Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

Πι-πι και σεξουαλική ελευθερία

Τις προάλλες, ένας σφος αναγνώστης (τον οποίο ευχαριστώ με την ευκαιρία) μοιράστηκε σε μια κλειστή, διαδικτυακή ομήγυρη μια πρόσφατη ανακάλυψή του. Ένα άρθρο του νεαρού Κνίτη Πι-Πι (κατά κόσμον Πέτρος Παπακωνσταντίνου), το μακρινό κι οργουελικό 1984 στην Επιστημονική Σκέψη (το περιοδικό επιστημονικής ύλης που έβγαζε το κόμμα στη δεκαετία με τις βάτες), για τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων στον καπιταλισμό.

Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για το σχίσμα μεταξύ πρώιμου και ύστερου Πι-Πι κι αν ο ίδιος συνεχίζει να έχει σήμερα τις ίδιες απόψεις, πάντως η προσέγγισή του έχει ένα ενδιαφέρον κι εφάπτεται ζητημάτων που ανέκυψαν στην πρόσφατη συζήτηση περί σχέσεων, οικογένειας και προτύπων. Γι' αυτό και κρίνω σκόπιμο να αντιγράψω και να αναδημοσιεύσω το πρώτο μέρος του άρθρου. Καλή ανάγνωση και καλή χρονιά.

Sweet Sixteen! (20)16
Πλευρές των διαπροσωπικών σχέσεων στον καπιταλισμό

1. Καπιταλισμός και σχέσεις των δύο φύλων

Αφετηριακή θέση της υλιστικής θεώρησης του ζητήματος είναι το ότι "οι προσωπικές σχέσεις ξεπηδάνε καθαρά από τις σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής" (Μαρξ, Γκρουντρίσε). Οι όροι της υλικής παραγωγής είναι οι αποφασιστικοί παράγοντες, που, σε τελευταία ανάλυση, καθορίζουν τους κοινωνικούς θεσμούς, συνολικά τα φαινόμενα του εποικοδομήματος, τις αντιλήψεις των ανθρώπων.

Μ' αυτήν την έννοια "η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι αφαίρεση που υπάρχει μέσα στο μεμονωμένο άτομο. Στην πραγματικότητά της είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων".

Ο μαρξισμός υπογραμμίζει ότι το είδος των σεξουαλικών σχέσεων, αλλά και οι ηθικές αντιλήψεις για αυτές, μεταβάλλονται ιστορικά και εξαρτώνται απ' τις κοινωνικές σχέσεις που έχουν πυρήνα τους τις σχέσεις παραγωγής. Επόμενα αλλάζει η ίδια η "φύση" της σεξουαλικότητας του ανθρώπου, και, μάλιστα, αυτή η αλλαγή αντανακλά το δοσμένο, κάθε φορά, επίπεδο της ιστορικής προόδου σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό.

Οι απόψεις αυτές επιβεβαιώνονται από τη μελέτη του είδους των σεξουαλικών σχέσεων και της οικογένειας στους διάφορους κοινωνικούς σχηματισμούς, απ' τις πρωτόγονες κοινωνίες ως τα σήμερα. Από αυτήν την άποψη, πρωταρχική σημασία έχει το έργο του Φ. Ένγκελς Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, που στηρίχθηκε στο πλούσιο υλικό των επιστημονικών ερευνών του ανθρωπολόγου Μόργκαν.

Εδώ αναφέρουμε μόνο ότι η μονογαμική οικογένεια καθόλου δεν ήταν η αιώνια μορφή οικογένειας. Αντίθετα, η μονογαμία επικράτησε μόνο μέσα από μια μακρόχρονη ιστορική εξέλιξη, μόνο μετά από μια ορισμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, στην πορεία περάσματος από το "καθεστώς των γενών" στη δουλοκτητική κοινωνία. Επικράτησε δηλαδή εξαιτίας συγκεκριμένων κοινωνικών νόμων. Τονίζουμε ακόμα ότι η μονογαμία εμφανίζεται ιστορικά όχι σαν ισότιμη ένωση των δύο φύλων, αλλά σαν υποταγή της γυναίκας στον άνδρα, που η εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων τον έχει φέρει σε πλεονεκτική θέση.

Ο Ένγκελς γράφει σχετικά:

Η μονογαμία [...] εμφανίζεται σαν υποδούλωση του ενός φύλου από το άλλο, σαν κήρυξη πολέμου ανάμεσα στα δύο φύλα, πολέμου άγνωστου σ' όλη την προϊστορία (...) Η πρώτη ταξική αντίθεση που εμφανίζεται στην ιστορία συμπέφτει με την ανάπτυξη του ανταγωνισμού του άντρα και της γυναίκας στη μονογαμία και η πρώτη ταξική καταπίεση με την καταπίεση του γυναικείου φύλου από το ανδρικό. Η μονογαμία ήταν μια μεγάλη ιστορική πρόοδος, ταυτόχρονα όμως, πλάι στη δουλεία και τον ατομικό πλούτο, εγκαινίασε την εποχή που κρατά ως τα σήμερα και όπου κάθε πρόοδος είναι μαζί και μια σχετική πισωδρόμηση, όπου η προκοπή και η ανάπτυξη του ενός κατορθώνεται με τον πόνο και την καταπίεση του αλλουνού.

Ο καπιταλισμός αλλάζει τη συγκεκριμένη μορφή της μονογαμικής οικογένειας.
Αυτό όμως που βάζει στη θέση της, η αστική μονογαμική οικογένεια, εξακολουθεί να στηρίζεται στην ανισότιμη θέση της γυναίκας (που πήγαζε πριν απ' όλα από την οικονομική ανισοτιμία) και στο κληρονομικό δικαίωμα. Διατηρείται και παίρνει νέες διαστάσεις στον καπιταλισμό η πορνεία. Οι σεξουαλικές σχέσεις σφραγίζονται από την υποκρισία, το ψέμα, τον εγωισμό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ναπολεόντειος Κώδικας αναφέρει: "Η φύση δημιούργησε τις γυναίκες για σκλάβες μας". Η ανύπαντρη μητέρα και το νόθο παιδί εξοστρακίζονται από την κοινωνία. Η γυναικεία μοιχεία τιμωρείται με φυλάκιση. Η παρθενιά αποτελεί "ανεκτίμητο" μέρος του κεφαλαίου της.

Η ταξικότητα στη σεξουαλική ηθική

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν

Οι αστοί μας μένοντας ευχαριστημένοι που έχουν στη διάθεσή τους τις γυναίκες και τα κορίτσια των προλετάριων -χωρίς να κάνουμε κουβέντα για την επίσημη πορνεία- βρίσκουν μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να ξελογιάζουν ο ένας τη γυναίκα του άλλου. Ο αστικός γάμος στην πραγματικότητα είναι η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών.

Εξάλλου ο Ένγκελς τόνιζε το πώς η αστική τάξη συντελεί άμεσα στην εξάπλωση της πορνείας.
Το πώς η "ενάρετη" μπουρζουαζία υπέθαλπε τις 40.000 περίπου γυναίκες "ελαφρών ηθών" των πεζοδρομίων του Λονδίνου, που είχαν διαφθαρεί πριν από κάποιον αστό και αναγκάζονταν να πουλάνε το κορμί τους στον τυχαίο περαστικό, για να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί.

Τα λόγια του Ένγκελς ηχούν σαν αμείλικτο κατηγορητήριο απέναντι στη σύγχρονη αστική τάξη. Ο αστικός Τύπος καθημερινά προβάλλει κραυγαλέα και σκανδαλοθηρικά τις περιπτώσεις βίας, εγκληματικότητας, της σεξουαλικής διαφθοράς που παρουσιάζονται ορισμένες φορές και σε ανθρώπους που ανήκουν σε λαϊκά στρώματα. Αποσιωπά ότι αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων ζει σε απαράδεκτες συνθήκες, με την ανεργία, τις ασφυκτικές στερήσεις, τα πιεστικά αδιέξοδα που τους "σπρώχνουν" στο περιθώριο, σε αντικοινωνικές ενέργειες, ότι τα "προϊόντα μαζικής κατανάλωσης" της ιμπεριαλιστικής υποκουλτούρας καλλιεργούν τη βία, τη διαφθορά. Αποσιωπά δηλ όλα αυτά για τα οποία θα έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου πριν απ' όλα ο ίδιος ο κόσμος της εκμετάλλευσης.

Την ίδια ώρα ένα πέπλο σιωπής υψώνεται γύρω από την κραυγαλέα διαφθορά της αστικής τάξης, ένα τεράστιο τείχος εξαγοράς, διακοσμημένης με ηθικόλογα φαρισαϊκά κηρύγματα. Κι εδώ δεν πρόκειται για κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις. Η διαφθορά είναι στοιχείο του τρόπου ζωής της αστικής τάξης που είναι παρασιτικός γιατί η ίδια είναι τάξη παρασιτική, αντιδραστική, αντίθετη με την κοινωνική πρόοδο. Γι' αυτό εχθρεύεται καθετί το δημιουργικό, προοδευτικό, αισιόδοξο, είναι φορέας φαινομένων αποσύνθεσης και παρακμής.

