Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Άτιμη βιολογία

Ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει όποιος έρχεται σε επαφή με τον όμιλο είναι για τη σχέση βιολογικού-κοινωνικού. Την οποία οι βαζιουλινικοί θεωρούν ως τη βασική αντίφαση που θα κινεί την κομμουνιστική κοινωνία. Εκεί όπου θα έχει λυθεί η βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και οι αντιθέσεις που πηγάζουν από το δίπολο παραγωγικές δυνάμεις-παραγωγικές σχέσεις.

Η βασική αντίθεση είναι θέμα που μπορεί πραγματικά να σου πάρει τα μυαλά. Να ξέρεις πχ ότι η βασική αντίθεση στον καπιταλισμό είναι ότι η εργασία κοινωνικοποείται ολοένα και περισσότερο, αλλά οι καπιταλιστές ιδιοποιούνται τους καρπούς της ατομικά. Και να έρχεται ο αντίλογος (όχι της πάτρας) ότι αυτή η αντίθεση είναι παράγωγη της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας. Που με τη σειρά της είναι η ειδική μορφή που παίρνει στον καπιταλισμό η αντίθεση μεταξύ νεκρής και ζωντανής εργασίας.

Και γιατί να είναι αυτή η βασική σχέση; Γιατί αναφέρεται στο κομμάτι της παραγωγής και την εργασία, που είναι το κλειδί για να ερμηνεύσουμε τις κοινωνικές σχέσεις. Ενώ στην αντίθεση που αναφέρει ο μαρξ, το δεύτερο σκέλος (η ατομική ιδιοποίηση των προϊόντων) έχει να κάνει με τη διανομή. Που σε σχέση με την παραγωγή είναι δευτερεύον και παράγωγο.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τη βασική αντίφαση στο σοσιαλισμό, που δεν είναι αυτόνομη κοινωνία με ξεχωριστό τρόπο παραγωγής, αλλά πρώιμος κομμουνισμός με κατάλοιπα και μεταβατικά χαρακτηριστικά. Τη βασική αντίφαση δεν πρέπει να την ψάξουμε στο κομμάτι της διανομής-κατανάλωσης και τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες που αναφέρει ο σύντροφος με το μουστάκι στο –πολύ αξιόλογο κατά τα άλλα- βιβλίο του για τα οικονομικά προβλήματα στην εσσδ. Αλλά στο διαλεκτικό δίπολο παραγωγικών δυνάμεων-σχέσεων παραγωγής και στην κρατικοποίηση. Η οποία παραμένει τυπική κοινωνικοποίηση, δηλ κοινωνικοποίηση από το κράτος εκ μέρους όλη της κοινωνίας, όσο δεν επικρατεί η αυτοματοποίηση και ο καθολικά κοινωνικός χαρακτήρας των μέσων παραγωγής. Με άλλα λόγια όσο το κράτος δεν ταυτίζεται με την κοινωνία και παραμένει η ανάγκη ύπαρξής του ως μια δύναμη πάνω από αυτήν.

Κι αφού ξεχάσαμε κι αυτά που ξέραμε επιστρέφουμε στη σχέση βιολογικού-κοινωνικού. Την οποία αν θέλαμε να την απλουστεύσουμε θα λέγαμε ότι είναι η διαλεκτική σχέση μεταξύ φύσης και κοινωνίας. Κι όταν λέμε διαλεκτική σημαίνει ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Η σχέση της φύσης με την κοινωνία δεν είναι αρμονική, αλλά κατά βάση συγκρουσιακή. Μια διαρκής πάλη του ανθρώπινου είδους για επιβίωση, ένας σκληρός αγώνας ενάντια στο θάνατο και τα στοιχεία της φύσης. Στα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος είχε προσδόκιμο μέσο όρο ζωής δέκα με δεκαπέντε χρόνια και σε κάθε κυνήγι της αγέλης θρηνούσε θύματα.

Η εξέλιξη των έμβιων οργανισμών είναι μια διαρκής επίλυση –πολύπλοκη κι αντιφατική- αυτής της αντίθεσης υπέρ της ζωής. Περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν έχουν τα είδη οργανισμών που ανέπτυξαν μεγαλύτερη ευελιξία –δηλ τα θηλαστικά.

Ο άνθρωπος αρχίζει να χρησιμοποιεί εργαλεία, με άλλα λόγια διαμεσολαβεί τη σχέση του με το περιβάλλον κι αρχίζει να διακρίνει τον εαυτό του από αυτό. Αναπτύσσει συνείδηση και τα ένστικτά του σταδιακά αδυνατίζουν.

Αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί μειονέκτημα από βιολογικής άποψης, εξελίσσεται σε πλεονέκτημα για τον άνθρωπο, που μπορεί να επεμβαίνει συνειδητά στο περιβάλλον, αντί να προσαρμόζεται παθητικά και να υποτάσσεται. Κι αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα ζώα. Όχι η δραστηριότητα γενικά κι αόριστα, αλλά η συνειδητή, σχεδιασμένη δραστηριότητα που σκοπεύει σε κάτι. Εκεί ακριβώς εντοπίζει κι ο μαρξ την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα. Ή αλλιώς του χειρότερου αρχιτέκτονα που έχει συλλάβει από πριν το σχέδιο του κτιρίου που θέλει να φτιάξει, από την καλύτερη ‘εργάτρια’ μέλισσα που φτιάχνει την κερήθρα της, όπως αναφέρει στο γνωστό παράδειγμα από το Κεφάλαιο.

