Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μάθε παιδί μου γράμματα

Στις παιδικές ερωτήσεις -του τύπου "τι είναι ιμπεριαλισμός"- οι μεγάλοι δίνουν συνήθως απλοϊκές απαντήσεις -του τύπου "επεκτατισμός"-.
Που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αφελείς και παιδιάστικες από τις εύλογες ερωτήσεις των παιδιών.
Και σου κάνουν ζημιά που την κουβαλάς μετά σε όλη σου τη ζωή, γιατί σου μαθαίνουν κάτι στρεβλά κι είναι ζήτημα αν θα βρεις τρόπο μετά να το διορθώσεις.

Το ίδιο μπορείς να πάθεις και με τους πρώτους σου ινστρούκτορες και τις απαντήσεις που σου δίνουν.
Γιατί η οργάνωση αποτελεί αναμφισβήτητα σχολείο. Από κάθε άποψη. Σου δίνει πολλά πράγματα, εμπειρίες ζωής και γνώσεις. Αλλά δεν προάγει πάντα την κριτική ικανότητα. Κι άμα κάνεις πολλές αταξίες, στο τέλος σε αποβάλλουν.

Στο σχολείο λοιπόν είναι ζήτημα τι δασκάλους θα πετύχεις και τι θα σου πουν. Γιατί αν αντί για τα εφόδια που χρειάζεσαι σου δώσουν γιούχου απαντήσεις (που δεν απαντούν σε τίποτα επί της ουσίας) αφενός τρελαίνεσαι, αφετέρου άμα τις πάρεις για μπούσουλα, στουκάρεις σε τοίχο.
Του βερολίνου κατά προτίμηση. Και κατά λάθος τον γκρεμίζεις.

Κατά λάθος λένε ότι δόθηκε τότε κι η εντολή δια τηλεφώνου να ανοίξουν τα σύνορα με το δυτικό βερολίνο. Ενώ άλλοι λένε ότι ότι έπεσε γραμμή από τον γκορμπατσόφ στη μόσχα για να ανοίξουν. Τηλεφωνικά κι αυτή.
Σουρεαλιστικές, σε κάθε περίπτωση, καταστάσεις που μόνο η πένα του λογοτέχνη μπορεί να συλλάβει και να αποδώσει. Κατά προτίμηση σε μορφή διηγήματος.
Έχουμε έτοιμο και τον τίτλο: Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά. Θα κάνει πάταγο στο ριζοσπάστη.

Στην αρχή, τις πρώτες φορές που στουκάρεις, λες κάπου έστριψα λάθος εγώ, κάτι δεν έκανα σωστά. Και την κρατάς τη σύγκρουση μέσα σου, εσωτερική. Αλλά αν παραγίνει το κακό, σε ξεχειλίζει κι αρχίζει το ξέσπασμα.
Και τότε η μπάλα δεν παίρνει μόνο εσένα, ή τον κακό δάσκαλο, παιρνει και το σχολείο που τον εμπιστεύτηκε. Κι αρχίζεις και σιχτιρίζεις. Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια, ή είμαστε μαϊΟύννοι, το αυτό για τη σπουδάζουσα.
Αρχίζεις στα κρυφά κι ενισχυτική διδασκαλία, ή φροντιστήριο (πιστός στις παραδόσεις του κρυφού σχολειού). Μπας και μάθεις αλλού αυτά που δε σου μαθαίνουν στο σχολείο (πχ ότι το κρυφό σχολειό είναι απλώς μύθος).

Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για το τι αποφοίτους θέλουμε από την οργάνωση, τι κομμουνιστές χρειάζεται η κοινωνία.
Το πρόβλημα του μαρξιστικού αναλφαβητισμού είναι υπαρκτό και δε λύνεται με σεναριακού τύπου αχτίφ μια φορά στα τόσα. Σε αυτή τη βάση το αίτημα της ελεύθερης πρόσβασης στις κομματικές σχολές για όλα τα μέλη (ενάντια στους στελεχικούς φραγμούς) μπορεί να φαντάζει αριστερίστικο, αλλά έχει βάση.

Ο αντιδιαλεκτικός διαχωρισμός θεωρίας-πράξης είναι το ίδιο αντιεπιστημονικός με τον διαχωρισμό αει-τει. Άκρατος πρακτικισμός, κυνήγι δεικτών ποσοστών και χαμένων θησαυρών, αντί για γνώση, επαφή με τη θεωρία και το μαρξισμό. Το ένα εις βάρος του άλλου, αντί να δεθούν διαλεκτικά.
Στο τέλος πηγαίνεις στις (κ)όβες και νιώθεις πως είσαι μαζί με τον πέτρο, τον γιόχαν, τον φρανς. Ποτέ τους δε διάβασαν μαρξ!
Πώς να απαντήσουν μετά στον μπράουν, τον φίσερ και τα παπαγαλάκια τους που σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο μαρξ;

Κατά τα άλλα την ποδιά την καταργήσαμε προ πολλού, αλλά το κίνημα ανέδειξε νέες μορφές αξεσουάρ, όπως τα κράνη της περιφρούρησης, που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.

