Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Πεντάλεπτη τοποθέτηση

Η κε του μπλοκ έχει σταματήσει να παρακολουθεί στενά τα του φοιτητικού κινήματος (φκ) και κρατά μια χαλαρή επαφή κυρίως μέσω τρίτων. Παρόλα αυτά καταθέτει εν είδει τοποθέτησης κάποιες ανολοκλήρωτες σκέψεις της, για να ανοίξει η συζήτηση σε κάποιο σχετικό κείμενο τουλάχιστον, μιας και το θέμα απασχολεί έντονα τη βάση του μπλοκ.

Πού θα μπορούσε να γίνει αυτή η τοποθέτηση; Εκεί που μάθαμε κι αγαπήσαμε: σε μία οβα μεταξύ συντρόφων. Και σε ποια όβα θα τα πεις; ρωτάει η σφισσα μαριορή. Έλα ντε. Όνειρο κι απωθημένο είναι μια οργάνωση βάσης και στο λέτσοβο με πρώην συντρόφους, που έφυγαν ή ξέφυγαν σε κάποια φάση της ζωής τους, αλλά έχουν μείνει στην ψυχή κατά φαντασίαν κνίτες, δίχως κόμμα ή άλλα υποκατάστατα.
Να κάνουμε ένα reunion να θυμηθούμε τα παλιά. Να τηρήσουμε τις διαδικασίες σύντροφοι. Να πιούμε ένα ποτηράκι στην υγειά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Γιατί έτσι μας αρέσει. Να κάνουμε κι ένα ξεκαθάρισμα από τίμια οπορτουνιστικά στοιχεία που παρεισφρέουν στις γραμμές μας.

Εν αρχή ην η γκρίνια.
Γιατί δε μας πάνε οι γενικές συνελεύσεις; Γιατί ενώ προετοιμάζουμε τους διάφορους γύρους κινημάτων, δεν τους καρπωνόμαστε όταν ξεσπάνε; Γιατί δεν πετυχαίνουμε στους φοιτητές, αυτό που πετύχαμε με τους μαθητές επί αρσένη; Και γιατί η κατάσταση στους μαθητές δεν είναι η καλύτερη δυνατή;

Μία τοποθέτηση γεμάτη ερωτήματα. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που γίνεται στις συνελεύσεις με τις καλυμμένες τοποθετήσεις, που βάζουν για καμουφλάζ ένα ερωτηματικό στο τέλος και μεταμφιέζονται για τις ανάγκες του ρόλου. Κι ακριβώς ό,τι πρέπει να κάνει μία εισήγηση. Όχι να εισηγείται την άγνοια του γραμματέα, αλλά να βάζει ερωτήματα για συλλογική επεξεργασία.

Τι μπορεί να φταίει για το πρώτο; Ένας συνδυασμός παραγόντων και συνθηκών.
Μια ηρωική γενιά –της ανασυγκρότησης- που είχε χαμένους από χέρι τους συσχετισμούς, δίνοντας βάρος στη στρατολόγηση για να τους ανατρέψει και διαπαιδαγώγησε καθοδηγητικά την επόμενη κληροδοτώντας της το ίδιο άγχος και τις ίδιες προτεραιότητες. Τα βιογραφικά ήταν το παν, οι συνελεύσεις δεν ήταν τίποτα -ή υποτάσσονταν στο βασικό στόχο.

Η πάλη όμως προχωρά με σταθμούς κι άλματα. Απαιτεί δουλειά μυρμηγκιού, αλλά και τη στιγμή που τα μυρμήγκια θα γίνουν φτερωτά και θα εφοδεύσουν προς τον ουρανό. Έχει στοιχεία συνέχειας κι ασυνέχειας, με διαλεκτικές τομές, νηνεμία κι εξάρσεις. Αν έχεις μόνο το ένα, πηγαίνεις όπου φυσάει ο άνεμος κι ακολουθείς την πορεία του χαρταετού, μέχρι την τελική πτώση. Αν έχεις μόνο το άλλο στιλ δουλειάς, χύνεις την καρδάρα με το γάλα στα κρίσιμα σημεία και βασανίζεσαι με το μαρτύριο του σισσύφου. Ιδεολογικός βράχος που κατρακυλά και σε κρατά καρφωμένο, ώσπου να ‘ρθει η κινηματική παλίρροια και να σου φάνε τα συκώτια οι κόνδορες και τα πράσινα αρπακτικά με τα παχιά τους λόγια.

Αλλά γιατί δε μπαίνει το ζήτημα εξ αρχής όπως μπήκε το μαϊούνη, μετά την αλλαγή της αρχικής τακτικής; Σε μια βάση που να συσπειρώνει την αντίθεση στο νόμο-πλαίσιο, να της προσδίδει μόνιμα, πολιτικά χαρακτηριστικά και να κατονομάζει τους συν-υπεύθυνους, νδ-πασοκ-εε, και τις δυνάμεις τους στα πανεπιστήμια.

Όχι γιατί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο με την πρότασή μας για ενιαία ανώτατη είναι σεχταρισμός. Πόσο μάλλον όταν τα ‘ενωτικά αντι-σεχταριστικά' πλαίσια κατεβάζουν όλη τη γραμμή τους για ενιαία πανεπιστημιακή ως μίνιμουμ συμφωνίας. Κι ο κόσμος τα ψηφίζει, κάνοντας αφαίρεση από το τετρασέλιδο κατεβατό που έχει μπροστά του, χωρίς να καταλαβαίνει συνολικά τι σημαίνει.

Ούτε γιατί η λογική της ενότητας στο πρόβλημα μπορεί να δώσει αποτελέσματα. Αλλά γιατί το βασικό στην τακτική είναι ένας επιμέρους κρίκος που να σου δίνει πάτημα να ξεδιπλώσεις το σύνολο της πολιτικής σου. Κι η εκτίμηση για το επίπεδο της συνείδησης του κόσμου για να βρεις ποια βήματα θα το προωθήσουν παραπέρα.

Η τέχνη της πολιτικής, όπως κάθε τέχνη, δεν πρέπει να κοιτά αφ’ υψηλού τον κόσμο με νοήματα που δε μπορεί να τα κάνει κτήμα του και να βελτιώσει τη ζωή του. Ούτε να ρίχνει εκ προοιμίου τον πήχη, για να αντανακλά το –τυχόν- χαμηλό επίπεδο των ευρύτερων μαζών. Αλλά να πέφτει σε αυτό το επίπεδο, για να το πάρει και να το σηκώσει, στην κυριολεξία. Να το ανυψώσει και να το τραβήξει ως το τέλος.

Το μερικό μπορεί να τραβήξει ως τις τελικές του συνέπειες και να αναδείξει το γενικό: ποιο πανεπιστήμιο, για ποιον σκοπό και σε ποια κοινωνία. Πού θα στοχεύει και τι απόφοιτους θα βγάζει. Κι από εκεί θα απορρέουν κι όλα τα υπόλοιπα: οργάνωση, διοίκηση, λειτουργία και κάθε τι επιμέρους που το αφορά.

Το μερικό μπορεί να αναδείξει τα δύο στρατόπεδα που συγκρούονται, αλλά και τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Ποιοι παλεύουν με συνέπεια και συνέχεια, με σχέδιο κι ολοκληρωμένη πρόταση.

Λένε πχ συχνά στις συνελεύσεις ότι αν ακολουθούσε το κίνημα τη ‘γραμμή ηττοπάθειας’ των κομμουνιστών, θα είχε χάσει ήδη πολλές μάχες και κεκτημένα. Σήμερα όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι η νικηφόρα γραμμή που πετούσε από κορυφή σε κορυφή μας έφερε στο σημερινό σημείο, όπου το φκ ξυπνά από ένα μακροχρόνιο λήθαργο –κι ας ελπίσουμε ότι δεν είναι ήδη αργά για τη σημερινή μάχη και το κρίσιμο διακύβευμά της. Χωρίς συντονισμό και συνέχεια, μετά την χαμένη ευκαιρία του 2007, χωρίς σύνδεση με το ταξικό εργατικό κίνημα κι αξιόλογες αντιδράσεις τα δυο τελευταία χρόνια εν μέσω κρίσης.

Αλλά αυτή η κουβέντα πρέπει να περάσει σε δεύτερο πλαίσιο –ενωτικό ή μη. Εκεί που πρέπει να στοχεύουν όλα τα σφυριά είναι στις δυνάμεις του μαύρου μπλοκ της αντίδρασης και τις διάφορες παραλλαγές του που επιχειρούν να βγουν έξω από το κάδρο των συνένοχων. Όσο γλαφυρά και στοχευμένα το βάζει κι αυτή η ανακοίνωση που δημοσίευσε το όργανο.
http://www.spoudastes.gr/2011/09/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84/

