Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Με ποιους να πας και ποιους να αφήσεις...

Τρεις ιστορίες για το δεκέμβρη, με τις απόψεις της και το ύφος της η καθεμιά.

1.Με ρωτάς αν θα πάω. Τι νόημα έχει; Με το ζόρι να του δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο; Το παιδί δεν ήταν καν πολιτικοποιημένο.
Λες κι ήταν χωροταξικό το θέμα (πότε θα δει το ταξικό αυτός ο χώρος); Το σκότωσαν μες στην έδρα μας και ζητάμε εκδίκηση. Αν δεν ήταν στα εξάρχεια; Αν ήταν μετανάστης; Πόσοι θα βγαίναν στους δρόμους; Τώρα ως κι η τατιάνα συγκινήθηκε…

Διαβάζω για το δεκέμβρη, την εξέγερση… Ποια εξέγερση ρε βασίλη; Τι άφησε πίσω δηλ; Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον μικρόκοσμό μας.
Κι ο κόσμος; Δεν τον βρήκαμε για το ασφαλιστικό και τα στέιτζ, θα τον βρούμε τώρα; Με τι πολιτικό περιεχόμενο;
Οι λαϊκιστές περιμένουν στη γωνία. Χτυπάνε τη νεολαία, σου λέει. Ναι, αλλά τι είναι η νεολαία, χυλός; Ως τι τη χτυπάνε; Με ηλικιακά κριτήρια;

Συνεδριάζουν οι άλλοι σαν κονκλάβιο. Πάμε για σύγκρουση. Να σπάσουμε τις κόκκινες ζώνες.
Τι είναι η σύγκρουση, φετίχ; Σύγκρουση για τη σύγκρουση;
Σε τι πλαίσιο και με τι σκοπό; Να εκτονωθούμε επετειακά; Να καταλάβουμε το υπουργείο; Πάμε άλλη μέρα που δε θα μας περιμένουν. Γιατί πηγαίνουμε με το μαλόξ στο χέρι να τις φάμε και να μετρήσουμε παράσημα; Έχουμε γίνει μαζόχες. Αν δε μυρίσουμε χημικό, μας μένει η αίσθηση του ανικανοποίητου.

Όχι, δε μ’ άρεσε η στάση του κόμματος. Δεν ήταν προβοκάτσια ο δεκέμβρης. Έπρεπε να ‘ναι εκεί, να σκύψει στα γεγονότα, να τα δει. Όχι στο περιθώριο των γεγονότων. Πού είναι φέτος, γιατί δεν κάνει τίποτα; Γιατί δεν παίρνει μέρος στο πανεκπαιδευτικό τη Δευτέρα;

Αλλά το εναλλακτικό των εξαρχείων το βαρέθηκα.
Μιλάω με κόσμο που είναι ιστορία στα λόγια κι αναρωτιέμαι τι συνείδηση να έχει, πόσο ριζοσπαστική είναι στ’ αλήθεια.
Αγωνιστές με οικογενειακό επίδομα, ντυμένοι στα μάυρα σαν σε κηδεία. Γιατί είναι αυτός επαναστάτης και δεν είναι ο υπάλληλος με το πουκάμισο;

Να σου πω και για τον κορκονέα; Να σαπίσει στη φυλακή.
Δε με νοιάζει αν ήταν γόνος μπετατζή κι είχε μητέρα αγράμματη. Να τον κλείσουν μέσα ισόβια.
Αλλά αυτός είναι το πρόβλημα; Όχι το σύστημα που τον γέννησε και τον όπλισε;
Σα λερναία ύδρα. Κόβεις το γκοτζαμάνη και σου βγαίνει ο μελίστας. Κόβεις το μελίστα και σου βγαίνει καλαμπόκας. Ως πότε θα χτυπάμε μόνο τα κεφάλια;

2. Πέρσι τέτοια μέρα ήμουν στο εξωτερικό.
Το συμβάν το έμαθα από ένα μπλογκ. Ψάχνοντας βρήκα αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων κι ένα βίντεο με τη στιγμή της δολοφονίας. Δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας: στυγνή κι αναίτια δολοφονία.

Οι δηλώσεις της κυβέρνησης με εξόργισαν πιο πολύ κι από το ίδιο το γεγονός. Δε διακρίνω πολιτικές ευθύνες είπε ο Αντώναρος. Κι ακόμα: οι ευθύνες πρώτα - πρώτα είναι σε αυτούς που καταφεύγουν στη βία και όχι στην Αστυνομία
Καταδικάζω όλες τις μορφές βίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Η άσκηση βίας δεν είναι συμβατή με το δημοκρατικό πολίτευμα
Σε ερώτηση τι παραπάνω θα έκανε η κυβέρνηση για την προστασία των πολιτών είπε: Περιμένετε και θα δείτε.

Αυτοί που είχαν συναποφασίσει τη δημιουργία των Ειδικών Φρουρών, του σώματος που δέχεται στις τάξεις του πρώην μπράβους της νύχτας και άλλους ποινικούς και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων τους δίνει ένα κουμπούρι και τους αμολάει στους δρόμους... 'ένιπταν τα χείρας τους'.

Βασικά δεν ένιπταν τας χείρας τους, αλλά πουλούσαν ωμό τσαμπουκά σε όλη την κοινωνία. Η αστυνομία ήταν εκείνη που είχε ξεκινήσει τελείως αναίτια τη βία ξεπερνώντας κάθε όριο. Μια τέτοια δολοφονία δε θα συνέβαινε ούτε στη χούντα, ούτε στη δεκαετία του '50. Το καθεστώς κυνήγαγε ανηλεώς, βασάνιζε οργανωμένους πολιτικούς αντιπάλους του, μπορεί να χτύπαγε σε μια διαδήλωση. Αλλά ποτέ δε θα πυροβόλαγε κάποιον στη μέση του δρόμου απλά επειδή είπε μια κουβέντα.

Κι αυτοί, αφού είχαν ξαπλώσει το παιδί και δε ζήτησαν συγνώμη μας είπαν περιμένετε και θα δείτε σα να μας λένε όποιος κουνηθεί τον τσακίσαμε.

Τη Δευτέρα, η κινητοποίηση των μαθητών ήταν εντυπωσιακή. Ποτέ δεν είχαν κατέβει τόσοι μαθητές στο δρόμο σε τόσο πολλές πόλεις, κωμοπόλεις, ακόμα και χωριά της χώρας.

Ήταν η καμπή που ο διονυσιασμός των δύο προηγούμενων βραδιών στην Αθήνα, με το ξέσπασμα των δικαίως εξοργισμένων ανθρώπων πλάι σε παθολογικούς χουλιγκάνους και προβοκάτορες αστυνομικούς με πολιτικά, μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένα αιτήματα δεδομένης και μιας προγραμματισμένης εργατικής απεργίας την επόμενη μέρα.

Οι μαθητές ήταν πιο... βίαιοι από το συνηθισμένο με πέτρες και νεράντζια σε αστυνομικά τμήματα. Αναμενόμενο. Το αστικό κράτος τους είχε στείλει το μήνυμα ότι μπορεί να σκοτώνει οποιονδήποτε από αυτούς ανά πάσα στιγμή σαν κοτόπουλο και μετά να ζητάει και τα ρέστα.

Έμπαινε λοιπόν το θέμα πώς όλη αυτή η οργή και διάθεση για δράση θα γινόταν εποικοδομητική, θα οδηγούσε σε θετικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία.

Το μόνο κόμμα και πολιτικό κίνημα που είχα ψηφίσει ως τότε κι ήλπιζα ότι είχε τη θέληση και τη δύναμη να συμβάλει σε κάτι τέτοιο ήταν το ΚΚΕ. Η στάση του όμως εξ αρχής ήταν κάπως... αμήχανη. Το πρωτοσέλιδο του ρίζου μετά το συμβάν δεν είχε δει τις μεγαλειώδεις σε όγκο και ένταση κινητοποιήσεις των μαθητών. Έβλεπε τις ΄κινητοποιήσεις του ΚΚΕ σε πολλές πόλεις της χώρας' από τη μία και 'όλα όσα διαδραματίζονται από τους δήθεν αντιεξουσιαστές' από την άλλη, καθώς και... ακατανόμαστα κέντρα που 'συντονίζουν αυτή τη δράση των δήθεν αγανακτισμένων' και 'σύμπραξη δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μ' αυτούς'.
[http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=9%2F12%2F2008]

Αδυνατούσε να δει δηλαδή το πολύ απλό ότι, ναι, υπήρχε πολλή αυθόρμητη βία που σε μεγάλο βαθμό εξηγούνταν από την κρατική βία που είχε ξεπεράσει κάθε όριο κι ερχόταν σαν κερασάκι στην τούρτα σε μια όλο και μεγαλύτερη καταπίεση, οικονομική και κοινωνική κυρίως. Αδυνατούσε να απευθυνθεί ανοιχτά στους κινητοποιημένους και να τους πει πχ. μην ξοδεύετε απερίσκεπτα την οργή σας σε ανοργάνωτη βία, ό,τι και να κάνετε, απομονώστε τους χαφιέδες που είναι ανάμεσά σας και να αντιμετωπίσει τους αυθόρμητους αγωνιστές συντροφικά στέλνοντας μέλη του στο πλευρό τους, όπως έπρεπε να κρίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που κινείται 'μες στις μάζες σα το ψάρι στο νερό'. Προτίμησε την ασφάλεια των αποστειρωμένων, απομακρυσμένων μπλοκ και την άρνηση να δώσει στο κόσμο που κινητοποιούνταν έξω από τις γραμμές του να καταλάβει ότι δεν θεωρεί όλους τους υπόλοιπους καθοδηγούμενους από σκοτεινά κέντρα.

Αυτό ήταν. Το κίνημα θα ήταν πολιτικά ακέφαλο. Το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης της Ελλάδας στην πράξη αρνιόταν να το συνδράμει. Το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΝ ήταν ελεύθεροι να παίξουν τα φτηνά ψηφοθηρικά παιχνίδια τους, βλάπτοντας το. Οι αντιεξουσιαστές και εξωκοινοβουλευτικοί κομμουνιστές με σοβαρές ιδέες για εναλλακτικές στη σημερινή βαρβαρότητα και τρόπους για να φτάσουμε σε αυτές ήταν πολύ αδύναμοι.

Το τηλέφωνο μου και το ίντερνετ είχαν πάρει φωτιά καθώς προσπαθούσα να μάθω από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους τι ακριβώς συνέβαινε πέρα από εναλλακτικά και συμβατικά μίντια.

Στην Αθήνα ήρθα αργά το Δεκέμβρη. Το κίνημα είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει, οι πορείες μικραίνανε. Έμεινα με το στόμα ανοικτό με το κλίμα που επικρατούσε. Αλλά και με τις μαυροκόκκινες σημαίες που δεσπόζαν. Δύο χρόνια πριν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν οι κόκκινες. Η οργή ξεχείλιζε. Η διαδήλωση άρχισε να προπηλακίζει τον κόσμο μέσα σ' ένα ψιλοκυριλέ εστιατόριο. Ήμουν ξαφνιασμένος. Δε φώναζα. Κοίταγα σαν ηλίθιος. Κατά βάθος όμως το χαιρόταν η ψυχή μου. Τους έχω φάει κι εγώ στη μάπα όλους τους μπον βιβέρ που τους ενδιαφέρει μόνο πώς θα ξοδέψουν τα λεφτά τους, ενώ εμείς σκιζόμαστε να κάνουμε κάτι της προκοπής με τις ζωές μας.

Φίλοι, εργαζόμενοι που τρώνε το αγγούρι στο κώλο, μου εξηγούσαν πώς βρέθηκαν στο κέντρο το βράδυ της δολοφονίας, μαθαίνοντας τα νέα από στόμα σε στόμα, πώς δεν είχαν ιδέα τι για ποιο λόγο ακριβώς κατεβαίνουν, πώς βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την αστυνομία με πέτρες όλη τη νύχτα. Δεν είναι στην εφηβεία, δε τα 'χουν όλα έτοιμα, κάποιοι ποτέ δεν ήταν αναρχικοί ούτε είχαν σκεφτεί ποτέ να αρχίσουν στα πετρίδια την αστυνομία κι είναι πολύ πιο μορφωμένοι από το μέσο όρο. Δεν πάει όμως σ' αυτή τη χώρα να προκόβουν μόνο οι γλείφτες κι αφού σε λυσσάνε στο ξύλο στις φοιτητικές διαδηλώσεις, τώρα και να σε πυροβολούν.

Ήμουν περήφανος για τους φίλους μου. Ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα μπορούσα κι εγώ εκείνο τα βράδυ να είμαι μαζί τους. Κάναν αυτό που έπρεπε. Η δολοφονία αυτή δε μπορούσε να περάσει στο ντούκου, με σιωπή. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν αυτό.

Μου ‘ρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις περιγραφές που είχα διαβάσει των κινητοποιήσεων το 2001 στην Αργεντινή. Εκεί, γραβατωμένοι υπάλληλοι κατευθείαν από τη δουλειά έσπαγαν πεζοδρόμια για να εφοδιάσουν τις πρώτες γραμμές που επιχειρούσαν να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο. Πάνω από ένας νεκροί πέφτανε σε κάθε μια τέτοια απόπειρα.

Ο συνειρμός αυτός δεν είναι μια ρομαντική χίμαιρα. Δεν είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από όσα συνέβησαν στο Μπουένος Άιρες και στην Αθήνα. Όχι τόση όση φανταζόμαστε τουλάχιστον. Η ταξική πάλη μπορεί να ανάψει οπουδήποτε στον κόσμο πολύ γρήγορα.

Ο Δεκέμβρης του 2008 έστειλε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο που ενέπνευσε και ξύπνησε προοδευτικές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, ήταν ένα βαθύ σοκ για την ελληνική κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν την κυνικότητα και βαρβαρότητα του συστήματος που ζούμε και συνεχίζουμε να αποκαλούμε 'δημοκρατία'. Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας κατρακύλησαν σε αντιδραστικές φοβίες και συντηρητικοποίηση με πυρήνα την υπεράσπιση της προσωπικής προκοπής σε ένα 'κόσμο – ζούγκλα'. Πολύς κόσμος από την άλλη ήρθε σε επαφή με την επαναστατική σκέψη και απέκτησε πολύτιμες αγωνιστικές εμπειρίες.

Το χάσμα ανάμεσα στους μεσο- και μεγαλοαστούς και στο δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας μεγάλωσε.

Από εμάς εξαρτάται σε τι θα οδηγήσουν αυτές οι αλλαγές που η αυξανόμενη βαρβαρότητα των αστικών κυβερνήσεων και το αυθόρμητο κίνημα του Δεκέμβρη έφεραν.

Η νέα κυβέρνηση, δια στόματος Πάγκαλου, διεμήνυσε ότι η πορεία προς τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας δε ανασχέθηκε με τις εκλογές:
Εμείς θα πούμε ότι δεν είμαστε εναντίον του να έχουν οι νέοι επαναστατικά οράματα. Τα οράματα όμως αυτά στην εποχή μας πρέπει να μην είναι η ανατροπή του ισχύοντος και αποδεκτού από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.

Λες και η φεουδαρχία ή ο ναζισμός δεν ήταν ισχύοντα καθεστώτα 'αποδεκτά' (βλέπε ανεκτά) από τη συντριπτική πλειοψηφία. Λες και έχει δικαίωμα το κάθε εκμεταλλευτικό παράσιτο τύπου Πάγκαλου να υπαγορεύει τι πρέπει και τι δε πρέπει να είναι όραμα των νέων.

Λες και σ'αυτή τη χώρα δεν είχαμε ποτέ ιδιώνυμα και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δε τα κατάργησε ο λαός μας με την πάλη του.

Ενάντια στον αστικό φασισμό, να τους ετοιμάσουμε νέους καλύτερα οργανωμένους και βαθύτερα επαναστατικούς Δεκέμβρηδες.

Καλή τύχη και καλό κουράγιο σε όσους κατεβαίνουν σήμερα στις πορείες.

3. Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Έλα ντε.
Το δεύτερο εύκολα το απαντάς, δύσκολα το κάνεις. Αν δε θέλουν αυτοί να σ’ αφήσουν τι κάνεις; Εκτός κι αν ούτε εσύ το θέλησες κατά βάθος.
Μα τι καθόμαστε και τα κοιτάμε τα μαλακισμένα;
Σε αυτούς τους δρόμους, σε ετούτη την πορεία, μια μέρα η περιφρούρηση δεν θα ‘ναι ουτοπία. Κι η περιφρούρηση πάνω απ’ όλα είναι πολιτική.

Τελειώσαμε; Φεύγουμε; Κάτσε, πού πας; Δεν τις φάγαμε ακόμα. Τι, έτσι άκλαυτοι θα πάμε; Χωρίς λίγη συγκίνηση;
Φιρί-φιρί το πάμε. Περπατάμε παράληλα με τους μπάχαλους σε παράταξη, σαν ειρηνική συνύπαρξη. Σπάνε μια βιτρίνα, τους φωνάζουμε, σταματάν και τους ξαναβρίσκουμε δέκα μέτρα παρακάτω. Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το δεκέμβρη δε σταματούσαν. Τώρα το αυθόρμητο μας υπακούει.

Ξαναφτάνουμε στα προπύλαια.
-Αυτά πώς τους γλίτωσαν και δεν τα ‘χουν κάψει;
-Προς το παρόν τα έβαψαν
.
Γυρνάω να δω. Είχαν γράψει ρεζίστ, από ένα γράμμα σε κάθε κολόνα του κεντρικού κτιρίου. Μπράβο, τα παλικάρια, αυτό είναι αντίσταση. Γιατί δεν κατεβάζουν και τη σημαία από πάνω; Αυτό κι αν θα είναι αντίσταση. Εφάμιλλη του γλέζου και του σάντα.
Μεγάλη μπουκιά φάε... Το βράδυ πήγα σπίτι κι είδα πώς ταπείνωσαν το σταυρό (βγαίνει και σε παραλλαγή με αγκύλες) κι ύψωσαν το μαυροκόκκινο λάβαρο της λευτεριάς μαζί με το αδούλωτο φρόνημά μας.

Μέτρο της εξέγερσης είναι η βία κι η καφρίλα. Συνείδηση λουδίτη που σπάει τη βιτρίνα του συστήματος κι αφήνει την ουσία. Αντι-μπατσικό συλλαλητήριο ενάντια στο όργανο, όχι την τάξη που το χρησιμοποιεί. Πρακτική κι ιδεολογική ηγεμονία της αναρχίας.
Εμπρός στο δρόμο του κολοκοτρώνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

Επιστροφή στην ομόνοια. Πίσω μας το τρίγωνο της σκωμπίας. Για αντίποινα μας στρίμωξαν αναδρομικά στο τρίγωνο παραπλεύρως, στουρνάρη-σόλωνος-τρικούπη. Κι εμείς κλειστήκαμε οικειοθελώς και στήσαμε ταμπούρι.
Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της μπατσοκρατίας διαλέγει ή την εξέγερση ή τα χριστούγεννα. Πόσα τζάμια να έσπασαν άραγε όταν θάβαμε τους νεκρούς μας στα δεκεμβριανά;

Αυτό το πράγμα είναι αδιέξοδο. Δεν υπάρχει κανένα αυθόρμητο. Συνειδητά έρχονται όλοι, έτοιμοι να παίξουν μια παράσταση με ρόλους γνωστούς και απαράλλακτους.

Κι ο κόσμος συνηθίζει και δεν αντιδρά. Μαθαίνει να τρώει χημικά, να μετράει ήρωες και θύματα, να κοιτάει παθητικά τους μπάχαλους και να γίνεται ντεκόρ στο κυνήγι με τους μπάτσους. Τα παιδία παίζει και φαντασιώνεται εξεγέρσεις στην πλάτη του κόσμου που κατεβαίνει στους δρόμους.
Κι ο γιωργάκης στην αναμπουμπούλα χαίρεται και μεθοδεύει την κατάργηση του ασύλου.

Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ουτοπιστές κι ουδεμία σχέση/επαφή έχουν με την πραγματικότητα.

103 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ! Ίσως όχι με τόσο ταλέντο. :) Φέτος η στάση του κόμματος είναι καλύτερη στα λόγια (ακόμα και η συνεργαζόμενη ουτοπίστρια το πρωί τα είπε άριστα, τόσο που δεν το πίστευα γιατί σε αυτά είναι λίγο μπερδεμένη) , στα έργα επέλεξε ένα δύσκολο δρόμο πιθανότατα για τους λόγους που λες στο 1 και στο 3.Είμαι εξαιρετικά μπερδεμένη αλλά θα δούμε!Το κίνημα δεν είναι στατικό και αυτά τα παιδιά και τους μεγαλύτερους μπορείς να τους βρεις ακόμα και τώρα.
Πάντως πέρσι, δυστυχώς, δεν μπορούσε να παει με αυτό τον κόσμο γιατί ή θα υπήρχαν καμμένοι ή ΚΝΑΤ.
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΑΝΤΩΣ

Ανώνυμος είπε...

Εσωτερικός μονόλογος σε γ'πληθυντικό..
Ισως μοναδικό παραδειγμα στη παγκόσμια λογοτεχνία.Είσαι ωραίος.

Τα παιδία δε νομίζω ότι παίζουν όμως.Για δες την ανακοίνωση του συλλόγου γονέων του καλλιτεχνικού γυμνασίου Γέρακα..

Το ΠΑΣΟΚ, και ο βραβευμένος από τη CΙΑ παίζουν με τη φωτιά.

Οι εκατοντάδες συλλήψεις θα γυρίσουν μπούμερανγκ.
Το ανελέητο ξύλο στους μαθητές θα ξυπνήσει γονείς.

Κάτι καινούργιο γεννιέται.
Τίποτα δεν είναι αδιέξοδο εξ'αρχής.

Ή θα παίξουμε(με δοσμενους από τα πριν ή όχι ρόλους,θεαματικά ή με εργατική πολιτική,κομμουνιστικά ή με τους αναρχικούς για ένα πολυμορφικό κίνημα, ο καθένας διαλέγει και κρίνεται)ή θα κοιτάμε τους άλλους να παίζουν.

Εδώ -ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ- είναι Βαλκάνια
δεν είναι παίξε γέλασε.

-για τη συντρόφισσα που είναι μπερδεμένη, καλά θα κάνει να κατέβει στο δρόμο.Εκεί όπου ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ οι συνειδήσεις.


κομμάντο Δεκεμβριανής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Δε θεωρώ ότι είναι νεκρή η συνείδηση μου. Και στο δρόμο προφανώς κατεβαίνω. Απλώς ελπίζω αυτό που γεννιέται, αν γεννιέται να μην είναι κάθε χρόνο το Δεκέμβρη και μετά καλά Χριστούγεννα και καλές Απόκριες. Γιατί από πέρσι μέχρι φέτος δεν είδα κάτι να γεννιέται δυστυχώς.

Ανώνυμος είπε...

Ωραιες οι ιστοριες τους Συνονοματε, αλλα δεν μας ειπες τι τελικα αποφασισαν αυτοι οι ουτοπιστες να κανουν. Mοιαζουν οι φιλοι σου σα να συμπληρωνουν ο ενας τον αλλο. Αν και ο τριτος φαινεται να κανει κυκλο και να επανερχεται στο σημειο εκκινησης του πρωτου. Αληθεια, εσυ με ποιον συμφωνεις περισσοτερο?

κρουπσκαγια είπε...

ποσα τετοιου ειδους ξεσπασματα θα πρεπει ακομα να ζησουμε?ποσοι διαδηλωτες θα πρεπει να πεθανουν?ποσο φασισμο και καταστολη θα πρεπει ακομα να βιωσουμε? θα πρεπει να ξαναμπουμε στην παρανομια?να παρουμε τα οπλα?
μεχρι ποτε θα περιμενουμε το κινημα και ο λαος να οργανωθει, να αποκτησει ταξικη συνειδηση, να επαναστατησει?γιατι να μην ερχοταν τωρα η επανασταση?
δεν αντεχω αλλες εκτονωσεις...και η ιστορια περπαταει με πολυ μικρα βηματα
κουραγιο συντροφοι. καποια στιγμη το κινημα θα ωριμασει. μεχρι τοτε ας δουλεψουμε και εμεις λιγο καλυτερα τον εαυτο μας και το κομμα. να εχουμε καλυτερα αντανακλαστικα και περισσοτερη μαζικοτητα. ο κοσμος μας αναζητα και εμεις ειμαστε κατωτεροι των περιστασεων αφηνοντας τον γυμνο στις ορεξεις της αναρχιας, της ανωριμοτητας και της βλακειας
με επιασε καταθλιψη απο την χθεσινη και σημερινη πορεια. μια σουπα χωρις στοχο...και χωρις μελλον.και τελικα θα την πληρωσουμε εμεις...
μακαρι να διαψευσθω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οι φίλοι μου συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί την αμηχανία μου. Όλοι έχουν στοιχεία μου, αλλά πιο πολύ ο τρίτος, γιατί πήγα στην πορεία και σιχτίρισα. Το σχήμα απ' το ένα στο τρία είναι η άρνηση της άρνησης. Ήθελα να κατέβω στο δρόμο αλλά δεν ήξερα σε ποιο μπλοκ και βρέθηκα κάπου που δεν το ενιωθα δικό μου. Στις δικές μας μπορεί να βαριέμαι, αλλά τις νιώθω οικείες.
Η πλακα είναι ότι το ένα και το τρία πήγαν, ενώ ο δύο δε μπορούσε.

Συνειδήσεις γεννιούνται στους δρόμους, το θέμα είναι να μη μείνουν στην παιδική ηλικία και να ωριμάσουν κάποτε. Δεν ξέρω αν τις βοηθάμε έτσι.

Δεν είναι ταλέντο, αλλά ζωντανές σκέψεις που ψάχνουν τρόπο να εκφραστούν και βρίσκουν διέξοδο στο χαρτί. Αν κάτσεις κι αφήσεις ελεύθερη τη σκέψη σου μπορείς κι εσύ να το κάνεις.
Η κανέλλη σήμερα ήταν ευχάριστη έκπληξη. Τα βρήκε μια χαρά με τη λεγάκη, μέχρι και με τροτσκιστή από το εεκ. Την ίδια ώρα είχε στη νετ δελαστίκ. Οι συγκρίσεις ήταν καταλυτικές...
Αλλά το κόμμα δε μπορώ να βρω τρόπο να το δικαιολογήσω για χτες και σήμερα. Το προσπάθησα μέσα μου, αλλά δεν...