Αντίθετα, όπως σημείωνε ο Ένγκελς, στις καταπιεζόμενες τάξεις (και μιλώντας για καπιταλισμό, στο προλεταριάτο) κατεξοχήν βρίσκει κανείς ερωτικές σχέσεις που δε βασίζονται στον οικονομικό εξαναγκασμό του ενός πάνω στον άλλο, αλλά στην αμοιβαία κλίση.  Και αναπτύσσονται έστω και σαν στοιχεία -παρά τις τεράστιες οικονομικές αντιξοότητες που φέρνουν που φέρνουν χίλια-δυο προβλήματα στις σχέσεις- σχέσεις στηριγμένες στην αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη.

Καπιταλιστική κρίση και σεξουαλικότητα

Η όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού συσσωρεύει καινούριες δυσκολίες που οδηγούν στην παραπέρα στρέβλωση της σεξουαλικής ζωής. Οι εκρηκτικές διαστάσεις που παίρνουν τα κοινωνικά προβλήματα της νεολαίας τείνουν να φορτίσουν αρνητικά τις σεξουαλικές σχέσεις. Κάτω και από την πίεση αυτών των προβλημάτων είναι δυνατό μερικές φορές να δημιουργείται μια τάση αναζήτησης "καταφύγιου" στη σεξουαλική ζωή απέναντι στις δραματικές -συχνά- αντιξοότητες της ζωής.

(...)

"Ελεύθερος έρωτας", "επανάσταση" ή υποταγή;

Πλάι στα υποκριτικά κηρύγματα αυστηρού σεξουαλικού ασκητισμού προβάλλονται από την προπαγάνδα της άρχουσας τάξης τα πρότυπα της "σεξουαλικής απελευθέρωσης" και "κατάργησης των ταμπού". Ο πουριτανισμός, η υποκρισία της "αγνότητας" και "εγκράτειας" ήταν το επίσημο δόγμα των αστών ηθικολόγων στην περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφάλαιου. Ήταν η αντανάκλαση στο επίπεδο της σεξουαλικής ηθικής, της ανάγκης του κεφάλαιου για αυστηρή λιτότητα, και εγκράτεια που απαιτούσε η ανάπτυξη του καπιταλισμού. Φυσικά, η προβολή τέτιων αντιλήψεων καθόλου δεν εμπόδιζε την ανοιχτή ή κρυφή πορνεία, τη διαφθορά κλπ. Στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, που υπάρχει όλο και πιο πολύ η τάση εμπορευματοποίησης των σεξουαλικών σχέσεων, τα αστικά πρότυπα της "σεξουαλικής απελευθέρωσης" ανάγουν τη σεξουαλική σχέση σε αντικείμενο κατανάλωσης, αποξενώνουν τις σχέσεις των δύο φύλων και, τελικά, όχι μόνο δεν καταπολεμούν αλλά αντίθετα επιτείνουν τις προκαταλήψεις κάθε είδους. Αυτό επιβεβαιώνεται από την ίδια την πραγματικότητα των καπιταλιστικών χωρών. Είναι χαρακτηριστικό το υλικό που δίνει ο Β. Χόλιτσερ στην μπροσούρα Σεξουαλικότητα και Επανάσταση, για τα αποτελέσματα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νέων στην ΟΔΓ. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι η επίδειξη πορνογραφικού υλικού είναι για τους Δυτικογερμανούς μαθητές από τις πιο "αποδεκτές" ενώ η ερωτική σχέση των δύο φύλων είναι η πιο απορριπτέα!

Οι απόψεις για "ελεύθερο έρωτα" καταπολεμήθηκαν απ' το Μαρξ ήδη από το 1842 σε άρθρα του στην Εφημερίδα του Ρήνου και το 1844 στα Χειρόγραφα. Γράφει εκεί:

Μπορεί να πει κανείς ότι η ιδέα μιας κοινότητας γυναικών αποκαλύπτει το μυστικό αυτού του ήδη ολοκληρωτικά άξεστου και ασυλλόγιστου κομμουνισμού. Όπως οι γυναίκες, σε αυτήν την περίπτωση, περνάνε από το γάμο στη γενική πορνεία, έτσι όλος ο κόσμος του πλούτου (δηλ της αντικειμενικής ουσίας του ανθρώπου) θα περάσει από τη σχέση του αποκλειστικού γάμου με τον κάτοχο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε μια κατάσταση καθολικής πορνείας με την κοινότητα. Αυτός ο τύπος του κομμουνισμού -εφόσον αρνείται την προσωπικότητα του ανθρώπου σε κάθε σφαίρα- δεν είναι παρά η λογική έκφραση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, που είναι η άρνηση αυτή. Ο καθολικός φθόνος συνιστώντας την ύπαρξή του σα δύναμη είναι η κρυμμένη μορφή στην οποία η απληστία επανεγκαθιδρύεται και αυτοϊκανοποιείται, μόνο με άλλο τρόπο.  Η σκέψη κάθε πράγματος ιδιωτικής ιδιοκτησίας σαν τέτιου στρέφεται με τη μορφή του φθόνου και της επιθυμίας αναγωγής των πραγμάτων σε ένα κοινό επίπεδο. Έτσι αυτός ο φθόνος κι αυτή ακόμα η επιθυμία συνιστούν την ουσία του ανταγωνισμού.
Ο άξεστος κομμουνισμός είναι απλά το συσσωρευμένο αποκορύφωμα αυτού του φθόνου κι αυτής της διαδικασίας αναγωγής σε ένα κοινό επίπεδο στη βάση ενός προδικασμένου μίνιμουμ. Έχει ένα οριστικό, περιορισμένο επίπεδο. Πόσο λίγο αυτή η εκμηδένιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι πράγματι μια ιδιοποίηση αποδείχτηκε στην πραγματικότητα από την αφηρημένη άρνηση ολόκληρου του κόσμου της κουλτούρας και του πολιτισμού, την απώθηση στην αφύσικη απλότητα του φτωχού κι άξεστου ανθρώπου που έχει λίγες ανάγκες και που απέτυχε όχι μόνο να πάει πέρα από την ιδιωτική ιδιοκτησία, αλλά που ούτε καν την έφτασε...
Στην προσέγγιση της γυναίκας σαν λείας και υπηρέτριας του κοινοτικού πόθου εκφράζεται η απροσμέτρητη κατάπτωση...

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Μαρξ εντοπίζει τις βαθύτερες ρίζες των μικροαστικών αντιλήψεων για τον "ελεύθερο έρωτα". Την αντιδιαλεκτική θεώρηση των πραγμάτων που βλέπει το "καινούριο" σαν την κατευθείαν άρνηση του παλιού και αδυνατεί να δει τη διαλεκτική άρνηση, δηλαδή την άρση, που σημαίνει καταστροφή του παλιού και ταυτόχρονη διαφύλαξη των θετικών που περιείχε μέσα στο πλαίσιο του καινούριου. Έτσι η "ελευθερία του έρωτα" σημαίνει την αντικατάσταση της "κρυφής" πορνείας με την ανοιχτή: ο μικροαστός εξαγριώνεται μπροστά στον περιορισμό της σεξουαλικότητας και στην υποβάθμισή της στενά στην αναπαραγωγή του είδους, αλλά κινδυνεύει να καταλήξει, εξαιτίας του συστήματος στην εξίσου "ζωώδη" αντίληψη που απογυμνώνει τη σεξουαλικότητα από κάθε είδους επικοινωνία, κοινωνικότητα.

Αυτή η αντίληψη για τον έρωτα αντανακλά τη γενικότερη θέση του "αγανακτισμένου μικροαστού" στον καπιταλισμό που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα στενά όρια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Βλέπει το σοσιαλισμό όχι σαν οικοδόμηση του καινούριου με πλήρη απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και κατάργηση της εκμετάλλευσης, αλλά σαν επιστροφή στο παρελθόν.

Οι αντιλήψεις για κατάργηση της οικογένειας γενικά, έρχονται και ξανάρχονται στην επικαιρότητα από διάφορα μικροαστικά και αναθεωρητικά ρεύματα. Που μάλιστα εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των μαρξιστικών αντιλήψεων. Για παράδειγμα στο περιοδικό Θέσεις αντιγράφονται στοιχεία των θέσεων του Λ. Αλτουσέρ και εμφανίζεται το αίτημα της κατάργησης της οικογένειας σαν "στρατηγική επαγγελία του μαρξισμού" (ενώ παράλληλα διαστρεβλώνουν τις μαρξιστικές αντιλήψεις και επικαλούνται επιλεκτικά αποσπάσματα έργων των Μαρξ -Ένγκελς). Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι... "η διατήρηση της οικογένειας, όπως και τόσων άλλων καπιταλιστικών 'μορφών' και μηχανισμών, στις κοινωνίες του 'υπαρκτού σοσιαλισμού', δε σημαίνει παρά τη διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων κυριαρχίας και υποταγής".

