Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Σημειώσεις για το προσφυγικό

Η Ενωμένη Ευρώπη κλείνει τα σύνορα, δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, καταργεί επιλεκτικά τις δικές της συνθήκες (Σένγκεν), δείχνει πόσο κάλπικες και ψευδεπίγραφες (για την ακρίβεια ταξικές) είναι οι περιβόητες ελευθερίες της.
Η Γερμανία δέχτηκε 1 εκ. Σύριους εξειδικευμένους εργάτες, επειδή τους χρειαζόταν κι ύστερα έκλεισε τη στρόφιγγα.
Η Τουρκία εκβιάζει και ζητάει χρήματα, για να επιτηρεί πιο αποτελεσματικά τη ροή των προσφύγων και την εκμετάλλευσή τους.
Η στάση των Σκανδιναβικών χωρών, με τις θεωρητικά ανοιχτές, ανεκτικές κοινωνίες, τις δημοκρατικές ευαισθησίες και το κοινωνικό κράτος, που στην πράξη μεταφράζεται ως κατάσχεση των χρυσαφικών των προσφύγων, το βάψιμο της πόρτας τους στα ναζιστικά πρότυπα και τόσα άλλα, ξεγυμνώνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και το πολυδιαφημισμένο Σουηδικό μοντέλο.
Η Γιούνισεφ βγάζει ένα... συγκινητικό βίντεο, που προκαλεί κροκοδείλια δάκρυα στα παπαγαλάκια των καναλιών κι ευαισθητοποιεί τους κρατούντες.
Δίπλα στα καθημερινά ναυάγια στο Αιγαίο και τα πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα στις ακτές, θα δει κανείς τα συντρίμια του ευρωπαϊκού, δημοκρατικού ιδεώδους, που επικαλείται ακόμα και σήμερα η (συγ)κυβέρνηση της ΔΦΑ.

Όλος ο εργαζόμενος λαός της χώρας, ντόπιοι και μετανάστες-πρόσφυγες, ζει σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης επισφαλών, ανέργων, εκμεταλλευόμενων.
Ο πρόσφυγας εσύ είσαι ο επόμενος
Του φασισμού το θύμα εσύ είσαι το επόμενο
Σε πείσμα των διάφορων αταξικών αναλύσεων, ταξικό ζήτημα είναι ακόμα και το πού θα δημιουργηθούν τα λεγόμενα καυτά σημεία (hot spots) ή όπως αλλιώς ονομαστούν τα κέντρα υποδοχής. Φιλοξενούνται πχ στα υποβαθμισμένα Διαβατά, με τους καταυλισμούς των Ρομά και τις φυλακές, στο δρόμο προς τη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου και όχι ανατολικά, στη Θέρμη, το Πανόραμα ή την Καλαμαριά, που το όνομά της είναι παραφθορά της φράσης "καλή μεριά" (της πόλης).

Η διαφορά των ανθρώπων της Λέσβου κι όχι μόνο, με τη συμπεριφορά των κατοίκων στα κατεξοχήν τουριστικά νησιά, σαν την Κω, μαρτυρά πολλά για τον τουρισμό και το εύκολο χρήμα, που εμποδίζει την ανάπτυξη οποιασδήποτε μορφής συνείδησης (έστω ανθρώπινης, δεν σου λέω πολιτικής). Και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αυτών των ανθρώπων σε κάνουν σχεδόν να εύχεσαι ενδόμυχα να ξεσπάσει κάποιος πόλεμος, για να τους δεις να γίνονται πρόσφυγες και να ζήσουν τη γλύκα από την ανάποδη.
Πολλοί από όσους μπαίνουν μπροστά στην καμπάνια για να δοθεί το (κατά παράδοση ματοβαμμένο από χέρια εγκληματιών που το πήρανε) Νόμπελ Ειρήνης στους Έλληνες νησιώτες, βάζουν ισχυρή υποψηφιότητα για Όσκαρ υποκρισίας. Σαν τους ακραιφνείς εθνικόφρονες που είδαν συνεργαστεί με τους ναζί, αλλά γίνονταν τιμητές των άλλων και τους ζητούσαν πιστοποιητικά φρονημάτων. Και σαν τους βολεμένους που έκρυψαν τη δική τους απραξία πίσω από την ηρωική αντίσταση κάποιων άλλων (στο Πολυτεχνείο) που ούτε ήρωες ένιωθαν, ούτε τέτοιες τιμές ήθελαν.