Την εργάτρια τη βάζω σε πλάγια γραφή και εισαγωγικά, γιατί μόνο η συνειδητή δραστηριότητα συνιστά εργασία. Τα ζώα δεν έχουν συνείδηση, αλλά ένστικτα στα οποία και υπακούνε τυφλά. Κατά συνέπεια σχηματίζουν ομάδες που φτάνουν μέχρι το επίπεδο της αγέλης, αλλά δεν είναι κοινωνίες, γιατί στο επίκεντρο των κοινωνικών σχέσεων βρίσκεται η εργασία.

Οι αναρχικοί αντιμετωπίζουν τη φύση με θρησκευτικό τρόπο. Και βλέπουν τη σχέση του ανθρώπου με αυτήν ως μια ειδυλλιακή σχέση που παραβιάστηκε, τον απομάκρυνε από τη φύση του και τον έκανε δυστυχισμένο. Δηλ μια παραλλαγή του προπατορικού αμαρτήματος.
Η φύση όμως δεν είναι –όπως πολλοί φαντάζονται- ο παράδεισος της εδέμ που τα προσφέρει όλα έτοιμα. Το ανθρώπινο είδος επέζησε κι εξελίχθηκε ακριβώς επειδή μπορεί να μετασχηματίζει το φυσικό του περιβάλλον.

Ο πολιτισμός κι η τεχνολογία αντανακλούν την κοινωνική φύση του ανθρώπου και τα επιτεύγματά της. Ο τεχνοφοβικός θρήνος για την εξάρτησή μας από αυτά, καταλήγει να θρηνεί που είμαστε άνθρωποι. Τι μένει από τον άνθρωπο αν τα απαρνηθεί όλα αυτά;

Η ουσία του, απάντησε ένας αναρχικός που ήρθε στον τελευταίο όμιλο.
Λάθος. Μένει ένα αδύναμο πλάσμα που θα υποτασσόταν στις δυνάμεις της φύσης χωρίς να μπορεί να τις ελέγξει και θα ήταν καταδικασμένο σε αφανισμό, είπε ο σοβιετικός κυριούλης.
Κι όσο για την ουσία του ανθρώπου, όπως λέει ο μαρξ, αυτή είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων. Η κοινωνία όμως δε θα υπήρχε χωρίς την εργασία και τη συνειδητή επενέργεια στο φυσικό περιβάλλον.

Πανομοιότυπη είναι και η φροϋδική θεώρηση που βλέπει τον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο (το προπατορικό αμάρτημα που λέγαμε). Θρηνεί για τα ταμπού και τον εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους, το οποίο και θεωρεί έρμαιο των ενστίκτων του (τα οποία με τη σειρά τους καταπιέζονται και κάνουν τον άνθρωπο δυστυχισμένο). Το κοινωνικό έπεται λαχανιασμένο πίσω από τα ένστικτα, τα οποία ο φρόιντ θεωρεί δοσμένα κι αμετάβλητα, χωρίς να εξετάζει την κίνηση και τη μεταβολή τους στον χρόνο.

Η απολυτοποίηση της φύσης και του βιολογικού στοιχείου βρίσκει εφαρμογή και στον κλάδο της γενετικής με το λεγόμενο βιολογικό αναγωγισμό.
Άτιμη βιολογία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια, γιατί δεν είχαν τα σωστά γονίδια και βιολογικά κονέ με την άρια φυλή.

Αχρείοι ψευτοεπιστήμονες που φυσικοποιούν τις κοινωνικές σχέσεις και αποφαίνονται ότι ο εγωισμός κι η ιδιοκτησία είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης, εγγεγραμμένο στο γενετικό του υλικό. Ανακαλύπτουν γονίδια που ορίζουν κάθε ανθρώπινη λειτουργία και συμπεριφορά, από το γονίδιο της εγκληματικότητας μέχρι το γονίδιο του αριστερού!
Κι έτσι σου ‘ρχεται να τους πεις ότι αν υπήρχε γονίδιο της ηλιθιότητας θα ήταν κάτοχοι με αποκλειστικά δικαιώματα. Αλλά έτσι θα επιβεβαίωνες τη θεωρία τους.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο κοινωνικός αναγωγισμός που στραβώνει το κλαδί από την ανάποδη και δεν αναγνωρίζει καμία βιολογική διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο ακραίος κοινωνιολογισμός ανάγεται στην αστική φιλοσοφία, μας είπε ο σοβιετικός κυριούλης. Παραγνωρίζει την ιδιοσυγκρασία (που έχει να κάνει κατά βάση με το νευρικό σύστημα κάθε ατόμου), περνάει από το συμπεριφορισμό και τη θεωρία του tabula rasa και οδηγεί σε μια –κατεξοχήν αστική- αφηρημένη ισότητα που χάνει το συγκεκριμένο άτομο και δείχνει επιδερμικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο (στην ουσία ενδιαφέρεται μόνο για τα εμπορεύματα και την αφηρημένη ισότητα της αγοράς).

