Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Αυγά μαύρα

Πρόκειται για μία συγκινητική ιστορία που ανασύρει μνήμες από τα γεγονότα του εμφυλίου.
Δύο αδέλφια, παιδιά ενός αντάρτη της Ρούμελης. Χωρίστηκαν στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου – ο αδερφός έμεινε με τους παππούδες τους, η αδερφή βρέθηκε σε παιδούπολη.

Σήμερα συναντιούνται προσπαθώντας να κλείσουν τα κενά που δημιουργήθηκαν, ψάχνοντας να βρουν τις μνήμες και τα συναισθήματα τους που χάθηκαν για πάντα.
Μια σπουδαία παράσταση, με έντονο δραματικό ύφος και επίκαιρα μηνύματα
.

(από το δελτίο τύπου του Δήμου Χαϊδαρίου)


Αυγά μαύρα
Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Αντώνης Αντωνίου και πρωταγωνιστεί μαζί με τη Νατάσα Ασίκη (που υποθέτω πως δεν έχει κάποια άμεση σχέση με τη συνεπώνυμή της Βίνα).
Ο τίτλος αναφέρεται στα πένθιμα πασχαλινά αυγά που κρατούσε ως κοριτσάκι η ηρωίδα του έργου για τους γονείς της που χάθηκαν στο δεύτερο αντάρτικο. Και τα οποία τρόμαζαν τον περίγυρο της γειτονιάς, προκαλώντας την κοινωνική απομόνωση και ενοχές στην ψυχή του μικρού κοριτσιού για την ίδια της την ύπαρξη και τον πατέρα της, που...
-Ήταν σπουδαίος άνθρωπος
-Ναι αλλά δεν ήτανε πατέρας.
Και...
-Πάλεψε για όλο τον κόσμο
-Εκτός από τα παιδιά του.

Τα πρόσωπα: τα δυο αδέλφια, ο Σπύρος και η Μαρία, που μένουν ορφανά από μικρή ηλικία, χωρίζονται για κάποια χρόνια, όταν η μικρή κλείνεται σε μία από τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης κι αυτή η τραυματική παιδική ηλικία τους αφήνει τα σημάδια της για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αποκτούν ψυχολογικά, κλείνονται στον εαυτό τους, γιατί κανείς άλλος δε θα μπορούσε να καταλάβει αυτό που πέρασαν, ψάχνουν συμβατικές λύσεις-συντρόφους, για να αποκτήσουν μια "κανονική ζωή". Η Μαρία ειδικά αναπτύσσει ένα φοβικό σύνδρομο εγκατάλειψης και της λείπουν οι βασικές πληροφορίες για τα χρόνια που ήταν μωρό και κρύβονταν σε μια σπηλιά, τα πρώτα της βιώματα, τα παιχνίδια της, τα βήματά της, γιατί αυτοί που τα έζησαν -εκτός από τον αδερφό της- δε βρίσκονται πια στη ζωή.

Το κείμενο-ο συγγραφέας: οι περισσότεροι μπορεί να τον γνωρίζουν από το (συναρπαστικά βαρετό κατά τη γνώμη μου) βιβλίο του για το Βελουχιώτη (Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων), ή από το γάμο του με τη Μαλβίνα, ή από μια σχετικά πρόσφατη παρουσία του στη ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια, και να αγνοούν έτσι το συγγραφικό του ταλέντο. Πρόκειται για το Διονύση Χαριτόπουλο, που έχει γράψει ένα πολύ καλό, ισορροπημένο κείμενο, που καθηλώνει το κοινό. Ο Χαριτόπουλος κατάφερε να υποτάξει τις (δικές του πιθανότατα) όποιες ενστάσεις σε μια στρατευμένη οπτική γωνία, που δεν έρχεται όμως έτοιμη, μασημένη στο πιάτο του θεατή και σέβεται τα βιώματα της αντίπερα όχθης, με τα οποία συνδιαλέγεται. Καταφέρνει δηλ να πάρει θέση, που δεν είναι αβασάνιστη ούτε αγνοεί τους λόγους και τα επιχειρήματα του αντιπάλου.

Ενώ παράλληλα θίγει σε δεύτερο πλάνο μια σειρά παράπλευρα ζητήματα, όπως τον προβληματισμό αν ο αγωνιστής που αφοσιώνεται στην επανάσταση δικαιούται να φτιάξει οικογένεια ή οφείλει να αποφύγει τον επιμερισμό της ευθύνης, των θυσιών και των στερήσεων της δικής του στάσης, στους δικούς του, τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ο διοργανωτής: ήταν ο δήμος Χαϊδαρίου, που φιλοξένησε την παράσταση στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου και θα συνεχίσει με αντίστοιχες πολιτιστικές πρωτοβουλίες και το επόμενο διάστημα. Σε δυο βδομάδες, θα ανέβει στον ίδιο χώρο η παράσταση "πού είναι η μάνα σου μωρή", με τη διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου στο βιωματικό βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα. Ενώ ο Αντωνίου δεσμεύτηκε να ανεβάσει το έργο και το καλοκαίρι, στο δημοτικό ανοιχτό θέατρο, για τον (πάρα πολύ) κόσμο που έμεινε απέξω και δεν μπόρεσε να το παρακολουθήσει).

Είναι ενδεικτικό ότι ο Σελέκος απορροφήθηκε τόσο πολύ από το έργο, που αφαιρέθηκε και συνέχισε προς στιγμήν να αποκαλεί Σπύρο τον Αντώνη Αντωνίου μετά την παράσταση. Κι αφού ευχαρίστησε από καρδιάς τους ηθοποιούς για την κατάθεση ψυχής που έκαναν επί σκηνής και το μοναδικό ρεπό τους που θυσίασαν για να έρθουν στο Χαϊδάρι, ξεχώρισε ένα σημείο του έργου, που έλεγε πως δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον από τη σημερινή εικόνα του και αυτά που φαίνονται προς τα έξω, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε την προσωπική ιστορία που κουβαλά -ούτε προφανώς τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που κρύβει μέσα του, προσθέτω εγώ.

Η προσέλευση
Με μία λέξη: κοσμοσυρροή. Πρέπει να χώρεσαν καμιά 300αριά θεατές σε μια αίθουσα συνολικής χωρητικότητας 200 ατόμων, και να έμειναν άλλοι τόσοι απέξω (που πείστηκαν με δυσκολία να μη θορυβούν στο αίθριο, όταν ξεκίνησε η παράσταση, και να... διαλυθούν ησύχως). Κάτι που δείχνει τη δίψα του κόσμου για καλό, ποιοτικό θέατρο, που συνήθως κοστίζει πολύ για τη μέση, λαϊκή τσέπη. Αλλά να έρθετε παιδιά και την Πέμπτη, στην αντιπολεμική παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Άμυνας, όπου καλεί ο δήμος, κι εκεί δωρεάν είναι.

Κι όσο φυσιολογικό είναι να υπάρξει ένας μικρός χαμός από το συνωστισμό, που δε βοηθά πάντα τους ηθοποιούς, η χημεία που ανέπτυξαν με το κοινό, η συναισθηματική φόρτιση και η ενέργεια που συσσωρεύτηκε ήταν τέτοια, που ξέσπασαν στο τέλος σε μια θύελλα χειροκροτημάτων και μια άκρως συγκινητική αποθέωση. Μια συγκίνηση που ήταν φανερή και στον ίδιο τον Αντωνίου, καθώς ένας από τους λόγους που ήθελε να ανεβάσει εκεί αυτήν την παράσταση (όπως εξομολογήθηκε στο κοινό) ήταν πως ο πατέρας του επί κατοχής ήταν έγκλειστος στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Ενώ λίγο μετά γονάτισε, σχεδόν ευλαβικά, για να ακούσει τι του έλεγε από κάτω μια γιαγιά-βετεράνος, που έζησε πιθανότατα από πρώτο χέρι την εποχή και τα γεγονότα στα οποία αναφερόταν το έργο.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτη η περιγραφη ως φαπα σε αυτους που ισχυριζονται οτι "ε, δε μας πειραζει και αν ακουμε Ρουβα και Παντελιδη στα φεστιβσλ της ΚΝΕ".

Δε μας πειραζει να ακουμε τραγουδια για τον ερωτα θα ελεγα, αλλα μας πειραζει να ακουμε μονο γι αυτον, οπως πολυ σωστα εγραψε ο AGIS, και ειδικα μεσα απο τη σαδομαζοχιστικη ματια που εχει η μουσικη βιομηχανια για τον ερωτα:
Σε αγαπησα, με αγαπησες, αλλα το βραδυ αυτο καηκαμε, κριμα που δεν παντρευτηκαμε, σε παιρνω εγω τηλεφωνο, και κλαιω στο μικροφωνο, μα εσυ δε με ακους, και τωρα μπαινει ο Τους.
Βγαινει και ο "ραπερ", λεει την παπαρια του και τελος τραγουδιου. Και μενουμε μια ζωη στο εγω και στο εσυ, στο τι σου εκανα και τι μου εκανες, σου εδωσα και μου δωσες. Αναπαραγωγη της ξιπασμενης ανταλλακτικης νοοτροπιας και μεσα στον ερωτα και το τραγουδι του.

σαπορ τουτουρκι

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@σαπορ

Θα ακουστω ρηχος,αλλα αν ειναι βαρετη η παρασταση,χιλιες φορες να δω το Deadpool :)
Ολα κρινονται εκ του αποτελεσματος.

Antonxxx είπε...

Συγνωμη που το βαζω εδω αλλα αυτοι στο Βαθυ ειναι σοσιαλφασιστες σε διατεταγμενη υπηρεσια.

Η φωτογραφια ειναι δικη τους επιλογη.
Αν δεν ειναι χρυσαυγιτες, τοτε τι ειναι

http://tsak-giorgis.blogspot.se/2016/02/blog-post_390.html

Ανώνυμος είπε...

Ο Αντωνίου είναι πραγματικά εξαιρετικής ποιότητας και πολύ μεγάλου εύρους ηθοποιός. Αν και δεν είμαι φανατικός του θεάτρου, αυτή την παράσταση θα πήγαινα οπωσδήποτε να την δω, αν είχα την ευκαιρία. Να πω για όσους τυχόν δεν τους έχει πάει στο μυαλό, πως ο κύριος Αντωνίου είναι και αυτός που ανάμεσα σε πολλά άλλα έπαιξε και το ρόλο Κοεμτζή στην "Παραγγελιά" (με κάμποσα παραπάνω μαλλιά βέβαια τότε από ότι σήμερα). Κουβαλά εξαιρετική καριέρα στη πλάτη του.

Ο Χαριτόπουλος έχει όπως και να το κάνουμε πολύ καλή πέννα ενώ και το θέμα που πιάνει είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Αν όντως το αποδίδει και όπως λες σφυροδρέπανε, τότε η παράσταση, για όσους είναι σε Αθήνα-Πειραιά, είναι από αυτά που πρέπει να δει κανείς αν και εφόσον έχει τη δυνατότητα να το κάνει.

ρα

ΥΓ1 Προσωπικά, μέσα στις τόσες μέρες και στις τόσες δεκάδες καλλιτέχνες που περνάνε από το Φεστιβάλ, στην Αθήνα τουλάχιστον, θα μου άρεσε να είχε περάσει κι ο Παντελίδης με πει 3-4 τραγούδια του. Και επειδή κάτι γράφτηκε για φάπα, θα προσθέσω ότι είμαι και φανατικά υπέρ του να έρχονταν η Πάολα (αυτή όμως χωρίς τα τραγούδια που λέει. Αυτά είναι ότως πολύ λίγα για τη φωνή της και πραγματικά τη χαντακώνουν χειρότερα κι από τις στυλιστικές της επιλογές). Να έρχονταν με ένα απλό μπλουτζιν, ένα μακό, άβαφη, μόνο με μια κιθάρα και να τραγουδήσει από Στράτο και Ρίτα ως Βαρδή και Λοΐζο ακόμη. Θεωρώ πως διαθέτει λαϊκή φωνή μεγάλων αξιώσεων και διαισθάνομαι πως έχει και την απαραίτητη ζούρλια να πει ναι σε κάτι τέτοιο.
ΥΓ2 Το γκουγκλάρισμα βγάζει τη Νατάσα ως αδερφή της Βίνας. Υποθέτω βέβαια ότι ελάχιστοι θα έχουν έστω κι ακουστά τη Βίνα έτσι δεν είναι; :) :) :)

Ανώνυμος είπε...

Γιατι η παρασταση να πρεπει να ειναι βαρετη;
Εγω διαβαζω ο κοσμος συνερρευσε, οχι για βαρετη παραστσση, αλλα για μια παρασταση με καλο περιεχομενο και καλα εκτελεσμενη, που τον συγκινησε, με αποτελεσμα να ανταμειφθουν οι καλλιτεχνες με δυνατο χειροκροτημα.

Δες και deadpool. Μιλαμε για το φεστιβαλ ομως. Βαλε και Τους στο φεστιβαλ της ΚΝΕ. Βαλε και Πεγκυ Ζηνα. Και Βασιλη Καρρα. Και Γρηγορη Αρναουτογλου κεντρικο ομιλητη. Γινεται; Σου λεω δε γινεται.

Τωρα καταλαβες τι κανει το φεστιβαλ φεστιβαλ ΚΝΕ και οδηγητη ή πρεπει να δεις εθνικο σταρ στη σκηνη για να καταλαβεις;

Ανώνυμος είπε...

Και σαν Πλουμπιδης ήταν πολύ καλός ο Αντωνιου.

Κώστας

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Το ποιντ των σχολιων μου ηταν τεχνη που μου αρεσει >>>> τεχνη που δεν μου αρεσει,ασχετα αν η δευτερη ειναι στρατευμενη,αριστερη,δε ξερω και γω τι.

Ανώνυμος είπε...

Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ως κεντρικός ομιλητής είναι φανερά επιχείρημα-airball.

Ο Καρράς τον οποίο δεν εκτιμώ τραγουδιστικά, αν είχε έρθει το Σεπτέμβρη να πει το "Νύχτα ξελογιάστρα" και να αφιερώσει στη συνέχεια στην ΚΝΕ το "Δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά,εδώ θα μείνω,δεν πάω πουθενά,η αγάπη μου είσαι εσύ και δε σ’ αφήνω" θα το έβρισκα πολύ καλή ιδέα. Αν μάλιστα τελείωνε αφιερώνοντας το ρεφρέν (μόνο αυτό όμως) του "Άλλοθι" στην ΠΦΑ τότε θα ήταν απογειωτικός (η αλήθεια βέβαια είναι ότι κάπου εκεί θα τελείωνε και η όποια συνεισφορά του, άντε και 2-3 τραγούδια άλλων, εντελώς διεκπεραιωτικά. Σε αντίθεση πχ με έναν Θέμη Αδαμαντίδη που θα μπορούσε να τραγουδά για ώρα κάποια επιλεγμένα τραγούδια).

Ένα από τα πράγματα που κατά τη γνώμη μου πρέπει να κάνει το φεστιβάλ είναι να προσπαθεί αν ανιχνεύσει αν κάποιος καλλιτέχνης έχει κάτι να δώσει από μέσα του και να του δώσει μια ευκαιρία να το κάνει (με όποιο ρίσκο έχει κάτι τέτοιο). Όχι απλά να κολλάει σε μια εξωτερική εικόνα. (α, και να βάλει λίγο και από κινηματογράφο μέσα στις πολύμορφες εκδηλώσεις, αν υπάρχει η δυνατότητα)

Αλλιώς, Κουλτούρα να φύγουμε που έλεγε παλιά και μια ψυχή.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Γιατι ειναι airball; Αρναουτογλου και Καλομοιρα. Ασχημα τα λενε; Κεφι να κανομεν.
Πεγκυ Ζηνα χθες, Παολα, Καρρα, Νινο. Καποια δικα τους με αφιερωση στην ΠΦΑ και καποια επιλεγμενα τραγουδια αλλων. Ωραιο σχημα. Αυτοι την αρπαχτη τους, μεσα απο την ψυχη τους παντα, και εμεις το ποπολο, το αμορφωτο, που δεν προσελκυεται απο την κουλτουρα. Να κινειται το φεστιβαλ, τι να λεμε τωρα;

Θα βαλουμε και κινηματογραφο. Βαρια βαρια Βεγγο, αυτα τα πολιτικα που εκανε. Παπακαλιατη σιγουρα. Που να τρεχεις τωρα με αντινατοϊκα ντοκυμαντερ για το γκουανταναμο, που να πας με τους νεους δημιουργους και κατι ξενερωτα σαν τα χοροθεατρα που ειδαμε στον Χικμετ;

ρα, οταν η παρασταση ειναι καλη, οπως εδω, ο κοσμος διψαει. Και ο Μπρεχτ πουλαει και ο... Μαραγκος και ο Λυντς. Το θεμα ειναι πού βρισκεται το κινημα και που τασσεται σε σχεση με αυτο το "καλλιτεχνικο προσωπικο" της Ελλαδας. Αυτη τη στιγμη στον πατο το κινημα και οι καλλιτεχνες μακρια απο ταξικες αναφορες, περισσοτερο μενουν στην περιγραφη κοινωνικων προβληματων, αδυναμα και με ιντελεκτουαλ-εστετ θφος πολλες φορες, μακρια απο αιτιες και ακομα πιο μακρυα απο λυσεις.

Τελη 70 και αρχες 80 πουλουσαν τα τραγουδια που πουλουσαν γιατι ακριβως υπηρχε κινημα - ασχετα με το που κατεληξε το κινημα, και πως μερικοι καθηλωθηκαν στην αισθητικη για την αισθητικη και την κουλτουρα για την κουλτουρα.

Το ιδιο κ εδω απευθυνθηκαν οι καλλιτεχνες στο Δημο Χαϊδαριου. Η δικαιολογια πως θα ερθει ο εφηβος να ακουσει Πεγκυ Ζηνα και ετσι θα του μιλησεις για το σχολειο και τον ΟΑΕΔ, δε με πειθει. Δεν μπορει να λειτουργει με κραχτες ενα πολιτικο φεστιβαλ. Το περιεχομενο ειναι που μετραει. Ο Βασιλης και η φωνη του πχ ποτε δεν ηταν ουσιαστικο συστατικο του φεστιβαλ, οπως καποιοι πιστευανε. Το περιεχομενο των τραγουδιων του ητανε. Τωρα δεν ασχολειται κανεις με τη μη εμφανιση του. Ο Λοΐζος παλι, ειναι. Οπως και οι κουβεντες για τα ναρκωτικα-εξαρτησεις κλπ.

Ανώνυμος είπε...

Αν τραγούδι και πολιτικός λόγος είναι συνώνυμα, τότε να ζητήσεις τα στελέχη να μη βγάζουν λόγους αλλά να άδουν και ο Ριζοσπάστης να γράφεται σε έμμετρο λόγο.

Επίσης δε νομίζω να είπα απλά "φέρτε τον τάδε να πει ότι να 'ναι" αλλά εντάξει τώρα...λεπτομέρειες...Μη φοβάσαι πάντως, κανέναν από αυτούς που είπες δε θα τον καμαρώσεις προεδράρα στην ΕΡΤ.

Ούτε θα πω για τα περί Βέγγου κτλ. Εκεί πάντως θα βρεις και τον Αντωνίου. Θα τον βρεις και στο Λάκη το γλυκούλη, και στους Ψίθυρους καρδιάς και αλλού. Και εκεί, έλαμπε ο συγκεκριμένος. Αλλά αν μέναμε σε αυτά και τις εύκολες ταμπέλες τότε μια ζωή θα περιμέναμε άλλους να μας ανοίξουν τα μάτια γι' αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας. Ετεροκαθορισμός λέγεται. Ή ακόμα χειρότερα θα βαφτίζουμε κάποιες βλακείες υψηλή τέχνη (και αυτό γίνεται ξέρεις)

ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ανωνυμος των 2.11

''Τελη 70 και αρχες 80 πουλουσαν τα τραγουδια που πουλουσαν γιατι ακριβως υπηρχε κινημα - ασχετα με το που κατεληξε το κινημα, και πως μερικοι καθηλωθηκαν στην αισθητικη για την αισθητικη και την κουλτουρα για την κουλτουρα.''

Παραβλεπεις πως δεν καθηλωθηκαν στην αισθητικη για την αισθητικη,αλλα λογω αισθητικης τους αρεσαν αυτα τα τραγουδια εξ αρχης.

Η ιδια αισθητικη καλλιεργειται κυριως απο τον κοινωνικο περιγυρο που σημαινει οτι πολλοι ακουνε αυτα τα κομματια επειδη τα ακουγαν οι φιλοι τους,οι συγγενεις τους,οι γκομενες τους κλπ.

Με τη σειρα της η ενταξη σε ενα κνιτικο και γενικα αριστερο κοινωνικο περιγυρο* προυποθετει την πολιτικη ενταξη.

Κοινως,διαφωνω με την αντιληψη της αριστερας οτι η μουσικη προαγει και καλλιεργει πολιτικες αξιες και ιδεες.Στην πραξη οι μουσικες επιλογες (και κινηματογραφικες) των αριστερων ειναι μερος ενος γενικοτερου τροπου ζωης και οχι καποιας πολιτικης αντιληψης.

Οι νεες γενιες εκ των πραγματων δεν εχουμε ζησει μεγαλους αγωνες οποτε η σχεση μας με τη μουσικη δεν μπορει να ναι βιωματικη/συναισθηματικη,παρα αισθητικη κατα κυριο λογο.

Επισης,διαφωνω στο οτι η μουσικη πρεπει να περιοριζεται στο τριπτυχο λαικα-ελαφροροκ-εντεχνο,λες και ειναι απο μονα τους ''αριστερα'' ή ''επαναστατικα'' αυτα τα ειδη.Τελειως ξεπερασμενη νοοτροπια που εχει τις ριζες της στα 60s και τα 70s.

Το κακο με την ''αριστερη τεχνη'' ειναι οτι συχνα δεν ειναι ουτε τεχνη (με την εννοια οτι δεν κανει κατι ωραιο) ουτε αριστερη (βλεπε Τσακνη).

ΥΓ Αρναουτογλου και Καλομοιρα τους βαριεμαι,θα προτιμουσα Φερεντινο.Επισης,βαριεμαι και την Παολα,θα προτιμουσα κατι σε χαρντ ροκ.

*το τσουβαλιασμα ΚΝΕ και υπολοιπων αριστερων νεολαιων ειναι στο κομματι της αισθητικης και μονο

Ανώνυμος είπε...

Αυτο που ειπα ειναι πως το καλο θεατρο και το καλο τραγουδι στεκονται οταν υπαρχει το κοινο που διψαει γι αυτα, πολυ περισσοτερο οταν υπαρχει κινημα, και πως δε χρειαζεται κανενας κραχτης, ουτε με "αγωνιστικες" περγαμηνες οπως Τσακνης-Παπακωνσταντινου ουτε με λαϊκη απηχηση, οπως η Παολα.
Στο φεστιβαλ χρειαζεται σιγουρα ενα περιεχομενο πολιτικο στα τραγουδια και σκηνη (σκηνες) με γλεντι αυθεντικα λαϊκο. Αυτο ΔΕΝ ειναι ας πουμε "γυφτο"παραδοσιακα του γαμου ουτε και ενα ονομα "εναλλακτικο" οπως ο Μουζουρακης, ουτε βεβαια οι εκαστοτε λαϊκοποπ αστερες, που δηθεν εγγυουνται προσελευση στο φεστιβαλ και αποτελεσματα. Στην τελικη αν ο κραχτης αυξησει το κοινο που θα ερθει και το προγραμμα του δεν εχει ιχνος πολιτικου περιεχομενου, τοτε το κοινο δε θα εχει καμια αφορμη και αιτια για συζητηση περα απο τη συναυλια για την οποια ηρθε γιατι ειναι φτηνη, και ηρθε μονο γι αυτη. Μπηκε απολιτίκ, εφυγε απολιτίκ, επιασε ενα γενικο πολιτικο σχολιακι "μας χτυπανε, αντιστεκομαστε" και εφυγε.

Αν λοιπον ο καλλιτεχνης δεν κρινεται απο τη ζωη του αλλα απο το εργο του, ετσι και το καλλιτεχνικο περιεχομενο του φεστιβαλ ΚΝΕ - Οδηγητη δεν κρινεται απο τη ζωη των καλλιτεχνων που προσκαλει αλλα απο το τι τραγουδανε αυτοι. Αυτο που τραφουδανε δε χρειαζεται να ειναι ουτε χυδαιο λαϊκοποπ για να προσελκυστουν μαζες, ουτε βαρια κουλτουρα. Τα Ικαριωτικα και τα κρητικα παταγο κανουν. Μοδα μεν, λαϊκη τεχνη χωρις χυδαιοτητες δε.

Τελειωνω... Δυστυχως ολα αυτα τα αναλαφρα αθωα τραγουδακια "για τον ερωτα" ειναι αναπαραγωγη της ανταλλαγης και στον ερωτα και της νοοτροπιας του "θα χτυπηθω στα κλαμματα, θα την πιασω την καλη στη ζωη". Σαδομαζοχισμος και περα βρεχει. Φανταζομαι πως εχεις δει πολλες φορες τους νεους, ειδικα τις γυναικες, να ριχνουν ολο το βαρος στον ερωτα, να περιμενουν τα βιοποριστικα και ψυχολογικα προβληματα τους να λυθουν μεσα απο τη σχεση - γαμο και οχι μεσα απο τη δουλεια και τον ελευθερο χρονο, με τον ερωτα να θεωρειται δυνατος οταν ο αντρας κανει δωρακια, ταξιδακια κλπ. Τελικα καταληγουν να χορευουν χασαποζεϊμπεκικο στα μπουζουκια και να κλαινε που δεν "πετυχανε" (γαμπρο) στη ζωη. Και την Δευτερα τα κεφαλια μεσα και σκυψιμο μεχρι το επομενο greek saturday night fever.
Αυτο το πραγμα ειναι πολιτικη νοοτροπια και δεν πρεπει να αναπαρσγεται σε πολιτικο φεστιβαλ της ΚΝΕ. Δεν ειναι καθολου αθωα τραγουδακια ειναι χυδαια και εντελως ακινδυνα, αυτα που θελει η εξουσια να ακουμε. Και πολλες φορες οσοι τα ακουνε και κλαιγονται και χορευουν σε νυχτες αλκοολικες σιχαινονται οταν ακουστει πχ Ξυλουρης, ακομα και ερωτικα τραγουδια του, γιατι δεν μπορουν να ανταπεξερθουν σε κατι τοσο "αληθινο".
"Κλεισ το αυτο, ψυχοπλακωνομαι".
Το κλεινω εδω. Μακρια απο κουλτουροδηθενιες.

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

@παπουτσωμενος γατος

ΕΓΩ.
ΗΜΟΥΝΑ.
ο ανωνυμος των 2.11


"διαφωνω με την αντιληψη της αριστερας οτι η μουσικη προαγει και καλλιεργει πολιτικες αξιες και ιδεες"
Αυτό που είπα είναι ότι πρώτα υπάρχουν οι αγώνες και μετά η τέχνη των αγώνων. Δεν περιμένω από τους kollektiva να ξυπνήσει ο κόσμος, όσο καλαίσθητα ή ακαλαίσθητα κομμάτια και αν δημιουργούν.

Θα αφήσω και αυτό το άρθρο εδώ. Έτσι να λέμε για Λοΐζους και Θεοδωράκηδες.
http://tvxs.gr/news/san-simera/o-manos-eixe-ti-diki-toy-istoria

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

Τα λέει σωστά εδώ ο Μικρούτσικος για την αξία της Τέχνης στην κοινωνία.
https://www.youtube.com/watch?v=oZqTsf_93lY

Ανώνυμος είπε...

σαπορ τουτουρκι, αν όλα αυτά που έγραψες για τραγουδιστές που να έρθουν ως κράχτες και τα υπόλοιπα για τα τραγούδια της Πάολα τα έγραψες για μένα, είναι άλλο να απαντάμε σε κάτι που γράφτηκε και άλλο να απαντάμε σε κάτι που νομίζουμε πως γράφτηκε.

Το 1979 ο Χατζιδάκις κάλεσε το Φλωρινιώτη για συνέντευξη (πριν γίνει αυτό είχε πάει στο κέντρο που τραγούδαγε) στο Τρίτο. Τον έβαλε μάλιστα να τραγουδήσει κάποια τραγούδια, πότε με τη συνοδεία ενός πιάνου, πότε μιας κιθάρας κτλ. Αυτά όλα, ο Χατζιδάκις τα έκανε πολύ σοβαρά. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που είχε δει ή νόμιζε πως είχε δει σε αυτόν τον τύπο. Η γνώμη μου είναι ότι μάλλον δεν είχε δει τίποτα, νομίζω πως το έκανε ως μια πρόκληση για αυτόν ή για την πρόκληση κάποιων άλλων. Η εκπομπή πάντως, όσο την έχω παρακολουθήσει στο youtube, είναι χάλια, δεν ακούγεται. Το νόημα όμως για μένα δεν είναι αυτό. Το νόημα είναι ότι όταν το μουσικό θωρηκτό της αστικής τάξης δε φοβάται να σπάσει τις προκαταλήψεις, δεν κολλάει σε εύκολες ταμπέλες και θέλει να σκάψει την επιφάνεια μπας και υπάρχει κάτι που ν' αξίζει κάτω από αυτήν-ασχέτως του ρίσκου και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τους εύκολους χαρακτηρισμούς-τότε είναι ανεπίτρεπτο να το κάνει κάποιος άλλος. Και μπορεί η εκπομπή με το Φλωρινιώτη να είναι πραγματικά άθλια, εκείνη όμως η γνωριμία του με τον Φλωρινιώτη του έδωσε τον τραγουδιστή που θα τραγούδαγε τραγούδια του τα υπόλοιπα χρόνια. Τον Λέκκα ο οποίος ήταν στο σχήμα του Φλωρινιώτη (του οποίου Λέκκα η σκηνική ερμηνεία είναι-συγγνώμη που θα το πω-πιο ανυπόφορη κι από την σκηνική παρουσία του Γιάννη -με δύο νι- Φλωρινιώτη).

Να μιλάμε για τους Λοΐζους αν και κάποιες φορές άλλο είναι να μιλάμε για κάποιους και άλλο να τους καταλαβαίνουμε. Ίσως καλύτερα να μιλάνε οι ίδιοι

"Κάνε διάλειμμα, Χαρούλα,
πες μας τον καρσιλαμά
να γλυκάνεις τις καρδιές μας
και τα βρίσκουμε μετά.
Κάνε διάλειμμα να σβήσει
της καρδιάς μας η φωτιά,
ο χορός να μας μεθύσει
και τα βρίσκουμε μετά".

ρα

Μπρεζινσκι είπε...

Μία παραήρηση μόνον....
Πρέπει να ξεχωρίσουμε το βιομηχανικό καλλιτεχνικό προιόν(εννοώ αυτό που παράγεται σε γραμμή παραγωγής) από τις επιτυχημένες ή αποτυχημένες, αδιάφορο αυτό και ενίοτε θέμα γούστου, προσπάθειες παραγωγής τέχνης....Κατόπιν πρέπει να δώσουμε στον τραγουδιστη τη θέση που του αξίζει...ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ....Είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση "πραγματος", μια σύμφηση οργάνου και οργανοπαίκτη....που όπως κάθε βιρτουόζος παίκτης μπορεί να συμμετεχει σε σκουπιδοπανήγυρεις (βλ Αχαλινωτόπουλο)ή σε συνθεσάρες...
Αρα η κουβέντα ας πούμε για το Μητροπάνο (που έχει τεραστια σε μεγεθος δισκογραφία) με απρίθμηση καλών ή κακών τραγουδιών δεν έχει καποιο νόημα. Ο μητροπάνος σαν ένα καλό τρυπάνι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για πληθώρα εργασιών, αποτελεσματικών ή μη.

Το λαικό δεν είναι κολυμπήθρα προοδευτικής βαπτισης....Υπάρχει καλό τέτοιο ή κακό....ανάλογο με τη θέση του λαού σε αυτόν τον τόπο και την στάση του συστήματος απέναντι του σε κάθε χωροχρονική περίοδο...(υπάρχουν και δημοτικότροπα για το βασιλιά άλλωστε ή τα καγγέλια ας πούμε)

Απλά ο Παντελίδης και ο κάθε τετοιος ανεξαρτήτως φωνών, που συνήθως είναι αξιοπρεπείς, έχει ένα χαρακτηριστικό που ΝΑΙ τον φέρναι αρκετά κοντα στον Ρουβα και στην Ταμτα

Ειναι προιόντα γραμμής παραγωγής(αρκει να μπεί κάποιος στο kithara.vu ας πούμε και να περάσει μια γρήγορη τους στίχους του που εκβιάζουν μεχρι παραλογισμού την ομοιοκαταληξία, και θα το καταλάβει) τόσο θεματολογικά
(με καψούρα αποκομμένη απότα πάντα, βαρβατίλα, κλάμα και καταστροφή - με τα οποία δεν έχω πρόβλημα αλλα νισαφι...Παρεμπιπτόντς αναφέρθηκε το παράdειγμα του "ειν όλα μαυρα" ....Εκεί μιλάει για την ύστερη στιγμη που τίποτα δεν μπορεί να με γιάνει ....Ο παντελίδης και ο κάθε τέτοιος σαν "ήρωας" αρέσκεται να μου λέει πόσο πίνει και πόσο καταστρέφεται...Δεν πάει στην διαπίστωση...Απλά κλαίει..Αντε σα διαπίστωση να πετάξει σε κανα τραγούδι ποσο μαγκας είναι)
όσο και μουσικά/ εκτελεστικα(μινόρε κι άγιος ο Θεός και ΚΛΑΜΑ - ταμπλατούρες υπάρχουν τιγκα στις μινοριες...που ούτε με αυτό εχω πρόβλημα αλλα κι εδώ ΝΙΣΑΦΙ)

Ο ρουβάς είναι η κλασσική περίπτωση που προιον και εκτελεστης ως φυσική παρουσία ταυτίζονται σε μια αξεδιαλυτη ενότητα. Ο καλλιτέχνης (λέμε τώρα) και το τραγούσδι(ξαναλέμε τώρα) είναι ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ..Νοτες και μουσκουλα...¨οπως στις τραγουδιαρες από φωνή κωλάρα (έχοντας γνωση του παραπάνω ο gira των swans αν θυμαμαι καλα με αφομή το κλιπ της lopez, booty, είχε πεί : πώς να συναγωνιστουμε το πορνό) Ο παντελίδης από την άλλη απευθυνόμενος σε άλλο κοινό, πιο κατασταλαγμένο στη μιζερια του και στην αυτοαναφορικότητά του- και όχι σε προεφηβικά κοριτσακια αλλά στην εξέλιξή τους- είναι η προσφερόμενη από το σύστημα φάση της ενδοσκόπησης...Η ενηλικίωση που μας προσφέρεται απλόχερα στις πίστες...Και αυτός αχώριστος από τους λόφους των νεκρολούλουδων που τον κατακλύζουν...Ο θάνατος του δεν τον καθαγιάζει.

Και όσον αφορά το φεστιβάλ είναι η κορυφαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ(κι οχι με αντίστροφη σειρα) εκδήλωση του κόμματος. ΔΕν νομίζω θεε ήλιε ότι θα δείχναμε Λακη Γλυκούλη επειδη έπαιζε καλά ο Αντωνίου...Ευτυχως τα καλά οργανα χρησιμοποιούνται και σε καλές κατασκευες άρα έχουμε επιλογή...


ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΠΟΡ

Ανώνυμος είπε...

"σαν ένα καλό τρυπάνι"

Το ζήτημα όμως Μπρεζίνσκι είναι να αναγνωρίσεις ότι μπορεί να υπάρχει ένα καλό τρυπάνι ή κάτι ακατέργαστο που μπορεί όμως να έχει μια αξία, και να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι καλό με αυτό ή έστω να το βοηθήσεις να κάνει κάτι καλό. Αυτό προφανώς δε σημαίνει ότι θα αποθεώσεις τα τραγούδια που λέει τώρα η Πάολα, ούτε ότι θα αρχίσεις να βγάζεις λόγους για τις προλεταριακές συνειδήσεις που καλλιεργεί ο Παντελίδης. Να αναγνωρίσεις μια καλή φωνή και να τη βοηθήσεις-αν το θέλει (αυτό το λέω γενικά αν και στο συγκεκριμένο παράδειγμα που αναφέρθηκε η γυναίκα σχεδόν το φωνάζει ότι θα ήθελε να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, ασχέτως του μέχρι πού θα ήθελε να το φτάσει)-να προσπαθήσει σε κάτι διαφορετικό και απαιτητικότερο (υπερβαίνοντας και τον εαυτό της). Το ίδιο για ένα υποκριτικό ταλέντο, το ίδιο και για άλλα. Σαφώς υπάρχει ρίσκο αλλά εκεί είναι και η μαγκιά όταν τύχει και το καταφέρεις. Μαγκιά είναι να δεις ότι ακόμα και μέσα στο "The κόπανοι" υπήρχαν τουλάχιστον δυο ηθοποιάρες και κανα δυο ακόμη αρκετά αξιόλογοι ως προς το ταλέντο και να δεις αν μπορείς να τους αξιοποιήσεις με θετικό τρόπο εφόσον και οι ίδιοι το θέλουν (γιατί δεν το θέλουν πάντα). Μαγκιά είναι να μη κολλήσεις στις δουλειές της Καφαντάρη αλλά να δεις ότι η Καφαντάρη αξίζει όσο δέκα άλλες "ποιοτικότερες". Να μη στέκεσαι αφ υψηλού απέναντι στο ρεμπέτικο αλλά μετά, μόλις πχ πει κάτι θετικό ένας Χατζιδάκις να πετάς μαζί με την άδικη και τη δίκαιη κριτική και να κάνεις αγιογραφίες για το ρεμπέτικο (και τι να την κάνει την αγιογραφία ο Μάρκος ή ο οποιοσδήποτε άλλος όταν πια του είναι άχρηστη;).

Και σιγά που μετά την κατανάλωση τόννων πυλαξίλας και άλλων πολύ λιγότερο αξιόλογων πραγμάτων, θα πρέπει διυλιστεί το ενδεχόμενο να είχε πει κάπου και 3-4 τραγουδάκια με την κιθάρα του ο Παντελίδης αν και ο ίδιος το ήθελε.

ρα

Μπρεζινσκι είπε...

ΠΑμε παλι.....Αλλο σου αρεσει αλλο μπορει να επιτελέσει ενα ρόλο......

Μαλλον θεωρησες ενδιαφέρουσα την αγορα εισιτηρίου λαικότητας και ποιότητας από τον Ρουβα, όταν αυτός εκτελεσε Θεοδωράκη.....Μάλλον θεωρείς θετική την προ ΧΑ προσπάθεια του Νοτη να γνωρίσει στη νεολαία τον Βαρναλή και τον πρώιμο Σαββόπουλο....

Οταν όλοι αυτοί οι κυριοι είναι δομημένοι πάνω στο γλύψιμο του κοινού δεν θα προσπαθήσουν να ανεβάσουν το κοινο στο επίπεδο του ασματος αλλα να ρίξουν το άσμα στο επίπεδο του κοινού για το οποίο έχουν κατασκευαστει (τα παραπάνω 2 παραδείγματα ειναι χαρακτηριστικα)....Κι αν δεν συμβεί είναι κάποια εξαίρεση που όμως δεν μπορεί να επαναπρογραματίσει την προηγούμενη πορεία....Τι να μου πει ας πούμε η Νατασα οτι τραγούδησε καλα θεοδωράκη..(πού το εκανε) Αυτό δεν μπορέι να την τραβήξει αμετάκλητα από την βιομηχανία που την παρασκεύασε κι από ότι πρεσβε'υει.

Δεν είναι δουλεια του κόμματος να εντοπίζει ακατεργαστα διαμάντια, δεν είναι σκάουτ ούτε αντζέντης που προτεινει αλλαγές στην πορέια κάποιου. Αυτ΄'ο ας το κάνουν οι συνθέτες....Και εμένα μου αρέσει πολύ το black metal αλλα δε θα υποστηρίξω σοβαρά, επειδή οι rotting christ ειναι από τα πιο γνωστα παγκοσμίως συγκροτήματα στο ιδίωμα και αν παίξουν δωρεαν επι της ουσίας στο Τρίτση θα μαζέψουν χαλαρα κανα 7000 που θα ερθοπυν ίσως πρώτη φορα φεστιβαλ. Έχω γνώση τι παίζουν και που τοποθετούνται ανεξαρτήτων της μεγαλης αγάπης που τους έχω.

Το να αντιπαραβάλλεις τις όποιες επιλογές του φεστιβαλ (πυξλαξοειδή, μουζουρακηδες, νεβμα κτλ) με εναν σχεδιασμό που εχεις στι κεφαλι σου...(ας πούμε αφιέρωμα θεοδωρακη με ένα allstar πιστας - λαικοποπ)δεν είναι σωστό... Η ουσία είναι πως θα γίνει καλύτερο...

Και πολιτιστική πρόταση ναι δεν μπορείς να εχεις ολοκληρωμένη, αλλα αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να εχεις κριτήρια πρότασης...

ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΚΙ ΑΝ μ ΑΡΕΣΕΙ?

skatopsyxos είπε...

Ρε θέλετε καψουροτράγουδο;
Δείγμα:
https://www.youtube.com/watch?v=f0D8sheL5II

Αυτό.Τα σημερινά ελαφρολαϊκογυφτοποπ είναι όντως όπως το είπε κάποιος "κλαψομουνίαση".

Και λίγα για τους Maiden.Ήταν το πρώτο μέταλ που άκουσε το 99% αυτού του πλανήτη.Δεν θα ξεκινήσουμε τις αβανγκαρντίστικες χιπστεριές.

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζίσνκι ένα φεστιβάλ είναι φεστιβάλ χωρίς βέβαια να εχει διαγωνιστικό μέρος (για το οποίο δεν υπάρχει ανάγκη). Σαφώς και πρέπει να έχει και πρόταση και κριτήρια. Και όποιος έχει τη διάθεση (και το θάρρος, να μην το ξεχνάμε/υποτιμάμε αυτό καθόλου) να κινηθεί εντός αυτών τότε για μένα, Ναι έχει θέση. Όπως επίσης έχει θέση και η παρουσίαση/γνωριμία με κάτι καινούργιο ώστε το κοινό να το αξιολογήσει "ιδίοις όμμασι" που λένε. Πρόταση και κριτήριο, τα προηγούμενα θεωρώ πως έχουν πολύ παραπάνω από το να έρθει κάποιος απλά να πει τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου του ακόμα και καλός να είναι (που δε νομίζω να είναι πάντα τέτοιος)- μπροστά σε ένα-κατά κάποιο βαθμό-εξασφαλισμένο κοινό. Γιατί αυτό, άμα το δούμε χυδαία (σε αναλογία με το all star λαϊκόποπ αφιέρωμα σε Θεοδωράκη), ενέχει πολύ παραπάνω το στοιχείο του ατζέντη και του promoter.

Για τη Θεοδωρίδου ήμουν εκ προοιμίου θετικός και εκ του αποτελέσματος, παρέμεινα θετικός. Δεν το βλέπω καθόλου ως εισιτήριο λαϊκότητας και ποιότητας, περισσότερο ως διάθεση να κοιταχτείς στον καθρέφτη όταν αποσυρθείς και να του πεις ότι μέσα σε όλα, είχες κάνει κάτι αξιόλογο. Για το Ρουβά δεν ήμουν απέναντι, δεν έβλεπα κανένα λόγο (ούτε και εκ του αποτελέσματος ήταν κάτι ιδιαίτερο-χωρίς να είναι άθλιο) αλλά δικαίωμά του. Το ίδιο και για το Σφακιανάκη με τη διαφορά ότι τη φωνή του, προσωπικά δεν την αντέχω καθόλου. Νομίζω όμως ότι τόσο ο Θεοδωράκης όσο και ο Σαββόπουλος, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δηλαδή, δεν είχαν αντίρρηση άρα μάλλον εγώ περισσεύω όπως υποθέτω περισσεύει και ο κήνσορας της "καθαρότητας" Λιάγκας (γιατί ξέρεις και ο κάθε Ρουβάς τρώει κράξιμο).

Και για την ιστορία, ούτε ο Μπιθικώτσης ούτε η Χαρούλα ούτε και πλείστοι άλλοι ανακαλύφτηκαν σε ωδεία. Μια χαρά θα ήταν κάποιος, έστω και κατά πολύ μικρότερος αυτών, να ανακαλυφτεί μέσα από το φεστιβάλ.

ρα

Ανώνυμος είπε...

καλά πλάκα μας κάνεις Μπερζίνσκι;
Και σε τέτοια ηλικία ρε παππού ακούς ακομη
Ντεθ, Νταρκ και ολο το κακο συναπάντημα;
...εγω σε ειχα για Ασιμο στο ελληνικο ρεπερτόριο....
...στο ξένο μας τη βγαίνεις με Ροτιν Κράιστ.....:-)

πάρε Τζορτζ Γκέρσουιν
Rhapsody in Blue
https://youtu.be/ynEOo28lsbc
και άραξε στα κυβικά σου παππού :-)

full crazy

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σκόρπιοι αφορισμοί.
Το φεστιβάλ δεν είναι σκάουτερ αλλά αναδεικνύει συχνά-πυκνά διαμαντάκια (ή μη) που ως τότε δεν ήταν πολύ γνωστά. Οι κνίτες της θεσσαλονίκης ήξεραν τις δυτικές συνοικίες πριν το "καλοκαιρινά ραντεβού" πχ. Και δεν τους αναφέρω ως πρότυπο, απλά ως παράδειγμα.

Το the Κόπανοι είναι ταινιάρα.

Και η παράσταση (αυγά μαύρα) δεν είναι καθόλου βαρετή.