Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Σαν το μικρό φαντασματάκι

Ο Γεωργίου έλεγε παλιά στους ακροατές του «σοφή η μ... (μουσμουλιά) σου». Ένας εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας απαντούσε «ενδιαφέρον και πρωτότυπο» κάθε φορά που το ρωτούσαν πώς του φάνηκε κάτι (μια εκδήλωση, το θέμα μιας εργασίας, και πάει λέγοντας). Κι η κε του μπλοκ λέει συνήθως «πλάκα έχει» για ό,τι της φαίνεται πράγματι ενδιαφέρον και της αρέσει –αν και μπορεί να προκαλέσει παρανοήσεις ως φράση και να πιστέψει ο άλλος πως τον κοροϊδεύεις.

Τελευταία συμβαίνουν λοιπόν διάφορα πράγματα που «έχουν πλάκα», με τη διαφορά πως στην πραγματικότητα έχουν πολύ σοβαρές προεκτάσεις. Για την ακρίβεια, το μόνο που έχει πλάκα είναι η προσπάθεια του Πετρόπουλου να παρουσιάσει ως σφοδρή και «οξύτατη ιδεολογικής σύγκρουση» τη συντροφική ανταλλαγή απόψεων μεταξύ ΚΕΚΡ και ΚΚΕ, όπου όντως υπάρχει διάσταση, αλλά αυτό απέχει πολύ από τη σύγκρουση. Και το μόνο οξύ που υπάρχει δεν είναι το κοφτερό μυαλό (δηλ η κουτοπονηριά) του συντάκτη, που προσπάθησε μάταια να βγάλει λαβράκι με ένα θέμα που υφίσταται από την Άνοιξη, αλλά η οξεία περίπτωση οσφυοκαμψίας του ίδιου και της γκρούπας του, ένα μικρό δείγμα της οποίας είναι κι η συστημ(ατ)ική αρθρογραφία του στην ανεπίσημη εφημερίδα της κυβερνήσεως.

Αλλά κάπως έπρεπε να τραβήξει κι αυτός –πχ με ένα βαρύγδουπο τίτλο- το ενδιαφέρον των αναγνωστών της ΕφΣυν, που είναι ζήτημα αν κατάλαβαν πολλά από το κείμενο. Το βασικό που μένει στο τέλος είναι ότι ο Πετρόπουλος προβάλλει αυτά που θεωρεί πως δικαιώνουν τη δική του θέση για τον ιμπεριαλισμό-φασισμό, ενώ ο μέσος Συριζαίος (πχ ο Σαραντάκος, που αφενός έχει στενές σχέσεις με τον Πετρόπουλο, αφετέρου είχε πάει να ανοίξει πέρυσι ένα αντίστοιχο νήμα, με αφορμή το ΚΚ Πορτογαλίας) μένει απλά με την εντύπωση πως το ΚΚΕ χάνει και τους τελευταίους συμμάχους του στην Ευρώπη, βουλιάζοντας στο σεχταρισμό του, την ίδια στιγμή που η ευέλικτη, ενωτική πολιτικής της κυβέρνησης αποκτά νέους θαυμαστές και συμμάχους, όπως τον Μπιλ Κλίντον.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους (θεωρητικά) πιο μυημένους φίλους της Ανταρσυα, που ποστάρουν κι αναπαράγουν το κείμενο του Πετρόπουλου, χωρίς να καταλαβαίνουν για ποιο λόγο χαίρονται. Εκτός και αν (όπως σχολίασε κι ένας σφος αναγνώστης) έγιναν ξαφνικά υπέρμαχοι των Λαϊκών Μετώπων, του Στάλιν, της θεωρίας των σταδίων κι άλλων τινών παρόμοιων. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς σε αυτή τη ζωή, όπου τα πάντα ρει κι αλλάζουν, ακόμα κι αν τελικά κάνουν απλώς κύκλους.