Εκεί συναντάμε εκ νέου τους αναρχικούς (στην αντίθετη απολυτοποίηση αυτή τη φορά) και όσους θεωρούν πως το φύλο είναι εξ ολοκλήρου κοινωνική κατασκευή. Το παπαγαλάκι του κρεμλίνου μου έλεγε ένα παράδειγμα από τη μουσική και τη φωνητική (είμαι σίγουρος ότι κάτι δε λέω σωστά) για τα μπάσα και τα άλτο που μπορούσαν να τα τραγουδήσουν μόνο άντρες και γυναίκες αντίστοιχα. Υπήρχαν και άντρες τενόροι που τραγουδούσαν άλτο, αλλά για να καταφέρουν να πιάσουν τις ψηλές νότες έπρεπε λέει να τους ευνουχίσουν.

Κι έτσι το παπαγαλάκι έφτασε στο συμπέρασμα πως αν δεν πάρεις υπόψη σου τη βιολογία, φτάνεις στο σημείο να ευνουχίζεις τον άνθρωπο. Όχι μόνο τους άντρες τενόρους, αλλά τον άνθρωπο συνολικά ως υπόσταση. Για τη δε μουσική, ούτε συζήτηση.

Για τη διαλεκτική δεν υπάρχουν τέτοια διλήμματα, φύση ή κοινωνία. Και το ένα και το άλλο. Όχι χώρια, αλλά σε μια διαλεκτική ενότητα, νύχι και κρέας που λέει κι η αλέκα. Όπου οι δυο πόλοι βρίσκονται σε στενή αλληλεπίδραση, αλλάζουν διαρκώς και μετασχηματίζονται. Και η διαλεκτική ερευνά το πρωτεύον και τους νόμους κίνησης.

Το γένος για παράδειγμα είναι μια μικρή κοινότητα, μια κοινωνική ομάδα, αλλά βασίζεται σε καθαρά βιολογικούς δεσμούς αίματος. Κατάλοιπά του μπορούμε να βρούμε ακόμα και σήμερα σε ανηρημένη μορφή. Τέτοιο πχ είναι το έθιμο της βεντέτας (κρητικής ή μανιάτικης) που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας.

Αν επικρατούσε αύριο μια σοσιαλιστική επανάσταση στην ελλάδα, εκτός από τις αστικές σχέσεις παραγωγής, θα έπρεπε να μετασχηματίσει και τέτοιου είδους σχέσεις, που είναι προαστικές, ενίοτε μάλιστα και προταξικές. Με τέτοιες ακριβώς σχέσεις ήρθε αντιμέτωπη η σοβιετική εξουσία στο καζακστάν και τις υπόλοιπες ασιατικές δημοκρατίες. Την ίδια στιγμή που ο νικήτας μιλούσε για είσοδο στον κομμουνισμό εντός εικοσαετίας, ενώ σήμερα πολλοί κυνηγάν την ίδια χίμαιρα κι επικρίνουν τους σοβιετικούς που δεν κατάφεραν να την πιάσουν.

Οι δύο πόλοι μιας διαλεκτικής σχέσης περνάνε από πέντε διαφορετικές φάσεις. Την ταυτότητα, τη διάκριση, τη διαφορά, την αντίφαση και την αντίθεση. Τα δύο τελευταία μπορεί να τα λέω με λάθος σειρά. Κι επίσης δυσκολεύομαι να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ διάκρισης και διαφοράς. Μπορώ όμως να τα καταλάβω πολύ καλύτερα μέσα από το διαλεκτικό σχήμα της άρνησης της άρνησης. Και ξέρω ότι έτσι σκέτα, όλα αυτά τα χεγκελιανά φαίνονται στρυφνά κι ακατανόητα, αλλά γίνονται καθαρά και ξάστερα μέσα σε ένα παράδειγμα.

Εν αρχή οι ζωντανοί οργανισμοί είναι ένα με τη φύση. Ο άνθρωπος σταδιακά ξεχωρίζει από αυτήν κι αρχίζει να σχηματίζει κοινωνίες. Η αντιθετική σχέση εξελίσσεται, οξύνεται και φτάνει στο ανώτερο σημείο της, όπου επιλύεται. Οι δύο πόλοι της αίρονται διαλεκτικά, μετεξελίσσονται σε μια καινούρια ποιότητα και κατακτούν την προηγούμενη ενότητα σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο όπου καλούμαστε να λύσουμε τον κόμπο της αντίθεσης και να αποκαταστήσουμε την ενότητα των δύο πόλων. Ο μαρξ λέει ότι η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. Αν εμείς συνεχίσουμε να καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον θέτουμε θεμέλια για την αυτοκτονία του είδους μας και τη βαρβαρότητα. Που είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε, αν δεν προχωρήσουμε στο σοσιαλισμό.

Εδώ θα μπορούσαν να μπουν μια σειρά ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, αλλά ήδη το κείμενο έχει γίνει μακρινάρι. Πχ για τον κοινωνικό αναγωγισμό μιας μερίδας σοβιετικών βιολόγων που δε δέχονταν την ύπαρξη γονιδίων. Για το κατά πόσο και με ποιον τρόπο το κοινωνικό επηρεάζει το βιολογικό κι αν ο λυσένκο ήταν όντως ένας παρανοϊκός επιστήμονας, όπως μας λένε.

Ή ακόμα, για το αν υπάρχει διαλεκτική της φύσης, από τη στιγμή που τα φυσικά φαινόμενα είναι κυκλικά κι επαναλαμβανόμενα. Κάτι όμως που δεν αναιρεί την εξέλιξη. Αν αυτή είναι αργή και βασανιστική, σε αντίθεση με την ανθρώπινη κοινωνία που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, αυτό εξηγείται με τη σταδιακή ωρίμανση των φυσικών και κοινωνικών προτσές.

Οι νόμοι κίνησης δεν ήταν παντού και πάντα οι ίδιοι. Ο κόσμος σήμερα αλλάζει με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ’ ό,τι στους προηγούμενους κοινωνικούς σχηματισμούς (πχ φεουδαρχία). Ακόμα και μες στον καπιταλισμό τα διάφορα φαινόμενα επιταχύνονται κι ωριμάζουν. Στην εποχή του μαρξ, το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο οικονομικών κρίσεων προσέγγιζε τη δεκαετία, ενώ σήμερα οι φάσεις του κρισιακού κύκλου (ύφεση, ανάκαμψη) έχουν σχεδόν συγχωνευτεί με αποτέλεσμα ο καπιταλισμός να διέρχεται μια κρίση διαρκείας χωρίς να διαφαίνεται κάποια προοπτική άμεσης εξόδου στον ορίζοντα.

Όλα αυτά προσφέρονται και για μερικούς πολύ ενδιαφέροντες παραλληλισμούς.
Η αδιάκοπη πάλη του ανθρώπου για επιβίωση, ωριμάζοντας, αποκτά κοινωνικό περιεχόμενο και μετεξελίσσεται σε πάλη των τάξεων. Ο ανθρώπινος υποκειμενικός παράγοντας ωριμάζει διαρκώς, γίνεται αποφασιστικός στο σοσιαλισμό –όπου η πολιτική παίζει πρωτεύοντα ρόλο- για να αρθεί διαλεκτικά και να εκλείψει –με αυτή τη μορφή τουλάχιστον- στον κομμουνισμό (όπου δε θα υπάρχει πολιτική).

Κι η εμφάνιση του κομμουνισμού, ως ανώτερης βαθμίδας εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, απαιτεί ένα μεγάλο μεταβατικό διάστημα ωρίμανσης κι ενδέχεται να περάσει απ’ τα ίδια στάδια που πέρασε κι η βιολογική εξέλιξη μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου.
Ο σοβιετικός σοσιαλισμός μπορεί να ήτανε στο επίπεδο του αυστραλοπίθηκου και των ανθρωπίδων, τουλάχιστον όμως δεν ήτανε μαϊμού σοσιαλισμός, όπως αποφαίνονται μερικοί αυτοαποκαλούμενοι κομμουνιστές.
Κάποτε, στην κοινωνία του μέλλοντος, θα τα βλέπουμε όλα αυτά και θα γελάμε. Αλλά τώρα δε μας παίρνει να κοιτάμε αυτά τα εγχειρήματα αφ’ υψηλού και να τα απορρίπτουμε από την ασφάλεια του ύψους της μπανανιάς μας.

Όλα αυτά ήταν μια σειρά ακραίων συνειρμών και σημειώσεων κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνάντησης του ομίλου στη θεσσαλονίκη, όπου το παπαγαλάκι του κρεμλίνου εισηγήθηκε με βάση αυτό το κείμενο (http://www.ilhs.tuc.gr/gr/kyr_utop_87.htm) το οποίο δημοσιεύτηκε πέρσι στην ουτοπία, αφού πέρασε από σαράντα κύματα κι έναν ευτύχη.
Σε ένα από τα επόμενα τεύχη θα μπει κι ένα αφιέρωμα στη σοβιετική ψυχολογία. Η επιμέλεια και τα άρθρα θα είναι του ελληνικού τμήματος της λογικής της ιστορίας (όχι ότι υπάρχουν κι άλλα δηλ). Πρόσχωμεν.

-Τυχόν ευθύνη για χοντροκομμένες διατυπώσεις, διαπιστώσεις και συμπεράσματα –και γενικά για οτιδήποτε χονδρό- βαραίνει αποκλειστικά εμένα και τη λειψή αντιληπτική μου ικανότητα.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Σφυροδρέπανε, σε παρακολουθώ πολύ συχνά και μπορώ να πώ πως σε διακρίνω για την βαθύνοια σου. Πλήν όμως στο παρόν post αποφάσισες να κολυμπήσεις σε πολύ-πολύ βαθειά νερά περιπίπτοντας στο, ευρύτατα βέβαια διαδεδομένο, ατόπημα της αλαζονικής ανθρωποκεντρικότητας.
Είναι τόσα αυτά που θίγεις και τόσο λανθασμένα ώστε είναι αδύνατον να αναιρεθούν, όχι σε ένα αλλά ούτε σε 1.000 σχόλια.

