Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Διακοπή για αναρτήσεις

(σημειώσεις του καλοκαιριού)

Φέτος το καλοκαίρι για πολύ κόσμο το πρόγραμμα δεν είχε διακοπές, παρά μόνο διακοπές προγράμματος, όπως στις παλιές καρτέλες (μας συγχωρείτε για τη διακοπή) που δικαιολογούσαν τα τεχνικά προβλήματα της ερτ. Που τώρα όμως έγινε τσεβδή (εδτ) κι εκσυγχρονίστηκε, για να εκπέμπει μαύρο ή ασπρόμαυρο ρετρό χωρίς διακοπή.

Αυτά όμως τα λένε οι κομμουνιστές, που δε διέκοψαν το πρόγραμμα του 902 για να τον πουλήσουν. Και πρέπει να τους στείλουμε γρήγορα για διακοπές στο γνωστό αρχιπέλαγος με το νέο παρθενώνα, ή στην κούβα του κάστρο με τις δωρεάν διακοπές ρεύματος για όλους –όχι όπως εδώ, που τις κάνουν μόνο στη σαντορίνη-, το τελευταίο κάστρο –που ίσως αλωθεί από μέσα, αν δεν προσέξουνε οι σφοι τις μεταρρυθμίσεις- και τελευταία σοβιετική γωνιά του πλανήτη, μαζί με την χώρα μας βεβαίως-βεβαίως, αν πιστέψουμε την κυρίαρχη προπαγάνδα.

Και δεν το λέει μόνο η επάρατος δεξιά αυτό το τελευταίο. Είναι κι ο αριστερός αλέξης που λέει για την τσεβδή δημόσια τηλεόραση πως (του) θυμίζει σοβιετική αισθητική του 70’ και του 80’. Γι’ αυτό μάλλον αντέγραψε και το σήμα της σοβιετικής τηλεόρασης από τα χρόνια του σημαδεμένου γκόρμπι, δικαιώνοντας τον αιώνιο πάγκαλο που τη θεωρεί κομμουνιστική. Μα ποιο σοβιέτ κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο με τα μεγάλα σοσιαλιστικά μυαλά, που συναντιούνται;

Οι διακοπές αφορούν βασικά το δικαίωμά μας –όχι στην τεμπελιά, όπως το σατίριζε ο γαμπρός του μαρξ αλλά- στην προσωρινή διακοπή-αποχή από το προτσές της παραγωγής, για να ξεκουραστούμε και να συνεχίσουμε να είμαστε αποδοτικοί. Αλλά το προτσές της ταξικής πάλης που συνδέεται άμεσα με το πρώτο κι αναπαράγεται αδιάκοπα απ’ αυτό, δε σταματά ποτέ. Και στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης και της αντεπανάστασης, με τους αρνητικούς συσχετισμούς διεθνώς, οι διακοπές γίνονται από δικαίωμα, που το ασκεί ο καθένας περίπου όποτε θέλει κατ’ επιλογήν του, σε άδεια άνευ αποδοχών για τις μέρες που κλείνει η επιχείρηση, ή σε υποχρεωτική άδεια διαρκείας για τους απολυμένους και τους άνεργους, που έχουν όλο τον χρόνο καλοκαίρι (μόνο οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν) αλλά στην τσέπη βαρυχειμωνιά. Κι όχι επίδομα δε σου δίνουν, αλλά στο τέλος η κάρτα ανεργίας θα χρησιμεύει όπως οι καρτέλες της τηλεόρασης, για να γράφουμε κάτι απολογητικό, με συγχωρείτε που περιμένω να φάω από τα έτοιμα των άλλων, είμαι άχρηστος, και να παίρνουμε την ευθύνη πάνω μας. Εξάλλου όποιος θέλει δουλειά, βρίσκει.

Κι έτσι από τα μπάνια του λαού που λέγαμε την εποχή (της κατά φαντασίαν επικράτησης) των μη προνομιούχων, οι διακοπές έφτασαν σήμερα να είναι ακριβό σπορ για λίγους και προνομιούχους. Κι αν σε παίρνει ακόμα να το εξασκείς –έστω και για λίγες μέρες- σε πιάνουν οι τύψεις για αυτούς που μένουν πίσω.

Το καλοκαίρι λοιπόν δεν είναι ακριβώς μια εποχή χωρίς ειδήσεις –όπως αποδεικνύει κι η πώληση του 902, άλλωστε. Αλλά θα κινηθούμε για λίγο ακόμα σε χαλαρούς ρυθμούς, εστιάζοντας στο θέμα των διακοπών, κι αφήνοντας την επικαιρότητα για κάποια επόμενη ανάρτηση.

Τα κορυφαία αποσπάσματα σχετικά με το θέμα μπορεί να τα βρει κανείς διάσπαρτα στο έργο των κλασικών. Πχ στον αστερίξ, για τα ψώνια τους πρωτευουσιάνους (λουτετιανούς), που εκστρατεύουν μαζικά στην ύπαιθρο για να βρουν ηρεμία σε φριχτά μποτιλιαρισμένους δρόμους και παραλίες πατείς με πατώ σε –όπως ακριβώς και σήμερα. Αλλά και για τον κυριολεκτικό χαρακτήρα που παίρνουν αυτές οι εκστρατείες στο μικρό νικόλα, όταν η οικογένειά του μαζεύει τα… απολύτως απαραίτητα για τις διακοπές και καταλήγει να συγκεντρώνει όσα χρειάζεται ένας στρατιωτικός λόχος. Συνεπώς μην παρεξηγείτε τις μάνες (του λόχου) που καμιά φορά φωνάζουν σα λοχαγοί, για να κρατήσουν τον έλεγχο και παίρνουν το ρόλο τους πιο σοβαρά απ’ όσο πρέπει. Στο κάτω-κάτω της γραφής κρατάνε τις περισσότερες αγγαρείες για τον εαυτό τους.

Τι άλλα συμπεράσματα βγαίνουν κατά την περίοδο των διακοπών;
Καταρχάς πως οι τουρίστες είναι βλάκες με περικεφαλαία. Κι αυτό δεν είναι δική μου άποψη. Είναι η επίσημη γραμμή κι η βασική κατεύθυνση στην αντίληψη της χώρας για το είδος του τουρισμού και τους τουρίστες που θέλουμε. Λοβοτομημένους καταναλωτές, που τα σκάνε χοντρά και τους πιάνουμε κορόιδα.  Που ενθουσιάζονται με το ψεύτικο και αφόρητα στερεότυπο φολκλόρ «mousaka, souvlaki, bouzoyki» που τους πουλάμε, πηγαίνουν σαν κοπάδι πρόβατα στα μέρη και τα (μεγάλα) μαγαζιά που τους στέλνουμε και φωνάζουν εκστασιασμένοι opa σε μοναδικές στιγμές ευτυχίας.

Με αυτή την έννοια, αν το παμε καταστρέφει τον τουρισμό, όπως λέει ο αστικός μύθος –που αν δε συμφωνεί με τα γεγονότα, όπως το πρόσφατο μπλακ άουτ στη σαντορίνη, τόσο το χειρότερο γι’ αυτά- στην πραγματικότητα αποτελεί, εκτός των άλλων, μέτωπο κατά της οργανωμένης βλακείας. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που συγκεντρώνει τη μήνη όλων των ηλιθίων. Και αν –όπως μας λέει ο κάρολος- ο καπιταλισμός δεν είναι παρά το σύστημα της γενικευμένης εμπορευματικής παραγωγής, που διεισδύει σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, τότε η (αντικαπιταλιστική) πάλη των κομμουνιστών είναι ένα μέτωπο ενάντια στην αποξένωση, που καθιστά τους ανθρώπους εμπορεύματα κι αλλοτριώνει τις μεταξύ τους σχέσεις στο επίπεδο της τυπικής συναλλαγής. Χτίζει παραθαλάσσια τουριστικά εκτρώματα κι οικισμούς φαντάσματα, που νεκρώνουν τον χειμώνα, καταστρέφει κάθε γνήσιο γραφικό στοιχείο στα τουριστικά θέρετρα, διαμορφώνει μαζικά μικροαστικές συνειδήσεις που κυνηγούν το εύκολο κέρδος και κάνουν ευρώ τα μάτια τους στη θέα των ξένων, καθιστώντας τον περιβόητο ξένιο δία μια κερδοφόρα μπίζνα.

Ίσως σε κάποιους φαίνονται γραφικά αυτά που λέμε. Αλλά αν μας θεωρούσαν όντως γραφικούς και ακίνδυνους, θα μας είχαν εντάξει στο παιχνίδι, ως ένα ακόμα αξιοθέατο της ελληνικής πολιτικής σκηνής για τους τουρίστες από το εξωτερικό.
Όπως συμβαίνει δηλ, με τελείως διαφορετικό τρόπο, σε κάποια χωριά της κατακόκκινης θάσου –που ήταν και καταπράσινη, πριν τη βάλουν στο μάτι και την ξανακατακάψουν. Αν πας στην καλλιράχη πχ όπου είναι η εστία της πυρκαγιάς –κι όπου είχε πρόσφατα η οργάνωση μια προφεστιβαλική- αυτά που θα δεις με μια σύντομη βόλτα είναι: η πλατεία του χωριού, η εκκλησία, το καφενείο και… τα γραφεία της τοπικής κόβας του κκε, σε περίοπτη θέση. {Υπάρχει βέβαια κι ένα μνημείο για τους πεσόντες υπέρ πατρίδας το 49’, που δεν ξέρεις αν το ‘βαλε το κράτος για να τσατίσει τους ντόπιους, ή μήπως το αντίστροφο, να το ‘βαλαν δηλ οι κάτοικοι για τους δικούς μας, όταν άλλαξαν κάπως τα κόζια με τη μεταπολίτευση). Αυτό συμβαίνει και σε άλλα χωριά του νησιού, όπου στην κυριολεξία η μόνη ζωτική δύναμη, που υπάρχει και κινείται –με πραγματικούς κι όχι εκλογικούς όρους- είναι το κόμμα, που αποτελεί την αυτονόητη επιλογή για κάθε ζωντανό κι ανήσυχο στοιχείο.

Με βάση τα προηγούμενα, κάποιες αντιμνημονιακές ψυχές αναπτύσσουν ενίοτε έναν αυθόρμητο «αντιιμπεριαλισμό» για τους κουτόφραγκους, που δεν ξέρουν να ζουν και ορέγονται τα προκάτ «παραδοσιακά» εδέσματα που τους σερβίρουν ή τις μέτριες πολυσύχναστες παραλίες, γιατί ούτε αυτά δεν έχουν στα μέρη τους οι καημένοι. Γρήγορα όμως βλέπεις πως κι ο έλληνας έχει εθιστεί στην κακογουστιά και κάνει τα ίδια και χειρότερα, όταν τον παίρνει –από οικονομικής άποψης, γιατί τώρα τον παίρνει από γενικότερης άποψης, οπότε δεν του περισσεύουν τόσα λεφτά για σπατάλες και περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα: πχ τατουάζ για την παραλία, ή το υδρομασάζ με τα ψαράκια που σου τρώνε τα νεκρά κύτταρα από τα πόδια. Βέβαια όλο και λιγότερες ελληνικές οικογένειες πάνε σήμερα διακοπές, αλλά αναπτύσσεται τουλάχιστον ο ελληνικός τουρισμός, οπότε ας μην είμαστε μίζεροι, απαξιώνοντας αυτό το σπουδαίο κυβερνητικό success story.

Μια πιο ειδική μορφή «αντιιμπεριαλισμού» είναι να συνταχθείς με την οακκε και το αντι-ρωσικό μπλοκ ενάντια στα στίφη του ξανθού γένους από το πρώην ανατολικό μπλοκ (με την ευρύτερη έννοια αν συμπεριλάβουμε και τους γιούγκους) που κατακλύζουν κάθε γωνιά του αιγαίου –και όχι μόνο. Και για τα οποία ο χρόνος κι η εξέλιξη μοιάζουν να έχουν σταματήσει στη δεκαετία με τις βάτες, από την οποία δανείζονται με πάθος τα πιο καλτ αισθητικά της στοιχεία –ούτε καν αυτά που εννοεί ο τσίπρας. Αν κάποιος θέλει να δει λοιπόν σε προχωρημένη μορφή την παρακμή της περεστρόικα, 25 χρόνια μετά, το καλοκαίρι προσφέρεται για κοινωνιολογική παρατήρηση και χρήσιμα συμπεράσματα. Κι αν απορήσει κανείς πώς κατάφεραν αυτοί οι λαοί να οικοδομήσουν για κάποια χρόνια μια ανώτερη κοινωνία, ας μην ξεχνά πως το δείγμα που φτάνει σε εμάς δεν είναι ακριβώς αντιπροσωπευτικό για το σύνολο του πληθυσμού, παρά μόνο για την αστική παρακμή.

Υπάρχουν επίσης και τα διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα των διακοπών, του τύπου:
Μήπως έχεις γεράσει για να πηγαίνεις πια σε κάμπινγκ; Ή γερνάς ακριβώς όταν/επειδή δεν πηγαίνεις; Είχε δίκιο άραγε ο ηρώδης που εξόντωσε τα νήπια κι όλους τους μικρούς ούννους που σε ενοχλούν στην παραλία; Ή έπρεπε να ‘χει σκοτώσει τους γονείς τους που τα μεγάλωσαν έτσι; Κι είναι λογικό να βλέπεις τα ίδια άτομα (σφους) χειμώνα-καλοκαίρι και να μην αλλάζεις παραστάσεις –έστω για λίγες μέρες; Ή αυτό είναι δείγμα υγείας σε σχέση με άλλες παρέες που μεγαλώνουν –ηλικιακά- και χάνονται στις οικογένειες που φτιάχνουν στην πορεία; Κι υπάρχει κάποια λογική αντίφαση όταν παλεύεις να μην καταργηθεί ο κουτσουρεμένος κοινωνικός τουρισμός, ενώ εσύ λανσάρεις ένα είδος αντικοινωνικού τουρισμού, μακριά από πολυσύχναστα θέρετρα και παραλίες; Ή είναι διαλεκτικά δεμένα μεταξύ τους;
Κι οι απαντήσεις πρέπει να δένουν πάντα με κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, για να νομιμοποιούνται στη συνείδησή σου και να τις αποδέχεσαι βς κατευθυντήριες γραμμές. Αν και συνήθως έρχονται εκ των υστέρων, ως απολογητική, να δικαιολογήσουν θεωρητικά την πράξη και τις προτιμήσεις σου. Για αυτά όμως έχουμε καλοκαίρια μπροστά μας να τα αναλύσουμε.

