Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Στο Καφενοδικείο

Και γιατί σε είπες μπρεζνιεφικό απολίθωμα;
Μοιάζει με την ερώτηση γιατί κουκουέ στην οποία πρέπει να καταλήγουν όλες οι συζητήσεις, μαζί με πρόταση για βιογραφικό. Κι η απάντηση επί της ουσίας είναι και στα δύο παρεμφερής.
Αλλά ας πούμε πρώτα κάτι άλλο.

Οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ανάγκη να πουν πράγματα. Όχι να ακούσουν. Οπότε κάνεις την ανάγκη των άλλων φιλοτιμία και κάθεσαι να τους ακούσεις, να βγάλεις συμπεράσματα και να έχεις υλικό για το μπλοκ, γιατί κι εσύ τελικά, κάπου πρέπει να τα πεις.

Το αλκοόλ βοηθάει να λυθεί η γλώσσα τους. Αλίμονο όμως αν χρειαζόμαστε μια ουσία για να βγάλουμε αυτά που έχουμε μέσα μας (δεν εννοώ το φαγητό). Αυτή είναι η πραγματική κατάντια στη σούρα και το αλκοόλ.
Η δική μου ουσία για να βγάλω τα σώψυχά μου είναι το μπλοκ. Αλλά αυτό είναι κατάντια άλλης ποιότητας.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την χαρά και τη συντροφικότητα που πολλοί τα έχουν συνδέσει με το αλκοόλ. Υπάρχουν άτομα ρηχά, κοινωνικά και φλύαρα, χαζοχαρούμενα εκ πεποιθήσεως που είναι έτσι από φυσικού τους και δεν χρειάζονται να πάρουν κάτι για να τους αλλάξει την ψυχική διάθεση. Σαν το γουρούνι στον κόκορα του αρκά καλή ώρα.

Βασικά όμως μιλάμε για άτομα που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και πίνουν (γράφουν) για να τον ξεχάσουν, να ξεφύγουν και να απελευθερωθούν στιγμιαία. Κι εκεί στο υπερπέραν που ταξιδεύουν συναντιούνται με άλλες ασώματες ψυχές που έχουν ξεφύγει και σου προσφέρουν μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας.
Αλλά ποιον πάμε να ξεγελάσουμε; Το αρχικό κίνητρο είναι η ατομική απόδραση. Όχι η συνεύρεση με τους άλλους.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν τα ‘χουν καλά με τον εαυτό τους, αλλά τον υπεραγαπάνε κι ανακαλύπτουν συνέχεια προβλήματα για να ασχολούνται μαζί του. Παντρεύτηκαν έναν εαυτό που δεν τους αρέσει και τον φορτώθηκαν για μια ζωή, μέχρι τον τάφο. Αν και το ένα δεν αποκλείει απαραίτητα το άλλο (ζωή εν τάφω). Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις κιόλας.

Ανακαλύπτουν νόημα μόνο σε συλλογικές διαδικασίες, κρυμμένοι πίσω από πλήθη. Κι όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους βρίσκουν την ύπαρξή τους ανόητη κι ανυπόφορη. Σαν τους ήρωες του στρατή τσίρκα.

Αλλά δε μπορεί να γίνει έτσι, με άτομα που δεν την παλεύουν και παλεύουν γενικά κι αόριστα για να λύσουν τα προσωπικά τους σύνδρομα. Ή μάλλον καλύτερα περιμένουν να τους τα λύσει η επανάσταση. Έτσι μεταφέρεις τα προβλήματά σου στον αγώνα και την οργάνωση.

Την επανάσταση θα την κάνουν άνθρωποι με ανθρώπινα πάθη κι αδυναμίες που δε θα τις μεταθέτουν στη δευτέρα παρουσία, αλλά θα τις αντιμετωπίσουν θαρραλέα και η πορεία της αντιμετώπισής τους θα τους φέρει στον ίσιο δρόμο του συλλογικού. Που κατά βάθος είναι ανηφόρα με ζιγκ ζαγκ, αντίθετα με την ατομική κατρακύλα.