Θηλέων και αρρένων δεν υπάρχουν, αλλά παλιά που ήταν αλλιώς τα πράγματα, οι σχέσεις χρειάζονταν έγκριση από τον διευθυντή και την καθοδήγηση.
Προσωπικά, βλέποντας την ηθική παρακμή και τα κρατούντα εαακίτικα ήθη, με πιάνει ρομαντική νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα.
Με τον πουριτανισμό μου τα έχω βρει μια χαρά, του έχω βρει και ωραίο όνομα (μαρξιστική ηθική) και δε με πιάνουν τύψεις για απολογίες.

Το πρελούδιο της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με τις καταλήψεις και τον τεμπονέρα, το 90-91, ήταν η διάσπαση της κνε ένα χρόνο πριν, η κομσομόλ ναρ κι η παράλληλη ύπαρξή τους που έφτασε μέχρι τα δικαστήρια (για το όνομα και τα περιουσιακά στοιχεία από το διαζύγιο).

Η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περεστρόικα άνοιξε τους ασκούς του αιόλου και στην ελληνική της εκδοχή.
Ο γκόρμπι ήταν κάτι ανάμεσα σε ευθυμίου και κουτσίκου, που έλεγε αντιδραστικές αηδίες, αλλά εμείς τον πιστεύαμε για μεγάλο μεταρρυθμιστή, γιατί είχε στο κούτελο το σημάδι του εκλεκτού του θεού και του γκρομίκο.

Αλλά έστριψα πολύ λάθος κι εξωκοίλαμε (και δε φταίνε οι οδηγίες αυτή τη φορά).
Στο επόμενο θα πιάσουμε το χαμένο νήμα, για να το επαναφέρουμε στον ιμπεριαλισμό απ' όπου και ξεκινήσαμε.

Υγ: Τα μετρούσε και τα ξαναμετρούσε, αλλά δεν του βγαίνανε.
Έξι χρόνια στους νέους πρωτοπόρους κι έξι χρόνια στους μαθητές δώδεκα. Κι άλλα έξι μετά στη σπουδάζουσα 18. Κι έξι ακόμα μετά στο κόμμα 24. Βάλε κι έξι μέχρι να πάω στους πρωτοπόρους 30.
Αλλά εγώ είμαι 36. Πού πήγαν χαμένα έξι χρόνια;

Γι' αυτό χρειάζεται η δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλιώς μετά ξεπέφτεις στις βιντεοκασέτες τύπου μάθε παιδί μου μπάσκετ που γύρισε ο τσάκωνας έξι χρόνια μετά, στον πυρετό του ευρωμπάσκετ, του γκάλη και της αυτοκρατορίας του άρη.

Όχι ότι με χαλούσε η εποχή. Μια χαρά χρόνια ήταν μες στην παρακμή τους, τα καλύτερά μας ίσως. Μέχρι τα επόμενα που θα έλεγε κι ο γκάλης.

(Συνεχίζεται...)

6 σχόλια:

αστυάνακτας είπε...

Καλησπέρα.
Θα σου πρότεινα να διαβάσεις το βιβλίο-μυθιστόρημα του Σ. Κούλογλου¨"Μη πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο"...., αλλά κάνε το κόπο να το δεις μαζί με εκείνο του Δ. Φύσσα "Πλατεία Λένιν, Πρώην Συντάγματος"....μπορεί να τα έχεις διαβάσει και να έχεις την άποψή σου...

ΥΓ: Η αναφορά σου στο ΚΚΕ με τη λέξη Κόμμα είναι η μεγάλη διαφορά μου μαζί σου. Όταν θα φτάσεις να λες "το ΚΚΕ" αντί για "το Κόμμα" τότε θα αλλάξουν πολλά....Γιατί το Κόμμα δεν είναι τίποτε....ο άνθρωπος είναι πάνω απ' όλα...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το πρώτο το διάβασα, χωρίς πολλή προκατάληψη (όσο γίνεται τέλος πάντων) και δε μου άρεσε.
Το δεύτερο το έχω στα υπ' όψιν. ξέρω την "υπόθεση", πρέπει να ανήκει στα κλασικά αριστουργήματα της καλτ κομμουνιστικής φιλολογίας.