Μια αναλυτική κριτική των απόψεων για κατάργηση της οικογένειας γενικά στο σοσιαλισμό, όπως προβάλλουν στα πλαίσια της θεωρίας των "ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους" (Αλτουσέρ, κ.ά) είναι βέβαια αντικείμενο ξεχωριστής μελέτης. Εδώ σημειώνουμε μόνο ενδεικτικά ορισμένες σχετικές θέσεις των κλασικών του μαρξισμού που συστηματικά διαστρεβλώνονται από τους οπαδούς αυτών των αναθεωρητικών αντιλήψεων.

Στην Καταγωγή της Οικογένειας ο Ένγκελς σημείωνε:

Η επικείμενη όμως κοινωνική ανατροπή [...] θα περιορίσει στο ελάχιστο [...] την έγνοια για την κληρονομιά. Αφού λοιπόν η μονογαμία γεννήθηκε από οικονομικά αίτια, θα εξαφανιστεί λοιπόν όταν θα εξαφανιστούν αυτά τα αίτια;
Θα μπορούσε κανείς με το δίκιο του να απαντήσει ότι όχι μόνο δε θα εξαφανιστεί, αλλά αντίθετα μόνο τότε θα πραγματοποιηθεί πλέρια. Γιατί με τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοχτησία [...] η πορνεία εξαφανίζεται, η μονογαμία αντί να χαθεί γίνεται επιτέλους πραγματικότητα [...] παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ίσα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου, είτε είναι νόθα...

Αυτές τις θέσεις επιβεβαίωσε η πρακτική εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η μονογαμική οικογένεια αλλάζει χαρακτήρα στη βάση των συγκεκριμένων κοινωνικών αλλαγών που τις γενικές γραμμές τους προσδιόρισε ο Ένγκελς. Ενώ στον καπιταλισμό η ατομική οικογένεια είναι οικονομική μονάδα της κοινωνίας, αλλά και η αστική τάξη προσπαθεί να τη χρησιμοποιεί σαν μηχανισμό αναπαραγωγής της ιδεολογίας της, στο σοσιαλισμό δεν είναι η οικογένεια, αλλά η κολεχτίβα της συλλογικής εργασίας που αποτελεί το βασικό κύτταρο των σοσιαλιστικών σχέσεων και αξιών.

Στο ίδιο έργο ο Ένγκελς τονίζει ότι ο σοσιαλισμός "...μάλλον θα συντελέσει σε άπειρα πιο μεγάλο βαθμό, να γίνουν οι άντρες πραγματικά μονογαμικοί, παρά να να γίνουν οι γυναίκες πολυαντρικές. Αυτά όμως που θα χάσει οπωσδήποτε η μονογαμία είναι όλα τα χαρακτηριστικά που απόκτησε με την προέλευσή της από τις σχέσεις ιδιοκτησίας και τα χαρακτηριστικά αυτά είναι πρώτα η κυριαρχία του άντρα και δεύτερο το αδιάλυτο του γάμου".

Ο σοσιαλισμός λοιπόν καταργεί τον αστικό τύπο της μονογαμικής οικογένειας, όχι τη μονογαμική οικογένεια γενικά. Η αντίληψη για το αντίθετο εκφράζει μια αντιδιαλεκτική "ευθύγραμμη" θεώρηση της σχέσης βάσης-εποικοδομήματος.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέο τύπο σεξουαλικών σχέσεων. Τέτιες που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον ασκητισμό, τον υποκριτικό αστικό πουριτανισμό, ούτε με την υποβάθμιση της σεξουαλικότητας σε ζωώδη ανάγκη. Που δίνουν την κοινωνική της διάσταση. Δημιουργούν τη δυνατότητα για να γίνεται κανόνας και όχι εξαίρεση οι σεξουαλικές σχέσεις, ελεύθερες από κάθε οικονομικό εξαναγκασμό, βασισμένες στην αμοιβαία κλίση, την ισοτιμία, την αλληλοκατανόηση.

Τις μαρξιστικές θέσεις για τις σχέσεις των δύο φύλων υπερασπίστηκε ο Λένιν σε δύο γράμματά του, στην Ινές Αρμάντ το Γενάρη του 1915. Στο πρώτο γράμμα ο Λένιν τόνιζε:

Αυτό θυμίζει αλήθεια μια διεκδίκηση (δηλαδή του ελεύθερου έρωτα), αστική και όχι προλεταριακή. Τι εννοείτε λοιπόν με αυτό;
Τι μπορεί να εννοήσει κανείς μ' αυτό;
1. Την ελευθέρωση από υλικούς (οικονομικούς) φραγμούς στον έρωτα;
2. Όπως και από τις υλικές φροντίδες;
3. Από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις;
4. Από την απαγόρευση του μπαμπά, κλπ;
5. Από τις κοινωνικές προκαταλήψεις;
6. Από τη στενότητα του κάθε περίγυρου (αγροτικού, μικροαστικού ή αστοδιανοούμενου);
7. Από τα δεσμά του νόμου, της δικαιοσύνης και της αστυνομίας;
8. Από τις σοβαρές συνέπειες του έρωτα;
9. Από τη γέννηση των παιδιών;
10. Ελευθερία στη μοιχεία, κλπ;
Απαρίθμησα μερικές μόνο εκδοχές (όχι βέβαια όλες)... στη σύγχρονη κοινωνία οι πιο φλύαρες κραυγαλέες και επιφανείς τάξεις εννοούν με τον "ελεύθερο έρωτα" τα 8 ως τα 10. Αυτή η διεκδίκηση είναι αστική και όχι προλεταριακή.

Και στο δεύτερο γράμμα τονίζει:

Σε μια λαϊκή μπροσούρα θα άξιζε καλύτερα να αντιπαραβάλλετε στον αισχρό και τιποτένιο γάμο χωρίς έρωτα (βλέπετε το 5ο ή το 6ο σημείο μου) τον προλεταριακό γάμο από έρωτα (προσθέτοντας, αν το θέλετε ακόμα, πως ο εφήμερος δεσμός-πόθος μπορεί να είναι ή βρώμικος ή αγνός)

Ο σοσιαλισμός δημιούργησε τις οικονομικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη νέου τύπου σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, για την κοινωνική ισοτιμία των γυναικών. Οπωσδήποτε, πολλά έχουν να γίνουν ακόμα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση προλήψεων, επιρροών-υπολειμμάτων της αστικής ιδεολογίας που δεν καταργούνται με "διατάγματα". Όμως παραμένει πέρα από κάθε αμφισβήτηση το γεγονός ότι μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο σοσιαλισμός πέτυχε ό,τι δεν πέτυχαν χιλιετηρίδες των οικονομικοκοινωνικών συσχετισμών που διαπερνώνται από ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις. Κι ότι η μάχη για την καταπολέμηση των εμποδίων που συνεχίζουν να υπάρχουν στις σχέσεις των δύο φύλων γίνεται από το σύνολο της κοινωνίας, καθώς και από το ίδιο σοσιαλιστικό κράτος. Μιλώντας για τις μελλοντικές προοπτικές των σεξουαλικών σχέσεων στην κομμουνιστική κοινωνία, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε το πόσο προσεκτικός ήταν ο Ένγκελς αποφεύγοντας να προκαθορίσει ζητήματα που θα λύσει μόνο η ιστορική εξέλιξη:

Αυτό θα κριθεί όταν αντρωθεί μια νέα γενιά, μια γενιά από άνδρες που ποτέ στη ζωή τους δε θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να αγοράσουν με λεφτά ή με άλλα κοινωνικά μέσα το δόσιμο μιας γυναίκας, και μια γενιά από γυναίκες, που δε θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να δοθούν σε έναν άνδρα για κανένα άλλο λόγο εκτός από την αληθινή αγάπη, ούτε να αρνηθούν το δόσιμο στον αγαπημένο τους από φόβο μπροστά στις οικονομικές συνέπειες. Όταν θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια αυτά που πιστεύουμε σήμερα ότι θα πρέπει να κάνουν. Θα φτιάξουν τη δική τους ζωή και τη δική τους αντίστοιχη κοινή γνώμη για τις πράξεις του καθενός και -τελεία και παύλα.

43 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να μην γράφονται, παρακαλώ, ανοησίες! Την «Επιστημονική Σκέψη» δεν την διεύθυνε ο Μπιτσάκης, προς θεού! Ούτε στην Συντακτική Επιτροπή δεν ανήκε ακριβώς! Το περιοδικό είχε και υπεύθυνους κατά τομείς και κεντρικό διευθυντή· αναφέρω δύο που χρημάτισαν διευθυντές: Νίκος Παπαγεωργίου και Γιώργος Μανιάτης. Ο Μπιτσάκης ήταν στην ουσία απλός συνεργάτης της «Επιστημονικής Σκέψης» και μάλιστα με ελάχιστη προσφορά, πράγμα που μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, αν μπει βεβαια στον κόπο να ρίξει μια ματιά στους πίνακες περιεχομένων των τόμων του περιοδικού.

Παλιός συνεργάτης της «Επιστημονικής Σκέψης»

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεκτή η διόρθωση, καταλαβαίνω και τον εκνευρισμό από τη δική μου λανθασμένη εντύπωση, αλλά παραμένει τέτοια, όχι ανοησία. Καλύτερη προαίρεση, παρακαλώ, στα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε το κείμενο του Παπακωνσταντίνου, μπράβο του που το έγραψε. Δε γνωρίζω αν έχει αλλάξει γνώμη από τότε, αν έχει αλλάξει ο Κοτζιάς δείχνει το δρόμο για τη δικαιολογία. "Έγραφα καθ' υπαγόρευση" θα πει. Το θέμα σε μια ενδεχόμενη αλλαγή θέσης είναι αν η μεταβολή έγινε κάτω από την επιρροή της μαρξιστικής ή της αστικής ιδεολογίας. Προσωπικά εκτιμώ ότι ενδεχόμενη μεταβολή αυτής της θέσης θα οφείλεται στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας. Αν και τελευταία έχουν προκύψει και διάφοροι Σπαλιάρες της Επανάστασης από ότι διαβάζω.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Ο ιδιος πιπι

Π.Παπακωνσταντίνου ‏@PPapacon
Διάβασα με καθυστέρηση τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ στη Βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης, γιατί δεν πίστευα αυτά που άκουγα από τα ρεπορτάζ...
Με εξέπληξε αρνητικά. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια παθιασμένη υποστήριξη του θεσμού της οικογένειας από μαρξιστές που επικαλούνται τον Έγνκελς

Εδώ δε βάζει ούτε τελεία ούτε παύλα.

Ρεντ Ιγκουάνα

Ανώνυμος είπε...

Άραγε πως μπορεί κάποιος να ξεφύγει τόσο πολύ από αυτό, σε αυτό που είναι σήμερα ο ΠΠ...

Ιβάν Τζόνι

Neophyte_commie είπε...

Συμφωνώ με το κείμενο. Είναι άλλο πράγμα η οικονομική διάσταση της οικογένειας και άλλο η συναισθηματική. Όπως άλλο πράγμα είναι η βιολογία και άλλο η κοινωνία, και είναι τερατώδες να τα μπερδεύουμε. Η κοινωνική διάσταση της οικογένειας (κατ' επέκταση και η οικονομική, αλλά παραμένουν διαφορετικά πράγματα) δεν έχει καμία σχέση με βιολογικά χαρακτηριστικά. Το χρώμα του δέρματος είναι ένα απλό παράδειγμα, ο συνδυασμός του οποίου σε μια οικογένεια μπορούσε να δημιουργήσει τεράστια πάθη κατά το παρελθόν (φυλετικής, δηλαδή ρατσιστικής κοπής). Το φύλο είναι ένα άλλο παράδειγμα, που δημιουργεί και σήμερα πάθη (ομοφοβικής, δηλαδή ρατσιστικής κοπής). Οι αρνούμενοι τις οικογένειες ομοφύλων (=του ίδιου φύλου) πρέπει να αναρωτηθούν γιατί δεν αρνούνται και τις οικογένειες ομοφύλων (=της ίδιας φυλής). Κι εδώ υπάρχει σκορ: αν αρνείσαι δύο είσαι χρυσαυγίτης, αν δεν αρνείσαι κανένα είσαι προοδευτικός, αν αρνείσαι ένα έχεις κάποιον δρόμο μπροστά σου.

Για τον ΠΠ δεν γνωρίζω τίποτε, δεν έχω γνώμη.

Κάππα Κάππα. Ε; είπε...

Κι εγώ μια χαρά το βρίσκω.
Ειδικά τα αποσπάσματα από τους κλασσικούς κι ετούτο, που συμπικνώνει πολλά και είναι να το δείξεις σήμερα του ίδιου...:
"Έτσι η "ελευθερία του έρωτα" σημαίνει την αντικατάσταση της "κρυφής" πορνείας με την ανοιχτή: ο μικροαστός εξαγριώνεται μπροστά στον περιορισμό της σεξουαλικότητας και στην υποβάθμισή της στενά στην αναπαραγωγή του είδους, αλλά κινδυνεύει να καταλήξει, εξαιτίας του συστήματος στην εξίσου "ζωώδη" αντίληψη που απογυμνώνει τη σεξουαλικότητα από κάθε είδους επικοινωνία, κοινωνικότητα.

Αυτή η αντίληψη για τον έρωτα αντανακλά τη γενικότερη θέση του "αγανακτισμένου μικροαστού" στον καπιταλισμό που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα στενά όρια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Βλέπει το σοσιαλισμό όχι σαν οικοδόμηση του καινούριου με πλήρη απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και κατάργηση της εκμετάλλευσης, αλλά σαν επιστροφή στο παρελθόν."

Μένει βέβαια και το ερώτημα: Μήπως χρειαζόμαστε ανάλογα άρθρα-αναλύσεις και σήμερα, βάζοντας μέσα και το ζήτημα των ομόφυλων σχέσεων κτλ;

Ανώνυμος είπε...

Ομολογώ διάβασα το άρθρο του πολύ καλού συντρόφου λίγο διαγώνια, αλλά δεν καταλαβαίνω τι αποδεικνύει ένα άρθρο του 1984. Επίσης ο ΠΠ ήταν στην ΚΝΕ το 87 όταν έγινε το 12ο συνέδριο. Σε μια ΚΝΕ ήδη απείθαρχη βέβαια, αλλά εντός. Ήταν και το 88 με το 4ο της ΚΝΕ, ακόμα πιο απείθαρχος, αλλά δεν έφυγε όταν το ΚΚΕ προσχώρησε στον ευρωκομμουνισμό του Κύρκου και έκανε τον ΣΥΝ για την ανάπτυξη και τον εκσυγχονισμό Μετά έφυγε, πρωταγωνίστησε στην συγκρότηση του ΝΑΡ, δεν μπόρεσε να το στρέψει να γίνει ένας μαζικός λαϊκός κομμουνιστικός πόλος, συμμάχησε με το αριστερό ρεύμα και σήμερα είναι ΛΑΕ. Στα πλαίσια της συνάντησης του με τον επαναστατικό μαρξισμό προφανώς θα μετατόπισε και κάποιες απόψεις του για το έμφυλο θέμα. Το πρόβλημα ποιο είναι δεν καταλαβαίνω. Ότι ο ΠΠ αλλάζει ? Δηλ το ΚΚΕ λέει τα ίδια με ότι έλεγε το 84 ?

Κώστας

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Ξερετε τι σημαινει σφοι να κανουν παρτυ τα λεφτα ,η αποδοχη ,η επιτυχια γυρω σου και πλαι σου κι εσυ να παραμενεις πεισματικα αδιαφθορος και αμετανοητος κκες ? Να εξακολουθεις να παλευεις κουπονι το κουπονι ,εξορμηση την εξορμηση ,εργοστασιακη φρουρα την εργοστασιακη φρουρα στις απεργιες οταν θα μπορουσες να πουλας "αριστεριλικι" στο σοι στην γειτονια στην δουλεια εκ του ασφαλους και ξαπλα ,να γινεσαι αποδεκτος ,αρεστος και ευχαριστος ?Αντιθετως να σε αποστρεφεται για την σταθεροτητα σου το συμπαν , και να εισαι και μη αρεστος για την ειλικρινια σου και να τραβας κοινωνικο γολγοθα λογω της ενταξης σου σε ενα στρατο που ΔΕΝ σου υποσχεται ευκολες νικες μα μονο ΘΥΣΙΕΣ .... Χαλαρη συνειδηση λεγεται αυτο ,μη συνειδητοποιηση εξ αρχης οτι μπορει να τα χασεις ΟΛΑ μια μερα λογω της επιλογης των νιατων σου .Παλια ατσαλωνοντουσαν οι κομμουνιστες μεσα απο τις διωξεις ,σημερα ,αποκρουοντας τις προκλησεις και τα "κινητρα" που προσφερουν απλοχερα οι αστοι ΕΙΔΙΚΑ στους κομμουνιστες ! Για σκεφτειτε ...τι "κινητρο" για προσωπικο βιοπορισμο εχεις ακομα κι αν φτασεις στα ανωτερα κλιμακια ενος ΚΚ σαν το ΚΚΕ ,βουλευτης ή μελος του ΠΓ με ΑΥΣΤΗΡΑ τα 800 ε του επαγγελματικου στελεχους και να ζητας δανεικα απο σφους στις 20 καθε μηνα ...Ειναι βαρια η "καλογερικη" και ο παραδεισος μακρυα και ισως δεν τον ζησεις ποτε ΕΣΥ ,απλα να παλευεις γι αυτον μονο μπορεις να τον ζησουν ολοι οι αλλοι και σε αυτην την πορεια ειναι πολλοι οι πειρασμοι και ΔΕΝ αντεχουν ολοι .Κι επειδη "Τιποτα το ανθρωπινο δεν μου ειναι ξενο" ...το θεμα ειναι να προχωρα το τρενο την αεναη πορεια του κι ας μην αντεχουν ολοι οι θερμαστες την βασανιστικη πορεια κι ας πηδουν καποιοι κατω και λακανε . Ετσι κι αλλιως καποιες φτυαριες καρβουνο ριξαν κι αυτοι ,οπως ο χαφιες στην "Ισκρα" για τον οποιο ελεγε ο Λενιν ..." δεν πειραζει τον ξεραμε .Τον αφηναμε κι εγραφε γιατι με τα αρθρα του μπολσεβικους εφκιαχνε ενα σωρο "
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ 16

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

ΥΓ
"Δηλ το ΚΚΕ λέει τα ίδια με ότι έλεγε το 84 ?"