Δεν ξέρω πόσοι σφοι αναγνώστες είναι εξοικειωμένοι με ένα παιχνίδι της παρέας, τις ψείρες (όχι αυτές με την μπάλα, τις άλλες), όπου στην τελική φάση του παιχνιδιού, όσοι αποβάλλονται από το παιχνίδι, γιατί συμπληρώνουν πέντε ψείρες, γίνονται φαντάσματα και προσπαθούν να τρολάρουν τους άλλους, για να αποσπάσουν την προσοχή τους και να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Αλλά όσο ενοχλητικοί κι αν γίνονται, τόσο αποφασισμένοι να τους αγνοήσουν πρέπει να είναι οι εναπομείναντες παίκτες. Κι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει με τα φαντασματάκια του Πετρόπουλου, της Ανταρσυα (ή κάποιων σχολιαστών του μπλοκ) και όσων άλλων βαυκαλίζονται πως πλανώνται πάνω από το Κουκουέ, γιατί εκκρεμεί μια πολύ σοβαρή συζήτηση στο εσωτερικό του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το οποίο καλείται να δείξει τη δύναμή του, διεξάγοντάς την απρόσκοπτα, συντροφικά και (εν μέρει) δημόσια.

Παρακάτω η κε του μπλοκ αναφέρεται ακροθιγώς και κωδικοποιημένα σε κάποιες πτυχές του ζητήματος.

-Εύκολα διαπιστώνει κανείς πως στη συζήτηση διαπλέκονται το ζήτημα της αντίληψης για τον ιμπεριαλισμό με τον ορισμό του φασισμού. Κάτι απολύτως φυσιολογικό, εφόσον ο φασισμός εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο ακριβώς την περίοδο της εδραίωσης του ιμπεριαλισμού, ως καπιταλισμού που σαπίζει. Ο Φασισμός Α.Ε. (όπως λέγεται και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου, φέροντας τη σφραγίδα του Μαργαρίτη) βασίστηκε κατεξοχήν μονοπώλια και η εμφάνισή του δε θα νοούταν χωρίς αυτά.

-Ο κλασικός ορισμός του Ντιμιτρόφ για το φασισμό (που απορρέει από το πιο αντιδραστικό κι επιθετικό τμήμα του χρηματιστικού κεφαλαίου) και η τακτική των αντιφασιστικών Λαϊκών Μετώπων πρέπει (επιτέλους) να ιδωθεί ιστορικά, ως απάντηση στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και τα ερωτήματα της εποχής, κι όχι ως διαχρονική στρατηγική, που πρέπει να την αποδεχτούμε ή να την απορρίψουμε συλλήβδην. Ο διαχωρισμός της διεθνούς κι εγχώριας αστικής τάξης σε λιγότερο ή περισσότερο αντιδραστικά τμήματα (και των κρατών σε λιγότερο ή περισσότερο ιμπεριαλιστικά) έχει ελάχιστα πράγματα να μας προσφέρει σήμερα, που δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. Ενώ το έργο του τριτοδιεθνιστή Ντατ μπορεί να μη διέβλεπε τον τακτικό ελιγμό των ΛΜ, αλλά περιέχει κρίσεις και διαπιστώσεις που είναι πολύ πιο γόνιμες για τη σύγχρονη ανάλυση του φασιστικού φαινομένου.

-Ποια είναι η καρδιά της μπροσούρας του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό; Ότι μια χούφτα ιμπεριαλιστικά κράτη καταληστεύουν κι εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα; Ή η συγκρότηση του μονοπωλίου, το πέρασμα στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και τα πέντε βασικά γνωρίσματα που δίνει ο Βλαδίμηρος;

-Η διάσταση μεταξύ ΚΚΕ και ΚΕΚΡ για την αντίληψη της έννοιας του ιμπεριαλισμού αντανακλάται και στην αντιμετώπιση της περίπτωσης της Ουκρανίας, στην εκτίμηση της θέσης και του ρόλου της Ρωσίας και τη συγκεκριμένη ανάλυση πχ για το αντιφασιστικό καραβάνι;
Από την άλλη όμως, η χτεσινή είδηση για τη στοχοποίηση ελλήνων κομμουνιστών (με «επικεφαλής» το Ζαριανόπουλο, που μόνο από την Ιντερπόλ δεν καταζητείται πια) δείχνει ίσως τη πραγματική διάσταση αυτής της διάστασης (τη διάσταση, ω διάσταση) απόψεων και τα σχετικά όρια των όποιων διαφορών.

