Είναι με διαφορά οι πιο ψόφιες και αδιάφορες ευρωεκλογές στα χρονικά, χωρίς κανένα πρακτικό διακύβευμα (α, και επίδικο, συνάδελφοι). Κανείς δεν έχει καμία αγωνία για τον νικητή, κανείς δεν περιμένει πολιτικές εξελίξεις, παραιτήσεις αρχηγών (μάλλον) ή νέες εκλογές στο καπάκι (όχι άλλες, γκώσαμε). Ακόμα και για όσους θέλουν να τιμωρήσουν τον Μητσοτάκη συμβολικά στην κάλπη, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης είναι από μόνοι τους επιχείρημα για να πας στην αποχή. Και αν το «θρίλερ» της βραδιάς είναι το αν θα μπουν στην ευρωβουλή κόμματα σαν το ΜέΡΑ25 και η ΝεΑΡ, μιλάμε για την απόλυτη παρακμή του είδους (των θρίλερ και των σίκουελ του ΣΥΡΙΖΑ).
Κάλπη είναι και γυρίζει. Αλλά όχι όπως της ιστορίας ο τροχός –να πηδήξει και ο φτωχός, κάνοντας το μεγάλο άλμα της εφόδου στον ουρανό. Η κάλπη μπορεί να είναι στην καλύτερη μια αποτύπωση της στιγμής, με το δικό της εκλογικό φίλτρο (παραμορφωτικό εν μέρει, όπως όλα τα φίλτρα άλλωστε), αλλά δεν κρίνει τις μεγάλες καμπές της ιστορίας. Η κάλπη είναι γκαστρωμένη, όπως έλεγε ο Χαρίλαος, αλλά όχι ακριβώς σε ενδιαφέρουσα, δεν κυοφορεί τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που μας ενδιαφέρουν. Αντιθέτως, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για παντός είδους τερατογενέσεις, με κάθε πιθανό και απίθανο φασιστικό απόκομμα (ψεκασμένο, εκκλησιαστικό, «μετριοπαθές» ακροδεξιό, αμιγώς νεοναζιστικό με τάγματα εφόδου, με Βοναπάρτες που είχαν «σοσιαλιστικό» παρελθόν κοκ) που μπαίνουν πλέον τρία-τρία στη Βουλή. Πότε χίτης, χρυσαυγίτης, πότε ταγματασφαλίτης.
Βάλτε τώρα που γυρίζει. Εδώ δεν είναι βέβαια κουπόνι στοιχήματος με αποδόσεις, αλλά έχει πάντα πλάκα –σαν ένοχη απόλαυση- το παιχνίδι με τα προγνωστικά. Βοηθά καμιά φορά να βρούμε παραμέτρους που θα καθορίσουν τη γενική τάση –όπως όταν παίρνεις υπόψη τις απουσίες των ομάδων, την παράδοση, το κοράκι που σφυρίζει κτλ. Κι είναι πάντα χρήσιμο να σκεφτόμαστε αναλύοντας δεδομένα και να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα.
Η αποχή, που μπορεί να σπάσει ρεκόρ, καθορίζει πολλά. Μπορεί να ευνοήσει κόμματα με μεγάλη συσπείρωση και τρία γράμματα ή κυβερνήσεις που κάνουν τα πάντα για να γλιτώσουν το μαύρισμα –όχι στην παραλία- και τη μετακίνηση στις εθνικές οδούς. Καθορίζει σε πόσες ψήφους αντιστοιχεί μια ποσοστιαία μονάδα –λογικά κάπου κοντά στις 50 χιλιάδες ψήφους- και πόσο μεγάλος μπορεί να φαίνεται ως ποσοστό ο ίδιος αριθμός ψήφων για ένα κόμμα. Καθώς επίσης και τον βαθμό «αλλοίωσης» του αποτελέσματος που θα φέρει η επιστολική ψήφος, η οποία είναι σχεδόν συνώνυμο της νοθείας, είτε εμμέσως-μεταφορικά, είτε ευθέως με βάση τις σχετικές καταγγελίες που πληθαίνουν. Κι αλίμονο στους χρήσιμους ηλίθιους που πιστεύουν πως η επιστολική ήρθε για να ψηφίσει απρόσκοπτα περισσότερος κόσμος –που ήθελε αλλά δεν μπορούσε.