Η διαλεκτική του αλκοόλ λοιπόν είναι πως όσο σταματάει η σκέψη λύνεται η γλώσσα. Ξεμπλέκεται από τα αξεδιάλυτα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις στις οποίες βουτάει κάθε φορά πριν μιλήσει. Στην αρχή σχεδόν το ζηλεύεις σαν προτσές, αλλά πριν προλάβει να σε γοητεύσει προχωρά κι εξελίσσεται σε ακατάσχετη ανοησία.

-Κι εσύ γιατί δεν πίνεις;
Γιατί δεν πίνω; Τώρα τι να σου πω; Ότι μου το απαγορεύει η θρησκεία μου;
Βασικά αν έπινα, σε μένα θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα ζαβλάκωνα και θα μ’ έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο τραπέζι με το χέρι για μαξιλάρι. Αλλά πρέπει να βρω κι ένα ιδεολογικό άλλοθι.

Να σου πω ότι είναι σοβιετικό ήθος; Αφού εκεί σχεδόν όλοι έπιναν.
Να σου πω ότι είναι βαζιουλινικό; Αφού ούτε που τον ήξερα τον βαζιούλιν όταν άρχισα να μην πίνω.
Ήταν σαν το γκεβάρα και το μαρξ. Και να μην είσαι μαρξιστής –λέει ο τσε- φτάνεις στα λόγια του από άλλο δρόμο και κάπου συναντιέστε. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως δε δουλεύει το μοντέλο και ψάχνεις για ανταλλακτικά στους τρίτους δρόμους.

Ένα τυπικά μπρεζνιεφικό χαρακτηριστικό είναι η αυταρέσκεια*. Τα αυτάρεσκα άτομα δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και χρειάζονται διαρκώς επιβεβαίωση. Η μη ανάπτυξη –πες το αν θες στασιμότητα- της προσωπικότητας των άλλων είναι προϋπόθεση για την επιβεβαίωση της υπανάπτυκτης δικής τους. Το ακριβώς αντίθετο με τον κομμουνισμό δηλ.

Ένα απολίθωμα μπορεί να πάρει ξανά σάρκα –τα οστά τα έχει έτοιμα- και να αναστήσει μια πραγματικότητα, όπως έγινε στο τζουράσικ παρκ (καλά κάνουν και μας λένε δεινόσαυρους). Και γιατί να την αναστήσουμε αυτή την πραγματικότητα; Για να στεγάσουμε εκείνους ακριβώς τους φόβους μας και τα κόμπλεξ που πρέπει να υπερβούμε για να την πραγματοποιήσουμε.

Αλλά η βασική αντίφαση της κοινωνίας του μέλλοντος είναι άλλη. Ο καπιταλισμός πετάει σα λεμονόκουπες στον καιάδα της ανεργίας όσους περισσεύουν εις βάρος του μέγιστου κέρδους του. Κι ο σοσιαλισμός κρατάει τον καιάδα για μια χούφτα εκμεταλλευτές κι αποδεδειγμένα αντεπαναστάτες. Αλλά αντί για την αρεία φυλή του προλεταριάτου που θα μας φτάσει στον κομμουνισμό, μας προέκυψαν μια μάζα σύντροφοι απ’ τη λδ μογγολίας ανίκανοι να ασκήσουν κριτική κι εργατικό έλεγχο στους γραφειοκράτες.

Όπως θα ‘λεγε όμως κι ο σφος αλχημιστής, όταν θέλεις να γράψεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να πέσουν όλα εκείνη τη στιγμή που περνά και χάνεται μαζί με την έμπνευση. Ο ειρμός σου χώνεται (το ω με άλφα) σε κάποιο συρτάρι του μυαλού κι άντε τώρα να τον ξαναβρείς με τόση ακαταστασία εκεί μέσα. Μετά πλάκωσαν κάτι φωνές και τηλέφωνα, κόντρα φωνές και κόντρα τηλέφωνα κι η εσωτερική φωνή έπαθε αφωνία.

Χάθηκα τελείως. Και δεν πετούσα και πετραδάκια πίσω μου. Μόνο μαύρη πέτρα και κοτρόνες στις βιτρίνες. Κι η βιτρίνα του μυαλού μου έσπασε σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα ξαναενώσω και να καταλάβω τι δείχνει το παζλ.