Σε κάθε περίπτωση, έστω και με αυτή την αφορμή, αναδεικνύονται τα εξής στοιχεία:
-Η κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η διαπάλη που αναπτύσσεται στις γραμμές του και η δυσκολία της ανασυγκρότησης ενός ενιαίου, κομμουνιστικού πόλου, με κοινή αντίληψη και χαρακτηριστικά.
-Η ανάγκη εμβάθυνσης, εξειδίκευσης, κτλ, της αντίληψης του κόμματος για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό και μιας ολοκληρωμένης, σχετικής επεξεργασίας, που να διευκρινίζει μια σειρά ζητήματα.

-Το επιτακτικό καθήκον της μελέτης του επίμαχου τεύχους-αφιερώματος στον ιμπεριαλισμό της Διεθνούς Κομεπ, ως προϋπόθεση για το άνοιγμα οποιασδήποτε συζήτησης. Το πρωτότυπο είναι πάντα καλύτερο από τις απομιμήσεις...

9 σχόλια:

Cos είπε...

http://www.902.gr/eidisi/diethni/76278/rosia-prasino-fos-gia-tin-anaptyxi-strateymaton-sti-syria-edose-i-ano-voyli
Η καλύτερη απάντηση σε όσους χωρίζουν τους ιμπεριαλιστές σε "καλούς" και "κακούς".

Από την άλλη: χέστηκε η φοράδα στο αλώνι που ο Πετρόπουλος κλπ. δημοκρατικές δυνάμεις προσπαθούν να βρουν "προβλήματα" στις σχέσεις του ΚΚΕ με άλλα Κ.Κ. Την δουλειά τους αυτοί, την δική μας εμείς.

Ανώνυμος είπε...

H αλήθεια είναι ότι το θέμα του ιμπεριαλισμού, χρίζει σύγχρονης και ολοκληρωμένης μελέτης όσο λίγα θέματα στις μέρες μας.
Είχα διαβάσει ένα καλό κείμενο από τους κομουνιστές του Ντονμπάς, που είχε ανεβάσει ο τρας. Παραθέτω ένα απόσπασμα που μου έκανε εντύπωση και λόγο του βαθμού της ταύτισης του με την θέση του ΚΚΕ:
"...Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι ένα ιεραρχικά οργανωμένο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια ρωσική αστική τάξη, η οποία στο οικοδόμημα αυτό δε διαμένει ούτε στον πρώτο ούτε καν στο δεύτερο «όροφο», η οποία προσπάθησε να αναβαθμίσει τη θέση της σε αυτή την ιεραρχία και τώρα τρέμει εξαιτίας της τόλμης του, επειδή συνάντησε αντίσταση από μια ενωμένη Δύση..."

Κώστας

faros είπε...

Θέλω να παρακαλέσω να μου επιτραπεί να πω την εξής άποψη.

- Η καθαρότητα των Θέσεων του ΚΚΕ, που δεν διστάζει να "τα βάλει" ιδεολογικά, ακόμα και με ... "θεριά" - δεν ξέχασα, εγώ τουλάχιστον, την έντονη διαπάλη με το ΚΚ ΗΠΑ -, είναι που ενοχλεί !

Είτε τους ... Πετρόπουλους, είτε τους ... Σαραντάκους, είτε άλλους!
Οι οποίοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ΟΦΕΙΛΕΙΣ να "τα βάζεις" και με "δικούς σου", αν θέλεις να θεωρείσαι και ΝΑ ΕΙΣΑΙ αποδεκτός, αξιόπιστος, σωστός.

Το ΚΚΕ έχει δώσει "εξετάσεις" απέναντι στο Διεθνές Κομμουνιστικό Γίγνεσθαι - και όχι μόνον φυσικά - και έχει "περάσει" με ΑΡΙΣΤΑ ΜΕ ... ΤΟΝΟ !

Ε, σίγουρα αυτό ενοχλεί και μάλιστα πολύ !

Ανώνυμος είπε...

Εγώ απλά να σημειώσω ότι πάνω που είναι τόσο καιρό πεσμένη η τιμή του πετρελαίου πέφτουν και τα απαραίτητα αντι-ιμπεριαλιστικά (μιας και κάποιοι, ακόμα και καλών προθέσεων, είχαν βαλθεί να κάνουν επιθέσεις στο Βαγενά για να βγάλουν τη Ρωσία ότι δεν είναι ιμπεριαλιστικό κράτος) προληπτικά χτυπήματα. Οι ρωσικές βόμβες για την ώρα (και παρά κάποιες επιμέρους δηλώσεις) απολαμβάνουν την ανοχή (και πιθανότατα και την άμεση συνεργασία των ΗΠΑ ή/και μελών της ΕΕ (έτσι, στο πήξιμο να τους έχεις ο πράκτορας των Ρώσων Ομπάμα τους μουρλούς της ΟΑΚΚΕ). Στη συνέχεια και αναλόγως της επιτυχίας των ρωσικών βομβών θα ακολουθήσει το μοίρασμα της λείας, ουπς λάθος, της Συρίας (μιας και για το καλό του συριακού λαού γίνονται όλα αυτά). Kαι μιας και το προσφυγικό από τη Συρία των 17 εκατομμυρίων προκάλεσε τόση αναταραχή στην ΕΕ ίσως ακολουθήσει και κάποιο παζάρι (μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας) για την Ουκρανία των 45 εκατομμυρίων. Τώρα το τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό, άγνωστο. Καλό, για κανένα λαό δε θα είναι

ρα

Ανώνυμος είπε...

https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/jan/17.htm

Comrade Greulich has both feet planted on national soil—on bourgeois-reformist, Grütli soil.

He obstinately ignores the imperialist character of the present war and the imperialist ties of the present-day Swiss bourgeoisie. He ignores the fact that the socialists of the whole world are split into social-patriots and revolutionary internationalists.

He forgets that, in reality, only two paths are open to the Swiss proletariat:

First path. Help its own national bourgeoisie to arm, support mobilisation for the alleged purpose of defending neutrality, and face the daily menace of being inveigled into the imperialist war. In the event of “victory” in this war—lie reduced to semi-starvation, record the loss of 100,000 killed, put more billions of war profits into the pockets of the Swiss bourgeoisie, assure it more profitable investments abroad, and fall into more financial dependence on its imperialist “allies”—the Great Powers.

Second path. In close alliance with the internationalist revolutionary minority in all the Great Powers, wage a resolute struggle against all “bourgeois governments”, and primarily against its own “bourgeois government”, placing no “trust” whatever in its own bourgeois government,, or in its talk of defending neutrality, and politely invite the social-patriots to move over to the Grütli-Verein.

In the event of victory—be for ever rid of high costs of living, hunger and war and, together with the French, German and other workers, stage the socialist revolution.

Both paths are difficult, both entail sacrifices.

The Swiss proletariat must choose—does it want to make these sacrifices for the sake of the Swiss imperialist bourgeoisie and one of the Great-Power coalitions, or to deliver humanity from capitalism, hunger and war.

The proletariat must choose.


ρα

Αναυδος είπε...

Και να σκεφτεί κανεις ότι ο Λένιν έγραψε το ιμπεριαλισμό για να αποδείξει ότι οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις αδυνατίζουν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα σε κάποιο κρίκο της και είναι σε αυτό τον κρικο που ειναι εφικτό το σπάσιμο της αλυσίδας και η επικράτηση της επανάστασης . Ηταν η θεωρητική θεμελίωση της στρατηγικής των μπολσεβίκων όπου στον Α’ΠΠ πάλεψαν για την ήττα του δικού τους ιμπεριαλιστή και τη νίκη του προλεταριάτου

AGIS είπε...

σόρυ για την έκταση του κειμένου:

Πριν φτάσουμε στο ζήτημα των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων μεταξύ ΚΕΚΡ και ΚΚΕ, είναι απαραίτητη μια προσπάθεια επισκόπησης μέρους της διεθνούς πραγματικότητας:

Από τη μια υπάρχει ένα «ενιαίο μέτωπο» των ΗΠΑ, ΕΕ (που το εσωτερικό της δεύτερης αναλύεται και στη θέση και τη στάση που τηρεί κάθε κράτος εντός αυτής), μοναρχιών του Κόλπου, Ισραήλ, Τουρκίας, δηλαδή «ενιαίο μέτωπο» κρατών και ομάδων κρατών που -παρά τις επιμέρους αντιθέσεις τους κατά την «αποκρυστάλλωση» της εξέλιξης, και παρά τις σχετικά ευμετάβλητες αντιθέσεις τους γύρω από τις επενδύσεις τους πότε στο ένα και πότε στο άλλο σημείο της ευρύτερης περιοχής- έχουν βαλθεί να διαμελίσουν οικονομικά και πολιτικά μια σειρά χώρες της «ευρύτερης μέσης ανατολής».

Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των χωρών (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.ά.) είναι η προέλευσή των κυβερνήσεών τους, των «καθεστώτων» τους, από τα εθνικά - εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιόδου πριν από 50 περίπου χρόνια. Δεν έχει εν προκειμένω σημασία αν σε ορισμένα από αυτά τα εθνικά κινήματα επικράτησαν τα πιο συντηρητικά - αντιδραστικά τμήματά τους (πχ Ιράκ). Αυτό που έχει σημασία από διεθνή άποψη είναι ότι, έστω και με τον πιο «αντιδραστικό» σε ορισμένες των περιπτώσεων τρόπο, διατήρησαν κάποια βασικά συστατικά της αρχικής τους προέλευσης. Η «αντιδραστικότητα», για την οποία γίνεται εδώ λόγος, μετριέται με τα μέτρα και τα σταθμά που αρμόζουν σε ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και δεν έχει καμία σχέση με τη γενική ιστορική αντίδραση που εκπροσωπεί ο ιμπεριαλισμός σε κάθε του έκφανση και εκδήλωση.
Το θέμα είναι, λοιπόν, ότι από την προέλευσή τους αυτή, αποτελούσαν ή αποτελούν εθνικά «αναχώματα» απέναντι στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων: Με αρκετά συγκροτημένες εθνικές αστικές τάξεις που διεκδικούσαν ή διεκδικούν το δικαίωμα της αυτοτελούς διεθνούς παρουσίας τους και ρόλου τους στην περιοχή, με έναν αρκετά σφιχτό εθνικό - κρατικό έλεγχο στους φυσικούς πόρους τους, που δεν τους άφηνε ή δεν τους αφήνει να καταστούν «ελεύθερο» εμπόρευμα στην διεθνή μονοπωλιακή «προσφορά και ζήτηση», και παρεμπιπτόντως με στοιχεία κοινωνικής προόδου (λ.χ. θέση γυναικών, αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, θρησκευτικός πλουραλισμός) που πολύ απέχουν από την κοινωνική κατάσταση (μαζί και από τον βαθμό κοινωνικής ανισότητας) που επικρατεί π.χ. στις γειτονικές τους μοναρχίες των συμμάχων της «ελευθερίας και της δημοκρατίας» του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού καθεστώτος. Πρέπει να σημειωθεί ότι το μέτρο σύγκρισης της κοινωνικής προόδου, με την παραπάνω έννοια, αυτών των χωρών δεν μπορεί παρά να βασίζεται στο ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης της περιοχής κι όχι σε κάποιο αφηρημένο, και πρακτικά ανύπαρκτο και στις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, ιδανικό περί δημοκρατίας.

Αυτό που πλήττεται τώρα είναι η ίδια η εθνική συγκρότηση αυτών των χωρών, η εθνική τους συγκρότηση η προερχόμενη από αυτή την ιστορική βάση, των εθνικών - εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων μιας προηγούμενης περιόδου, με άλλα λόγια, πλήττεται η εθνική τους συγκρότηση ως τις ίδιες της τις βάσεις. Τα παραδείγματα του Ιράκ και της Λιβύης είναι εύγλωττα από μόνα τους γύρω από αυτό το ζήτημα.
Κι αυτό το πλήγμα στην εθνική τους συγκρότηση επιχειρήθηκε και επιχειρείται ποικιλόμορφα.

συνεχίζεται

AGIS είπε...

