Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

Ο Στάλιν στην Κολιμά, ο αντισοβιετισμός στο κόκκινο

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, όπως λέει η Πωλίνα. Ή αλλιώς με πάλη ταξική, που την καθορίζουν κάποιες νομοτέλειες. Αυτές δεν πρέπει να νοούνται ως σιδερένια, αμετακίνητα διατάγματα, αλλά ως γενικοί νόμοι και αντιθέσεις που διαμορφώνουν ένα πολύπλοκο φάσμα δυνατοτήτων για τα δρώντα ιστορικά υποκείμενα. Ό,τι συμβαίνει, έχει ερμηνεία, αιτίες και με αυτήν την έννοια είναι νομοτελειακό. Δεν είναι όμως κι αναπόφευκτο, καθώς η ιστορία μας αφήνει πάντα διαφορετικές δυνατότητες εξέλιξης, πχ σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ο σοσιαλισμός υπάρχει ως προοπτική κι εναλακτική, δε θα έρθει αναπόδραστα από μόνος του όμως, νέτος-σκέτος, αν δε φροντίσουμε εμείς για αυτό.

Η ιστορία δε γράφεται με "αν" -εκτός κι αν πρόκειται για το "αν" της ανυπακοής. Τα μυθιστορήματα εναλλακτικής ιστορίας όμως έρχονται να πατήσουν ως είδος στα "κενά" της, σε αυτές τις δυνατότητες διαφορετικής εξέλιξης και στις πιο ιντριγκαδόρικες κι αντιδιαλεκτικές υποθέσεις: "τι θα γινόταν αν..."



Το βιβλίο του Μπελαντή έχει εξ ορισμού ενδιαφέρον, γιατί καταπιάνεται με μια πολύ μεστή περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και με την εσωκομματική διαπάλη μετά το θάνατο του Λένιν. Στην οποία δεν επικρατεί τελικά ο Στάλιν, ούτε κάποιος άμεσος αντίπαλός του, αλλά ο Ράντεκ και οι τροτσκιστές, για το ιστορικό σύμπαν του βιβλίου. Το οποίο αντιστρέφει σαν καθρέφτης τις αντίπαλες πλευρές και τους ρόλους τους, για να δείξει πιθανότατα πως κάποιες επιλογές-γεγονότα ήταν αντικειμενικά, πέρα από τα διάφορα πρόσωπα και τα ιδιαίτερα γνωρίσματά τους, ως προσωπικότητες.

Αυτό όμως για το συγγραφέα δε σημαίνει πως η πάλη κι η εξουσία των μπολσεβίκων θα έπαιρναν αναπόφευκτα -για να αποφύγουμε το νομοτελειακά- συγκεκριμένες μορφές και χαρακτηριστικά -εν ολίγοις αυτά που συμπυκνώνει ως όρος η "δικτατορία του προλεταριάτου". Σημαίνει απλώς πως θα είχαμε "μία από τα ίδια", που ο συγγραφέας μας τα παρουσιάζει ως ένα καταπιεστικό, εκμεταλλευτικό καθεστώς, με εκτεταμένη χρήση καταστολής.

Ο Μπελαντής χρησιμοποιεί ένα τσουβάλι, αλλά κι ένα ιδιότυπο "διαλεκτικό" σχήμα διαφοράς-ταυτότητας για την ηγεσία των μπολσεβίκων και τους κλασικούς του μαρξισμού, που δε φτάνουν τη σκαιότητα του (σατανικά κακού, ακόμα κι όταν δεν έχει την εξουσία) Στάλιν, συνδέονται οργανικά όμως με βασικά στοιχεία του "σταλινισμού" και τους λόγους που επικράτησε. Ο Τρότσκι είναι σαφώς πιο διαλλακτικός, ευθύνεται όμως για την αντίληψη της στρατιωτικοποίησης της εργασίας και των συνδικάτων. Ο Λένιν έχει μια αντιγραφειοκρατική αναλαμπή στο "Κράτος κι Επανάσταση", αλλά δεν έμεινε συνεπής σε όσα έγραφε για τη συμμετοχή των μαζών στη διακυβέρνηση. Ούτε καν ο Μαρξ δεν ξεφεύγει από το στόχαστρο της κριτικής για κάποιες εκτιμήσεις του.

Αν αυτό για κάποιους δείχνει ένα ανεξάρτητο κριτικό πνεύμα που αναστοχάζεται και αμφιβάλλει για τα πάντα, ακόμα και για το μαρξισμό, από την άλλη μπορεί να μας βάλει σε σκέψεις για τη σχέση του συγγραφέα με αυτόν (τη μαρξιστική ιδεολογία) και σε ποιο βαθμό τον ασπάζεται ως μέθοδο και θεωρία.

Γιατί κρίνουμε όμως με πολιτικούς όρους ένα μυθιστόρημα;
Γιατί το καθιστά αναπόφευκτο το θέμα του, ακόμα κι αν δεν πολιτικολογούσε εκτενώς ο συγγραφέας του, σε πολλά σημεία και χωρίς λογοτεχνικά προσχήματα. Η σοβιετική πείρα μπορεί να προκαλεί ενδιαφέρον σε διάφορες πτυχές, διαστάσεις της και ζητήματα, που δε στερούνται βέβαια πολιτικής χροιάς, πόσο μάλλον όταν αφορούν την πολιτική ιστορία της ΕΣΣΔ. Η δημιουργική μυθιστορηματική ανάπλαση της ιστορίας είναι θεμιτή, υπόκειται αυτονόητα όμως σε πολιτική κριτική. Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας έχει κάθε δικαίωμα να φτιάξει το δικό του ιστορικό σύμπαν με τα υλικά που νομίζει, ενώ εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τι έφτιαξε, αν ακολουθεί κάποιους κανόνες στην "πολιτική κουζίνα" του ή ψάχνει απλώς να δικαιώσει και να ικανοποιήσει τις εμμονές του.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει για ένα συγγραφέα -καθαρά λογοτεχνικά μιλώντας- είναι να παρουσιάσει τους ήρωές του ως φωτοτυπίες του εαυτό του, για να επαναλαμβάνουν όλοι μαζί τις απόψεις του. Και ο Μπελαντής δε φαίνεται να θέλει καν να αποφύγει αυτόν το σκόπελο. Στο δικό του ιστορικό σύμπαν, οι μπολσεβίκοι ηγέτες αυτομαστιγώνονται στους εσωτερικούς τους μονόλογους με τα λόγια του και τις δικές του απόψεις, αναγνωρίζουν τα λάθη τους, πως έχουν ξεστρατίσει από τα επαναστατικά ιδανικά τους, άλλο αν η αυτοκριτική τους δε μεταφράζεται σε έμπρακτη μεταμέλεια. Από τη στιγμή λοιπόν που έχουν λίγο πολύ απεκδυθεί τις δικές τους ιδέες, η μεταξύ τους αντιπαράθεση δεν έχει κανένα περιεχόμενο, καμία πολιτική βάση κι είναι απλώς ένας άθλιος αγώνας για την εξουσία, ανάμεσα σε εξίσου άθλια ανθρωπάρια, που είναι έτοιμα να μεταχειριστούν κάθε μέσο για να επικρατήσουν, ακόμα και την ατομική βόμβα! Ο Μπελαντής δε μας παρουσιάζει τους χαρακτήρες ενός μυθιστορήματος, αλλά μια δράκα παλιοχαρακτήρες, αδίστακτους και κυνικούς, που παλεύουν για την εξουσία -το μόνο τους ιδανικό- σα βυζαντινοί δελφίνοι, για να επικρατήσει στο τέλος ο δολιότερος, ο πιο αδίστακτος, αλλά βασικά να αλληλοεξοντωθούν.

Οι πιο στενοί συνεργάτες του Στάλιν (Μολότοφ και Μπέρια) παίζουν μεταξύ τους ρώσικη ρουλέτα με ένα περίστροφο για τη θέση του Γκεν Σεκ (Γενικού Γραμματέα), μετά από απόφαση του Πολιτικού Γραφείου! Ενώ ο Στάλιν (που αναφέρεται ως Γιόζεφ, για να κολλάει με το Γεζόφ) χρησιμοποιεί τηλεπάθεια για να επικοινωνήσει με το Γιούρι Γκέλερ και τον Αϊνστάιν και να τον πείσει να του παραδώσει το μυστικό της ατομικής βόμβας, για να την χρησιμοποιήσει εναντίον των εσωκομματικών του αντιπάλων! Το πρόβλημα δεν είναι τα φανταστικά στοιχεία του ιστορικού σύμπαντος του βιβλίου, αλλά τι ακριβώς προσπαθούν να αποδείξουν.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε μια παρουίαση του βιβλίου (στην οποία ακούσαμε εγκώμια σχεδόν για κάθε άλλη πολιτική δύναμη της επαναστατικής εποχής, από τους μενσεβίκους και τους εσέρος έως τους αναρχικούς, εκτός από τους μπολσεβίκους, βεβαίως-βεβαίως), ο συγγραφέας περιέγραψε πως τον απασχόλησε το ερώτημα αν μπορούμε να δούμε το Στάλιν ως άνθρωπο και σημείωνε ως θετικό επίτευγμα πως προσπάθησε να δει και να παρουσιάσει και την ανθρώπινη πλευρά του! Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι που δε μας έδιεξε κάποιο τέρας με δύο κεφάλια, τρία χέρια κοκ.

Πώς απέκτησαν όμως οι Σοβιετικοί την ατομική βόμβα; Από Γερμανούς επιστήμονες που βρίσκονταν σε επαφή με τον Τρότσκι. Εξάλλου οι Σοβιετικοί δε φτάνουν σε κανένα επιστημονικό επίτευγμα μόνοι τους, αλλά τα δανείζονται όλα από τη Γερμανία, στην οποία έχουν επικρατήσει οι σοσιαλδημοκράτες, θέτοντας εκτός νόμου τους ναζί και τους κομμουνιστές, που έχουν όμως αρκετά περιθώρια ημινόμιμης δράσης, ενώ όλοι οι κομμουνιστές της Αντιπολίτευσης βρίσκουν σε αυτήν ασφαλές καταφύγιο.

Το συμπέρασμα είναι πως η αστική δημοκρατία είναι μάλλον προτιμότερη ως πλαίσιο πολιτικής δράσης για τους επαναστάτες, ενώ ήταν μάλλον ακίνδυνη αν όχι και... αλληλέγγυα προς τη σοβιετική εξουσία. Η τελευταία οξύνει τα μέσα και τις μεθόδους πάλης κατά των αντιπάλων της, επειδή είναι βίαια και κακή από τη φύση της, στην "εκφυλισμένη" της εκδοχή, και όχι επειδή απειλείται από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση -αυτή δεν υφίσταται- από κάποιον πόλεμο, από κάποιον εχθρό με άμεσες επεκτατικές βλέψεις ή με την ατομική βόμβα αργότερα -αυτήν την χρησιμοποίησαν εξάλλου οι ίδιοι εναντίον του εαυτού τους, στο πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου για την εξουσία.

Αυτή είναι μια μόνιμη επωδός-σταθερά πολλών αστικών αναλύσεων που παρουσιάζουν το Στάλιν σατανικό και σκαιό, πιθανότατα λόγω χαρακτήρα, και τους μπολσεβίκους πιθανότατα εκ φύσεως αιμοσταγείς, και όχι επειδή υφίσταται λυσσαλέα ταξική πάλη ή επειδή υπάρχει η μόνιμη απειλή -που δεν έμεινε στη θεωρία, αλλά πέρασε σύντομα και στην πράξη- της ιμπεριαλιστικής απειλής (η οποία αναφέρεται και στο ιστορικό σύμπαν του βιβλίου ως υπαρκτός αλλά όχι ικανός παράγοντας, που ερμηνεύει αλλά δε δικαιολογεί κάποιες επιλογές). Άλλωστε και το βιβλίο φαίνεται σε πολλά σημεία να απευθύνεται σε αντίστοιχο, αστικό κοινό, παρά στον κόσμο του κινήματος, σε όλες τις αποχρώσεις του, που είναι πιο εξοικειωμένος με το ιστορικό πλαίσιο, την ορολογία και το πλαίσιό του, και βασικά είναι το κατεξοχήν κοινό που το αγόρασε.

Όποιος ψάχνει κινηματικό αποκούμπι θα το βρει στην αυτοδιαχειριζόμενη μικρή παροικία, που χτίζεται ως ουτοπία κάπου στη Σιβηρία, παράλληλα με το ιστορικό σύμπαν του βιβλίου και τα θέατρα της εμφύλιας μάχης και σε μια αόριστη υπόσχεση του Ράντεκ, που επιστρέφει στα πράγματα, πως βγήκαν διδάγματα από τα λάθη του παρελθόντος και την επόμενη φορά όλα θα γίνουν καλύτερα.
Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό. Τόσο για την επανάσταση, όσο και για το επόμενο αντίστοιχο βιβλίο του, τη σκοπιά του και την ποιότητά του.

138 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Επιτέλους!

Ξέρω ότι δεν είναι ο χώρος εδώ για σχόλια ως προς την Κατιούσα και έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Αλλά η προηγούμενη "βιβλιοκριτική" του συγκεκριμένου λαδόχαρτου, που όμοια του είναι μόνο τα "πονήματα" του κυρίου Κεφαλή, παραλίγο να τραυματίσει σοβαρά την δική μου τουλάχιστον συμπάθεια ως προς το εγχείρημα.
Για τα υπόλοιπα την γνώμη μου την ξέρεις. Τα ιστορικά άρθρα είναι πολύ καλά και βελτιώνονται, ειδικά αν σκεφτούμε ότι διαβάζονται και από ευρύτερο κόσμο. Οι όποιες άλλες παρατηρήσεις σε κατάλληλο χρόνο και χώρο και με τον σωστό τρόπο.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Βλέποντας κάτι ατσάλινες τουιτιές για τον νέο πρόεδρο του Μεξικού, που απαγορεύεται να πεις ότι είναι σοσιαλδημοκράτης γιατί η Δεξιά είναι πιο κακιά, σκέφτομαι πόσο τυχεροί ήταν που η κωλοτούμπα από την ομάδα έγινε μετά το δημοψήφισμα γιατί δεν μπορεί με αυτά που λένε να μη στήριζαν τον αντιιμπεργιαλιστή Τσίπρα που υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία και εκνευρίζει τα σκυλιά της ΕΕ.
Χρέος των κομμουνιστών να στηρίζουν τα απανταχού ΠΑΣΟΚ. Δεν πειράζει που ο Τραμπ αδημονεί να συνεργαστεί μαζί του, σίγουρα είναι ένα τέχνασμα για να ρίξουν λάσπη στο αντι-ιμπεριαλιστικό μπλοκ.

Εννοείται το ΚΚΕ είναι και εθνικιστικό και υπέρ του ΝΑΤΟ, τώρα στην Πάτρα στο αντιιμπεριαλιστικό 2ημερο πάνε όλοι για να ψήσουνε σουβλάκια, γνωστά αυτά. Το ότι ενοχλούμε όλες τις μπάντες είναι η καλύτερη απόδειξη του φόβου του συστήματος και της μικροαστικής πασοκαρίας για την επαναστατική πρωτοπορία. Να πριν λίγες μέρες ο Τζήμερος εισηγούταν την πάγια θέση του για αποβολή του ΚΚΕ από το πολιτικό σύστημα. Βέβαια, η ΧΑ δε χρειάζεται να φύγει, αυτή του φέρνεται με το σεις και με το σας, όπως έλεγε παλιότερα. Αν έχουμε φτάσει τους «φιλελέδες» να λένε τέτοια μπορώ να φανταστώ τι λένε οι ακροδεξιοί για το Κόμμα.

Μόνη λύση σήμερα να μεγαλώσει το αντικαπιταλιστικό-διεθνιστικό κίνημα και να πάρουν και τα ΚΚ της περιοχής λίγο τα πάνω τους για να μπορούμε να μιλάμε με άλλους όρους για διεθνιστική δράση.

πασοκος

Ανώνυμος είπε...

Θα γράψω για κάτι που "εξιτάρει" την φαντασία και αναμασάται από την "παραφιλολογία" για την ΕΣΣΔ. Για το Σοβιετικό ρετουσάρισμα – παραποίηση - των φωτογραφιών

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το ρετουσάρισμα φυσικά και έγινε ή ότι είχε πολιτικά κίνητρα. Αλλά ποια είναι αυτά; Επειδή η ιστορία πολλές φορές δεν αφορά το τι μας είναι αρεστό, αλλά το τι έγινε και κυρίως το γιατί έγινε, θα προσπαθήσω να δώσω μία ερμηνεία όσο υποκειμενική, αυθαίρετη, απλή ή απλοϊκή μπορεί να είναι ή να φαίνεται.

Το Σοβιετικό ρετουσάρισμα φωτογραφιών ήταν ένα πολύ "ιδιότυπο" είδος "τιμωρίας - καταδίκης στη λήθη" Όχι ακριβως το ίδιο όπως το Damnatio Memoriae .

Όμως τί ήταν το Damnatio Memoriae;

Μια όχι και τόσο ιδιαίτερη μορφή ενός δικαίου, του ρωμαϊκού, το οποίο οι φτωχές ιστορικές μου γνώσεις λένε πως έπαιξε ρόλο μέχρι και την "ιακωβινιστική" περίοδο της Γαλλικής Αστικής Επανάστασης (Ας θυμόμαστε το τελευταίο όταν κάποιοι εκφωνούν λόγους στην Πνύκα για την -αστική- Δημοκρατία).
Η μεγαλύτερη τιμωρία σύμφωνα με αυτή την εκδοχή στην Aρχαία Ρώμαϊκή Δημοκρατία και μετέπειτα δεν ήταν ο θάνατος. Ήταν η καταδίκη στη λήθη. Η κυριολεκτική εξάλειψη κάθε αναφοράς της ύπαρξης του ανθρώπου που θεωρούνταν προδοτης. Που περιελάμβανε τόσο τα έγγραφα όσο και τα αγάλματα στήλες - προτομές. Σαν ο καταδικασμένος να μην υπήρχε ποτέ. Επίσης υπήρχε η απαγόρευση κάθε αναφοράς στο όνομα του από άλλους με πολύ αυστηρές ποινές.

Όμως πόσοι πάπυροι υπήρχαν; Πόσα αγαλμάτα με τις προτομές ή το όνομα του καταδικασμένου στην λήθη; Σίγουρα όχι τόσα όσα αντίγραφα τις εποχές της φωτογραφίας στα 1930's. Με τόσες πολλές εφημερίδες και αφίσες στις οποίες υπήρχε η φωτογραφία με τον Γιέζοφ με τον Στάλιν ήταν πρακτικά αδύνατο να ρετουσαριστούν όλες. Ή να αρπάζονται απο ας μου επιτραπεί "Σοβιετοφωτοσοπο-αστυνομικούς" φωτογραφίες για ρετουσάρισμα.

Πέρα του γελίου της όλης σκέψης για φωτοσοπιές, σε μία εποχή που δεν υπήρχαν internet, pc και φυσικά photoshop, ακόμα και να υποθέσουμε πως οι υποθετικοί "Σοβιετοφωτοσοπο-αστυνομικοί" είχαν μαζέψει όλες τις φωτογραφίες, υπάρχει ένα ένα πολύ απλό ερώτημα.

Πως ήταν δυνατόν η ΕΣΣΔ να ήθελε να ξεχαστούν τα άτομα τα οποία κατα κύριο λόγο ήταν κατηγορούμενοι στις Ανοιχτές Δίκες της Μόσχας μιας και η ίδια, τόσο επίμονα είχε δημοσιοποιήσει την διαδικασία της δίκης και τις ποινές - εκτελέσεις τους ; Όταν είχαν καταδικάστει Δημόσια για εσχάτη προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό;  Στις Δημόσιες Ανοικτές Δίκες της Μόσχας, καταδικάστηκαν πολλοί από τους εμπλεκόμενους φωτογραφικού ρετούς.

Δηλαδή από την μία ρετουσάρισμα των φωτογραφιών που εκδίδονται από τις εφημερίδες μετά από την καταδίκη για να κρύψει την ύπαρξη τους και από την άλλη τόση δημοσιότητα έστω και για απαξίωση;

Κάπως αντιφατικό δεν φαίνεται όλο αυτό;

Ο κύριος στόχος λοιπόν δεν ήταν τόσο η "εξαφάνιση" του κάθε χαρακτηρισμένου ως «προδότη» από οποιαδήποτε αναφορά, όπως στην Αρχαία Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Μία χαρά το όνομα όλων τους βρίσκεται και σε αρχεία και στην ιστορία της ΕΣΣΔ.

Στην ουσία είναι βεβήλωση. Βεβήλωση κάτι ανάξιου σεβασμού, απέναντι σε όσους χαρακτήριζε η ΕΣΣΔ ως προδότες. Για την περίοδο του της ΕΣΣΔ με ΓΓ τον Στάλιν ήταν πολύ λογικό να εκφράζεται η απαξίωσή σε άτομα τα οποία θεωρούνταν πως έδρασαν ενάντια στα συμφέροντα της ΕΣΣΔ.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Ως χαρακτηρισμένος προδότης δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται σε φωτογραφίες με τον επικεφαλή, ο οποίος πρέπει να προστατευθεί αυτόν. Αποτελεί δηλαδή την υπεράσπιση της εικόνας της ίδιας της ΕΣΣΔ και του επικεφαλή της από υποψίες ενός κάποτε κοινού κομματικού - υπηρεσιακού παρελθόντος με άτομα επισήμως ατιμασμένα. Αποδείχθηκε πως ήταν ανάξιοι να σταθούν δίπλα του.


17-57

AGIS είπε...

@17-57
Έχω την απορία, αν δεν είχε υπάρξει αυτή η πρακτική, θα ασκούσες κριτική που δεν είχε υπάρξει; Θα την εντόπιζες σαν ένδειξη οπορτουνιστικής παρέκκλισης; Ή απλώς, μια που αυτή η πρακτική υπήρξε, θεωρείς υποχρέωση την υπεράσπισή της; Και αν σήμερα είναι κάπως ξεχασμένη, μήπως πρέπει να επαναφερθεί, μαζί και με άλλες παραδόσεις της αρχαίας Ρώμης που έχουν τυχόν ατονήσει;
Προσωπικά πάντως - πέρα από αυτές τις απορίες - και για να μη μένω σ' αυτές - και πέρα από αναζήτηση αιτιών σε σχέση με το "επίπεδο" κλπ, θεωρώ αυτή την πρακτική απλώς μια πολιτισμική ανοησία που ακολούθησε την ιστορία της ΕΣΣΔ από τη φωτογραφική "εξαφάνιση" του Γιέζοφ και του κάθε Γιέζοφ έως τη φωτογραφική "εξαφάνιση" της ελιάς του Γκορμπατσόφ.

Ανώνυμος είπε...

@ AGIS ( 6 Ιουλίου 2018 - 12:16 π.μ. )

Η καταδίκη στη λήθη δεν ήταν τιμωρία μόνο της Αρχαίας Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.
Το Ρωμαϊκό Δίκαιο του οποίου μία πτυχή ήταν και το Damnatio Memoriae(οι φωτογραφικές "εξαφανίσεις" δεν ήταν αυτό ή μάλλον δεν ήταν ακριβως αυτό μιας και έχουν να κάνουν με την βεβήλωση όχι με την λήθη) ήταν σε ενέργεια σε καπιταλιστικές χώρες μέχρι και τα τέλη του 18ου αρχές 19ου αιώνα.

Κάποια γεγονότα είτε μας αρέσουν είτε όχι, έγιναν. Όμως χρειάζεται να εξηγηθούν στο γιατί έγιναν.

Η αδυναμία εξήγησης ή οποιοσδήποτε εξορκισμός του "κακού" παρελθόντος μέσω του αστείου φανερώσει τουλάχιστον πολιτική αδυναμία.Σε πάρα πολύ δύσκολες εποχές με περικυκλωμένη την ΕΣΣΔ από τον Ιμπεριαλισμό, με τον φασισμό να έχει σταματήσει κάθε ελπίδα για διάδοση της προλεταριακής επανάστασης σε άλλες χώρες και με δηλωμένες τις επίσημες προθέσεις του φασισμού για πόλεμο ενάντια στο πρώτο εργατικό κράτος. Με έναν Ισπανικό Εμφυλιο στην αρχή του κατά το οποίο οι δημοκρατικές χώρες σιγόνταραν έμμεσα τον Φράνκο παρά την φαινομενική ουδετερότητα. Ας μην ξεχνάμε την γνώμη του Τσορτσιλ για τον Μουσολίνι στα 1927 αν δεν κάνω λάθος.

Φυσικά το εκμεταλλεύεται ο ταξικός αντίπαλος. "Να ακόμα και οι φιλοΚΚεδες δεν λένε κουβέντα για τις "φωτογραφικές" εξαφανίσεις από τον Στάλιν".
"Θα καταδικάσετε τη Σταλινική Περίοδο;" ζητούσαν μέσω ερώτησης από τους ΓΓ γνωστοί αστοί δημοσιογράφοι.

Η ελιά του Γκόρμπι δεν είναι ίδιας αξίας με την "εξαφάνιση" μόνο από φωτογραφίες χαρακτηρισμένων ως προδοτών στις Ανοικτές Δίκες της Μόσχας. Και ας μην ξεχνάμε πως κάποιοι από αυτούς ήταν υπεύθυνοι ή λόγω ανεπάρκειας ή λόγω σκοπιμότητας για την τιμωρία ανθρώπων που αργότερα αναψηλαφίστηκαν οι υποθέσεις τους.

17-57

Υ.Γ.
Όσοι φρίτουν από τα "Σοβιετικά" "photoshop" ή μπορεί και να τα εξορκίζουν μέσω του γελίου περιμένω τη γνώμη τους για τα ΚΑΝΟΝΙΚΑ Συριζο-φωτοσοπ του 2012-2014.Κατά τα οποία "εξαφανίστηκαν" απο φωτογραφίες σφυροδρέπανα, σε έργα καλλιτεχνών, σε σημαίες και σε διαδηλώσεις.

Επίσης περιμένω την γνώμη τους "εξαφάνιση" απο αφίσες στο εξωτερικό των λέξεων ΠΑΜΕ και ΚΚΕ σε πανό από παρεμβάσεις τους στην Ακρόπολη από το ευρύτερο συριζοχώρι που μάλιστα τις παρουσίαζε περίπου ως δικές του.

AGIS είπε...

@17-57
Ως προς το τελευταίο ερώτημα (τις συριζαϊκές φωτοσοπιές) ένα πρόχειρο δείγμα εδώ:
https://hippokampos.wordpress.com/2012/10/24/άλλο-τσίπρα-άλλο-τσίπα/
αν και δεν καταλαβαίνω τις λογικές συνεπαγωγές του είδους ότι αν κατακρίνεις το φωτογραφικό ρετούς της σταλινικής σοβιετικής περιόδου, "άρα" μάλλον θα είσαι υπέρ της συριζαϊκής παραχάραξης ή το αντίστροφο: εναντίον της συριζαϊκής φωτοσοπιάς "άρα" υπέρ του σοβιετικού φωτογραφικού ρετούς.
Στην πραγματικότητα τέτοια λογική συνεπαγωγή δεν υφίσταται.

Κατά τ' άλλα:
Πράγματι είναι άλλης αξίας η ελιά του Γκορμπατσόφ κι άλλης αξίας η "εξαφάνιση" μιας σειράς προσώπων από διάφορα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Και στην πρώτη περίπτωση απλώς δημιουργείται (σ' εμένα) ένα αίσθημα θυμηδίας για την ύπαρξη ενός τεχνικού καταμερισμού κι ενός τεχνικού επιτελείου που έχει σαν αποστολή την εξαφάνιση μιας ελιάς από το πορτραίτο του ηγέτη και την "ανύψωση" των προτύπων της προσωπικής ματαιοδοξίας σε κομματικό - κρατικό - κοινωνικό επίπεδο.
Στη δεύτερη περίπτωση δημιουργούνται ερωτήματα για τη διαχείριση της ιστορικής πραγματικότητας και το ερώτημα της ατομικής ματαιοδοξίας αποκτά ιστορική διάσταση: Μήπως πρέπει να μιλήσουμε για κάποια μορφή ιστορικής ματαιοδοξίας, έστω (και πόσο μάλλον!) κληρονομημένη από την αρχαία Ρώμη και την αστική κοινωνία...