Τα πράγματα είναι τόσο ψόφια που δυσκολεύεσαι να βρεις τον κερδισμένο. Η ΝΔ δε θα έπρεπε ούτε 30%. Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) άλλο τόσο, κάτω από τα ποσοστά της στις εθνικές εκλογές. Εμείς δε θα πιάσουμε διψήφιο (γιατί δεν υπάρχει κλίμα και νωπό κίνημα για να ανέβουμε), οι κηραλοιφές δεν πρέπει να μας περάσουν γιατί έχουν χαμηλό ταβάνι, ΜέΡΑ και ΝέΑΡ είναι βασικά ανύπαρκτα στην κοινωνία, και το αυτό ισχύει για όλα τα υπόλοιπα αποκόμματα. Γι’ αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να προβλέψεις πού θα κινηθούν –τι πρόβλεψη να κάνεις για ένα ψοφίμι, που κινείται υπόγεια, αποσυντιθέμενο.
Ναι αλλά δε βγαίνει έτσι. Περισσεύουν πολλά και κάποιος πρέπει να τα πάρει –και άντε να βρεις ποιος…
Μια λογική άνοδος για το ΚΚΕ θα ήταν κοντά στο 9%. Με μια πιο θεαματική άνοδο θα άγγιζε το διψήφιο, με μια μικρή και συγκρατημένη θα ήταν κάπου κοντά στο 8%. Κρίνοντας από κάποιες δημοσκοπήσεις, κρατάμε χαμηλά τον πήχη, ώσπου θυμάσαι κάποιες περσινές, που έφτιαχναν κλίμα με σκόπιμα υποτιμημένες μετρήσεις, και μπαίνεις σε δεύτερες σκέψεις. Αν κρίνεις όμως από τη λύσσα κάποιων μηχανισμών τρολ στο διαδίκτυο, ίσως βλέπουν κάτι που δε βλέπουμε και προσπαθούν να το προλάβουν για να μην το δουν στην κάλπη. Αλλά δε θα πιάσουμε διψήφιο, για να μην καλλιεργούνται αυταπάτες στη βάση και να μας λένε «μια ζωή σε μονοψήφιο θα είστε». Η συγκρατημένη απαισιοδοξία είναι το μυστικό της ευτυχίας, για να μην απογοητευτείς ποτέ και να χαρείς παραπάνω με ό,τι παραπάνω έρθει.
Αν δεν έρθει, μπορεί να οφείλεται εν μέρει και στη δυναμική που χάθηκε στο νομοσχέδιο με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Αλλά πολλοί δεν κάνουν το βήμα, γιατί δεν το έχουν πάρει –ακόμα- απόφαση και ψάχνουν απλώς προσχήματα να δέσουν μια ειλημμένη (μη) απόφαση.
Η ΝΔ βάζει χαμηλά τον δικό της πήχη –στο 33% των περασμένων ευρωεκλογών-, είτε για να τον πιάσει και να πανηγυρίζει, είτε γιατί βλέπει πως δύσκολα θα πιάσει ακόμα και αυτό, οπότε αρχίζει προληπτικά τη διαχείριση ενός εκλογικού χαστουκιού. Ότι θα κοντύνει είναι το μόνο βέβαιο –το ζήτημα είναι πόσο (31%) και προς τα πού. Κι όταν ακούς τις προάλλες τον ΓΓ στο Σύνταγμα να λέει ότι εμείς θα κοντύνουμε το 41% και δώστου πάλι κόντεμα και ξανά μανά θα τους κοντύνουμε, αρχίζεις να νιώθεις σαν ΝΒΑer με χαμηλά εμπόδια ή σαν τον Ντε Σόουζα μπροστά στον Χουάντσο, πριν τον φορτώσουν οι γκρι με τέταρτο φάουλ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει το πρώτο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης που δε θα εισπράξει τίποτα από τη φθορά της κυβέρνησης, και μάλιστα σε «χαλαρή» ευρωεκλογική ψήφο. Και είναι, σαν κόμμα και εναλλακτική, το βασικό επιχείρημα που πείθει τους αναποφάσιστους να ψηφίζουν ΝΔ, δια της ατόπου –εφόσον ΤΙΝΑ. Αλλά τον κρατά κυρίως η επιθυμία της ΝΔ να τον έχει ως βασικό αντίπαλο και ως την αξιωματική αντιπολίτευση που την βολεύει.
