(συνέχεια από το προηγούμενο...)
12. Μετά από 14 χρόνια, πέφτουν τίτλοι τέλους για το βραδυφαγείο «Το Λαϊκόν» στο Ίλιον, που το ’χε σφος και χαιρόσουν να το βλέπεις ακόμα και κλειστό, στις απεργίες. Κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή. Λογικά θα συνεχίσει με άλλη μορφή, από κάποιον άλλο σφο. Αλλά εσύ μένεις με την πικρή γεύση της απώλειας κι αναρωτιέσαι: κι αν δεν το στηρίξαμε αρκετά; Αν οι σφοι είναι «κακοί» Εβέδες, γιατί δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος; Αν το μέλλον ανήκει στα χίπστερ εναλλακτικά στέκια, σαν τον «Αποδιοπομπαίο» στην Πλ. Δασκάλας;
Και πώς θα κάνουμε τώρα το Ίλιον «της εργατιάς βασίλειο»; Πού θα κάνει συσκέψεις η ΛαΣυ Ιλίου; Και πότε θα πάρει η κετουκε πρωτοβουλία - απόφαση για τη διάσωση - διατήρηση - ανάδειξη παλιών λαϊκών μαγαζιών και για να ανοίξει πάλι το «Προλαιταριακό» -sic- στην Καισαριανή;
11. Όχι πως ξεμένεις από εναλλακτικές στη φαγούπολη των Νέων Λιοσίων -με τα αρχικά ΔΝΛ στα παλιά δημοτικά έργα να θυμίζουν τους Λαμπράκηδες. Μένει προς ώρας, όμως, ορφανή η πλατεία Γρ. Λαμπράκη, με συντροφιά την οδό Ηρώς Κωνσταντοπούλου (όπου ο μαλλιαρός δάκτυλος απέτρεψε το αρχαϊκά σωστό «Ηρούς»), την Ηλέκτρας Αποστόλου ή την Καίτης Βιτιβίλια. Από την άλλη πλευρά της Παπανδρέου -που τα καπελώνει όλα σαν λεωφόρος- βρίσκεις την πλατεία Ζέβγου. Και σαν πας στο Περιστέρι, προς Χρυσούπολη, το πάρκο του Κόκκινου Στρατού -αν θυμάμαι καλά! Όλα όμως αυτά χωρίς μνημεία ή πλακέτες και χωρίς σήμανση, τα χαίρεσαι μόνο στο Google Maps.
Στο κέντρο του δήμου, οι ήρωες της Ιλιάδας γράφουν το δικό τους έπος στις οδομαχίες και ο εχθρός ξεμυτίζει μόνο στις παρυφές της Πλ. Ρίμινι, με μια οδό ΕΔΕΣ -συνέχεια της Ζέρβα- πεταμένη στις εσχατιές της Θηβών, χωρίς σπίτια.
10. Τι εστί λαϊκό -πλην της ταβέρνας; Λαϊκός είναι ο Καζαντζίδης, που τραγουδά σα λαβωμένο λιοντάρι, αλλά εκτιμάς τον πόνο και τις μάζες που εκφράζει και προτιμάς τον ντόρο για την ταινία από το περσινό λαϊκό προσκύνημα για τον Κεσογλίδη. Που κι αυτό γνήσιο και λαϊκό ήταν -έννοια πολύπαθη που χωρά τα πάντα- αλλά είχε κάτι παρακμιακό και βαθιά τραυματικό για τα εφηβικά βιώματα της κε του μπλοκ. Τέλος πάντων, ο Καρράς βγήκε από τις πίστες, χωρίς πίστη στον λαό και την κουλτούρα του (να φύγουμε). Και ο μακαρίτης δε θα είχε ποτέ χώρο στις κορνίζες της συγχωρεμένης ταβέρνας, με το πάνθεον του λαϊκού τραγουδιού.