Ζητήματα που μόνο ύστερα απο πολυετή εντρύφιση και διαλογισμό μπορούν να ΒΙΩΘΟΥΝ και όχι να γνωσθούν.
Κατά συνέπεια και μόνο σαν ασήμαντα στοιχεία για αναζήτηση απο σένα, αν βέβαια ενδιαφέρεσαι, αναφέρω σταχυολογικά.
1. Απο που συνάγεις πως η επιμήκυνση του μέσου όρου ζωής των ΑΤΟΜΩΝ αποτελεί στοιχείο ευρωστίας του είδους ; Επίσης ξαναδές τον λογικό ακροβατισμό της επομένης παραγράφου όπου πιθανόν χωρίς να το καταλάβεις ταυτίζεις τον οργανισμό με το άτομο.
"Περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν έχουν οι οργανισμοί που ανέπτυξαν μεγαλύτερη ευελιξία –δηλ τα θηλαστικά."
Στο ίδιο θέμα πώς συνάγεις απο την τυχαία Κοσμική Καταστροφή πρίν 60.000.000 έτη περίπου, συγκριτικό πλεονέκτημα για τα θηλαστικά και κατά συνέπεια για τον άνθρωπο ;
Μήπως χωρίς τον κομήτη τώρα θα μιλούσες για τις μεγαλύτερες πιθανότητες και ευελιξία των κομψόγναθων ;
Ένα ακόμα σημείο προς έλεγχο.
Έχεις την πεποίθηση πως όλα τα άλλα όντα πλήν της κορυφαίας Θεικής Δημιουργίας της Εβδόμης Ημέρας είναι το πολύ βιολογικά ρομποτάκια, χωρίς νοημοσύνη, συναισθήματα, βούληση, επιθυμίες, διάθεση για ευτυχία, αγάπη, μίσος, φόβο κ.ο.κ ;
Μήπως η αλαζονία του είδους μας μαζύ με τον πρό αιώνων αναγωγισμό (Καρτέσιος) εισέβαλλαν στο Μαρξιστικό οχυρό ;
Έγινα κάπως εριστικός, συμπαθάτε με.
Δηλαδή τα μυρμήγκια ρομπότ ;
Επίσης ψάξε την έννοια ΕΝΣΤΙΚΤΟ και δες μήπως είναι γέννημα της ίδιας άμετρης ανθρωποκεντρικής αλαζονίας που δεν μπορεί να ανεχθεί κανέναν άλλον Νού και κανέναν άλλον τρόπο Σκέψης πλήν του ημετέρου.
Ψάξε την αρχαιοελληνική λέξη ΜΗΤΙΣ και δες το εύρος εφαρμογής της, τότε που οι φίλοι της Σοφίας ήταν κάπως ταπεινόφρονες.
ευχαριστώ
TALIBAN

sosat είπε...

http://tasosnastos.blogspot.com/2010/11/blogers.html

Ανώνυμος είπε...

προς ταλιμπαν: ασε μας ρε φιλε πρωι πρωι... επισης απολιθωμα, δε θα ναι λιγο (εως πολυ) βαρετα στον κομμουνισμο αφου δε θα εχει πολιτικη? πως θα την παλευουμε??

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και την καλοπροαίρετη κριτική. Προτίμησα να καταγράψω κάποια πράγματα που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα από τον όμιλο, πιο πολύ ως δημοσιογράφος με επιφανειακή σχέση με το αντικείμενο παρά ως γνώστης του, αλλά εν γνώσει μου ότι μπορεί να τα στραπατσάρω και να στραπατσαριστώ κι εγώ.
Το κακό δεν είναι ότι κολύμπησα στα βαθιά, αλλά ότι δε φτάνω να πατήσω για να αναλύσω όσα έγραψα γιατί δεν τα κατέχω πλήρως, ακόμα κι αν συμπύκνωνες τις αντιρρήσεις σου σε ένα μόνο σχόλιο. Αν θέλεις διάβασε το κείμενο όπου παραπέμπω στο τέλος π έχει σαφώς περισσότερη αυστηρότητα και επιστημονικές αξιώσεις. Νομίζω ότι οι διαφωνίες σου πάνε πιο βαθιά από τις όποιες δικές μου άστοχες διατυπώσεις.

Παρακάτω. Προφανώς το σωστό είναι είδη οργανισμών και με την άδειά σου θα το διορθώσω κ στο κείμενο. Τα θηλαστικά δε θα γλίτωναν από το χτύπημα του κομήτη αλλά πρέπει να είχαν μεγαλύτερη ευελιξία πχ από τους δεινόσαυρους. Επειδή σε αυτό το σημείο είχα ένα κενό στις σημειώσεις μου και προσπάθησα να το καλύψω δημιουργικά θα αποταθώ στους πιο ειδικούς φίλους μου για να το καλύψουν καλύτερα ως προς το πλεονέκτημα που έχουν τα θηλαστικά (νομίζω ότι έχει να κάνει με τ πιο ανεπτυγμένο νευρικό τους σύστημα, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος). Τα πελονεκτήματα πάντως είναι σχετικά κι έχουν να κάνουν με τον εκάστοτε φυσικό περίγυρο και πολλές φορές κ με τον τυχαίο παράγοντα (όπως τον κομήτη που ανέφερες πχ).

Τα μυρμήγκια έχουν σκέψη κι έναν κώδικα να συνεννοούνται και τα ζώα έχουν συναισθήματα. Σίγουρα όμως δεν αναπτύσσουν συνείδηση. Δε θα δούμε ποτέ τα μυρμήγκια εργάτριες να ενώνονται και να επαναστατούν απέναντι στη βασίλισσά τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι ρόλοι τους παραμένουν παραμένουν αμετάβλητοι εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια στο εσωτερικό της κάθε φωλιάς.
Μπορεί να απαιτείται δουλειά μυρμηγκιού για να γλιτώσουμε από τους δικούς μας βασιλιάδες και τους κηφήνες που έχουν κάτσει στο σβέρκο μας, αλλά είμαστε σε πολύ καλύτεροι μοίρα από τις συναδέλφισσες, ακριβώς γιατί μπορούμε να αλλάξουμε συνειδητά τον κόσμο γύρω μας.