Το ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο κόμμα που εφαρμόζει την τακτική του ώριμου φρούτου για να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και δεν κάνει τίποτα, ποντάροντας στην αμνησία – κοντή μνήμη του κόσμου, να μη θυμηθεί δηλαδή τι φρούτα ήταν, όσο είχαν εξουσία.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Πασοκιά…
Η άνοδος του Βελόπουλου επιβεβαιώνει την τάση διαρροής της ΝΔ κυρίως προς τα ακροδεξιά της και ότι η χώρα μάλλον αποκτά σιγά-σιγά το ψεκασμένο κόμμα που αξίζει στο ελληνοχριστιανικό της ποίμνιο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι είναι τριτο-τέταρτος με διψήφια ποσοστά –όσο και αν τον αβαντάρουν- αλλά δε θα πέσω τελικά από τα σύννεφα αν πέσω εγώ έξω.
Κάθε φορά εξάλλου στην κάλπη ψάχνουμε τη δυσάρεστη (ακροδεξιά) έκπληξη των εκλογών. Και πλέον είναι παραπάνω από μία –σε κάθε αναμέτρηση. Θέλω να πιστεύω ότι δε θα ζήσουμε ξανά την εκτόξευση των Σπαρτιατών με τους «Πατριώτες» του Εμφιετζόγλου και τη σκιώδη στήριξη του Κασιδιάρη. Ότι θα αρχίσει να ξεφουσκώνει ο ελληνορθόδοξος κατευθυνόμενος όχλος της Νίκης (και της Θεσ/νίκης). Κι ότι δε θα ξεπεταχτεί από το πουθενά κάποιο άλλο μπουμπούκι στη θέση τους, τύπου Λατινοπούλου, σαν φασισμός με ανθρώπινο φωτοσοπαρισμένο πρόσωπο.
Η χαλαρή ψήφος πάει ασορτί με τα γιούχου κόμματα, αλλά παραείναι πολλά, για να βγει κάποιο στον αφρό, με τόσο μεγάλη διασπορά ψήφων –και ας μπαίνουν μέσα οι ψήφοι της διασποράς. Αυτό ακριβώς ισχύει για όσους διεκδικούν να εισπράξουν τους ξενερωμένους «δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά» και τη δυσαρέσκεια της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ –που μπορεί να μείνει χωρίς βάση, αλλά δε θα πάψει στιγμή να αγαπά τις Βάσεις της Ιεράς Νατοϊκής Συμμαχίας. Αν ο Βαρουφάκης και οι Νεο-αριστεροί τα έβρισκαν μεταξύ τους, πιθανότατα θα είχαν μια θέση στο ευρωκοινοβούλιο και όχι μόνο. Τώρα όμως είναι πολύ πιθανό κατά μια έννοια να αλληλοεξουδετερωθούν και να μείνουν εκτός νυμφώνος.
Τα πραγματικά ντέρμπι θα παιχτούν στα κατώτερα πατώματα του εκλογικού πίνακα. Πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ vs ΕΠΑΜ ή ΟΚΔΕ εναντίον ΜΛ-ΚΚΕ. Αλλά αυτά θα τα δούμε και το βράδυ στην τηλεόραση –λατρεμένο κλισέ της δεκαετίας με τις βάτες, για ιδανικό φινάλε.
Υγ: 8,65 ο Τεντόγλου χτες. Ας το κρατήσουμε καλού-κακού…
Υγ2: αν όλα αυτά είχαν γίνει όντως στην Αδάμαντος (4) στον Λυκαβηττό (και ας μην υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της Δήμητρας) και όχι στην Ακάμαντος στο Θησείο, άντε να μην κλειδώσει ο Στέφανος και να μη φωνάζει σαν Σπύρος: δεν είμαι μαλάκααααααας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου