Σχετικά με τον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα

Άρτι αφιχθείσα από τις διακοπές της, η κε του μπλοκ αναβάλλει για λίγο ακόμα τα κείμενα επικαιρότητας, μέχρι να φύγει κι η ραστώνη του δεκαπενταύγουστου, και ολοκληρώνει την τριλογία των αναρτήσεων για το νίκο ζαχαριάδη με ένα ακόμα δικό του κείμενο, σχετικά με τον χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης στην ελλάδα. Το κείμενο αυτό, γραμμένο το μάη του 1962 (το τελευταίο γραπτό του ζαχαριάδη πριν από την εξορία του στο σοργκούτ) αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στη μπροσούρα του «προβλήματα της κρίσης του κκε» -θυμίζω ότι μπορείτε να τη βρείτε και να τη διαβάσετε σε ηλεκτρονική μορφή πατώντας εδώ.

Εστιάζοντας στην εκτίμηση του χαρακτήρα της επανάστασης, την περιβόητη αλλαγή (που μας ταλαιπωρούσε από τότε) και τη σύνδεση με τον αγώνα για δημοκρατία, η ανάλυση του ζαχαριάδη είναι διεισδυτική, ζωντανή, πρωτότυπη και δύσκολα θα μπορούσε να μεταφερθεί αυτούσια και να κατηγοριοποιηθεί στις σημερινές συνθήκες με βάση τα έτοιμα καλούπια της σύγχρονης συζήτησης-διαπάλης. Ωστόσο προσφέρεται σε αρκετά σημεία για συνειρμούς και επίκαιρες προεκτάσεις στην εποχή μας.

Μερικές παρατηρήσεις

1) Η οππορτουνιστική φραξιονιστική ομάδα Παρτσαλίδη-Κολιγιάννη και Σία ξεφεύγει απ’ το σχήμα του 1934 προς τα πίσω, παραγνωρίζοντας τις τεράστιες μεταβολές που έγιναν στην Ελλάδα και το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων σ’ αφτή, στη λαϊκο-απελεθυερωτική, δημοκρατική επανάσταση 1941-1949.

2) Η ομάδα καθορίζει την επανάσταση σαν αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική και παρασιωπά το προτσές και τους ρυθμούς της μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική.

3) Η 6^η Ολομέλεια του 1934 καθόρισε τον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα αστικοδημοκρατική με λίγο-πολύ γρήγορο πέρασμα στο σοσιαλισμό.

4)Κυριολεχτικό πελάγωμα επικρατεί στον καθορισμό της δημοκρατικής αφτής επανάστασης που ονομάζεται και ριζική δημοκρατική αλλαγή και εθνική δημοκρατική αλλαγή. Λόγου χάρη το «Πρόγραμμα» στην «Εισαγωγή» του λέει: «Η εθνική δημοκρατική αλλαγή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την πάλη του ίδιου του λαού κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης και του κόμματός της του ΚΚΕ».

Όμως το κεφάλαιο «οι δυνάμεις της αλλαγής και το πατριωτικό μέτωπο» αρχίζει έτσι: «Η εθνική δημοκρατική αλλαγή δεν είναι έργο μιας τάξης ή ενός κόμματος αλλά έργο όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων και όλων των κομμάτων που είναι υπέρ της αλλαγής αφτής».

Εδώ δεν πρόκειται για το ποιο είναι σωστό για το ότι δε μπορούμε να μοιράσουμε σε δυο γαϊδούρια άχυρα.

Το βασικό στην οππορτουνιστική διατύπωση της δημοκρατικής αλλαγής είναι ότι σ’ αφτή θα πάρει μέρος και η εθνική αστική τάξη, που όπως επανειλημμένα διατύπωσαν ηγετικά στελέχη της οππορτουνιστικής φραξιονιστικής ομάδας για πολιτικό εκφραστή θα έχει και τις πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου! Είναι το ίδιο Κέντρο της προσκόλλησής του στο ΝΑΤΟ και στον αντικομμουνισμό.

