Ανεμολόγιο - Είμαστε λέει το ωραίο άσμα στα παρατράγουδα

Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα της κε του μπλοκ για το εκλογικό αποτέλεσμα

Ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ; Ναι, σύντροφοι, θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό. Δεδομένης της αποχής, των δυσκολιών και του αρνητικού συσχετισμού, ούτε συζήτηση. Τρίτη συνεχόμενη θετική καταγραφή, νέα άνοδος σε ποσοστά, πρώτη θέση στην Ικαρία, στην περιοχή της ΛΑΡΚΟ και διάφορες μικρές Μόσχες, δεύτερη θέση σε μια σειρά λαϊκές-εργατικές γειτονιές της Αθήνας. Και μια αυξανόμενη δυναμική που εκφράζεται παντού, στις κάλπες και στο κίνημα, και ίσως μας φέρνει στο καλύτερο σημείο των τελευταίων πολλών ετών –μετά τις ανατροπές.

Αλλά και μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί χάσαμε για μερικές εκατοντάδες ψήφους την τρίτη έδρα (από τη Λατινοπούλου) και την τέταρτη θέση (από τον Βελόπουλο), για τέσσερις ψήφους την πρωτιά στον Ασπρόπυργο και για μια ψήφο τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα και τα σοβιέτ ως επίσημο πολίτευμα της χώρας. Δεν έχει τόση σημασία η τελική διαφορά, όσο να φτιάξουμε έναν (μη) αστικό μύθο και να παίξουμε με τις τύψεις όσων ταλαντεύτηκαν αλλά απείχαν ή ψήφισαν κάτι άλλο. Για μια ψήφο χάσαμε από τον Βελόπουλο. Τη δική σου που δεν πήγες…

Τόσα φασιστικά (απο)κόμματα – γενόσημα της ΝΔ κατέβηκαν και φέτος, από την τελική λύση μέχρι τον Εμφιετζόγλου και τον Σώρρα. Αν είχαν λίγο μεγαλύτερη διασπορά, θα τσιμπούσαν 0,1 από τις επιστολές του Ιησού, άλλο τόσο από τον φασισμό με μπότοξ και θα ‘μασταν όλοι χαρούμενοι. Ίδιο αποτέλεσμα μα άλλη εικόνα –σαν εκείνα τα σχήματα που παίζουν με τις αισθήσεις μας και τη «Φωνή Λογικής» που δεν έχει καμία σχέση με την κοινή.

Προφανώς τόσο μικρές διαφορές μπορεί να τις καθορίσει οτιδήποτε, πχ μια μικρή νοθεία στην επιστολική ψήφο, με ύποπτες μεθόδους, μιλημένους δικαστικούς και μια διάτρητη, παντελώς αναξιόπιστη διαδικασία, όπως πιστοποιούν δεκάδες σχετικές καταγγελίες –για όσους τυχόν είχαν αμφιβολίες πώς θα λειτουργούσε και τι ήθελε να πετύχει αυτό το μέτρο.

Καλά κάνουν πάντως οι σύντροφοι και πανηγυρίζουν με την ψυχή τους, στον δρόμο. Γιατί θα είναι εκεί την επόμενη μέρα και κάθε μέρα, όχι μόνο για τα πανηγύρια. Όταν πετυχαίνεις κάτι με τις δυνάμεις σου και όχι με τα λεφτά και τις πλάτες του επιχειρηματία που σε χρηματοδοτεί, όταν μοχθείς πραγματικά για ένα αποτέλεσμα, έχεις κάθε δικαίωμα να το χαρείς και να το γιορτάσεις.

Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα της φασιστομάνας Ευρωλάνδης, της σάπιας γηραιάς ηπείρου που ακόμα την κατατρύχει το φάντασμα του κομμουνισμού, δεν υπάρχει τίποτε καινούριο και πρωτότυπο ως ποιοτικό φαινόμενο στο ελληνικό αποτέλεσμα. Η ακροδεξιά προελαύνει σε μια σειρά χώρες, η σοσιαλδημοκρατία καταρρέει σχεδόν παντού επιβεβαιώνοντας την ιστορική της κρίση, οι κυβερνήσεις πέφτουνε (αλλά τα κέρδη μένουν) και η αποχή – αδιαφορία σπάει ρεκόρ –ή στον αντίποδα διαβάζουμε για «συμμετοχή – ρεκόρ», που δεν έφτασε καν το 50%.

Η μόνη τάση που δεν υπάρχει πανευρωπαϊκά είναι η άνοδος ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ. Κι αυτό μπορεί να μην είναι γενικά λόγος αισιοδοξίας, από την άποψη της ευρωπαϊκής μας μοναξιάς, δείχνει όμως πόσο μεγάλη σημασία έχει –για εμάς και διεθνώς- αυτή η «ελληνική ιδιαιτερότητα».

Το ΚΚΕ μοιάζει με όαση σε ένα εντελώς άνυδρο τοπίο ή αλλιώς ωραίο άσμα στα παρατράγουδα ενός σάπιου κόσμου –για να παραφράσουμε ένα σπουδαίο άσμα: την κόρνα Βούλτεψη, τη Λατινοπούλου ως φασισμός με ανθρώπινο φοτοσοπαρισμένο πρόσωπο, τον Μητσοτάκη να παριστάνει τον μεγάλο ηγέτη, τον Κασσελάκη να βγάζει το υποκριτικό του ταλέντο ως πολιτικός –και το σκυλί βόλτα να κατουρήσει-, τον Αυτιά στον ρόλο της ζωής του για όσους πρόλαβαν ως παιδάκι τον Βασίλη Καΐλα, τον Λαζόπουλο να παριστάνει τον σατιρικό ηθοποιό που χτυπάει το σύστημα. (Παρένθεση με φωνή Γερασιμίδου που ήταν και υποψήφια: Μήτσο μ’, ήσουν πάντα τόσο γελοίος αυριανιστής και το έκρυβες ή με τον καιρό σου βγήκε κουσούρι;). Κι επίσης, την ΕΕ, με το ξέπλυμα των ναζί και επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, να κάνει τη δημοκρατική Ένωση, και τα αναστημένα ακροδεξιά ζόμπι να κάνουν τους ευρωσκεπτικιστές για να πετύχουν άλλους όρους για το κεφάλαιο, ενώ είναι ταυτισμένα με τις ιδρυτικές αξίες της φασιστικής Ευρωλάνδης. Και ο Κεμάλ μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος, με τη βεβαιότητα πως μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος, και μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να τον κοντύνουν –για να φτιάξουν έναν άλλο στο μπόι των ονείρων μας. Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί. Και ως τότε το ποσοστό του ΚΚΕ είναι ο μόνος αναπνευστήρας που έχουμε για να πάρουμε ανάσα στον ακροδεξιό βούρκο με τα σκατά της ιστορίας…

-Σε άλλα νέα, από το περιβόητο 41% πήγαμε στο 41% συμμετοχής, που είναι ιστορικό χαμηλό και αφήνει σε κάποιους μια κρυφή ικανοποίηση. Αλλά αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη και βασικά, θα τον είχε ήδη αλλάξει.

Ο Βελόπουλος ανακήρυξε μουσολινικά την έναρξη μιας εποχής «πατριωτικής διακυβέρνησης» -αν είχε και τάγματα εφόδου, θα τους φώναζε «εγερθείτε». Η Ελλάδα αποκτά «επιτέλους» το ισχυρό ψεκασμένο κόμμα που της αξίζει και την alt-right δεξιά αλά Μελόνι που δεν είχε –και οραματίστηκε ο Μπογδάνος. Η επιτυχία της –εκεί που απέτυχαν άλλοι ικανότεροι από αυτήν- είναι ένα περίεργο μίγμα σεξισμού και του αντεστραμμένου ειδώλου του. Την ψηφίζουν για την εμφάνισή της ενώ ταυτόχρονα την «στοχοποιούν» για τους λάθος λόγους, επειδή είναι γυναίκα –και δη το στιλ της bimbo. Αντί για «σερσέ λα φαμ», όμως, πρέπει να ακολουθήσουμε απλώς το χρήμα, το κεφάλαιο που έριξε μπόλικα κεφάλαια για να την στηρίξει και να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία της.

Η επιτυχία της είναι επίσης εν μέρει καρπός της αισθητικής, στρατηγικής επικράτησης του τικ-τοκ –το απολίτικο κιτς ρεσιτάλ των τελευταίων ημερών είχε τη φυσική, παράπλευρη συνέπεια που του αρμόζει. Πλασάρεται ως «μετριοπαθές» κεντροφασιστικό κόμμα, αφήνοντας τον ρόλο της «κεντροαριστεράς» στην «ενδοτική» ΝΔ, με τις παροχές και τα «κεϊνσιανά» επιδόματα-pass. Και λανσάρει τη θεωρία του ενός άκρου, με τις μολότοφ, τις απεργίες και τα πανό στην Ακρόπολη, την οποία ενστερνίζεται και η ΝΔ, με τον Μαρκόπουλο να λέει πως το ΚΚ ετοιμάζεται για έφοδο στα ανάκτορα (καλομελέτα αλλά αργεί ακόμα). Και τη Βούλτεψη, με τον «βασιλοκομμουνιστή» πατέρα, να χτίζει το νέο αφήγημα περί ποσοστού Γιάλτας, που μάλλον θα αντικαταστήσει τη χιλιομασημένη τσίχλα του «μια ζωή στο 5% είστε».

Ξέρεις, όμως, κάτι, Σοφία; Πρώτον, η συνάντηση δεν ήταν στη Γιάλτα αλλά στη Μόσχα. Δεύτερον, δεν είχε χαρτάκια, ραβασάκια και μοιρασιά του κόσμου. Και τρίτον, ακόμα και να υπήρχαν, δε θα καθόριζαν τίποτα στις εκλογές του 2024. Εκτός και αν μπερδεύεις την επίσημα καταγραμμένη αποχή του ’46 (στο αστείο 9,3%) με το φετινό ποσοστό του ΚΚΕ. Πρόσεξε όμως μην πάρουμε τη φετινή αποχή μαζί μας –όπως τότε το ΕΑΜ- και τρέχει και δε φτάνει η τάξη σου και το μαλλί της.

Η ακροδεξιά συγκεντρώνει αθροιστικά κοντά στο 20% -εξαιρώντας με μισή καρδιά τις καρδούλες της φράου Ζωής. Αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα, τρίτη δύναμη πίσω από την αποχή και τη ΝΔ, τέταρτη αν συνυπολογίσουμε ως ενιαία σοσιαλδημοκρατία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Και ας έβγαζε η Τζάκρη στο 50% το «προοδευτικό τόξο», τσουβαλιάζοντας σε αυτό και το ΚΚΕ –όταν έχεις άχαστο σερί, 3 στα 3, με τα μνημόνια, χάνεις το μέτρο και τον μπούσουλα για όλα τα άλλα.

Η ΝΔ χάνει το 1/3 των ποσοστών της και τους μισούς ψηφοφόρους της από τον περσινό Μάη. Αλλά έχει ως παρηγοριά ότι δεύτερη δύναμη είναι οι διαρροές προς τα δεξιά της και θεωρεί πως μπορεί εύκολα να τις μαζέψει σε μια λιγότερο χαλαρή ψήφο, χωρίς να λείπουν οι ενδοφασιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ακροδεξιάς πολυκατοικίας –για τη Μακονία, το Αιγαίο, τα ομόφυλα ζευγάρια ή την υπόγεια στήριξη Λατινοπούλου και Λοβέρδου από πρώην πρωθυπουργούς.

Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται να εκλείπει στην παρούσα συγκυρία, ελλείψει άμεσης χρηστικής αξίας για την αστική τάξη, είναι τα αριστερά αναχώματα, οι διάφορες εκδοχές οπορτουνισμού και «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, που είχαν ανθίσει την περασμένη δεκαετία, σε συνθήκες μιας σχετικής κινηματικής ανόδου. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τροφοδότησε τους επιγόνους του ή τη μητρική αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, αλλά απευθείας τη ΝΔ.

Η –παταγωδώς διαψευσμένη- ιστορική εκτίμηση πως δεν υπάρχει έδαφος για την ανάπτυξη ενός σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος στην Ελλάδα σήμερα, μπορεί να μοιάζει βάσιμη αλλά είναι εξαιρετικά επισφαλής. Στην παρούσα φάση πάντως το ΚΚ δε φαίνεται να πιέζεται από κάποιο οπορτουνιστικό μόρφωμα. Και αν η ανάπτυξη της δυναμικής του συναντά εμπόδια, τα βάζει το ίδιο στον εαυτό του και αφορά δικές του αδυναμίες. Αν όμως συνεχίσει την ανοδική πορεία –και αυτό δε θα κριθεί βέβαια μόνο στις εκλογές- μπορεί να γίνει ο μόνος ισχυρός πόλος και σημείο αναφοράς όσων δηλώνουν αριστεροί –όπως και αν το εννοούν- για να οδηγηθούμε σε ένα σκηνικό που θα θυμίζει κάπως τη Γερμανία του μεσοπολέμου: κομμουνιστές, κάτι κεντρώο (με ψοφοδεείς σοσιαλδημοκράτες και «φιλελεύθερα» συμπληρώματα, και οι ναζί με τους συμμάχους τους, στην πρωτοβουλία των κινήσεων. Λες;

Εκλείπουν επίσης σταθερά τα άλλοθι για τη Μακεδονία και την –πάλαι ποτέ- ΛΔ του Βορρά. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να βγάζει τοπικιστικά αντανακλαστικά και να αντιδρά στην εύκολη ρετσινιά της δεξιούπολης που εκλέγει διαχρονικά γραφικούς και επικίνδυνους τοπάρχες. Ναι βγάζαμε Ζορρό και φτερωτό γιατρό (με τον οποίο έκανε φτερά το δημόσιο χρήμα) αλλά δε δικαιούστε να ομιλείτε εσείς με τον Καμίνη –που δεν μπορεί να κάνει σωστά μια αντίστροφη μέτρηση- και τον Μπακογιάννη, που βλέπει την πόλη σαν παιχνιδάκι που αν χαλάσει, θα του πάρουν άλλο. Ναι, βγάζουμε παραδοσιακά Δεξιά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα στην πόλη της Φεντερασιόν και του Μάη του ’36, που εξέλεξε κι έναν δήμαρχο της ΕΔΑ. Τουλάχιστον όχι πριν την έξαρση της Μακεδονικής υστερίας, που αποτελεί κεντρική, εθνική πολιτική. Και δεν ήταν πάντα έτσι στην Α’ Θεσσαλονίκης –δηλαδή στο πολεοδομικό συγκρότημα- που βγήκαμε τρίτη δύναμη στις τελευταίες Περιφερειακές –άλλο η επαρχία και η Κεντρική Μακεδονία. Ναι, έχουμε γίνει Σαββιδιστάν αλλά δες τι γίνεται στον Πειραιά του Μαρινάκη και της Κόσκο –κάθε λιμάνι και καημός, αν όχι φασισμός. Ναι είναι μια αταξική μπούρδα τα περί του «κράτους των Αθηνών», αλλά πες μου μια άλλη χώρα, που να έχει τον μισό πληθυσμό της στην πρωτεύουσα. Ναι είναι αποκλειστικά ελληνική πατέντα ο θεσμός της συμπρωτεύουσας, αλλά είναι το χρύσωμα του χαπιού για μια πόλη που ήταν πολυεθνική και ακμάζουσα πριν την προσαρτήσει το ελληνικό κράτος. Ναι βγάλαμε τον Καραμανλή μετά τα Τέμπη –ο κόσμος στη Θεσνίκη κατά βάθος είναι μεταμφιεσμένοι Σερραίοι, όπως η Αθήνα είναι η συνομοσπονδία του Μοριά- αλλά η ΝΔ είχε παντού 41%. Και πάει λέγοντας, με ένα σωρό μεν αλλά. Αλλά δεν έχει άλλα πια.

Τελείωσαν τα άλλοθι και οι δικαιολογίες. (Ψηφι)ζουμε σε μια πόλη που έχει βγάλει –εκλέξει και αναδείξει ως εξαγώγιμο προϊόν- ό,τι ακροδεξιό ταλέντο υπάρχει, όπως εξάγουμε το μπουγατσάν και γαστριμαργική τεχνογνωσία, πρωταθλητές στα μαγειρέματα παντός είδους –πολιτική και πολίτικη κουζίνα.

Τους χριστιανόπληκτους της Νίκης, τον Βελόπουλο με τις κηραλοιφές του Ιησού –ή κάπως έτσι-, τον Εμφιετζόγλου με τη στήριξη του Κασιδιάρη, τώρα βγάλαμε στον αφρό την Λατινοπούλου, ως θεά της αποβλάκωσης και του αλτ-ράιτ. Φτάνει πια, σταμάτα, γκώσαμε!

Οπότε, τι να κάνουμε; Να χαρίσουμε τη Μακονία στους γείτονες να γλιτώσουμε; Μαζί με τη Θράκη και την Ήπειρο –η βόρεια ευτυχώς είναι εκτός συνόρων; Να αποκοπεί όλη η Ελλάδα πάνω από τα Τέμπη; Όλη η επαρχία και τα νησιά, εκτός από τους κόκκινους βράχους της Ικαρίας, της Σάμου, της Ζακύνθου, της Λέσβου, της Θάσου και μερικά ακόμα; Να κλειδώσουμε τους γέρους στο σπίτι; Τους τηλεθεατές του Αυτιά; Τους αποβλακωμένους ψηφοφόρους του τικ-τοκ και των ανθυποσελέμπριτις; Την ενδιάμεση χαμένη γενιά που κάηκε από την αντεπανάσταση; Και τελικά ποιος θα μείνει;

Να μη βουλιάξουμε κανέναν. Ας ψήφισαν ό,τι θέλουν. Αρκεί να κατέβουν όταν πρέπει στον δρόμο και να μη χαρίσουν τη ζωή τους σε κανέναν. Ό,τι θέση και αν πήραν –ακόμα και υπέρ μας- το βασικό είναι να μην είναι ανάθεση. Τα υπόλοιπα μπορούν να τα βρουν στην πορεία, από την πείρα τους. Και ας είναι το ψευδώνυμο που δίνουμε στα λάθη μας, για να μην τα θυμόμαστε…

Υγ: ξημέρωμα πατώντας διαρκώς ανανέωση και φυσώντας το ποσοστό για να ανέβει λίγο ακόμα και να πιάσουμε τον στόχο –εν προκειμένω την τελική λύση του Βελό. Ρετρό αξία ανεκτίμητη! Τα υπόλοιπα εν καιρώ, σε επόμενο μέρος.