Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Παρουσίαση θέσεων

Το μπρεζνιεφικό απολίθωμα βαδίζει στα τυφλά και με επαναστατική απαισιοδοξία προς το 10ο συνέδριο της οργάνωσης. Η απαισιοδοξία πηγάζει απ’ το ένα βήμα μπρος δύο πίσω που έκανε η οργάνωση στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 9ο συνέδριο. Στο διάστημα αυτό η κε του μπλοκ έγινε ακόμη πιο ανώριμη ενισχύοντας τα οπορτουνιστικά χαρακτηριστικά της και την έμφυτη τάση της να μιζεριάζει.

Γιατί πίσω-μπρος; Γιατί δέκα χρόνια πριν, η οργάνωση μπήκε μπροστά, πρωτοπορία στο ‘κίνημα αρσένη’ κι είδε τα μέλη της να διπλασιάζονται ως το επόμενο συνέδριο. Στο μεσοδιάστημα από το ένατο ξέσπασαν άλλα δύο κινήματα, ένα φοιτητικό κι ένα κατά βάση νεολαιίστικο. Δεν εξετάζω πώς και γιατί, αν μπήκε εξ αρχής ή σύρθηκε. Η ουσία είναι πως δεν ήταν ίδια η συμβολή της. Κι αντί για σταχανοβίτικα πλάνα στη στρατολόγηση, έπεσε μπρεζνιεφική στασιμότητα.

Βάζει και το κείμενο κάποια πράγματα. Διαπίστωση αδυναμιών και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό όμως δεν είναι καινούριο. Ενενήντα χρόνια σοσιαλφασίστες είναι, με ένα διάλειμμα για Αλλαγή, δε θα τους μάθουμε τώρα. Το βασικό είναι εμείς τι κάναμε.
Και για το δεκέμβρη ούτε λέξη. Αλεζία; Ποια αλεζία;
Το μόνο χειρότερο από μια χαμένη ευκαιρία στο κίνημα, είναι οι χαμένες ευκαιρίες για κριτική κι αποτίμηση.

Μια σοβαρή αυτοκριτική θα ‘πρεπε να εξηγεί την κακή εικόνα για τις διαθέσεις του κόσμου τον μαϊούνη και να βάζει θέμα γραφειοκρατίας όπως το έπιανε ο μαρξ.
Ποιο είναι το τυπικό χαρακτηριστικό της;
Οι από πάνω γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από τις δομές γιατί μόνο αυτές εμπιστεύονται. Οι από κάτω όμως τους ενημερώνουν βάση της επίσημης γραμμής που έχει οριστεί από πάνω. Φαύλος κύκλος που αφήνει απ’ έξω του το καινούριο.
Κι αν κάτι στραβώσει φταίει η βάση, οι απ’ έξω και τα γεγονότα. Και βασικά ο χατζηπετρής.

Η γνωστή καραμέλα για τα γραφειοκρατικά κκ και τα στελέχη γραφειοκράτες; Όχι ακριβώς. Η έννοια δεν είναι μονοσήμαντα φορτισμένη. Κάθε οργάνωση/κόμμα είναι εκ των πραγμάτων μια μορφή γραφειοκρατίας που έχει όργανα και διοικείται (στη διάλεκτό μας καθοδηγείται). Μπορεί να είναι γραφειοκρατία νέου τύπου, όμως η ουσία δεν αλλάζει. Το κόμμα είναι μέσο, όχι αυτοσκοπός –κι ας το ξεχνάμε πολλές φορές.
Θέλει προσοχή να μη γίνει κάτι κλειστό και χάσει τη ζωντανή επαφή του με τον κόσμο. Αυτό το τελευταίο ήταν το ζητούμενο που έλειψε τότε.

Θα πει κάποιος, για στάσου ρε απολίθωμα, τι είναι πιο σημαντικό; Οι εκτονώσεις και τα ξεσπάσματα, ή να έχει συνέχεια ο αγώνας;
Με άλλα λόγια, τι απ’ τα δυο προτιμάμε; Μια ανηφορική ευθεία που θυμίζει το δρομολόγιο του σίσσυφου και καρδιογράφημα ασθενή χωρίς παλμό; Ή μια οροσειρά από κινηματικές κορυφές που την ακολουθεί ο γκρεμός;
Ψευτοδίλημμα. Το σημαντικό είναι η διαλεκτική τους.

Στο κίνημα διαμορφώνονται συσχετισμοί, συνειδήσεις, οι μέρες είναι γεμάτες, μετράνε περισσότερο. Οι αγώνες είναι σχολείο, εκπαιδεύουν τον κόσμο και τις πρωτοπορίες, μας ωριμάζουν για τη μεγάλη στιγμή. Που όταν έρθει, θα πάμε σαν έτοιμοι από καιρό, με λουλούδια στο χέρι, να της πούμε ό,τι κι ο οβελίξ στη φράμπαλα:
-Βφκστφτ…

Γι’ αυτό αναφέρω και τον αρσένη. Ως κίνημα τον άμεσο στόχο του δεν τον πέτυχε. Μπορεί όμως να πει κανείς ότι απ’ αυτόν τον αγώνα δε βγήκαν κερδισμένοι οι μαθητές κι η οργάνωση;

Αυτό δένει και με το βασικό στόχο που μπαίνει στην εισαγωγή.
Βάζουμε στο επίκεντρο του προβληματισμού πώς θα ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο η κνε ώστε να μάχεται στο πλευρό του κόμματος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Επειδή η ισχυροποίηση είναι ζητούμενο σε κάθε συνέδριο, το ποιοτικά καινούριο είναι αυτό το κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Να ετοιμαζόμαστε δηλ για τίποτα πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες; Γιατί με τις αδιάφορες πιάσαμε ταβάνι και μας έφαγε η ρουτίνα.

Οι θέσεις βέβαια άλλο εννοούν. Να μάθουμε να μαχόμαστε τόσο σε μη επαναστατικές συνθήκες (όπου η καθημερινή δράση δεν έχει θεαματικά αποτελέσματα) όσο και σε συνθήκες ανόδου του κινήματος (που μπορεί να φέρουν στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας).
Με παραπάνω έμφαση στις δεύτερες, λέω εγώ. Μην κάνουμε όλη τη δουλειά μυρμηγκιού και χύσουμε στο τέλος την καρδάρα με τις ψήφους.

Στην ίδια παράγραφο της εισαγωγής βρίσκουμε την πάλη για σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Τον κομμουνισμό τον συναντάμε και στο κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου ως νιότη του κόσμου.
Στην χώρα του βερμπαλιστάν όπου ο αγωνιστής φαίνεται από τα χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι και τις φορές που θα μιλήσει για επανάσταση, οι αναφορές αυτές στερούν ένα βασικό επιχείρημα του εξωκοινοβουλίου.

Η συνήθης κριτική του ανεξάρτητου πριν σε όλα τα κομματικά ντοκουμέντα (από εκλογικές διακηρύξεις μέχρι απλές ανακοινώσεις της κε) είναι καταμέτρηση λέξεων τύπου word που καταλήγει στο συμπέρασμα: ούτε μία, ή μόλις μία φορά στο κείμενο η λέξη κομμουνισμός.
Ενώ αν το βάλεις δέκα φορές σε μία σελίδα, λύνεις τα ξόρκια κι ο κομμουνισμός επικρατεί παγκοσμίως. Στο ιδρυτικό κείμενο του σπόρτιγκ πάντως μετά βίας αναφέρθηκε δυο φορές.

Η δεύτερη πιο συνηθισμένη κριτική είναι για τη λαϊκή εξουσία που θα έρθει χωρίς επανάσταση. Όμως δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός ή δεύτερος και τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό. Η επαναστατική εργατική εξουσία είναι προϊόν της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Πιο πάνω βέβαια μιλάμε καθαρά για δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά είναι τέτοια η χαρά του μέσου ναρίτη για το λεκτικό δάνειο που είναι έτοιμος να ξεχάσει όλες τις διαφορές μας.
Χαρά που γίνεται ενθουσιασμός στο επόμενο δάνειο με την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης στην ίδια παράγραφο.

Είδα κι έπαθα να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι πιο προωθημένο από το αντικαπιταλιστικό.
Είναι πιο ευρύ και δυο φορές αντικαπιταλιστικό γιατί τα μονοπώλια είναι η ουσία του ιμπεριαλισμού (άρα δυο φορές αντιιμπεριαλιστικό) κι ο ιμπεριαλισμός ο καπιταλισμός της εποχής μας. Σκέτο αντικαπιταλιστικό είναι τόσο ρηχό που πιάνει και τους σεκίτες.

Ξέρω επίσης πολλά αντάρτικα κείμενα που παρεισέφρησε λαθραία ο αντι-ιμπεριαλισμός για να εξιλεωθούν για παλιές αμαρτίες (γιουγκοσλαβία). Έτσι προέκυψε η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική γραμμή.
Αλλά αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;

Ριγμένη από αυτή τη στροφή βγαίνει η μ-λ αντι-ιμπεριαλιστική γραμμή. Η οποία όμως κερδίζει πόντους στο εξώφυλλο. Όπου το λογότυπο του δέκατου έχει σφυροδρέπανο αντί για μηδενικό (υπονοούμενο για το μπλοκ) και από πάνω ένα μικρό όμικρον σαν αστεράκι.

Η ιστορία με τα λεκτικά-πολιτικά δάνεια κι αντιδάνεια κρατάει από πολύ παλιά.
Από την εποχή που το πασοκ έκλεβε τα συνθήματά μας για να λεηλατήσει τον κόσμο του εαμ και (κατόπιν εκλογής) τα αποθεματικά των ταμείων.

Σήμερα ψαγμένοι αναλυτές ψάχνουν να βρουν πίσω απ’ τις γραμμές και τις διατυπώσεις, αλλαγές στη γραμμή του κόμματος (όπως τότε που το κρεμλίνο ανακοίνωνε ότι μια απόφαση πάρθηκε ομόψυχα που είναι άλλο πράγμα από την ομοφωνία). Κι είναι φορές που (θέλουν να) πιστεύουν ότι συνέβαλαν σε αυτό.

