Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Η τρίτη περίοδος

Τι εστί σοσιαλφασισμός; Είναι η κωδικοποίηση της πολιτικής γραμμής που χάραξε η κομιντέρν κατά τη λεγόμενη τρίτη περίοδο. Η πρώτη περίοδος ήταν τα χρόνια του μεγάλου επαναστατικού κύματος που ακολούθησε την οκτωβριανή, χοντρικά μέχρι το 23’, αλλά επικράτησε μόνο στη ρωσία και η δεύτερη μια περίοδος σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού που τερματίζεται οριστικά με το κραχ του 29’ και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Η κομιντέρν προβλέπει σωστά αυτή την εξέλιξη, βάζει το σύνθημα «τάξη εναντίον τάξης» και της επαναστατικής διεξόδου από την κρίση και εκτιμά πως οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αποτελούν βασικό στήριγμα του φασισμού και τον κύριο εχθρό μες στο εργατικό κίνημα. Μετά από την επικράτηση του ναζισμού στη γερμανία και την άνοδό του σε μια σειρά χώρες, η κομιντέρν αλλάζει σταδιακά ρότα κι επεξεργάζεται την τακτική των λαϊκών μετώπων με γνώμονα την απόκρουση του φασισμού και την υπεράσπιση της εσσδ –μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια πρώτη κριτική αποτίμηση των ΛΜ από τον αναστάση γκίκα στην κομεπ, που εστιάζει κυρίως στη στάση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας.

Η ιστορία ως επιστήμη επιχειρεί καταρχάς να ερμηνεύσει τις πράξεις και τα γεγονότα της περιόδου που εξετάζει· όχι να τις δικαιολογήσει εκ των υστέρων εν είδει απολογητικής ή α τις καταδικάσει με εύκολους αφορισμούς και στείρα πολεμική. Αυτό είναι το μεθοδολογικό κλειδί για μια συγκριτική ανάλυση και μια σφαιρική αποτίμηση των τακτικών επιλογών και επεξεργασιών της κομιντέρν, που δε μπαίνουν αντιπαραθετικά η μία προς την άλλη, αλλά ως ενιαίο σύνολο σε μια συνεχή πορεία δοκιμών κι αναζητήσεων. Μια ανάλυση που (οφείλει να) υπερασπίζεται κριτικά την ιστορική διαδρομή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στο σύνολό της, τις νίκες και τα λάθη του ως (διαλεκτικές) στιγμές του ταξιδιού του. Και (οφείλει να) κρίνει κάθε στάση ή σύνθημα στην εποχή του, με ιστορικά κριτήρια, μακριά από τις συμπληγάδες μιας (δι)αχρονικής λαθολογίας, που στρέφει πάντα στο παρόν τα βέλη της σκοπιμότητάς της και μιας μηχανικής μεταφορά-αντιγραφής στο σήμερα λύσεων του παρελθόντος, έξω από το δοσμένο ιστορικό πλαίσιο που τις υπαγόρευσε.

Αυτή η συνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος μες στα αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ της ιστορίας και τη φαινομενική ασυνέχεια των επιλογών του, βρίσκεται πχ στην ιστορική έκτη ολομέλεια του 34’, που θεωρείται κομβικό ορόσημο για την εγκατάλειψη της λογικής του σοσιαλφασισμού και τη στροφή του κόμματος προς την τακτική της αντιφασιστικής ενότητας. Η ιστορική σημασία εκείνης της ολομέλειας έγκειται ωστόσο στην εκτίμησή της για τον χαρακτήρα της επανάστασης στην ελλάδα (αστικοδημοκρατική με τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική) που στηρίζεται στις βασικές κατευθύνσεις που έδωσε το έκτο συνέδριο της κομιντέρν για τους τρεις τύπους χωρών, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής τους, και τα διαφορετικά επαναστατικά καθήκοντα που προκύπτουν για κάθε τύπο. Το συνέδριο αυτό όμως έγινε το 28’, εγκαινιάζοντας κατά κάποιο τρόπο την πολιτική γραμμή της τρίτης περιόδου και την τακτική του σοσιαλφασισμού.

