στο γεγονός πως τα "λαϊκής κατανάλωσης" είναι το κοκαλάκι που η κυρίαρχη τάξη πετάει στους υποτελείς από το πλούσιο τραπέζι του ανθρώπινου πολιτισμού;

Και μια υποσημείωση-κολοκυθόπιτα.
Κάποτε οι maiden ήταν ο sleeve harris και ο Paul Di Anno. Μετά ήρθε ο πολύς dickinson με τα boeing του (όχι του Βουτσά,τα 747 εννοώ) κτλ και οι maiden κατέληξαν να παίζουν το "metal του κατηχητικού" ή αλλιώς χριστιανικό μέταλ.Να δεκτούμε ως και το somewhere in time για την διαφορετικότητα του, ως το επίσημο τέλος;
Στην δεύτερη πλευρά πάντως του piece of mind υπάρχουν κάτι τεχνικά διαμαντάκια όπως το Tame a land(Από μυθιστόρημα "Κρουλ"),Quest for fire(κινηματογραφική ταινεία),και το still life(πληζ, "νεκρή φύση" μεταφράζεται γκαμώτι) στα οποία μόνο οι προσεκτικότεροι δώσαν τη σημασία που τους αξίζει.
Θυμηθείτε όμως εκείνο το σατανικό τύπο με τη μουστάκα, με εκείνες τις flat πέμπτες-τρίτονα να έχει μετατρέψει τα blues σε μουσική υπόκρουση για βαλπουργίες νύχτες είτε με τον τρελλάρα που τραγουδάει σαν σπινταρισμένο αγγελάκι είτε με υποβλητικό Ονειροβάτη...καμία σχέση!
Sabbath bloody Sabbath αγαπητοί μου και καλό απόγευμα!

Αποτέτοιος

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το ποστ σου AGIS. Νομίζω, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος, ότι το "σκληρή είναι η ζωή μας" είναι πιο μετά από το "καρδιά μου καημένη" που έχουν τη μουσική της ταινίας με τη Ναργκίς που είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα (αλλά και διεθνώς).

Προσωπικά δε θα ονόμαζα το ρεμπέτικο ως προπολεμικό λαϊκό αν και σαφώς αυτό που επικράτησε να το λέμε λαϊκό προήλθε κυρίως από το ρεμπέτικο (και από το δημοτικό). Δε νομίζω ότι το ρεμπέτικο (που προφανώς και προέρχεται από τμήματα του λαού) είχε τη μαζικότητα που πιθανώς κάποιοι να νομίζουν. Νομίζω ότι πολύ πιο μαζικό από το ρεμπέτικο ήταν προπολεμικά το ελαφρό (Αττίκ, Σουγιούλ, Βέμπο κτλ) και εδώ πιστεύω ότι κολλά περισσότερο αυτό που έγραψες αποτέτοιε για κοκκαλάκι και βεβαίως το δημοτικό (αυτό είναι που θα ονόμαζα ως το λαϊκό πριν το λαϊκό).

Κάτι ακόμα που δεν είχα αναφέρει σε προηγούμενα ποστ σχετικά με τις ταμπέλες και το σταμπάρισμα. Πριν το 2001, πόσοι για παράδειγμα δε θα σήκωναν-με το φρύδι αν άκουγαν ότι ο Μαργαρίτης θα τραγουδούσε κάπου; Νομίζω όχι λίγοι και ίσως μάλιστα να άρχισαν να μιλάνε και για λούμπεν κτλ. Βγήκε τότε το CD του "Όλα θα τα διαγράψω" με το "Δρόμοι του πουθενά" έκανε "κλικ" στον κόσμο, το τσίμπησαν αυτό τα τζιμάνια της αγοράς και το έπαιξαν από τον Μελωδία ως τον Αντ1 (νομίζω και μες το Big Brother), κατάφερε έτσι και έκανε δεύτερη καριέρα ο Μαγκάρετ λαμβάνοντας τελικά την αποδοχή που του άξιζε ως ιδιαίτερης αξίας λαϊκή φωνή και διάφορα τραγούδια του ακούγονται απενεχοποιημένα πια.
Το Μητροπάνο όλοι τον αναγνωρίζουν ως μια από τις πολύ σπουδαίες λαϊκές φωνές που πέρασαν από τη χώρα. Τη δεκαετία του '80 όμως ήταν ξεχασμένος-είχε φτάσει θυμάμαι να τραγουδά σε δευτεροτριτοκλασσάτα κέντρα (πχ ένα κάτω από την Αγ. Γλυκερίας στο Γαλάτσι-πρέπει πια να πάνε πολλά πολλά χρόνια που έχει κλείσει). Άλλαξε εταιρεία ο άνθρωπος, κάνει τα τραγούδια με τον Τόκα, γίνεται το μπαμ, να η δεύτερη μεγάλη καριέρα. Και να από τη λήθη, στα "ογκόλιθος του λαϊκού ταργουδιού" και τα συναφή (που βέβαια ήταν όντως τέτοιος). Ένας δίσκος (CD σωστότερα) της δεύετρης καριέρας του που αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους αν όχι ο καλύτερος, είναι ο "του έρωτα και της φυγής". Στους δημιουργούς που συμμετείχαν συμπεριλαμβάνονται Κορακάκης, Πασχαλίδης, Ξυδούς (υποθέτω όλα καλά ως εδώ) και ένας ακόμα. Ο Μουκίδης. Και εγώ ρωτώ. Ένα τραγούδι του Μουκίδη (πχ το "Απόψε θα 'θελα" είναι εντάξει όταν το τραγουδά ο Μητροπάνος αλλά όταν ένα παρόμοιας (ή και μεγαλύτερης) καλλιτεχνικής αξίας τραγούδι του Μουκίδη (πχ το "Δε σε χρειάζομαι" ή το "Και δε μπορώ") το τραγουδά κάποιος άλλος (όπως λόγου χάρη ο Σφακιανάκης-δυστυχώς δυστυχέστατα) παύει να είναι εντάξει;

ρα
ΥΓ. Μιας και παραπάνω αναφέρθηκαν κάπου οι Μαύροι Πάνθηρες, σήμερα ήταν και η επέτειος της δολοφονίας του ΜalcolmΧ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Το Βέρτη τον ξέρω μόνο ως όνομα (ίσως ούτε φατσικά να είμαι σε θέση να τον αναγνωρίσω)[...] Έχω επίσης μιαν αμφιβολία για τον αν είναι αδύνατον να νιώσει κάποιος πραγματικό συναίσθημα ακούγοντας ακόμα και μια μαλ@κία-τραγούδι.''

Oι περισσοτεροι απο τους σημερινους ''σταρ'' του ελληνικου τραγουδιου εχουν κατι φωνουλες που απλως δεν ειναι παραφωνες (και αυτο παιζεται),χωρις να χουν κατι παραπανω.

Δεν το παω στο θεμα ποιοτητας-μη ποιοτητας.Πχ Ο Πλουταρχος και ο Σφακιανακης εχουν ωραιες φωνες για αυτο το ειδος.

@Ουτε Καν

Κατα τη γνωμη μου,οι κομμουνιστες δεν μπορουν να χουν στερεη πολιτιστικη αντιπροταση,γιατι δεν ελεγχουν την παραγωγη του πολιτισμου.

Εκει που πρεπει να δωθει βαση (μετεπαναστατικα εννοειται) ειναι στην αναπτυξη πολιτισμου απο τα κατω με τη βοηθεια του κρατους.Να βοηθησει το κρατος τους νεους να γινουν καλοι μουσικοι,τραγουδιστες,στιχουργοι κλπ.

Πρεπει να ξεπεραστει η ιδεα του ''αριστερου τραγουδιου'' που θα λεει για εργατια,αγωνες κλπ.Οπως και η ιδεα οτι λιγο πολυ η μουσικη διαμορφωνει συνειδησεις και μπορει να αλλαξει τον κοσμο,γιατι στο φεστιβαλ της ΚΝΕ πχ,πρεπει να παιζουν συγκεκριμενοι καλλιτεχνες με συγκεκριμενο εργο.

Στην τελικη,δεν πειραζει ρε αδερφε να παιζει ακομα και Οικονομοπουλο στο Φεστιβαλ.Ψυχαγωγια ειναι η μουσικη οχι ακτιφ.

@αποτετοιος

''και οι maiden κατέληξαν να παίζουν το "metal του κατηχητικού" ή αλλιώς χριστιανικό μέταλ''

Εεεε?

AGIS είπε...

@Αποτέτοιος
Αν εννοείς εμένα, δεν έκανα κανένα σχόλιο για τον Έκο. Η αλήθεια είναι ότι σε μια ορισμένη περίοδο βρήκα ενδιαφέρον στα γνωστά έργα του, αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που διάβασα το "Κήνσορες και θεράποντες" που πια θυμάμαι απλώς ότι μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον. Αν το διάβαζα ξανά σήμερα θα ήταν σαν πρώτη φορά.
Εδώ η σκηνή στο κέντρο από το "Θίασο" του Αγγελόπουλου:
https://youtu.be/0nFyiO35AHk
Η σκηνή δεν περιλαμβάνει "καθαυτό" λαϊκά.
Αν θυμάμαι καλά, στην ταινία από λαϊκά τραγούδια ακούγεται για λίγο μόνο το "Κάνε λιγάκι υπομονή" σαν υπόκρουση σε κάποια σκηνή. Λίγο νωρίτερα έχει μετατραπεί και η "κοντούλα λεμονιά" σε τζάζ, κάτι σαν τη μετάβαση από το "να ζήσεις και χρόνια πολλά" στο "χάπυ μπέρθντεϊ του γιού".