Θυμάμαι την χαρά κάποιων βαζιουλινίστας στο κείμενο της κε για το σοσιαλισμό που μιλούσε για πρώιμο κομμουνισμό. Ένα απλό τσιτάρισμα του λένιν, στα μάτια τους έπαιρνε διαστάσεις απόδειξης ότι στο κόμμα διαβάζουν λογική της ιστορίας κι επηρεάζονται.
Ένα είδος αυτοεπιβεβαίωσης ότι υπάρχουμε, μας προσέχουν. Πρέπει να είσαι πολύ κακός για να θες να χαλάσεις τέτοιες αυταπάτες.

Το κυνήγι του κρυφού νοήματος συνεχίζεται με σταχανοβίτικο ζήλο.
Είναι βεβαιωμένο ότι αν πάρει κανείς τις θέσεις τους συνεδρίου για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και τις βάλει να παίξουν ανάποδα ακούγεται το όνομα του συντρόφου με το μουστάκι και μια ομιλία του με βαριά γεωργιανή προφορά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τις δίνουμε μόνο σε σι-ντι κι όχι σε κασέτα.

Θυμίζει το μάθημα των κειμένων στο λύκειο, όπου ο καθένας πλειοδοτεί σε φαντασία και συνειρμούς μπας κι αρπάξει το βαθμό.
-Με αυτή τη φράση ο ποιητής θέλει να πει…
Εννιά στις δέκα ο ποιητής θα ‘βγαινε απ’ τα ρούχα του αν μπορούσε να ακούσει. Το άλλο ένα δέκατο είναι πράγματα που ούτε καν είχε σκεφτεί κι αν τα είχε υπ’ όψιν του εξαρχής θα έγραφε κάτι πολύ διαφορετικό για να τα χωρέσει.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στις κοινές ανακοινώσεις με τα αδελφά κόμματα και τους –ο μαρξ να τους κάνει- συμμάχους μας.
Πιέζουμε τη μύγα να βγάλει ξίγκι, ψάχνουμε να πιαστούμε από σκόρπιες φράσεις και λεξούλες, πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα, ενώ τα υπόλοιπα επαφίενται στην καλή μας πρόθεση κι απλώς τα φανταζόμαστε.

Σαν αρσενικά της προ κομιντέρν εποχής που ολοκλήρωναν στη θέα μιας γάμπας με την υποψία μπουτιού.
Ο αριστερισμός πάλι δεν αφήνει σχεδόν τίποτα στη φαντασία (άλλο αν τα κάνει όλα σε φαντασιακό επίπεδο). Η αλήθεια γυμνή (κι επαναστατική όπως λέει ο γκράμσι), η εξουσία στο πιάτο, πρέπει απλώς να απλώσεις το χέρι να την πιάσεις, σαν φυσική ανάγκη, σα να ξεδιψάς που έλεγε κι η κολοντάι.
Δεν υπάρχει άπαρτο κάστρο για τη φαντασία μας…

Τι άλλο έχουν οι θέσεις μας;
Τη θέση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να απασχολεί τη νεολαία και να μη συνδέεται με το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που μου θύμισε μια πρόσφατη κουβέντα που είχαμε στα σχόλια.
Την εκτίμηση, στη δίπλα σελίδα, ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει. Αυτό ήταν! Μόνο που δε μας παίρνει για τακτική ώριμου φρούτου γιατί θα σαπίσουμε κι εμείς μαζί του.

Και την καλτ φράση για όσους φοράν την προβιά των φίλων του λαού, που καθιστά εκ νέου επίκαιρο το έργο του λένιν τι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες.
Από τότε όμως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα (εκτός απ’ το ότι έχουμε ιμπεριαλισμό). Οι φίλοι του λαού είμαστε εμείς –χωρίς προβιά κι ας μας λένε ποίμνιο- κι οι σοσιαλδημοκράτες είναι οι κακοί.

Ο γκόρμπι μας ξεγέλασε με μια λεοντή κομμουνιστή και γι’ αυτό η αλέκα όταν τον επισκέφτηκε του πήγε το άγαλμα του ημίθεου για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε. Τα λιοντάρια που βρυχώνται ότι είναι κομμουνισταράδες είναι εξίσου επικίνδυνα με τα πρόβατα.

Το πιάνουν κι αυτό οι θέσεις του κσ έχοντας για εφόδιο την απόφαση του συνεδρίου του κόμματος για τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης.
Τελικά ρε σύντροφε, ποιες ήταν οι αιτίες;
-Ναι, πείτε μου, ξέρω πως το μυστικό βρίσκεται σε μία λέξη, μην το πάρετε μαζί σας στον τάφο…
-Βα-ζε-λί-νη…


-Μα δεν είναι πολύ απλοϊκό να πεις μόνο το εικοστό συνέδριο ως αιτία;
-Δεν ήταν μόνο μία η αιτία, πρέπει να το δεις διαλεκτικά.
Ραγού, βούτυρο, αλτάνες, βελόνες, διακόπτης, αρθριτικά…

Κι αφού παίξεις με τη γκιλοτίνα της αγοράς και του γκόρμπι, μπορείς να πάρεις το ύφος του μπέκα και να αποφανθείς: πολύ επικίνδυνα πράγματα… να δείτε που θα ‘χουμε κάποιο ατύχημα...

Πάντως, το κομμάτι με την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό είναι πολύ καλό, το καλύτερο μαζί με αυτό για την ιδεολογική δουλειά. Καλύτερο σε κάποια σημεία κι από την επεξεργασία του κόμματος(!), γιατί βάζει ότι στο σοσιαλισμό οι ε-χ σχέσεις πρέπει να εξαλείφονται σχεδιασμένα κι ότι δεν είναι δυνατή η καθολική κοινωνικοποίηση γιατί δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς οι παραγωγικές δυνάμεις.
Ρε λες όντως να διαβάζουν βαζιούλιν;

Από πού προκύπτει λοιπόν η επαναστατική απαισιοδοξία;
Σε ένα βαθμό από μια διάχυτη αίσθηση που συνοψίζεται στο σλόγκαν: το μέτωπο φεύγει, η οργάνωση έρχεται και μπαίνει ως αυτοσκοπός. Ίσως κάνω λάθος, αλλά πώς αλλιώς να εξηγήσεις πχ ότι στις περισσότερες σχολές υπάρχουν κυρίως αφίσες της κνε κι ελάχιστες πανσπουδαστική;

Βασικά όμως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη.
Όχι, στάσου. Αυτό είναι απ’ τους ναρίτες που ντρέπονται να πουν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και το λένε περιφραστικά. Πώς το βάζουν να δεις…
Δημοκρατία στα λόγια, συγκεντρωτισμός στην πράξη; Κάτι τέτοιο…

Η νεολαία τους έχει συνέδριο 26 φλεβάρη, στην επέτειο του 20ού συνεδρίου του κκσε για την αποχαριτακοποίηση.
Αυτά όμως θα τα δούμε σε άλλο κείμενο. Τώρα προέχει να βρω έναν τρόπο να τα πω όλα αυτά με τρόπο και με 800 λέξεις για να τα στείλω στον προσυνεδριακό. Αλλιώς θα γράψω κάτι ανώδυνο για το στρατό να ξεμπερδεύουμε…

42 σχόλια:

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Άμα θες γράψε παραπάνω λέξεις για το προσυνεδριακό και το κομμένο το δημοσιεύω εγώ στον προblogιακό μου τιμής ένεκεν μιας και προηγείσαι στην ψηφοφορία. Μην πάει χαμένη η έμπνευση

Ανώνυμος είπε...

Το 1991, στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, κάποιοι έκαναν την αυτοκριτική τους γιατί ενώ ήταν Γραμματείς της ΚΟΑ, άργησαν να αντιληφθούν την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην ΚΝΕ.

Ευτυχώς, ο Καπετάνιος ήταν εκεί στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ και είπε χωρίς περιστροφές αυτά που αποτελούν φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της ΚΝΕ από την ίδρυσή της στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας.
Είπε ότι:
α) Η ΚΝΕ, σύμφωνα και με το καταστατικό της, είναι μαζική πολιτική οργάνωση νεολαίας και όχι "επαναστατική πολιτική οργάνωση (= Κόμμα) νεολαίας", είναι σχολείο και δεν ψάχνει έτοιμους Κομμουνιστές
β) Η ΚΝΕ δεν είναι φιλοσοφική λέσχη. Δεν νοείται πολιτική και ιδεολογική πάλη, χωρίς δράση πάνω στα προβλήματα της νεολαίας.


Απόσπασμα από την ομιλία του Χαρίλαου Φλωράκη στο 4ο συνέδριο της ΚΝΕ (1-5 Ιούνη 1988):

Πιο κοντά στις ανάγκες της νεολαίας

Αγαπητοί σύντροφοι,
Η ΚΝΕ είναι φυσικά, μια πολιτική οργάνωση.
Δεν είναι όμως το κόμμα στο χώρο της νεολαίας, δεν είναι κόμμα νεολαίας, αλλά πολιτική οργάνωση της νέας γενιάς.
Τι σημαίνει αυτό σύντροφοι;
Σημαίνει ότι η ΚΝΕ κάνει πολιτική, αλλά πολιτική για τη νεολαία και με νεολαιίστικο τρόπο, προσπαθώντας να καταπιαστεί με όλα τα προβλήματά της, με όλη την τεράστια ποικιλία των μορφών, των τρόπων και μέσων, μέσα από τα οποία η νεολαία θα προσεγγίζει τα ιδανικά μας, τις αξίες μας και το κίνημά μας.
Δεν ήμουν χτες το απόγευμα εδώ, αλλά μου είπαν για την ομιλία της σ. Αύρας Παρτσαλίδου. Πιστεύω ότι σας έδωσε μια γεύση για όλα τα παραπάνω η νεολαίισσα Αύρα.
Γιατί επιμένουμε σ' αυτό;
Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ΚΝΕ δεν συναντά νέους έτοιμους να παλέψουν, αλλά νέους που πρέπει να μάθουν, μέσα από τη δική τους εμπειρία, το ρόλο της συλλογικής δράσης και του αγώνα.
Ότι ακόμα, συναντά νέους που δεν έχουν διαμορφώσει αντιλήψεις και πολιτική συνείδηση και πρέπει να επιδρά μαζικά και μέσα από έναν τεράστιο πλούτο δρόμων, για να τη διαμορφώνουν σε θετική προοδευτική κατεύθυνση.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, δεν υπάρχει κάποιο μοναδικό σύνθημά μας, ένας και μοναδικός στόχος που να φέρνει αυτόματα τη νεολαία στο κίνημά μας.
Ποτέ δεν ήταν έτσι. Πολύ περισσότερο σήμερα.
Η νεολαία προσεγγίζει το νεολαιίστικο κίνημα και το σοσιαλισμό μέσα από διαφορετικούς δρόμους.
Και αυτοί δεν είναι ίδιοι σε κάθε εποχή. Αλλάζουν.
Και το θέμα είναι η ΚΝΕ, χωρίς καμιά επανάπαυση, πάντα ν' ανιχνεύει τολμηρά εκείνα τα κανάλια που οδηγούν τη νεολαία στον αγώνα και στα ιδανικά μας.
Κι εδώ, σύντροφοι, δεν χωράνε ούτε σχηματοποιήσεις, ούτε απλουστεύσεις για το τι είναι πολιτικό και τι δεν είναι, τι είναι πρώτο και τι είναι δεύτερο. Η τούτο είναι περισσότερο επαναστατικό και το άλλο λιγότερο.
Δεν χωράνε συνταγές και έτοιμες απαντήσεις, έξω από τη ζωή. Παλιά εμφανίζονται με άλλη μορφή και άλλες διαστάσεις, νέες ανάγκες αναδείχνονται και παίρνουν κρίσιμη σημασία.

Ανώνυμος είπε...

Πάρτε το πρόβλημα του περιβάλλοντος.
Κάποτε η ενασχόληση με το περιβάλλον μπορεί να θεωρούνταν ιδιοτροπία ορισμένων ή και μια απολίτικη υπόθεση φυσιολατρικών ομίλων.
Σήμερα το πρόβλημα αυτό έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Έχει καταστεί μεγάλο πολιτικό πρόβλημα.
Σε άλλες χώρες υποκινεί μεγάλα κινήματα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Έχει πάρει οικουμενικές διαστάσεις. Αφορά και συγκινεί τη νεολαία.
Πώς ασχολείται όμως μ' αυτό το θέμα η ΚΝΕ; Τι πρωτοβουλίες, τι δράση αναπτύσσει;
Δεν υπάρχει εδώ ένα μεγάλο αντικαπιταλιστικό στην ουσία πρόβλημα για το οποίο πρέπει ν' αγωνιστεί η νεολαία;
Πάρτε το πρόβλημα του αθλητισμού.
Κάποτε ο αθλητισμός ίσως ήταν μόνο το ποδόσφαιρο και να θεωρούνταν απλώς μορφή ψυχαγωγίας.
Σήμερα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Η άθληση έχει καταστεί ζωτική ανάγκη της νέας γενιάς, συστατικό μιας φυσιολογικής ανάπτυξής της στον καιρό μας.
Ο ίδιος ο αθλητισμός έγινε πιο οργανωμένος, επεκτάθηκε σε πολλούς τομείς και στις πιο νεαρές ηλικίες. Απλώνεται σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους.
Συγκινεί σαν θέαμα όλους. Και κυρίως, έχει γίνει πεδίο συστηματικής παρέμβασης των δυνάμεων του κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από το οποίο επιδρούν μαζικά στον τρόπο σκέψης και τελικά στην πολιτική διαμόρφωση της νεολαίας.
Το θέμα, πλέον, για την ΚΝΕ δεν είναι να συζητήσει γι' αυτό το θέμα, αλλά να παρέμβει δραστικά, ν' αναπτύξει διεκδικητικά κινήματα σε κάθε χώρο, να δώσει τη μάχη για το δικαίωμα στην άθληση, για ένα δημοκρατικό μαζικό αθλητισμό στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Πάρτε προβλήματα, όπως αυτό της παιδείας.
Παλιότερα το πρόβλημα ήταν, κυρίως, στη δυνατότητα να σπουδάσει κανείς. Πρόβλημα που βασικά παραμένει και σήμερα, ιδιαίτερα στις ανώτατες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Στις μέρες μας όμως αναδείχνονται σαν κυρίαρχα προβλήματα, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης, η παιδεία των δύο ταχυτήτων, τα απολυτήρια και τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα, η νέα επιστημονική ανεργία, η αποσύνδεση της εκπαίδευσης από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις σύγχρονες γνώσεις. Προβλήματα, βέβαια, που δεν αναιρούν, αλλά υπογραμμίζουν εντονότερα την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν και μέσα σ' αυτές τις συνθήκες οι νέοι, να καταχτούν, όσο το δυνατόν περισσότερο και τελειότερα, τις γνώσεις που και σήμερα παρέχονται. Εσείς ξέρετε καλά τις μεγάλες κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν πέρσι και φέτος για την παιδεία, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων μαθητών και σπουδαστών, που τους θεωρούσαμε απολίτικους και αδιάφορους.
Τι δείχνει αυτό;
Δείχνει, πρώτ’ απ’ όλα, την τεράστια απήχηση που βρίσκουν οι αγώνες όταν συλλαμβάνουν και εκφράζουν επίκαιρα και σε βάθος μεγάλα προβλήματα της νέας γενιάς, όπως αυτό της παιδείας.
Πάρτε ακόμα, το πρόβλημα της απασχόλησης. Αφορά, πρώτα και κύρια τη νεολαία.
Και δεν ξέρω ποιοι είναι οι πιο πολλοί: οι άνεργοι νέοι ή οι εργαζόμενοι.
Το θέμα, όμως, δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι τι γίνεται με τους άνεργους νέους. θα τους αφήσουμε βορά στο ρουσφέτι, απειλή για τους εργαζόμενους, ευνοϊκά θύματα κάθε μορφής αποπροσανατολισμού;
Δοκιμάσαμε αλήθεια μορφές και τρόπους να τους κινητοποιήσουμε, να θέσουμε το θέμα της απασχόλησης; Ή στις πρώτες δυσκολίες σηκώσαμε τα χέρια ψηλά;
Και το θέμα αυτό δεν είναι εφήμερο. θα γίνεται όλο και πιο κρίσιμο στο μέλλον.

Ανώνυμος είπε...

Τι γίνεται επίσης με το πρόβλημα των ναρκωτικών;
Το θέμα εδώ, δεν είναι μια γενική καταγγελία του καπιταλισμού, για να ξεμπερδεύουμε, την ώρα που η απειλή ξαπλώνεται σ' όλο και νεαρότερες ηλικίες.
Το μέγα θέμα είναι να δράσουμε σε κάθε χώρο ώστε η ίδια η νεολαία να πάρει στα χέρια της τον αγώνα κατά των ναρκωτικών, να τον καταστήσει μεγάλο κίνημα.
Να καταπολεμήσει η ίδια εκείνες τις απόψεις, που πλασάρουν τα ναρκωτικά σαν μια μορφή χειραφέτησης, εξέγερσης και διεξόδου της νεολαίας.
Με την ευκαιρία, τι έχει κάνει εδώ η, ΚΝΕ; Είναι αρκετά τα όσα έχει κάνει;
Θυμάμαι με είχε συναντήσει κάποτε ένας αξιωματικός της Χωροφυλακής, Με χαιρέτησε και μου είπε: «Εγώ σας κυνήγησα. Αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας συγχαρώ για τις θέσεις σας για τα ναρκωτικά. Γιατί έχω παιδιά…'"
Πάμε παρακάτω.
Θέλετε να μιλήσουμε για το θέμα της κατοικίας που έχει γίνει οξύτατο, ιδιαίτερα για τα νέα ζευγάρια;
Για το πρόβλημα του αυταρχισμού που εμφανίζεται στη νεολαία με τις πιο διαφορετικές μορφές;
Ν' αναφερθώ σε θέματα πολιτισμού, ψυχαγωγίας, τρόπου ζωής που παίρνουν νέες διαστάσεις;
Θα μπορούσα να μιλάω πολύ ώρα πάνω σ' αυτό που λέμε σύγχρονα μεγάλα προβλήματα της νεολαίας.
Πού θέλω όμως να καταλήξω. Θέλω να καταλήξω πως πρέπει να κατανοήσουμε την ανάγκη, που γίνεται όλο και πιο αμείλικτη, να μιλήσει η ΚΝΕ πιο τολμηρά τη γλώσσα των προβλημάτων της νέας γενιάς, τη γλώσσα των πιο διαφορετικών αναγκών της.
Να προβάλει στα μάτια των νέων την αλλαγή και το σοσιαλισμό όχι σαν επινόηση, όχι με παχιά μεγάλα λόγια, αλλά σαν έκφραση των ίδιων των ανησυχιών, των αγώνων, των αναγκών και των προβλημάτων της νέας γενιάς.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος και' για την ανάπτυξη της ΚΝΕ και για την ανάπτυξη του κινήματος της νεολαίας.
Το οργανωτικό πλαίσιο της ΚΝΕ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Για να μπορεί η ΚΝΕ ν' αλλάζει τη νεολαία από τις πιο μικρές ηλικίες, πρέπει ν' αλλάζει και η ίδια.
Όπως η ΚΝΕ δεν μπορεί απλώς ν' αντιγράψει ή να μεταφέρει την πολιτική του Κόμματος, άλλο τόσο δεν μπορεί ν' αντιγράψει τις εσωοργανωτικές του διαδικασίες.
Αν μια φορά υπογραμμίζουμε την ανάγκη να γίνει η εσωτερική ζωή του Κόμματός μας ακόμα πιο πλούσια, πιο δημοκρατική, τότε, αυτό ισχύει δέκα φορές περισσότερο για την ΚΝΕ.
Η ΚΝΕ πρέπει ν' απαλλαγεί από κάθε στοιχείο εσωστρέφειας, τυποποίησης, ρουτίνας και ανιαρής αυτοεπανάληψης στην εσωτερική της ζωή, ζωή που πρέπει να γίνει πιο ελκτική, πιο ζωντανή, πιο πολύπλευρη, πιο άμεσα δεμένη με την ψυχολογία και τις εμπειρίες των νέων και με την πλήρη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση των αποφάσεων με δικές τους ιδέες και σκέψεις.
Αυτά δεν σημαίνουν χαλάρωση ή λιγότερη οργάνωση, αλλά περισσότερη ζωντάνια, δημοκρατία, δύναμη και πρωτοβουλία δράσης για όλη την οργάνωσή σας.
Και το θέμα αυτό δεν είναι απλώς οργανωτικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό θέμα, είναι ζήτημα πολιτικού προσανατολισμού.
Μια άλλη νεανική ποιότητα στις οργανωτικές σας διαδικασίες θα προσδώσει μια νέα ελκτική δύναμη στην ΚΝΕ, θα κάνει πιο πλούσια την πολιτική και τις θέσεις της, μεγαλύτερη τη σύνδεσή της με τις πραγματικές ανάγκες των νέων, πιο μαζική την επιρροή και τη δράση της ΚΝΕ.

