Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

I 'm back

Οι προβληματισμοί συνεχίζουν να πέφτουν βροχή. Σα σφαίρες.

Πώς δημιουργείται τελικά κομμουνιστική συνείδηση στην εργατική τάξη;
Έρχεται απ' έξω, όπως γράφει ο λένιν; Ντελίβερι μαζί με τις πίτσες και το ιντίλκα που παραγγείλαμε;
Γιατί όμως να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τις μάζες ότι μπορούν να μαγειρέψουν και μόνες τους;
Τα καμένα μπιφτέκια του προλεταριάτου, ιστορικά, είναι απείρως πιο γόνιμα από το καλύτερο σουβλάκι μιας κεντρικής επιτροπής. Κι από τα ντολμαδάκια επίσης.
Αρκεί να μην αλείφουν βιτάμ στο ψωμί της αντίδρασης. Είναι ανθυγιεινό κι αντεδείκνυται.

Ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα μετά το περιβόητο διήγημα και την ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας του κυριακάτικου ρίζου;
Έπεσε στο τραπέζι μια ιδέα να κάνουμε σαν πανσπουδαστική προβολή το munich που είναι κι επίκαιρο.
Να αναδείξουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο πράκτορας της μοσάντ, αλλά συνολικό και συγκεκριμένο.

Κάποιος σύντροφος μου είπε για το διήγημα ότι αυτόν δεν τον πείραξε, το εξέλαβε ως ειρωνεία.
Ρε σύντροφε, παραέξω λέγε ό,τι θες, έτσι κι αλλιώς γραφικούς μας λένε. Κι εγώ τα ίδια κάνω, ακόμα και τώρα. Αλλά μεταξύ μας, γιατί;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Και με το διήγημα και με άλλα.
Πιο παλιά κοιτούσα στα γραφεία σε ένα πορτρέτο το σύντροφο με το μουστάκι. Και μου γελούσε ειρωνικά, είμαι σίγουρος. Το διασκεδάζει ο μπαγάσας από κει κάτω που μας βλέπει...

Τώρα που είπα μοσάντ. Στο αμέρικα γιατί έχουν και FBI και CIA; Για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο;
Άμα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, πέφτουν και οι τιμές. Ειδικά η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στο ναδίρ.
Όσοι ζουν στο πετσί τους το αμερικάνικο όνειρο, λεφτά για κατανάλωση μπορεί να μην έχουν, αναλώσιμοι μια φορά είναι. Το καλό να λέγεται.

Πάμε τώρα και στα πιο σοβαρά των ημερών.
Στο θέμα της κονσταντίνας κούνεβα. Όπου τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξαν οι αναρχικοί κι ο κούλογλου. Το κόμμα και το εξεγερμένο εξωκοινοβούλιο, έμειναν στο ίδιο έργο θεατές.
Ειδικά το δεύτερο, δεν έπιασε ούτε το νήμα της παλαιστίνης, ούτε αυτό της κυριακάτικης αργίας. Η εξέγερση αναβλήθηκε.
Τα χριστούγεννα είναι σαν τον ρόκι. Στο τέλος πάντα νικάνε.

Γιατί δεν έγινε και με την κούνεβα ό,τι έγινε με τον αλέξη;
Επειδή ο ένας ήταν μαθητής και η άλλη εργάτρια;
Επειδή δεν πέθανε η κούνεβα; Η απόπειρα δολοφονίας δε μετράει;
Επειδή τον αλέξη τον σκότωσαν μπάτσοι του κράτους, ενώ στην κονσταντίνα επιτέθηκαν ανεπίσημοι μπάτσοι, τραμπούκοι της εργοδοσίας, σε έμμισθη μαφιόζικη αποστολή;
Τελικά ποιον μισούμε περισσότερο; Τον μπάτσο ή τον καπιταλιστή;
Ποιος είναι ο εχθρός μας;

Βαρέθηκα αυτές τις μέρες να βλέπω μπλοκ να ενημερώνουν για το λογαριασμό στην τράπεζα ή να παραπέμπουν στο βιντεάκι του κούλογλου. Και να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε έτσι το αγωνιστικό μας καθήκον.
Όπως βαυκαλίζομαι ότι το έκανα εγώ κράζοντας αυτούς που το κάνουν. Και μένουν σε αυτό.