@ρα
Πράγματι ο δίσκος της Βούλας Πάλλα "Γη ποτισμένη με ιδρώτα" είναι του 1979.
Δε νομίζω ότι έλειπε η απήχηση στο ρεμπέτικο προπολεμικά. Κι όχι μόνο στα τραγούδια με κύριο στοιχείο τους το μπουζούκι, αλλά και στα υπόλοιπα της γενικής κατηγορίας του λαϊκού ή ρεμπέτικου, που βασίζονταν στην κιθάρα ή στο σαντούρι και το βιολί κ.ά. ακολουθώντας συγκεκριμένες κλίμακες και ρυθμούς (ζεϊμπέκικα, χασάπικα κλπ).
Αλλά όπως και να 'χει, αν επρόκειτο να κάναμε μια "εμβριθή" συζήτηση (λέμε τώρα) γύρω από το θέμα, θα έπρεπε πρώτα να ξεκαθαρίσουμε με ποια έννοια χρησιμοποιούμε τον όρο "λαΪκό".
Γιατί αν υποκαταστήσουμε το "λαϊκό" με το δημοφιλές, τότε δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ούτε το δημοτικό τραγούδι από τον Αττικ πχ.
Ενώ αν σταθούμε σε χαρακτηριστικά όπως οι μουσικές κλίμακες, οι ρυθμοί, οι όροι δημιουργίας ή η προέλευση αυτών των όρων όπως και των δημιουργών, ακόμα και τα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το κατεξοχή κοινό του είδους, η κοινωνική λειτουργία του τραγουδιού κλπ, τότε έχουμε κάποια κριτήρια γύρω από το είδος, με όλη του την ποικιλία και την αντιφατικότητα ίσως, που όμως είναι έκφραση και συνήθως γνήσια έκφραση της αντιφατικότητας των όρων ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
Αλλά ξαναλέω, ότι δεν ταυτίζονται το "λαϊκό" σαν είδος τραγουδιού με την παραπάνω έννοια απ' τη μια, κι από την άλλη αυτό που θα αποκαλούσαμε "λαϊκότητα" με ορισμένα γενικά κριτήρια. Ή με άλλα λόγια, δεν ταυτίζεται η "λαϊκή τέχνη" με το αίτημα της "λαϊκότητας" στην τέχνη. Το δεύτερο είναι κάτι πολύ ευρύτερο στη μορφή και προβάλλει κάποιες απαιτήσεις και στο περιεχόμενο.
Τα τραγούδια του Παντελίδη μπορεί να είναι δημοφιλή. Για το αν έχουν όμως τη γνησιότητα του λαϊκού τραγουδιού σαν είδος, ή αν εκπληρώνουν κάποια γενικά κριτήρια λαϊκότητας, εκτός από το ότι ήταν δημοφιλή, καθώς και για το ποια τραγούδια μπορούν να τη διεκδικήσουν αυτή τη λαϊκότητα είτε με τη μια είτε με την άλλη έννοια, σηκώνει αρκετή συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Παπουτσωμένε Γάτε με το πνεύμα του σχολίου σου (22 Φεβρουαρίου 2016 - 10:02 π.μ.) νομίζω ότι συμφωνώ σε αρκετό βαθμό.

ΑGIS δεν είμαι καθόλου της άποψης πως ότι είναι μαζικό είναι και λαϊκό αν και νομίζω ότι πρέπει να αποδεχτούμε ότι η μαζικότητα είναι αναγκαίος όρος για να οριστεί κάτι ως λαϊκό (αν δεις στο ανέφερα και παραπάνω ότι δε μου κολλάει ως όρος το μαζικό για να χωρέσει μέσα από Ρουβά ως Παντελίδη). Στην απήχηση του ρεμπέτικου διαφωνώ στο ότι είχε μεγάλη απήχηση, χωρίς βέβαια να λέω ότι είχε αμελητέα. Τραγούδια με σαντούρι, βιολί, μαντολίνο, μπουζούκι πράγματι είχαν μεγάλη απήχηση αλλά αυτά τα τοποθετώ διακριτά από το ρεμπέτικο. Για μένα, αυτά εντάσσονται στη μεγάλη δεξαμενή του δημοτικού. Τώρα με τον όρο λαϊκό έχει περιγραφεί ένα είδους τραγουδιού με κάποια χαρακτηριστικά ύφους, θεματολογίας, ρυθμών κτλ. Αυτό δεν αποκλείει στο μέλλον να υπάρξει ένα νέο διακριτό μουσικό είδος που δε θα υστερεί σε λαϊκότητα, που θα είναι εξίσου λαϊκό ως προς τη προέλευση και τη φύση του. Απλά θα έχει διαφορετικό όνομα (και το δημοτικό δεν είναι λιγότερο λαϊκό ως προς τη φύση και προέλευση του). Από το πολύ λίγο που έχω ακούσει, νομίζω ότι του Παντελίδη χωράνε σε αυτό το είδος που πήρε το όνομα "λαϊκό τραγούδι" (και μέσα του έχει από τραγούδια πραγματικά αριστουργήματα ως μεγάλες πατάτες), χωρίς να αντιλέγω ότι το ζήτημα σηκώνει μεγάλη συζήτηση (το ότι δεν είχε μουσική εκπαίδευση είναι και ένας λόγος που τον τοποθετώ μέσα σε αυτό).

ρα

ΥΓ. Μιας και αναφερθήκαμε στο ρεμπέτικο να πω ότι παρόλο που είναι πολύ γνωστό το γεγονός ότι ο Χατζιδάκις μίλησε θετικά για το ρεμπέτικο στα τέλη της δεκαετίας του '40 (αν και είναι ένα ζήτημα αν τότε πήρχε ακόμα ρεμπέτικο-νομίζω πως δεν υπήρχε πια) δεν είναι το ίδιο γνωστό ότι στη δεκαετία του '70 και προς το τέλος, ήταν πολύ περιφρονητικός γι' αυτό αλλά και για το δημοτικό. Δεν ξέρω πόσο ευγενικά ήταν τα κίνητρά του και στη μια και στην άλλη περίπτωση-γενικά πρέπει να ήταν πολύ αντιφατικός άνθρωπος.

AGIS είπε...

