Ο πολιτικός Κουφοντίνας

Σήμερα σκόπευα να γράψω μια τελική εκτίμηση για το πολυσυζητημένο βιβλίο του κουφοντίνα και κλείσω έτσι αυτή την άτυπη τριλογία των σχετικών αναρτήσεων.

Να μιλήσω για την τελική γεύση που αφήνει το βιβλίο, τις αυτοκριτικές προσεγγίσεις του κουφοντίνα στις αδυναμίες και τις αντιφάσεις της δράσης της οργάνωσης· για τα σημεία που καταφέρνει να σου εμπνεύσει συμπάθεια ή και σεβασμό ακόμα, πχ όταν μιλά για τη ζωή του παράνομου ή ανιχνεύει τα σημάδια της ιστορίας στις γειτονιές της αθήνας και σε όποια άλλη περιοχή βρίσκεται· ή ακόμα, όταν ακούει ριζίτικα τραγούδια στον 902, το τελευταίο βράδυ στο αγκίστρι, πριν παραδοθεί στις αρχές κι όταν απομυθοποιεί την παντοδυναμία των μυστικών υπηρεσιών, των κρατικών μηχανισμών και των επιτελικών τους σχεδίων.

Και στη συνέχεια να γράψω για τα σημεία που (αναγκάζεται και ο ίδιος να αναγνωρίσει και) αναιρούν αυτή την αίσθηση, αποδομώντας βασικούς ισχυρισμούς του κουφοντίνα. Πχ για το εύκολο σπάσιμο, τις απανωτές ομολογίες και τον ατομικό δρόμο υπεράσπισης των συλληφθέντων, που μόνο σε μέλη επαναστατικής οργάνωσης δεν παραπέμπουν. Ή για την ανύπαρκτη σύνδεση της 17ν με το μαζικό κίνημα και τον διακηρυγμένο στόχο της πολύμορφης δράσης και της αφύπνισης-ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα μέσω των ενεργειών της, που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ στην πράξη.

Δεν μπορούσα ωστόσο να μην αναβάλω αυτό το κείμενο-αποτίμηση, για να σταθώ και να αντιγράψω τις τρεις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, την πολιτική παρακαταθήκη που αφήνει ο κουφοντίνας στον αναγνώστη και τους συνεχιστές του δικού του έργου και της επαναστατικής υπόθεσης όπως αυτός την αντιλαμβάνεται τουλάχιστον. Ας τις διαβάσουμε πρώτα για να τις σχολιάσουμε στη συνέχεια.

-.-.-

Σήμερα και πάλι μαύρα σφιχτοπλεγμένα σύννεφα πλακώνουν την πατρίδα, τη δική μας πατρίδα, την πατρίδα των φτωχών. Η πατρίδα του πλούτου δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Παντοτινοί δωσίλογοι, μαζί με τα φερέφωνά τους από τους μιντιακούς άμβωνες που κηρύσσουν την υποταγή, μαυραγορίτες, ταγματαλήτες, παίρνουν το κομματάκι τους από το λεηλατημένο δημόσιο πλούτο, βουτηγμένοι στην προδοσία, τη βρομιά, την ακολασία. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα από την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, τις λαϊκές, τις πανανθρώπινες αξίες.

Μια νέα κατοχή, δίχως προσώρας μαύρα άρματα, αλλά με τα σύγχρονα, το ίδιο κατάμαυρα, το ίδιο φονικά, οικονομικά όπλα, σωριάζει σε ερείπια όσα έχτισε ο κόπος, ο ιδρώτας, το αίμα του λαού-εργάτη. Ξεκληρίζουν έναν ολόκληρο λαό, δολοφονούν τα όνειρα της νέας γενιάς. Κάνουν την χώρα οικόπεδο των ισχυρών, εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, τους μετατρέπουν σε στρατιά σκλάβων. Για τους ξένους και ντόπιους δουλοκτήτες, τους νέους αφέντες.

Λέω πως χρειάζεται, τώρα ξανά στη νέα κατοχή, όλοι μας οι καινούργιοι σκλάβοι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν σωτήρα, ντόπιο ή ξένο. Το παλιό αίτημα να γίνει επιτέλους ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του μπαίνει πιο ζωτικά, πιο επιτακτικά από ποτέ. Σήμερα που μας μετατρέπουν σε νοικάρη στο ίδιο μας το σπίτι, στην ίδια μας την χώρα. Αυτό το αίτημα μπορεί να υλοποιηθεί μόνο από ένα ευρύ μέτωπο λαϊκής σωτηρίας, ένα ισχυρό παλλαϊκό μέτωπο, ανεξάρτητα από διαφορές. Τη νέα κατοχή, όπως και την παλιά, μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο ο ενωμένος και οργανωμένος λαός. Οργανωμένος σε ένα μέτωπο πολύμορφης δράσης κοινωνικού, κινηματικού και όχι κομματικού χαρακτήρα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Που θα συναρθρώνει αρχικά τις επιμέρους αντιστάσεις και τις τοπικές εξεγέρσεις, θα ενοποιεί και θα διευρύνει τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης και ανάσας. Θα συγκεντρώνει και θα οργανώνει τη λαϊκή οργή, με ένα συγκροτημένο, πειστικό μεταβατικό πρόγραμμα που θα εμπνέεται από το όραμα μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Άμεσα χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η απειλή της μαζικής λιμοκτονίας. Στη συνέχεια προέχει η αναδιάρθρωση της πρωτογενούς παραγωγής και συνολικά της παραγωγικής δομής στην κατεύθυνση της οικονομικής αυτοδυναμίας.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να μην ξεκινά από τη στάση πληρωμών του «χρέους», μιας και αυτό που προέχει είναι η επιβίωση και η αξιοπρεπής διαβίωση των ανθρώπων. Δεν μπορεί ακόμα να μην περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο των τιμών, της κίνησης κεφαλαίων, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Αυτός ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής, πάνω στη λήψη των αποφάσεων γύρω από τι, πώς και από ποιον θα παραχθεί το κοινωνικό προϊόν δεν μπορεί παρά να γίνει με ρήξη του υπάρχοντος συστήματος. Δεν μπορεί να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να γίνει δίχως ένα είδος εθνικού νομίσματος. Δεν μπορεί να γίνει δίχως ένα ριζικό γεωπολιτικό ανασχεδιασμό. Το ξεπέρασμα της σημερινής βαθιάς κρίσης προϋποθέτει και απαιτεί βαθιές αλλαγές.

Σε αυτό το μέτωπο που θα ζωντανέψει την «πλέρια μνήμη», του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, σ’ αυτό το μέτωπο πολύμορφης δράσης έχουν όλοι θέση. Όλες οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, όλες οι δυνάμεις, από όλες τις παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος.

Καθένας με τη δική του ιστορία, την ιδιαίτερη πολιτική του ταυτότητα, στην αναγκαία διαλεκτική σύνθεση. Καθένας που καταλαβαίνει ότι αυτό το  έργο δεν μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνος και απομονωμένος.

Σήμερα που απέναντι στην επίθεση του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού η κοινωνία μπορεί να είναι ακόμα μουδιασμένη, αλλά βράζει ολόκληρη. Σιχαίνεται τους κυρίαρχους, και ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια της ψάχνουν διεξόδους και απαντήσεις.

Μπορεί αυτές να περνούν μέσα από τη διαφαινόμενη εκλογική νίκη της ρεφορμιστικής Αριστεράς; Της κοινοβουλευτικής Αριστεράς που κάνει σαν να μην καταλαβαίνει ότι η επιλογή της είναι ή να δώσει με το κίνημα τη σύγκρουση ή να εξευτελιστεί σε διαχειριστή της «καμένης γης»;

Για τις δυνάμεις της ανατροπής, η κυβέρνηση αυτής της Αριστεράς πρέπει να αποτελέσει μια ευκαιρία αντεπίθεσης, ενότητας του κινήματος, κοινωνικής αυτοοργάνωσης, λαϊκής αντιεξουσίας.

Τα παραδείγματα αγώνα, η βάση για αυτή την αντεπίθεση, ολοένα και αυξάνονται. Από τον ηρωικό αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα, τις μαχητικές αντιφασιστικές εκδηλώσεις. Τα εκατοντάδες παραδείγματα ανιδιοτελούς συμμετοχής και άμεσης δημοκρατίας: Τα στέκια και οι δομές αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα, ένας ολόκληρος γαλαξίας κοινωνικής και πολιτιστικής δημιουργίας.

Παράλληλα, έχουμε την παρουσία ενός νέου αντάρτικου, πιο «κοινωνικού» και μητροπολιτικού από το δικό μας, με άλλες ιδεολογικές αναφορές και διαφορετικά χαρακτηριστικά, το οποίο όμως, μαζί με τη διάχυτη αλλά πολύ υλική συγκρουσιακότητα ενός κομματιού της νεολαίας, κραυγάζει ότι τίποτα δεν τελείωσε.

Η ταξική πάλη και ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν σταματούν. Η έκβασή τους, βέβαια, δεν είναι προκαθορισμένη από κάποια νομοτέλεια.

Ωστόσο, το ενδεχόμενο της επανάστασης και της αταξικής κοινωνίας εξαρτάται από την ελπίδα μιας ζωής που μας αξίζει, από τη συνειδητή οργάνωση και την προετοιμασία για το πέρασμα σε αυτή τη ζωή από σήμερα, από την απελευθερωτική συνάντηση του όπλου της κριτικής με την κριτική των όπλων. Για το Βασίλειο της Ελευθερίας…

-.-.-

Στο απόσπασμα που παρατίθεται, βρίσκουμε ένα εκρηκτικό μίγμα ιδεολογημάτων του σύγχρονου οπορτουνιστικού χυλού περί κατοχής, εθνικού νομίσματος, ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, κτλ, που παντρεύονται αρμονικά με αναρχικές αντιλήψεις περί αυτοοργανωμένων χώρων ανάσας –sic-, έλεγχο –κι όχι ιδιοκτησία- των μέσων παραγωγής και λαϊκής αντιεξουσίας. {το ωραίο μάλιστα είναι πως σε κάποιο σημείο ο κουφοντίνας σχολιάζει πόσο έχει δεινοπαθήσει στην χώρα μας ο όρος της λαϊκής εξουσίας, αφήνοντας προφανώς υπονοούμενα για το αντίστοιχο σύνθημα του κόμματος}.

Επίσης, στο  τελικό «μανιφέστο» του κουφοντίνα δεν περιλαμβάνεται καν η διαγραφή του χρέους ως αίτημα και στόχος πάλης και δεν απορρίπτονται κατηγορηματικά οι κυβερνητικές αυταπάτες, καθώς το ενδεχόμενο μιας πιθανής κυβέρνησης της ‘ρεφορμιστικής αριστεράς’, παρουσιάζεται ως «ευκαιρία αντεπίθεσης».

Δεν ξέρω αν με τα παραπάνω δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός του «ένοπλου ρεφορμισμού» που είχε αποδώσει σε άλλο ιστορικό πλαίσιο στη 17ν μια εναντίον της κριτική, όπως αναφέρεται στο βιβλίο. Συζητώντας το θέμα με μια σφισσα, μου είπε πως από μια άποψη είναι ανθρώπινο να έχει κι ο ίδιος ο κουφοντίνας κάποιες προσδοκίες από μια τέτοια κυβέρνηση για τη βελτίωση των άσχημων συνθηκών κράτησης του ίδιου και των συντρόφων του –αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η «υπεύθυνη, κυβερνητική αριστερά» θα διαχειριστεί διαφορετικά αυτή την καυτή πατάτα.

Η ουσία αυτού του ζητήματος όμως –και του θέματος που εξετάζει το κείμενο σε ένα άλλο επίπεδο- βρίσκεται στον χαρακτηρισμό (ή μη) των μελών της 17ν ως πολιτικών κρατουμένων –δεν ξέρω ποια είναι η σχετική θέση του κόμματος, θυμάμαι ωστόσο να μιλάμε για «πολιτική δίκη» στη συγκεκριμένη περίπτωση, που είχε προφανώς και ποικίλες προεκτάσεις.

Διαβάζοντας πάντως κανείς το παραπάνω απόσπασμα αλλά και πολλά άλλα σημεία του βιβλίου, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ρητορικά πόσο πολιτικό και τι πολιτικής ποιότητας είναι το στίγμα του «πολιτικού (κρατούμενου) κουφοντίνα». Και συνεπώς κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί, με καθαρά πολιτικούς όρους, πραγματικά επαναστατικό