Ανώνυμος είπε...

Όντως η Κανέλλη σήμερα ήταν εντυπωσιακή. Και το πρωί και με μιλένα-πρετεντέρη το βράδυ. Για χθες κι εγώ δυσκολεύομαι αλλά για σήμερα ήδη από το νοέμβρη έχει βάλει για την πέμπτη πορεία. Το ότι δε θα είναι ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ και κανάλια μάλλον δε σημαίνει και τπτ. Ετσι κι αλλιώς εδώ δε θα είναι στις 17 που είναι και πιο σημαντικό.Ελπίζω να είναι φοιτητές και μαθητές. Δεν ξέρω ποια σκέψη επικράτησε χθες... Στενοχωριέμαι αλλά θα τα βρω κάποια στιγμή, κυρίως με τον εαυτό μου.Η κανέλλη όσο και αν μου φαίνεται απίστευτο μου έδωσε μια ελπίδα. Πάντως τα ζώα , γιατί περί τέτοιων πρόκειται , την ξανάνοιξαν τη συζήτηση για το άσυλο.
Στα καλύτερα που έρχονται...Και με καλύτερα αντανακλαστικά σε όλα και όχι μόνο στα εργατικά (που το κόμμα τα σπάει)...
Μπερδεμένη-ατάλαντη

μπαγουδο είπε...

εγώ ως νεολαίος κομμουνιστής απελευθερωτής συμφωνώ με το ποστ του απολιθώματος, τα πράματα ως έχουν.

γενικά καλός χρυσός ο δεκέμβρης, αλλά για μένα τρία πράγματα θα αφήσει (που θα αντιληφθεί γενικά η κοινωνία, όχι ο μικρόκοσμός μας):

1. αυξημένη καταστολή
2. αριστερά μπουρδέλο
3. ανεξέλεγκτη γενιά αναρχίας

σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κάποιος από τους δύο πάντα θα κερδίζει.

Ανώνυμος είπε...

Μμμμμ, περιμενα να μου πεις οτι ταυτιζεσαι περισσοτερο με τον δευτερο, λογω εποικοδομητικης κριτικης στο Κομμα. Οντως ομως σου ταιριαζει περισσοτερο ο τριτος απο το λιγο που σε ξερω. Λιγοτερο συναισθηματικος, με αυτο το καταδικο σου χιουμορ και με την αισθηση του γκριζου που αφηνει καθε φιναλε της σκεψης σου (πωωωωωωω!!!!).

Σε τρωω για εναν, εμενα μου λενε οτι ειμαι τεσσερις. Βεβαια, μονον οι δυο ειναι πολιτικα οντα, σε αντιθεση με τους τρεις δικους σου.

Η Κανελλη μου αρεσε και μενα και σημερα και χτες που υπερασπιστηκε τους συλληφθεντες του ΡΕΣΑΛΤΟ με ΑΥΤΟΝ τον τροπο. Και σιγα μη συνεχισει ετσι.

Για τη σταση του Κομματος ομως γενικοτερα και γω δεν μπορω να βρω ελαφρυντικα, αν και δεν το προσπαθησα οσο εσυ μαλλον. Και η σταση του φαινεται καθαροτερα απο οπυδηποτε αλλου στον κυριακατικο Ριζοσπαστη, οπου στο πρωτοσελιδο προτιμησε να διαφημισει ημερολογια και να αναφερει δωρεες στο Κομμα, παρα να βαλει μια μικρουλα φωτογραφια του Αλεξη και δυο λογια απο κατω. Αλλα και στο εσωτερικο της εφημεριδας ουτε μια τουφεκια για την τιμη των οπλων. Στο δισελιδο (ουαου!) αφιερωμα στον περσινο και φετινο Δεκεμβρη, περισσοτερες φορες ειδα τα αρχικα του ΣΥΡΙΖΑ, παρα το ονομα του Αλεξη (στον οποιο αναφερονταν ως "ο 15χρονος μαθητης"). Ειπαμε, δεν προσωποποιουμε, αλλα ελεος..... Για τις κινητοποιησεις τα λες εσυ καλυτερα και δεν θα αναφερθω.

Σου χτυπησε στο ματι η "απαντηση" Μαιλη στην Ελλη Παπα? Πως την ειδες? Θα γραψεις κατι γι αυτο? Εχω απιστευτο θρασος που ζηταω και παραγγελιες? Σου σπαω τα νευρα και θελεις να με δειρεις ε? Παντως, εχω παρατηρησει απο τα αρθρα και τις ομιλιες του Μαιλη, οτι ολο το ζουμι βρισκεται ειτε στην εισαγωγη ειτε στο φιναλε των λογων του. Το πιασες?

Συνονοματος.

Υ είπε...

@μπαγούδο
Και ποιος φταίει για όλα αυτα?

Ο Αλέξης που πήγε και πυροβολήθηκε?

Ο Κορκονέας που τον πυροβόλησε?

Οι άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο αλλά δε ξέραν τι ακριβώς να ζητήσουν?

Μετά τη δολοφονία θα ήταν καλύτερο να είχαν κάνει μόκο όλοι και να συνεχίσουμε νορμάλ?

Μήπως για τα τρία πράγματα που λες δεν ευθύνεται ο 'Δεκέμβρης' αλλά ήταν διαδικασίες που ήδη είχαν αρχίσει και απλά ο Δεκέμβρης επιτάχυνε?

Μήπως είναι καλό που τις επιταχυνε?

Μήπως είτε είναι καλό είτε κακό οι κομμουνιστές είναι υποχρεωμένοι να παλαίψουν τις νέες συνθήκες χωρίς γκρίνιες?

Ανώνυμος είπε...

μπερδεway κατάσταση που λένε.

θα συμφωνήσω οτι χρειάζεται μεγαλύτερη ευελιξία απο την μεριά του Κόμματος για να μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτες τις διαδικασίες.

Δεν είναι σωστό η βάση και η επιρροή μα ς να τις παρακολουθεί με αμηχανία.

Εχω ζήσει πως είναι να φουσκώνει το αυθόρμητο (οχι σε αυτη τη συγκυρία) και να παρασέρνει τα πάντα. Προσωπικά δεν μου ήταν ευχάριστο ίσως γιατί δεν είχαμε την εμπειρία να "παίξουμε μπάλα" υπό τέτοιες συνθήκες.


Δεν θα συμφωνήσω με μια αντίληψη που "σκιαγραφείται" για ενα νέο υποκείμενο.

Οι συνειδήσεις είτε το θέλουμε είτε όχι διαμορφώνονται απο την γόνιμη επαφή με τη θεωρία.

Δε μπα να σε βαράνε κάθε μέρα (μηπως δεν το κάνουν σε τεράστια κλίμακα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) αν δεν έχεις θεωρητικό εργαλείο να μπορέσεις να καταλάβεις τι ειναι αυτο που σε χτυπάει, γιατί και πως θα το αποτινάξεις δεν πρόκειται να φτάσεις μακριά...

μπαγουδο είπε...

Υ δεν ξέρω από που βγάζεις τα συμπεράσματά σου, αλλά ας απαντήσω. ο Δεκέμβρης έπρεπε να γίνει, το ζήτημα για μένα είναι ότι είτε νικάς είτε χάνεις σε τέτοια μαζικά γεγονότα. και χωρίς σοβαρό κομμουνιστικό, εργατικό, πες το κι έτσι κίνημα, σε τέτοιες φάσεις θα τον πίνουμε, όπως το ήπιαν και το '68 οι γάλλοι και ο ντεγκώλ επέστρεψε θριαμβευτής. τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να πούμε ότι το ζήτημα είναι οι νέοι δεκέμβρης σκέτο.

Y είπε...

Δεν έβγαλα συμπεράσματα έβαλα ερωτήματα.

Για το 68 κάνεις τεράστιο ότι η εργατική τάξη βγήκε χαμένη. Το 69 είχει φοβερές κατακτήσει με 30% αυξήσεις μισθών. Και οι κομμουνιστές πήραν κεφάλι στα συνδικάτα.

Άλλο που οι τώρα 'θεωρητικοί' του ΚΚΕ μας έχουν πεθάνει στη μπούρδα μηδενίζοντας το Μάη.

Δηλαδή ρε φίλε, άμα τον ήπιαμε και το Μάη πότε δε τον ήπιαμε δηλαδή? Από πότε τον πίνουμε στην τελική?

Και ωραία εσύ φτάνεις στο συμπέρασμα ότι ο Δεκέμβρης είχε αρνητικό αποτέλεσμα. Και μετά? τι σημαίνει αυτό?

Την κατακλείδα σου 'δεν μπορούμε να πούμε ότι το ζήτημα είναι οι νέοι δεκέμβρης σκέτο', δεν την καταλαβαίνω.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Σύντροφοι δε θα συμφωνήσω με αρκετούς από τους προβληματισμούς σας (χάριν των υπολοίπων δικών σας σκέψεων που ακυρώνουν τις πρώτες). Σκεφτόμουν καιρό να γράψω κάτι στο απολίθωμα (με αφορμή εκείνο το άρθρο για το αν ήταν ή όχι εξέγερση κλπ.), αλλά μετά και τα σημερινά αποφάσισα να γράψω 2-3 αράδες, ένα πολύ μικρό κλάσμα όσων είχα στο νου μου για το θέμα. Πολλά άλλα έχω γράψει αλλού κι έτσι όποιος νοιώσει ότι τον ενδιαφέρει μπορεί να ανατρέξει στο δικό μου blog (σκόρπια σε διάφορα άρθρα και σχόλια - κάνω και "διαφήμιση" λίγο, μη μου θυμώσετε), είτε στο blog της Βιργινίας, όπου είχα έναν διάλογο με δυο παιδιά που συμμετείχαν στο όλο happening.

1) Το κόμμα δε χαρακτήρισε το Δεκέμβρη στο σύνολό του προβοκάτσια. Πριν και πέρα από την κριτική, υπάρχει η ΑΛΗΘΕΙΑ σύντροφοι. Και η αλήθεια είναι ότι τη στυγνή δολοφονία ενός παιδιού, αν δεν την μεθόδευσαν (δε λέω του ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ αλλά ΚΑΠΟΙΟΥ μαθητή, φοιτητή, νέου εργαζόμενου δεν έχει σημασία), το σίγουρο είναι ότι την εκμεταλλεύτηκαν για να ξεδιπλώσουν ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ γνωστοί κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, τις οποίες έσπευσαν να "αγκαλιάσουν" το ΠΑΣΟΚ και ο ποικιλόμορφος "μπαξές" του μικροαστικού οπορτουνιστικού χώρου. Αυτό είπε το κόμμα. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Μήπως άραγε αυτό δε συμβαίνει (δε λέω από πλευράς έντασης, αλλά πολιτικής ουσίας) στα επεισόδια μετά ή στη διάρκεια των φοιτητικών και εκπαιδευτικών κικητοποιήσεων των διαφόρων "συντονιστικών", όπως στο άρθρο 16 κλπ., στα "πανεκπαιδευτικά" κλπ.; Ποτέ δε μιλήσαμε για προβοκατόρικες κινητοποιήσεις, αλλά για κινητοποιησεις που το πολιτικό τους περιεχόμενο ήταν ΕΥΑΛΩΤΟ στις προβοκάτσιες. Δηλαδή, ποιο περιεχόμενο: το θολό αντικυβερνητισμό που δε βαθαίνει στην ουσία της πολιτικής της ΕΕ και των μονοπωλίων, που δε διαμορφώνει πλαίσιο διεκδικήσεων με αιτήματα ρήξης και προοπτικής, που αρνείται τη συμμαχία με το εργατικό κίνημα που δε βάζει επί τάπητος το πολιτικό πρόβλημα της χώρας και δεν πολιτικοποιεί σ'αυτή τη βάση την αμφισβήτηση.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

2) Αυτό είναι σύντροφοι και το κύριο που "προσάψαμε" σε αυτές τις εκδηλώσεις και το "οργανωτικό" (η αδυναμία περιφρούρησης) είναι το φυσικό επακόλουθο, χωρίς να υποτιμώ τη σχετική ιδεολογικικοπολιτική αυτοτέλεια της συζήτησης για τις μορφές οργάνωσης του κινήματος. Μιλάω βέβαια για όσες δυνάμεις συμμετείχαν "καλοπροαίρετα" με βάση τις όποιες θέσεις τους και για τη κύρια μάζα των - κυρίως - μαθητών και φοιτητών - που συμμετείχε. Γιατί, επιτρέψτε μου να επιμένω (και το έχω γράψει και στο blog μου) ότι ορισμένα πολιτικά "επιτελεία" (όπως π.χ. η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εννοώ τον μικρό Αλέξη, αλλά τις παλιές "κουφάλες" του χώρου, Αλαβάνο, Λαφαζάνη κλπ., αλλά και άλλους "αστέρες" όπως οι διάφοροι Παπακωνσταντίνου, Δελαστίκ κλπ.) ξέρανε πάρα πολύ καλά τι κάνανε και δεν είχαν καμιά αυταπάτη. Αντίθετα, οι σχεδισμοί βαθύτερων κύκλων της αστικής τάξης στους οποίους εμπλέκονται πάνε πολύ μακρυά. Παρεμπιπτόντως (το έγραψα και σε ένα post στης Βιργινίας), το τετ-α-τετ Κοτζιά-Αλαβάνου, η παραίτηση του πρώτου από το ΙΣΤΑΜΕ (άλλη μια "δουλειά" έγινε, ο George εξελέγη επιτέλους) και η επανεμφάνιση του δεύτερου στο ΣΥΡΙΖΑ όπου μόνο τη δικτατορία του προλεταράτου δεν έχει πει ακόμη, λένε πολλά...

3) Και βέβαια, κακώς λέτε σύντροφοι ότι το κόμμα δεν ήταν "εδώ". Το Κόμμα είναι "εδώ" καλώντας στις κινητοποιήσεις στις 10 και στις 17 του μήνα, ακριβώς όπως ήταν "μέσα" στο κίνημα για το άρθρο 16 όταν έβαζε (κάποιες) κινητοποιήσεις σε άλλες μέρες ή επέλεγε άλλες διαδρομές και χώρους προσυγκέντρωσης. Το ζήτημα δεν είναι χωροχρονικό (κατ'αναλογία με το "χωροταξικό" που έγραψε το απολίθωμα), αλλά πολιτικό. Αν κάναμε καλά τότε, αν καλά κάνουμε που διαχωρίζεται το ΠΑΜΕ από τις φιέστες της ΓΣΕΕ, τότε καλά κάναμε και τώρα. Δυο μέτρα και δυο σταθμά για την ίδια γραμμή δε μπορεί να υπάρχουν. Αν έχεις μια γραμμή, θα την πας ως το τέλος, σύντροφοι και μετά θα "κάνεις ταμείο". Στη μέση του δρόμου, "σούμα" δε γίνεται...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

4) Βέβαια, διαβάζοντας το παλιότερο άρθρο του απολιθώματος, τείνω να πιστέψω ότι η πηγή της "φαγούρας" μας δεν είναι το τι έκανε (ή δεν έκανε) το Κόμμα στο "δεκέμβρη" ("αποστειρωμένες πορείες"), αλλά βαθύτερη. Το απολίθωμα λέει πάνω-κάτω (συγχώρα με αν τυχόν κάπου δεν ερμηνεύω σωστά) ότι: "μην περιμένουμε να βρούμε μιαν εξέγερση όπως τη θέλουμε, ή όπως θα ήταν `ιδανικά`, δουλειά μας είναι να `αγκαλιάσουμε` το κίνημα αυτό στέλνοντας μέσα εκεί τις δυνάμεις μας για να επιδράσουμε στον προσανατολισμό του, να μην το `χαρίσουμε` στο ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τους `διαφόρους` άλλους". "Εξέγερση ατελής και αυθόρμητη", λοιπόν. Και παρομοιώσεις με την Αργεντινή, το Μάη του '68. Επιτρέψτε μου, σύντροφοι, χοντροκομμένες παρομοιώσεις, τραβηγμένες από τα μαλλιά. Παρά τα όσα μπορεί κανείς να πει για το Μάη του '68, το σίγουρο είναι ότι απεργούσαν (στην κύρια φάση) περίπου 3 εκ. εργάτες την ημέρα. Στα μεγάλα εργοστάσια είχαν σχηματιστεί εργοστασιακές επιτροπές και έπαιρναν τον έλεγχο των μονάδων. Δεν ήταν κίνημα των φοιτητών ο Μάης, αλλά κίνημα που αγκάλιασε πλατιές λαικές, ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΜΑΖΕΣ πρώτα-πρώτα. Στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, αυθόρμητα βεβαίως και χωρίς καθοδήγηση, κόχλαζε η οργή των πλατιών λαϊκών μαζών και όχι ενός μέρους της μαθητικής νεολαίας μόνο. Και το τέλος: δεν ξέρω τι είδους "εξέγερση" είναι αυτή στην οποία η λαϊκή πλειοψηφία προ του κινδύνου της τυραννίας διαλέγει τα χριστούγεννα, απολίθωμα...

5) Συνεχίζω, όμως και ρωτάω: που αρχίζει και που τελειώνει το ειδικό και το γενικό σ'αυτή την αντίληψη περί "ανώριμης εξέγερσης"; Γιατί στις "ανώριμες εξεγέρσεις" να κάνουμε αυτό που λες, απολίθωμα και όχι σε κάθε κινητοποίηση που εκφράζει, λιγότερο ή περισσότερο μιαν "ανώριμη συνείδηση"; Αν το δεχθούμε για το "δεκέμβρη", γιατί να το απορρίψουμε για το άρθρο 16; Γιατί να το απορρίψουμε στο εργατικό κίνημα και στους αγώνες του; Γιατί να το απορρίψουμε στο αντιπολεμικό κίνημα για την εισβολή στο Ιράκ; Μήπως, τελικά, το πρόβλημα είναι στο πως καταλαβαίνει ο καθένας τη γραμμή συσπείρωσης που βάζει το Κόμμα και όχι στο αν "τη νεολαία που της στερούν το μέλλον, τώρα τη σκοτώνουν κιόλας και δεν τρέχει τίποτε"; Γιατί τη νεολαία και την εργατική τάξη τη σκοτώνουν καθημερινά τα εργατικά ατυχήματα, οι επαγγελματικές ασθένειες, τα ναρκωτικά, το νερό του Ασωπού, αλλά δεν είδα "εξεγέρσεις" για όλα αυτά...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

6) Στην πραγματικότητα, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα θεωρητικό ζήτημα προς επίλυση: το πως αντιλαμβανόμαστε την έννοια του μαζικού κινήματος και των καθηκόντων των κομμουνιστών σ'αυτό. Πρώτα-πρώτα, το μαζικό κίνημα ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ σε τούτη ή σε εκείνη τη μορφή πάλης (τη διαδήλωση, την κατάληψη κλπ.), αλλά αφορά ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ των εργατικών και των υπόλοιπων λαϊκών μαζών για τα άμεσα "οικονομικά", αλλά και καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΉΜΑΤΑ και διεκδικήσεις. Η συμμετοχή στο μαζικό κίνημα είναι ΖΗΤΗΜΑ ΑΡΧΗΣ για τους κομμουνιστές, σ'αυτό συμφωνούμε απόλυτα απολίθωμα. Όμως, αυτό δε συνεπάγεται και τη συμμετοχή ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΟΠΟΙΟΥΣΔΗΠΟΤΕ ΟΡΟΥΣ. Εξ ίσου ζήτημα αρχής για τους κομμουνιστές είναι η αναγνώριση της προτεραιότητας της πολιτικής πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας έναντι της συνδικαλιστικής πάλης, η υποταγή της δεύτερης στην πρώτη και η αδιάλλακτη πάλη ενάντια στο αυθόρμητο του κινήματος (δε χρειάζεται να παραθέσω περικοπές από το "Τι να Κάνουμε;" του Λένιν, νομίζω ότι μιλάω με συντρόφους) που τείνει να σπρώχνει τον οικονομικό αγώνα στο έδαφος της πάλης για μικρομεταρρυθμίσεις στο έδαφος του συστήματος. Μόνο με αυτούς τους όρους είναι νοητή η συμμετοχή των κομμουνιστών στο μαζικό κίνημα. Η δράση μας, λοιπόν, στο μαζικό κίνημα οφείλει να διαμορφώνει πόλο συσπείρωσης και να οξύνει την αντιπαράθεση με τις αστικές και μικροαστικές ομάδες, ακριβώς στη βάση αυτών των όρων ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ "ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ" σε θολές "κινηματικές σούπες", υπό το προκάλυμμα της "ενότητας δράσης". Η ταξική εργατική ενότητα (και γενικότερα η ενότητα των καταπιεζόμενων, επαναστατικών τάξεων και στρωμάτων) "χτίζεται" μέσα στη ζύμωση στους τόπους δουλειάς, κατοικίας, σπουδών, ζωής και καθόλου δεν "περιορίζεται" ΑΠΟ ΘΕΣΕΙΣ ΑΡΧΩΝ στην υποχρέωση συμμετοχής σε κάθε εκδήλωση του μαζικού κινήματος, ανεξάρτητα και αποσπασμένα από τον πολιτικό του προσανατολισμό. Το τελευταίο είναι ζήτημα τακτικής, σχεδίου για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και οφείλει να είναι υποταγμένο στα καθήκοντα της επαναστατικής στρατηγικής.

7) Έτσι, επειδή θεωρώ δεδομένο ότι συμφωνάμε στο ότι τα πολιτικά μας καθήκοντα δε χωράνε σε "μέτωπα της αριστεράς", "αντινεοφιλελεύθερα", "πανδημοκρατικά" κλπ., το θέμα είναι το εξής: δε χαρίζουμε κανέναν, απολίθωμα, με την τακτική μας. Διεκδικούμε κάθε εργάτη, κάθε αγρότη, ΕΒΕ, σπουδαστή, μαθητή, εργαζόμενο επιστήμονα με τη ζύμωσή μας στους χώρους όπου δρουν όλοι αυτοί. Δεν έχουμε "άγχος", αν σε κάποια φάση του κινήματος είμαστε μειοψηφία. Οι συσχετισμοί δεν είναι στατικοί, αλλάζουν. Αν πρέπει να προβληματίσει κάτι, ειδικά σε χώρους νεολαίας κλπ., είναι οι δυσκολίες να κερδίσουμε εμείς την πλειοψηφία των χώρων αυτών (εκφρασμένη σε κινηματικούς όρους και όχι μόνο "εκλογικούς", χωρίς να υποτιμώ τους τελευταίους), δυσκολίες εν πολλοίς αντικειμενικές, αλλά σίγουρα όχι μόνο αυτό. Ας προβληματιστούμε στο πως και πόσο πειστικά πολιτικοποιούμε την καθημερινή δουλειά στο αμφιθέατρο, στο σχολείο, στο χώρο δουλειάς, στο με πόση απαιτητικότητα αντιμετωπίζουμε τη δράση και τη ζωή των οργανώσεών μας, ας βάλουμε ψηλότερα τον πήχη. Ας αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας και ας τις κερδίσουμε, αντί να τις θεωρητικοποιούμε, έστω κι αν το κάνουμε με τις καλύτερες προθέσεις και την μεγαλύτερη λογοτεχνική ευφράδεια...

Ανώνυμος είπε...

Κάποιε ή μάλλον κάποιοι που σκέφτεστε !!! Επιτρέψτε μου ένα μικρό εισαγωγικό πριν περάσω στο σχολιασμό όσων λες . Σε παρακαλώ διόρθωσε με αν τυχόν κάνω λάθος. H εμφάνιση σου στο χώρο τον μπλογκ έγινε αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές και η αλήθεια είναι με ένταση και συχνότητα επαγγελματικής ενασχόλησης. Ταυτόχρονα οι παρατηρήσεις σου, εκτός από ένα δυο ζητήματα όπως τα λαϊκά μέτωπα και οι αμοιβές στο σοσιαλισμό, ταυτίζονται πλήρως έως και αναπτύσσουν θα έλεγα της κατευθύνσεις του κόμματος τουλάχιστον σε όσα ζητήματα έχεις αναφερθεί.(δεν το θεωρώ κακό ) Τα δυο στα αναφέρω χαρακτηρίστηκα από όσα post σου διάβασα. Είναι τα μόνα που αφήνεις κάπως ανοιχτά (στα «μελτέμια» νομίζω και σε ένα post που γράφεις για την οικονομία). Σε συνάρτηση με την ομολογία σου για σπουδές στα οικονομικά και το ύφος και την τεκμηρίωση των γραπτών σου έχω περιορίσει αρκετά τα πρόσωπα που ταιριάζουν σε αυτό το προφίλ. Θα εκπλαγώ ευχάριστα αν μου πεις ότι συνομιλώ με «χειρώνακτα εργάτη», κατηγόρια στην οποία ιεραρχεί και την παρέμβαση του το κόμμα. Επίσης ελπίζω πραγματικά να πρόκειται για σχεδιασμένη παρέμβαση του κόμματος, έστω και με αυτή την μορφή στα μπλοκ. Δεν εννοώ ντε και καλά σε πλήρη καθοδήγηση, απλά μια αδειοδοτηση στο πρόσωπο σου, που σίγουρα κάποιος που μιλάει τόσο βαθιά κομματικά θα επιδίωκε. Από εδώ και πέρα θα μου επιτρέψεις να σε προσφωνώ σ/φο, προδίδοντας κι εγώ μια βασική μου ιδιότητα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν συνηθίζω να γράφω σε μπλογκ, παρόλο που απ ό,τι κατάλαβες τα παρακολουθώ, όμως η τελευταία σου ανάρτηση δυστυχώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια μη σχολιασμού.
Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι ακόμα εν βρασμό από την τακτική του κόμματος στο θέμα που συζητάμε και επειδή το πρώτο που αναφέρεις είναι η «αλήθεια» θα ήθελα να σου θίξω ορισμένα ζητήματα . Επειδή το θέμα δεν είναι σε καμία περίπτωση ο τάδε η ο δείνα χειρισμός του κόμματος με οποιαδήποτε αφορμή αλλά η συνολική στάση αναρωτιέμαι , από ποτέ οι κινητοποιήσεις για να μην είναι ευάλωτες πρέπει αποκλειστικά και μόνο να βάζουν επί τάπητος το πολιτικό πρόβλημα της χώρας! (Και επειδή είναι και περίοδος που έχει συνέδριο το ναρ αν υπάρχει κάτι κοινό στην κριτική που κάνουν και τα δυο κείμενα στο Κόμμα είναι ακριβώς αυτό). Η συσπείρωση και δράση δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα πάλης (να σου θυμίσω ότι ένα απ αυτά είναι και τα δημοκρατικά δικαιώματα όπως μπαίνει και στην τελευταία απόφαση αλλά και προγραμματικά) με πλαίσιο, το οποίο αναδεικνύει α-α στόχους πάλης , δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο της παρέμβασης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη, στην νεολαία και στα φτωχά λαϊκά στρωματά?
(και όχι μόνο η πάλη για την πολιτική εξουσία ειδικά στις σημερινές συνθήκες) Η αξιοποίηση της οποίας αφορμής για να προχωρήσεις σε τέτοιες δράσεις -όχι κατ’ ανάγκη στενά κομματικά αλλά μέσα από μαζικούς φορείς δικούς σου ή του κινήματος- δεν είναι αναγκαία συνθήκη για να υλοποιηθεί, να προχωρήσει η ριζοσπαστικοποίηση, για να βγάλει σωστά συμπεράσματα από τις αντικειμενικές εξελίξεις ο εργαζόμενος? Αρκεί άραγε για την παρέμβαση στην συνείδηση μόνο οι δηλώσεις στελεχών , οι συνεντεύξεις τύπου και η ζύμωση στους χώρους δουλείας?

Ανώνυμος είπε...

Το ζήτημα της προβοκάτσιας το αντιμετωπίζεις απέχοντας από κάθε μαζική δράση, χαρίζοντας επί της ουσίας κόσμο που αντιλαμβάνεται μια κατάσταση βαθύτερα και θέλει να κατεβεί με το ΚΚΕ γιατί είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα πέσει θύμα προβοκάτσιας στους μηχανισμούς στις άλλες δυνάμεις? (Για του λόγου του αληθές δες μόνο από το μπλογκ πόσοι κατέβηκαν. Ακόμη και από των κύκλο του καθενός, επιρροές και μέλη του κόμματος.) Ακόμα και η τούμπα που έκανε το κόμμα λέγοντας ότι έχει αποφασίσει συλλαλητήρια για την Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου, βρες μου ένα πλαίσιο που να αναφέρει μια λέξη για την δολοφονία και προφανώς να τη συνδέει με τα συνολικότερα ζητήματα που θέλεις να βγάλεις από την συγκεκριμένη κινητοποίηση. Είναι δυνατόν να καταγελούμε στο Ριζο (την Παρασκευή νομίζω) ότι δεν είναι πανεκπαιδευτικο το συλλαλητήριο της Δευτέρας γιατί το καπελώνουν οι γκρουπες (είχαν τουλάχιστον 45 αποφάσεις την ολμε κλπ) και να μιλάμε για πανεκπαιδευτικο την Πέμπτη χωρίς ούτε μια απόφαση φοιτητικού συλλόγου? Μιας και είσαι και μεγαλύτερος και έχεις περάσει και από πανεπιστήμιο, θύμισέ μου ποτέ έχει ξαναγίνει αυτό? Αναφέρεις ότι το κόμμα ήταν εδώ βάζοντας κινητοποίηση και λες κι ολας ότι έχουμε γενικά μια γραμμή, την οποία και ακολουθούμε μέχρι τέλους. Θα σε στεναχωρήσω σ/φε αλλά φαίνεται ότι από για τα ζητήματα των ελιγμών στην τακτική σου με στόχο να διευρύνεις την συσπείρωση και την συμμετοχή κόσμου γύρω σου καθώς και την δράση του και τη συμμετοχή του στο κίνημα και στην αντιπαράθεση που αναπτύσσεται για τον προσανατολισμό του, δηλαδή στους μαζικούς τους φορείς και όχι από την στήλες του ριζοσπάστη, δεν έχεις πάρει και πολύ χαμπάρι από λενινισμό. Και εξηγούμαι: εκεί που εσύ βλέπεις ανάγκη διατήρησης της γραμμής, εγώ βλέπω ευκαιρία να στριμώξεις τις άλλες δυνάμεις με την παρέμβαση σου, να βάλεις κινητοποίηση την Δευτέρα, με συνολικό πλαίσιο αξιοποιώντας όμως της όποιες διαθέσεις , επιλέγοντας οποία μορφή υπηρετεί καλύτερα, συνδυάζοντας τη με ζήτημα κλιμάκωσης την Πέμπτη και κορυφώνοντας με την απεργία στις 17 του μηνός,(καλεί και το ναρ) έτσι ώστε να δημιουργείται η αόρατη γραμμή σύνδεσης μέσα από τα αιτήματα και τη δράση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Σε αυτή την βάση βοηθάς την πολιτικοποίησης της πάλης . Άντ’ αυτού εσύ φθείρεις τις δυνάμεις σου στην αντιπαράθεση με τις κινητοποιήσεις της Δευτέρας και τελικά περιχαρακώνεσαι. Ακόμη και η δυο κινητοποιήσεις, στις 10 και στις 17, φαίνονται εντελώς ξεκομμένες μεταξύ τους. Αν μπορείς απάντησε μου: αν π.χ για τις 17 δεν είχαμε ούτε μια απόφαση σωματείου εσύ λες θα κάναμε απεργία λόγω γραμμής και θα την λέγαμε και απεργία? Και αν κάποιο σωματείο έβαζε ζήτημα απεργίας άλλη μέρα δεν θα παλεύαμε για τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο αλλά για την μορφή και την μέρα? Τελειώνοντας αυτό το ζήτημα θα σου πω και το εξής: θεωρείς ότι πρέπει να αξιοποιείς τις διαθέσεις του κόσμου για την παρέμβαση σου ή αν εκφράζονται σε διαφορετική φάση και για διαφορετικό ζήτημα απλώς να τις αγνοείς ? Εγώ θεωρώ απαράδεκτο η τακτική μας να είναι να μην μπαίνουμε σε γενικές συνελεύσεις από γνώση ότι η γραμμή μας δεν θα περάσει την στιγμή που με ελάχιστη ευελιξία και κάνοντας τα αυτονόητα θα ήμασταν από πάνω και στους μαθητές και στους φοιτητές.
Επειδή μιλάς και για το Λένιν και για αδιάλλακτη πάλη ενάντια στο αυθόρμητο: αυτή είναι πάλη για να το πνίξει ή για να το αναπτύξει και να το φέρει στο πολιτικό επίπεδο που θέλουμε? Δηλαδή το αξιοποιούμε τελικά το αυθόρμητο ή το αντιπαλεύουμε? Γιατί αν θες μάχη «παραπομπών» σίγουρα έχω περισσότερες περί αξιοποίησης!
Υποταγή στην στρατηγική σημαίνει ότι η τακτική μου υπηρετεί την προώθηση της στρατηγικής. Όσο αναγκαία είναι η σωστή στρατηγική για την χάραξη της τακτικής μου άλλο τόσο η σωστή τακτική, που δυστυχώς δεν προκύπτει από «εξίσωση» της γραμμής του κόμματος αυτές τις μέρες, υπηρετεί και την στρατηγική σου.

Ανώνυμος είπε...

Το βασικό σου πρόβλημα τελικά είναι τι ορίζεις ως δράση στο κίνημα. Ένα δεδομένο που προκύπτει και από την εκάστοτε περίοδο. Ο Λένιν που λατρεύεις έλεγε ότι οι κομουνιστές παρεμβαίνουν ακόμα και στις αντικαπνιστικές λέσχες (!), πόσο μάλλον με αιχμή ζητήματα που συγκινούν, αγγίζουν την νεολαία! Πού πήγε άραγε το «τίποτα δεν αφήνουμε να πέσει κάτω»? Σε τελευταία ανάλυση πώς πιστεύεις ότι θα κερδίσουμε την πλειοψηφία αν όχι παρεμβαίνοντας σε όλα τα μέτωπα πάλης με βάση τα οξυμένα προβλήματα όχι με όρο την πολιτική συμφωνία με τους κομμουνιστές αλλά με αποτέλεσμα αυτό!(Άραγε πόσο μεγάλη απόκλιση μπορεί να υπάρχει μεταξύ της ανάπτυξης της πολιτικής από την συνδικαλιστική πάλη για να της φέρουμε σε αντιπαράθεση ? Πάντως αν το κύριο είναι η αναζωογονήσει του κινήματος ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πολιτικής πάλης τότε σίγουρα όχι μεγάλη) Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι ο φετινός ή ο περσινός Δεκέμβρης. Το πρόβλημα είναι ότι με την συγκεκριμένη τακτική τα τελευταία χρόνια, ειδικά στο φοιτητικό κίνημα και στους μαθητές, έχεις χάσεις την υπέροχη που είχες. Δυστυχώς θα νεκραναστήσουμε τα ΕΑΑΚ και το ΣΥΝ και θα είναι δική μας ευθύνη. Αν θες σου προβλέπω και το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών, στις οποίες θα είναι αχαλίνωτη η πτώση, κατά το γνωστό άσμα...
Σφυροδρεπανε συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου αλλά πραγματικά θεωρώ αναγκαία την παρέμβαση έστω και μέσα από τα σχόλια.
Δυστυχώς δεν μπορώ να συνεχίσω αν και έχω αρκετά πράγματα ακόμα να γράψω…...

KOMMANTO είπε...

Κάτι νέο γεννιέται και στα σπλάχνα του ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα...

Ας ανθίσουν όλα τα λουλούδια για τον κομμουνιστικό κήπο που έρχεται από το μέλλον!

ΑΠΑΙΤΩ σοβαρή και αναλυτική παρέμβαση του Τοni Rigatonni.

..και φεύγω για πορεία.

Ανώνυμος είπε...

Προς τον ανώνυμο

Πολλά από όσα γράφεις είναι σωστά.Ο βασικός προβληματισμός είναι η πορεία της Κυριακής. Απλώς κάποιες διορθώσεις, την πορεία στις 10/12 την έχει καλέσει το ΜΑΣ και το ΣΑΣΑ από μέσα Νοέμβρη. Μπήκε σε όλες τις συνελεύσεις αλλά σε αρκετές δεν πέρασε. Κάποιοι σύλλογοι ΤΕΙ έχουν πάρει απόφαση και αρκετά σχολεία απ'ότι ξέρω (για Αθήνα)). Για τη στάση της ΟΛΜΕ το κύριο θέμα κριτικής είναι η άρνηση συζήτησης για απεργία στις 17/12 και ο τρόπος που πάρθηκε η απόφαση χθες.
Τώρα για την πτώση στις φοιτ.εκλογές, εδώ και 3 χρόνια όλοι προβλέπουν την καταβαράθρωση, με άναοδο των άλλων. Αντίθετα, η ΠΚΣ έπεσε μόνο πέρσι, εξαιτίας κυρίως της μεγάλης αποχής και της ημερομηνίας, χωρίς να αποκλείω άλλες επιδράσεις (δεκέμβρης κλπ). Τα ΕΑΑΚ πέρσι ανέβηκαν σε κάποιες σχολές που δεν είχαν μεγάλη δύναμη και έπεσαν στα "κάστρα" τους (ΕΜΠ,ΙΑΤΡΙΚΗ,ΦΛΣ), ενώ ο ΣΥΝ έπεσε μετά τη διαφημιστική άνοδο πρόπερσι. Φέτος δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά αν κρίνω από τη μαζικότητα των συνελεύσεων για πολυτεχνείο, δεκέμβρη δε φαίνεται ιδιαίτερη κινητοποίηση φοιτ. κινήματος (ελπίζω αυτό να αλλάξει τώρα με την επίθεση στο άσυλο και τα κολλέγια) που να δείχνει τη φοβερή πτώση της ΠΚΣ.Π.χ. για χθες αποφάσεις είχαν μόνο 12 σχολές (με πλαίσιο ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ και ΠΑΣΠ σε κάποιες περιπτώσεις)στην Αθήνα και αρκετές δεν είχαν απαρτία. Είναι ένα θέμα και αυτό. Γιατί δηλ ένας κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε. Και επίσης στο φοιτ. κίνημα ποτέ δεν είχαμε ξεκάθαρη υπεροχή δυστυχώς (και δεν εννοώ εκλογική).
Στους μαθητές τώρα υπάρχει μια τάση κάποιων στον αναρχικό χώρο λόγω της δύναμης της εικόνας και δικών μας λαθών. Εδώ νομίζω πρέπει να γίνει μια ανάλυση του τι είναι αυτά τα παιδιά. Εγώ πχ πιστεύω ότι είναι αρκετά μεταναστες που για προφανείς λόγους ψάχνουν για εκτόνωση και εκεί πρέπει να παρέμβεις δυναμικά (όπως και γενικότερα στους μετανάστες) και επίσης ένα κομμάτι είναι παιδιά από μέσο-αστικές οικογένειες που ταυτίστηκαν με τον αλέξη και όπως συμβαίνει συχνά επέλεξαν αυτό τον τρόπο αντίδρασης.Αυτούς δύσκολα θα τους βρούμε και επίσης πολύ φοβάμαι ότι δύσκολα θα μείνουν ευρύτερα στο κίνημα. Πάντως τα πράγματα δεν είναι στατικά!
Συγγνώμη για το σεντόνι

αγριομολόχα είπε...

17 σχολεια λεει ο ριζος σημερα
δεν ειναι και πολλα για την ωρα.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

@Ανώνυμος:

Λόγω του προχωρημένου της ώρας και των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων (ευτυχώς ή δυστυχώς, βλέπεις, αυτές τοποθετούνται στο χώρο της παραγωγής και όχι της blogόσφαιρας), περιορίζομαι τώρα σε ένα σύντομο σχόλιο επί της εισαγωγής σου και επιφυλάσσομαι για μια αναλυτική τοποθέτηση στην ουσία των θέσεών σου εν ευθέτω.

Θέλω να σου θυμίσω ότι η προβολή και υπεράσπιση των θέσεων του Κόμματος δεν είναι κάτι που απαιτεί "αδειοδότηση". Αντίθετα είναι αυτονόητο καθήκον του κάθε κομμουνιστή, σε όποιο χώρο βρίσκεται, στη δουλειά, στον ατομικό περίγυρο ΚΑΙ - βεβαίως - στο διαδίκτυο, όταν παίρνει μέρος σε δημόσιες τοποθετήσεις. Όπως έγραψα στον Φάρο με αφορμή μιαν άλλη συζήτηση, το κάθε ιστολόγιο (και γενικότερα κάθε συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο, γραπτή, προφορική ή "ηλεκτρονική") είναι "κομματικό" με την έννοια της υποχρέωσης να τοποθετείται με βάση τις θέσεις και την πολιτική γραμμή του κόμματος. Επίσης, όταν μιλάμε για "κομματικές θέσεις", είναι σαφές τι εννοούμε: τις αποφάσεις των συνεδρίων και των συνδιασκέψεών του, καθώς και αυτές των καθοδηγητικών του οργάνων στα ενδιάμεσα διαστήματα, όπως αυτές έχουν δημοσιοποιηθεί, είτε ως αυτοτελή ντοκουμέντα διαμέσου του κομματικού τύπου, είτε ως θεματικές εκδόσεις του κομματικού εκδοτικού (όπως π.χ. το λεύκωμα για την ΚΔ, η μπροσούρα για την κρίση κλπ.) Επίτρεψέ μου, λοιπόν να πω ότι ΟΛΕΣ οι παρεμβάσεις μου είχαν και έχουν το χαρακτήρα προβολής, εμπλουτισμού με νέα επιχειρήματα, παραπέρα "φωτίσματος" των θέσεών μας, ακόμα και αναγκαζόμενος μερικές φορές να αναφέρομαι σε αυτούσιες περικοπές των θέσεων αυτών για να τις υπερασπίσω από τις γνωστές "αμαρτίες" των "ερμηνειών", που έχουν ταλαιπωρήσει το Κόμμα και το κίνημα πολλάκις στο παρελθόν. Φυσικά, το πόσο επιτυχημένα ή όχι γίνεται αυτό, είναι στην κρίση του καθενός και, όπως έχω ξαναπεί, δε διεκδικώ κανένα αλάθητο. Αυτά προς το παρόν και ες αύριον τα σπουδαία...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε συνηθίζω να στοιχίζομαι πίσω από άλλους για να κρυφτώ, αλλά δε μπορώ παρά να προσυπογράψω την απάντηση του ανώνυμου. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Γράψε και τα υπόλοιπα, τα σεντόνια μας χρειάζονται για να κάνουμε το φάντασμα που πλανάται.

Ένα χρόνο μετά απ' το κείμενο που αναφέρθηκε (περί εξέγερσης και υπαρκτού σοσιαλισμού) δε θα άλλαζα σχεδόν τίποτα.
Υπήρξε ξεσηκωμός της νεολαίας (αυτό σημαίνει εξέγερση σε απλή δημοτική) αλλά δεν επεκτάθηκε και ξεθύμανε γρήγορα. Ήδη ένα χρόνο μετά οι συζητήσεις για το δεκέμβρη μου θυμίζουν βετεράνους της γενιάς του πολυτεχνείου.
Και πώς αλλιώς να γινόταν αφού δεν υπήρχε η πολιτική δύναμη που θα έπιανε το νήμα της αυθόρμητης οργής για να της δώσει περιεχόμενο και να την κάνει συνειδητή;
Τα ιστορικά παραδείγματα που φέρνω έχουν σχετικές αναλογίες κ απαντάν σε συγκεκριμένα επιχειρήματα που περιέγραφαν τα χαρακτηριστικά της πραγματικής εξέγερσης. Αλλά ο μάης του 68 δεν έβαλε θέμα εξουσίας, το αργεντινάντσο ήταν γεμάτο μπάχαλα και πλιάτσικα και το πολυτεχνείο που ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή, ήταν κατά βάση φοιτητική εξέγερση.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο αντιφατική απ' τα καθαρά ιδανικά μας και τις ιδεατές καταστάσεις που φανταζόμαστε. Η πρωτοπορία πρέπει να πέσει στο επίπεδο του αυθόρμητου για να το εξυψώσει σε συνειδητό, να "κυλήσει" στο βούρκο της τακτικής και των αντιφάσεων.

Ο μάης σημειωτέον ξεκίνησε από μια απολίτικη κι ασήμαντη αφορμή (ο διαχωρισμός θηλέων-αρρένων στους φοιτητικούς ξενώνες και κάποιες αποβολές φοιτητών) και πήγε για διακοπές όταν τα συνδικάτα πήραν αυξήσεις 20%, χωρίς να αφήσει κανένα αποκρυστάλλωμα στις εκλογές που ακολούθησαν (με θριαμβευτή τον ντε γκωλ).
Αλλά ποιος θα ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν ήταν εξέγερση; Δεν είναι αντιθέτως φανερό ότι η πρωτοπορία και το συνειδητό δε στάθηκε στο ύψος του αυθόρμητου ώστε να μην το οδηγήσει στην ενσωμάτωση και την εκτόνωση;
Κι όμως το ευρωκομμουνιστικό κκγ έδωσε βάθος στο μάη κατεβάζοντας τους εργάτες σε απεργία διαρκείας. Εδώ έγινε κάτι αντίστοιχο; Αν όχι ποιος φέρει την ευθύνη; Οι εργάτες ή μήπως η πρωτοπορία τους;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Αυθόρμητο ξέσπασμα ή μεθοδευμένη ποικιλότροπη αξιοποίηση;
Ψευτοδίλημμα. Και τα δύο. Από τη στιγμή που δεν έπιασε το νήμα το κόμμα, έγινε το δεύτερο. Αποτελεί δικαίωση αυτό ή αποτυχία;

-Ποιος είπε να τα αντιπαραθέσουμε με το μαϊούνη, τα συλλαλητήρια για το ιράκ (που ήταν ενιαία πορεία) (στη σαλονίκη τουλάχιστον) και άλλους αγώνες;
Ίσα-ίσα. Έπρεπε να αξιοποιηθούν ως διδάγματα (το ότι αυτό δεν έγινε δεν είναι άσχετο με τη μεγάλη πτώση της πανσπουδαστικής σε αθήνα και αριστοτέλειο).

-δεν ήταν λογικό ότι στην επέτειο της δολοφονίας θα κατέβαιναν στους δρόμους φοιτητές και μαθητές; με ποιο σκεπτικό έλειπε το κόμμα; δεν είναι δικαιολογία ότι είχε ορίσει το συλλαλητήριο ένα μήνα πριν; στο κάλεσμα εξάλλου δεν υπάρχει καμία αναφορά στον αλέξανδρο.

-νομίζω ότι ο σκεπτόμενος κάποιος έχει διαφωνήσει και με τη θέση του κόμματος για την κομιντέρν και τη διάλυσή της (αν και το κόμμα το βάζει γενικά όχι συγκεκριμένα).
Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Σε τέτοια ζητήματα ειδικά (ιστορικά και θεωρητικά) η κουβέντα πρέπει να είναι ανοιχτή και δημόσια.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Η σύγχυση εμποδίζει το ταλέντο να εκδηλωθεί. Το κόμμα στα εργατικά το χωρίζει άβυσσος από όλους τους άλλους χώρους, αλλά απέχει ακόμα αρκετά από το να τα σπάει...
Εξάλου στην πραγματική εξέγερση κτλ κτλ... πέρα από την πλάκα είναι θέματα όπως αυτό της κούνεβα που επίσης αδυνατώ να τα εξηγήσω μέσα μου.

-παραγγελιές δεχόμαστε, αλλά δεν θα τις πραγματοποιήσουμε ντε και καλά. Κάποια πράγματα μένουν μέσα μέχρι να ωριμάσουν και να έρθει η ώρα τους. Για την έλλη παππά ήθελα να γράψω εδώ και καιρό, αλλά όλο και βγαίνουν καινούρια στοιχεία στη φόρα και ξεκινάω απ' την αρχή.
Ίσως μες στις γιορτές... Συμπληρωματικά σε αυτά του μαϊλη, όχι ακριβώς τα ίδια.
Άκου πράκτορας η ρόζα ιμβριώτη...

-διαβάζοντας μπαγούδο και ύψιλον σκέφτηκα συνειρμικά τη διαλεκτική της ήττας.
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την υποψία εξέγερσης από το ζητούμενο που είναι η επανάσταση; Ταξική διαπαιδαγώγηση κι εμπειρία από σκληρούς κι αλλεπάλληλους αγώνες, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από έναν δεκέμβρη, ή έναν μάη.
Τον οκτώβρη τον είχαν προετοιμάσει ο φλεβάρης και το 1905 που δίδαξαν τις μάζες και τους μπολσεβίκους.
Πρέπει να νάθουμε να μαθαίνουμε από τις ήττες και τις αποτυχίες μας. Αλλά σε ποιον να μιλήσεις για αυτά;
Οι πιο πολλοί απλά παίζουν για να περάσει η ώρα. Δεν τους νοιάζει απογοήτευση αν νιώσουν, φτάνει μόνο ότι έπαιξαν κι αυτοί. Άλλοι παίζουν με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, απέχουν απ' τα σικέ παιχνίδια και τα καταγγέλλουν στην ουέφα. Κι οι σεκίτες είναι η ντριμ τιμ του κινήματος που πετάνε από νίκη σε νίκη άνευ αγώνος, ό,τι κι αν κάνουν. Όλα είναι νίκη (κατά το όλα είναι δρόμος).

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Εξαιρετικό το κύριο άρθρο, πολύ καλή και η συζήτηση εδώ. Κι ο καθένας δίνει δική του απάντηση στο υπονοούμενο ερώτημα του τίτλου.

Ανώνυμος είπε...

Αν και πάλι θα γίνει γαργάρα, παραθέτω χωρίς σχόλια απόσπασμα από το "Ριζοσπάστη" για τη σημερινή πανεκπαιδευτική κινητοποίηση και τη στάση κάποιων δυνάμεων για αυτή.

"(...)Τρίωρη στάση εργασίας από τις 11 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι και συμμετοχή στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο αποφάσισε η Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, το Σωματείο Π.Ε. Α' Αθήνας, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Αριστοτέλης», ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Γληνός». Στο μεταξύ, ρεσιτάλ ...επιχειρημάτων έδωσαν, προχτές στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, οι «Παρεμβάσεις» και η «Συνεργασία» (ΣΥΡΙΖΑ). Σε πρόταση του ΠΑΜΕ για τρίωρη στάση εργασίας σήμερα, ώστε να διευκολυνθούν οι εκπαιδευτικοί να συμμετάσχουν στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, ψήφισαν κατά χωρίς καν να δικαιολογήσουν τη στάση τους, ξεπερνώντας έτσι και το δικομματικό συνδικαλισμό (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) που «έφτασε» μέχρι το λευκό!"

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5402062&publDate=10/12/2009

Τα συμπεράσματα δικά σας.

spiti tou laou είπε...

Ψηφίζω τη δεύτερη εκδοχή.
Ύστερα πάντως από το προχτεσινό με τη σημαία στα προπύλαια, σκέφτηκα ότι μεγαλύτερο καπέλο απ' την αναρχία δεν έχει ξαναφορεθεί ποτέ. Το μη-κόμμα καταλήγει να είναι το πιο μπετοναρισμένο. Για σκέψου το ΝΑΡ να πήγαινε πριν από τη συγκέντρωση, να κρεμούσε ένα υπερπελώριο πανό στα προπύλαια και να έβαζε και τη σημαία του στην κορυφή. Τι κράξιμο θα ακούγαμε! Δεν τολμώ να σκεφτώ κάτι ανάλογο για το ΚΚΕ. Όταν όμως είναι "τα παιδιά", όλα ανεκτά, αφού όλα τα περιμένουμε από αυτούς.
Η Αλέκα πάντως πήγε να το σώσει φέτος με τις σχετικές δηλώσεις ότι "δεν ξεχνάμε" κ.λπ. τη Δευτέρα κάτι που δείχνει ότι τα παράπονα έχουν φτάσει στον Περισσό.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επανέλθω επί της ουσίας, μετά το πρώτο σχόλιο επί της εισαγωγής του ανωνύμου (αυτού που έγραψε το σεντόνι κι όχι του επόμενου που νομίζει πως το έγραψε). Μιας και το απολίθωμα έσπευσε να δηλώσει ρητά τη συμφωνία του, διευκρινίζοντας επιπλέον μερικά σημεία, επιτρέψτε μου να σχολιάσω τις θέσεις σας από κοινού.

Παρατήρηση πρώτη: δεν έλαβα απαντήσεις σε ορισμένα από τα ζητήματα που έθεσα, παρά μόνο επανάληψη των αρχικών επιχειρημάτων με διαφορετικά λόγια – δεν είναι «σοφή» αυτή η πρακτική, σύντροφοι, αν θέλετε να γίνει διάλογος. Τα ζητήματα αυτά ήταν:

1) τα γεγονότα του δεκέμβρη δεν ήταν εξέγερση της νεολαίας γενικά – και πολύ περισσότερο της εργατικής τάξης και του λαού – αλλά αυθόρμητο ξέσπασμα ενός σημαντικού τμήματος της μαθητικής νεολαίας, ούτε καν της πλειοψηφίας της. Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις εκείνες των μηχανισμών ορισμένων πολιτικών χώρων (ασχέτως μεγέθους), καθώς και η συμμετοχή στα επεισόδια και λούμπεν, περιθωριακών στοιχείων δεν αλλάζει αυτή τη βασική εκτίμηση. Επομένως, οι συγκρίσεις με άλλες στιγμές όπως ο Μάης του ’68 ή τα γεγονότα της Αργεντινής είναι εκτός πραγματικότητας. Επ’αυτού δεν έλαβα απάντηση. Το μόνο που βρήκε το απολίθωμα να πει πάνω σ’αυτό, ήταν να μου επαναλάβει αυτό που έγραφε σε παλιότερο άρθρο του, ότι «εξέγερση = ξεσηκωμός» (λες και έβαλα εγώ κανένα ετυμολογικό ζήτημα) και ότι τα ιστορικά παραδείγματα τα χρησιμοποίησε για να δείξει ότι οι εξεγέρσεις δεν προκύπτουν πάντα «κατά παραγγελία», ως «ιδανικές καταστάσεις» κλπ. κλπ. Ως προς το τελευταίο, από το να λέμε κοινοτυπίες, καλύτερα να μη λέμε τίποτε. Κανείς δε διαφώνησε στο αυτονόητο. ΝΑΙ, όποιος περιμένει μια «ιδεατή» εξέγερση θα διαψευσθεί οικτρά από την ιστορία της ταξικής πάλης, αλλά δε συζητούσαμε ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, αλλά ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ. Αν, λοιπόν, εξέγερση είναι γενικά ο ξεσηκωμός, όπως λέει το απολίθωμα τότε, συγχωρέστε με, αλλά είμαι έτοιμος να χαιρετίσω και διάφορες άλλες «εξεγέρσεις»: των φοιτητών και μαθητών ενάντια στο «νόμο Αρσένη» (ή, αλλιώς ημέρες του Γαβρήλου), των αγροτών στα μπλόκα της Θεσσαλίας και όλης της χώρας (ή, αλλιώς, ημέρες του Μπούτα και του Πατάκη), του αθηναϊκού λαού ενάντια στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τη συμμετοχή της χώρας σ’αυτόν, των ναυτεργατών κλπ. Αν την εννοείτε έτσι την εξέγερση, τότε μην την αναζητάτε μόνο σε ό,τι βολεύει το ΠΑΣΟΚ, όποτε αυτό είναι αντιπολίτευση, ούτε μόνο σε ό,τι «πρωτοστατούν» οι κουκουλοφόροι, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομαδούλες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

2) το κόμμα δε χαρακτήρισε προβοκατόρικες τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη αλλά, πρώτον, καταδίκασε τους μηχανισμούς (κρατικούς και παρακρατικούς) που τις εκμεταλλεύτηκαν για να ξετυλίξουν τις προβοκάτσιές τους, δεύτερον, άσκησε πολεμική σε έναν πολιτικό προσανατολισμό που κυριάρχησε στις κινητοποιήσεις αυτές, ο οποίος ήταν ΕΥΑΛΩΤΟΣ στους προβοκατόρικους σχεδιασμούς και, τρίτον, αποκάλυψε τη στάση και το ρόλο συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική γραμμή και πρακτική τους. Επί αυτού, ζήτησα (και δεν πήρα) καθαρή απάντηση. Συμφωνούν απολίθωμα και ανώνυμος με την κομματική ανάλυση, ή όχι; Ανεξάρτητα του τι έπρεπε να γίνει στη βάση μιας τέτοιας εκτίμησης. Αντ’αυτού, έλαβα ερώτημα από τον ανώνυμο, αν πρέπει το κίνημα, για να μην είναι ευάλωτο στην προβοκάτσια να θέτει επί τάπητος το πολιτικό πρόβλημα της χώρας! Η απάντηση που δίνει ο ίδιος ο ανώνυμος είναι χαρακτηριστική της τρικυμίας που μαίνεται στο μυαλό του. Ακούστε, λοιπόν: «Η συσπείρωση και δράση δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα πάλης (να σου θυμίσω ότι ένα απ αυτά είναι και τα δημοκρατικά δικαιώματα όπως μπαίνει και στην τελευταία απόφαση αλλά και προγραμματικά) με πλαίσιο, το οποίο αναδεικνύει α-α στόχους πάλης, δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο της παρέμβασης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη, στην νεολαία και στα φτωχά λαϊκά στρώματα (και όχι μόνο η πάλη για την πολιτική εξουσία ειδικά στις σημερινές συνθήκες);». Αν δεν το έχεις καταλάβει ανώνυμε, οι αντιμονοπωλιακοί-αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι πάλης στο μαζικό κίνημα, είναι τέτοιοι ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, επειδή ακριβώς αναδεικνύουν την ανάγκη ριζικής αλλαγής των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ, την ανάγκη ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ στο επίπεδο της εξουσίας και όχι απλά την κατάργηση μιας διάταξης χάριν μιας άλλης λίγο καλύτερης στην ίδια κατεύθυνση, ή την καταψήφιση μιας αστικής κυβέρνησης για να έρθει μια άλλη με την ίδια πολιτική στη θέση της. Αν οι στόχοι πάλης μας δεν κάνουν αυτό το πράγμα, τότε ΔΕΝ είναι αντιιμπεριαλιστικοί – αντιμονοπωλιακοί, είναι στόχοι «ενότητας στο πρόβλημα» τύπου ΣΥΡΙΖΑδων, Θεωνάδων και άλλων «αστέρων» του οπορτουνιστικού στερεώματος. Φοβάμαι ότι αντιλαμβάνεσαι εντελώς μηχανιστικά τη φράση «πάλη για την πολιτική εξουσία». Η ουσιαστική πολιτικοποίηση του μαζικού κινήματος, στη βάση των α-α στόχων πάλης ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, γιατί αναδεικνύει την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτό της. Μ’αυτή την έννοια έγραψα πως ο συνδικαλιστικός αγώνας «υποτάσσεται» στον πολιτικό. Αυτό δεν ακυρώνει, ασφαλώς, ούτε αναιρεί το καθήκον και την υποχρέωση της αυτοτελούς πολιτικής ζύμωσης πάνω στο πολιτικό πρόβλημα, αντίθετα πρέπει να τη συμπληρώνει.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Όσο για το «επιχείρημα» ότι οι κομμουνιστές «δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω» και παρεμβαίνουν «ακόμα και στις αντικαπνιστικές λέσχες», κανείς δε διανοήθηκε ποτέ να διαφωνήσει, αλλά εδώ – και πάλι – είσαι εκτός θέματος ανώνυμε. Το θέμα δεν είναι ΑΝ παρεμβαίνεις, ΑΛΛΑ ΠΩΣ, ΠΟΤΕ, ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ παρεμβαίνεις. Και πάλι ο ανώνυμος είναι αποκαλυπτικός: «Σε τελευταία ανάλυση πώς πιστεύεις ότι θα κερδίσουμε την πλειοψηφία αν όχι παρεμβαίνοντας σε όλα τα μέτωπα πάλης με βάση τα οξυμένα προβλήματα, όχι με όρο την πολιτική συμφωνία με τους κομμουνιστές, αλλά με αποτέλεσμα αυτό; Άραγε πόσο μεγάλη απόκλιση μπορεί να υπάρχει μεταξύ της ανάπτυξης της πολιτικής από την συνδικαλιστική πάλη για να τις φέρουμε σε αντιπαράθεση; Πάντως αν το κύριο είναι η αναζωογόνηση του κινήματος ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πολιτικής πάλης, τότε σίγουρα όχι μεγάλη». Τρικυμία εν κρανίω, ξανά. Πρώτον, ανώνυμε, αν βάζαμε ως γραμμή συσπείρωσης την πολιτική συμφωνία με το κόμμα, τότε δε θα παλεύαμε τους α-α στόχους πάλης, όπως κάνουμε, αλλά το πρόγραμμα του κόμματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου, γιατί αυτός είναι ο άμεσος στρατηγικός μας στόχος. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ εμφανίζεις ως «υπερβολικά προωθημένη» τη γραμμή συσπείρωσης, όχι στη βάση του στόχου αυτού, αλλά ακριβώς στη βάση των α-α στόχων πάλης, βαφτίζοντάς την «προϋπόθεση πολιτικής συμφωνίας με τους κομμουνιστές». Η συμφωνία για την ανάγκη απειθαρχίας και ρήξης με την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και η συμφωνία στην ανάγκη βαθύτερων αλλαγών στους πολιτικούς συσχετισμούς και όχι απλά για μια κυβερνητική εναλλαγή στα πλαίσια του συστήματος είναι, με άλλη διατύπωση, η ουσία της α-α γραμμής συσπείρωσης. Αυτή, ναι, είναι για εμάς η ελάχιστη προϋπόθεση για την ανάπτυξη κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα και ΟΧΙ η οπορτουνιστική γραμμή συσπείρωσης «με βάση τα οξυμένα προβλήματα». Η αναζωογόνηση του κινήματος είναι, ασφαλώς, προϋπόθεση για την ανάπτυξη και της πολιτικής πάλης, αλλά έχει σημασία τι καταλαβαίνει κανείς ως «αναζωογόνηση». Το κόμμα υποστηρίζει ότι πίσω από την αντιμονοπωλιακή – αντιιμπεριαλιστική γραμμή συσπείρωσης δεν υπάρχει περιθώριο να αναπτυχθούν ούτε αγώνες σοβαροί σε όγκο, ούτε επικίνδυνοι πολιτικά για το σύστημα, με αποκρυσταλλώματα υπέρ του επαναστατικού κινήματος. Με βάση την α-α γραμμή συσπείρωσης δεν υπάρχει καμία αντιπαράθεση της πολιτικής με τη συνδικαλιστική πάλη, αντίθετα η δεύτερη υπηρετεί την πρώτη, όπως επιβάλλει η λενινιστική στρατηγική. Ίσα-ίσα, με τη γραμμή της «ενότητας πάνω στα οξυμένα προβλήματα» είναι που αποσπάται ο συνδικαλιστικός αγώνας από την πολιτική πάλη. Από μια τέτοια «ενότητα» και μια τέτοια «αναζωογόνηση» του κινήματος το μόνο που μένει είναι η πάλη για επιμέρους μικρομεταρρυθμίσεις, ενώ η επαναστατική προοπτική παραπέμπεται κάπου στο ακαθόριστο μακρυνό μέλλον.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Απ’αυτή την άποψη, στο πεδίο των «δημοκρατικών δικαιωμάτων και της αντίστασης στην κρατική καταστολή» που ήταν το ζήτημα αιχμής το Δεκέμβρη, δε συνιστά α-α στόχο η παραίτηση του υπουργού ή της κυβέρνησης, ούτε η καταδίκη του δολοφόνου αστυνομικού (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταδικαστεί με την πιο αυστηρή ποινή), ούτε τα «αιτήματα» του στυλ «η γενιά των μεγάλων να αφουγκραστεί τη φωνή της νεολαίας». Η ΚΝΕ και το Κόμμα συγκρούστηκαν πολιτικά με αυτές τις λογικές και στην ιστορία του κινήματος ποτέ δε σύρθηκαν πίσω από οπορτουνιστικές λογικές «χάσματος γενεών» και «νέου υποκειμένου». Όμως, αυτά ήταν τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κινητοποιήσεις εκείνου του διαστήματος (δεν αναφέρομαι στα μπάχαλα, αυτά είναι η άλλη όψη, η όψη της καθαρής προβοκάτσιας). Διαλέξτε λοιπόν: είτε συμφωνείτε μαζί μου (και με το κόμμα) και είστε σε ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΗ ΡΗΞΗ με τον πολιτικό προσανατολισμό του «δεκέμβρη», είτε πιστεύετε τελικά και ανεξάρτητα από φιοριτούρες, ότι δεν είναι ο πολιτικός προσανατολισμός του ΚΚΕ εκείνη η γραμμή συσπείρωσης που απαιτείται για την ανάπτυξη του κινήματος και, άρα, έχουν δίκιο οι οπορτουνιστές που κατηγορούν το κόμμα ότι «διασπά» το κίνημα, επειδή δε συμφωνεί σε στόχους πάλης και προσανατολισμό που δε θίγουν τον πυρήνα της αστικής πολιτικής και δεν αναδεικνύει την ανάγκη ανατροπής της.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

3) το κόμμα δεν ήταν απόν από το ξέσπασμα αυτό, έστω και αν δεν ήταν (με την άδειά σας σύντροφοι) «εξέγερση», ούτε τότε, ούτε σήμερα. Σ’αυτό εισέπραξα ένα (ρητορικό προφανώς) ερώτημα του ανώνυμου, αν την προβοκάτσια την αντιμετωπίζεις με αποχή από το κίνημα, καθώς και το αν για να μην είναι ευάλωτο το κίνημα στην προβοκάτσια πρέπει να θέτει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας επί τάπητος. Ο ανώνυμος σύντροφος προφανώς ρωτά τον εαυτό του και όχι εμένα. Ανώνυμε, ΟΧΙ την προβοκάτσια δεν την αντιμετωπίζεις με αποχή. Το ζήτημα όμως είναι τι θεωρεί καθένας μας αποχή και πως αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή. Επειδή εσύ θεωρείς ότι το Κόμμα απείχε, δε σημαίνει ότι συνέβη κιόλας αυτό. Αντί να αποδείξεις την προϋπόθεση του συλλογισμού σου, τη θεωρείς αυταπόδεικτη και κοινά παραδεκτή, όταν ακριβώς πάνω σ’αυτό το θέμα γίνεται η συζήτηση. Ε, λοιπόν, Ανώνυμε και απολίθωμα, την προβοκάτσια την αντιμετωπίζεις ως εξής: καταρχήν ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ και καταγγέλλοντας αυτούς που την ξετυλίγουν και αυτούς που την υποθάλπουν. Δεύτερον, με την πολιτική διαχωριστική γραμμή και τους στόχους πάλης που βάζεις στο κίνημα (είπα παραπάνω). Και, τρίτον, παρεμβαίνοντας με τέτοιους οργανωτικούς όρους και μορφές πάλης που υπηρετούν τα παραπάνω. ΑΠΟΧΗ από το κίνημα είναι το να μην κάνεις τίποτε από τα παραπάνω, ή έστω να περιορίζεσαι σε γενικές ανακοινώσεις και ζύμωση. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ είναι η δράση μέσα στους μαζικούς φορείς (ή και έξω από αυτούς, απευθείας στις μάζες όταν απαιτείται), στη βάση της ζύμωσης των στόχων πάλης και της α-α γραμμής συσπείρωσης. Έχει όμως σημασία να δούμε πως καταλαβαίνουν οι ανώνυμος και απολίθωμα την αποχή και τη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα. Πέραν του γεγονότος ότι δεν καταδέχθηκαν να πουν μια λέξη για αυτό που τους είπα – ότι δηλαδή δεν είναι «χωροχρονικό» θέμα η συμμετοχή, ούτε συνίσταται στην υποχρέωση να συμμετέχεις σε κάθε μορφή πάλης και με οποιουσδήποτε πολιτικούς όρους συσπείρωσης, ο ανώνυμος μου σερβίρισε ένα καταπληκτικό επιχείρημα: 45 φορείς, λέει καλούσαν σε πανεκπαιδευτικό τη Δευτέρα και κανένας την Πέμπτη. Πέραν του ψευδούς στοιχείου, αναφορικά με την Πέμπτη (όπως διευκρίνισε κάποιος στη συνέχεια), η ουσία δεν είναι εκεί. Πρώτον, βρίσκω αστείο το να συζητάμε με τέτοια ένταση κριτικής στο κόμμα, αν η μόνη διαφωνία είναι στο ότι ζυμώνουμε κινητοποίηση «μόνο» για τις 10 και 17 και όχι και για τις 7/12. Το επιχείρημα ότι για τις 7 υπήρχαν διαθέσεις, ενώ για τις 10 όχι, το βρίσκω αχαρακτήριστο: είτε δεν καταλαβαίνουμε για ποιο συσχετισμό μιλάμε, είτε – που είναι και το πιθανότερο – οι «διαθέσεις» για τις 7 δεν έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο της 10ης. Οι «διαθέσεις» για τις 7 είναι στην πολιτική ρότα του «δεκέμβρη», αυτή που στηλίτευσα παραπάνω (και θεωρητικά στηλιτεύετε και εσείς, θέλω να πιστεύω), ενώ η κινητοποίηση της 10/12 δουλεύεται σε μια πολιτική βάση η οποία κινείται σε α-α κατεύθυνση. Το να υποθέτει κανείς ότι ο κόσμος που κατέβηκε στις 7 ήταν έτοιμος, απλά με ένα οργανωτικό κάλεσμα, να κατέβει και στις 10 και στις 17 είναι απλά ένα ευχάριστο παραμύθι...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

4) Υπάρχει εδώ ένα επιχείρημα που θέλω να σχολιάσω, γιατί – φαινομενικά – μοιάζει να είναι λογικοφανές, είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνο. Ρωτά ο ανώνυμος: καλά όλα αυτά, αλλά γιατί δε μπορούσε να καλέσει σε χωριστή συγκέντρωση το Κόμμα στις 7, με το δικό μας πλαίσιο, ώστε να στριμώξει τις άλλες δυνάμεις και να κερδίσει κάποιον κόσμο απ’αυτούς που θα κατέβαιναν τότε; Και το απολίθωμα, σχολιάζοντας την απάντηση στο ερώτημα αυτό που λέει «γιατί δεν προλαβαίναμε να δουλέψουμε την κινητοποίηση στις 7, μιας και τις άλλες δυο για τις 10 και 17 τις δουλεύουμε εδώ και βδομάδες», ρωτάει με τη σειρά του: «δεν εκτιμούσε το κόμμα ότι στις 6 και στις 7 θα κατέβαιναν μαθητές και φοιτητές στο δρόμο, ώστε να κάνει την αντίστοιχη προετοιμασία»; Και, τελοσπάντων, ρωτάνε και οι δυο, «ανεξάρτητα από τις ημερομηνίες, γιατί να μην υπάρχει καμία αναφορά στη δολοφονία του μαθητή στα πλαίσιά μας»; Ξεκινώντας από το τελευταίο, απαντώ: για τον ίδιο λόγο που δεν κάνουν λόγο τα πλαίσιά μας για τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, το Μελίστα και τον Τεμπονέρα, αλλά δεν είδα πάνω στο θέμα αυτό κάποια ευαισθησία. Είναι άλλο πράγμα η αναφορά στην κρατική και παρακρατική βία και καταστολή και στα θύματά της συνολικά και τέτοιες αναφορές θα βρει κανείς κατά εκατοντάδες στην κομματική αρθρογραφία και στα συνδικαλιστικά πλαίσια και άλλο το να δώσεις χαρακτήρα ιστορικής επετείου σε κάποιο (οποιοδήποτε, δε λέω για το Γρηγορόπουλο μόνο) από τα συγκεκριμένα περιστατικά. Και να σας πω, λοιπόν και τούτο. Νομίζετε ότι είναι τυχαία η ημερομηνία που ξέσπασαν τα γεγονότα, λίγες μέρες μετά την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73; Νομίζετε ότι η έκταση και ο χαρακτήρας της προβοκάτσιας που εκτυλίχθηκε, πέραν των πολιτικών στόχων «άμεσης κατανάλωσης», είναι άσχετος με την πάγια προσπάθεια της αμερικάνικης πρεσβείας να τελειώνει με το γιορτασμό του Νοέμβρη; Μια ματιά στην αστική αρθρογραφία των τελευταίων ημερών θα έπρεπε να σας βάλει σε υποψίες: όλοι σα σε χορό μιλούν για την εξέγερση της νέας εποχής, «επιτέλους η νέα γενιά της εποχής μας βρήκε το δικό της Πολυτεχνείο» είναι το μότο των ημερών που ακούς και διαβάζεις στις χαφιεδοτυπίες κλπ. Και δώστου ρεπορτάζ από «νέους αγωνιστές» που «ανησυχούν μήπως ξεφτίσει και ο δεκέμβρης, όπως ξέφτισε και ο Νοέμβρης». Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να χύσουμε κι εμείς νερό στο μύλο των αμερικάνων και των αφεντικών που θέλουν να ξεχαστεί το συντομότερο, να ξεφτίσει ο γιορτασμός του Νοέμβρη και ιδιαίτερα να ξεχαστεί το αντιιμπεριαλιστικό-αντιΝΑΤΟικό του περιεχόμενο; Σημειώστε, ένα περιεχόμενο που απέκτησε χάρη στην παρουσία και καθοδήγηση – στο μέτρο που έγινε τότε δυνατό – από το κόμμα και τις δυνάμεις του. Επειδή η άρχουσα τάξη και ο ιμπεριαλισμός χρειάζονταν μια «κατάλληλη» επέτειο εκτόνωσης των ριζοσπαστικών διαθέσεων ενός τμήματος της νεολαίας, για να την αξιοποιεί το επόμενο διάστημα εν μέσω κρίσης, εμείς γιατί θα έπρεπε να γίνουμε συνεργοί σε αυτή τους την επιδίωξη;

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

5) Πάμε παρακάτω. Ποιος σου είπε ανώνυμε ότι ο πολιτικός χαρακτήρας μιας κινητοποίησης καθορίζεται από το πόσοι φορείς τη συγκαλούν; Αυτό είναι ο ορισμός της τακτικής ΟΥΡΑΣ στο κίνημα και δεν έχει καμία σχέση με τακτική δύναμης που φιλοδοξεί να το καθοδηγήσει πρωτοπόρα. Μ’αυτή την έννοια, να συμμετέχουμε και στης ΓΣΕΕ τις συγκεντρώσεις, γιατί συμμετέχουν σ’αυτές η μεγάλη πλειοψηφία (σχεδόν τα 2/3) του οργανωμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, όπως και στα συλλαλητήρια που καλούν οι φοιτητικοί σύλλογοι με πλαίσια ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ (αυτά που καλούσαν τους «αστέρες» της ΓΣΕΕ σε «συντονισμό» και απαγόρευαν στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να χαιρετίσουν σε συνελεύσεις). Μ’αυτή την έννοια, δεν έπρεπε να συγκροτηθεί το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, μιας και είναι ελάχιστοι οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι στους οποίους έχουμε σταθερό (κι όχι συγκυριακό για μια συνέλευση) συσχετισμό συμμετοχής του – εκτός και αν αυτό είναι η άποψή σου. Ρωτάς: ΑΝ δεν είχαμε αποφάσεις σωματείων για τις 17 θα κάναμε απεργία; Μα τι σαχλαμάρες, να μου επιτρέψεις, είναι αυτές; Καμιά, απολύτως καμιά, πρωτοβουλία στο μαζικό κίνημα δεν είναι αποσπασμένη από κάποιους ελάχιστους όρους υλοποίησης. Τι σχέση έχει αυτό με τον πολιτικό προσανατολισμό; Η τακτική μας στο κίνημα ασφαλώς και αντιστοιχεί στο επίπεδο ενός συσχετισμού που έχουμε κατακτήσει. Το να ρωτάς τι τακτική θα ακολουθούσαμε αν δεν είχαμε αυτό το συσχετισμό, είναι ανέκδοτο. Το ερώτημα είναι αν με το δοσμένο συσχετισμό θα έπρεπε να έχουμε άλλη τακτική. Έμμεσα, σ’αυτό απαντάς ναι και εκεί είναι το πρόβλημα…