μα ΑΚΡΙΒΩΣ ομως ....
(μια ειλικρινεστατη απαντηση σε μια προβοκατορικη ερωτηση )

zoot horn rollo είπε...

Δε πειρἀζει Κώστα.

Ανώνυμος είπε...

Neophyte κατά τη γνώμη μου υπάρχει βιολογικό δέσιμο σε ένα οικογενειακό δεσμό. Της μητέρας με το παιδί είναι νομίζω υπεράνω αμφισβήτησης. Και για τη μητέρα αλλά και για το παιδί που ίσως να έχει μελετηθεί λιγότερο. Και σε πατέρα με παιδί υπάρχει τέτοιο δέσιμο αν και μάλλον μικρότερο, για παράδειγμα οι ορμόνες που παράγει ο οργανισμός του πατέρα παρουσιάζουν αρκετές διαφορές πριν και μετά την εγκυμοσύνη. Και μεταξύ των αδερφιών υπάρχει τέτοιο δέσιμο. Από τη μικρή προσωπική μου εμπειρία βλέπω να υπάρχει διαφορά στη σχέση μεταξύ αδερφιών που έχουν τους ίδιους γονείς και σε αδέρφια που έχουν κοινό μόνο τον ένα γονέα. Θα έλεγα ότι διακρίνω και διαφορά μεταξύ αδερφιών με κοινό τον πατέρα και αδερφιών με κοινή τη μάνα. Δε νομίζω ότι είναι σωστό να εκμηδενίζεται η επίδραση της βιολογίας στους οικογενειακούς δεσμούς. Δυσκολεύομαι δε να καταλάβω αυτό που είπες για διαφορετικές φυλές. Μια ελληνίδα και ένας κινέζος που αποκτούν παιδί έχουν βιολογικό δέσιμο με το παιδί τους. Δεν καταλαβαίνω γιατί με το να λες αυτό σημαίνει ότι λες ταυτόχρονα και πως κάθε γονέας έχει βιολογικο δέσιμο και με οποιοδήποτε παιδί γεννιέται εντός της φυλής του.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί να είναι μόλις η δεύτερη μέρα της χρονιάς αλλα η ατάκα για τον ΠΠ που συναντήθηκε με τον επαναστατικό μαρξισμό, όπου επαναστατικός μαρξισμός η ΛΑΕ, βάζει γερή υποθήκη για ατάκα της χρονιάς όσον αφορά το σχολιασμό στο μπλογκ.

ρα

Θανάσης είπε...

@ ρα. Είναι τρεις τουλάχιστον ατάκες σε μια πρόταση και το θέμα θεωρείται λήξαν εκτός αν ... μετατοπίσω κι εγώ τις απόψεις μου προς τα βορειοδυτικά. "Στα πλαίσια της συνάντησης του με τον επαναστατικό μαρξισμό προφανώς θα μετατόπισε και κάποιες απόψεις του για το έμφυλο θέμα." Αν και κατά βάθος πιστεύω ότι ο Κώστας είναι δημιούργημα του διαχειριστή για να κρατάει το αναγνωστικό κοινό σε εγρήγορση. Να τον πληρώνει η ΛΑΕ δεν νομίζω οπότε ποιός λογικός άνθρωπος θα παραδεχόταν ότι διάβασε μόνο διαγώνια το κείμενο αλλά αισθάνεται την ανάγκη να τοποθετηθεί σε ένα εκ προοιμίου εχθρικό περιβάλλον; Κάτσε ρε φίλε είκοσι λεπτά (δεν ήταν και η Ιλιάδα το άρθρο του ΠΠ) διάβασέ το και τοποθετήσου.

Ανώνυμος είπε...

σσυγκινητικό ρα που αναγνωρίζεις την ύπαρξη του επαναστατικού μαρξισμού σε αντιπαράθεση με τον σοβιετικό. Γιατί αυτό σημαίνει επαναστατικός μαρξισμός, είναι ιστορικά προσδιορισμένος όρος.

και όχι ο ΠΠ δεν συνάντησε τον επαναστατικό μαρξισμό στην ΛΑΕ που είναι μετωπική πρωτοβουλία χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ιδεολογικό φορτίο, ούτε στο αριστερό ρεύμα που είναι μια κομμουνιστική ρεφορμιστική μπρεζνιεφική τάση, αλλά προφανώς όταν εμπλέχτηκε σε ένα εγχείρημα με κάποιες βασικές αναφορές για την εκμεταλλευτική εξέλιξη των μεταβατικών κοινωνιών, για την μετάβαση στον κομμουνισμό και όχι στον σοσιαλισμό που δεν είναι τρόπος παραγωγής, για τον πολιτικό επικαθορισμό των αντιθέσεων, για τη κεντρικότητα της ταξικής πάλης και όχι των παραγωγικών δυνάμεων κλπ. ¨Οχι ότι σε όλα αυτά έκανε το ΝΑΡ τις τομές που ήταν αναγκαίες αμέσως, ούτε ξέρω αν τις έχει κάνει καν πλήρως, αλλά ήταν σαφώς μια άρνηση του ρεφορμισμού, ένα πέρασμα στην επαναστατική αριστερά.

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Με τη θεση του ΚΚΕ, ο,τι και να λεει, μπορει να διαφωνει η να συμφωνει κανεις. Το να ισχυριζεσαι, οπως ο Π.Π. οτι το ΚΚΕ ειναι με την οικογενεια και επομενως συντηρητικο, παει πολυ. Και αυτο το λεει ενας θιασωτης του ΣΣ, της πιο χυδαιας μορφης της αστικης οικογενειας....
Neophete
Μπορει να διαφωνουμε μεταξυ μας σε πολλα, αλλα με ολο το σεβασμο, οχι και συμφωνεις με το κειμενο της αναρτησης!
Κωστα,
Επαθες πληρη συγχυση. Σαφως και ο Π.Π. εγραφε εκεινη την περιοδο ως στελεχος του ΚΚΕ με βαση τις επεξεργασιες του κομματος. Το οτι ακολουθησε τον οπορτουνισμο μετεπειτα τον κανει και χυδαιο αντικομμουνιστη.
kk-1

zoot horn rollo είπε...

Δυναμικες "σοβαρες" επανεμφανισεις βλεπω το 2016.
Το ΚΚΕ να φταιει κι "αγιος ο θεος".

Ανώνυμος είπε...

Κατ' αρχάς καλή χρονιά να έχουμε όλοι μας. Δεν θα κρατηθώ και θα ρωτήσω τον πολυλάλητο και πολυγραφότατο Κώστα ποιος ακριβώς είναι ο "ιστορικά προσδιορισμένος", σε αντιδιαστολή μάλιστα με τον "σοβιετικό", επαναστατικός μαρξισμός. Θα ήθελα τον πλήρη ιστορικό προσδιορισμό του όρου, ξέρεις ποιος, πότε, που και τέτοια. Αν η απάντηση είναι ικανοποιητική και αποδείξει ο "σοβαρός" (κατά την εύστοχη προσφώνηση του zoot) ότι δεν πετάει απλά ατάκες και παπάτζες αλλά έχει στοιχειωδώς μια γνώση του τι εκσφενδονίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τότε ίσως να αξίζει η κουβέντα μαζί του...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Περισότερο σαν άρνηση του σοβιετικού μαρξισμού έχει κατοχυρωθεί ο όρος ΡΓ, και όχι, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και ιστορικά προσδιορισμένο με την έννοια που "ρωτάς". Έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί από τον τροτσκισμό, το μλ ρεύμα, τον μαοϊκό χώρο πέραν του μλ ρεύματος, τον αριστερό ευρωκομμουνισμό, δεν είναι κάτι ενιαίο. Απλά είναι όρος που δεν τον χρησιμοποιεί το ΚΚΕ γιατί ξέρει το ιστορικό του φορτίο, ότι το ΚΚΕ "φέρει" τον ρεφορμιστικό μαρξισμό σε αντιδιαστολή με τον επαναστατικό. Έτσι το ΚΚΕ χρησιμοποιεί τον όρο μαρξισμός-λενινισμός αλλάζοντας του τον αδόξαστο βέβαια σε σχέση με το τι ήταν και αυτός, σαν το σώμα των αντιλήψεων της σταλινικής Γ Διεθνούς. Να ρωτάς πάντως όταν έχεις απορίες, δεν θέλω να με ντρέπεσαι.

Κώστας

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

XAXAXAXAXA τελικα ο Κωστας ειναι "κολπο" της κ.ε. του ιστολογιου οντως !

Θανάσης είπε...

