Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Φεστιβάλ ετών 37

Τι είναι το φεστιβάλ της κνε; Έχουμε και λέμε.

Να μη νιώθεις τα πόδια σου μετά τη δεθ και να πρέπει να πας στο καπάκι στο φεστιβάλ. Τα αστικά που μας περιμένουν στο τέλος στα δικαστήρια, για να μας πάνε κατευθείαν στον χώρο. Επόμενη στάση, φεστιβάλ κνε-οδηγητή. Τερματικός σταθμός.

Η περιφρούρηση στον χώρο τις παραμονές του τριημέρου και τα ατέλειωτα βράδια που σε ανδρώνουν με τις ιστορίες των βετεράνων. Από αυτές που θα λέω κάποτε στα παιδιά μου για να φάνε το φαγητό τους. Κι ύστερα η χρέωση στα μωρά στη φωτιά. Όπου η περιφρούρηση χτυπιέται πάνω-κάτω, μαζί με τους φανατικούς της μπάντας και στο τέλος φωνάζει κομματικά συνθήματα μπας και τους χαλαρώσει.

Τα στεγνά σουβλάκια που είναι λίγο καλύτερα από τα ωμά. Το καυτό δίλημμα για το αν οι ψήστες δικαιούνται δωρεάν μπουκαλάκια νερό. Τα παγωμένα σουβλάκια που δεν ξεκολλάνε. Οι ανυπόμονοι στην ουρά, οι τζαμπατζήδες κι οι μυστήριοι, οι απίθανες παραγγελίες για δεκάδες σουβλάκια. Οι μετανάστες που δεν τρώνε χοιρινό κι η κατάκτηση του κεμπάπ. Τα ρέστα από πενηντάρικο και τα βασικά της προπαίδειας στο ταμείο, που δεν τα κατέχουν όλοι οι σφοι.

Κι απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση. Ραντεβού στα τυφλά με τη λεκάνη, στις χημικές τουαλέτες, που δεν έχουν φως. Οι τυχεροί που καθαρίζουν την καλλιόπη. Κι οι γωνίες στα πέριξ του χώρου που μυρίζουν αμμωνία.

Οι κάρτες γνωριμίας όπου θυμάσαι με νοσταλγία τα νιάτα σου, λες κι είσαι καμιά παλιοσειρά. Κι οι αναμνήσεις απ’ την πρώτη σου φορά στο φεστιβάλ, που είναι πάντα γλυκιά κι ιδιαίτερη. Η αίσθηση ότι γερνάς, όταν αλλάζει μπροστά το ψηφίο –τώρα που πλησιάζει το 40ό. Η νοερή αναδρομή στα πρώτα φεστιβάλ της μεταπολίτευσης, με ξυλούρη και λοΐζο. Οι δραματικές αφηγήσεις για τη διάσπαση στο δέκατο πέμπτο, με την ομιλία του γράψα. Και κάτι παπούδια μοναχικά να κρατάνε ηρωικά και πένθιμα τα μπόσικα στο επίσημο φεστιβάλ της σουπρολίγκα.

Τα μικρά φεστιβάλ στην επαρχία που μοιάζουν με προφεστιβαλικές. Κι η κοσμοσυρροή στις μεγάλες πόλεις. Το ετήσιο συναπάντημα με γνωστούς και φίλους, με πρώην και συντρόφους φαντάσματα. Η ανταλλαγή νέων, το κυνήγι της καρέκλας για να μην ξεροσταλιάζεις, τα κινητά που δεν πιάνουν σήμα, γιατί μπουκώνει το δίκτυο. Το λαϊκό προσκύνημα στο περίπτερο του ελληνοκουβανικού.

Οι σύντροφοι της κρήτης που πουλάν λαχνούς και σου λεν: παιδιά κληρώνουμε ένα ντράο. Και ψάχνεις να βρεις εσύ τι μοντέλο είναι αυτό το ντράο και δεν το ξέρεις. Ώσπου να γίνει η κλήρωση και να δεις το έπαθλο που είναι ένας τράγος. Και στο καπάκι κρητικό γλέντι με μαντινάδα. Εγώ το σύστημα αυτό καθόλου δε φοβούμαι. Γι’ αυτό αντέστε βρε παιδιά στην κνε για να γραφτούμε.

Η φαντασία στην εξουσία στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα κι η πεπατημένη με αυτούς που ξέρετε κι εμπιστεύεστε. Ο κλασικός βασίλης για να γεμίσει τον χώρο τις καθημερινές. Που ζούμε για να ακούμε τα παλιά του, αλλά μέσα μας έχει πεθάνει προ πολλού. Ο συνονόματος του μπέρια, που φέτος ευτυχώς τον γλιτώσαμε. Ο σταρόβας που σε ένα φεστιβάλ τον χτύπησε ρεύμα και μας έπαιξαν όλα τα μεσημεριανάδικα. Η σχεδόν ανύπαρκτη κάλυψη από τα μμε. Και το πρώτο θέμα που έγραψε ότι το φεστιβάλ είναι ο μόνος χώρος όπου μπορείς να δεις τους -συνοφρυωμένους- κομμουνιστές να χαμογελάνε.

Οι μουσικές σκηνές που επικαλύπτονται. Τα περίπτερα στη μέση που την πληρώνουν και καπελώνονται από τη δυνατή μουσική. Αλλά στο τέλος πάντα κάτι μένει. Τα ξεχωριστά βιβλία του αλφειού με το λένιν και τον κάππο. Ένα ποτάμι στο κέντρο της πόλης και του φεστιβάλ. Οι ειδικές προσφορές της σύγχρονης εποχής –φέτος έχει, μεταξύ άλλων, τις ολομέλειες.

Οι πολιτικές ομιλίες το σαββατοκύριακο όπου νεκρώνουν τα πάντα και τις ακούν όλοι, θέλουν δε θέλουν. Ενώ σε άλλα φεστιβάλ, αν τραβήξει πολύ η κουβέντα, αρχίζουν να γρατζουνάνε οι κιθάρες, και τους εκβιάζουν ψυχολογικά για να το λήξουν.

Τα εκάστοτε συνθήματα του φεστιβάλ. Να αλλάξουμε τη ζωή μας αλλάζοντας τον κόσμο, γιατί το αντίθετο είναι μεταφυσικό. Πρωταγωνιστές στη ζωή κι όχι εθελοντές στην υποταγή. Και το φεστιβάλ στα ενενηντάχρονα, που έγινε για την περίσταση, φεστιβάλ κνε-κκε, κι οι ‘ειδικοί’ έβλεπαν πίσω από τις γραμμές καπέλωμα της νεολαίας απ’ το κόμμα. Σε εκείνο το φεστιβάλ που πήγε η μπάντα μπασότι στη διεθνούπολη , έστησε μες στις λάσπες και τη βροχή και τραγούδησε μόνη της, μαζί με λίγους πιστούς που το χάραξαν στη μνήμη τους για πάντα.

Οι αγανακτισμένοι πολίτες –με την κλασική έννοια, πριν να έρθουν οι πλατείες- που ταράζονται από τα φεστιβάλ των κομμουνιστών. Κι οι ευαίσθητοι οικολόγοι που καταγγέλλουν πως τα πουλιά ενοχλούνται από τις ψησταριές, αλλά προφανώς όχι από τον μπάφο του λεγαλάιζ ιτ.

Η απόφαση να αφήσουμε το άσυλο και να κάνουμε λαϊκή στροφή στις δυτικές συνοικίες, σε χώρους που πολύς κόσμος αγνοούσε (πάρκο τρίτση, στρατόπεδο μελά). Μεγάλη πορεία προς το λαό με άλματα καγκουρό και μουσική υπόκρουση τους πυξ-λαξ και τις δυτικές συνοικίες, που οι σύντροφοι στο βορρά τις έμαθαν πριν γίνουν φίρμες με το καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου..

Ο νόμος του γκαντέμη με τον καιρό κα τη βροχή. Τα πρωτοβρόχια και τα πρωτοκρύα που σαμποτάρουν το φεστιβάλ κι έρχονται πάντα τέτοιες μέρες κάθε σεπτέμβρη. Ο νόμος του μέρφι με τις εκλογές που γίνονται φθινόπωρο, κάθε δεύτερη χρονιά και φέτος τις γλιτώσαμε στο τσακ. Το φεστιβάλ που αναβάλλεται για να μη γίνουν χίλια κομμάτια οι σύντροφοι. Κι η απορία των απ’ έξω που ξέρουν ότι το φεστιβάλ κάνει την καλύτερη προεκλογική δουλειά στον πολύ κόσμο.

Η άμιλλα με τους συντρόφους, ποιος θα πρωτοκόψει εισιτήρια σε κοινούς γνωστούς κι επιρροές. Που αν δεν είναι μπασμένοι στο κόλπο αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα, κι ίσως να μην υπάρχει κιόλας. Από μένα θα πάρεις, ε; Κι ο αχμμέτ από τους μεταλλειολόγους που έπαιρνε μαζικά κάρτες και για τις τρεις μέρες.

Η προετοιμασία με τις σκαλωσιές και τις πατέντες. Η βουλησιαρχική υπέρβαση της άγνοιας και των φόβων. Οι σύντροφοι γίνονται με τη σειρά χτίστες, μάγειρες, ηλεκτρολόγοι. Και στο τέλος της ημέρας δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Περίπου όπως στον κομμουνισμό.

Πολύτιμες εργατοώρες για απίθανες δουλειές. Σωλήνες και καλώδια σαν ανακόντες που τα απλώνουμε για να τεντώσουν. Ο δήμος που δε μας άφησε να πληρώσουμε το ρεύμα, γιατί εκτίμησε τη δουλειά που είχαμε κάνει –μέχρι και μπουλντόζα φέραμε στο ίλιον. Δως μου ένα χώρο και ταν γαν κινάσω.

Η αίσθηση ότι στήνεις μια πολιτεία-μικρογραφία της κοινωνίας που θέλουμε να φτιάξουμε. Αρκεί να βρέχει λιγότερο και να μην τη ξεστήσουμε κι αυτή την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς –κάθε θάμα τρεις ημέρες. Είναι σαν τις πόλεις που φτιάχνεις με τα πλέι-μομπίλ και δε θες να τα βάλεις πίσω στο κουτί τους. Σύντροφοι, ας μη βάζουμε το φεστιβάλ μας σε κουτάκια. Ας το αφήσουμε ελεύθερο να ζήσουμε του κουτιού τα παραμύθια. Κι η σφισσα μαριορή να λέει ότι η μικρή παρασκευούλα έφερνε κάπως στην αλέκα.

Και ζήσανε οι αστοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μέχρι το επόμενο φεστιβάλ. Κι άστα λα βικτόρια, σιέμπρε.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλόοο! Παραλειπόμενα απ' το φετινό φεστιβάλ στη Σαλονίκη: Γνωστό στέλεχος του κόμματος και χρόνια στέλεχος της ΚΝΕ εθεάθη να ψήνει σουβλάκια κανονικότατα ωσάν ρούκι, και μάλιστα και τις δυο πρώτες μέρες, δεν παίρνω όρκο για το σάββατο.
Εμένα προσωπικά μου κανε θετική εντύπωση, με παραδειγμάτισε

Ανώνυμος είπε...

Όπως επίσης χτες στην ομιλία της Αλέκας στην Καλαμαριά, εθεάθη ο σοβιετικός κυριούλης!
Τυχαίο; δεν νομίζω :))) (καλά, δεν σημαίνει και τιποτα θα μου πεις, ο καθένας μπορούσε να πάει)

Ανώνυμος είπε...

""Τα στεγνά σουβλάκια που είναι λίγο καλύτερα από τα ωμά. Το καυτό δίλημμα για το αν οι ψήστες δικαιούνται δωρεάν μπουκαλάκια νερό. Τα παγωμένα σουβλάκια που δεν ξεκολλάνε. Οι ανυπόμονοι στην ουρά, οι τζαμπατζήδες κι οι μυστήριοι, οι απίθανες παραγγελίες για δεκάδες σουβλάκια. Οι μετανάστες που δεν τρώνε χοιρινό κι η κατάκτηση του κεμπάπ. Τα ρέστα από πενηντάρικο και τα βασικά της προπαίδειας στο ταμείο, που δεν τα κατέχουν όλοι οι σφοι.""

σνιφ σνιφ ένα δακρυ κύλισε απ τα ματια μου [ καμια πρόθεση και προσπάθεια ειρωνίας ] Ίσως καλύτερο κειμενο απ' όσα εχω διαβασει στο ριζοσπάστη και στον οδηγητη για το φεστιβαλ... Να τα εκατοστήσουμε ( στη Λαική Δημοκρατία

demis είπε...

"Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη": http://3.bp.blogspot.com/-wjZh83MQwF4/TeuclHkmD_I/AAAAAAAAAgY/E1jUZPo8yJQ/s1600/%25CE%259B%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582+%25CF%2580%25CF%258D%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B1%25CF%2580%2527+%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2583%25CE%25B11.JPG
(Προτιμούσα, πάντως, τον χώρο των Πανεπιστημίων).

Ανώνυμος είπε...

Ο σοβιετικος κυριουλης ηταν και στο φεστιβαλ την τριτη ημερα (τουλαχιστον). Σε επαιρνα εκεινη την ωρα αλλα δεν το σηκωνες. Καλα να παθεις.

Εκ μερους ολων των οικολογικα αναισθητων κνιτων, θα ηθελα να ζητησω συγνωμη απο το σπανιο ειδος τροπικης μπεκατσας που φωλιαζει στο στρατοπεδο, καθως και απο την οικογενεια αρουραιων με την οποια τοσο κοντα ηρθαμε (και δεθηκαμε θα ελεγα) τις ημερες που ειχαμε βαρδια και περιφρουρηση. Αδερφια μας τρωκτικα, αν σας πηραμε τ' αυτια... σκουικ σκουικ.

Θα ηθελα επισης να ενημερωσω τους τιμιους αγωνιστες οικολογους του Αγρου που εκαναν την καταγγελια μπουχτισμενοι απο το πρωτοφανες οικολογικο εγκλημα, οτι ειναι η τεταρτη και οχι η δευτερη χρονια που διοργανωνουμε το φεστιβαλ μας σε αυτο το χωρο. Το '08 και το '09 που εβλεπαν κοσμο εκει, ΔΕΝ ηταν παρενεργεια των ληγμενων που παιρνουν.

Κασπερ

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα.

Γοητευμένος, και δεν είναι η πρώτη φορά. Σε όλα όσα με ξαναταξιδέψατε απόψε, ήμουν εκεί, μέσα στον ιδρώτα,την τσίκνα, τα καλώδια, τις σκαλωσιές, σε όλα. Με όρεξη, με δύναμη, με πάθος. Πολλές φορές αυτά που ψήναμε τέλειωναν χωρίς να προλάβουμε να τα "δοκιμάσουμε". Και πολλές φορές επίσης ο αντικαταστάτης αργούσε ...αφόρητα, ή δεν ερχόταν καθόλου. Ήταν ...επαναστατικό μας καθήκον να μένουμε πολλές φορές νηστικοί, ή με μισό σάντουιτς (αφραγκίες). Και να μη μας κακοφαίνετε καθόλου. Βάζαμε τα δικά μας μικρά πετραδάκια στη μεγάλη υπόθεση. Είμασταν και πιο νέοι...

Το φεστιβάλ όμως είναι ακόμα νέο. Και σε πείσμα των καιρών είναι ακόμα εδώ.

Καλή δύναμη και καλή επιτυχία του!

faros είπε...

Γνώρισα το Φεστιβάλ στην επαρχία (Αλεξανδρούπολη).
Σε εντυπωσίαζε η περιφρούρηση, η ευγένεια των νέων συντρόφων, οι ερασιτεχνικές μουσικές διαδρομές, τα μεγάλα χαρτονιένια πληροφορικά πλαίσια.

Πέρσι ... στη Θεσσαλονίκη ...
Εντυπωσιακοί οι ... λουκουμάδες !
Φέτος δεν είχε ;

Άντε και το 38ο ακάμα καλύτερο !

υ.γ.: να περνάς βραδυά, φυλάσσοντας το χώρο, δεν αντικαθίσταται ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ !

kolokotronis είπε...

Και ένα τεράστιο γιγαντοπανώ,
κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '70,
που είδα τυχαία πρόσφατα,
σε μιά παλιά μου φωτογραφία,
με το μάλλον αφελές και Φαράκιας
(θεός σχωρέστον-κυριολεκτικά)
έμπνευσης σύνθημα:
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ !!!

kokkinosdromos είπε...

Έχω ζήσει (σχεδόν) όλα όσα περιγράφεις απολίθωμα. Γαμάτος

Αχ, αν δεν είχαμε και το φεστιβάλ εμείς οι έρμοι οι δυτικοθεσσαλονικείς τι θα κάναμε. Μόνο το ψυχιατρείο θα μας απέμενε.