Συνεργασία μαζί πάντα πρέπει να επιδιώκουμε, χωρίς νάχουμε όμως ούτε οππορτουνιστικές αφταπάτες.

Πλέρια σύγχυση στις γραμμές της ομάδας επικρατεί και στο ζήτημα της σχέσης ανάμεσα σε «μια μερικότερη αλλαγή, με μια άμεση στροφή πορείας» (Κολιγιάννης) και την εθνική δημοκρατική αλλαγή. Ο ίδιος ο Κολιγιάννης στο λόγο του στο 22^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ συνταφτίζει τις δύο αφτές δημοκρατικές αλλαγές –μερική και εθνική. Να τι λέει: Στις εκλογές της 29 του Οχτώβρη 1961 οι συνεπείς δημοκρατικές και προοδεφτικές δυνάμεις ενώθηκαν σε κοινό εκλογικό συνασπισμό, το ΠΑΜΕ για να βάλουν τέλος στη διακυβέρνηση των αντιδραστικών δεξιών και να φέρουν στην εξουσία δημοκρατική κυβέρνηση που θα πραγματοποιήσει στροφή στην όλη πορεία και εξέλιξη της χώρας». (Πράβντα, 25.10.61. Υπογράμμιση Ν. Ζαχαριάδη).

Τι έχουμε λοιπόν εδώ μερική, εθνική ή κάποια άλλη διάμεση αλλαγή;!!!

Ο Παρτσαλίδης σε άρθρο του που μετέδωσε η «Φωνή της αλήθειας» στις 26 Γενάρη 1962 διαπιστώνει ότι αν είχαμε στις εκλογές ενότητα με το Κέντρο θα εξασφαλίζαμε μεγάλη πλειοψηφία στη βουλή και θα πραγματοποιούνταν η δημοκρατική αλλαγή!

Βλέπουμε λοιπόν ότι η οππορτουνιστική σύγχυση και το πελάγωμα είναι πλέριο. Θα μπορούσαν να αναφερθούν πάρα πολλά στοιχεία που το αποδείχνουν αφτό τετραγωνικά. Μα δεν χρειάζεται να φας όλη τη σούπα για να καταλάβεις ότι ξίνισε. Και μάλιστα όσο απλώνουμε προς τους συμμάχους και συνεργάτες τόσο η ξινίλα αφτή χτυπά και πιο δυνατά στη μύτη.

Ακριβώς μέσα σ’ αφτή τη σύγχυση αλωνίζει απλόχερα ο οππορτουνισμός χαντακώνοντας το ζήτημα της επανάστασης στην Ελλάδα. Λ.χ. δεν ξεκαθαρίζει ποια θα είναι η μορφή της πρώτης εξέλιξης στην εθνική δημοκρατική αλλαγή.

Γεγονός είναι ότι στην Ελλάδα επιβάλλεται και είναι δυνατή μια στροφή προς τα αριστερά μια εκδημοκράτιση στη ζωή της χώρας. (Γενική αμνηστία, αποκατάσταση δημοκρατικών ελευθεριών, πολιτική ειρήνης και συνδετερότητας κτλ). Λ.χ. πολλά ΚΚ στη δύση (Γαλλίας-Ιταλίας) βάζουν την άμεση αυτή επιδίωξη συνδέοντάς την με την παραπέρα γενικότερη μεταβολή: Κάθε δημοκρατική κατάχτηση μας πλησιάζει στο σοσιαλισμό.

Στην Ελλάδα πρέπει να πάμε όχι προς τα πίσω απ’ το σχήμα του 1934, μα προς τα μπρος δηλ προς τη λαϊκή δημοκρατία που είναι η μόνη για την πατρίδα μας κοινωνική-επαναστατική διέξοδος.

Το πρόβλημα της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι ώριμο. Αφτό δείχνει η αλλαγή στο συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων που έγινε από το 1934 και δω, αλλαγή που κατά το Λένιν παίζει αποφασιστικό ρόλο στον καθορισμό του χαραχτήρα της επανάστασης. Η λαϊκο-δημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, λύνοντας συνάμα και όλα τα άλυτα εθνικοδημοκρατικά καθήκοντα: ξενική εξάρτηση, αγροτικό κλπ.