συνέχεια

Στο Ιράκ άμεσα με την ιμπεριαλιστική επιδρομή του 2003. Δεύτερη μορφή αποτέλεσε και αποτελεί η μακρόχρονη δημιουργία, ενίσχυση και χειραγώγηση της «ισλαμιστικής» αντίδρασης (Αλ Κάιντα, Αλ Νούσρα, ΙΚΙΛ κλπ), ενώ είναι γνωστό ότι από την εποχή ακόμα του λεγόμενου «ψυχρού πολέμου» κύριο εσωτερικό εργαλείο της «δύσης» για την αναχαίτιση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της περιοχής ήταν κινήματα αυτοκαθοριζόμενα στη βάση του θρησκευτικού φανατισμού. Στη Λιβύη η εκ βάθρων καταστροφή της εθνικής της συγκρότησης πραγματοποιήθηκε από ένα συνονθύλευμα τέτοιων οργανώσεων, που το δρόμο της προέλασής τους τον άνοιγαν τα βομβαρδιστικά των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Στη Συρία αυτό το συνονθύλευμα εξοπλίστηκε και ενισχύθηκε για τη διεξαγωγή του συνεχιζόμενου πολέμου εναντίον της κυβέρνησης Άσαντ.

Στη συνέχεια ανοίγει το νέο κεφάλαιο με την επέκταση του «Ισλαμικού Κράτους» σε Ιράκ και Συρία. Ο νέος αυτός ονομαστικός «εχθρός» της «δύσης» αξιοποιείται από αυτήν για την επόμενη πράξη των σχεδίων της, στην ίδια πάντα κατεύθυνση της ριζικής μεταβολής της εθνικής και πολιτικής γεωγραφίας ολόκληρης της περιοχής, και στη διαμόρφωση μιας αγαπημένης στον ιμπεριαλισμό ακαθόριστης κατάστασης μεταξύ συνόρων και μη συνόρων, μεταξύ χωρών και μη χωρών, μεταξύ πολέμου και μη πολέμου. Σχέδιο, στο οποίο οι ίδιες αυτές δυνάμεις του «ΙΚ» έχουν τον δικό τους ρόλο, όπως τον δικό τους ρόλο έχουν κι οι «δυτικοί» βομβαρδισμοί ανακατεύθυνσης και αναδρομολόγησης της δράσης τους, –κατά την εκτίμησή μου- , η διατήρηση της διπλωματίας και των συναλλαγών μεταξύ «δύσης» και «εχθρού» μέσω των «μετριοπαθών τζιχαντιστών» και άλλων πρακτόρων και συνδέσμων, οι στοχευμένες επιθέσεις σε συγκεκριμένους ηγετίσκους που ενδεχομένως αντικαθίστανται αμέσως με άλλους πιο αρεστούς, η τροφοδότηση του «τζιχαντισμού» μέσω του βομβαρδισμού αμάχων κ.ά. Για το «περιεχόμενο» του ευρωατλαντικού «πολέμου» κατά του ΙΚΙΛ μαρτυρεί και η προηγούμενη εκστρατεία τους στο Αφγανιστάν, που τους πήρε χρόνια και χρόνια με κινητοποίηση τεράστιων διεθνών δυνάμεων και με αντικειμενικό συνολικό αποτέλεσμα μια «νίκη» τους που συνίσταται στην… προσωπική εξόντωση του Μπιν Λάντεν και του μουλά Ομάρ…

Το κύριο ιδεολογικό ζήτημα εδώ είναι, ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι αδύνατοι οι εθνικοί πόλεμοι, ότι από την πλευρά των χωρών της περιοχής που δέχονται αυτού του είδους την ποικιλόμορφη επίθεση οι πόλεμοι τους είναι εθνικοί, ότι σε έναν τέτοιο πόλεμο η εργατική τάξη μπορεί να βρεθεί από την ίδια πλευρά του χαρακώματος με την αστική τάξη, ότι και σε αυτή την περίπτωση η εργατική τάξη πρέπει συνειδητά και οργανωμένα να δρα για τη δική της αυτοτελή προοπτική (την ανάδειξή της σε ηγέτιδα τάξη του έθνους) και όχι για να βρεθεί την άλλη μέρα ματωμένη και προδομένη από την κυριαρχία των νέων τραστ του κεφαλαίου, ότι όμως επίσης στην εποχή του ιμπεριαλισμού εύκολα (αν και όχι υποχρεωτικά) οι εθνικοί πόλεμοι καθίστανται πεδίο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

συνεχίζεται

AGIS είπε...