Αν η πασπάρα καταφέρει να περάσει ως το καλό πασοκ που δεν ξεστράτισε από τις αρχές του, αν ο φοιτητικός συντονισμός καταλήξει στο γνωστό γραφειοκρατικό εκφυλισμό της αμεσοδημοκρατίας, αν το αποτέλεσμα του αγώνα στείλει τον κόσμο στο σπίτι του απογοητευμένο κι αυτός κάνει άλλα τόσα χρόνια να σηκώσει κεφάλι με αγωνιστικές διεργασίες, τότε οι φόβοι μας θα δικαιωθούν, αλλά δε θα υπάρχουν δικαιολογίες. Ο στόχος δεν είναι η δικαίωση της ήττας, αλλά να την αποτρέψουμε. Και σε αυτό είναι που θα κριθούμε σε τελική ανάλυση, από τον φοιτητόκοσμο κι από τους εαυτούς μας.

Και δυο λόγια για κλείσιμο. Αυτή είναι η εικόνα ενός εξωτερικού παρατηρητή που βλέπει τα πράγματα από μακριά. Που ίσως να πάσχει από πολιτική μυωπία και να τα βλέπει λίγο θολά, όπως τα θυμάται από το πρόσφατο παρελθόν, πριν τον ξεβράσει το φκ, λόγω ορίου ηλικίας.

Ίσως σε κάποιους φανεί ελλιπής. Ή σε άλλους σφους κάπως μίζερη κι απαισιόδοξη. Για τα υπόλοιπα υπάρχει κι η εισήγηση, που είναι πλήρης και κομμουνιστικά αισιόδοξη. Δεν την έγραψα γιατί στο ενδιάμεσο διάβασα διάφορα κείμενα που με κάλυψαν και δεν έκρινα σκόπιμο να τα επαναλάβω με δικά μου λόγια. Αφού τα βάζει κι η εισήγηση...

Ε, και για ό, τι άλλο υπάρχει κι η δευτερολογία.

17 σχόλια:

Ονειρμός είπε...

Θα ήταν νομίζω ωφέλιμο να γίνει κουβέντα και για την ταμπακέρα...Δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να γράψω περισσότερα, αλλά επιθυμώ να το κάνω στο άμεσο μέλλον. Πρέπει να γίνει κατανοητό νομίζω σε όλους, πως στη σημερινή καμπή του ΦΚ, ΔΕΝ είναι ''φυσιολογικό'' να τα έχει κανείς όλα λυμένα και να μην έχει μέσα του αντιφάσεις για το τί πρέπει να γίνει... Προσωπικά επιλέγω σε αυτή τη συγκυρία, ως μέλος του φοιτητικού σώματος και αναγνωρίζοντας ως αναγκαία στιγμή μιας διαδικασίας αλήθειας ένα ενδεχόμενο σφάλμα, να μετέχω στο κύμα των καταλήψεων που απλώνεται σε όλη την Ελλάδα, με τα πλαίσια τα οποία αυτή τη στιγμή είναι τα μόνα που μπορούν να αποτρέψουν ΠΑΣΠ και ΔΑΠ να κρατήσουν ανοιχτές τις σχολές, ώστε να εφαρμοστεί ο νόμος χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Πρόκειται για μία στάθμιση την οποία κάνω, έχοντας, πιστεύω, μια ικανοποιητική επίγνωση των υπέρ και των κατά. Φυσικά μου είναι ανοίκειο να απουσιάζει από ένα τέτοιο αγώνα η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Γνωρίζοντας ότι η επιχειρηματικοποίηση και η εντατικοποίηση του Πανεπιστημίου ξεσπούν ως οικονομική αναγκαιότητα και νομοτελειακά θα υλοποιηθούν, αν δεν οξυνθεί η (συνειδητοποιημένη) ταξική πάλη. Ωστόσο, από το κείμενό σου μπορεί κανείς να υποστηρίξει και τα δύο αντικρουόμενα μπλοκ αντίστασης κατά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.
Ένα link-προσφορά στη κουβέντα.

http://takseis-ithikh.blogspot.com/2011/01/blog-post_10.html

Μου φαίνεται πως είναι καιρός το επόμενο διάστημα να γίνουν παρεμβάσεις που αφορούν την εκπαίδευση και τον καπιταλισμό, όπως και την τακτική και την στρατηγική του κινήματος. Υπάρχουν κείμενα ελεύθερα διατιθέμενα στο διαδίκτυο, στη βάση της αλτουσεριανής προσέγγισης και στη βάση της Λογικής της Ιστορίας.

KOMMANTO είπε...

" Φυσικά μου είναι ανοίκειο να απουσιάζει από ένα τέτοιο αγώνα η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός."

Δεν φαίνεται πάντως και τόσο ανοίκεια η αντικαπιταλιστική πάλη στους φοιτητές των συλλόγων της Θεσσαλονίκης.

http://www.youtube.com/watch?v=VmcVre7fGic&feature=player_embedded

Αίφνης, ακούγεται δυνατά από όλους:

Θα γίνει χαμός θα γινει πανικός
Δεν θα μας πεθάνει ο καπιταλισμός

κι έπειτα:

Ή τώρα ή ποτέ
εξέγερση λαέ


Φυσικά, αυτά είναι απλά κάποια συνθήματα. Ωστόσο, αντανακλούν κάποιες διαθέσεις και ένα άλφα επίπεδο πολιτικοποίησης.

Εσύ, σύντροφε, υπό ποία έννοια θεωρείς ότι λείπει "η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός", όσον αφορά το εξελισσόμενο φοιτητικό κίνημα.

Ελπίζω να μην το εννοείς σε διακηρυκτικό επίπεδο. Γι' αυτό υπάρχει το ΚΚΕ. Κομμουνισμός με το τσουβάλι.
Αν εννοείς το πώς το πού και το πότε της σύνδεσης με τον αγώνα στους χώρους παραγωγής, τότε αυτό όντως είναι ζητούμενο.

Ας μην υπερβάλλουμε όμως.

Ονειρμός είπε...

Ναι αλλά πέρα από το τί γίνεται στη Θεσσαλονίκη, ορισμένα σχήματα δεν ήθελαν να γίνει αναφορά πέντε γραμμές για την κρίση! (''σιγά μην μιλήσουμε και για το κεφάλαιο!'')

Επειδή και οι δύο ξέρουμε καλά τί παίζει με τα ΕΑΑΚ, το παράδειγμά σου γνωρίζεις πως δεν είναι γενίκευσιμο σε πανελλαδικό επίπεδο (αμφιβάλλω αν είναι γενικεύσιμο έστω στη Θεσσαλονίκη). Εκτός αν υπάρχει δευτεροβάθμια δομή που εμπνέει συνολικά αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Υπάρχουν αντιλήψεις που θεωρούν ότι το πλαίσιο πάλης πρέπει να παραμείνει εντελώς μίνιμουμ. Θα μου πεις αυτό κρίνεται στη διαπάλη των αντιλήψεων. Αλλά στον χώρο που δραστηριοποιούμαι εγώ, υπάρχει μεγάλη απόσταση από αυτό που περιγράφης.

Είναι μια συνήθης τάση να απολυτοποιείται μια άποψη, ώστε να απορρίπτεται. Κανείς δεν μίλησε για τον τίγκα σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Το τί έκανε ο Λένιν στο φοιτητικό κίνημα της Πετρούπολης (1908) και ποιά ήταν η άποψη του για την σχέση μίνιμουμ-μετωπικού και μάξιμουμ προγράμματος, καλό θα ήταν οδηγός για δράση.

Bill είπε...

Δεν ειμαι τοσο αισιόδοξος, για να νομίζω οτι έχει ριζοσπαστικοποιηθεί το ΦΚ. Ο "λαός" του μαι-ιούνη πάντως στην πλειοψηφία του ψήφισε αντικατάληψη παντώς εδώ πέρα. Κάτι μάλλον δεν κόλλισε για να απορρίπτουν έστω και το ελάχιστο της κατάληψης.

λαμογιος είπε...

πως πιστευετε οτι μπορει να πρακτικα να παρει ενας φοιτητικος αγωνας σοσιαλιστικα χαρακτηριστικα και να δημιουργησει αναλογη συνειδηση στους φοιτητες?

γιατι προσωπικα δεν βλεπω ουτε απο το μας ουτε απο το κκε στην σχολη μου τουλαχιστον καμια προσπαθεια για αυτο.ουτε και γω ο ιδιος ξερω με ποιο τροπο μπορει να γινει.

πολυ φοβαμαι οτι το καλυτερο που θα γινει τελικα ειναι να ανατραπει ο νομος.μεχρι εκει ομως.καμια συνειδηση για κατι παραπερα.και το θεμα δεν ειναι να ανατραπει ο νομος αυτος καθ εαυτος.αυτος θα περασει αργα ή γρηγορα.σε συνθηκες κινεζοποιησης ζουμε.δεν γινεται να αποκρουει το φκ νομους επ απειρον και κακως καλλιεργειται απ την αριστερα τετοια αντιληψη.το θεμα ειναι μεσα απ τον αγωνα να καταλαβουν οι φοιτητες 2 πραγματα παραπανω.

αν ειναι να γινει παλι ενας συντεχνιακος αγωνας γαμησε τα...

Bill είπε...

Συμφωνώ σε αυτά που λες (στο μεγαλύτερο μέρος). Τώρα σοσιαλιστικά χαρακτηρίστικα δεν παίρνει έτσι ξαφνίκα. Το θέμα ειναι 1-100-1000... φοιτητές να καταλάβουν γιατί πέρνεται ο νόμος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απ΄την μια μέρα στην άλλη επανάσταση.

λαμογιος είπε...

να σημειωσω οτι στο προηγουμενο σχολιο αντι για ''κκε'' εννοουσα ''εαακ''.τωρα ειδα πως ειχα κανει λαθος.

ανεφερα το μας και τα εαακ γιατι αυτες θεωρω τις 2 κομμουνιστικες δυναμεις στις σχολες(αν και για τα εαακ πολλοι θα ειχαν πολλες ενστασεις δικαιολογημενα,αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα).

ουτε και γω περιμενω να γινει επανασταση ή αλματα στην συνειδηση απ την μια στιγμη στην αλλη.ομως δεν βλεπω ουτε ενα μικρο λιθαρακι να μπαινει σε αυτο που ονομαζουμε σοσιαλιστικη επαναστατικη συνειδηση.

ουτε εγω ξερω να δωσω απαντηση σε αυτο το προβλημα(αν θεωρειτε πως υπαρχει τετοιο προβλημα),βλεπω ομως πως υπαρχει και θα θελα να ακουσω την γνωμη σας πανω σε αυτο.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Παρακολουθώντας (ομοίως)απέξω:
"Ξύλο με Κνίτες στην Ασοεε"....
Λεπτομέρειες εδώ: < http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332468 >
...και το αποτέλεσμα (με την επιφύλαξη της προέλευσης από το ίδιο χαφιεδοσάϊτ):
" 1173 φοιτητές της Ασοεε ψήφισαν ενάντια στο νόμο πλαίσιο
και 979 φοιτητές ψήφισαν υπέρ της κατάληψης χωρίς να ψηφιστεί κάποιο πλαίσιο,αφού ο κόσμος αποχώρησε."
Συμπέρασμα: Με λίγο ξύλο στην ΚΝΕ (ποιό ...ΜΑΣ και παπαριές...) το κίνημα πάει μπροστά!
Εμπρός για κίνημα μαζικό - έξω το ΚΚΕ!
Στην εποχή της κρίσης καλός κομμουνιστής δεν είναι απλά ο μετανοημένος αλλά ο ...σφαγμένος.
Για παραδειγματισμό.
Ποιά είναι η άποψή σου καπετάνιο;
Πως ερμηνεύεις την νέα ποιοτική στροφή του "κινήματος";
Λες κι αυτή τη φορά να "δόσει" το σύστημα άλλη μιαν εύκολη "νίκη" στο φωνακλάδικο μικροαστικό "κίνημα" των καταλήψεων του Ανδριανόπουλου; Κρατάει ακόμη η εποχή της συνεργασίας Κεφαλαίου-μικροαστών;
Αυτά προς το παρόν.

Ανώνυμος είπε...

τι ακριβώς γίνεται στην ΑΣΟΕΕ
" 1173 φοιτητές της Ασοεε ψήφισαν ενάντια στο νόμο πλαίσιο
και 979 φοιτητές ψήφισαν υπέρ της κατάληψης χωρίς να ψηφιστεί κάποιο πλαίσιο,αφού ο κόσμος αποχώρησε."
μαζευτήκαν και είπαν κάνουμε κατάληψη χωρίς να ψηφίσουν πλαίσια;;!!! ωραίοι!

Ονειρμός είπε...

AΣΟΕ και αλλού πρότασης ''γυμνής'' κατάληψη χωρίς να συνδέεται οργανικά με το πλαίσιο. Βλέπετε κάποια αντίφαση?
Την δική μου εμπειρία θα μεταφέρω στο άμεσο μέλλον.

Ανώνυμος είπε...

Ονειρμε... η πραγματικότητα πρόλαβε την εμπειρία σου!!!
Xaxaxaxa... το καλύτερο...
από http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332835

Συνεχιση καταληψης στη ΣΤΕΦ ΤΕΙ Αθηνας μετα απο ΓΣ. Μετα απο ενταση μεταξυ κνιτων-πασπιτων-δαπιτων αποφασιστηκε να γινει ψηφοφορια για συνεχιση καταληψης η οχι. Η πλειοψηφεια ειπε καταληψη και αποφασιστηκε να ψηφιστουν και τα πλαισια για τους τυπους .
Αποτελεσματα
ΔΑΠ : 90
EAAK-ΑΡΕΝ : 71
MAΣ : 60κατι
ΠΑΣΠ : 50κατι
επειδη ομως υπερψηφιστηκε η συνεχιση της καταληψης, δεν ισχυει στο πλαισιο της δαπ η προταση για ανοιγμα της σχολης.
Τι άλλο θα δούμε ακόμα!

Ανώνυμος είπε...

Ποιος τις κανει αυτες τις ωραιες προτασεις ρε παλικαρια,ξερετε??????

Ανώνυμος είπε...

Ω ρε οπορτουνισμός που πέφτει !! Τόσο χαμηλά ρε συναγωνιστές δεν το περίμενα !

Ούτε ότι θα νοσταλγούσα τον Πέτσα, τους τραμπουκισμούς του, τον Θ.Π και την ΚΝΕ της εποχής τους...

Που φτάσαμε

enas είπε...

Αν και το δα λιγο καθυστερημενα ασ πω και γω την αποψη μου.

Κατ'αρχην για την επιρροη του ΜΑΣ/ΠΚΣ ισχυει οτι τιποτα δεν ειναι εν κενο.Δηλαδη το οτι αλλαξε το ονομα δε σημαινει οτι ξεχαστηκε η μειοψηφικη σταση που ειχε σε προηγουμενα κινηματα ουτε η περσινη της σταση να αποχωρει απο συνελευσεις και να φτιαχνει επιτροπες αγωνα γυρω απο τα μελη της.Το γεγονος οτι εκανε κολοτουμπα φετος και μπαινει στις συνελευσεις δειχνει και τη σοβαροτητα του σχεδιασμου και της τακτικης.

Επισης αν και δε θελω να προσχωρησω σε υπεραισιοδοξες κινηματικες αποψεις που καθε κινημα το βλεπουν σαν προιμιο επαναστασης ,εντουτοις και αποψεις τους στυλ και να μην περασει ο νομος δεν εγινε τιποτα ειναι εκτος πραγματικοτητας.Για να ακυρωθει ο νομος απαιτειται ενα αλμα σε επιπεδο συνειδησης και αποφασιστικοτητας απο το κοσμο που θα αλλαξει τελειως τη κατασταση στα πανεπιστημια.Και βεβαιως το γενικο (επανασταση) ερχεται παντα μεσα απο επιτυχιες και αποτυχιεσ των μερικων.

Το θεμα για το φοιτητικο κινημα ειναι να συνδεθει με το (οποιο) λαικο κινημα και αυτο δεν μπορει να γινει μονο μεσα απο τα αιτηματα για το ασυλο που φανταζουν λιγο συντεχνιακα αλλα γενικοτερα για το δικαιωμα σε σπουδες και δουλεια για τα παιδια του λαου.Απο κει εκαι περα νομιζω το βασικο προβλημα τωρα και στο μελλον ειναι φαινομενα καννιβαλισμου μεσα στο λαο,να επιλεγεται δηλαδη ο ατομικος δρομος(γιατι ο συλλογικος δε φαινεται να δινει λυση) και να προσπαθει ο καθενας να επιβιωσει πατωντας τους αλλους.Το να πεισει η αριστερα οτι ο συλλογικος δρομος ειναι πιο αποδοτικος απο το συλλογικο ειναι το μεγαλυτερο μελημα για το επομενο διαστημα νομιζω

λαμογιος είπε...

δεν ειπα πως δεν τρεχει τιποτα αν κερδηθει αυτος ο αγωνας.προς θεου.αλλα αν οι φοιτητες δεν βγουν απο την συντεχνιακη λογικη που λεει οτι κανω πορεια μονο οταν πληττομαι αμεσα και για λογους που ειναι μπροστα στην μυτη μου,τοτε σε λιγα χρονια που θα ξαναρθει στο προσκηνιο ενας τετοιος νομος,θα ειμαστε στο ιδιο σημειο.

και εκεινη την φορα μπορει να περασει ο νομος οριστικα,και να χασει ο φοιτητης καθε διαθεση για αγωνα.

πιστευεις πως το 06/07 εγινε ενα τετοιο αλμα?αν κρινω απ τις εκλογες(βουλευτικες,φοιτητικες) και απο τις κινητοποιησεις αργοτερα δεν διαπιστωνω κατι τετοιο.

enas είπε...

