Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Δε μας χέζεις ρε μπουρούση

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγά οι παίκτες των επαγγελματικών κατηγοριών μπάσκετ έδωσαν έναν απεργιακό αγώνα. Αλλά πρώτο θέμα στις ειδήσεις (αθλητικές κι όχι μόνο) ήταν ο θάνατος του πάουλ του προφήτη. Ζούμε στις μέρες όπου ένα χταπόδι είναι πιο σημαντικό από έναν ή μάλλον δισεκατομμύρια ανθρώπους και γίνεται είδηση ακόμα κι ο θάνατός του, ενώ τα εργατικά ατυχήματα είναι παράπλευρες απώλειες και δεν παίζουν. Η αισθητική σταρ τσάνελ επεκτείνεται επικίνδυνα.

Οι επιζήσαντες ασχολούνταν στα σοβαρά μαζί του κι είτε το πίστευαν ή το καταριόνταν. Ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που είχαν να ζηλέψουν από τον πάουλ ήταν ότι στην ανάγκη μπορούσε να φάει τα πόδια του κι αυτά να ξαναμεγαλώσουν, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο σε περιόδους κρίσης.
Εμείς όμως τρωγόμαστε μεταξύ μας και με τα μουστάκια μας και παίζουμε το φάτους όλους, ο καθένας μόνος εναντίον όλων.

Τι είπαν όμως τα μέσα ενημέρωσης για την απεργία, τους απεργοσπάστες και τα επεισόδια με τα ματ;
Πρώτος τρόπος προσέγγισης: ιλαροτραγωδία, παρακμή, το μπασκετάκι πέθανε, πόσο πιο χαμηλά να πέσει. Κι άλλα τέτοια απολίτικα σαν τις χαζογκόμενες παντός φύλου που έρχονται σε καμιά συνέλευση κι όταν ανάψουν τα πνεύματα φεύγουν γιατί τα κόμματα μαλώνουν μεταξύ τους. Πετάνε και μια σοφία για το συνδικαλισμό στις μέρες μας και τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και την ασυνειδησία τους.
Ήθελα να ‘ξερα πώς είχαν αντιμετωπίσει τα μμε την απεργία των παε το 87’ αλλά ήμουν μικρός για να θυμάμαι. Ίσως ξέρει κάνας χαρίδημος.

Δεύτερη προσέγγιση, η οπαδική. Κατά της απεργίας, γιατί θίγεται η ομαδάρα μας. Συνθήματα κατά του λάζαρου παπαδόπουλου. Και οργή για τους παίκτες του παοκ που κατέβηκαν χωρίς παπούτσια και ρεζιλεύουνε λέει την ομάδα.
Για τους οπαδούς της όμως (που οι πιο πολλοί έχουν πάθει παράκρουση με τη μπάλα κι οι μπασκετικοί είναι είδος υπό εξαφάνιση, σαν τον τολιάτη και τον κοντόχοντρο που τότε ήτανε μικρός και δεν τα θυμάται) μία από τις πιο περήφανες στιγμές που μένουν στη συλλογική μνήμη, ήταν ο τελικός με τον ολυμπιακό και τους ξεκάλτσωτους παίκτες το 94’. Που έφυγαν στα αποδυτήρια και γύρισαν χωρίς κάλτσες για τα τελευταία δευτερόλεπτα, για να μην τιμωρηθεί η ομάδα τους. Και την επομένη τα σπορ του βορρά του μπούζα είχαν πρωτοσέλιδο την πίσω όψη μιας μαζορέτας με τίτλο πρωτάθλημα του ποπού και της αλητείας.
Μεγάλες στιγμές. Τότε που το ηθικό κι οι κάλτσες μας ήταν ακόμα ψηλά, πάνω απ τους αστραγάλους και δεν τρέχαμε όλοι στις κάλτσες για να βγάλουμε το γιωργάκη.