συνέχεια

Αυτό αντανακλάται και στην περίπτωση της ρωσικής πολεμικής παρουσίας στην Συρία. Με τη «συγκυριακή» διαφορά, ότι η Ρωσία είναι «κληρονόμος» διεθνών σχέσεών της από τη σοβιετική εποχή, διεθνών σχέσεών της οικοδομημένων τότε με διαφορετικούς από τους ιμπεριαλιστικούς όρους των διεθνών σχέσεων, και ο πόλεμός της γίνεται αναγκαστικά καταρχήν στη βάση της διατήρησης αυτού του οικοδομήματος και όχι της καταστροφής του, πλην όμως δεν παύει να είναι μέσα στις ενδεχόμενες βλέψεις της ο μετασχηματισμός -μέσω του πολέμου- του ίδιου αυτού οικοδομήματος κατά τρόπο που να εξυπηρετεί τον σημερινό της μονοπωλιακό δηλαδή ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό: Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η τσαρική Ρωσία ανήκε μεν στο μπλοκ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενώ η σημερινή Ρωσία απέχει από ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού της… Ακόμη μια διαφορά, ότι η Ρωσία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ είναι επίσης «κληρονόμος» της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης της ΕΣΣΔ, -γεγονός που, φυσικά, αποτελεί άμεση συνέχεια και «κληρονομιά» και για τους ανταγωνιστικούς της ιμπεριαλισμούς-, με αποτέλεσμα να βρίσκεται κυρίως σε αμυντική θέση ως ιμπεριαλιστική δύναμη, να μην εκδηλώνει την επιθετικότητα των «νικητών του ψυχρού πολέμου», να βρίσκεται κυρίως σε φάση διατήρησης θέσεων, να μην μπορεί σε αυτή την φάση (για όλους μαζί αυτούς τους λόγους και τις διαφορές) να τους συναγωνιστεί σε διεθνή αντιδραστικότητα και επικινδυνότητα.

Μετά από αυτή την επισκόπηση (που στην περίπτωση της Ουκρανίας το περιεχόμενο της εκφράζεται με διαφορετικές μορφές, αν και εδώ έχουμε χώρισμα ανάμεσα στις «αυλές» των δυο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων: με «κινητήρια δύναμη», στη μεν «δυτική» αυλή τον φασισμό και την εθνική καταπίεση, στη μεν ρωσική αυλή «εθνικοδημοκρατικές» δυνάμεις με ιδιαίτερη μάλλον φροντίδα εκκαθάρισης της αυτοτελούς πολιτικής παρουσίας της εργατικής τάξης και της διακριτής κομμουνιστικής οργάνωσης εντός τους) μπορούμε να φτάσουμε και στο ζήτημα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης: Δεν βοηθά σε τίποτα τη χάραξη μιας αυτόνομης στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος η αναγωγή στο «φασισμό» των ζητημάτων της ιμπεριαλιστικής πολεμικής επιθετικότητας, τη χάραξη μιας στρατηγικής μέσα σε αυτή τη συνθετότητα της ιμπεριαλιστικής πολεμικής επιθετικότητας, των ιμπεριαλιστικών «συμπλεύσεων» και ανταγωνισμών και των εθνικών πολέμων, ίσα -ίσα συγκαλύπτει τη συνθετότητα, κάνει αδύνατο τον θεωρητικό και πολιτικό διαχωρισμό των συστατικών της, τη χάραξη μιας στρατηγικής που δεν θα υποθηκεύει το σήμερα στα φαινόμενα και το αύριο στο σήμερα. Αλλά δε βοηθά, όση κι αν είναι η θεωρητική «ορθότητα», η διατήρηση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης στο πεδίο της «καθαρής» θεωρίας, έξω από την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας που πρέπει να προηγείται από και να αποτελεί το τέλος κάθε «καθαρής» θεωρίας.