Είδες να γράφω πουθενά το κόμμα με κεφαλαίο (όπως εσύ πχ) σα να είναι ο θεός ή να αναφέρομαι σε αυτό με θρησκευτική ευλάβεια;
Ο άνθρωπος είναι πάνω απ' όλα και το κόμμα πάνω απ' όλα είναι οι άνθρωποί του. Στο βαθμό που δεν είναι (και δεν είναι πάντα) υπάρχει πρόβλημα.

Πέρα από αυτό, η κομματική αργκό μου αρέσει, εν μέρει με εκφράζει κι αφετέρου έχει πλάκα. Σε αυτή την αργκό, ένα είναι το κόμμα.
Κι αυτό δεν είναι συναισθηματικό. Ή μάλλον δεν είναι μόνο τέτοιο.

Θα πω και κάτι, όχι για σένα απαραίτητα, τροφή για σκέψη γενικώς. Όταν κάποιος φορτώνει στο κόμμα όλα τα στραβά του κινήματος, το θεοποιεί από την ανάποδη κι ας είναι φανατικός άπιστος ο ίδιος.
Και δεν είναι λίγοι αυτοί που το παρουσιάζουν, ούτε λίγο - ούτε πολύ, περίπου σαν όπιο του λαού, έτσι δεν είναι;

αστυάνακτας είπε...

@Μπρ. απολίθωμα (που το βρήκες αυτό...φρικιαστικό είναι)

Άσε τα βιβλία ...δε θα αρπαχτούμε γι αυτά....εντελώς πληροφοριακά τα ανέφερα..
Το κ ναι το γράφεις μικρό...Είδες όμως πως το έγραψα εγώ....σταγονίδια εντός μου, λοιπόν... μετά πό 18 χρόνια....
Όχι δεν αναφέρεσαι με θρησκευτική ευλάβεια...είναι αλήθεια.... αλλά όχι με αποστασιοποίηση....γιατί θα ήθελα να μάθω τι περιμένεις;; Δε λέω εγώ για τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί εκεί που περιμένεις κάτι,... άλλο γίνεται..είμαστε λίγο μπάχαλοι...που είπε και ο Ρούσσης, αλλά εγώ δεν μπορώ να δω το "ΚΚ"Ε ως την ελπίδα...με έχει απογοητεύσει πλήρως κι αυτό ξεκινά από την ίδια τη σεχταριστική δομή του...
Οι άνθρωποί του πάνω απ' όλα;; Βεβαιότατα...αλλά να έχουμε όλοι στο νου μας ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να αρθρώσουν λόγο πέραν της κομματικής γραμμής (που όντως έχει πλάκα)για την ενότητα τόσο στο μαζικό κίνημα, όσο και στο πολιτικό σκηνικό.... Γι αυτούς γράφω γιατί θεωρώ ότι τους αποκρύπτετε, όπως και σ΄εμάς τότε ένα μεγάλο κομμάτι της αλήθειας..είτε έχει σχέση με τον "υπαρκτό" ,είτε έχει σχέση με την ιστορία της αριστεράς....Δεν μπορώ να ξεχάσω πως σέρνονταν η φήμη ότι τον Άρη τον σκοτώσανε ή ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε από φθσικά αίτια....Τα λέω για να μην πουν κάποτε ότι "δε βρέθηκε ένας να μας τα πει...."γιατί εμένα κάποιοι μου τα είχαν πει..τους είχα κατηγορήσει...αλλά αυτοί είχαν δίκιο...όχι εγώ!
Δεν το δαιμονοποιώ το κκε γιατί και ο δαίμονας εκπεσόντα άγγελο τον θεωρεί η θρησκεία...
αλλά έως εδώ οι κατηγορίες, οι παραχαράξεις της πολιτικής και των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων κομμάτων της Αριστεράς,η σταλινίνη που τρέχει άφθονη...πάνε τα χρόνια που το ΚΚΕ είχε την αποκλειστικότητα μιλώντας εκ του ασφαλούς για τον "υπαρκτό" σοσιαλισμό....φθάνει η παραχάραξη της έννοιας του σοσιαλισμού με τα σταλινο-χρουτσοφικο-μπρεζνιεφικά απολιθώματα (με το μπαρδόν)....
Παρακολούθησε οποιαδήποτε κριτική μου (ίσως έχεις διαβάσει) στους bloggers του "Κ"ΚΕ.... χαρακτηρίζεται αυτόματα οπορτουνισμός, αντικομμουνισμός, χυδαιότητα,ταυτίζεται με τις θέσεις του Ομπάμα( άκουσον-άκουσον) και δεν ξέρω εγώ τι...χυδαιολογούν, απειλούν, αποκλείουν επιτίθενται προσωπικά και εν τέλει φανερώνουν ένα εντελώς παράδοξο για κομμουνιστές πρόσωπο....Μερικές φορές αλήθεια είναι σαν να διαβάζω τα προσωπικά ιστολόγια των Μαίλη, Γόντικα (ακόμη στο ΠΓ είναι αυτός;;)Καμία διαφοροποίηση και το έχουν και καμάρι τους....