Ανώνυμος είπε...

Πιο μαζική ΚΝΕ
Και κυρίως θα βοηθήσει την ΚΝΕ να γίνει και η ίδια πιο μαζική, πιο ικανή να κερδίζει σταθερά τους νέους που εντάσσονται στις γραμμές της και να συμβάλει στη διαμόρφωση κομμουνιστών.
Ναι, η ΚΝΕ είναι πρωτοπόρα οργάνωση της νεολαίας. Πρωτοπορία όμως δεν σημαίνει λίγοι και καλοί, ούτε μπορεί να νοηθεί δίχως κορμό, δίχως μάζες της νεολαίας.
Η ΚΝΕ δεν βρίσκει έτοιμους νεολαίους κομμουνιστές, αλλά προσπαθεί να τους διαμορφώσει.
Κι απ' αυτήν την άποψη είναι και ένα είδος σχολείου για τη νεολαία. Όχι όμως κρυφό σχολειό. Ούτε εκείνο το ανιαρό σχολείο που ξέρουν καλά οι νέοι από τη δημόσια εκπαίδευση.
Δεν είναι σχολείο αριστούχων, ούτε υπάρχουν εισιτήριες εξετάσεις, σαν κι αυτές που ξέρουμε για τους φοιτητές.
Είναι μαζικό, πολιτικό σχολειό νέου τύπου, που η δύναμή του βρίσκεται στη δύναμη του παραδείγματος και της συλλογικής δράσης.
Στη δύναμη των ιδεών του. Στην ικανότητά του να συνδέει τους νέους με μια νέα πρωτοπόρα πολιτική αντίληψη και μια ζωντανή θεωρία σαν τη δική μας. Στην ικανότητά του ακόμα να διαμορφώνει μαζικά στις γραμμές της νέους, με πλούσια προσωπικότητα, με μια νέα στάση και αντίληψη για τη ζωή, που θα χαρακτηρίζεται από νέες ηθικές αντιλήψεις.
Σ’ αυτά συνίσταται ο διαπαιδαγωγικός ρόλος της ΚΝΕ που μας πάει πολύ μακρύτερα από εύκολα μαθήματα στρατηγικής και τα χτικής, αλλά μας κρατάει την ουσία. Να διαμορφώνουμε σταθερά τα φύτρα μιας νέας κομμουνιστικής πολιτικής και ηθικής προσωπικότητας ανάμεσα στους νέους.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Το 4ο Συνέδριό σας θα τελειώσει. Το βαρύ, αλλά ωραίο έργο σας θα συνεχιστεί.
Το Συνέδριό σας και τις αποφάσεις του πρέπει να τις δείτε όχι σαν το τέλος μιας πολύμηνης διαδικασίας, αλλά σαν την αρχή μιας νέας.
Σαν την αφετηρία για να κάνετε την ΚΝΕ ακόμα πιο νεανική, πιο μαζική, πιο γερή, πιο ριζοσπαστική, αποφασιστικά στραμμένη στα προβλήματα της νέας γενιάς.
Πιο ικανή να διαμορφώνει εκείνο το μεγάλο, νεανικό, ενωτικό, αριστερό ρεύμα για την αλλαγή και το σοσιαλισμό, που θ' αποτελεί τη ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ για το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Ζήτω η ΚΝΕ.

Ανώνυμος είπε...

h le3h kommounismos den metra toso sth berbalistikh antipara8esh me to e3okoinovoulio oso oi le3eis dialektikh ousia poiothta kai pososthta xwris kamia dialektikh.
Oso pio akatanohtes einai autes oi ennoies gia auton pou tis xrisimopoiei toso megalutera apotelesmata exei o verbalismos.
Apo ena orio omws kai meta oi posotikes metavoles odigoun se poiotikes.H saxlamara vgazei mati kai to upermetra voulisiarxiko enxeirima 3efouskwnei.einai h apo8ewsh ths ousias tou anousiou

Oles oi alles kathgories den exoun tetoia epidrash kai gi auto oi protopories den tous kanoun kataxrish giati meta xanoun to fotostefano tous.

http://www.youtube.com/watch?v=qnErvJbov6I

Ανώνυμος είπε...

πολυ επικαιρος ο Χαριλαος. Σημερα αν ζουσε τα ιδια 8α ελεγε.
"Όπως η ΚΝΕ δεν μπορεί απλώς ν' αντιγράψει ή να μεταφέρει την πολιτική του Κόμματος, άλλο τόσο δεν μπορεί ν' αντιγράψει τις εσωοργανωτικές του διαδικασίες."

Ανώνυμος είπε...

Μπορείς επίσης να γράψεις ένα κείμενο με παραπάνω από 800 λέξεις κ ένα sort version για να δημοσιευτεί, καταλαβαίνω βέβαια πως το θέμα είναι να βγει στην εφημερίδα κ όχο να συνεισφέρει στο διάλογο, οπότε γιατί να παιδευτείς? :P

Τι εμπάθεια είναι αυτή βρε παιδί μου, θα πάθεις τπτ... τα θέματα για τον στρατό είναι ανώδυνα για ποιο λόγο ακριβώς δεν κατάλαβα, αλλά οκ.

Α! παρεμπιπτόντως, έχει 3o συνέδριο και η ΟΕΝ κάπου αρχές Μάρτη. Η (ιπτάμενη) νεολαία στο προσκύνιο! :D

Ανώνυμος είπε...

χαλάρωσε επαναστάτη, έτσι θα κάνεις διάλογο; όσο και αν σε σοκάρει αυτό υπάρχουν και νέοι άνθρωποι εκτός ΚΝΕ με ανησυχίες για την οργάνωση ακριβώς γιατί αναγνωρίζουν την αξία και το ρόλο της ως ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ. στόχος σου λοιπόν πρέπει να είναι πως θα τους καταφέρεις να παρέμβουν στη διαδικασία και όχι πως θα έχεις μια ακόμα ομοφωνη έγκριση κειμένου-και τα σκυλιά δεμένα.

alekos είπε...

Θα πει κάποιος, για στάσου ρε απολίθωμα, τι είναι πιο σημαντικό; Οι εκτονώσεις και τα ξεσπάσματα, ή να έχει συνέχεια ο αγώνας;
Με άλλα λόγια, τι απ’ τα δυο προτιμάμε;
Θέλω να μοιραστω μαζί σας μια ιστορία...
Το οχι και τόσο μακρινο 1996 σαν πρωτοετης φοιτητης μόλις είχα αφήσει την ωραία Σαλόνικα για να κατέβω να ζήσω την φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα.Σαν νεολαίος πιστός στο εξωκοινοβούλιο μόλις είδα πορεία κατέβηκα.Τωρα δεν θυμάμαι για ποιο πράγμα ηταν θυμάμαι όμως ότι ήταν αρχες οχτώβρη μπορεί και σεπτέμβρης θυμάμαι όμως ότι ηταν μια σκοτωμένη πορεία με εξωκοινοβούλιο και το κόμμα(να μασταν και 1000 όλοι μαζι μαξιμουμ).Στο συνταγμα διπλα διπλα απο δεξια εμεις και αριστερα το κομμα βαδιζουμε και μπροστα στην αστυνομια γινεται ενα σπρωξιματακι πεφτουν κατι δακρυγονα μερικες ψιλες και μέσα στην αναμπουμπουλα ο σχηματισμος των εαακ διαλυθηκε το κομμα παρέμεινε συγκροτημενο και εγω με ενα άλλο συντροφο ναριτη βρεθηκαμε κατα τυχη μεσα στον κοσμο του κομματος.Εγω σαν νεος και εξεγερμενος αντικνιτης κλπκλπ φοβηθηκα οτι το ξυλο που δεν εφαγα απο την αστυνομια θα το φαω απο το κομμα όμως ο ναριτης μου εξηγησε οτι δεν υπαρχει κανενας λογος να φοβαμαι(συντροφοι ειναι και αυτοι μου ειπε,αραξε εδω μου λεει και απλα παρακολουθα).Εγώ τότε φοβομουν και τους ναριτες αλλα εκατσα.Το μπλοκ αυτο δεν ειχε φοιτητες αλλα εργατες , οι οποιοι οπως δεν αργησα να καταλαβω ήταν και λιγακι τσαντισμενοι(δεν θυμαμαι για ποιο λογο) και κατεβηκαν στο εργοταξιο του μετρό και ανεβηκαν με κοτρονια,καδρονια και διαφορα παρομοια υλικα.Δεν μπορειτε να φανταστειτε πως ενιωσα...Όλες οι ιστοριες του κουκουέ πατέρα μου μου ηρθαν στο μυαλο και λεω εδω θα τα κανουμε λαμπογυαλο οπως το παλιο καλο καιρο (οταν δεν τον κοροιδευα για τις συνθηκες αν ηταν ωριμες ή οχι κλπ)και πανω λοιπον που ειχα κατακαβλώσει και κατι 30χρονα και 40χρονα παλικαρακια μου ελεγαν πιστιρικο μην φοβασαι θα τους χωσουμε μεσα στις κλουβες τους ξαφνικα στα καγκελα,στα φαναρια,σε ωμους αλλων ανθρωπων ειδα καμια 20 ατομα (καθοδηγητες μου ειπε ο ναριτης ξενερωμενος...) και ακουσα για πρωτη φορα την εκφραση "δεν ειστε αγωνιστες της μιας χρησης τι πατε να κανετε"!
Μετά απο μια 2λεπτη διαβουλευση το αυθόρμητο του δικού σας κόσμου καταπνιγηκε , εμεις φυγαμε βρήκαμε τους δικούς μας και πηγαμε για μπυριτσα στα εξάρχεια.
Τώρα τι θα γινόταν εάν και οι οικοδομοι σας ξεχαρμανιάζανε λιγάκι πάνω στις πλάτες της αστυνομιας ποτε δεν το καταλαβα...
Οχι οτι απο αυτο με χασατε απο το κομμα ουτως ή αλλως ήμουν πεισμενος να ακολουθησω τον αριστερισμο και ακομα εκει βρίσκομαι
Τελικα ρε απολιθωμα δεν σε εχουν διωξει ακομα?