Το μόνο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι τι θα κάνουμε στον κομμουνισμό χωρίς πολιτική και εαακ (υποψιάζομαι ότι αυτήν θα την καταργήσουμε λίγο νωριτερα από το σοσιαλισμό). Ελπίζω να υπάρχουν μπλογκ τουλάχιστον για να ξεχαρμανιάζουν οι βετεράνοι του κινήματος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάτι ακόμα για το προσδόκιμο ζωής. Όταν ένα ζευγάρι αποκτά ένα μωράκι είθισται να του ευχόμαστε 'να σας ζήσει'. Κατάλοιπο προφανώς μιας εποχής όπου η επιβίωση του μωρού δεν ήταν καθόλου αυτονόητη. Στις μέρες μας αυτό ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων και προσωπικά το θεωρώ πρόοδο.
Επίσης θεωρώ τρομετό πισωγύρισμα που ισοδυναμεί με γενοκτονία τη δραματική μείωση στο μέσο προσδόκιμο των λαών της σοβιετικής ένωσης μετά το 91'.

sniper είπε...

Το καλυτερο κειμενο σου εδω και καιρο (αν και νομιζω οτι δε σε νοιαζει να ακους τετοια). Φοβερο και το παραδειγμα του παπαγαλακιου για τη μουσικη και τη φωνητικη, πολυ ευστοχο.

Και ναι, ο Λυσενκο ηταν ενας παλαβιαρης και μισος. Οπισθοδρομικος σε μια εποχη που η ΣΟβιετικη Ενωση επρεπε να ειναι ενα βημα μπροστα απο τους εχθρους της και αρκετα φανατισμενος ωστε να ευθυνεται και για τη φυλακιση ακομα ορισμενων συναδελφων του που διαφωνουσαν με τα αποτελεσματα των ερευνων του. Παλι καλα που μπηκε γρηγορα στο χρονοντουλαπο, γιατι τωρα μπορει και να αναρωτιομασταν πώς γινεται δυο ανθρωποι να γεννουν ενθρωπο και οχι κουταβι φερ ειπειν. Αλλα ας μη γινομαι αφοριστικος.

Προς τον πρωτο Ανωνυμο: Αν περιμενεις να διαλογιστεις για χρονια και χρονια και μετα να ΒΙΩΣΕΙΣ την αληθεια, τοτε μας διαφημιζεις τον πιο χυδαιο εμπειρισμο. Βιωμα εναντιον επιστημονικης γνωσης σημειωσατε 1 και καλο Μεσαιωνα να εχουμε.

Οσον αφορα τα μυρμηγκια συγκεκριμενα, εχουν υποτυπωδες νευρικο συστημα, συννενοουνται με τα πιο βασικα χημικα μηνυματα (δεν παραγουν παρα μονο ελαχιστες ουσιες) και παιρνουν εντολες απο τη βασιλισσα τους μεσω τετοιων απλων μηνυματων. Ζωντανοι οργανισμοι ναι, χαιρω πολυ. Περα ομως απο την ικανοτητα της αναπαραγωγης (η οποια ειναι γενετικα προκαθορισμενη σε ορισμενα μελη μονο) και την αυτοοργανωση ναι, ειναι σα ζωντανα ρομποτ.

Ατυχες και το παραδειγμα σου για το χτυπημα του κομητη 65000000 χρονια πριν. Δεν ηξερες οτι υπηρχαν και τοτε θηλαστικα και μαλιστα παρα πολλα ειδη? Τα θηλαστικα εμφανιστηκαν λιγο μετα τα ερπετα. Και η ικανοτητα ενος ειδους να γινεται κυριαρχο μεσα στα συγκεκριμενα περιβαλλοντικα πλαισια που ζει, δεν ειναι απολυτο κριτηριο για το ποσο ικανο ειναι για επιβιωση. Με αυτο το σκεπτικο, ο καρχαριας θα επρεπε να θεωρειται το ανωτερο πλασμα που ζει στον πλανητη μας. Το ζητημα ειναι κατα ποσο ενα ειδος εχει την ικανοτητα να προσαρμοζεται οταν το περιβαλλον του αλλαζει. Και οι κυριαρχοι δεινοσαυροι, οταν αλλαξε το περιβαλλον τους 65000000 χρονια πριν πεθαναν ολοι, απο το μεγαλυτερο βραχιοσαυρο (που ειχε εκλειψει ηδη) μεχρι τον πιο μικρο κομψογναθο.

Μην προσπαθεις να βγαλεις θλιμμενα συμπερασματα για μια δηθεν αλαζονικη ανθρωποκεντρικοτητα. Το σκεπτικο σου μπαζει και θα μπορουσε να επεκταθει πανευκολα και στους μονοκυτταρους οργανισμους. Μια αμοιβαδα (ζωντανο του θεου ειναι κι αυτο) που εχει φοβους, επιθυμιες και αναγκη για αγαπη και στοργη. Μιλας για αιωνιες, αναλλοιωτες, παγκοσμιες αναγκες που εχουν ολοι ανεξαιρετως οι οργανισμοι και οχι μονο οι αλαζονες ανθρωποι. Μιλας με λιγα λογια για ΨΥΧΗ. Ε, εμεις στην ψυχη δεν πιστευουμε. Δευτερος εριστικος εδω.