Ήταν στην εποχή της παντοκρατορίας του ιωαννίδη -που κι αυτόν τον στόλισε ο λάζαρος γιατί κάνει πολιτική καριέρα με τα αθλητικά του παράσημα. Και στην πρώτη χρονιά του φασούλα στον πειραιά, πολύ πριν γίνει δήμαρχος κι αρκετά μετά από τον καιρό που ήταν κνίτης. Ξεπούλησε πρώτα τις ιδέες του κι ακολούθησε και η ομάδα σαν εποικοδόμημα.

Κι έτσι βγήκε το γνωστό σύνθημα: μια μέρα θα το γράψει η ιστορία, ένας… φασούλας δύο μέτρα δεκατρία. Και μετά κάτι λέει για το λαό και το παρελθόν που πρόδωσε. Γιατί τότε είχαν κι ένα παρελθόν να πουλήσουν, δεν είχε φτάσει το τέλος της ιστορίας.
Ενώ σήμερα τα έχουν όλα ξεπουλημένα εξ αρχής, δεν τους έμεινε τίποτα να πουλήσουν. Μπαίνουν τα ματ στο γήπεδο αλλά αυτοί νοιάζονται μόνο να τιμήσουν το συμβόλαιο, που η τιμή του έχει πολλά μηδενικά, ασορτί με την προσωπικότητά τους.

Τρίτη προσέγγιση των μέσων η κριτική από τα αριστερά. Οι παίκτες είναι απεργοί εσωτερικού και πουλάνε μαγκιά εκ του ασφαλούς. Ας απεργούσαν και στην ευρωλίγκα και τότε εμείς θα τους στηρίζαμε.
Αυτό είναι με διαφορά το πιο φαιδρό επιχείρημα. Σαν εμάς τους μπλόγκερ που κάνουμε κριτική στο κόμμα και στους άλλους ότι είναι ανεπαρκείς και μετά λέμε πάρτε πρώτα τα όπλα για επανάσταση και τότε θα 'μαστε στο δρόμο μαζί σας. Και για τους μπλόγκερς δεν ξέρω, αλλά το σινάφι των ρουφ τουλάχιστον θα έβγαζε αφρούς απ’ το στόμα του με την απεργία στην ευρωλίγκα (πόσο μάλλον αν παίρναμε τα όπλα).

Εκτός από τα σκυλιά των καε, υπάρχουν κι αυτά του σωλήνα βασιλακόπουλου που είναι βαθύ πασόκ του ογδόντα και θα μπορούσε να ψηφίζει δημαρά και παρών στο μνημόνιο. Αυτοί το ανάγουν σε προσωπική κόντρα κι έχουν βάλει στο στόχαστρο το λάζαρο που έχει λέει προσωπικές φιλοδοξίες και τα κάνει όλα για ένα γινάτι. Κι όλα αυτά γιατί μπήκε μπροστά σε μια κινητοποίηση που ήταν συλλογική απόφαση με ευρεία πλειοψηφία σε μια πολύ μαζική συνέλευση. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Το παραμύθι είχε ξεκινήσει μερικά καλοκαίρια πριν σε μια προετοιμασία της εθνικής που ο φίλιππας την είχε πέσει στο λάζαρο γιατί το είχε ρίξει στο συνδικαλισμό κι αποπροσανατόλιζε την ομάδα. Τα συνδικάτα ήταν παλαιόθεν το πρώτο πράγμα που χτυπούσε ο (σοσιαλ)φασισμός.

