49 σημεία για το 49ο Φεστιβάλ - Α’ Μέρος

Όρθιο πες μου τι θα μείνει
49 σημεία για το 49ο Φεστιβάλ - Α’ Μέρος

Δεν έχω ιδέα αν θα βγουν τόσα ή αν θα υπάρξει επόμενο μέρος. Ίσως βγουν παραπάνω, ίσως λιγότερα. Αλλά είναι μια εύκολη λύση για τον τίτλο του σημειώματος και για να μπουν κωδικοποιημένα οι εντυπώσεις του τριημέρου.

Τους καλύτερους (δηλαδή νικηφόρους) εμφυλίους δεν τους έχουμε δώσει ακόμα. Άραγε λένε τίποτα ως βιβλίο τα «Επτά φεγγάρια» του Καρουνατιλάκα ή είναι άνοστη, μεταφυσική σούπα; Να ρωτήσουμε και τους συντρόφους, μήπως έχουν γνώμη.

Αστερίξ, θα βρέξει! Τα drone πετάνε χαμηλά...
Και όμως, όχι διάολε. Ούτε σταγόνα, ούτε συννεφάκι στον ορίζοντα, ούτε γη και κυρίως ούτε νερό. Ούτε ένας Κακοφωνίξ να προκαλέσει τη μήνη των θεών και να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, πριν κάνουμε την έφοδο. Σχεδόν δε νιώθεις πως είσαι σε Φεστιβάλ...

Πόσοι μη Θεσσαλοί, αιχμάλωτοι της γοητείας της γεωγραφίας, ξέρουν άραγε πως το Γκιντίκι είναι ύψωμα στον Κίσσαβο; Ή ότι από φέτος τον Σεπτέμβρη η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας -που βρίσκεται ολόκληρη στην ελληνική επικράτεια- δεν είναι η Τριχωνίδα αλλά η πάλαι ποτέ αποξηραμένη Κάρλα;
Και λιμνοθάλασσα θα σας φέρουμε...

Πρώτα έρχεται ο γιος (Γκιντίκι) του Θανάση (Παπακωνσταντίνου), να στρώσει το έδαφος για τον πατέρα του. First we take Manhattan -αν και εμείς πρώτα στο Βερολίνο μπήκαμε, το Μανχάταν αργεί ακόμα.
Αλλά ένας είναι ο Παπακωνσταντίνου, ένα είναι το Κόμμα. 50 χρόνια Βασίλης στη μουσική, 49η χρονιά για το Φεστιβάλ. Και τι έκανε δυο χρόνια, ως το ’75 που ξεκίνησαν; Δηλαδή, Βίρνα, εννοείς πως υπήρχε Βασίλης χωρίς Φεστιβάλ -και αντίστροφα;

Κανονικά πρέπει να βγει στα 50 χρόνια και ένας πίνακας με τις περισσότερες συμμετοχές για τους λάτρεις της φεστιβαλικής στατιστικής. Πχ Βασίλης 42 (έχασε μερικά και τότε που φλέρταρε με τον Καζάκη), Πασχαλίδης 30 και να δούμε ποιος πάει για το χάλκινο.

Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη
Όρθιο πες μου τι θα μείνει
Το ΚΚΕ. Κι αν δεν υπήρχε πένθος για την καταστροφή, οι σφοι στη Θεσσαλία ακόμα και Φεστιβάλ θα μπορούσαν/προλάβαιναν ίσως να στήσουν. Και να έβγαινε μετά η αντίστοιχη Αυριανή της Λάρισας με τίτλο «να αναλάβ’ το Κουκουέ ή οι πολίτ’ς».

Μακάρι, Βασίλη, να μπορούσε και η φωνή να φυτρώσει ξανά, όπως τα μαλλιά σου. Γιατί πλέον αυτό που κάνεις δεν είναι κανονική συναυλία, αλλά συμμετοχική δημοκρατία, όλο «δικό σας» και «δικό σας», το κοινό βγάζει τη μισή συναυλία κι εσύ κάνεις τις άναρθρες κραυγές του πειρατή, στο φτερό του παπαγάλου, που φωνάζει «τους ξεφύγαμε».
Ο τόπος όλος θα καταστραφεί και το μόνο που θα είναι φανερό από τη Σελήνη, θα είναι η μύτη σου και πως δεν μπορείς, δεν το έχεις πια, επί σκηνής. Αλλά οι κατσαρίδες που θα επιζήσουν θα σου φωνάζουν «Βασίλη, (επι)ζούμε, για να σε ακούμε».
Πώς είναι έτσι το παιδί και τι φωνάρα είχε...

