Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Η μεγάλη αντίφαση των κοινωνιών του δυτικού κόσμου είναι πως αναπτύσσουν στο έπακρο την παραγωγή κι αφήνουν υπανάπτυκτη τη συνείδηση. Κοινωνίες που γκρεμίζουν ιδανικά κι αξίες, κάνουν συλλογικό το βόλεμα κι ατομική την αντίσταση, όσων παλεύουν ακόμα.

Όπου η πιο πολυπληθής τάξη είναι η ανεργατική. Εκτός παραγωγής, εκτός εργασίας, ιστορικού προτσές, δε δικαιούται δια να ομιλεί, γιατί ζει φοιτητικά κι όλοι οι υπόλοιποι τη φθονούν.
Γιατί τη σήμερον η δουλειά είναι εκπόρνευση και παίρνει απ’ τους εργάτες ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Την ικανότητά τους για δημιουργία.
Είναι να μη σε πιάνουν τ’ αναρχικά σου;

-Μα γιατί δε δίνεις βιογραφικά μπας και σε πάρουν;
-Βιογραφικό; Έδωσα στην κνε, στο πανεπιστήμιο κι έμεινα οκτώ χρόνια. Αλλά έμεινα στο δρόμο, άνεργος και πολιτικά άστεγος. Φτάνει, δεν την ξαναπατάω πια.

-Ναι, αλλά κάπως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.
Για το γιο μας; Για την εκδίκηση;
-Μα εγώ είμαι καλλιτέχνης, που λέει κι ο πανούσης στο δράκουλα. Πόσα λεφτά θα μας δώσετε;

Κι εδώ έρχεται η διαλεκτική μέσου και σκοπού.
Όπου αν δεν έχεις μέσο, είσαι ένα τίποτα, ανεπρόκοπος.
Σε μια κοινωνία που φετιχοποιεί τα μέσα, βολεύεται με μέσα, διαβρώνεται από μέσα, μένει μέσα τα βράδια κι αποβλακώνεται μαζικά απ’ τα μέσα. Αρκεί να μην είναι μεταφοράς. Τι διάολο το πήραμε το καινούριο το κάμπριο;

Κι αφού λοιπόν δεν έχεις μέσο, πάει να πει πως δεν έχεις ούτε σκοπό.
Αλλά οι δικοί μας οι σκοποί είναι κόκκινοι, ερυθροφρουροί. Φυλάνε την αξιοπρέπειά μας και στήνουν τείχη αντίστασης στις αξίες του αίσχους του δυτικού κόσμου.

Κρίμα το παιδί και τα παίρνει τα γράμματα.
Ε, και; Τα παίρνει, αλλά πού να τα δώσει; Δεν έχουν ανταλλακτική αξία.
Ενώ αν έπιανε το χέρι μου… Είναι καλό να τα πιάνεις εν γένει.

Γιατί πράξη χωρίς θεωρία είναι τυφλή. Αλλά σκέτη θεωρία χωρίς πράξη τι είναι; Σκέτα μάτια που θεωρούν την πραγματικότητα αφ’ υψηλού. Eyes without a face που λέει κι ο Billy Idol. Με πολιτική μυωπία κι αστιγματισμό που κάνει θολή την προοπτική και τον τελικό στόχο.

Και τι κάνεις μωρέ μαλάκα; Θεωρητικοποιείς την τεμπελιά σου;
Όχι περισσότερο απ’ όσο οι άλλοι το βόλεμά τους.
Σαν το θείο μου το μικροαστό. Μικρός που λέει ο λόγος.
Κι αυτός τα ίδια λέει.
Πολύ αξιόλογο παιδί, αλλά έμπλεξε με τους κουκουέδες.
Και πρώτα απ’ όλα η εμφάνιση.
-Με ξέρεις εμένα, πόσο δεν τα υπολογίζω αυτά.
Αλίμονο, το δήθεν δεν ξέρω; Κάθε μέρα στη μάπα το τρώμε.
-Αλλά τώρα στη δουλειά, ξυρίζομαι δυο φορές τη μέρα, να μη μου την πουν οι πελάτες. Πιο πολύ κι απ’ όταν ήμουνα στο στρατό…
Και τι θες τώρα; Βαρέα κι ανθυγιεινά για τα χαρακωμένα σου μάγουλα;

Τελικά άλλο ήθελε. Να κόψω λέει τα μαλλιά μου. Κι είπα να κόψω τους συγγενείς.
Αλλά με εξαγόρασε το χαρτζιλίκι της θείας. Ξέρεις πόσες μέρες βγάζω με εκατό ευρώ; Εκτός κι αν τα φάω σε βιβλία στον αλφειό.