Εξηγήσεις μεν υπάρχουν, αλλά σχηματικά μιλώντας, άλλο η αιτιολόγηση κι άλλο η δικαιολόγηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το «λιβανιστήρι» στον Στάλιν, από τη μια, και το αίτημά του ίδιου να καταστραφεί - ως «λιβανιστήρι» - το βιβλίο για τα παιδικά του χρόνια, από την άλλη. Μήπως θα έπρεπε να το είχε ανεχτεί, στο όνομα της «εξήγησής» του π.χ. με τις παραδόσεις της Ρώμης και στο όνομα της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης; Ή μήπως, αν τυχόν δεν είχε υποβάλει αυτό το αίτημα και το βιβλίο κυκλοφορούσε, ενδεχομένως - για να μην πω σίγουρα - σήμερα δεν θα βρισκόμασταν στην ίδια θέση να συζητάμε όπως και για το ζήτημα των φωτογραφιών, από τη μια η «συνεπής» άποψη υπεράσπισης του βιβλίου που ο Στάλιν ζήτησε να καταστραφεί κι από την άλλη η «ύποπτη» άποψη ότι αυτό το βιβλίο δεν θα ’πρεπε να έχει κυκλοφορήσει;;;

Εξηγήσεις, άλλωστε, μπορώ να σκεφτώ κι άλλες.
Π.χ. το ότι οι αντιλήψεις σχετικά με τη φωτογραφία κληρονόμησαν προϋπάρχουσες αντιλήψεις σχετικά με τη ζωγραφική, όπου σε έργα επί παραγγελία η εικόνα όφειλε να είναι (και να εξωραΐζει) όπως την ήθελε ο παραγγελιοδότης και να "διορθώνεται" ανάλογα με τα γούστα του, σε βαθμό - αν δεν κάνω λάθος - το Βατικανό να "ντύνει" τα γυμνά του Μιχαήλ Άγγελου κλπ.
Σήμερα μάλλον δεν έχουμε την ίδια αντίληψη ούτε για τη ζωγραφική ούτε για τη φωτογραφία, τη δεύτερη ιδιαίτερα τη θεωρούμε ιστορικό τεκμήριο, και την παρέμβαση πάνω της ιστορική παραχάραξη.

Κατά την άποψή μου υπάρχει αρκετή μεταφυσική αντίληψη στο υπόβαθρο αυτού του είδους μεταχείρισης της "εικόνας" των πραγμάτων. Μόνο που, όσο κι αν αλλάξει η "εικόνα" τους, τα πράγματα παραμένουν για πάντα αυτά που υπήρξαν. Εν τέλει, άλλωστε, η «εξαφάνιση» π.χ. του Γιεζόφ από τη συγκεκριμένη φωτογραφία, απλώς υπογραμμίζει με διπλή έμφαση το γεγονός της παρουσίας του δίπλα στον Στάλιν στο πραγματικό στιγμιότυπο που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός.

Ανώνυμος είπε...

Για κάποιο λόγο θα συμφωνήσω με τον Άγη περισσότερο. Η υπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, άλλωστε, όπως και η περίοδος '37-'39 που άπτεται άμεσα του ζητήματος είναι πολύ πιο σημαντική, πολύπλοκη και βαθιά από ένα "πείραγμα" φωτογραφίας.
Στο δια ταύτα: Η ΕΣΣΔ. κληρονόμησε πολύ βαθιά καθυστέρηση από πριν, καθυστέρηση που οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής έδωσαν τη δυνατότητα να καλυφθεί αμέτρητα πιο γρήγορα από ότι στις καπιταλιστικές χώρες. Αυτό πρώτα από όλα αποδεικνύει στο εργαστήριο της Ιστορίας την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού ως το καινούριο που σαρώνει το παλιό, αλλά και τις ικανότητες της ηγεσίας του ΠΚΚ (μπ) τη συγκεκριμένη περίοδο, του ίδιου του Στάλιν περιλαμβανομένου. Αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου και την πίστη τους ακριβώς στην δυνατότητα του Σοσιαλισμού να ξεπεράσει καθυστερήσεις, προβλήματα κτλ.
Αυτή η πορεία περνά μέσα από αντιφάσεις όπως είναι λογικό. Η καθυστέρηση σε πολιτισμικό επίπεδο αμβλύνεται αλλά επηρεάζει κιόλας την πορεία. Από αυτή την άποψη, και όχι προσπερνώντας τη συλλογική σκέψη που είναι ανώτερη από την υποκειμενική άποψη του καθενός, δεν κοστίζει στην υπεράσπιση του Σοσιαλισμού να πεις ότι υπήρχαν προβλήματα, ότι έγιναν λάθη κτλ. Αρκεί να μπουν στη σωστή τους βάση. Το αντίθετο μάλιστα. Να τονίσω ότι το κρύψιμο κάτω από το χαλί ήταν χαρακτηριστικό της "χρουτσοφικής" περιόδου και όχι της "σταλινικής"...
Από κει και πέρα, η μελέτη της ιστορίας δεν γίνεται ως νοητικό παιχνίδι τύπου "what if...", ούτε ως κυνήγι προδοτών, μαγισσών και λοιπών οντοτήτων. Γίνεται για να βγουν θεμελιωμένα και όσο το δυνατόν πιο διαχρονικά συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο. Από αυτή την άποψη καμία σημασία δεν έχει η αφαίρεση του Γεζόφ, ούτε η δικαιολόγηση - αιτιολόγηση, πολύ περισσότερο με αστεία επιχειρήματα από την Ρώμη κτλ. - τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούσε και ο "ατσάλινος" παλιότερα αν θυμάστε. Πολύ απλά σήμερα δεν θα αφαιρούσαμε ούτε τον Κοψίδη από φωτογραφία, αν και αυτό είναι το λιγότερο που αρμόζει στο ποιόν του. Ο Χαρίλαος είναι σε έναν απλό τάφο να έχει αγνάντιο, δεν πιστεύω ότι θα ονομάσουμε καμιά πόλη "Παπαρηγούπολη" ζούσης της Αλέκας κτλ. Δεν είναι αυτό το κύριο όμως, επιμένω!
Όλα τα παραπάνω προφανώς αφορούν εμάς, αλλά και ένα κόσμο που πλησιάζει την κομμουνιστική προοπτική και πρέπει να πετάξει από πάνω του την αντικομμουνιστική σκουριά. Και δεν το πετυχαίνεις όταν τσιμπάς στα δευτερεύοντα και τα μη διαχρονικά και χάνεις το δάσος.
Στους βαμμένους, έμμισθους ή απλά ηλίθιους, αντικομμουνιστές δεξιά. ακροδεξιά και "αριστερά" η απάντηση είναι άλλη: σας αρέσει ο κόσμος χωρίς το "ολοκληρωτικό" καθεστώς της ΕΣΣΔ; Μήπως πρέπει να απολογηθείτε για όλα αυτά που λέγατε και συνεχίζετε να λέτε;
Για αυτό λέω, το μυαλό στο κύριο και μελέτη, μελέτη, μελέτη. Και δουλειά, δουλειά, δουλειά!

ΡΓ

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Η άποψη, ότι η δημοσιευόμενη φωτογραφία πρέπει να δείχνει ό,τι επιθυμεί ο ...τυχών(!) αναγνώστης απλά χαρακτηρίζει το IQ αυτών, που την διατυπώνουν, κι ας μην είναι και λίγοι...
Προφανώς η κάθε φωτογραφία, και το κάθε δημοσίευμα γενικώτερα, εκφράζει τον συντάκτη του, είναι στην πραγματικότητα η "άποψή" του, και μόνο σαν τέτοια μπορεί να υποστεί κριτική.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο κάθε ρεπόρτερ έχει απορρίψει, μπορεί και δεκάδες "απόψεις" η "πόζες" του θέματός του, πριν καταλήξει σε κείνη η εκείνο, που θα βγάλει στον αέρα. Τα υπόλοιπα, πείτε ότι τα ..."λογόκρινε" ο ίδιος, (η η συντακτική ομάδα, η διεύθυνση κλπ.), η ότι τα καταδίκασε σε ...."demnatio memoriae"(!), για να κάνει και πιο ...ταρατατζούμ!
--------------------------------------

Προσωπικά δε θα με ενοχλούσε η παρουσία του Γιεζόφ, όπως δε με ενοχλεί και η απουσία του στη συγκεκριμένη φωτό, (γιατί αυτό είναι το πραγματικό "επίδικο" και όχι ...αν πρέπει να τυπώνονται οι φωτό, όπως εμφανίζονται στο αρνητικό!)
Αυτό, όμως, έχει να κάνει με το πόσο καλά συμμετέχω στους προβληματισμούς εκείνης της εποχής, που προφανώς ...δεν συμμετέχω επαρκώς!
Αν κάποιος έχει καλύτερη γνώση εκείνων των γεγονότων και καιρών, μπορεί να έχει και εγκυρότερη άποψη και ίσως βοηθήσει. [Προς Θεού, όμως, όχι τροτσκιστής. Την ξέρω απέξω και ανακατωτά την κασέτα - πριν μάθω για τον Στάλιν είχα μάθει την άποψη του Τρότσκι για τον Στάλιν, και μάλλον γι αυτό εξαρχής τον συμπάθησα (τον Στάλιν) - όχι άλλο!]
Μέχρι λοιπόν να ακούσω την εγκυρότερη άποψη, (που τονίζω, δεν την αποκλείω, όλα υπόκεινται σε επανεξέταση με πληρέστερα στοιχεία - όρα και Βελουχιώτη) μένω στην επίσημη σοβιετική άποψη της εποχής εκείνης, που λέει ότι η παρουσία του Γιεζόφ στη συγκεκριμένη φωτό έστελνε παραπλανητικά μηνύματα, με λίγα λόγια δεν έλεγε την αλήθεια. Και συνεπώς η "φωτοσουπιά" αποκαθιστούσε και δεν συσκότιζε την αλήθεια.

Αυτά χωρίς προσφυγές σε "ελευθεριακά" αντανακλαστικά, "demnatia memoriae" και συναφείς κατινιές, στις οποίες συνήθως είμαστε επιρρεπείς οι διανοούμενοι.

Και προφανώς κριτικάρω τις φωτοσουπιές στο ΠΑΜΕ, στην "Αυγή" και αλλαχού, που μας θύμισε ο 15-57, όχι για το "πως" αλλά για το "γιατί".

--------------------------------------------
Αυτά, και ελπίζω να τήρησα, όσο μπόρεσα, τον κανόνα του οικοδεσπότη "δεν κριτικάρουμε την Κατιούσα στο Σφυροδρέπανο ".

Ανώνυμος είπε...

@ AGIS

1) ΤΑ ΣΥΡΙΖΈΙΚΑ ΦΩΤΟΣΟΠ ΣΤΟ υ.γ. απευθύνονται στις ευρύτερες επιρροές του συριζόχωρου στο οποίο φυσικά και δεν ανήκεις. Και φυσικά ο λόγος τους είναι διαφορετικός από τον λόγο των "φωτογραφιών" με τους κομισάριους. Αλλά πραγματικά είναι αστείοι όσοι φρίττουν με τις "σταλινικές πρακτικές" αλλά έκαναν γαργάρες σε ότι συνέβαινε στα συριζοφώτοσοπ στα 2012-2014

2) Δεν πηγαίνω σε "μεταφυσικές αντιλήψεις" αλλά σε καθαρά απλά πρακτικά πράγματα.
Ο λόγος της καταδίκης ήταν η καταδίκη στην λήθη στην Αρχαία Ρώμη.
Είναι διαφορετικός από την "εξαφάνιση" μόνο από τις φωτογραφίες ανθρΏπων ως χαρακτηρισμένων προδοτών στην Σ.Ε. Τιμωρούνται και μετα θάνατο αλλά ως παραδείγμα προς αποφυγή, ως μίασμα. Αν δεν σου είναι αρκετός, λυπάμαι αλλά αυτό μπορώ με βάση την λογική μου να σκεφτώ: Την βεβήλωση.
Και σε αυτό δεν νομίζω πως διαφωνείς.

Εξάλλου πόσο άνετα θα ένοιωθε ένας Σοβιετικό Πολίτης όταν δίπλα στους ηγέτες του υπήρχαν χαρακτηρισμένοι ως προδότες; Άρα ως ανάξιοι της εμπιστοσύνης που πρωτύτερα τους είχε ο Σοβιετικός λαός, "εξαφανίζονται" από τις φωτογραφίες


3)Την απάντηση του βιβλίου την έχω διαβάσει στο mauroflight.
Δεν νομίζω πως ο Στάλιν υπογράμμιζε στην παιδαγωγό το τι θα γράψει.
Η απάντηση του πως αυτή είναι λογική εσέρικη όχι μπολσεβίκικη γιατί οι λαοί κανουν τους ήρωες και όχι οι ήρωες τους λαούς, νομίζω πως είναι αρκετή για το ήθος την ακεραιότητα του. Καταρρίπτει την θεωρία του "πατερούλη" με αυλοκόλακες παραμονές του Β΄'Παγκοσμίου Πολέμου.

https://mauroflight.wordpress.com/2014/02/23/ο-δικτάτορας-στάλιν-και-η-τέχνη

"Κατά της έκδοσης των «Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν»:

«Το κύριο είναι ότι το βιβλιαράκι έχει την τάση να ριζώσει στη συνείδηση των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) τη λατρεία των προσωπικοτήτων, των αρχηγών, των αλάνθαστων ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο, επιζήμιο. Η θεωρία για τους «ήρωες» και το «πλήθος» δεν είναι μπολσεβίκικη, αλλά εσέρικη θεωρία. Οι ήρωες κάνουν το λαό, τον μετατρέπουν από πλήθος σε λαό, λένε οι εσέροι. Ο λαός κάνει τους ήρωες, απαντούν στους εσέρους οι μπολσεβίκοι. Το βιβλιαράκι χύνει νερό στο μύλο των εσέρων, θα βλάπτει την κοινή μπολσεβίκικη υπόθεσή μας.

Συμβουλεύω να κάψτε το βιβλιαράκι.

Ι. Στάλιν

16 Φλεβάρη 1938


Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βοπρόσι Ιστόριι, Νο 11, Νοέμβρης 1953»{6}"


4) Πάντως ακόμα και ο Artch Getty της σχολής του light αντικομμουνισμού ( "αναθεωρητισμού" λέγεται ) με βάση τα Κεντρικά Αρχεία του Ρωσικού Κράτους καταρρίπτει τις "αιτιάσεις" πως ο Στάλιν ήταν ένας μανιακός αντιφατικός εξουσιομανής που έβλεπε "συνομωσίες" και "φαντάσματα".

Κατά Getty δύο είναι τα κομβικά σημεία στα οποία "χάθηκε η μπάλλα": Το Σύνταγμα του 1936( και η υπόθεση Τουχατσέφσκι(πιστεύω πως ήταν μία από τις αιτίες) η οποία έκανε τον Στάλιν να χάσει την ψυχραιμία του.
Όταν π.χ. δολοφονήθηκε ο στενός συνεργάτης του και μέλος της Κ.Ε. Κίροφ στα 1934 οι αντιδράσεις της ηγεσίας του ΚΚΣΕ δεν ήταν αντίστοιχες.
Οι συλλήψεις εξορίες εκτελέσεις στα έτη 1934-1935-1936 που παρουσιάζονται σε βιβλίο του (από τα αρχεία του Ρώσικου Κεντρικού Κράτους ) ακολουθούσαν τον μέσο όρο. Εκτινάχθηκαν στα έτη 1937-1938 που ήταν και προπολεμικά έτη

17-57

Ανώνυμος είπε...

[1/3]

Με λιγότερη ή περισσότερη έκπληξη διάβασα τα εν πολλοίς —όχι σ’ όλα, για να μην παρεξηγηθώ— δογματικά και ελάχιστα, αν μη ουδόλως μαρξιστικά που περιέχει η ανάρτηση «Ποπ κουλτούρα κι αντεπανάσταση — Αντιδραστικά τραγούδια σεσημασμένα και υπεράνω υποψίας» στον αδελφό του παρόντος ιστότοπο κι επειδή και η παρούσα ανάρτηση αναφέρεται στη λογοτεχνία, αντέγραψα και παραθέτω κάτι σχετικό του «Στρατηγού» (πρβ. Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς, Κείμενα για την τέχνη, Εισαγωγή: Carlo Salinari, Εκδόσεις «Εξάντας», Αθήνα 1975, σελ. 132–135). Δυστυχώς η συγκεκριμένη μετάφραση που δεν είναι μετάφραση της μετάφρασης, αλλά μετάφραση της μετάφρασης της μετάφρασης (πρωτότυπο στα αγγλικά· ελληνική μετάφραση από την ιταλική μετάφραση της γερμανικής μετάφρασης από το αγγλικό πρωτότυπο!) έχει παρά το ηχηρό και διάσημο όνομα της επιμελήτριας (Τζένη Μαστοράκη…) λάθη, κάποιες παρανοήσεις και μια τουλάχιστο παράλειψη που δεν προλαβαίνω να εξαλείψω για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου. Αρκούμαι προς το παρόν να παραπέμψω τους ρέκτες και τις ρέκτειρες στο πρωτότυπο: Engels to Margaret Harkness in London (early April 1888) στο: K. Marx-F. Engels, Collected Works, Vol. 48 (Frederick Engels: 1887–90), Moscow 1989, σελ. 166–169 (κείμενο), 205, 561–562 (σημειώσεις). Εύχομαι καλή ανάγνωση — Ά.

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΛΖΑΚ

Αγαπητή δεσποινίς Harkness,

Σας ευχαριστώ πολύ για το City Girl σας, που μου στείλατε μέσω των κυρίων Vizetelly. Το διάβασα με ξέχωρη απόλαυση και μεγάλη απληστία. Πραγματικά, όπως λέει ό μεταφραστής και φίλος μου Eichhoff, είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Προσθέτει ακόμα, πράγμα που θα σας ευχαριστήσει, πως η μετάφρασή του έπρεπε να είναι σχεδόν κατά γράμμα, γιατί κάθε παράλειψη ή προσπάθεια αλλοίωσης θα ζημίωνε την αξία του πρωτότυπου.

Αυτό που περισσότερο με συναρπάζει στην αφήγησή σας, εκτός από τη ρεαλιστική σας αλήθεια, είναι η γνήσια τόλμη του πραγματικού καλλιτέχνη, που βρίσκει την έκφρασή της εκεί. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον τρόπο που μιλάτε για το Στρατό της Σωτηρίας (εξηγώντας γιατί αυτός ο στρατός έχει τόση επίδραση στις λαϊκές μάζες, παρόλη την κενόδοξη εκτίμηση, πράγμα που, ίσως για πρώτη φορά, αγγίζετε χειροπιαστά με την αφήγησή σας), αλλά βασικά για τον απλό κι αστόλιστο τρόπο που κάνετε το βιβλίο να περιστρέφεται γύρω απ’ την παλιά —παμπάλαιη μάλιστα— ιστορία ενός κοριτσιού του προλεταριάτου που καταστρέφεται από έναν αστό κύριο. Ένας μέτριος συγγραφέας θα ’νιωθε αναγκασμένος να κρύψει τούτη την αρκετά τριμμένη πλοκή κάτω από ’να σωρό περιφράσεις και καλλιτεχνικά φκιασίδια. Εσείς νιώσατε πως μπορούσατε να ξαναπείτε μια παλιά ιστορία, γιατί έχετε τη δύναμη να βγάλετε από μέσα της μια καινούργια, αφηγημένη με απλότητα, και πιστή στην αλήθεια.

Αν έχω κάτι να παρατηρήσω, είναι το ότι η διήγηση δεν είναι αρκετά ρεαλιστική. Ρεαλισμός για μένα σημαίνει —πέρα απ’ την πιστότητα της λεπτομέρειας— πιστή αναπαράσταση τυπικών χαρακτήρων μέσα σε τυπικές περιστάσεις. Τώρα βέβαια, οι χαρακτήρες σας είναι αρκετά τυπικοί μέσα στα όρια της περιγραφής τους, ενώ οι περιστάσεις που τους περιβάλλουν και που τους ωθούν στη δράση δε βρίσκονται στο ίδιο μέτρο. Στο City Girl η εργατική τάξη παρουσιάζεται σαν παθητική μάζα, ανίκανη να δράσει από μόνη της, και που ποτέ δεν κάνει έστω και μια προσπάθεια για να γυρέψει να ενεργήσει αυτόνομα. Όλες οι προσπάθειες για να βγει από την παθητική αθλιότητά της έρχονται άπέξω, από ψηλά. Αν αυτή η περιγραφή ήταν προορισμένη για το 1800 η το 1810, στην εποχή του Σαιν-Σιμόν και του Ρόμπερτ Όουεν, δε γίνεται να φαίνεται ίδια και στα 1887, σ’ έναν άνθρωπο που κοντά πενήντα χρόνια είχε την τιμή να συμμετέχει στις περισσότερες μάχες του στρατευμένου προλεταριάτου. Η επαναστατική αντίθεση της εργατικής τάξης με το περιβάλλον της καταπίεσης που τη ζώνει, οι προσπάθειες και τα —μισοσυνειδητά ή ασυνείδητα— κινήματά της για ν’ αποκτήσει μια θέση αντάξια σ’ ανθρώπινα πλάσματα, ανήκουν πια στην ιστορία, και πρέπει για τούτο να διεκδικήσουν μια θέση στο επίπεδο του ρεαλισμού.


Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[2/3]

Οπωσδήποτε δεν πρόκειται να πιστέψω πως σφάλατε που δε γράψατε ένα καθαρά σοσιαλιστικό μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα στρατευμένο, όπως λέμε εμείς οι Γερμανοί για να τιμήσουμε τις κοινωνικές και πολιτικές ιδέες του συγγραφέα. Διόλου δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Όσο πιο κρυμμένες μένουν οι απόψεις του συγγραφέα, τόσο το καλύτερο για το έργο τέχνης. Ο ρεαλισμός που εννοώ μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σε πείσμα των ιδεών του συγγραφέα. Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα: Ο Μπαλζάκ, που τον θεωρώ δάσκαλο του ρεαλισμού —που απέχει πολύ απ’ όλους τους Ζολά του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος— μας δίνει στην Comédie Humaine μια υπέροχη ρεαλιστική ιστορία της γαλλικής κοινωνίας· με μορφή χρονικού περιγράφει σχεδόν χρόνο το χρόνο —από το 1816 ως το 1848— την ολοένα και μεγαλύτερη πίεση της ανερχόμενης αστικής τάξης πάνω στην τάξη των ευγενών που, μετά το 1815, έχει αποκατασταθεί και υψώσει ξανά, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της, το λάβαρο της vieille politesse française. Αυτός λοιπόν περιγράφει πώς τα τελευταία λείψανα αυτής της —υποδειγματικής γι’ αυτόν— κοινωνίας άρχισαν σιγά-σιγά να υποκύπτουν στην εισβολή του πλούσιου και άξεστου χωριάτη ή να διαφθείρονται απ’ αυτόν· πώς η grande dame —που η συζυγική απιστία της ήταν ένας τρόπος επιβολής, τέλεια προσαρμοσμένος στον τρόπο που η ίδια δόθηκε σ’ ένα γάμο— παραχωρούσε τη θέση της στην κυρία που έπαιρνε τον άντρα της από αγάπη για το χρηματοκιβώτιο ή για τα ωραία ρούχα· και γύρω απ’ αυτό το κεντρικό πλαίσιο συσπειρώνεται μια τέλεια ιστορία της γαλλικής κοινωνίας, απ’ όπου έμαθα μέχρι και για τις οικονομικές λεπτομέρειες (για παράδειγμα τον αναδασμό της έγγειας ιδιοκτησίας μετά τη γαλλική επανάσταση), και πληροφορήθηκα πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να μου πουν οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι και οι επαγγελματίες στατιστικοί εκείνης της εποχής. Βέβαια ό Μπαλζάκ από πολιτική άποψη ήταν ένας νομιμόφρονας, για τούτο και το μεγάλο έργο του είναι μια αδιάκοπη ελεγεία για την αναπόφευκτη καταστροφή της καλής κοινωνίας, κι όλη του η συμπάθεια στρέφεται προς την τάξη που είναι καταδικασμένη να δύσει. Ωστόσο ποτέ η σάτιρά του δεν είναι τόσο κοφτερή και τόσο πικρή η ειρωνεία του, όπως όταν περιγράφει τους άντρες και τις γυναίκες που συμπαθεί περισσότερο, δηλαδή τους ευγενείς. Κι οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους μιλάει πάντα με ανυπόκριτο θαυμασμό είναι ακριβώς οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι δημοκράτες ήρωες του Cloître Saint-Méry⁵⁰, οι άνθρωποι που εκείνη την εποχή (από το 1830 ως το 1836) ήταν οι πραγματικοί εκπρόσωποι των λαϊκών μαζών. Το ότι λοιπόν ο Μπαλζάκ αναγκάστηκε να πάει κόντρα στις ταξικές του συμπάθειες και στις πολιτικές του προκαταλήψεις, το ότι είδε την αναγκαιότητα της δύσης των αγαπητών του ευγενών και τους περίγραψε σαν ανθρώπους που δεν άξιζαν καλύτερη τύχη, κι ακόμα το ότι είδε τους πραγματικούς ανθρώπους του μέλλοντος μόνο εκεί που μπορούσε να τους δει εκείνη την εποχή — όλα αυτά, τα θεωρώ σαν έναν από τους μεγαλύτερους θριάμβους του ρεαλισμού και ένα από τα πιο μεγαλειώδη βήματα του γέρο-Μπαλζάκ⁵¹.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[3/3]

Για να πω και το δίκιο σας, πρέπει να παραδεχτώ πως σε κανένα άλλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου οι εργάτες δεν πρόβαλαν λιγότερη αντίσταση και δεν υποτάχτηκαν στη μοίρα τους περισσότερο παθητικά και δουλικά όσο στο East End του Λονδίνου⁵². Και βέβαια δεν μπορώ να ξέρω μήπως εσείς δεν είχατε σοβαρούς λόγους ν’ αρκεστείτε, γι’ αυτή τη φορά, σε μια εικόνα της παθητικής πλευράς της εργατικής τάξης, για να φυλάξετε την ενεργητική πλευρά για κάποιο άλλο έργο;⁵³.

50. Η οδός Cloître Saint-Méry στο Παρίσι είναι πασίγνωστη για την εξέγερση της 5/6 Ιουνίου 1832 με την ευκαιρία της κηδείας του στρατηγού Lamarque. Ο Βίκτωρ Ουγκώ περιέγραψε αυτή την εξέγερση σ’ ένα από τα κυριότερα επεισόδια των Αθλίων.

51. Αυτό το κομμάτι του Ένγκελς έχει, ως επί το πλείστον, ερμηνευτεί με τρόπο απλουστευτικό: ότι, δηλαδή, η τέχνη μπορεί ν’ αντικρούσει τις ιδέες του συγγραφέα, είτε χάρη στη δύναμη της πραγματικότητας είτε χάρη στην ενεργητική λειτουργία του περιεχομένου κ.ο.κ. Κατά συνέπεια αποδίδουν στον Ένγκελς —με αρκετά εμφανή τρόπο— την επιστροφή σε μια μη λογική, παράλογη αντίληψη, της τέχνης. Στην πραγματικότητα εδώ ό Ένγκελς αναπτύσσει ό,τι έχει ήδη πει σχετικά με τη λογοτεχνία μιας ορισμένης τάσης, δηλαδή ότι οι ιδέες πρέπει να ταυτίζονται με το προτσές της καλλιτεχνικής επεξεργασίας κι ότι δεν είναι θεμιτό ν’ αποσπώνται από αυτό. Έτσι θα δούμε ότι η συμπεριφορά του Μπαλζάκ είναι βασικά εξαιρετικά σύνθετη κι όχι αντιφατική: από τη μια μεριά αναντίρρητη πίστη στο απολυταρχικό-μοναρχικό ιδεώδες και νοσταλγία για τα ιστορικά μεγαλεία του παρελθόντος… και από την άλλη —κατά συνέπεια κι όχι αντιφατικά— πίκρα και περιφρόνηση για την παρακμή και το σύγχρονο εκφαυλισμό της τάξης που εκείνο το ιδεώδες όφειλε να εκπροσωπεί· έτσι, όντας αντίθετος και μη ανεχόμενος καμιά ενδιάμεση ή συμβιβαστική πολιτική λύση —που ο Μπαλζάκ έβλεπε για παράδειγμα, στην Κυβέρνηση του Λουδοβίκου Φίλιππου— ένοιωθε «ανυπόκριτο θαυμασμό» —μοραλιστικού τύπου, θα λέγαμε— για τους πολιτικούς αντιπάλους, τους «δημοκράτες ήρωες του Cloître Saint-Méry», (Musolino).

52. Το East End είναι μια προλεταριακή συνοικία του Λονδίνου.

53. Ο Φ. Ένγκελς στην Margaret Harkness (αρχές Απρίλη του 1888), στο Κ. Marx-F. Engels, Ausgewählte Briefe, 60, 482–5. Η Margaret Harkness, κόρη λονδρέζου παπά, ήταν συγγραφέας μυθιστορημάτων και διηγημάτων σοσιαλιστικής έμπνευσης, που είχαν γίνει πασίγνωστα στην Αγγλία. Το γράμμα στο όποιο ο Ένγκελς, φανερώνοντας τα προτερήματα του μυθιστορήματος City Girl (Το κορίτσι της πόλης), υποδεικνύει ωστόσο τα όρια της συγγραφέως και τους τρόπους για να τα ξεπεράσει, τού δίνει την ευκαιρία να καθορίσει τους δικούς του συλλογισμούς και του Μαρξ για το ρεαλισμό και τις τάσεις στη λογοτεχνία.


Άγρυπνος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άγρυπνε, μια πολύ σοβαρή ερώτηση, που περιμένει απάντηση.
Για ποιο λόγο δε φτιάχνεις προφίλ στην Κατιούσα, για να μας τα πεις όλα αυτά;
Το παρόν ιστολόγιο δεν είναι ΛΔ για να έχει αδελφές ιστοσελίδες -όχι περισσότερο από ό,τι άλλες τουλάχιστον. Και συνεπώς δεν είναι κυτίο παραπόνων για την Κατιούσα.