Παντελίδη δεν έχω ακούσει, Ρουβά όμως έχω. Το μόνο στοιχείο "λαϊκότητας" που θα μπορούσα να αναγνωρίσω στα τραγούδια του Ρουβά είναι πως είναι "δημοφιλή".
Με αυτό το κριτήριο κι όλος ο χολυγουντιανός κινηματογράφος είναι λαϊκός ενώ πχ το "Ξυπόλητο Τάγμα" του Γκρεγκ Τάλας ή η "Ευδοκία" του Δαμιανού όχι.
Τότε, από τη στιγμή που η καλλιτεχνική παραγωγή γίνεται με σκοπό τη μαζική κατανάλωση, που με αυτό το σκοπό δουλεύει γενικά η βιομηχανία του θεάματος και της διασκέδασης θα πρέπει να πούμε ότι γενικά το καλλιτεχνικό προϊόν της είναι "λαϊκό".
Προσωπικά δε μιλάω γι' αυτή την προσέγγιση, μιλάω είτε για όρους δημιουργίας που κάνουν το καλλιτεχνικό προϊόν λαϊκό, είτε για περιεχόμενο και μορφή που φιλοδοξούν να καθρεφτίσουν, να ανακαλύψουν, να αποκαλύψουν τους όρους ζωής του λαού στη σχέση του με τον κοινωνκό κόσμο κι επιπλέον να την επικοινωνήσουν με το λαό.
Δεν αμφιβάλλω ότι και το "δημοφιλές" από μόνο του καθρεφτίζει κάτι από τη λαϊκή συνείδηση, κάτι επιπόλαιο είτε κάτι εγκατεστημένο, αλλά αυτό το "κάτι" μπορεί να το καθρεφτίζει πχ κι η διαφήμιση. "Μ' ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι" έλεγε μια διαφήμιση (και μήπως δεν είναι το "άρλεκιν" το λογοτεχνικό αντίστοιχο του τραγουδιού που συζητάμε;). Το θέμα όμως είναι αν μπορεί να ειπωθεί "λαϊκό" αυτό που απευθύνεται στη λαϊκή συνείδηση με στόχο να την κάνει "να ξεχαστεί", που δηλαδή την αντιμετωπίζει σαν αντικείμενο προς αναίρεση, αντί να απευθύνεται στη λαϊκή συνείδηση ως συνείδηση του εαυτού της (με αυτή την προϋπόθεση και με αυτό το στόχο ταυτόχρονα).
Βέβαια σε όλα αυτά μπαίνουν και αισθητικοί και ιδεολογικοί όροι. Οι οποίοι δεν είναι και μετρήσιμοι... Ενώ αντίθετα το "μποξ όφις" το "χιτ παρέιντ" και γενικά το ταμείο είναι πράγματα μετρήσιμα. Από εκεί και πέρα διαλέγουμε αν η λαϊκότητα είναι απλά ένα ποσοτικό μέγεθος που μετριέται στο ταμείο ή απαιτεί μη μετρήσιμα μεγέθη (μεγέθη αισθητικά και ιδεολογικά) για τον προσδιορισμό της.

Σχετικά με τα προπολεμικά λαϊκά, πάντως, είναι σαφής η διάκρισή τους από το δημοτικό τραγούδι. Δε μιλάω για το βιολί και το σαντούρι σαν μέρος της δημοτικής ορχήστρας (σαν στοιχεία του λαϊκού τραγουδιού της υπαίθρου, για να το πω με άλλα λόγια), αλλά καθαρά σαν μέλη της αστικής λαϊκής ορχήστρας απ' όλες τις απόψεις: συνθετικά, ρυθμικά (χασάπικο, ζεϊμπέκικο, τσιφτετελέλι, μανές, κανταδόρικο τραγούδι κλπ) ακόμα και θεματολογικά. Πολλά από αυτά τα τραγούδια είναι γνωστά κι από σύγχρονες επανεκτελέσεις, πχ "η πιο όμορφη γκαρσόνα είμ' εγώ" είναι ένα πρόχειρο και γνωστό παράδειγμα προπολεμικού λαϊκού τραγουδιού άνευ μπουζουκιού, με το βιολί στον πρώτο ρόλο, που με τίποτα δεν μπορεί να ταξινομηθεί στα "δημοτικά", αλλά σαν κι αυτο υπήρχαν εκατοντάδες.

Ανώνυμος είπε...

που κολλάει ο Ρουβάς με τον Παντελίδη ρε ιερόσυλε Αγη;
Μου θες και απήχηση στην εργατική τάξη :-0.
Ολη η νέα εργατική βάρδια στα Δυτικά, Κορυδαλλό, Πειραιά,
ακούει Παντελίδη, όλη λέμε. άκου ρουβάς! :-)
ρουβά ακουνε μονο οι ρουβίτσες, βρε.

αλλα που να καταλάβετε εσεις οι θολοκουλτουριάρηδες
τον πόνο στη καρδιά, το ντέρτι, και το σεκλέτι.
αγνωστες λέξεις

just crazy

Ανώνυμος είπε...

"Πρεπει να ξεπεραστει η ιδεα του ''αριστερου τραγουδιου'' που θα λεει για εργατια,αγωνες κλπ.Οπως και η ιδεα οτι λιγο πολυ η μουσικη διαμορφωνει συνειδησεις και μπορει να αλλαξει τον κοσμο,γιατι στο φεστιβαλ της ΚΝΕ πχ,πρεπει να παιζουν συγκεκριμενοι καλλιτεχνες με συγκεκριμενο εργο."



Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ.



μαρξιστής-λεξιστής

Ανώνυμος είπε...

Για να οριστει τι ειναι το λαικο, θα πρεπει πρωτα να οριστει το τι ειναι ο λαος. Σε συγκεκριμενα πλαισια, ιστορικα κλπ. Αν θεωρουμε οτι ο λαος ειναι μια μαζα, ενας πληθυσμος ψιλοαβουλος, που υπαρχει για να καταναλωνει μαζικη κουλτουρα και να γινεται φτερο στον ανεμο, φυσικα και ειναι λαικο το χολυγουντ, φυσικα και ειναι λαικος ο παντελιδης, φυσικα και ειναι λαικος και ο ρουβας, φυσικα και ειναι λαικος συνδεσμος η χρυση αυγη. Αν οριστει αλλιως ο λαος, αλλιως οριζεται και το λαικο τραγουδι. Δεν θεωρω οτι εχω τις γνωσεις να τον ορισω, αλλα σιγουρα θεωρω οτι ειναι κατι παραπανω απο απλος πληθυσμος.