Στον αντίποδα αυτής της συνέχειας βρίσκουμε τη λαθολογία και τον αντικομμουνισμό, που φαίνεται πολλές φορές να έχει τσακωθεί με την κοινή λογική και την ιστορική πραγματικότητα. Όσοι κατηγορούν πχ το σύγχρονο κκε για σεχταρισμό και τροτσκιστική (επι)στροφή στη λογική του σοσιαλφασισμού φαίνεται να ξεχνούν πως ακριβώς στην τρίτη περίοδο δίνεται το κύριο χτύπημα ενάντια στην τροτσκιστική αντιπολίτευση, ενώ ευθυγραμμίζονται με τις εξελίξεις στη σοβιετία κι όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά τμήματα της κομιντέρν με αντίστοιχες εκκαθαρίσεις στις τάξεις τους.

Ας δούμε συγκεκριμένα κάποια ουσιαστικά σημεία. Η συγκρότηση της ενωτικής γσεε θεωρείται πχ τεκμήριο για το σεχταρισμό του κκε και τη λογική των κόκκινων συνδικάτων, ενάντια στη νουθεσία του λένιν για δουλειά μες στο μαζικό κίνημα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα. Η πολεμική αυτή επεκτείνεται συχνά και στη σημερινή εποχή, για να συμπεριλάβει και τη δράση του παμε –όπως σημειώσαμε προηγουμένως, οι σκοπιμότητες της λαθολογίας στρέφονται πάντα στο παρόν.

Η κριτική αυτή έχει προφανώς βολικά επιλεκτική μνήμη, ξεχνώντας πως η δημιουργία της ενωτικής γσεε επιβλήθηκε ως αναγκαστική επιλογή από τις πολυάριθμες περιπτώσεις αυθαίρετων αντικαταστατικών αποκλεισμών από το συνέδριο της γσεε ταξικών σωματείων, ομοσπονδιών και των αντιπροσώπων τους, προκειμένου να ελέγξει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός τους συσχετισμούς. Από σχετικές μελέτες για την εποχή εκείνη μαθαίνουμε εξάλλου πως η διοίκηση της γσεε απέκλειε μεταξύ άλλων βιομηχανικές ενώσεις και ομοσπονδίες που έγραφαν στα μητρώα τους εργαζόμενες γυναίκες και παιδιά (!) –θυμίζοντας έντονα τη σημερινή τακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας που αρνείται να αναγνωρίσει τους αντιπροσώπους των σωματείων που εγγράφουν ως ισότιμα μέλη συμβασιούχους μαζί με τους μόνιμους εργαζόμενους.

Δεύτερο ζήτημα, η στάση της σοσιαλδημοκρατίας (που, παρά τις επιμέρους κινήσεις της σκελδ, του πασαλίδη ή και του παπαναστασίου, παραμένει σχετικά περιθωριακή και αδιαμόρφωτη στην ελλάδα μέχρι την εμφάνιση του πασοκ) και πιο ειδικά του βενιζελικού κόμματος των φιλελευθέρων. Το κόμμα αυτό ψήφισε κι επέβαλε το ιδιώνυμο κατά των κομμουνιστών, υποκίνησε τα στρατιωτικά κινήματα – πραξικοπήματα του 33’ και του 35’ που έστρωσαν το δρόμο στη μοναρχική παλινόρθωση, αθέτησε την υπογραφή της στο σύμφωνο σοφούλη-σκλάβαινα, συμβάλλοντας ενεργά στην άνοδο του μεταξά και την επιβολή της τετάρτης αυγούστου.

Σε μια συζήτηση που είχε ανοίξει σχετικά πρόσφατα στο μπλοκ, είχε τεθεί ο προβληματισμός τι θα γινόταν αν είχε εφαρμοστεί τελικά το σύμφωνο συνεργασίας του παλλαϊκού μετώπου με τους φιλελεύθερους κι αν θα μπορούσε να αποφευχθεί έτσι η μεταξική δικτατορία. Κατά τη γνώμη μου το λάθος βρίσκεται στην ίδια την υπόθεση και τις αυταπάτες σχετικά με τις επιδιώξεις του αστικού κόσμου, που στήριξε σύσσωμος, χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις την επιλογή μεταξά. Η σοσιαλδημοκρατία δε θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρό σύμμαχο στην αντιφασιστική πάλη, γιατί δεν επεδίωξε ποτέ να σταματήσει πραγματικά το φασισμό –απεναντίας έβαλε πλάτη για την επικράτησή του.

Τα λαϊκά μέτωπα ήταν ένας απαραίτητος ελιγμός που επιβλήθηκε πρωτίστως από την ύπαρξη και την ανάγκη υπεράσπισης της σοβιετικής ένωσης και προσέγγισης στην αντιφασιστική πάλη της μαζικής εργατικής βάσης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων –υπ’ όψιν πως κανείς από τους δύο αυτούς όρους δεν ισχύει στις σημερινές συνθήκες. Είναι ζήτημα προς ειδική διερεύνηση τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της τακτικής (κυρίως σε γαλλία κι ισπανία, όπου σχηματίστηκαν κυβερνήσεις του λαϊκού μετώπου), η μαγιά που άφησε για τα αντιστασιακά κινήματα και την αντιφασιστική πάλη κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και οι αντιφάσεις στη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από την απολυτοποίηση ή τη λανθασμένη εφαρμογή της εν λόγω τακτικής. Εξάλλου και η αντιφασιστική συμμαχία των σοβιετικών με τις ηπα και τη βρετανία δεν ήταν παρά ένα ιδιότυπο λαϊκό μέτωπο σε παγκόσμια κλίμακα.

Το θέμα είναι πώς μελετάμε την ιστορική πείρα και σε τι συμπεράσματα καταλήγουμε. Τι διδάγματα αντλούμε από τις αιματηρές θυσίες και τους είκοσι εκατομμύρια νεκρούς που πρόσφερε η σοβιετική πλευρά συγκριτικά με τις πολύ μικρότερης κλίμακας απώλειες των δυτικών συμμάχων, που άνοιξαν το περιβόητο δεύτερο μέτωπο μόλις στα μέσα του 44’, όταν και είχε γείρει οριστικά η πλάστιγγα του πολέμου; Τι μας δείχνει η άνοδος του χίτλερ στην εξουσία, η πολιτική του κατευνασμού και η ραγδαία ενίσχυση της ναζιστικής γερμανίας; Τι συμπεράσματα βγάζουμε από τους όρους άνδρωσης και γιγάντωσης του εαμικού κινήματος μες στο λαό, από τους παράγοντες που το κράτησαν πίσω ή ακόμα και από την πασοκική λαίλαπα που καπηλεύτηκε την ιστορία του;

Ποιος σήκωσε το κύριο βάρος της αντιφασιστικής πάλης –αν όχι οι κομμουνιστές; Και πού βρίσκεται το κλειδί για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα; Στη συμμαχία με την εκάστοτε σοσιαλδημοκρατία –που συν τοις άλλοις σήμερα έχει χρεοκοπήσει ιστορικά και φυτοζωεί σε διεθνή κλίμακα- και σε έναν πιθανό (;) τακτικό ελιγμό με προσωρινό χαρακτήρα; Ή στην επίμονη και ακατάπαυστη δουλειά με τις μάζες για την αποφασιστική ενίσχυση του λαϊκού-εργατικού κινήματος; Ποιος είναι σήμερα ο βασικός εχθρός μες στο κίνημα αν όχι ο ορφανός κυβερνητικός συνδικαλισμός, που φλερτάρει πολιτικά με τη νέας κοπής σοσιαλδημοκρατία και οι ρεφορμιστικές αυταπάτες για κυβερνητικές λύσεις από τα πάνω που σπέρνει ο ποικιλώνυμος οπορτουνισμός, διαιωνίζοντας το απόστημα της ανάθεσης;

Εν κατακλείδι και περιληπτικά, χωρίς να εξαντλούμε προφανώς το θέμα- η λογική του σοσιαλφασισμού, παρά τις όποιες επιμέρους αντιφάσεις κι αδυναμίες, απάντησε βασικά σωστά στο κύριο ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει: ποιος είναι δηλ ο ρόλος κι ο χαρακτήρας των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και ποια η στάση των κομμουνιστών απέναντί τους. Αυτό είναι και το κύριο συμπέρασμα που καλούμαστε να κρατήσουμε για τη σημερινή συγκυρία κι αλίμονο σε όποιον λαό ή πολιτικό χώρο το υποτιμήσει. Γιατί όποιος αγνοεί τα διδάγματα της ιστορίας, είναι καταδικασμένος να πάθει ξανά τα ίδια, να βιώσει οδυνηρά τη διάψευση της αυταπάτης του για εύκολες λύσεις από τα πάνω, να μοιραστεί την ήττα μας και την επάνοδο του φασισμού.