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι μια ακομβίωτη ξανθιά που δεν έχει την υπομονή να ακούσει τους άλλους, ή να τα βρει με τον εαυτό της και τα μάτια της μελαγχολούν για έναν μακρυμάλλη. Καθώς επίσης και για το γραμματισμό των μεταναστών και των παιδιών στο γυμνάσιο που περιμένουν να τους φέρει σι-ντι για να πειστούν πως οι φάλαινες όντως τραγουδάνε. Εδώ παιδί μου τραγουδάει η καλομοίρα, στη φάλαινα θα κολλήσουμε;

Παιδιά της πόλης με φυσικό αναλφαβητισμό που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τις πρασινάδες στο μανάβη. Τα τελευταία κατάλοιπα της κοινότητας που διαλύεται. Αντ’ αυτής μας φόρεσαν καπέλο την ευρωπαϊκή κι εμείς βρισκόμαστε σε αναζήτηση καινούριας και συλλογικοτήτων νέου τύπου που να εκφράζουν το πνεύμα της εποχής. Προς το παρόν εκφράζουν κυρίως την παρακμή και την κρίση της.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός
Είναι ο μεσαίωνας ο εργασιακός


Υποσημειώσεις

-Το καφενοδικείο είναι ένα καφενείο με παππούδες πάνω απ’ την εγνατία που τα βράδια γίνεται εαακίτικο στέκι. Με τον σωσία του ζαχαριάδη σε μια παλιά φωτογραφία στον τοίχο και τιμές που αφήνουν τους αθηναίους με ανοιχτό το στόμα για να φάνε όσο γίνεται περισσότερο.

*Με την εισήγηση του σ. Μπρέζνιεφ ξεδιπλώθηκε μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο το πανόραμα της προόδου που σημειώνει η χώρα μας στους τομείς τα οικονομίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Ήταν η ενσάρκωση όλης της δύναμης του Κόμματος, της ενότητάς του, της συσπείρωσής του. Με την εισήγηση αυτή εκφράστηκε η σιγουριά για τη θριαμβευτική πορεία της μεγάλης μας πατρίδας στο μέλλον, προς τις φωτεινές κορυφές του κομμουνισμού…

Η κάθε θέση και το κάθε συμπέρασμα της εισήγησης του Λεονίντ Ιλίτς, η κάθε λέξη της εκπέμπει λενινιστική ενεργητικότητα, λενινιστική προσήλωση στο στόχο, λενινιστική αντικειμενικότητα, πνεύμα αυτοκριτικής, αυθεντικά λενινιστική, βαθιά επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της σύγχρονης εποχής.

Στο βήμα στεκόταν ο Λεονίντ Ιλίτς Μπρέζνιεφ, ο τόσο οικείος κι αγαπητός σε όλους μας. Και ο καθένας μας έβλεπε, ένιωθε με όλη τη δύναμη της καρδιάς του ό,τι εκείνος σκεφτόταν και έπραττε στο Συνέδριο.


Αποσπάσματα από ομιλία του έντβαρντ σεβαρντνάτζε το μάρτη του 81’ σε σύσκεψη κομματικών στελεχών της δημοκρατίας της γεωργίας για τα αποτελέσματα του 26ου συνεδρίου του κκσε. Αργότερα ο σεβαρντνάτζε έγινε γκεσέμι του γκόρμπι και της περεστρόικα και φανατικός πολέμιος της εποχής της στασιμότητας.

Πού μπορούμε να τα βρούμε όλα αυτά; Στο εξαντλημένο διαμάντι του γεγκόρ λιγκατσόφ με τίτλο το αίνιγμα γκορμπατσόφ. Μην ανησυχείς τζόνι κιου. Παίζει να σου εξασφάλισα το τελευταίο κομμάτι που κυκλοφορούσε στο εμπόριο.

14 σχόλια:

gortynios είπε...