Το επιμύθιο μας το δίνουν τα αρχέγονα ένστικτα που ξυπνά η θάλασσα κι η επιστροφή στη φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Μες στο νερό δεν υπάρχουν ταξικές διακρίσεις μεταξύ αδύνατων κι απλώς εύσωμων, δυσκίνητων κι ευκίνητων, γέρων και μωρών, φελλών κι έξυπνων. Όλοι επιπλέουν και όλοι αφήνονται στο χάδι της θάλασσας που παίρνει τον καθένα μας και τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως περίπου ο κομμουνισμός. Σγουραίνει τα μαλλιά, γραμμώνει τους μύες, μαυρίζει το κορμί, κάνει μπάσα τη φωνή, χαλαρώνει τα νεύρα, ξεκουράζει το μάτι και το αυτί, ταξιδεύει το νου.
Ε κι αν σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση, τα κάνουμε μούσκεμα στη διαδρομή και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, σε ένα αρχιπέλαγος ή σε μια λαοθάλασσα που μας ακολουθεί κι έχει απαιτήσεις να τη βγάλουμε στη γη της επαγγελίας, δεν πειράζει. Η ιθάκη θα ‘ναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει, πλούσια όσο κι οι γνώσεις από τα λάθη μας, που κερδίζουμε στη διάρκεια του ταξιδιού.


Επίλογος με θεματικές μουσικές επιλογές, ως μια μικρή ωδή στην εποχή του καλοκαιριού και σε αυτήν που κόλλησαν οι ανατολικοί και σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια.



















66 σχόλια:

Poe είπε...

Δεν εχεις μελετησει επαρκως τους κλασικους και μπορει καποιος να σε χαρακτηρισει οπορτουνι διοτι στο Αστεριξ τα μποτιλιαρισματα αποδιδοταν με τη λεξη "αμφορεαρισματα"(βρες το συγκεκρι
μενο τευχος και θα δεις).

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πρέπει να 'ναι ο γύρος της γαλατίας, νο 9. Ή μήπως όχι;
Κάνω δημόσια την υποκριτική αυτοκριτική μου. Με άλλα λόγια την αυτυποκριτική μου.

Ανώνυμος είπε...

φοβερό ρεπερτόριο
δΗγμα πολιτισμού
Ζ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δηλ τα ακούσματα κάποιου συνιστούν.. ρεπερτόριο;
δΗγμα γλωσσομάθειας

Κάτω τα ξερά σας από τα παιδικά μας χρόνια
80'ς ήθος πολιτισμός

spiral architect είπε...

Bananarama and dry bread!

Ανώνυμος είπε...

Και όχι δε γερνάμε απλά σε κάποιους όταν λες κάμπινγκ θυμούνται αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=ELoF8XP8ILA

και όχι το φετινό του μεγκα...Ταιριάζει και με τα περισσότερα προτεινόμενα τραγούδια.

Κατά τ άλλα αν η παραλία δεν έχει απαγορευτικό χωματόδρομο η ελπίδα όρεξης για αναπαραγωγή του είδους.

Και είμαι σχεδόν ευγνώμων που το θέμα του 902 προέκυψε όσο ήμουν διακοπές.Πολύ καλό για τα νεύρα...

mariori

Dreaming Neon Red είπε...

Φαντάζομαι ξέρεις ότι η φωτό με τον Γκόρμπι και το σήμα της ΕΔΤ είναι τρολιά ε;;;
Πάντως και η θάλασσα χωρίζει τον κόσμο,σ αυτούς που ξέρουν κολύμπι και σ αυτόυς που δεν ξέρουν.
Σαν τον μ-λ ένα πράμα,αν δεν τον ξέρεις αφήνεσαι έρμαιο στα ρεύματα της αστικής-κυρίαρχης ιδεολογίας.Αν όμως τον κατέχεις καλά,μπορείς και πας κόντρα στο ρεύμα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι DNR, αγνοούσα πως είναι τρολιά. Με έβγαλες από την πλάνη. Αυτοί που ξέχασαν να κολυμπάνε (από την κοιλιά της μάνας τους) είναι αλλοτριωμένοι από τη φυσική τους κατάσταση, αλλά θα τα θυμηθούν όλα με τον καιρό.

Υγ: η κε του μπλοκ δε δημοσιεύει ανώνυμες εξυπνάδες. Καλύτερα κιόλας, γιατί είναι κρύες

Ανώνυμος είπε...

Να πω την αλήθεια, σιχαίνομαι το κάμπινγκ, ανέκαθεν το σιχαινόμουν. Θα προτιμούσα να μην πάω διακοπές παρά να το υποστώ. Αν είναι να ταλαιπωρηθώ, να ταλαιπωρηθώ για την επίτευξη ενός στόχου όχι ο στόχος μου να είναι η μετατροπή της ξεκούρασης ή χαλάρωσης σε ταλαιπωρία. Σ-ι-χ-α-ί-ν-ο-μ-α-ι το κάμπινγκ. Θέλω την τουαλέττα να μην τη μοιράζομαι ρε αδερφέ. Είναι τόσο κακό αυτό;

Αν σιχαίνομαι κάτι περισσότερο από το κάμπινγκ είναι το ελεύθερο κάμπινγκ θεωρώντας το-για να σας ξενερώσω τελείως-εξαιρετικά άσχημο για το περιβάλλον.Αν και ομολογώ ότι αν ο διάλος το ΄φερνε να βρεθώ σε τέτοια κατάσταση μάλλον θα ήμουνα σαν το τύπο στο Madagascar που όταν άκουσε το "wipe yourself with a leaf" αναφώνησε το "who wipes?".

ρα

Ανώνυμος είπε...

Θελω να προσυπογραψω με χερια και ποδια το σχολιο του ρα. Ειδικοτερα, η φραση "Αν είναι να ταλαιπωρηθώ, να ταλαιπωρηθώ για την επίτευξη ενός στόχου όχι ο στόχος μου να είναι η μετατροπή της ξεκούρασης ή χαλάρωσης σε ταλαιπωρία.", νιωθω σα να εχει βγει απο το δικο μου στομα.

sniper

Ανώνυμος είπε...

οι Δαπίτες άκουγαν στα '80s αυτά τα σκουπίδια.
Στη ΚΝΕ στο τσακιρ κέφι το ρίχναμε στη Γλυκερία κλπ,γιαυτό μη μας προσβάλεις
lolek

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει επιλογές είναι αυτές (όσον αφορά τον τελευταίο που δεν του αρέσει πολύ έντονα το κάμπινγκ...). Προσωπικά για παράδειγμα απεχθάνομαι ολοκληρωτικά τη δεκαετία του '80 (συγγνώμη Μπρέζνιεφ...), με εξαιρέσεις φυσικά (Μόσχα '80 κτλ.). Κι εμένα μακρινός απόηχος είναι αυτά τα ακούσματα που παραθέτει ο συγγραφέας. Παιδάκι πριν το γυμνάσιο, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου την περίοδο 88-91. Ευτυχώς τελείωσα το Λύκειο σχετικά καλά μέσα στη δεκαετία του '90. Τουλάχιστον είχαν ελαττωθεί σε μεγάλο βαθμό οι περμανάντ... Μόνο οι αοιδές στα σκυλάδικα και κάποια αμερικάνικα μέταλ συγκροτήματα με πέτσινα βρακάκια κρατούσαν ψηλά τη σημαία της απόλυτης κακογουστιάς.
Κακογουστιά. Και μάλιστα απόλυτη. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει τη δεκαετία του '80 σε όλα τα επίπεδα. Στο πολιτικό, στο μουσικό, στην αισθητική, σε όλα. Ακόμα και αυτοί που ζούσαν από τη μουσική τους διακωμώδησαν όμορφα την κατάσταση και τις επιλογές τους. π.χ. Γιοκαρίνης στο "νοσταλγός του ροκ ΄ν΄ρολ"...
Τόσα χρόνια όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την και καλά νοσταλγική αγάπη για την χειρότερη δεκαετία του 20ου αιώνα. Άντε, οι εταιρίες μουσικής, ρούχων, μόδας εν γένει όταν στερεύουν από άλλες ιδέες καταφεύγουν στα ντεμέκ comeback παλιότερων εποχών. Το ίδιο μας πρήζουν κάθε λίγο και λιγάκι με τα 70's, τα 50's κτλ. Πλέον και η δεκαετία του '90 έγινε "vintage" (γαμώ όλα τα κέρατα!). Παρεπιπτόντως ούτε η δεκαετία του '90 έβγαλε μουσική της προκοπής κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση... Τουλάχιστον δεν είχαν περμανάντ και αυτό το απαράδεκτο αρμόνιο που συναντάς από τραγούδια του Παπακωνσταντίνου μέχρι της Άντζελας και ακόμα και τώρα σε πανηγύρια...
Ξέφυγα λίγο. Εντάξει λοιπόν οι εταιρίες. Αλλά ο κόσμος; Εμείς; Είναι δυνατόν να πέφτουμε στη λούμπα; Θέλουμε σηκωμένα μανίκια σαν τους σκληρούς του Μαϊάμι; Θέλουμε χαιτούλα σαν τον Μακγκάιβερ; Θέλουμε Manowar; Θέλουμε τις γυναίκες σαν κλόουν; Θέλουμε Ρήγκαν και Δουκάκις; Θέλουμε Γκορμπατσόφ, Σεβαρτνάτζε και Γιέλτσιν σαν Α' Γραμματέα του ΚΚΣΕ στη Μόσχα; Αυτά θέλουμε; Ε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
Αυτή η δεκαετία είναι μόνο για ξόρκισμα ή έστω για σάτιρα - ξεφτίλισμα. Η δεκαετία του '80 είναι ο Σεφερλής των δεκαετιών!

Συγγνώμη για το μακροσκελές αλλά,όπως καταλάβατε, μισώ τη δεκαετία του '80 :-)
Σε τελική ανάλυση ο προηγούμενος μισούσε το κάμπινγκ, εγώ δεν έχω το δικαίωμα;

ΡΓ

ΥΓ. Και μόνο που το τείχος της ειρήνης και του σοσιαλισμού έπεσε στο τέλος της δεκαετίας του '80 φτάνει για να καταταχθεί αυτή στον πάτο...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Υπό άλλες συνθήκες θα καθόμουν να μαλώσω με αυτούς που αντιπαθούν το κάμπινγκ, έχοντας πλήρη επίγνωση της ματαιότητας του πράγματος, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής ο καθένας ξέρει καλύτερα για τον εαυτό του και δε μπορεί να επιβάλλει το γούστο του και στους άλλους.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια χυδαία κατά μέτωπον επίθεση στη δεκαετία με τις βάτες, βγαλμένη από τις χειρότερες παραδόσεις του αντι-κομμουνισμού, που δε μπορεί να μείνει αναπάντητη.

Από πού να ξεκινήσει κανείς άραγε;
Θέλουμε λέει σηκωμένα μανίκια, σαν τους σκληρούς του μαϊάμι; Ξέρω γω, γιατί όχι; Πλάκα έχουν. Όπως πλάκα είχε κι η ελληνική απάντηση με την καλτ ταινία οι σκληροί του μπραχάμι
Θέλουμε χαιτούλα σαν το μαγκάιβερ;
Και σαν αυτή του σαμπόνις μπορώ να σου πω. Και ωμό αντικομμουνισμό να γελάν κι οι κότες για να συμπαθούν τελικά όλοι τους σοβιετικούς.
Θέλουμε manowar; Ε, ας απαντήσουν άλλοι καλύτερα, που τα ξέρουν πιο καλά από μένα. Γενικά όμως θέλουμε πίσω τη μουσική της δεκαετίας. Και θα επανέλθω σε αυτό αργότερα.
Θέλουμε τις γυναίκες σαν κλόουν; Όχι, για αυτό και δε μας αρέσουν τα πρότυπα ομορφιάς της σημερινής εποχής. Και προτιμούμε γυναικάρες σαν κι αυτήν.
http://www.google.gr/imgres?client=opera&hs=DWT&channel=suggest&biw=1265&bih=807&tbm=isch&tbnid=iBgaepHyvym9uM:&imgrefurl=http://sandra.su/as/index.php%3Fname%3DPress%26op%3Dpage%26pid%3D20&docid=gTbMCGcXWk1xZM&itg=1&imgurl=http://sandra.su/sandra_press/1989/images/Salut!-moscovites-(02).jpg&w=150&h=205&ei=4kISUtO_LtS7hAeZuYGoAw&zoom=1&ved=1t:3588,r:2,s:0,i:86&iact=rc&page=1&tbnh=164&tbnw=120&start=0&ndsp=29&tx=37&ty=50
Θέλουμε ρήγκαν και δουκάκι;
Όχι, προτιμάμε ομπάμα με τα χίλια. Και φρανκλίνο ρούζβελτ. Και κέινς.
Μα τώρα είναι ερώτηση αυτή; Όπως κι οι επόμενες δηλ.
Φυσικά δε θέλουμε τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής. Πόσο μάλλον τις αυταπάτες για τον παπατζή ανδρέα. Αλλά που να με πάρει ο διάολος, ο ανδρέας με την όποια παπατζίδικη γοητεία του, η γλυκιά παρακαμή και οι αυταπάτες των μικροαστών, μόνο σε αυτή την εποχή θα μπορούσαν να σταθούν σε τέτοιο ύψος και με αυτή τη μορφή. Καμία σχέση με αυτές που γκρεμίστηκαν τώρα επί κρίσης. Άλλο πράγμα οι αυταπάτες ότι μπορείς να γυρίσεις γενικά στο παρελθόν -αυτό είναι το μόνιμο μοτίβο του μικροαστικού ρομαντισμού- και άλλο να πιστεύεις ότι η αλλαγή προχωρά και ο σιδερένιος μας οδηγεί εκ του ασφαλούς στο σοσιαλισμό.
Να μη μιλήσουμε για το πώς ήταν το κίνημα και τι δυνατότητες είχε. Μαζικότητα στις συγκεντρώσεις, παραρτήματα σωματείων και εδυε σε κάθε γειτονιά, που κάθε μία έβγαζε δική της προσυγκέντρωση. Και σοβαροί διαβασμένοι αριστεριστές, που είχε πλάκα και νόημα να συζητάς μαζί τους –όχι όπως σήμερα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η αντεπανάσταση του 91’ ήρθε πακέτο με το τέλος του μπασκετικού άρη, των καλών δίσκων του παπακωνσταντίνου και του χάρρυ κλυνν και της καριέρας του μαραντόνα. Αν ήμουν νέος τότε, μπορεί κι εγώ στο τσακίρ κέφι να άκουγα γιώργο σαρρή με ζιγκ-ζαγκ και να άφηνα στους δαπίτες τα… «σκουπίδια» που λέει ο λόλεκ. Αλλά θα ήμουν πολύ τυχερός που θα είχα τη δυνατότητα να επιλέξω από τέτοια γκάμα για να χαρίσω στους δαπίτες τα πιο σουξεδιάρικα. Σήμερα οι επιλογές μου κινούνται μεταξύ «ήχων» που χαριστικά τους λες μουσική κι εναλλακτικών σκουπιδιών. Και κάποια από αυτά βρίσκουν χώρο και στο φεστιβάλ της οργάνωσης. Μην πιάσουμε να συγκρίνουμε πώς ήταν τα φεστιβάλ εκείνης της δεκαετίας, ε; Και δεν εννοώ το 15ο, που έγραψε ιστορία για άλλους λόγους.