Μένω σε αυτά προς το παρόν, για να περάσει η σκυτάλη στη βάση του μπλοκ, και κρατάω κάβα για τη συζήτηση κάποια σημεία και προβληματισμούς που δεν χώρεσαν εισηγητικά.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το σοσιαλφασιστες ητανε απολυτα σω στο γιατι η σοσιαλδημοκρατια απο το 1914 περασε ανοιχτα με την αστικη τα ξη προδιδοντας τους εργατες. τα λα ικα μετωπα ητανε ενα σωστος ελιγμος ακριβως για τους λογους που θετει το αρθρο και ειχε συγκεκριμενη ημερομη νια ληξεις οι οπορτουνιστες ομως θεωρητικοποιησαν τους ελιγμους αποσπασαν τον φασισμο απο την μητρα που τον γενναει και με τα λα ικα μετωπα πουθενα η εργατικη ταξη δεν πηρε την εξουσια. στην χωρα μας το προγραμμα του κομματος παρερμηνευτηκε το 1937 απο τους ΣΙΑΝΤΟ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ ΝΕΦΕΛΟΥΔΗ. αυτη η λογικη εφαρμοστηκε με το ΕΑΜ και το 1943 με την διαλυση της Κ.Δ η παρερμηνειες εγιναν επισημη πολιτι κη ξεκινοντας με την διαλυση της ΟΚΝΕ και την δημιουργια της ΕΠΟΝ σε ενιαια βαση και στην συνεχεια με της εγκληματικες συμφωνιες με την αστικη ταξη και τους αγγλους οδηγηθηκαμε στην καταστροφη. ολα τα ντοκουμεντα της εποχης ειναι στον Β τομο της ιστοριας και φαινεται πεντακαθαρα η τραγωδια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μια καλή πρώτη απάντηση σε αρθρο που κυκλοφορησε προσφατα και που αγνοεί επιδεικτικά και προκλητικά τους βασικούς κανόνες που αναφερεις στην δεύτερη παραγραφό σου όσο και το γεγονος οτι βρισκόμαστε πλέον στο 2014 και οχι στο 34 και υπάρχει μια σχετική ιστορικη και πολιτική πείρα και εμπειρία.

Sentic

Ανώνυμος είπε...

Ο ΠΑΣΑΛΙΔΗΣ ητανε μενσεβικος στην γεωργια πολεμησε τους μπολσεβικους πριν ερθη στην ελλαδα με τετοιους ανθρωπους συνεργαστηκαμε στην ΕΔΑ και το χειροτερο εγεινε και ενιαιο κομμα το 1956 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Σωστά ξαναθέτεις σε συζήτηση το θέμα του σύμφωνου Σοφούλη-Σκλάβαινα. Στην προηγούμενη συζήτηση πολλές πλευρές όχι μόνο δε φωτίστηκαν αλλά επαναλήφθηκαν οι τετριμμένες-χρόνια τώρα- αντιπαραθέσεις για το αν έπρεπε να γίνει ή όχι. Τα συμπεράσματα σε τέτοιου είδους ερωτήματα πρέπει να βγαίνουν μετά από ενδελεχή εξέταση των τότε κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, του βαθμού ανάπτυξης του κινήματος αλλά και των πραγματικών γεγονότων όπως έχουν. Θα σταθώ σε μια πλευρά που στις περισσότερες αναφορές που γίνονται δεν αναφέρεται καθόλου ή υποτιμάται (εσκεμμένα είτε από άγνοια). Είναι γνωστό πως και κάτω από ποιες συνθήκες υπογράφτηκε το σύμφωνο. Το περιεχόμενό του επίσης γνωστό και αν τελικά εφαρμοζόταν δε νομίζω ότι θα βρεθεί κάποιος να πει ότι δεν θα αποτελούσε θετική για το κίνημα και το λαό έκβαση. Υπάρχει φυσικά η άποψη ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αφού ο έτερος των συμμάχων ήταν αναξιόπιστος και δεδομένος πολιτικός εκφραστής της πλουτοκρατίας. Στα ζητήματα ταχτικής όμως του κινήματος δεν υπολογίζεις μόνο αυτά τα δεδομένα. Υπάρχει και ο λαός που ακολουθεί αυτά τα πολιτικά σχήματα, υπάρχει και μερίδα ακόμα μεσαίων στελεχών που με τις αυταπάτες τους αναμένουν πολιτική στροφή σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Υπολογίσιμο μέγεθος επίσης στον ταξικό αγώνα είναι και το ξεσκέπασμα των αστικών δυνάμεων στα μάτια του λαού. Το κατά πόσο δηλαδή είναι αξιόπιστες οι αστικές και ρεφορμιστικές πολιτικές δυνάμεις σ’ αυτά που διακηρύττουν. Αν παρακολουθήσουμε τις τοποθετήσεις του Ν. Ζαχαριάδη, το διάστημα αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι σε μια τέτοια λογική διαμορφώθηκε η υπογραφή του συμφώνου. Εξυπηρετούσε, βέβαια, τον τότε στρατηγικό προσανατολισμό του κόμματος, αλλά σαφώς κρατούσε και πισινή για την τελική έκβαση. Η διαχείριση άλλωστε της πολιτικής συμφωνίας- έτσι που έγινε από την κοινοβουλευτική ομάδα του Παλλαϊκού Μετώπου- μπήκε σε οξεία κριτική από τον ίδιο το Ζαχαριάδη. Ο ίδιος μάλιστα δε δίστασε να αναλάβει ανοιχτά και δημόσια τις ευθύνες που του αναλογούσαν για την τελική έκβαση που ήταν η υπερψήφιση του Σοφούλη στο προεδρείο της Βουλής (σε ότι αφορά τον έλεγχο και την καθοδήγηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από το Π.Γ. και τη Γραμματεία του Κόμματος). Θέτω αυτή την πλευρά στην συζήτηση γιατί πολλές φορές γίνεται κουβέντα για το αν είναι ή όχι σωστή μια ταχτική πολιτική κίνηση και υποτιμάται το πώς εφαρμόστηκε τελικά. Τα ερωτήματα λοιπόν που ανακύπτουν είναι πολλά. Όχι μόνο τι θα γινόταν αν εφαρμοζόταν η συμφωνία αλλά και πως τη διαχειρίστηκε η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Αρκούσε η κριτική που της έκανε ο Ζαχαριάδης ή έπρεπε να βγει ανοιχτά και να καταγγείλει τη συμφωνία αφού στην πράξη δεν τιμούσε την υπογραφή της η άλλη πλευρά. Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις και πως θα αντιδρούσε το λαϊκό κίνημα με μια ενδεχομένως διαφορετική στάση του ΚΚΕ απέναντι στους Φιλελεύθερους. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αναγωγή και στις σύγχρονες προσεγγίσεις μας σε ότι αφορά τα ζητήματα ταχτικής και στρατηγικής;

Αμετανόητος

TRASH είπε...

Τι εστί σοσιαλφασισμός:
http://www.avgi.gr/article/2007339/poia-anoixi-gia-tin-oukrania-

ulyanovism είπε...

Οι τρεις τύποι χωρών πάντως δεν εμφανίστηκαν απ' το 6ο συνέδριο. Υπήρχαν στον Λένιν πριν ακόμα και από την ίδρυση της Κομιντέρν. Πχ στο σημείο 6 εδώ: http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1916/jan/x01.htm

Επίσης η ανάλυση περί σοσιαλφασισμού δεν εγκαινιάστηκε το 1928, αλλά το 1924. Η "περιοδολόγηση" ήταν βασικά σωστή. Στο ίδιο κείμενο ο Στάλιν εξηγεί την καμπή από την πρώτη στη δεύτερη περίοδο: υποχώρηση της επανάστασης και άνοδος της σοσιαλδημοκρατίας και του πασιφισμού. Σε αυτές τις συνθήκες η ανάλυση της σοσιαλδημοκρατίας ως βασικού εχθρού ήταν σωστή, επειδή ο βασικός κίνδυνος για το εργατικό κίνημα ήταν η ενσωμάτωση. Η ανάλυση της τρίτης περιόδου ως "γενική κρίση του καπιταλισμού" ήταν επίσης σωστή. Ενώ όμως το 6ο συνέδριο προέβλεψε με εντυπωσιακή ακρίβεια την καπιταλιστική κρίση, απέτυχε να προβλέψει τις πολιτικές της επιπτώσεις: τη στροφή μεγάλων μερίδων των αστικών τάξεων της Ευρώπης στο φασισμό. Και ο λόγος κατά την άποψή μου είναι ένα αριστερό λάθος που υπήρχε στην προηγούμενη γραμμή, η θεώρηση της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού ως πλευρών του ίδιου φαινομένου. Η πολιτική των Λαϊκών Μετώπων, που ήταν η σωστή πολιτική κατ' αντιστοιχία με την "τρίτη περίοδο", ήρθε γι' αυτό το λόγο καθυστερημένα. Επιπλέον η διόρθωση των προηγούμενων αριστερών λαθών (η ταύτιση σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού) οδήγησε την κομιντέρν σε δεξιά λάθη (μη ξεκαθάρισμα του ρόλου των συμμαχιών στα ΛΜ και τη θέση των ΛΜ στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης).

Ανώνυμος είπε...

και βεβαια ειναι πλευρες του ιδιου φαινομενου φασισμος και σοσιαλδημο κρατια η καταστολη της γερμανικης επαναστασης το 1918 απο τους ΕΜΠΕΤ ΣΑ ΙΝΤΕΜΑΝ ΚΑΟΥΤΣΚΙ η δημιουργια των ταγματων εφοδου και η δολοφονια της ΡΟΖΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΛ δικαιολογουν απο λυτα το ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ δεν το καταλαβαινει μονο οποιος δεν θελει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

θα τρελαθουμε τελειως σε αυτο τον κοσμο το οτι μεγαλα τμηματα των αστικων ταξεων πηγανε με τον φασισμο εφταιγε η θεση για ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ και οχι επειδη ο φασισμοσ ειναι το δολοφονικο χερι του καπιταλισμου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μιλάνε για σεχταριστική τριτσκιστική στροφή του ΚΚΕ στο σοσιαλφασισμό αλλά γιατί έχω την εντύπωση (ομολογώ ότι δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις) ότι ο Τρότσκυ (μέσα στις διάφορες και διαφορετικές θέσεις που έπαιρνε) ήταν υπέρ του σχηματισμού μετώπου με τη σοσιαλδημοκρατία;

Γνώμη μου είναι ότι ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις σε επίπεδο προσώπων η σοσιαλδημοκρατία όχι απλά ανέχτηκε αλλά ανέθρεψε και γιγάντωσε το φασισμό. Τα γεγονότα (δολοφονία Λιμπκνεχτ-Λούξεμπουργκ, τσάκισμα των επαναστατημένων εργατών με τη χρησιμοποίηση των Freikorps, αιματοκύλισμα ακόμα και πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων) αυτό δείχνουν. Και κυρίως με τα περί "εθνικής ενότητας" κ τα περί οργανωμένου καπιταλισμού που θα φέρει το σοσιαλισμό.

Ο σχηματισμός των λαϊκών μετώπων πρέπει κατα τη γνώμη μου να ειδωθεί αποκλειστικά υπό το πρίσμα της ύπαρξης της ΕΣΣΔ και της ανάγκης υπεράσπισής της μπροστά στον πόλεμο που φαινόταν πια καθαρά στον ορίζοντα. Ομολογώ ότι η αξιολόγηση του αν είχαν τελικά κάποια αξιοσημείωτη ωφέλεια είναι δύσκολη υπόθεση.

Την ίδια πάντως εποχή έχουμε νομίζω και τη σταδιακή σχηματοποίηση των σκέψεων/προτάσεων του Κέυνς η αποδοχή των οποίων από τη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να σηματοδοτεί το οριστικό ξέκομα από τα τελευταία ίχνη μαρξισμού που διατηρούσε. Οι ιδέες του Κέυνς βρήκαν εφαρμογή στη ναζιστική οικονομία (και ο ίδιος το αποδέχτηκε αυτό το γεγονός). Νομίζω ότι είναι χρήσιμη και αυτή η παράμετρος.

ρα

ulyanovism είπε...

Παναγιώτη μη διαβάζεις ό,τι θέλεις. Δεν είπα ότι έφταιγε η θέση της κομιντέρν για το ότι μεγάλα τμήματα των α.τ. πήγαν με το φασισμό. Είπα ότι η κομιντέρν απέτυχε να το προβλέψει, για του λόγου το αληθές διάβασε τα κείμενα του 6ου συνεδρίου το 1928.

Ανώνυμος είπε...

το δεχομαι οτι καταλαβα λαθος την διατυπωση σου και με συγχωρεις.η θεση παντως για σοσιαλφασισμο ητανε σωστη και τα λα ικα μετωπα ητανε αναγκαστικος ελιγμος για την προστασια της ΕΣΣΔ απο τον πολεμο που ερχοτανε. Αν δεν μπορεσε να προβλεψη οτι τμηματα των αστικων ταξεων θα πηγαινανε με το φασισμο αυτο εχει να κανει με την ιδεολογικη διαπαλη που γινοτανε με τους οπορτου νιστες στα πλαισια της κομιντερν. και να συμπληρωσω οτι πουθενα δεν πηρε την εξουσια η εργατικη ταξη με τα λα ικα μετωπα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ρα. ειναι σωστη η εντυπωση σου για τον τροτσκι και την σοσιαλδημοκρατια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

O σοσιαλφασισμός πώς διαφέρει πρακτικά από τον σοσιαλσωβινισμό, όρο που χρησιμοποιούσε συνέχεια ο Λένιν απευθυνόμενος στους δολοφόνους της Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ;


ΓΜ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ουλιάνοβισμ, απαντώ με λίγη χρονική (μονάχα ελπίζω) καθυστέρηση.
Ευπρόσδεκτη η διόρθωση για τους τρεις τύπους και τόσο το καλύτερο για τη συνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος, που ήθελα να καταδείξω και στο κείμενο.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω ωστόσο αυτό που λες περί 'αριστερού λάθους'. Αν υποθέσουμε ότι ήταν λάθος η ταύτιση σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού, γιατί είναι λάθος να θεωρούνται πλευρές του ίδιου φαινομένου; Διαψεύστηκε αυτή η εκτίμηση στη γερμανία πχ;

ulyanovism είπε...

Εννοώ ότι είναι άλλο το "η σοσιαλδημοκρατία είναι φασισμός" και άλλο το "η σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιεί το φασισμό".

Είναι πλευρές του ίδιου φαινομένου με την έννοια ότι είναι εκφράσεις του καπιταλισμού. Ωστόσο ανήκουν στο πολιτικό εποικοδόμημά του, και με αυτή την έννοια είναι λάθος να πούμε ότι αντιπροσωπεύουν το ίδιο πολιτικό εποικοδόμημα, γιατί το ένα είναι η αστική δημοκρατία και το άλλο η ανοιχτή δικτατορία.

Το ότι η σοσιαλδημοκρατία (η αστική δημοκρατία γενικότερα) αναγκάζεται να χρησιμοποιεί φασιστικές μεθόδους ή τον ίδιο το φασισμό για να επιβληθεί είναι έκφραση της ιστορικής τάσης που έχει η αστική τάξη να αναιρεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις που η ίδια καθιερώνει. Ο φασισμός όμως είναι κάτι παραπάνω, διότι οργανώνει αυτή την ιστορική τάση σε διακριτό πολιτικό ρεύμα. Με λίγα λόγια, η αστική δημοκρατία δεν είναι φασισμός, αλλά αναπόφευκτα στρώνει το δρόμο στο φασισμό. Για να επιβιώσει χρησιμοποιεί το φασισμό, αλλά με το να τον δυναμώνει αναιρεί τον ίδιο της τον εαυτό. Γι' αυτό ένας αστός δεν μπορεί ποτέ να είναι συνεπής δημοκράτης. Διότι έχει να αντιμετωπίσει την εργατική τάξη και αυτό δεν μπορεί να το κάνει πάντα με δημοκρατικές μεθόδους. Όταν η α.τ. δεν μπορεί να κυβερνήσει με δημοκρατικές μεθόδους αλλά η εργατική τάξη είναι πολύ αδύναμη για να την ανατρέψει, επιβάλλεται δικτατορία.

Και αυτός είναι ο λόγος που προσωπικά πιστεύω ότι ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση θα περάσει αναπόφευκτα από την αστική δικτατορία και την πάλη εναντίον της. Δεν μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και την επανάσταση που να μην περιλαμβάνει το φαινόμενο του φασισμού, που είναι γέννημά του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στο αρχικό σχόλιό σου αναφέρεις ως 'αριστερό λάθος' να αναφέρονται ως πτυχές του ίδιου φαινομένου. Επίσης δεν ξέρω τι προοπτικές θα μπορούσε να έχει υποθετικά η τακτική των ΛΜ στη γερμανία, με τη δεδομένη στάση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά αυτό είναι μεγάλο θέμα και θέλει ξεχωριστεί εξέταση.