6) Πάνω σ’αυτό – που επίσης σας έγραψα – ότι η τακτική δε μπορεί να έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά, ο ανώνυμος «απάντησε» με ύφος μπαρουτοκαπνισμένου «λενινιστή» ότι συγχέω τη γραμμή με τους ελιγμούς που πρέπει να κάνεις για να την προωθείς. Σοβαρά, ανώνυμε; Οι ελιγμοί, απ’όσο ξέρω (μακρυά από μένα κάθε διάθεση άρνησής τους), δε γίνονται έξω από αρχές, ούτε γίνονται στη βάση εκπτώσεων στο πολιτικό περιεχόμενο. Η μαζικοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε κάτι το ουδέτερο ή, πολύ περισσότερο, αυτονόητα θετικό. Είναι ψευτοδίλημμα το «ο κόσμος στο σπίτι του ή στο δρόμο κι ας είναι και σε τέτοιες κινητοποιήσεις;». Η μαζικοποίηση κάτω από τις σημαίες της οπορτουνιστικής πολιτικής είναι ΕΠΙΖΗΜΙΑ για το λαϊκό κίνημα, όσο και η μαζική στήριξη της αστικής πολιτικής, γιατί τελικά η πρώτη πάντα θα «ακουμπάει» στη δεύτερη, αφού δε μπορεί (από τη φύση των μεσαίων στρωμάτων τα συμφέροντα των οποίων αντανακλά) να είναι «αυτοτελής». Μπορεί να σου είναι δύσκολο να το καταλάβεις, αλλά μια «κοινή» διαδήλωση με τον οπορτουνισμό, όπου ο καθένας διαχωρίζεται με οργανωτικούς όρους (πρακτικά, φωνάζεις τα συνθήματά σου κι όποιος «τον έχει μεγαλύτερο» το μηχανισμό «κερδίζει») ΔΕΝ είναι πρακτική που σηματοδοτεί πολιτική αντιπαράθεση, ούτε διαμορφώνει διαχωριστική γραμμή στις συνειδήσεις. Μια τέτοια γραμμή ΠΑΝΤΟΤΕ θα σηματοδοτεί παραχώρηση στον οπορτουνισμό. Κι αυτό γιατί ο τελευταίος (γι αυτό είπα για το «τι να κάνουμε», αλλά φαίνεται ότι ο ανώνυμος διαβάζει πολύ επιδερμικά και θέλει επαναλήψεις) δεν κηρύσσει ανοιχτά την εχθρότητά του προς τους κομμουνιστές. Κηρύσσει την «ελευθερία κριτικής» στο όνομα της ευελιξίας και της μαζικότητας: «όλοι χρειαζόμαστε» θα πει ο οπορτουνιστής, «ας αφήσουμε πολλά λουλούδια να ανθίσουν» σας λέει «φιλικά» το Κομμάντο. Κι εσείς, σύντροφοι, δεν κατανοείτε ότι ο οπορτουνισμός απλώς θέλει από εσάς συγχωροχάρτι. Σας θέλει σε «αγώνες με βάση τα οξυμένα προβλήματα», όχι γιατί κόπτεται για την ενότητα και τη νίκη, αλλά γιατί η συμπόρευση με τους κομμουνιστές θα είναι γι αυτόν μια πρώτης τάξης συγκάλυψη στα μάτια των μαζών του άθλιου, προδοτικού ρόλου που παίζει. Κι εσείς, σπεύδετε να του την προσφέρετε. Αυτή την αυτοκαταστροφική πολιτικά γραμμή, ο ανώνυμος την ονομάζει «λενινισμό». Ευτυχώς που εδώ, φίλε μου, ΔΕΝ ισχύει το «ό,τι δηλώσεις είσαι»...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

7) Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για το άλλο θεωρητικό «εύρημα» του ανώνυμου και του απολιθώματος, τη στάση απέναντι στο αυθόρμητο. Γράφει ο ανώνυμος: «Επειδή μιλάς και για το Λένιν και για αδιάλλακτη πάλη ενάντια στο αυθόρμητο: αυτή είναι πάλη για να το πνίξει ή για να το αναπτύξει και να το φέρει στο πολιτικό επίπεδο που θέλουμε; Δηλαδή το αξιοποιούμε τελικά το αυθόρμητο ή το αντιπαλεύουμε; Γιατί αν θες μάχη ‘παραπομπών’ σίγουρα έχω περισσότερες περί αξιοποίησης!». Και το απολίθωμα, αναφερόμενο στην πείρα του Μάη του ’68, γράφει: «Η πρωτοπορία πρέπει να πέσει στο επίπεδο του αυθόρμητου για να το εξυψώσει σε συνειδητό, να ‘κυλήσει’ στο βούρκο της τακτικής και των αντιφάσεων. […] Αλλά ποιος θα ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν ήταν εξέγερση; Δεν είναι αντιθέτως φανερό ότι η πρωτοπορία και το συνειδητό δε στάθηκε στο ύψος του αυθόρμητου ώστε να μην το οδηγήσει στην ενσωμάτωση και την εκτόνωση; Κι όμως το ευρωκομμουνιστικό ΚΚΓ έδωσε βάθος στο Μάη κατεβάζοντας τους εργάτες σε απεργία διαρκείας. Εδώ έγινε κάτι αντίστοιχο; Αν όχι ποιος φέρει την ευθύνη; Οι εργάτες ή μήπως η πρωτοπορία τους;». Πρώτον, μου προξενεί ειλικρινά χαμόγελα αμηχανίας αυτή η δήθεν αντιπαράθεση ανάμεσα στην αξιοποίηση και στο αντιπάλεμα του αυθόρμητου. Για μια ακόμη φορά ο ανώνυμος «συλλαμβάνεται» να αδυνατεί να σκεφθεί διαλεκτικά. Η ανάπτυξη του αυθόρμητου στο επίπεδο του συνειδητού, ανώνυμε, είναι η κατάργησή του, η συντριβή του, η περιθωριοποίησή του. Μόνο κάποιος που δε μπορεί να σκεφθεί διαλεκτικά μπορεί να αντιπαραθέτει το ένα στο άλλο. Το αυθόρμητο, δεν είναι «στο χέρι μας» να «πάρουμε την απόφαση» για το αν θα υπάρχει ή όχι, το γεννάνε οι ίδιες οι συνθήκες της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό. Όπως τα αντισώματα ασθενείς ιοί που χρησιμοποιούνται από τον οργανισμό για την άμυνα κατά των αληθινών ιών, έτσι και το αυθόρμητο είναι το μικροαστικό και οπορτουνιστικό «αντίσωμα» που παράγει ο οργανισμός του καπιταλισμού, προκειμένου να αμυνθεί στην επίθεση της προλεταριακής επανάστασης. Αντί να πελαγοδρομούμε ανάμεσα σε λεξούλες και φράσεις, η ΟΥΣΙΑ είναι ότι το αυθόρμητο κίνημα είναι ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ του σοσιαλισμού, είναι όπλο της αστικής τάξης ΕΝΑΝΤΙΑ ΜΑΣ και σήμερα ειδικά που η κρίση οξύνεται και τα μονοπώλια και το κράτος τους βλέπουν ότι αυτό γεννά και διογκώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, είναι ακόμα πιο φανερό ότι το όπλο αυτό αποκτά γι αυτούς ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Γιατί αυτό; Γιατί το αυθόρμητο κίνημα δε μπορεί να πάει παραπέρα από την «ενότητα στο πρόβλημα», από την πάλη για μικρομεταρρυθμίσεις, από «αιτήματα» όπως η παραίτηση του α’ υπουργού ή η εναλλαγή μεταξύ των αστικών κομμάτων στην κυβέρνηση. Όσο λοιπόν, κυριαρχεί το αυθόρμητο, ο αγώνας μας θα πηγαίνει στα χαμένα και η αστική τάξη μια χαρά θα ενσωματώνει τη δυσαρέσκεια. Οι «αθώες» απορίες του στυλ «αξιοποίηση ή χτύπημα» του αυθόρμητου, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ισοδυναμούν με «αθώωση» του αυθόρμητου, διαιώνισή του, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να «αναπτύξεις» το αυθόρμητο σε συνειδητό, παρά μόνο με το αποφασιστικό χτύπημα των αυθόρμητων αυταπατών που, στην ουσία, είναι αποφασιστικό χτύπημα στην ίδια τη μικροαστική ιδεολογία που γεννά και αναπαράγει το σύστημα. Αν το απολίθωμα και ο ανώνυμος μιλώντας για «’βούρκο’ της τακτικής και των αντιφάσεων» θέλουν να πουν ότι το αυθόρμητο δεν το πολεμάς από μακρυά με φραστικές καταγγελίες, συμφωνούμε απόλυτα. Το αυθόρμητο το χτυπάς προβάλλοντας τη συγκεκριμένη γραμμή συσπείρωσης που έχει επεξεργαστεί σήμερα το κόμμα. Πίσω από αυτή τη γραμμή, δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη του αυθόρμητου σε συνειδητό, υπάρχει απλά η υπόκλιση, η τακτική της ΟΥΡΑΣ στο αυθόρμητο.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

8) Εκείνο που με χαλάει περισσότερο απ’όλα στην τοποθέτηση του απολιθώματος και του ανώνυμου, είναι ότι βλέπουν την ανάγκη αυτοκριτικής εκεί που δεν υπάρχει (στην τακτική του κόμματος στο μαζικό κίνημα) και δεν τη βλέπουν – ή δεν επικεντρώνουν – εκεί που υπάρχει. Στο πρώτο μου κείμενο έκλεινα καλώντας όλους να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας και να τις κερδίσουμε. Να σκεφθούμε αν έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητες παρέμβασης με βάση την κατεύθυνση της α-α γραμμής πάλης, αν έχουμε κατακτήσει ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί συλλογικά την ικανότητα να πολιτικοποιούμε βαθιά και πειστικά την καθημερινή μας δράση, αν η εσωτερική ζωή και η εξωτερική εικόνα των οργανώσεών μας ανταποκρίνεται σε αυτό που τα συνέδρια του κόμματος έχουν περιγράψει ως «ανάπτυξη των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών της οργάνωσης», αν μας τροφοδοτεί με ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό, αν γενικεύει γρήγορα και αποτελεσματικά την πείρα, αν σηματοδοτεί ένα συνολικό πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα ρήξης με την υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο ευθύνης μας. Αν όλα αυτά είναι ακόμα ζητήματα, περισσότερο ή λιγότερο, προς κατάκτηση είναι εντελώς άγονο και αναποτελεσματικό το να καταγινόμαστε με προβληματισμούς περί τακτικής κλπ. Απλούστατα, θεωρητικοποιούμε τις αδυναμίες μας. Είναι κι αυτό, άλλωστε, ένας δείκτης – ίσως ο πιο χαρακτηριστικός – υπόκλισης στο αυθόρμητο. Και δε μας αξίζει…

ΥΓ. ένα προσωπικό σχόλιο προς το απολίθωμα, για το τέλος. Σε παρακαλώ να διαβάζεις καλύτερα τις τοποθετήσεις μου πριν βγάλεις συμπεράσματα που με διαψεύδουν. Και, όταν το κάνεις, να τεκμηριώνεις τους ισχυρισμούς σου.

Ανώνυμος είπε...

επειγον!!!!!!!!!!!
Με αφορμη την εξης εκδηλωση στον ομιλο χανιων:"
Συνειδητό και αυθόρμητο,Θεωρία και πράξη,Κτίριο Παπαδοπέτρου ώρα 7μ.μ" και λογω του οτι εισηγειται ο σκληρος διαλεκτικος και φυσικα λογω του οτι ολο αυτο λαμβανει χωρα στην εξωτικη κρητη και επειδη γινεται και σημερα καποιος να δωσει ανταποκριση παρακαλω.Στα πλαισια της μικροαστικης ανυπομονησιας που μας δερνει αλλα προσπαθουμε να την αιρουμε διαλεκτικα και λογω του εξαιρετικα επικαιρου προβληματισμου που μπαινει απευθυνομαι στις διασυνδεσεις του σ. Σφυροδρεπανου κι αν το βλεπει και στον σ.Κριτια και οποιος αλλος το μπορει τεσ'πα.
Υ.Γ. βασιλη παρτο πανω σου!!!!!('νταξει μην ζοριστεις κιολας αλλα το κοινο της αθηνας διψαει και φανταζομαι οχι μονο αυτο)

Κομαντο Κομματικης Εντροπιας

Ανώνυμος είπε...

καταιγιστικός ο " Κάποιος που σκέφτεται..."
Γραφή με έντονο άρωμα "Μπόγιο..."
well done σ/φε

Ανώνυμος είπε...

Elate more twra me to dekemvrh.
To KKE den prokeite na tsimbisei kai en meri exoun dikio oi Aristeristes kai alloi meta-mahs tou 68 aristeroi.oi 3eroles panta snobaroun logo anwterhs empirias.
Tetoioi eimaste kalws h kakws.
Kai nai klironomisame thn Apoluth Ali8ia apo to Lenin me doro tous kinhtirious imantes tou sumbantos tou Magiakofski gia na elegxoume ta panta kai oti den katafernoume na elen3oume 3erete ti pa8ainei..MUHAHAHAHAH!.(osoi den to anagnwrizoun auto einai metaneoterikoapokeino-modernoi diadoxoi tou uri geller,3erete twra polaples paparoanagnwseis,berbalismos me koinotopia ,frastika tricks me phd sth fliaria,ktlp)

Oi dekemvrides den exoun sugrotimena aithmata.Kai oi mones suneidhseis pou anaptusontai einai autes tou sunais8hmatos pou 3espa ekei pou thn prosanatolizei h kuriarxh ideologia kai praktikh.Sthn katastolh kai telos.Empiria einai kai auth den lew.

Meta to 90 h die3odos einai o Anarxopasokismos to kanw lambogialo ta panta kai mta paw stis kalpes.Krima pou h sosialdimokratia 8a mas afisei me auth thn krish.(opoios prolavainei as fula3ei ena pasoko na exei na dixnei sta egonia tou)
Exeis 100 logous na diadilwseis kai ektroxiazesai ston 1.
Den sou ftanei to ptwma sou,8es kai ena pragmatiko ptwma pou se sumvolizei gia na vreis aformh na anafer8eis emmesa stis anages sou thn stigmh pou h episimh anergia ftanei to 18-20% sumfona me ta stixeia tou loverdou.
To sumptoma tou na 8es to parel8on na sumvolizei to mellon kai oi nekroi na kuriarxoun stous zontanous eixe suxa8ei pisteuw o Mar3 na to shmiwnei mexri pou egine kai autos enas idanikos nekros.
Sthn ESSD eixan berdepsei tis Mar3istikes kathgories erminias tou kosmou tou kefalaiou me thn nea pragmatikothta pou antimetopizan.Psaxnane na vroune ton rolo twn 2 upodiairesewn tou sxhmatos ths dieurimenhs kapitalistikhs anaparagwghs tou Mar3 ektos kapitalismou... sth sosialistikh oikodomish.
Oi dekemvristes mallon psaxnoun na teliopoihsoun mia khdia kai molis to kataferoun na 3eperasoun kapws thn aneparkia tous sto va8mo pou tous to epitrepoun oi antikeimenikes sun8hkes.
Osoi exoun kanei sto kinima toulaxisto mia 5etia exoun niwsei autou tou eidous thn apeleu8erwsh thn stigmh pou valtwnei h katastash.Anti na xairontai 3eneronoun epidi tous teliwse h ousia autou pou apodeixtike elafros anousio.Meta tragoudane toipota den paei xameno gia to xameno kai apo8oun osh suneidhsh 8a tous edine h apotuxia,h pra3h.
Oi aristeristes pou laikizoun den to pa8ainoun pote auto.ka8e epanalupsh einai mia nea nikifora poria.

O dekemvrhs den exei pneuma.
Exei ba8os kai auto den anikei ston dekemvrh pou apotelei thn epifash tou.(Oti den exei logikh o hegel to stelnei sthn kolash mazi me ton 3o dromo)

Thn pio swsth apopsh thn vrika se ena malaka gia ton dekemvrh.Opote fate ton:
"Empros sto etsi pou xara3e o tetoios"
http://faeenamalaka.blogspot.com/2009/12/blog-post.html

to pio swsto tragoudi gia thn anorimothta tou to vrika edw:

http://www.dailymotion.com/video/xlkkw_nin-happiness-in-slavery_music

O oloklirotikos mou logismos teliwnei edw.Elpizw na katafera na sas apodei3w to profanes.

KOMMANTO είπε...

"...γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να «αναπτύξεις» το αυθόρμητο σε συνειδητό, παρά μόνο με το αποφασιστικό χτύπημα των αυθόρμητων αυταπατών που.."

α ώστε δεν υπάρχει άλλος τρόπος!
Μόνο ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ χτυπήματα.Όπως εκείνα στο Χημείο,όταν οι τότε κνιτες χτυπούσαν ΚΟΠΕΛΕΣ(ανάμεσα στους άλλους) για λογαριασμό του Αντρέα.Bέβαια,αφού το αυθόρμητο είναι ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, το κεφάλι των αριστεριστριων επρεπε να σπάσει υπό το καδρόνι του Μαλάμη.
Βρώμικη δουλειά...
Ευτυχώς σκεπτόμενε που σήμερα δεν έχετε τα φόντα-οργανωτικά- να κάνετε τα ίδια.

Και σε παρακαλώ είναι Ο ΚΟΜΜΑΝΤΟ και όχι ΤΟ ΚΟΜΜΑΝΤΟ

ΑΣ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!


Toni Rigatonni ΕΚΛΙΠΑΡΩ για μία σοβαρή και αναλυτική τοπεθέτηση επί του ζητήματος.

Ανώνυμος είπε...

Re Kommanto se pia dekaetia zeis?
Berdeutika twra.

Ανώνυμος είπε...

@Y

O MAHS TOU 68 einai GIA TON POUTSO!
Giati pleon den uparxei essd gia na ton teliopoihsoume.Gi auto ton midenizoume....epidi pleon einai 0!

Niwse ligo.

Ανώνυμος είπε...

Ελληνική γραμματοσειρά δεν έχεις στον υπολογιστή σου;
Έλεος με τα greeklish!

g είπε...

τελικα εχεις δικιο. θυμαμαι τον subcommandante marcos να χαιρεταει το συντροφο γαβριλο "απο την πιο μικρη γωνια του κοσμου" και το sarcozy να αποσυρει πολυνομοσχεδια λεγοντας: "δε βλεπετε τι κανει ο γαβριλος στην ελλαδα?"

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

@giorgos:

Η ειρωνεία φαντάζομαι πως απευθύνεται προς αυτούς που βλέπουν "εξεγέρσεις" εκεί που δεν υπάρχουν. Δε θεωρώ καθόλου ότι οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Αρσένη ήταν εξέγερση, όμως ΑΝ κάποιοι θεωρούν το Δεκέμβρη μια φορά "εξέγερση", τότε οι κινητοποιήσεις που ανέφερα ήταν δέκα...

Και για να μη μπερδεύεστε, το ξαναλέω: δεν θα δώσει γραμμή το ΠΑΣΟΚ τι είναι "εξέγερση" και τι δεν είναι...

Ανώνυμος είπε...

Δείτε κι αυτό:

http://www.narnet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=273&Itemid=31

Ανώνυμος είπε...

" Οφείλουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε δημιουργικά και διαλεκτικά αυτή τη δυναμική σχέση, πέρα από την κακοποίηση-καρικατούρα του συνειδητού από το ΚΚΕ και του αυθόρμητου από τις αναρχικές-αντιεξουσιαστικές-αυτόνομες ομάδες, χωρίς ταμπού και αφορισμούς προς τη μια ή την άλλη πλευρά, χωρίς την εύκολη απόρριψη του αυθόρμητου (που βαφτίζεται συλλήβδην ακροαριστερή εκτόνωση, αποπροσανατολισμός, προβοκατόρικο σχέδιο) αλλά και χωρίς την εξίσου εύκολη αποθέωσή του (που απαξιώνει την οργανωμένη επαναστατική δράση κι εξευτελίζει την πολιτικοποίηση και το στρατηγικό σχέδιο), με σταθερό κριτήριο και ερώτημα το πώς η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα «αναπνέει» μέσα στις διαθέσεις της νεολαίας και των εργαζομένων, θα έχει επαφή με τις ριζοσπαστικές τάσεις και τις ανησυχίες τους, θα είναι σταθερά προσανατολισμένη στην έκφραση των πιο ρηξικέλευθων, χαιραφετητικών και ανατρεπτικών ρευμάτων, επιδιώκοντας να ισχυροποιείται η αντικαπιταλιστική-επαναστατική-μαρξιστική τάση σε αυτά, να μετασχηματίζονται σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο, να συνεισφέρουν τελικά και στην υπόθεση του αντικαπιταλιστικού πόλο και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. " .......

Aριστερός οπορτουνισμός ή διαλεκτικός υλισμός??

Ανώνυμος είπε...

σύντροφοι... εγω είμαι υπερ της εισήγησης.

kgiannis

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε σκοπεύω να γράψω το αντι-κάποιος για να απαντήσω αναλυτικά στο κατεβατό του κάποιου. Ούτε εφικτό, ούτε ευχάριστο μου είναι. Κάτι λίγα αφοριστικά μόνο.

Δεν ξέρω γιατί οι δικές σου επαναλήψεις σου είναι σοφές κι οι δικές μου όχι. Θέμα μας είναι η εξέγερση και τα χαρακτηριστικά της. Θέμα βαθιά πολιτικό, όπου μας απασχολούν οι έννοιες όχι η ετυμολογία (που είναι διαφορετικό πράγμα).
Οι δικές μου κοινοτοπίες επισημαίνουν έναν κοινό τόπο που διέφευγε από τις αναλύσεις του κομματικού τύπου. Για να αποδείξει ότι ο δεκέμβρης δεν ήταν τέτοια, ο ρίζος έλεγε ότι οι πραγματικές εξεγέρσεις είναι οργανωμένες, έχουν σαφή, συνειδητό στόχο, βάζουν θέμα εξουσίας, συνδέονται απαραίτητα με το εργατικό κίνημα. Αυτό ακριβώς είναι μια εξέγερση σε ιδεατή κι αφηρημένη μορφή, χωρίς αντιφάσεις και γι’ αυτό βάζω παραδείγματα από την ιστορία (όπου οι αναλογίες είναι πάντα σχετικές και δε μπορώ να το πω διαφορετικά σε όποιον δε μπορεί ή δε θέλει να το αντιληφθεί).
Αντί να γράφεις πολλά χωρίς να λες τίποτε και να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει ο γιώργος για το διεθνή αντίκτυπο του δεκέμβρη, μπορείς να απαντήσεις στο επίμαχο και να μας δώσεις το δικό σου ορισμό της εξέγερσης. Γιατί με αυτόν του ρίζου βγαίνουν σκάρτες πολλές τέτοιες και τα αυτονόητα γίνονται ζητούμενο.

Υπάρχουν βασικά σημεία που πετάς ταχυδακτυλουργικά τη μπάλα στην κερκίδα. Σου γράφει ο ανώνυμος για το θέμα του πανεκπαιδευτικού (της δευτέρας με 45 αποφάσεις δεν το θεωρούμε τέτοιο γιατί το καπελώνουν οι γκρούπες, αλλά το δικό μας χωρίς καμία απόφαση φοιτητικού συλλόγου είναι) κι εσύ απαντάς για το πολιτικό περιεχόμενο και του φορτώνεις την τακτική της ουράς.
Γράφεις ένα σωρό όμορφα κι αφηρημένα λόγια για την πρότασή μας που προωθεί τους α-α στόχους και αγνοείς τα γεγονότα της πραγματικότητας. Για ποια προώθηση μιλάμε σύντροφέ μου; Πέρσι το δεκέμβρη οι σύντροφοι κλείναν τις σχολές αυθαίρετα χωρίς αποφάσεις και δεν έγιναν συνελεύσεις. Φέτος που έγιναν δε μπήκαν καν μέσα να ανοίξουν αυτή την πρόταση. Πώς ακριβώς την προώθησαν δηλαδή;
Μας γράφεις με αυτάρεσκο ύφος: ή συμφωνείτε μαζί μου (και με το κόμμα) ή διαφωνείτε με τον πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος ως γραμμή συσπείρωσης κτλ.
Ή το ένα ή το άλλο. Δε μπορεί δηλ κάποιος να διαφωνεί σε ζητήματα τακτικής (που βρίσκει διαρκώς τρόπο και δραπετεύει από την οπτική σου);
Εκτός κι αν μπορείς να μου δικαιολογήσεις τα παραπάνω ως τακτική και να μου τα συνδέσεις και με στρατηγικά συμπεράσματα. Όσοι κάνουν τη σύνδεση πάντως δεν την κάνουν για καλό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι ακολουθούν κι άλλα όμορφα.
Ο ανώνυμος γράφει για δράση με κάθε αφορμή που να προωθεί α-α στόχους πάλης (κι ο δεκέμβρης ήταν τέτοια) και για ελιγμούς που προωθούν τη γραμμή του κόμματος. Εσύ αυτό το ερμηνεύεις αυθαίρετα ως ενότητα πάνω στα οξυμένα προβλήματα με τους οπορτουνιστές και μετά κατακεραυνώνεις μια θέση που μόνος σου έφτιαξες.
Ο ελιγμός έγκειται ακριβώς στο ότι δεν χρειάζεται ένας αγώνας να βάζει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Το δεκέμβρη μπορούσαν κι έπρεπε να τεθούν α-α στόχοι πάλης για το μέτωπο των δημοκρατικών δικαιωμάτων (νομίζω ότι η θέση για την κατάργηση των ματ είναι ψηφισμένη κι από συνέδριο της οργάνωσης). Το μαϊούνη ο ελιγμός θα ήταν αυτό που κάναμε εκ των υστέρων συρόμενοι απ’ τη συγκυρία χωρίς να πάμε πίσω από α-α στόχους πάλης (όχι στο νόμο πλαίσιο και να κατονομάζονται οι ένοχοι, νδ-πασοκ-εε). Η πρόταση της ενιαίας ανώτατης ως μίνιμουμ έθετε περίπου πολιτικό ζήτημα (γιατί θα γίνει πράξη στην κοινωνία του μέλλοντος).
Ο ελιγμός δε σημαίνει ενότητα δράσης με τον οπορτουνισμό, αλλά την τελευταία δεν πρέπει να την ανάγουμε σε φετίχ, ούτε έτσι, ούτε από την ανάποδη. Ανάλογα κάθε φορά αν εξυπηρετεί το στόχο που θέλουμε. Ο λένιν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ευέλικτης τακτικής που ήξερε πότε να διαχωρίζεται και πότε να συνεργάζεται (σε πλαίσιο αρχών) με μενσεβίκους κι εσέρους. Κι ούτε άλλοθι έδινε, ούτε συγκάλυπτε κανέναν.
Οι τακτικοί ελιγμοί γίνονται για να υπηρετήσουν τη στρατηγική (είναι δεμένα αλλά δεν ταυτίζονται αυτά τα δύο). Η πολιτική συμφωνία είναι το ζητούμενο. Ο κάποιος τη θεωρεί ενάντια σε κάθε αίσθηση της σημασίας της τακτικής προαπαιτούμενο και καταδικάζει το μέτωπο σε σύναξη μελών και φίλων.

Λογική που εκφράζει με συνέπεια και για το αυθόρμητο.
Μόνο κάποιος μαλωμένος με τη διαλεκτική μπορεί να συγχέει τη διαλεκτική άρνηση με τη στείρα και να θεωρεί το αυθόρμητο αντίσωμα του καπιταλισμού κι εχθρό μας απολυτοποιώντας τις αρνητικές πλευρές του. Το αυθόρμητο έχει βρεθεί πχ σε αρκετές περιπτώσεις μπροστά από το συνειδητό που δε στέκεται στο ύψος των περιστάσεων (μάης 68, γερμανία του 18-19, δεκεμβριανά –τα αυθεντικά εννοώ).
Η λογική του κάποιου δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση (δυστυχώς) κι αυτό εξηγεί εν πολλοίς την κακή σχέση που έχει το κόμμα με το αυθόρμητο μέσα κι έξω από τις γραμμές του. Το μέσα έχει να κάνει με το πρωτόβουλο πνεύμα και την αξιοποίησή του, κατάσταση που ο κάποιος κριτικάρει στη συνέχεια χωρίς να βλέπει την αντίφαση. Αυτοκριτική που είναι μάλλον επιφανειακή γιατί περιορίζεται στην παρέμβαση του κάθε συντρόφου ατομικά και δεν κάνει καθόλου λόγο για πιο γενικά ζητήματα (όπως αυτό της τακτικής). Αν πχ δεν παίρνουμε παρά ελάχιστες γενικές συνελεύσεις φοιτητών και σημειώνουμε κάμψη εκλογικά, δεν έχει να κάνει με την τακτική, αλλά με το αν την έβαλε σταθερά κι επίμονα ο κάθε σφος. Γιατί όχι και τα δύο όμως;
Ελπίζω ότι το κόμμα συλλογικά προχωράει πέρα από αυτό και αξιοποιεί την πείρα έστω και αντιφατικά, χωρίς να βαδίζει εμπρός στον έτσι που χάραξε ο κάποιος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ωστόσο αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στη συζήτηση, την οποία θεωρώ πολύ χρήσιμη κι επιπέδου, είναι οι όροι με τους οποίους τη διεξάγει ο κάποιος. Δεν αποκόμισα την αίσθηση ότι ανταλλάσσω απόψεις συντροφικά με κάποιον που διαφωνεί μαζί μου. Αλλά με ένα άτομο που μου προσάπτει –ανεξάρτητα από τις φιοριτούρες- εμένα και του ανώνυμου μια σειρά χαρακτηριστικά (ουρά του αυθόρμητου, στρατηγική διαφωνία με το κόμμα κ.α) που με κάνουν οπορτουνιστή.
Τώρα που με ξεσκέπασε λοιπόν, νιώθω μια παγωμάρα και με κρύα καρδιά διεξάγω υπό αυτούς τους όρους αυτήν την -άκρως ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα- συζήτηση. Εξ ου κι η ανταπόδοση της λεπτής ειρωνείας.
Αν κάνω λάθος, θα ανακαλέσω και θα τ’ αναγνωρίσω.

Υγ: δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα το προσωπικό σχόλιο, οπότε αν θέλεις ξεκαθάρισέ το.
-δε σχολίασα όλα όσα ήθελα, ίσως να γράψω και κάτι συμπληρωματικά.
Αν παρόλα αυτά νιώθεις ότι έχω αφήσει κάτι κομβικό αναπάντητο μπορείς να το επισημάνεις. Όπως και την προηγούμενη φορά, ξεχώρισα από ένα κατεβατό ό,τι εγώ θεώρησα ουσιαστικό κι απάντησα επί της ουσίας (ή σε ό,τι εγώ θεώρησα ως τέτοια). Δεν ήταν δυνατό να πιαστούν όλα, αλλά αυτό δεν έγινε προφανώς επίτηδες εν είδει φυγοδικίας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νίκο ευχαριστώ πολύ κι ας διαφωνώ με την απάντησή σου.

Ανώνυμε καλά έκανες και το έβαλες, όσοι είναι εδώ τουλάχιστον δε νομίζω πως θα το κάνουν γαργάρα.

Σπαρίλα και το σεκ καλό καπέλο κάνει. Έτσι κι αλλιώς το ναρ πληρώνει τα σπασμένα.
Εγώ θα έστελνα δεύτερο γύρο τη δεύτερη και την ρίτη εκδοχή, αλλά θα ψήφιζα την τρίτη (κι ας είναι συμπληρωματικές μεταξύ τους).

Ανώνυμε την ομιλία του σκληρού στο ηράκλειο νομίζω την ηχογράφησαν κι ή θα μας τη στείλουν ή θα τη σηκώσουν στη σελίδα του ομίλου. Μπορεί να μας πει περισσότερα κι ο κάπα γιάννης, που σώματι πρέπει να ήταν εκεί, αλλά πνεύματι δε θα το έλεγα.
Στα κοντά θα γράψω για μια ομιλία του σοβιετικού κυριούλη που είχαμε στη θεσσαλονίκη.

Κάπα γιάννη, τρία πλαίσια έχουμε ρε συ. Τι πάει να πει ψηφίζω την εισήγηση;

Κομάντο τώρα που τα τακιμιάσαμε κι επισήμως την άλλη φορά θέλω να μου προσφέρεις τα λουλούδια που έχουν ανθίσει.
Και να τα δώσουμε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα για τους επαναστάτες που απέτυχαν που λέει κι ο πέτρος...

Ανώνυμος είπε...

Ενημερωτικά, η εκδήλωση του ομίλου(συνηδειτό και αυθόρμητο- ΧΑΝΙΩΝ, έχει μαγνητοσκοπηθεί. Κάποια στιγμή θα αναιβεί στο site.


Παρακολουθούσα και κράταγα σημειώσεις, υπάρχουν ντοκουμέντα.


Όταν είπα ότι είμαι υπέρ της εισήγησης, εννοώ ότι συμφωνώ σε όλα με τον εισηγητή.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κώστα γιάννη τιμή μου, μια ζωή μαζί μου.
Αν και η μόνη περίπτωση να έκατσες σε όλη τν εκδήλωση είναι να ήσουν ο καμεραμάν. Αν όχι οι θαυμαστές του κώστα γιάννη θα έχουν την ευκαιρία να δουν επιτέλους πώς είναι εξωτερικά το ίνδαλμά τους (αν και δε θα μπορέσουν να εκτιμήσουν το πλούσιο από μέσα του).

Κάτι που ξέχασα. Μικροαστέ, εμένα μου θυμίζει μάνο δούκα.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι και εγώ στον όμιλο στα Χανιά και εχω να δηλώσω οτι ο Κ Γιάννης Ψεύδεται και δεν είχε κάτσει μέσα σε ολη την εκδήλωση.

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Ανώνυμες καταγγελίες δεν γίνονται δεκτές!

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Θα προσπεράσω κι εγώ με τη σειρά μου τις φιοριτούρες και θα απαντήσω στον πυρήνα – κατά την άποψή μου – των όσων έγραψε το απολίθωμα. Σε αντίθεση με εκείνον, εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα σε συνθήκες ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Στην κομματική μου ζωή βρέθηκα να υπερασπίζω το κόμμα σε πολύ χειρότερες συνθήκες και σε καταστάσεις που είχα πολύ περισσότερες αμφιβολίες μέσα μου για πολλά πράγματα. Επομένως, ας σκουπίσουμε τα δάκρυα που τρέχουν στα ευαίσθητα μάγουλά μας και ας πάμε στην ουσία.

Πρώτο ζήτημα, το ζήτημα της εξέγερσης. Συνειδητά για να μην εκθέσω έναν σύντροφό μου, απάντησα όπως απάντησα μέχρι τώρα. Αυτό, το απολίθωμα δεν το εκτίμησε όσο έπρεπε, το αντίθετο, μου χρέωσε διάθεση χαρακτηρισμών κλπ. Ας είναι. Μιας και θέλει τον ορισμό της εξέγερσης, εγώ δεν έχω πρόχειρο το δικό μου κι έτσι θα του δώσω την άποψη του Λένιν, να’χει να πορεύεται:

«Η εξέγερση για να πετύχει, δεν πρέπει να στηρίζεται σε συνομοσία, ούτε σε ένα κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη, αυτό είναι το πρώτο. Η εξέγερση πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού. Αυτό είναι το δεύτερο. Η εξέγερση πρέπει να στηρίζεται σε τέτοιο σημείο στροφής στην ιστορία της αναπτυσσόμενης επανάστασης, όταν στις πρωτοπόρες γραμμές του λαού παρατηρείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα, όταν οι ταλαντεύσεις στις γραμμές των εχθρών και στις γραμμές των αδύνατων, μεσοβέζικων, αναποφάσιστων φίλων της επανάστασης είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά. Αυτό είναι το τρίτο. Και μ’αυτούς ακριβώς τους τρεις όρους στην τοποθέτηση του ζητήματος της εξέγερσης ξεχωρίζει ο μαρξισμός από το μπλανκισμό» («Ο μαρξισμός και η εξέγερση», Άπαντα, τομ. 34, σελ. 242-243, εκδ. ΣΕ)

«Να στηρίζεται στην πρωτοπόρα τάξη»! Κάποιοι το «δεκέμβρη» τον αποκάλεσαν – σεμνά και ταπεινά – «εξέγερση της νεολαίας» (στην πραγματικότητα της μαθητικής κι ούτε καν της πλειοψηφίας της).
«Να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού»! Κάποιοι παραδέχτηκαν ότι το «δεκέμβρη» ο λαός «διάλεγε τα χριστούγεννα»...
«Να στηρίζεται στη μεγαλύτερη λαϊκή δραστηριότητα και στις μεγαλύτερες ταλαντεύσεις των εχθρών»! Με προίκα το 65%-70% των δημοσκοπικών ποσοστών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τις «μέρες του δεκέμβρη», κάποιοι μπόρεσαν και είδαν «το Γιωργάκη να χαίρεται και να ετοιμάζει την κατάλυση του ασύλου»...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Βέβαια, το απολίθωμα θα μου απαντήσει θυμωμένα: «εγώ δε μίλησα για το πως πρέπει να είναι μια εξέγερση, αλλά για το πως ήταν η συγκεκριμένη»! Μόνο που ο Λένιν μιλώντας για το ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια ΝΙΚΗΦΟΡΑ εξέγερση, υποθέτω πως ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ‘ρχοταν μια μέρα που κάποιοι που ονομάζουν τους εαυτούς τους «λενινιστές» θα συζητούσαν με τόση ζέση για το αν ήταν εξέγερση (έστω και όχι «ιδεατή») μια αυθόρμητη κινητοποίηση μιας μερίδας μαθητών που δεν ζητούσε στην ουσία τίποτε περισσότερο από το να τιμωρηθεί ένας δολοφόνος, άντε και να παραιτηθεί ένας υπουργός. Ακόμα και στο «μη ιδεατό» υπάρχουν ορισμένα όρια που τα επιβάλλει η στοιχειώδης πολιτική λογική. Συγγνώμη, βρε παιδιά, αλλά ο άνθρωπος μιλούσε σε ανθρώπους που είχαν λυμένα τα αυτονόητα: ότι η συζήτηση για εξέγερση (ακόμα και αυθόρμητη, τοπικού χαρακτήρα ή με αναφορά σε μια επιμέρους κοινωνική ομάδα) έχει πολιτικό νόημα σε ιστορικές φάσεις οξυμένης ταξικής πάλης με γενικευμένη χρήση ανεβασμένων μορφών, σε περιόδους αναβρασμού και κινητοποίησης σημαντικων λαϊκών μαζών, σε συνθήκες γενικά επαναστατικής ανόδου. Και είναι κρίμα, το λέω ειλικρινά κι όχι ειρωνικά, γιατί νομίζω ότι το απολίθωμα είχε γράψει πολύ εύστοχα σε ένα παλιότερο άρθρο του ότι για κάποιους η επαναστατικότητα «μετριέται» από το πόσες φορές θα κλίνουν τη λέξη στα κείμενά τους. Συνεχίζοντας τη σκέψη αυτή, θα έλεγα επίσης, ότι αυτοί οι ίδιοι αρέσκονται στο να αναγορεύουν τα «πεπραγμένα» τους σε «εξεγέρσεις» για λόγους καθαρά αυτοσυντήρησης. Στο θέμα αυτό, στο κείμενό του το απολίθωμα το πιάνει αρκετά καλά και δε θέλω να πω περισσότερα γιατί συμφωνώ. Ωστόσο, δεν είμαι εγώ που κάνω πως δεν καταλαβαίνω, τάχα, «για το διεθνή αντίκτυπο του δεκέμβρη» (γιατί αυτός στο βαθμό που υπήρξε δεν αποτελεί αποδεικτικό «εξέγερσης»: διεθνή αντίκτυπο είχαν και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών του «γαλλικού δεκέμβρη» αλλά δεν μίλησε κανείς για εξέγερση), αλλά το απολίθωμα που κάνει γαργάρα τη σκοπιμότητα της «εμμονής» του γνωστού «χώρου» να πορεύεται με δυο μέτρα και δυο σταθμά: «εξέγερση» ο δεκέμβρης, αλλά όχι π.χ. τα μπλόκα της Θεσσαλίας. Γιατί; Επειδή στα μπλόκα δεν πέσανε μολότοφ; Ή μήπως γιατί ήταν κυβέρνηση η ΠΑΣΟΚάρα κι όχι η «επάρατος δεξιά» αφενός και δε βολεύει ο πολιτικός προσανατολισμός τους και τα αιτήματά τους αφετέρου; Κι αν θέλετε, πιο προωθημένη μορφή ταξικής βίας είναι τα μπλόκα από τα νεράτζια στα αστυνομικά τμήματα. Να μην παρεξηγηθώ, δε θεωρώ εξέγερση τα μπλόκα. Το σημειώνω ως παράδειγμα για να δείξω την υποκρισία ορισμένων. Αυτό, βρε σύντροφοι, πως μπορείτε να μην το βλέπετε;

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Και για να μη φανώ ανακόλουθος προς αυτά που είπα, ότι συμφωνώ με το απολίθωμα στο ότι δεν υπάρχουν μόνο «ιδανικές» εξεγέρσεις, σπεύδω να προσθέσω: ναι, η παρισινή κομμούνα του 1871 ήταν μια τέτοια «μη ιδανική» εξέγερση. Η εξέγερση του 1918-1919 στη Γερμανία το ίδιο. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 1905 επίσης. Μιας και του απολιθώματος του αρέσουν οι ιστορικές αναλογίες και αναζητά τα κοινά στοιχεία, δε μπορεί να μη δει ότι όλες αυτές έχουν ένα κοινό: ήταν εξεγέρσεις της πρωτοπόρας τάξης (και των άλλων επαναστατικών τάξεων και στρωμάτων) και είχαν πολιτικό στόχο την ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος. Η «εξέγερση» που δε στρέφεται ενάντια στο υφιστάμενο κοινωνικό καθεστώς, έστω και αυθόρμητα, ανοργάνωτα, έστω και σε μια μικρή γωνιά της χώρας, έστω και όχι θέτοντας άμεσα στόχο την εξουσία, αλλά έμμεσα μέσα από τα αιτήματά της, είναι ανάξια του ονόματός της. Σέβομαι και τιμώ βαθύτατα τους εξεγερμένους αγρότες του Κιλελέρ των αρχών του αιώνα γιατί ξεσηκώθηκαν ενάντια στο αστικοτσιφλικάδικο καθεστώς και απαίτησαν την ανατροπή του κι ας μην ήταν μαρξιστικά-λενινιστικά τα αιτήματά τους κι ας μην είχαν οργάνωση κλπ. Δε δέχομαι όμως να αποκαλέσω εξέγερση την περίπτωση των μαθητών εκείνων του 2009 που κατέβηκαν – αναμφίβολα δικαιολογημένα – στο δρόμο, αλλά το μόνο που ζήτησαν (όχι φυσικά με δική τους ευθύνη αλλά δε συζητάμε αυτό) ήταν να καταδικαστεί ένας στυγνός δολοφόνος και να παραιτηθεί ένας υπουργός. Ακόμα και ένας αστός δημοκράτης θα μπορούσε να το ζητήσει αυτό – και βρέθηκαν και κάποιοι που το έκαναν. Ακόμα και ο αφοπλισμός της αστυνομίας (για τον οποίο έκανες λόγο) δεν είναι ούτε καν επιμέρους αίτημα ρήξης. Στη Μεγάλη Βρετανία η αστυνομία πόλεων είναι άοπλη (εκτός των ειδικών σωμάτων της), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κρατική καταστολή είναι έστω και μια σταλιά μικρότερη από εδώ που ακόμα και ο τροχομπάτσος επιδεικνύει περήφανος το κουμπούρι του. Φωνή αγανάχτησης από μια μερίδα νέων ανθρώπων; ΝΑΙ! Δυνατότητες πολιτικής αξιοποίησης από πλευράς κόμματος και «οικοδόμησης» στο έδαφός της; ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΝΑΙ! Από το σημείο αυτό όμως ως την εξέγερση, υπάρχει άβυσσος...

Είναι 4:25 και οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν. Ανεβάζω αυτό και από αύριο τα υπόλοιπα...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Μπαίνω στον πειρασμό να γράψω μόνο μια αράδα για το σύνθημα του αφοπλισμού της αστυνομίας. Η αστυνομία είναι μηχανισμός καταστολής του κράτους, όπως και ο στρατός. Με την ίδια λογική, μπορεί να τεθεί γενικά το αίτημα "αφοπλισμός των μηχανισμών καταστολής του αστικού κράτους". Συνειδητοποιείτε το γελοίο του αιτήματος; Είναι να να "ζητάς" από το αστικό κράτος να... κόψει το ένα του χέρι και να συνεχίσει μετά να υφίσταται ως αστικό κράτος. Το σύνθημα αυτό είναι βαθιά σοσιαλδημοκρατικής φιλοσοφίας. Δήθεν προτάσσει ένα "δημοκρατικό" θέμα, αλλά στην ουσία αποσυνδέει την κατασταλτική από τις υπόλοιπες ταξικές λειτουργίες του κράτους. Το αστικό κράτος είναι ταξική δικτατορία του κεφαλαίου, ακόμα και στην πιο "δημοκρατική" του μορφή. Ποτέ δε θα πάψει να λειτουργεί κατασταλτικά, όσο υφίσταται ως τέτοιο. Αν αφοπλιστεί η αστυνομία, θα φτιάξει άλλο μηχανισμό, "ειδικό", δήθεν για να συλλαμβάνει τους ληστές και τους μαφιόζους (και δε θα διστάσει να τον στρέψει κατά του λαού στην πρώτη ευκαιρία ασφαλώς), ενώ υπάρχει και ο στρατός που τώρα γίνεται και μισθοφορικός για να ελέγχεται ακόμα περισσότερο. Τι θα πεις λοιπόν; "αφοπλισμός της αστυνομίας + αφοπλισμός του στρατού + διάλυση της ασφάλειας + κατάργηση της ΚΥΠ = λύση του προβλήματος καταστολής"; Έλεος! Στη θέση όλων αυτών, λες απλά και καθαρά: ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΣΑΚΙΣΜΑ του αστικού κράτους...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση στο πως βάζει ο μαρξισμός-λενινισμός τα ζητήματα δημοκρατίας. Ναι, τα ζητήματα δημοκρατίας τα βάζουμε πάντα, με την έννοια του ότι η αστική δημοκρατία είναι η "προτιμότερη" μορφή δικτατορίας του κεφαλαίου από όλες τις άλλες (π.χ. την απολυταρχία, τη χούντα, το φασισμό). Στις παραβιάσεις της αστικής δημοκρατίας, πάντα θα είμαστε απέναντι (π.χ. στους περιορισμούς της πολιτικής δράσης, του εκλογικού δικαιώματος, των συνδικαλιστικών ελευθεριών κλπ.). Ιδιαίτερα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που σηματοδοτεί στροφή προς την πολιτική αντίδραση, τέτοια φαινόμενα θα υπάρχουν όλο και περισσότερα. Όμως το αίτημα περί αφοπλισμού της αστυνομίας ΔΕΝ είναι αστικοδημοκρατικό αίτημα, γιατί η αστική δημοκρατία ΔΕ ΝΟΕΙΤΑΙ χωρίς ένοπλους μηχανισμούς καταστολής. Ούτε μπορεί κανείς να πει ότι επειδή είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό έχει αντικαπιταλιστική διάσταση. Είναι ΛΑΘΟΣ ΑΙΤΗΜΑ, γιατί προβάλλει το πρόβλημα της κρατικής καταστολής με αταξικό τρόπο. Εμείς δεν είμαστε γενικά κατά της καταστολής, αλλά κατά της καταστολής των ΑΣΤΩΝ προς τους ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ και το λαικό κίνημα, ενώ για τον ίδιο λόγο είμαστε ΥΠΕΡ της καταστολής των δεύτερων έναντι των πρώτων και θα την ασκήσουμε όσο και για όσο απαιτηθεί...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα ρε κάποιε. Ότι εσύ βλέπεις ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση εκεί που θα 'πρεπε να βλέπεις συντροφική ανταλλαγή απόψεων, έστω και διαφορετικών. Και ξαναλέω, αν κάνω λάθος θα το αναγνωρίσω.

Αφού όμως σκούπισα τις τσίμπλες μου από τα ευαίσθητα ματόκλαδά μου είδα άλλη μια μαγική ντρίμπλα αλά μέσι και ζαλίστηκα. Γιατί ο λένιν περιγράφει τι πρέπει να είναι μια εξέγερση για να είναι νικηφόρα, δηλ μια εξέγερση που κατάφερε να νικήσει και τις αντιφάσεις της ανάμεσα στα άλλα και δύσκολα θα βρεις κάποιον να διαφωνήσει με αυτό. Αν σου είχα πει σαν σάββας ότι το δεκέμβρη τέθηκε το θέμα της εξουσίας να μου τα έλεγες όλα αυτά. Ποιο φάντασμα πλανάται τώρα απέναντί σου και του το απευθύνεις;

Ας μην παίρνουμε μόνο ό,τι μας συμφέρει ως παράδειγμα.
Μπήκε πρωτοπόρος η εργατική τάξη στο πολυτεχνείο που ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή; Εκτός κι αν δεν ήταν.
Σε μια εξέγερση της νεολαίας γιατί να ψάχνουμε την εργατική τάξη για να καλύπτει το σχήμα μας αντί να εξηγούμε ότι χωρίς την τάξη αυτή η εξέγερση είναι αδιέξοδη και να βάζουμε τις δυνάμεις μας για να πετύχουμε αυτή τη σύνδεση;
Ο μάης του 68, χωρίς την εργατική τάξη δε θα ήταν σημείο αναφοράς (και δεν είναι για μεγάλο δυναμικό του κόμματος) αλλά χωρίς το φιτίλι που άναψε η σπουδάζουσα νεολαία θα ήταν ένα μεγάλο απεργιακό κίνημα.
Η εξέγερση έχει μέσα το στοιχείο της βίας. Ίσως να μη φανταζόταν ο λένιν ότι θα έπρεπε να εξηγήσει το αυτονόητο που κάνει τον σπουδαίο αγώνα των αγροτών στα μπλόκα να μην είναι στο επίπεδο του κιλελέρ (άλλο αν εμείς ξέρουμε καλά ότι η βία του δεκέμβρη ήταν αδιέξοδη κι ως ένα βαθμό κατευθυνόμενη).

Δεν ξέρω γιατί χρεώνομαι το γκλου-γκλου για τους αναρχικούς, πάντως το σημαντικό δεν είναι η ονομασία (κίνημα ή εξέγερση, που προσωπικά δεν έχω κάποιο κόλλημα αν δεν την πούμε τέτοια) αλλά η τακτική μέσα σε αυτό, αφού ξεκαθαρίσουμε τα αυτονόητα για τη μη καθαρή και τέλεια μορφή στην οποία υπάρχουν τα κινήματα. Κι από το σημείο να αξιοποιήσουμε πολιτικά τη φωνή αγανάκτησης των νέων την τακτική μας την χώριζε άβυσσος. Μιλάω για τη συγκεκριμένη συγκυρία που ήταν αρκετά σημαντική και δε νιώθω την ανάγκη να την αντιπαραθέσω ούτε με τη διαρκή ζύμωση στις σχολές και στους χώρους δουλειάς, ούτε με μια γενικά σωστή γραμμή κι επεξεργασία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η μαύρη ξενιτειά δε μου επιτρέπει να ανατρεξω στις πηγές που θέλω κι έτσι επιφυλάσσομαι για το θέμα με τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Έχω την αίσθηση ότι είναι θέση ψηφισμένη από συνέδριο της οργάνωσης η κατάργηση των ματ, αλλά μπορεί να με απατά η μνήμη μου. Αν ξέρει κάτι σχετικά κάποιος από τους αναγνώστες του μπλοκ...

Σε γενικές γραμμές πάντως μπορώ να πω ότι η καταστολή δε μας αφήνει αδιάφορους (επειδή δε νοείται αστικό κράτος χωρίς καταστολή) και μπορούν να μπουν αιτήματα που θα συσπειρώνουν τον κόσμο και δε θα θολώνουν την προοπτική του τσερμπρέχεν για το αστικό κράτος. Δε μας είναι αδιάφορο πχ αν ψεκάζουν τον κόσμο που διαδηλώνει σαν κατσαρίδες με το σκεπτικό ότι έτσι κι αλλιώς τα όργανα καταστολής έχουν αυταρχικό χαρακτήρα.
Ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας είναι πάγιο αίτημα του κόμματος από τη μεταπολίτευση. Επειδή δημοκρατική καταστολή δεν υπάρχει (ούτε αστικό κράτος χωρίς καταστολή) θεωρούμε ουτοπικό και γελοίο αυτό το αίτημα; Ή ως κάτι που μπαίνει για να συσπειρώσει τον κόσμο σε μια λογική (από την οποία θα προκύψει ευρύτερη πολιτική συμφωνία με το κόμμα);
Πορφανώς το δεύτερο λέω εγώ κι έτσι πρέπει να βλέπουμε κατά τη γνώμη μου το μέτωπο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω μπροστά μου τις αποφάσεις του συνεδρίου πάντως είμαι σίγουρος πως το ψηφίσαμε. απολίθωμα

spiti tou laou είπε...

Kάτι επιπλέον. O χτεσινός Pίζος είχε φωτό από το εκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης. Σε όλα τα πανό και όλα τα πλακάτ υπήρχε μία λέξη: Oργάνωση. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε όλα τα επιχειρήματα απέναντι σε EAAKίτες και αναρχικούς. «Σας λείπει η οργάνωση και γίνονται τα μπάχαλα» ήταν σαν λέγανε.
Aυτό που είδα εγώ τελικά στη στάση της KNE είναι η τραγική υποβάθμιση του κορυφαίου ζητήματος σήμερα που λέγεται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Που λέγεται αντιδραστική μετάλλαξη του αστικού κράτους. Aυτό έχει να κάνει και με τη στάση των μπάτσων και με πολλά άλλα, κυρίως στους χώρους δουλειάς. Άρα δεν υπάρχουν οι εξής δύο δρόμοι, ή με τα μπάχαλα ή με την οργάνωση.

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Σιγά μη λέγανε ότι σας λείπει η οργάνωση και γι αυτό γίνονται τα μπάχαλα.

Αυτό που λένε -και μπροστά του η ανοργανωσιά είναι απλώς πταίσμα- είναι ότι τα καλύπτετε πολιτικά για να γλείψετε τα αυτιά της νεολαίας (σαφώς πιο ερωτική διατύπωση απ' το χάιδεμα).

Μάλιστα, παγκοσμίου βεληνεκούς αφανοφόρος ηγέτης του τροτσκισμού έφτασε πρόσφατα μέχρι το σημείο να αφήσει το μπλοκ του να το σακατέψουν οι μπάτσοι προκειμένου να ανέβει στην εκτίμηση των λούμπεν, που έχει εσχάτως επιλέξει ως target group. Μπορεί να του κόστισε ένα σχεδόν θανατηφόρο τροχαίο και τις συλλήψεις 6 μελών (μιλάμε για κάπου τη μισή οργανωτική) του κομματιδίου του, αλλά τα σχόλια στο indymedia ήταν εγκωμιαστικά.

Τουλάχιστον, το Κόμμα δεν έχει αναλάβει το ρόλο του άσχημου σε ένα σενάριο που ο κακός πετάει μολότωφ και ο καλός καταργεί το άσυλο.

g είπε...

η καταργηση των ματ ειναι ψηφισμενη στο συνεδριο(?) της ΚΝΕ το 2006 αν δεν κανω λαθος.

@οικοδομος

το ΚΚΕ εχει επιλεξει το ρολο του ασχετου

@προς ολους

το πιο σημαντικο προβλημα ειναι οτι με τυπους σαν τον καποιον εξαναγκαζεσαι να πεις οτι ηταν εξεγερση για να υπερασπισεις τα αυτονοητα απεναντι στις και καλα συγκροτημενες αρλουμπες τους αντι να προσπαθησεις να κανεις μια πιο ανεβασμενη κουβεντα. γιατι με καποιους τετοιους τυπους εισαι η μαζι τους ή εναντιον τους. και ειναι και περηφανοι για αυτοι τη λογικη τους.
συνιστω σε ολους το βιβλιαρακι του ναρ για το δεκεμβρη που εδωσε και το link καποιος.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

Βγήκαν πάλι αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία ενάντια στο ΚΚΕ, γιατί δε συμμετέχει στις κινητοποιήσεις που καλούσαν διάφοροι, από την κυβέρνηση μέχρι τους αυτοαποκαλούμενους και επονομαζόμενους «αντιεξουσιαστές», για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή το Δεκέμβρη του 2008. Το ΚΚΕ τιμά επετείους με περιεχόμενο που επικεντρώνει στην πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα, συμμετέχει σε κινητοποιήσεις που θέτουν στο επίκεντρο, μαζί με την αντιμετώπιση της κρατικής βίας και καταστολής, τα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών, τα δικαιώματά τους, που δέχονται ολομέτωπη επίθεση. Η βία που δολοφόνησε το μαθητή είναι η βία του συστήματος που δολοφονεί εργάτες στα κάτεργα των καπιταλιστών (εργατικά ατυχήματα τα λένε). Εχει σχέση με τη ληστεία του λαϊκού μόχθου, την ανεργία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την εμπορευματοποίηση των Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας, τα αντιδραστικά μέτρα που προωθούν η ΕΕ, η κυβέρνηση, με τη συμφωνία της ΝΔ. Απάντηση συνολικά στη βία του συστήματος είναι η πολιτική αντεπίθεση του λαού για τη δική του εξουσία. Τέλος, ένα οργανωμένο μαχητικό αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα πρέπει να αυτοπεριφρουρείται από προβοκάτσιες και μηχανισμούς τρομοκράτησης και συκοφαντίας.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

απο εδω....
http://www.kne.gr/aformi_epeteiou.html

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Καμία μαγική ντρίμπλα δεν είδες, απολίθωμα. Μόνος μου παραδέχθηκα ότι ο Λένιν περιγράφει τα κριτήρια με τα οποία Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ θέτει το ζήτημα της εξέγερσης. Το πως τη βλέπουν οι αναρχικοί και οι οπορτουνιστές δε μας αφορά. Και αν για εμάς έτσι τίθεται το ζήτημα της εξέγερσης, με βάση αυτό ως μέτρο κρίνουμε και τις ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Άσφαλώς και δεν είναι υποχρεωμένη η α' ή η β' κοινωνική ομάδα να "στοιχηθεί" πίσω από τα δικά μας κριτήρια και γι αυτό, αμέσως παρακάτω έσπευσα να προσθέσω ότι προφανώς και θα υπάρξουν και εξεγέρσεις που δε θα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Για όσα λοιπόν έγραψα παρακάτω είναι που δε λες τίποτε, ή σχολιάζεις διαστρεβλώνοντας αυτά που διαβάζεις. Και εξηγούμαι:

Όχι μόνο δεν αμφισβήτησα, αλλά έφερα ο ίδιος παραδείγματα είτε εργατικών εξεγέρσεων που ΔΕΝ είχαν τα χαρακτηριστικά με τα οποία μπαίνει το ζήτημα για τους μαρξιστές-λενινιστές (αλλά δεν είναι γι αυτό το λόγο λιγότερο ένδοξες και τιμημένες), είτε και εξεγέρσεις μη προλεταριακές, όπως το παράδειγμα του Κιλελέρ, που δείχνει ότι δεν έχω καθόλου κόλλημα στο να δεχθώ ότι πρωτοπόρο ρόλο σε μια "μη ιδεατή" εξέγερση μπορεί και να μην παίζει η εργατική τάξη. Και το Πολυτεχνείο που με ρώτησες, τέτοιο χαρακτήρα είχε. Εσύ κατασκευάζεις ένα φάντασμα, χρεώνοντάς μου την άποψη ότι, τάχα, βλέπω εξέγερση μόνο εκεί που είναι πρωτοπόρα η εργατική τάξη. Επίσης, συμφωνώ ότι κοινό στοιχείο στις εξεγέρσεις είναι η βία, αλλά αυτό είναι το δεύτερο. Το πρώτο κοινό χαρακτηριστικό είναι ο προσανατολισμός ενάντια στο υπάρχον πολιτικό ή/και κοινωνικό καθεστώς. Αυτό συνδέει το Κιλελέρ και το Πολυτεχνείο, με την Κομμούνα και το 1918 στη Γερμανία (μαζί με τη βία στο βαθμό που υπήρξε από τη μεριά των εξεγερμένων). Η βία από μόνη της, ωστόσο, δεν αρκεί, τα "τυφλά" ξεσπάσματα οργής ΔΕΝ είναι εξέγερση. Και στην περίπτωσή μας, ο "δεκέμβρης" είχε πολλή οργή, αλλά δεν είχε κατά κανέναν τρόπο προσανατολισμό ενάντια στο υπάρχον πολιτικό ή (πολύ περισσότερο) κοινωνικό καθεστώς. Δεν είναι ότι το αμφισβήτησε από μη νικηφόρες θέσεις, όχι οργανωμένα, με όχι πρωτοπόρα την εργατική τάξη κλπ. ΔΕΝ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ. Τα "αιτήματά" του ήταν τόσο "ριζοσπαστικά" που, ξαναλέω, θα μπορούσε να τα υιοθετήσει και ένας αστός δημοκράτης, χωρίς να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από τις θέσεις του αστικού κοινοβουλευτισμού (δε συζητώ καν για τις θέσεις του καπιταλισμού γενικά) - και ξαναλέω τέτοιοι υπήρξαν. Πάνω σ'αυτό το θέμα δεν απάντησες (λίγο παρακάτω θα σχολιάσω αποκλειστικά το θέμα με την αστυνομία).

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Δεύτερον. Ξαναδιάβασε τι σου έγραψα: "Να μην παρεξηγηθώ, δε θεωρώ εξέγερση τα μπλόκα. Το σημειώνω ως παράδειγμα για να δείξω την υποκρισία ορισμένων". Επομένως, εγώ ΔΕΝ συνέκρινα το Κιλελέρ (που το θεωρώ εξέγερση) με τα μπλόκα (που δεν τα θεωρώ). Εσύ, γιατί τα συγκρίνεις και μου το χρεώνεις; Ποιος είναι αυτός που κατασκευάζει ανεμόμυλους τώρα; Για τρίτη (και ελπίζω τελευταία) φορά, επαναλαμβάνω το λόγο που χρησιμοποίησα το παράδειγμα των μπλόκων. Για να δείξω ότι εκείνοι που μιλάνε για "εξέγερση του δεκέμβρη" κάνουν τον κινέζο για μια κινητοποίηση όπως των μπλόκων που είχε πιο προωθημένα χαρακτηριστικά - μεγαλύτερη μαζικότητα, μακράν σωστότερα αιτήματα (τουλάχιστον σε βασικούς θύλακες), ανεβασμένες μορφές πάλης που αποφασίζονταν από τους κινητοποιούμενους σε μαζικές συνελεύσεις. Και επίσης, επειδή μιλήσαμε για βία, σου έγραψα ότι θεωρώ πιο προωθημένη μορφή βίας τα μπλόκα (με συνθήματα κατά της πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης), από τα νεράτζια στα αστυνομικά τμήματα. Ξαναλέω ότι δε βάζω στο λογαριασμό τα μπάχαλα (όπως κι εσύ νομίζω) γιατί αυτά δεν ήταν χαρακτηριστικό ΤΩΝ κινητοποιήσεων, αλλά έλαβαν χώρα ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τις κινητοποιήσεις και σ'αυτά ενεπλάκησαν οι γνωστές ομάδες με την προβοκατόρικη καθοδήγηση κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.

Τρίτον, δε σε χρεώνω με τις θεωρίες των αναρχικών και του οπορτουνισμού, απλά θεωρώ (εννοείται μακάρι να κάνω λάθος) ότι σ'αυτό το θέμα δε δίνεις μαζί μου τη μάχη απέναντί τους. Δηλαδή, ακόμα και αν πιστεύεις ότι ο δεκέμβρης ήταν εξέγερση της νεολαίας (άσε τι πιστεύω εγώ ή το κόμμα), κατά τη γνώμη μου ΟΦΕΙΛΕΙΣ να ασκήσεις συγχρόνως πολεμική κατά αυτών που θεωρούν την εξέγερση "ιδιοκτησία" τους, αναδεικνύοντας ότι με τα κριτήρια του "δεκέμβρη" τα μπλόκα ή η απεργία των ναυτεργατών ήταν πολύ περισσότερο "εξεγερσιακές" από αυτόν. Απλά κάποιους για πολύ συγκεκριμένους λόγους τους βολεύει να χαιδεύουν τη νεολαία (σαφώς εδώ δεν εννοώ εσένα) βαφτίζοντας την "υποκείμενο της εξέγερσης", ενώ όπου με τα ίδια κριτήρια πρέπει να αναγνωρίσουν "εξεγέρσεις" εργατών - και μάλιστα καθοδηγημένες από το ΚΚΕ - εκεί τους πιάνει γλωσσοδέτης. Αυτό σου χρεώνω, για να είμαι απολύτως συγκεκριμένος...

Κάποιος που μπούχτισε... είπε...

Το κούρασες και ψόφησε. Κάνε ό,τι κι ο χελάκης. Μην περιγράφεις άλλο...

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Πάω τώρα στο θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Βρε σύντροφέ μου, γιατί πάλι απαντάς σε άλλο θέμα; Εγώ έγραψα - και το λέω φαρδιά-πλατιά από την αρχή - ενάντια στο σύνθημα του "αφοπλισμού της αστυνομίας". Για το σύνθημα της "διάλυσης των ΜΑΤ" δεν έγραψα συγκεκριμένα, απλά υπαινίχθηκα όντως ότι δε διαφέρει από το πρώτο στην ουσία. Όσο για το ζήτημα της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα, όχι μόνο συμφώνησα για τηναναγκαιότητά της και μάλιστα δικαιολογώντας το θεωρητικά, αλλά και τεκμηρίωσα γιατί το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ αίτημα ΔΕΝ είναι αστικοδημοκρατικό αίτημα. Πάνω σ'αυτό θέλω την άποψή σου, όχι στο γενικό ζήτημα.

Αλλά και το γενικό ζήτημα των δημοκρατικών ελευθεριών να πάρεις, πάλι εκεί που λέω εγώ καταλήγεις. Λες: μας "ενδιαφέρει" η πάλη ενάντια στην καταστολή. Βεβαίως και μας ενδιαφέρει. Από ποια σκοπιά όμως; Από τη σκοπιά, της διεκδίκησης ή υπεράσπισης από παραβιάσεις των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Μόνο μ'αυτή την έννοια υφίσταται για το λενινισμό η πάλη για τη δημοκρατία. Δεν υπάρχει "δημοκρατία" γενικά κι αφηρημένα, υπάρχει ΑΣΤΙΚΗ δημοκρατία. Κι εμείς θα τη στηρίζουμε ΠΑΝΤΑ ενάντια σε κάθε τάση του καπιταλισμού σήμερα ειδικά που σαπίζει και πεθαίνει, να την περιστέλλει, να γλυστρά στην πολιτική αντίδραση προς φασιστικές, αυταρχικές μορφές άσκησης της εξουσίας του. Όμως ΜΟΝΟ σε σχέση με αυτό θα τη στηρίζουμε και ΟΧΙ ως ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ. Ούτε είμαστε γενικώς ενάντια "στην καταστολή", αλλά μονάχα στην ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ενώ είμαστε και το λέμε ανοιχτά ΥΠΕΡ της ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ καταστολής και υποσχόμαστε ότι θα την ασκήσουμε χωρίς έλεος στους αστούς δήμιους.

Αν έτσι τίθεται για εμάς το ζήτημα της πάλης για τη δημοκρατία, το επόμενο ερώτημα είναι ΠΟΙΕΣ είναι οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες που υπερασπιζόμαστε ή διεκδικούμε; Είναι οι ελευθερίες που περιέχονται σε ΟΛΑ τα αστικά συντάγματα των δυτικών δημοκρατιών, η ελευθερία της πολιτικής δράσης (π.χ. το δικαίωμα της διαδήλωσης, το δικαίωμα της ελεύθερης από λογοκρισία πολιτικής ζύμωσης κλπ.), το γενικό εκλογικό δικαίωμα, η άρση των περιορισμών στη συνδικαλιστική δράση (π.χ. η ποινικοποίηση της απεργίας, οι δικαστικές επεμβάσεις στη ζωή των συνδικάτων κλπ.), ο σεβασμός των δικαιωμάτων των εθνικών ομάδων ως και την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, ο σεβασμός των θρησκευτικών δικαιωμάτων, ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του ατόμου και στις ατομικές ελευθερίες (το δικαίωμα στην υπεράσπιση στα δικαστήρια, στη μη προφυλάκιση χωρίς να απαγγελθεί κατηγορία, το δικαίωμα στο απαραβίαστο της προσωπικής ζωής κλπ.). Κάθε στέρηση ή παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων αποτελεί πεδίο της πάλης για τη δημοκρατία, πάλη ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ από ΘΕΣΕΙΣ ΑΡΧΩΝ για τους κομμουνιστές.

Το ζήτημα των ένοπλων καταπιεστικών μηχανισμών, όμως, είναι αστικοδημοκρατικό ζήτημα; ΟΧΙ σύντροφοι, ΔΕΝ είναι. Το να υποστηρίζει κανείς κάτι τέτοιο σημαίνει ότι υποστηρίζει ότι μόνο στην απολυταρχία ή στο φασισμό υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί, ενώ η αστική δημοκρατία (που είναι επίσης ταξική δικτατορία του κεφαλαίου) μπορεί να υπάρξει και χωρίς τους μηχανισμούς αυτούς. Αυτό είναι ψέμα. Η αστική δημοκρατία δε μπορεί να υπάρχει χωρίς τους δικούς της καταπιεστικούς μηχανισμούς. Το ζήτημα της διάλυσης των καταπιεστικών μηχανισμών του αστικού κράτους δε θα το λύσει, επομένως, το κίνημα των δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά η δικτατορία του προλεταριάτου. ΕΠομένως, δεν είναι πεδίο κοινής δράσης με πολίτες δημοκρατικών πεποιθήσεων, αλλά αναπόσπαστη πλευρά της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η πάλη για τη δημοκρατία δεν αφορά μόνο την εργατική τάξη, αλλά όλο το λαό. Η πάλη για τη συντριβή των καταπιεστικών μηχανισμών του αστικού κράτους αφορά μόνο την εργατική τάξη. Η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι της πόλης, η νεολαία ΔΕΝ είναι τάξεις, αλλά στρώματα. Δεν έχουν επομένως ενιαίο ταξικό συμφέρον απέναντι στο θέμα του κράτους. Συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα ιδιαίτερου αιτήματος, χωριστού από την πάλη για την ίδια την επανάστασης, "αφοπλισμού της αστυνομίας", "διάλυσης των ΜΑΤ" κλπ. Αυτά θα τα επιβάλει η νικηφόρα δικτατορία του προλεταριάτου και μόνο.

gortynios είπε...

"Σχιζοφρενή οικοδόμε" το σχόλιο σου είναι το λιγότερο χυδαίο.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια παταγωδώς αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ ή ένδειξη κακεντρέχειας απέναντι στο ΕΕΚ ,το σίγουρο είναι ότι είναι απαράδεκτο να γράφονται τέτοια πράγματα από ανθρώπους που θέλουν να αποκαλούνται κομμουνιστές.

Υ/Γ: Καλά που δεν μας είπες πως ήθρε και σε συνενόηση με τον Χρυσοχοϊδη ο Σάββας να την πέσουν οι Δελτάδες στο ΕΕΚ για να κερδίσει την συμπάθεια του "λουμπεναριού" .

Υ/Γ-2: Ακόμα και το γεγονός ότι χρησιμοποιείς την λέξη "τροχαίο" για την δολοφονικη επίθεση των σύγχρονων Γκοτζαμάνιδων της όμαδας Δέλτα, υιοθετώντας την προπαγάνδα του χρυσοχοϊδη και των φερεφόνων του , λέει πολλά...

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Το κριτήριό σου για τη χυδαιότητα είναι κάπως επιλεκτικό.

KOMMANTO είπε...

σχιζοφρενή οικοδόμε με το καδρόνι:

Tη παλεύεις? Δηλαδή το μπλοκ του ΕΕΚ μετα το πέσιμο από τους μπάτσους έπρεπε να αρχίσει να τρέχει? Και όχι να κρατήσει τις αλυσίδες του και να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τα μέλη του με μάχη σώμα με σώμα?

Το ότι η επίθεση των δελτάδων εγινε στοχευμένα στο συγκεκριμμένο μπλοκ σου λέει τίποτα? Ελπίζω να μη σου λέει ότι ταχε συννενοηθεί ο Σάββας με τους μπάτσους.

Αυτό που είπες δεν θυμίζει καν τη προβοκατορολογία του ΚΚΕ.Εμένα μου θυμνίζει σενάρια του Πρετεντέρη και της Τρέμη για τις υπόγειες κινήσεις Ντόρας και Σαμαρά με στόχο την ψήφο των νεοδημοκρατών.

Έλεος πια

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Ναι, πιστεύω πως έκαναν την (μικρο)πολιτική επιλογή να κάτσουν να τις φάνε ενώ θα μπορούσαν να το έχουν αποφύγει.

Και, τελοσπάντων, αυτή η εκδοχή μοιάζει λογικότερη από εκείνη που υποννοεί η ερώτησή σου, ότι δηλαδή οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στοχεύουν στην εξάρθρωση του ΕΕΚ επειδή τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι ο Σάββας είναι έτοιμος να κυρήξει την παγκόσμια επανάσταση.

Πάντως, δεν ήταν στις προθέσεις μου να προβοκάρω την κουβέντα σας ή να ανοίξω κάποιου είδους flame για το Σάββα -άλλωστε, είμαι φανατικός θαυμαστής του. Αυτό που είπα είναι ότι είναι επιλογή σας να ανέχεστε τους μπάχαλους. Δεν καταλαβαίνω γιατί πιαστήκατε από το παράδειγμά μου, που στο κάτω κάτω είναι απλώς μια υποπερίπτωση.

spiti tou laou είπε...

Είναι προφανές ότι δεν έχετε κόμμα να τα πείτε όλα αυτά και να ξεδώσετε, οπότε πάτε να χτυπήσετε κατοστάρα στα σχόλια του Στφυροδέπανου, το οποίο θα τρίβει χαιρέκακα τα χέρια του.
Καλά, για τον Κάποιο τα λόγια είναι περιττά. Ο Κομμάντο είναι γνωστό τυχοδιωκτικό στοιχείο, που παρά την κλασική του παιδεία δεν έμαθε ακόμα να βάζει ευφωνικό ν (γράφει και λέει "τη παλεύεις;"). Όσο για τον Οικοδόμο, η αντιτροτσκιστικές του εμμονές θα τον καθιστούσαν άνετα ένα δεύτερο Ραμόν Μερκαντέρ, με φονικό χιούμορ.
Για να παραφράσω τη θρυλική ρήση της ατελείωτης Σάρον Στόουν στα δεδομένα μας, "get a party!".

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τόσες παρανοήσεις χωρίς λόγο…
Νομίζω πως αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τα όρια μιας συζήτησης στο διαδίκτυο. Σε απευθείας διάλογο κάποια πράγματα θα τ’ αποφεύγαμε με μια απλή διευκρίνιση, έτσι χρειάζονται κατεβατά και μανιφέστα.
Ντρίπλα είναι ότι ενώ ψάχνουμε να βρούμε το τι είναι εξέγερση, μου βάζεις ένα ορισμό του λένιν για το πώς είναι η νικηφόρος εξέγερση, δηλ μια ιδανική εξέγερση που έχει νικήσει τις αντιφάσεις της. Άλλο το δέον κι άλλο το είναι που –μακάρι να το βρίσκαμε πάντα όπως θέλαμε, αλλά συνήθως- είναι μεστό αντιφάσεων που κινούν άλλωστε την πραγματικότητα. Κι οι προλετάριοι του λένιν αντιμετώπισαν τις αντιφάσεις τους κι έφτασαν με την τρίτη στο σημείο ωριμότητας που απαιτούνταν, αξιοποιώντας την πείρα από τα λάθη τους. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια νικηφόρο εξέγερση που μάλλον θα τη λέγαμε επανάσταση κι όχι εξέγερση. Αλλά ας μην είμαστε τόσο σχολαστικοί ε;
Αυτό είναι που σου χρεώνω ως ντρίπλα. Ό,τι κι αν αναγνωρίζεις παρακάτω, όσες λέξεις κι αν βάλεις με κεφαλαία γραφή δεν αλλάζουν την ουσία.

Ποια είναι αυτή; Ας το πάρουμε από την αρχή. Τι είναι εξέγερση και τι ήταν ο δεκέμβρης. Ούτε εγώ έχω έτοιμες απαντήσεις για το πρώτο. Αρκεί να έχουμε καθαρό ότι δε θα το βρούμε χωρίς αδυναμίες σε μια αντιφατική πορεία (κι αν το είπα τόσες φορές είναι ακριβώς γιατί δεν ήταν καθαρό σε όλους πέρσι το δεκέμβρη). Ας το εξετάσουμε σε συνάρτηση με το δεύτερο.
Λοιπόν ο γιώργος έχει δίκιο σε κάτι. Σε μια τέτοια αντιπαράθεση αναγκαστικά παίρνεις την αντίθετη θέση από ένα κατά βάση λανθασμένο σκεπτικό και με τον ετεροπροσδιορισμό χαντακώνεται η συζήτηση αντί να την πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Ο δεκέμβρης ήταν ξεσηκωμός της νεολαίας με πρωτόγνωρη εμβέλεια κι αντίκτυπο που έφτασε και σε μέρη της επαρχίας που ζούσαν σε στάσιμα νερά από τη δεκαετία του 40. Ήταν ξεσηκωμός με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά και θα μπορούσε να αποκτήσει σοβαρή, νικηφόρο προοπτική αν έπιανε το νήμα του η εργατική τάξη, όπως χοντρικά έγινε και στο μάη του 68. Γιατί δεν το έκανε; Αυτό είναι το πρώτο σημείο που πρέπει να μας απασχολήσει. Πολύ περισσότερο που δε συνέβη πρώτη φορά κάτι τέτοιο (δεν το είχε πιάσει ούτε στις καταλήψεις επί αρσένη, ούτε στις κινητοποιήσεις για το άρθρο 16).

Αντ’ αυτού ξέρεις τι είχαμε και τι έχουμε έως και σήμερα;
Μια συνεχή προσπάθεια του κόμματος να πει τι δεν ήταν ο δεκέμβρης και να αντικρούσει όσες δυνάμεις τον βάφτισαν εξέγερση (η καθεμιά για τους λόγους της και το συμφέρον της). Κανένας προβληματισμός για το τι ήταν και τι μπορούσε να γίνει ο δεκέμβρης, που θα ήταν κι η καλύτερη απάντηση στον κάθε χαρούμενο, γιατί θα απαντούσε θετικά στο ερώτημα που αυτοί έθεταν κι απαντούσαν καιροσκοπικά (συν) ή γιούχου (αναρχία και πολιτικά συνώνυμα).
Κι αν αυτό είχε μια λογική πέρσι εν μέσω της συγκυρίας το φετινό αφιέρωμα και τα άρθρα πολεμικής έδειξαν ότι τελικά δεν ήταν τυχαίο.

Το κόμμα υποτίμησε το δεκέμβρη. Όχι επειδή δεν τον βάφτισε εξέγερση (που στην τελική και να ήταν, έσβησε νωρίς κι ήταν πολύ περιορισμένη) αλλά με τη στάση του. Δεν ήταν στις πορείες της κυριακής (ποτέ την Κυριακή, ούτε πέρσι ούτε φέτος) κι άφησε αμήχανο μεγάλο κομμάτι του κόσμου του που ήθελε να κατέβει και δεν ήξερε με ποιον. Κυρίως όμως δεν το απασχόλησε καν να δει τι προοπτικές ανοίγονταν με αυτό το ξέσπασμα, πώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι ανώτερο, συνειδητό.

Κι επειδή πολύ μελετήσαμε το μάη, σε αυτό βρίσκουμε μια βασική αναλογία. Το κόμμα υποτιμά κατά τη γνώμη μου και το μάη του 68 κι αν χρειαστεί μπορώ να το αναλύσω. Πάντως η τακτική είχε εκπληκτικές ομοιότητες. Ένα άρθρο στο ρίζο κι άλλο ένα στην κομεπ (από το ίδιο πρόσωπο) που βασικά απαντούσαν σε οπορτουνιστικά ιδεολογήματα κι εξηγούσαν τι δεν ήταν ο μάης αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο (ως σημασία κι έκταση) τα συμπεράσματα για το τι ήταν και τι μας άφησε ως κληρονομιά.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Όλα τα άλλα έπονται.
Το περιεχόμενο ήταν πολιτικά ευάλωτο, αλλά αυτό δε συνιστά δικαίωση, αλλά απόδειξη της αποτυχίας μας να παρέμβουμε και να το εμβαθύνουμε. Κι όμως η οργή του κόσμου (που εξέφραζε θολά κι αντιφατικά ακριβώς την αντίθεσή του στη ζωή που του ορίζει το σύστημα) ήταν η καλύτερη πρώτη ύλη για να κερδίσουμε συνειδήσεις με το μέρος μας.
Ο αγώνας δεν ξεκίνησε και δε σταμάτησε το δεκέμβρη, αυτό είναι γενικά σωστό, αλλά καταλήγει ανόητη κοινοτοπία όταν μπαίνει για να σκεπάσει τη συγκυρία, τη σημασία της, τις προοπτικές της.
Είναι τραγικό, αλλά από μια τέτοια ευνοϊκή συγκυρία (γιατί τέτοιοι ξεσηκωμοί δεν έρχονται κατά παραγγελία) το κόμμα βγήκε χαμένο κι απογοήτευσε πολύ κόσμο.
Δε φωνάζουμε τίποτα για κουμή, κανελλοπούλου, τεμπονέρα (πολύ κακώς, ειδικά για τον τελευταίο) αλλά έχουμε σύνθημα για πέτρουλα και λαμπράκη και δε βλέπω πού είναι το κακό. Προσωπικά πάντως είμαι πολύ περήφανος που μόνο εμείς κάνουμε κάτι για τους νεκρούς του μάη του 36 σε ετήσια βάση (έστω κι αυτή τη μικρή επετειακή πορεία με την κατάθεση στεφάνου).
Το ζουμί σε όλα αυτά για να μην χανόμαστε δεν είναι ότι συγκρίνουμε ανόμοια μεγέθη, αλλά ότι ούτε τα συνθήματα ούτε οι επετειακές πορείες είναι απαγορευμένες τακτικές που δε βλέπουμε με καλό μάτι.
Δε βλέπω γιατί δεν ισχύει το ίδιο και σήμερα ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του παιδιού και τον ξεσηκωμό μεγάλου μέρους της νεολαίας.

Δευτερεύουσες κι οι υπόλοιπες παρανοήσεις.
Τη βία την ανέφερα μόνο για να δείξω ότι το κιλελέρ ήταν αυτονόητα εξέγερση σε αντίθεση με τα μπλόκα, τα οποία ήταν μάλλον στατικά και αμυντικού χαρακτήρα (ακόμα κι έτσι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι άλλο αν δεν έληγε τόσο νωρίς και άδοξα ο πρώτος γύρος τους).
Κατά τα άλλα ως μορφή βίας για το δεκέμβρη, μετράω το βίαιο ξέσπασμα της νεολαίας που πέρα από το δεκέμβρη εκφράστηκε από ένα κομμάτι της και με μπάχαλα. Δεν ήταν πράκτορες της ασφάλειας όλοι όσοι ήταν στα επεισόδια εκείνες τις μέρες (άλλο πράγμα αν θεωρούμε ότι όπως εκφράστηκε σε αυτή τη μορφή ήταν αδιέξοδη, ή αντικειμενικά προβοκατόρικη κτλ).
Για τους αναρχικούς μπορείς να ξαναδιαβάσεις το αρχικό κείμενο εν είδει εισήγησης να δεις αν σε καλύπτει. Από εκεί και πέρα κινήθηκα παράλληλα με την κουβέντα, λογικό δεν είναι; Και θεωρώ ακόμη πιο λογικό οι αναγνώστες αυτού του μπλοκ να κάνουν τα περισσότερα σχόλιά τους για το κόμμα. Για τον συν πχ δεν είπα απολύτως τίποτα, γιατί με απασχολεί ελάχιστα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στο θέμα για τα δημοκρατικά δικαιώματα χάνω τον ειρμό της σκέψης σου σε περισσότερα από ένα σημεία. Στα υπόλοιπα που καταλαβαίνω, δεν ξέρω αν έρχομαι στα λόγια σου, πάντως με βρίσκεις σύμφωνο.
Στο τέλος ωστόσο εξακολουθώ να έχω την αρχική απορία.
Το πάγιο αίτημα του κόμματος για εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας είναι γελοίο κι ουτοπικό; (δεδομένου ότι δεν υπάρχει δημοκρατική καταστολή και χωρίς καταστολή δεν υπάρχει αστικό κράτος). Το –ψηφισμένο από συνέδριο της οργάνωσης- αίτημα για την κατάργηση των ματ;
Είναι σε κάθε περίπτωση αιτήματα που ξεφεύγουν από τον αστικοδημοκρατικό ορίζοντα κι αν με αυτό τον τρόπο συσπειρώνουν τον κόσμο σε μια λογική που συνδέεται και με την προοπτική αλλαγής της κοινωνίας, τόσο το καλύτερο.
Αλλά αν ισχύει αυτό, με ίδια μέτρα και σταθμά κρίνουμε και τα συνθήματα των άλλων, έτσι δεν είναι;

Κλείνω με κάτι που υπονόησα και στην αρχή.
Μέχρι τώρα προτεραιότητά μου ήταν να απαντάω στα σχόλιά που γράφεις. Επειδή όμως δε γράφω με ρυθμούς καρβέλα (κι αυτό δεν είναι υπονοούμενο) και μου παίρνουν αρκετή ώρα τόσο τα σχόλια, όσο και τα κείμενα, από αύριο θα δώσω προτεραιότητα στα δεύτερα, γιατί προτιμώ να ανανεώνω συχνά το μπλοκ κι ήδη το έχω αναβάλει μια βδομάδα τώρα.
Οπότε απογοητεύοντας το σπαρίλα, δηλώνω κάτι σαν αποχώρηση λίγο πριν τον ένδοξο στόχο των εκατό (εκτός κι αν δω κάτι συνταρακτικό που θα με βάλει σε πειρασμό). Εννοείται ότι όλοι οι άλλοι έχουν το ελεύθερο να συνεχίσουν και να πιάσουν το στόχο του σπαρίλα.
Αυτές οι μέρες είναι του αλέξη, ο κάποιος θα πει την τελευταία λέξη…

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Συνεχίζοντας από εκεί που έμεινα χθες και επειδή δεν απάντησα σε ένα σοβαρό ερώτημα του απολιθώματος, επανέρχομαι. Ρωτήθηκα αν θεωρώ γελοίο το αίτημα του εκδημοκρατισμού των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, επειδή η καταστολή είναι αχώριστη από το αστικό κράτος. Η απάντηση είναι, κατηγορηματικά, ΟΧΙ δε θεωρώ καθόλου γελοίο το αίτημα.

Το ζήτημα, σύντροφέ, είναι (ως συνήθως στις μεταξύ μας συζητήσεις) τι είναι ο εκδημοκρατισμός. Με βάση τη θεωρία μας και το σκεπτικό που σου έγραψα στα προηγούμενα σημειώματα, εκδημοκρατισμός γενικά είναι η θέσπιση ή η αποκατάσταση των αστικοδημοκρατικών αρχών και κανόνων σε κάποιον (ή στο σύνολο αν μιλάμε εντελώς γενικά) της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Σε ό,τι αφορά τα σώματα ασφαλείας και το στρατό, το περιεχόμενο του εκδημοκρατισμού αφορά την κατάργηση όλου του "ειδικού" νομοθετικού πλαισίου που αφορά την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος ή δίνει στα σώματα ασφαλείας την κάλυψη να παραβιάζουν αστικοδημοκρατικές ελευθερίες. Για να μην αραδιάζω αιτήματα (κι επειδή συμφωνώ με όσα έγραφε το απολίθωμα για τη χρήση χημικών κλπ.), παραπέμπω απλά στο αναλυτικό διεκδικητικό πλαίσιο που διατύπωσε το ΚΚΕ με την ανακοίνωση του ΠΓ, τον Οκτώβρη του 2009.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Για να εξηγήσω καλύτερα το σκεπτικό μου, σύντροφοι, σημειώνω ότι στο κείμενο αυτό του ΠΓ διαβάζουμε το αίτημα: "κατάργηση των ειδικών επίλεκτων κατασταλτικών σωμάτων". Αυτό ΔΕΝ σημαίνει (κατά τη γνώμη μου και δε θεωρώ τυχαία τη διατύπωση) ότι το κόμμα μιλά για διάλυση των ΜΑΤ. Εδώ, ο όρος "κατασταλτικό σώμα" τίθεται με κριτήριο τον τυπικό σκοπό της ίδρυσης του. Να εξηγήσω τη διαφορά: το συνδικαλιστικό της ασφάλειας είναι κατασταλτικό σώμα από την ίδια του την ίδρυση, διότι έχει σαν στόχο την παρακολούθηση μιας τυπικά νόμιμης (από αστικοδημοκρατική σκοπιά) κοινωνικής δραστηριότητας, όπως ο συνδικαλισμός. Δηλαδή ο ίδιος ο σκοπός ίδρυσής του είναι έξω από τον τυπικό λόγο ύπαρξης της αστυνομίας στην αστική δημοκρατία, αποτελεί ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ της αστικής δημοκρατίας. Εδώ δε χωρά καμία αμφιβολία ότι η κατάργηση του μηχανισμού αυτού είναι σαφέστατα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ αίτημα.

Τα ΜΑΤ, αντίθετα, είναι το τμήμα εκείνο της αστυνομίας που είναι επιφορτισμένο να επιτελεί ένα από τα τυπικά καθήκοντά της στην αστική δημοκρατία, που είναι η δημόσια τάξη. Το πως αντιλαμβάνεται η αστική τάξη και το κράτος της την "τάξη" (όπως και το έγκλημα, την εθνική προδοσία κλπ.) και πως το προλεταριάτο, αυτό είναι ΤΑΞΙΚΟ και όχι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ζήτημα. Αντίθετα, το νομοθετικό πλαίσιο που δίνει στα ΜΑΤ (όπως και στα υπόλοιπα τμήματα της αστυνομίας) τη δυνατότητα να "επιτηρούν" διαδηλώσεις, να χρησιμοποιούν σφαίρες από καουτσούκ κατά διαδηλωτών κλπ. στρέφεται κι αυτό κατά συγκεκριμένων αστικοδημοκρατικών ελευθεριών και, συνεπώς, η κατάργησή του (του νομοθετικού αυτού πλαισίου δηλαδή) είναι ΕΠΙΣΗΣ δημοκρατικό αίτημα. Έτσι βλέπουμε σαν Κόμμα το ζήτημα του "εκδημοκρατισμού" της αστυνομίας και ούτε πόντο περισσότερο.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Όμως, η διάλυση των ΜΑΤ (όπως και της αστυνομίας γενικότερα - η "παραλλαγή" του "αφοπλισμού" στην ουσία ισοδυναμεί με διάλυση) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ, γιατί η ύπαρξή της δεν παραβιάζει ΠΟΥΘΕΝΑ το πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Φυσικά, για τους κομμουνιστές και τους συνειδητούς εργάτες είναι σαφές ότι όχι μόνο τα ΜΑΤ (και γενικά η αστυνομία), αλλά ΚΑΘΕ μηχανισμός τέτοιου τύπου μπορεί ΚΑΙ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ κατασταλτικά, όταν η ταξική πάλη το απαιτήσει, για την υπεράσπιση της αστικής εξουσίας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ του τι επιτρέπει και τι απαγορεύει το θεσμικό πλαίσιο. Ακόμα και η πυροσβεστική δε χρησιμοποιείται με τις μάνικες για να διαλύονται οι διαδηλώσεις; Μήπως το λιμενικό δε χρησιμοποιήθηκε μαζικά ενάντια στους ναυτεργάτες στην απεργία τους; Ο ουσιαστικός καταπιεστικός ρόλος των μηχανισμών αυτών απορρέει από τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και όχι από το νομοθετικό πλαίσιο. Η διάλυση των μηχανισμών αυτών, ξαναλέω, είναι βασικό καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως και η αντικατάστασή τους με τους δικούς της κατασταλτικούς μηχανισμούς, που θα στρέφονται ενάντια στην αστική τάξη που ανατράπηκε και στην αντεπανάσταση.

Ένα τελευταίο. Το απολίθωμα πολύ σωστά λέει ότι ο αγώνας ενάντια στην καταστολή αποτελεί βασικό μέτωπο πάλης και συσπείρωσης δυνάμεων, πυλώνας οικοδόμησης του α-α μετώπου. Κι αυτό γιατί με τα αιτήματά του (όπως και με τα άιτήματα όλων των άλλων μετώπων πάλης) επιτυγχάνεται η κοινή δράση των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Τα δημοκρατικά αιτήματα που περιγράφει το κείμενο του ΠΓ ανταποκρίνονται πλήρως σ'αυτή την ανάγκη. Όμως οι κοινωνικές αυτές δυνάμεις δεν έχουν ενιαία αντίληψη και συμφέρον για το ζήτημα της εξουσίας. Και επειδή καμία πολιτική γραμμή δεν είναι πλήρης αν δεν παίρνει θέση στο ζήτημα της εξουσίας, ήδη από το 16ο συνέδριο έχουμε ξεκαθαρίσει ότι, επειδή στο ζήτημα του ταξικού χαρακτήρα της εξουσίας δεν ταυτίζονται οι θέσεις των κοινωνικών δυνάμεων του α-α μετώπου, η ελάχιστη γραμμή συμφωνίας στο θέμα αυτό είναι η διατύπωση του στόχου για ριζική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας και όχι απλά η κατάκτηση της κυβέρνησης, αλλαγή που εμείς θα επιδιώξουμε και θα παλέψουμε να πάρει τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. Συνεπώς, οι πλευρές που συνδέονται με τον ταξικό χαρακτήρα της εξουσίας για την οποία παλεύουμε, όπως είναι και η διάλυση των ΜΑΤ, δε μπορούν είναι στόχοι του α-α μετώπου, στο βαθμό που το ίδιο το μέτωπο δεν έχει ενιαία θέση σχετικά με το ζήτημα αυτό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, ρε άντε βρείτε ένα ρεύμα σαν το σπαρίλα.
Ούτε κόμμα, ούτε αναρχία, το δρόμο το δείχνει η ανταρσύα.

Ο σπαρίλας κι οι σύντροφοί του προσπάθησαν να υπερβούν διαλεκτικά το δίλημμα μπάχαλα ή οργάνωση.
Έβαλαν ως στόχο τα οργανωμένα μπάχαλα, αλλά τελικά κάτι πήγε λάθος στη συνταγή και τους προέκυψε οργάνωση-μπάχαλο.
Συμβαίνουν αυτά και στα καλύτερα μεταλλαγμένα...

Ανώνυμος είπε...

Ε, ας έβαζες αυτό το σύνθημα ρε κάποιε το δεκέμβρη. Γιατί δεν το έβαλες για τα ματ;

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

Ανώνυμε, δεν κατάλαβα τι εννοείς. Η συζήτηση έγινε για να τεκμηριώσω ότι (ανεξάρτητα αν θες από το δεκέμβρη, το νοέμβρη ή τον ιούνη), τα συνθήματα του "αφοπλισμού της αστυνομίας" και της "διάλυσης των ΜΑΤ" δεν είναι σωστά. Κατανοώ αυτό που είπαν κάποιοι σύντροφοι (μέχρι και πριν μερικά χρόνια όντως υπήρχε το αίτημα στα ντοκουμέντα της ΚΝΕ), αλλά νομίζω ότι η καινούργια διατύπωση (που δεν περιλαμβάνει τα ΜΑΤ) είναι πιο σωστή και δεν αποπροσανατολίζει.

Αυτό δεν έχει να κάνει ειδικά με το δεκέμβρη. Απλά το είπα για να τεκμηριώσω τις πολιτικές μας διαφωνίες με τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων του "κυριακοδεύτερου". Πάντως, το δεκέμβρη το κόμμα συμμετείχε στις κινητοποιήσεις (τη Δευτέρα) με χωριστή διαδήλωση που αποτύπωνε και τον διαφορετικό δικό του προσανατολισμό, μεταξύ άλλων και στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της καταστολής.

Απολίθωμα, παίρνω την πάσα για μια τελευταία "πενιά" και πάω κι εγώ στα δικά μου:

Το νήμα η εργατική τάξη δεν το έπιασε γιατί, όσο κι αν μας στενοχωρεί αυτό, η πλειοψηφία της είναι εγκλωβισμένη στην αστική πολιτική. Με την έννοια των γενικών καθηκόντων της ταξικής πάλης, αυτό είναι ευθύνη του κόμματος να ανατραπεί. Δεν κρίνεται όμως σε ένα 3ημερο, μην τρελλαθούμε κιόλας. Η συμπόρευση του εργατικού με το νεολαιίστικό κίνημα ως πολιτική κατεύθυνση είναι βασικό συστατικό της γραμμής του ΚΚΕ (και κατηγορείται γι αυτό από τους γιούχου κλπ.). Τέτοια συμπόρευση όμως για να γίνει, με την έννοια που το βάζει το απολίθωμα, απαιτεί άλλους συσχετισμούς και στο εργατικό και στο νεολαιϊστικο κίνημα. Σε ένα δεδομένο ξέσπασμα, όταν δεν τους έχεις τους συσχετισμούς (και για λόγους αντικειμενικούς αλλά όχι μόνο), η συμμετοχή με όρους ουράς όχι μόνο δε βοηθά να προωθήσεις τη δική σου γραμμή, αλλά νομιμοποιεί την πίεση του εχθρού στις δικές σου δυνάμεις. Η διακριτή πολιτικά και οργανωτικά συμμετοχή το δεκέμβρη (τη Δευτέρα και στην απεργία μετά από λίγες μέρες), ήταν μονόδρομος. Εν πολλοίς, το ίδιο είναι και σήμερα. Από εκεί και πέρα, η πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών και στη νεολαία και στην εργατική τάξη όπως είπε και το απολίθωμα συνεχίζεται.

Συμφωνώ ότι ο προβληματισμός αφορά στο τι μπορεί να μείνει θετικό για το κίνημα από αυτό το μαζικό αγωνιστικό ξέσπασμα των μαθητών. Διαφωνώ όμως ότι το κόμμα δεν είχε άποψη πάνω σ'αυτό. Στην ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία (http://www.kke.gr/anakoinoseis_grafeioy_typoy/anakoinosh_toy_grafeioy_typoy_me_aformh_th_symplhrosh_enos_xronoy_apo_th_dolofonia_toy_16xronoy_mathhth?morf=1&tab=1) γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στο θέμα. Πέρα από αυτό σου κατέθεσα και ένα συμπληρωματικό σκεπτικό που στάθηκε στις ευρύτερες επιδιώξεις κύκλων της αστικής τάξης και της πρεσβείας των ΗΠΑ, αναφορικά με το Πολυτεχνείο. Σε κάθε περίπτωση, οι επέτειοι κρίνονται από το πολιτικό τους περιεχόμενο. Και για το περιεχόμενο του δεκέμβρη, τη γνώμη μου στην είπα.

Όσο για το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει ή έχασε, στην πολιτική τα πράγματα δεν κρίνονται πάντα εκ του αποτελέσματος. Περιορίζομαι σ'αυτό για να μην ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση για τους όρους με τους οποίους το αντιλαμβάνεται κανείς το "αποτέλεσμα". Πάντως, εδώ υπάρχει και θέμα εξέτασης του γενικού και του ειδικού. Δε συμφωνώ καθόλου ότι γενικά βγαίνεις χαμένος. Βγαίνεις χαμένος (αν βγαίνεις) σε συγκεκριμένους χώρους και για συγκεκριμένους λόγους, η αναζήτηση των οποίων δεν είναι ζήτημα της εδώ κουβέντας. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι επικεντρώνουμε σε λάθος θέμα, σχετικά με την τακτική. Το πως την εφαρμόζεις και με τι πληρότητα την υποστηρίζεις με την υπόλοιπη δουλειά σου, στο χώρο ευθύνης σου, είναι το πιο κρίσιμο θέμα της περιόδου κατά τη γνώμη μου.

Με αυτά κλείνω κι εγώ την κουβέντα. Χρήσιμη ήταν...

KOMMANTO είπε...

Σκεπτόμενε,

οι γιούχου πάντα προωθούσαν το φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης και το μέτωπο παιδείας-εργασίας.Και βέβαια δεν κατηγόρησαν ποτέ το κόμμα σου για το συστατικό στοιχείο της γραμμής σου που αναφέρεις διότι είτε δεν ήσασταν στις φοιτητικές συνελεύσεις(δεκέμβρης) είτε όταν ήσασταν λέγατε να πάμε για εξεταστική( Μάης 2006).

sparilas

έχεις δίκιο για το ευφωνικό ν.Υπάρχει σκεπτικό όμως.Διότι στο "τη παλεύεις" υπάρχει έντονη η βορειοελλαδίτικη ένταση του λλλ.Και αν΄προσθέσουμε και το ευφωνικό πάμε για ιδιωματισμό στο τετράγωνο...

Εμπρός, αταλάντευτα για τον στόχο της κατοστάρας.Αν συμβεί θα αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του μπλογκ???

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλώς. Να μας ξανάρθεις.
Τον επίλογό μου δεν τον έκανα για να κλείσω την κουβέντα. Οι υπόλοιποι μπορούν να τη συνεχίσουν.
Έξι σχόλια έμειναν εξάλλου για το ρεκόρ...

Ανώνυμος είπε...

ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ

KOMMANTO είπε...

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_25/i25_p17_agents.html


Για δείτε κιαυτό.
Πολύ σοβαρή ανάλυση-αφιερωμένη στον Σκεπτόμενο φυσικά, που είμαι σίγουρος πως από το ύφος και μόνο του λόγου των συντρόφων θα πάθει πολιτισμικό ΣΟΚ- και πολύ σοβαρή και απο προλεταριακές θέσεις ανάλυση συνολικά για τον Δεκέμβρη σε όλο το τεύχος.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

ΕΚΑΤΟ, ΕΚΑΤΟ ,,,,,ΚΑΤΟΣΤΑΡΑ ..ΕΚΑΤΟ!!! (εβαλα και εγω το λιθαρακι μου)

καλο μου κομμαντο και να θελαμε να πηγαιναμε στις συνελευσεις του δεκεμβρη-που ειχε γινει μοδα,που πας??παμ'συνελευση- δεν μας αφηνανε τα φρικια ουτε απεξω απο το πολυτεχνειο να περασουμε!!!
γεια σας!!!!

Ανώνυμος είπε...

@Kommanto

den moiazei mono o epanastaths me ton praktora,alla kai h dialektikh me th sofistikh.

an sokarese me to ufos ,h nomizeis oti kapoios 8a sokaristei 8a prepei na se enhmerwsw oti emena prosopika mou 8umizei kai ligo thn efhmerida ka8hmerini stis pio skwteines grammes tou daimona tou tupografeiou ths persi to dekemvrh.
An eprepe na to ekfraseis pio sosta 8a eprepe na peis oti to keimeno prokalei anagoula.omws gia na to ekfraseis prepei 1o na eisai epanastaths kai 2o na eisai kapws apeiros.ego apla enniwsa kapoia amelitea tsimpimata.
Esy profanws to mono pou eixes na peis ontas ektos ad hoc katastashs itan mia pozeradikh genikothta.

to keimeno einai gia ta baza.
peta ton mister 8eama kai piase hegel an kai to provlima me thn dialektikh einai oti gia na thn katalaveis den prepei na sai koutoponiros kai auto einai to pio duskolo shmeio ths.

KOMMANTO είπε...

Έγινε, προκαλεί αναγούλα.Αλλά εμένα μαρέσει πολύ και το ύφος και η ανάλυση που κάνει.
Εσύ που διαβάζεις και Χέγκελ πές μας κάποια αντεπειχηρήματα γι'αυτά που γράφουν οι σύντροφοι προλετάριοι(όχι ότι είναι "για τα μπάζα"-αυτό είναι υπό εξέταση) μπας και φτάσει στην κατοστάρα το σχολιόμετρο.

-κανόνισε ναναι σεντόνι,και βγάλτο σε δύο μέρη να πάρεις και την αίγλη νασαι ο πρώτος που θα κόψει το νήμα-
Μπορείς να κάνεις και παραπομπές στο κείμενο,τόχω σε έντυπη μορφή

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

μόλις έκανα το εκατοστό σχόλιο, τι κερδίζω;

Ανώνυμος είπε...

@kommanto

Ti parapompes kai mlkies k epixeirhmata les?
prepei na eisai polu elefantas,afelhs eite kai ta 2 gia na prospa8eis na apodei3eis me sentonia oti den eisai.
ama 8es parapombi nte kai kala pare to keimeno ws olon kai meta peta to,h kratato gia na 8umasai kapote to epipedo ths kritikhs sou ikanothtas.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

προσπάθησα να μπω στο link που μου έδωσε ο κομμάντο, αλλά μου βγάζει συνεχώς κάποιο error. Ξέρει κανείς τι συμβαίνει;

Ανώνυμος είπε...

exei poly plaka pws asxoleiste ola ta knitakia me to dekemvrh enw den exete kamia douleia mayton.xairomai pou arketoi apo sas katalavan thn aparadekth stash tou kommatos sas.kati einai kiayto.
@kapoios pou skeftetai:
eisai entelws gia ton poutso file!!!
psofa kai stamata na les mlkies sta mikra knitakia pou mallon skeftontai parpanw apo sena