sniper είπε...

Ελα Αλεκο...

Ρε φιλε, αυτο ακριβως ειναι και το υπουλο κακο, το ξεχαρμανιασμα. Να πας στην πορεια, να εκτονωθεις, να σπασεις, να βρισεις, να δειρεις αστυνομικο (μικρη πιθανοτητα) και να πας σπιτι σου με ησυχη την επαναστατικη σου συνειδηση. Η πορεια δε γινεται για να εκκρινουμε αδρεναλινη (οχι οτι δεν χρειαζεται κι αυτο), αλλα για να διαμορφωθουν συνειδησεις στο δρομο. Αλλιως, τι διαφορα εχει απο το να πηγαινεις στο γηπεδο και να βριζεις και να τα σπας? Ασε που ειναι ιστορικα αποδεδειγμενο και το βλεπει κανεις και σε χωρους που δεν εχουν σχεση με την πολιτικη, οτι οσο εκτονωνεσαι, τοσο πιο αδιαφορος γινεσαι σιγα σιγα. Και δεν σχολιαζω καν το γεγονος οτι βλεπεις τους αστυνομικους οχι σαν ανθρωπους, αλλα σαν.... πραγματα.

Οσο για την προτροπη των καθοδηγητων και τη φραση "δεν ειστε αγωνιστες της μιας χρησης", γιατι να διαφωνεις? Δεν υπαρχει κατι πιο ανθρωπινο απο αυτο και αποδεικνυει οτι, τουλαχιστον για μας, η καθε μοναδα, ο καθε ξεχωριστος ανθρωπος εχει τεραστια αξια και δεν τον χαραμιζουμε στον πρωτο κομπλεξικο μπατσο που θα βρεθει μπροστα του μονο και μονο για να γεμισει ο δρομος τεστοστερονη. Και το να νευριασει καποιος ή καποιοι κατα τη διαρκεια μιας πορειας και να επιτεθει σε μπατσους, συγνωμη αλλα δεν ειναι ΚΑΝ αυθορμητο. Ειναι απλα.... νευρα. Πηγαζουν απο ενα σωρο πραγματα, αλλα τη δεδομενη χρονικη στιγμη απλα νευρα που θα πρεπει να τιθασσευονται.

Δεν ειμαι εναντιον της βιας (πως θα μπορουσα αλλωστε), αλλα η ασκοπη και ακαιρη χρηση της, μειωνει τον πραγματικο ιστορικο ρολο που μπορει να παιξει στην ανατροπη του συστηματος. Πολυ κλο κλο κι αυγο τιποτα με δυο λογια.
Φιλικα παντα ε?

Ανώνυμος είπε...

Καλά σύντροφε φάντασμα μη τρελαίνεσαι..
Οισυνειδήσεις γεννιούνται στον δρόμο όχι όταν κάνεις βόλτες,γεννιούνται όταν ματώνεις για τις όποιες διεκδικήσεις. Ετσι κερδίζονται πράγματα.Και έτσι υπονομεύεις και την διάχυτη(όχιμόνο στο κκε) δεισιδαιμονία που υπάρχει για τις μονάδες καταστολής του αστικού κράτους.Πολύ σημαντικό πράγμα που η Ρόζα το επισήμαινε από παλιά.. Εαν η εργατική τάξη δεν διαπαιδαγωγείται αποτώρα -και- για την φυσική συγκρουση μετους αστούς χάνει πολύτιμο υλικόεμπειρίας για τις άλλες πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες....που λεει και η Κ.Ε.
Αλλά το κκε φαίνεται πως εννοεί την λαική εξουσια "τσαβικά" οποτε..βραστα χαράλαμπε!
Ασεπου κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.. Από τα Ιουλιανά που η επίσημη νεολαία με αρχηγότον Μίκη(που μας λεειτωρα ότι οι λαμπράκηδεςήταν πάντα ειρηνηστές...) έσπρωχνε τον συγκρουσιακό Πέτρουλα στη γωνία και μιλούσε για κουκουλοφόρους προβοκάτορες. Ευτυχώς που υπήρχαν οι οικοδόμοι... καιευτυχώς που οΜίκης έφυγε γιατο Παρίσι

τις ευχές μου για έναν γόνιμο και πανω απ'όλα συγκρουσιακό προσυνεδριακό...

κομμάντο χειμωνιάτικης εντροπίας

ρε,μηπωs... είπε...

σ. φαντασμα,εχειs δικιο:δεν ειναι 'πραγματα'...'ζωντανα' ειναι... ανωνυμε (πανω-πανω),ο Καπετανιοs μαs ειχε πει και κατι αλλο-σε συνελευση σπουδαζουσαs- τοτε που γινοτανε του 'αριστερισμου':<>.

ρε,μηπωs... είπε...

κατι τετοιουs,σαν και σαs,τοτε τουσ εκτελουσαμε

Ανώνυμος είπε...

πότε ????

μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στους δρόμους γεννιούνται συνειδήσεις κι αυτό ισχύει και για τις ανώριμες που εκπαιδεύονται με ανέξοδες εκτονώσεις. Φαντάζομαι αυτό εννοεί κι ο σύντροφος φάντασμα που μου 'πήρε' την ατάκα για τον αλέκο.

-Ωραία ιστορία για τα κρύα βράδια του χειμώνα του κινήματος, αλλά με ρηχό ηθικό δίδαγμα.
Με διώξαν, αλλά αγαπιόμαστε ακόμα.

-Σπουδαίο θέμα ο στρατός, αλλά αν το αναλύσω θα πιάσω το όριο και θα αφήσω εκτός όλα τα υπόλοιπα που πιάνω στην εισήγηση (με κριτικό πνεύμα θέλω να πιστεύω κι όχι με εμπάθεια).
Με νοιάζει να βγει στην εφημερίδα για να το διαβάσει ο κόσμος κι ας βγει κι ανώνυμο. Κι αυτό είναι κέρδος και για μένα γιατί αν λέω βλακείες, εκτίθεμαι και βλέπω πού έχω λάθος. Κάτι που ισχύει για τον καθένα μας και για όλους μαζί ως σύνολο. Με αυτή την έννοια θα ταν πολύ χρήσιμος ένας διάλογος με θεματικές που θα όριζε η οργάνωση κι ανάμεσα στα συνέδρια. Αυτό το κενό μάλλον -παρά το βίτσιο της δημοσιότητας- έρχονται να καλύψουν 'λάθρα' και κάποια μπλοκ. Κάτι σαν παραοικονομία της συζήτησης...

-Ξέρω ότι επισήμως οι κύπριοι αδερφοί μιλάνε τα πιο σωστά ελληνικά. Αλλά ο προ-μπλογκιακός σε ένα μπλοκ τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;

sniper είπε...

Να σαι καλα ρε κομμαντο που με ηρεμεις γιατι ετοιμα τα ειχα τα χαπια. Αλλα τι τα θες? Ετσι ειμαστε εμεις οι κουκουεδες, πιανομαστε απο το πραμικρο και αναθεματιζουμε οτι δεν ταιριαζει στη στενη λογικη μας.

Εγω παρεπιπτοντως δεν εχω ματωσει ποτε σε συγκρουση με τα ζωντανα (ειδες που εκανα την αυτοκριτικη μου "ρε μηπως"?), ειναι ενταξει η συνειδηση μου ή μου χρειαζεται και λιγο ξυλο? Η Ροζα μπορει να το επεσημαινε αυτο που λες, αλλα πως αποδεικνυεται αληθεια? Παντως, αν θελεις τοσο πολυ να διαπαιδαγωγηθεις για τη συγκρουση σου με τους αστους και τα ζωντανα τους, πρωτον: υπαρχουν και τα γυμναστηρια (αρκει να μην ανηκουν σε φασιστες, πραγμα δυσκολο) και δευτερον: να παρεις δωρεαν μαθηματα παρακολουθωντας μια οποιαδηποτε οργανωμενη και περιφρουρημενη πορεια απο ΚΚΕ ή ΠΑΜΕ. Συγκρουσιακοτατοι σχηματισμοι, ο καθενας ξερει τη θεση του και το ρολο του μεσα στο συνολο, ΚΑΜΙΑ σχεση με οποιαδηποτε αλλη μορφη πορειας που γινεται στη χωρα, απλα δεν γινεται η συγκρουση. Αν δεν ειναι προετοιμασια και διαπαιδαγωγηση για συγκρουση αυτο, Εθνικης Αντιστασεως 67 ειναι το καλυτερο οφθαλμολογικο κεντρο που ξερω στην πολη.