Ανώνυμος είπε...

Προτείνω θερμά για μελέτη το τελευταίο μεταφρασθέν στα Ελληνικά βιβλίο του James Lovelock
"The Revenge of Gaia"
Η Εκδίκηση της Γαίας
Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ 2007

Αυτό για κατανόηση της ευρύτερης δυνατόν εικόνας της κατάστασης.
Το ζητούμενο του εργατικού κινήματος είναι επείγον για την ανθρωπότητα πλην όμως αν δεν εμβαθύνει και ενσωματώσει ευρύτερες κατακτήσεις της επιστήμης και του πνεύματος δεν πάει μακρυά.
Η σημαντικότερη π.χ. προσφορά του ανθρωπίνου πνεύματος είναι ο Βουδδισμός με τον οποίο, αν εξαιρέσουμε τους Βιετναμίτες Κομμουνιστές, όλοι οι υπόλοιποι αντί να τον μελετήσουν σοβαρά τον απαξιώνουν και στο παρελθόν δίωξαν δραστήρια.
Βλέπε Μογγολία, Σιβηρία, Ευρωπαική Ρωσία και όχι μόνο Θιβέτ.
συντροφκά και όχι εριστικά
TALIBAN

Υ.Γ.
αν επισκεφτώ την πατρίδα (Θεσσαλονίκη) θα είχα την τύχη να σας γνωρίσω live ?
εννοώ και τον συν. Φάντασμα

ουγκ, ουγκ! είπε...

Συμφωνώ με κασπερ! Εξαιρετικό κείμενο και εισήγηση.
Στα ζητήματα και στις θεωρητικές σχολές του σήμερα απαντάτε τέλεια.

Εμένα μου δίνετε και τροφή για ονειροπόληση πάντως.
Ίσως αδόκιμο να το απαντήσουμε σήμερα αλλά παραμένει ζήτημα για μένα το ποιά μπορεί ναι είναι η νέα ερώτηση όταν δοθεί η απάντηση στην αντίφαση κεφαλαίου εργασίας. Οι μετακομμουνιστές με τι θα ασχολούνται όταν ο κομμουνισμός θα είναι "καθεστώς"?

Ερωτήματα που συχνά άπτονται της επιστημονικής φαντασίας. Πχ δεδομένου του πεπερασμένου του πλανήτη και του ηλιακού συστήματος, δε θα πρεπε να βρούμε εναλακτικές για μετοίκηση ή εκμετάλλευση άλλων πλανητών?
Ή όπως εμείς προϊόντα μιας εξελικτικής από τον πίθηκο γίναμε κυρίαρχοι, πόσο πιθανό είναι να δημιουργηθεί ανώτερο από εμάς είδος απο άλλο θυλαστικό στο μέλλον?
Ή όπως στον homo-neantertal επιβλήθηκε ο homo-sapiens γιατί να μην υπάρξει εκ νέου αυτό το φαινόμενο με άλλο είδος να επικρατεί ημών?

(όχι δεν είμαι ποσαδιστής κι ας στηρίζω κκε!)

αναμένουμε όμιλο εν αθήναις!

raskolikas είπε...

Για τον πρώτο ανώνυμο:

Ζητήματα που μόνο ύστερα απο πολυετή εντρύφιση και διαλογισμό μπορούν να ΒΙΩΘΟΥΝ και όχι να γνωσθούν.

Εγώ θα έλεγα ότι πολυετής εντρύφηση και διάλογος (και όχι "διαλογισμός") χρειάζεται απλά και μόνο για να "γνωσθούν" - προτιμώ το νεοελληνικό και περιφραστικό "να αφομοιωθούν ως γνώση". Το βίωμα έχει να κάνει με αισθη(μα)τική πρόσληψη και μάλλον διαφοροποιείται ως λειτουργία της συνείδησης από τη γνώση.

Απο που συνάγεις πως η επιμήκυνση του μέσου όρου ζωής των ΑΤΟΜΩΝ αποτελεί στοιχείο ευρωστίας του είδους;

Αναρωτιέμαι, πόση άγνοια πρέπει να έχεις στα μαθηματικά, αλλά και στη γλώσσα, ώστε να θεωρείς ότι ο "μέσος όρος" κάποιας ποσότητας είναι ιδιότητα που αφορά σε άτομο και όχι σε σύνολο...
Μα η αναφορά σε μέσο όρο προϋποθέτει πληθώρα δειγμάτων, από τα οποία παίρνεις την ποσότητα της εξεταζόμενης ιδιότητας για το καθένα ξεχωριστά, τις αθροίζεις, διαιρείς με το πλήθος, και τελικά έχεις για το άτομο ένα προσεγγιστικό ποσοτικό μέτρο που προέρχεται αποκλειστικά από το συνολικό πληθυσμό! Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την προσκόλληση στο άτομο, το οποίο συμμετέχει στη διαμόρφωση του μέτρου τόσο λιγότερο, όσο μεγαλύτερος είναι ο πληθυσμός!

(Για να προλάβω τους εξυπνάκηδες, προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι είναι το καλύτερο, πόσο μάλλον το μοναδικό μέτρο με αυτή την ιδιότητα!)

