Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Βιβλική ανάρτηση ΙΙ

Συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει, και ρίχνουμε μια ματιά στο ευρύτερο αριστεροχώρι και κάποιες εκδόσεις του.

Η ΔΕΑ και το εκδοτικό Red Marks (ενδιαφέρον λογοπαίγνιο) κυκλοφόρησαν φέτος στα ελληνικά μια ογκώδη βιογραφία του Μαρξ, γραμμένη από το Φραντς Μέρινγκ, το σύντροφο της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ, που πέθανε δύο βδομάδες μετά τη δολοφονία τους, πιθανότατα καταπονημένος από την ήττα της εξέγερσης των Σπαρτακιστών. Μια βιογραφία που ήρθε ως συνέχεια της χρέωσης που ανέλαβε στο SPD να επιμεληθεί της έκδοσης της αλληλογραφίας των Μαρξ-Ένγκελς, αλλά έχει δεχτεί βάσιμη κριτική για κάποια σημεία και εκτιμήσεις της. Στα αξιοσημείωτα πως η κυβερνητική ΕφΣυν έκανε διαγωνισμό μες στο Μάη, όπου τρεις αναγνώστες της κέρδιζαν ισάριθμα αντίτυπα.

Υπάρχει επίσης μια καινούρια έκδοση της μικρής μπροσούρας του Τζόνι Ριντ "πώς λειτουργούν τα σοβιέτ", αλλά κρατάω μια επιφύλαξη, καθώς δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για το ίδιο εκδοτικό ή για πρωτοβουλία άλλου χώρου.

Ένα άλλο βιβλίο που εξέδωσαν είναι το "Έτος Ένα της Επανάστασης", του Βίκτορ Σερζ, αναρχικού που προσέγγισε για μερικά χρόνια τους μπολσεβίκους και την τρίτη διεθνή και γράφει για τα εμπόδια και τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η επανάσταση, κάτι που υπαγόρευσε σε μεγάλο βαθμό τα μέσα που έπρεπε να μεταχειριστεί απέναντι στους αντιπάλους της. Ο ίδιος ωστόσο δε βρισκόταν στη σοβιετική Ρωσία εκείνη την περίοδο, γι' αυτό προσωπικά βρήκα πιο ενδιαφέρον το "αναμνήσεις ενός επαναστάτη" που έχει κυκλοφορήσει κι αυτό στα ελληνικά.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως την ίδια ακριβώς ι-ΔΕΑ για την επέτειο είχε και το ΣΕΚ (από το οποίο προέκυψε ως διάσπαση η ΔΕΑ) που εξέδωσε σχεδόν ταυτόχρονα το ίδιο βιβλίο από το δικό του εκδοτικό (Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο). Έτσι μπορεί να δει κανείς τα δύο βιβλία (που είναι ένα) δίπλα-δίπλα σε κάποια βιβλιοπωλεία, σε φάση "βρείτε τις διαφορές".

Παρόμοια περίπτωση με το Βίκτορ Σερζ είναι ο Αλφρέντ Ροσμέρ, αναρχοσυνδικαλιστής και στέλεχος της Προφιντέρν στα πρώτα της βήματα, που έγραψε τη "Μόσχα του Λένιν", αν και ο τίτλος είναι λιγάκι παραπλανητικός, καθώς γράφει ελάχιστα για την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα της χώρας των Σοβιέτ κι αναφέρεται περισσότερο στην πολιτική του δραστηριότητα, τους μήνες που έμεινε σε αυτήν, μέχρι το θάνατο του Λένιν, κάνοντας σε αρκετές περιπτώσεις εκτενές ρεπορτάζ για διάφορες συνεδριάσεις -κάτι που έχει σαφώς μια σχετική αξία, αλλά και συγκεκριμένο ταβάνι.

Κι αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο". Κι έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί μπορεί οι Σερζ και Ροσμέρ να συμπίπτουν με τους τροτσκιστές στην καταγγελία του "σταλινικού Θερμιδώρ", αλλά στη συνέχεια διαφώνησαν και συγκρούστηκαν και με τον ίδιο τον Τρότσκι.

Περνάμε στο ΚΨΜ, που είχε τις προάλλες εκπτώσεις 50% για φοιτητές και ανέργους (και βασικά για όλο τον κόσμο). Το οποίο είναι κάπως διαφορετικό και ευρύτερο από τις προηγούμενες περιπτώσεις, με την έννοια που το ΝΑΡ είναι ευρύτερο και πιο πολυσυλλεκτικό σε σχέση με τους τροτσκιστές. Το ΚΨΜ εξάλλου έχει πολιτική αναφορά στο ΝΑΡ αλλά δεν ανήκει σε αυτό και είναι κατά μία έννοια το αντίπαλο δέος στο εκδοτικό "Τόπος" στο χώρο της "αριστερής διανόησης". (Παρεμπιπτόντως, από αυτό το εκδοτικό κυκλοφόρησε ένα σύντομο χρονικό της Επανάστασης με τίτλο "Ικάρια Πτήση" και ένα βιβλίο του Χ. Κεφαλή για το Λένιν που κριτικάρει της διαστρεβλώσεις του από "την κυρίαρχη ιδεολογία και το σταλινισμό"...)

Έτσι λοιπόν, μπορεί να δει κανείς σε μια συλλογική έκδοσή του για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής κείμενα του Μαργαρίτη και του Μπογιόπουλου (που συνεργάζονται έτσι κι αλλιώς με το εκδοτικό). Η πολυσυλλεκτικότητα αποτυπώνεται και στα τετράδια με διάφορες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος -σαν τις φιγούρες του Λαϊκού Στρώματος για την Κομμουνόπολη- που έχουν από το Λένιν μέχρι τον Γκράμσι και τον Τρότσκι. Αλλά αυτό που κάνει θραύση είναι φυσικά το τετράδιο που έχει το σφο με το μουστάκι, που αφήνει τους άλλους να τρώνε τη σκόνη του.


Στον ίδιο (πολιτικό-εκδοτικό) χώρο μπορεί να βρει κανείς το διπλό αφιέρωμα που κάνουν τα Τετράδια Μαρξισμού (η αντίστοιχη δική τους Κομεπ, αλλά κι αυτή πιο πολυσυλλεκτική) στον κόκκινο Οχτώβρη. Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι μάλλον σε αυτά που έρχονται.
-το βιβλίο του Παυλίδη "Ιστορία και Κομμουνισμός" -που υποθέτω πως συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει στο βιβλίο του για το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ.
-ένα βιβλίο των Μηνακάκη-Μαυροειδή, που θα λέει τα δικά τους (για ανέκδοτο ιστορικά πλην εκμεταλλευτικό κοινωνικό σχηματισμό).
-και κάτι ακόμα από δική μας σκοπιά (χωρίς εισαγωγικά), που δεν ξέρω όμως αν είναι ανακοινώσιμο ακόμα.

Κάνουμε ευχάριστο φινάλε με λίγη σταλινολογία.
Αυτό το διάστημα κυκλοφόρησε μια βιογραφία της κόρης του σφου με το μουστάκι, Σβετλάνας Αλληλούγεβνα, που είχε φύγει στη Δύση ως αντιφρονούσα, για να επιστρέψει και να ξαναφύγει στη συνέχεια, και έχει γράψει ένα βιβλίο (20 επιστολές σε ένα φίλο) με αρκετές αναφορές στις τρυφερές, προσωπικές στιγμές που είχε με τον πατέρα της (αν τον αγνοείς, σφε αναγνώστη, κοίτα τη φωτό πιο πάνω).

Κυκλοφόρησε επίσης ένα καθαρά αντικομμουνιστικό βιβλίο για τις "τελευταίες μέρες του Στάλιν" του Τζόσουα Ρουμπενστάιν. Μπορείτε να διαβάσετε μια συνέντευξή του σε ελληνική ιστοσελίδα, με φοβερές ερωτήσεις του στιλ:

Ο φόβος που ενέπνεε ο Στάλιν σε οποιονδήποτε βρισκόταν κοντά του φαίνεται να ήταν καθοριστικός στο τέλος της ζωής του, καθώς όπως σημειώνετε έμεινε για ώρες αβοήθητος -αφού κανένας από τους φρουρούς του δεν τολμούσε να μπει στο δωμάτιο του προκειμένου να βεβαιωθεί πως είναι καλά, ενώ και οι γιατροί αρχικά ήταν διστακτικοί στο να τον πλησιάσουν. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την εξέλιξη ως ένα «πλήρωμα του χρόνου» για έναν άνθρωπο που όπως λέτε αντλούσε ικανοποίηση στο να ασκεί φόβο, ενώ παράλληλα τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η ασφάλειά του;

Κι επίσης...

Έχοντας μελετήσει σε βάθος τόσο την πορεία, όσο και την ψυχοσύνθεση του Στάλιν, ποια είναι η δική σας ερμηνεία για τόσο αραιές ομιλίες του; Ήταν μία στρατηγική κίνηση ώστε να διατηρηθεί η φήμη της απόλυτης μαρξιστικής αλήθειας πίσω από τα λεγόμενά του, ή θεωρείτε πως υπάρχει και άλλη εξήγηση;


Από τις φωτογραφίες του βιβλίου, όπου Ρώσοι εμιγκρέδες
κερνάνε μπορς για το θάνατο του Στάλιν
Αν το όνομα της δημοσιογράφου σας θυμίζει κάτι, δεν κάνετε λάθος, δεν είναι απλή συνωνυμία. Κάτι που μας δίνει την αφορμή για μια τελευταία βιβλική αναφορά. Ο διευθυντής των ΑΣΚΙ, που κάποτε ήταν στο ρεύμα που γνωρίσαμε (αλλά δεν αγαπήσαμε) κι αργότερα στους θρυλικούς επτά, έγραψε το βιβλίο "κόκκινη Αμερική" (για τους Έλληνες μετανάστες και το όραμα για ένα διαφορετικό κόσμο), που έχει σχέση, τόσο με τη διδακτορική του διατριβή, όσο και με το σενάριο του ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία" που υπογράφει ο ίδιος. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, βρίσκουμε ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, όπου διαβάζουμε πως αυτόν τον καιρό ετοιμάζει το νέο βιβλίο του για την ελληνική αριστερά στον εικοστό αιώνα.
Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι πως είναι θαυμάσια ιδέα, κι αυτός ίσως ένα από τα πιο κατάλληλα άτομα για να αναλάβει το θέμα. Αλλά πέντε-έξι χρόνια πριν. Όχι τώρα που είδε το φως το αληθινό και έγινε Συριζαίος...

Υγ: η παραπάνω λίστα είναι σαφώς ενδεικτική κι όχι εξαντλητική...

39 σχόλια:

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ολο γρίφους και υπαινιγμούς είσαι απόψε!
Ποιός ήταν ο διευθυντής του ΑΣΚΙ, οι "θρυλικοί" επτά (επί Θήβας; - αποκλείεται), το ρεύμα, που δεν αγαπήσαμε κλπ.

Ανώνυμος είπε...

@Σεχτάρ, οι 7 ήταν κάποιοι που φύγαν από το ΝΑΡ (δεν θυμάμαι πότε), κάνοντας κριτική από τα αριστερά με μια επιστολή που στείλανε. Το ρεύμα που δεν αγαπήσαμε είναι, πιο άλλο, το... ΝΑΡ! Και ο πρώην διευθυντής είναι ο Κων/νος Καρπόζιλος νομίζω.

Σοβαρά τώρα ο Καρπόζιλος πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ; Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που φεύγει από το ΝΑΡ κάνοντας κριτική από τα αριστερά, και τελικά κάποια χρόνια μετά καταλήγει στην πιο ξεφτίλα, φιλοΝΑΤΟική, "αριστερή" κυβέρνηση της Ελληνικής ιστορίας με ψεκασμένους ακροδεξιούς;

Ιβάν Τζόνι

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Νάσαι καλά, Ιβάν, τώρα θυμήθηκα, ήταν το 2006, τέτοιον καιρό:
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3475937.

Ανώνυμος είπε...

Οι 7 έφυγαν το 06' την εποχή του 2ου του συνεδρίου από το ρεύμα βγάζοντας μία επιστολή στην οποία είπαν μεταξύ άλλων ότι το ναρ το έχει ξεφτιλίσει με τις ακροβασίες στις αναλύσεις και τον θεωρητικό αγνωστικισμό. Επίσης ότι αυτοί παραμένουν πιστοί στον μαρξισμό-λενινισμό και αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα συμπορευτούν με το Κόμμα. Κριτική αρχικά σε σωστή βάση για εμένα.

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο ριζο. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς συμπορεύονται ακόμα με το κκε, αλλά θεωρώ σίγουρο ότι η επιστολή ήταν πολύ μικρό βήμα μπροστά στις απαιτήσεις για ιδεολογικοπολιτική θωράκιση που χρειαζόταν κάποιος για να υπερβεί τα κελεύσματα της ενότητας της αριστεράς που την τελευταία δεκαετία μεσουρανούσαν. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι τόσο μεγάλη έκπληξη η μεταστροφή ενός εξ'αυτών (ίσως και περισσότερων).

Πιθανώς να είναι έκπληξη για αυτούς που έβλεπαν ως μια εικόνα τους συνεπείς διαφωνούντες του 89' που συμπαρασύρθηκαν μαζί με την πολύ σαβούρα στο ρεύμα και αναγνώρισαν στην πορεία τα βήματα που έκανε το κκε προς την σωστή κατεύθυνση. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ακόμη και η τίμια διαφωνία που εκφράστηκε για το 89' (δεν συζητάω για την διαφωνία των γραψαίων τώρα) ήταν σε λάθος βάση χωρίς αυτό να κάνει σωστή επιλογή την συγκυβέρνηση ή το κοινό πόρισμα. Ολο το κομμουνιστικό κίνημα της περιόδου ακόμα και η σχηματικά αριστερή κριτική σε αυτό ήταν επηρεασμένή από τα βαρίδια της δεξίας παρέκλισης κλπ. και αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από αυτούς τους ανθρώπους που νιώθουν ότι ήδη υψώσαν καθοριστικό τείχος απέναντι στην δεξιά παρέκλιση. Εδώ είχαμε κομματικούς που στο 13ο ήταν στην πρώτη γραμμή κατά των συνασπισμένων και μετά τα γύρισαν με την ίδια λογική, γιατί όχι και πρώην ναρίτες;

Αποψή μου είναι ότι η αυτή η σύγκρουση με τα δεξιά βαρίδια που έχει μεν εκφραστεί στον μεγαλύτερο βαθμό δεν έχει εκφραστεί δε πλήρως ακόμα και ότι θα βγουν de facto στην επιφάνεια όταν θα διαχωριστεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μεταξύ αυτών που επηρεάζονται από το ΚΚ Κίνας και αυτών που στήνουν την διεθνή κομεπ.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

@Ιβαν Τζόνι

"Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που φεύγει από το ΝΑΡ κάνοντας κριτική από τα αριστερά, και τελικά κάποια χρόνια μετά καταλήγει στην πιο ξεφτίλα, φιλοΝΑΤΟική, "αριστερή" κυβέρνηση της Ελληνικής ιστορίας με ψεκασμένους ακροδεξιούς;"

Αν μιλήσουμε γενικά, είναι συνηθισμένο το "αριστερό" φλας για δεξιά "στροφή". Δεν αγανακτούμε. Ούτε μας εκπλήσσει αν πριν τις αριστερές φωνές, διατριβές, κινηματική δράση κ.α. διαβάσουμε τον τρόπο βιοπορισμού, τα οικογενειακά - προσωπικά βιώματα, καθώς και τις όποιες τις ατομικές φιλοδοξίες.

Για να συμπληρώσω μηχανίστικα τον ΣΕΧΤΑΡ ΤΟΝ ΤΡΟΜΕΡΟ που ασχολείται με την Θερμοδυναμική σε άλλο πόστ,
τα προηγούμενα κριτήρια είναι σαν τον νόμο της βαρύτητας και την ταχύτητα διαφυγής ενός σώματος από τη Γη όπως έμαθα στο Λύκειο μαζί με κάποια επιστημονικά - εκλαϊκευμένα ντοκυμαντέρ.

Σε τόσο ύψος μπορούν να φτάσουν πριν ξαναεπιστρέψουν στον καπιταλισμό. Αλλά ή ζωή είναι κάτι πολύ δυναμικό όπως έδειξαν με το Παράδειγμα τους οι Ένγκελς - Μάρξ - Λένιν. Που μάλλον είχαν την ταχύτητα διαφυγής από το βαρυτικό πεδίο του αστικού ή μεσοαστικού περιβάλλοντος - περίγυρου τους.

@ Σεχτάρ ο Τρομερός
Αυτά παθαίνει όποιος δεν διάβασε το ημιτελές Αριστούργημα του Λαικού Στρώμα.
Μετά ο ΟΧΕΠ θεωρεί πως δεν είναι ενημερωμένο.
ΟΚ μπορεί να μην είναι, αλλά τις οπορτουνιστικοσοσιαλδημοκρατικές "ρίζες" και "ριζούλες" τις έχει καταγράψει με αποκορύφωμα τις διαμάχες στον χώρο των Μαοϊκών εντός-εκτός Ελλάδας.

Μάθετε μπαλίτσα.

Γιατί αποχωρούν από το ΝΑΡ
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3475937

http://www.avgi.gr/article/10970/7122890/o-kostes-karpozelos-dieuthyntes-ton-aski

Έλα που υπάρχει και μία παρατήρηση στο στο F.B. όπως γράφει το παρακάτω κείμενο , εκτός αν είναι συνωνυμία
http://mao.gr/jasonx

17-57

Θανάσης είπε...

"Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που φεύγει από το ΝΑΡ κάνοντας κριτική από τα αριστερά, και τελικά κάποια χρόνια μετά καταλήγει στην πιο ξεφτίλα, φιλοΝΑΤΟική, "αριστερή" κυβέρνηση της Ελληνικής ιστορίας με ψεκασμένους ακροδεξιούς;" Έχετε χάσει επεισόδια.Έχει περάσει σχετικά απαρατήρητο το απίστευτο γλύψιμο αυτού του τύπου στο Χ. Λαζαρίδη, ακόμη και στην Πολιτική Άνοιξη και το Σαμαρά τον καιρό της παντοδυναμίας τους. Μικρό μόνο δείγμα: "Στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης θα πρέπει να έχει περισσότερους λόγους να χαίρεται: η ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας συγκινεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τους πολιτικούς του αντιπάλους – είναι ωραίο να συναντά κανείς παλιούς φίλους και να ανακαλύπτεις πόσα κοινά έχετε ακόμα να μοιραστείτε."
Δεν ξέρω τι κατάφερε τότε αλλά τελικά χώθηκε κι αυτός κάπου. Ολόκληρο το εμετικό πόνημα:
https://www.antapocrisis.gr/articles/item/813-karpozilos

Ανώνυμος είπε...

Η επόμενη στάση όλων αυτών, που φύγαν από το ΚΚΕ και πήγαν στον συριζα μέσω ΝΑΡ , είναι η ΔΗΣΥ δηλ το πασοκ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το εργατικό ,λαϊκο κίνημα. Είναι της καρέκλας κι όπου βρούνε κάθονται. Μικροαστοί, που το μυαλό τους δουλεύει δεξιόστροφα.

Κοινωνική βάση του οπορτουνισμού είναι «ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα από κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, δημοσιογράφους, υπαλλήλους του εργατικού κινήματος, προνομιούχους υπαλλήλους και ορισμένες ομάδες του προλεταριάτου, στρώμα που αναπτύχθηκε σαν ένα σώμα μαζί με την εθνική του αστική τάξη και που ήξερε όσο το δυνατόν καλύτερα να το προσαρμόσει στον εαυτό της και στην αστική τάξη». Λένιν.
( Ριζοσπάστης , 17/1/2010, Ο οπορτουνισμός ως πολιτικό ρεύμα στο έδαφος του καπιταλισμού)

commy

Ανώνυμος είπε...

οχεπ τι εννοεις για τις διαφωνιες των γραψαιων μπορεις να κανεις μια εμβαθυνση αν δε βαριεσαι γτ ειμαι μικρος και δεν τα χω προλαβει. αν βαριεσαι μηπως εχετε εδω οι σ. αναγνωστες καμια καλη πηγη για τη διαπαλη την περιοδο εκεινη;

πασοκος

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Οντως, Θανάση, εγώ έχω χάσει επεισόδεια.
Βέβαια, κάτι είχα διαβάσει τότε στο SOROSmedia, αλλά το είχα κρατήσει σαν ερώτημα, δεδομένης και της αξιοπιστίας του συγκεκριμένου ιστοτόπου. Αμφιβάλλω, όμως, αν έχει καμιά αξία η ανάλυση των "ιδεολογικών" κατασκευών, που θεωρητικοποίησαν αυτές τις "μεταλλάξεις". Νομίζω, πως είναι κάτι πολύ πιό απλό και συνηθισμένο: εξαγορά..
Η Διανόηση έχει μιαν (ακόμη...) ειδική ικανότητα να θεωρητικοποιεί ό,τι πιο χαμερπές και ποταπό έχει να δείξει η ανθρώπινη φύση. Από αυτή την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστικό το κείμενο του τύπου, που μας έβαλες. Εγώ κρατάω τούτο: " Second Thoughts Conference, μιας συνάντησης εκπροσώπων του αμερικανικού 1968... ". Γιατί πολλές φορές έχω τσακωθεί με φίλους και εχθρούς για τον χαρακτήρα του "Μάη '68".

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που έγραψε ο θανάσης
Τίτλος
"Οι δικοί μας Χόροβιτς, Αναζητώντας τα ίχνη του Χρύσανθου Λαζαρίδη "
www.antinews.gr/action.read/Πολιτική/Οι-δικοί-μας-Χόροβιτς-Αναζητώντας-τα-ίχνη-του-Χρύσανθου-Λαζαρίδη/2.14902

17-57

Ανώνυμος είπε...

Μακριά από εμένα να υπερασπιστώ τον διευθυντή των ΑΣΚΙ, αλλά το συγκεκριμένο κείμενο προσωπικά δεν το βρίσκω "εμετικό". Ίσα - ίσα που προσφέρει σημαντικά στοιχεία για τον χαρακτήρα της "Νέας Αριστεράς" και το πόσο εντέλει ενσωματωμένοι ήταν και είναι στο αστικό αλισβερίσι.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην αντιπαράθεση πρέπει να αναδεικνύουμε την ουσία και να μην λέμε πράγματα που μπορούν γυρίσουν μπούμερανγκ...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Τώρα και σε περιοδικό, σελίδα 28
https://issuu.com/levga/docs/levga10

Ανώνυμος είπε...

Γραψαίοι από τον Γιώργο Γράψα που ήταν ο γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ στην κορύφωση της κρίσης της ΚΝΕ το 89'. Το προ διάσπασης ΚΣ της ΚΝΕ διαγράφηκε σε μεγάλο μέρος μαζί με τον γραμματέα του στα τέλη Σεπτέμβρη του 89' φτιάχνοντας λίγους μήνες αργότερα το ναρ και κάνοντας σαφές "ότι διαφωνεί με κάποιες από τις πολιτικές επιλογές του Συνασπισμού" (αυτούσιο από την ομιλία του από το κεντρικό φεστιβάλ της Αθήνας το Σεπτέμβρη του 89' λίγο πριν διαγραφεί) και με αφορμή τις διαφωνίες μεταξύ ΚΚΕ-ΚΝΕ σχετικά με το πολιτικό στίγμα που θα δώσει το φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Τα τότε πρώην στελέχη της ΚΝΕ ήθελαν πολιτική ανεξαρτησία από τον Συνασπισμό στον οποίο συμμετείχε το ΚΚΕ, αλλά και από το ίδιο το Κόμμα. Δεν θα υποκριθώ ότι το ΚΚΕ της περιόδου δεν είχε αδυναμίες στην στρατηγική του που εκφράστηκαν και από την συμμετοχή στην συγκυβέρνηση τον ιούνη του 89'με σκοπό την διερεύνηση ενός βαρβάτου πασόκικου σκανδάλου, η διαφωνία όμως τον γραψαίων δεν αμφισβητούσε την συμμετοχή γενικά σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού (άλλωστε έφυγαν στον τέταρτο μήνα της συγκυβέρνησης), αλλά την τακτική επιλογή της συγκεκριμένης συγκυβέρνησης. Δεν αμφισβητούσε στα αρχικά βήματα την τότε πορεία της σοβιετικής ένωσης επί γκόρμπυ (γνωστό το γράμμα του διαγραμμένου ΚΣ της ΚΝΕ που ψέγει το Κόμμα λέγοντάς του ότι δεν καταλαβαίνει το νέο αέρα της περεστρόικα) και όταν την αμφισβήτησε το πήγε στο άλλο άκρο αμφισβητώντας συνολικά την φύση της ΕΣΣΔ. Και το σημαντικότερο για εμένα αμφισβητούσε συνολικά την δομή του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, έννοια της πρωτοπορίας, την αναγκαιότητα κόμματος της εργατικής τάξης).

Φυσικά αυτού του είδους την διαφωνία δεν την θεωρώ επαναστατική ή τίμια. Υπήρχαν όμως και τίμιοι αγωνιστές που βρέθηκαν μέσα και γύρω από το ναρ έχοντας δικούς τους προβληματισμούς στο μυαλό τους για την πορεία του ΚΚΕ και μερικοί στην πορεία ξαναπροσέγγισαν το Κόμμα. Ακόμα και αυτοί ζορίστηκαν λόγω των όσων ανέφερα στο προηγούμενο σχόλια γιατί έπρεπε να αποτινάξουν πολλα θεωρητικά βαρίδια για να αντέξουν τα καλέσματα της αριστερής κυβέρνησης.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Η παροιμία λέει: «Ο ρωμιός άμα φτωχαίνει τα παλιά τεφτέρια πιάνει». Ε, μιας κι είναι περίοδος διακοπών και μιας κι η κουβέντα το ’φερε να γυρίσουμε μέσω Κωστή Καρπόζηλου στον «πολύ» Χρύσανθο Λαζαρίδη ανέσυρα ―κυρίως για τους και τις νεότερους και νεότερες τον παρακάτω χαρακτηρισμό της «Β΄ Πανελλαδικής» (= «Β΄/Π») από παλιό σχόλιο αποδημήσαντος που είχε γίνει σε αδρανές σήμερα ιστολόγιο. Καλή ανάγνωση!

http://leninreloaded.blogspot.com/2013/06/blog-post_1340.html?showComment=1370170023165#c6934526962899350367

Λοιπόν, η εμφάνιση της «Β΄/Π» δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε μιαν εποχή που το μεν «Εσ.» είχε φάει τα ψωμιά του, το δε ΠΑΣΟΚ δεν ήταν απολύτως έτοιμο να παίξει τον κυβερνητικό ρόλο που επρόκειτο να παίξει στην συνέχεια. Στόχος της «Β΄/Π» ήταν να σμπαριαλάσει ένα μέρος του νεολαιίστικου κινήματος —το φοιτητικό—, το οποίο ήδη είχε αρχίσει τότε να δείχνει την αισθητή κάμψη του, αν μη την παρακμή του, τουλάχιστον σε σχέση μ’ αυτό που ήταν αμέσως μετά την μεταπολίτευση. Τι καινούργιο εισήγαγε η «Β΄/Π» στο πολιτικό προσκήνιο; Έναν ψευτοαριστερής/ψευτοκομμουνιστικής κοπής δήθεν αντισυστημικό «ακτιβισμό», η αιχμή δόρατος του οποίου στρεφόταν κατά κύριο λόγο εναντίον του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που με όλα τους τα τότε προβλήματα είχαν ισχυρότατη παρουσία στα ΑΕΙ, αλλά και στην σπουδάζουσα και μαθητιώσα νεολαία γενικότερα. Τι καινούργιο χρησιμοποίησε για να πετύχει τους στόχους της; Έναν, ιδιοφυή θα έλεγα, συντονισμό άκρατου ελιτισμού και χυδαίου τραμπουκισμού με αντισυστημικό, δήθεν «κομμουνιστικό» επίχρισμα που σε συνδυασμό με τον αναρχίζοντα «ακτιβισμό» της πέτυχε να συσπειρώσει κυρίως σε αντιΚΚΕ βάση ό,τι αντιδραστικότερο υπήρχε στην μικροαστική σπουδάζουσα διανόηση του καιρού εκείνου (λέω «ιδιοφυή», μιας και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη η καθυστέρηση, με την οποία έφτασαν στην Ελλάδα και —όχι αποκλειστικά!— λόγω χούντας, οι επιδράσεις των διεθνών οπορτουνιστικών ρευμάτων του τέλους της δεκαετίας του 1960: απ’ αυτήν την άποψη η πρωτοτυπία της «Β΄/Π» ήταν λίγη και μικρή, αλλά για την Ελλάδα αρκετή). Κατόρθωσε να σμπαριαλάσει ό,τι είχε σκοπό να σμπαριαλάσει; Και ναι και όχι. Σίγουρα επέτεινε δραματικά την ήδη αρχινισμένη πορεία του φοιτητικού κινήματος προς τα κάτω με αποτελέσματα που βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Σίγουρα συνέβαλε όσο της το επέτρεπαν οι δυνάμεις της στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία με την αντιΚΚΕδικη δράση της (είναι αυτό που βαυκαλίζονται πως έκανε οι τωρινοί νοσταλγοί της: «Η “Β΄/Π” έριξε τον “Εθνάρχη”»!!!). Και σίγουρα παρά την γρήγορη αποσύνθεσή της (μπορεί ίσως ακριβώς γι’ αυτό, αλλά ας αφήσουμε το ζήτημα στους ιστορικούς του απώτερου μέλλοντος που ενδεχομένως ν’ αποκτήσουν πρόσβαση σε κάποια εφτασφράγιστα αρχεία των κρατικών μηχανισμών καταστολής…) ενέγραψε κι όχι μόνο σε επίπεδο προσώπων υποθήκες για σημερινά αντικομμουνιστικά μορφώματα που κινούνται πολύ μακράν του πολιτικού της φάσματος. Δεν κατόρθωσε να ασκήσει καμιά σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα. Δεν κατόρθωσε να εξελιχτεί ή μετεξελιχτεί σε πολιτικό φορέα ή κόμμα, αλλά η σημερινή επίδρασή της σε συνιστώσες —άσχετα πώς αυτοπροσδιορίζονται— του ΣΥΡΙΖΑ είναι πασίδηλη. Και το σπουδαιότερο: δεν κατόρθωσε να πλήξει καίρια το ΚΚΕ παρά την σαφή της διαλυτική επιρροή σε μεγάλα τμήματα του στελεχικού δυναμικού της ΚΝΕ όπως φάνηκε την περίοδο 1987–1991. Η «Β΄/Π» αποτέλεσε αναμφίβολα, έστω και ως κομήτης —ή διάττων αστήρ;— στο νεοελληνικό πολιτικό στερέωμα, μια ιδιόμορφη εκδήλωση του αντικομμουνιστικού οπορτουνισμού, έχει τις ταξικές της ρίζες, εκπροσώπησε συγκεκριμένες ταξικές δυνάμεις κι επιλογές (η σχετική της μαζικότητα είναι αξιοσημείωτη, μην τους βγάλουμε κι όλους πράκτορες, επειδή μια σειρά μεγαλόσχημοι από τις γραμμές της μεταλλάχτηκαν σε ό,τι μεταλλάχτηκαν) και η μελέτη της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνιολογικής και φιλοσοφικής/ιδεολογικής της ουσίας θα μπορούσε ν’ αποφέρει χρήσιμα διδάγματα για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.


Άγρυπνος

Θανάσης είπε...

@ΡΓ
Αμφιβάλλω αν διάβασες το δεύτερο μισό του άρθρου που αναφέρεται στον Χ.Λ. (ο οποίος την εποχή αυτή ήταν το alter ego του πρωθυπουργού Σαμαρά και βασικός προπαγανδιστικός πυλώνας της κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων). Το λυπηρό είναι ότι η επιτηδευμένη (και γι αυτό περισσότερο εμετική από τις όποιες προθέσεις) γλώσσα του φιλόδοξου ιστορικού μπορεί και μπερδεύει ακόμη και μη (;) άσχετους. Δεν ξέρω τι σου λένε τα παρακάτω ενδεικτικά αποσπάσματα αλλά ελπίζω να μην εξεταστείς ποτέ πλέον σε κατανόηση (πολιτικού) κειμένου. Όποιος ξέρει τα περί Δικτύου 21, την περίπτωση της ΠΓΔΜ, την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων της ΝΥ, την Πρωϊνή (και ο ΚΚ ξέρει) μπορεί να καταλάβει το γλύψιμο (ενός αριστερού μη ξεχνάμε προς τον ιδρυτή του Δ21):
“ο Λαζαρίδης φρόντισε να αντιστρέψει ευφυώς την ερώτηση καταδεικνύοντας την απόστασή του από το μεταπολιτευτικό «φυσιολογικό»:” “Η απάντηση αυτή δεν μαρτυρά μόνο έναν εύστροφο συνομιλητή ...”

“Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης σήμερα εκπροσωπεί την πιο δυναμική εκδοχή των πολιτικών μεταμορφώσεων της μεταπολιτευτικής αριστεράς, καθώς συνδέεται με τη διαμόρφωση ενός ιδεολογικού χώρου που αποσκοπεί στην περιθωριοποίηση της αριστεράς και στην επικράτηση ενός νεοσυντηρητικού ρεύματος που θα παραμερίσει τα συναισθηματικά τσαλαβουτήματα της μεταπολιτευτικής συναίνεσης.”

“ο Λαζαρίδης εγκαινίασε τη διαδρομή του στο εξωτερικό, ξεκινώντας από το δημοφιλές London School of Economics. Ακολούθησαν σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τη δεκαετία του ’80, όπου παράλληλα ενεπλάκη στην ταραχώδη έκδοση της εφημερίδας Πρωινή, γεγονός που αποτυπώνει την δραστηριοποίησή του στα ελληνοαμερικανικά πράγματα”

“Δεν ήταν ο μόνος από τις τάξεις της ελληνικής αριστεράς – το εγχείρημα της «υπέρβασης» του παλιού πολιτικού συστήματος αλλά και της εμφατικής επιμονής στη μη αναγνώριση του δικαιώματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στον αυτοπροσδιορισμό της είχε συγκινήσει και άλλους”
“στις τάξεις της Πολιτικής Άνοιξης –αυτού του βραχύβιου σχηματισμού με τον δυσανάλογα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής δεκαετίας του ’90–επιβεβαίωνε την ανάδυση ενός νέου πεδίου συνάντησης, που αναιρούσε τις παραδοσιακές διχοτομήσεις του πρόσφατου παρελθόντος“
“Στον μετασχηματισμό αυτό, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης αναδείχθηκε σύντομα σε ξεχωριστή περίπτωση, καθώς πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση το 1997 του Δικτύου 21, ενός σύγχρονου –στα χαρακτηριστικά δράσης– think tank του νέου, και τόσο παλιού συνάμα, «πατριωτικού χώρου».”
«Αντίθετα, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης εμφανίζεται πλέον ως ο στενότερος σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά, ενώ πρόσφατα δημοσιεύματα τον αναγορεύουν σε βασικό συντονιστή του επικοινωνιακού επιτελείου της Νέας Δημοκρατίας.[5] Το τελευταίο δεν κινείται με τους παραδοσιακούς ράθυμους ρυθμούς της ελληνικής δεξιάς, των στοχευμένων πιέσεων σε δημοσιογράφους και της διασποράς non-paper, αλλά αντίθετα επιδεικνύει ιδιαίτερη κινητικότητα, καθορίζοντας τη δημόσια συζήτηση μέσα από «μετωπικές» δομές που δεν δεσμεύονται από την κομματική λειτουργία. Η έκδοση της εφημερίδας Δημοκρατία, η λειτουργία της ιντερνετικής πύλης antinews και η διαδικτυακή «Ομάδα Αλήθειας», η οποία «είναι μια ομάδα πολιτικής ανάλυσης που πρόσκειται στην Νέα Δημοκρατία, χωρίς να την εκφράζει επίσημα» έχουν τροποποιήσει τον επικοινωνιακό χάρτη και ταυτόχρονα διαμορφώνουν τα συγκοινωνούντα δοχεία του σύγχρονου ελληνικού συντηρητισμού.»

Ανώνυμος είπε...

@Θανάσης

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην εκνευρίζομαι από αχρείαστες ειρωνείες και ξερολίστικα στυλάκια. Διαδικτυακά το έφαγα στη μάπα από τον "ατσάλινο" παντογνώστη και άλλους, στην πραγματική ζωή δε σε πάμπολλες περιπτώσεις από πολλούς και διάφορους από όλο το μικροαστικό - αστικό πολιτικό φάσμα από ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως την ακροδεξιά (με ναζιπιθήκια της Χ.Α. οι ελάχιστες επαφές μας δεν ήταν ποτέ του ζυμώματος και του μιλητού). Έχω αποφασίσει λοιπόν ούτε εγώ να ακολουθώ αυτό το στυλ πλέον, εκτός από περιπτώσεις που τους τρώει ο κώλος και το ξεφτιλίζουν σε προσωπικές επιθέσεις και συνειδητό και αδιάκοπο πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα.
Επειδή εσύ δεν ξέρω ακόμα σε ποια κατηγορία είσαι, αντιπαρέρχομαι το δασκαλίστικο υφάκι λες και μιλάς σε κανά παιδάκι που δεν πήγε κόντρα σε όλους τους συμμαθητές και τους δασκάλους του στα ανθρωποφαγικά συλλαλητήρια του '92 και δεν έζησε έφηφος κια ενήλικος όλη τη δεκαετία του '90 από τις ανατροπές μέχρι την Γιουγκοσλαβία και λέω ξανά:
Στο συγκεκριμένο κείμενο προσωπικά δεν διακρίνω "γλύψιμο" ή συμφωνία με τον Λαζαρίδη. Θαυμασμό ίσως ναι, αλλά τον θαυμασμό που μπορείς να δείξεις προς έναν ικανότατο αντίπαλο. Κι εγώ προσωπικά θεωρώ πολύ ικανό και πανέξυπνο αντίπαλο τον Βορίδη, ίσως τον πιο επικίνδυνο από τον υπόλοιπο συρφετό της ΝΔ. Με κάνει ακροδεξιό αυτό ή γλύφτη του Βορίδη; Δεν νομίζω...
Τι διακρίνω πολιτικά; Με γνωστή την πολιτική ατζέντα του Καρπόζηλου και με, πιστεύω αρκετή, γνώση των τεκταινομένων στην "ακαδημαϊκή αριστερά", στην οποία ανήκει ο εν λόγω ήδη από τότε, βλέπω μια προσπάθεια κατανόησης από αυτή τη σκοπιά της πρωτόγνωρης για την Ελλάδα τακτικής της ΝΔ και μια, ας μου επιτραπεί, πετυχημένη σύνδεση με παραδείγματα του εξωτερικού.
Δεν ισχύουν αυτά που γράφει ο Καρπόζηλος;
Στοιχεία που δίνει δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν αναπλαισιωμένα στην αντιπαράθεση μας;
Σε τελική ανάλυση πόσο διαφέρουν από το παράθεμα που μας ξαναθύμισε ο Άγρυπνος; (παρεμπιπτόντως λύπη για την απώλεια...)

Επαναλαμβάνω:
Από τη μία η πορεία ορισμένων μιλάει από μόνη της για κίνητρα, ιδιοτελή και μη. Εδώ χωρά κριτική, χτύπημα κτλ. Από την άλλη:
1. Ας μην τραβάμε από τα μαλλιά τα ατράβηχτα
2. Η καθ' εαυτό πολιτική αντιπαράθεση από τη μεριά μας πρέπει να είναι αποκλειστικά πολιτική.

Αυτά και τέλος!

ΡΓ

ΥΓ. Το να "υποστηρίζω" τον Καρπόζηλο με ξεπερνά!

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Υπαρχουν δυο δρομοι που μπορει να ακολουθησει ενα κομματικο μελος του ΚΚΕ ,ο ενας της ανιδειοτελους και αοκνης προσφορας στο κινηα και την υποθεση του για πολλα χρονια ως τον θανατο του ,ο αλλος της ιδιοτευσης καποια στιγμη και της παραιτησης απο τα κοινα .Στον δευτερο δρομο παραμονευει η αρχουσα ταξη που θα ξεζουμισει τον ατυχο και θα τον δελεασει με αφθονα μπικικινια και εξουσια ,θα τον αναγκασει να πουλησει την ψυχη του στο διαολο θα του πιει και το μεδουλι θα τον στιψει σαν λεμονοκουπα και χρησιμο ηλιθιο ως να ξετευλιστει εντελως σαν οντοτητα .Ολα ειναι θεμα ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που ποτε ενας ανθρωπος δεν εχει δυο. Μια εχει αλλα δεν ξερει ποσο χαλασμενη ή υγιης ειναι ,αυτο αποδεικνυεται στο χρονο !!

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

'' Κάνουμε ευχάριστο φινάλε με λίγη σταλινολογία.
Αυτό το διάστημα κυκλοφόρησε μια βιογραφία της κόρης του σφου με το μουστάκι, Σβετλάνας Αλληλούγεβνα, που είχε φύγει στη Δύση ως αντιφρονούσα, για να επιστρέψει και να ξαναφύγει στη συνέχεια, και έχει γράψει ένα βιβλίο (20 επιστολές σε ένα φίλο) με αρκετές αναφορές στις τρυφερές, προσωπικές στιγμές που είχε με τον πατέρα της (αν τον αγνοείς, σφε αναγνώστη, κοίτα τη φωτό πιο πάνω).''

Η Αλληλουτετοια ηταν ενα τρελοκομειο αν κρινω απο το βιογραφικο της στην Wikipedia.

Εκανε συνολικα 4 γαμους, που κρατησαν απο 1 μεχρι 3 χρονια το πολυ. Ειχε παντρευτει για ενα χρονο με το γιο του Ζντανοφ.

Με τα παιδια της δεν κρατησε επαφες πισω στην ΕΣΣΔ, οι δυτικοι το απεδιδαν στους κακους σοβιετικους, αλλα τα ιδια τα παιδια της ελεγαν οτι ειχε δυσκολο χαρακτηρα.

Εγινε μελος της ρωσικης ορθοδοξιας, μετα της ελληνικης και στα 80s εγινε καθολικη.

Το αποκορυφωμα για μενα ηταν που το '70 παντρευτηκε εναν αμερικανο ονοματι Peters και αλλαξε το ονομα της σε Λανα Πητερς (!).

Ενδιαφερον εχει και το βιογραφικο του γιου του Σταλιν απο τον ιδιο γαμο https://en.wikipedia.org/wiki/Vasily_Stalin

Αυτα για το κουτσομπολιο της ημερας απο μενα

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρωματικά και μόνο χάριν της ακρίβειας που λένε, δεν νομίζω ότι αναφορικά με το συγκεκριμένο άρθρο («λεύγα», τεύχος 10, άνοιξη 2013, σελ. 28–33) του νυν διευθυντή των ΑΣΚΙ «έχουν χαθεί επεισόδια», αφού έχει γίνει σε πολύ παλιότερο νήμα του παρόντος ιστολογίου (2 Ιούνιου 2013) και επισήμανση και κάποια (όχι εντελώς ολοκληρωμένη βέβαια) συζήτηση:

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=8011565287811329017&bpli=1

Αυτά…

Άγρυπνος

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ναι, (ξ)Αγρυπνε, με τον σύνδεσμο, που έβαλες, διαπίστωσα, πως είχε απασχολήσει τον "Μη Απολιθωμένο..." όχι τόσο ο κύριος, όσο η ανεκδιήγητη "Β' Πανελλαδική", άρα πιθανόν να είχα διαβάσει κι εγώ το δικό του, τουλάχιστον, εξαιρετικό σχόλιο, πιθανόν όμως και όχι, γιατί δεν παρακολουθούσα ανελλιπώς το ενδιαφέρον εκείνο ιστολόγιο. Να γιατί εγώ, όντως είχα χάσει επεισόδεια.

Τώρα, το ίδιο το κείμενο, που επανέφερε ο Θανάσης, όπως είχε παρατηρήσει προσφυώς και εκείνος ο οικοδεσπότης τότε, δεν είναι τίποτε άλλο από ιστορίες του "πώς διάφοροι μικροαστοί διανοούμενοι κάνανε καριέρες" εκποιώντας το κάλπικο αριστεριλίκι τους, με έμφαση στο Λαζαρίδη. Η ιστορία έχει, ούτως η άλλως, εμετικό αντικείμενο. Τώρα, η ίδια η παρουσίαση από τον Καρπόζηλο είναι σε στυλάκι "ουδέτερο", τάχατες "αντικειμενικό", που δεν κρύβει και κάποια ...ζήλεια(!), όπως επιβεβαιώνει η μετεξέλιξη και του ιδίου, αλλά και τα λίγα αποσπάσματα, που παρατέθηκαν εδώ. Σε αυτό συντείνουν και οι πάμπολλες αμφισημίες, αοριστολογίες, και υποκειμενισμοί, που βρίθουν σε τέτοια κείμενα τέτοιων τύπων και όπως φαίνεται καθόλου άσκοποι δεν είναι (και είναι ο λόγος, που τα απωθώ). Ξέχωρα από τον σχεδόν θαυμαστικό(!) τόνο των αναφορών στον Λαζαρίδη, (και στον Χόροβιτς κλπ.) άρα και στα πεπραγμένα του. Νομίζω, πως ο Θανάσης έχει ένα δίκηο, ανεξαρτήτως ύφους. Και μου έμεινε απορία, τι εννοεί ο ΡΓ λέγοντας "μπορεί να γυρίσουν μπούμεραγκ".
Ετσι, που πάμε, θα αρχίσουμε να εκθειάζουμε και το ..."πνεύμα" του Ζίζεκ...

Ανώνυμος είπε...

Αχ άγρυπνε. Η κουβέντα που παρέθεσες με τους ναρίτες να λένε δικαιολογίες του στυλ :" Δεν ξέραμε τι ψηφίζαμε στην πρόταση του Ρούση" μου φερε νοσταλγία για την περίοδο πριν το '15, τότε που το να ρίχνεις τον παπά έστρωνε δρόμο στον κυνισμό. Τώρα, μόνο κυνισμός.

Φορθ Σπούτνικ

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα επέμενα τόσο αλλά με έπιασε η ερευνητική διαστροφή μου και είδα την επισήμανση που ανέφερε ο Άγρυπνος και την προηγούμενη από αυτή συζήτηση. Συμφωνώντας (εννοείται...) με Σεχτάρ, Άναυδο, Μη Απολιθωμένο κτλ. δεν κατάλαβα ο τελευταίος να αναφέρεται στο κείμενο του Κ.Κ. (ατυχής σύμπτωση!) με όρους "εμετού", αντίθετα ως μια πηγή άξια αναφοράς.
Δεν συνεχίζω την κουβέντα, απλώς για άλλη μια φορά εφιστώ την προσοχή η αντιπαράθεση να γίνεται πολιτικά και to the point που λένε στο χωριό μου...

РГ

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορω να καταλάβω ποια σχέση έχει ένας Αμερικανός ΝεοΤροτσκιστής της Ν.Υόρκης(με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό) Πανεπιστημιακός (τι άλλο;) σαν τον Χόροβιτς που έγινε ΝεοΣυντηρητικός, με τον Λαζαρίδη.
Αυτό ξεπερνα εμένα ΡΓ.

όσο για τα υπόλοιπα, για μένα δεν αποτελεί καμία έκπληξη άρα ούτε αγανάκτηση. Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις. Τουλάχιστον ο κύριος, από ότι καταλαβαίνω, δεν ήταν ΚΚΕ ούτε έχει καταφερθεί εναντίον του.

Μία απλή ματιά στο βιογραφικό (σχόλιο 9 Αυγούστου 2017 - 12:45 μ.μ. ) και σε κάποια απλά κριτήρια που έγραψαν πέρα από μένα, ο Γκεόργκυ Ζούκωφ και ο commy.
Αν επίσης διαβάσεις προσεκτικά την τελευταία παράγραφο του ποστ, ο Σφυροδρέπανος λέει περισσότερα απο όσα γράφει, χωρίς να θίγει πρόσωπα αλλά πολιτικές.
Ποιος π.χ.βγάζει από το καχύποπτο τρόπο σκέψης μου, που μπορεί να κάνει και λάθος, πως το βιβλίο για την "αριστερά του 20ου αιώνα" θα είναι μία έξυπνη προσπάθεια rewritting της Ιστορίας από "αναθεωρημένη αριστερή ματιά", 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ;

Δείγμα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ 20.03.2017
Η Αριστερά στη δεκαετία του ’80: ενσωμάτωση και αμηχανία
http://www.kathimerini.gr/901274/article/epikairothta/politikh/h-aristera-sth-dekaetia-toy-80-enswmatwsh-kai-amhxania

"..Την ίδια στιγμή, η Αριστερά διεκδικούσε την κατάκτηση της εξουσίας στο μικρο-επίπεδο. Η εναγώνια προσπάθεια για τον έλεγχο συλλόγων και θεσμών, από τους περίφημους εξωραϊστικούς της γειτονιάς και τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία έως τα επαγγελματικά επιμελητήρια και τις πρυτανικές αρχές, αντανακλούσε ένα σχέδιο στο οποίο οι επιμέρους αυτοί κρίκοι θα προοικονομούσαν την είσοδο της Αριστεράς στο πεδίο άσκησης της κεντρικής πολιτικής εξουσίας. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό. Η αριστερή διαχείριση έγινε το συνώνυμο μιας μάχης συμβολισμών.

Οι «κόκκινοι» δήμοι, για παράδειγμα, επιδίδονταν στη μετονομασία οδών ή στην οργάνωση εορτασμών για τον αφοπλισμό, δίχως να μπορούν να προτείνουν ένα διαφορετικό οικιστικό σχέδιο ή μορφές οργάνωσης της καθημερινότητας των πολιτών που θα υπερέβαιναν τα δοκιμασμένα.

Αφυδατωμένη από κάθε στοιχείο πειραματισμού, η ελληνική Αριστερά αποξένωσε τα νέα κοινωνικά κινήματα και περιορίστηκε σε μια διαχείριση που ελάχιστα ίχνη άφησε μέσα στον χρόνο. Μια βόλτα στις πάλαι ποτέ «κόκκινες» γειτονιές της Αθήνας προσφέρει την πιο χειροπιαστή απόδειξη για αυτό.."

"..Η ενσωμάτωση της Αριστεράς στο πολιτικό παιχνίδι έχει αποτιμηθεί ως μια μεγάλη επιτυχία της ελληνικής μεταπολίτευσης. Και προφανώς αυτό ισχύει. Ταυτόχρονα όμως η ενσωμάτωση αυτή είχε ένα σημαντικό τίμημα.

Η Αριστερά αποτίναξε τη φιλοδοξία του να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και περιορίστηκε στο να διεκδικεί μια καλύτερη θέση ανάμεσα στους παραδοσιακούς παίκτες. Οπως συχνά συμβαίνει, ύστερα από λίγο καιρό έμοιαζε να είναι ένας από αυτούς – και μάλιστα όχι αυτός που κερδίζει.."

Η ορολογία "Αριστερά" μπορεί υπήρχε πριν το Β'Παγκόσμιο πόλεμο αλλά προβλήθηκε μετά την ήττα του ΔΣΕ και ήταν κυρίως όρος ΕυρωΚομμουνιστικός και σε κάποιες περιπτώσεις ταυτίστηκε με τον Κεϋνσιανισμό.
Δεν είναι λοιπόν κάτι το "ενιαίο" αυτοί που ψήφισαν το 1980 την ένταξη στην τότε ΕΟΚ και με τα δύο χέρια και "ενσωμάτωσαν τα νέα κοινωνικά κινήματα" με αυτούς που κράτησαν μία συνεπή αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή με διέξοδο τον σοσιαλισμό.

Μέχρι πριν κάποια χρόνια δυσφορούσα όταν όσοι δήλωναν αριστεροί π.χ. Τροτσκιστές, Μαοϊκούς ακόμα και από την ΚΝΕ κλπ ή πήγαν από εκεί που ήταν στο ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και στους Νεοφιλελέδες.
Εδώ και καιρό κατάλαβα πως βάση για άλλους της θεωρίας τους, για άλλους των κριτηρίων που παραθέτουν ο Ζούκωφ και ο Commy ή για λόγους απογοήτευσης από την ανατροπή του Σοσιαλισμού αυτή μάλλον ήταν η αναμενόμενη, φυσιολογική τους πορεία. Άρα πιθανόν δεν ξεγέλασαν κανένα. Ακολούθησαν τη μικροαστική τάξη τους και το Κεϋνσιανίστικο ρεύμα με κάποιες ιστορικές αναφορές στον Κομμουνισμό. Απλά δεν είχα τα κατάλληλα εφόδια, τα "ταξικά γυαλιά" για να το καταλάβω.

17-57

Ανώνυμος είπε...

Παραφράζοντας το «Φίλος μὲν Πλάτων, φιλτέρα δὲ ἀλήθεια» του Αριστοτέλη θα έλεγα καλό το κουτσομπολιό, αλλά καλύτερη η ερευνητική πληροφόρηση. Και τόσο για έρευνα όσο και για πληροφόρηση δεν προσφέρεται επ’ ουδενί λόγω η Wikipedia με τον έμμονο και παθολογικό αντικομμουνισμό της. Ενδεικτικά σημειώνω ότι το αναφερόμενο στο αγγλόγλωσσο λήμμα της για τον γιο του Στάλιν Βασίλη πως ο Στάλιν μετά την αυτοκτονία της δεύτερης γυναίκας του Ναντιέζντας Σεργκέγιεβνα Αλιλούγεβα έπαψε να επισκέπτεται τον Βασίλη και την Σβετλάνα, δεν είναι αλήθεια όπως αποδεικνύει πλούσιο φωτογραφικό υλικό που δείχνει καθαρά ότι ο Στάλιν πάντα περνούσε τις διακοπές του με τα παιδιά του. Εκτός αυτού η αλληλογραφία του Στάλιν δείχνει ότι ασχολούνταν σοβαρά με τις επιδόσεις του Βασίλη στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και πολύ τρυφερή και πατρική ήταν η συμπεριφορά του προς την Σβετλάνα, για την οποία έτρεφε μεγάλη αδυναμία (κι εδώ η αλληλογραφία του μαζί της, όταν ήταν μικρή κι έφηβη, είναι χαρακτηριστική). Για την Σβετλάνα βρήκα ενδιαφέροντα στοιχεία σε παλιότερο (6–8/3/2012) νήμα τούτου του ιστολογίου («πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει» που ’γραφε κι ο Ματθαίος):

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=6639547543333086349&bpli=1

Για να συμπληρώσω τα γραφόμενα σ’ εκείνα τα παλιά σχόλια σημειώνω ότι σύμφωνα με νεότερες μαρτυρίες του θετού γιού του Στάλιν Αρτιόμ Φιόντοροβιτς Σεργκέγιεφ (Артём Фёдорович Сергеев, 1921–2008) στο βιβλίο του «Πώς ζούσε, εργαζόταν και διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά ο Ι. Β. Στάλιν – Μαρτυρίες ενός αυτόπτη» (Μόσχα 2011) [Артём Фёдорович Сергеев, Екатерина Фёдоровна Глушик. Как жил, работал и воспитывал детей И. В. Сталин. Свидетельства очевидца. — Москва: Крымский мост-9Д, НТЦ «Форум», 2011] η αυτοκτονία της δεύτερης γυναίκας του Στάλιν δεν οφείλεται σε περιστατικό ζηλοτυπίας, όπως υποθέτει ο Μόλοτοφ στις αναμνήσεις του, αλλά σε καθαρά παθολογικά αίτια (βλ. το κεφάλαιο «Ο Στάλιν και η Ναντιέζντα Σεργκέγιεβνα» (σελ. 211–218 του παραπάνω βιβλίου) και ιδιαίτερα τα αναφερόμενα σε ό,τι αφορά την αυτοκτονία της στις σελίδες 215, 216 και 217). Στο ίδιο βιβλίο υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων που καταρρίπτουν πολλούς από τους μύθους που περιβάλλουν την οικογενειακή ζωή του Στάλιν κι εξακολουθούν συνεχώς να αναπαράγονται για ευνόητους λόγους (και δυστυχώς να γίνονται συνεχώς άκριτα αποδεκτοί, θα πρόσθετα)…

Τελειώνοντας μια σύσταση στις νεότερες και στους νεότερους που επιθυμούν να καταπιαστούν σοβαρά με την μελέτη της σοβιετικής ιστορίας: Είναι ανάγκη, αδήριτη θα τόνιζα, ανάλογα με τις δυνατότητές τους να μάθουν την ρωσική γλώσσα· εύκολη γλώσσα δεν είναι, αλλά αξίζει στην συγκεκριμένη περίπτωση τον κόπο, γιατί τα οφέλη θα είναι πολλαπλά, δεν πρόκειται να το μετανιώσουν!

Άγρυπνος

Θανάσης είπε...

@Σεχτάρ
Τι είχε ρε Σεχτάρ το ύφος μου; Με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό (να μη με παρεξηγούν δηλαδή) παρά να συζητάω τα αυτονόητα για κάποιον καραγκιόζη που τον αποκαλούν και "ακαδημαϊκό αριστερό" τρομάρα του. Με την ευκαιρία ο Χ.Λ. δεν είναι κατάλληλο και αντιπροσωπευτικό δείγμα για να συζητήσει κανείς τα της Β'Παν. Από το 81 έλεγε αυτά τα εθνικοπατριωτικά που έλεγε και μετά ως Πολ. Άνοιξη, Δ21 και βουλευτής της ΝΔ και ως γνωστόν είναι δύσκολο να θολώσεις τα νερά ως αριστερός με τέτοιο περιεχόμενο. Εμένα αυτό που με απασχολεί δεν είναι η Β' Παν που "έριξε τον εθνάρχη" και η ίδια εξαφανίσθηκε αμέσως, αλλά αυτοί οι τύποι που σε όλες τις καταστάσεις προσαρμόζονται, επιβιώνουν, ανέρχονται, και με το παράδειγμα τους κάνουν πολύ δύσκολο να πείσεις νέο κόσμο να πορευθεί κοινωνικά και ακαδημαϊκά κρατώντας κάποιες αρχές.

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα τώρα να δεις κάποια πράγματα. Συμφωνούμε όλοι - όσο κι αν σε κάποιες περιπτώσεις θα προτιμούσα να ήταν αντίπαλος αυτός του οποίου η μέθοδος "συζήτησης" είναι να βγάλει παιδάκι και αδαή (ίσα ρε φωτεινέ παντογνώστη, ισάξιε του "ατσάλινου"!) τον συνομιλητή του - για το ζήτημα που καλώς ή κακώς αναδεικνύεται στην παρούσα ανάρτηση:
1. Για τον ρόλο της Β' Π. και συνολικά της "Νέας Αριστεράς"
2. Για την πορεία του Κ.Κ. συγκεκριμένα. Θα επανέλθω σε αυτό

Και παρ' όλη την συμφωνία βρίσκομαι να πρέπει να εξηγήσω τα αυτονόητα εξαιτίας ενός μαινόμενου ταύρου που δεν μπορεί καν να καταλάβει την ειρωνεία σε εκφράσεις όπως "ακαδημαϊκή αριστερά" (Θανασάκη δεν είναι θετικός ο όρος, ούτε με εκφράζει, ούτε καν τον "ζηλεύω" ή τον θαυμάζω. Είναι ένας υπαρκτός όρος που χρησιμοποιείται από τους οπορτουνιστές χωρίς εισαγωγικά για να περιγράψει το διόλου αμελητέο κομμάτι τους στα πανεπιστήμια. Τα εισαγωγικά είναι ειρωνικά. Γκέγκε; - για να μιλήσω στην γλώσσα που καταλαβαίνεις...)
Λέω ξανά όσο πιο καθαρά γίνεται. Το συγκεκριμένο κείμενο κατά τη γνώμη μου δεν είναι "εμετικό", ούτε είναι το πιο χαρακτηριστικό των πολιτικών γυροβολιών του Κ.Κ. Εδώ κολλάει και το "γυρίζουν μπούμερανγκ" που ρωτάει ο Σεχτάρ. Όταν υποστηρίζεις κάτι χρησιμοποιείς τα δεδομένα που καλύπτουν τη θέση σου 80-100%. Αν βάζεις κάτι που πρέπει να το εξηγήσεις και πρέπει να το τραβήξεις από τα μαλλιά - όπως ξαναλέω για πολλοστή φορά αυτό το κείμενο - ο άλλος θα σου πει "τι μαλακίες μου λες τώρα"...
Δεδομένης της πολιτικής τοποθέτησης αυτού αλλά και ευρύτερων συζητήσεων ανάμεσα στους οπορτουνιστές των πανεπιστημίων (όσο πιο λιανά γίνεται μην πάθει τίποτα ο Θανάσης) δίνει ένα καλό αλλά επιφανειακό περίγραμμα της πορείας αρκετών της εκ γενετής γερασμένης "Νέας Αριστεράς". Και ναι, υπάρχουν σχέσεις ανάμεσα στο έξω "'68" και το εδώ "'78", άρα η αναλογία που χρησιμοποιεί ο Κ.Κ. δεν είναι κατά τη γνώμη μου λάθος.
Θέλετε να συζητήσουμε γιατί ο Κ.Κ. και κάθε άλλος τέτοιος δεν είναι ικανός να ξεφύγει από μια απλή περιγραφή του φαινομένου; Για πολλούς λόγους. Αρκετούς ανέφερε ο Σεχτάρ και συμφωνώ (η υλική βάση του Κ.Κ. και μια ζήλεια κτλ.), επίσης ότι όλος αυτός ο συρφετός είναι ένα στην αντικουκουεδίλα του και δεν πρόκειται να "θίξει" ο οποιοσδήποτε την ουσία. Σε τελική ανάλυση επειδή ο Κ.Κ. δεν είναι μαρξιστής.
Τέλος, θα επισημάνω ένα πράγμα και ότι θέλει ας γίνει από αντιδράσεις. Το ότι ο Κ.Κ. ακολουθεί αυτή την πορεία δεν σημαίνει ότι οτιδήποτε γράφει είναι σκάρτο, και αυτό ισχύει για όλους τους αντίστοιχους. Π.χ. η "Ταξισυνειδησία" είναι μια χαρά ντοκιμαντέρ. Στοιχεία, πλευρές των ερευνών άλλων επεξεργασμένα από το δικό μας μάτι μπορούμε να χρησιμοποιούμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους εκθειάζουμε ή συμφωνούμε μαζί τους.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Όσο για το άρθρο του στην Καθημερινή, πως το αποτιμάμε; Συνδυασμός κλασσικού ΝΑΡιτικου αντικουκουεδισμού - για τα παλιά ακροατήρια - με "Νέα Κινήματα" και εσωτερικίλα. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της πορείας του Κ.Κ. και καλά κάνει ο 17-57 να το αναρτά.

ΡΓ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Αγρυπνος

Δεν σχολιασα καθόλου το Στάλιν. Το σχόλιο μου αφορούσε 100% την κόρη του.

Τα παιδία του δεν με απασχολούν καθόλου γιατί δεν έχουν καμια ιστορική σημασία, οπώς ουτε και το κατα ποσο κάλος γονιός ηταν ο Στάλιν έχει σημασία.

Ενα ανάλαφρο σχόλιο ηταν, μην τα υπεραναλυουμε όλα.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Θανάση, 11 Αυγούστου 2017 - 3:41 μ.μ., ....εγώ δεν είπα τίποτε θετικό η αρνητικό για το ύφος σου! Τώρα, για να κάνω και τον ...ειρηνοποιό(!), υποθέτω πως ήταν δυο-τρεις λέξεις ελαφρά δηκτικές, που εγώ μάλλον θα αποδεχόμουν η θα αγνοούσα, κάποιος άλλος όμως πιθανόν όχι. Βέβαια και η αντίδραση του ...αντιδίκου(!! - για να το ευθυμήσουμε και λίγο) ήταν μάλλον ασύμμετρη κατ' εμένα, αλλά αυτά είναι υποκειμενικά. Θα προσέθετα απλά ότι, αν βλέπουμε ότι εκτραχύνεται μια συζήτηση αχρείαστα, μπορούμε να ακολουθούμε την συμβουλή του Ναζωραίου: "ει τις σε ραπίσει επί την δεξιάν, στρέψον αυτώ και την αριστεράν", η την επιθετικότερη παρόμοια του Θεμιστοκλή: "πάταξον μεν, άκουσον δε".
Είναι αδύνατο να οριοθετήσει κανείς με "διαβήτη" το απαραβίαστο της προσωπικότητάς του χωρίς να πλακωθεί με όλη την κοινωνία! Δεν υπάρχει κοινωνία θωρακισμένων "αθιγγάνων". Ούτε μπορεί κανείς να προδιαγράψει τον τρόπο κατανόησης του συνομιλητή του. Ας φύγει και λίγο στην εξέδρα η μπάλλα, δε χάθηκε ο κόσμος.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ περισσότερο παρατηρήσεις για το νέο επικοινωνιακό μοντέλο της νδ βλέπω στο άρθρο Καρπόζηλου για τον Λαζαρίδη κι όχι κάποιον θαυμασμό, μιας κι αυτό είναι που τον ενδιαφέρει (πέραν της ιστορικής του πορείας που μοιάζει με αυτήν διάφορων neocons στην αμερική). Βέβαια αυτό που μπορεί να πει κάποιος (για να δούμε και το ουσιαστικό αυτού του θέματος) είναι ότι δεν έχει κάνει και τίποτα σπουδαίο, απλώς το επικοινωνιακό κομμάτι της νδ κράτησε κάτι από τα παλιά μέσα (την εφημερίδα "δημοκρατία"), ενώ απλώς εισήλθε και στα νέα (πόρταλ + έμμισθοι σε διάφορα κοινωνικά μέσα). Ωστόσο η βρώμα δεν φεύγει με τίποτα, "δημοκρατία" και "antinews" είναι γνωστοί βόθροι που επιδεικνύουν όσο μπορούν τον βασιλοχουντισμό τους, ενώ ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους ταλαίπωρους (άριστους κι επιστήμονες βεβαίως βεβαίως) σε τουίτερ κτλ (αυτούς με τα διάφορα σοβιετικά ψευδώνυμα -- πολλές φορές ανορθόγραφα) που ειδικά τον τελευταίο καιρό και με αφορμή παρελάσεις, δηλώσεις βούτση και λοιπά σημαντικά, με το ζόρι κρατιούνται να μην ανεβάσουν φωτό που χαιρετούν "αρχαιοελληνικά" (όπως ακριβώς τα ξαδερφάκια τους της χα), να μην αναφερθώ στα πανηγύρια μερικών που έχουμε νεκρούς εργάτες σε χώρους δουλειάς.

Ijon Tichy

Ανώνυμος είπε...

Τέλος πάντων, η συζήτηση εκτράπηκε κάπως χωρίς ουσιαστικό, νομίζω, λόγο… Όμως, μια παρατήρηση ―βραχεία, στο κατευναστικό πνεύμα του τελευταίου σχολίου του Ηλία και με αφορμή τις ορθές κατά την ταπεινή μου γνώμη επισημάνσεις του Ijon Tichy αναφορικά με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη― έχω να κάνω: Μήπως υπερεκτιμάμε και στην περίπτωση του Κωστή Καρπόζηλου τον ιστορικό και την αξία του; Λέω μήπως, γιατί διαβάζοντας τελευταία το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη «Προαγγελία θυελλωδών ανέμων...» (είναι κάπως παλιό, του 2009, δεν ξέρω αν το ’χει διαβάσει κανείς ή καμιά) και χωρίς να συμφωνώ σ’ όλα τα σημεία μαζί του, είδα ότι ιστορικοί της κοπής του Κ. Καρπόζηλου δεν πιάνουν δεκάρα μπροστά του. Και συγνώμη παρεμπιπτόντως για την σύγκριση που έκανα για το λόγου χάριν και μόνο…

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

ΡΓ, το προ 6μηνου δημοσίευμα στην Καθημερινή δεν το αποκλείω ως "πρόγευση" για αυτό που θα ακολουθήσει και το καχύποπτο μυαλό μου πηγαίνει στο rewritting της "Ιστορίας της Αριστεράς του 20ου αιώνα" από νεοαριστερή αναθεωρητική μεριά.

Όσο για την εικόνα από την Μεγάλη Πολιτιστική στο πλήρες κείμενο στη Λεύγα
http://www.levga.gr/2013/03/blog-post_29.html

καλό θα ήταν να το διαβάσεις άσχετα αν μπορεί να συμφωνείς ή όχι,
το σχόλιο
[ Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής - 2 Ιουνίου 2013 - 11:59 π.μ.]
στο λινκ που έδωσε ο Άγρυπνος.
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=8011565287811329017&bpli=1

17-57

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω κανείς να υπερεκτιμάει τον Καρπόζηλο ως ιστορικό Άγρυπνε, τουλάχιστον αν υπάρχει μια στοιχειώδης έστω γνώση του έργου του. Κρατάμε την "Ταξισυνειδησία" (μια όντως πάρα πολύ αξιέπαινη προσπάθεια) αλλά από κει και πέρα τις γενικότερες απόψεις του σε άλλα ιστορικά θέματα (μιας και το θέμα της "Ταξισυνειδησίας" είναι αρκετά ιδιαίτερο και δεν προσφέρεται απαραίτητα για γενικότερα συμπεράσματα για τις προθέσεις του ιστορικού) τις έχει εκφράσει ξεκάθαρα και είναι γνωστό το πού βρίσκεται. Θυμίζω την παρακάτω συζήτηση για τα δεκεμβριανά:

https://left.gr/news/ta-dekemvriana-stin-proti-kai-ti-deyteri-zoi-toys

που είχε σχολιαστεί εκτενώς και στο παρακάτω:

http://leninreloaded.blogspot.com/2014/12/blog-post_44.html

Ijon Tichy

Ανώνυμος είπε...

Ούτε κι εγώ το νομίζω, Ijon Tichy, ρητορική ερώτηση έκανα, έτσι για κατευνασμό της κουβέντας που ’χε αχρείαστα, όπως έγραφε κι ο Ηλίας, οξυνθεί. Ο Κωστής Καρπόζηλος είναι κατά τα άλλα ταξικά και πολιτικά σαφέστατος και ―πώς να το πω;― διαχρονικά (παλιός γαρ στο κουρμπέτι) συνεπέστατος προς τον οπορτουνισμό του. Σ’ ευχαριστώ για τις παραπομπές με τους δυο συνδέσμους στις παλιές συζητήσεις που ’χα ξεχάσει. Επαναλαμβάνω την παράκληση για γνώμες ενδεχόμενων αναγνωστών κι αναγνωστριών του «Προαγγελία θυελλωδών ανέμων...» του Γιώργου Μαργαρίτη.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά ευχαριστώ πολύ για την παράθεση παλιών κειμένων του Καρπόζηλου, τα οποία δεν γνώριζα. Ειδικά οι απαντήσεις του για τον Δεκέμβρη είναι αποκαλυπτικές, και σε αυτή την περίπτωση πραγματικά εμετικές, χωρίς εισαγωγικά, χωρίς τίποτα. Καταφέρνει να είναι χειρότερος και από τον Κουσουρή, απλά. Και συνεντευξιαστής ο Λιάκος. Όλοι οι κονδυλοφόροι στην πίστα!
Ευχαριστώ γιατί στη δική μου εικόνα συμπληρώθηκε το παζλ, η χρονογραμμή εξέλιξης του Κ.Κ. από έναν ικανό οπορτουνιστή σε ένα συνειδητό πλέον υποστηρικτή της "αριστερής" αστικής πολιτικής. Εδώ δεν κολλάει καν το "που είσαι νιότη που 'δείχνες"...
@17-57. Αμ δεν είσαι καχύποπτος. Μάλλον κατά κει θα πάει το πράγμα στο βιβλίο του.
@Άγρυπνος. Δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει αλλά κι εγώ έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Αποτελεί πάντως και η δική σου προτροπή κίνητρο για μελέτη του βιβλίου

ΡΓ

Αναυδος είπε...

Αν και πάνε χρόνια που έχω διαβάσει το βιβλίο είναι αξιόλογο
Προσπαθεί ανάμεσα στα αλλά να εξηγήσει και το υψηλό φρόνημα στο Αλβανικό όσο και τις γενεσιουργές αιτίες του ΕΑΜ αναλύοντας την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα και την κίνηση προσαρμογή των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ το βρήκα, Άναυδε, αξιόλογο (πολύ αξιόλογο, θα πρόσθετα) παρά τις κάποιες επιμέρους αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις που έχω (αφορούν την εξέταση και τον χαρακτηρισμό του καθεστώτος της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας· στο βιβλίο καλύπτεται η περίοδος από την 28η Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις πρώτες επιχειρήσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας το 1943). Εξαιρετική είναι η εξέταση του ιταλο- και γερμανοελληνικού πολέμου το 1940–41 που αναδεικνύει —συχνά με λεπτομερειακή ακρίβεια— τις αυστηρά ταξικές συντεταγμένες του πολέμου μέσα από μιαν άριστη γνώση της στρατιωτικής ιστορίας. Ιδιαίτερη εντύπωση μού έκανε η κοινωνικοοικονομική ανάλυση του «μαυραγοριτισμού» που οριοθετεί και προσδιορίζει το φαινόμενο στην βάση των οικονομικών διαδικασιών και δεδομένων της εποχής, αποφεύγοντας τη δαιμονοποίηση ή αγιοποίησή του κι εστιάζοντας στην ταξική του ανάλυση (το ίδιο γίνεται και με την ανάλυση της λιμοκτονίας στην Αθήνα τον φοβερό χειμώνα του 1941–42). Εξίσου έξοχη είναι η ταξική ανάλυση των οικονομικών-πολιτικών θεμελίων λειτουργίας του κράτους των πρώτων δύο ελληνικών κατοχικών κυβερνήσεων, ανάλυση που παρουσιάζει ανάγλυφα για μας που δεν ζήσαμε εκείνη την εποχή, την δυναμική της ταξικής πάλης στην αρχική περίοδο της κατοχής (κι εδώ αναλύονται οι διαφορές μεταξύ πόλεων κι επαρχίας με βάση οικονομικά και πολιτικά κριτήρια, διαφορές που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην γέννηση του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης). Επίσης δεν λείπει η αναφορά στις εθνικές μειονότητες και την ανάλογη «εμπλοκή» τους, έστω και με «εθνοτικό» επίχρισμα, στις ταξικές συγκρούσεις της περιόδου. Το βάρος που δίνεται στην εξήγηση της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ταξικής πάλης προβάλλει αποφασιστικές πτυχές της ιστορίας που επί δεκαετίες έχουν επιμελώς αποσιωπηθεί ή παραμεριστεί από την ιστορική έρευνα. Η επιμονή του συγγραφέα να ανατέμνει τα συμβάντα από διαλεκτικοϋλιστικής και ιστορικοϋλιστικής στρατιωτικοπολιτικής και οικονομικοπολιτικής σκοπιάς αποδίδει πολύτιμους καρπούς για να θεωρηθούν τα γεγονότα στην προοπτική τους μακριά από συνήθεις αυταπάτες του παρελθόντος (π. χ. ―αναφέρω ενδεικτικά— λαϊκομετωπικής ή τροτσκιστικής στρατηγικής ερμηνείας) που ταλάνισαν σκόπιμα ή μη για μισόν και βάλε αιώνα την ιστορική έρευνα της περιόδου αυτής. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία που «διανθίζεται», θα έλεγα, προσεκτικά με στοιχεία της δυστυχώς παρεξηγημένης διαλεκτικοϋλιστικής ανθρωπολογίας (κι εδώ όπως και στην «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου 1946–1949» αυτό γίνεται με βραχείες αλλά μεστές παρεκβάσεις μέσα στο κυρίως κείμενο ή στις υποσημειώσεις) είναι αυτό που διαφοροποιεί και διακρίνει το έργο από ανάλογες αναλύσεις οπορτουνιστικής ή αστικής ιδεολογικής απόκλισης. Μεγάλη σημασία νομίζω επίσης πως έχει το τμήμα του έργου που εξηγεί τις προϋποθέσεις και συνιστώσες της θυελλώδους ανάπτυξης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης, επειδή καταδεικνύει και αποδεικνύει ότι το κίνημα αυτό ούτε τυχαίο ήταν ούτε απρόσμενο. Πιστεύω ότι στα πλαίσια αυτά το βιβλίο αποτελεί στέρεο θεμέλιο για παραπέρα μελέτες και θα ήταν ευχής έργο αν ο συγγραφέας το συνέχιζε για να περιλάβει στην ιστορική του έρευνα την ύστερη περίοδο της κατοχής, την Απελευθέρωση, τον Δεκέμβρη του 1944 και την Συμφωνία της Βάρκιζας πόσω μάλλον που ο ίδιος έχει δημοσιεύσει σημαντικές ξεχωριστές μελέτες σχετικά.

Άγρυπνος

Unknown είπε...

Μια παρατήρηση: Το "Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης" του Βίκτορ Σερζ κυκλοφόρησε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο στις 18 Γενάρη 2017 (και ήδη εξαντλήθηκε και κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση). Η έκδοση του Redmarks έγινε τον Ιούλη του 2017 (7 μήνες αργότερα). Άρα δεν "κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα").

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεκτή η παρατήρηση. Ισχύει όμως το "σχεδόν ταυτόχρονα". Είχατε την ίδια ιδέα εν όψει του 17', αλλά την υλοποιήσατε πρώτοι, δε φαντάζομαι να σας την έκλεψαν. Σε κάθε περίπτωση, είναι λογικό και δεν το αναφέρω ως μπηχτή.