Η κουβέντα ξεκίνησε από το αφγανιστάν. Θέμα κλασικό κι αγαπημένο.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Οι σοβιετικοί έφυγαν απ’ το αφγανιστάν (κι αυτό επί γκόρμπι έγινε), σοβιετία πλέον δεν υπάρχει, οι ταλιμπάν τα ‘σπασαν με τους αμερικάνους χρηματοδότες τους και πλέον ρίζωσαν για τα καλά στην περιοχή, αλλά η εισβολή τριάντα χρόνια μετά παραμένει πάντα επίκαιρη.
Για την ακρίβεια η μόνη επίκαιρη.
Με πήρε κι εμένα μπάλα έτσι. Το εξαντλημένο βιβλίο για το αφγανιστάν που έγραψε ο δελαστίκ παλιά στα 80’ς έχει γίνει φετίχ, το κυνηγάω σα δισκοπότηρο.
Ίδια άποψη με τότε έχει κι αυτός, αφού κκε είναι κατά βάθος. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, το πολύ να μεταλλαχτεί. Και για τον δελαστίκ ακόμα κι αυτό αμφίβολο είναι.
Τι γυρεύαμε όμως εμείς στο αφγανιστάν; Τι δουλειά είχαμε;
Ποιοι και γιατί σκοτώνουν τον χασάν, τι θέλουν τα παιδιά μας στη καμπούλ;
Μα αφού μας προσκάλεσε η τοπική λαϊκή κυβέρνηση. Πρόσκληση σε πάρτι που λένε.
Μπαλ μασκέ για την ακρίβεια. Κι εμείς ντυθήκαμε διεθνιστές.
Κάποιους μάλιστα πρέπει να τους ξεγελάσαμε.
Ο μη αστικός μύθος κάνει λόγο για μερίδα καλτ τροτσκιστών, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που χαιρέτισαν κι επιδοκίμασαν τη σοβιετική διεθνιστική βοήθεια.
Η οποία από μια άποψη μέχρι και ανθρωπιστική μπορεί να χαρακτηριστεί όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Για να είσαι γνήσιος ουμανιστής πρέπει να μισείς και να πολεμάς τους εχθρούς του ανθρώπου.
Κι οι αμερικάνοι που έθρεψαν τους ταλιμπάν και μετά τους λούστηκαν ανήκουν σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία.
Πέρα από τους αμερικάνους όμως, που είναι εύκολο, το θέμα είναι ποιος είναι αυτός που θα ορίσει τους εχθρούς του λαού και με τι κριτήρια θα το κάνει.
Το βασικό θέμα με τις προσκλήσεις και τα πάρτι, είναι ότι οι σοβιετικοί ήταν εκλεκτικοί και δεν πήγαιναν σε όλα.
Σε άλλα ήταν αναποφάσιστοι και δεν ήξεραν τι μανδύα να φορέσουν για να μη φαίνεται η συμμετοχή τους κι εκτεθούν.
Και σε ένα κούβα πάρτι που πήγαν –κι αυτό αφού είχε ξεκινήσει- έφυγαν πριν τα μεσάνυχτα κι άφησαν σύξυλους τους διοργανωτές. Πίσω τους άφησαν ένα γοβάκι, αλλά τους πυραύλους τους πήραν μαζί τους.
Τελικά η κούβα ήταν η μόνη ορθόδοξη που δεν είχε άμεση εξάρτηση από τη μαμά πατρίδα κι άντεξε μέχρι σήμερα, έστω γονατισμένη.
Έμειναν κι οι μπριγάδες, όπου όλοι θέλουν να προλάβουν να πάνε πριν πεθάνει ο κάστρο, όπως οι ομιλίτες μπριγαδίστας έχουν όνειρο να προλάβουν εν ζωή τον βαζιούλιν στη μόσχα.
Έμεινε κι ο ελληνο-κουβανικός με τα κυριλέ πάρτι με αλμυρή είσοδο και τον πάγκο με τα ψεύτικα μπιχλιμπίδια σε κάθε φεστιβάλ που κάνουν θραύση στο θρησκόληπτο κοινό που έμεινε ορφανό από είδωλα κι έχει ανάγκη κάτι να πιστέψει.
Πήγαμε 500 χρόνια πριν με χάντρες και καθρεφτάκια και τώρα μας εκδικούνται και μας τα στέλνουν πίσω.
Μετά από αυτά οι αντισοβιετικοί επικριτές ανέπτυξαν ευέλικτη λενινιστική τακτική με βάση το συγκεκριμένο κάθε φορά. Μας βρίζουν για εκεί που πήγαμε, μας βρίζουν και για εκεί που δεν πήγαμε.
Όπου πήγαμε ήταν επέμβαση και επιβολή του σοσιαλισμού από τα πάνω (και κεντρι-στι-κά). Όπου δεν πήγαμε ξεπουλήσαμε τον αγώνα και ηρωικά λαϊκά κινήματα που μπορούσαν να νικήσουν.
Η περίπτωση του αφγανιστάν έχει αντιφάσεις, όπως και καθετί στον κόσμο. Βοηθητική επέμβαση ή επεμβατική βοήθεια;
Άσχετη με τα πετρέλαια και την άμυνα της σοβιετίας μια φορά δεν ήτανε. Από την άλλη, είναι εκμεταλλευτικό ένα καθεστώς που φτιάχνει σχολεία και βγάζει για πρώτη φορά από τις γυναίκες τη μπούρκα; Αν θες να εκμεταλλευτείς έναν λαό τον αφήνεις στο σκοτάδι και την άγνοια για να τον χειραγωγείς πιο εύκολα.
Θα μου πεις όμως κι οι αμερικάνοι για το ιράκ τα ίδια μπορεί να λένε. Όπως ο αλέξανδρος που πήγε να εκπολιτίσει τους προγόνους των ταλιμπάν.
Είναι ζήτημα βέβαια τι ακριβώς γινόταν και με τις οπιο-καλλιέργειες και τα στρέμματα με τις παπαρούνες.
Γιατί μπορεί κάλλιστα κάποιος να χτυπάει στη θεωρία το όπιο του λαού και τη ίδια στιγμή να εμπορεύεται το κανονικό. Τότε φαίνεται και πόσο τίμιες είναι οι προθέσεις του.
Ευτυχώς η πραγματικότητα είναι πλούσια σε αντιφάσεις ώστε να δίνει παραδείγματα κι επιχειρήματα σε όλους μας για την άποψη που έχουμε επιλέξει εκ των προτέρων να υποστηρίξουν.
Και για τους φιλοσοβιετικούς θιασώτες του υπαρκτού και για τους άλλους που μιλάν για ιμπεριαλιστική επέμβαση μιας υπερδύναμης. Ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να τα συνδέσει διαλεκτικά και να μας πει σοσιαλιμπεριαλιστές. Κι εμείς με τη σειρά μας να απαντήσουμε γόνιμα και να τον πούμε χυδαίο αντικομμουνιστή και τσιράκι των αμερικανών που απολαμβάνει τα αργύρια της προδοσίας του στην άλλη όχθη του ατλαντικού.
Κι επειδή ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα θα καταλήξουμε πάλι στο αγαπημένο θέμα συζήτησης. Αν ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός.
Αφού αλληλοσπαραχθούμε για τη σοβιετία να κάνουμε κι έναν δεύτερο γύρο για τις λαϊκές δημοκρατίες στον τρίτο κόσμο. Εκεί δηλ είχαμε σοσιαλισμό;
Το πράγμα είναι πολύ μπερδεμένο.
Ο σύντροφος με το μουστάκι λέει σε κάποιο σημείο στα ζητήματα λενινισμού ότι είναι λάθος να μπερδεύουμε τη λαϊκή δημοκρατία με τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό (φράση που αν το εμβαθύνετε παραμένει επίκαιρη μέχρι σήμερα).
Ο ίδιος όμως επινόησε τις ΛΔ και τις εφάρμοσε ως σχήμα στις χώρες που απελευθέρωσε ο κόκκινος στρατός. Πλην της τσεχοσλαβακίας που έγινε με την πρώτη ΣΔ χωρίς εξετάσεις.
Τρέχα γύρευε δηλ.
Οπότε παίρνουμε τη θεωρία περί πρώιμων σοσιαλισμών από το βιβλίο του βαζιούλιν και προς το παρόν το κλείνουμε το θέμα. Για να το ξαναπιάσουμε στο επόμενο σημείωμα.
Υγ: θα κάνω κι εγώ ένα πάρτι σαν του κηλαηδόνη. Με τους δικούς μου καλεσμένους.
Θα φέρω το σουσλόφ να μας μιλάει για τον υπαρκτό, τον μολότοφ, τον χαμογελαστό μπέρια, τον αγκαμπεκιάν, τον γίγαντα λιγκατσόφ, τον δημοκράτη αριστερό ζντάνοφ, τον παναμαριόφ να μας κάνει μια διάλεξη περί αλλαγής, τον μεταρρυθμιστή κοσύγκιν, την μπρεζνιεφάρα και το γαμπρό του, τον γκρίσιν, τον χόνεκερ, τον γιαρουζέλσκι, τον γκομούλκα, τον ζίβκοφ, τον τσερνιένκο που όλοι σπαν το κεφάλι τους να θυμηθούν ποιος είναι, τον σεβαρντνάτζε να μας μιλήσει περί ειρηνικής συνύπαρξης, τον γκρομίκο, όλη την παλιοπαρέα.
Άπαντες προσκεκλημένοι –χωρίς άρματα μάχης, θα τα αφήσουν στην είσοδο- σε μπαλ μασκέ με θέμα τους κομμουνιστές. Δεν χρειάζεται να ψάχνουν και για στολές, οι πιο πολλοί θα έρθουν μεταμφιεσμένοι όπως ήταν.
Ω-ω-ω, σε ένα βαθύ μπουντρούμι
Ω-ω-ω, με ένα μπουκάλι ρούμι
Κι αφού τους ποτίσουμε και τους κλείσουμε στο μπουντρούμι, θα πάμε παραδίπλα στο αντι-πάρτι που κάνουν η ρόζα, ο ερνέστο, ο βλαδίμηρος, ο φρειδερίκος, ο κάρολος, ο άλλος βλαδίμηρος (μαγιακόφσκι), ο άρης και λοιπές κομμουνιστικές δυνάμεις.
Ο ιωσήφ που πήρε πρόσκληση και για τα δύο σε ποιο να πάει;
5 σχόλια:
Από την εξεγερμένη Αθήνα σε χαιρετώ.
Την ωρα που μαίνονται οι μάχες για την κατάληψη του κανονιοβολίου του Λυκαβητού από το οπλισμένο κομμάντο
του "Απελευθερωμένου ΚΕΠ δήμου Χαλανδρίου" με καπετάνιο τον, σύμφωνα με τον περιαστικό μύθο, απέθαντο οικοδόμο Φελέκη, γράφω αυτές τις γραμμές, διακόπτωντας που και που την ροή της γραφής μου για να πιώ μικρες γουλιές απο "το αθάνατο κρασί του 21".
Οι μάχες πάνε καλά και ως το βράδυ ο στόχος θα έχει καταληφθεί. Οι εξεγερμένοι μέτα το πέρας της επιχείρησης έχουν εξαγγείλει ότι θα ρίξουν 21 κανονιοβολισμούς σαν συντροφικό χαιρετισμό στον σταχτόδερμο σύντροφο Χουσεϊν που μόλις εχτες ανέλαβε το δύσκολο έργο του, και η ελπίδα αποκτώντας πηχτή υλική υπόσταση ξεκίνησε από το DC και μας βάρεσε στο δόξα πατρι αφήνοντας μας αναίσθητους.
