Άλλα λ(αμ)όγια να αγαπιόμαστε

Τα τελευταία χρόνια δε βγαίνουν ούτε καινούριες γενιές γάβρων που γιορτάζουν τίτλους, ούτε αδικημένων πλην περήφανων βάζελων. Βγαίνει μια γενιά ολόκληρη που γαλουχείται στη νίκη με κάθε τρόπο για να βγάλει τα σπασμένα της καθημερινότητας. Παιδιά κομπλεξικά και στερημένα, κατ’ εικόνα κι ομοίωση της κοινωνίας, ενίοτε και μουρόχαυλα σαν τους προέδρους τους. Όταν έχεις λεφτά βέβαια κανείς δε θα σε πει μουρόχαυλο, ακόμη κι αν είσαι ο αρχηγός του είδους.


Μόνο οι σουπεράδες κι οι κουκουέδες έχουν καταφέρει να αναπτύξουν ανοσία και κατ’ επέκταση μια ηττοπάθεια, εν μέρει. Διαρκές ταξίδι χωρίς ιθάκη, αγώνας χωρίς άμεση δικαιωση, για την ψυχή της μάνας πατρίδας μας και την μετά θάνατον δικαίωσή της.

Αν υποστηρίζεις μια ομάδα με ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, σαν αυτές της θεσσαλονίκης, είναι δελεαστικό να μπεις στο τριπάκι να επιλέξεις τον καλό ιμπεριαλιστή. Αλλά είναι το ίδιο ρεφορμιστικό σα να υποστηρίζεις την εθνική αστική τάξη της χώρας σου. Μόνο που δεν είμαστε στην κίνα του 30’ με τον τσανγκ κάι σεκ. Ούτε πιστεύουμε στην ευρώπη των λαών και τις παε των φιλάθλων.

Κάθε φορά το δημοσιογραφικό σινάφι βρίσκει ευκαιρία να ανασύρει από το συρτάρι έτοιμα από τα πριν συμπεράσματα, κλισέ που έγιναν ταμπού κι ο καθένας τα νιώθει κτήμα του, σα να ‘ταν δική του σκέψη: κάμερες, τιμωρίες, ηλεκτρονικό εισιτήριο, φακέλωμα. Κι αν δε συμφωνούν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν.

Είναι σαν αυτό το αίτημα για μεταρρυθμίσεις, που φυτρώνει παντού, όταν ξεσπάει η οργή του κόσμου. Ο λαός θέλει μεταρρυθμίσεις, πρέπει να επιταχύνετε κι άλλα τέτοια. Μέχρι και στο στόμα των κολασμένων της αφρικής το έβαλαν για να λειάνουν την οργή τους. Και στο καπάκι σου έρχονται οι στημένες δημοσκοπήσεις και σε ρωτάνε: θέλετε μεταρρυθμίσεις ή είστε αρνητικοί; Ε πώς να είσαι; Τι είσαι κάνας αντιδραστικός να πεις όχι; Οπότε, τσουπ! Πάρ’ το μετά και ντοκουμενταρισμένο. Ο λαός ζητάει μεταρρυθμίσεις. Επιταχύνετε επί τέλους κτλ.

Ή το άλλο που λένε. Τι θέλουμε και την πληρώνουμε την ερτ; Και τι να την κάνουμε ρε φίλε, ιδιωτική; Δηλ ένα ιδιωτικό κανάλι που έχει τα δικαιώματα του μουσμουλιακού, υπάρχει ποτέ περίπτωση να πει κάτι εναντίον του; Κι αν το κάνει στην τελική, θα μπει κάνας καπετάνιος στο στούντιο να του πει πως δεν είναι σωστό να εκφέρει γνώμη για τη διαιτησία. Για τέτοια είμαστε τώρα;

Λέει πχ ο πανούτσος που είναι απ’ τα πιο έξυπνα κι αντιδραστικά μαζί άτομα στον χώρο, ότι αν ο άλλος μπαίνει μες στο γήπεδο ανενόχλητος, δεν θα έχει στο στόμα το ηλεκτρονικό εισιτήριο για να δουν ποιος είναι. Ούτε είναι ότι μας έλειψαν οι κάμερες και τα κλειστά κυκλώματα για να τον εντοπίσουμε. Τον πρετεντέρη που πέταξε το μπουκάλι, τι έλειπε για να τον πιάσουν;

Οπότε, καταλήγει αυτός, το θέμα είναι να αρχίσουμε να μπουζουριάζουμε κόσμο για παραδειγματισμό. Αυτό που λένε όλοι, ότι αν το ματς ήταν στο τσάμπιονς λιγκ, όλοι θα κάθονταν σούζα παναγίτσες. Η γνωστή ιστορία περί ανομίας κι ατιμωρησίας που οι πρετεντέρηδες πάνε να της προσδώσουν άλλες προεκτάσεις, κοινωνικές.