Κι αφού βρήκανε τον κακό της υπόθεσης του φώναζαν όλοι εν χορώ δεύρον έξω απ’ το γήπεδο ρε κωλόπαιδο, αλλιώς στέλνουμε τα ματ.
Υπάρχει επίσης κι η γραμμή (γ)καλημερίδη που λέει ότι ο λάζαρος δεν είναι κακό παιδί, τον παρέσυραν! Λες κι έπεσε στα ναρκωτικά!
Και δηλ ποιος τον παρέσυρε; Τα ξένα κέντρα; Το ρωσόφιλο μπλοκ όπου γεννήθηκε; (η οακκε ακόμα να πάρει θέση). Το πανίσχυρο λόμπι των παικτών της Α2; Ποιος διάολε;

Και τα καλά παιδιά ποια είναι; Οι απεργοσπάστες, αυτοί που λούφαξαν, που υπέκυψαν στους εκβιασμούς των προέδρων, που κοίταξαν την πάρτη τους. Παιδιά-διαμάντια, σαν τον κολλητό του λάζου που δεν ξέρει να πει μια φράση και τον παπαλουκά που γράφει καλά όταν βγαίνει στο θέμο. Κι έδιναν και κάτι λεφτά με τη wind σε φιλανθρωπίες για κάθε καλάθι που βάζανε με την εθνική. Ορίστε, έχουν και κοινωνικές ευαισθησίες.

Ή σαν τον αντιπρόεδρο του πσακ, το γιουρούση, που έβγαλε ανακοίνωση παραίτησης για τη δημοκρατία και τη χούντα του ενός. Κι είπε ότι θα είναι αλληλέγγυος σε έναν άλλο πσακ με ειλικρινή πρόθεση για αληθινές θεσμικές αλλαγές.
(Επιστροφή στην κορυφή, στον τίτλο του κειμένου. Για εδώ πάει).

Δεν έχω πρόθεση να αγιογραφήσω τους απεργούς. Κάποια αιτήματα όπως το ασφαλιστικό είναι αυτονόητα (και τα αυτονόητα είναι τα πιο δύσκολα στις μέρες μας). Κάποια άλλα είναι λίγο πιο συντεχνιακά.
Και ο λάζος τη δευτέρα έλεγε ότι φεύγει απ' τον παοκ γιατί η διοίκηση εκβίαζε τους ξένους παίκτες με διακοπή συμβολαίου για να κατέβουν. Αλλά μία μέρα μετά (τα) γύρισε και ζητούσε συγνώμη.

Όπως και να 'χει όμως μοιάζει να είναι ο τελευταίος των μοϊκανών με χαρακτήρα. Πολύ βαρύς για να παίξει περιστροφές και πικ εν ρολ, αλλά πρωταθλητής ευρώπης με την εθνική στο βελιγράδι. Ξεγραμμένος στο φάιναλ φορ της μπολόνια απ' τον ομπράντοβιτς που έλεγε ότι θα το πάρει και με το λάζο σέντερ (σα να ‘λεγε ο γκουαρντιόλα ότι θα πάρει το τσάμπιονς λιγκ ακόμα και με φαν μπρόνκχορστ αριστερό μπακ). Αλλά γύρισε μόνος του έναν χαμένο ημιτελικό με τη μακάμπι.

Τα σημαντικά όμως είναι εκτός παρκέ. Εκεί όπου έχει το θάρρος της γνώμης και δε βάζει να παίξει η κασέτα με τα κλισέ. Κι όταν χρειάστηκε, τα έβαλε και με τους οργανωμένους: εγώ δεν παίζω για τη θύρα τρία και το σούπερ τέσσερα, αλλά για τους φιλάθλους.

Μετά την απεργία έδινε συνέντευξη στο κόντρα κι έλεγε ότι αποτυγχάνει μόνο όποιος κάθεται σπίτι, στον καναπέ, άπραγος. Οποιος σηκώνεται και δίνει μάχη, πάντα πετυχαίνει.
Κι έσφαξε με το βαμβάκι τους απεργοσπάστες.
Έτσι δε γίνεται συνήθως; Οι λίγοι παλεύουν για τους πολλούς. Κάποιοι φοβούνται τις απειλές. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που βρίσκουν στις απειλές τη δικαιολογία για να μην κάνουν αγώνα. Αυτό γίνεται συνήθως.
Δύσκολο να μη σκεφτείς συνειρμικά ότι αυτό το παιδί έχει σοβιετικές ρίζες και κάτι του έμεινε. Κι ας πρόλαβε μόνο την τελευταία δεκαετία της παρακμής.

