Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα
Κάποιοι προτιμούν να βλέπουν την Αριστερά σαν ένα μεγάλο οικογενειακό δέντρο, με παρακλάδια και συγγενείς ομάδες, που έχουν κοινή ρίζα. Κάπως έτσι μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι το Μαρξ με το σημερινό SPD, αφού σε αυτό το κόμμα ανήκε κι ο Κάρολος, ή τον άνθρωπο με τον πίθηκο -εξάλλου συμπίπτει ένα μεγάλο κομμάτι του γενετικού μας υλικού. Κι αν κάποιοι μιλάνε για “το δέντρο που πληγώναμε”, υπάρχει κι η οπτική που λέει πως θέλει ένα καλό ξεκαθάρισμα από καταβολάδες, παραφυάδες και παρασιτικούς κισσούς που το λυμαίνονται.
Η μουσική έχει παρόμοιους ειδολογικούς διαχωρισμούς και προσφέρεται για μια σειρά συνειρμούς. Πχ αυτούς που ακούνε τα πάντα και μοιάζουν με όσους δεν ανήκουν συγκεκριμένα σε κάποιο χώρο, δε θέλουν ταμπέλες-κουτάκια κι είναι επιρρεπείς σε έναν ιδεολογικό αχταρμά, από τον οποίο θα επιλέξουν μόνο τα άξια και συνετά πρόσωπα, που βρίσκονται σε όλους τους χώρους, σε όλα τα μουσικά είδη, σε κάθε πεζούλι, κάθε ρεματιά. Αυτούς που του λένε καλύτερα, τέλος πάντων.
Αλλά πώς καταλήγουν κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, να πηγαίνουν με τα πολιτικά και μουσικά σουξεδάκια του συρμού…
Το ζήτημα είναι να είσαι σταθερός σα βράχος -που διαβρώνεται ενίοτε, αλλά δε λυγάει ποτέ- σις απόψεις σου, σαν τον Ντιμιτρόφ μπροστά στους δικαστές του (βράχος γρανίτινος στέκει ορθός) και τον ροκά -εκ του rock (=βράχου). Κι ο νοσταλγός του ροκ-εν-ρολ, που λέει ο Γιοκαρίνης, παραπέμπει στο μαζικό κύμα της Ostalgie για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Ναι αλλά ήταν ο Γιοκαρίνης ροκάς; Ήταν σοσιαλισμός αυτό που είχε η Σοβιετική Ένωση κι οι άλλες ΛΔ; Είναι νομοτέλεια να ξεπουλιούνται οι επαναστάσεις, σαν τα ροκ συγκροτήματα μετά τους πρώτους δίσκους τους που συγκλόνισαν τον κόσμο; Ως πότε θα είμαστε κολλημένοι στις παλιές, αθάνατες επιτυχίες, που τρέφουν ακόμα το παρόν μας; Γιατί δε γραφεται σήμερα ποιοτική, επαναστατική μουσική του μέλλοντός μας; Δεν πρέπει να σκύψουμε σε αυτά τα ερωτήματα και τις αιτίες της υποχώρησης;
Η κλασική ροκ είναι σαν τους κλασικούς του μαρξισμού. Χρειάζεται επικαιροποίηση στην εποχή μας, αλλά παραμένει αξεπέραστη, η καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ. Και τα πρωτοπόρα συγκροτήματα ήταν μπροστά από την εποχή τους, ακριβώς γιατί την εξέφραζαν κι είχαν συλλάβει το πνεύμα της, όπως οι μεγάλοι διανοητές-επαναστάτες της οργανωμένης πρωτοπορίας.
Η παρακμή τους οδήγησε στον εκφυλισμό και τη στροφή σε ρεφορμιστικές, αγοραίες λύσεις, με AOR κι ασυγχώρητες παραχωρήσεις στην ποπ κι άλλα είδη, που επιχειρούσαν πάντως να λύσουν υπαρκτά προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και του μουσικού εποικοδομήματος.
