Μια φορά κι έναν καιρό

Προχτές σε κάποια φάση ο πρετεντέρης γυρνά προς την κουτσούμπα (που είναι αρανίτισσα, παντρεμένη με τον πι σωτήρη, όχι με τον γγ) και της λέει: συμφωνώ μαζί σας, κι εγώ μισθωτός είμαι! Μάταια περίμενα στο υπόλοιπο της εκπομπής να παρέμβει τηλεφωνικά κι η έλλη στάη να πει: κι εγώ άνεργη απολυμένη είμαι, ξέρω τι περνάτε.

Το θετικό για το… συνάδελφο γιάννη είναι πως είχε δίπλα του τον (κατά δήλωση του ιδίου) πρόεδρο όλων των εργαζομένων, το γιάννη τον παναγόπουλο, τη φωνή της εργατικής τάξης και υπέρμαχο των προλετάριων, που έλεγε στον παφίλη πως το σοβιετικό μοντέλο δεν ήταν αρκετά ελκτικό και αν είναι να ανοίξουμε κουβέντα για κοινωνικά συστήματα, να βάλουμε και τον χριστιανισμό που υπόσχεται ζωή χαρισάμενη στη δευτέρα παρουσία. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;

Ενώ η γσεε του παναγόπουλου μας εξασφαλίζει καλύτερη ζωή εδώ και τώρα. Όχι σαν τη σοβιετία, όπου όλοι είχαν δουλειά με δικαιώματα, χωρίς λίγο σασπένς κι αγωνία αν θα βγει ο μήνας ή όχι.

Την ίδια ώρα στον ενικό ο άδωνις τσίριζε χωρίς αντίπαλο (γιατί ήταν ο μόνος που είχε σταθερά ανοιχτό μικρόφωνο) σε μια θεματική εκπομπή για την υγεία, που τάραξε τα νεύρα και την ψυχική υγεία των υπολοίπων κι (όπως κελάηδησε κι ο μώμος) απέδειξε πως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα αποασυλοποίησης κι επανένταξης από την υπουργοποίησή του.

Κάτι πωρωμένοι οπαδοί του χάρηκαν γιατί «τάπωνε την κομιντέρν με επιχειρήματα» του τύπου «σε ξέρω, εσύ είσαι ανταρσύα, εσύ σύριζα, εσύ πασόκ» (αυτοί ήταν οι εκπρόσωποι της κομιντέρν). Μόνο μια δικιά μας που είπε εξαρχής ότι ανήκε στο παμε τον στρίμωξε με συγκεκριμένα παραδείγματα για το αττικό. Και το μόνο που βρήκε να απαντήσει ο κεκράκτης ήταν πως όποιος εργαζόμενος τον υποδέχεται διαδηλώνοντας κι εμποδίζει το νοσοκομειακό έλεγχο, θα απολύεται –κι είναι κρίμα που δεν επιτρέπεται στου καιρούς μας κι ο λιθοβολισμός για παραδειγματισμό.

Η παραμυθένια κατάσταση που παρουσίασε ο υπουργός, με τα λεφτά που λιγοστεύουν αλλά φτάνουν για όλους αν μοιραστούν σωστά και τις… ορθολογικές συγχωνεύσεις νοσοκομείων, είναι ένα ακόμα επεισόδιο από τα κυβερνητικά παραμύθια του κουτιού προς το λαό, που καλείται να παίξει το ρόλο της μικρής παρασκευούλας και να πιστέψει ανάμεσα σε άλλα πως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ότι δε θα υπάρξουν άλλα μέτρα και νέο μνημόνιο και πως έρχεται ανάπτυξη με πρωτογενές πλεόνασμα. Το οποίο ακόμα κι αν επιτευχθεί –που είναι εντελώς αμφίβολο γιατί δεν τους βγαίνουν τα νούμερα- θυμίζει πολύ τις περιγραφές του μαρξ στο κεφάλαιο για την πρωταρχική συσσώρευση και τα μέσα με τα οποία επιτεύχθηκε.

O Ρούχλας είναι λα..

Μία από τις βασικές προϋποθέσεις της πρωταρχικής συσσώρευσης για το πέρασμα στον καπιταλισμό ήταν και η ανακάλυψη του νέου κόσμου με τις αποικιοκρατικές μεθόδους εκμετάλλευσής του. Αλλά πιο ιντριγκαδόρικους συνειρμούς προσφέρει η αγγλική απόδοση της πρωταρχικής συσσώρευσης ως primitive accumulation. Όπου η άλλη σημασία του όρου primitive είναι «πρωτόγονος» και δίνει άλλη διάσταση στο δίλημμα που μπαίνει μπροστά μας «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Και να έρθει μετά ο αλέξης πάνω στα συντρίμμια και να υποσχεθεί μετάβαση στον πρωτόγονο κομμουνισμό. Ούτως ή άλλως η άρνηση του μαρξ και το θεωρητικό πισωγύρισμα της εποχής δεν τερματίζει στον ουτοπικό, προμαρξικό σοσιαλισμό, αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω ολοταχώς.

Το παραμύθι ως θεσμός πάντως περνάει κρίση. Γιατί το έχει εκτοπίσει η τηλεόραση και τα παιδάκια στο προηγούμενο φεστιβάλ βαριούνταν και πετούσαν πέτρες στο πανί του καραγκιόζη για να δουν τι υπάρχει πίσω του (κρίμα όμως που δεν το κάνουν αυτό και στην οθόνη του σπιτιού τους). Γιατί δεν υπάρχουν πλέον κλασικές γιαγιάδες και καλοί δημαγωγοί πολιτικοί, για να τα διηγηθούν. Και βασικά γιατί στην παρούσα φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού –και ειδικά σε περίοδο κρίσης- δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ωραία και πειστικά παραμύθια, όσο και αν έχει ανάγκη να τα ακούει ο κόσμος, περιμένοντας το παλικάρι να έρθει καβάλα στο άσπρο άλογο και να σκοτώσει με το σπαθί του την τρόικα και το κακό μνημόνιο, παίρνοντας για γυναίκα του την πριγκίπισσα εξουσία.

Το σπετέμβρη στη δεθ ο σαμαράς αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του σαββόπουλου: αφού δεν είχε νέα χαρούμενα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα. Και αφού δεν είχε παροχές να τάξει, προσπάθησε να προβάλλει ως αρετή την κυβερνητική ειλικρίνεια και υπευθυνότητα και ας μην έχουν καμία σχέση με ρεαλισμό και την πραγματικότητα φράσεις κι υποσχέσεις όπως «βιώσιμο χρέος» και «βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε μέσα απ’ το τούνελ». {Με την ευκαιρία ας χειροκροτήσουμε νοερά άλλη μια φορά το νίκο πορτοκάλογλου και τους 57 συντρόφους του για το εκπληκτικές πρωτοτυπίας κείμενο που υπέγραψαν}

Γρήγορα βέβαια επανήλθαν στην προηγούμενη τακτική, σκορπίζοντας φρούδες ελπίδες (επίδομα θέρμανσης, πρωτογενές πλεόνασμα) έστω και αρνητικές (δε θα παρθούν άλλα μέτρα, φτάσαμε στον πάτο, δεν πάει παρακάτω). Πακέτο μαζί με την ελπίδα πάει και ο φόβος, που προϋποθέτει κάποιον κακό (τα δύο άκρα) που ευθύνεται για την αποτυχία, όπως παλιά που φόρτωναν την εξαφάνιση των γλυκών στους καλικάντζαρους.

Και ποιος φταίει τελικά για την κρίση; Το κακό το ριζικό μας; Ο θεός που μας μισεί; Μήπως είναι φυσικό φαινόμενο; Κι αν ναι, τι κάναμε προληπτικά για να το αντιμετωπίσουμε;

Σε αυτά τα ερωτήματα οι κυβερνητικές αρχίζουν να προσεγγίζουν επίπεδα ανάλυσης δαλιανίδη και σειρών όπως το ρετιρέ –που αυτόν τον καιρό επαναπροβάλλεται στην τηλεόραση: φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ρετιρέ, η γραφειοκρατία, το πελατειακό σύστημα (που ποιος το ‘φτιαξε αλήθεια;) κι οι απεργίες. Αυτά όμως αλλάζουν, γιατί τώρα το μαχαίρι θα φτάσει στον κόκαλη και η κυβέρνηση θα…

Τούρου-τούρου, τούρου- ρου-ρου…

Ναι αλλά αυτά ήταν καλτ διαμαντάκια, με δίδυμα σαν το φοίβο και την χαρούλα πεπονάκη ή την ξινή με το φαρμακοποιό που θυμίζει το γεροντάκι της μονόπολης. Όχι σαν το σαμαρά με το μπένι...

Αν λοιπόν ο λαός βαρέθηκε να ακούει καθημερινά στα δελτία ειδήσεων τα κλισέ του ρετιρέ σα μεγάλες αλήθειες της ζωής και να βλέπει τη ζωή του σαν παραμύθι με λυπημένο τέλος, όπου ζουν οι αστοί καλά κι εμείς χειρότερα…

…πρέπει να πάψει να κάνει την ωραία κοιμωμένη, να αφυπνιστεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, για να γράψει μόνο του το δικό του τέλος στην Ιστορία. Που δε θα είναι εύκολο χάπι εντ, ούτε καν τέλος, αλλά η απαρχή της πραγματικής ιστορίας του ανρθώπου