ο γνωστός αντικομμουνιστής του διαδυκτίου κατά την Παρτιζάνα και ο λασπολόγος ,προβοκάτορας, αυτός που δεν έχει να κάνει άλλη δουλειά και γυρίζει στα red blogs
ο αστυάνακτας

Sissi Soko είπε...

Πολύ ενδιαφέρον όλα όσα λες.
Ο μαρξιστικός αναλφαβητισμός...; Είναι το μόνο που έμαθα στο σχολείο και από τους γονείς μου μαρξιστές...
Γι αυτό προσπαθώ και θα προπαθήσω να τον διαδώσω. Το διαλεκτικό τρόπο σκέψεις. Με λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό τρόπο.

Sissi Soko είπε...

Το "Μην πας ποτέ μόνος σου στο ταχυδρομείο" είναι λίγο παραπλανητικό. Φαίνεται ότι το έγραψε κάποιος που το είδε το πράγμα απ' έξω. Έχω κι εγώ βιβλία δικά μου στο μπλογκ μου και από εκδόσεις "ΚΨΜ" "Ζάπινγκ σε ιδέες του μέλλοντος".

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τι να πρωτοπώ αλήθεια;

Για φρικιαστικό δεν ξέρω, εγώ για αυτοσαρκαστικό το διάλεξα. Τον οποίο αυτοσαρκασμό χάνεις εν μέρει αν πλακώνεσαι "γόνιμα" όλη μέρα στο διαδίκτυο με τους ρεντ μπλόγκερς. Αν και πιο "αργόσχολος" από σένα, δε βρίσκω πολύ νόημα σε αυτό.
Πέρα από αυτό το προσωνύμιο το βρίσκω κάπως τρυφερό όπως (σχεδόν) κάθε τι νοσταλγικό.

Δεν αρπαζόμαστε για τα βιβλία, γνώμη λέμε. Και για αυτό του κούλογλου η Σύσσι έχει δίκιο, είναι όντως παραπλανητικό. Δυστυχώς όμως το γράφει κάποιος που το έζησε από μέσα (ήταν ανταποκριτής στη μόσχα εκείνα τα χρόνια νομίζω) γι' αυτό και το θεωρώ ανέντιμο.

Τι περιμένω;
α. τον γκοντώ β. την επανάσταση (είναι μαζί με τον γκοντώ και πήρε τηλέφωνο ότι είναι στο δρόμο, αλλά έχει κίνηση) γ. κάποιον να έρθει να μας τη φορέσει.

Κάτι ακόμα.
Είναι αφόρητο και βαθιά λανθασμένο κλισέ να βλέπουμε στη σοβιετία μια πορεία προδοσίας και παραχάραξης του σοσιαλισμού και της επανάστασης του οκτώβρη. Το ίδιο ισχύει και για το κόμμα, που λίγο-πολύ είναι ένα και το αυτό με τη σοβιετία.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να καταλάβουμε για τη διαλεκτική είναι πως δεν υπάρχει μόνο άσπρο-μαύρο. Υπάρχουν κι οι ζέβρες και τα σκυλάκια δαλματίας. Τα πράγματα πρέπει να μάθουμε να τα βλέπουμε αντιφατικά, με τα καλά τους και τα στραβά τους.
Η Σύσσι που προσπαθεί να διαδώσει με τη λογοτεχνία το διαλεκτικό τρόπο σκέψης, μπορεί να στο εξηγήσει καλύτερα. Και τα βιβλία του ραφαηλίδη ακόμα περισσότερο.

Ο ρούσης που ανέφερες είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα διαλεκτικού ανθρώπου που αγαπάει και "βρίζει" το κόμμα ταυτόχρονα. Τα οποία είναι ασυμβίβαστα μόνο για μια τυπική λογική που δε μπορεί να σκεφτεί διαλεκτικά.
Κι ο οποίος ρούσης παρεμπιπτόντως τον συνασπισμό τον λέει παιδική χαρά και τους συνασπισμένους πασόκους με πολιτικά.
Κι αυτό με όρους πολιτικούς, όχι με μισαλλόδοξη... σταλινίνη (sic)!

Υγ: είχα κι άλλα να πω, αλλά μάλλον αύριο. Μέχρι να έρθει ο υπολογιστής δεν έχω την πολυτέλεια για εκτενείς απαντήσεις.
Σόρρυ Σύσσι.