Η συναυλία με Νταλάρα - Φαραντούρη ήταν αφορμή να βγουν τα πρασινο-ηλιόμετρα και να αναρωτηθούμε: ποιος είναι πιο (αριστερός) Πασόκος; Έλειπε όμως ο Νικολόπουλος που ήταν στη λαϊκή σκηνή. Όπως θα έλεγε ο Ιωάννου.
Ο τρίτος δρόμος πάει Φεστιβάλ

Είναι πολύ λάθος και άδικο συνάμα να λες πως δε γελάς με τα αστεία στο stand-up comedy στη μαθητική. Γιατί αν ακούς πχ ατάκες του στιλ «είμαι κομμουνιστής και εγώ και το πέος μου, όταν πάμε στο κρεβάτι, δηλώνει απεργία», μπορεί να σε πιάσει νευρικό γέλιο από αμηχανία -κριντζάρισμα το λένε πια.

Χάος κάποτε έλεγαν στη διάλεκτό μας τον ενδιάμεσο «χυλό» (Γλέζος, Ηλιού κ.ά.) μεταξύ ΚΚΕ και «εσ.» στα στρατόπεδα των εξόριστων, που αρνούνταν να πάρει θέση στη διάσπαση και ήταν με την ενιαία ΕΔΑ.
Χάος επίσης είναι το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, παραγωγής ΠΣΑΠ, για τις τραγελαφικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν τα μέλη του (οι επαγγελματίες αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές) στην παλιά Β’ Εθνική (Σούπερ Λιγκ 2). Αλλά οι μεγαλύτερες βρωμιές γίνονται στο υψηλότερο επίπεδο (βλέπε ΦΙΦΑ και Μουντιάλ), με την καλύτερη οργάνωση και τις εγκληματικές οργανώσεις που λυμαίνονται τον χώρο.
Και η απορία που μου έμεινε από την -πολύ ενδιαφέρουσα- παρουσίαση, είναι αν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις (πέρα από τα ατομικά συμβόλαια) για τους ποδοσφαιριστές. Και αν στον ΠΣΑΠ δεν υπάρχουν παρατάξεις -όπως σε κάθε σωματείο- λόγω καταστατικού (ενιαίο ψηφοδέλτιο) ή για συγκυριακούς λόγους.

Αν μπορούσα να διακτινιστώ και σε δεύτερη συζήτηση, μάλλον θα πήγαινα σε αυτήν για τη Βενεζουέλα, που κάποτε θεωρούνταν ό,τι πιο κοντινό σε μια κυβέρνηση ΑΑΔΜ, όπως έμπαινε προγραμματικά.
Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα κουβέντα, με τον περισσότερο κόσμο, ήταν με τη Δάγκα για την εμπορευματοποίηση του σώματος και της σεξουαλικότητας. Και όπως μου είπαν, έπιασε σχεδόν τα πάντα. Από την πορνεία και την πατριαρχία ως τα τρανς άτομα και τα τηλεοπτικά στερεότυπα. Και όποιος δεν καλύφθηκε ή ντρεπόταν να μιλήσει δημόσια, μπορούσε να συνεχίσει μετά τη συζήτηση, κατ’ ιδίαν, αν και μάλλον θα ήθελε να πάει στη συναυλία της Μαρσό -που μόλις τελείωσε τη δική της συναυλία, πήγε και αυτή να ακούσει Γκιντίκι.