Θα μου πεις πως ακόμα κι εκείνα είχαν μέσα τους το στίγμα της παρακμής, που δεν άργησε να εκδηλωθεί σα γάγγραινα. Ίσως. Αλλά το φάσμα της νομοτέλειάς του είχε μέσα του κι άλλες δυνατότητες που δεν αξιοποιήθηκαν και σήμερα –που έχουμε το θλιβερό προνόμιο των απόλυτων συγκρίσεων με αυτό που ζούμε- τις κοιτάζουμε με τα κιάλια και τις ζηλεύουμε, σε κάθε επίπεδο. Από τις διαπροσωπικές σχέσεις, ως το κοινωνικοπολιτικό κλίμα και τη σιγουριά ότι η γη θα γίνει κόκκινη. Ακόμα και το αθλητικό –θα μπορούσα να προσθέσω εγώ. Πόσος κόσμος πήγαινε στα γήπεδα και πώς καταλάβαινε τον αθλητισμό. Κι όλα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό αντικειμενικά, βασισμένα σε πραγματικά στοιχεία και γεγονότα, που λένε και για τις ταινίες.

Το αισθητικό της εποχής είναι ίσως υποκειμενικό, αλλά έχει και μια αρκετά στέρεα βάση. Τα σκυλάδικα ήταν μάλλον πιο αυθεντικά και τα περισσότερα εξορισμένα στις εθνικές οδούς –όχι σε κάθε γωνία, όπως τα ελληνάδικα. Το μέταλ και το ελληνόφωνο ροκ στα καλύτερά τους. Το αποκαλούμενο έντεχνο επίσης. Ο γιοκαρίνης πχ έχει να γράψει καλή μουσική από τότε. Και όλα σχεδόν τα τραγούδια, από το βασίλη μέχρι και την άντζελα που λες, είχαν μπάσο, σαξόφωνο και φοβερά πλήκτρα, όπως σε αυτή την εκτέλεση
http://www.youtube.com/watch?v=-WK8ybtGvbU
Κι όπως στον κουρσάρο, που σήμερα κανείς δε μπαίνει στον κόπο να προσπαθήσει να τα παίξει, γιατί μάλλον δε θα μπορέσει να αποδώσει το κομμάτι και θα γίνει ρεζίλι.

Κι έχουμε και λέμε εν κατακλείδι. Ο σεφερλής είναι γνήσιο τέκνο της παρακμής των 90’ς, μη λέμε και ό,τι θέλουμε. Αν θα θέλαμε να δούμε τι είναι και τι θέλουν τα 80’ς, θα έπρεπε να κοιτάξουμε τη δουλειά του χάρρυ κλυνν. Τις αξεπέραστες ταινίες και τη σάτιρα στους δίσκους του. Τα 80’ς είναι ο χάρρυ κλυνν των δεκαετιών. Και δεν ξέρω πολλές εποχές που θα μπορούσαν να το ανταγωνιστούν αυτό.

Υγ: κρίμα και σε είχα συμπαθήσει ΡΓ -και θα συνεχίσω δηλ, μετά από αυτή την ανάρτηση και μονάχα αφού τελειώσει

Ανώνυμος είπε...

και το ροζ μπικίνι της πωλινας
και ο πασχάλης

πολύ κομμουστιστική αισθητική.
Ευτυχώς δε ζούνε ο Ρίτσος και ο Λειβαδίτης

LOST

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν θες την εντελώς -όσο δεν πάει- προσωπική -που δεν ψάχνει εμμονικά τρόπο να γίνει συλλογική- γνώμη μου, είναι πολύ ανώτερα από διάφορα άλλα που πλασάρονται ως ντεμέκ του χώρου μας, κυρίως γιατί δεν προσπαθούν να το παίξουν κάτι που δεν είναι.
Γκέγκε;

partydog είπε...

Πολύ μίσος ρε παιδί μου για την δεκαετία με τις βάτες. Και πολύ κόψιμο για την "ποιότητα".
Εγώ ένα θα πω. Την δεκαετία του 80 γεννήθηκα εγώ και το Seventh Son of a Seventh Son. Αυτά αρκούν για να την κάνουν την κορυφαία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα (μετά το ΄10 φυσικά). Για το κάμπινκγ είμαι μαζί σου Απολίθωμα.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά περίμενα την απάντηση σου με τεράστια αγωνία Μπρέζνιεφ :-)
Αν μη τι άλλο μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα μιας αντιπαράθεσης πολύ ουσιαστικότερης και ζουμερής από αυτές που μπλέχτηκα στην προηγούμενη ανάρτηση...
Κατ' αρχήν να οριοθετήσουμε τη συζήτηση.
1. Ο καθένας έχει δικαίωμα στις εμμονές του έτσι δεν είναι; Αν σε κάποιον δεν του αρέσει η σοκολάτα, ότι και να του πεις δεν τον σώζεις...
2. Η εμμονή προκαλεί και απολυτότητες. Προφανώς η δεκαετία του '80 έχει μεγαλύτερο βάθος από αυτά που ανέφερα, υπόγεια ρεύματα (και κάποια που μετά από 20 χρόνια αναίρεσαν πανηγυρικά τον εαυτό τους...), αναζητήσεις θετικές και αρνητικές. Η παρουσίαση μου αποτελεί, το παραδέχομαι, καρικατούρα η οποία όμως αναδεικνύει την αρνητικότητα που μου προκαλεί αυτή η δεκαετία.
3. Με βάση και τα παραπάνω, προφανώς δεν μπορείς να συγκρίνεις δεκαετίες με εφηβικό τρόπο. Αλλά κουβέντα να γίνεται...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Αρχίζω λοιπόν την επιχειρηματολογία μου λαμβάνοντας υπόψιν την υπεράσπιση της καταραμένης (:-)) δεκαετίας.

Πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο:

Εισερχόμενοι στο 80 πραγματικά η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι παντοδύναμος. Οι νίκες των λαϊκών κινημάτων της προηγούμενης δεκαετίας, η πρωτοκαθεδρία της Σοβιετικής Ένωσης σε βασικούς τομείς δικαιολογούν αυτή την αίσθηση. Επιστέγασμα της ευφορίας οι εκπληκτικοί Ολυμπιακοί Αγώνες του '80. Όμως τα σύννεφα πυκνώνουν αρκετά γρήγορα... Είναι εκπληκτικό πόσο άκριτα αποδέχτηκαν ΟΛΟΙ (εκτός μεμονωμένων εξαιρέσεων κυρίως από τη γενιά της Αντίστασης) την περεστρόικα. Και όταν λέμε ΟΛΟΙ εννοούμε ΟΛΟΙ, μηδέ της "εξωκοινοβουλευτικής" εξαιρουμένης. Αν μου λείπει κάτι εδώ παρακαλώ φωτίστε με. Κατά τη γνώμη μου, αυτό αναδεικνύει ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτής της δεκαετίας: τις αυταπάτες. Δεν μιλάω για την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ, αυτό το θεωρώ χιλιοειπωμένο και ανούσιο για συζήτηση. Καλά τα χαμόγελα, καλή η αισιοδοξία, αλλά τελικά τι έμεινε;
Για να βάλω και μια προσωπική πινελιά στην υπόθεση, όντας 12-14 χρονών την επίμαχη περίοδο, η γεύση που μου έχει μείνει στο στόμα είναι πάρα πολύ πικρή και αυτό δεν αλλάζει... Σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και την εμμονή που λέγαμε.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Partydog, δεν με ριχνεις οτι και να λες για το seventh son.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Μουσική:

Δέχομαι ότι αυτό είναι αρκετά υποκειμενικό. Αν εξαιρέσουμε κάποια ρεύματα, κάποια συγκροτήματα, σε γενικές γραμμές η μουσική του '80 δεν μου αρέσει. Καλά η ποπ, ελληνική ή ξένη, της εποχής είναι εκτός συναγωνισμού στην απέχθεια μου. Σάχλες, απόλυτη έκφραση της αφέλειας και της ΠΑΣΟΚικης χαβούζας. Θα μου πεις τώρα είναι καλύτερα; Όχι, αλλά δεν διαλέγω ανάμεσα σε δύο κακά... Θα μου πεις, οι άλλες δεκαετίες δεν βγάλαν αντίστοιχα; Προφανώς, αλλά σε παραπέμπω στην παραπάνω μη επιλογή ανάμεσα σε περισσότερα των δύο κακών.

Αλλά και η μουσική που μου αρέσει, ηλεκτρική ή λαϊκή, κάτι της έλειπε αυτή τη δεκαετία... Ότι καινούριο υπήρξε δεν ήταν πάντα στην καλύτερη κατεύθυνση. Εδώ επανέρχομαι και ξαναλέω ότι το αρμόνιο - σήμα κατατεθέν του '80 είναι απλά άθλιο! Σε αυτό ότι και να πεις δεν πρόκειται να με πείσεις... Εκφράζοντας προσωπική άποψη επίσης, αυτό που τέλος πάντων ονομάστηκε "ελληνικό ροκ" δεν ήταν και δεν είναι ότι καλύτερο. Αν εξαιρέσουμε κάποιες δουλειές του Σιδηρόπουλου (πουθενά αρμόνιο :-)) και κάποια πανκ συγκροτήματα - διάττοντες αστέρες, κατά τα άλλα ξεραΐλα, τουλάχιστον αν θες ροκ και όχι κάτι που το μιμείται! Άσε που ένα από τα βασικά δημιουργήματα του μεταιχμίου 80-90, οι Πυξ - Λαξ μας ταλαιπώρησαν μουσικά αρκετά στα φεστιβάλ της δεκαετίας του 90...

Τέλος πάντων πολλά μπορείς να πεις για τη μουσική αυτής της δεκαετίας, σε κάποια θα συμφωνήσουμε, σε άλλα όχι. Παρεπιπτόντως, partydog, καλό το Seventh Son, αλλά καλύτερο τo Killers... Έστω το Number οf the Beast για να έχει και Dickinson μέσα.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Αισθητική γενικότερα (3ο και τελευταίο)

Καλά εδώ γάμα τα! Εδώ δεν το συζητάω! Αν η αρχή της δεκαετίας παλεύεται μαζεύοντας κάποιες υπερβολές της προηγούμενης, από τα μέσα και μετά την παίρνει η κατρακύλα και δεν σταματά! Ναι, Μπρέζνιεφ, έχουν πλάκα όλα αυτά που ανέφερα και μου απάντησες. Αλλά όταν κάτι έχει πλάκα το φοράς τις απόκριες, όχι για να πας στη δουλειά, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο... Πραγματικά οι μόνοι που έσωζαν κάπως την εποχή ήταν οι τότε κνίτες με τα μουστάκια τους, τα μούσια τους, την, επιτηδευμένη μεν απαραίτητη δε, απλότητα τους. Και όταν μιλάω για γυναίκες κλόουν εννοώ αυτές με τις περμαναντ, τα στρας και γενικότερα ότι πιο άθλιο έχει βγάλει ποτέ ο καπιταλισμός για γυναικεία ρούχα. Κινδυνεύοντας να βρεθώ στο όριο του σεξισμού, όχι ότι έχω προβλημα, είναι τυχαίο ότι η δεκαετία του 80 αποτελεί την απόλυτη gay αναφορά;

Αυτά από εμένα. Περιμένω εναγωνίως απάντηση...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

χρειάζεσαι ψυχίατρο,είναι βεβαιο

Σεντόνι και ξέκωλα τραγουδάκια

Χόρεψε πάνω στο τραπέζι βρε γελοίε

Ζ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...


ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ.
Ρε, συ, Ρα, έχεις ποτέ κάνει κάμπινγκ; Από τα λίγα, που έγραψες θαυμάζω την άγνοιά σου! Για ξαναπιάστο...
Καταρχήν, για μένα κάμπινγκ είναι (δηλαδή ήταν....τεσπα,) μόνο το ελεύθερο.
Τα λεγόμενα "οργανωμένα" εμπορικά κάμπινγκ είναι πράγματι ό,τι αξίζει κανείς να συχαίνεται. (Δεν ανακατεύω εδώ τα κάμπινγκ των πολιτικών νεολαιών, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και επιτέλους δεν σχετίζεται με οικονομική εκμετάλλευση).
Στο ελεύθερο κάμπινγκ:
Ευχαριστιέσαι ξεκούραση απεριόριστη, χαλάρωση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ, δεν ξοδεύεις σχεδόν τίποτε (αν ξέρεις να ζείς μέ ότι σου δίνει δωρεάν η φύση - όχι κλεψιές) και κυρίως, δεν μοιράζεσαι με κανέναν την τουαλέτα σου! Μόνο στο ελεύθερο κάμπινγκ, μπορείς να ζήσεις, (και να νοιώσεις) αυτό το περίφημο "χέζε ψηλά κι αγνάντευε"!
(Και μην ανησυχείς, μετά από μισή ώρα στον καυτό ήλιο τα "λουλούδια" σου θα έχουν συρρικνωθεί/αφυδατωθεί, η θα γίνουν θρεπτικό λίπασμα σε πιό κρύες εποχές.)
Μόνο στο ελεύθερο κάμπινγκ, θα ακούσεις την νύχτα τις φωνές του δάσους, τον γκιώνη και τα κουνάβια, τα κοκόρια τις αυγές, θα πέσεις ασέληνη νύχτα στη θάλασσα και θα δείς το χέρι σου να σκορπίζει ασημένια φλουριά να φωσφορίζουν μέσα στο νερό, θα σε ξυπνήσει το πρωϊ ένα περαστικό γίδι (μπορεί αναιδέστατα να βάλει το κεφάλι του και μέσα στη σκηνή σου-δεν υπάρχει πιο ανεπιτήδευτα αναιδές και πιο γοητευτικό βλέμμα!), που θα τρώει τις πεπονόφλουδες, που βαρέθηκες να πετάξεις αποβραδίς, θα σε δροσίσει το νερό της πηγής η του πηγαδιού, όσο κανένα "αναψυκτικό" από αυτά, που ξέρεις, θα κοιμηθείς κάτω από τον Γαλαξία, θα δείς αργά να βγαίνει η πούλια, με τα εφτά παιδιά της, μετρώντας τα πεφτάστερα!
Θα πλησιάσεις τσοπάνηδες και ψαράδες, ξωμάχους, θα πιείς το κρασί σου "...μ' ανθρώπους, που βασάνισε, κι η θάλασσα, κι η φτώχεια". Θ' ακούσεις ιστορίες, που δεν γράφονται, θα συζητήσεις τη νύχτα, δίπλα στη φωτιά, θα πιείς ρακί κερασμένο από άδολες καρδιές, χωρίς ανταλλάγματα και τέτοια. Θα μάθεις...
Θα αγαπήσεις το ταίρι σου, τη μαμά-Φύση, θα γνωρίσεις-συγχωρέσεις τον εαυτό σου....
Που θα τα βρείς όλα αυτά, έρμε, στα "Κλαμπ Μεντιτερανέ" η στα "ρεζόρτς";
Και τσάμπα, με μοναδικό τίμημα να κουβαλήσεις έναν σάκκο με τα ελάχιστα χρειώδη, άντε και κανά ψαροντούφεκο!
Νομίζεις πως τυχαία έπεσε το πρόστιμο των 300€ για το ελεύθερο κάμπινγκ;!;!
Για να σου στερήσουν όλα αυτά, και να σου πουλήσουν κάλπικα υποκατάστατα....
Το ελεύθερο κάμπινγκ είναι μια ουτοπική αναζήτηση μιας χαμένης πραγματικότητας και μιας χαμένης κοινωνικότητας, δια της φυγής από την virtual reality της ζούγκλας των μοναχικών λύκων, που είσαι υποχρεωμένος να ζείς. Είναι κάτι σαν το "zurück in die Natur", ιδεαλιστικό, σύμφωνοι, που όμως, για λίγο, σε αναζωογονεί, καθώς σου δίνει μια πρόγευση της ζωής, που θα μπορούσες να ζήσεις...
Είναι τυχαίο, που όλοι (μα όλοι) οι παλαιοκουμμουνιστές, και όχι μόνον αυτοί, που γνώρισα, ήταν φυσιολάτρες;

Dreaming Neon Red είπε...