Ωραίο θέμα το Αφγανιστάν, με αίμα και ιδρώτα. Σιγά σιγά μεγαλώνοντας αλλήθωρίζω προς την Κοκκινη μαμα διαλύοντας τα ναι μεν αλλά προηγουμένων ετών. Κάποια λάθη στη ζωή μας τα βλέπουμε μπροστά μας, στην αρχή σα μικρές μαυρες κουκίδες στον ορίζοντα και μετα να σχηματοποιούνται, να μεγαλώνουν, να μας σκιάζει ο ογκος τους. Κι ενώ τα βλέπουμε, η κατεύθυνση που διαλέξαμε στην προηγούμενη διχάλα του δρόμου μας, εμποδίζει κάθε στροφή η παρέκκλιση από την πορεία προς αυτό. Αν δε μπορείς να το αποφύγεις λοιπόν απόλαυσε το, που λένε.
Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να γίνει πέρα από αυτή την επέμβαση?
Στο Όσλο το Σεπτέμβρη του 1995, έγινε συνάντηση με όνομα "Το Αφγανιστάν και η κατάρρευση της Υφεσης" μεταξυ ρωσων και αμερικάνων πρακτόρων, στρατιωτικών κτλ που είχαν μετέχει στην υπόθεση Αφγανιστάν.
Ο στρατηγός Βαρένικοφ που είχε συμμετάσχει το Δεκέμβριο του 79 στην σύσκεψη περί Αφγανιστάν στο Κρεμλίνο, σε αυτή τη συνάντηση κάνει κάποιες απλές παρατηρήσεις. Με απλά λόγια λέει... Οργανώνετε μέσω του σάχη του Ιραν εξεγέρσεις εναντια στην κυβέρνηση, βάζετε χέρι μέσα στο κόμμα με τον Αμιν(το PDPA είχε 2 τάσεις το Παρτσάμ(Λάβαρο)-προοδευτική αστική, με ηγέτη τον Αμιν, και το Χαλκ(Λαος)-αγρότες, με ηγέτη τον Ταράκι. Με βάση πληροφορίες των σοβιετικών τον Αμιν τον πριμοδοτούσαν οι Αμερικάνοι), έχετε έμμεση συμμετοχή στην καθοδηγούμενη από τον Αμίν, δολοφονία του Ταράκι, όλο το καλοκαίρι του 79 έχουμε στάσεις και εξεγέρσεις καθοδηγούμενα από Πακισταν και ΣΙΑ. Έστω λοιπόν ότι δεν μπαίναμε. Τοτε εσεις(ΗΠΑ) θα μπορούσατε να εγκαταστήσετε πυραυλους και να απειληθούν οι εγκαταστάσεις των διειπηρωτικών σοβιετικών πυραύλων στο Καζακσταν. Επίσης πάντα υπήρχε η περίπτωση εισβολης στο Ιραν από το Αμερικα, και με δεδομένο πως ακράδαντα πιστεύουμε ότι ο Αμίν είναι πρακτοράς σας μετα θα ήταν πιθανή η εισβολή προς δυτικά στο Αφγανισταν με την συνεργασία του τελευταίου. Τι έπρεπε να κάνουμε λοιπόν όταν όλα αυτά συμβαίνουν στα σύνορά μας; Να μην αναμιχθούμε;
Σημειωτέον ο Βαρενικοφ ήταν κατά της απόστολής στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.
Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι από άποψη στρατιωτική και ασφάλειας των συνόρων το Σοβιετικό Σωματείο δεν αποφάσισε κάτι παράλογο. Από την άλλη η στρατιωτική επέμβαση ήταν μάλλον λάθος μια και το Αμερικανικο σχέδιο με την βοήθεια Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Κίνας Ινδίας, Πακιστάν, Σαουδικής Αραβίας ήτνα μέχρι κεραίας οργανωμένο, ένα βρώμικο μα καλλιτεχνικά άρτιο κοντσέρτο για ΑΚ47. Οπωσ δηλωσε και ο φίλτατος Ζμπιγκνιου σε συνέντευξη σε Γαλλο δημοσιογράφο μετά τα γεγονότα :"Αυτη η μυστική επιχείρηση ήταν εξαιρετική ιδέα. Οι συνέπειες της ήταν να παρασύρει τους Ρώσους στην αφγανική παγίδα. Θέλετε να μετανιώσω για αυτο;"
Δεν ξέρω τελικά αν η επίκληση ηθικών ενδοιασμών έχει ρόλο σε ια τέτοια κατάσταση. Ή θα κάναν μόνοι τους παιχνίδι ή θα εμπαινε και η σοβιετική ενωση. Τι να πω.........
Σε χαιρετω από την Αθηνα-Κούγκι
Έτσι ακριβώς όπως τα λες ταβάριτς ζμπίγκνιου. Εγκρίνω κι επαυξάνω.
Τις επαυξήσεις μάλλον θα τις καταχωρίσω σε καινούριο κείμενο μες στις επόμενες μέρες. Οι διχάλες σου μου έδωσαν έμπνευση.
Τα λάθη πάντως υπάρχουν για να μαθαίνουμε, όχι να μας παιρνει από κάτω και να μετανιώνουμε. Τι γούστο θα είχε η ζωή χωρίς αυτά;
Χαιρετισμούς στο όμορφο κούγκι. Ιδανικό φινάλε θα ήταν μια επίθεση αυτοκτονίας δικού μας μουτζαχεντίν που θα ανατίναζε εχθρούς και φίλους στο κούγκι με την ιαχή: γαμώ τον φελέκη μου.
Μόνο κάντε πιο σιγά αν μπορείτε γιατί ταράζετε τον βαθύ μακάριο ύπνο μας εδώ στη συμβασιλεύουσα.
Υγ: μήπως έχεις καμιά ιδέα για το δισκοπότηρο πού μπορεί να βρίσκεται;
Μην ανησυχείς, και εδώ στην βασιλεύουσα ύπνος επικρατεί. Απλώς η "υπαρκτή" (κατά τα γνωστά) εξέγερση ή αλλιώς η εξέγερση "που γνωρίσαμε" είναι ένα ζωντανό όνειρο, μια φανταστικά βιωμένη ουτοπία από τα κομμάντα των απελευθερωμένων κτιρίων της κρατικής καταπίεσης.
Οι θόρυβοι που ακούτε ειναι το τρίξιμο των ελατηρίων απο το κρeβάτι, και τα μουγκρητά των κοιμωμένων από τις ονειρώξεις που προξένησαν τα εξεγερσιακά ιντερλούδια.
Πάντως συντροφε απολίθωμα, πάντα στους καθ ημάς-εντός ή εκτός- θα πλανάται ένα μεγάλο ερώτημα.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΚΕ ΤΙ?
Κατα τό "μετά το θάνατο τι?".
Και να χαμε κανα Χαρδαβέλλα να απαντά το 1ο όπως το 2ο πάει στο δίαλο.
Από τη στιγμή που αφαιρέσαμε το μεταφυσικό φορτίο από το δισκοπότηρο το εκτιμάμε μοιραία μόνο από την χρηστική του αξία:
ΠΟΣΟ ΚΡΑΣΙ ΧΩΡΑΕΙ? Κι αν χωράει όσο χρειάζεται, διαμορφώνεται η δευτερη ερώτηση που έχει και τη βασική αξία: ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΤΟ ΚΡΑΣΙ?
Το πρόβλημα είναι ότι το κρασί έρχεται από τα έξω. Αρα μάλλον το καταληκτικό κύριο ερώτημα είναι απλό : ΤΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ?
Εμείς τουλάχιστον ακόμα κι αν που και που μας χαλάει στη ζύμωση, έχουμε καλή ποικιλία, και χωρίς συντηρητικά. Πως να συμβιβαστώ τώρα με το προσθετικό χρώματος και τα ολοκληρωτικά ξύδια?
Εχε τα μυαλά ανοιχτα και τα αυτια μαζί, καθάριζε τα με μαρξιστικές μπατονέτες και μην ξεχνάς το κουσούρι μας ακόμα κι αν αυτό σε ξεχάσει. άλλωστε είναι σα το ποδηλατο...απαξ και το μάθεις...
Απο την εξεγερμένη Αθήνα ADIOS
Και μην κάνετε πολύ θορυβο. Αν θέλετε κι εσείς εξέγερση ΚΕΠ και κρεβάτια έχετε και σεις.
Μετά το κκε τι;
Πρώτος συνειρμός με μια εκπομπή που παρουσίαζε στα ντουζένια της η μαρία σινιώρη με τον τίτλο μετά το λύκειο τι. Τώρα κι η σινιώρη κι ο χαρδαβέλας είναι στο άλτερ, συγκρότημα κουρή δηλ, που ψιλοπροβάλλει το κόμμα -αν εξαιρέσεις την αυριανή. Οπότε μπορεί να το πιάσουν στα κοντά το θέμα.
Δεύτερος συνειρμός με τον χάρρυ κλυνν των 80΄ς, που έλεγε σε έναν δίσκο του: μετά από εμένα, εγώ και μετά από εμένα πάλι εγώ. Κι ύστερα το χάος.
Ε, κάπως έτσι είναι και με το κόμμα.
Η δική μου απάντηση στο ερώτημα είναι να κάνουμε την οργάνωση κνίτες δίχως κόμμα που θα στεγάσει όλους τους άστεγους κομμουνιστές. Και κύρια τα καλύτερα στοιχεία που απογοητεύτηκαν και πήγαν σπίτι τους (άλλο που έμειναν κομματικά άστεγοι).
Ένα μέτωπο που όπως λέει ο ρούσης θα συσπειρώνει από τις παρυφές του λαφαζάνη μέχρι τους σοβαρούς αναρχικούς (σερζικούς, ενδεχομένως αλφακαπίτες κοκ).
Σε κάθε περίπτωση πάντως η κομμουνιστική αριστερά, όρος που σχεδόν κανένας δεν χρησιμοποιεί τη σήμερον. Ας κάνουμε πρώτα το ενιαίο κομμουνιστικό μέτωπο που είναι ανάγκη των καιρών και μετά συζητάμε αν θα το κάνουμε λαϊκό ή ενιαίο, αντιμονοπωλιακό, ή αντικαπιταλιστικό εργατικό και πάει λέγοντας.
Το κακό είναι ότι με αυτούς τους κομμουνιστές έχουμε να κάνουμε, με αυτούς πρέπει να κάνουμε ζάφτι (αν και τα πράγματα ίσως δεν είναι τόσο τραγικά).
Κι ότι ο χαρούλης μάλλον δίκιο είχε. Χάος μέσα στο κόμμα, αλλά μετά το κόμμα το χάος. Το οποίο πάει να πει και αναρχία μεταξύ άλλων.
To βιβλίο του Σβαιτσερ η "Νίκη" το έχετε διαβάσει; Η ΜΥΣΤΙΚΉ ΣΤΡΑΤΙΓΙΚΉ των ΗΠΑ του Ρειγκαν και Κεισι(CIA) για να αποσταθεροποιήσει την ΕΣΣΔ πέτυχε το σκοπό της.
Δημοσίευση σχολίου