Η λύση αφτή βρίσκεται σε πλέρια αρμονία με τη διακήρυξη της Μόσχας των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων του Νοέμβρη 1957.

Και για να τελειώσουμε το κεφάλαιο αφτό, ο Λένιν γράφει: «Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς πραγματική δημοκρατική κατέφθυνση και πολύ περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις σε καμιά περίπτωση, ποτέ και σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν μπορούν ούτε να σπάσουν ούτε να αδυνατίσουν το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα αυτοί πάντα την προσεγγίζουν, απλώνουν γι’ αφτήν τη βάση, τραβάν στη σοσιαλιστική πάλη καινούρια στρώματα της μικροαστικής τάξης και των μισοπρολεταριακών μαζών». (Πλέρια συλλογή έργων, τόμος 26, σελ. 351-2).

Ώστε τα πράγματα είναι πεντακάθαρα: και οι ντόπιες και οι διεθνείς και ιδιαίτερα οι βαλκανικές συνθήκες καθορίζουν το χαρακτήρα της επικείμενης κοινωνικής επαναστατικής αλλαγής στην Ελλάδα σαν λαϊκό-δημοκρατικό, σοσιαλιστικό στην άμεση συνέχειά του. Προς τον σκοπό αφτό οδηγεί η αδιάκοπη πάλη του λαού, εξωκοινοβουλεφτική-κοινοβουλεφτική για δημοκρατικές αλλαγές και καταχτήσεις. Στην πάλη αφτή η εργατιά με το αγωνιστικό της παράδειγμα καταχτά την ηγεμονία και συσπειρώνει την πλειοψηφία των εργαζόμενων τάξεων, πρώτ’ απ’ όλα της αγροτιάς, και τις οδηγάει με την καθοδήγηση του ΚΚΕ προς τη λαϊκο-δημοκρατική αλλαγή.

Ο φραξιονισμός-οππορτουνισμός και δω μας έσπρωξε πίσω. Και με την ανάθεση στο Κέντρο του εκπρόσωπου της εθνικής αστικής τάξης πού και ποιο είναι το πρόγραμμα της εθνικής αστικής τάξης, όπως ισχυρίζεται ο Παρτσαλίδης και ποιος το πρόβαλε και με τη ρεβιζιονιστική σημαία του ειρηνικού περάσματος στην επανάσταση στις σημερινές συνθήκες του αντιδραστικού αποχαλινισμού παράδωσε την πρωτοβουλία στο Κέντρο και έδεσε το ΚΚΕ στην ουρά του λαϊκού κινήματος. Ο φραξιονισμό-οππορτουνισμός ουσιαστικά παραιτήθηκε από τον ανεξάρτητο ρόλο του ΚΚΕ και στην πράξη εφαρμόζει αφτό που κατηγορούσε τον Βαφειάδη.

Ο Παρτσαλίδης σε μετεκλογικά γραφτά του από τη «Φωνή της αλήθειας» παραδέχεται ότι την πρωτοβουλία της αντικαραμανλικής πάλης την πήρε το Κέντρο, δηλαδή η «εθνική αστική τάξη»! Αυτό δείχνουν και τα γεγονότα: κινητοποιήσεις κάνει ο Παπαπνδρέου και μεις τον χειροκροτάμε.

Αν έτσι θα πάμε δε θα ξεκολλήσουμε ποτέ από την ουρά. Η κατάσταση είναι τέτοια στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια που διψά την αποφασιστική προβολή των δημοκρατικών προβλημάτων και καθηκόντων, που μέσα στην πάλη, λαϊκή-μαζική, εξωκοινοβουλφτική-κοινοβουλεφτική θα συγκεντρώνει όλο και πιο πλατιές μάζες και που θα σηκώνει τον αγώνα όλο και πιο ψηλά, μέχρι τις λαϊκές διαδηλώσεις και τις μαχητικές πολιτικές απεργίες, μέχρι τη συναδέλφωση λαού και στρατού, ως και τη γενική πολιτική απεργία. Θα πρέπει το ίδιο αποφασιστικά να προβάλουμε και τη λαϊκή-δημοκρατική αλλαγή, σαν αλλαγή προοδεφτικής πορεία για την Ελλάδα.