Σαν γεννημένος αρχές 80ς δεν θυμάμαι και πολλά απ την δεκαετία.Αλλά γενικά δεν την πάω.Αισθητικά ήταν παρακμιακή,από την ελληνική ποπ μέχρι το αμερικάνικο μέταλ. Πχ το glam/hair metal μόνο αυτή τη δεκαετία θα μπορούσε να βγει. Σε πολιτικό επίπεδο ΠΑΣΟΚοκρατία στο Ελλαδιστάν, κι ανατροπές το 89-91.Δεν νομίζω ότι θα θελα να θυμάμαι κάτι απ αυτή τη δεκαετία.
Στα 90ς μεγάλωσα,κι αυτά εμπιστεύομαι.Μουσικά πάλι προτιμώ τα 90ς,από 80ς metal πιστεύω μόνο 20 αξίζουν(και ίσως να λέω πολλές).

ΥΓ. Γενικά στους μέταλ κύκλους επικρατούσε μέχρι πρόσφατα μια 80ς-λαγνεία που ποτέ μου δεν ενστερνίστηκα. Δεν ξέρω αν τώρα ισχύει αυτό,ή αν τα μέταλ πιτσιρίκια του σήμερα έχουν σαν εικόνισμα τα 90ς. Κάποιος νεότερος αν μπορεί ας μας διαφωτίσει πάνω στο ζήτημα.

Αναυδος είπε...

Όλα είναι υποκειμενικα

Από τη δεκαετια του 80 κρατω την Πανσπουδαστικη πρωτη δυναμη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και το αφθονο ξυλο σε δαπιτες πασοκους φρικια ρηγαδες μπατσους και σεκιουριταδες στα εργοστασια της αθηνας

Κρατω τους Rory Gallagher, Thin Lizzy, Van Morrison, Eric Clapton, Brian Eno, David Bowie, Pink Floyd, Bruce Springsteen, Clash, U2, Iggy Pop, OMD, Alan Parsons Project, Police, Stranglers, Depeche Mode, B52, Talking heads, REO Speedwagon, Genessis, Eurythmics, Pointer Sisters, Fleetwood Mac, Public Enemy Violent Femmes Elvis Costello αλλα και Chic Corea, Jean-Luc Pontu, Billy Cobam, Al Di Meola, John McLoughlin, Paco De Lucia, Jan Hammer Nana Vasconcelos και πολλους άλλους. Στα καθ’υμας τους Παπακωνσταντινου, Σπυριδουλα, Τερμιτες, Φατμε, Blues Wire, Λακης με τα ψηλα ρεβερ, Σιδηροπουλος. Last Drive, Magic De spell Sharp Ties κλπ

Κρατω τους Σαντινιστας το Farabundo Marti, τον Μωρις Μπισοπ, τον Μαντελα, τον Σαμορα Μασελ, τον Μεγκιστου την Ιντιφαντα κλπ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι ΡΓ, δε θα υπάρξει μακροσκελής απάντηση, γιατί πρέπει κάποτε να ετοιμαστεί και το επόμενο κείμενο. Μουσικά με καλύπτει με το παραπάνω ο άναυδος. Κι ως προς το πολιτικό αυτό που πρέπει να καταλάβουμε δεν είναι ότι τα 80'ς δικαίωσαν τις ελπίδες μας, αλλά είναι η τελευταία περίοδος -μέχρι τώρα τουλάχιστον- που είχαμε τέτοιες, πατώντας στο έδαφος και όχι στη φαντασία μας.
Ή όπως είχαμε πει σε προηγούμενη ανάρτηση μια παλέτα γεμάτη χρώματα ατάκτως ερριμμένα. Αν τώρα κάποιος σε αυτό βλέπει απλώς ένα παρδαλό κιτς, δημοκρατία έχουμε, μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να πορευτεί με τα σημερινά ασπρόμαυρα πλαίσια.

Ζ είσαι το άστρο της αυγής και της κουλτούρας, ο φωτεινός δείκτης των ιδανικών μας και του πολιτισμού.

Σεχτάρ υπάρχει και η διαλεκτική υπέρβαση του οργανωμένου ελεύθερου -εκτός κι αν θεωρείται ρεφορμισμός
Αλλά μια ανοιχτή πρόσκληση για την τζια δε μας έχεις κάνει ακόμα..

Ανώνυμος είπε...

Τελικά αυτή την ανάρτηση την ευχαριστήθηκα όσο τίποτα άλλο... Πολιτικά λοιπόν θα συμφωνήσω με το πρώτο σκέλος της διατύπωσης σου: "δεν είναι ότι τα 80'ς δικαίωσαν τις ελπίδες μας, αλλά είναι η τελευταία περίοδος -μέχρι τώρα τουλάχιστον- που είχαμε τέτοιες, πατώντας στο έδαφος και όχι στη φαντασία μας." Και αυτή είναι η πίκρα που αφήνει. Όχι γλυκιά νοσταλγία, πίκρα! Άσε τη σύγκριση με το σήμερα, είναι άλλωστε άδικο.
Όσον αφορά το δεύτερο σχετικά με το παρδαλό κιτς, εμμένω στην άποψη μου. Όχι ζηλεύοντας το Ζ, ο οποίος αν κρίνω από την χολή και την επίκληση νεκρών ως τακτική, μάλλον κάνει παρέα με τους Λιοσοκαλτσώνηδες, αλλά επειδή μου αρέσει προσωπικά άλλο αισθητικό στυλ και απεχθάνομαι τη συγκεκριμένη παρδαλίλα. Προφανώς και δεν μπορώ να το επιβάλλω, γιατί περί ορέξεως...

Μουσικά βέβαια η συζήτηση έχει πολύ ψωμί. Πρώτα από όλα η συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων/καλλιτεχνών που αναφέρει ο άναυδος ξεκίνησαν την πορεία τους τη δεκαετία του '70(πρόχειρα αναφέρω τους Thin Lizzy, τους Clash και τον Gallagher), ακόμα και του '60 (Floyd κ.α.). Κατά τη γνώμη μου τότε υπήρξε και η κορυφή της δημιουργικότητας τους. Μπορώ να αναφέρω παραδείγματα για αυτό αν ζητηθεί.
Εισήλθαν στη δεκαετία του '80 αντιμετωπίζοντας την αλλαγή με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Το γεγονός ότι ήταν δημιουργικά αυτοί που ήταν σε μεγάλο βαθμό τους έκανε να ξεχωρίζουν. Αλλά η γενική πορεία ήταν δυστυχώς από το ροκ προς μια ποπίζουσα εκδοχή του, συμπαθητική μεν, όχι ροκ δε. Και όταν η ποπ ηλεκτρίζεται βγάζει ωραία κομμάτια, τουλάχιστον ευχάριστα. Αλλά όταν το ροκ ποπίζεται, κάτι χάνει...
Κάπου εκεί εμφανίστηκε και το ιδιαίτερο μόρφωμα που ονομάστηκε "ελληνικό ροκ". Δεν είμαι ιδιαίτερα οπαδός του είδους, χωρίς να σημαίνει ότι θα το αντιμετωπίσω όπως την Πάολα και τον Παντελίδη. Απλά δεν είναι ροκ. Υβρίδιο ανάμεσα σε διάφορα είδη ροκ με έντεχνο και ποπ είναι. Στις καλύτερες στιγμές του βγάζει αριστουργήματα (προσωπικά θεωρώ τα ροκ κομμάτια του Λοΐζου κορυφαία), στις μέτριες και κάτω είναι απλά υποφερτά ή και άθλια. Παρεπιπτόντως δεν ξέρω αν οι Sharp Ties ή οι Φατμέ είναι ροκ. Συμπαθητικοί, αλλά ροκ όχι...

Το μέταλ είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία δεν θα μπω τώρα λόγω χρόνου.

Αυτά από εμένα. Καλή αρχή να έχουμε!

ΡΓ

ΥΓ. Ελπίζω να με ξανασυμπάθησες :-)

Ανώνυμος είπε...

Μέρος 1

Είπα κι εγώ να ντεπουτάρω στα σχόλια του blog μιας και το θέμα είναι απολαυστικά ανάλαφρο, αλλά και αρκούντως σημαντικό για την βασανισμένη μου/μας γενιά.
Και δεν θα ασχοληθώ με πολιτικά πρόσωπα και εξελίξεις της δεκαετίας συνειδητά και όχι από άγνοια ή αδυναμία. Μόνο με τα υπόλοιπα.

Είμαι της άποψης πως πρώτα απ’ όλα πρέπει τούτα τα φαινόμενα να τα δούμε και να τα κρίνουμε στην εξέλιξή τους ως ώριμα τέκνα της ανάγκης που το ιστορικό προτσες γεννά. Πχ οι ποζεροροκάδες δεν θα μπορούσαν παρά να εμφανιστούν στα 80s ως ανώτερη μορφή ύλης των δεινοσαυροροκάδων που ιστορικά προηγήθηκαν. Άντε το πολύ πολύ να τους καθυστερούσε η μαύρη αντίδραση της Madonna λιγουλάκι. Αλλά εδώ που τα λέμε και αυτοί (glam/poser/οτιναναι) αντίδραση ήταν. Τέλοσπάντων. Αφήνω στην άκρη τους ατσάλινους νόμους του ιστορικού υλισμού και προχωρώ σε κάποιες σκόρπιες παρατηρήσεις.

Α. Είμαι γέννημα θρέμμα των 80s και (ίσως γι’ αυτό) πιστός τους φίλος και καθόλου κεντριστής.

Β. Η υπεράσπιση της δεκαετίας με τις βάτες γίνεται από πολλούς σε λάθος βάση. Επειδή δηλαδή σήμερα έχουμε την απαράδεκτη την Φουρέιρα εκθειάζουμε την κάπως πιο ρομαντική και άδολη Πωλίνα. Τιτανοτεράστιο λάθος. Και όχι απλά επειδή σε κάποιους (γούστα είναι αυτά) μοιάζει με την λογική του μικρότερου κακού. Σιχαίνομαι την Φουρέιρα (εντάξει, ως τραγουδιάρα) αλλά αναγνωρίζω ότι είναι σαφώς ανώτερη της Πωλίνας (ναι, ως τραγουδιάρα). Αλλά είναι σα να μου λέει κάποιος «Πότε είχε καλύτερα αυτοκίνητα, στα 80s ή τώρα; Πάρτα!» Μα προφανώς τώρα. Έχουν μεσολαβήσει 30 χρόνια εξέλιξης της αυτοκινητοβιομηχανίας! Ε το ίδιο λοιπόν και με την μουσική βιομηχανία. Και επειδή κανείς μας δεν είναι φίλος αυτής της βιομηχανίας (δεν ξέρω βέβαια τι λέει η ΟΑΚΚΕ) προχωρώ στο παρασύνθημα. Τα 80s δεν είναι μόνο Βασίλης, Γιοκαρίνης και αδερφές Κατσιμίχα. Ούτε Michael Jackson (εμένα μου αρέσει και αυτός), Europe και Manowar (που τους θυμήθηκε ο άλλος αυτούς). Είχε Metallica, Maiden και Judas Priest με balls και Motorhead που αν και κάπως παλαιότεροι εξακολουθούσαν να διδάσκουν Heavy Metal. Δεν θες metal; Είχε Clash. Ναι ρε, Clash! Είχε και Σιδηρόπουλο και προς τα τέλη την καλύτερη ελληνική μπάντα EVER, τις Τρύπες ή αν δεν είσαι ούτε της αυτής κατηγορίας βάλε αν θες Μικρούτσικο (τον Θάνο για να μην ξεσπαθώσουν ορισμένοι). Και αναφέρομαι μόνο στα πολύ γνωστά. Τους τρισμέγιστους Last Drive που αναφέρθηκαν δυστυχώς λίγοι τους γνωρίζουν. Επομένως το επιχείρημα «τα 80s είναι χάλια σαν τον Γιοκαρίνη ή τον Διονυσίου που μεσουρανούσαν» μπορώ να το δεχτώ μόνο από έναν θαυμαστή του Χατζηγιάννη ή του Ρέμου που κυριαρχούν τώρα. Το αν θα με πείσει είναι άλλη ιστορία.

Υπερωκεάνιον

Ανώνυμος είπε...

Μέρος 2

Γ. Μόδα. Νομίζω ότι είναι καθαρά θέμα γούστου. Αλλά θα το φωνάξω από τα βάθη των 80s εκφράζοντας την γυμνή, αντικειμενική, την μόνη αλήθεια: η γκομενάρα όση περμαναντ και να κάνει, όσες βάτες και να φορέσει θα είναι παντού και πάντα ΓΚΟΜΕΝΑΡΑ! Συγχωρέστε μου τον υφέρποντα σεξισμό, αλλά χωρίς να μου αρέσουν καθόλου οι στυλιστικές επιλογές της δεκαετίας, τις βρίσκω πιο τίμιες (και άρα προτιμότερες) από το extreme makeover του σήμερα που καταλήγει να κοιμάμαι με την Angelina Jolie και ξυπνάω με την Μαρία Σπυράκη ή που όλη η «γοητεία» των περισσότερων γυναικών σήμερα εξαντλείται στο σχήμα και την έκθεση των οπίσθιων (όσο και με εντυπωσιάζουν, δεν είμαστε και gay). Για να μην αναφέρω ότι το ιστορικά αναγκαίο και (ευχάριστα) καινούριο των 80s ήταν πως μετά την σεξουαλική επανάσταση των 70s αρχίσαμε, έστω με τα κακόγουστα λάθη της απειρίας, να προσέχουμε σε γενικές γραμμές την εμφάνισή μας και ειδικά οι γυναίκες. Για του λόγου το αληθές μια λέξη αρκεί: αποτρίχωση. Μιλάω βέβαια πάντα από αντρική σκοπιά.