Ψάχνω για βορειοκορεάτικο κινηματογράφο, όσοι σύντροφοι, συντρόφιμοι, σύντρολλοι, σύμπλοκοι και γενικά συν-κάτι έχετε ιδέα, παρακαλώ βοηθήσατε. Η Θεία Χάρις της Αυτού Σοσιαλιστικής Μεγαλειότητος Κιμ Β' (Γιόνγκ-Ιλ) να σας έχει καλά!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η μοναδική περίπτωση πρόσμειξης του μαρξισμού με το βουδισμού (αν και επί της ουσίας αποστάστησε από τον πρώτο για να ασπαστεί τον δεύτερο) ήταν από τον ροζέ γκαρωντί που έδινε επίσης πολύ μεγάλη σημασία στο ρόλο του βιώματος. Και δεν μπορώ να πω ότι το έργο του με ενθουσιάζει ιδαίτερα (ακόμα κι όταν δήλωνε κομμουνιστής).
Εν παρόδω, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ανθρωποκεντρικό από την θρησκεία, όπου ο άνθρωπος επινοεί έναν πατέρα κατ' εικόνα και ομοίωσίν του για να τον προστατεύει.

Βεβαίως και μπορούμε να συναντηθούμε. Αν και πρέπει να πετύχουμε τον κάσπερ εξοδούχο και μένα με κοινωνική διάθεση. Πολύ δύσκολος συνδυασμός.

Ουγκ σε διαβεβαιώνω ότι ο σοβιετικός κυριούλης έπαιξε εν αγνοία του με τις παρυφές του ψυχισμού σου και ανέφερε σε αυτή την συνάντηση την ανάγκη μετοίκησης κι εκμετάλλευσης άλλων πλανητών δεδομένου του πεπερασμένου των δυνατοτήτων της γης. Και τα είπε περίπου με αυτή τη διατύπωση.
Θα σε ενημερώσω με μέιλ για τον επόμενο χαμουτζίδικο όμιλο.

Ρασκώληκα, πιστεύω ότι αν αποταθείς στο μπλογκ http://redkorea.wordpress.com/ θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να σου δώσουν πληροφορίες σχετικά με αυτό που ψάχνεις.

Ανώνυμος είπε...

Ο Ροζε Γκαρωντύ ασπάσθηκε το Ισλάμ. Ποτέ δεν είχε σχέση με τον Βουδισμό.
Γιατί αμέσως παρακάτω αναφέρεσαι σε θρησκεία ? Ο Βουδδισμός είναι διδασκαλία που κατ' εξοχή δεν έχει καμμία σχέσει με τις νηπιακές αντιλήψεις των θρησκειών.
Αντιπαρήλθες όμως το Βιετναμικό παράδειγμα. Άμα θέλεις ψάξτο.
Όσον αφορά την κριτική του RASKOLIKA δεν έκανα κανένα λάθος αναφερόμενος σε Διαλογισμό που είναι λειτουργία του πνεύματος, έννοιας ευρύτερης του Νού και οδηγεί σε βιωματική προσέγγιση πέραν της γνωσιακής τέτοιας.

TALIBAN

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στη θρησκεία το πήγα εξαιτίας του πρώτου σου σχολίου.
Καμιά πηγή για βιετνάμ;

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήταν ολοφάνερη η ειρωνεία στο πρώτο μου σχόλιο περι "κορυφαίας Θεικής Δημιουργίας" ?
Τόσο ακαταλαβίστικα γράφω ?
Το Βιετνάμ έχει μία παράδοση 1.500 περίπου ετών βουδδιστικής παράδοσης. Σου αναφέρω τις, αν θυμάμαι καλά, 28 αυτοπυρπολήσεις βουδδιστών μοναχών το 1963 σε ένδειξη ταπεινής διαμαρτυρίας απέναντι στην καταπίεση της αμερικανοκίνητης κυβέρνησης Ντιέμ στο Νότιο Βιετνάμ.
Τα γεγονότα αυτά συγκλόνισαν τότε την υφήλιο κάνοντας γνωστό το πρόβλημα του Βιετνάμ παγκόσμια. Ένα άμεσο αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση της κυβέρνησης Ντιέμ.
Επίσης προ ετών διάβασα ένα αυτοβιογραφικό αντιπολεμικό έργο ενός Βόρειοβιετναμίτη νεαρού ποιητή που πολέμησε επι χρόνια στο Νότο με τον τακτικό στρατό του Βορείου Βιετνάμ και επέζησε της φρικαλεότητας.
Μέσα σ' αυτό έβλεπα και αναφορές στο Βουδδισμό σαν μέρος της καθημερινότητας τους. Π.χ. όλες οι μονάδες του στρατού είχαν βουδδιστή ιερέα που κύριο μέλημα είχε να γαληνεύει τους συγκλονισμένους φαντάρους που ήταν αναγκασμένοι να αφαιρούν ζωές από άλλα πλάσματα (τους Αμερικάνους φαντάρους δηλαδή).
(Η Βουδδιστική διδαχή για ευσπλαχνία και συμπόνια σε ΚΑΘΕ αισθανόμενο πλάσμα αποτρέπει την αφαίρεση ζωής.)
Τίτλος "Η άλλη πλευρά του Λόφου"
Εκδόσεις Ψυχογιός