Να το προσέξεις αυτό με την αποχή από το αλκοόλ, το τσιγάρο κλπ. Ήταν ένα από τα (πολλά) χαρακτηριστικά κολλήματα των αρχειομαρξιστών. Γράφει ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος: «Η οργάνωση στην οποία μπήκαμε, ήταν κατά των χοροδιδασκαλείων, έτσι χορό δεν έμαθα αφού χώθηκα από 17 χρόνων στην βιοπάλη. Τους καφενόβιους τους κατηγορούσαμε. Οι αρχειομαρξιστές ήταν εναντίον του καπνίσματος και κάνανε σχετική εκστρατεία εναντίον του.[….] Οι σταλινικοί όμως μας έκαναν κριτική γι’ αυτό και μας ρωτούσαν τι θα γίνει με την δουλειά των καπνεργατών αν δεν καπνίζουμε. Εμείς λέγαμε να βάλουνε καλαμπόκι, να βάλουν άλλα πράγματα. Μας λέγανε δεν καπνίζετε, δεν πίνετε, δεν πάτε στα χοροδιδασκαλεία, σαν το γάιδαρο του Νασρεντίν Χότζα είσαστε, που τον έμαθε να κάνει ό,τι ήθελε αυτός, να μην τρώει, να μην πίνει. Που διασκέδαση… Άλλοι μας λέγανε παλαιοημερολογίτες – ένας με είπε μάλιστα αστειευόμενος και μάρτυρα του Ιεχωβά – άλλοι αιρετικούς.»

Ταμτάκος, Γ. (2004). Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα. 2η έκδοση. Θεσσαλονίκη: Κύκλοι Αντιεξουσίας, σελ. 66-67

Ανώνυμος είπε...

Το καλοκαίρι που είχα πάει στο χωριό μου,στον τόπο καταγωγής και του από πάνω σχολιαστή(υποθέτω),όπως φαίνεται από το όνομα του,ήταν 2 παιδιά και συζητούσαν για τις εμπειρίες τους στη σχολή τους στη Σπάρτη.Και μέσα σε όλα τα άλλα είπαν την κορυφαία ατάκα:"Ρε μαλάκα τους Κνίτες δεν τους αφήνουν ούτε να πίνουν αλκοόλ!!"
Μου θύμισε έναν διάλογο στην ταινία Baaria του Tornatore που ο πρωταγωνιστής έστελνε γράμμα στη γυναίκα του και της έλεγε "Μην ακούς τι λένε,οι κομμουνιστές δεν τρώνε παιδιά."
Αν και κυκλοφορεί τελευταία η φήμη ότι το ρεκόρ κατανάλωσης μπύρας στο Τηνιακό(το αθηναικό καφενοδικείο) το έχει κάνει Κνίτης.
Εγώ πάντως είμαι υπέρ των μαρξιστικών συζητήσεων συνοδεία αλκοολούχου.Πας καλύτερα εις βάθος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει, αλλά δεν καπνίζω και δεν πίνω καφέδες...
Γενικώς εμείς είμαστε με το σύντροφο λιγκατσόφ και την εκστρατεία ενάντια στον αλκοολισμό που την έφαγε άδοξα η περεστρόικα.
Οι αρχειομαρξιστές σήμερα τι θέση θα είχαν άραγε για το νόμο περί κάπνισματος;

Παν καλύτερα εις βάθος και πολλάκις πιάνουν πάτο. Πολλοί σφοι φλερτάρουν με τον αλκοολισμό, αλλά ευτυχώς δεν πίνουν -οι πιο πολλοί- άλλα πράγματα και κρατάνε έτσι ένα επίπεδο.

Ανώνυμος είπε...

"Το αρχικό κίνητρο είναι η ατομική απόδραση. Όχι η συνεύρεση με τους άλλους."
O Γ. Χειμωνάς, στα "έξι μαθήματα για το λόγο" (βιβλίο πραγματικά ανεκτίμητο), λέει πώς αυτό ακριβώς είναι η ουσία της ομιλίας. Κάθε προσπάθεια έκφρασης των άλεκτων και πολυποίκιλων επιπέδων της συνείδησης με λεκτική μορφή γίνεται με πρωταρχικό σκοπό την ίδια την έκφραση. Δεν επιζητά να μεταδώσει, μόνο να οργανώσει την ενεστώσα προσωπική αισθητή εμπειρία.
Είναι κάπως στενόχωρο, αλλά η νευροφυσιολογία αυτά λέει.
Η επικοινωνία νομίζω πως μπορεί να επιτευχθεί όταν αιωρούνται γύρω από τους ομιλούντες τα τρία μονάδικά -σύμφωνα με τη ψυχανάλυση- υγιή συναισθήματα :είτε η αγάπη, είτε ο θυμός, είτε το πένθος. Και βέβαια η ύψιστη μορφή επικοινωνίας ήταν και είναι η τέχνη.
Όσον αφορά το αλκοόλ έχεις τα δίκια σου, αλλά το θέμα παραμένει ζήτημα χρήσης και αντοχών. Και βέβαια δε μπορεί παρά να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, αν λάβουμε υπ'όψιν τα χιλιάδες χρόνια χρήσης αλκοολούχων ποτών από όλους τους λαούς σε όλη την υφήλιο, που οι άνθρωποι όταν θέλουν να διασκεδάσουν ή να έρθουν πιο κοντά πίνουν. Ναι, πολλές φορές χρειαζόμαστε μια ουσία για να βγάλουμε αυτά που έχουμε μέσα μας.
Ως εκ τούτου, καταλήγουμε διαλεκτικότατα, πως η βαζιουλινική γιαχωβάδικη ολοκληρωτική μη-χρήση είναι ψυχαναγκασμός, -όπως και ο αλκοολισμός. Θετικός ψυχαναγκασμός ο δεύτερος, αρνητικός ο πρώτος.