Κώστα, αν είχες διαβάσει έστω και μια γραμμή από αυτά που γράφει ο Μαντέλ ας πούμε (ή ο Κλιφ) για τον ευρωκομμουνισμό ("αριστερό" και"δεξιό") και για τον μαοϊκό χώρο ή το "μλ ρεύμα" και τούμπαλιν δεν θα έγραφες αυτές τις αηδίες. Και με την ευκαιρία πες στα πρόχειρα έναν του "επαναστατικού μαρξισμού" από το "μλ ρεύμα" ή τον "μαοϊκό χώρο πέραν του μλ ρεύματος" είτε από την Ελλάδα (εκτός από τον ΠΠ που μοιραία συναντήθηκε μαζί του) είτε από τον διεθνή χώρο. Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε και να μην πετάμε παπαριές αδιακρίτως.

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή ο "επαναστατικός μαρξισμός" δεν είναι καθόλου προσδιορισμένος όρος, όπως είπες αρχικά με όλη την ξερολίστικη έπαρση που χαρακτηρίζει εσένα και τους ομοίους σου. Είναι ένα "θεωρητικό" πασπαρτού που χωράει μέσα του τα πάντα εκτός από το ΚΚΕ, ακόμα κι αν διαφέρουν μεταξύ τους απόλυτα. Μάλιστα είναι τόσο ευέλικτος αυτός ο "επαναστατικός μαρξισμός" που σε κάθε ιστορική εποχή αντιστοιχεί απλά σε ότι είναι αντίθετο στη θέση του ΚΚΕ τότε. Μια παλιότερη θέση του ΚΚΕ λοιπόν που εγκαταλείπεται σε μια φάση, αποκτά αυτόματα το στάτους του "επαναστατικού μαρξισμού" απλά επειδή πλέον δεν είναι θέση του ΚΚΕ! Έτσι, λοιπόν, εξηγείται και η όψιμη "υπεράσπιση" του 15ου Συνεδρίου από τους προηγούμενα διάπυρους πολέμιους του! Από "ρεφορμιστικός" κατέστη αυτόματα "επαναστατικός" μαρξισμός...
Τέλος, να σε πληροφορήσω , άρχοντα της παπάτζας*, ότι ο "σοβιετικός μαρξισμός" καθόλου του πεταματού δεν ήταν... Πρώτον, στο εσωτερικό του ήδη από τη δεκαετία του '20 μέχρι τουλάχιστον τις αρχές της δεκαετίας του '50 διεξάγονταν πολύ μεγάλη συζήτηση για τα πάντα. Κάποιες φορές επικρατούσε κάτι σωστό, κάποιες όχι. Και μετά το θάνατο του Στάλιν υπήρξε μερίδα των σοβιετικών με πολύ σημαντικότερες μελέτες από οποιαδήποτε δυτική "μαρξίζουσα" ανάλυση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιλιένκοφ, ο οποίος - μάντεψε - στα της Οικονομίας συμφωνούσε με τον Στάλιν! (Ω, τι φρίκη!!!!!) Οπότε πριν αναπαράξεις "επαναστατικά" το αντικομμουνιστικό "αφήγημα" (και αυτός ο όρος στον "επαναστατικό μαρξισμό" θα ανήκει αφού δεν το χρησιμοποιεί το ΚΚΕ...) διάβασε και κάτι παραπάνω. Μην σε πιάνουν κώτσο αυτοί οι ΚΚΕδες!
Εντάξει, οι αντιθέσεις κινούν την ύλη και τη νόηση, αλλά οι αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη σκέψη σου και το λόγο σου όχι μόνο δεν μπορούν να σε κινήσουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, δεν έχω την απαίτηση να είναι προς τα μπρος, αλλά σου έχουν βραχυκυκλώσει το σύστημα. Το ερώτημα είναι αν το ξέρεις και το κάνεις επίτηδες ή αν είσαι απλά φελλός...

ΡΓ

* Η παπάτζα μπορεί και να προέρχεται από τον Παπανδρέου ή αλλιώς Παπατζή.

Ανώνυμος είπε...

Και για να μην ξερογλειφτείς για συνέχεια, κάπου εδώ τελείωσε η συνομιλία μας. Απέδειξες ότι δεν αξίζει ούτε το πάτημα ενός πλήκτρου για την φουσκωμένη ξερολίστικη παρτάρα σου.

Καλή χρονιά σε όλους μας, ακόμα και στους φελλούς κάθε είδους. Χρήσιμοι είναι και αυτοί...

ΡΓ

zoot horn rollo είπε...

"Σοβαρε" Κωστα, γραψε κι αλλα τετοια...

Neophte_commie είπε...

ρα: Δεν είπα τέτοιο πράγμα, θα ήταν παράλογο. Αφ' ενός πράγματι υπάρχει βιολογικό δέσιμο, όμως η ουσία είναι το κοινωνικό, που σφυρηλατείται από την κοινή ζωή. Βιολογικό δέσιμο σημαίνει λχ φυσική ομοιότητα ή κοινή προδιάθεση σε ταλέντα και ασθένειες, και λοιπόν; Άλλο αυτό κι άλλο η ανατροφή. Αφ' ετέρου είπα ότι η οικογένεια όπου οι γονείς ανήκουν σε διαφορετικές φυλές δεν διαφοροποιείται ή δεν πρέπει να διαφοροποιείται (ως προς την κοινωνική της αποδοχή) από την οικογένεια όπου οι γονείς ανήκουν σε διαφορετικά βιολογικά φύλα. Είναι όμως μια διαδικασία που παίρνει κάποιον χρόνο.

Θανάση: Χαχα. Η Ρένα δημιούργημα του διαχειριστή ναι, αλλά ο Κώστας ή ο Σκαθ… (δεύτερη φορά), ε δεν νομίζω.

Κώστα: Αντισοβιετισμός (δηλαδή αντικομμουνισμός) να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. Τα υπόλοιπα τα βρίσκετε. Καλά λες.

Νταν είπε...

Η απάντηση του Κώστα μου έφερε θλίψη για αυτον τον συνάνθρωπο...

Κώστα εχεις να δωσεις μια μεγαλη μάχη για να κατορθώσεις να μιλας χωρις να γελοιοποιείσαι...τη μάχη του ιδεαλισμού και του εμπειριοκριτικισμου...

Επισης, βοηθαει να αφήσεις καμια μουστακα σαν του πατερούλη για να δεις μαρξιστική χαρα γενικως...

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που με αγαπάτε.

Μαοικοί αλλά όχι μλ είναι ο Αλτουσέρ, ο Μπετελέμ και τέτοιοι Θανάση. Άντε κάνε ένα γκουγκλάρισμα και πέτα ένα κομματικό τσιτάτο για τον Αλτουσέρ.

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή για να καταλάβω, όταν ο Μάρξ έγραφε το μανιφέστο είχε στο μυαλό του τον Λαφαζάνη, την Ζωή και τη Ραχήλ;

Β.Δ.

Θανάσης είπε...

Κώστα, ο Μπετελέμ μαοϊκός και "επαναστατικός μαρξισμός". Ο Σουήζυ και ο Μάγκντοφ; Ο Σαμίρ Αμίν; "Nixon in China" είναι το σωστό γκουγκλάρισμα εδώ.
Ο Αλτουσέρ μαοϊκός και ¨επαναστατικός μαρξισμός". Ο Πουλαντζάς; Ο Μπαλιμπάρ;
Ο Μαντέλ, ο Χάρμαν, ο Κλιφ; "επαναστατικός μαρξισμός" ή κάτι άλλο;
Ο Μάττικ; Ο Γκρόσμαν; Ο Πάνεκουκ;
Όλοι αυτοί μαζί και ταυτοχρόνως; Κάτσε διάβασε λίγο και αν καταλήξεις ότι Μπετελέμ και ΛΑΕ έχουν κάποια σχέση, μαζί σου.

zoot horn rollo είπε...

Κώστα, δώσε "σοβαρότητα".

Φώντας Φ. είπε...

Ωραίο το κείμενο, κρατάει μια διαλεκτική ισσοροπία δε λέει τρελά πράγματα.
Φυσικά, για μένα τουλάχιστον, πέφτει στην παγίδα του να προσπαθεί να προβλέψει υπερβολικά πολλά πράγματα όσον αφορά τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό καθώς και έχουμε για άλλη μια φορά μια σχετική (αν και με το γάντι το παραδέχομαι) ηθική υπεράσπιση της μονογαμίας. Αυτό δεν ειναι απαραίτητα κακό, απ' το να κάνεις υπερβολικά πολλές παραχωρήσεις (ειδικά για την εποχή που γράφεται το κείμενο) στον κτηνώδη ατομικισμό του νεοφιλελευθερισμού, που έκλεψε τα πάντα απ' το μάη του 68 και επέβαλε τη δική του ανάγνωση σε αυτά, όχι οτι δε θέλανε και οι εκπρωσοποι του αλλα τεσπα.

Από εκεί και πέρα βρίσκω πως η γενική λογική που διέπει το κείμενο, μετριοπαθής και διαλεκτική , απέχει κάπως απ' του κκε σήμερα αλλά είναι συμβιβάσιμη μαζί της, βρίσκεται ας πούμε πιο κοντά σε μια σειρά τοποθετήσεων που έγιναν, για παράδειγμα στη μπλογκόσφαιρα από κόσμο κοντά στο κκε, που διαφοροποιήθηκε στο σύμφωνο συμβίωσης μαζί του. Τέλος πάντων όμωςη κατάληξη του πιπι ειναι γνωστή άρα ίσως αυτό να μην είναι απαραίτητα καλό.

