Φεύγουν οι (υπερ)βάσεις που μένουν

Στο πεζοδρόμιο της στουρνάρη ο κόσμος βαρούσε ενέσεις σε δημόσια θέα. Αλλά εμείς πηγαίναμε για πιο σκληρά πράγματα. Την τριήμερη συνδιάσκεψη της οκδε σπάρτακος. Όπου, αν κατάλαβα καλά, η πρώτη μέρα είναι ανοιχτή σε όλους, όπως κάνουμε εμείς στο συνέδριο.

Μπαίνοντας στο γκίνη με μιάμιση ώρα καθυστέρηση προλάβαμε την εισήγηση του οικοδεσπότη (μια χαρά το πήγαμε) που μιλούσε για την ανταρσύα, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (δσ1) και τις διασπαστικές συγκεντρώσεις (δσ2). Η πρώτη υποδιαίρεση δεν είναι ακόμα ώριμο να εφαρμοστεί όσο υπάρχει η δεύτερη. Θα ωριμάσει όταν πάρουνε τους συσχετισμούς για ενωτικές συγκεντρώσεις (εσ με τη γσεε) γιατί έχουμε και μια στρατηγική να υπηρετήσουμε (το ενιαίο μέτωπο των τροτσκιστών).
Αυτή είναι η διαλεκτική του δσ1. Όχι με αυτή τη διατύπωση, αλλά αυτό εννοούσε ο οικοδεσπότης.

Στο τέλος του δρόμου μας περίμεναν σοφές απαντήσεις στα σκοτεινά υπαρξιακά της ανταρσύα: αυτοτέλεια αντί διάχυσης, οργανώσεις αντί για τάσεις, διπλή κάρτα μέλους και μοντέλο ομοσπονδίας.
Οι συριζαίοι που μίλησαν στη συνέχεια είπαν ότι η ίδια ακριβώς κουβέντα περί δομής γίνεται και στο σύριζα. Κάτι σαν κάλεσμα –στην οκδε και γενικώς- να αφήσουν το σύριζα του εξωκοινοβουλίου και να έρθουν στον αυθεντικό, όπου υπάρχει ψωμί και για τις συνιστώσες.

Εμένα πάλι μου θύμισε την κουβέντα για το σχέδιο ανάν.
Ομοσπονδία ή συνομοσπονδία; Επαναστατική μειοδοσία και ξεπούλημα στο σεκ; Ή μήπως διαίρει και βασίλευε δια της ενώσεως με το ναρ διαιτητή κι επικυρίαρχο;
Μέχρι πρόσφατα πάγια θέση ήταν η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με αυτοτέλεια του κεκτημένου του μερα, βάση των ψηφισμάτων του οηε. Αλλά οι ηγεσίες επέβαλαν τεχνητά κι από τα πάνω την ένωση και την πασπάλισαν με επίκληση στη θέληση της βάσης, της οποίας το Όχι φοβήθηκαν και γι’ αυτό απέφυγαν δημοψηφίσματα κι ολομελειακές διαδικασίες.
Αυτό όμως δε θα περάσει έτσι!
Να ανοίξει τώρα ο φάκελος της κύπρου (και στην εξεταστική να μπει ο γιος του κάππου)!
Με τη βάση ενάντια στις βάσεις του γκαργκάνα.
Μέρα ενιαίο ανεξάρτητο.

Για να μπουν κι οι ανένταχτοι στην εξίσωση, είπε ο σπαρτακιστής, πρέπει να προεικάζεται η αυτενέργεια κι η αυτοοργάνωση στις δομές της ανταρσύα. Βασικά δηλ να μην έχει δομές. Μόνο δομιστές και αλτουσεριανούς δομομαρξιστές.

Μια οργάνωση νέου τύπου πρέπει να έχει στοιχεία από την κοινωνία του μέλλοντος. Αυτοθυσία και συντροφικότητα πάνω απ’ όλα. Αλλά ως διαμεσολάβηση δε μπορεί να είναι ακριβής μικρογραφία της. Έχει δομές, ιεραρχία κι έναν τύπο γραφειοκρατίας (νέου τύπου). Αλλιώς γίνεται ένα με το κίνημα και δεν έχει λόγο διακριτής ύπαρξης (που για κάποιους αντάρτες είναι υπό συζήτηση).

Όλοι οι ομιλητές έβαλαν θέμα υπέρβασης των δομών της ανταρσύα. Την οποία ο καθένας εννοεί διαφορετικά, αλλά δεν έχει (ακόμα) τους συσχετισμούς να την επιβάλει και στους υπόλοιπους. Μόνο δύο εξ αυτών είπαν πως το ζήτημα της δομής είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό.
Με άλλα λόγια η δομή υπηρετεί το πολιτικό περιεχόμενο, δεν το δημιουργεί. Το βασικό πρόβλημα της ανταρσύα δεν είναι ότι η συμμαχία κλείστηκε από τα πάνω ερήμην της βάσης, αλλά η συγκολλητική βάση πάνω στην οποία κλείστηκε.

Αλλά η δομή έχει μια σχετική αυτοτέλεια. Κι αυτό δε φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Ο δσ1 σημαίνει δημοκρατία στη συζήτηση, ενότητα στην πράξη. Κι αυτό δεν αλλάζει ως αρχή αν παίξουμε λίγο με το δίπολο και τη δομή. Κάθε εποχή πρέπει να φτιάχνει το δικό της καλούπι.

Μετά τον εισηγητή έπαιξε μια διεθνιστική νότα του αλέξ κριβίν, καλεσμένου απ’ το γαλλικό νουβό παρτί, που όπως μας είπε άργησε λόγω χιονοθύελλας, αλλά δε φταίει το νουβό παρτί γι’ αυτό (γαλλικό, αντικαπιταλιστικό χιούμορ).

Μας είπε ότι πριν λίγα χρόνια, αν κάποιος δήλωνε αντικαπιταλιστής στη γαλλία τον έλεγαν τρελό ή γέρο. Εμείς εδώ τον λέμε σεκίτη.
Αρχικά, λέει, ήταν 140 άτομα σε όλη τη γαλλία, τώρα όμως αριθμούν 8 χιλιάδες μέλη που πληρώνουν τακτικά τις συνδρομές τους. Παρηγοριά στον σπαρτακιστή μάλλον. Αλλά είναι ζήτημα αν φτάνουν τα 140 τα μέλη της οκδε σπάρτακος στην ελλάδα.

Μας εξήγησε τη θετική σημασία της εκλογικής ανόδου των πρασίνων κι ότι δεν πρέπει να θεωρούμε χαμένη τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά στην ελλάδα που διατηρεί οργανικές σχέσεις με την εργατική τάξη.
Κι έκλεισε μιλώντας για την ελληνική ανορθογραφία, την ιδιαιτερότητα της ελλάδας που αποτελεί το λασκαρισμένο (sic) κρίκο στην αλυσίδα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Αναρωτιέμαι πόσοι καταλάβαιναν εκεί μέσα ότι η περίφημη αυτή ιδιαιτερότητα συνδέεται βασικά με το «σταλινκό» κκ που έμεινε σταθερό και δε μεταλλάχτηκε. Ότι τα διάφορα νουβό παρτί ευδοκιμούν ακριβώς εκεί που χρεωκόπησαν τα παραδοσιακά κκ (παραλίγο κι εδώ, αλλά ευτυχώς δεν). Κι ότι οι έλληνες είναι πολύ τυχερoί που δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός τυπικού κι ενός εναλλακτικού σύριζα (όπως στη γαλλία).

Ο μόνος ανένταχτος που μίλησε ήταν ο παπαδάκης (δικηγόρος, υποψήφιος της ανταρσύα) που πιο πολύ ως προσωπικότητα πήρε το λόγο, παρά ως ανένταχτος.
Μίλησε κι αυτός για την υπέρβαση, υπέρ ενός συσπειρωσιακού μοντέλου με αιρετούς κι ανακλητούς και αυτοαναίρεση των οργανώσεων.
Κι άφησε σπόντα για την απουσία των μουλάδων και τους κενούς νοήματος διαχωρισμούς, ειδικά από τη στιγμή που τρώνε ξύλο από τους σταλινικούς του κκε. Δεν ξέρω αν έβαλε μέσα και την κοε που δεν την άφησαν οι αντι-σταλινικοί να μιλήσει στο σπόρτιγκ.

Μετά πήραν το λόγο με αλφαβητική σειρά οι οργανώσεις, αλλά την αραν την έριξαν και την έβαλαν δεύτερη μετά την αρας. Αυτές οι δύο κι ο ναρίτης εκπρόσωπος, κάναν λόγο για όσμωση με τις μάζες, τα κινήματα και τις κινήσεις πόλεων. Το τελευταίο ειδικά το πρόφεραν με ευλάβεια, σα να μιλούσαν για αντάρτικο πόλεων.
Εν τω μεταξύ μια μυστήρια μορφή με παλαιστινιακό έκοβε βόλτες γύρω από το προεδρείο.

Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι το αρκτικόλεξο ανταρσύα κινδυνεύει να έχει την τύχη του εαακ. Το ορθόδοξο είναι η ανταρσύα. Αλλά οι αλτουσεριανοί, έλεγαν το ανταρσύα κι οι συριζαίοι ο ανταρσύα, που με συγκίνησε πολύ γιατί μου θύμισε το απολίθωμας του σήφη σταλινάκη. Τουλάχιστον υπάρχει συμφωνία στον αριθμό. Προς το παρόν.
Μένει να δούμε τι σημαίνει το καθένα και τι πολιτικό σκεπτικό κρύβει πίσω του. Κι ο τύπος με το παλαιστινιακό συνέχιζε να κόβει βόλτες.

Την πιο σωστή τοποθέτηση την έκανε ένας σταλινικός. Δηλ ο εκπρόσωπος του εκκε.
Να προχωρήσει η ανταρσύα, αλλά χωρίς βιασύνες και κουκουλώματα.
Αυτό είναι. Ούτε κουκούλες, ούτε γραβάτες. Η βαριά ανάλυση του ελαφρού για το δεκέμβρη αποκτά άλλο βάθος και νόημα.
Ποιος τον ακούει όμως; Μια ζωή με τις κουκούλες πάνε οι αντάρτες.

Ναι, αλλά παλιότερα το εκκε είχε σχέσεις με κάτι τούρκους που αποδείχτηκαν χαφιέδες, μου είπε ο διπλανός. Κι έτσι γνώρισα τον αβράμη, που ελπίζω να μη με περάσει για χαφιέ μετά από αυτό το κείμενο.
Την ίδια στιγμή ήταν φως φανάρι πως ο μυστήριος κάτι τρωγόταν να κάνει.

Ο αβράμης είναι οικοδόμος απ’ την τουρκία και ζει αρκετά χρόνια στην ελλάδα. Πρώτα στο σεκ, στη διάσπαση με τη δεα, ώσπου διαφώνησε με το σύριζα κι έφυγε στην οκδε σπάρτακος μαζί με άλλους συντρόφους που κάθονταν στη γωνία και μου τους έδειξε. Κάτι σαν το ενιαίο μέτωπο ιουδαίας από τη ζωή του μπράιαν.

Ο αβράμης είχε όρεξη για κουβέντα και με βομβάρδισε με πληροφορίες.
Για τον κερκυραίο κομμουνιστή ανανεωτή που ήταν κάποτε υποψήφιος με το κόμμα στην άλφα αθήνας και βγήκε να μιλήσει με την κανέλλη σε συγκέντρωση στο κολωνάκι.
Για έναν πρώην σύντροφό του που πήγαινε πάντα με τη γραμμή και τον φώναζαν ναιναίξ.
Και για μια φορά που ήθελε [ο ίδιος] να μιλήσει απλά κι αντί για προλαλήσαντες είπε, οι σύντροφοι που λάλησαν πριν κι είδε τους γύρω του να πέφτουν κάτω απ’ τα γέλια.

Με ρώτησε αν ήμουν σύντροφος, ζορίστηκα, του είπα μέσες άκρες την αλήθεια (κολλημένος με την πρώην) και μου απάντησε ότι ζηλεύει την οργάνωση που έχει το κόμμα. Η πιο σωστή κουβέντα που άκουσα τόση ώρα εκεί μέσα για εμάς.
Και παρόλο που του ‘χα πει –στρογγυλεμένη έστω- την αλήθεια ένιωθα πως θα ‘βγαινε απ’ τη γωνία κάποιος απ’ τους προλαλήσαντες να πει τρεις φορές κικιρίκου.

Οι εργασίες της συνδιάσκεψης έκλεισαν με ένα διάγγελμα του μυστήριου που ήθελε να κλείσουν ταβέρνα για το μεσημεριανό διάλειμμα της δεύτερης μέρας.
Από την αρχή τρωγόταν να την πει...

Πέτυχα έναν εστιακό και βγήκαμε σφαιράτοι για καθαρό αέρα. Στο πεζοδρόμιο μόνιμο ντεκόρ οι προλαλήσαντες με τις ενέσεις.
Καλά εσείς λαλήσατε νωρίς. Αλίμονο σε όσους μένουν πίσω...

Υγ: το σνομπ των τελευταίων ημερών, οφείλεται σε έλλειψη πρόσβασης στο δίκτυο. Αυτές οι γραμμές γράφονται από ίντερνετ καφέ και μ’ έχει πιάσει το τσιγγούνικό μου για τα γαμησιάτικα που χρεώνουν.
Οπότε δικά μου σχόλια από βδομάδα μάλλον. Μπορείτε όμως να μιλάτε μεταξύ σας. Σφυροδρέπανο κονέκτινγκ πιπλ.