κομμαντο φθινοπωρινης εντροπιας

Κ.Ρ.Α.Μ.Α. είπε...

αχ σφύρο-αχ μωρέ σφύρο , βιάστηκες να μπεις σε μια σειρα..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τι λέει, μαζί τα γράφατε;

Εγώ ιεχωβάς; ΞΥΠΝΑ κομάντο, δεν το βλέπεις από ταξική ΣΚΟΠΙΑ το πράμα.
Συμφωνούμε εν μέρει με το χειμωνά. Αν δεν ήταν κι οι δυο τελευταίες προτάσεις σου θα συμφωνούσα και με σένα. Αλλά τι πλάκα θα είχε;

Η κριτική της cundu luna έγκειται στο ότι δεν ήπια καθόλου κι ήμουν λίγο κουμπωμένος. Ενώ αυτή...

ουγκ, ουγκ! είπε...

πωωω ρε σύντροφε κι ότι είχα αρρωστήσει με τον ορισμό της αυταρέσκειας στο προηγούμενο κείμενό σου.. κι οτι είμαι έτοιμος να σχολιάσω. κι ότι ήμουν στο τσακ να σου πω πως κι εμένα ο ίδιος συνειρμός μου βγαινε υποσεινήδητα προς χαρακτηρισμόν κορασίδος τινός..
ζε τ'εμ καμαράντ!

lionel messi είπε...

ποια είναι η ακομβιωτη ξανθιά?

Κ.Ρ.Α.Μ.Α. είπε...

"Από την αρχή της συμβίωσής τους μέσα σε μεγαλύτερες ή μικρότερες κοινότητες, και στο φως των συναφών εμπειριών τους, οι άνθρωποι διαπίστωσαν εξ ανάγκης ότι δεν μπορούν να καθορίζουν τη συμπεριφορά τους κατ΄αρέσκεια, δίχως δηλαδή να λαμβάνουν υπόψη τους τις πράξεις και τις αντιδράσεις των άλλων. έστω κι αν οι εκάστοτε επιθυμίες των ατόμων πηγάζουν από τα μύχια της υπάρξής τους, προς τα έξω τους επιτρέπεται να εκδιπλωθούν και να πραγματωθούν μονάχα στο μέτρο και κατά τον τρόπο που αυτό συμβιβάζεται με όσους κανόνες συμπεριφοράς ρυθμίζουν έτσι ή αλλιώς την επικοινωνία των μελών της δεδομένης ομάδας..καμιά ανθρώπινη κοινωνία δεν μπόρεσε ίσαμε σήμερα να παραιτηθεί από τη χρήση τέτοιων κανόνων, και το γεγονός αυτό υποδηλώνει από μόνο του την αδιάλειπτη ένταση και επήρεια του στοιχείου εκείνου, το οποίο ακριβώς οφείλουν να ανασχέσουν, να ελέγξουν, ή να καταπνίξουν οι κανόνες.(δηλαδή την ηδονή και την εκφρασή της). η απαίτηση ή ορμή για ικανοποίηση πέρα από τα όρια που χαράσσουν οι κοινωνικοί κανόνες, και κάποτε μάλιστα πέρα κι από τα όρια που τίθενται στον άνθρωπο ως πεπερασμένο όν, ελλοχεύει συνεχώς πίσω από την εξωτερικά λίγο - πολύ εύτακτη συμπεριφορά , απ αυτήν την ορμή ζουν κρυφά όνειρα , απ αυτήν εκτρέφονται απωθήσεις και νευρώσεις, μερικές φορές μεταρσιώνεται και μεταφράζεται σε έργα του πνεύματος, άλλοτε προσδοκά ανυπόμονα τη στιγμή όπου το στοιχειακό μέρος θα αποτινάξει τα δεσμά της και θα παραμερίσει απροσχημάτιστα τους θεσμούς και τις συμβάσεις..."(παναγιώτης κονδύλης - η ισχύς , η ηδονή και η ουτοπία). και όλα αυτά γιατί ανάμεσα σε αυτήν την επιφανειακή κατά τα άλλα κριτική στις συμπεριφορές , στην αναγκή για αυταρέσκεια νομίζω ότι δεν πατάει πραγματικά σε αυτά που πολύ μπρεζνιεφικά πιστεύεις. Μάλλον θα μέθυσες κι εσύ εσωτερικά με την τριγύρω σου ομήγυρη και δεν μπόρεσες να εξάγεις ορθά συμπεράσματα.. εκεί που ξεκινάει το αλκόολ αταματάει άραγε η σκέψη? ελπίζω την επόμενη φορά να μην σε παρασύρουν τόσο πολύ..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Μερσί μποκού και αμοιβαιότητα. Αν κι ο ορισμός δεν πήγαινε μόνο στις κορασίδες.