Ανώνυμος είπε...

Φάρε, πράγματι στους λουκουμάδες φέτος έγινε προσκύνημα. Σήμα κατατεθέν πια

Ανώνυμος είπε...

Ένα κείμενο παράδειγμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Επαναστατικός ρομαντισμός με τάσης ωραιοποίησης του Κόμματος. Ευχάριστο, παρ'όλα αυτά.

Δεν ενημέρωσες όμως τη βάση του μπλογκ πως φέτος δεν παραβρέθηκες στο φεστιβάλ στη συμπρωτεύουσα λόγω... διακοπών.
Ναι, συναγωνιστές!
Σε μια συγκυρία-φωτιά, σε μια περίοδο όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, ο Απολίθωμας κάνει ΔΙΑΚΟΠΕΣ μέσα Σεπτέμβρη! Και όταν τον παίρνει ο Κάσπερ τηλέφωνο δεν το σηκώνει κιόλας!

@ Κάσπερ/Δελάρζ

Εγώ τη μέρα της ΔΕΘ ήμουνα πλαϊνή αλυσίδα στο μπλοκ των σωματείων. Οι μπάτσοι κι απ'τις δύο πλευρές του δρόμου στο πλάι. Ο σοβιετικός κυριούλης ήταν λίγο πιο πίσω μου (όχι στην αλυσίδα βέβαια. στο μπλοκ) με τη κλασσική τσαντούλα και συζητούσε ψύχραιμος και αποφασιστικός μ'έναν άλλον κυριούλη.

@γερο-γιακωβίνος

Πολύ ωραίο και καίριο το σύνθημα του Φαράκου. Αφελείς και οικονομιστές ήσασταν εσείς που στις αρχές του '80 δεν πήρατε χαμπάρι τί συνέβαινε στην ελληνική κοινωνία.
-->βιβλιογραφική παραπομπή: http://archive.enet.gr/online/online_hprint?q=%E1%EC%E5%F1%E9%EA%DC%ED%EF%E9&a=%3F%3F%3F%3F%3F%3F%3F%3F&id=32294628



κομμαντο (ου)τσε-κάδικης εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Κομμαντο, το διαβασα το λινκ σου και εχω να σε ρωτησω το εξης: εχεις κατι εναντιον των προφυλακτικων με γευση φραουλα? Το οποιο μου υπενθυμιζει οτι θα πρεπει να ενημερωσουμε το κοινο για το τι διακοπες κανει το Απολιθωμα σε τετοιους χαλεπους καιρους, αλλα ας μην ανοιξουμε αυτο το γιγαντιο κεφαλαιο.

Κι οσο για το Φαρακο, μην ξεχνας οτι ηθελε τον κνιτη κοντοκουρεμενο, ξυρισμενο και μακρια απο τη ροκ μουσικη. Νομος 4000 στα 80's.

Κασπερ

blackbedlam είπε...

Σε ποιο φεστιβάλ ήταν ούτε που θυμάμαι.....
Κνίτισα δεν υπήρξα ποτέ,αν και από τα "μικράτα" μου στο κόμμα.Λες να μεγαλόδειχνα;
Σε είκοσι φεστιβάλ συμμετοχή,σε όποιο πόστο με χρέωναν.
.....Μέχρι σήμερα έχει να μου το χτυπάει ο σύντροφός μου.
Ότι μου έκανε δώρο ένα ρολόι και γω πήγα και το έχασα στο φεστιβάλ.
Από τότε δεν μου έχει ξαναπάρει δώρο.
Μια δόση θυμάμαι,είμαι υπεύθυνη του Βιβλιοπωλείου του Πειραιά.
Στο τέλος της βραδιάς κάνουμε λογαριασμό και μου λείπει ένα εικοσάρικο!
Ε, μέχρι σήμερα η συντρόφισσα και φίλη μου, έχει να μου το λέει, ότι την κράτησα μέχρι τις 2 το ξημέρωμα για να δω που πήγε το εικοσάρικο που μας έλειπε.
Με βροχές και νάχει κάτω λασπουριά,να τσαλαβουτάμε.Και ο μεγάλος καημός,να μην μπορώ μια φορά να φέρω γύρα όλο το φεστιβάλ με άνεση,χαλαρά, να το φχαριστηθώ, γιατί δεν ήθελα να αφήσω το πόστο μου.
Με την κοιλιά στο στόμα που λένε και να τρέχουμε για τα εισιτήρια,για τα ενημερωτικά φυλλάδια,για τα πούλμαν και να χορεύω με τους Κουβανέζικούς ρυθμούς.
Εμ,που να θελήσει να βγει ο πιτσιρικάς.
Σου λέει σε τρελούς έπεσα και έτσι ο γιος μου,έμεινε ανάδελφος
Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν συμμετείχα στο στήσιμο του χώρου.
Καλοτάξιδο το 37ο παιδιά.