Ανώνυμος είπε...

@ Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα

Ανάδελφο λοιπόν, το ιστολόγιο…

Κοίταξε να δεις, βασικά προφίλ δεν ανοίγω εκεί, γιατί δεν βλέπω επίπεδο συζήτησης σαν κι αυτό που υπάρχει εδώ, μ’ όλα τα πάνω του και τα κάτω του. Άσε που εκεί αρκετές κριτικές παρατηρήσεις φιλοξενούνται μεν, αγνοούνται δε με το να μένουν ως επί το πλείστον αναπάντητες ή ασχολίαστες. Εδώ το περιβάλλον μου φαίνεται πιο οικείο παρά τα κατά καιρούς τρολαρίσματα και τα συμπαρομαρτούντα.

Αν τώρα αυτά που γράφω ή αντιγράφω ή παραθέτω δεν σου αρέσουν, μπορείς ως «καπετάνιος» που λέει κι ο Ηλίας, να τα κόψεις, δεν έχω προσωπικά πρόβλημα. Ξέρω εξάλλου ότι στη γη που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα το κυτίο παραπόνων βρίσκεται σχεδόν πάντα δίπλα στον κάλαθο των αχρήστων.

Άγρυπνος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από σένα, Άγρυπνε, από την υπεκφυγή και μια προσχηματική δικαιολογία. Ας έχεις πάντως κατά νου πως το ανάδελφο Σφυροδρέπανο δεν έχει άλλο χώρο για να φιλοξενεί σύνδρομα καταδίωξης κατά συγκεκριμένων ατόμων. Η κριτική είναι καλοδεχούμενη, αλλά με τον τρόπο και στο χώρο που ενδείκνυται. Και αν δε σου αρέσει το επίπεδο συζήτησης στην Κατιούσα (;!), μπορείς πάντα να μας στείλεις κάποιο μέιλ με τις κριτικές σου παρατηρήσεις. Θα τις λάβουμε σοβαρά υπόψη. Κι ακόμα περισσότερο παραπομπές σε πηγές, πρωτότυπο υλικό κοκ. Μας είναι πολύτιμα και ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Ανώνυμος είπε...

Ας μου επιτραπεί μια προσωπική άποψη για τα τελευταία σχόλια:

Όπως εχω πει και σε προηγουμενο μηνυμα, διαβαζα από την εποχη του μπλογκινγ όλα τα κοκκινα blogs και πραγματικα θεωρω ότι για μια 4ετια ηταν ότι καλυτερο υπηρχε σε ενημερωση, σε ιστορικες αναλυσεις, σε κομμουνιστικά θεματα που δύσκολα μπορούσες να βρεις ακομα και σε επίσημα μέσα. Το καλυτερο από όλα όμως δεν ηταν η υλη και τα κειμενα από μονα τους αλλα τα σχολια των αναγνωστών που πλούτιζαν κυριολεκτικα την ολη εμπειρια αναγνωσης και αναδείκνυαν πολλές περισσότερες πτυχές σε ένα θεμα.

Προσωπικα, πιστευω ότι τα σχολια του Αγρυπνου, (όπως και του Cos, του ratm, του τσαφ, του Μη Απολιθωμένου και αλλων τοσων που είναι αδυνατον να τους θυμηθώ ολους) ακομα και εάν διαφωνούσα μερικες φορες, ομολογω ότι εδιναν στο blog προσωπικότητα, εκαναν την κουβεντα ζωντανή, παθιασμενη, σαν να είναι ολοι γύρω από ένα τραπεζι με μπυρες και μεζε και να μαλωνουν, να ειρωνευονται, να συμφωνουν, να εμπνέονται, σαν τις τελευταιες σκηνες του Αστεριξ στο τσιμπούσι, που ο καθενας εχει την αποψη του και την ιδιορρυθμία του αλλα στο τελος ολοι μενουν ενωμενοι εναντια στον κοινο εχθρο (από ρωμαιους, ιμπεριαλιστες εως συριζα κτλ).

Η επισκεψη σε τετοια μπλογκ δεν είναι ευκολο να ξεπεραστει, ακομα και εάν τα περισσότερα σταμάτησαν οριστικα ή η ενημερωση με νεα αρθρα καθυστερει παρα πολύ. Σιγουρα η Κατιουσα ηρθε για να φερει μια εξελιξη σε σχεση με τα «παλια» μπλογκ και η δουλεια και το μερακι που εχει πεσει πανω σε αυτό το νέο προτζεκτ φαίνεται και αξιζουν συγχαρητήρια σε ολους τους συμμετέχοντες.

Παρολα αυτά, κάποια πράγματα θελουν το χρονο τους.

Ενημερωνομαι καθημερινα από την Κατιουσα οσο και τα κοκκινα μπογκς. Όμως θα συμφωνισω απολυτα με τον Αγρυπνο, ότι εδώ το περιβάλλον μου φαίνεται πιο οικείο. Και είναι φυσικο, όταν συγκρινεις ένα μπλογκ τοσων ετων με το μωρο Κατιουσα του ενός ετους και κατι μηνες ,να νιωθεις πιο οικια σε αυτό το πολυδιαβασμενο μπλογκ οπου συχνα σε πολλα ποστς τα σχολια ξεπερνουσαν τα 200.

Από αυτή την οπτικη, αν και αντιλαμβανομαι απολυτα την περηφανεια και την ανυπομονησία του Απολιθώματος να μεγαλωσει γρηγορα η ΚΑτιουσα και να αποκτησει το κοινο της , ωστόσο θεωρω λιγο ακομψη την συνεχη υπενθύμιση για την δημιουργια προφιλ στο νέο σαιτ, εφοσον πολλοι αναγνωστες του παροντος ιστολογιου , ειτε από συνηθεια, ειτε από παραξενιά προτιμούν να λενε εδώ την αποψη τους όπως την λεγανε τοσα χρονια.

Επισης τη θεση ότι δεν μπορει ένα σχολιο (ειτε θετικο, ειτε αρνητικο) εδώ να αναφερεται στην ΚΑτιουσα είναι καπως αντιφατικο, εφοσον πολλες φορες εχουν γινει απειρες αναφορες και κρισεις για αλλα σαιτ, χαριν συζητησης και εχουν δωθει και αντιστοιχα λινκ μαλιστα (το «αγαπημενο» μας Βαθυ Μαυρο, ειχε παντα την τιμητική του).

Ελπιζω να γινει αντιληπτο η αποψη μου αυτή εκφραζει μονο εμενα και είναι κατι που ηθελα να γραψω γιατι πραγματικα αγαπω αυτό το μπλογκ. Φυσικα, μπορει καποια στιγμη στο μελλον το νέο σαιτ να γινει εξίσου οικειο με αυτό και να φτιάξω προφιλ, όμως αυτό θελει σιγουρα το χρονο του. Μεχρι τοτε θα ηθελα παρα πολύ να ανανεωνεται λιγακι πιο συχνα το Σφυροδρεπανο και να γραφουν τα σχολια ο κάθε Αγρυπνος και ολοι οσοι θελουν να εκφραστουν - ακομα και για το νέο σαιτ , Γιατι όχι;

Ευχαριστω για την υπομονη,


Γιάννης

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γιάννη ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Η διαρκής άκομψη υπενθύμιση σε αυτήν την περίπτωση έχει να κάνει με το διαρκές και άκομψο κυνηγητό μιας συγκεκριμένης συντάκτριας, με τροπο ελάχιστα γόνιμο που απέχει πολύ από την καλοπροαίρετη κριτική και δεν μπορεί να μας ωφελήσει. Αν το μπλοκ φαίνεται οικείο περιβάλλον για κάτι τέτοιο, προσωπικά δε με ενδιαφέρει να συνεχίσει να είναι

Κατά τα άλλα, δεν έχω αγωνία να μεγαλώσει η Κατιούσα μέσα από τα σχόλια - δεν είναι προτεραιότητα σε κάθε περίπτωση. Το μπλοκ όμως δεν είναι κυτίο παραπόνων για τη σελίδα. Και δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω να το ανανεώνω, εφόσον το βλέπει έτσι η πλειοψηφία των αναγνωστών

Ανώνυμος είπε...

Εγω παντως συμφωνω με τον οικοδεσποτη.

Αλλο να σχολιαζουμε εδω ενα κειμενο που αναρτηθηκε και εδω και στην κατιουσα αλλο να σχολιαζουμε αλλα κειμενα ή την ιδια την κατιουσα εδω. Καταρχην αν και δεν το εχει πει ετσι το απολιθωμα εχουν σκεφτει καποιοι οτι ισως φιλοξενωντας εδω κριτικη για το εκει εγχειρημα φερνουν τον ιδιο σε δυσκολη θεση καθως η κατιουσα δεν ειναι το μπλογκ του.

Προσωπικα ειχα φτιαξει προφιλ στην αρχη ειχα σχολιασει 2-3 φορες μετα ξεχασα τον κωδικο του προφιλ μου και δεν ειχα η αληθεια ειναι χρονο και ορεξη για σχολιασμο ωστε να κανω νεο.

Τωρα εφτιαξα ξανα νεο προφιλ αλλα η αληθεια ειναι απολιθωμα οτι στο μπλογκ ο σχολιασμος ειναι πολυ πιο ευχρηστος. Γραφεις βαζεις ονομα και τελος. Στην κατιουσα πρεπει να θυμαμαι κωδικο, συνθημα, παρασυνθημα και τα ρεστα....

ratm

υγ.τωρα για την λεγομενη ''σταλινικη''περιοδο για μενα υπαρχει το ζητημα οτι οι απανταχου και ολων των αποχρωσεων αντικομμουνιστες αυτο που κυριως κραδαινουν ειναι η μυστικη εκθεση του 20ου συνεδριου (αναθεμα βεβαια αν καταλαβαινουν και σε τι αναφερεται στην ολοτητα της) και νομιζουν οτι με αυτο το ''ντοκουμεντο'' καθαρισαν ''αφου τα ειπε το ιδιο το ΚΚΣΕ'' απο την αλλη εμεις συχνα πεφτουμε στην παγιδα, στην προσπαθεια μας να υπερασπιστουμε την ουσια της πολιτικης της οικοδομησης εκεινη την περιοδο , να εξιδανικευουμε ή ν δικαιολογουμε αντι να αιτιλογουμε λαθη, παρεκκλισεις , υπερβολες κλπ Νομιζω οτι η συνωμοσιολογια ,η αγιοποιηση και η εξιδανικευση εχουν αξιους εκπροσωπους στο μαοικο κινημα το ΚΚΕ εχει τη δυνατοτητα να υπερασπιζεται πολιτικα οτι κρινει οτι χριζει υπερασπισης και να εξετασει κριτικα αντισοιχα οτι πρεπει.

Ανώνυμος είπε...

Επίσης κάτι άλλο που ίσως να διαφεύγει σε πολλούς

Δεν είμαι έξυπνος άνθρωπος αλλά συνειρμικά, στις φωτογραφίες με τους "εξαφανισμένους" στηρίχθηκε το μεγαλύτερο αντικομμουνιστικό διήγημα όλων των εποχών που "γαλούχησε" γενιές και γενιές αντι-κομμουνιστών: Το "1984" του Όργουελ(*)

Θεωρω πως η ανάλαφρη εκδοχή της ιστορίας δεν είναι η πρέπουσα σε ένα site όχι blog στο οποίο, όπως και να το κάνουμε στο blog είναι και λίγο πιο χύμα η κατάσταση.

Ναι πολλά δεν μας είναι αρεστά αλλά το κυριότερο είναι να εξηγούμαι το γιατί έγιναν σε πάρα πολύ δύσκολες εποχές παραμονές Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Που παίζονταν το μέλλον μίας επανάστασης μέρα με την ημέρα. Με ένα ΓΓ της ΕΣΣΔ να μην ελέγχει τα ανώτερα κλιμάκια στο Στρατό, στο κράτος, στις υπηρεσίες, στο Κόμμα και με τα "απόνερα" της αντίδρασης μεσοαστών στην επαρχία που πρόλαβαν και τρύπωσαν στο ΚΚΣΕ ως "κομμουνιστές" σε μια διαδικασία κολλεκτιβοποίησης.

Αυτά από ένα μη διαννούμενο ίσως και με τα κολλήματα του. Που ξεκίνησε να διαβάζει για την ΕΣΣΔ από το γνωστό βιβλίο του Τρότσκι με εξώφυλλο τα "εξαφανισμένα" πρόσωπα της Κ.Ε. από για να αλλάξει την συγκρατημμένα ουδέτερη προς αρνητική άποψη για τον Στάλιν(ναι μεν η ΕΣΣΔ νίκησε τον φασισμό αλλά ο Στάλιν δεν ήταν και το "καλύτερο" παιδί) όταν στις πλατείες καλλιεργούνταν ο φασισμός ακόμα και με άρωμα "αριστεράς" ή "αναρχίας".

Ίσως η αφορμή για να αλλάξει άποψη μου για τον ΓΓ να ήταν γιατί η ιστορία είναι ζωντανή - δυναμική παρά ένα μπακιρένιο είδος που βρίσκεται στο μπαούλο της γιαγιάς και που και που χρειάζεται καθάρισμα για να ξαναμπεί στο μπαούλο.


Ευχαριστώ για την φιλοξενεία

17-57

(*) Δεν θα γράψουμε για το "βιογραφικό" ενός αποδεδειγμένα χαφιέ όπως ο Όργουελ.
Ο ίδιος ο Θ.Παπαρήγας γράφει κάποια πράγματα για τους Τροτσκιστές στον Ισπανικό Εμφύλιο στο γνωστό βιβλιο του για τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο.

Συμφωνώ εν μέρει με την κριτική του Σφυροδρέπανου στο "1984" το πως ο Όργουελ παρουσιάζει τον Καπιταλισμό αν και θεωρώ πως θα ήταν καλύτερο να ήταν πληρέστερη. Καταλαβαίνω πως υπάρχει έλλειψη χρόνου και το σέβομαι.

Ανώνυμος είπε...

1/3]

Γενικά και ειδικά δεν μου αρέσει ν’ αφήνω μισές δουλειές, ιδιαίτερα όταν εκφράζω κρίση για κάτι, όπως συνέβη στην τελευταία περίπτωση αναφορικά με τη μεταφραστική επιμέλεια της Τζένης Μαστοράκη, αλλά αυτόν τον καιρό η υγεία μου μού παίζει κάποια άσχημα παιχνίδια έχοντάς με θέσει πρακτικά εκτός δράσης. Γι’ αυτό αδυνατώ να μεταφράσω το γράμμα του «Στρατηγού» προς την Μάργκαρετ Χάρκνες που παράθεσα προηγουμένως σε υπάρχουσα ελληνική μετάφραση, αν και πολύ θα το ήθελα. Για να ισοφαρίσω κάπως την κατάσταση δίνω στη συνέχεια το κείμενο αυτού του πολύ σημαντικού για τη μαρξιστική-λενινιστική αισθητική γράμματος στο πρωτότυπο ευελπιστώντας πως θα βρεθούν αγγλομαθείς να το μεταφράσουν εκ νέου απευθείας στα ελληνικά αποφεύγοντας τις «αμαρτίες» της πρώτης μετάφρασης που είναι καταφανείς από μια πρώτη αντιπαραβολή της με το παρατιθέμενο πρωτότυπο. Υπενθυμίζω ότι αραβικοί αριθμοί μεταξύ δύο καθέτων παραλλήλων γραμμών (| |) παραπέμπουν στην πηγή που είναι: Engels to Margaret Harkness in London (early April 1888) στο: K. Marx-F. Engels, Collected Works, Vol. 48 (Frederick Engels: 1887–90), Moscow 1989, σελ. 166–169 (κείμενο), 205, 561–562 (σημειώσεις). Καλή ανάγνωση και καλή εβδομάδα! — Ά.

|166| […] 100

ENGELS TO MARGARET HARKNESS²⁵⁶

IN LONDON

[Draft]

London, early April 1888

Dear Miss Harkness,

I thank you very much for sending me through Messrs Vizetelly your City Girl. I have read it with the greatest pleasure and avidity. It is indeed, as my friend Eichhoff your translator calls it, ein kleines |167| Kunstwerkᵃ; to which he adds, what will be satisfactory to you, that consequently his translation must be all but literal, as any omission or attempted manipulation could only destroy part of the original’s value.
What strikes me most in your tale besides its realistic truth is that it exhibits the courage of the true artist. Not only in the way you treat the Salvation Army,²⁰⁵ in the teeth of supercilious respectability, which respectability will perhaps learn from your tale, for the first time, why the Salvation Army has such a hold on the popular masses. But chiefly in the plain unvarnished manner in which you make the old, old story, the proletarian girl seduced by a middle-class man, the pivot of the whole book. Mediocrity would have felt bound to hide the, to it, commonplace character of the plot under heaps of artificial complications and adornments, and yet would not have got rid of the fate of being found out. You felt you could afford to tell an old story, because you could make it a new one by simply telling it truly.

Your Mr Arthur Grant is a masterpiece.

If I have anything to criticise, it would be that perhaps, after all, the tale is not quite realistic enough. Realism, to my mind, implies, beside truth of detail, the truthful reproduction of typical characters under typical circumstances. Now your characters are typical enough, as far as they go; but the circumstances which surround them and make them act, are not perhaps equally so. In the City Girl the working class figures as a passive mass, unable to help itself and not even making any attempt at striving to help itself. All attempts to drag it out of its torpid misery come from without, from above. Now if this was a correct description about 1800 or 1810, in the days of Saint-Simon and Robert Owen, it cannot appear so in 1887 to a man who for nearly fifty years has had the honour of sharing in most of the fights of the militant proletariat. The rebellious reaction of the working class against the oppressive medium which surrounds them, their attempts—convulsive, half-conscious or conscious—at recovering their status as human beings, belong to history and must therefore lay claim to a place in the domain of realism.


Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[2/3]

I am far from finding fault with your not having written a point-blank socialist novel, a ‘Tendenz-roman’ as we Germans call it, to glorify the social and political views of the author. That is not at all what I mean. The more the opinions of the author remain hidden, the better for the work of art. The realism I allude to may crop out even in spite of the author’s opinions. Let me refer to an example. Balzac whom I consider a |168| far greater master of realism than all the Zolas passées, présents et à venirᵃ in La Comédie humaine gives us a most wonderfully realistic history of French ‘Society’, especially of le monde parisien,ᵇ describing, chronicle-fashion, almost year by year from 1816 to 1848 the progressive inroads of the rising bourgeoisie upon the society of nobles, that reconstituted itself after 1815 and set up again, as far as it could, the standard of la vieille politesse française.ᶜ He describes how the last remnants of this, to him, model society gradually succumbed before the intrusion of the vulgar moneyed upstart, or were corrupted by him; how the grande dame, whose conjugal infidelities were but a mode of asserting herself in perfect accordance with the way she had been disposed of in marriage, gave way to the bourgeois, who horned her husband for cash or cashmere; and around this central picture he groups a complete history of French Society from which, even in economical details (for instance the rearrangement of real and personal property after the Revolution) I have learned more than from all the professed historians, economists and statisticians of the period together. Well, Balzac was politically a Legitimist²⁵⁷; his great work is a constant elegy on the irretrievable decay of good society; his sympathies are all with the class doomed to extinction. But for all that his satire is never keener, his irony never bitterer, than when he sets in motion the very men and women with whom he sympathises most deeply—the nobles. And the only men of whom he always speaks with undisguised admiration, are his bitterest political antagonists, the republican heroes of the Cloîtreᵈ Saint-Merri,²⁵⁸ the men, who at that time (1830–36) were indeed the representatives of the popular masses. That Balzac thus was compelled to go against his own class sympathies and political prejudices, that he saw the necessity of the downfall of his favourite nobles, and described them as people deserving no better fate; and that he saw the real men of the future where, for the time being, they alone were to be found—that I consider one of the greatest triumphs of Realism, and one of the grandest features in old Balzac.

I must own, in your defence, that nowhere in the civilised world are the working people less actively resistant, more passively submitting to fate, more hébétésᵉ than in the East End of London. And how do I know whether you have not had very good reasons for contenting yourself, for once, with a picture of the passive side of working-class life, reserving the active side for another work?

|169| First published, in Russian, in the magazine На литературном посту, No. 7, 1932

Reproduced from the original […]

|167| ᵃ a little masterpiece |168| ᵃ past, present and future – ᵇ Paris high society – ᶜ French politeness of old – ᵈ cloister – ᵉ dull


Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[3/3]

|554| […] 205. The Salvation Army was a religious-philanthropic organisation founded by William Booth of the Church of England in 1865. Subsequently it extended its activities to other countries as well (it adopted the present name in 1878 upon being reorganised after a military model). […]

|561| […] 256. An abridged version of this letter was first published in English (in facsimile) in the book Literary Heritage 1932, No. 2; and in full it was published in: Marx K., Engels F. Literature and Art, New York, Intern. Publ., 1947.

257. Legitimists were the party who supported the French Bourbon dynasty (overthrown in 1792); they represented the interests of the big landed aristocracy and the top clergy; they took shape as a party and assumed this name in 1830, after the second overthrow of the Bourbon dynasty. During the Second Republic, the Legitimists, together with the other monarchist parties, formed the Party of Order. Failing to win support from the people under the Second Empire, they confined themselves to marking time and issuing critical pamphlets and were galvanised into action only in 1871, when they joined the general counter-revolutionary onslaught against the Paris Commune.

258. Engels refers to the uprising in Paris of 5–6 June 1832, prepared by the Left Wing of the Republican Party and secret revolutionary societies. The immediate cause of this uprising was the funeral of General Lamarque, who had |562| been in opposition to the government of Louis Philippe. The revolutionary workmen raised barricades and fought back with great courage and tenacity. One of the barricades, put up in rue Saint-Martin (formerly the site of the Saint-Merri cloister) was among the last to fall. In his novel Illusions perdues and story Les secrets de la Princesse de Cardignan, Balzac depicted a republican Michel Chrestien who ‘died at the walls of the cloister Saint-Merri (‘mourut au cloître Saint-Merri’). Balzac called him a ‘great statesman who could have changed the face of the world’ (‘ce grand homme d’État, qui peut être eût changé la face du monde’). […]


Άγρυπνος

Υ. Γ. 1:

@ Σεχτάρ ο Τρομερός

Ηλία, damnatio memoriae λέγεται κι όχι demnatio memoriae ή demnatia memoriae (αχ αυτά τα λατινικά…). Για το τι σήμαινε πραγματικά αυτή η σύγχρονη (οι αρχαίοι έλεγαν eliminatio nominis), εν πολλοίς παραπλανητική των αρχαίων ρωμαϊκών δεδομένων ορολογία ίσως γράψω άμα συνέλθω κάπως από πλευράς υγείας. Σημειώνω μόνο ότι ο 17-57 έπιασε αρχικά (28 Ιουνίου 2018 - 12:06 μ. μ.) πολύ καλά το νόημά της.

Υ. Γ. 2:

@ Γιάννης

[…] όπως και […] του Μη Απολιθωμένου […]

Πού τον θυμήθηκες βρε Γιάννη; Άμα τελειώσει τούτο το καλοκαίρι θα συμπληρωθούν δυο χρόνια από τότε που ’φυγε από το μάταιο τούτο κόσμο. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει σε ξένη γη, σ’ άλλα μέρη…

Υ. Γ. 3:

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Και δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω να το ανανεώνω, εφόσον το βλέπει έτσι η πλειοψηφία των αναγνωστών

Δεν ισχύει δηλαδή το «φωνή λαού, οργή θεού».

Μάλιστα…

Ά.

Ανώνυμος είπε...

Διορθώνω ένα παρόραμα στην παραπομπή στις σελίδες των σημειώσεων της πηγής για το γράμμα του «Στρατηγού» στην Μ. Χάρκνες· το σωστό:

K. Marx-F. Engels, Collected Works, Vol. 48 (Frederick Engels: 1887–90), Moscow 1989, σελ. 166–169 (κείμενο), 554, 561–562 (σημειώσεις)

Άγρυπνος

AGIS είπε...

«Λήθη, μίασμα, βεβήλωση» ήδη είναι έννοιες με μεταφυσικό φορτίο. Για να μην μας παρασύρουν στη σφαίρα της μεταφυσικής, είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να χαράξουμε μια γραμμή ανάμεσα στο πεδίο αυτών των εννοιών, απ’ τη μια, και το πεδίο της ιστορικής αλήθειας, απ’ την άλλη.

Κατά τ’ άλλα, δεν ήξερα πως υπάρχει «άποψη, ότι η δημοσιευόμενη φωτογραφία πρέπει να δείχνει ό,τι επιθυμεί ο ...τυχών(!) αναγνώστης». Το θέμα δεν είναι τι επιθυμεί ο τυχών αναγνώστης. Ούτε και ο τυχών εκδότης. Το θέμα είναι ότι η δημοσιευμένη φωτογραφία πρέπει να δείχνει αυτό που φωτογραφήθηκε. Και βέβαια δε μιλάμε για περιπτώσεις π.χ. σατιρικής χρησιμοποίησής της, όπου το μοντάζ είναι εμφανές και δηλωμένο, ή για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Όσα «παραπλανητικά μηνύματα» κι αν στέλνει μια φωτογραφία, η παραποίησή της σε καμιά περίπτωση δεν «αποκαθιστά την αλήθεια», μάλλον διπλασιάζει την «παραπλάνηση». Κι αν θεωρήθηκε, κάποτε, ότι η αλλοίωση μιας φωτογραφίας υπηρετούσε επικαιρικές «ανάγκες», αυτό που τελικά μένει είναι η αλλοιωμένη φωτογραφία σαν τεκμήριο της αλλοίωσής της…

Μια θεωρητική κατασκευή ότι η παραποίηση ενός φωτογραφικού τεκμηρίου μπορεί και να «αποκαθιστά την αλήθεια», αποτελεί δυνητική αφετηρία απώλειας κάθε μέτρου και κριτηρίου απέναντι στην αλήθεια την ίδια. Δεν την έχουμε ανάγκη.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ζήτημα αρχών.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ιδίωμα των αστών να αποδίδουν στους κομμουνιστές ως πραγματικότητα αυτά που σκέπτονται στο "φαντασιακό" τους, αυτά που σκέπτονται ως πιθανότητα να κάνουν οι ίδιοι οι αστοί ή αυτά που θα κάνουν οι αστοί.

Μία από τις πιο διάσημες αντι-κομμουνιστικές παπάτζες ήταν και το "1984" το οποίο γράφτηκε το 1948 και εκδόθηκε στα 1949 (84-48).
Ο γνωστός για τον ρόλο του Όργουελ που ανάμεσα στις "ιδιότητες" είχε και αυτή του συγγραφέα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από την "Φάρμα των Ζώων".

Μας παρουσιάζει ένα εφιαλτικό μελλοντικό διαρκής επιτήρησης "κομμουνιστικό" κόσμο(που στην ουσία έχει χαρακτηριστικά καπιταλισμού) που η γη χωρίζεται στα 3 "κομμουνιστικά" υπερ-κράτη (τα δύο η ΕΣΣΔ και Κίνα ένα χρόνο πριν την νίκη του Μάο) με επίδικο την πλούσια σε ύλες Αφρική.

Το "πλεόνασμα" να καταστρέφεται μέσω συνεχών πολέμων "καταστρέφοντας" παράλληλα και τις απλές λογικές τύπου Ζορζ Μπατέ για το Απόθεμα. Ο διαρκής πόλεμος με την καταστροφή του πλεονάσματος διατηρεί την ύπαρξη των "Κομμουνιστικών" Κομμάτων.
« Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. »

Τα οποία ΚΚ είναι και απάνθρωπα γιατί στρέφονται απέναντι σε οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές σχέσεις ενω ως νέοι ιεροεξεταστές η ερωτική επιθυμία ταυτίζεται αυστηρά και μόνο με την διαδικασία της αναπαραγωγής ως "καθήκον προς το Κόμμα".

Παλιά ντοκουμέντα "αναπαλαιώνονται" πρόσωπα που πέφτουν σε δυσμένια από φωτογραφίες "εξαφανίζονται" σαν να μην υπήρχαν ποτέ (Damnatio Memoriae).
Αφού πρώτα δηλώσουν μετάνοια το οποίο παραπέμπει σε Δίκες της Μόσχας


«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν» μας λέει ο Όργουελ.

Ωραία και με το απόθεμα το οποίο αποτέλεσε προϋπόθεση της ανθρώπινης ιστορίας και εξέλιξης πως γίνεται να καταστρέφεται;

Ποιες οι τάξεις στο ουτοπικό κατασκευασμα του; Τρεις απαντά ο Μέγας Φωστήρας με κατώτερη τους Προλετάριους.Γιατί σε ένα κομμουνιστικό κόσμο συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα τάξεις; Ποια η σχέση τους με το πλεόνασμα;

Αρα δεν είναι κομμουνιστικός. Μήπως όμως είναι σοσιαλιστικός; Αλλά και τότε,
πως γίνεται ένα έστω σοσιαλιστικό κράτος να κάνει πόλεμο απέναντι σε ένα σοσιαλιστικό κράτος;

Φυσικά και ο καλλιτέχνης Όργουελ δεν είχε δει την ταινία που στηρίχθηκε στα τηλεγραφήματα του τότε Πρέσβη στην Μόσχα στο "Mission to Moskow "
https://www.dailymotion.com/video/x2gi341

Βέβαια ο Όργουελ τα γνώριζε από πρώτο χέρι για τις κοινωνικές σχέσεις στην ΕΣΣΔ και ας μην πάτησε εκεί το πόδι του. Αλλά ως "αγωνιστής" στην Καταλωνία κάτι θα έμαθε για τους "σταλινικούς". Όσο για τα υπόλοιπα θα τα ξέρει μέσω μαντικής ικανότητας, κληρονομικού χαρίσματος και διαβάσματος του καφέ.