Βασικά συμπεράσματα -μεταξύ άλλων- ήταν ότι συμμεριζόμαστε τους προβληματισμούς της Κολοντάι, παρακολουθούμε νέα φαινόμενα όπως το Τίντερ -όπου μπορείς να βρεις προφίλ αρκετών συντρόφων- καθώς και ό,τι σειρά κυκλοφορεί στην ελληνική Τιβί ή το Νέτφλιξ, για να έχουμε άποψη και να παρεμβαίνουμε.

Το μόνο που πρόλαβα δια ζώσης ήταν ένα στιγμιαίο κόμπιασμα της Δάγκα, που δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι είχαν πριν την ένταση και με τον Άδωνη στη Βουλή. Κι ίσως τελικά να έχει δίκιο ο Ζαραλικός -λέει η Mariori. Ο μόνος λόγος που λέει βλακείες, είναι γιατί έχει δόντια. Ακόμα...

Σήμερα κεντρικό θέμα στη λαϊκή σκηνή θα είναι εύλογα η Τοπική Διοίκηση και οι επικείμενες εκλογές. Χτες είχαμε τα προεόρτια και άπειρες ντάνες με ψηφοδέλτια στα περίπτερα της Λάσυ, που μου θύμισαν ένα στίχο του Ψαριανού, που έκανε τουλάχιστον το όνειρό του πραγματικότητα και είχε γράψει προφητικούς στίχους.
Ψηφοδέλτια σταύρωνα και όλη νύχτα γκάβλωνα
Στης Βουλής τα έδρανα, αχ και εγώ να έκλανα...

Η καινούρια ατραξιόν φέτος (το νέο έχει πάντα άλλη γοητεία) ήταν η διεθνής κουζίνα και οι μετανάστες που συσπειρώνει στην περιοχή το Στέκι της Κυψέλης. Επιτέλους και μπράβο -καθόλου ειρωνικά! Και ας λέει ένας σύντρολος, ακούγοντας Μυστακίδη, πως όσο πάει, συγκλίνουμε και μοιάζουμε με το αντιρατσιστικό. Θα ήθελαν... Και όλοι ξέρουν βασικά πως κάθε Φεστιβάλ θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή.
Σε αυτό το σημείο να πούμε πολλά μπράβο (εντελώς ειρωνικά) στους τροτσκιστές που διάλεξαν αυτό το Σαββατοκύριακο για να κάνουν την «αντιρατσιστική γιορτή» τους στο Γεωπονικό.

Δε δοκίμασα χτες κάτι από τις αφρικανικές και ασιατικές κουζίνες -λείπουν κάποιοι Λατίνοι, για να ανασυστήσουμε την Τριηπειρωτική. Αλλά και μόνο που βλέπεις τραπεζάκι «Ένωσης Δημοκρατών Σουδάν» (ενιαίο, χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς), σου έρχεται αυθόρμητα να τους ενισχύσεις.
Κι αν σου φαίνονται δύσκολες έως απάλευτες οι ιδεολογικής διαφορές μεταξύ των ΚΚ, των ρευμάτων και των διασπάσεών τους, οι παρομοιότυπες (sic) σημαίες Γκάνας, Σενεγάλης, Καμερούν σου δίνουν μια ευκαιρία να αναθεωρήσεις (ώστε είστε αναθεωρητής;). Και αυτές της Σλοβακίας, Σλοβενίας και λοιπών λαϊκοδημοκρατιών ήταν επαρκής λόγος για να μη γίνει ποτέ η παλινόρθωση και οι διασπάσεις που ακολούθησαν.

Δεν ξέρω αν ο mr Βίκος πέρασε ανοιχτά στο κυβερνητικό στρατόπεδο και διακόψαμε τη συνεργασία, αλλά η Έψα (χτύψα) είναι σαφής ποιοτική αναβάθμιση. Και θεσσαλική.

Στη Διεθνούπολη, το καλύτερο «μπιχλιμπίδι»-ενθύμιο ήταν νομίζω το μουσικό κουτί (χωρίς Μόρφη και Πορτοκάλογλου) των Μεξικάνων, που το γυρίζεις με μια μικροσκοπική μανιβέλα και ακούς τη μελωδία της Διεθνούς ή το Μπέλα Τσάο (παράγουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να αφομοιώσουμε). Κι επίσης οι αθλητικές μπλούζες της CCCP, της DDR και της Κούβας, στον ίδιο πάγκο (που θα βγουν σύντομα από τον πάγκο της ιστορίας, για να παίξουν μπάλα ξανά).

