Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Όνειρο αριστερής νυκτός

Το μυαλό μου νυστάζει. Κινείται νωθρά, σοβιετικά. Τρέχει κουρασμένο πίσω από συναρπαστικά αδιάφορες καταστάσεις που το κουράζουν περισσότερο και καταλήγει κουρασμένο, χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Που είναι και το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας στον καπιταλισμό.

Μια ζωή ναρκοπέδιο, γεμάτη νάρκες και ναρκωτικά που υπνωτίζουν συνειδήσεις. Και να ‘ταν μόνο οι ουσίες.
Ναρκωτικά υπάρχουν πολλά, νουνού όμως ένα.

Παλιά που ο κόσμος δεν είχε να φάει, έπρεπε πρώτα να καλύψει τις ζωώδεις ανάγκες του για να ξεχωρίσει απ’ τα ζώα και να πιάσει το κατεξοχήν ανθρώπινο, τον κομμουνισμό.
Στη δεκαετία με τις βάτες, το νηστικό αρκούδι έφαγε, βολεύτηκε κι έγινε πολύ βαρύ και νυσταλέο για να χορέψει. Έκτοτε κοιμάται τόσο βαριά που όταν ξυπνάει το άλλο πρωί δε μπορεί να θυμηθεί τα όνειρά του, που είναι ο εφιάλτης των αστών.
Ενώ εμένα μου κόβει και κάνω ανήσυχο ύπνο. Ενίοτε ροχαλίζω κιόλας μήπως αφυπνίσω τις συνειδήσεις των γύρω μου.

Νυστάζω στις πορείες που δεν έχουν παλμό, σε αυτές που προσποιούνται ότι έχουν, στις άτονες εκδηλώσεις, καμιά φορά κι όταν διαβάζω -και ξέρω πως όταν πιάσω δουλειά θα με παίρνει ο ύπνος στη δεύτερη σελίδα.
Ξυπνάω μόνο όταν έχω έμπνευση και γράφω τις σκέψεις μου στα χαρτιά μου. Εκεί όπου μένουν κι οι περισσότερες δηλ, γιατί το άσπρο της ζωής και της οθόνης με υπνωτίζει χειρότερα.

Ο κόσμος κουράστηκε γιατί δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό. Τα πιο κουρασμένα σώματα είναι τα αγύμναστα, το ίδιο ισχύει και για τα μυαλά. Η διαλεκτική της κούρασης είναι ότι τη νικάς όταν κινείσαι. Αρκεί να έχεις κίνητρο, κάτι να σε κινεί, να σε εμπνέει. Με άλλα λόγια κάτι να προκαλεί ενδιαφέρον, ενθουσιασμό.

Οι λέξεις δεν είναι τυχαίες. Ενδιαφέρουσα είναι μια κατάσταση που φέρει μέσα της το δία προκαλώντας έτσι τη θεϊκή εμπειρία του εν-θου-σιασμού. Οι σύντροφοι που γνωρίσαμε υπήρξαν αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει θεός κι αρκούντως ανώριμοι για να τον κατεβάσουν στη γη και να (απο)θεώσουν θνητούς ηγέτες και χώρες σαν τη σοβιετία.

Γειώνουμε το θείο μέχρι να μας γειώσει με τη σειρά του και να απογοητευτούμε. Και τότε ουαί κι αλίμονο στα έκπτωτα είδωλα. Αλλά και στους άθεους συντρόφους που έχασαν κάθε έλλογη πίστη. Χωρίς ελπίδα και προοπτική ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος.

Μα τι όνειρα θα ‘κανες σ’ έναν κόσμο που δεν σε εμπνέει; Δε βαριέσαι.
Αλλά εγώ είμαι στον αντίποδα του δε βαριέσαι και βαριέμαι αφόρητα.
Μπορώ και καταλαβαίνω πέντε πράγματα, ίσα για να ‘μαι στοχαστικό συμπλήρωμα που δε δρα ποτέ στους αστόχαστους που δε στοχάζονται και δε βρίσκουν στόχο. Δεν τους φοβάμαι, δε μ’ αγαπούν. Τι σόι πρωτοπορία να γίνεις σε ανθρώπους που κατά βάθος θες να αποφύγεις;

Δε μπορώ να ‘μαι μαζικό στοιχείο σε αστοιχείωτους. Μου φτάνει που είμαι ογκώδες.
Είμαι ελιτιστής, τι να κάνουμε; Κι αν δε μπορούν να διαβάσουν μαρξ, ας διαβάσουν παντεσπάνι.
Μην τα παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς αυτά. Παραλήρημα είναι, κι αύριο τα ίδια θα λέω.