Τι τα θες, καλύτερα ο καπιταλισμός με τα κακά του παρά ο Κομμουνισμός. Καλύτερα καπιταλισμός παρά "Σταλινισμός". Από τα κεντρικά νοήματα του συγγραφέα Όργουελ.

17-57

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

"Αυτό, που φωτογραφήθηκε" λοιπόν, ....
....και όχι αυτό, που ήταν!

Βρε, πως λεγόταν, να δεις, αυτό το φιλοσοφικό ρεύμα.....;!
Γερνάω, και αρχίζω να ξεχνάω.......

Αναυδος είπε...

@αγη

δεν νομιζω οτι υποχρεωτικα μια φωτογραφια πρεπει να δειχνει αυτο που φωτογραφηθηκε
ειδικα μια φωτογραφια που χρησιμοποιειται για κομματικη προπαγανδα πρεπει να εξυπηρετει το σκοπο της προπαγανδας.
αφου ο Γιεζοφ επικεφαλής του Επιτροπατου Εσωτερικων υποθεσεων υπευθυνος για τις υπερβολές στην καταστολή των αντισοσιαλιστικών δυναμεων εκτελεστηκε σαν εχθρος του λαού δεν μπορει να βρισκεται στο πλευρο του Σταλιν ετσω και πρωθυστερα. Το διιο ισχυει για παλιους ηρωες της επαναστασης που στραφηκαν εναντιον της Δεν υπαρχει τιποτε το μεμπτο σε μι ατετοια διαδικασια αφαιρεσης τους απο την ιστορια του κομματος (π.χ ακομη και σημερα ποιος αναφερεται στον σταυριδη κλπ)

Δεν ειναι ζητημα ιστορικης ακριβειας μια φωτο ειναι μεσο προπαγανδας στα πλαισια του ταξικου αγωνα που οφειλει να βγαζει μια θετικη εικονα προς τα εξω αφαιρωντας τα κακως κειμενα που στη συγκεκριμενη περιπτωση στην πραγματικη ζωη σταλθηκαν στον αλλο κοσμο

υγ
το ιδιο συμβαινει και με την εκκαθαριση των φωτο των παλιων σταρ του χολυγουντ που καπνιζαν, το τσιγαρο αφαιρεθηκε απο πολλες φωτο του παρελθοντος στα πλαισια του αντικαπνιστικου αγωνα της αστικης κοινωνιας

Ανώνυμος είπε...

Έχω μάθει να σέβομαι τις απόψεις ανθρώπων που προσπαθούν να ξεστραβώσουν κόσμο. Είτε συμφωνώ, είτε διαφωνώ, τις λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου.

Καλό όμως θα είναι να αλλάζουμε καμία φορά την άποψη μας όταν υπάρχουν στοιχεία, γεγονότα και λογική. Το έχω κάνει, όταν άλλαξα άποψη για τον Στάλιν και ήταν σχετικά επωδυνο. Διαπίστωσα το πόσες μαλακίες "έτρωγα" από τα σπουδαστικά μου χρόνια για τον "Γεωργιανό".
Οι προσωπικοί εγωϊσμοί δεν χωρούν σε τόσο σημαντικά ιστορικά ζητήματα. Ούτε και βέβαια και η "ανάλαφρη" "εκδοχή" της Ιστορίας. Η οποία διαρκώς εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία και θέτει και σε επανεξέταση τα παλιά.

Αν κάποιος νομίζει πως τα ιστορικά ζητήματα μένουν ιστορικά κατά τη γνωμη μου κάνει λάθος. Ποια είναι η απάντηση π.χ.στους με ύφος 100 καρδιναλίων Πασοκους πασών των τάσεων και χρωμάτων, ή και απληροφόρητους ιστορικά αλλά με καλή πρόθεση ανθρώπους όταν ρωτούν "Μα καλά, Στάλινισμό θα έχουμε;" όταν η όποια συζήτηση πηγαίνει από τα προβλήματα της Καπιταλιστικής Κρίσης στην διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ; Στην ίδια πάνω-κάτω ερώτηση που κάνουν αστοί δημοσιογράφοι προς μέλη του ΚΚΕ ή και τους Γ.Γ.

@ AGIS ( 9 Ιουλίου 2018 - 10:15 μ.μ. )
"..«Λήθη, μίασμα, βεβήλωση» ήδη είναι έννοιες με μεταφυσικό φορτίο.."

Η λέξη "τιμωρία" δεν νομίζω πως έχει μεταφυσική έννοια Άγη.Που βρέθηκε λοιπόν το μεταφυσικό σε κάθαρά υλικούς - πρακτικούς λόγους τους οποίους και κατά την γνώμη μου ανέλυσα;



17-57


Υ.Γ.

Α) Μιας και πήραμε σβάρνα το Yale , για όσους ξέρουν Αγγλικά και όσους ξέρουν Ρώσικα(που δεν ξέρω γρι).

1) Αρχείο για τον Στάλιν:
Stalin Digital Archive στο Yale,
http://www.stalindigitalarchive.com

2) Getty - Κονκουεστ. Ανταλλαγές επιστολών
http://www.lrb.co.uk/v09/n02/j-arch-getty/starving-the-ukraine


Β) (Δεν είναι για τους σχολιαστές / Κ.Ε. του μπλοκ)

Αν και δεν υπάρχει η έννοια "σταλινισμός", γράφω τα παρακάτω

Γίνεται κατανοητό το πως αισθάνονται οι "αντι-Σταλινικοί". Γεύονται και αυτοί το ίδιο ποτήρι με το οποίο "κέρναγαν" τους "Σταλινικούς" ως "ηλίθιους", "κολλημένους", "παραπλανημένους", "εξαπατημένους" . Και μάλιστα από υπεράνω κομμουνιστικής επιρροής έρευνες.

Κατά ειρωνικό τρόπο ένα μέρος της έρευνας για την δεκαετία του 1930 στην Σ.Ε προέρχεται από Πανεπιστήμια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έστω και από την σχολή του light αντικομμουνισμού ( "Αναθεωρητισμού" λέγεται σε αντίθεση με την σχολή του "Ολοκληρωτισμού" του Κόνκουεστ) που ανοίγει και κάποια αρχεία του Ρώσικου Κράτους.

AGIS είπε...

1) Αυτό λοιπόν που φωτογραφήθηκε "δεν ήταν"...
Άντε να δούμε κι αυτό το φιλοσοφικό ρεύμα πώς λέγεται...

Πέρα από φιλοσοφικά ρεύματα, αυτό που εν προκειμένω "ήταν", είναι το ότι ο Γιεζόφ διετέλεσε επικεφαλής μιας νευραλγικής κρατικής σοβιετικής υπηρεσίας και με αυτή του την ιδιότητα είχε περπατήσει κάμποσες φορές δίπλα στον Στάλιν. Μια από αυτές τις φορές βγήκαν και φωτογραφία. "Ας μην είχε περπατήσει", σκέφτηκαν οι αρμόδιοι της προπαγάνδας και σβήσαν την εικόνα του Γιεζόφ από τη φωτογραφία. "Ας μην είχε διατελέσει", θα μπορούσαν να σκεφτούν, αλλά αυτό δεν μπορούσε πια να διορθωθεί, αυτό πλέον "ήταν" και εντός αυτού και ένας αριθμός κοινών περιπάτων: τίποτα το φυσικότερο, τίποτα το λιγότερο ασήμαντο.

2) @άναυδος
Αν μια φωτογραφία δεν εξυπηρετεί την προπαγάνδα, μπορείς πολύ απλά να μην τη χρησιμοποιήσεις, φωτογραφίες κατάλληλες υπάρχουν πολλές. Δηλαδή τι θα πάθαινε η προπαγάνδα αν έλειπε από αυτήν η συγκεκριμένη φωτογραφία του Στάλιν "μόνου" δίπλα σ' εκείνο το ποτάμι (λίμνη, θάλασσα, ό,τι είναι);
Κι έπειτα, τι εμποδίζει την προέκταση αυτής της λογικής στο οτιδήποτε εκτός από τη φωτογραφία; Λ.χ. αν εξαφανιστεί ο Τρότσκι από μια φωτογραφία του Οκτώβρη, γιατί να μην εξαφανιστεί και από τις "10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο", ώστε και η λογοτεχνική απεικόνιση να απόδίδει αυτό που "ήταν" κι όχι αυτό που "δεν ήταν", να μην εμφανίζονται έστω και πρωθύστερα πρόσωπα που δεν έπρεπε να εμφανίζονται λόγω της μεταγενέστερης καταδίκης τους κλπ;
Και γιατί αφού υπερασπίζεσαι τη φωτογραφική εξαφάνιση του χ ή του ψ καταδικασμένου για προδοσία, δεν στηλιτεύεις το ότι ο α ή ο β καταδικασμένος εξακολουθεί να εμφανίζεται στη λογοτεχνική απεικόνιση των ημερών του Οκτώβρη;
Αλλά το ερώτημα μάς ξαναγυρνά στο παράδειγμα του βιβλίου για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν: Αν είχε κυκλοφορήσει, ποιος θα ασκούσε τώρα κριτική ότι διαπνέεται από την "εσέρικη αντίληψη" και ποιος θα το υπερασπιζόταν σαν δείγμα υγιούς προπαγάνδας, υλιστικοδιαλεκτικής φιλοσοφίας, αληθούς απόδοσης αυτού που "ήταν" σε αντίθεση προς κάθε ιδεαλιστική φαινομενολογία κ.ο.κ.;

3) @17-57
Έχω τη γνώμη ότι κανένα νόημα δεν έχει η αναγωγή του ζητήματος της μεταχείρισης των φωτογραφιών σε ζήτημα πολιτικής υπεράσπισης ή απόρριψης της προσωπικότητας του Στάλιν.
Αν κάποιος θεωρεί ότι με κρίκο αυτό το θέμα μπορεί να "αποδομήσει" μια ολόκληρη "επική" ιστορική περίοδο, απλώς γελιέται.
Το θέμα έχει την δική του οριοθέτησή και και εντός αυτής βρίσκονται οι θέσεις που εκφράζουν τα σχόλιά μου.

Περί μεταφυσικής και τιμωρίας: η πολιτική και ποινική καταδίκη, η φυλακή, η εκτέλεση μιας θανατικής ποινής βέβαια έχουν πλήρη υλική διάσταση.
Το να πάρεις ένα μαχαιράκι και να ξύσεις τη μορφή του εχθρού σου από μια ζωγραφιά, δεν είμαι και τόσο σίγουρος: μάλλον είναι "πέρασμα" από τον ορθολογισμό στον εξορκισμό.

4) Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί συμπέρασμα για την ωριμότητα ή την ανωριμότητα μιας σειράς αντιλήψεων, χωρίς την εκτίμηση της σημασίας μιας ιστορικής μετάβασης από τον τσαρισμό στον κομμουνισμό.
Οι προλεταριακές μάζες του '17 είναι οι ίδιες που μόνο 12 χρόνια πριν (1905) πορεύονταν με εικονίσματα στα χέρια για να γονατίσουν μπροστά στον τσάρο και να ζητήσουν την ευσπλαχνία του.
Οι σφαίρες της τσαρικής φρουράς τούς έμαθαν ποια είναι η πραγματική "ευσπλαχνία" του τσαρισμού, αντέστρεψαν τις πολιτικές τους απαιτήσεις απέναντι στο ζήτημα της εξουσίας, αλλά αυτή η αντιστροφή δεν σημαίνει αυτόματα και την οικοδόμηση ενός συστήματος αντιλήψεων που αφήνει οριστικά πίσω του τον παλιό κόσμο και τον παλιό άνθρωπο.
Αντίθετα, το "αυτόματο" είναι η μετατόπιση και η προσαρμογή ενός συστήματος παλιών αντιλήψεων και αξιών στη νέα πραγματικότητα.
Πόσο μάλλον αν πλάι στις προλεταριακές μάζες αθροίσουμε και τις μάζες των αγροτικών στρωμάτων.
Άλλο λοιπόν η κατανόηση, η αιτιολόγηση, η ερμηνεία του κάθε τι, κι άλλο η υπεράσπιση του κάθε τι σαν να πρόκειται για το απόσταγμα της πολιτικής, ιδεολογικής, φιλοσοφικής συνέπειας.

Ανώνυμος είπε...

60 + 1 ψέμματα του Χρουτσέφ για τον Στάλιν

https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/khrushchev-lied.pdf


Μία προς μία καταρρίπτονται 60 από τις "κατηγορίες" του Χρουτσέφ προς τον Στάλιν. Εκτός από μία που και αυτή δεν καταρρίπτεται αλλά και δεν επιβεβαιώνεται, δλδη "μισοστέκει".

Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα ανταλλαγή επιστολών με έναν κύριο που έκανε κριτική στο βιβλίο του Furr.

Ο ίδιος ο Furr εξηγεί την πολιτική του θέση, την θέση του ως συγγραφέα( ειδική μνεία στον τρόπο του "κυκλικού" ας το ονομάσουμε επιχειρήματος: Ξεκίνημα από υπόθεση / στοιχεία έχοντας στο μυαλό το προκαθορισμένο συμπέρασμα). Ως Μαρξιστής, δηλώνει πως ψάχνει την αλήθεια

Όπως λοιπόν εξηγεί ο Furr, εστιάζει ΜΟΝΟ στα ψέμματα του Χρουτσέφ. Για το τι πραγματικά έγινε ή έκανε ο καθένας από τους περισσότερους εμπλεκόμενους, χρειάζονται, όπως γράφει, νέες, ξεχωριστές μελέτες.

Π.χ.πως είναι ψέμματα πως τις εκτελέσεις τις διέταξε ο Στάλιν. Και για πολλούς κατηγορούμενους στις Δίκες της Μόσχας υπάρχουν περισσότερα επιβαρυντικά παρά αθωωτικά στοιχεία. Πως επί Μπέρια είχαν μειωθεί στο 1% οι εκτελέσεις(βάση της αναφοράς Πάβλοφ) σε σχέση με την περίοδο Γιέζοφ (στοιχείο που περιέχεται και στον Arch Getty ) .

Καλό διάβασμα στην παραλία


17-57

Κερατσινι7 είπε...

17-57
“Αν και δεν υπάρχει η έννοια "σταλινισμός", γράφω τα παρακάτω”
Ο σταλινισμος όχι μονο υπαρχει αλλα χρωσταει την εισαγωγη του στην σοβιετικη ιστορια στους πιο εμπιστους συνεργατες του Σταλιν. Ενας από αυτους και εισηγητης του ορου, ηταν ο Καγκανοβιτς γνωστος και ως Σιδερενιος Λαζαρος,που υποστηριζε μαζι με την υπολοιπη ομαδα «σταλινιστων» Μολοτοφ, Μαλενκοφ, Βοροσιλοφ την πολιτικης και οικονομικη διακυβερνηση επι Σταλιν. Αυτή ηταν το αρχικο νοημα του ορου. Αντιθετα ο Χρουτσωφ και η παρεα του προσπαθησε να δωσει στον ορο αρνητικη χροια, ταυτιζοντας τον σταλινισμο με διωξεις, εξοριες και την προσωπολατρεια που καλλιεργουσε. Προσπαθησαν δηλαδη να ξεχωρισουν τον κομμουνισμο από τον «σταλινισμο» σαν κατι ξενο και αποτροπαιο στην ΜΛ θεωρια και πρακτικη. Το να λεγεται ότι δεν υπαρχει σταλινισμος είναι ισοπεδωτικο ειδικα όταν υπαρχουν ανθρωποι γυρω μας που δηλωνουν περηφανοι σταλινικοι με την εννοια ότι είναι ταγμενοι ψυχη και σωμα στην επανασταση και τον μαρξισμο και υποστηριζουν την οικοδομιση της ΕΣΣΔ μεχρι το 56.

Ανώνυμος είπε...

"..Έχω τη γνώμη ότι κανένα νόημα δεν έχει η αναγωγή του ζητήματος της μεταχείρισης των φωτογραφιών σε ζήτημα πολιτικής υπεράσπισης ή απόρριψης της προσωπικότητας του Στάλιν .."

Έγραψα. Εξετάζουμε το γιατί έγινε, ασχέτως αν μας είναι αρεστο ή όχι.

"..Αν κάποιος θεωρεί ότι με κρίκο αυτό το θέμα μπορεί να "αποδομήσει" μια ολόκληρη "επική" ιστορική περίοδο, απλώς γελιέται..."

Όσοι διάβασαν τον Όργουελ - Κόνκουεστ και λοιπούς δεν νομίζω να "γελιούνται". Αυτά ακριβώς έχουν στο μυαλό τους και αραδιάζουν και τις φωτογραφίες. Μία χαρά τους "βολεύει" ως εργαλείο προπαγάνδας κατά της Σ.Ε.

".. Περί μεταφυσικής και τιμωρίας: η πολιτική και ποινική καταδίκη, η φυλακή, η εκτέλεση μιας θανατικής ποινής βέβαια έχουν πλήρη υλική διάσταση. Το να πάρεις ένα μαχαιράκι και να ξύσεις τη μορφή του εχθρού σου από μια ζωγραφιά, δεν είμαι και τόσο σίγουρος: μάλλον είναι "πέρασμα" από τον ορθολογισμό στον εξορκισμό. .."

Η τιμωρία στην Σ.Ένωση γιατί ο Α ή Β κρίθηκε προδότης είναι καθαρά υλική τιμωρία. Και όπως και κάθε δήμόσια τιμωρία μία πτυχή της μάλλον έχει σχέση και με την "συνέχεια": Nα μην επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις.

Ήταν βεβήλωση και όχι λήθη μιας και οι Δίκες ήταν Δημόσιες και δημοσιευόντουσαν τα πρακτικά τους στον Τύπο. Ο "βεβηλωμένος" δεν ήταν ένα άυλο πνεύμα αλλά πολύ υλικός άνθρωπος που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη. Η θανατική ποινή δεν ήταν αρκετή για το κακό(με βάση τις ετυμηγορίες) που προκάλεσαν οι πράξεις του στην Σοβιετική Ένωση.
Επίσης ακούγεται κάπως ασύμβατη η λογική του εξορκισμού σε μία χώρα στην οποία η πλειοψηφία των ηγετών της, και ένα μέρος του πληθυσμού της ήταν άθεοι.

Ας το πάμε κάπως(όχι ακριβλως το ίδιο) αντίστροφα για την συγκεκριμμένη περίοδο: Οι αναψηλαφίσεις των υποθέσεων εκετελεσμένων ως προδοτών από τον Μπέρια δεν νομίζω να είναι στην σφαίρα του "μεταφυσικού".

Τέλος πάντων, αυτή την εξήγηση δίνω στην παραλλαγή(για άλλους λόγους) μιας αρχαίας τιμωρίας μέρους η οποία ήταν μέρος ενός δικαίου που ήταν σε ισχύη μέχρι και την Ιακωβίνικη Περίοδο της Αστικής Γαλλικής Επανάστασης. Αν έχω συλλάβει σωστά ή λάθος το νόημα της μένει να αποδειχθεί ή να σχολιαστεί.

Αν ψάχνουμε για "μεταφυσικό" νόημα μάλλον να πάμε προς το "ανάθεμα" κατά Βενιζέλου πριν ένα αιώνα από τους Βασιλικούς. Με μαζικές συμμετοχές σε Πεδίο του Άρεως στις οποίες συμμετείχαν και Καθηγητές Πανεπιστημίου. Κάτι σχετικό γράφει ο Β.Ραφαηλίδης στην "ΚωμικοΤραγική Ιστορία".

17-57

Ανώνυμος είπε...

@Άναυδος για το τσιγάρο

Είναι διαφορετικό: Να μην καπνίζουν γιατί το τσιγάρο κάνει κακό.
Από την άλλη τόσες αστυνομικές - πολεμικές σειρές και ταινίες στην tv-cinema.
Η δημοκρατία του pollitical correct που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μπρος σε τραγέλαφους.

17-57

Ανώνυμος είπε...

Ρε ξεκολλάτε με την φωτογραφία! Αν φτάνουμε στο σημείο για να δικαιολογήσουμε την πρακτική να τη συγκρίνουμε με την μαλακία της αφαίρεσης του τσιγάρου, απλά δείχνει το λαθεμένο αυτής της πρακτικής (και το γελοίο θα πρόσθετα, αν δεν φοβόμουν μην με πιάσουν στο στόμα τους χωρίς να με ξέρουν κάποιοι "σταλινικότεροι" από μένα). Η φωτογραφία ή θα είναι αντικειμενική, πλήρης αναπαράσταση του ιστορικού γεγονότος που "τσιμπά" ή καλύτερα να μην βγαίνει από το συρτάρι.
Μπορούμε λοιπόν να συμφωνήσουμε ότι ο Agis έχει δίκιο, χωρίς αυτό να μειώνει ούτε κατ' ελάχιστο την εποποιία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Κάθε άλλος δρόμος οδηγεί πιο βαθιά στο παράλογο...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Η πλάκα με αυτούς που υπερασπίζονται το δίκαιο του μοντάζ, είναι οτι, από όσο ξέρω, δε ξέρουμε πως και ποιός το αποφάσισε και γιατί. Θα μπορούσε να είναι η απόφαση του ΠΓ αλλά θα μπορούσε να είναι και ενός αρχισυντάκτη ενός περιοδικού ας πούμε, το οποίο πιθανόν και να προκάλεσε αντιδράσεις του στυλ "τι βλαμμένος ρε πστ", και 70 χρόνια μετά κάποιοι το υπερασπίζονται γιατί αν δεν, "δεν είναι με τον κομμουνισμό".

Η αστική αντίληψη οτι τα πάντα που γίνονταν στην ΕΣΣΔ ήταν όχι αποτέλεσμα μιας οργανικής διαδικασίας που αφορούσε εκατομύρια ανθρώπους με τα καλά και τα ελατώματα τους, αλλά τον Έναν, τον Ηγέτη, το δίκιο του οποίου χαρακτηρίζει όλο το σύστημα. Καθαρά αντιδιαλεκτική και έξω από τη πραγματικότητα ιδέα την οποία παίρνουν κάποιοι αυτούσια και την γυρνάνε από την αντίστροφη."Λέτε βρωμοαστοί οτι κακώς ο Στάλιν έκανε όλα αυτά; Εμείς λέμε καλώς τα έκανε". Και όλα αυτά στο όνομα του ιστορικού υλισμού...



Σ.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα πω να μην κοπιάρουμε άκριτα ό,τι έχει γράψει στην "καλή" του περίοδο ο ατσάλινος, γιατί μπορεί να θεμελιώσουμε και τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μπαντιουνισμό

Απέργα με τις ώρες που μπορείς

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Προσωπικα το βρισκω γραφικοτητα αυτο που συνεβαινε στην ΕΣΣΔ με τις φωτογραφιες και την αναθεωρηση της ιστοριας ωστε να μην συμπεριλαμβανει προσωπα που μετεπειτα διαγραφηκαν απο το κομμα, αλλα στην τελικα σιγα τα αυγα.

Ναι ηταν λαθος πρακτικη αλλα αυτο δεν ακυρωνει την σοσιαλιστικη οικοδομηση.

Ανώνυμος είπε...

Μιας και πλην του «Ατσάλινου» και των παρατρεχάμενών του υπάρχουν κι άλλοι «μη άκριτοι», θυμήθηκα απ’ αφορμή πρόσφατη σχετική υπενθύμιση του Γιάννη (9 Ιουλίου 2018 – 2:30 π. μ.) πως ο μακαρίτης ο «Μη Απολιθωμένος» είχε από τούτο δω ακριβώς το ιστολόγιο επισημάνει το βιβλίο του Grover Carr Furr III (Khrushchev Lied. The Evidence That Every “Revelation” of Stalin’s (and Beria’s) Crimes in Nikita Khrushchev’s Infamous “Secret Speech” to the 20th Party Congress of the Communist Party of the Soviet Union on February 25, 1956, is Provably False. Kettering, OH: Erythros Press & Media. 2011), στο οποίο παράπεμψε ο 17-57 σε προηγούμενο σχόλιό του. Η επισήμανση του «Μη Απολιθωμένου» είχε γίνει σε ανύποπτο, όταν δηλαδή δεν το ’χε πάρει ψυχή μυρωδιά, για τα νεοελληνικά δεδομένα (εννοώ την αποθέωση της καθυστέρησης σε μερικούς τομείς της πνευματικής ζωής) χρόνο (Μάρτιος 2012!) μ’ ένα πολύ εκτενές περί Μουστάκια σχόλιό του που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αξίζει ακόμα —παρά την κάπως μεγάλη έκτασή του— να διαβαστεί (αν δεν με απατά η μνήμη μου, το ’χε στείλει και στον «Ατσάλινο» που το ανάρτησε παλιά). Γι’ αυτό κι επειδή το βιβλίο του G. Furr δεν έχει μέχρι στιγμής, δυστυχώς, μεταφραστεί στα ελληνικά, ακολουθούν για όσους κι όσες ενδιαφέρονται, οι σύνδεσμοι προς το νήμα της αρχικής ανάρτησης:

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332337848312#c7537062202848177138

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332337898367#c6379070123748093073

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332337967038#c8284617372808117757

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332421946791#c1250693982745904102

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332686741723#c7265366241431202632

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332757681411#c7356696793881649721

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332847964637#c2435440484911384495

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332849005032#c3455246447020462150

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html?showComment=1332849821766#c780354528481991849

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Με αφορμή την αναφορά του 17-57 στη damnatio memoriae των Αρχαίων και την κουβέντα που καλά κρατεί, θυμήθηκα τι γράφει ο Θουκυδίδης για την περίπτωση του Λακεδαιμόνιου στρατηγού Παυσανία και παραθέτω το σχετικό απόσπασμα (Ἱστοριῶν Α΄, κεφάλαιο 132, παράγραφοι 1–3, ed. O. Luschnat ²1960) με νεοελληνική μετάφραση (Θουκυδίδης, Ιστορία, Βιβλίο πρώτο, Μετάφραση Αναστάσιος Γεωργοπαπαδάκος, Εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1992, σελ. 223, 225 [κείμενο μετάφρασης], 267 [σημείωση]) για να μη στραπατσάρω όσους κι όσες δεν τα καταφέρνουν και τόσο (αχ, αχ, αχ…) με τα αρχαία ελληνικά. Σημειώνω ότι ο περί ου λόγος τρίποδας έχει ενμέρει διασωθεί (το τμήμα του [Τρικάρηνος Ὄφις] με την επίμαχη επιγραφή) και υπάρχει στην Πλατεία Atmeydanı της Κωνσταντινούπολης, φωτογραφίες του δε και στο διαδίκτυο. Την υπόσχεσή μου να γράψω κάτι για τη damnatio memoriae δεν την ξέχασα, αλλά αδυνατώ για τους γνωστούς λόγους προς το παρόν, υπομονή! Καλή ανάγνωση και καλή εβδομάδα, Ά.

132. ¹ καὶ φανερὸν μὲν εἶχον οὐδὲν οἱ Σπαρτιᾶται σημεῖον, οὔτε οἱ ἐχθροὶ οὔτε ἡ πᾶσα πόλις, ὅτῳ ἂν πιστεύσαντες βεβαίως ἐτιμωροῦντο ἄνδρα γένους τε τοῦ βασιλείου ὄντα καὶ ἐν τῷ παρόντι τιμὴν ἔχοντα (Πλείσταρχον γὰρ τὸν Λεωνίδου ὄντα βασιλέα καὶ νέον ἔτι ἀνεψιὸς ὢν ἐπετρόπευεν), ² ὑποψίας δὲ πολλὰς παρεῖχε τῇ τε παρανομίᾳ καὶ ζηλώσει τῶν βαρβάρων μὴ ἴσος βούλεσθαι εἶναι τοῖς παροῦσι, ˂καὶ˃ τά τε ἄλλα αὐτοῦ ἀνεσκόπουν εἴ τί που ἐξεδεδιῄτητο τῶν καθεστώτων νομίμων καὶ ὅτι ἐπὶ τὸν τρίποδά ποτε τὸν ἐν Δελφοῖς, ὃν ἀνέθεσαν οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τῶν Μήδων ἀκροθίνιον, ἠξίωσεν ἐπιγράψασθαι αὐτὸς ἰδίᾳ τὸ ἐλεγεῖον τόδε·

Ἑλλήνων ἀρχηγὸς ἐπεὶ στρατὸν ὤλεσε Μήδων,
Παυσανίας Φοίβῳ μνῆμ᾿ ἀνέθηκε τόδε.