Για την παλαιστίνη αντίθετα, τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξε το κόμμα, μακράν. Αλλά εγώ θα περάσω στις ενστάσεις, που είναι το αλατοπίπερο της ζωής.

Πώς ερμηνεύουμε τελικά την τυφλή βία;
Τη γεννάει η προβοκάτσια, ή η φτώχεια κι η λαϊκή οργή;
Γιατί αν είναι το δεύτερο, φταίμε εμείς που έχασε τα ταξικά γυαλιά της και μένει τυφλή.
Δεν είναι πάντα καταδικαστέα, γενικά κι αφηρημένα.

Κάπου εκεί οι νηφάλιες σκέψεις σταματάνε.
Οι αναρχικοί μας λένε για τους κουκουλοφόρους της χαμάς που κρύβουν το πρόσωπό τους. Κι αφού συγκρίνουν μήλα και πορτοκάλια χωρίς αναλογίες, εμείς τους λέμε να ζωστούν πυρομαχικά και να ξεκινήσουν επιθέσεις.

Φαντάζομαι την ιδεολογική ζύμωση στο αφγανιστάν των 80'ς.
Οι σοβιετικοί ιεραπόστολοι να εξηγούν στις γυναίκες με τις μπούρκες ότι αν τρέμουν από οργή για την αδικία είναι συντρόφισσές τους κι ότι ο λαός δεν θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με μπουρκοφόρους.
Κι αυτές να απαντάν ότι τη γκούγκλαραν τη φράση στο κοράνι, αλλά δε βρήκαν πουθενά τέτοια λόγια του γκεβάρα. Βρήκαν όμως ότι ο τσε έλεγε πως το υλικό κίνητρο και το κέρδος λειτουργούν σαν μοχλός του καπιταλισμού.
Οπότε σταματούσε η κουβέντα και ξεκινούσε εδε με έκτακτο σοβιετοδικείο για τους πρωταίτιους της ανταρσίας.

Πέρα από αυτό όλοι γνωρίζουμε για τον αποκλεισμό της γάζας και τις τραγικές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης. Οι σύντροφοι άραβες έχουν αδιάβροχα αυτιά που δεν ιδρώνουν. Και στη διεθνή κοινότητα βρήκαμε επιτέλους σαν τον άσιμο ένα παπάκι να μας κάνει πα, να μας κάνει πα-πα-πα. Και δε μας καίγεται καρφί...

Η μόνη διέξοδος για τη γάζα είναι η θάλασσα. Αλλά τα καθίκια από το κράτος του ισραήλ την έκοψαν κι αυτήν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Όπως με το πλοίο dignity τις προάλλες που το διεμβόλισαν σε διεθνή χωρικά ύδατα για να μη φτάσει στον προορισμό του.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι υπήρξαν κι άλλες τέτοιες αποστολές μες στο 2008 και μάλιστα με ελληνικά μέλη. Οι αποστολές αυτές είχαν αποταθεί σε όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά ανταπόκριση δεν υπήρξε.
Τελικά στη δεύτερη εξ αυτών βρέθηκε μάλλον από σπόντα ο κουράκης, ο οποίος και την ακολούθησε μέχρι τέλους, ενώ στην επιστροφή βρέθηκαν διάφοροι μαϊντανοί για να εισπράξουν πολιτική υπεραξία εκ του ασφαλούς.

Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η τέταρτη κατά σειρά αποστολή στην οποία συμμετέχουν διεθνείς προσωπικότητες κι επίσης η σακοράφα με τον δρίτσα.
Στόχος της είναι να δώσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια, κυρίως όμως έχει συμβολική σημασία. Να σπάσει την απομόνωση της γάζας, να δείξει στους παλαιστίνιους ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι ο αγώνας τους έχει διεθνή απήχηση.

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: με ποιο σκεπτικό δε στηρίξαμε εμείς αυτή την κίνηση;
Όποιος γνωρίζει το παραμικρό ας το μοιραστεί μαζί μας, για να ξέρω κι εγώ τι να απαντάω σε όσους μας διαβάζουν.

Κερασάκι στην τριλογία είναι οι σφαίρες εναντίον των μπάτσων.
Δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρός χώρος που να μην το χαρακτήρισε τρελή προβοκάτσια. Από βαλτούς ή από χρήσιμους ηλίθιους, μικρή σημασία έχει. Φάνηκε η σημασία της και στις συνελεύσεις που έγιναν. Οι διαθέσεις του κόσμου αντιστράφηκαν πλήρως.

Όλοι έβγαλαν το κκε που κρύβουν μέσα τους κι έκαναν λόγο για προβοκάτσια που μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη λέξη.
Το κόμμα είναι σαν την ήβη. Όλοι έχουμε λίγο μέσα μας.
Όλοι; Όχι. Το μικρό γαλατικό χωριό της κόντρα παρά το ρεπό δυο εβδομάδων μες στις γιορτές, θα συνεχίσει να αντιστέκεται στην προβοκατορολογία των ημερών.
Είναι και η μόνη εφημερίδα που στήριξε ενεργά τις αποστολές στη γάζα με ρεπορτάζ στον ιστότοπό της ακόμα και τις μέρες που δεν κυκλοφορούσε.

Πάνω που πηγαίναμε να βρούμε αυτό που μας ενώνει έρχεται η συντρόφισσα λιάνα. Που νοιάζεται για το ηθικό των μπάτσων και ρίχνει το δικό μου στα τάρταρα.
Η πιάτσα λέει ότι αυτή έγραψε το διήγημα. Άλλοι λένε ότι είναι ο άνθρωπος του δολ μες στο κόμμα.
Κι οι πιο προχώ ότι είναι βαλτή απ' το δολ και μας εκθέτει επίτηδες.
Κι ύστερα λένε ότι δεν έχουμε φαντασία.

Οι άλλοι είχαν σύνθημα η φαντασία στην εξουσία. Αλλά το είχαν βάλει στρεβλά με το κεφάλι κάτω.
Εμείς το βάζουμε σωστά, μαρξιστικά: η εξουσία στην φαντασία.
Όχι παίζουμε...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε! φυγε από το ΚΚΕ όσο είναι ακόμα καιρός.
Εγώ που σου γράφω είμαι από τους λίγους που πιστέυουν ότι υπάρχει ακόμα κάποιο χρονικό περιθώριο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά είναι εδώ μωρέ, πού να τρέχω τώρα. Έτσι κι αλλιώς δίπλα είμαι πια, όχι μέσα.
Αλλά το πρώτο πληθυντικό για το κόμμα δεν κόβεται, δε γίνεται.
Και δε λέω όταν γράφω, όταν σκέφτομαι εννοώ.
Παλιά αγάπη που πήγε στον παράδεισο. Κι ας την έκοψε η περιφρούρηση στις πύλες στο φέις κοντρόλ.

Ανώνυμος είπε...

Δίπλα είναι χειρότερα. Πρώτον γιατί δεν ξέρεις τι γίνετε εντός και μπορεί καποια στιγμή να διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει πλέον "διπλα" και στη συνέχεια να θέλεις και φέις κοντρόλ για "παραδίπλα".
Ακου που σου λέω, είμαι παλιά πουτάνα εγώ.
Μην βρεθείς, πουλάκι μου, ξαφνικά να τριγυρνας μες στα μαυρα σκοτάδια.