Αυτό το διήμερο το πρωτάθλημα συνεχίστηκε κανονικά χωρίς απεργία. Και ζήσαμε εμείς καλύτερα χωρίς να ενοχλείται η αισθητική μας. Να το χαιρόμαστε. The show must go on.

Ναι ρε συ, αλλά τι σόου είναι αυτό; Άλλοι φτιάχνουν την ομορφιά στο παρκέ και στην κερκίδα και άλλοι την καρπώνονται και βγάζουν υπεραξία. Κι έβαλαν στη μέση το θεό του χρήματος και της σκοπιμότητας που κατέστρεψε την χαρά του απλού πιστού. Στράγγιξαν το άθλημα όσο ήταν της μόδας και το άφησαν να αργοπεθαίνει. Έστησαν μονοπώλια στους τίτλους και στα κέντρα αποφάσεων και ψάχνουν να βρουν τι φταίει για την πτωτική τάση στο κέρδος, το ενδιαφέρον και τα εισιτήρια. Μέχρι κι ο γκάλης που έφερε στην ελλάδα τα χρυσά συμβόλαια που είναι σκέτη πρόκληση, λέει ότι παλιά παίζανε βέβαια για τη νίκη αλλά τους ένοιαζε να προσφέρουν και θέαμα.

Κι εν τω μεταξύ ο κόσμος ψάχνει να απαυτώσει τον αιώνιο για να ρεφάρει απ' το πήδημα που τρώει κάθε μέρα στη δουλειά και γενικώς. Ναι ρε φίλε, αλλά αν δεν έχει θέαμα κι έρθει με 1-0 σε στιλ λιμόζ, δεν είναι σεξ. Αγχωμένη μαλακία, διδυμότειχο μπλουζ είναι. Ενώ στον έρωτα κι από κάτω να είσαι, το ευχαριστιέσαι και σου μένει κάτι να διηγείσαι.

Αλλιώς τι κάνουμε; Εσύ ντύνεσαι με δίχρωμα κασκόλ. Παίζουμε ξύλο για μια φανέλα που μας κερατώνει με τον χορηγό που τη στολίζει (ή τη λερώνει, όπως το πάρει κανείς). Ε, κερατάδες και δαρμένοι, δε λέει. Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και πίστευα ότι δεν θα έθιγε κανείς το συγκεκριμένο θέμα.Ο Λάζος είναι τίμιος.Τέλος.

Ο Παπαλουκάς έβγαινε και έλεγε ότι το να μην χάσει ο Ολμπιακός βαθμούς είναι πάνω από την απεργία και οι βαζέλες κατέβηκαν και έπαιξαν ενάντια στους 5 παίκτες του Παοκ χωρίς ντροπή.Αλλά τι τους νοιάζει αυτούς.Αυτοί παίρνουν εκατομμύρια το χρόνο,οι υπόλοιποι βέβαια ούτε παίρνουν κάτι ούτε ασφαλίζονται.

Ο Λάζος και όσοι κάθονταν μαζί του στο παρκέ είναι τιμημένοι και νικητές στα μάτια μας,οι υπόλοιποι μαζί με τις διοικήσεις που εκβίαζαν και τους ηλίθιους οπαδούς που τους έβριζαν να πάνε στο διάολο.

haridimos είπε...

Το 87 υπήρχε και η Πρώτη στα ΜΜΕ οπότε η αντιμετώπιση ήταν διαφορετική :-) Πάντως και τότε οσφπ-παο ήταν απεργοσπαστες (μαζι με τον τσάτσο ΟΦΗ και τον νιώνιο που είχε βρει ευκαιρια για να βγει ευρωπη με τους μηδενισμους των ΑΕΚ-ΠΑΟΚ κλπ.) . Τυχαίο ; Δε νομίζω..

Σωστος ο αλχημιστής .
όμως ενώ η αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις δεν παύει να τονίζει τα δικαιώματα των μεταναστών, στο θέμα του ΠΣΑΚ ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο Συν, ούτε το ΕΕΚ, ούτε η Ανταρσυα ανέφεραν κάτι για το γεγονός πως οι ξένοι παικτες ΔΕΝ ειναι μέλη του ΠΣΑΚ (οι κοινοτικοι μπορουν να γραφουν, αλλά δεν τους θέλουν ουτε κι αυτους)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Χαρίδημε, στο φύλλο της κόντρας στα αθλητικά, έχει λέει ένα παλιότερο σύνθημα από πανό της ορίτζιναλ. ο αγώνας ενάντια σε παο, οσφπ είναι αγώνας ενάντια σε κράτος κ κεφάλαιο.

Σωστός ο αλχημιστής για την εργατική αριστοκρατία. Μαζί επιβεβαιώθηκαν κ μια σειρά απεργιακές αλήθειες.
Το κράτος είναι πάντα στο πλευρό της εργοδοσίας. Κι οι απεργοί βρίσκουν απέναντί τους τα ματ όσο φραγκάτοι ή διάσημοι κι αν είναι.

Κι οι καπιταλιστές νομίζουν ότι είναι ευεργέτες κ πως χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ούτε πλούτος, ούτε και μπάσκετ.
Το μπάσκετ είμαστε εμείς, όπως είπε κ ο λουδοβίκος ο δεύτερος της δυναστείας των γιαννακοπουλαίων.

bhoy είπε...

Μόνο που Χαρίδημε,αν ενθυμούμαι ορθώς κι επειδή μιλάμε για μπάσκετ,οι παίχτες του ΠΑΟ το 1991 είχαν απεργήσει στον Τάφο του Ινδού!!! Μόνο ο Ιωαννίδης είχε απαγορεύσει τους παίχτες του ΟΣΦΠ να συμμετάσχουν.

Όσο για τους Αφούς,που τώρα προετοιμάζουν το κλίμα για συμμετοχή σε άλλη λίγκα,τότε είχαν διαφωνία μεταξύ τους.

bhoy είπε...

ΑΛΧΗΜΙΣΤΗ ουδείς έβρισε τους παίχτες απεργούς,ουδείς!!! Μην διαβάζεις τις μαλακίες.

Ούτε καν στο ΟΑΚΑ...

υ.γ. προσυπογράφω όσα γράφεις για τους "ήρως σταρ".Προσωπικά δεν ξαναχειροκροτώ ακόμη και παπάδες να κάνει,κανέναν παίχτη.

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα να αναφερθώ και στη δημοσιογραφική ελίτ του αθλήματος.Που είναι το μοναδικό άθλημα που οι δημοσιογράφοι του,που είναι μετρημένοι και φίρμες,διοικούν μαζί με τον βασιλακόπουλο.
Υπάρχει άνθρωπος που να συμπαθεί τον Συρίγο;;Που βάλθηκε να διώξει τον Λάζο από την εθνική γιατί ήταν συνδικαλιστής;
Ο Λάζος στο ΟΑΚΑ πρόπερσι τραγουδούσε πούστη Βασιλακόπουλε με τον κόσμο,κοντραρίστηκε με τους Συρίγους και είπε για τον Ιωαννίδη αυτά που μου λεγε ο πατέρας μου και τα ξέραμε όλοι αλλά δεν τα λεγε κανείς επίσημα.
Και μόνο για αυτά εγώ προσωπικά τον έχω ψηλά κι ας μην έπαιξε ποτέ στην δικιά μου διαλυμένη ομάδα.

haridimos είπε...