Κοιτα σχετικα με τις καταληψεις του 06/07 ειναι αληθεια οτι δεν αλλαξαν καθοριστικα τους συσχετισμους στα πανεπιστημια.Απο την αλλη ομως και αφησαν πραγματα σε ολα τα επιπεδα (πχ απο το 2006 ειχαμε σε 5 χρονια 3-4 φορες περιπτωσεις μαζικων πανελλαδικων καταλειψεων και για μεγαλα χρονικα διαστηματα) η εννοια επισης των συλλογικων διεκδικησεων και αγωνων ειναι πιο κοντινη στο μεσο φοιτητη πλεον.Σκεψου οτι το 2006 για να φτασουν στο μεγιστο οι καταληψεις ειχαν περασει αρκετες βδομαδες κινητοποιησεων,στις αλλες περιπτωσεις αυτο γινοταν αμεσα.Ο κοσμος δηλαδη ειναι πιο ετοιμος νομιζω.

Απο την αλλη οπως ειπες και συ τα πανεπιστημια δεν ειναι απομωνομενα και ο κοινωνικος συσχετισμος παιζει τεραστιο ρολο.Το να περιμενεις απο μερικες κηνιτοποιησεις να αλλαζει ο εκλογικος συσχετισμος στα πανεπιστημια ειναι ουτοπικο ειδικα απο τη στιγμη που το φοιτητικο σωμα ανανεωνεται συνεχως.

Το προβλημα οπως ειπα ειναι οτι για το πολυ κοσμο ο συλλογικος δρομος δε φαινεται να προσφερει τιποτα.Ακομα και πριν απο μερικα χρονια μπορουσες να κανεις καμια απεργια και να κερδισεις κατι η να σου παρουν κατι λιγοτερο,τωρα ειναι πλεον τοσο εκρυθμη που για να ανατραπουν τα μετρα θα χρειαστει πρακτικα να γινει επανασταση.Για το πολυ κοσμο λοιπον που ουτε κανενα κομμουνιστικο οραμα εχει και που πιεζεται καθημερινα ο συλλογικος δρομος φανταζει αδιεξοδος.Απο τη μια βλεπει απεργιες κτλ να μην κερδιζουν πλεον τιποτα και απο την αλλη βλεπει σε επριπτωση χρεοκοπιας ενα χαος που δεν εχει να το αντικαταστησει με τιποτα ,δεν υπαρχει κομμουνιστικη προοπτικη στη κοινωνια δηλαδη.Δυστηχως για την αριστερα ζουμε σε αντικειμενικα επαναστατικους καιρους αλλα δεν υπαρχει ακομα η προοπτικη του καινουργιου στο κοσμο και ειδικα σε ενα περιβαλλον χωρις περιθωρια ελιγμων η χρονου και με μονη λυση τη μετωπικη συγκρουση η τη παραδοση ανευ ορων.

ακατανόητα είπε...

από τη κνε και το κκε βλέπω 2 πράγματα:

1) σεχταρισμό και όχι ενιαίο μέτωπο (δηλ. χτυπάμε μαζί - βαδίζουμε χώρια - διατηρούμε αυτοτέλεια και ελευθερία κριτικής). Οι μπολσεβίκοι δεν γίναν πλειοψηφία στη Ρωσία με το να κράζουν όλους τους άλλους και να μην συνεργάζονται με κανέναν. Ο ουλτιματισμός/οτζοβισμός (λογική του "τηλεγραφήματος" - είτε το δέχεσαι όλο είτε δεν συνεργαζόμαστε) είχε καταδικαστεί ήδη από το 1909, ενώ το πιο σπουδαίο παράδειγμα ενιαίου μετώπου ήταν η αντίσταση ενάντια στο πραξικόπημα του Κορνίλοφ σε συνεργασία με τον Κερένσκι (και μενσεβίκους, σοσιαλεπαναστάτες), μόλις ένα μήνα μετά από τις διώξεις, εξορίες και κατασυκοφάντηση των μπολσεβίκων ως πρακτόρων των γερμανών από τον ίδιο τον Κερένσκι που ήταν κυβέρνηση!

