Το μαύρο και το κόκκινο

Ένας χρόνος μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Η γη έκανε μια πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο. Το επίπεδο του σιδηρόδρομου παραμένει πίσω από τον ήλιο. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Πολλούς αγώνες, πολλές απεργίες, πολλές θυσίες –όχι σαν αυτές στα Τέμπη, όπου αλλάζουν όνομα τα εγκλήματα, στην πολιτεία του μαύρου, του βούρκου, της σαπίλας. Το πιο βαθύ σκοτάδι, όμως, είναι λίγο πριν τη χαραυγή του νέου κόσμου, που θα τους πνίξει στα σκατά που μας βουλιάζουν τώρα. Και οι διαδηλώσεις σαν τις σημερινές είναι οι πρώτες λάμψεις που δείχνουν το μέλλον.

Ίσως κάποτε –πολλά χρόνια μετά, σε μια άλλη κοινωνία- να τα θυμόμαστε όλα αυτά με ένα πικρό χαμόγελο. Της μαύρης νύχτας τα καμώματα... Τώρα γελάνε αυτοί στα μούτρα μας και διασκεδάζουν στην επιτροπή της Βουλής. Και αν είναι να στερέψουν τα δάκρυα, δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί. Να μην τα σκεπάσει η λήθη και το τσιμέντο που έριξαν. Να μην τσιμεντώσουν τη συλλογική μνήμη, για να οχυρώσουν την εξουσία τους.

Στο βαθμό που το καταφέρνουν, συναντάμε μικρές σκηνές καθημερινού φασισμού. Όχι γιατί ψήφισαν 41%, δυο φορές, στον απόηχο του εγκλήματος, βάζοντας και τα δικά τους δακτυλικά αποτυπώματα. Αλλά γιατί έγινε η απάθεια συνήθειά μας/τους. Τα κτήνη πατάνε πάντα στην αποκτήνωση, για να επικρατήσουν. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους παραμένει ο άνθρωπος που δεν έχει ξεχάσει να στέκεται περήφανος στα δυο του πόδια.

Οι κρατούντες κάνουν το άσπρο μαύρο, μαζί με τις ζωές μας. Θάβουν την αλήθεια, μαζί με τα άλλα θύματα. Μαυρίζουν όνειρα, νιάτα, μανάδες, τα ρούχα τους, την ανάσα τους. Ρουφάνε κάθε ελπίδα και κάθε χρώμα, σαν μαύρη τρύπα. Μας προσφέρουν αντίδωρο μια πολύχρωμη μαυρίλα, για να ξεχνιόμαστε –και βασικά να ξεχνάμε. Κάποτε η Γώγου έγραφε στίχους «προς υπεράσπιση του μαύρου». Τώρα αυτοί ξεγράφουν ζωές «προς τη συγκάλυψη της μαυρίλας».

Ένα χρόνο και μια περιφορά της Γης μετά, περιφέρουμε τα σαρκία μας και ζούμε από καθαρή τύχη, σε μια αέναη περιφορά, σαν Επιτάφιος διαρκείας, για μια ζωή εν τάφω. Η πόλη μοιάζει γενικώς, τάφος οικογενειακός. Και τα απλά ερωτήματα αναζητούν απάντηση. Πώς φέρονται στους χαροκαμένους συγγενείς; Τι μετέφερε το εμπορικό τρένο; Τι δικαιοσύνη αποδόθηκε; Τι έχει αλλάξει έναν χρόνο μετά; Τι διόρθωσαν στο ενδιάμεσο; Έχουμε ασφαλή δρομολόγια; Έχουμε σηματοδότηση και τηλεδιοίκηση; Ασφαλείς διαβάσεις και υπόγειες ράγες μες στις πόλεις; Έχουμε τελειώσει με τις χειροκίνητες μπάρες;