Θα κάνω και μια μερική βιβλιοπρόταση με επιφύλαξη για τους αναγνώστες του μπλογκ. Ερρίκο Μαλατέστα, προς μια ελεύθερη κοινωνία. Το βιβλίο στο σύνολο του δεν μπορώ να πω ότι αξίζει ιδιαίτερα ή ότι έχει να προσφέρει κάτι έστω σε επίπεδο αντιπαράθεσης με μια κατασταλλαγμένη κομμουνιστική σκέψη, ωστόσο, έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εισαγωγή πάνω στο ζήτημα του έρωτα μερικών δεκάδων σελίδων που αξίζει τον κόπο.

Ανώνυμος είπε...

Neophte_commie Το βιολογικό δέσιμο της μητέρας ή της μητέρας με το παιδί είναι αρκετά σύνθετο πράγμα και ασφαλώς παίζει σημαντικό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού εντός της οικογένειας. Δε μπορώ να δεχτώ ότι στην ανατροφή του παιδιού μέσα στην οικογένεια αυτό δεν παίζει ρόλο. Η ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας διαφορετικής φυλής μπορεί να δώσει παιδί, η ένωση δυο ανθρώπων του ίδιου φύλου δεν μπορεί να δώσει παιδί, όχι για λόγους υγείας αλλά για λόγους βιολογίας και δεν είμαι υπέρ του να επεμβαίνει η τεχνολογία στην ανθρώπινη αναπαραγωγή εκεί που δε συντρέχουν λόγοι υγείας. Ανοίγουν κατά τη γνώμη μου πολύ επικίνδυνοι δρόμοι. Αφού η ένωσή τους δεν μπορεί να δώσει παιδί, δε βλέπω γιατί θα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα την κοινωνία ως ένωση. Η κοινωνία έχει απαγορέψει στο παρελθόν και συνεχίζει να απαγορεύει και σήμερα ενώσεις που μπορούν να δώσουν παιδί. Κατά τη γνώμη μου πολύ καλά έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει. Δεν πιστεύω επίσης ότι η επίδραση ενός φύλου είναι αμελητέα για την ανατροφή του παιδιού είτε μέσα στην οικογένεια είτε εκτός αυτής. Θα μου φαινόταν εξαιρετικά λάθος να υπάρχει λόγου χάρη ένα σχολείο που να υπάρχουν μόνο δάσκαλοι/καθηγητές ή μόνο δασκάλες/καθηγήτριες και ακόμα περισσότερο λάθος να υπάρχουν σχολεία του ενός και μόνο φύλου (όπως υπήρχαν στο παρελθόν πχ κάποια σχολεία που δίδασκαν κορίτσια κάποιες καθολικές μοναχές). Με αυτό δε σημαίνει ότι υπονοώ ότι από αυτά τα σχολεία θα έβγαιναν τίποτα παιδιά-"τέρατα", ούτε ότι ένας ομοφυλόφιλος δε μπορεί εξ ορισμού να είναι καλός γονέας, πολύ καλύτερος από εμένα για παράδειγμα.

ρα

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ρε σείς, αυτό εδώ το είδατε;
Μου έφυγε το καφάσι.
Τέτοιο αντικομουνιστικό βόθρο, τέτοια λύσσα, τέτοιους αφρούς από το στόμα δεν έχω ξαναδεί, ούτε στα χρόνια της πιο άγριας πασοκίλας και των πρασινοφρουρών. Ποιό ...ΚΚΕσ, αυτοί ήταν αγγελούδια...
Θα έσπαγαν αυτά τα αποστήματα αν το ΚΚΕ δεν κράταγε θέσεις Αρχών σε αυτές τις μελετημένες επιθέσεις αντιπερισπασμού, όπως το Σ.Σ. τώρα η το θερινό δημοψήφισμα;
Αυτοί είναι οι ..."φίλοι του Λαού" και των ...."δικαιωμάτων"!
Διαδόστε το όσο μπορείτε αυτό το απρόσμενο αυτοξεβράκωμα της "κκουεδοφοβικής" φυλλάδας. μιλάμε για τρομερό αυτογκόλ!

Ανώνυμος είπε...

Ρα, μιλώντας για την αξία του βιολογικού δεσμού -που δεν μπορεί να τεκμαίρεται βέβαια από δικές σου ή δικές μου παρατηρήσεις- επιχειρηματολογείς ενάντια και στην υιοθεσία παιδιών από ετερόφυλα ζευγάρια, έτσι δεν είναι;

Εννοώ πως αν αυτή είναι η ένσταση σου προφανώς βρίσκει ισχύ και σε αυτή την περίπτωση.


"Δεν πιστεύω επίσης ότι η επίδραση ενός φύλου είναι αμελητέα για την ανατροφή του παιδιού είτε μέσα στην οικογένεια είτε εκτός αυτής"

Ποια είναι η επίδραση του κάθε φύλου ως τέτοιου; Πιο συγκεκριμένα που διαφέρει η συμπεριφορά ενός κομμουνιστή εργαζόμενου από εκείνη μίας κομμουνίστριας εργαζόμενης; Αυτό δεν το έχω καταλάβει ακόμα.

ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Μιλώ για την ύπαρξη του βιολογικού δεσμού ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και στο ότι αυτός επιδρά στην ανατροφή/ανάπτυξη των παιδιών. Και στους γονείς επιδρά αλλά αυτό είναι δευτερεύοντος ενδιαφέροντος. Μπαίνει σε κάποια αμφισβήτηση από εσένα η ύπαρξή του και η επίδρασή του στα μέλη μιας οικογένειας;
Για την υιοθεσία αφού με ρωτάς η γνώμη μου είναι οτι ως θεσμός δημιουργήθηκε και συνεχίστηκε γιατί οι κοινωνίες ήθελαν από τη μια να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των παιδιών που ήταν χωρίς γονείς αλλά από την άλλη δεν επιθυμούσαν ή δεν μπορούσαν να επωμιστούν το βάρος και την ευθύνη της ανατροφής αυτών των παιδιών. Τα εμπιστεύονταν έτσι σε κάτι που αναπαράγει την εικόνα της βιολογικής οικογένειας. Η απουσία του βιολογικού δεσμού θεωρώ ότι δεν αποκλείει εξ ορισμού τη δημιουργία ισχυρού δεσμού μεταξύ των μελών της θετής οικογένειας. Το θεωρώ όμως εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί (και αξιοθαύμαστο όταν τύχει να συμβεί πραγματικά). Το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να χτιστεί τέτοιος δεσμός νομίζω οτι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σε κάθε εποχή, η προσφορά παιδιών προς υιοθεσία ήταν μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Ακόμα και όταν τύχει να χτιστεί ισχυρός δεσμός η αίσθησή μου είναι ότι υπάρχει διακριτότητα σε σχέση με όταν υπάρχει και βιολογικό δέσιμο (με το διακριτότητα δεν υποτιμώ απαραίτητα την αξία της μιας έναντι της άλλης, λέω οτι υπάρχει μια διαφορετικότητα). Η δυσκολία στο χτίσιμο ισχυρού δεσμού στην υιοθεσία πιστεύω ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολη (για το μέρος του παιδιού κυρίως) όταν η εικόνα της θετής οικογένειας δεν προσομοιάζει στη βιολογική. Αν πάντως με ρωτήσεις ψυχρά να πάρω θέση σε ένα δίλημμα υιοθεσία ή ίδρυμα θα απαντούσα ως γενικό κανόνα ίδρυμα αλλά ένα απείρως καλύτερο ίδρυμα από το καλύτερο που μπορεί να υφίσταται σήμερα.
Για εργαζόμενη και εργαζόμενο δεν έγραψα για κάποια διαφορά. Για διαφορα που υπάρχει μεταξύ θηλυκού και αρσενικού έγραψα (ανεξαρτήτως σεξουαλικόυ προσανατολισμού). Αν είναι τώρα να εξαγγελθεί ότι δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό τι να πω.

ρα

Ανώνυμος είπε...

"Αν πάντως με ρωτήσεις ψυχρά να πάρω θέση σε ένα δίλημμα υιοθεσία ή ίδρυμα θα απαντούσα ως γενικό κανόνα ίδρυμα"

Ωραία, η πρώτη συνεπής θέση ανθρώπου που αντιτίθεται και στις υιοθεσίες από ετερόφυλα ζευγάρια. Διαφωνώ αλλά τη δέχομαι ως τέτοια.

"Για εργαζόμενη και εργαζόμενο δεν έγραψα για κάποια διαφορά. Για διαφορα που υπάρχει μεταξύ θηλυκού και αρσενικού έγραψα"

Ρωτάω ποια η διαφορά ανάμεσα σε έναν αρσενικό κομμουνιστή εργαζόμενο και σε μία θηλυκή κομμουνίστρια εργαζόμενη. Μην απαντήσεις ότι ο μεν είναι αρσενικός και η δε θηλυκή, ως εκεί καταλαβαίνω. Παρακάτω έχω κάποιο πρόβλημα. Εκτός αν εννοείς ότι από άποψη συμπεριφοράς είναι ίδιοι αλλά είναι σημαντικό για το παιδί να έχει έναν γονιό με πέος και γένια και έναν γονιό με κόλπο και στήθος (κάτι που δε νομίζω να τεκμηριώνεται).