Δ. Κάμπινγκ. Ακόμα και αν δεν ήμουν φίλος αυτού του σπορ, θα αναγνώριζα τουλάχιστον το γεγονός πως τότε είχαμε την δυνατότητα να επιλέξουμε το κάμπινγκ ως τρόπο διακοπών και όχι την απομίμηση κάμπινγκ που υπάρχει σήμερα (τα οργανωμένα είναι μαντριά για εναλλακτικούς τρέντηδες και για ελεύθερο ή θα είσαι με τον φόβο ή μαζί με μια στρατιά γκρούβαλων ή και τα δυο μαζί. Τεράστια εντύπωση μου προξένησε το «ελεύθερο» στην Σαμοθράκη που είναι περιφραγμένο και οργανωμένο). Αν ήταν να γκρινιάξω για τα 80s πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα θα γκρίνιαζα για το ακριβός αντίθετο: τα αχούρια rooms to let με τιμές «όσο νομίζω για να περάσω τον χειμώνα μεταξύ καφενείου και μπουζουκιών». Για να είμαστε και δίκαιοι.

Ε. Αθλητισμός. Νίκος Γκάλης. Το ζήτημα λύθηκε. Τα επιχειρήματα περιττεύουν. Ο διάλογος σταματά.

Υπερωκεάνιον

Ανώνυμος είπε...

Υπερωκεάνιον μια κουβέντα μοναχά. Ο πρώτος δίσκος των Clash βγήκε το 1977 και το London Calling - δίσκος αναφορά το 1979. Και δεν κατάλαβα το ναι ρε, Clash... Να σε ενημερώσω ότι τους θεωρώ από τα καλύτερα συγκροτήματα. Δεύτερη κουβέντα.
Judas Priest και Motorhead άστο καλύτερα. Ψάξε στο 1974 και ακόμα πιο πίσω... Ένα όνομα θα σου πω και ψάξτο: Hawkwind!
Από τα παραδείγματα που έφερες μόνο οι Metallica είναι παιδιά του 80. Αν θες πάνω στο thrash μπορούμε να συζητήσουμε αρκετά αλλά θα ξεφύγουμε.

Ξαναχαιρετώ

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Α, όσον αφορά τους Maiden: Πρώτος δίσκος το 1980 (μεταίχμιο). Η ιστορία τους όμως ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Έχεις να πεις κάτι;

χωρίς κακία,

ΡΓ

Αναυδος είπε...

Επανερχομαι στα των ‘80ς

Στα ‘80s οι πιστες είχαν δεχθει σκληρο χτυπημα από το εντεχνο (νταλαρα και αλεξιου) αλλα και το ρεμπετικο. Ειχαν υποβιβαστει σε σκυλαδικα της εθνικης Η αναβιωση με αντυπα πανταζη αντζελα στα τελη της δεκαετιας εδειχνε τι θα ερχοταν στα ‘90ς και ’00 με βισοβανδηδες φοιβο ρουβα ρεμο κλπ

ΡΓ μην ξεχνας ότι τοτε οι δισκοι εφταναν στην ελλαδα με καθυστερηση χρονων αν και τυπικα εχεις δικιο για rory (το 1981 εδωσε συναυλια στην Αθηνα στη νεα φιλαδελφεια οπου εγινε το σωσε) floyd lizzy οποτε βαλλε REM, Smiths, Tom Waits

Στον αθλητισμο περα από γκαλη-γιαννακη- φανη κλπ ειχαμε σακοραφα-βερουλη, μυγιακη-χολιδη-χατζηιωαννιδη-θανοπουλο σαργκανη-σαραβακο-αναστο και αλλους εφαμιλους με τους σημερινους με λιγοτερες ορμονες και στεροειδη.

Από την άλλη θα συμφωνησω ότι η μοδα ηταν απαραδεκτη αλλα δεν την ακολουθουσαν οι παντες όπως επισης ότι ο σωματοτυπος ανδρων και γυναικων εχει βελτιωθει αισθητα από τοτε πιθανολογω αποτελεσμα ασκησης και καλυτερης διατροφης ειδικα στη βρεφικη και παιδικη ηλικια αλλά και εμονης με την εξωτερικη εμφανιση

Ανώνυμος είπε...

Σιγά - σιγά ερχόμαστε σε συμφωνία, ειδικά με τον άναυδο. Αυτά είναι τα καλά του δημοκρατικού διαλόγου...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Μιας και σοβαρευουν τα επιχειρηματα, ας πω κι εγω τη σοφια μου.

Οσον αφορα το ελευθερο καμπινγκ, ο Σεχταρ περιεγραψε ως ωραια σχεδον ολα αυτα που θελω να αποφυγω στην προσπαθεια μου να χαλαρωσω, οποτε τα αντεπιχειρηματα μου νομιζω οτι δεν θα πιασουν τοπο. Απλα θα πω οτι δεχομαι προς υπερασπιση του ελευθερου καμπινγκ μονον ενα επιχειρημα, το οικονομικο.

Για τα 80s και το ελληνικο ροκ, με καλυψε σε αρκετα μεγαλο βαθμο ο ΡΓ (καθως και τα οσα ευστοχα εγραψε για τα πληκτρα, αν και ο ηχος τους εχει να κανει κυριως με το επιπεδο στο οποιο βρισκοταν τοτε το ιδιο το οργανο).

Για την αισθητικη γενικα, η αληθεια ειναι οτι δεν μου αρεσει, αλλα απο την αλλη δεν μου αρεσει σχεδον καμιας δεκαετιας η αισθητικη. Οσον αφορα τις γυναικες, η δεκαετια εκεινη ηταν η αποθεωση του γυναικειου ποδιου, τα 90s του στηθους και τα 00s των οπισθιων. Διαλεγετε σεξιστικα και παιρνετε. Το μαλλι εμποδισε πολλα σπουδαια προσωπα να αναδειχθουν, αλλα εκανε και ασχημες γυναικες να φαινονται πιο εντυπωσιακες. Κακο ειναι? Οσο για τους αντρες, η φατσα του Μπαμπη Μουστακιδη, αμυντικου του ΑΡΗ, αρκει.

Ο ΡΓ σταματησε στο μεταλ, οποτε ξεκιναω εγω. Η δεκαετια του 80 ειχε μια χουφτα συγκροτηματα να βγαζουν συνεχομενα αριστουργηματα (Iron Maiden, Queensryche, Metallica, Manowar -ναι κι αυτοι-, Celtic Frost, Fates Warning) και ειχε και πολλα αλλα γκρουπ τα οποια σταματουσαν στους 2 δισκους. Αυτα πολυ χοντρικα, η πραγματικοτητα ειναι πολυ πιο πολυπλοκη. Το σκληρο ροκ της δεκαετιας ηταν σαχλο στην πλειοψηφια του, η ποπ ηταν πιο σοβαρη και αυτο ειναι που κανει τα 80s την πιο ξεχωριστη δεκαετια στη μουσικη βιομηχανια. Τα μεγαλα γκρουπ των 70s παρηκμασαν ολα κι εδω ειναι που δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως κραταει ο Αναυδος απο τους Thin Lizzy και τους pink floyd των 80s.

Επισης εδω ο ΡΓ κανει ενα λαθος. Ενα συγκροτημα που μεσουρανει σε μια δεκαετια μπορει μεν να ειναι προιον της προηγουμενης, αυτο ομως δεν ισχυει για καθε δισκο τους. Για τους Iron Maiden που αναφερθηκαν, ναι, ιδρυθηκαν το '75, ομως το somewhere in time ειναι απο τους πιο 80s δισκους που βγηκαν ποτε. Ειναι σα να λες οτι το Painkiller ειναι σε τελικη αναλυση προιον των 60s επειδη οι priest ιδρυθηκαν το '69.

Νομιζω ο Dreaming neon red ρωτησε πιο πανω για τη λατρεια στα 80s οσον αφορα τη μεταλ. Αυτο το φαινομενο ηταν γνωστο ως μεταλλοπατερισμος και σχεδον εχει εκλειψει, εξ αιτιας της σχετικα προσφατης λατρειας προς τα 70s πλεον, η οποια υπηρετειται απο νεα κυριως συγκροτηματα, μιας και η μουσικη βιομηχανια ειναι ανικανη να κανει βηματα μπροστα και μας σερβιρει "παλιες καλες εποχες, που τα πραγματα ηταν πιο αγνα κι αθωα". "Νεα" ιδεολογηματα με παλια υλικα, που θα λεγε ευστοχα το Κομμα.

Αυτα πολυ γενικα.

ΥΓ. Για αθλητισμο Γκαλης και καθε κουβεντα τελειωνει εκει.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Ρε συ ΡΓ μην το παιρνεις προσωπικά. Ανέφερα μερικά μόνο πολύ γνωστά συγκροτήματα που στα 80s κάνανε θραύση. Δεν είπα ουτε και είναι και απαραίτητο να ιδρύθηκαν ή να ηχογράφησαν απο 01.01.1980 και μετά. Είναι άλλωστε και άλλοι πολλοί. Και φυσικά είναι και θέμα τι αρέσει στον καθένα. Εμένα που μου αρέσουν αυτοί, μου κάνουνε τα 80s πιο όμοφρφα. Δεν νομίζω πως το thrash είναι το θέμα, αλλά νομίζω ο sniper παραπάνω το πιάνει το νόημα.

Υπερωκεάνιον

Ανώνυμος είπε...

ΥΓ. Το "ναι ρε clash" κολλάει ακριβώς σε αυτό που λες κι εσύ. Οτι είναι μπαντάρα με καλύτερο και κατ εμέ δίσκο το London Calling. Και όχι στις ημερομηνίες.

Φιλικά

Υπερωκεάνιον

Ανώνυμος είπε...

υποκειμενισμού συνέχεια...

Λες ότι το somewhere in time είναι ο πιο 80s δίσκος των Maiden. Για αυτό το λόγο είναι και ο δίσκος που δεν θα επέλεγα να ακούσω. Ανέφερα πριν ότι από τους Maiden προτιμώ το πρώτο και, όσο περίεργο κι αν ακουστεί αυτό, το Killers. Δεν σημαίνει κάτι αυτό για τους υπόλοιπους δίσκους τους βέβαια, ούτε διεκδικώ το αλάθητο. Επιλογές είναι αυτά. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τον ηλεκτρικό ήχο, κάπου στα τελειώματα της εν λόγω δεκαετίας, γενικά προτιμούσα την αίσθηση που μου έδινε η μουσική των τελών της δεκαετίας του '60 και των πρώιμων 70's. Άλλες αυταπάτες εκεί, άλλη μεγάλη ιστορία, αλλά είπαμε περί ορέξεως...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Mια αναρτηση που δεν ειναι για τα 80's,
κατεληξε σε συζητηση για τη μουσικη της!

"Η δεκαετία με τις βάτες είναι μια παλέτα με όλα τα χρώματα.
Μαζί κι αυτά της παρακμής...
... Κι όταν η παλέτα μπλέκει στα χρώματα των παιδικών αναμνήσεων
αφήνει αθεράπευτα σημάδια...

Τα 80’ς είναι η συλλογική εκδίκηση του υποσυνείδητου."
Ετσι, ακριβως, εγραψες, καποτε!

http://www.youtube.com/watch?v=_XoeRs8HmME
...δε νομιζω να ξαναδω τετοιο ματς στη ζωη μου!

Κατω τα χερια απο τα 80's,
την τελευταια δεκαετια με προσωπικοτητα
(...αυτη, την οτι να'ναι)!

http://www.youtube.com/watch?v=M0FKEDexivA

- T.A.

Ανώνυμος είπε...

μουσικά εγώ στον rock ( εως metal ) χώρο θα ανέφερα και τους σπουδαίους δίσκους του ozzy , . με την pop της δεκαετίας δεν έχω ασχοληθεί πολύ . αξίζουν θετικής στο glam μνείας οι guns , ο alice cooper ( αν και παλιότερος ) και οι bon jovi .

στην Ελλάδα οι κομπανίες , και η ενσωμάτωση του νιόνιου . τρύπες , μωρά στην φωτιά , και οι δίσκοι του Βασίλη . το τέλος του άσιμου και του Παύλου , και η δουλειά τους .
πολιτικά το κομμουνιστικό κίνημα γίνεται αιμοδότης του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού . Το εξωκοινοβούλιο περνάει μεγάλη κρίση με οριακές στιγμές την διάλυση του κκε μλ , και της β πανελλαδικής ( η δεύτερη όμως μένοντας ζωντανή μέσω ΑΣΦ και Θέσεων ίσως και περισσότερο από το κκε μλ που επανήλθε ). το κκε εσ διαλύεται ( κατά πλειοψηφία ) και περνάει την γραμμή του στον ενιαίο συν με το ΚΚΕ ( ΕΟΚ , διαφάνεια , εκσυγχρονισμός , ανάπτυξη ) . ΚΝΕ Γράψα , προσέγγιση με ΑΣΦ , άνοδος και πτώση κινήματος στον στρατό ...

περεστρόικα και πτώση του τοίχους πέρνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια πολύ περισσότερων από όσων εξακολουθούσαν να αναφέρονται σε αυτά τα πρότυπα σοσιαλισμού ...

γενικά ήταν δεκαετία ήττας , μεγάλης έκρηξης του εμπορικού πολιτιστικού μηχανισμού ( οι iron maiden ήταν τόσο μεγάλοι ( δικαίως ) που ήταν ... pop , οι συναυλίες με εξαψήφια κοινό ήταν ρουτίνα για τον κάθε απίθανο , νομίζω σκάει μύτη και το mtv .

όλα αυτά προξενούν τάσεις αφελούς μιμητισμού στην μόδα της νεολαίας . από κει η κυριαρχία της λακ , της περμανάντ κλπ .

δεν υπήρχε μεγάλη αφήγηση από την αριστερά , αυθεντική λαϊκή τέχνη , πολιτιστικά και κοινωνικά αντιπρότυπα .

ο καριερισμός , η συνδιοίκηση , οι θολές διαχωριστικές πανσπουδαστικής - πασπ , μας φοράνε καπέλο την ΔΑΠ ...

αθλητικά γκάλης , αναστόπουλος , σαραβάκος , επαγγελματικό ποδόσφαιρο και θ 7 .