Η απουσία μιας στοιχειώδους κρατικής πρόνοιας δίνει πάτημα στην εμφάνιση πολλών ΜΚΟ και βασικά αετονύχηδων, που μυρίστηκαν ψητό κι έπεσαν σαν τα κοράκια. Κάτι που δεν αναφέρεται προφανώς σε όσους ευαισθητοποιήθηκαν ειλικρινά κι έσπευσαν εθελοντικά να προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση.
Είναι εξίσου προφανές πως δεν καταβάλλεται καμία απολύτως προσπάθεια να συλληφθούν οι έμποροι ψυχών και οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τις (μικρές ή μεγαλύτερες) καθημερινές ανάγκες των προσφύγων, από τη φόρτιση του κινητού, που χρεώνεται με πέντε ευρώ ως τη μαζική μετακίνηση προς τα σύνορα, που πάει 30 ευρώ το κεφάλι.
Τα περιθώρια διαχείρισης σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο είναι ασφαλώς περιορισμένα. Ακόμα κι αυτό όμως, είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, που είναι σαφές πως δεν υπάρχει (κι είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό).

Παρά το αδιαμφισβήτητο και βεβαιωμένο σχέδιο μαζικής μετακίνησης Μουσουλμάνων με σκοπό την αλλοίωση του ελληνικού, ευρωπαϊκού, χριστιανικού (και δεν ξέρω αν ξεχνάω τίποτα) πληθυσμού, οι περισσότεροι πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας και θέλουν να φύγουν.
Ακόμα και στα πιο άμεσα, καθημερινά ζητήματα προβάλλει ως ανάγκη η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι εν προκειμένω με το Δουβλίνο ΙΙ. Δεν μπορεί να σταθεί κανένα ημίμετρο, η κλασική λογική των επιμέρους, να ξεκινήσουμε από κάτι μικρό, για να διορθώσουμε σταδιακά τη γενική εικόνα.
Κι αυτό δίνει την απάντηση και στα πιεστικά ερωτήματα "εσείς δηλ τι προτείνετε, τι διαφορετικό θα κάνατε;" που ζητούν άμεση απάντηση, εδώ και τώρα, στο πλαίσιο που δημιούργησε και συνεχίζει να οξύνει το πρόβλημα. Δεν έτυχε, πέτυχε.
Η κουβέντα πρέπει εκ των πραγμάτων να στραφεί στην αιτία. Τον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (με τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης να κυμαίνεται από την ευμενή ουδετερότητα ως την ενεργό συμμετοχή). Κι οι διάφορες ασπιρίνες δεν πρόκειται να δώσουν ποτέ λύση, όσο δε χτυπάνε το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει τους πολέμους και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Καμιά φορά μπορεί να μη βρέξει, αλλά όσο συσσωρεύονται τα σύννεφα, η καταιγίδα θα έρθει σφοδρή, σα νομοτέλεια...

Και για να μην ξεχνιόμαστε
3 ημέρες για την κάθοδο των αγροτών στην Αθήνα
4 ημέρες για το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ

15 σχόλια:

λαθραναγνώστης είπε...

Αυτό που παρέλειψες να αναφέρεις, είναι το δράμα της τρομοκρατημένής μεσαίας τάξης, που ενώ βλέπει να αποσαθρώνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της, πιστεύει ακόμα, ότι η νομοτέλεια είναι διαχειρίσιμη.
Ψάχνουν αγωνιωδώς για:
Τον καλό διαχειριστή
Τον μεσσία
Τον καλό ντελιβερά ενός μισθού ή μιας σύνταξης, στην είσοδο του διαμερίσματός τους στον τρίτο.....ούτε καν στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Αναυδος είπε...

Στα θαλάσσια σύνορα της καπιταλιστικής Ελλάδας μόνο το 2014 και 2015 έχασαν τη ζωή τους περί τις 7,000. Τα δάκρυα ελάχιστα αλλά ακόμη περισσότερο ευθύνες πολιτικές και άλλες δεν υπάρχουν ούτε αναζητούνται ή αποδίδονται.

Στο περίφημο Τείχος του Βερολινου τα θυματα παράνομης διέλευσης στα 27 χρόνια υπαρξης του δεν ξεπέρασαν τα 160 (και αυτός είναι ο αριθμός που δίνουν τα αφεντικά) και ο σοσιαλισμός στιγματίστηκε και λοιδωρηθηκε για την ύπαρξη του μεχρι και σημερα

Άλλο ένα παραδειγμα ότι ο καπιταλισμός δολοφονεί

χάλ' 6000 είπε...

Μπορείτε να μου εξηγήσετε πως συμβαδίζουν η έξοδος από ΕΕ/Σένγκεν και ταυτόχρονα η ελευθερία μετακίνησης για τους πρόσφυγες; Για να υπάρχει ελευθερία μετακίνησης πρέπει να τη δέχεται και η χώρα προορισμός.

Cos είπε...

Σχετικά με αυτό που γράφει ο λαθραναγνώστης για το "δράμα της τρομοκρατημένης μεσαίας τάξης, που ενώ βλέπει να αποσαθρώνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της, πιστεύει ακόμα, ότι η νομοτέλεια είναι διαχειρίσιμη", να προσθέσω (και συγνώμη που είναι εκτός του θέματος της ανάρτησης) ότι μερικές φορές κάνουμε και εμείς ένα σχετικό λάθος. Στις συχνές λοιπόν ερωτήσεις του τύπου "εντάξει, αλλά λεφτά από που θα βρεθούν;", μπαίνουμε στην διαδικασία να απαντήσουμε πάνω σε αυτή την λογική, της διαχειρίσιμης δηλαδή κατάστασης, με επιχειρήματα που στις σύγχρονες οικονομικές συνθήκες (και εδώ και παντού) δεν στέκουν, όπως "45% φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, κατάργηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών κλπ.". Φυσικά, γινόμαστε έτσι εύκολα "θύματα" των αστών δημοσιογράφων.
Για τους καπιταλιστές το ΤΙΝΑ είναι αναμφισβήτητο, άλλες λύσεις πέρα από αυτές που ακολουθούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις δεν υπάρχουν και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να βρούμε εμείς. Λύση στην κυβέρνηση του Σύριζα για το ασφαλιστικό π.χ. δεν μπορούμε να δώσουμε, αυτό που θα κάνουμε είναι να μην περάσει το νομοσχέδιο. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση στα πλαίσια του συστήματος, η λύση θα είναι έξω από αυτό. Αυτή λοιπόν την λύση, που προϋποθέτει ανατροπή του συστήματος, πρέπει να έχουμε σαν απάντηση μας και πάνω σε αυτή πρέπει να επιχειρηματολογούμε και αυτή πρέπει να αναπτύσσουμε.
Ναι, αλλά το θέμα της ανάρτησης είναι το προσφυγικό. Νομίζω λοιπόν ότι ως ένα βαθμό τουλάχιστον, ισχύει και εδώ κάτι ανάλογο με τα παραπάνω.
Μια όμως διευκρίνηση σχετικά με την ανάρτηση. Η φράση "παρά το αδιαμφισβήτητο και βεβαιωμένο σχέδιο μαζικής μετακίνησης Μουσουλμάνων με σκοπό την αλλοίωση του ελληνικού, ευρωπαϊκού, χριστιανικού (και δεν ξέρω αν ξεχνάω τίποτα) πληθυσμού, οι περισσότεροι πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας και θέλουν να φύγουν" είναι χιουμορίστικη;

Neophyte_commie είπε...

Cos: Έχω την αίσθηση ότι είναι παράθεση από τα λόγια κάποιου και χρησιμοποιείται σαρκαστικά.

Χαλ: Ο Cos έδωσε την απάντηση. Αν βγούμε από την ΕΕ με σοσιαλισμό, τότε οι πρόσφυγες είναι μέλη της ελληνικής εργατικής τάξης και δεν περισσεύει κανείς. Εφ' όσον όμως για την ώρα η πλειοψηφία θέλει παραμονή στην ΕΕ, τότε ας δεχθούμε πως μένουμε. Στο ευρωενωσιακό πλαίσιο λοιπόν απαιτούμε τη χρήση του ώστε να πάνε στις χώρες προορισμού τους όλοι οι πρόσφυγες που το επιθυμούν. Πώς, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα; Δηλαδή η ΕΕ δεν εξασφαλίζει τη χρήση του νομικού της πλαίσιου; Άρα κακώς είμαστε στην ΕΕ. Άτοπο.

AGIS είπε...

@άναυδος
Νομίζω ότι ο αριθμός που αναφέρεις αφορά τα θαλάσσια σύνορα της ΕΕ, με τις ελληνικές θάλασσες να "διεκδικούν" πολλές τουλάχιστον εκατοντάδες αυτού του αριθμού.

@Cos
"45% φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, κατάργηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών κλπ.", είναι νομίζω διεκδικήσεις που εξειδικεύουν τη γενική θέση: για τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες να πληρώσει το κεφάλαιο που ιδιοποιείται όλον τον καρπό της κοινωνικής εργασίας.
Διεκδικήσεις που "σκοντάφτουν" στους όρους της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας, δηλ. ακριβώς στην ανυπαρξία εξεύρεσης άλλης εναλλακτικής από τη σκοπιά του κεφαλαίου, και φέρνουν έτσι στο προσκήνιο την αναγκαιότητα του ξεπεράσματός τους.

Όμως αυτή η αδυναμία του κεφαλαίου (ΤΙΝΑ όπως την αποκαλείς) αποτελεί δικό του "δίκαιο". Το δίκαιο των εργαζομένων δεν γνωρίζει "ΤΙΝΑ", γνωρίζει μόνο ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.
Σε αυτή τη σύγκρουση "δικαίων" (και αδίκων...) βρίσκεται λοιπόν το ζήτημα και στους καρπούς που αυτή μπορεί να αποφέρει.
45% γιατί είναι δικό μας έργο από τη μια - όχι, γιατί είναι η υπεραξία που σας απομυζήσαμε από την άλλη...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

@Cos

Ως προς το πρωτο σκέλος, σαφώς.
Νόμιζα πως δε χρειαζόταν διευκρίνιση ή εισαγωγικά

Ανώνυμος είπε...

"Άλλο ένα παραδειγμα ότι ο καπιταλισμός δολοφονεί".

Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα. Το πιο ενδιαφέρον είναι οτι η προσοχή και η βαρύτητα των ζητημάτων στην κοινωνία που ζούμε είναι κατεξοχήν επίπλαστη και δημιουργημένη απο την αφήγηση. Ισχύει και έχει σημασία ότι σου πουν οτι έχει σημασία. Αν αύριο άρχιζε ο κόσμος και τα ΜΜΕ να μιλάει για τους νεκρούς μετανάστες, όλοι θα δίναν την πολλαπλάσια βαρύτητα και ας ήταν και 2 οι νεκροί.

Σ

Cos είπε...

@Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
ΟΚ, λάθος μου. Ευχαριστώ.

@AGIS
"είναι νομίζω διεκδικήσεις που εξειδικεύουν τη γενική θέση: για τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες να πληρώσει το κεφάλαιο που ιδιοποιείται όλον τον καρπό της κοινωνικής εργασίας. "
Ακριβώς, εδώ είναι το λάθος. Αυτό λοιπόν που ουσιαστικά λέω είναι ότι η θέση "για τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες να πληρώσει το κεφάλαιο" είναι λάθος. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να πληρώσει γιατί αφενός (και κυρίως) είναι άλλες οι ανάγκες του που δημιουργούνται από τις απαραίτητες συνθήκες για την ύπαρξη του και αφετέρου αυτό έχει την εξουσία. Μπορεί μόνο με την σύγκρουση "δικαίων" να ανατραπεί.

AGIS είπε...

@Cos
Από την άλλη το ίδιο λέω κι εγώ για το κεφάλαιο: έχει άλλες ανάγκες - έχει την εξουσία.
Πρακτικά τώρα: πάει ο λαϊκός άνθρωπος στο νοσοκομείο και βρίσκει ότι δεν έχει βελόνες για να κάνει εξέταση αίματος.
-Γιατί δεν έχει βελόνες;
-Γιατί δεν υπάρχουν λεφτά.
-Να τα βρούν τα λεφτά εκεί που συσσωρεύονται, να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο για να πληρώσετε βελόνες και συντάξεις.
-Ε, ξέρετε, να η ανταγωνιστικότητα, και έχει και την εξουσία, οπότε...
Σε αυτό το σημείο όμως είναι που τίθεται η "σύγκρουση δικαίων": Στο σημείο όπου οι ανάγκες και η εξουσία του κεφαλαίου αποδεικνύονται ανίκανες να ανταποκριθούν στα άμεσα λαϊκά προβλήματα ακόμα και με μορφές τυπικές για τον καπιταλισμό όπως είναι η φορολόγηση των κερδών του μεγάλου κεφάλαιου.
Και ανίκανες αποδεικνύονται μόνο στη βάση της πραγματικής εμπειρίας του λαού.
Διαφορετικά θα έπρεπε όλες οι διεκδικήσεις (υγεία, ασφάλιση, στέγαση, παιδεία-καθηγητές-βιβλία, δικαίωμα στη δουλειά κλπ) να έχουν ήδη υποκατασταθεί από τον κοινό γενικό τους παρονομαστή: την εργατική εξουσία.
Όμως αυτός ο γενικός παρονομαστής έρχεται στην επιφάνεια της ταξικής πάλης όχι σαν θεωρητικό ιδεολογικό συμπέρασμα, αλλά σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας του κεφαλαίου να ανταποκριθεί πρακτικά στην ικανοποίηση ακόμα και των πιο ζωτικών λαϊκών αναγκών και διεκδικήσεων. Της ανικανότητάς του αυτής, όταν έχει πια αποκαλυφθεί πρακτικά χάρη στην άμεση αντιπαράθεσή της με αυτές τις ζωτικές διεκδικήσεις. Και αυτό αποτελεί μια διαδικασία και όχι μια εκ των προτέρων παγιωμένη κατάσταση.

Cos είπε...

@AGIS
Δεν διαφωνώ με όσα γράφεις. Απλά εντοπίζω αλλού το θέμα. Ας το κάνω και εγώ πρακτικά.
- Το σχέδιο της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό είναι απαράδεκτο.
- Ωραία, και τι προτείνετε;
- Προτείνουμε να αυξηθούν οι συντάξεις γιατί οι σημερινές είναι απαράδεκτες.
- Και τα λεφτά από που θα βρεθούν;
- Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με 45%.
- Μα οι συντελεστές φορολογίας είναι οι μεγαλύτεροι στην Ευρώπη και αν αυξηθούν και άλλο δεν θα μείνει καμία επιχείρηση στην Ελλάδα.
-;;; (Η αξιοπιστία χάθηκε, ο λόγος έχει ήδη αφαιρεθεί, πάμε στον επόμενο).
Στην παραπάνω συζήτηση, το πρόβλημα προέκυψε στο 3, δηλαδή στο "Προτείνουμε να αυξηθούν οι συντάξεις γιατί οι σημερινές είναι απαράδεκτες". Το δικό τους πρόβλημα, που προκύπτει νομοτελειακά από τις ανάγκες για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, έγινε δικό μας: πως θα αυξηθούν οι συντάξεις, αφού λεφτά δεν υπάρχουν; πως θα φορολογηθούν παραπάνω οι επιχειρήσεις, αφού τότε θα σηκωθούν και θα φύγουν;
Είναι εντέλει λάθος να προτείνεις κάτι που είναι αδύνατον να γίνει στα δικά τους πλαίσια. Πρέπει να εξηγείς αυτό ακριβώς, γιατί δηλαδή είναι αδύνατον και να προτείνεις την δική σου λύση που βέβαια βρίσκεται έξω από αυτά τα πλαίσια.
Διαφορετικά, συμβάλλεις άθελα σου σε αυτό που έγραψε ο λαθραναγνώστης, ότι δηλαδή "η νομοτέλεια είναι διαχειρίσιμη."

Neophyte_commie είπε...

«πως θα αυξηθούν οι συντάξεις, αφού λεφτά δεν υπάρχουν; πως θα φορολογηθούν παραπάνω οι επιχειρήσεις, αφού τότε θα σηκωθούν και θα φύγουν;»

Γι' αυτό λοιπόν πρέπει να βγούμε από την ΕΕ, για να μην μπορούν να πάνε πουθενά.

- Μα τότε δεν θα έχουμε πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό, σε προϊόντα από τη Γερμανία κλπ.
- Να μην χρειαζόμαστε δανεισμό, να τρέχουμε μόνοι μας τις επιχειρήσεις, να παράγουμε ό,τι χρειαζόμαστε.
- Μα αυτό δεν γίνεται στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.
- Ακριβώς. Άρα πρέπει να βγούμε από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.
- Και τι να κάνουμε;
- Σοσιαλισμό.

Και ξεκινάς να αναπτύσσεις το πρόγραμμα. Αλλά πρώτα πρέπει να αναδείξεις την αντίφαση, ότι ο κόσμος που σου υπόσχεται ότι μπορεί να σου δώσει τα πάντα δεν το κάνει, γιατί δεν συμφέρει τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής. Άρα, ούτε τα σοσιαλδημοκρατικής κοπής άμεσα αιτήματα μπορούν να υλοποιηθούν προκειμένου να ανακουφίσουν τους εργαζομένους (πολλώ δε μάλλον τα φιλελεύθερης κοπής δεν θέλουν να βοηθήσουν), συνεπώς αναδεικνύεις την ανικανότητα του καπιταλισμού (όλων των ρευμάτων του) να προσφέρουν οτιδήποτε.

AGIS είπε...

@Cos
Καταρχήν δεν υπάρχει καμία λεκτική πανάκεια (=φάρμακο για όλες τις αρρώστιες) και κανένα σύνθημα πασπαρτού (κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες: εν προκειμένω της λαϊκής συνείδησης).
Στους δρόμους φωνάζουμε το "μεταρρυθμιστικό" σύνθημα "Δουλειά για όλους, μόρφωση, υγεία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία", όπως φωνάζουμε και "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά".
Ούτε το ένα ούτε το άλλο από μόνο του είναι αρκετό, αρκετά γίνονται και τα δυο μαζί στην οργανική τους σχέση.
Αυτά, μιλώντας γενικά

--------------------------------

Αν τώρα μιλήσουμε για το πρακτικό παράδειγμα, φτάνουμε όπως λες στο σημείο 3: "οι συντελεστές φορολογίας είναι οι μεγαλύτεροι στην Ευρώπη και αν αυξηθούν και άλλο δεν θα μείνει καμία επιχείρηση στην Ελλάδα."
Τότε λοιπόν θα πρέπει ν' απαντήσουμε:
Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση Των Μονοπωλίων δεν αποτελεί καν πρότυπο, καθώς η επιθεση στα λαϊκά δικαιώματα είναι κοινή σε όλες τις χώρες της ΕΕ και οι Βρυξέλλες είναι ατμομηχανή αυτής της επίθεσης. Ότι μιλάμε πάντα με όρους όχι δέσμευσης αλλά αποδέσμευσης από την ΕΕ. Κι αν θες: Ενάντια στο συγκεκριμένο περιεχόμενο της δέσμευσης αντιτάσσουμε ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο αποδέσμευσης.
Ότι ο σημερινός "υψηλότερος" συντελεστής (με "δίδυμο" αδερφάκι του την αντιλαϊκή φοροληστεία και τα χαράτσια) δεν αποσκοπεί στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά στους τόκους και τα χρεολύσια και στο να επιστρέφει η φορολογία στα μονοπώλια, στο να εξυπηρετεί τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό μέσω επιδοτήσεων, δωρεάν εργασίας κλπ που πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να μένουν τα κέρδη στο κεφάλαιο.
Ότι οι συντάξεις είναι απαράδεκτες γιατί επι δεκαετίες τα αποθεματικά των ταμείων μετατρέπονται από κοινωνικό απόθεμα των εργαζομένων σε κοινωνικό κεφάλαιο της τάξης των καπιταλιστών.
Ότι κι αυτός ο "υψηλότερος" συντελεστής το 1990 βρισκόταν στο 45% και ότι όσο αυξανόταν η κερδοφορία στην περίοδο της ανάπτυξης ο συντελεστής έπεφτε στα τάρταρα, ενώ την ίδια ώρα ξεπουλιόταν (με μειωμένη πια και τη φορολογία) κάθε κερδοφόρα κρατική παραγωγική επιχείρηση, όπως συνεχίζεται και σήμερα. .
Ότι σε αυτή την περίοδο (1990-2015) η ελλάδα των "υψηλών συντελεστών" ήταν πρώτη σε ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στην ΕΕ, ότι το συσσωρευμένο κεφάλαιο (=κοινωνική εργασία) από αυτή την ανάπτυξη είναι δυσθεώρητο, κι ότι επομένως δε νομιμοποιείται κανείς να μιλά για "τον υψηλότερο συντελεστή στην ΕΕ" παρά μόνο νομιμοποιείται να διεκδικεί συντάξεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες με πλήρη επιβάρυνση του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

AGIS είπε...

Ότι οι επιχειρήσεις "σηκώνονταν και φεύγαν" και σ' αυτή την περίοδο της "ραγδαίας" ανάπτυξης, την ώρα που ο φορολογικός συντελεστής μειωνόταν, για να βρουν φτηνά εργατικά χέρια, οπότε με αυτή τη λογική να δεχτούμε να δουλεύουμε και τζάμπα για να μη "σηκωθούν και φύγουν".
Ότι το δικαίωμα των επιχειρήσεων να σηκώνονται και να φεύγουν, απορρέει από την ΕΕ-ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, και ότι πρέπει να καταργηθεί αυτό το δικαίωμα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, γιατί τουλάχιστον ο τσιφλικάς δεν μπορούσε να ξηλώσει το τσιφλίκι του και να το πάει στην Κίνα, ενώ οι σύγχρονοι "τσιφλικάδες" του κεφαλαίου μπορούν και ξηλώνουν τα βιομηχανικά τους "τσιφλίκια" έχοντας καταδικάσει μια ολόκληρη εργαζόμενη κοινωνία στην καθημερινή - ολοήμερη αγγαρεία για τη διατήρηση και την αύξηση των συσσωρευμένων κεφαλαίων μιας χούφτας μονοπωλητών.
Ότι μετά από όλα αυτά, απέναντι σε ένα απλό "45% για τις λαϊκές ανάγκες" δεν κρινόμαστε εμείς που το διεκδικούμε, αλλά ο καπιταλισμός και οι εκάστοτε επίδοξοι διαχειριστές του. Ότι η ακαταλληλότητα δεν είναι της διεκδίκησης "να πληρώσει η πλουτοκρατία" αλλά είναι ακαταλληλότητα της πλουτοκρατίας να αποτελεί "ηγέτιδα τάξη" της κοινωνίας και ότι πρέπει γι αυτό να αντικατασταθεί σε αυτή τη θέση από την εργατική τάξη με τους κοινωνικούς της συμμάχους.
Ότι, σε αντίθεση με το "45% για τις λαϊκές ανάγκες", η αντικατάσταση της "ηγετιδας ταξης" δεν μπορεί να αποτελεί διεκδικητικό "αίτημα" απευθυνόμενο σε οποιονδήποτε πολιτικό διαχειριστή των μονοπωλίων, αλλά αποτέλεσμα της ίδιας της οργάνωσης των εργαζομένων και ότι "όσοι πιστοί προσέλθετε".

Νομίζω ότι με το παραπάνω υλικό θα είχα κάνει μια καλή συζήτηση από το σημείο 3 και μετά.
Μια καλή συζήτηση θα μπορούσε να είχε γίνει ακόμη κι αν έμπαινα στο καφενείο και ξεκινούσα με τη θέση: "μόνη λύση ο σοσιαλισμός".
Αλλά και στη μια και στην άλλη περίπτωση θα εξαρτιόταν από τη δική μου ικανότητα να οδηγηθώ και να οδηγήσω τη συζήτηση είτε από το σοσιαλισμό στο "45% για τις λαϊκές ανάγκες" είτε από το "45% για τις λαϊκές ανάγκες" στο σοσιαλισμό.
Χωρίς αυτή την ικανότητα, στη μια περίπτωση θα έμενα στο "αδιέξοδο" του σημείου 3, και στην άλλη περίπτωση θα κόλλαγα στο γεγονός ότι ο λαός δεν πρόκειται "να το αποφασίσει" στο πεδιο της θεωρητικής αφαίρεσης.

AGIS είπε...

Να προσθέσω και το εξής:
Ένα "μεταρρυθμιστικό" αίτημα όπως "45% για τις λαϊκές ανάγκες" δεν μπαίνει για να έρθει σε σύγκρουση με τα σημερινά καθορισμένα όρια του καπιταλισμού, κι έτσι να αναδειχτεί η διέξοδος του σοσιαλισμού.
Μπαίνει γιατί αποτελεί αντικειμενική ανάγκη μες στις σημερινές συνθήκες, και επειδή ο καπιταλισμός είναι ανίκανος να ανταποκριθεί στις σημερινές συνθήκες και στην αντικειμενική ανάγκη τους, γι' αυτό αναδείχνεται η διέξοδος του σοσιαλισμού.