2)αριστερισμό, και μάλιστα καραμπινάτο. Με το να λες ότι εάν ένα πλαίσιο δεν βάζει στα αιτήματά του τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό σημαίνει ότι απαρνείσαι την επανάσταση και κρύβεις το αληθινό πρόβλημα, δηλαδή τη φύση του καπιταλισμού, τότε είσαι στην καλύτερη περίπτωση ηλίθιος, στην χειρότερη συνειδητός σαμποταριστής του κινήματος. Λες και οι μπολσεβίκοι πείσαν το λαό λέγοντας παντού και πάντα πάμε για σοσιαλισμό-κομμουνισμό, στον οποίο όλα τα προβλήματα θα λυθούν... Όχι! "Ψωμί-Γη-Ειρήνη" είπαν πρώτα, και στην πορεία βάλαν και ένα "όλη η εξουσία στα σοβιέτ" όταν αυτά είχαν δημιουργηθεί από τον ίδιο το λαό στον αγώνα τους για την πραγματοποίηση των πρώτων.

Το ΚΚΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια χαρά άλλη τακτική για να προωθήσει το κίνημα διευκολύνοντας τις καταλήψεις και βαθαίνοντας το πολιτικά, κερδίζοντας στη διαδρομή και κόσμο στις αντιλήψεις και τη μεριά του. Δυστυχώς φαίνεται ότι όχι απλά δεν θέλει, αλλά δεν μπορεί να το κάνει. Εμένα με προβλημάτισε επίσης η στάση του:

-όταν κύριο αίτημα που έβαζε ήταν να γίνουν εκλογές (όπως και ο Τσίπρας) σε μια συγκυρία που έρχονταν το μεσοπρόθεσμο και ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους

-όταν ζήταγε περισσότερη αστυνόμευση (που δεν θα στρέφεται ενάντια στο κίνημα, αλλά μόνο για την προστασία των πολιτών!) μετά την πανεργατική το Μαη 2011 που κάνανε πογκρόμ οι φασίστες στις γειτονιές της Αθήνας

-όταν μιλούσε για "καταστροφή η έξοδο από την ΕΕ", διευκρινίζοντας βέβαια αργότερα ότι μιλούσε όσον αφορά τα πλαίσια του καπιταλισμού...

ΔΗΛΑΔΗ, όταν τόσο καιρό σπέρνει κοινοβουλευτικές αυταπάτες κρυβόμενο πίσω από αερολογίες περί αποδυνάμωσης του αστικού μπλοκ εξουσίας, λες και άμα αποδυναμωθεί έγινε κάτι... Μια συγκυβέρνηση, μια συναίνεση, νέοι πρόθυμοι είναι πάντα στο μενού. Όταν ζητάει αστυνόμευση σαν μέρος της λύσης των φασιστών και της εγκληματικότητας, σπέρνοντας αυταπάτες για το ρόλο της αστυνομίας, ότι τάχα μπορεί να βγει μόνο για προστασία του πολίτη! Όταν δίνει την τέλεια πάσα στα αστικά ΜΜΕ και επιτελεία να χρησιμοποιούν πανηγυρικά δήλωσή του κατά της εξόδου από την ΕΕ λες και είναι [το ΚΚ] πρωτάρης στην πολιτική και δεν ξέρει τι παίζει. Αλλά έχει και την καβάτζα έτοιμη να βγει μετά για "να ξεκαθαρίσει" το ζήτημα, αφού όμως η ζημιά έχει γίνει...

Η κριτική είναι πάντα συντροφική, αν και κάποιες φορές με μια πικρία, απλά κάποια πράγματα μου φαίνονται ανεξήγητα όσον αφορά την τακτική του (και κατ'επέκταση απ'ότι φαίνεται και την στρατηγική του...)

Για μένα η σωστότερη τακτική είναι ενιαιομετωπικές δράσεις, πολιτικό περιεχόμενο που να απαντάει στις ανάγκες του σήμερα (δηλαδή να συνδέει την πάλη για τα επιμέρους τον τρόπο που θα επιτευχθούν όπως η έξοδος από ΕΕ, διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών/στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αναχαίτιση της επίθεσης και εντέλει πάρσιμο πίσω όχι μόνο όσων μας άρπαξαν αλλά των πολύ περισσοτέρων που έχουμε ανάγκη για μια αξιοπρεπή ζωή), επεξήγηση της κρίσης/καπιταλισμού με απλά και λαικά κατανοητά λόγια. Τότε μόνο ο κόσμος θα καταλάβει γιατί δεν μπορεί να του δώσει ο καπιταλισμός σαν σύστημα τις λύσεις που χρειάζεται, ειδικά ένας καπιταλισμός γερασμένος και σε τεράστια κρίση, και όχι όταν του μιλάς για επανάσταση, σοσιαλισμό-κομμουνισμό, καπιταλιστές, οπορτουνιστές, αστούς, μαρξισμούς και κεφάλαια...