"Το νου σας ρεμάλια"

KOMMANTO είπε...

@Κάσπερ

Δεν ξεχνάω ούτε συγχωρώ. Η αμαρτωλή ιστορία όλων διαχρονικά των εκάστοτε μικρών ή μεγάλων αρχηγών του σταλινικού ιερατείου μου προκαλεί ναυτία. Το σχόλιο δεν πήγαινε στον Φαράκο αλλά στο σύνθημά του.

Όσο για τον Απολίθωμα, νομίζω πως η βάση του μπλοκ έχει δικαίωμα να μάθει.. τέτοιες συμπεριφορές σε μία τέτοια περίοδο για το κίνημα του λαού μας θα πρέπει να αποκαλύπτονται χωρίς οίκτο και να καταδικάζονται. Αν μη τί άλλο, το οφείλουμε στη σωστή διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς αγωνιστών.

ένας σταλινικός είπε...

Σταλινικός κι ο ...Φαράκος....
ωϊμέ!
Παραιτούμαι από ...σταλινικός!

Ανώνυμος είπε...

Για μια στιγμη νομισα οτι μιλουσα με αλλον Κομμαντο, αλλα οταν ειπες "Η αμαρτωλή ιστορία όλων διαχρονικά των εκάστοτε μικρών ή μεγάλων αρχηγών του σταλινικού ιερατείου" βεβαιωθηκα πως ησουν εσυ. Μονον εσυ θα μπορουσες να λες τετοιες μαλακιες και να με κανεις να σε συμπαθω ακομα περισσοτερο.

Κασπερ

sentic είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφο και νοσταλγικό θα λεγα άρθρο!!!
Υποκλίνομαι Μπρεζνιεφ...!!!

zamorano είπε...

Ερωτηση απο αθηναιο...

Οι δυτικες συνοικιες της θεσσαλονικης ειναι αντιστοιχη φαση με της αθηνας,πιο λαικες-εργατικες περιοχες?

κοκκινοςδρομος είπε...

@ ζαμοράνο
Ναι. Γενικά σαν περιοχή είναι υποβαθμισμένη.

Ανώνυμος είπε...

συμμετεχω ενεργα απο το φεστιβαλ της ανασυγκροτησης το 1991 στο περιστερι...μεχρι το φετινο(πω πω 20 χρονια ;) κουβαλιματα,στησιματα, βαψιματα,ψησιματα...αλλα η φλογα η αγωνια (θα εχει κοσμο, θα παμε καλα;)
παντα ιδια,τωρα βεβαια μονο περιφρουρηση(ε εφτασε το πληρωμα του χρονου)αλλα ακομα με τον ιδιο ενθουσιασμο και αγαπη και πλεον με παρεα τα 2 παιδακια μου
αντε και του χρονου συντροφοι και φιλοι του φεστιβαλ της κνε και του οδηγητη

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί τους σφους αναγνώστες για τα συγκινητικά τους σχόλια και τον σφο κομάντο για τις μπηχτές του.

Αντί άλλης απάντησης, δίνει το λινκ για ένα κείμενο του οικοδόμου, που κατά μία έννοια, είναι στο κλίμα της ανάρτησης.

http://e-oikodomos.blogspot.com/2011/09/blog-post_17.html

Ανώνυμος είπε...

ΡΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ - ΩΣ ΠΑΛΙΑ ΚΝΙΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΓΩ-ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΠΗΡΞΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΒΕΙΚΟΥ ΣΤΟ ΓΑΛΑΤΣΙ!ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ!HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!KΑΤΕΡΙΝΑ-ΘΑΥΜΑΣΤΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΔ.