Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Υπάρχει λύση

Κοίταξε το αυτοσχέδιο αφισάκι και τη συνέχεια, κάτω από το κεντρικό σύνθημα: θα μιλήσει ο γγ του ΕΠΑΜ, Δημήτρης Καζάκης. Ώρα, ημερομηνία, μέρος, κτλ. Εκτίμησε την ακούσια ρίμα (λύση-μιλήσει), τη μετριοφροσύνη του Καζάκη που τιτλοφορούνταν απλώς ως γγ και δεν είχε αυτοανακηρυχθεί ακόμα Μεσσίας, και το χιούμορ των διοργανωτών, που εντόπιζαν τη λύση του προβλήματος στην ομιλία ενός τηλεσωτήρα.
Η αλήθεια είναι στο Δημήτρη Καζάκη. Γκέγκε;

Κρίμα μόνο που δεν ήταν εκεί, να το δει για να γελάσει, κι η σφισσα με την οποία μιλούσε πριν από λίγο. Θα ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς για το τι μέλλει γενέσθαι. Ή και μια πραγματική διέξοδος. Ποτέ δεν ξέρεις…

Είχαν ξεκινήσει με αγνό και άδολο τρολάρισμα, παραλληλίζοντας την ομοφοβία με την πρωην(ο)φοβία, για τους παλιούς συντρόφους που (πήγαν στον παράδεισο και) όλοι τους αποφεύγουν στην αρχή, για ένα διάστημα, λες και φοβούνται μη τυχόν κολλήσουν τη ρετσινιά τους ή κάποια αρρώστια. Αλλά είναι (και) στο δικό τους χέρι να μην μπουν στο περιθώριο και να σπάσουν την προκατάληψη, αναλόγως πώς θα χειριστούν την περίπτωση. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως έλεγε και μια άλλη σφισσα, δε χρειάζεται να είμαστε όλοι οργανωμένοι, γιατί πρέπει να μείνουν κάποιοι απέξω να κάνουν το μέτωπο.

Αναρωτήθηκαν πότε πέρασαν 16 χρόνια, ένας ολόκληρος έφηβος, από το περιβόητο μιλένιουμ, όταν ήταν αυτοί έφηβοι, και πώς έφυγαν τόσο άδεια, σαν άμμος που γλιστράει από τα χέρια, ή κινούμενη (άμμος) που τους καταπίνει, αργά και σταθερά. Και να φανταστείς πως υπήρχαν στο ενδιάμεσο μερικές κινηματικές παρενθέσεις, σαν τη διετία 10-12’ ή το φοιτητικό Μαϊούνη, που είχε κι ένα σύνθημα που ταίριαζε με την περίσταση. Να δεις πώς πήγαινε…
Ω δεκαέξι, κι άμα βρέξει, θα είμαι εδώ…
-Και μετά;
-Τι μετά; Εννοείς τι άφησε ο Μαϊούνης;
-Όχι, μετά πώς πήγαινε το σύνθημα;

Είπανε για τους φίλους τους, που φεύγουν στο εξωτερικό, με την ψευδαίσθηση πως θα είναι κάτι προσωρινό, ενώ στην πραγματικότητα, κλείνουν εισιτήριο, χωρίς επιστροφή. Και με τι μούτρα θα τους πεις: φίλε, είναι παγίδα, μη φύγεις, κάτσε εδώ να το παλέψεις; Έχεις καμιά προοπτική να τους δείξεις, κάποια λύση από το αδιέξοδο; (και όχι δεν εννοώ τον Καζάκη). Και γιατί να θεωρήσεις την επιλογή τους φυγομαχία; Σάμπως κι εμείς που μένουμε, από φόβο (για το άγνωστο, κτλ) δεν το κάνουμε κατά βάθος; Ή μήπως μένουμε γιατί βλέπουμε κάποια απτή προοπτική μπροστά μας;

Κάποιες φορές, ξέρεις, κι η ενασχόληση με το κίνημα, με τα κοινά, τα μεγάλα και γενικά ζητήματα, είναι και αυτή ένας τρόπος φυγής από τα δικά μας, καθημερινά προβλήματα, που έχουν τη ρίζα τους όμως στο γενικό. Και δεν το κάνουμε για να τα συνδέσουμε και να συμπληρώσουμε την εικόνα, αλλά για να ξεφύγουμε, και να τα παραπέμψουμε στο απώτερο μέλλον, που θα τα λύσει όλα. Γιατί στην τελική όλα πολιτικά είναι, ακόμα και τα προσωπικά.

Κι από την άλλη πάλι, δεν είναι λογικό να ζητάς ατομικές λύσεις πρώτα στα δικά σου, ξέχωρα από τη γενική εικόνα. Να μπορέσω πρώτα να πατήσω στα πόδια μου, να βολευτώ, να βρω μια σταθερή δουλειά, περιβάλλον, κτλ, και τότε θα μπορέσω κι εγώ να αφοσιωθώ στον αγώνα, ψυχή τε και σώματι. Ενώ τώρα τι ακριβώς να κάνεις, όταν δεν έχεις κανένα σημείο αναφοράς, κανένα μαζικό χώρο, για να δράσεις, παρά μόνο μια σταθερή αίσθηση προσωρινότητας, σαν το μετανάστη; Ούτε σταθερή δουλειά, ούτε σταθερή κατοικία, πότε από εδώ, πότε από εκεί, τα πάντα ρει, και ουδέν μένει, τη διαλεκτική μου μέσα.

Ποια διαλεκτική μου λες όμως, όταν περιμένεις τελείως μεταφυσικά μια δική σου σχετική σταθεροποίηση, κόντρα στη ροή των πραγμάτων, σαν εξαίρεση στον κανόνα του χυλού και της φουρτούνας, για να ανοίξεις μετά πανιά εκ του ασφαλούς, μες σε απάνεμα λιμάνια, γιατί μπούχτισες πια τόσα χρόνια (δεκαέξι σύνολο, έξι παραπάνω και από την Οδύσσεια) με ένα καρυδότσουφλο μεσοπέλαγα, θάλασσες μας ζώνουν, κύματα μας κλειούν, σε μια σχεδία χωρίς σχέδιο, και η Ιθάκη να μη φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα, και οι σύντροφοι να λιγοστεύουν, να τους μεταμορφώνει σε βολεμένα γουρούνια η Κίρκη του συστήματος ή να τους πλανεύει ο ροζ Πολύφημος, γιατί μες στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, και ο κοψοχέρης υπήκοος που έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του με την ψήφο του.

Πώς νομίζεις δηλ ότι στράφηκε τόσος κόσμος, ακόμα και υποψιασμένος, στο Σύριζα; Δεν ήταν η ελπίδα που έρχεται, αλλά η απελπισία, σαν έμμεση παραδοχή πως δε βλέπει αλλού διέξοδο, στον αγώνα, την ταξική πάλη. Γι’ αυτό μην κρατάς πολύ μεγάλο καλάθι πως όλοι αυτοί θα δουν το φως το αληθινό και θα γυρίσουν κοντά μας, σαν άσωτοι υιοί, μόλις καταλάβουν τι γίνεται.

Αλλά δεν είναι αυτοί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Αν εμείς δε βλέπουμε διέξοδο σε αυτό που κάνουμε, και δεν το πιστεύουμε, αν δεν ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την αγωνία πώς θα γίνει καλύτερο, πιο μαζικό και ισχυρό, για να φέρει αποτελέσματα, αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε πεισμένοι κατά βάθος, πώς περιμένουμε να πείσουμε τους άλλους;

Το πρόβλημα είναι πως δεν πρέπει να περιμένεις να βρεις κάτι έτοιμο, σταθερό, μεγάλο και σίγουρο, για να ρίξεις το δικό σου λιθαράκι ως συμβολή, αλλά να βάλεις τα θεμέλια από την αρχή. Να πέσεις κατευθείαν στα βαθιά και να τραβήξεις κουπί, κι ας μη βλέπεις πουθενά κοντά τη θάλασσα, να γίνεις ο γραφικός, ο τρελός του χωριού, γιατί μόνο από αυτούς μαθαίνεις την αλήθεια, μέχρι που να κονομήσουν πολλοί την τρέλα σου και τότε να σκεφτούμε με άλλους όρους και συσχετισμούς ποιος είναι ο γνωστικός και ποιος όχι, και τι είναι λογικό να κάνουμε.


Γι’ αυτό, κράτα γερά, σύντροφε. Γιατί πρέπει να δούμε εμείς πρώτα και να δείξουμε μετά και στους άλλους την προοπτική. Και αν δεν υπάρχει δρόμος, πρέπει να τον ανοίξουμε. Και γιατί, όντως, τα πάντα είναι πολιτικά. Ακόμα κι η εύλογη ανάγκη μας να ζήσουμε απλά, να μην ασχολούμαστε με την πολιτική, το μαζικό άνοιγμα, κτλ, κτλ. Γιατί (μόνο) στον κομμουνισμό, δε θα υπάρχουν τάξεις, κόμματα και κατά συνέπεια πολιτική, με την τρέχουσα σημασία του όρου…

Καλούς αγώνες, για να μην είναι (και) η φετινή χρονιά δίσεκτη...

12 σχόλια:

Neo είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο, μπράβο :)

Vangelis είπε...

Αν τα φέρει έτσι η ζωή ώστε να βρούμε συμμάχους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι έχει καλός. Αν εξακολουθούν όμως οι συσχετισμοί να είναι αρνητικοί για το κίνημα (πανευρωπαϊκά έστω) τότε δεν υπάρχει ελπίδα καμιά (αντιδιαλεκτικο αυτό)! Η λύση του κκε είναι μια πολεμική λύση και η Ελλάδα μια σταλιά χώρα ένα μέσω λύκων, οπότε με όρους προλεταριακης επανάστασης (λαϊκή συμμαχία το λέμε τώρα) δεν θα έχουμε ποτέ μαζική πάλη. Στειψτε το μυαλό σας σύντροφοι για ώριμες και πρωτότυπες ιδέες γιατί βιώνουμε καταστροφή

λαθραναγνώστης είπε...

vagelis
Κατ αρχήν ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η λύση πρέπει να είναι επαναστατική και όχι διαχειριστική του συστήματος και ότι αυτή η επαναστατική λύση θα δωθεί, όποτε δωθεί, με συμετοχή και όχι με ανάθεση σε κάποιον μεσσία.
Αυτό είναι κομβικό σημείο. Αν δεν υπάρξει αυτή η συνειδητοποίηση όποια ευκαιρία κι αν παρουσιαστεί, θα πάει χαμένη.

zoot horn rollo είπε...

Έτσι είναι. Με το μαλακό παιδιά μήπως και φτιάξει το πράμα σε κανα-δυο χιλιάδες χρόνια. "Σοβαρές" ιδέες!
Τουλάχιστον δε γράφεις "σεντόνια" όπως διάφοροι που εννοούν ό,τι κι εσύ αλλά το καλύπτουν με "γνώσεις" κι "αναλύσεις"...

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

τι απαισιοδοξια ειν αυτη ρε Βαγγελη ? Πριν δυο χρονια ποιος σταματησε την εισβολη των ΝΑΤΟΙΚΩΝ στην Συρια για ανατροπη του Ασαντ ? Οι πυραυλοι του Πουτιν και οι αρμαδες του στην αν.Μεσογειο ? Αυτο νομιζεις ? Γιατι αυτο περασε στην κοινη γνωμη ...Αν νομιζεις αυτο γραψε "λαθος" γιατι εγω θυμαμαι κατι τεραστιες διαδηλωσεις απο την Ουασινγκτον μεχρι το Βερολινο ,και απο την Ν.Υορκη μεχρι το Τοκυο .Δυναμη των λαων το λενε αυτο ! Πιεση της "κοινης γνωμης" και ας μην το υποτιμαμε και το υποβαθμιζουμε ...

ψηλα το κεφαλι ! Εχουν γνωση και πειρα οι φύλακες

...[Αντίθετα, όταν ο λαός αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια του, δηλαδή να πάρει στα χέρια του την εξουσία και τα «κλειδιά» της οικονομίας, θα βρει όχι έναν, αλλά δεκάδες κι εκατοντάδες συμπαραστάτες.
Γιατί όταν θα «σπάσει ο πάγος», στον οποίο έχει βάλει τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, τότε αυτό δεν θα έχει να κάνει με μια μόνο χώρα, με ένα μόνο λαό. Οι εξελίξεις θα είναι πιο γενικευμένες.
Επιπλέον, ο λαός μας θα ‘χει τη στήριξη πρώτα απ’ όλα των άλλων λαών που θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, αλλά στην πορεία κι άλλων, ακόμη και χωρών και κυβερνήσεων που θα παραμένουν στον καπιταλιστικό δρόμο, αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και οι συγκυρίες θα συμπίπτουν με τα συμφέροντα της χώρας μας. Και τέτοια παράθυρα, έστω και συγκυριακά, αφήνει η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο ίδιος ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.]....

(16 Σεπτεμβρη 15 - αποσπασμα απο την Κεντρική Ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ στο Σύνταγμα )

http://laikhexousia.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8596.html

Vangelis είπε...

Η συνειδητοποιηση του λαού είναι για πολλούς λόγους αδύνατη (τουλάχιστον σε μαζική κλίμακα) οπότε το σχόλιο του φίλου που λέει ότι είναι προϋπόθεση είναι άτοπο. Για τον φίλο που υποπτεύεται κάποιο οπορτουνισμο ή λιγκβινταρισμο από μένα νομίζω πως υπερβάλει λίγο. Με καλύπτει λίγο (για λόγους αισιοδοξίας περισσότερο) η ανισομετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και οι προοπτικές γενικότερης αστάθειας που σχολιάζει ο ζουκοφ. Αλλά θυμάμαι και τις διαδηλώσεις των Ελλήνων κατά των βομβαρδισμων της Σερβίας πόσο έντονες ήταν και ταυτόχρονα λίγες για να αποτρέψουν τα σχέδια του νατο. Επίσης στο εξωτερικό τα μίντια χειραγωγουσαν τους <> με επιτυχία. Μην μου μιλήσετε για ίντερνετ γιατί δεν το ελέγχουμε εμείς. Με ένα κουμπί κλείνει αν γίνει επικίνδυνο για τις ελίτ. Οποιο βιβλίο μαρξιστικο και αν διάβασα, επιμένει: ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Με την ζωή πια τόσο πολύτιμη ή καλύτερα με τον θάνατο τόσο <> πως να μην είμαι απαισιόδοξος;

Vangelis είπε...

Με τον θάνατο τόσο εξαποδω έγραφα στο τέλος αλλά χάθηκε κάπου. Επίσης έγραφα ότι χειραγωγουσαν τους πολίτες. ΣΥΓΝΩΜΗ

Ανώνυμος είπε...

Vagelis, προτείνεις να αυτοκτονήσουμε μαζικά; Ή απλά να θέσουμε κάποιον άλλο "λογικό" στόχο και όχι την επανάσταση;

Την πρώτη πρόταση θα μπορούσαμε να τη συζητήσουμε, η δεύτερη είναι αστεία. Το αδιέξοδο της έχει φανεί δεκάδες φορές.

ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Βαγγέλη απαισιόδοξος θα είσαι αν είσαι ανυπόμονος. Πραγματικά κανείς δεν μπορεί να σου δώσει κάποια λύση άμεση που να είναι και επαναστατική / κομμουνιστική, μια λύση δηλαδή που θα λύνει πραγματικά το πρόβλημα.
Απο εκει και πέρα μην υποτιμάς την καθηνερινή πάλη γιατι αυτό που ζούμε ποτέ δεν είναι απόλυτα οι επιδιώξεις της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Για παράδειγμα στη Γιουγκοσλαβία που αναφέρεσαι σε όλες τις χώρες που βομβάρδιζαν δεν υπήρχε δυνατό κίνημα (έως καθόλου) ενώ σε κάποιες τα κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα στήριζαν τους βομβαρδισμούς. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ορκιζόταν οτι πέρα από τη διέλευση (που την εριχνε στις υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ) δεν παρείχε τίποτα άλλο. Το ίδιο και στο ΙΡΑΚ κτλ που καποια στιγμή εφήυραν κατι ΜΚΟ για να στείλουν καποιους ναρκαλιευτές. Το αποκαλύπτει το ΚΚΕ και γινεται θέμα. Γίνεται θέμα οτι πήγαν κάποιες δεκάδες ναρκαλιευτές για να αποναρκοθετήσουν ναρκοπέδια! Ποιος σου είπε οτι η Ελλάδα δεν θα συμμετείχε αν μπορούσε και δεν υπήρχαν πολλές αντιδράσεις;;
ΑΠΟΔΕΙΞΗ: Στην αρχή της κρίσης με τον κόσμο αποσβολωμένο και το ΚΚΕ να λέει για ενδοιμπεριαλιστική σύγκρουση στη Λιβύη, ο Καντάφι δικός σας είναι (δηλαδή ο Σαντάμ ήταν δικός μας;) κτλ δεν υπήρχε σοβαρό «φιλειρηνικό»- αντιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Ε, η αστική τάξη έστειλε 4 αεροπλάνα να βομβαρδίζουν στη Λιβύη μαζί με τους ΝΑΤΟικούς και τους Τζιχαντιστές. Ελληνικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν εκτός Ελλάδας!!! Κάτι που είχε να γίνει από τον πόλεμο της Κορέας λίγο μετά τον Εμφύλιο! 60 χρόνια δεν τόλμαγαν και το έκαναν στο πρώτο «στραβοπάτημα» του κινήματος.
Δεν τελείωσε η ζωή όμως, στη Συρία δύσκολα θα συμμετείχε ενεργητικά στην επέμβαση που ετοιμαζόταν πριν λίγο διάστημα από το ΝΑΤΟ υπέρ της Αλκάιντα - Αλ νούσρα κτλ. Το Κόμμα είχε ανοίξει το ζήτημα και ετοιμαζόταν, άλλο που αλλάξαν τα κόζα. Και τώρα πρέπει να υπάρχει ετοιμότητα για τις εξελίξεις στη περιοχή.
Τα ίδια ισχύουν και για τα τα εσωτερικά θέματα, μην πλατιάζω.
Θα μου πεις έχει σημασία αν θα περάσει η αστική τάξη το 95%, το 85% ή άντε το 75% των επιδιώξεών της; ΕΧΕΙ. Γιατι οι μάζες κινούνται, αποκτάν εμπειρία, έχουν καποιες λίγες κατακτήσεις και από τη δράση αναδεικνύονται ηγέτες της Εργατικής τάξης, στρατολογούνται Κομμουνιστές κτλ.
Σημασία έχει επίσης και η δίάδωση και ανάπτυξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας γιατί όταν θα έρθουν οι συνθήκες που η αστική τάξη δεν θα μπορεί να περάσει (σχηματικά) ούτε το 50% των επιδιώξεών της δεν πρέπει να γίνει συμβιβασμός. Εκτός από το μαύρο πρόσωπο η αστική τάξη έχει και το σοσιαλδημοκρατικό και μπορέι να σου πει στα δύσκολα πάρε παροχές, πάρε παραχωρήσεις και άσε με να ΥΠΑΡΧΩ και όταν σε λίγα χρόνια θα ηρεμήσουν τα πράγματα ξέρω τι θα κάνω...

Πριμ

Vangelis είπε...

Μπορεί να σε μπέρδεψα λίγο, αλλά όχι δεν λέω να αυτοκτονήσει κανείς. Τονίζω μόνο πως οι αγώνες και οι θυσίες του λαού κάποτε ενγραφονταν διότι ο θάνατος ήταν καθημερινοτητα για τους φτωχούς έτσι ώστε το σύνθημα για αγώνες και θυσίες ήταν πραγματιστικο. Σήμερα ο θάνατος είναι κάτι που ο κόσμος το ξορκιζει οπότε κανείς δεν είναι διαθέσιμος για θυσίες. Κάνε εσύ την θυσία και ακολουθω... Ο δρόμος της προλεταριακης επανάστασης είναι αιματηρος και η οθόνη παίζει διάφορα ωραία, ωχ μωρέ ποιος πεθαίνει τώρα; Βαθεια φιλοσοφικό ζήτημα.

Ανώνυμος είπε...

@ vagelis
Να μην ξεχνάμε ότι κανένας δεν θέλει να πεθάνει, και ότι αυτό ήταν πάντα το θέμα. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι δεν είναι η πρώτη περίοδος της ανθρωπότητας, που τα πράγματα είναι πεσμένα και που δεν κουνιέται φίλο! Μήπως να μιλήσουμε για την κατάθλιψη του μεσοπολέμου και των πρώτων χρόνων του Β' ΠΠ?
Με λίγα λόγια η ιστορία κάνει κύκλους, και αν σήμερα έχουν το ίντερνετ και την ΤV, παλιά είχαν την αμορφωσιά και την θρησκεία, πάντα είχαν κάτι, ακόμα και όταν δεν περίμεναν να γίνει κάτι, παρόλο που πάντα γινόταν κάτι από το "πουθενά".
Απλό το γιατί. Και δεν θέλουν και δεν μπορούν να τα σχεδιάσουν - προβλέψουν όλα!
Απλά προσέχουν για να έχουν, πράμα που όταν έρχεται η γης ανάποδα, δεν αρκεί ούτε για ζήτω!

Εμείς πρέπει να κάνουμε ότι κάνανε και τις παλιές άσχημες εποχές όσοι έμπαιναν μπροστά, καθημερινή δουλειά με τον κόσμο και τους κοντινούς, να προβάλουμε την μοναδική λύση, διάβασμα, να σπάμε την μοιρολατρία και την μιζέρια και να προσπαθούμε να δείξουμε παράδειγμα και έμπνευση τι μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος όταν το θέλει!
Σήμερα μπορούμε να το κάνουμε σε 5, αύριο θα μπορούμε σε 15 και πάει λέγοντας. Εδώ που είμαστε μόνο προς τα πάνω μπορούμε να πάμε.

Ιβάν Τζόνι

λαθραναγνώστης είπε...

@vagelis
"Η συνειδητοποιηση του λαού είναι για πολλούς λόγους αδύνατη (τουλάχιστον σε μαζική κλίμακα) οπότε το σχόλιο του φίλου που λέει ότι είναι προϋπόθεση είναι άτοπο."

Άτοπο το ένα άτοπο το άλλο, τελικά, δια της εις άτοπον απαγωγής προσπαθείτε να καταλήξετε ότι το μόναδικό εφικτό είναι η διαχείρηση του συστήματος.
Η συνειδητοποίηση του λαού, δεν είναι αδύνατη. Γίνεται αδύνατη μόνο αν συνεχώς λέμε και προπαγανδίζουμε ότι είναι αδύνατη!
Αυτοεπιβεβαιούμενη προφηττεία λέγεται αυτό....