@bhoy
απάντησα για την απεργια των ΠΑΕ το 1987, οχι στο μπασκετ το 91 και τα καραγκιοζιλικια του Ιωαννιδη..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δυστυχώς οι 'σύντροφοι' του χάρη και του αλχημιστή στο ελληνικό έβριζαν τον παπαδόπουλο. Το ίδιο νομίζω στο αλεξάνδρειο, μάλλον για όσα είπε για τους οργανωμένους.

Κάποιοι φίλοι της κε του μπλοκ μου είπαν ότι ο συρίγος πήρε θέση υπέρ του λάζου στην εφημερίδα του (είδες άμα δε διαβάζεις ελευθεροτυπία;) και είπε πως τον είχαμε παρεξηγήσει..!
Ίσως να τα 'χει σπάσει και με το σωλήνα που χώρισε τους παίκτες σε σημαντικούς κι ασήμαντους κι είπε ότι όλοι οι σημαντικοί παίκτες αγωνίστηκαν κανονικά..

Ανώνυμος είπε...

Εδώ στο Ελληνικό η διοίκηση (Καραμανλή) της ομάδας στο τέλος του δεκαλέπτου έλεγε από τα μεγάφωνα ότι ευχαριστούσε τους παίχτες που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δεν απήργησαν εν τέλει και μετά στο τέλος του αγώνα έβγαλαν ανακοίνωση προς τα μμε κ έλεγαν ότι ουδέποτε επενέβησαν στους παίχτες καθώς η απεργία είναι δικαίωμα.
Τώρα οι οπαδοί της ομάδας είναι ιδιαίτερη περίπτωση.Ένας Ιταλός αναρχικός μια μέρα μου λεγε ότι είναι Αεκ γιατί είναι η ομάδα των εξαρχείων.Τι να του πω και γω μετά..
Και οι μεσολογγίτες αεκ είναι και πανό με κάτι ωραίες ελληνικές σημαίες με σταυρό έχουμε στην κερκίδα.
Πάντως γενικότερα οι οπαδοί δεν νομίζω πως θα νιώθανε ποτέ από απεργία.

haridimos είπε...

Στο Ελληνικό έβριζαν τον Λάζο, γιατί αν δε γινόταν το ματς, θα έτρωγε ένα ξεγυρισμένο μηδενισμό η Α.Ε.Κ. και θα είχε πέσει με το καλημέρα ...
Και κυρίως τον έβριζαν επειδή έπαιζε στο βάζελο (και το βράδυ είχε ντέρμπυ με παο στο οακα ποδοσφαιρο)
Το σύνθημα "τατιανα λεσβία θύρα 13, μαμιεται ο παο και η αστυνομία" ήταν το μόνο που ακουστηκε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι ο ηρακλής θα έπεφτε, αλλά έδωσε δύο έλληνες για να μη μηδενιστεί η ομάδα κι οι υπόλοιποι κράτησαν την απεργία. Από την ορίτζιναλ περίμενα άλλη φιλοσοφία. Κακώς βέβαια...

Trash είπε...

Ο Λάζος είναι παλληκάρι, και δυό φορές μπράβο του, που τόσα χρόνια βγαίνει μπροστά για τα δικαιώματα των παιδιών που παίζουν απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, ενώ ο ίδιος με την καριέρα που είχε, φαντάζομαι πως το οικονομικό του το έχει λύσει προ καιρού.
-Για τα υπόλοιπα οπαδικά, εγώ βρήκα την υγεία μου από τότε που παρακολουθώ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τον Αστέρα Εξαρχείων.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός διατηρεί την μαγεία του ακόμη.

Ανώνυμος είπε...

Οι νέες γενιές της ορίτζιναλ,από αυτά που έχω δει τα τελευταία χρόνια, δύσκολα θα ασχολούνταν με το να σηκώσουν ας πούμε πανό ενάντια στο κεφάλαιο σήμερα όπως άλλες δεκαετίες,οπότε δεν ξέρω αν περίμενα κάτι διαφορετικό.Το μόνο που μας σώζει είναι ότι κάνουμε παρέα με τους σταλινιστές της Λιβόρνο.

Ανώνυμος είπε...

http://www.google.com/hostednews/epa/article/ALeqM5iai6CVGrDjmdoa-9bl9imk9ha8jw?docId=9262220

Για παράδειγμα των όσων γράφω από πάνω..Η επικαιρότητα μας προλαβαίνει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Είναι κι η μόνη περίπτωση που ο λάος δε λέει έξω οι ξένοι γιατί συμπαθεί τους απεργοσπάστες

demis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
demis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
demis είπε...

Πάντως ο Λάζος τα γύρισε τελικά, και στο τέλος -όταν έμεινε μόνος- μέτρησε η καριέρα. Αξίωνε από τη διοίκηση να μην παίξουν, όχι μόνο οι έλληνες παίκτες, αλλά και οι ξένοι, και η ομάδα να μηδενιστεί. Έβρισε με χυδαιότατα λόγια τον Σταυρόπουλο -μια πραγματική σημαία του μπασκετικού ΠΑΟΚ- και μετά "κατάλαβε" το λάθος του και ζήτησε ταπεινά συγγνώμη.
Είμαι ένας από τους Μοικανούς που περιγράφεις, και μου κάνει εντύπωση που αναφέρθηκες στο ρεζιλίκι του '94. Πρέπει να είναι ο πιο ξεφτίλα τελικός στην ιστορία του αθλήματος. Οι "επιστήμονες" είχαν κάνει -και πάλι- το θαύμα τους.
Αυτοί και ο βάζελος κατέστρεψαν το άθλημα. Πόσο πιο ωραίες ήταν οι εποχές με -το μακαρίτη- τον Πέντγουει ή τον Μάικ Τζόουνς ή τον Άντονυ Κουκ κλπ. κλπ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο λάζος δεν έβρισε τη σημαία του παοκ αλλά τον άνθρωπο της διοίκησης που απειλούσε με διακοπή συμβολαίου τους ξένους που είχαν συμφωνήσει αρχικά να μην κατέβουν να παίξουν. Κι από αυτή την άποψη καλά έκανε, άσχετα αν ζήτησε συγνώμη για τις βρισιές, ή τα γύρισε συνολικά για να μη μείνει χωρίς ομάδα.

Το ρεζιλίκι είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι παίκτες με χαρακτήρα που έλεγαν 'πάμε να φύγουμε, τι κάνουμε εδώ πέρα'; Κι αυτά τα λέει ένας αρειανός.
Σήμερα εκτός από τις στιγμές των αναμνήσεών μας σπανίζουν κι αυτές οι προσωπικότητες που είναι το αλατοπίπερο για τον κόσμο που αγαπά το άθλημα.

bhoy είπε...

Tο άθλημα μήπως πρωτογαμήθηκε {sic!} από τις Διοικήσεις ΆΡΗ-ΠΑΟΚ;;;

Α!!! Και κάτι Μισούνοφ,Πετσάρτσκι,Στογιάκοβιτς + τους ελληνοαμερικάνους της ΑΧΕΠΑ δεν τους ξεχνάμε (όπως βέβαια και τον Στεργάκο-Νέλσον).

Αυτά γιατί φαίνεται πως ο αντι-ΠΟΚ σταλινισμός τυφλώνει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στο κείμενο αναφέρεται πως πρώτος ο γκάλης έφερε στην ελλάδα τα χρυσά συμβόλαια. Κατ' επέκταση και τον επαγγελματισμό με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Κατά τα άλλα ήταν πολύ προφανές ότι ο στόχος του κειμένου δεν ήταν το ποκ, αλλά μια γενικότερη κατάσταση.