ανακατεμένα τα έγραψα , έτσι την σκέφτομαι εγώ την δεκαετία , αν και λίγο μικρός τότε σαν γεννημένος το 82 ...

" κάποιος σύντροφος "

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν,
Θα το σηκώσω το προβοκατόρικο γάντι, που μου πέταξες...
Λοιπόν η δική η "Τζιά" δεν έχει καμιά σχέση με το "Κέως ρούμς" (280€ το δίκλινο), το Βουρκάρι, η το περιβόητο χουντικό "Κέα-μπιτς", που πιθανόν σου έχουν φτειάξει εικόνα. Μάλλον σε ένα χλωμό υποκατάστατο (εξ ανάγκης) για το ελεύθερο κάμπινγκ, που έζησα και προσπάθησα να περιγράψω, φέρνει.
Αν αντέχεις σε αυτά, η ανοιχτή πρόσκληση είναι δεδομένη (και ...εύκολη καθόσον αόριστη!), δεν ξέρω όμως αν εδώ είναι ο κατάλληλος τόπος για να γίνει συγκεκριμένη.
Α, και άσε τις εξυπναδούλες πονηρούλη: Το "οργανωμένο ελεύθερο" μπορεί να είναι ρεφορμιστικό, μπορεί να είναι και επαναστατικό, εξαρτάται από το πολιτικό του μήνυμα. Αλλωστε και το "ελεύθερο", που ύμνησα οργανωμένο αναγκαστικά είναι: Αν πας ανοργάνωτος, σαν άτομο, θα υποστείς όσα φοβάται ο ρα η ο σνάϊπερ. Απλά σε μικρή κλίμακα, 4 ως 8 κεφαλιών, ο πολιτικός προσανατολισμός είναι αυτονόητος και δεν χρειάζεται να διακηρυχτεί. (Μη διανοηθείς να κάνεις ε.κ. π.χ. με ...συριζάνο η οακκίτη!) Συνεπώς το πραγματικό ελεύθερο κάμπινγκ, μικρής η μεγάλης κλίμακας, είναι ΕΝΑ (όπως και το Κόμμα!), και "ελεύθερο" σημαίνει ανεξάρτητο από την κυρίαρχη τάξη και τους μηχανισμούς της.(Αμε;! Διορθώνω και διευκρινίζω στο προηγούμενο σχόλιό μου-ευχαριστώ για την αφορμή). Η σημαντική ποιοτική διαφορά τους είναι πως το ελεύθερο μεγάλης κλίμακας αντιπροσωπεύει μια ποιοτική αναβάθμιση της ταξικής πάλης, όπως η ίδρυση των στρατηγείων και η μετατροπή σε τακτικό στρατό σε σχέση με τις αρχικές μικρές αυτόνομες αντάρτικες ομάδες του ΔΣΕ.(Καλό;!;!)
Η γνώμη μου είναι πως το ε.κ. σε στυλ παρέας είναι απαραίτητη προκαταρκτική εκπαιδευτική βαθμίδα και παράλληλη τακτική άσκηση για τον κομμουνιστή, όπως υπονοεί και ο Νίκος Ζαχαριάδης στο περίφημο Εγκόλπιο.
Ελπίζω να σε ...κούφανα,
...αλλά με κούρδισες και μάλλον ήθελες να τ' ακούσεις!
-------------------
Κάπως σοβαρότερο, που το ξέχασα χτές. Για τη "δεκαετία με τις βάτες" (τι ηλίθια περιοδολόγηση με τις "δεκαετίες"...), και τους συναφείς χρόνους, να θυμίσω την έκφραση του Χαρίλαου: "Ηταν άχαρα χρόνια". Μερικές φορές ήταν σοφός ο γέρος, ιδίως όταν άφηνε χώρο και για βαθύτερες σκέψεις, πίσω από την θυμοσοφική του αμεσότητα.

Dreaming Neon Red είπε...

@sniper

Ο μεταλλοπατερισμός δεν ήταν μόνο προνόμιο των μεγαλύτερων. Είχα γνωρίσει πολλά πιτσιρίκια σε σχέση με μένα,που άκουγαν μόνο 80ς μέταλ. Η ερώτηση κυρίως πήγαινε αν στους πιτσιρικάδες σήμερα υπάρχει ακόμα λατρεία για τα μέταλ 80ς. Για την αναβίωση των 70ς συμφωνώ απ τη μια ότι είναι λίγο τρεντ, αλλά έχει βγάλει και μπαντάρες πχ The Devil's Blood.

@ΡΓ

Δεν υπάρχει "ελληνικό ροκ". Υπάρχει ελληνόφωνο κιθαριστικό έντεχνο. Τέλος.
Η μόνη μπάντα που ίσως θα της έδινα τον ορισμό ελληνικό ροκ είναι οι Kollektiva. Οι επιρροές της είναι όντως ροκ και μέταλ.
Ακούω τα πάντα σχεδόν,από κλασσική,τζαζ μέχρι electro και black metal. Δεν ακούω σκυλάδικα και "ελληνικό ροκ".
Όταν ακούω μπάντες "ελληνικού ροκ" μου βγάζουν μόνο μιζέρια και κλαψομουνίαση.

ΥΓ. Σκατά στις Τρύπες και στον Αγγελάκα. Μεγάλος μαλάκας ο τύπος, τον σιχαινόμουν κι από πριν αλλά τον σιχάθηκα περισσότερο όταν σε συνέντευξη του διάβασα ότι έγινε αναρχικός από αντίδραση στον πατέρα του που ήταν ΚΚΕς.

Ανώνυμος είπε...

Dreaming Neon Red, ναι, δεν ειπα οτι το μεταλλοπατερισμο τον ασκουσαν μονο μεγαλυτεροι σε ηλικια, αν κι απ αυτους ξεκινουσαν ολα. Ηταν μια εποχη που ο σκληρος ηχος δοκιμαζε νεα πραγματα, το καθε παρακλαδι της μεταλ δοκιμαζε τα ορια του και απο αντιδραση πολλοι (και νεοτεροι οπαδοι ακομα) μεναν προσκολλημενοι σε πιο "σιγουρα" ακουσματα. Οταν μιλησα για την αναβιωση των 70s, ειχα στο μυαλο μου κυριως τους Ghost, αλλα ουτε τους devil's blood τους θεωρω κατι πραγματικα αξιολογο. Τιποτα σχεδον απ αυτο το "ρευμα", παρα μεμονωμενα τραγουδια.

ΡΓ, δεν αναφερθηκα στο γουστο σου, απλα σε προηγουμενο σχολιο ειχες πει για τους maiden "πρωτος δισκος το '80, αλλα ιδρυμενοι στα 70s" ή κατι τετοιο. Με αφορμη αυτο εγραψα οτι εγραψα.

Ωραια κι ευχαριστη κουβεντα, απο τη στιγμη που δυο τρεις κομπλεξαρες με τα γουστα του απολιθωματος σταματησαν να γραφουν.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Το ξέρω, απλά βρήκα ευκαιρία να δώσω τον όρκο πίστης μου στον ήχο που λατρεύω! Προσυπογράφω την τελευταία πρόταση σου sniper

ΡΓ

Αναυδος είπε...

και για να χαλασω την ατμοσφαιρα της αναρτησης

στο σαιτ των νεογεωργαλαδων (ΕΑ) βρηκε φιλοξενια ο πρωην δημοσιογραφος του Ριζοσπαστη Γ. Πετροπουλος, Μερικοι επρεπε να ειχαν εκδιωχθει απο νωρις πολυ νωρις και οχι να βρωμιζουν την εφημεριδα της εργατικης ταξης

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο ΤΑ έχει δίκιο. Μια ανάρτηση που δεν ήταν για τα 80’ς και δεν τα είχε καν ως ετικέτα κατέληξε γύρω από αυτά. Άβυσσος η ψυχή του αναγνώστη-σχολιαστή, αλλά τέτοια είναι η δύναμη αυτής της δεκαετίας. Το επόμενο αφόρητα ανάλαφρο κόλλημα που προτείνει η κε του μπλοκ προς συζήτηση, θα ήταν οι αγαπημένες μάρκες κακάο –ή όπως αλλιώς το λέτε, μόνο μη μου το πείτε μίλκο. Αλλά δεν έχω αυταπάτες πως απασχολεί τόσο πολύ κόσμο.
Ομολογώ πάντως πως συγκινούμαι που κάποιος είχε κρατήσει κάτι από εκείνη την ανάρτηση για τα σκουπίδια του σαββατοκύριακου. Είχα την εντύπωση πως είχε πάει άπατη, μένοντας τελείως στα αζήτητα.

Στο εξής παραθέτω μερικές σκόρπιες συνειρμικές προτάσεις βαλμένες χωρίς αυστηρή σειρά, αντί ολοκληρωμένης τοποθέτησης.

Κατά τη γνώμη μου οι αρχές των 90ς είναι όψιμα 80ς οργανικά ενταγμένα στη δεκαετία, ίσως κάτι αντίστοιχο ή αντίστροφο να ισχύει και για τα τέλη των 70ς. Δε μπορεί λοιπόν να παίρνουμε το υποδεκάμετρο να δούμε τι βγήκε το 79 ή το 91, κοκ. Δεν είναι τυχαίο όμως πως το τείχος πέφτει ακριβώς με το τέλος της δεκαετίας. Τέλος το πανηγύρι παιδιά, τώρα νέα τάξη πραγμάτων και αντεπανάσαση. Ζήτω η αστική δημοκρατία, στα 200 χρόνια από τη γαλλική επανάσταση.

Γιατί να ψάχνουμε αν ποπίζει η ροκ ή αν ροκάρει η ποπ; Τιμή και δόξα στο είδος της χαρντ ποπ και σε όσα μας έδωσε.
Τα πρώτα-πρώτα της μαντόνα (αν κι εμένα μου αρέσουν και τα δεύτερα, πριν ξεφύγει με τα τρίτα) είναι φοβερά.
Ομολογώ πως δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η φουρέιρα και τι τραγουδάει Αλλά δεν είναι δηλ ωραία τραγουδιάρα η πωλίνα;
Προσωπικά διαφωνώ ότι η μουσική βιομηχανία σήμερα έχει προχωρήσει -εκτός κι αν εννοούμε στην παρακμή της. Η λογική της ευθύγραμμης εξέλιξης δοκιμάστηκε σκληρά σε μια σειρά τομείς της καθημερινής ζωής εκείνα τα χρόνια -ευτυχώς που ως μαρξιστές έχουμε και το ζιγκ-ζαγκ με τα πισωγυρίσματα, για να πιαστούμε από κάτι. Σήμερα η μουσική βιομηχανία έχει ξεμείνει από ιδέες και λανσάρει, όπως σημείωσαν πολλοί στα σχόλιά τους, μια ντεμέκ επιστροφή σε μια καρικατούρα των 80’ς, επειδή δεν έχει τίποτα καινούριο να δώσει. Όπως η αστική φιλοσοφία έφτασε στο απόγειό της με τον χέγκελ κι έκτοτε αναμασά κι ανακυκλώνει τις ίδιες ιδέες, έτσι και τα 80’ς ήταν το αποκορύφωμα της μουσικής βιομηχανίας, πριν αρχίσει η κατρακύλα της. Τα 80’ς είναι ο χέγκελ της μουσικής βιομηχανίας κι ο πατέρας της διαλεκτικής με κάποια τραγούδια που για τους αδαείς είναι χαζοχαρούμενα σουξέ, αλλά κρύβουν στο βάθος μια υφέρπουσα μελαγχολία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κρυφή γοητεία των 80ς κατά τη γνώμη μου συνίσταται κυρίως στην ισορροπία μεταξύ του ερασιτεχνικού ταλέντου και της βιομηχανίας που το αξιοποιεί. Προφανώς κι αυτό θα κατέληγε νομοτελειακά στην πλήρη βιομηχανοποίηση που καταστρέφει τα πάντα και κατασκευάζει αστέρες-μηδενικά που τους κάνει νούμερα. Δε θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη. Αλλά τότε δεν ήταν ακόμα έτσι. Ήμασταν στο ψηλότερο σημείο της κορυφής, πριν αρχίσει η κατηφόρα.
Ιδανικός συνδυασμός υπήρχε και στο θέμα της τρίχας. Αποτρίχωση αλλά και φυσικοί θάμνοι για τους λάτρες του είδους. Μαλλιαροί κνίτες και το κλασικό μουστάκι μαζί με το χαμόγελο στα χείλη όλων -που στην ορολογία του πανούτσου έχει περάσει ως μουστάκι πασόκ αλλά δεν είναι έτσι κι ο σεχτάρ μπορεί να μας πει σχετικά παραπάνω πράγματα. Βλέπεις όμως σήμερα τον κλασικό μουστάκια της εποχής, τον αλενατόρε αναστό, με τσουρομαδημένο το πάνω χείλος του και σου πιάνεται η καρδιά.

Ο σωματότυπος των σημερινών παιδιών στην ελλάδα είναι το μεγαλύτερο ποσοστό παχυσαρκίας στην ευρώπη. Και το λέει αυτό κάποιος εύσωμος, όπως λέει κι ο οβελίξ. Βλέπεις πχ το πάρτι στη βουλιαγμένη με τον κηλαηδόνη και λες, κοίτα να δεις πόσο λιπόσαρκοι ήταν κάποτε οι έλληνες.

Sniper δεν έχεις ερωτευτεί λάγνο βλέμμα γοητευτικής αγελάδας στη σκηνή σου, γι’ αυτό τα λες όλα αυτά.

Υγ: ο σεχτάρ λογικό είναι να έβρισκε άχαρα εκείνα τα χρόνια, πιθανότατα γιατί ασφυκτιούσε πολιτικά και ξέδινε στα ελεύθερα κάμπινγκ, αναλογιζόμενος τις ιερές αγελάδες του κομμουνιστικού κινήματος και το λάγνο βλέμμα τους.
Υγ2: ο πετρόπουλος κοσμούσε κατά τη γνώμη μου το ρίζο. Κι αυτό ανεξάρτητα από το τι θα κάνει από εδώ και πέρα και την τελείως άστοχη συνεργασία με τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Ήταν μεγάλο κεφάλαιο, κρίμα που πήγε χαμένο και αδικεί τον εαυτό του με τις επιλογές του.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Σφυροδρέπανε, δεν έγραψα για τη δεκαετία επειδή δεν ακούω τη μουσική σας και ούτε τα ονόματα τα ξέρω καλά-καλά (εννοώ τα ξένα), αλλά στα άλλα με κάλυψε ο Σεχτάρ. Ωστόσο, να συμφωνήσω μαζί σου για τον φίλο μου τον Πετρόπουλο -και για τις γνώσεις του και για το αρχειακό υλικό που έχει συγκεντρώσει και για την ανιδιοτέλειά του. Πού όμως θα μπορούσε να δημοσιέψει μια επιστολή (για να απαντήσει στο κατάπτυστο κείμενο του Μαϊλη) ώστε να τη δουν όσο το δυνατό περισσότεροι κουκουέδες;

Ανώνυμος είπε...