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση. Αλλά μου αρέσει κιόλας.
Συμπαθώ όλους τους μίζερους, γιατί τους έχω για ευαίσθητους που δεν προσαρμόστηκαν. Βρίζω λυπόκακα τους γλεντζέδες, γιατί η ρώμη καίγεται κι αυτοί χτενίζονται.

Θέλω να μένω λίγο μόνος μου, γιατί επικοινωνώ καλύτερα έτσι. Αλλιώς αδειάζω και μένω σα ζόμπι μες στο πλήθος, τυπική παρουσία μες στην παρέα, τυπική κοινωνικοποίηση –και ούτε καν ανήκω στο κράτος, να φανταστείς- με αυτοματοποιημένες κινήσεις, εγκεφαλική υπολειτουργία κι ενεργειακό πρόβλημα.

Βαριέμαι εκεί που οι υπόλοιποι διασκεδάζουν. Στην πενταήμερη είχα καταφέρει να με πάρει ο ύπνος μέσα στο κλαμπ. Οι άλλοι ανακάλυψαν το διονυσιασμό διαρκείας ως διέξοδο κι εγώ τη διαρκή βαρεμάρα ως σπείρα στο διαλεκτικό προτσές της διαρκούς επανάστασης. Κι άντε τώρα να την εξαρθρώσω.

Βαριέμαι θανάσιμα τον κινηματικό διονυσιασμό και τους υστερικούς σεκίτες που όταν ήταν μικροί έπεσαν στην χύτρα με το lsd. Η ίδια όψη στο νόμισμα της ανίας –ούτε καν η άλλη, τόσο βαρετοί και προβλέψιμοι.
Ο βερμπαλισμός ανώτατο στάδιο της βαριεστημάρας.

Που λέει κι ένας σύντροφος, αν ψηφίζαμε στην οβα πρόταση να ξεκινήσουμε επανάσταση θα περνούσε παμψηφεί. Το πολύ να μειοψηφούσαν ο ζηνόβιεφ κι ο κάμενεφ.
Αν βρέχει θα την κάνουμε σε κλειστό χώρο. Ή θα την κάνουμε βάση κανονισμών εντός εικοστετραώρου, αρκεί να κυλάει ο βράχος του σίσυφου στο έδαφος της ταξικής πάλης.
Αν και δε μας χρειάζεται η βροχή. Τα κάνουμε μούσκεμα κι από μόνοι μας.

Κάποιοι τη βρίσκουν με επαναστατική γυμναστική και θέλουν μεγαλύτερο βαθμό προσομοίωσης στην ταξική παλαίστρα. Το σκεπτικό τους είναι ότι αν δεν τα κάνουμε στην προπόνηση πώς θα μας βγουν μετά οι φάσεις (του επαναστατικού προτσές) στον (ταξικό) αγώνα; Συνήθως όμως καίγονται στην προθέρμανση και χάνουν εύκολα άνευ αγώνος.

Κι ο κόσμος της εργατιάς συνεχίζει, αιωνίως κουρασμένος, σα μαίρη παναγιωταρά, χωρίς σταματημό, αλλά με ταξικούς φραγμούς που μπαίνουν μπροστά του φράγματα, μέχρι να στήσει τα δικά του οδοφράγματα.
Τα μπλόκα διαλύθηκαν, το ανατολικό μπλοκ επίσης, αλλά το μπλόκο της κοκκινιάς μένει πάντα επίκαιρο κι αυτό της ανεργίας τρώει διακόσιους νέους κάθε εβδομάδα.

Κι όλοι μαζί παίρνουμε τον ύπνο του δικαίου, περιμένοντας τον κομμουνιστή πρίγκηπα του παραμυθιού να έρθει να μας φιλήσει. Κοιμόμαστε άσχημα τις νύχτες κι όρθιοι στο φως της μέρας. Χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού, ώσπου να έρθει η έμπνευση της στιγμής που θα φέρει τον κόσμο απ’ το κρεβάτι του στο δρόμο κι από εκεί με ζιγκ-ζαγκ μέχρι τον ουρανό.

Καληνύχτα μαργαρίτα. Και καλή τύχη…

-Το ξέρω, γίνομαι κουραστικός. Κουράστηκα και κουράζω τους γύρω μου.
Τι φταίνε να κουβαλάν τα δικά μου αδιέξοδα; Έχουν κι αυτοί να διαχειριστούν τα δικά τους…

Υγ: όποιος ξέρει την ταινία με τον καλογερόπουλο στην οποία παραπέμπει ο τίτλος του κειμένου κι έχει πληροφορίες πώς να τη βρούμε κερδίζει μια αφιέρωση της κε του μπλοκ κι ένα κατά παραγγελία κείμενο με θέμα που θα διαλέξει ο ίδιος.

15 σχόλια:

sniper είπε...

Βαριεμαι βαριεσαι βαριεται. Βαριομαστε βαριεστε κυβερνανε.

Δεν ειναι αρνηση στο κειμενο σου αυτο. Ισα ισα που χτυπησες ευαισθητες χορδες. Πως γινεται ενα τοσο νυσταλεο αρθρο να ξυπναει το αγυμναστο μυαλο αλλα και το σωμα μου?

Εμενα στην πενταημερη (ετσι ειναι το σωστο) παραλιγο να με παρει ο υπνος στο σκυλαδικο, αλλα μια συμμαθητρια μου που χορευε στο τραπεζι μου πατησε το χερι για να με φερει στον ισιο δρομο. Της ηπια το ποτο για να την ευχαριστησω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά έκανες. Αυτό είναι το σωστό, αλλά ο ορθογραφικός έλεγχος μου το έβγαλε λάθος και προσπαθούσα να θυμηθώ αν τον υπολογιστή τον πήρα πριν ή μετά την κατάργηση του πολυτονικού.

Τα βαρετά κείμενα σε ξεσηκώνουν, έτσι είναι η διαλεκτική. Και τώρα ας αλλάξουμε πλευρό να συνεχίσουμε.
Σε αφήνω γιατί κλείνουν τα μάτια μου, να μη βλέπουν τι γίνεται στον κόσμο.

Ανώνυμος είπε...

χάλια είσαι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

1. Άσε πολλή κούραση.

2. Όχι ρε κορτέση, ο μπίλιας είμαι.

3. Αν δεν υπέγραφα ως μπρεζνιεφικό απολίθωμα θα μου άρεσε να υπογράφω ως μιζέριας.
Τιμή και δόξα στον άρη!

Ανώνυμος είπε...

ψυχραιμία, ψυχραιμία και πάλι ψυχραιμία...Ο κόσμος είναι σκατά, η αριστερά το ίδιο, είχε και λίγο δίκιο ο Μπράϊαν και λίγο-πολύ όλοι κάπως έτσι νιώθουμε...πάντως παιδιά, ψυχραιμία...

sniper είπε...

Ξερεις τι εχω παρατηρησει ρε Απολιθωμα (και ειναι καθαρα προσωπικη αποψη)? Οτι τα posts σου ειναι σαν τα τραγουδια ενος LP. Αυτα που δεν βγαινουν σε σινγκλ (αυτα που ειναι λιγοτερο δημοφιλη δηλαδη) ειναι και τα καλυτερα (με εξαιρεση το "με ποιους να πας..."). Αλλα απο την αλλη, μπορει να ναι και ιδεα μου και απλα να θελω να ανακαλυπτω σωνει και καλα κρυμμενα "διαμαντακια" εκει που οι αλλοι δεν μπορουν δηθεν να ψαξουν.... Ψυχαναγκασμοι...

Ανώνυμος είπε...

Μία απάντηση από τον Αντρέ Μπρετόν στα πλαίσια της συντροφικής αλλυλεγγύης και διακειμενικότητας:

ΕΠΑΓΡΥΠΝΙΣΗ

Στο Παρίσι κλονιζόμενος ο πύργος του Αγίου Ιακώβου
Όμοιος με ηλιοτρόπιον
Χτυπά καμμιά φορά με το μέτωπο τον Σηκουάνα και η σκιά του
γλιστρά ανεπαίσθητα ανάμεσα στα ρυμουλκά
Την στιγμήν εκείνην ακροποδητί μέσα στον ύπνο μου
Κατευθύνομαι προς την κάμαρα όπου είμαι ξαπλωμένος
Και βάζω φωτιά
Διά να μή μείνει τίποτε από την συγκατάθεση που μου απέσπασαν
Τα έπιπλα τότε κάνουν τόπο σε ζώα ίσου μεγέθους που με κοιτάζουν αδελφικά
Λεοντάρια που στις χαίτες τους αποκαίονται οι καρέκλες
Σέλαχοι των οποίων η άσπρη κοιλιά συγχωνεύει το τελευταίο ρίγος των σεντονιών
Την ώρα του έρωτος και των κυανών βλεφάρων
Βλέπω να καίγουμαι κι εγώ με τη σειρά μου βλέπω αυτή την
κατανυκτική κρυψώνα των τιποτένιων πραγμάτων
Που υπήρξε το κορμί μου
Και που την ψάξαν υπομονετικά ράμφη πύρινων ιβίδων
Όταν όλα τελειώνουν μπαίνω αόρατος μέσα στην αψίδα
Χωρίς να προσέχω τους περαστικούς της ζωής ν'αντηχούν πολύ μακριά τα σερνάμενά τους βήματα
Βλέπω τα ψαροκόκκαλα του ήλιου
Ανάμεσα από την λευκάκανθα της βροχής
Ακούω να ξεσχίζεται το ανθρώπινο πανί σαν ένα μεγάλλο φύλο
Κάτω από το νύχι της απουσίας και της παρουσίας που είναι
συνένοχες
Όλοι οι ιστοί μαραίνονται δεν μένει παρά μια μυρωμένη δαν-
τέλλα
Ένα κογχύλι από δαντέλλα που έχει τέλειο σχήμα ενός μαστού
Δεν αγγίζω πια παρά την καρδιά των πραγμάτων κρατώ
το νήμα
(Μεταφραση:ANΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ)

Διά την αντιγραφήν..

κομμάντο υπερρεαλιστικής εντροπίας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Είμαι απόλυτα ψύχραιμος όταν μιζεριάζω. Στις χαρές είναι που παρεκτρέπομαι, αλλά επανέρχομαι σύντομα. Τα σκατά είναι τουλάχιστο και καλή κοπριά για το μέλλον. Οπότε αφού δεν έχουμε συνάχι ας χαλαρώσουμε να τα απολαύσουμε.

Πλανώμενε σύντροφε, τι να σου πω; Θα ήμουν πολύ ψώνιο αν έβγαζα τα δικά μου κείμενα διαμαντάκια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να καταλάβω με τι κριτήρια κάποια γίνονται 'δημοφιλή' και κάποια άλλα όχι. Και κάποια δημοφιλή γίνονται τέτοια για λάθος λόγους.
Μπορεί να σας αρέσουν και τα άλλα, αλλά να μην εκδηλώνεστε.
Άβυσσος η ψυχή του καταναλωτή κειμένων. Η ελεύθερη αγορά πάντως σου αφήνει το δικαίωμα να προτιμάς τα λιγότερο δημοφιλή και να είσαι εναλλακτικός. Όχι εσύ, γενικώς όλοι μας.

Κομάντο απάντησέ του κάτι εσύ γιατί δεν προλαβαίνω. Βάλε κανά ποίημα του βούγια στην απάντηση.
Η κε του μπλοκ σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο αξιοποίησης της κάψας σας για τη λογοτεχνία και να σας προτείνει λίαν συντόμως συνεργασία για ανταπόκριση. Αναμείνατε...

haridimos είπε...

Ταινία με Καλογερόπουλο..
Μιλάς για την "Arpa Colla" ;
http://www.youtube.com/watch?v=v44AQSzPXuE

haridimos είπε...

Τώρα είδα τον τίτλο...
Η ταινια δεν προβλήθηκε ποτέ γιατί τα'σπασε ο Καλογεροπουλος με τον Κατσουρίδη..
Κόπια θα έχει λογικά κάπου το ΕΚΚ (αν δεν έχει καταστραφεί..)
Πως θα γίνει προβολή βέβαια και να μεταφερθεί και σε dvd ειναι μεγαλο ζητημα ..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όπως και να 'χει μου έδωσες μια πληροφορία που δεν ήξερα και σε ευχαριστώ. Μήπως ξέρεις και γιατί τα έσπασαν;

Κερδίζεις άνευ ανταγωνισμού το διαγωνισμό του υστερόγραφου και μπορείς να παραγγείλεις στην κε του μπλοκ κείμενο με θέμα της αρσεκείας σου...

haridimos είπε...

Επειδη ο Κατσουρίδης γύρισε το δικό του φινάλε κι όχι αυτό που ήθελε ο Καλογερόπουλος.


"Επεισοδιακή ήταν επίσης η προβολή του "Όνειρο αριστερής νύχτας", όπου ο Νίκος Καλογερόπουλος (συν-σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας) κατήγγειλε στο κοινό ότι είναι αντίθετος με την προβολή του έργου στο Φεστιβάλ, γιατί δεν τον εκφράζει. Αιτία οι διαφωνίες του με τον Ντίνο Κατσουρίδη (που συνυπογράφει την ταινία), τον οποίο και κατηγόρησε ότι αλλοίωσε το ιδεολογικό μήνυμα του σεναρίου και δεν γύρισε το προβλεπόμενο φινάλε. Ο Ντίνος Κατσουρίδης χρειάστηκε να κάνει κι αυτός τη δική του επέμβαση, επιχειρηματολογώντας ότι ήταν αδύνατο να γυρισθεί η σκηνή του τέλους, γιατί προϋπόθετε περίπλοκα ειδικά εφφέ, που ήταν έξω από το πνεύμα της υπόλοιπης ταινίας. Κι όταν η διαφωνία του με τον Ν. Καλογερόπουλο έφτασε στο απροχώρητο, ολοκλήρωσε μόνος του την ταινία και την έστειλε στο Φεστιβάλ, για να είναι εντάξει απέναντι στο ΕΚΚ. Το κοινό όμως είχε ταυτιστεί με τον Ν. Καλογερόπουλο και δεν κάθισε καν ν' ακούσει τα επιχειρήματά του. Η ταινία πάντως δεν άρεσε και στο τέλος αυτοί που γιουχάιζαν δεν ήξεραν ούτε οι ίδιοι αν έπρεπε ν' απευθυνθούν στον Κατσουρίδη ή και στον Καλογερόπουλο. "

Παίχτηκε στο φεστιβάλ του 1987
μαζί με μερικές εξαιρετικές ταινίες.
(Βίος και Πολιτεία, Πρωϊνή Περίπολος, Δυο αυγά Τουρκίας, Απουσίες, Δοξομπους, Τεριρεμ, Τα παιδια της Χελιδονας κλπ

rogdog είπε...

Πολιτικά ανώριμοι όσοι δεν αποθέωσαν το κρατικο μορφωμα της ΣΕ και τους ηγετες της....
Πραγματικά κρίμα τόσο ταλέντο στο γραψιμο να το αναλώνεις σε πολιτικά μνημόσυνα συστημάτων που το συντριπτικό ποσοστό του κόσμου που τα έζησε τα σιχάθηκε.

ένας πράκτορας των αστών και παπαγαλάκι του πρετεντέρη.και ορκισμένος αντικομμουνιστης(οχι οσο ηταν οι ηγετες της Σοβιετιας μετα τον Λενιν,αλλα αρκετα)

Κερνάν Κρέσπο είπε...

Την έδειξε σήμερα η ΕΡΤ

Ανώνυμος είπε...

Την ξανάπαιξε η ερτ 4/9/2016. Ο λόγος που βρέθηκα εδώ. Για αρκετά χρόνια αναρωτιόμουν από που προέρχονται ή τουλάχιστον πως διαδόθηκαν τόσα αντικομμουνιστικά κλισέ...

W.T