Κι εκεί αρχίζουν οι ύμνοι για την θάτσερ και την ουέφα.
Αλλά η ουέφα έχει για πρόεδρο ένα γάλλο που το 85’ στο χέιζελ πανηγύριζε ένα γκολ από μούφα πέναλτι δίπλα σε πτώματα και νεκρούς. Και στην αγγλία τα μεγάλα θανατικά, όπως το χίλσμπορο, δεν «τους βρήκαν» εξαιτίας των χούλγικαν, αλλά επειδή στρίμωξαν υπεράριθμους στο πέταλο, τους στοίβαξαν σα ζώα σε μια κερκίδα που κατέρρευσε από το βάρος τους. Η θάτσερ δεν εξάλειψε τη βία, αλλά την έστειλε μακριά από τα γήπεδα, σε ραντεβού θανάτου σαν τη λαυρίου, για να μην τους χαλάει τη βιτρίνα στο προϊόν.

Αυτή είναι η μαγική λέξη στον καπιταλισμό: βιτρίνα. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης που λειτουργεί σαν χαλί για να κρύβει κάτω του τις βρωμιές. Με αυτή δελέασε ακόμα και τους λαούς της ανατολικής ευρώπης, είκοσι χρόνια πριν. Κάποιοι τη βλέπουν και θαμπώνονται, μένουν δεσμώτες του φαίνεσθαι, στο σπήλαιο του πλάτωνα. Άλλοι τη βλέπουν και τη σπάνε για να ξεθυμάνουν, αλλά αφήνουν άθικτα όλα τα υπόλοιπα.

Αυτό που πείραξε τους διάφορους αναλυτές είναι ότι οι ντόπιοι επιχειρηματίες δε μπόρεσαν να κάνουν έναν στοιχειώδη αστικό εκσυγχρονισμό, όπως στην αγγλία. Δεν κατάφεραν να φτιάξουν μια ελκυστική βιτρίνα, για να τραβήξουν πελατεία, γιατί το γυαλί της σούπερ λίγκας ράγισε στο πρώτο ανάποδο σφύριγμα. Και καλούνε το κράτος να κάνει το συλλογικό καπιταλιστή και να βάλει μια τάξη για το συμφέρον της τάξης τους.

Η πλάκα είναι ότι τέτοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις θα τις βρει κανείς στις ίδιες σελίδες που ρίχνουν νερό στο μύλο του οπαδικού φανατισμού. Κι ενώ κάποιοι διατείνονται ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στον κόσμο, στο τέλος δικαιώνεται εκείνος ο προπονητής της λίβερπουλ (σάνκλι) που έλεγε ότι δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.

Πώς αλλιώς να συντηρηθούν δεκατρείς αθλητικές εφημερίδες με κάτι δευτερεύον, αν δεν το προβάλλουν ως ζήτημα ζωής ή θανάτου; Εδώ καλά-καλά ούτε τα μαγαζιά που ασχολούνται με το πρωτεύον δεν επιβιώνουν (πολιτικές). Πώς να κρατηθούν στον ανταγωνισμό με τις οπαδικές οι υπόλοιπες αν δεν παίξουν με τους όρους τους στα πρωτοσέλιδα; Κι αυτή είναι ίσως η καλύτερη εκλαΐκευση για να εξηγήσεις σε έναν οπαδό, γιατί δε μπορεί να σταθεί ένα δημόσιο πανεπιστήμιο ως τέτοιο, δίπλα σε ένα ιδιωτικό που το ανταγωνίζεται.
Πώς να μην γλείψουν τον πρόεδρο και τις μεγάλες μεταγραφές που έκανε, όταν πουλάνε περισσότερα φύλλα μες στο καλοκαίρι, στους λουόμενους στις παραλίες;

Κι όμως, από εκεί που το είχε φτάσει ο πανού, ήταν ένα βήμα μακριά να συμπεράνει ότι το φακέλωμα και τις κάμερες δεν τα κάνουν για να πιάσουν τους χούλιγκαν. Αν τους ενδιέφερε αυτό θα ξεκινούσαν τις συλλήψεις από τις σουίτες και τα επίσημα. Κι αν δεν πιάνουν κανέναν, δεν είναι ότι φοβούνται τον υπέροχο λαό, αλλά τους προέδρους του που φτιάχνουν ιδιωτικούς στρατούς για την προστασία τους.

Κι είναι επιλογή τους να αφήνουν τον κόσμο να ξεδίνει εκεί. Ξεθυμαίνει σαν ανθρακικό και στα φλέγοντα (μνημόνιο, ασφαλιστικό) μας βγαίνει άνθρακες ο θησαυρός. Κι όσοι τυχόν ξεφύγουν και κατέβουν στους δρόμους, με τα ίδια μυαλά, γίνονται χούλιγκαν του κινήματος. Μικροαστικό ξέσπασμα που είναι ανώφελο κι ακίνδυνο, αλλά καλλιεργείται από χίλιες πλευρές. Κι αν είναι να βρεις μια σύνδεση με όσα λέει το κόμμα για οργανωμένο σχέδιο, σε αυτή την καλλιέργεια είναι μάλλον κι όχι τόσο σε απευθείας ανάθεση κι υπόγεια συνεργασία.