Όλο λέω να σταματήσω να γράφω σε αυτή την ανάρτηση και όλο κάτι προκύπτει που δεν με αφήνει...

Α. Ευχαριστώ πολύ τον Νίκο Σαραντάκο για το εκπληκτικό βιβλίο του "για μια πορεία" (να ένα καλό των 80's). Επίσης, όχι τόσο όμως, για το "μετά την αποψίλωση". Κάπου εδώ τελειώνει η όποια καλή διάθεση μου απέναντι του.

Β. Για τον Πετρόπουλο. Ερευνητής, με αρχείο κτλ. κτλ.. Αλλά η συνεργασία του με τον ΜΑ δεν είναι τυχαία καλώς ή κακώς. Αν ανατρέξεις στο Προσυνεδριακό η επιστολή του ήταν από τις χυδαιότερες. Ουσιαστικά σπατάλησε όλη του την επιστολή όχι για να θέσει με επιχειρήματα την άποψη του, αλλά για να πείσει ότι η "ηγετική ομάδα" είναι φράξια, ότι ποτέ δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά το πρόγραμμα του 15ου κ.α. Δεν φτάνει λοιπόν να έχεις ένα αρχείο να με το συμπάθειο, ούτε να έχεις προσφέρει στο παρελθόν. Δοκιμάζεσαι κάθε μέρα. Τώρα για τη συγκεκριμένη ιστορία που αναφέρει ο Πετρόπουλος εγώ τα πολύ μελοδραματικά των Λιοσοκαλτσώνηδων και συν αυτώ τα ακούω λίγο βερεσέ και κρατώ μικρό καλάθι. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία του Πάρνη, έχω ακούσει για αυτά βέβαια, αλλά εν πάσει περιπτώσει η συνεχής κι επαναλαμβανόμενη αήθεια και χυδαιότητα άλλους χαρακτηρίζει και όχι τον Μαΐλη.
Αυτά κι ελπίζω τελος.

ΡΓ

Αναυδος είπε...

ο ΝΣ μιλα σωστά

καταπτυστο το αρθρο του Μαιλη )που πιθανά δεν το εχει καν διαβασει)

καλη η αντικομμουνιστικη προπαγανδα του πετροπουλου που δε μπορει απλως να σκασει η εστω να κανει σεπουκου απλως αργησε να αδειασει τη γωνια (και μιλω για 15 χρονια πισω)τωρα θα βρει ζεστη την αγκαλια της ομαδας τεκμηριωσης του συριζα

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Σιγά-σιγά ξελαμπικάρει αυτό το βαβουρατζήδικο συνοθύλευμα "ζαχαριαδικών" κατά "αντιζαχαριαδικών" και ανάστροφα.
Είναι όλοι τους "Πασοκ", με την ευρεία έννοια και με το συμπάθειο.
Χεστήκαμε, με τον κάθε "σπουδαίο λογοτέχνη" η "μεγάλο αγωνιστή", μετά τον Μίσσιο τώρα κι ο Πάρνης (λες και οι υπόλοιποι, "ανώνυμοι" κι "επώνυμοι" ξύνανε πατσές). Τους μεγάλους τους ανεβάζει ο Λαός, και άμα λαθέψει, ο ίδιος τους κατεβάζει στο πραγματικό τους μπόϊ, αργά η γρήγορα, γράψει-δε-γράψει ο Μαϊλης η ο Γκίκας η όποιος άλλος κερατάς η μη.
Ανεκδιήγητο το κείμενο του Πετρόπουλου στον Μικροαστικό Αγώνα, συνηγορεί δυνατά στην αναγκαιότητα όχι μόνο του καλύτερου αλλά ακόμη και του χειρότερου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Δυστυχώς.
Αλλη μια δικαίωση του Μαϊλη.
Αλλος ένας, για το Αρχείο, μαζί με το αρχείο του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο πετρόπουλος δε διαθέτει απλά ένα καλό και ενημερωμένο ιστορικό αρχείο. Έχει πλούσιο και αξιόλογο έργο κι έχει κάνει πολλή και πολύ καλή δουλειά για τον πρώτο τόμο του δοκιμίου ιστορίας του κουκουέ, όπως και για την τρίχρονη εποποιία του δσε. Εξίσου καλές είναι κι άλλες μικρότερης έκτασης δουλειές του, όπως το κείμενό του για τον πλουμπίδη στη γνωστή ιστοσελίδα με την οποία επέλεξε να συνεργαστεί.

Αλλά αν συμφωνείς με τα παραπάνω νίκο, φαντάζομαι θα συμφωνείς μαζί μου πως αδικεί αφόρητα τον εαυτό του με τις τελευταίες του επιλογές.
Δε μιλάμε για κάποια οποιαδήποτε ιστοσελίδα όπου θα τον διαβάσουν πολλοί σύντροφοι, αλλά για μια χρωματισμένη ιστοσελίδα με πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο που τον θέτει ενάντια στο κόμμα και όσους κουκουέδες το διαβάζουν. Κι επειδή δεν είναι ανόητος για να περιμένει εμάς να του εξηγήσουμε τι είναι (και τι θέλει) ο ΕΑ, η ευθύνη που τον βαραίνει είναι διπλή. Καθείς εφ ω ετάχθη.
Αν πάλι ήθελε να απαντήσει στο μαΐλη, νομίζω πως είχε και άλλα μέσα για να το κάνει, κερδίζοντας το ενδιαφέρον και την προσοχή των σφων. Με την επιλογή αυτή πάντως καταφέρνει μάλλον το αντίθετο.

Νίκος Σαραντάκος είπε...


Σφυροδρέπανε, θα τη δει ο ΓΠ την κριτική σου και θα την πάρει υποθέτω υπόψη του. Μπορεί να ήταν λάθος του η συγκεκριμένη συνεργασία, δεν την ξέρω αυτή τη σελίδα καλά αλλά έχω δει ότι είναι κόκκινο πανί για πολλούς από το ΚΚΕ.

Δεν αντιπροτείνεις βέβαια τι πρέπει να κάνει ένας απολυμένος ιστορικός-δημοσιογράφος, να σταματήσει να ασχολείται; Μοιραία θα συνεργαστεί με κάποιους, ακόμα και βιοποριστικά -ή με αστικά ή με "οπορτουνιστικά" έντυπα, δεν μπορεί να πάει να γράφει στο Κοσμοπόλιταν συνταγές μόδας και ομορφιάς.

Πάντως, όπως είδες από το κείμενο για τον Πλουμπίδη, προς το παρόν τουλάχιστον ο ΓΠ δεν γράφει αντικομματικά. Περιμένω να γίνει καλά το χέρι του (το έχει σπάσει) να γράψει την κριτική στον δεύτερο τόμο του Δοκιμίου.

Ο Πάρνης, εκτός από καλός συγγραφέας, αν και του ακαδημαϊκού στιλ, ήταν και στενός προσωπικός φίλος του Ζαχ. μετά την πτώση του. Δεν νομίζω ότι έχει το ηθικό έρεισμα ο ΜΜαΐλης να γράφει ότι 'εκπορνεύει' τον Ζαχ. Γιαυτό ο βαρύς χαρακτηρισμός μου "κατάπτυστο". Αν έλειπε αυτό, θα έλεγα "το κείμενο του Μαΐλη".

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ τα παρακολουθώ τα γραφόμενά σου. Συνδυάζουν το ρεαλισμό με το συναίσθημα. Όπως πρέπει άλλωστε και να γίνεται. Γιατί ρεαλισμός χωρίς συναίσθημα μάλλον οδηγεί στον κυνισμό και συναίσθημα χωρίς ρεαλισμό μάλλον οδηγεί σε κάτι σα ... Μίσσιο (χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε ποιό βρίσκω χειρότερο). Και στο προτελευταίο σου σχόλιο ρεαλισμό δε βρίσκω.

Εν πρώτοις θα σου έλεγα ότι ανάμεσα στο ελεύθερο κάμπινγκ και στα resorts υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις (η κάθεμιά με την αξία της). Όπως ανάμεσα σε μια γυναίκα τύπου Τζούλια Αλεξανδράτου και μιας τύπου Ελένης Λουκά υπάρχουν πολλές άλλες διαφορετικές γυναίκες. Και-αν και δεν τα συνηθίζω-καθόλου δε με χαλάει η ιδέα να υπήρχαν "resorts" για τους εργάτες (να πήγαινε δηλαδή ένας μετταλεργάτης στο costa navarino και να τον έκαναν αλοιφή στα μασάζ και στα λουτρά).

Τις φωνές της φύσης δε μου χρειάζεται να πάω να στήσω σκηνή να τις ακούσω. Μια χαρά τις ακούω από την κρεβάτα του πατρικού μου στο χωριό. Και τους γκιώνηδες και τα αγριογούρουνα να σκάβουν ψάχνοντας για ρίζες και τους λύκους καμιά φορά. Και με μια βόλτα το πρωί με την αντάρα μπορεί να τύχει και να τα δεις αυτά με τα μάτια σου (ή ακόμα και κανένα ζαρκάδι ή βίδρα στο ποτάμι-αν είσαι πάρα πολύ κωλόφαρδος).

Και ευτυχώς-δόξα τω Θεώ-τα κάνω όλα αυτά χωρίς να νιώθω την ανάγκη να πάρω το ...τόξο μου να κυνηγήσω κανένα λαγό ή αγριογούρονο προκειμένου να νιώσω "χαλάρωση" και "ελευθερία" (ή να βουτήξω με ψαροντούφεκο στο ποτάμι). Προτιμώ τα παϊδάκια στην ταβέρνα της πλατείας. Κι αν θέλω να χαζέψω τα γίδια, πάω στη στάνη του μπάρμπα να τα βγάλω μαζί του στη βοσκή-δεν αισθάνομαι απελευθερωτικό να κοιμάμαι μαζί τους.

Και ναι δε νοσταλγώ την εποχή που μου έχει περιγραφεί πολύ καλά-τότε που ο χαλές του σπιτιού ήταν η συκιά της αυλής, το χαρτί τα φύλλα της και ο βιολογικός καθαρισμός οι κότες. Δεν το βρίσκω καθόλου μα καθόλου απελευθερωτικό και χαλαρωτικό αυτό, ούτε και τα βελανίδια που λένε κάποιοι παλιοί ότι έτρωγαν όταν είχαν πάρει τα βουνά με το Ζέρβα (δυστυχώς το χωριό ήταν Ζερβοχώρι). Όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω να τα κάνεις για να πετύχεις κάτι σπουδαίο, μη μου λες να τα κάνω για να νιώσω ελεύθερος και χαλαρός.

Βάλε στο μυαλό σου την εικόνα μια χώρας όπου έρχονται 16-17 εκατομμύρια τουρίστες και πρόσθεσε άλλα 10-11 εκατομμύρια-δηλαδή όλους εμάς). Σκέψου τα 8-9 εκατομμύρια αυτών με ψαροντούφεκα ή καραμπίνες (να τρέφουν τους υπόλοιπους), σκέψου 28 εκατομμύρια τύποι να αφοδεύουν δίπλα στις παραλίες και μέσα στα δάση. Τις φωτίτσες που θα ανάβουν όλοι αυτοί για φάνε και να "ρομαντσάρουν". Εμένα δε μου μοιάζει καθόλου ειδυλλιακή αυτή η εικόνα. Το εντελώς αντίθετο.

Τέλη Νοεμβρίου 1999 είχα σταματήσει στη Πρέβελη στην Κρήτη. Υπήρχαν ακόμη κάποιοι του ελεύθερου εκεί (βλέπεις το κλίμα και τα νερά εκεί ευνοούν τις διακοπές ακόμα και τόσο αργά). Βούτηξα στη θάλασσα και μετά είπα να κάνω μια βόλτα στο ποταμάκι. Δυστυχώς είχα την ιδέα να μη πάω να προχωρήσω μέσα από το ποτάμι αλλά δίπλα από αυτό. Τέτοια βρώμα ούτε σε χοιροστάσιο (και να σκεφτείς ότι είμαι μάλλον από τους πολύ ανεκτικούς στο θέμα αυτό). Λίγα χρόνια μετά ο θαυμάσιος αυτός τόπος κάηκε και μάλλον κάηκε από απροσεξία κάποιου μαλάκα που άναψε φωτίτσα (αν και κάνουν τόσο πολύ χασίσι που και μόνο το τσιγάρο μπορεί να έπαιρνε φωτιά). Ευτυχώς ο ντόπιος φοίνικας αποδείχτηκε ότι είχε μια αντιπυρική ιδιότητα-άγνωστη μέχρι τότε-και το δάσος ξαναβλάστησε γρήγορα.

ρα

Singularity είπε...

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι υπάρχουν τόσα πολλά σχόλια για το (ελεύθερο) κάμπινγκ και την μουσική των 80's και κρίμα που δεν τα πήρα χαμπάρι νωρίτερα να ξαλεγράρω λίγο γιατί με τον πολύ τον Καζαντζάκη έχω τεντώσει τα νεύρα μου (και ας σπάσουν). Και στο θέμα κάμπινγκ με κάλυψε ο Σεχτάρ απόλυτα. Όι καλύτερες παιδικές μου αναμνήσεις είναι σε βουνό με χημική τουαλέτα παρακαλώ και έτσι προστατεύαμε και το περιβάλλον από τα μολυσματικά εκβληθέντα εκ των οπισθίων μας ρόδα. Άν και μετά την δεύτερη μέρα ξαμολιόμασταν στο δάσος με το συνθηματικό "πάω για χλωρή λίπανση". Οι φτέρες ήταν εξαιρετικά φουντωμένες την επόμενη χρονιά. Τεσπα, αν σέβεσαι τον εαυτό σου και τον χώρο που σε φιλοξενεί το ελεύθερο κάμπινγκ μπορεί να γίνει μοναδική εμπειρία τόσο για σένα, όσο και για τους άλλους μετά. Φεύγοντας είδαμε τους γονείς μας να κάνουν πλήρη αποκατάσταση του χώρου και έτσι, χωρίς λόγια, μάθαμε το μάθημα μας. ΕΚ για πάντα!

κοσμοναύτης είπε...

@ NΣ

πράγματι δεν το έχεις κάν διαβάσει το κείμενο, έχει δίκιο ο Αναυδος, και γράφεις ότι θές. σου παραθέτω, λοιπόν το απόσπασμα:

"Με την ευκαιρία ας σημειωθεί ότι είναι χαρακτηριστικό και του συγγραφέα Αλέξη Πάρνη, ο οποίος αποκόβει το Ν. Ζαχαριάδη από τον κορμό που τον διαμόρφωσε, το ΚΚΕ και την ΚΔ, ενώ εμπορεύεται το όνομά του, από τη μια αποθεώνοντας και προσεγγίζοντας αντιεπιστημονικά την προσωπικότητα του Ν. Ζαχαριάδη και από την άλλη «διανθίζοντας» τα σχετικά γραπτά του με αναλύσεις και περιγραφές που αγγίζουν τα όρια του αντικομμουνισμού"

Αναυδος είπε...