ΓΜ

Neophyte_commie είπε...

Θα κλείσω τη συμμετοχή μου στο νήμα (γιατί δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε), λέγοντας το εξής: Ρα, σε σέβομαι πάρα πολύ. Αλλά έχεις εντελώς άδικο. Μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει το παιδί, που ξυπνά στις 3 τη νύχτα για να του δώσει γάλα, που το πλένει, το ταΐζει, το ξεσκατώνει, που βλέπει τον έλεγχο του σχολείου και παθαίνει εγκεφαλικό. Δεν είναι αυτή που κάνει σεξ με έναν στα δεκαπέντε επειδή έχει σκουλαρίκι στο πηγούνι, μένει έγγυος, το γεννάει και το παρατάει. (Πολύ περισσότερο αυτή που μένει έγγυος για να δέσει έναν άντρα, κατίνες λέγονται.) Γι' αυτό υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά παιδιών προς υιοθεσία παρά ζήτηση, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει κανένας βιολογικός δεσμός. Το μόνο βιολογικό αποτέλεσμα της εγγυμοσύνης είναι η επιλόχια κατάθλιψη, όποτε υπάρχει (ευτυχώς σπάνια) και το γάλα (και τα κιλά). Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι κοινωνικοί, άλλωστε τα αισθήματα, καθώς και όλη η προσωπικότητα του ανθρώπου, αναπτύσσονται κοινωνικά. Τα υπόλοιπα που αναφέρεις είναι, με κάθε σεβασμό και πάλι, και γνωρίζοντας ότι είμαι μειοψηφία στο θέμα, μια ιδεαλιστική προσπάθεια δικαιολόγησης ενός μύθου, εφάμμιλου των αγγέλων που σέρνουν τους πλανήτες.

ΥΓ: Θηλυκό και αρσενικό βεβαίως υπάρχει, αλλά όχι με την έννοια που τα εννοείς. και δεν είναι η ώρα να θέσω το θέμα.

Θανάση: Άλλο το σώβρακο κι άλλο η γραβάτα. Μην μπερδέυεσαι.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι αυτο που έγραψα για την υιοθεσία ήταν πιο σύνθετο αλλά τέλος πάντων.

Δεν ξέρω γιατί νιώθεις τόσο μεγάλη ανάγκη να βάζεις το εργαζόμενος όταν γίνεται αναφορά στη διαφορά αρσενικό-θηλυκό. Υποθέτω οτι η διαφορά αρσενικού θηλυκού υφίσταται και ανάμεσα στους αστούς, υφίσταται νομίζω και στα ζώα. Call me an old fart αλλά αν έβλεπα σαν παιδί τον πατέρα μου να κυκλοφορά με φούστες και γόβες δε θα το θεωρούσα πολύ αρσενικό φέρσιμο και κάποιο τραυματάκι θα το αποκτούσα μάλλον. Το πρώτο αρσενικό πρότυπο για ένα παιδί είναι ο πατέρας και το πρώτο θηλυκό η μητέρα. Η σχέση της κόρης ή του γιου με καθένα από τους γονείς του νομίζω οτι έχει αντίκτυπο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και εννοείται στη συναισθηματική του ζωή ως ενήλικας. Νομίζω ότι καλό είναι να υπαρχουν και τα δυο πρότυπα. Και το αρσενικό και το θηλυκό. Και δε νομίζω οτι μια γυναίκα μπορεί να παίξει το αρσενικό πρότυπο και ένας άνδρας το θηλυκό. Φαντάζομαι ότι θα μου πεις για τις οικογένειες που υπάρχει ένας γονέας. Θα σου πω ότι δεν έχω ακούσει κανέναν που να έχει απωλέσει γονέα ή να μην τον έχει γνωρίσει καν και να λέει ότι αυτό το γεγονός είχε μηδέν επίδραση στο συναισθηματικό του κόσμο. Δεν καταλαβαίνω κάτι που όταν συμβαίνει είναι στον έναν ή τον άλλο βαθμό είναι δυσάρεστο για ένα παιδί το κράτος να παρεμβαίνει για να συμβεί σε ακόμη περισσότερα παιδιά. Και όπως σου ξαναέγραψα θα θεωρούσα εντελώς λάθος να επιδιώκει το κράτος να υπάρχουν σχολεία που οι εργαζόμενοι σε αυτά θα είναι ενός μόνο φύλου και ακόμα μεγαλύτερο να είναι και οι μαθητές να είναι μόνο ενός φύλου. Μου φαίνεται εντελώς λάθος χωρίς να εννοώ οτι αν φτιαχνονταν τέτοιου είδους σχολεία θα έβγαιναν από αυτά παιδιά με δυο κεφαλια, τρία χέρια και τέσσερα ποδάρια.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Neophyte και εγώ σέβομαι πολύ τη γνώμη σου, διαφωνώ όμως στο ζήτημα αυτό. Δεν διεκδικώ ότι αυτά που λέω στο ζήτημα αυτό (ή σε οποιοδήποτε άλλο) έχουν διαπιστευτήρια υλισμού (σαν ιδεαλιστή με έχω χαρακτηρίσει) χωρίς όμως να θεωρώ ότι υλιστική είναι όποια άποψη είναι αντίθετη στη δική μου. Για το ζήτημα της υιοθεσίας. Νομίζω ότι το να δώσει ένας γονέας το παιδί για υιοθεσία είναι συνήθως ένα αρκετά τραυματικό γεγονός γι' αυτόν, έχει αντίκτυπο στον ψυχισμό του. Δεν δίνει κάποιος/κάποια για υιοθεσία ένα παιδί χωρίς να τρέχει μια για τον ψυχισμό του (μην πάμε σε τυχόν εξαιρέσεις προβληματικών προσωπικοτήτων). Το ότι δίνεται ένα παιδί για υιοθεσία δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει βιολογικό δέσιμο. Από την άλλη, το γεγονός ότι σήμερα στις ανεπτυγμένες "δυτικές" κοινωνίες που δεν υπάρχουν αυτό το διάστημα οι πόλεμοι και η θνησιμότητα του παρελθόντος τα οποία αύξαναν τα προς διάθεση παιδιά λόγω θανάτου των γονέων και με την δυνατότητα υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια να έχει ανοίξει, το γεγονός ότι υπάρχουν αδιάθετα παιδιά και το ότι η πλειοψηφία των υποψήφιων γονέων πάει σε επιλογή τεχνητής αναπαραγωγής αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου και την ύπαρξη βιολογικού δεσμού και τη δυσκολία να χτιστεί ισχυρός δεσμός μεταξύ θετου γονιού και παιδιού, χωρίς να έχω γράψει ότι το αποκλείω να συμβεί. Έγραψα μάλιστα ότι είναι άξιο θαυμασμού αν συμβεί. Θεωρώ βέβαια ότι υπάρχει μια διαφορετικότητα στο δεσμό (όχι απαραίτητα από σκοπιά μικρότερης αξίας). Το συγκεκριμένο θέμα είναι κι αυτό ταμπού αλλά σε ένα άρθρο στη guardian που μιλούσαν άνθρωποι που είχαν και βιολογικά παιδιά και υιοθετημένα νομίζω οτι αναγνώριζαν διαφορετικότητα (ξαναγράφω οτι αυτό δε σημαίνει απαραίτητα μικρότερη αξία του ενός δεσμού). Για το παιδί προς το βιολογικό γονέα νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα ακόμα κι αν δεν τον έχει γνωρίσει. Όταν ένα παιδί αναζητά τον βιολογικό γονέα ακόμα κι αν δεν έχει (ή υποστηρίζει ότι δεν έχει) κανένα θέμα με τους θετούς δε μου φαίνεται ότι το κάνει από φιλολογικό ενδιαφέρον και απλή περιέργεια αλλά από κάτι αρκετά βαθύτερο (να σημειώσω πάντως για τα πρακτικά ότι ανήκω στο τηλεοπτικό κοινό του Παμε Πακέτο :) ...)

ρα

Neophyte_commie είπε...

Και μόνο που το Πάμε Πακέτο μένει εκτός συζήτησης (αν και ελαφρώς εντός ιδεολογικής-συναισθηματικής επίδρασης), είναι ένα όφελος :-) Την καλησπέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

"Call me an old fart αλλά αν έβλεπα σαν παιδί τον πατέρα μου να κυκλοφορά με φούστες και γόβες δε θα το θεωρούσα πολύ αρσενικό φέρσιμο"

Φαντάζομαι είδες τη μητέρα σου με παντελόνι κι επίπεδα παπούτσια κι επέζησες σχετικά υγιής. Ή μπορεί να τραυμάτισε τη ψυχή σου θανάσιμα το θέαμα,δε ξέρω.

ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Γ(ιώργο) Μ(αζωνάκη), εσείς;

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί να μαι κι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δε ξέρεις.

ΓΜ