Κάνεις βόλτα στα τραπεζάκια και μετράς απουσίες και μικρές απώλειες, γνωρίζοντας το πολιτικό υπόβαθρο που ίσως τις ερμηνεύει, με τη διάλυση της ΕΚΠ (Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία). Λείπουν πχ οι Ρώσοι του ΚΕΚΡ (Τιούλκιν) αλλά έμειναν αυτοί που φέρνουν τα μπλουζάκια με τον νεαρό Στάλιν. Λείπουν και οι Γιούγκοι (Σέρβοι) νοσταλγοί του Τίτο, που 'ναι μάλλον στη «σφαίρα επιρροής» της Ρωσίας. Κι αναρωτιέσαι ενδόμυχα τι άλλο πρέπει να γίνει για να φύγουν μόνοι τους οι Ισπανοί του ξεπουλημένου ΚΚΙ ή έστω η ΕΔΟΝ. Ο Μιθριδάτης πχ κατάλαβε ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί όχι; (Ντάξει, τώρα γίνεσαι λίγο κακός).

Και τη Μηλιαρονικολάκη, γιατί την «έδιωξαν» και λείπει φέτος από το πρόγραμμα; Είχε... "βαθιές διαφωνίες" γιατί ήταν με το «λευκό πάνω στο λευκό». Αλλά δεν είναι απαραίτητο να πιάνει κάθε φορά υψηλά νοήματα η συζήτηση στον Πολιτισμό. Θα μπορούσε να γίνει πχ κάτι για τα Μουσεία ΝΠΔΔ και άλλα κατορθώματα της Μενδώνη -και αυτών που της κάνουν «αντιπολίτευση»- στον χώρο.

Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι -όπως λέει ο Σαρτρ-, οι άλλοι είναι εσύ -όπως λέει το Σφάλμα, ακόμα και ιδίως αν μιλάμε για το πολύχρωμο μωσαϊκό στην ανθρωπογεωγραφία του κοινού της Μαρσό πχ. Αλλά με όρους Φεστιβάλ, μπορεί -για μια και μόνο εξαιρετική συνθήκη- να έχει δίκιο ο υπαρξισμός.

Κόλαση είναι να είσαι χρέωση ταμείο στον Βασίλη, Σάββατο βράδυ, να έρχεται ο άλλος με 100ευρω και να θέλει ρέστα σε πεντάλεπτα, ο διπλανός να έχει παραγγείλει 35 σουβλάκια (κάν' τα 34, ποιος θα τα φάει 35;), να έχει γίνει το χέρι σου παγάκι, να αναρωτιέσαι πότε θα σπάσει ο πάγος να χαραχτεί ο δρόμος προς τις μπύρες, και να ετοιμάζεσαι για περιφρούρηση στα Μωρά στη Φωτιά.
Αν δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια, θα είχα καλύτερα πρόσφατα παραδείγματα, που δε θα πρόδιδαν την ηλικία μας, που είναι πάντα η νιότη του κόσμου.

Φεστιβάλ με πορεία για τη ΔΕΘ, είχα κάνει. Φεστιβάλ σε μέρα απεργίας όχι. Τσεκ στη λίστα!

Για του χρόνου, στο 50ό Φεστιβάλ, ίσως έχουμε κρατήσει κάτι πιο εντυπωσιακό -πχ μια ωραία έφοδο στα χειμερινά.
Και μετά, καλό χειμώνα! Μετά το Σάββατο, θέλοντας και μη, δεν μπορείς δυστυχώς παρά να το σκεφτείς -κι ας μην το λέμε.

Είχα και μερικά ακόμα σχόλια, πχ για τον Φώντα Λάδη, το κόκκινο Αερόστατο, την Κεντρική Έκθεση του Φεστιβάλ. Αλλά ας αφήσουμε τίποτα για το επόμενο μέρος -αν και εφόσον βγει ποτέ στην οθόνη.