Οι σκληροπυρηνικοί χεβιμεταλάδες θεωρούν ρεφόρμες όλους τους άλλους, που μολύνουν τη θεωρία, την πρακτική, τη μουσική και ιδεολογική τους καθαρότητα, με πλήκτρα, συνθεσάιζερ, ραπάρισμα, νέους ήχος και τέτοιες φλωριές. Αλλά όσο πιο “καθαροί” γίνονται, τόσο σε πιο περιθωριακές πολιτικές γκρούπες και μουσικά γκρουπ καταλήγουν -που δεν τα ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους- και για αυτό δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο -όπως δεν τον άλλαξαν κι οι Πασόκοι που τους έμαθε ο θυρωρός τους, εξαιτίας του Ανδρέα.
Οι επικριτές λένε πως τα πράγματα και η μουσική εξελίσσεται, αλλά αυτό δε γίνεται πάντα προς το καλύτερο, όπως αποδεικνύει το πισωγύρισμα της αντεπανάστασης κι η πλήρης επικράτηση της μουσικής βιομηχανίας -που αυτή σκοτώνει τη μουσική, όχι η πειρατία και το δωρεάν κατέβασμα τραγουδιών κι αρχείων από το διαδίκτυο, που το ‘χαν παρομοιάσει με τος σατανάδες τους μπολσεβίκους…
Η έννοια ροκ όμως έχει ξεχειλώσει, σαν την έννοια της αριστεράς, για να χωρέσει τους πάντες, όταν ήταν μόδα, και τώρα χρειάζεται συμπληρωματικές διευκρινίσεις δίπλα στους αυτοπροσδιορισμούς (ό,τι δηλώσεις είσαι) για το gendre και του μουσικό είδος.
Ενώ κάποιοι ακούν τον όρο “ελληνικό ροκ”, χαμογελάνε ειρωνικά κι αμφιβάλλουν αν υπήρξε ποτέ, σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα, που κάνει πολλούς να πιστεύουν πως ζούμε σε μια σοβιετική χώρα -την τελευταία της Ευρώπης και του κόσμου ίσως.
Σήμερα, αναρωτιέται κανείς τι έχει μείνει από τα μοντέρνα αριστουργήματα του εικοστού αιώνα, το σοσιαλισμό και το ροκ, γιατί οι πιο πολλοί -κατ’ όνομα- ροκομεταλλάδες και πολλά ΚΚ δεν έχουν τη χάρη κι είναι σχεδόν αντιδραστικά.
Κι αν είμαι ροκ, μη με φοβάσαι, θα γίνω σε λίγο εκατό χρονών…
Αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί, σα ροκ συγκρότημα, παρά την αντεπανάσταση.
Ο κομμουνισμός και το ροκ είναι η νιότη του κόσμου.
Κι η αλήθεια είναι στο Μαρξ και -δευτερευόντως- στους Σεξ Πίστολς. Γκέγκε;
Κάποιοι προτιμούν να βλέπουν την Αριστερά σαν ένα μεγάλο οικογενειακό δέντρο, με παρακλάδια και συγγενείς ομάδες, που έχουν κοινή ρίζα. Κάπως έτσι μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι το Μαρξ με το σημερινό SPD, αφού σε αυτό το κόμμα ανήκε κι ο Κάρολος, ή τον άνθρωπο με τον πίθηκο -εξάλλου συμπίπτει ένα μεγάλο κομμάτι του γενετικού μας υλικού. Κι αν κάποιοι μιλάνε για “το δέντρο που πληγώναμε”, υπάρχει κι η οπτική που λέει πως θέλει ένα καλό ξεκαθάρισμα από καταβολάδες, παραφυάδες και παρασιτικούς κισσούς που το λυμαίνονται.
Η μουσική έχει παρόμοιους ειδολογικούς διαχωρισμούς και προσφέρεται για μια σειρά συνειρμούς. Πχ αυτούς που ακούνε τα πάντα και μοιάζουν με όσους δεν ανήκουν συγκεκριμένα σε κάποιο χώρο, δε θέλουν ταμπέλες-κουτάκια κι είναι επιρρεπείς σε έναν ιδεολογικό αχταρμά, από τον οποίο θα επιλέξουν μόνο τα άξια και συνετά πρόσωπα, που βρίσκονται σε όλους τους χώρους, σε όλα τα μουσικά είδη, σε κάθε πεζούλι, κάθε ρεματιά. Αυτούς που του λένε καλύτερα, τέλος πάντων.
Αλλά πώς καταλήγουν κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, να πηγαίνουν με τα πολιτικά και μουσικά σουξεδάκια του συρμού…
Το ζήτημα είναι να είσαι σταθερός σα βράχος -που διαβρώνεται ενίοτε, αλλά δε λυγάει ποτέ- σις απόψεις σου, σαν τον Ντιμιτρόφ μπροστά στους δικαστές του (βράχος γρανίτινος στέκει ορθός) και τον ροκά -εκ του rock (=βράχου). Κι ο νοσταλγός του ροκ-εν-ρολ, που λέει ο Γιοκαρίνης, παραπέμπει στο μαζικό κύμα της Ostalgie για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Ναι αλλά ήταν ο Γιοκαρίνης ροκάς; Ήταν σοσιαλισμός αυτό που είχε η Σοβιετική Ένωση κι οι άλλες ΛΔ; Είναι νομοτέλεια να ξεπουλιούνται οι επαναστάσεις, σαν τα ροκ συγκροτήματα μετά τους πρώτους δίσκους τους που συγκλόνισαν τον κόσμο; Ως πότε θα είμαστε κολλημένοι στις παλιές, αθάνατες επιτυχίες, που τρέφουν ακόμα το παρόν μας; Γιατί δε γραφεται σήμερα ποιοτική, επαναστατική μουσική του μέλλοντός μας; Δεν πρέπει να σκύψουμε σε αυτά τα ερωτήματα και τις αιτίες της υποχώρησης;
Η κλασική ροκ είναι σαν τους κλασικούς του μαρξισμού. Χρειάζεται επικαιροποίηση στην εποχή μας, αλλά παραμένει αξεπέραστη, η καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ. Και τα πρωτοπόρα συγκροτήματα ήταν μπροστά από την εποχή τους, ακριβώς γιατί την εξέφραζαν κι είχαν συλλάβει το πνεύμα της, όπως οι μεγάλοι διανοητές-επαναστάτες της οργανωμένης πρωτοπορίας.
Η παρακμή τους οδήγησε στον εκφυλισμό και τη στροφή σε ρεφορμιστικές, αγοραίες λύσεις, με AOR κι ασυγχώρητες παραχωρήσεις στην ποπ κι άλλα είδη, που επιχειρούσαν πάντως να λύσουν υπαρκτά προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και του μουσικού εποικοδομήματος.
Οι σκληροπυρηνικοί χεβιμεταλάδες θεωρούν ρεφόρμες όλους τους άλλους, που μολύνουν τη θεωρία, την πρακτική, τη μουσική και ιδεολογική τους καθαρότητα, με πλήκτρα, συνθεσάιζερ, ραπάρισμα, νέους ήχος και τέτοιες φλωριές. Αλλά όσο πιο “καθαροί” γίνονται, τόσο σε πιο περιθωριακές πολιτικές γκρούπες και μουσικά γκρουπ καταλήγουν -που δεν τα ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους- και για αυτό δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο -όπως δεν τον άλλαξαν κι οι Πασόκοι που τους έμαθε ο θυρωρός τους, εξαιτίας του Ανδρέα.
Οι επικριτές λένε πως τα πράγματα και η μουσική εξελίσσεται, αλλά αυτό δε γίνεται πάντα προς το καλύτερο, όπως αποδεικνύει το πισωγύρισμα της αντεπανάστασης κι η πλήρης επικράτηση της μουσικής βιομηχανίας -που αυτή σκοτώνει τη μουσική, όχι η πειρατία και το δωρεάν κατέβασμα τραγουδιών κι αρχείων από το διαδίκτυο, που το ‘χαν παρομοιάσει με τος σατανάδες τους μπολσεβίκους…
Η έννοια ροκ όμως έχει ξεχειλώσει, σαν την έννοια της αριστεράς, για να χωρέσει τους πάντες, όταν ήταν μόδα, και τώρα χρειάζεται συμπληρωματικές διευκρινίσεις δίπλα στους αυτοπροσδιορισμούς (ό,τι δηλώσεις είσαι) για το gendre και του μουσικό είδος.
Ενώ κάποιοι ακούν τον όρο “ελληνικό ροκ”, χαμογελάνε ειρωνικά κι αμφιβάλλουν αν υπήρξε ποτέ, σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα, που κάνει πολλούς να πιστεύουν πως ζούμε σε μια σοβιετική χώρα -την τελευταία της Ευρώπης και του κόσμου ίσως.
Σήμερα, αναρωτιέται κανείς τι έχει μείνει από τα μοντέρνα αριστουργήματα του εικοστού αιώνα, το σοσιαλισμό και το ροκ, γιατί οι πιο πολλοί -κατ’ όνομα- ροκομεταλλάδες και πολλά ΚΚ δεν έχουν τη χάρη κι είναι σχεδόν αντιδραστικά.
Κι αν είμαι ροκ, μη με φοβάσαι, θα γίνω σε λίγο εκατό χρονών…
Αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί, σα ροκ συγκρότημα, παρά την αντεπανάσταση.
Ο κομμουνισμός και το ροκ είναι η νιότη του κόσμου.
Κι η αλήθεια είναι στο Μαρξ και -δευτερευόντως- στους Σεξ Πίστολς. Γκέγκε;
2 σχόλια:
Εγω θα λεγα οτι αδικεις το μεταλ, κατα την γνωμη μου το μεταλ εχει με το ροκ, την ιδια σχεση που εχουν τα ΚΚ με την σοσιαλδημοκρατια πριν το '14.
Συμπτωματικα το μεταλ και αυτο παρηκμασε εμπορικα στα 90s ταυτοχρονα με την πτωση της Σοβιετιας, αν και καλλιτεχνικα ειχε μια νεα ανθηση με το black, το death, το doom και το goth.
Στα τελη του '90 κυριαρχησε εμπορικα ο αριστεριστικος χυλος του nu metal, ραπ, φανκ, μεταλ ανακατευτηκαν οπως ο Πουλαντζας, ο Μαο και ο Τροτσκι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το ροκ για μενα μετα την νεκρη περιοδο των 80s, ειχε μια τελευταια αναλαμπη το πρωτο μισο των 90s με το grunge και μετα παπαλα.
Που και το grunge δεν το λες καθαρο ροκ, ειχε και αυτο (αναλογα για ποια μπαντα μιλαμε) αρκετα μεταλ στοιχεια.
Συγκροτηματα που βγηκαν απο τα μεσα του '90 και μετα οπως οι Oasis, οι Blur, οι Nickelback κλπ, παρ'ολο που εχουν παλιωσει και εχουν κλεισει 20 χρονια ή και περισσοτερα, δεν εχουν φτασει (ουτε προκειται) στην συνειδηση του κοινου τις παλιοτερες μπαντες.
Μερικες εξαιρεσεις μονο υπαρχουν, οπως οι Radiohead ή οι Placebo, αν και δεν ειναι του γουστου μου.
το grunge ήταν η τελευταία νεολαιίστικη μουσική εξέγερση. Ναι, είχε τάσεις φυγής, και σε αντίθεση με το πανκ που πρόσταζε κοινωνική συμμετοχή, το grunge ήταν πιο πολύ έκφραση ατομικής απογοήτευσης, αλλά πάλι, στον καιρό που το MTV είχε βάλει μπροστά τη μποντζοβοποίηση και GnRοποίηση του ροκ και τη μετατροπή του σε καψουροτράγουδο, το grunge ήταν το τελευταίο αυθεντικό grass roots ρεύμα που μπορούσε να εκφράσει μια γενιά της οποίας οι γονείς από χίπηδες είχαν γίνει γιάπηδες. Το τελευταίο αντι-θέαμα, που θα 'λεγε και ο Ντεμπόρ.
Δημοσίευση σχολίου