Οσο για τον Τσαβες, τοση ωρα που περασε απο το προηγουμενο σχολιο σου φανταζομαι οτι θα ολοκληρωσες τη μελετη των θεσεων μας και θα ειδες τι γραφει επι του θεματος, οποτε να μη σε κουραζω με απαντησεις.

Ευχαριστουμε για τις ευχες σου για το Συνεδριο (σοβαρα). Γονιμος διαλογος δεν ξερω αν θα γινει (χλωμο), αλλα αν ακουστουν αυτα που πρεπει να ακουστουν, θα εχουμε το συγκρουσιακοτερο συνεδριο της ιστοριας μας! Και αυτη η συγκρουση ειναι αυτοσκοπος! Αλλα χρειαζομαστε και μερικα κομμαντα. Τι λες? Να δω τι "εντροπια" θα επικαλεστεις τωρα...

μπαγουδο είπε...

"Συγκρουσιακοτατοι σχηματισμοι, ο καθενας ξερει τη θεση του και το ρολο του μεσα στο συνολο, ΚΑΜΙΑ σχεση με οποιαδηποτε αλλη μορφη πορειας που γινεται στη χωρα, απλα δεν γινεται η συγκρουση. Αν δεν ειναι προετοιμασια και διαπαιδαγωγηση για συγκρουση αυτο[...]"

χαχαχαχαχαχαχαχα ρε δε χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα, πες απλά ότι δε γουστάρεις, γίνεστε αστείοι όταν προσπαθείτε να δικαιολογήσετε στους αριστεριστές ότι δεν είστε όντως φλωρέ. δηλαδή το δεκέμβρη θα 'λεγες σε κάποιος "δεν είναι εκείνοι που κάνουν τα πραγματικά μπάχαλα, κάτσε να δεις τι συγκρούσεις θα κάνουμε που έχουμε και το σωστό σύστημα 4-4-2"; εγώ κάτι τζαμαρίες σπασμένες και ξένα κέντρα θυμάμαι να πούμε, άστο και μέρες που 'ναι.

Dimitrov είπε...

Η νομίζεις πως είσαι αστείος η πραγματικά δεν έχεις πάρει μυρωδιά (η και τα δυο).
δεν θα αναφερθώ σε κομμάτια της όχι και τόσο παλιάς ιστορίας του τόπου μας για να σου απόξω ότι τουλάχιστον το ύφος σου είναι λάθος, αλλά ρε “ φίλε ” όταν συγκρούεσαι πρέπει εσύ να διαλέγεις και το που και το ποτέ αλλιώς είσαι σίγουρα χαμένος και ας νικήσεις στην “σύγκρουση”. Κατά δεύτερον δεν μπορείς να μπαίνειs σε διαδικασία “συγκρούσεις” χωρίς να έχεις ληγμένο το γιατί συγκρούεσαι (δηλαδή για να λεμέ και του στραβού το δίκιο εσύ μπορείς, αλλά αν το κάνει αυτό ένα επαναστατικό κόμμα είναι εγκληματικό). Τέλος η συγγρουσεολογια και το “μέτρημα” γενικότερα αν δεν τα βάζεις κάτω καταρχάς στην πολιτική τους βάση βοηθάς τους άλλους (τους κακούς…)

sniper είπε...

Χαχαχαχα ναι ρε μπαγουδο με συνελαβες. Αισθανομαι πολυ ασχημα που ειμαι φλωρος και οχι μαγκας σαν εσενα που θα βγεις σους δρομους να συγκρουσιαστεις και να δειρεις και κανα μπατσο κι ολας αμα λαχει ναουμε και ξερω γω και νταξ.

Κοιμαμαι και ξυπναω με κρυο ιδρωτα γιατι με ξυνει το αριστερο μου φρυδι να αποδειξω στους "αριστεριστες" οτι δεν ειμαι φλωρος και λεμες. Κι οσο για το αστειακι για το "4-4-2" (καποιος ανοιξε το κουτακι με τις μαλακιες), παιξε εσυ 0-0-10 και ελα να μου πεις μετα ποσα γκολ εφαγες απο τ αποδυτηρια, Γεωργιου της συγκρουσης. Εκτος κι αν δεν παιζεις για το αποτελεσμα, αλλα για το θεαμα, για την ομορφια του ποδοσφαιρου και για τον κοσμο στην κερκιδα και μπλα μπλα μπλα....

Ειναι απολυτα λογικο να θυμασαι απο το ΚΚΕ μονο σπασμενες τζαμαριες και ξενα κεντρα. Δεν πειραζει, οταν μαθεις αναγνωση, θα θυμηθεις και τα υπολοιπα.

kontoxontros είπε...

Επιτέλους ένα μέρος όπου ο κομμουνισμός αντιμετωπίζεται σαν το ποδόσφαιρο και τα κόμματα σαν ομάδες.



Για τους κκέδες εκτός του ότι είναι φλώροι έχω να πω πως είνΑΙ επίσης Βούλγαροι ΚΑΙ Γύφτοι.

Όχι σκουπίδια στις ακτές όχι προβοκάτσια στην παρέα (Αλέκο για σένα το λέω)

@Μπαγούδο rf?

@Φάντασμα μην εκνευρίζε

alekos είπε...

θα ήθελα να προσθεσω καποια σχόλια
τα παιδια της κνε αλλα και το κομμα φυσικα δεν ειναι φλωροι,οποιος προσεξε στην ιστοριουλα μου που φυσικα εχει χαμηλο ηθικο βαρος το ντου των οργανωσεων και του κομματος εγινε.Απλά εγώ ήθελα να σταθω περισσοτερο στην εσωτερικη καταστολη και οχι στο τα σπαμε ή οχι.Μην ξεχναμε οπως το ειδα απο την σκοπια μου ηταν μια πορεια που δεν υπηρχαν συνειδησεις να χαθουν (ειμασταν ολοι οργανωμενοι),και καποιοι συντροφοι του κομματος ηθελαν κατι παραπανω σιγουρα γνωριζοντας οτι δεν θα αλλαξει η κατασταση της ταξικης παλης στην ελλαδα απο αυτη τη μικρη κινηση.Εξάλλου νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ότι οι συγκρουσεις στο δρόμο δεν γίνονται με γνωμονα την όλοκηρωτικη νίκη απέναντι στον αντίπαλο.Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε τι εννοώ , με πετρες και καδρονια δεν νικας την οπλισμενη αστυνομια.Δεν ειμαστε και ο λοχος μπάυρον στη διδοτου τον δεκέμβρη του 44!Σήμερα σε κάθε κίνημα είναι οι συνολικοί συσχετισμοί που έχεις δημιουργήσει μέσα στην κοινωνία τι συμμάχους έχεις κάθε φορά κλπκλπ που σου επιτρεπει να συγκρουστείς ή όχι με σκοπο πάντα την πολιτικη πίεση και τη δήλωση ότι εμεις δεν υποχωρουμε κλπ και θα νικήσουμε.Εδω θα ηθελα να προσθεσω οτι και στις οργανωσεις του εξωκοινοβουλιου λειτουργουν με δημοκρατικο συγκεντρωτισμο,επισης πολλες φορες εχουμε γραμμη για το πως θα πρεπει να παει μια πορεια πχ,(οπως πολλες φορες γκρινιάζουμε γιατί δεν εχουμε γραμμη και ρωταει ο ενας τον αλλο τι θα κανουμε εαν παρει φωτια ο κωλος μας κλπ).Τέλος πάντων δεν έχει σημασία,ιστορίες υπάρχουν πολλές να ειπωθούν και με τον καιρό ανάλογα με την ευκαιρία θα συμβάλλω και εγω στους εδώ διαλόγους
φιλικα πάντα και χωρίς διάθεση για προβοκάτσιες

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=2aZSJ8V0VQs

(έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε)

μπαγουδο είπε...

Σύντροφε Φάντασμα (αυτοκριτικό nick;) πολύ μυγιάζεσαι, κι εγώ αντιπαθώ ιδιαιτέρως τις γραφικές "συγκρούσεις". Αλλά εκεί που γράφεις ότι το Κόμμα προετοιμάζεται για την επαναστάση ουσιαστικά γιατί έχει σωστή διάταξη στις πορείες και έχει αρκετές ώρες προσομοιωτή βίας (ωπ! κι άλλο τρικ από το κουτί με τις μαλακίες, είναι αστείρευτο!), ε είσαι τραγικός. Πες ρε παιδί μου, όταν χρειαστεί θα κάνουμε κι εμείς μπάχαλα, όχι να προσπαθείς να τη βγεις στους εαακίτες από τα πιο ουγκαλιάρικα.

Reaction Formation λέγεται αυτό.

Κοντόχοντρε όχι, δεν είμαι σαλονικέζος.

Δημητρώφ, σου αφιερώνω το ύφος μου. Σε ωραιότατο ποστ για τις θέσεις του συνεδρίου σας είστε, μη χαλιέστε με τις ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ (μα για όνομα) και γράφτε τίποτα για την αυτοκριτική του ΚΣ ("πιστεύουμε ότι πέτυχε τους στόχους του" -ψψψψψψ).

sniper είπε...

Εεεε, μπαγουδο! Καθρεφτακι....

KOMMANTO είπε...

Οικοδόμε δες κι'αυτό.
Πολυτεχνειο 98
...Κάποιοι δερνουν και στη συνεχεια παραδιδουν στα ματ ανρχες
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ
http://www.youtube.com/watch?v=d4cbTljoRsw&feature=related

Dimitrov είπε...

Μπουρδαγο, σε έπιασε ο πόνος μη και δεν κάνουμε σωστή αυτοκριτική και κατά συνέπια οδηγούμε σε λάθος συμπεράσματα τα όπια θα μας οδηγήσουν σε λάθη? Γιατί αν δεν ισχύει το παραπάνω μπορούσες απλά τα πεις « διακατέχομε από τυφλή εμπάθεια προς το ΚΚΕ, κύριος λόγω του μικροαστικού μου εγωισμού που με ωθεί να διαφωνώ σε όλα με το ΚΚΕ και να υποτιμώ την δράση του, διότι η δικιά μου κοσμοθεωρία-σούπα με τα παραθυράκια της με βολεύει περισσότερο».
όσο αφορά την πόλη σκληρή σου φράσει ότι μου αφιερώνεις το ύφος σου (ενώ εγώ σου έθεσα την διαφωνία μου να αναφέρεσαι με τέτοιο ύφος προς το ΚΚΕ στο ζήτημα της σύγκρουσης, σε εμένα προσωπικά μπορείς να μιλάς με ότι ύφος θέλεις) δεν εχο να πω κάτι… νιώθω σαν τον ξεμπροστιασμένο Καουτσκη…

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι λίγο κωμικοτραγικό να λέει η ΚΝΕ σε μας τους εαακοναρίτες οτι είναι μαρκουζικοί κλπ και ταυτόχρονα να υιοθετεί την "νεο-αριστερή" ορολογία μας για την εργατική-εργαζόμενη νεολαία; Από τη συνέντευξη του Πρωτούλη στο Ριζο εν'όψει του συνεδρίου της ΚΝΕ:

"Δεν απαντάμε αμυντικά στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και η της."

Αν υιοθετούσαν και τίποτα από την ανάλυση καλό θα ήταν (και για την ΚΝΕ και γενικά), αλλά μάλλον δεν. Μπορεί να ναι απλά αυτό που λέει το απολίθωμα οτι θέλει να απευθυνθεί στο αντικαπιταλίστα-κοινό =)

Ανώνυμος είπε...

Χμμμ πήγα να παίξω με το html και έφυγε ακριβώς αυτό που ήθελα να τονίσω, οπότε ξαναβάζω την πρωτούλεια ρήση με την επίμαχη φράση αυτή τη φορά:

"Δεν απαντάμε αμυντικά στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και η νέα βάρδια της."

Σε λίγο θα ακούσουμε και για αντικαπιταλιστικό μέτωπο στη νεολαία να τρελαθούμε.

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

@Κομμάντο
βρίσκω την εμμονή σου με το Κόμμα εξαιρετικά διασκεδαστική. Ίσως όμως πρέπει να την προσέξεις γιατί αγγίζει τα όρια του ιδεοψυχαναγκασμού.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε σεις, αφού δε σας αρέσουν οι γραφικές συγκρούσεις γιατί τις κάνετε στο διαδίκτυο;
Εκτός κι αν σας αρέσουν οι γραπτές ή οι συγκρούσεις μεταξύ σας οπότε πάσο. Να κλείσουμε κι ένα ραντεβού θανάτου, αντί να βαριόμαστε του θανατά; Καλύτερα να βαριόμαστε σκέτο (ο ένας τον άλλον εννοώ).
Δε βαριέσαι... κουβέντα να γίνεται

μπαγουδο είπε...

Τι συγκρούσεις ρε απολίθωμα, εμείς θα κάνουμε αλυσίδες με την αρας και θα πάμε λουλουδάδικα κι οι άλλοι θα κάνουν αλυσίδες με το συντονιστικό μαζικών φορέων ηλιούπολης και θα πάνε μοναστηράκι, καταλήγοντας πάλι στο διαδικτυακό βρισίδι ("μουνιά κότες για δεν ήρθατε από κει ρε ουυυυ ακίνδυνοι").

KOMMANTO είπε...

Noμιζα οτι θα μουλεγες "καλα τους καναμε" "ημουν κι εγω εκει" και τετοια.. Η οπορτουνιστικη-αμυντική σου σταση με εμποδίζει να αναπτυξω ακόμα περισσότερο τους ιδεοψυχαναγκασμούς μου

Ανώνυμος είπε...

Ψυχραιμία συντρόφια!!! Η διαφορετική αντίληψη που έχω σαν κομμουνιστής-μέλος του ΝΑΡ από το ΚΚΕ δεν έχει να κάνει κυρίως με τη συμπεριφορά στους δρόμους (και αυτή παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά δεν κρίνει μόνη της τα πράγματα...).Η μεγάλη μας διαφορά είναι στο τι κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε...Σόρρυ κιόλας αλλά όταν θέλει το ΚΚΕ, να ελέγχει κ ά θ ε σημείο της δομής της επαναστατημένης κοινωνίας (θέσεις του ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό), όταν θεωρεί ότι του έχει ανατεθεί (από ποιόν άραγε;;;) η απελευθέρωση της τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όταν υπάρχει αυτή η θεολογική-μεταφυσική πίστη για τον ρόλο του κόμματος, να μπροστα στα μάτια μας μ ι α από τις αιτίες κατάρρευσης των χωρών του ανατολικού μπλοκ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ακριβώς εκεί είναι η διαφορά μας. Όχι να την απολυτοποιούμε, αλλά είναι βασική, όπως και να το κάνουμε.
Η αντίληψη του σοσιαλισμού ως μικρογραφία του κομμουνισμού κι όχι ως ανώριμης βαθμίδας του και της έννοιας της πρωτοπορίας -όχι μεταφυσικά κι ετσιθελικά, αλλά βάση αντικειμενικών συνθηκών κι αναγκών- κι η σχέση της με το αυθόρμητο. Πράγματα που κρίνονται και θα κριθούν και στην πράξη.

Μακάρι να ήταν το κόμμα η βασική αιτία για την ήττα. Όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα την επόμενη φορά. Μαζί κι η ήττα για όσους δεν έχουν μάθει να βλέπουν αλλού τα βασικά αίτια που κινούν την ιστορία.

Ανώνυμος είπε...

Καλησολερα! Είμαι ο χτεσινός ανώνυμος ΝΑΡαίος! Σαφώς και η απολυτοποίηση του ρόλου του κόμματος, η οποία οδήγησε αρχικά στον μαρασμό της εργατικής δημοκρατίας και σταδιακά στον υπεροτροφικό ρόλο του κόμματος με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες για το ίδιο και την κοινωνία, Δεν ήταν η μοναδική αιτία της κατάρρευσης... Πρέπει να συνυπολογίσουμε, την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, την χαμηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων (όσο και να λέμε για το εργοστάσιο Πουτίλοφ, δεν αναιρεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία της παραγωγικής βάσης της Ρωσίας παρέμενε αγροτική..) κλπ...Όλα αυτά μαζί συνετέλεσαν έτσι ώστε να χαθεί πολύ σύντομα ε ν τ ό ς της εργατικής τάξης και της κοινωνίας,η προωθητική δύναμη του Οχτώβρη..Ίσως λοιπόν ένα χρήσιμό συμπέρασμα για το σήμερα να είναι το εξης: Πέρα από τις αντικειμένικές συνθήκες που μας προκύπτουν και που δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά (πχ ποιός μας εξασφαλίζει ότι μια ενδεχόμενη νικηφόρα (μακρινό...) επανάσταση στην Ελλάδα θα ακολουθηθεί και από άλλες επαναστάσεις στην Ευρώπη;; Πέρα λοιπόν από αυτές τις συνθήκες, ο ρόλος του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος δεν μπορεί να αντικαθιστά την ζωντανή διαπάλη μέσα στην εργατική τάξη και την κοπινωνία... Και εξηγούμαι: Άλλο στο όνομα της εργατικής δημοκρατίας να παραδίδεις την εξουσία, και άλλο να εξασφαλίζεις την δυνατότητα στην εργατική τάξη να σε κρίνει ως κομμουνιστή, μαζί με άλλα πολιτικά ρεύματα ή απλώς άλλα εργατικά κόμματα στο βαθμό που αυτή δεν απειλούν έ ν ο π λ α το επαναστατικό καθεστώς..Αυτό σημαίνει πως αρνείσαι (και καλά κάνεις) τον ρόλο σου ως εκ θεού επαναστατικης πρωτοπορίας (κάτι που δεν έγινε στην ΕΣΣΔ ποτέ παρά ίσως τα πρώτα χρόνια), και τον επιβαιβεώνεις στην π ρ ά ξ η και σε διαρκή αντιπαράθεη με άλλα κόμματα ή πολιτικά ρεύματα!!! Αυτό ανοίγει όπως είναι φυσικό το θέμα του πολιτικού συστήματος της εργατικής δημοκρατίας (ή δικτατορίας του προλεταριάτου, προτιμώ τον πρώτο όρο)!!

Ανώνυμος είπε...

διόρθωση:: Καλησπέρα ήθελα να γράψω!!! Και μια συμπλήρωση: Κατά την γνώμη μου, δεν είναι καθόλου απαραίτητο, για να μιλάει ένας κομμουνιστής για την αναγκαιότητα του κομμουνισμού, να χρειάζεται να υπερασπίζεται τις χώρες του "υπαρκτού".. Ειδικά όταν πιστεύει πως αυτές οι χώρες ανεξάρτητα από τις επιτυχίες τους, δ υ σ φ ή μ ι σ α ν τελικά τον ίδιο τον κομμουνισμό...

ουγκ, ουγκ! είπε...

Ναι το δυσφήμισαν στο διαβρωμένο μυαλό του μικροαστού που δε μπορεί να δει το προτσές της ιστορίας γενικά και αγνοεί επιδεικτικά τις αντιφάσεις του. Δεν κρινουμε κομμουνιστικές μικρογραφίες φιλε. Στο πε και ο Μπρεσνιεφ.
Τι θες να σου πουμε τωρα δλδ οτι δεν υπερασπιζόμαστε για σοσιαλιστικο όραμα τη Ρουμανία και την Αλβανία? Αυτές τις 2 δε τις εβλεπε ως μοντέλα το κόμμα ούτε όσο υπήρχαν. Δε θα τις ερευνήσουμε όμως?
Τις εσωτερικές αντιφάσεις στο χτίσιμο ομως του σοσιαλισμού θα τις ψάξουμε και εκει.