9. Ποια ήταν η Γκέλι Ράουμπαλ; Και πώς βρέθηκε νεκρή η αγαπημένη ανιψιά του Χίτλερ, λίγες βδομάδες πριν την άνοδο των Ναζί στην εξουσία; Το εντυπωσιακό στον «άγγελο του Μονάχου» (του Φαμπιάνο Μάσιμι) δεν είναι μόνο η ιστορία που διηγείται αλλά ότι βασίζεται σε εντελώς πραγματικά γεγονότα, εμπλουτισμένα με αξιόπιστες μυθοπλαστικές εικασίες. Το μόνο πιο εντυπωσιακό είναι πως οι ιστορικοί κατά κανόνα αποσιωπούν αυτή την πτυχή της ιστορίας, που παραμένει σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Αδόλφος ήταν «ψυχούλα» χορτοφάγα και φιλόζωη; Πιθανότατα αρκετοί -τουλάχιστον από τους υποψιασμένους. Πόσοι γνωρίζουν όμως ότι το όνομά του συνδέθηκε με μια σκοτεινή υπόθεση αιμομιξίας ενός κοριτσιού που βρέθηκε νεκρό στην οικία του; Προφανώς, ελάχιστοι.
Σε άλλα αναγνώσματα του τελευταίου διαστήματος, οι «φωνές του ποταμού Παμάνο» είναι μια μεστή ιστορία, με ωραίες ιστορικές αναφορές, τον γνωστό τρόπο γραφής του Καμπρέ και σαφώς πιο πολιτική ματιά από το εμβληματικό Confiteor. Συστήνεται θερμά στους σφους αναγνώστες.
8. Γιατί αποβλήθηκε από την Κουμουνδούρου ο Κασσελάκης; Γιατί ήθελε να ξεφορτωθεί τα στελέχη - βαρίδια που εμπόδιζαν τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αμιγώς αρχηγικό κόμμα. Δηλαδή -αφαιρώντας τις λεπτομέρειες και το φαιδρό περιτύλιγμα- επειδή εκτέλεσε το σχέδιο που είχε εξ αρχής κατά νου ο Τσίπρας.
Τι θα θυμάμαι περισσότερο από το 2024
Χυλός - διεργασίες - ανακατατάξεις - άρθρα
στην ΚΟΜΕΠ (1917ο μέρος) - και πάλι από την αρχή. Διεργασίες-διεργασίες
δε μας άφησαν στιγμή να χαρούμε τη ζωή...
Το βασικό πρόβλημα με το αστικό πολιτικό σκηνικό είναι ότι οι διεργασίες του μοιάζουν με σίριαλ του Φώσκολου: χαζά σενάρια, φτηνές ατάκες, ρηχοί χαρακτήρες, επαναλαμβανόμενοι διάλογοι, θεατρικά ξεσπάσματα σαν του υπαστυνόμου Θεοχάρη και συγκλονιστικά βαρετά επεισόδια, που δεν τελειώνουν ποτέ. Με τέτοιο σενάριο, εγώ δε βλέπω...
7. (Βασικά αυτό προοριζόταν για κείμενο, αλλά έμεινε προσχέδιο και θα πήγαινε χαμένο. Όπως ακριβώς δηλαδή και το παρακάτω σημείο, για τον Δεκέμβρη και τον οπορτουνισμό).
Για κάποιους ο Δεκέμβρης ήταν ατύχημα, μια μπανανόφλουδα που δεν έπρεπε να πατήσουμε. Στην πράξη ήταν το δέντρο της γνώσης, που μας απέβαλε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, αλλά μας κράτησε όρθιους στην τελική κρίση: όταν η ιστορία τελείωνε, το ρολόι της πήγαινε πολλά χρόνια πίσω, το είδος μας γυρνούσε στην εποχή που μπουσουλούσε σκυφτό στα τέσσερα και κάποιοι ανέβηκαν πάλι στα δέντρα να τρώνε μόνο μπανάνες από χώρες-μπανανίες που έδωσαν γη και ύδωρ.
Ιντερμέδιο
Ταξίδια, αποδράσεις, φευγάτα ξεσπάσματα. Ακόμα και βύθισμα στον παράλληλο κόσμο του βιβλίου. Πόσοι τρόποι να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και την πραγματικότητα! Και μόνο ένας να την αλλάξουμε. Αλλά τον αποφεύγουμε συστηματικά. Ακόμα και με το λιβάνι θα συμμαχήσουμε, για να μην κάνουμε επανάσταση. Κι η στασιμότητα συνεχίζεται αδιατάρακτη...
6. Για κάποιους η γέννηση ενός παιδιού είναι θέμα απόφασης. Και πολλών γκεστάλτ αφαίρεσης, από το (δυσβάσταχτο) οικονομικό κόστος, τις δυσκολίες και τα εμπόδια και την ανύπαρκτη μέριμνα ενός κράτους που μισεί με πάθος τα νέα ζευγάρια και τα παιδιά τους.
Για όλους τους άλλους είναι μια επιπρόσθετη μικρή Οδύσσεια: πόνος, ψυχική φθορά, ακόμα μεγαλύτερο κόστος, γραφειοκρατία, μια διαρκής αίσθηση ματαιότητας. Και μια τεράστια μπίζνα με τη μήτρα των γυναικών, που είχε στηθεί ήδη πριν από τον νόμο για την παρένθετη μητρότητα. Μια «ανθούσα βιομηχανία» που προσελκύει πελάτες και από το εξωτερικό. Η εξωστρεφής Ελλάδα που νικά και θριαμβεύει, και ανησυχεί υποκριτικά για την υπογεννητικότητα, την οικογένεια και τα δικαιώματα του εμβρύου...
5. Το στερεότυπο για τους βολεμένους δημόσιους υπαλλήλους δεν έχει πολλή επαφή με την πραγματικότητα. Μιλάμε για μια κατηγορία που αμείβεται, σε απόλυτες τιμές, λιγότερο από ό,τι 15 και 20 χρόνια πίσω -χωρίς να υπολογίζουμε την ακρίβεια και τις τρομακτικές ανατιμήσεις στο ενδιάμεσο.
Αν ποτέ προχωρήσουν οι φαιδρές διαδικασίες του ΑΣΕΠ -που διαφημίζει ήδη τον επόμενο γραπτό διαγωνισμό και το επόμενο πακέτο μόνιμων θέσεων, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ακόμα ούτε μία πρόσληψη από τον διαγωνισμό του ’23-, ας μην εκπλαγεί κανείς αν δει θέσεις να μένουν κενές και να χηρεύουν. Το δημόσιο δεν αποτελεί πόλο έλξης για μια σειρά κλάδους -πχ τους μηχανικούς-, μέχρι την επόμενη κρίση τουλάχιστον. Κι αν κάποιοι εξακολουθούν να το βλέπουν ως διέξοδο, δεν είναι γιατί αγαπούν το βόλεμα, αλλά γιατί έχουν σιχαθεί τη μακροχρόνια επισφάλεια και ανεργία. Ο μόνος λόγος να «αγαπήσεις» το δημόσιο, είναι να το βάλεις στη ζυγαριά με τη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Εκτός κι αν είσαι ο βασιλιάς ή ανήκεις στη στενή αυλή του...
4. Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
καπιτα-ληστές
βάλαν στις πέτρες τις ζεστές λημέρι
Αν οι Ινδοί λεφτάδες, με τη συνοδεία ενός αλευρωμένου τσούρμου σε ρόλο ζωντανών αγαλμάτων, «παρεισέφρησε» στον ιερό βράχο στο τέλος του ωραρίου, ως γενική πρόβα για τις πριβέ ξεναγήσεις, οι εργολάβοι μπήκαν μέρα μεσημέρι να αναλάβουν τα ταμεία και τα λεφτά από τα εισιτήρια. Για να αρχίσει το ξήλωμα του πουλόβερ για τον δημόσιο χαρακτήρα του μνημείου και για να παίρνουν σειρά τα υπόλοιπα -όσα είναι φιλέτα τουλάχιστον, τα άλλα είναι απλώς πέτρες που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Ο υπανάπτυκτος πρώτος τον λίθο βαλέτω...
Ναι αλλά τι είναι χειρότερο; Οι χλιαρές αντιδράσεις και η γενική αδιαφορία όσων βαυκαλίζονται πως δεν τους αφορά άμεσα το θέμα; Ή η επιθετική χυδαία λογική των ιδιωτών (idiots) που μιλά για οικονομική «αξιοποίηση» των μνημείων και δε βρίσκει τίποτα κακό στο ξεπούλημά τους;
3. Δύσκολα βρίσκεις πιο χτυπητό παράδειγμα εκφυλισμού από τα κάλαντα της κρίσης.
-Να τα πούμε; (Γεια σας, θέλουμε λεφτά).
-Μας τα ’πανε! (Δώσαμε, να πάτε αλλού).
-Μαμά, δε μας έδωσαν. (Πάμε στον επόμενο πελάτη).
Καλά, εντάξει. Σε λίγο θα μας πεις για τον άγιο Βασίλη της Κόκα-Κόλα, την οργανωμένη χαρά των πειθαναγκασμένων καταναλωτών και τα παιδάκια στην Παλαιστίνη που δολοφονούνται κάθε μέρα. Και θα κουνήσεις αφ’ υψηλού το δάχτυλο σε όσους συμμετέχουν στην υποκρισία των ημερών. Πόσο προβλέψιμο, ξεκολλήστε επιτέλους!
Λοιπόν, σφε αναγνώστη; Εσύ έκανες την καλή ανάρτησης της ημέρας, ενάντια στο δικαίωμα στη μελαγχολία; Έδωσες το παράδειγμα του καλού αισιόδοξου κομμουνιστή, που βάζει τους μίζερους στη θέση τους, ξεχειλίζει θετική ενέργεια και κολυμπά στις μάζες, πιάνοντας τον παλμό τους και την ανάσα τους; Και του χρόνου -τα ίδια ακριβώς θα γράφουμε...
2. Το 2025 είναι βάσει καταστατικού συνεδριακή χρονιά για το Κόμμα. Που σημαίνει ότι θα δούμε πολλές μουσμουλιές - άρθρα σαν κι αυτό στην ΕφΣυν -για το όριο λέξεων και τον φόβο στον ανοιχτό διάλογο. Που σημαίνει ότι δεν έχουν πια εσωτερική πληροφόρηση και γράφουν ό,τι θέλουν από την κοιλιά τους -κι αυτή μια εσωτερική διεργασία είναι. Που σημαίνει ότι λίγοι και καλοί θα εστιάσουν στα πιο ζουμερά σημεία -για τα άμεσα καθήκοντα εν όψει του πολέμου, την κατάσταση στο εργατικό κίνημα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κτλ- ή όσες (τυχόν) ελλείψεις έχουν οι θέσεις.
Κι αν παλιότερα λέγαμε για το συνέδριο
της ολόπλευρης ενίσχυσης κτλ, ακολουθούσε
-στο μυαλό μου- ένα γραμμικό σχέδιο, που με ακριβείς
υπολογισμούς και πεντάχρονα πλάνα μας οδηγούσε
στο συνέδριο της τελικής αντεπίθεσης που θα
διέκοπτε τις εργασίες του η επανάσταση.
Τι θα
γίνει, αργούμε πολύ ακόμα;
1. Είμαστε μια «γενιά» στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου -κι ας μη διαβάσαμε Προυστ. Έξι χρόνια δημοτικό, έξι χρόνια Πανεπιστήμιο (και μεταπτυχιακό), έξι χρόνια επισφάλεια και ανεργία. Τα δυο χαμένα χρόνια της πανδημίας. Τα χαμένα νιάτα της κρίσης. Η χαμένη κινηματική άνοιξη -που ήταν παρδαλή και έμεινε στα μισά. Το μετέωρο βήμα του αιώνιου μεταφοιτητή. Ακόμα κι όσοι βρήκαν τελικά μια άκρη, νιώθουν πως είναι δέκα χρόνια νεότεροι, γιατί τους χρωστά η ζωή μια δεκαετία που δεν πατούσαν στα πόδια τους, για να φτιάξουν τη ζωή τους. Που θα μένει πάντα λειψή, χωρίς τις δικές μας δέκα μέρες που θα συγκλονίσουν τον κόσμο, όπου κάθε μέρα θα μετρά σαν χαμένος χρόνος.
Και το Polaroid μπορεί να ήταν χίπστερ ταινία πριν τους χίπστερ, αλλά είχε δίκιο. Η συλλογικότητα είναι αυτό που έχουμε ανάγκη για να γεμίσουμε τον χαμένο χρόνο και να δώσουμε νόημα στη στιγμή που περνά και χάνεται.
0. Τέλος χρόνου (του ’24). Η μπάλα μάς έμεινε στα χέρια. Το φλουρί ήταν στημένο. Και φέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή της μισθωτής εργασίας μας βρίσκει. Μα αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή...
Ας κλείσουμε όμως με κάτι αισιόδοξο. Αν βγάζει νόημα δηλαδή η αισιοδοξία...