Η φραξιονιστική-οππορτουνιστική ομάδα, στα πλαίσια της πολιτικής του εξεβμενισμού της αντίδρασης μπαστάρδεψε και έκρυψε την επαναστατική κληρονομιά του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο «Πρόγραμμα» της λεγόμενης 6^ης ολομέλειας του 1956 κρύφτηκε ολότελα το σοσιαλιστικό πρόσωπο του ΚΚΕ και του κινήματος και προβλήθηκε σαν πανάκεια το ειρηνικό πέρασμα στη δημοκρατική αλλαγή, πέρασμα μπασταρδεμένο, ρεβιζιονιστικά, αντιλενινιστικά.

Ενώ οι Διακηρύξεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων τονίζουν ότι το ειρηνικό πέρασμα θάνε αποτέλεσμα της ολόπλευρης πάλης, οι δικοί μας οππορτουνιστές-αναθεωρητές πρόβαλαν τη θέση ότι «συσπείρωση και συνεργασία» (με το Κέντρο απ’ τα πάνω) αποτελούν την πρώτη προϋπόθεση για να γίνει η «εθνική και δημοκρατική αλλαγή ειρηνικά»

Οι Διακηρύξεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων λένε ότι: «Προϋπόθεση για το ειρηνικό πέρασμα είναι οι κυρίαρχες τάξεις να μην καταφύγουν στη βία». Οι δικοί μας οππορτουνιστές ενώ ξελαρυγγιάζονται για τον τρομοκρατικό αφηνιασμό της αντίδρασης ( ο Δημητρίου στη συνέντευξή του στη «Φιλολογική εφημερίδα» της Μόσχας, έφτασε στο σημείο να πει ότι ο Καραμανλής τον κάθε εκλογέα ουσιαστικά τον έστησε στην μπούκα του τουφεκιού) δεν ξεχνούν ούτε λεφτό το βιολί τους για το ειρηνικό πέρασμα με τις σημερινές ελληνικές συνθήκες.

Γίνεται φανερό ότι έτσι μακριά δε θα πάμε, δε θα ξεκολλήσουμε ποτέ απ’ τον οππορτουνιστικό βάλτο. Κατά συνέπεια το πρώτο συμπέρασμα και δω είναι: Χειρουργικό ξερίζωμα, αποκατάσταση του μαρξισμού-λενινισμού στο ΚΚΕ.

-.-

Στο επόμενο κεφάλαιο ο ζαχαριάδης παραθέτει ένα κομματικό ντοκουμέντο από μια απόφαση του πγ της κε του κκε, στα τέλη του 55', για να κάνει ο αναγνώστης τις απαραίτητες συγκρίσεις με τη δουλειά της «τυχοδιωκτικής» και «σεχταριστικής» παλιάς καθοδήγησης του ΚΚΕ. Αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια της παρούσας ανάρτησης.

Υστερόγραφο:

Έχω την εντύπωση πως με βάση την παραπάνω ανάλυση η σακε εκτιμούσε πως η επανάσταση που έρχεται θα είναι λαϊκοδημοκρατική-σοσιαλιστική, στο συνέδριό της όπου διακήρυσσε επίσης την ανάγκη συγκρότησης (και στο λέτσοβο) ενός νέου προλεταριακού κόμματος –προτού μετεξελιχθεί σε εφημερίδα (κόντρα) και οδηγηθεί ουσιαστικά στην αυτοδιάλυση (!). Αλλά για αυτά ο καταλληλότερος να μιλήσει είναι ένας άλλος ρεντ μπλόγκερ..