Οχι και βαρετοι οι μειντεν, το σημαντικοτερο συγκροτημα στην ιστορια της μεταλ. Και δεν παιζουν τα ιδια και τα ιδια, ημαρτον κι ελεος. Αλλο να εχεις ενα αναγνωρισιμο στυλ κι αλλο να παιζεις τα ιδια και τα ιδια. Ιδιο το prowler με το powerslave? Ιδιο το can i play with madness με το the red and the black? Δεν θα τσιμπουσα αν ηταν ενα σχολιο, θα το παιζα υπερανω, αλλα ειδα πολυ αντιαιρονμειντενισμο και θλιβομαι, πραγματικα θλιβομαι με τον ξεπεσμο του μεσου φιλοκκε. Εκτος απο αντιαιρομνειντενικοι, μπας και ειστε και κρυφοβαζελοι?

sniper

Ανώνυμος είπε...

@Agis
Τώρα που εντοπίστηκε η διαφορά του «λαϊκού» από το «δημοφιλές»-«pop-ular». νομίζω η συζήτηση μπαίνει σε άλλη βάση. Είναι μια διάκριση όμως που γίνεται από το ίδιο το «κοινό»(άλλη λέξη κλειδί)επίσης: Τι έχει μέσα μπουζούκι και τι όχι. Η ύπαρξη συγκεκριμένων μουσικών οργάνων όμως σαν κριτήριο δεν είναι το ίδιο ανασφαλής ως κριτήριο λαϊκότητας;Δεν αφορά μόνο τη μορφή; Έχω ακόμα απορίες

@Παπουτσωμένο Γάτο
Χα! Σου φάνηκε...αιρετική η άποψη-κολοκυθόπιτα;
Πάντως οι μεταφυσικές ανησυχίες των κκ Harris&Dickinson ουδόλως Μας αφορούν.Ενώ βρήκαμε ενδιαφέρουσα την μεταλλική μεταμόρφωση του “Εκκλησιαστή” βρήκαμε ελάχιστα διασκεδαστικές στη συνέχεια τις σχετικές αναζητήσεις τους περί της ύπαρξης «άλλης ζωής», μετενσαρκώσεων. και άλλες εμμονές που ακολούθησαν δισκογραφικώς. Ο δικός του αγνωστικισμός του είναι «ντροπαλός ιδεαλισμός», θα μπορούσαν κατά την κολοκυθόπιτα μας να κηρυχτούν άνετα Άγιοι του Πρεσβυτεριανού δόγματος αν υπάρχουν τέτοιοι.

Αποτέτοιος

Ανώνυμος είπε...

Λοιπον. Για να τελειωνουμε με τον Στεφανο Χαρουλη (Στηβ Χαρης) της σιδηρας παρθενου.
Ολη του η εμπνευση, ειναι αυτο το κομματι σε παραλλαγες.

https://youtube.com/watch?v=YWOuzYvksRw

Σχεδον ο,τι ριφακι μειντεν εχει υπαρξει, ειμαι μεσα σ αυτο το τρσγουδι. Το μονοτονκ και επαναλαμβανομενο ρυθμ σεκσιον των μεϊντεν δε με συγκινησε ποτε. Πανω του χτιστηκαν καποια καλα σολο και καποιες μελωδιες, που δεν τις λεω καν τις καλυτερες του μεταλ.

Οτι το ρυθμ σεκσιον ειναι μονοτονο και επαναλαμβανομενο το ξερει-καταλαβαινεκ οποιος εχει πιασει λιγο πιο σοβαρα καποιο μουσικο οργανο.

Η πιο σημαντικη; Η πιο υπερτιμημενη μαλλον.

σαπορ τουτουρκι

AGIS είπε...

Τρελό παιδί, κι εγώ δεν απευθύνομαι σ' εσένα, μπορείς να μην τα διαβάζεις ελεύθερα, Σταύρο.
Είπα δεν έχω ακούσει Παντελίδη και δε μιλάω για Παντελίδη, μιλάω γι' αυτά που μιλάω. Εξ αφορμής.
Τώρα άκουσα καμιά 10αριά.
Λαϊκό ψάξιμο σε στίχους και μουσική, μπορώ να καταλάβω την επιτυχία, αλλά πόσο μπορεί να αντέξει το ίδιο θέμα, ο έρωτας μου για σένα, μετά το πρώτο δεύτερο τρίτο τραγούδι, με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορώ να πω το ίδιο πράγμα χωρίς να πέσω στην επανάληψη; Τι θέμα είναι αυτό; Το μόνο επιτρεπτό; Το μόνο που αγοράζουν οι σόου μπίζνες; Το μόνο που περνάει και μαζί του περνάω κι εγώ; Το μόνο που καίει τον καλλιτέχνη; Το κοινό του;
Μετά το τέταρτο αρχίζουν να μ' αρωσταίνουν οι λέξεις, λόγια ψεύτικα: λόγω ποσότητας. Άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ' την αρχή, εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ, νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό, ανοητες αγάπες, ανοήτα φιλιά, λόγια λογια ψεύτικα. Αν χωρίσουμε θα πληγωθούμε, αν δε χωρίσουμε θα παντρευτούμε. Έχω βαρεθεί, δε θέλω να εξηγώ, πρέπει εσύ να διαλέξεις.