-Τι σε νοιάει ρε λιονέλ; Αφού εσύ δεν είσαι καν μακρυμάλλης.
Υγ: beat LA

Εγώ λοιπόν δν έχω ανάγκη το αλκοόλ για να μεθύσω εσωτερικά. Κι αυτοί οι κανόνες σας περί υποχρεωτικής κατανάλωσής του μπαίνουν για να ελέγξουν και να ανασχέσουν την έκφραση της ηδονής.
Πίνεις για να την πέσεις στην άλλη για να έρθετε κοντά, για να δείξει μικρότερες αντιστάσεις, για να την ξεχάσεις μετά.

Περιμένω ακόμα το μέιλ. Και βασικά περίμενα απ' τους εδώ αναγνώστες κ πιο συχνούς θαμώνες του μια ωδή στο καφενοδικείο.

Ανώνυμος είπε...

μου θυμίζει(ς) το Φοβάμαι του Αναγνωστάκη.

sniper είπε...

Ακομβιωτη? Δυο μερες τιμητικη. Ξανθια? Δυο μερες κρατηση.

Και μιας και λεμε ολοι τι κανουμε και καταρριπτουμε μυθους, εγω δεν καπνιζω, δεν πινω καφεδες, δεν τρωω παιδακια και κατι αλλο που το εκοψα. Αλκοολ πινουμε γιατι μας αρεσει και δεν πρεπει να εχουμε τυψεις και να καλογερευουμε (που οι καλογεροι φτιαχνουν τις καλυτερες μπυρες) αλλα και γιατι κανει πολυ καλο στον οργανισμο μας (του δινει ενεργεια και τετοια).

Και στο κατω κατω, αμα θες να κανεις σοβαρη συζητηση, μεχρι τα δυο πρωτα ποτα. Μετα η συμφωνια και η συναδελφωση γινεται αυτοσκοπος σαν το σεξ της μιας βραδιας και αρχιζεις να βλεπεις ολες τις γυναικες ομορφες και ολους τους συντροφους διανοιες.

Γι΄ αυτο χρειαζονται τυποι σαν το Απολιθωμα σε καθε παρεα. Για να σου λενε "μπααα", οταν νομιζεις οτι ακουσες κατι καλο και γυρισες προς το μερος του για να το επιβεβαιωσεις.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Εμένα πάλι το φοβάμαι του ζουγανέλη.
Αλλά εσύ πώς το εννοείς;

-Καλά, αν περιμένεις από μένα καλό λόγο για τους άλλους σώθηκες.
Γελάμε βασικά με όσους συμπαθούμε. Όλους τους άλλους τους αντιπαθούμε μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

KONGOμουνιστης είπε...

εαακιτικο στεκι, αλλα στο ραδιο 902 παιζει!!! χαχαχα!!!