Δεν είναι μόνο ότι ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με όρους του περασμένου αιώνα και ότι είναι δεκαετίες πίσω. Είναι ότι μια ευθεία σύγκριση, σε «απόλυτες τιμές» δείχνει πως πριν από 20 χρόνια, είχαμε φτηνότερες υπηρεσίες και ολοκληρωμένα δίκτυα –ως τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Χωρίς παρακάμψεις και χρονοβόρες ανταποκρίσεις με πούλμαν. Αλλά μας έχουν πείσει πως η ιδιωτικοποίηση είναι το κλειδί για μια ορμητική ανάπτυξη, χωρίς φραγμούς –κυρίως ηθικούς. Αυτά που λες τα νέα της «τελευταίας Σοβιετίας της Ευρώπης»…

Στείλε όταν φτάσεις…

Η αθάνατη ελληνίδα μάνα, λένε κάποιοι. Με τα θνητά παιδιά όμως. Σε μια πολιτεία που τα σκοτώνει κάθε μέρα –ενίοτε κυριολεκτικά. Που γεννά φόβο και απελπισία, σε αστείρευτες ποσότητες. Κανείς τους δε βάζει στο κάδρο την «αθάνατη ελληνική πολιτεία», τη μάνα κάθε εγκλήματος, που τα καλύπτει όλα, σαν παιδιά της.

Ντροπή; Να νιώσουν ντροπή; Σιγά μην κοκκινίσουν. Σκέτη μαυρίλα. Δεν ντράπηκαν για τους νεκρούς, για τα ψέματα, τη συγκάλυψη. Θα νιώσουν τώρα ντροπή για τα χημικά ενάντια στις διαδηλώσεις; Ντροπή που έκαναν τους μπράβους της Hellenic Train και έκλεισαν τον δρόμο με κλούβες; Που ζητάνε βουβό τρόπο, για να μη σπάσει το τείχος της σιγής νεκροταφείου που επέβαλαν –στην κυριολεξία;

Και ας μην ξεχάσουμε τους επίσημους χορηγούς του μαύρου. Την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και τις διοικήσεις των Εργατικών Κέντρων, που δεν έκαναν κάτι για τα μάτια του κόσμου. Δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να αντιδράσουν όταν έγινε το έγκλημα, θα το κάνουν τώρα, στην επέτειο; Η ΓΣΕΕ γιορτάζει τον έρωτά της με τα αφεντικά κάθε μέρα, δεν έχει ανάγκη από επετείους να το αποδείξει.

Υπό άλλες συνθήκες, θα γράφαμε για άλλα πράγματα, σοβαρά ή πιο ανάλαφρα.

Για τις μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα. Για τις απογευματινές συγκεντρώσεις στον σταθμό των τρένων, σε Αθήνα και Σαλονίκη. Για την τρομερή, υποβλητική ατμόσφαιρα στο ένα λεπτό σιγής. Για τη δύναμη που έχει η σιωπή, όταν σπάει το τείχος της αφωνίας. Για τους ορφανούς ροζ παράγοντες, τύπου Μηταφίδη, που έμειναν ξεκρέμαστοι από την ΓΣΕΕ –ή από τον Κασσελάκη. Για τις συγκεντρώσεις που πρακτικά ενώθηκαν σε μια τεράστια πορεία –στη ΛΔ του Βορρά τουλάχιστον. Για τα οργισμένα συνθήματα στα πλακάτ, όπου δεν υπήρχε χώρος για «πολιτική ορθότητα». Για το σύνηθες κουκλοθέατρο με τους άλλους μαύρους –με τις κουκούλες. Για το αποτέλεσμα στο ΣΜΤ, όπου το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ή για τον τζάμπα μάγκα που πήγε να κόψει την πορεία και να περάσει μέσα της, χωρίς τρίκυκλο, βρήκε όμως μπροστά του την Καλαντίδου, να πέφτει στο παρμπρίζ και να του λέει: «Πάτα με…». Για την αναγκαιότητα να σπάσει το απόστημα της ΓΣΕΕ. Και για τη δυνατότητα να προχωρήσουμε χωρίς αυτό, που φάνηκε και σήμερα.

Αυτά όμως μικρή σημασία έχουν. Αυτό που μετράει είναι το μαύρο που μας πλακώνει. Και η ελπίδα που θα το τσακίσει. Και αυτή η ελπίδα έχει πάντα, υποχρεωτικά και νομοτελειακά, χρώμα κόκκινο. Όπως σήμερα...