Ξαφνικά το θέμα αλλάζει: Αντί για τον έρωτά μου για σένα τραγουδάω τον έρωτά σου για μένα ("παραμυθιάζομαι") και γίνεται η έκπληξη. Λίγο μόνο μετατοπίστηκε η οπτική γωνία, από την οπτική γωνία του εαυτού στην οπτική γωνία του άλλου, και διπλασιάστηκαν οι καλλιτεχνικοί ορίζοντες. Φαντάσου πόσο πλατιοί μπορούν να γίνουν σε στίχους και μουσικές αν αρχίσεις να τραγουδάς κι άλλα πράγματα, από τη στιγμή που γυρεύεις κι άλλα τραγούδια, και πόσες οπτικές γωνίες μπορείς να βρεις απ' τη στιγμή που μετατοπίζεσαι λίγο από την οπτική γωνία του εαυτού. Τι πόθους και τι πάθος; Future; No future;
Αυτά; Αυτά.



Ανώνυμος είπε...

Μάλλον δεν σου έγινα κατανοητός AGIS και μάλλον φταίω εγώ. Λέω ότι Ρουβάς και Παντελίδης δεν χωράνε κάτω από το ίδιο όνομα είδους τραγουδιού. Είναι διαφορετικά πράγματα που δε μπορεί να τα περιγράψει κάποιος κοινός τίτλος μα δημοφιλή τα πούμε, μα μαζικά μα κάτι άλλο. Του Ρουβά (που είναι δημοφιλή) δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό το είδος που στην Ελλάδα του δόθηκε το όνομα λαϊκό τραγούδι. Αυτό που στην Ελλάδα λέμε λαϊκό τραγούδι έχει μια μορφή, ένα περιεχόμενο και επιπλέον-ίσως εδώ μας δημιουργείται μια σύγχυση-και το όνομα.Το 18ο αιώνα (για να ξεφύγουμε από το σκόπελο της προπολεμικής εποχής) στο λαϊκό τραγούδι της εποχής έχουμε δώσει το όνομα δημοτικό. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως δημιουργηθεί ένα εξίσου λαϊκό στη μορφή και περιεχόμενο είδος τραγουδιού που θα τύχει να έχει ένα άλλο όνομα. Ο κάθε Ρουβάς δε χωράει σε αυτό που στην Ελλάδα ονομάστηκε λαϊκό τραγούδι. Τα τραγούδια του Παντελίδη έχω την αίσθηση ότι μα στραβά τα πούμε, μα αχαμνά, μα κακέκτυπα, μα οτιδήποτε άλλο, χωράνε. Πιθανώς βέβαια το ζήτημα να σηκώνει μεγάλη συζήτηση αλλά αυτή είναι η αίσθησή μου από το λίγο που είχα και έχω ακούσει. Και δε θεωρώ απολύτως καθοριστική την ύπαρξη του μπουζουκιού για να ενταχθεί κάτι στο λεγόμενο λαϊκό τραγούδι, το ποιά όργανα συμμετέχουν είναι ένα αρκετά δυναμικό πράγμα. Για παράδειγμα, η ύπαρξη του κλαρίνου και του βιολιού είναι ένα όχι πάρα πολύ μακρινό πράγμα στη παραδοσιακή μας μουσική όσο απίστευτο κι αν μου είχε φανεί όταν το έμαθα.
Στο σκόπελο του μεσοπολέμου τώρα. Όσα έγραψες δε στερούνται γερής βάσης. Πράγματι αν συγκρίνεις ένα σμυρνέϊκο (ας το πούμε αστικό τραγούδι της Σμύρνης) με ένα τσάμικο σαφώς και δε θα βρεις ομοιότητες που να σε κάνουν να τα βάλεις στην ίδια ομάδα τραγουδιών. Αν όμως τα συγκρίνουμε με παραδοσιακά της Μ. Ασίας; Έχω ακούσει-πιθανόν να κάνω λάθος-ότι αρκετά από αυτά που ηχογραφήθηκαν εκείνη την εποχή βασίζονταν σε παλιότερους σκοπούς ή ακόμα και σε λόγια. Ένα παράδειγμα που μου είναι κάπως πιο γνωστό είναι τα λεγόμενα αστικά τραγούδια της Κρήτης (πχ του πολύ μεγάλου Στέλιου Φουσταλιέρη). Αυτά όσο κι αν επιρροές εκτός Κρήτης είναι εμφανείς εντούτοις εγώ (που βέβαια δεν έχω καμιά σχέση με την Κρήτη-οπότε δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία η γνώμη μου ως προς αυτό) ως αίσθηση τα τοποθετώ μέσα στην κρητική παράδοση και όχι ως ιδιαίτερο μουσικό είδος. Και στα Γιάννενα υπήρξαν κάποια, μάλλον λίγα, τέτοια τραγούδια. Όταν είχα ακούσει ένα, παρόλο που με ξένιζε ο ήχος εν τούτοις δε με έκανε να προχωρήσω τόσο ώστε να νιώσω την ανάγκη μη το βάλω μαζί με τα υπόλοιπα παραδοσιακά τραγούδια της Ηπείρου. Ίσως να είναι ορθότερο να ονομάσουμε αυτά τα τραγούδια του μεσοπολέμου ως τραγούδια της μεταβασης. Και το ρεμπέτικο (που για μένα τουλάχιστον, διακρίνεται ως είδος από τα σμυρνέϊκά, τους μανέδες κτλ) το είδος εκείνο τραγουδιού που έδρασε ως καταλύτης (και αρκετά παραπάνω) ώστε απο τη τεράστια δεξαμενή του δημοτικού να δημιουργηθεί το νέο είδος τραγουδιού που πήρε το όνομα "λαϊκό". Ως καθαρό καθαρό αστικό τραγούδι της τότε εποχής, εγώ αντιλαμβάνομαι μόνο το δυτικότροπο-η τότε Ελλάδα της εξάρτησης :) - ελαφρό (το οποίο συνέχισε να υπάρχει και μεταπολεμικά, σε αντίθεση με το ρεμπέτικο που μάλλον τελείωσε μέσα στην Κατοχή). Εντελώς υποκειμενικά τα παραπάνω και χωρίς καμιά ιδιαίτερη γνώση ώστε να πάρει κανείς οτιδήποτε τοις μετρητοίς.