απλως ηγια την ιστορια ο μαιλης δεν εγραψε εκπορνευει αλλα εμπορευεται

ο σαραντακος εκτος κι αν δεν τον βοηθα η οραση του και παλι κυνηγα τις εντυπωσεις

κοσμοναύτης είπε...

@ Αναυδος

πιάσε κόκκινο

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Λάθος, ζητώ συγνώμη, δεν το είχα μπροστά στα μάτια μου. Αν και η ουσία δεν αλλάζει πολύ, παραδέχομαι ότι τον αδίκησα τον Μαϊλη, οπότε αποσύρω χαρακτηρισμό "κατάπτυστο" για το κείμενό του. Ας μείνει το "παλιανθρωπιά" του Πάρνη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Για το φίλο που με ρωτάει, εγώ σαν απολίθωμα δε δημοσιεύω ανώνυμα σχόλια. Κι επί του παρόντος δε με ενδιαφέρει τόσο τι ακριβώς γράφει ο πετρόπουλος, αλλά πού και γιατί τα γράφει.

ΝΣ, η γνωστή ιστοσελίδα δεν αποτελεί κόκκινο πανί για λόγους βεντέτας, αλλά για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους, που δεν είναι άγνωστοι στον πετρόπουλο. Παρόλα αυτά επέλεξε να συνεργαστεί μαζί της και θα κριθεί για αυτή την επιλογή. Η προαναγγελία για την κριτική του στο δεύτερο τόμο της ιστορίας πάντως είναι ενδεικτική και προδιαθέτει αρνητικά για το τι θα δούμε.
Κατά τα άλλα είχε κάθε δικαίωμα να κάνει ότιδήποτε. Να συνεργαστεί με όποιον θέλει, να ανοίξει ιστολόγιο για να δημοσιεύει τη δουλειά του, κτλ. Εκεί όμως δεν πήγε για λόγους βιοποριστικούς και δεν εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τα υπόλοιπα

Κι εν παρόδω, κατά τη γνώμη μου η συγνώμη σου αυτοαναιρείται με τον τρόπο που τη διατυπώνεις. Αλλά αυτό είναι μάλλον δευτερεύον.

Ανώνυμος είπε...

προς Ν.Σ.:

έχω επανειλημμένα διαπιστώσει ότι στο μπλογκ σας, στο LR, και τώρα και εδώ, λέτε ανακρίβειες που παραποιούν την πραγματικότητα (και κάποτε συκοφαντούν ανθρώπους), και ότι, όταν σας το επισημαίνουν, απολογείστε και δικαιολογείστε.
δεν μπορώ να ξέρω αν λέτε ανακρίβειες επίτηδες ή αν όντως σας ξεφεύγουν λάθη.
σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε μου να σας πω ότι η συμμετοχή μας στον δημόσιο διάλογο σημαίνει ότι έχουμε ευθύνη να είμαστε ακριβείς σε αυτά που λέμε. αν δεν έχετε τον χρόνο / τη δυνατότητα να τσεκάρετε την αλήθεια αυτών που ισχυρίζεστε, σας προτρέπω έντονα να λέτε λιγότερα και ακριβέστερα, να θυσιάζετε δηλ την ποσότητα για την ποιότητα (=ακρίβεια).
αν θα είχατε την καλοσύνη.

K4S28

Νίκος Σαραντάκος είπε...

K4S28, δεν έχεις άδικο ότι χρειάζεται περισσότερη προσοχή -και το 'κάλλιο λιγότερα και καλύτερα' το έλεγε και κάποιος άλλος. Πάντως, αν έχεις εντοπίσει ανακρίβειες σε άρθρα του ιστολογίου (και όχι π.χ. διαφωνίες σε θέματα πολιτικά, όπως στο άρθρο για τα γουναράδικα), θα σου χρωστούσα χάρη να τα επισημάνεις με σχόλιο εκεί ή με μέιλ στο sarantπαπάκιpt.lu.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την εποχή που έζησες τα παιδικά σου χρόνια δύσκολα ή εύκολα για τον καθένα όλοι την θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία. Τα 80ς ήταν αυτήν η δεκαετία για μενα μεχρι τα 13 και δεν την αλλάζω φυσικά με όλα τα καλά και τα στραβά που μπορεί να είχε και που γράφτηκαν διεξοδικά εδώ από πολλούς φίλους. Χειμώνες που ντυνόμασταν δίπλα στην ξυλόσομπα για να πάμε σχολείο με ενα μέτρο χιόνι ή που έκλειναν τα σχολεία για κανα μήνα λόγω χιονιού και κρύου και γέμιζαν τα σοκάκια με πιτσιρικαρία με σκι ξύλινα και έλκηθρα.
Καλοκαίρια ως αργά έξω, ντου για κεράσια και κορόμηλα, μπάνιο στον Άραχθο, ξύλο με τους Αθηναίους που το χαν και μιλούσαν πιο άνετα στο κορίτσι που σου άρεσε ολο το χειμώνα και κολλούσες να του το πεις, αλλά και λύπη όταν έφευγαν το Σεπτέμβρη οι φίλοι.
Φεστιβάλ διήμερα των παιδιών με τα άσπρα καπελάκια που έγραφαν Οδηγητής και που ήταν πολλά τότε στο χωριό και έρχονταν και ¨ξένα¨, με μουσικές εκδηλώσεις που δεν είχαν μόνο κλαρίνα, με βιβλία και γωνιές για εμάς, να ασχολούνται μαζί μας. Που μας ήξεραν; Να ναι και η αδερφή ανάμεσα τους, μα πως γίνεται; Αφού εμείς είμαστε ΠΑΣΟΚ; Συγκρούσεις στο σχολείο, συνθήματα για τα κόμματα στις εκλογές που ακούγαμε από τους μεγάλους. 50 Αβερωφικοί Νεοδημοκρατες πέντε έξι Πασοκοι εμείς και και άλλοι τόσοι ΚΚεδες .Ο γέρος να γυρνάει τα χαράματα γεμάτος πράσινο κόκκινες μπογιές και καμιά γρατζουνιά καμιά φορά,(χουντοβασιλοχώρι το χωριό) και μετα το 85 γεμάτος μόνο κόκκινες μπογιές. Που πήγες εκεί ρε πατέρα; Αυτοί δεν θα βγούν ποτέ, τι θα πω στους φίλους μου; «Αν ξαναβάλεις την σημαία του Πασοκ στο μπαλκόνι θα σου μετρήσω τα παίδια.» «Κράτα γερά εσύ Πασοκ σαν εμένα τον Παππού, αστον τον Μπαμπα» ρε το έρμο τον Παππού τον πρόδωσε και ο εγγονός μετά κανα χρόνο.
Αναστόπουλος ή Σαραβάκος; Πάπριτσα πετάγονταν ο γέρος μου. Βασια και Μαιπας στον Πας, αφιχθέντες από το παραπέτασμα, Γκάλης , Γιαννακης και Στεργάκος, Βερουλη και Μπάμπης Χολίδης. Τιμολέων και Ροζαλία, φρουτοπία, Ντιουκς, Ιραν – Ιρακ, περσινγκ και Κρουζ ,Σαντινιστας, Ρηγκαν και Κορμπι στην τηλεόραση, κουπόνια για το κόμμα για τον Μαντέλα το FMLN και το Ρaδιο Venceremos στο Σαλβαδόρ ,σκα σου σου και Ρασπούτιν όλα ανάκατα και ατάκτως ειρημμένα από το 80 μεχρι το 90 μπρος και πίσω.
Με αυτά και άλλα τόσα που ειπώθηκαν εδώ μας σημάδεψε αρκετούς το 80.
Τώρα περι ελευθέρου κάμπινγκ η αλήθεια είναι ότι δεν μου έλειψε και τόσο αν στα μικράτα μου θεωρήσουμε ελεύθερο κάμπινγκ τα βουνά της κατάρας όπου ο Μπαρμπα Τάκης ο Παππούς είχε πρόβατα και όταν πηγαίναμε να τον δούμε με τον γέρο μου, καθόμασταν και κανα δυο μέρες κάθε φορά μαζί του στην καλύβα του, ή πιο μετά ένα ολόκληρο καλοκαίρι 90 -91 στα βουνά της Μουργκάνας στα Αλβανικά σύνορα με τον θειο τον Μιχάλη τον κυρατζη μέναμε στο δάσος , κοβαμε ξύλα και με τα μουλάρια και τα φέρναμε στους Καρβουνιάρηδες στην Πωγωνιανή για να τα κάνουν κάρβουνα . Κατόπιν στο Λύκειο την άνοιξη ,Κατάρα ,Μαυροβούνι, Βαλια Κάλντα με την παρέα και μετα ως φοιτητής για κανα δυο μέρες κάθε φορα σε καμιά παραλία. Τώρα στα γεράματα ,για κανα δυο τρεις μέρες με το ζόρι θα την πάλευα, αλλά για παραπέρα, συμφωνώ και επαυξάνω με όσα λέει ο Ρα. 

Ας κλείσω την νοσταλγική αυτή παρένθεση, και να με συγχωρείτε γι αυτήν, με κάποιες από τις όμορφες εικόνες που έμειναν και μας γέμιζαν ελπίδα το 80. Μακάρι να τις ξαναδούμε πάλι και να ναι η σειρά μας, η σειρά του λαού. Μουσική και Επανάσταση από τους Τorogoces de Morazan , ομάδα αγροτών, μαχητών μουσικών που πλαισίωναν το παράνομο πρόγραμμα του Ραδιο Venceremos του Σαλβαδόρ για το οποίο κάποτε γίναν εξορμήσεις.

https://www.youtube.com/watch?v=k0y-1vAAQu4

χαιρετισματα σε όλους απο την άλλη πλευρά της θάλασσας!! :-)

Sentic

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ρε, συ Ρα,
Ωραίο θέμα μας έρριξε ο καλλιτέχνης προβοκάτορας Μπρεζ. Αλλά καμια φορά και τα λάϊτ θέματα έχουν βάθος.
Περί ορέξεως ...κολοκυθόπητα, αυτό ισχύει και για τον σνάϊπερ και τον σέντικ και πολλούς άλλους προφανώς.
Δεν έγραψα ύμνο στην ...μοναδικότητα και την απολυτότητα του ε.κ.! Απλά είπα, πως το ε.κ. είναι μοναδικό στο να προσφέρει κάποια πράγματα, ενν. σε όσους ενδιαφέρονται γι αυτά, όχι υποχρεωτικά, και όχι σε όλους. Ούτε είμαι κατά των ρεσόρτς, όταν δεν είναι κιτσιάρικα, και κυρίως όταν δεν καταστρέφουν τον τόπο, μαζί με τους ανθρώπους του. Μακάρι να μπορούσατε π.χ. να έρθετε εδώ στην Τζιά, με την ανοιχτή πρόσκληση, που πρότεινε ο Κάπταιν, να σας δείξω το "Κέα-μπιτς", η να σας πάω στην Μεγάλη Λαγκάδα του Ταϋγέτου, κλπ., για να γίνω κατανοητός.
Σωστό είναι να είμαστε ρεαλιστές, αρκεί ο ρεαλισμός μας να είναι ...ρεαλιστικός!
Αν ποτέ αποχτήσουμε 17 εκατομμύρια ελεύθερους καμπίστες (σωστούς-όχι επιδρομείς), τότε πράγματι ίσως να χρειαστεί να ξαναδούμε το θέμα και σαν πρόβλημα σε μιά χώρα με 15 χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, δύο χιλιάδες νησιά και νησίδες και εκατομμύρια εκτάρια εκτός σχεδίου. Αλλά από αυτό είμαστε ακόμη πολύ-πολύ μακρυά. Δεν είναι ένα ρεαλιστικό πρόβλημα, προς το παρόν.
Τι έχουμε σήμερα; Μια κατεστραμμένη χώρα, και σαν τοπίο και σαν ανθρώπους, όχι από μερικές χιλιάδες ελεύθερους καμπίστες, έστω και επιδρομικού τύπου Πρέβελη [Παρένθεση: Ο Πρέβελης, η Μονή του Πρέβελη - ό,τι τελειώνει σε ήτα δεν είναι υποχρεωτικά θηλυκό].
Μια τέτοια καταστροφή θα ήταν πολύ εύκολα ανατάξιμη.
Εχουμε μια τεράστια καταστροφή, τοπίων, οικισμών, ιστορικών τόπων, και ανθρώπων, από ένα συνδυασμό κερδοσκοπικών μαζικών τουριστικών υποδομών και ιδιωτικών "εξοχικών κατοικιών" ουσιαστικά αυθαίρετα χτισμένων, κυριολεκτικά, όπου του κ#$λώσει του κάθε κερατά μεγαλοαστού η μικροαστού. Οχι του παππού του δικού σου η του σέντικ, στους υπάρχοντες οικισμούς. Το Παγκράτι αντιγράφτηκε στη Σαρωνίδα και η Μαγιόρκα στο Φαληράκι της Ρόδου, κ.ο.κ. Πρόκειται για μια απίστευτης έκτασης καταστροφή, από άκρου σε άκρο της Ελλάδας (και όχι μόνο). Ο,τι δεν πρόλαβε η κερδοσκοπία των κεφαλαιοκρατών το αποτέλειωσε η μεγαλομανία των μικροαστών, είς δόξαν του Πασόκ Υμών, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν!
Βιβλία θα μπορούσα να γράψω για αυτό το ασύλληπτο άγος.
Το ελεύθερο κάμπινγκ μας μάρανε;
Η συμβουλή μου και τελειώνω: Οσοι δεν έχετε πατρικό στο χωριό, σας ενδιαφέρει και αντέχετε ακόμη, τραβάτε για ελεύθερο κάμπινγκ, όπου υπάρχει ακόμη αυτή η δυνατότητα, πριν περάσει κι αυτό στην Ιστορία (ήδη περνάει στην παρανομία...), μαζί με τους Τασμανούς η τους Καγουαρσκάρ της Γης της Παταγωνίας.
Καλό Χειμώνα σε όλους, υπερατλαντικούς και εσωχωρίους!

Ανώνυμος είπε...

Σωστος Σεχταρ για Πρεβελη, αρσενικο ειναι οντως (αν και κρητικοι μου το ειχαν αναφερει ως θηλυκο-πρεπει να ειναι αρκετα συνηθισμενο λαθος, πολυ καλως το ανεφερες).

ρα

Ανώνυμος είπε...

Καλο χειμωνα σε ολους επισης.

ρα