20 εκατομύρια νεκροί θα αρκούσαν για να διαφημίζουν στους αιώνες ακόμα και μια φιλελεύθερη αστική κοινωνία κατα τη γνώμη μου. Δεν υπήρξε όμως τέτοια για να δώσει τόσους νεκρους. Τυχαίο??
Δυσφήμηση ο Γκαγκάριν η Τερέσκοβα, δυσφήμιση ο Μαγιακόφσκι, ο Λιτσίνσκι, ο Σοστακόβιτς.
Δυσφήμιση το 7ωρο, το Σταλιγκραντ, ο σπούτνικ, ο Μιρ, η εκμηδένιση του αναλφαβητσμού ακόμα και σε χώρες όπως το Καζακστάν με ασιατικό τρόπο παραγωγής ως το 1917.

Ότι δυσφήμισε πρεπει να ξεβρακωθεί πρώτο απο μας και να ψαχτεί αλλα την πρώτη εμπειρία χτισίματος σοσιαλισμού που γνωρισαμε και μας αφησε χρόνους εμείς θα την υπερασπιστούμε γιατί σ'αυτη θα πατήσουμε για το μέλλον όπως ο μπολσεβίκο πάτησε στον κομμουνάρο κι ο αργεντίνος με τον κουβανό του Γκράνμα πάτησε στο μπολσεβίκο.

Εσύ όταν θα ρθει η ώρα θα μείνεις με το δάχτυλο να δείχνεις τα λάθη που χάλασαν τον αμόλυντο σοσιαλισμό του λενιν (αλήθεια πόσους εφαγε αυτός ο "φονιας" στην κροστάνδη??) έχοντας χάσει τον καιρό σου, χωρίς να τα αφομοιώνεις και θα βρεθείς απέναντι μας ή θα το πάρεις αποφαση να τα μελετήσεις βαθυά και να τα απορρίψεις (έστω) και τότε?? (αν το 2ο τοτε είσαι ήδη συντροφός μου κι ας πας και με το γκαργκάνα σήμερα..)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε μιλάμε για ειδικές ιστορικές συνθήκες, αλλά για αντικειμενικές αντιφάσεις. Τέτοιες είναι πχ η γραφειοκρατία κι οι εμπορευματικές σχέσεις κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να πετάξει πάνω από αυτές περιγράφει ένα μικρό κομμουνισμό. Οι αντιφάσεις είναι δεμένες με την πραγματικότητα που έχει την κακή συνήθεια να δυσφημεί τα όνειρά μας και τις ιδεατές καταστάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Φιλαράκι καλοί οι συναισθηματισμοί αλλά στην εργατική πολιτική, δεν κάνουν καλό, ειδικά όταν ηγεμονεύουν, όπως σε εσένα παραπάνω... Ε ναι λοιπόν οι χώρες του ανατολικού μπλοκ δυσφήμισαν τον σοσιαλισμό, παρόλες τις επιτυχίες τους..Και τον δυσφήμισαν για ένα και μοναδικό πράγμα: Η εξουσία ασκούνταν στο όνομα των εργατών, καταπιέζοντας τους εργατες...Αν το ΚΚΕ δεν θέλει να το καταλάβει αυτό, μη σώσει και το καταλάβει ποτέ!!Εμείς οι υπόλοιποι κομμουνιστές θα τα καταφέουμε καλύτερα από την Αλέκα και το συνάφι της (που έχει και ένα σωρό επιχειρήσεις που πληρώνουν κατω από τις συμβάσεις!!!)

Alekos είπε...

Εγώ θα επανέλθω στην κριτικη που γινεται στο post γιατι απο την πρωτοπορια των μαθητικων το 1998 εμεινε μετά πισω
Νομίζω ότι το κόμμα απλά ακολουθησε την γραμμή του.
Εχει ξαναγινει 3η δύναμη στα πανεπιστημια πολυ γρήγορα μετα την διασπαση του 89 αλλ'α παραμένει 4η δυναμη στην Αθήνα όπου μέχρι το 1997 ακολουθεί την τακτική του "μαύρου μπλόκ" 'οπως λ'εγαμε(δηλαδή στις συνελέυσεις κατεβαζε αγωνιστικο πλαισιο χωρις κατάληψη το οποίο στηριζαν ΔΑΠ και ΠΑΣΠ).Το καλοκαίρι του 98 ειναι στους δρόμους για την επετηριδα στηνει όμως δικά του μπλόκα μακρυα από την ένωση Αδιορίστων και την ΟΛΜΕ.Έχοντας όμως φτιάξει ήδη το ΣΑΣΑ από το 1996 εάν δεν κάνω λάθος με το που εξαγγέλει ο Αρσένης την μεταρύθμιση είναι ενα βημα μπροστα από όλους και οργανωνει (σωστά) το μαθητικό κίνημα.Το εξωκοινοβούλιο χάνει τη δικια του ευκαιρια να στήσει το δικό του μαθητικο συντονιστικο όταν μετα απο παλινωδιες καποια συντονιστικα σχολειων που ειναι κοντα μας(δηλαδη απλά δεν θελουν να ειναι με κνιτες) παμε να τα καπελωσουμε (με κοινο συντονιστικο μαθητων φοιτητων οι εξυπνοι εαακιτες) και φυσικα τους χανουμε.
Το κόμμα έχει πρόβλημα με τους φοιτητες της ΠΚΣ που ενω όλα τα σχολεια της χώρας είναι υπο κατάληψη αλλα αυτοι δεν θέλουν να γινουν καταλήψεις στις σχολές(λογικο δεν μπορει απο τη μια μερα στην αλλη να αλλάξει μια γραμμη ακομα κιοταν ειναι λαθος).Παρόλα αυτα το κομμα καθοδηγει σωστα τους μαθητες(και παρολλο που δεν πολυεγκρινει τα μεμονομενα κλεισιματα δρομων δεν τα απαγορευει αφηνωντας σωστα τους μαθητες να αποφασιζουν για τις δρασεις τους μόνοι τους)
Όμως περνάν τα χριστουγεννα γίνεται η μεγάλη πορεία του γενάρη και το κομμα επιλεγει μια μεγαλειωδη πορεια-βόλτα στο συνταγμα.Έμεις σκοτωνόμαστε εαν θα στριψουμε στο υπουργείο ή όχι(ευτυχως δεν λειτουργησαμε προβοκατορικα γιατι προβοκατσια θα ηταν οταν 30.000 μαθητες επιλεγουν την ειρηνικη πορεια 1000 εαακιτες να καναμε ντου στο υπουργειο και να γινοταν η πορεια κολαση).
Περνά η χρονια , τα εαακ καταγραφουν ειδικα στην αθηνα τρελα νουμερα και ερχεται ο οκτωβρης
Και τα κνιτοπουλα ειναι χιλιαδες και μας πιανει απελπισια
Όμως το κόμμα απλά περιχαρακωνει τα συνορα του.Φτανουμε στο 2001 εαν δεν κανω λαθος το κομμα οδηγει τον αγωνα εναντια στην ανωτατοποιηση και παει εκλογες.Μετα τις φοιτητικες τα μαζευει!
Μαζευει το κινημα λες και ειναι τι? Κανεις δεν καταλαβεινει 'ομως όλοι βλέπουν το τραγικο πολιτικο λάθος του κομματος που δίνει ζωη στα ΕΑΑΚ.Ερχεται ο μαιουνης και αναστενονται τα ΕΑΑΚ στην Θεσσαλονικη και σε όλη την επαρχια.Τα υπολοιπα ιστορια
Δηλαδη απλά το κομμα ενω εχει καποιες ωραιες αποψεις η λογικη του και η γραμμη του για τους αγωνες έχει τα ορια της .
Γνώμη μου: όσο το κόμμα ακολουθεί την ηττοπάθεια στους αγώνες τόσο τα προβλήματα του θα εντεινονται και η κριτικη και πολιτικη πιεση από τα αριστερα θα ειναι μεγαλυτερη.
Τελικά όλοι συμμετέχουμε στην απεργία στις 10 φλεβάρη?
Φτάνουν τα λόγια άιντε να κατεβασουμε κοσμο στο δρόμο!
Ο γιωργάκης θα κανει κουμάντο στις ζωές μας?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Υπάρχει ο συναισθηματισμός που θολώνει την κρίση κι αυτός που προκύπτει από τη σημασία του ίδιου του θέματος και την τοποθέτησή μας σε αυτό. Δεν ξέρω αν σου προκύπτει για μένα το πρώτο, αλλά ούτε έζησα ούτε πρόλαβα πολλά από τη σοβιετία για να έχω τέτοιου είδους συναισθηματισμό.
Απ' τα υπόλοιπα που λες, θεωρώ την μπηχτή για τις συμβάσεις πιο σοβαρή από το μονόπλευρο αφορισμό για την πείρα των σοβιετικών. Προέκυψαν αντιφάσεις και ζητήματα που δεν είναι ειδικά σοβιετικές, αλλά πράγματα που θα συναντήσει οποιοδήποτε άλλο εγχείρημα. Ακόμα και τις μλ-κίες τους τις νιώθουμε δική μας υπόθεση γιατί ήταν δικές μας και τις εξετάζουμε για να μην ξαναγίνουν.

-Ενδιαφέρουσα ανασκόπηση. Οι δικές μου παραστάσεις είναι μάλλον λίγο διαφορετικές, αλλά αυτό έχει να κάνει με την πόλη και σίγουρα με την ηλικία (κάποια πράγματα τα έζησα αλλά δε μπορώ να τα αξιολογήσω όπως τώρα).
Αυτό που μου έχει μείνει ως βασική αντίφαση είναι πώς αντιστρεφόταν η "αυθόρμητη σκέψη" ενός πρωτοετή συντρόφου που στο λύκειο έβλεπε την κατάληψη διαρκείας ως μια αγωνιστική διεργασία με πλεονεκτήματα και δυνατότητες και στο πανεπιστήμιο μάθαινε να εξηγεί το πολύμορφο και να τις θεωρεί άμαζες κι άνευρες πριν καν φανούν οι διαθέσεις του κόσμου.
Όλα αυτά ως θολή ανάμνηση μιας ύστερης ανώριμης εφηβείας.