ρα

ΥΓ. Sniper δεν ξέρω αν αυτό για τους Iron Maiden πήγαινε σε μένα. Δεν έχω καμιά απολύτως γνώμη γι΄αυτούς, ούτε θετική ούτε αρνητική. Είμαι ολοκληρωτικά άσχετος με το heavy metal-το video με τον Μπίγαλη το έβαλα επειδή μου είχε κάνει εντύπωση όταν είχα πέσει πάνω του.

AGIS είπε...

@ρα Έχεις δίκιο ότι Ρουβάς και Παντελίδης δεν χωράνε κάτω από το ίδιο όνομα είδους τραγουδιού. Απλά χωρίς να έχω ακούσει Παντελίδη, όπως προανέφερα, γύρισα την κουβέντα στο κάπως γενικό. Τώρα χάρη και στη παρέμβαση του φίλου μου του just crazy άκουσα και Παντελίδη. Αλλά το θέμα για μένα παραμένει. Προτού ακούσω Παντελίδη έχω ακούσει του κόσμου τα τραγούδια που θέλουν να είναι λαϊκά, και καψούρικα, και είναι κατά την ταπεινή μου άποψη απλώς κλαψομούνικα και λαϊκότροπα όσο δημοφιλή κι αν είναι κι όσο μπουζούκι κι αν "βάζουν". Κι έτσι επέμεινα στο θέμα της διάκρισης ανάμεσα στο δημοφιλές και το λαίκό.
Από την άλλη ο Παντελίδης εμμένει στο θέμα του χωρισμού, αξιοπρεπώς θα μπορούσα να πω αν πάρω τα τραγούθια ένα-ένα, το σύνολο όμως για τ' αυτιά μου (η κολοκυθόπιτα που λέγαμε ή κάτι άλλο πιο "αντικειμενικό";) καταντάει επανάληψη στα όρια της ψυχοσωματικής αντίδρασης πια. Εντάξει ρε φίλε χώρισες. Πόσες φορές χώρισες όμως; Κι εσύ που τ' ακούς ξανά και ξανά πόσες φορές χωρισες και ξαναχώρισες; Και κάθε φορά που χώρισες, και την 10η και την 100η, το ίδιο δράμα έζησες; Άλλο δράμα στη ζωή δεν υπάρχει στη δική σου ή των άλλων;
Από την άλλη πάλι, αυτό το γενικό πρόβλημα της μουσικής παραγωγής δεν αναιρεί το λαϊκό "ύφος και ήθος" των τραγουδιών του Παντελίδη, και αν πρόσεξα καλά σε ούτε ένα δεν υπάρχει μπουζούκι, κυριαρχούν τα πνευστά όπως μου φάνηκε και τα "ροκάδικα" σόλα της ηλεκτρικής κιθάρας, κι αυτό από μόνο του δείχνει ότι μπορεί το λαΪκό "ύφος" να εξελίσσεται κι αν δεν κολλούσε (και η ίδια του η φόρμα η κλαψιάρα και η αχ κόβω τις φλέβες μου για σένα και τις ξανακόβω και τις ματαξανακόβω) στη μονοκαλλιέργεια μιας συγκεκριμένης θεματολογίας θα μπορούσε -πιστεύω- και ν' απογειωθεί.

@αποτέτοιος, αυτά νομίζω σχετίζονται και με το ερώτημα γύρω από το μπουζούκι, που είναι από την καταγωγή του, εκ γενετής, λαϊκό όργανο συνδεμένο κυρίως με ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο και γι' αυτό "τεκμήριο" λαϊκότητας. Όμως δεν αρκεί να βάλουμε λίγο μπουζούκι για να γίνει το τραγούδι λαϊκό. Άλλες φορές πάλι σ' ένα τραγούδι "στάζει" το μπουζούκι δυο νότες και χάρη σ' αυτό αποκτά το τραγούδι άλλη διάσταση (πχ η "πιρόγα" του Μικρούτσικου κι η "δίκοπη ζωή" του ίδιου, το "μακρύ ζεΪμπέκικο για το Νίκο" του Σαββόπουλου, ένα τραγούδι των Κατσιμιχαίων που δε θυμάμαι τίτλο κά). Κι άλλες φορές μπορεί αντί για μπουζούκι να έρθει μια κιθάρα (σαν) του Ρόρυ Γκάλαχερ και να καθαρίσει, γιατί από πολύ νωρίς η λαϊκότητα είναι αποτέλεσμα της ανταλλαγής των λαών (το κλαρίνο και το βιολί που ανέφερε ο ρα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αφομοίωσης "ξένων" -δυτικών- επιδράσεων, και το ίδιο ισχύει και προς την πλευρά της ανατολής που όμως λοβοτομήθηκε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 30 γιατί από πολύ νωρίς, φαίνεται, έπρεπε να "ανήκομεν εις την δύσιν": "δική μου είναι η ελλάς, με την κατάντια της γελάς, της λείπει το ένα της ποδάρι, βρε της το κλέψανε στο ζάρι", περί του 1922 ο λόγος, και περί της απαγόρευσης της πολιτισμικής έκφρασης των ελλήνων που επρόκειτο να "απελευθερωθούν" αλλά αντί γι' αυτό ήρθαν στην ελλάδα ως "τουρκόσποροι"...).

"Αυτά; Αυτά!". Αυτή η φράση που τελειώνει το προηγούμενο σχόλιό μου, είναι η φράση που τελειώνει αυτό το τραγούδι:
https://youtu.be/_EvAsSusVuk
Κατά το θρύλο είναι η τελευταία ηχογράφηση του Καζαντζίδη, και τελειώνει με αυτά τα λόγια: Αυτά; Αυτά!
Ούτε σύγκριση με τα "κλικ" των τραγουδιών του Παντελίδη (και δεν το λέω σαν να πρόκειται για διαγωνισμό), αλλά προσωπικά καψουρεύομαι εντελώς πιο καθολικά μ' ένα τραγούδι σαν κι αυτό, δε μένει τίποτα απ' έξω, ούτε ο χωρισμός, ενώ ο χωρισμός από μόνος του έχει καταντήσει να αφήνει απ' έξω όλο το υπόλοιπο σύμπαν.
Κι όσο ο λαός αποστρέφεται την καθολικότητά του τόσο το σύμπαν θα του είναι απαλλοτριωμένο αντικείμενο, και τόσο θα αρκείται στο ότι "χώρισα και σήμερα, κι αύριο πάλι θα χωρίσω, δεν υπάρχει άλλη μοίρα σ' αυτόν τον κόσμο, μόνο ο χωρισμός. Ή ο γάμος".

Ανώνυμος είπε...

Σαπόρ, βέβαια, πάνω σ'αυτό το ρημάδι το γκάλοππινγκ του Στέφανου του Χαρρούλη φτιάχτηκε κοτζάμ σαμπ-ζανρ του μέταλ.Επίσης, μην μου πεις ότι δε σήκωσες φρύδι όταν άκουσες φωνή Ντίκινσον για πρώτη φορά. Αν δε σήκωσες, είσαι πολύ πολύ ξεχωριστός, μια όαση ιδιαιτερότητος στην ερημιά της σαλαμοποιήσεως του γούστου. Εκτιμώ βαθύτατα την κίνηση με Μπίγαλη. Ρα, θέλω σπάνιο ντοκουμέντο με Χαριτοδιπλωμένο και Σάμπαθ

Φορθ Σπούτνικ

AGIS είπε...

Από μάρκαδόρο σε τοίχο, σε σταθμό του ηλεκτρικού, πριν από χρόνια:
When I've got the music I 've got a place to be.
Κι από κάτω με άλλο μαρκαδόρο:
Μάγκα μου κι εγώ το ίδιο!

Ανώνυμος είπε...

@sniper
Περί των ΠΑΕ είμαι τόσο σκράπας όσο και περί των άλλων ΑΕ. Επειδή ξέρω που το πας όμως(χα!), καμιά Μπαρτσελόνα ή καμιά Μάντσεστερ ή Τσέλσι ή εθνική Γερμανίας για να το κολλήσουμε με τα υπόλοιπα.

"Φανατικός αντι-Maiden" δεν θα το σκεφτόμουνα για τον εαυτό μου αν σταματούσαμε στην DiAnno εποχή. Πλην εκείνων των κομματιών που ανέφερα ,της μετά DiAnno εποχής, και κανα δυο άλλων, με δυσκολία καταφέρνω πια να μην πατήσω "next" ακούγοντας τους-όταν το καταφέρνω.

Αποτέτοιος

Ανώνυμος είπε...

Αφιερωμένο στον just crazy.
ένα κειμενο για να θυμηθει τι έλεγε..
https://athens.indymedia.org/post/895518/
και τι λεει τωρα..για τον Παντελίδη
Πραγματικά crazy!!

Αλιόσα Ασάνοβιτς

Ανώνυμος είπε...

Μεγαλωσα με led zeppelin, doors, sabbath και dream theater - iced earth απο μεταλ. Η φωνη του δε μου εκανε ποτε το κλικ, ουτε και το κλακ. Οπως και σε αλλους δεν κανει του Λαμπρι (θηατερ). Αυτο ναι, ειναι υποκειμενικο.

Το οτι ειναι επαναλαμβανομενοι και το rythm section ανεπνευστο, ειναι δεδομενο. Και γι αυτο τους βαριεμαι. Οχι μονο τους βαριεμαι, αλλα τους θεωρω υπερεκτιμημενους.

Και στην τελικη ειχα και αλλα ακουσματα εξω απο μεταλ στην εφηβεια μου, οπου ενγαζα την εφηβικη καφριλα. Ακομα και αν ειχα τους μέιντεν, θα τους ειχα απορριψει μετα απο τοσα χρονια. Οπως ακριβως δεν ακουω καινουριο αλμπουμ θηατερ πανω απο 1-2 φορες. Δεν μπορω ν ακουω τα ιδια. Σαμπ-ζεναρ και σαμπ-ζηρο

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

θανκς Αλιόσα,
τι μου θύμισες!
ειδικά το ερωτικο ποιηματάκι στο τέλος.

φαντάζομαι διακρίνεις την ειρωνεία-μεταφορά
απ' την κυριολεξία. αλλα και να μην τη διακρίνεις,
δεν πειράζει.

full (you 're quite right) crazy