-Έτσι είναι η κοινωνία σήμερα. Δεν είναι προοδευτικό να μην ακούς τη γνώμη των άλλων.
Και τι να κάνουμε, δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στα μαλλιά μου;

Μικροαστοί και προλετάριοι σε κοιτάνε, σε στιλ άντε κουρέψου νεαρέ.
Μαλλιαροί της εποχής μας, τέντι-μπόι αρκουδιάρηδες που νοσταλγούν τη σοβιετική αρκούδα.
Ένας αλλά λέων σαμψών και γύρω όλη η κοινωνία μια πουτάνα δαλιδά που σε εκβιάζει να κόψεις τα μαλλιά σου. Να συμμορφωθείς προς τας υποδείξεις για να βρεις είτε δουλειά, είτε σχέση.

Δεν είναι τόσο το μακρύ, αλλά το ατημέλητο. Άμα το χτένιζες λιγάκι. Και τα μούσια αν τα περιποιούσουν κάπως.
Εντάξει κι οι σαγιονάρες, αλλά να έχουν διχάλα στο δάχτυλο. Κι αμάνικα μπορείς, αλλά τρέντι, όχι τιραντάκια αλά 80’ς.

Ε, όχι κύριε, δεν ξεπουλάμε εαυτούς. Έχουμε κάποιες αρχές. Κι ας μην έχουμε τέλος (που σημαίνει σκοπός). Δεν είναι τελεολογικό το ιστορικό προτσές.

Θέλουμε όμως μια κοινωνία που θα φέρει τον κόσμο ανάποδα, με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω. Που θα ‘χει οργάνωση και κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή και χύμα αναρχία στην εμφάνιση, όχι αντίστροφα. Όπως σήμερα τα ομοιόμορφα στρατιωτάκια που έχουν ελευθερία επιλογής να είναι τέτοια.

-Και νομίζεις πως έχεις ηθικό πλεονέκτημα επειδή έχεις μαλλί και μούσι;
Το ηθικό πλεονέκτημα προκύπτει απ’ την ηθική υποχρέωση να μην υποκύψεις στον εκβιασμό και την πλύση εγκεφάλου. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

-Που λες κεμάλ αυτή η κοινωνία ποτέ δε θ’ αλλάξει.
Μωρέ αλλάζει, όμως αλλάζουμε κι εμείς μαζί της.
Στην ουσία μας αλλάζει αυτή. Το θέμα είναι να την αλλάξουμε εμείς πριν μας αλλάξει. Ή την αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι το μπρεζνιεφικό απολίθωμα πρέπει να πάψει να δουλεύει την κοινωνία και να δουλέψει κανονικά.
Όποιου του περισσεύει ένα βόλεμα, ας δώσει το ένα στην κε του μπλοκ για αξιοποίηση. Κι αν έχει κι ένα τρίτο να βολέψουμε και το σπαρίλα που είναι στη γύρα κι αυτός.

Τσόντα κείμενο

Μια βόλτα στην τσιμισκή παραμονή του χρόνου που μας έστησε καρτέρι, αρκεί να νιώσεις σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Με την έννοια ότι πνίγεσαι, όχι ότι διαφέρεις.

Τρέντι μάζες κι απολιτίκ βιτρίνες σε βρίζουν με το βλέμμα.
Κομμουνιστές πίσω στις τρύπες σας.
Κι εσύ τις αναζητάς σαν τυφλοπόντικας που βαυκαλίζεται πως σκάβει για να γκρεμίσει το σύστημα. Νοσταλγείς τα ασφαλή σκοτεινά σοκάκια, μακριά απ’ τη λάμψη της τρέντι φυλής. Ψάχνεις στους δρόμους τα (καταν)αλωμένα ιδανικά της.

Τι σκατά πρωτοπορία θα γίνεις σε έναν κόσμο που σε λυπεί, αλλά δε σε λυπάται; Πώς θα το καταφέρουμε χωρίς ιδεολογική ηγεμονία; Εδώ δεν μπορέσαμε όταν την είχαμε.

Πώς το έλεγε εκείνο το στρουμφάκι; Μου τη δίνουν οι γιορτές.
Κι οι ευχές για ό,τι επιθυμείς τη νέα χρονιά έχουν υστερόγραφο.
Ακόμα και τα όνειρα θεωρία των σταδίων έχουν.
Σοσιαλισμό μες στο 10, κομμουνισμό απ’ το 11 και βλέπουμε.