Και τι θα γίνει φίλε μου με εμάς; Ο κόσμος εγκατέλειψε τα γήπεδα μαζί με το στίβο της ταξικής πάλης κι όλους τους μαζικούς χώρους και παραδόθηκε στη θαλπωρή της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, αφήνοντας τον εχθρό να αλωνίζει. Οι τιμές των εισιτηρίων τραβάν την ανηφόρα και στην κερκίδα γεννιέται το αυγό του φιδιού, με τους φασίστες να κάνουν στοχευμένη παρέμβαση.

Στην αργκό του στρατού το σεξ σημαίνει στέρηση εξόδου. Ο κόσμος στερείται τις εξόδους, το γήπεδο, ακόμα κι αυτό καθαυτό το σεξ. Ό,τι μπορεί να του προσφέρει χαρά, γίνεται εμπόρευμα κι αποστειρώνεται από λογική και συναισθήματα. Το πολύ να ικανοποιήσεις τα ζωώδη σου ένστικτα, γενετήσια κι ανθρωποφαγικά. Έτσι πέρα από το προφανές, που είναι το κέρδος απ’ το εμπόρευμα, το σύστημα καταφέρνει να πιάσει και δεύτερο σμπάρο: να μας αλλοτριώσει και να μας ελέγξει. Γιατί τα χαρούμενα άτομα, ξέρουν να σκέφτονται και να διεκδικούν. Ενώ τα μίζερα ψάχνουν απλά ένα αποκούμπι να εναποθέσουν τα κόμπλεξ τους και να ξεδώσουν.

Οπότε, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ. Τι να παλέψει όμως; Να βάλει τον κάθε κατεργάρη χούλιγκαν στον πάγκο του; Εδώ δεν το καταφέραμε στους δρόμους, θα το κάνουμε στις κερκίδες όπου αυτοί παίζουν στην έδρα τους; Να παλέψει για διαγραφή χρεών; Εδώ όμως μιλάμε για παε, και το μόνο επαχθές που υπάρχει είναι τα λαμόγια που τα δημιούργησαν και το κράτος που τους άφησε ανεξέλεγκτους.

Να παλέψουν για γλυκές αυταπάτες και παε λαϊκής βάσης; Ο κάσπερ λέει ότι αν φτάσουν στο σημείο να είναι τόσο λαϊκές που να δημιουργούν αυταπάτες, θα έχουν επιτελέσει το ρόλο τους. Αλλά ούτε αυτό δε γίνεται, και το λαϊκός μπροστά μπαίνει από παράδοση, για λόγους ευφωνίας.

Μπορεί αυτά να είχαν νόημα στο πρόσφατο παρελθόν της ερασιτεχνικής αθωότητας. Ο υμένας βέβαια είχε σπάσει ήδη από τότε. Αλλά η νοσταλγία για εκείνη την εποχή, επανορθώνει την παρθενιά της σφιχτά με ράμματα και την εξιδανικεύει.

Ο ερασιτεχνισμός είναι είδος προς εξαφάνιση, χωρίς προοπτικές στη σημερινή κοινωνία. Οι ερασιτέχνες είναι εραστές της τέχνης κι οι καπιταλιστές εραστές του κέρδους. Ο ερασιτέχνης αγαπά τη φανέλα κι ο καπιταλιστής την καλύπτει με χορηγούς για να αυξήσει το κέρδος του.

Εδώ κανονικά θέλει σοσιαλιστικό ρεαλισμό κι ένα ταξικό επιμύθιο. Αλλά ως εραστές της τέχνης, που σημαίνει τέχνη για την τέχνη, θα το αφήσουμε στην κρίση του αναγνώστη.

Υγ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε μετά τα γεγονότα στο ντέρμπι του καραϊσκάκη, αλλά δεν το ανάρτησα αμέσως. Στο ενδιάμεσο βγήκαν στη φόρα κι οι διάλογοι από τις κασέτες του κούγια, αλλά η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει. Απλώς έρχεται στο προσκήνιο μια άλλη πτυχή του.

Η εικόνα του κειμένου είναι το εξώφυλλο του τέταρτου τεύχους του περιοδικού HUMBA, -που κυκλοφορεί στα περίπτερα. Ψηφίζουμε-στηρίζουμε: http://humbazine.blogspot.com/2011/02/blog-post_26.html. Το αυτό και για την πρωτοβουλία των radical fans united.
http://rfu.blogspot.com/