³ τὸ μὲν οὖν ἐλεγεῖον οἱ Λακεδαιμόνιοι ἐξεκόλαψαν εὐθὺς τότε ἀπὸ τοῦ τρίποδος τοῦτο καὶ ἐπέγραψαν ὀνομαστὶ τὰς πόλεις ὅσαι ξυγκαθελοῦσαι τὸν βάρβαρον ἔστησαν τὸ ἀνάθημα· τοῦ μέντοι Παυσανίου ἀδίκημα καὶ ˂τότε˃ τοῦτ᾿ ἐδόκει εἶναι, καὶ ἐπεί γε δὴ ἐν τούτῳ καθειστήκει, πολλῷ μᾶλλον παρόμοιον πραχθῆναι ἐφαίνετο τῇ παρούσῃ διανοίᾳ.

132. Οι Σπαρτιάτες —τόσο οι αρχές, όσο και προσωπικοί εχθροί του Παυσανία— δεν είχαν στα χέρια τους καμιά ξεκάθαρη απόδειξη, στην οποία στηριγμένος κανείς με σιγουριά θα μπορούσε να προχωρήσει στην τιμωρία ενός άντρα από βασιλική γενιά, που τη στιγμή μάλιστα εκείνη ασκούσε βασιλική εξουσία (γιατί σαν εξάδελφος του ανήλικου βασιλιά Πλειστάρχου, γιού του Λεωνίδα, τον επιτρόπευε). Η περιφρόνησή του, ωστόσο, προς τις παλιές συνήθειες κι η μίμηση του τρόπου ζωής των βαρβάρων, γεννούσε πολλές υποψίες πως τούτος δεν ήθελε να μείνει ένας ίσος, σύμφωνα με τα όσα το πολίτευμα της Σπάρτης όριζε. Ανατρέχοντας λοιπόν στο παρελθόν του κι εξετάζοντας αν καμιά φορά η συμπεριφορά του ήταν έξω από τις καθιερωμένες συνήθειές τους, θυμήθηκαν πως άλλοτε, πάνω στον τρίποδα που οι Έλληνες αφιέρωσαν στους Δελφούς σαν απαρχές* από τα περσικά λάφυρα, αξίωσε εκείνος, με δική του πρωτοβουλία, να γραφτεί το ακόλουθο δίστιχο:

Ο Παυσανίας, ο αρχηγός των Ελλήνων, όταν κατάστρεψε το στρατό
των Περσών, αφιέρωσε το θυμητάρι αυτό στο Φοίβο.


Το δίστιχο αυτό το ’ξυσαν αμέσως τότε οι Λακεδαιμόνιοι από τον τρίποδα και χάραξαν τα ονόματα όλων των πόλεων που, ύστερα από την κοινή τους νίκη εναντίον των βαρβάρων, στήσανε σαν αφιέρωμα. Η πράξη αυτή του Παυσανία και τότε είχε θεωρηθεί παράνομη και τώρα, που τούτος είχε πια φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα, ακόμη περισσότερο φαινόταν πως είχε γίνει από κίνητρα παρόμοια με τα σημερινά του σχέδια.

* Απαρχές λεγόταν το καλύτερο μέρος από τα λάφυρα, τα προϊόντα της γης κλπ., που προσφερόταν στους θεούς.

Και για την αντιγραφή:

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

@Κερατσίνι 7

Το βλέπω σαν περίοδο της ΕΣΣΔ. Εξάλλου ίδιος ο "Γεωργιανός" απεχθάνονταν την προσωπολατρία και την θεωρούσε "εσέρικη λογική".
https://mauroflight.wordpress.com/2014/02/23/ο-δικτάτορας-στάλιν-και-η-τέχνη

Μπορεί αν το θέλουμε μπορεί να μην το θέλουμε, αλλά αρκετός κόσμος ετεροπροσδιορίζεται από αυτή την "λανθασμένη" έννοια. Όμως το ΚΚΣΕ όπως κάθε κόμμα Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού δεν ήταν "τσιφλίκι" ενός Στάλιν ούτε του Λένιν. Ούτε τα έδωσαν ούτε τα κληροδότησαν προς άλλους

Αν διαβάσουμε τον Furr για τα ψέμματα του Χρουτσόφ
https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/khrushchev-lied.pdf


μάλλον το αντίθετο είχε συμβεί από μία "προσωπολατρική εξουσία" μιας και ο "Γεωργιανός" δεν είχε έλεγχο σε υψηλόβαθμα στελέχη σε στρατό(Τουχατσέφσκι ), μ.υ.(Γιάγκοντα - Γιέζοφ ως μέλος των Δεξιών Τροτσκιστών) , τον κομματικό μηχανισμό σε υψηλό επίπεδο((Δίκη Τρτσκιστών - Δεξιών )) ενώ εκπρόσωποι υψηλών όργανων του Κόμματος είχαν έρθει σε αντιπαράθεση και σε γεωγραφικές περιοχές υπήρχε σοβαρό το ενδεχόμενο για απόσχιση

Αν δεν είχε έλεγχο σε όλους τους προηγούμενος τομείς , τότε ποια δύναμη τον κράταγε Γ.Γ.; Απλό το ερώτημα.

17-57

Υ.Γ. Και για την περίοδο 1936-1939 στην Σ.Ε.

( 1 ) https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4928013

( 2)
http://www.kke.gr/18o_synedrio/apofash_toy_18oy_synedrioy_toy_kke_gia_to_sosialismo

(3)
https://www.komep.gr/2007-teyxos-6/merika-zhthmata-gia-to-sosialistiko-epoikodomhma-sthn-empeiria-ths-essd

Ανώνυμος είπε...

@ΡΓ
Προσπαθώ να συμβάλω με τις όσες γνώσεις μου σε μία απάντηση στο γιατί έγινε.
Στο δικό μου μυαλό έρχονταν από την απέναντι πλευρά έτοιμα τα προκάτ συμπεράσματα του λογοτεχνικού "1984" και της "Μυστικής Έκθεσης Χρουτσέφ"

Θα μου επιτρέψεις, αλλά η σύγκριση με καταστάσεις του τότε στην ΕΣΣΔ με το "σήμερα" στην Ελλάδα, είναι επιεικώς αστεία και άτοπη.

Επίσης δεν μπορούμε να διανοοηθούμε, απλά προσπαθούμε κάπως να καταλάβουμε τις πιέσεις τα προβλήματα της ιστορικής εποχής στην Σ.Ε ανάμεσα στην κολλεκτιβοποίηση και τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και κάπως να προσπαθήσουμε να έρθουμε στην θέση τους, πράγμα δύσκολο γιατί δεν βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις. Στο "what if.." καλό θα είναι να μπαίνει το ερώτημα
"what we do when..". Επίσης στο "what if.." μία σκέψη, ποιο εξελιγμένη θα ήταν "what previously to do in order to avoid the previous mistakes " όταν υπάρχει ήδη το αβαντάζ από την πλευρά μας να είναι ήδη γνωστή η εξέλιξη της ιστορίας στην Σ.Ε.

Η πλατφόρμα Ριουτκιν δεν ήταν κάποιοι ποιητές αντιφρονούντες καλλιτέχνες που έκφραζαν διαφωνία στα κομματικά όργανα αλλά πρόβαιναν σε δολιοφθορές με υλικό και ανθρωπινο κόστος σε εργάτες και μέλη του κόμματος.

Η συνομωσία Δεξιών-Τροτσκιστων στην τελευταία Δημόσια Ανοικτή Δίκη της Μόσχας στο 1938 αποκαλύφθηκε όταν ο Μπουχάριν λόγω στοιχείων άρχισε να λύνει την γλώσσα του (βάση της απολογίας Φρινόφσκι που μέρος της φιλοξενεί ο Furr).
Δυστυχώς τα αγγλικά μου δεν είναι αρκετά καλά, άρα και η μετάφραση μου δεν θα είναι ακριβής. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω κάτι να τα μεταφράσω αλλά και να διασταυρώσω αν μπορέσω ως πηγές στα αγγλικά από που βρίσω από το internet. Ωραίο να σχολιάζουμε(ανάμεσα σε αυτούς και η αφεντιά μου) άρθρα άλλων ιστοτόπων, αλλά από την άλλη κάτι χρειάζεται να γράψουμε με πηγές, σελίδα, σωστή μετάφραση

Συν τις άλλοις, τα τεκμήρια κατα Furr της Προδοσίας του Τροτσι υπάρχουν στο internet.

http://marxism.halkcephesi.net/Grover%20Furr/Furr%20tortsky%20japan.pdf


Απέναντι στους κακοήθεις δεν σκύβουμε το κεφάλι για 100 "αυτομαστιγώματα" σαν μοναχοί του μεσαίωνα. Στους βαμμένους, έμμισθους ή απλά ηλίθιους, αντικομμουνιστές δεξιά. ακροδεξιά και "αριστερά" απαντούμε με θάρρος απέναντι στην κακοήθεια τους. έχοντας επίγνωση όχι μόνο των των λαθών που έγιναν αλλά και κυρίως, το γιατί έγιναν.
Υπερασπιζόμαστε την ΕΣΣΔ με όλα τα καλά της και τα όχι και τόσο καλά της ή και τα κακά της. Αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε δεν θα διαφέραμε απο Προυντονιστές που θέλουν μόνοι τα "καλά" αλλά χωρίς "τα κακά".

Γιατί πλην των ανθρώπων που γράφεις υπάρχουν και καλοήθεις που ναι μεν έχουν καλή άποψη για το σοσιαλισμό, το ΚΚΕ αλλά φέρνουν στο μυαλό τους τον "Σταλινισμό" ως φραγμό. Στο κάτω κάτω πολιτική γίνεται όταν υπάρχει απεύθυνση στις μεγάλες λαϊκές μάζες.

Όποιος θέλει να βοηθήσει σε κάτι πιο ουσιαστικό από το να σχολιάζουμε με ειρωνεία τους πολιτικά χρεωκοπημένους "εξαπατημένους" του Δημοψηφίσματος και λοιπούς του "αριστερο-αναρχο-χωρίανο" τουιτερίστες ή μη ,
μπορεί να μεταφράζει και να ποστάρει σε σχόλια - μεταφράσεις ή τα link πάνω στις εργασίες όχι μόνο του Furr αλλά και άλλων που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της Σ.Ε από τα 1936 - 1939 αλλά και σε άλλα ζητήματα όπως π.χ.
κάνουν Άναυδος και Άγρυπνος.


17-57

Υ.Γ.
Ένα μέρος του παρακάτω βιβλίου με την προδοσία του Τουχατσέφσκι στις Δίκες της Μόσχας είναι μεταφρασμένο από τους "Κοντρίτες". Δεν έχω πρόχειρο το λινκ αλλά έχω όλο το λινκ του βιβλίου στα Αγγλικά

https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/great-conspiracy-against-russia.pdf

Ανώνυμος είπε...

@Σ.

"..και 70 χρόνια μετά κάποιοι το υπερασπίζονται γιατί αν δεν, "δεν είναι με τον κομμουνισμό". "


Δεν έγραψα αυτό, αν αναφέρεσαι σε δικά μου σχόλια. Να το γράψω άλλη μία φορά εξετάζουμε το γιατί έγινε, ασχέτως αν μας είναι αρεστό΄ή όχι.

Οι "εξαφανισμένοι" από τις φωτογραφίες συνειρμικά( τουλάχιστον στο μυαλό μου ) αφήνουν ανοιχτά πεδία ερμηνείας για "σταλινικές πρακτικές" που φέρνουν στο μυαλό το "1984" και λοιπά αντικομμουνιστικά βιβλία. Αν δεν έρχονται σε κανενός μυαλό, τότε μάλλον θα κάνω λάθος.
Αλλά γιατί οι αστοί και λοιποί μιλούν για "ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑΣ " έχοντας και τους "εξαφανισμένους" στις φωτογραφίες και το χρησιμοποιούν ως προπαγάνδα κατά της ΕΣΣΔ;

Απλά θεωρώ πως ελαφρότητας σχολιασμοί τύπου "φωτοσοπ" είναι περισσότερο προβληματικοί και δείχνουν μέσω του εξορκισμού μέσω του γελοίου και πολιτική αδυναμία εξήγησης.

Όντως, μέχρι στιγμής δεν το ξέρουμε ποιος το διέταξε και γιατί.

Για αυτό καταθέτω την δική μου άποψη στο γιατί, υπερασπιζόμενος όλη την ιστορία της Σ.Ε. με τα καλά της και τα όχι και τόσο καλά της και τα κακά της(πακέτο πάνε όλα), περισσότερο βασισμένος στο μυαλό μου και όσα στοιχεία από τα πρωτότυπες εργασίες - βιβλία - βιβλιοκριτικές σχόλια στα αγγλικά(μιας και δεν ξέρω ρώσικα) που βρήκα στο internet παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Αν η άποψη μου για το τι έγινε με τους "εξαφανισμένους" από τις φωτογραφίες στην Σ.Ε. δεν είναι η ποιο κοντινή στην πραγματικότητα δεν έχω κανένα πρόβλημα να μου το επισημάνουν με λογικά όμως επιχειρήματα.

Αν πάλι δεν αξίζει τον κόπο, τότε γιατί ασχολούμαστε;
Μπορεί να χαρακτηριστεί "γραφική" η άποψη μου και η ενασχόληση μου.
Την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποδεχθώ. Στο κάτω - κάτω όπως έγραψα και πιο πάνω, προσωπικοί εγωϊσμοί δεν υπάρχουν απέναντι σε ιστορικά γεγονότα που αφορούν την ιστορία της Σ.Ε. σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Ίσως επειδή δεν είμαι μικροαστός διαννούμενος για να ζω στον μικροκοσμό μου και να έχω και μία τεράστια γνωμη για τον εαυτό μου.

17-57

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά δεν κατανοώ σε τι μου απαντάς. Αυτό που πολύ απλά λέω είναι ότι δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να υπερασπίζεσαι μια πρακτική που δεν θα την ακολουθούσες εσύ σήμερα - θέλω να πιστεύω - με μια συλλογιστική μάλιστα που προσωπικά τη θεωρώ παράλογη. Την σύγκριση με το τσιγάρο πάντως δεν την έκανα εγώ... κατά τα λοιπά αν μπορώ με το φτωχό μυαλό μου να σε ακολουθήσω δεν νομίζω ότι λέμε κάτι διαφορετικό όσον αφορά την αξία της ιστορικής μελέτης.
Χαίρομαι που η πορεία σου όπως την εκθέτεις εδώ σε οδήγησε στην υπεράσπιση του πρώτου κράτους στην ιστορία που ήταν αντάξιο του ανθρώπου - παραγωγού. Χαίρομαι που δεν τσιμπάς στη μίζερη "σταλινολογια". Πιστεύω όμως ότι και από την εμπειρία σου θα μάθεις ότι τους ανθρώπους που αξίζει να κερδίσεις θα τους πάρεις μαζί σου αναδεικνύοντας το κύριο από εκείνη την εποχή: το πώς μια χώρα με 100 εκατομμύρια αγράμματους, αξεστους αγρότες έφτασε πριν τον πόλεμο να μην έχει ανεργία, να χτυπά στα ίσα σε παραγωγή τις ΗΠΑ, να αποκτούν για πρώτη φορά οι εργάτες ουσιαστικό λογο στη ζωή τους. Αυτό δηλαδή που αναδεικνύει ζωντανά την ανωτερότητα του σοσιαλισμού ως ανώριμος κομμουνισμός σε σχέση με τον καπιταλισμό. Αυτό που σήμερα μεταφράζεται σε αλματώδη ανάπτυξη των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος του εργαζόμενου και μόνο στα πλαίσια του νέου και όχι ανθρώπους που δεν μπορούν να φτιάξουν τα δόντια τους κι ας έχουν κινητό πιο δυνατό από ένα pc του 1995.
Σε αυτή την σωστή πορεία προς τα εμπρός γίναν και λάθη που εξηγούνται μεν, ήταν λάθη δε. Και δεν μιλάω για τις Δίκες της Μόσχας π.χ. ή την δίωξη των τροτσκιστων ως ανοικτά αντεπαναστατων. Αλλά, γαμωτο, αυτό με τη φωτογραφία ήταν αχρείαστο. Αν πρέπει για κάτι που κάνεις να γραφτούν τόμοι με άσχετα και γραφικά πράγματα για να το δικαιολογησεις, τι να πω...
Αυτό λέω και μόνο, και με το βλέμμα στο κοντινό και φωτεινό αύριο, όχι στο χτες.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

@ΡΓ

Έχουμε ζήσει τις ίδιες καταστάσεις με την ΕΣΣΔ στην περίοδο 1936-1939;
Γιατί την τότε συλλογιστική την θεωρούμε εκ προοιμίου "παράλογη";

Ένα ερώτημα είναι αν ξέρουμε τις συνθήκες. Τις ξέρουμε;
Και ένα άλλο αφού ξέρουμε τις συνθήκες, τι θα κάναμε στην θέση τους;
Έχουμε έρθει στην θέση των αδίκως διωκόμενων από τον Γιέζοφ (υπάρχει μέρος στο βιβλίο του Furr από συνομιλία του Στάλιν με ένα αεροναυπηγό που μιλούν για μία παρόμοια περίπτωση);

Να θεωρούνται χιλιάδες απλοί άσχετοι άνθρωποι ως "συνωμότες" ή "ύποπτοι" για να "σκεπάσει" ο Γιέζοφ και οι γύρω του "καταστάσεις";
Άραγε πως οι αδίκως καταδικασθέντες και οι συγγενείς τους θα ένοιωθαν βλέποντας την φωτογραφία με ή χωρίς "ρετουσάρισμα"; Πως το Κόμμα θα είχε φωτογραφία του ΓΓ με ένα αποδεδειγμένα συνωμότη κατά της Σοβιετικής Ένωσης (δεξιών - τροτσκιστών )Γιέζοφ;

Πως θα φτιάξουμε το "φωτεινό αύριο" αν αφήνουμε άρθρα τύπου "Σταλινική σχολή της Πλαστογραφίας" χωρίς λογική απάντηση;

Πρώτο δεν γράφω τόμους, παρά ένα σχόλιο στην αρχή του ποστ.
Αν μέσα στα "γραφικά και άσχετα πράγματα" είναι ο καθηγητής (δηλώνει Μαρξιστής) Furr, και το βιβλίο των Αμερικανών δημοσιογράφων M.Sayers- A.Kahn με την θετική επισήμανση του J. Davies Πρέσβη των ΗΠΑ στην περίοδο των δικών της Μόσχας 1936-1938 ε τότε τι να πω


17-57


Υ.Γ.
Συγγνώμη αν ο τόνος μου ήταν πιο δυνατός απέναντι στο σχόλιο σου.

Φαντάσου όμως πόσοι σαν και μένα "τσίμπησαν" σε παρόμοιους χαρακτηρισμούς για τον Στάλιν. Ακόμα καλύτερα, φαντάσου πόσοι ακόμα τα πιστεύουν; έχω βαρεθεί να ακούω το "για τον Στάλιν δεν λέτε τίποτα" από αριστερούς, φιλοαναρχικούς, συριζαίους, πασοκους και λοιπούς


Ούτως η άλλως για μένα ο χαρακτηρισμός "κομμουνιστής" αποτελεί τίτλο τιμής που τον κερδίζει κάποιος με την συνέπεια του αγώνα του και της στάσης του και δεν προσφέρεται ούτε με αυτοπροσδιορισμούς ούτε με φωνακλάδικα σχόλια του τύπου "είμαι "σταλίνας" και οι υπόλοιποι οπορτουνιστές". Στο κάτω κάτω οι εργαζόμενοι στο Ε.Κ. της Πάτρας, οι εργάτες στην ΝαυπηγοΕπισκευαστική ζώνη και οι εργάτες στις προβλήτες της Cosco και χιλιάδες άλλοι προσχώρησαν πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε.

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται ότι δεν συνεννοούμαστε σε αυτό το ζήτημα και κρίμα. Προσυπογράφω απόλυτα πάντως το υστερόγραφο σου, αν κάτι σου λέει αυτό για το που στέκομαι. Ας το πάω άλλη μια φορά: με το να αλλοιωθεί μια φωτογραφία κέρδισε κάτι η υπόθεση του σοσιαλισμού? Κατ' εμέ δεν κέρδισε. Ή χασούρα στην πραγματικότητα ήταν τότε μικρή, από τη στιγμή που το νέο σαρωνε το παλιό και οι εργαζόμενοι στην ΕΣΣΔ είχαν πάρει τη ζωή στα χέρια τους. Στο σάρωμα του παλιού περιεχεται και η νίκη του κόμματος επί των δεξιών που επισφραγίστηκε με τις Δίκες της Μόσχας. Λέω εγώ τώρα ο αφελής, τι κέρδισε ο σοσιαλισμός, το Κόμμα, ο ίδιος ο Στάλιν με το να σβηστεί ο Γεζοφ? Τίποτα! Δεν διαπαιδαγωγησες την εργατική τάξη ότι υπάρχουν και προδότες, ότι η ηγεσία μπορεί να κάνει και λάθη άρα θέλει επαγρύπνηση κτλ. Πόσο εύκολα μετά το 1956 σβήστηκε ο Στάλιν από πίνακες, αφαιρέθηκαν αγάλματα του κτλ? Αυτο μας αρέσει? Όμως κάπου την βρήκαν καθαγιασμενη ως πρακτική... αυτά και δεν επανέρχομαι, Απλά να σου πω ότι τον Furr τον έχω διαβάσει.

ΡΓ

Αναυδος είπε...

Για οποιον ενδιαφερεται αναφορικα με τις διωξεις της δεκαετιας του 1930
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2011/09/blog-post_2539.html

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2016/03/blog-post_2.html

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2013/08/h.html

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2014/03/blog-post_30.html

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2017/06/80.html

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

O ''Μη Απολιθωμενος'' εχει φυγει απο την ζωη?

Ανώνυμος είπε...

@ Παπουτσωμένος Γάτος

Δυστυχώς ναι, από καρδιακή ανεπάρκεια…

Άγρυπνος

AGIS είπε...

@17-57
Στο πλαίσιο των ζητούμενων λογικών απαντήσεων και η ακόλουθη (ευρύτερη από το ειδικό θέμα της συζήτησης) επισήμανση, που μπορεί να διαβαστεί και σαν προσωπική άποψη ή σαν ερώτημα για εξακρίβωση:
Η "καταγγελία της προσωπολατρείας" δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τις "μεθόδους της προσωπολατρείας", στο βαθμό που ένας επαρκής αριθμός πρωταγωνιστών τους είναι κοινός και για την μεν και για τη δε.
Σε αντίστοιχο βαθμό πρόκειται απλώς για αντίστροφες όψεις του ίδιου νομίσματος, για διαφορετικές τακτικές αναλόγως των συσχετισμών της μιας και της επόμενης περιόδου.
Η άρνηση λοιπόν της "καταγγελίας της προσωπολατρείας" (και μιλάω για την συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο με τα οποία καταγράφτηκε στο 20ο Συνέδριο) δεν συνεπάγεται υπεράσπιση των "μεθόδων" της, κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη μου θα είχε χαρακτήρα μηχανικών ιδεολογικών αντανακλαστικών.
Σε σχέση λοιπόν με συναφή φαινόμενα της σταλινικής περιόδου, η "καταδίκη" αυτών από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους, παρέχει και ένα εργαλείο ερμηνείας γι' αυτά τα ίδια τα φαινόμενα και για την κυριάρχηση των "πρωταγωνιστών" ως το σημείο "καταδίκης" των μεθόδων (τους), προσωποποιημένων όμως όχι σε αυτούς τους ίδιους αλλά στον Στάλιν και επικεντρωμένων σε ό,τι ο Στάλιν εκπροσωπούσε πολιτικά στην λαϊκή συνείδηση.
Βέβαια το θέμα δεν εξαντλείται στα παραπάνω, είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι το ζήτημα είναι ευρύτερο και συνθετότερο.

Να πάντως πώς ο ίδιος ο Στάλιν περιέγραφε το 1937 (άπαντα Στάλιν, τόμος 14, σελ. 267-270) ένα τμήμα (ένα "είδος" ίσως;) των κομματικών στελεχών, και όχι πάντως στη βάση της οποιασδήποτε παρέκκλισης σε σχέση με την πολιτική του κόμματος (αντίθετα μάλλον, στη βάση της πλήρους "συμφωνίας"):

Πολύ συχνά επιλέγουν τα στελέχη όχι σύμφωνα με τα αντικειμενικά γνωρίσματα, αλλά σύμφωνα με τυχαία, υποκειμενικά μικροαστικά γνωρίσματα. Επιλέγουν πολύ συχνά τους λεγόμενους γνωστούς, τους φίλους, τους συντοπίτες, τους προσωπικά πιστούς ανθρώπους, τους μάστορες στους επαίνους προς τους υπεύθυνους, άσχετα αν είναι κατάλληλοι από πολιτική και πρακτική άποψη. Εννοείται ότι αντί για μια καθοδηγητική ομάδα υπεύθυνων στελεχών προκύπτει μια μικρή οικογένεια οικείων ανθρώπων, ένας συνεταιρισμός, τα μέλη του οποίου προσπαθούν να ζούνε ειρηνικά, να μη θίγουν ο ένας τον άλλο, τα εν οίκω μη εν δήμω, να επαινεί ο ένας τον άλλο και από καιρό σε καιρό να στέλνουν στο κέντρο κούφιες και αηδιαστικές εκθέσεις για τις επιτυχίες.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι σε τέτοιες οικογενειακές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρχει θέση ούτε για την κριτική των ελλείψεων στη δουλειά κι ούτε για την αυτοκριτική των καθοδηγητών της δουλειάς.
Εννοείται ότι μια τέτοια οικογενειακή ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την εμφάνιση κολάκων, ανθρώπων χωρίς το συναίσθημα της αξιοπρέπειάς τους που γι’ αυτό δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον μπολσεβικισμό.


Μήπως αυτή η περιγραφή δεν αποτελεί ερμηνευτικό βοήθημα στην κατεύθυνση μιας λογικής απάντησης γύρω από τις "μεθόδους της προσωπολατρείας" όσο και γύρω από την κατοπινή της "καταδίκη";
Φυσικά η έκταση του ζητήματος από αυτή την άποψη είναι πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με μια απλή λεπτομέρεια όπως η φωτογραφία που συζητάμε.

Ανώνυμος είπε...

@ΡΓ

1) Αποσπάσματα από το βιβλίο :
Η Μεγάλη Συνωμοσία Ενάντια στη Ρωσία
των Michael Sayers και Albert E. KahnΕκδόσεις : Collet's Holdings Ltd., London

Η μετάφραση από anasyntaxi

«..Ο αμερικανός ανταποκριτής Βάλτερ Ντουράντυ, που παρευρίσκονταν στη Δίκη, στο βιβλίο του «Το Κρεμλίνο και ο λαός» έγραφε: «Ήταν στην πραγματικότητα «η τελευταία όλων των Δικών», επειδή αυτή τη φορά επικράτησε πλήρης σαφήνεια, η Εισαγγελία είχε συγκεντρώσει αρκετό υλικό αποδεικτικών στοιχείων, γνώριζε τους εχθρούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό.Οι αρχικές αμφιβολίες και επιφυλάξεις διαλύθηκαν, επειδή οι διαδοχικές δίκες, πρώτα απ' όλα εκείνες ενάντια στους «στρατηγούς», συμπλήρωσαν βαθμιαία την ακόμα εξαιρετικά νεφελώδη και ατελή εικόνα της περιόδου της δολοφονίας του Κίροφ...»..»

(..)Ο πρέσβης Γιόζεφ Ε. Ντάβις, που παραβρίσκονταν στη διαδικασία, χαρακτήρισε τη Δίκη απόνομική, ανθρώπινη και πολιτική άποψη σαν ένα συγκλονιστικό δράμα. Στις 8 Μάρτη έγραφε στην κόρη του:«όλες οι στοιχειώδεις αδυναμίες και τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης – προσωπική φιλοδοξία χειρίστου είδους - αποκαλύφθηκαν σ'αυτή τη Δίκη. Τα νήματα μιας συνωμοσίας γίνονται ορατά, μιας συνωμοσίας που θα μπορούσε σχεδόν να οδηγήσει στην ανατροπή της υπάρχουσας κυβέρνησης».

(..)Τρία χρόνια αργότερα, το Καλοκαίρι του 1941 μετά την επίθεση των ναζί στη Σοβιετική Ένωση, ο πρώην αμερικανός πρέσβης Γιόζεφ Ε. Ντάβις έγραφε: «Στη Ρωσία δεν υπάρχει η λεγόμενη«εσωτερική επίθεση», που συνεργάζονταν με τους γερμανούς. Η πορεία του Χίτλερ προς την Πράγα το 1939 βοηθήθηκε με τη στρατιωτική δράση των Οργανώσεων Χενλάϊν. Το ίδιο συνέβηκε και με την απόβαση στη Νορβηγία. Η εικόνα, που προσέφερε η Ρωσία ήταν απαλλαγμένη από τους γερμανούς σουντέντεν του Χενλάϊν, τους σλοβάκους του Τισό, τους βέλγους του Ντεγκρέλ και τους νορβηγούς Κουίσλινγκ...Μπορεί να διαβάσει κανείς τους λόγους στην ιστορία των λεγόμενων Δικών προδοσίας ή εκκαθαρίσεων του 1937 και του 1938, στις οποίες παραβρέθηκα προσωπικά. Σ'ένα ξανακοίταγμα των υλικών των Δικών και των προσωπικών σημειώσεων μου... βρήκα, ότι οι ολοκληρωμένες ομολογίες και απολογίες των ρώσων «Κουίσλινγκ» είναι κυριολεκτικά όμοιες με τις γνωστές σήμερα σε μας μεθόδους της γερμανικής 5ης φάλαγγας...». .»


Η συμφωνία που είπε ο Τρότσκι στον Πιατάκοφ πως σύναψε με Ναζί, γερμανικά διαβατήρια για ένα ταξίδι στη Νορβηγία, ο στρατηγός Πούτνα , το σχέδιο για πραξικόπημα του Τουχατσέβσκι και «η 5η φάλαγγα»

http://www.scribd.com/doc/48564039/M-Sayers-A-Kahn

Ίσως κάπως να καταλάβουμε κάτι από την τιμωρία. Απολογία Μπουχάριν στο ίδιο λινκ. Ποιος ο φόβος του Μπουχάριν στην περίπτωση που δεν θα καταδικάζονταν σε θάνατο.

2) άλλη μια φορά: με το να αλλοιωθεί μια φωτογραφία κέρδισε κάτι η υπόθεση του σοσιαλισμού? Κατ' εμέ δεν κέρδισε".

Δική σου άποψη. Η δική μου είναι διαφορετική. 'Η μάλλον μέρος της απολογίας Φρινόφσκι που είναι σε μέρη της σε πολλά σημεία στο ίδιο βιβλίο του Furr. Στην συνωμοσία του Τρότσκι πως θα έπρεπε να απαντούσε το σοσιαλιστικό κράτος ;

"Απλά να σου πω ότι τον Furr τον έχω διαβάσει."
"Λέω εγώ τώρα ο αφελής, τι κέρδισε ο σοσιαλισμός, το Κόμμα, ο ίδιος ο Στάλιν με το να σβηστεί ο Γεζοφ? Τίποτα! "

Συνάντηση αεροναυπηγού Ιάκοβλεφ - Στάλιν. Στο ίδιο βιβλίο μιας και το διάβασες. Μαζί και οι αναψηλαφήσεις υποθέσεων. Βρέθηκαν πραγματικά αθώοι που αποφυλακίστηκαν όπως παραδέχεται ο Στάλιν στην συνάντηση με τον σχεδιαστή αεροπλάνων A. Ιakovlev ( Khrushchev Lied σελ 51 και 304-305 )


17-57

Υ.Γ.
Το βιβλίο του Furr άλλη μια φορά
https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/khrushchev-lied.pdf

Rejoinder to Roger Keeran
Editors’ note: Author Grover Furr responded to Roger Keeran’s critical review of Khrushchev Lied with this rejoinder. The original review can be found at our web site, Khrushchev Lied But What Is the Truth?
https://mltoday.com/rejoinder-to-roger-keeran/

Ανώνυμος είπε...

@agis

Απάντηση προς την φήμη για τον εαυτό του την καλλιέργησε ο ίδιος ο Στάλιν:
https://mltoday.com/rejoinder-to-roger-keeran/

".. But they are his constructs, not mine!

Again and again Keeran falsely asserts that I state things in my book that are simply not there.
“Yet, by trying to absolve Stalin entirely for the cult around him, Furr strains credibility.”

This is false. Nowhere in my book do I absolve Stalin” either partially or entirely for the cult. ” Instead, I cite a great deal of evidence which shows that Stalin opposed the disgusting “cult” around himself. (8)


Keeran remarks:
“Stalin may have opposed renaming Moscow, but he apparently did not object when scores of other cities, towns, streets, squares, parks, factories and so on were named after him and when his pictures and statues became ubiquitous. Unlike Fidel Castro, Stalin did not do as much as he might have to discourage the cult that developed.”

Keeran wishes Stalin had fought the cult even harder. Don’t we all! But this would be a legitimate criticism of my book only if I had tried to absolve Stalin, which I never do.

I do, however, make the following remark:

“Some have argued that Stalin’s opposition to the cult around himself must have been hypocrisy. After all, Stalin was so powerful that if he had really wanted to put a stop to the cult, he could have done so. But this argument assumes what it should prove. To assume that he was that powerful is also to assume that Stalin was in fact what thecultabsurdly made him out to be: an autocrat with supreme power over everything and everyone in the USSR. (8) [3].."

17-57

Ανώνυμος είπε...

@Agis

Δεν είναι μόνο η φωτογραφία. Όλο το άρθρο για τον Γιέζοφ έχει προβλήματα Άγη.

17-57

Υ.Γ.
Δεν ήταν μόνο ο Γιέζοφ αλλά και ο Τρότσκι που λείπει στις φωτογραφίες.
Μήπως να καταδικάσουμε και το χέρι του Μέρκαντερ;

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Εγω κραταω απο ολα τα σχολια οτι ο "Μη Απολιθωμενος" δεν ειναι πια κοντα μας ΔΥΣΤΥΧΩς
Και λεω δυστυχως γιατι ηταν ενας συντροφος ΚΟΣΜΗΜΑ για το κινημα .Πιστευω να φροντισε οι σημειωσεις του και το εργο του συνολικα να εχει παει σε καλα και αξια χερια

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Aγρυπνος

Κριμα ο ανθρωπος, ηταν ενας χειμαρρος γνωσης και πολυ καλλιεργημενος. Ομολογω οτι με κουραζε η σχολαστικοτητα του, αλλα δεν μπορω να μην παραδεχθω οτι ηταν μια κινητη εγκυκλοπεδια. RIP.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΓ, σε αντίθεση με την ενημέρωση που μας δίνει ο Άγρυπνος (και καλώς το κάνε) εγώ έχω την αίσθηση πως ο μη Απολιθωμένος είναι κοντά μας κατά μία έννοια. Ίσως να την έχουν κι άλλοι, δεν ξέρω...

Ανώνυμος είπε...

Αγη το αποσπασμα απο τα απαντα του Σταλιν που εβαλες θα τολμησω να πω οτι ακομα και μηχανιστικα , αντιδιαλεκτικα να το μεταφερουμε σε οποιαδηποτε εποχη του ΔΚΚ σε καθε φαση και περιοχη χτυπαει φλεβα. Ηταν πολυ πολυ μπροστα ο μουστακιας. Εχει πει και αλλα τετοια διδακτικα. Θυμαμαι μια φορα διαβαζα μια ομιλια του σε στελεχη για το σταχανοφικο κινημα που ουσιαστικα το εξυμνουσε σαν αυθορμητο μαζικο πανεθνικο κινημα που καταφερε να γινει τετοιο οχι απλα χωρις τη βοηθεια των στελεχων του κομματος αλλα πολλες φορες και βαζοντας του εμποδια καποια κολλημενα μυαλα που δεν μπορουσαν να ξεφυγουν απο τον εμπειρισμο και τα τετρημενα που ειχαν κλειδωσει στο δικο τους κεφαλι.

Βεβαια επεσημανε και σωστα ο Σταλιν τοτε οτι αν ο σοασιαλισμος δεν ηταν τοσο ανωτερος, ωστε περα απο το ηθικο κομματι του να νιωθει ο εργατης δικη του υποθεση την παραγωγη ,που να ειχε ανυψωσει κατακορυφα το βιοτικο επιπεδο του εργατη δινοντας του γεματο στομαχι και καθαρο μυαλο το Σταχανοφικο κινημα δε θα ειχε ποτε δημιουργηθει.

θα ψαξω να δω που ειχα διαβασει αυτη την ομιλια ωστε να παραπεμψω να διαβαστει αυτουσια αξιζδει τον κοπο

ratm

Ανώνυμος είπε...

@ Γκεόργκυ Ζούκωφ

Δεν ξέρω τι έγιναν οι σημειώσεις του και η τεράστια βιβλιοθήκη του. Από πλευράς μου θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια αρχής γενομένης από τούτο δω το νήμα να συγκεντρώσω με τη μορφή της κατά περίσταση παραπομπής σε συνδέσμους κάθε ανάρτησή του που θα καταστεί δυνατό να ανιχνεύσω εδώ ή αλλού. Του το χρωστάω κατά κάποιο τρόπο, αφού αυτός ήταν που με παρότρυνε κι ενεθάρρυνε να σχολιάζω στο παρόν ιστολόγιο.

@ Παπουτσωμένος Γάτος

Ναι το ’χε αυτό το «μειονέκτημα» ο μακαρίτης, αλλά λόγω επαγγελματικών καταβολών, όχι επειδή ήθελε να αυτοπροβληθεί ή να «πουλήσει μούρη». Θέλω όμως να πιστεύω ότι απ’ αυτό το «μειονέκτημά» του δεν βγήκε κανείς και καμιά αναγνώστης κι αναγνώστρια ζημιωμένος ή ζημιωμένη. Θυμάμαι πως όταν του ασκούσα κριτική γι’ αυτό, συνήθιζε να απαντάει με τον πρώτο ιπποκρατικό αφορισμό: Ὁ βίος βραχύς, ἡ δὲ τέχνη μακρή, ὁ δὲ καιρὸς ὀξύς, ἡ δὲ πεῖρα σφαλερή, ἡ δὲ κρίσις χαλεπή. Requiescat in pace!

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Σε μια παλιά έκδοση του «Τάο Τε Τσινγκ» [道德經] του Λάο Τσε [老子] γνωστή ως «Τα μεταξένια χειρόγραφα του Μαβανγκντουΐ» [馬王堆帛書本], το κείμενο της οποίας αποκλίνει σε κάποια σημεία από το παραδεδομένο κείμενο, ο στίχος 8 του κεφαλαίου 33 του «Τάο» λέει: «Να πεθαίνει κανείς αλλά να μην ξεχνιέται, αυτή είναι η αληθινή μακροζωία» [死而不忘者: 壽也] (δες για περισσότερα: Lao Tzu, Te-Tao Ching, Translated from the Ma-Wang-Dui Texts with an Introduction and Commentary by Robert G. Henricks, New York 1993, σελ. 88 και 262–263). Υπ’ αυτήν την έννοια θα συμφωνήσω μαζί σου…

Άγρυπνος

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Ναι την εχουμε κι εμεις

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Αν εννοεις οτι γραφει με αλλο ψευδωνυμο, αυτην την αισθηση ειχα και γω και μαλιστα νομιζα πως ξερω ποιος ειναι αλλα σημερα ακουω οτι πεθανε. Τι να πω, καλα να ναι ο ανθρωπος οπου και να ειναι. Θα χει τους λογους του.

AGIS είπε...

@17-57
Δεν υποστήριξα πουθενά ότι "την φήμη για τον εαυτό του την καλλιέργησε ο ίδιος ο Στάλιν", μάλλον σε αντίθετο συμπέρασμα οδηγούν αυτά που έγραψα προηγουμένως, οπότε και το σχετικό σχόλιό σου δεν το αντιλαμβάνομαι σαν "απάντηση" σε κάτι που έγραψα, αλλά σαν συμπληρωματική παράθεση πηγών.

Κατά τα άλλα:
Δεν είχα σκοπό να "υπερασπιστώ το άρθρο", αλλά να τοποθετηθώ πάνω σ' ένα συγκεκριμένο θέμα: τη φωτογραφία.
Και βέβαια η τοποθέτησή μου έχει αφορμή τη φωτο με τον Γιεζόφ, αλλά αφορά την συγκεκριμένη πρακτική στο σύνολό της.
Από εκεί και πέρα δεν μπορώ ν' ακολουθήσω το λογικό άλμα που υπάρχει ανάμεσα σε μια κριτική στην πρακτική της φωτογραφικής "εξαφάνισης" και "άρα" στην καταδίκη της πράξης του Μερκαντέρ.
Παρομοίως είναι δυο εντελώς άσχετα μεταξύ τους πράγματα η άποψη για τη φωτο Γιεζόφ και η άποψη για την καταδίκη και εκτέλεσή του.

Τέλος, μια και ρωτάς για τον Μερκαντέρ, προσωπικά δεν έχω "κατασταλαγμένη" άποψη σχετικά με την ενέργεια στην οποία προέβη, κάτω από ποιες συνθήκες την πραγματοποίησε, αν ήταν καλύτερο που την πραγματοποίησε ή θα ήταν καλύτερα να μην την είχε πραγματοποιήσει.
Πάντως γύρω από τις συνθήκες που έλαβε χώρα η ενέργεια αυτή του Μερκαντέρ, υπάρχει ως σχετική μαρτυρία η αυτοβιογραφία του ζωγράφου Σικέιρος:
https://www.sep.gr/cms/site/gr.php?p=bookview&read=795&view1=26&view2=79
Σε αυτήν, απ' ό,τι θυμάμαι, ο Σικέιρος περιγράφει την κατακραυγή που ξεσήκωσε στα μέλη και φίλους του ΚΚ του Μεξικού η εκεί παρουσία του Τρότσκι. Περιγράφει επίσης το πώς, λίγες μέρες προτού ο Μερκαντέρ κάνει το ίδιο πράγμα με επιτυχία, ο ίδιος ο Σικέιρος, "πρωτόβουλα" από ότι φαίνεται, είχε αποπειραθεί με μια ομάδα συσπειρωμένη γύρω από τον ίδιο να εκτελέσει τον Τρότσκι στο σπίτι του, ανεπιτυχώς όμως.
Δεν ξέρω λοιπόν αν τόσο η απόπειρα του Σικέιρος όσο και η πετυχημένη ενέργεια του Μερκαντέρ, ήταν υποταγμένες σε έναν πρακτικά χρήσιμο πολιτικό στόχο ή αποτελούσαν εκδηλώσεις μιας "μεξικανικότητας" που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της.

Παράλληλα με τα παραπάνω με έχει προβληματίσει και η θεματολογικά σχετική λογοτεχνική αφήγηση του Εμμ. Καζακίεβιτς, που στη νουβέλα του "Οι εχθροί"
(περιλαμβάνεται σ' αυτή την έκδοση:
https://www.sep.gr/cms/site/gr.php?p=vivlia&psearch=%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BF )
περιγράφει με αξιώσεις ιστορικού λογοτεχνικού αφηγήματος το πώς ο Λένιν φρόντισε ο ίδιος για την οργάνωση της διαφυγής του καταδικασμένου από τη σοβιετική εξουσία Μαρτόφ από τη Ρωσία.
Δεν ξέρω βέβαια αν οι συνθήκες θα επέτρεπαν κάτι παρεμφερές σχετικά με τον Τρότσκι. Απλώς, από την ανάγνωση τόσο του Σικέιρος όσο και του Καζακίεβιτς, προκύπτει σαν προβληματισμός το ότι η πολιτική αναγκαιότητα της καταδίκης δεν ταυτίζεται πάντοτε με την πολιτική αναγκαιότητα εκτέλεσης της ποινής.
Κι αυτό ανεξάρτητα από το πολιτικά δίκαιο, το πολιτικά άδικο και τις οποιεσδήποτε προθέσεις.

AGIS είπε...

Εδώ ένα καλύτερο λινκ για τη νουβέλα του Καζακίεβιτς:
https://www.sep.gr/cms/site/gr.php?p=bookview&read=232&view1=23&view2=58

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω καμία διάθεση να συνεχίσω μια συζήτηση που αρχίζει και μυρίζει αμφιθέατρο ("μήπως να καταδικάσουμε και τον Μερκαντέρ;"). Κρίμα. Πάντως αν θες να μάθεις, όχι μόνο δεν τον καταδικάζω, αλλά λέω να αγιάσει το χέρι του. Από τη φωτογραφία πάντως δεν έπρεπε να λείπει, όπως δεν λείπει από το "10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο". Τι να κάνουμε, ήταν ο αρχηγός του Κόκκινου Στρατού στην Επανάσταση. Το ότι δεν ήταν μπολσεβίκος ούτε πριν, ούτε μετά, ούτε ποτέ και μάλιστα πέρασε σε ανοιχτή συμμαχία με τον εχθρό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν κάτω από τον Λένιν σε εκείνη την φωτογραφία.
Η αλήθεια είναι επαναστατική, και από αυτή μόνο να κερδίσουμε έχουμε. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Κρίμα όμως, πολύ κρίμα...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Ή να στο πω κι αλλιώς, τον έβγαλες από μια φωτογραφία και του έκανες τη μούρη κρέας! Είχες νικήσει σε συνεχόμενες μάχες μέσα στο Κόμμα και τη σοβιετική κοινωνία, δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά ακριβώς επειδή η γραμμή σου ήταν στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ανακάλυψες την προδοσία και με τις Δίκες την έλυσες επαναστατικά, και μετά; Ε, όχι ρε φίλε, δεν δέχομαι ότι η αφαίρεση από τις φωτογραφίες είναι σωστή, όπως δεν δέχομαι ότι όλες τις ανακαλύψεις τις κάναν Ρώσοι (ψάξτο για μετά το '47), όπως και άλλα. Προφανώς ψάχνω να βρω γιατί έγιναν αυτά, για να ΜΗΝ τα ξανακάνω. Και ούτε κρίνω τον ίδιο την ΕΣΣΔ και το Κόμμα, μέρος του οποίου ήταν και ο Στάλιν, από αυτά. Ναι, τα αξιοποίησαν οι αντίπαλοι γιατί δεν είναι μαλάκες να τους δίνεις μια τρίχα να πιαστούν και να μην την κάνουν τριχιά. Αλλά όταν ο αντίπαλος σου λέει ότι δεν πετάει ο γάιδαρος εσύ δεν του απαντάς ότι πετάει!
Σε ρωτάω ξανά και κλείνω: η αφαίρεση του Στάλιν από παντού μετά το '56 είναι σωστή; Εκτός από το γεγονός ότι μάλλον οι ίδιοι με την αφαίρεση του Γέζοφ και του Τρότσκι ακριβώς την κάναν...

ΡΓ

ΥΓ. Τέλος από μένα. Κρίμα...

AGIS είπε...

ΥΓ
Πρέπει να παραδεχτώ την αστοχία του ερωτήματος, στο προηγούμενο σχόλιο μου, αν οι συνθήκες θα επέτρεπαν μια αντιμετώπιση του Τρότσκι παρεμφερή με αυτήν που είχε ο Μαρτόφ σύμφωνα τουλάχιστον με την ιστορικο-λογοτεχνική αφήγηση του Καζακίεβιτς.
Διότι τη στιγμή που οι οπαδοί του διώκονταν στην ΕΣΣΔ σαν αντεπαναστάτες, προφανώς και για τον ίδιο δεν υπήρχε περιθώριο αντιμετώπισης ίδιας με την παραπάνω.
Παραμένουν, τουλάχιστον για μένα, τα υπόλοιπα ερωτήματα.

AGIS είπε...

Συνεχίζω με ένα ακόμα λιθαράκι στην αυτοαποδόμησή μου, αφού λίγο πριν διαπίστωσα (!) ότι ο Μερκαντέρ ήταν Ισπανός, οπότε δεν ισχύει γι' αυτόν η υπόθεση περί "μεξικανικότητας", στην οποία αναφέρθηκα. (Παρεμπιπτόντως, μια ακόμα ανακρίβειά μου: μεταξύ των ενεργειών Σικέιρος και Μερκαντέρ μεσολαβεί πάνω από ένας χρόνος και όχι "λίγες μέρες" όπως έγραψα).
Αυτά περί Μερκαντέρ.

Κατά τη γνώμη μου πάντως, η περιγραφή από τον Στάλιν ενός διαμορφούμενου στελεχικού τμήματος με χαρακτηριστικά συνεταιρισμού, αλληλοεπαίνων, οικογενειακότητας, κολακείας, αναξιοπρέπειας, τίποτα του κοινού με τον μπολσεβικισμό - 9:47 μ.μ. - είναι στοιχείο άξιο προσοχής σε σχέση με την μεταπολεμική ιστορική εξέλιξη, πιο ουσιώδες από κάθε άποψη για τη "φωτογραφία" και για άλλες παρόμοιες "λεπτομέρειες" που στην πραγματικότητα πολλές από αυτές δεν ερμηνεύονται ολοκληρωμένα χωρίς το στοιχείο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

@ ratm

Σίγουρα αναφέρεσαι στο «Λόγο στην Πρώτη Πανενωσιακή Σύσκεψη των Σταχανοφικών» (17 Νοεμβρίου 1935) που υπάρχει στα «Ζητήματα Λενινισμού» (Ι. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, [Βουκουρέστι] 1950, σελ. 655–671), αλλά και στο 14ο τόμο των «Απάντων» (Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα, Τόμος 14 (Ιούλης 1934–Απρίλης 1941), «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2004). Επειδή για την ώρα πρόχειρο έχω μόνο τον τόμο των «Ζητημάτων Λενινισμού», θα ψηφιοποιήσω από εκεί το κείμενο του «Λόγου» και θα το στείλω προσεχώς σε συνέχειες προς ανάρτηση στο παρόν νήμα. Πρόκειται για εξαιρετικής σημασίας κείμενο του Μουστάκια και έπραξες άριστα που το επισήμανες με αφορμή τη σχετική συζήτηση.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

@ΡΓ
Η δική μου άποψη μπορεί να μην είναι η σωστή όσο αφορά την φωτογραφία του Γιέζοφ. Τιμωρήθηκε ως προδότης και εκτελέστηκε αλλά αυτό δεν φαίνετα να ήταν αρκετό για αυτό που έκανε. Φωτογραφίες του Τσάρου ή του Κερένσκι δεν ξέρω ή δεν νομίζω να "ρετουσαρίστηκαν". Σε αντίθεση με τους "μέσα στο ΚΚΣΕ" ακριβως γιατί ήταν μέσα στο ΚΚΣΕ


Τι να κάνουμε; Δεν θα συμφωνήσουμε σε όλα.
Αν όμως ζούσαμε τότε στην ΕΣΣΔ, με όλες αυτές τις συνθήκες ποια θα ήταν η θέση μας;
Ο καθένας όποια ερμηνεία νομίζει - δίνει. Αν αυτό νομίζεις αυτό είναι. Φοιτητικό αμφιθέατρο, φοιτητικό αμφιθέατρο. Ευτυχώς 2μερα - 3ημερα των ΕΑΑΚ δεν τα απόλαυσα
Περισσότερο χρήσιμο θα θεωρούσα πως θα ήταν μία μετάφραση στο βιβλίο του Furr ή σε άλλα βιβλία παρά το (εγω έχω δίκιο - εσύ εχεις δίκιο ΄'οχι εγω ξαναέχω δίκιο όχι εσύ ξαναέχεις δίκιο). Όπως έχω γράψει έχω αναθεωρήσει παλαιότερες απόψεις που είχα για τον Στάλιν. Άρα δεν καταλαβαίνω που κολλάει το "Κρίμα"

Τα παιδιά του Στάλιν υποχρεώθηκαν σε πολύ χειρότερες καταστάσεις επί Χρουστέφ
Επί Χρουτσέφ ΓΓ εκτέλεστηκαν κοντά 20.000. Και τον Χρουτσέφ ο σοβιετικός λαός τον πέταξε εκτός επειδή υπήρχαν δυσαρέσκειες
τόσο στο εστωτερικό(η "αποσταλινοποίηση" μάλλον δεν χωνεύθηκε τόσο εύκολα δεν ξέρω για την αντιδραση στις μεταρρυθμίσεις) όσο και για το εξωτερικό (ανοίξεις, παραλίγο ένας πυρηνικός πόλεμος με αφορμη την Κούβα και την γελοιότητα του με το παπούστι στο έδρανο)

ο Furr έχει κάποιες ενδιαφέρουσε παρατηρήσεις για το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936.
Το όποίο ίσως να είναι ένα μέρος από το "κλειδί" αυτής της Περιόδου
Και μάλλον για την υπεραισιοδοξία του Στάλιν πως ο σοσιαλισμός μετά την Κολλεκτιβοποίηση είχε μπει σε νέο στάδιο. Πως αντίθετη ήταν η κομματική γραφειοκρατία και πως ο Στάλιν ηττήθηκε. Και τα επιχειρήματα του βιβλίου του Furr όμως εξετάζονται.

Βέβαια εκεί μπορεί να πει κάποιος πως στις μαζικές εισχωρήσεις των 1930's(για τις οποίες ο Λέοντας ορύωνταν) να είχαν μπει στο ΚΚΣΕ και αντεπαναστατικα στοιχεία ειδικά στην επαρχία και πως μεταμφιεμένοι σε "πιστούς" του Στάλιν(κάτι γράφει ο Άγης για τις κολακείες σε πιο πάνω σχόλιο) εκτελούσαν τους αληθινούς κομμουνιστές. Να μην γράψουμε για τους Γερμανούς Πράκτορες της Ναζιστικής Γερμανίας που σε συνεργασία με αντεπαναστάτες έκαναν σαμποτάζ

Ίσως το Link σε μία ΚΟΜΕΠ Οι οποίες δίνουν μία ερμηνεία


Μιας και το έφερες τον Λέοντα, ενδιαφέρον θα είχε η στάση των αναρχικών υποθετικών θυμάτων του Τρότσκι στην Κροστάνδη. Πως δλδη έχουν τόσο καλή γνώμη για τον Λέοντα που ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού σκότωσε τους Κροστανδινούς του 1921 αλλά έχουν τόσο αρνητική γνώμη για τον "Γεωργιανό". Αλλά θα πει κάποιος αυτή είναι η μοναδική αντίφαση των αναρχικών;


@AGIS
Αγη είναι πρακτικός άνθρωπος. Οκ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου, πάντα τις διαβάζω αλλά το κλίμα μεταφυσικής όχι. Αναθέματα όχι δεν υπήρχαν όπως π.χ. πριν ένα αιώνα στη Ελλάδα.

Υπήρχε κάτι άλλο όπως γράφει στο βιβλίο του ο Furr που εφάρμοσε ο Γιέζοφ. Και αν δεν κάνω λάθος εμφανίστηκε στην Πολιτιστική Επανάσταση.

Και όχι δεν είναι "συνδικαλία αμφιθέατρου" για τον Μέρκαντερ. Αν και ως σπουδαστής δεν ήμουν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.

17-57

Ανώνυμος είπε...

[1/11]

Ακολουθεί ο πολύ σημαντικός λόγος του Μουστάκια στην Πρώτη Πανενωσιακή Σύσκεψη των Σταχανοφικών, στις 17 Νοεμβρίου του 1935. Πηγή: Ι. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, [Βουκουρέστι] 1950, σελ. 655–671· οι αραβικοί αριθμοί μεταξύ παράλληλων κάθετων γραμμών (| |) παραπέμπουν στο τέλος των σελίδων του πρωτότυπου. Καλή ανάγνωση! — Ά.

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΝΕΝΩΣΙΑΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΣΤΑΧΑΝΟΦΙΚΩΝ

17 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ 1935

1. Η ΣΗΜΑΣΙΑ TOΥ ΣΤΑΧΑΝΟΦΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Σύντροφοι! Μίλησαν τόσο πολύ και τόσο καλά για τους σταχανοφικούς εδώ, σ’ αυτή την σύσκεψη, που ουσιαστικά λίγα πράγματα έμειναν σε μένα να πω. Παρ’ όλα αυτά όμως, μια και με καλέσανε στο βήμα, θα πρέπει να πω μερικά λόγια.

Το σταχανοφικό κίνημα δε μπορεί να το θεωρούμε συνηθισμένο κίνημα των εργατών και των εργατριών. Το σταχανοφικό κίνημα είναι ένα τέτοιο κίνημα των εργατών και των εργατριών, που θα μπει στην ιστορία της σοσιαλιστικής μας ανοικοδόμησης σα μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της.

Πού βρίσκεται η σημασία του σταχανοφικού κινήματος;

Πρωτ’ απ’ όλα, στο ότι εκφράζει μια νέα άνοδο της σοσιαλιστικής άμιλλας, ένα νέο, ανώτερο σταθμό της σοσιαλιστικής άμιλλας. Γιατί νέο; γιατί ανώτερο; Γιατί το σταχανοφικό κίνημα, σαν έκφραση της σοσιαλιστικής άμιλλας, πλεονεχτεί απέναντι στον παλιό σταθμό της σοσιαλιστικής άμιλλας. Στο παρελθόν, πριν από τρία περίπου χρόνια, στην περίοδο του πρώτου σταθμού της σοσιαλιστικής άμιλλας, η σοσιαλιστική άμιλλα δε συνδεόταν υποχρεωτικά με την καινούργια τεχνική. Στην ουσία, τότε δεν είχαμε σχεδόν καθόλου καινούργια τεχνική. Ο σημερινός όμως σταθμός της σοσιαλιστικής άμιλλας, το σταχανοφικό κίνημα, αντίθετα, συνδέεται υποχρεωτικά με την καινούργια τεχνική. Το σταχανοφικό κίνημα θα ’ταν ακατανόητο δίχως την καινούργια, ανώτερη τεχνική. Μπροστά σας βρίσκονται άνθρωποι σαν τους συντρόφους Σταχάνοφ, Μπουσίγκιν, Σμετάνιν, Κριβονός, Πρόνιν, σαν τις Βινογκράντοβες και πολλοί άλλοι καινούργιοι άνθρωποι, εργάτες και εργάτριες, που έχουν πέρα για |655| πέρα καταχτήσει την τεχνική της δουλειάς τους, την υπόταξαν και την έχουν οδηγήσει μπροστά. Τέτοιους ανθρώπους δεν είχαμε ή σχεδόν δεν είχαμε πριν από τρία περίπου χρόνια. Αυτοί είναι άνθρωποι καινούργιοι, ξεχωριστοί άνθρωποι.

Παρακάτω. Το σταχανοφικό κίνημα είναι ένα τέτοιο κίνημα των εργατών και των εργατριών, που βάζει για σκοπό του να ξεπεράσει τις σημερινές τεχνικές νόρμες, να ξεπεράσει τις προβλεπόμενες σήμερα δυνατότητες απόδοσης, να ξεπεράσει τα παραγωγικά σχέδια και τους ισολογισμούς που υπάρχουν. Να ξεπεράσει αυτές τις νόρμες, γιατί έχουν πια παλιώσει για τις μέρες μας, για τους καινούργιους ανθρώπους μας. Το κίνημα αυτό τσακίζει τις παλιές αντιλήψεις για την τεχνική, τσακίζει τις παλιές τεχνικές νόρμες, τις παλιές προβλεπόμενες δυνατότητες απόδοσης, τα παλιά παραγωγικά σχέδια και απαιτεί να δημιουργηθούν νέες, πιο ψηλές τεχνικές νόρμες, πιο ψηλές προβλέψεις για τη δυνατότητα απόδοσης, πιο ψηλά παραγωγικά σχέδια. Έχει αποστολή να προκαλέσει επανάσταση στη βιομηχανία μας. Ακριβώς γι’ αυτό, το σταχανοφικό κίνημα είναι στη βάση του βαθιά επαναστατικό.

Εδώ είπαν κιόλας, ότι το σταχανοφικό κίνημα, που εκφράζει τις νέες, ανώτερες τεχνικές νόρμες αποτελεί υπόδειγμα της ψηλής εκείνης παραγωγικότητας της δουλειάς, που μπορεί να τη δώσει μόνο ο σοσιαλισμός, και που δε μπορεί να τη δώσει ο καπιταλισμός. Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Γιατί ο καπιταλισμός τσάκισε και κατανίκησε το φεουδαρχισμό; Επειδή δημιούργησε πιο ψηλές νόρμες παραγωγικότητας της δουλειάς κι έδωσε τη δυνατότητα στην κοινωνία να παίρνει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα, από όσα έπαιρνε στο φεουδαρχικό καθεστώς. Επειδή έκανε την κοινωνία πιο πλούσια. Γιατί μπορεί, πρέπει και υποχρεωτικά θα νικήσει ο σοσιαλισμός το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας; Επειδή μπορεί να δώσει πιο ανώτερα δείγματα δουλειάς, πιο ψηλή παραγωγικότητα της δουλειάς, από το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας. Γιατί μπορεί να δώσει στην κοινωνία περισσότερα προϊόντα και μπορεί να κάνει την κοινωνία πιο πλούσια, από το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[2/11]

Μερικοί νομίζουν, ότι μπορεί να στεριώσει ο σοσιαλισμός με μια κάποια υλική εξίσωση των ανθρώπων πάνω στη βάση μιας μίζερης ζωής. Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι μικροαστική αντίληψη του σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα ο σοσιαλισμός μπορεί να νικήσει μόνο πάνω στη βάση της ψηλής παραγωγικό|656|τητας της δουλειάς, ανώτερης από τον καπιταλισμό, πάνω στη βάση της αφθονίας σε προϊόντα και σε κάθε είδους αντικείμενα κατανάλωσης, πάνω στη βάση της εύπορης και πολιτισμένης ζωής όλων των μελών της κοινωνίας. Για να μπορέσει όμως ο σοσιαλισμός να καταχτήσει αυτόν το σκοπό του και να κάνει τη σοβιετική μας κοινωνία την πιο εύπορη κοινωνία, πρέπει να ’χει η χώρα μας τέτοια παραγωγικότητα της δουλειάς, που να ξεπερνά την παραγωγικότητα της δουλειάς των προχωρημένων καπιταλιστικών χωρών. Χωρίς αυτό δε μπορούμε ούτε και να σκεφτόμαστε για αφθονία σε προϊόντα και σε κάθε είδους αντικείμενα κατανάλωσης. Η σημασία του σταχανοφικού κινήματος βρίσκεται στο ότι είναι ένα τέτοιο κίνημα, που σπάει τις παλιές τεχνικές νόρμες σαν ανεπαρκείς, ξεπερνά σε μια ολόκληρη σειρά από περιπτώσεις την παραγωγικότητα της δουλειάς των προχωρημένων καπιταλιστικών χωρών και κάνει έτσι πραχτικά δυνατό το παραπέρα δυνάμωμα του σοσιαλισμού στη χώρα μας, κάνει δυνατή τη μετατροπή της χώρας μας στην πιο εύπορη χώρα.

Μ’ αυτό όμως δεν εξαντλείται η σημασία του σταχανοφικού κινήματος. Η σημασία του βρίσκεται ακόμα και στο ότι προετοιμάζει τις συνθήκες για το πέρασμα από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό.

Η αρχή του σοσιαλισμού είναι ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία ο καθένας δουλεύει σύμφωνα με τις ικανότητές του και παίρνει αντικείμενα κατανάλωσης, όχι ανάλογα με τις ανάγκες του, αλλά ανάλογα με τη δουλειά που πρόσφερε στην κοινωνία.
Αυτό σημαίνει, ότι το εκπολιτιστικό και τεχνικό επίπεδο της εργατικής τάξης δεν είναι ακόμα ψηλό, ότι η αντίθεση ανάμεσα στην πνευματική και στη σωματική εργασία εξακολουθεί να υπάρχει, ότι η παραγωγικότητα της δουλειάς δεν είναι ακόμα τόσο ψηλή, που να εξασφαλίζει την αφθονία σε προϊόντα κατανάλωσης, πράγμα που αναγκάζει την κοινωνία να διανέμει τα προϊόντα κατανάλωσης, όχι σύμφωνα με τις ανάγκες των μελών της κοινωνίας, αλλά ανάλογα με τη δουλειά που πρόσφεραν στην κοινωνία.

Ο κομμουνισμός αποτελεί μιαν ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης. Η αρχή του κομμουνισμού είναι ότι στην κομμουνιστική κοινωνία ο καθένας δουλεύει σύμφωνα με τις ικανότητές του και παίρνει αντικείμενα κατανάλωσης, όχι ανάλογα με τη δουλειά που πρόσφερε, αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες που έχει σαν εκπολι|657|τιστικά αναπτυγμένος άνθρωπος. Αυτό σημαίνει, ότι εκπολιτιστικό και τεχνικό επίπεδο της εργατικής τάξης έγινε αρκετά ψηλό για να μπορεί να υποσκάψει τις βάσεις της αντίθεσης ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική δουλειά, ότι η αντίθεση ανάμεσα στην πνευματική και στη σωματική δουλειά έχει πια εκλείψει και η παραγωγικότητα της δουλειάς ανέβηκε σε τέτοια ψηλή βαθμίδα, που μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτη αφθονία σε προϊόντα κατανάλωσης, πράγμα που δίνει στην κοινωνία τη δυνατότητα να διανέμει αυτά τα αντικείμενα, σύμφωνα με τις ανάγκες των μελών της.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[3/11]

Μερικοί νομίζουν, ότι η εξάλειψη της αντίθεσης ανάμεσα στην πνευματική και στη σωματική δουλειά μπορεί να επιτευχθεί με μια κάποια εκπολιτιστική και τεχνική εξίσωση των εργατών της πνευματικής και της φυσικής δουλειάς, πάνω στη βάση του κατεβάσματος του εκπολιτιστικού και τεχνικού επιπέδου των μηχανικών και των τεχνικών, των διανοητικά εργαζόμενων, ως το επίπεδο των εργατών με μέση ειδίκευση. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Μονάχα οι φλύαροι μικροαστοί μπορούν να σκέφτονται έτσι για τον κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα η εξάλειψη της αντίθεσης ανάμεσα στην πνευματική και στη σωματική εργασία μπορεί να επιτευχθεί μόνο πάνω στη βάση της ανόδου του εκπολιτιστικού και τεχνικού επιπέδου της εργατικής τάξης, ως το επίπεδο των μηχανικών και των τεχνικών. Θα ήταν αστείο να νομίζει κανείς, ότι μια τέτοια άνοδος είναι απραγματοποίητη. Είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμη μέσα στις συνθήκες του σοβιετικού καθεστώτος, όπου οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας είναι απελευθερωμένες από τα δεσμά του καπιταλισμού, όπου η δουλειά είναι απελευθερωμένη από το ζυγό της εκμετάλλευσης, όπου στην εξουσία βρίσκεται η εργατική τάξη και όπου η νέα γενιά της εργατικής τάξης έχει όλες τις δυνατότητες να εξασφαλιστεί με αρκετή τεχνική μόρφωση. Δεν υπάρχει κανείς λόγος για να αμφιβάλλει κανείς ότι μονάχα μια τέτοια εκπολιτιστική και τεχνική άνοδος της εργατικής τάξης μπορεί να υποσκάψει τις βάσεις της αντίθεσης ανάμεσα στην πνευματική και στη σωματική δουλειά, ότι μονάχα αυτή μπορεί να εξασφαλίσει εκείνην την ψηλή παραγωγικότητα της δουλειάς και κείνη την αφθονία σε προϊόντα κατανάλωσης, που είναι απαραίτητα για να αρχίσει το πέρασμα από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό.

Το σταχανοφικό κίνημα είναι αξιοσημείωτο απ’ αυτήν την |658| άποψη, γιατί περιέχει τα πρώτα σπέρματα, είναι αλήθεια ακόμα αδύνατα, μολαταύτα όμως σπέρματα αυτής ακριβώς της εκπολιτιστικής και τεχνικής ανόδου της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Πραγματικά για κοιτάχτε καλύτερα τους συντρόφους σταχανοφικούς. Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Είναι κυρίως νέοι ή μέσης ηλικίας εργάτες και εργάτριες, άνθρωποι πολιτισμένοι, τεχνικά σφυρηλατημένοι, που δίνουν το παράδειγμα της ακρίβειας και της επιμέλειας στη δουλειά, που ξέρουν να εχτιμούν τον παράγοντα χρόνο στη δουλειά και που έμαθαν να μετρούν το χρόνο όχι μονάχα με τα λεπτά, μα και με τα δευτερόλεπτα. Οι περισσότεροί τους πέρασαν το λεγόμενο ελάχιστο όριο τεχνικών γνώσεων και εξακολουθούν να συμπληρώνουν την τεχνική τους μόρφωση. Είναι απαλλαγμένοι από το συντηρητισμό και τη ρουτίνα ορισμένων διπλωματούχων μηχανικών, τεχνικών και διευθυντών επιχειρήσεων, βαδίζουν θαρραλέα μπροστά, τσακίζοντας τις παλιωμένες τεχνικές νόρμες και δημιουργώντας νέες, πιο ψηλές νόρμες, κάνουν τροποποιήσεις στις προβλεπόμενες δυνατότητες απόδοσης στα συνταγμένα από τους διευθυντές της βιομηχανίας μας οικονομικά σχέδια, συμπληρώνουν και διορθώνουν τους μηχανικούς και τους τεχνικούς, συχνά τους διδάσκουν και τους σπρώχνουν προς τα μπρός, γιατί είναι άνθρωποι που έχουν αφομοιώσει ολότελα την τεχνική της δουλειάς τους και που ξέρουν να αντλούν από την τεχνική το ανώτατο που μπορεί να αντλήσει κανείς απ’ αυτήν. Οι σταχανοφικοί σήμερα είναι ακόμα λίγοι, ποιος όμως μπορεί να αμφιβάλλει ότι αύριο δε θα είναι δέκα φορές περισσότεροι; Δεν είναι μήπως ξεκάθαρο ότι οι σταχανοφικοί είναι νεωτεριστές στη βιομηχανία μας, ότι το σταχανοφικό κίνημα αντιπροσωπεύει το μέλλον της βιομηχανίας μας, ότι περιέχει το σπέρμα της μελλοντικής εκπολιτιστικής και τεχνικής ανόδου της εργατικής τάξης, ότι μας ανοίγει το δρόμο που αυτός μονάχα μπορεί να μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε τους ανώτερους εκείνους δείχτες της παραγωγικότητας της δουλειάς, που είναι απαραίτητοι για το πέρασμα απ’ το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό και για την εξάλειψη της αντίθεσης ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική εργασία.

Αυτή είναι σύντροφοι, η σημασία του σταχανοφικού κινήματος στο έργο της σοσιαλιστικής μας ανοικοδόμησης.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[4/11]

Τη φανταζόντουσαν αυτή τη μεγάλη σημασία του σταχανοφικού κινήματος ο Σταχάνοφ και ο Μπουσίγκιν, όταν άρχιζαν |659| να τσακίζουν τις παλιές τεχνικές νόρμες; Φυσικά, όχι. Είχαν τις δικές τους έγνοιες: επιδίωκαν να βγάλουν την επιχείρηση από τα ελλείμματα της παραγωγής και να υπερεκπληρώσουν το οικονομικό σχέδιο. Επιδιώκοντας όμως αυτόν το σκοπό, υποχρεώθηκαν να τσακίσουν τις παλιές τεχνικές νόρμες και να αναπτύξουν ψηλή παραγωγικότητα της δουλειάς, που ξεπέρασε τις προχωρημένες καπιταλιστικές χώρες. Θα ήταν όμως αστείο να νομίζει κανείς ότι το περιστατικό αυτό μπορεί να μειώσει κάπως τη μεγάλη ιστορική σημασία του κινήματος των σταχανοφικών.

Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τους εργάτες, που για πρώτη φορά είχαν οργανώσει το 1905 Σοβιέτ των εργατών αντιπροσώπων. Οι εργάτες αυτοί φυσικά δε φαντάζονταν ότι τα Σοβιέτ των εργατών αντιπροσώπων θα χρησίμευαν σα βάση του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Όταν δημιουργούσαν τα Σοβιέτ των εργατών αντιπροσώπων υπεράσπιζαν μονάχα τον εαυτό τους από τον τσαρισμό, από την αστική τάξη. Το περιστατικό όμως αυτό δεν αντιφάσκει καθόλου στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι το κίνημα για τα Σοβιέτ των εργατών αντιπροσώπων, που τα άρχισαν το 1905 οι εργάτες του Λένινγκραντ και της Μόσχας, οδήγησε σε τελευταία ανάλυση στη συντριβή του καπιταλισμού και στη νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο του Κόσμου.

2. ΟΙ ΡΙΖΕΣ TOΥ ΣΤΑΧΑΝΟΦΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Βρισκόμαστε τώρα στην αρχή του σταχανοφικού κινήματος, στο λίκνο του.

Θα ’πρεπε να τονίσουμε ορισμένα χαραχτηριστικά γνωρίσματα του σταχανοφικού κινήματος.

Χτυπάει στο μάτι πρωτ’ απ’ όλα το γεγονός ότι το κίνημα αυτό άρχισε από μόνο του, σχεδόν αυθόρμητα, απ’ τα κάτω, δίχως καμιά πίεση από τη διοίκηση των επιχειρήσεών μας. Κάτι παραπάνω. Το κίνημα αυτό γεννήθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται σ’ ορισμένο βαθμό παρά τη θέληση των διοικήσεων των επιχειρήσεών μας, κι ακόμα σε αγώνα μ’ αυτές. Ο σύντροφος Μόλοτοφ σας διηγήθηκε κιόλας τι μαρτύρια αναγκάστηκε να περάσει ο σύντροφος Μουσίνσκι, πριονιστής στον Αρχάγγελο, όταν κρυφά από την οικονομική οργάνωση, κρυφά από τους ελεγκτές επεξεργαζόταν νέες, ψηλότερες τεχνικές νόρμες. Και του ίδιου του Σταχάνοφ η τύχη δεν ήταν καλύτερη, γιατί |660| στην προώθησή του βρέθηκε στην ανάγκη να υπερασπίσει τον εαυτό του όχι μόνο από μερικούς διοικητικούς υπαλλήλους, μα και από μερικούς εργάτες, που τον περιγελούσαν και τον κυνηγούσαν για τους «νεωτερισμούς» του. Όσο για το Μπουσίγκιν, είναι γνωστό ότι λίγο έλειψε να πληρώσει τους «νεωτερισμούς» του με το χάσιμο της δουλειάς του στο εργοστάσιο και μονάχα με την επέμβαση του επικεφαλής του τμήματος του εργοστασίου, συντρόφου Σκολίνσκι, μπόρεσε να μείνει στο εργοστάσιο.

Όπως βλέπετε, αν εξασκήθηκε κάποια επίδραση από τη διοίκηση των επιχειρήσεών μας, η επίδραση αυτή δε βοηθούσε το σταχανοφικό κίνημα, μα ήταν ενάντιά του. Συνεπώς το σταχανοφικό κίνημα γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε σαν κίνημα απ’ τα κάτω. Κι ακριβώς γιατί γεννήθηκε από μόνο του, ακριβώς γιατί είναι κίνημα απ’ τα κάτω, είναι το πιο ζωτικό και το πιο ακατανίκητο κίνημα της εποχής μας.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[5/11]

Πρέπει, παρακάτω, να σταματήσουμε σ’ ένα ακόμα χαραχτηριστικό γνώρισμα του σταχανοφικού κινήματος. Το χαραχτηριστικό αυτό γνώρισμα είναι ότι το σταχανοφικό κίνημα απλώθηκε σ’ όλη την Ένωσή μας, όχι σιγά-σιγά, μα με κάποια πρωτοφανέρωτη γρηγοράδα, σαν καταιγίδα. Πώς άρχισε; Ο Σταχάνοφ ανέβασε την τεχνική νόρμα εξόρυξης κάρβουνου στο πενταπλάσιο ή στο εξαπλάσιο, αν όχι περισσότερο. Ο Μπουσίγκιν και ο Σμετάνιν έκαναν το ίδιο, ο ένας στον τομέα της παραγωγής μηχανών κι ο άλλος στον τομέα της βιομηχανίας παπουτσιών. Οι εφημερίδες έγραψαν γι’ αυτά τα γεγονότα. Και ξαφνικά η φλόγα του σταχανοφικού κινήματος αγκάλιασε όλη τη χώρα. Πώς έγινε αυτό; Από πού προήλθε αυτή η γρηγοράδα στην εξάπλωση του σταχανοφικού κινήματος; Μήπως ο Σταχάνοφ και ο Μπουσίγκιν είναι μεγάλοι οργανωτές, που διατηρούν πολλές συνδέσεις με τις περιοχές και τις περιφέρειες της ΕΣΣΔ και οργάνωσαν μόνοι τους αυτό το έργο; Όχι, φυσικά όχι. Μήπως ο Σταχάνοφ και ο Μπουσίγκιν έχουν την αξίωση να γίνουν μεγάλες προσωπικότητες στη χώρα μας και σκόρπισαν μόνοι τους τις σπίθες του σταχανοφικού κινήματος σ’ όλη τη χώρα; Και αυτό δεν είναι σωστό. Είδατε εδώ το Σταχάνοφ και το Μπουσίγκιν. Μίλησαν στη σύσκεψη. Είναι άνθρωποι απλοί και σεμνοί, χωρίς καμιά αξίωση να δρέψουν δάφνες σαν προσωπικότητες πανενωσιακής κλίμακας. Εμένα μου φαίνεται ακόμα ότι βρίσκονται λιγάκι σε αμηχανία από τις διαστάσεις, που, παρά τις προσδοκίες τους πήρε το κίνημα στη χώρα μας. Και αν, παρ’ όλα αυ|661|τά, η σπίθα που έριξαν ο Σταχάνοφ και ο Μπουσίγκιν αποδείχτηκε αρκετή για να φουντώσει όλο αυτό το έργο, αυτό σημαίνει ότι το σταχανοφικό κίνημα είναι έργο απόλυτα ώριμο. Μονάχα ένα κίνημα που είναι απόλυτα ώριμο και που περιμένει μια ώθηση για να ξεσπάσει, μονάχα ένα τέτοιο κίνημα μπορούσε να διαδοθεί τόσο γρήγορα και να μεγαλώσει σα χιονοστιβάδα.

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι το σταχανοφικό κίνημα είναι έργο απόλυτα ώριμο; Πού βρίσκονται οι αιτίες της τόσο γρήγορης διάδοσής του; Ποιες είναι οι ρίζες του σταχανοφικού κινήματος;

Οι αιτίες αυτές είναι τουλάχιστον τέσσερες.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[6/11]

1. Σα βάση του σταχανοφικού κινήματος χρησίμευσε πριν απ’ όλα η ριζική καλυτέρευση της υλικής κατάστασης των εργατών. Η ζωή σύντροφοι, έγινε καλύτερη, η ζωή έγινε πιο χαρούμενη. Και όταν ζει κανείς χαρούμενα, η δουλειά πάει καλά. Από δω πηγάζουν οι υψηλές νόρμες απόδοσης. Από δω προέρχονται οι ήρωες και οι ηρωίδες της δουλειάς. Αυτού βρίσκεται πρωτ’ απ’ όλα η ρίζα του σταχανοφικού κινήματος. Αν είχαμε κρίση, αν είχαμε ανεργία —τη μάστιγα αυτή της εργατικής τάξης— αν ζούσαμε άσχημα, μίζερα, όχι χαρούμενα, δε θα είχαμε σταχανοφικό κίνημα. (Χειροκροτήματα). Η προλεταριακή μας επανάσταση είναι η μοναδική στον κόσμο επανάσταση, που μπόρεσε να δείξει στο λαό όχι μονάχα τα πολιτικά, μα και τα υλικά της αποτελέσματα. Από όλες τις εργατικές επαναστάσεις, ξέρουμε μονάχα μια που μπόρεσε κάπως να πάρει την εξουσία. Είναι η Κομμούνα του Παρισιού. Δεν έζησε όμως πολύν καιρό. Είναι αλήθεια ότι προσπάθησε να σπάσει τα δεσμά του καπιταλισμού, μα δεν κατόρθωσε να τα σπάσει, και ακόμα περισσότερο, δεν πρόλαβε να δείξει στο λαό τα υλικά αγαθά αποτελέσματα της επανάστασης. Η επανάστασή μας είναι η μοναδική επανάσταση, που όχι μόνο έσπασε τα δεσμά του καπιταλισμού και έδωσε τη λευτεριά στο λαό, μα που κατόρθωσε ακόμα να του προσφέρει τις υλικές συνθήκες για μια εύπορη ζωή. Αυτού βρίσκεται η δύναμη και το ακατανίκητο της επανάστασής μας. Φυσικά είναι καλό πράγμα να διώξεις τους καπιταλιστές, να διώξεις τους τσιφλικάδες, να διώξεις τους μπράβους του τσάρου, να πάρεις την εξουσία και ν’ αποχτήσεις τη λευτεριά. Αυτό είναι πολύ καλό. Δυστυχώς όμως, η ελευθερία μονάχα δεν είναι καθόλου αρκετή. Αν δε φτάνει το ψωμί, αν δε φτάνουν το βούτυρο και τα λίπη, αν δε φτάνουν τα υφαντουργικά είδη, αν τα σπίτια είναι άσχημα, δε θα πάς μακριά μόνο με τη λευτεριά. Είναι πολύ δύσκολο, |662| σύντροφοι, να ζει κανείς μονάχα με τη λευτεριά. (Επιδοκιμαστικές φωνές, χειροκροτήματα). Για να μπορέσεις να ζήσεις καλά και χαρούμενα, είναι απαραίτητο τα αγαθά της πολιτικής ελευθερίας να συμπληρωθούν με τα υλικά αγαθά. Η χαραχτηριστική ιδιομορφία της επανάστασής μας είναι, ότι έδωσε στο λαό όχι μονάχα τη λευτεριά, μα και υλικά αγαθά, μα και τη δυνατότητα της εύπορης και πολιτισμένης ζωής. Να γιατί αρχίσαμε να ζούμε χαρούμενα και να πάνω σε ποια βάση αναπτύχθηκε το σταχανοφικό κίνημα.

2. Η δεύτερη πηγή του σταχανοφικού κινήματος είναι η έλλειψη εκμετάλλευσης στη χώρα μας. Οι άνθρωποι δουλεύουν σε μας όχι για τους εκμεταλλευτές, όχι για να πλουτίσουν τα παράσιτα, μα για τον εαυτό τους, για την τάξη τους, για τη δική τους, τη σοβιετική, κοινωνία, όπου στην εξουσία βρίσκονται οι καλύτεροι άνθρωποι της εργατικής τάξης. Ακριβώς γι’ αυτό στη χώρα μας η δουλειά έχει κοινωνική σημασία, αποτελεί υπόθεση τιμής και δόξας. Στον καπιταλισμό, η δουλειά έχει ιδιωτικό, ατομικό χαραχτήρα. Έφτιαξες περισσότερα, πάρε περισσότερα και ζήσε όπως ξέρεις. Κανένας δε σε ξέρει και ούτε θέλει να σε ξέρει. Δουλεύεις για τους καπιταλιστές, τους πλουτίζεις; Μα πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά; Γι’ αυτό ακριβώς σε μίσθωσαν, για να πλουτίζεις τους εκμεταλλευτές. Αν δε συμφωνείς, τράβα στις γραμμές των άνεργων για να φυτοζωείς, όπως μπορείς, εμείς θα βρούμε άλλους, πιο βολικούς. Γι’ αυτό η δουλειά των ανθρώπων δεν εκτιμιέται πολύ στον καπιταλισμό. Είναι φανερό ότι, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δε μπορεί να υπάρχει θέση για το σταχανοφικό κίνημα. Αλλιώς έχουν τα πράγματα στις συνθήκες του Σοβιετικού καθεστώτος. Εδώ εχτιμούν τον άνθρωπο-δουλευτή. Εδώ δε δουλεύει για τους εκμεταλλευτές, μα για τον εαυτό του, για την τάξη του, για την κοινωνία. Εδώ ο εργαζόμενος άνθρωπος δε μπορεί να νιώσει τον εαυτό του παραπεταμένο κι απομονωμένο. Αντίθετα, ο εργαζόμενος άνθρωπος νιώθει σε μας τον εαυτό του ελεύθερο πολίτη της χώρας του, κοινωνικό παράγοντα στο είδος του. Και αν δουλεύει καλά και δίνει στην κοινωνία εκείνο που μπορεί να δώσει, γίνεται ήρωας της δουλειάς, περιβάλλεται με δόξα. Είναι αυτονόητη ότι μονάχα κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες μπορούσε να γεννηθεί το σταχανοφικό κίνημα.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[7/11]

3. Σαν τρίτη πηγή του σταχανοφικού κινήματος πρέπει να θεωρούμε την ύπαρξη της νέας τεχνικής στη χώρα μας. Το στα|663|χανοφικό κίνημα συνδέεται οργανικά με τη νέα τεχνική, Χωρίς τα καινούργια εργοστάσια και τις καινούργιες φάμπρικες, χωρίς τις καινούργιες εγκαταστάσεις, δε θα μπορούσε να γεννηθεί στη χώρα μας το σταχανοφικό κίνημα. Χωρίς τη νέα τεχνική μπορούμε να ανεβάσουμε τις τεχνικές νόρμες μια ως δυο φορές, όχι περισσότερο. Αν οι σταχανοφικοί ανέβασαν τις τεχνικές νόρμες πέντε κι έξι φορές, αυτό σημαίνει ότι στηρίζονται ολοκληρωτικά στη νέα τεχνική. Έτσι βγαίνει ότι η εκβιομηχάνιση της χώρας μας, η ανασυγκρότηση των εργοστασίων μας, η ύπαρξη της νέας τεχνικής και των νέων εγκαταστάσεων αποτέλεσαν μια από τις αιτίες που γέννησαν το σταχανοφικό κίνημα.

4. Με τη νέα τεχνική μονάχα δε θα πας όμως μακριά. Μπορεί να έχεις μια πρώτης γραμμής τεχνική, πρώτης γραμμής εργοστάσια και φάμπρικες, αν όμως δεν υπάρχουν άνθρωποι, ικανοί να υποτάξουν αυτήν την τεχνική, η τεχνική θα σου μείνει γυμνή τεχνική. Για να μπορέσει η νέα τεχνική να δώσει τ’ αποτελέσματά της, πρέπει να έχει και ανθρώπους, στελέχη από εργάτες και εργάτριες που να είναι ικανά να μπουν επικεφαλής της τεχνικής και να την κινήσουν μπροστά. Η γέννηση και η ανάπτυξη του σταχανοφικού κινήματος σημαίνει ότι έχουν πια γεννηθεί στη χώρα μας τέτοια στελέχη ανάμεσα στους εργάτες και στις εργάτριες. Πριν από δυο περίπου χρόνια, το κόμμα έλεγε ότι ανοικοδομώντας καινούργια εργοστάσια και καινούργιες φάμπρικες και δίνοντας στις επιχειρήσεις μας καινούργιες εγκαταστάσεις, χάναμε μόνο τη μισή δουλειά. Το κόμμα έλεγε τότε ότι ο ενθουσιασμός στην ανοικοδόμηση των καινούργιων εργοστασίων πρέπει να συμπληρωθεί με τον ενθουσιασμό για την αφομοίωση της λειτουργίας τους, ότι μόνο έτσι μπορεί να οδηγηθεί το έργο ίσαμε το τέλος. Είναι ολοφάνερο, ότι μέσα σ’ αυτά τα δυο χρόνια γινόταν η αφομοίωση αυτής της νέας τεχνικής και γεννιόνταν τα νέα στελέχη. Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε πια τέτοια στελέχη. Είναι φανερό ότι χωρίς τέτοια στελέχη, χωρίς αυτούς τους καινούργιους ανθρώπους δε θα είχαμε σταχανοφικό κίνημα. Έτσι οι καινούργιοι άνθρωποι από τους εργάτες και τις εργάτριες που έχουν αφομοιώσει τη νέα τεχνική, αποτέλεσαν εκείνη τη δύναμη, που διαμόρφωσε και προώθησε το σταχανοφικό κίνημα.

Αυτοί είναι οι όροι που γέννησαν και προώθησαν το σταχανοφικό κίνημα. |664|

3. ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΝΟΡΜΕΣ

Είπα ότι το σταχανοφικό κίνημα αναπτύχθηκε όχι βαθμιαία μα σαν έκρηξη που έσπασε κάποιο φράγμα. Είναι ολοφάνερο, ότι αναγκάστηκε να υπερνικήσει κάποια εμπόδια. Κάποιος το εμπόδιζε, κάποιος το πίεζε, και να που το σταχανοφικό κίνημα, αφού συγκέντρωσε δυνάμεις, έσπασε αυτά τα εμπόδια και κατάκλυσε τη χώρα.

Γιατί πρόκειται στην περίπτωση αυτή, ποιος ακριβώς το εμπόδιζε;

Το εμπόδιζαν οι παλιές τεχνικές νόρμες και οι παλιοί άνθρωποι που βρίσκονται πίσω απ’ αυτές τις νόρμες. Πριν από μερικά χρόνια, οι μηχανικοί, οι τεχνικοί και τα οικονομικά μας στελέχη, καθόρισαν τις γνωστές τεχνικές νόρμες προσαρμοσμένες στην τεχνική καθυστέρηση των εργατών και των εργατριών μας. Από τότε πέρασαν μερικά χρόνια. Στο διάστημα αυτό οι άνθρωποι αναπτύχθηκαν και καταρτίστηκαν τεχνικά. Οι τεχνικές όμως νόρμες έμειναν αμετάβλητες Είναι φανερό ότι οι νόρμες αυτές αποδείχτηκαν τώρα παλιωμένες για τους καινούργιους ανθρώπους μας.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[8/11]

Τώρα, όλοι βρίζουν τις τεχνικές νόρμες που ισχύουν. Οι νόρμες όμως αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό. Και δεν πρόκειται εδώ καθόλου για το ότι οι τεχνικές αυτές νόρμες είχαν τότε καθοριστεί ελαττωμένες. Εδώ πρόκειται, πριν απ’ όλα, για το ότι τώρα που οι νόρμες αυτές έχουν πια παλιώσει, προσπαθούν να τις υπερασπίσουν, σα νόρμες σύγχρονες. Γαντζώνονται από την τεχνική καθυστέρηση των εργατών και των εργατριών μας, προσανατολίζονται προς αυτή την καθυστέρηση, ξεκινούν απ’ αυτή την καθυστέρηση και καταντούν τελικά να παίζουν με την καθυστέρηση. Και τι πρέπει να γίνει αν αυτή η καθυστέρηση αρχίζει ν’ ανήκει πια στο παρελθόν; Μήπως θα υποκλινόμαστε μπροστά στην καθυστέρησή μας και θα την κάνουμε εικόνα, είδωλο; Τι πρέπει να γίνει αν οι εργάτες και οι εργάτριες κατόρθωσαν πια να αναπτυχθούν και να καταρτιστούν τεχνικά; Τι πρέπει να γίνει αν οι παλιές τεχνικές νόρμες πάψανε ν’ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, και οι εργάτες και οι εργάτριές μας κατόρθωσαν πια στην πράξη να τις υπερκαλύψουν πέντε και δέκα φορές; Μήπως ορκιστήκαμε καμιά φορά να μείνουμε πιστοί στην καθυστέρησή μας; Μου φαίνεται ότι δεν έγινε τέτοιο πράγμα, σύντροφοι. (Γέλια σ’ όλη την αί|665|θουσα). Μήπως ξεκινούσαμε από το ότι οι εργάτες και οι εργάτριές μας θα μείνουν αιώνια καθυστερημένοι; Μου φαίνεται ότι δεν ξεκινούσαμε απ’ αυτό. (Γέλια σ’ όλη την αίθουσα). Γιατί πρόκειται τότε; Μήπως δε θα έχουμε αρκετό θάρρος για να τσακίσουμε το συντηρητισμό μερικών μηχανικών και τεχνικών μας, να τσακίσουμε τις παλιές παραδόσεις και νόρμες και ν’ αφήσουμε ελεύθερες τις νέες δυνάμεις της εργατικής τάξης;

Μιλούν για επιστήμη. Λένε ότι τα δεδομένα της επιστήμης, τα στοιχεία των τεχνικών εγχειριδίων και οδηγιών αντιφάσκουν στις απαιτήσεις των σταχανοφικών για νέες, ψηλότερες τεχνικές νόρμες. Για ποια επιστήμη όμως πρόκειται εδώ; Τα δεδομένα της επιστήμης ελέγχονταν πάντοτε από την πραχτική, από την πείρα. Τι επιστήμη είναι αυτή που διέκοψε τις σχέσεις της με την πραχτική, με την πείρα; Αν η επιστήμη ήταν τέτοια, όπως την παριστάνουν μερικοί συντηρητικοί σύντροφοί μας, πριν από πολύ καιρό θα είχε χαθεί για την ανθρωπότητα.

Η επιστήμη γι’ αυτό ακριβώς λέγεται επιστήμη, γιατί δεν αναγνωρίζει είδωλα, γιατί δε φοβάται να σηκώσει το χέρι πάνω σ’ αυτό που ξεπεράστηκε, πάνω στο παλιό και να αφουγκράζεται τη φωνή της πείρας, της πραχτικής. Αν ήταν διαφορετικά, δε θα είχαμε γενικά επιστήμη, δε θα είχαμε λ. χ., αστρονομία και θα ικανοποιούμασταν ακόμα με το σκουριασμένο σύστημα του Πτολεμαίου, δε θα είχαμε βιολογία και θα παρηγορούμασταν ακόμα με το μύθο για τη δημιουργία του ανθρώπου, δε θα είχαμε χημεία και θα εξακολουθούσαμε να ικανοποιούμαστε με τις προφητείες των αλχημιστών.

Να γιατί νομίζω ότι οι μηχανικοί, οι τεχνικοί και τα οικονομικά μας στελέχη που τα καταφέραν να μείνουν αρκετά πίσω από το σταχανοφικό κίνημα, θα έκαναν καλά αν έπαυαν να γαντζώνονται από τις παλιές τεχνικές νόρμες κι αν αναπροσαρμόζονταν στην πραγματική, στην επιστημονική, στη νέα σταχανοφική τάξη.

Καλά θα μας πουν. Τι θα γίνουν όμως οι τεχνικές νόρμες γενικά; Χρειάζονται για τη βιομηχανία, ή μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα κι όλως διόλου χωρίς νόρμες;

Μερικοί λένε ότι δε μάς χρειάζονται πια κανενός είδους τεχνικές νόρμες. Αυτό δεν είναι σωστό, σύντροφοι. Κάτι παραπάνω. Είναι ανόητο. Χωρίς τεχνικές νόρμες είναι αδύνατη η σχεδιασμένη οικονομία. Οι τεχνικές νόρμες χρειάζονται, εκτός από τ’ άλλα, και για ν’ ανεβάσουμε τις καθυστερημένες μάζες |666| στο επίπεδο των προχωρημένων. Οι τεχνικές νόρμες αποτελούν μια μεγάλη ρυθμιστική δύναμη, που οργανώνει στην παραγωγή τις πλατιές μάζες των εργατών γύρω από τα προχωρημένα στοιχεία της εργατικής τάξης. Συνεπώς, μας χρειάζονται οι τεχνικές νόρμες, όχι όμως τέτοιες που υπάρχουν σήμερα, μα ψηλότερες.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[9/11]

Άλλοι λένε, ότι οι τεχνικές νόρμες είναι αναγκαίες, μα ότι πρέπει από τώρα ακόμα να τις ανεβάσουμε ως το επίπεδο που πέτυχαν οι Σταχάνοφ, Μπουσίγκιν, οι Βινογκράντοβες και άλλοι. Κι αυτό επίσης δεν είναι σωστό. Αυτές οι νόρμες δε θα ήταν πραγματοποιήσιμες σήμερα, γιατί οι εργάτες και οι εργάτριες, που είναι τεχνικά λιγότερο καταρτισμένες, από τους Σταχάνοφ και Μπουσίγκιν, δε θα μπορούσαν να τις πραγματοποιήσουν. Μας χρειάζονται τέτοιες τεχνικές νόρμες που θα βρίσκονταν κάπου στη μέση ανάμεσα στις τωρινές τεχνικές νόρμες και στις νόρμες που πέτυχαν οι Σταχάνοφ και Μπουσίγκιν. Ας πάρουμε λογουχάρη τη γνωστή σ’ όλους Μαρία Ντεμτσένκο που από ένα εκτάριο γης έβγαλε πάνω από 500 μετρικούς στατήρες ζαχαρότευτλα. Μήπως μπορούμε αυτή την κατάχτηση να την κάνουμε νόρμα για τη σοδιά όλης της παραγωγής ζαχαρότευτλων, λ. χ., στην Ουκρανία; Όχι, δε μπορούμε. Είναι νωρίς ακόμα για να μιλούμε γι’ αυτό. Η Μαρία Ντεμτσένκο πέτυχε να βγάλει πεντακόσιους και πάνω μετρικούς στατήρες ζαχαρότευτλα από ένα εκτάριο γης, ενώ η φετινή μέση απόδοση των ζαχαρότευτλων, λογουχάρη στην Ουκρανία, είναι 130–132 μετρικοί στατήρες κατά εκτάριο. Η διαφορά όπως βλέπετε δεν είναι μικρή. Μήπως μπορούμε να βάλουμε νόρμα για τη σοδιά των ζαχαρότευτλων 400 ή 300 μετρικούς στατήρες; Όλοι οι ειδικοί γι’ αυτό το ζήτημα λένε, ότι για την ώρα δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Είναι ολοφάνερο, ότι θα χρειαστεί στην Ουκρανία να βάλουμε για το 1936 σα νόρμα 200–250 μετρικούς στατήρες σοδιά από το κάθε εκτάριο γης. Και η νόρμα αυτή δεν είναι μικρή γιατί, σε περίπτωση που θα εκπληρωθεί, θα μπορούσε να μας δώσει δυο φορές περισσότερη ζάχαρη από το 1935. Το ίδιο πρέπει να πούμε και για τη βιομηχανία. Ο Σταχάνοφ μου φαίνεται ξεπέρασε την υπάρχουσα τεχνική νόρμα δέκα φορές ή και περισσότερο. Θα ’ταν παράλογο να καθιερώσουμε αυτή την κατάχτηση σα νέα τεχνική νόρμα για όλους όσους δουλεύουν με το μηχανικό τρυπάνι. Είναι ολοφάνερο, ότι θα χρειαστεί να βάλουμε μια νόρμα, που θα βρίσκεται κάπου στη μέση, ανάμε|667|σα στην υπάρχουσα τεχνική νόρμα και στη νόρμα που πραγματοποίησε ο σύντροφος Σταχάνοφ.

Ένα πράγμα είναι πάντως ξεκάθαρο: οι σημερινές τεχνικές νόρμες δεν ανταποκρίνονται και στην πραγματικότητα, έμειναν πίσω και μετατράπηκαν σε φρένο για τη βιομηχανία μας, και για να μη φρενάρουν τη βιομηχανία μας, πρέπει να τις αντικαταστήσουμε με νέες, ψηλότερες τεχνικές νόρμες. Νέοι άνθρωποι, νέοι καιροί, νέες τεχνικές νόρμες.

4. ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Ποια είναι τα άμεσα καθήκοντά μας, από την άποψη των συμφερόντων του σταχανοφικού κινήματος;

Για να μη μπερδευόμαστε, ας συνοψίσουμε αυτό το ζήτημα σε δυο άμεσα καθήκοντα.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[10/11]

Πρώτο. Το καθήκον μας είναι να βοηθήσουμε τους σταχανοφικούς ν’ αναπτύξουν παραπέρα το σταχανοφικό κίνημα και να το απλώσουμε σε πλάτος και σε βάθος σ’ όλες τις περιοχές και τις περιφέρειες της ΕΣΣΔ. Αυτό από τη μια μεριά. Κι από την άλλη: να βάλουμε χαλινάρι σ’ όλα τα οικονομικά στελέχη, σ’ όλους τους μηχανικούς και τεχνικούς που γαντζώνονται επίμονα από το παλιό, που δε θέλουν να τραβήξουν μπροστά και που φρενάρουν συστηματικά την ανάπτυξη του σταχανοφικού κινήματος. Για ν’ απλωθεί πλατιά σ’ όλη την έχταση της χώρας μας το σταχανοφικό κίνημα, δε φτάνουν φυσικά μονάχα οι σταχανοφικοί. Χρειάζονται να πάρουν μέρος σ’ αυτήν τη δουλειά οι κομματικές μας οργανώσεις και να βοηθήσουν τους σταχανοφικούς να οδηγήσουν ίσαμε το τέλος το κίνημα. Στο ζήτημα αυτό, η οργάνωση της περιοχής του Ντόνετς έδειξε χωρίς συζήτηση μεγάλη πρωτοβουλία. Καλά δουλεύουν από την άποψη αυτή οι οργανώσεις της περιοχής της Μόσχας και του Λένινγκραντ. Πώς πάνε όμως οι άλλες περιοχές; Όπως φαίνεται, ακόμα «ετοιμάζονται να μπουν σε κίνηση». Λ. χ., τίποτα δεν ακούστηκε, ή πολύ λίγα ακούστηκαν για τα Ουράλια, παρ’ όλο που τα Ουράλια αποτελούν, όπως είναι γνωστό, τεράστιο βιομηχανικό κέντρο. Το ίδιο πρέπει να πούμε και για τη Δυτική Σιβηρία, για το Κουτζνέτσκ, όπου, όπως φαίνεται, δεν τα κατάφεραν ακόμα να «μπουν σε κίνηση». Ωστόσο δεν πρέπει ν’ αμφιβάλλουμε ότι οι κομματικές μας οργανώσεις θα κατατοπιστούν σ’ αυτή τη δουλειά και θα βοηθήσουν τους σταχανοφικούς να υπερνικήσουν |668| τις δυσκολίες. Όσο για την άλλη πλευρά του ζητήματος, δηλαδή να χαλιναγωγήσουμε τους πεισματάρηδες συντηρητικούς από τα οικονομικά μας στελέχη, τους μηχανικούς και τους τεχνικούς, πρέπει να πούμε ότι η δουλειά αυτή θα ’ναι λίγο πιο πολύπλοκη. Θα χρειαστεί στην αρχή να πείσουμε, να πείσουμε υπομονητικά και συντροφικά αυτά τα συντηρητικά στοιχεία της βιομηχανίας, ότι το σταχανοφικό κίνημα είναι προοδευτικό και ότι θα πρέπει ν’ αναπροσαρμοστούν στη σταχανοφική τάξη. Αν όμως δε βοηθήσει η πειθώ, θα χρειαστεί να πάρουμε πιο αποφασιστικά μέτρα. Ας πάρουμε λογουχάρη το Λαϊκό Επιτροπάτο της Συγκοινωνίας. Στον κεντρικό μηχανισμό αυτού του Λαϊκού Επιτροπάτου υπήρχε τελευταία μια ομάδα από καθηγητές, μηχανικούς και άλλους ειδικούς —ανάμεσά τους ήταν και κομμουνιστές— που διαβεβαίωναν όλο τον κόσμο, ότι μια ταχύτητα από 13–14 χιλιόμετρα την ώρα για τα εμπορικά τραίνα είναι τα όρια, που δε μπορεί, που είναι αδύνατο να ξεπεραστούν αν δε θέλουμε να έρθουμε σε σύγκρουση με την «επιστήμη της εκμετάλλευσης». Ήταν μια ομάδα με αρκετό κύρος, που κήρυττε τις απόψεις της προφορικά και από τον τύπο, έδινε οδηγίες στα αντίστοιχα όργανα του Λαϊκού Επιτροπάτου Συγκοινωνίας και γενικά αποτελούσε τον «κυρίαρχο νου» ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται με την εκμετάλλευση των σιδηροδρόμων. Εμείς δεν είμαστε ειδικοί στο ζήτημα αυτό, με βάση όμως τις προτάσεις μιας ολόκληρης σειράς πραχτικών που δουλεύουν στους σιδηροδρόμους, βεβαιώσαμε με τη σειρά μας αυτούς τους αυθεντικούς καθηγητές, ότι μια ταχύτητα από 13–14 χιλιόμετρα δε μπορεί ν’ αποτελεί το τελευταίο όριο, ότι με μια ορισμένη οργάνωση της δουλειάς μπορεί να πλαταίνουμε αυτά τα όρια. Η ομάδα αυτή στην απάντησή της, αντί ν’ αφουγκραστεί τη φωνή της πείρας και της πραχτικής και να επανεξετάσει τις απόψεις της, ρίχτηκε στον αγώνα ενάντια στα προοδευτικά στοιχεία των σιδηροδρόμων και δυνάμωσε ακόμα περισσότερο την προπαγάνδα των συντηρητικών της απόψεων. Είναι φανερό ότι αναγκαστήκαμε να τραβήξουμε λίγο τ’ αυτιά αυτών των αξιότιμων ανθρώπων και να τους βγάλουμε ευγενικά από τον κεντρικό μηχανισμό του Λαϊκού Επιτροπάτου της Συγκοινωνίας (Χειροκροτήματα). Και τι έγινε; Έχουμε τώρα για τα εμπορικά μας τραίνα μια ταχύτητα 18–19 χιλιόμετρα την ώρα. (Χειροκροτήματα). Μου φαίνεται σύντροφοι, ότι το κάτω-κάτω θα χρειαστεί να καταφύγουμε σ’ αυτήν τη μέθοδο και |669| σ’ άλλους τομείς της λαϊκής οικονομίας, αν φυσικά οι πεισματάρηδες συντηρητικοί δεν πάψουν να εμποδίζουν και να βάζουν φρένο στις ρόδες του σταχανοφικού κινήματος.

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[11/11]

Δεύτερο. Το καθήκον μας είναι να βοηθήσουμε ν’ αναπροσαρμοστούν και να μπουν επικεφαλής του σταχανοφικού κινήματος εκείνα τα οικονομικά στελέχη, οι μηχανικοί και οι τεχνικοί, που δε θέλουν να εμποδίσουν το σταχανοφικό κίνημα, που συμπαθούν αυτό το κίνημα, μα που δε μπόρεσαν ακόμα ν’ αναπροσαρμοστούν, δε μπόρεσαν ακόμα να μπουν επικεφαλής του σταχανοφικού κινήματος. Πρέπει να πω, σύντροφοι, ότι δεν έχουμε λίγα τέτοια οικονομικά στελέχη, τέτοιους μηχανικούς και τεχνικούς. Και αν βοηθήσουμε αυτούς τους συντρόφους, θα γίνουν αναμφίβολα ακόμα περισσότεροι.

Νομίζω ότι αν εκπληρώσουμε αυτά τα καθήκοντα, το σταχανοφικό κίνημα θα απλωθεί μ’ όλη τη δύναμη, θα αγκαλιάσει όλες τις περιοχές και τις περιφέρειες της χώρας μας και θα κάνει θαύματα νέων καταχτήσεων.

5. ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Μερικά λόγια για τη σημερινή σύσκεψη, για τη σημασία της. Ο Λένιν μας δίδασκε ότι οι πραγματικοί μπολσεβίκοι-καθοδηγητές μπορούν να είναι μόνο εκείνοι οι καθοδηγητές, που ξέρουν όχι μόνο να διδάσκουν τους εργάτες και τους αγρότες, μα και να διδάσκονται απ’ αυτούς. Σε μερικούς μπολσεβίκους δεν άρεσαν αυτά τα λόγια του Λένιν. Όμως η ιστορία δείχνει ότι ο Λένιν είχε δίκιο, εκατό τα εκατό και σ’ αυτό τον τομέα. Στην πραγματικότητα, εκατομμύρια εργαζόμενοι, εργάτες και αγρότες δουλεύουν, ζουν, αγωνίζονται. Ποιός μπορεί να αμφιβάλλει ότι αυτοί οι άνθρωποι δε ζουν άσκοπα, ότι στη ζωή τους και στην πάλη τους συσσωρεύουν τεράστια πραχτική πείρα; Μήπως μπορεί να αμφιβάλλει κανείς, ότι οι καθοδηγητές που περιφρονούν αυτή την πείρα, δε μπορούν να θεωρούνται πραγματικοί καθοδηγητές; Συνεπώς εμείς, οι καθοδηγητές του κόμματος και της κυβέρνησης, πρέπει όχι μόνο να διδάσκουμε τους εργάτες, μα και να διδασκόμαστε απ’ αυτούς. Δε θέλω ν’ αμφισβητήσω το γεγονός ότι εσείς, τα μέλη αυτής της σύσκεψης, κάτι μάθατε εδώ σ’ αυτή τη σύσκεψη από τους καθοδηγητές της κυβέρνησής μας. Δε μπορεί όμως να αρνηθεί κανείς και το γεγονός, ότι και μεις, οι καθοδηγητές της κυβέρνησης, μάθαμε |670| πολλά από σας, από τους σταχανοφικούς, από τα μέλη αυτής της σύσκεψης. Σας ευχαριστώ λοιπόν σύντροφοι για το μάθημα, σας ευχαριστώ πολύ! (Θυελλώδικα χειροκροτήματα).

Τέλος δυο λόγια για το πώς θα πρέπει να τιμήσουμε τη σημερινή σύσκεψη. Εμείς εδώ στο προεδρείο σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε ότι χρειάζεται κάπως να τιμήσουμε αυτή τη σύσκεψη των ηγετών της κυβέρνησης με τους καθοδηγητές του σταχανοφικού κινήματος. Και καταλήξαμε στην απόφαση ότι θα πρέπει 100–120 από σας να τους προτείνουμε για τα ανώτατα βραβεία.

Φωνές: «Σωστά!» (Θυελλώδικα χειροκροτήματα).

Στάλιν: Μια και το εγκρίνετε σύντροφοι, εμείς θα το ταχτοποιήσουμε αυτό το ζήτημα.

(Οι παρευρισκόμενοι στη σύσκεψη των σταχανοφικών επευφημούν με θυελλώδη ενθουσιασμό το σύντροφο Στάλιν. Όλη η αίθουσα αντηχεί από τα χειροκροτήματα. Τα «Ουρά» τραντάζουν τους θόλους της αίθουσας. Από όλες τις γωνιές ακούγονται αναρίθμητες επευφημίες, που χαιρετούν τον αρχηγό του κόμματος, σύντροφο Στάλιν. Οι επευφημίες τελειώνουν με το βροντερό τραγούδι της «Διεθνούς». Οι τρεις χιλιάδες που συμμετείχαν στη σύσκεψη τραγουδούν τον προλεταριακό ύμνο). |671|

Και για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Η αντίδραση μου - ίσως υπερβολική - στην εμφάνιση του Μερκαδερ στη συζήτηση είχε να κάνει με το λογικό άλμα που εμφάνισε η σκέψη σου: κάποιος θεωρεί λάθος το "ξύσιμο" του Τρότσκι από τη φωτογραφία, άρα διαφωνεί με την αντιμετώπιση που είχε από την ΕΣΣΔ, άρα πρέπει να καταδικαστεί ο Μερκαδερ. Δεν γνώρισες όπως λες τα φοιτητικά αμφιθέατρα ως πολιτικοποιημένος για αυτό ίσως σε ξενίζει η παρομοίωση μου. Αλλά ο βιασμός της λογικής σκέψης που χαρακτηρίζει τον φοιτητικό συνδικαλισμό των ούλτρα "επαναστατών" - συνομιλητών της κάθε εποχής σοσιαλδημοκρατίας μου βαρουσε στα νεύρα, εξού και η βίαιη αντίδραση μου σε ότι μου το θυμίζει, ακόμα κι άδικα. Παρεμπιπτόντως ούτε εγώ είχα ποτέ καμία σχέση με την απύθμενη καΐλα των "διαδικασιών" της ΕΑΑΚ. Ακόμα κι όταν "συνδιαμορφωναμε" κι εμείς πλαίσια στα συντονιστικά του '07 ήμουν αρκετά μεγάλος κι απομακρυσμένος από το φοιτητιλικι.

Στην ουσία τώρα. Επιμένω τόσο πολύ σε αυτή τη "λεπτομέρεια" κυρίως για μεθοδολογικους λόγους. Η υπεράσπιση του Σοσιαλισμού, της ΕΣΣΔ, του Κόμματος δεν έχει ανάγκη την υπεράσπιση κάποιου πράγματος που τελικά και δεν συνεισέφερε τίποτα αλλά έδωσε και λαβες στο ξεχειλωμα του απο τον αντίπαλο. Γιατί ο Μεσοπόλεμος στην ΕΣΣΔ τελικά δεν χαρακτηρίζεται από αυτό, αλλά από την κολεκτιβοποίηση, την εκβιομηχάνιση, την εξάλειψη του αναλφαβητισμού κτλ. Αδικούμε το Κόμμα και τον ίδιο τον Στάλιν αν τσιμπάμε στο δόλωμα του αντιπάλου και προσπαθούμε να βγάλουμε σωστό κάτι που δεν ήταν, χάνοντας την ουσία. Σπαταλάμε τελικά ενέργεια να βρούμε τις πιο ευφάνταστες δικαιολογίες που θέλουν μάλιστα και υπότιτλους για να γίνουν αντιληπτές, ενέργεια που θα αξιοποιούταν πιο καλά στην ανάδειξη του τι πραγματικά πέτυχε ο σοσιαλισμός και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.

ΡΓ

zoot horn rollo είπε...

Παρακολουθώντας τα σχόλια καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η διαφορά μιας συζήτησης με διαφωνίες μεν, καλοπροαίρετες δε, σε σχέση με σεντονιάδες "επιπέδου",γεμάτες ύπουλες φιτιλιές που κατά καιρούς τρώμε στη μάπα.
Ευχαριστούμε για το υλικό και τις παραπομπές.

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτη ακριβως την ομιλια αναφερομουν Αγρυπνε. Αν καταφερουμε να κατανοησουμε και να βαλουμε στη ζωη την ουσια αυτης της ομιλιας οπως και του προηγουμεου αποσπασματος που παρεθεσες μπορουμε οχι μονο να αποφυγουμε λαθη της πρωτης αποπειρας οικοδομησης αλλα και να κανουμε το κομμα και το κινημα σημερα πολυ πιο δυνατα απεναντι στις δυσκολιες της ταξικης παλης και της ιδεολογικης κυριαρχιας της αστικης και μικροαστικης ιδεολογιας στην κοινωνια και στο εργατικο κινημα ακομα.

ratm

AGIS είπε...

@17-57
Σε σχέση με το "κυρίως θέμα" δεν έχω κάτι αν προσθέσω.
Άσχετο λοιπόν, αλλά για τα "αναθέματα ... όπως π.χ. πριν ένα αιώνα στη Ελλάδα" νομίζω πως η σύνδεση που τους κάνεις με τη μεταφυσική περιέχει έναν κάποιο βαθμό παρεξήγησης.
Διαβάζοντας πριν ένα-δυο χρόνια τα απομνημονεύματα Κασομούλη και τις σημειώσεις Βλαχογιάννη σε αυτά, συνάντησα μερικές περιπτώσεις "αναθεμάτων": Η λέξη απ' ό,τι μπορώ να καταλάβω προέρχεται από το αρχ. ανάθημα (αναθηματική στήλη κλπ) και δεν σημαίνει την κατάρα (όπως περίπου είναι σήμερα η έννοια της λέξης) αλλά το αντικείμενο που στέκει εις μνήμη κάποιου γεγονότος.
Το πιο πρόχειρο τέτοιο "ανάθεμα" μπορούσε να είναι ένας απλός σωρός από πέτρες (κυριολεκτικά αναθηματικός σωρός), όπως αυτός που κάποια μέρα στήσανε οι στρατιώτες της επανάστασης (του 1821) έξω από το σπίτι του τάδε υπουργού (ή κάτι-τέτοιο-αρμόδιου) ο οποίος τους έπεισε να διαλυθούνε υποσχόμενος την πληρωμή των μισθών τους. Ένας ένας οι στρατιώτες αποχωρώντας από τη συγκέντρωσή τους έριχνε μια πέτρα στο σωρό του αναθέματος που με αυτό τον τρόπο στήθηκε και θα έμενε εκεί να θυμίζει και στους ίδιους και στον υπουργό την υπόσχεσή του...
Παρόμοιες είναι και καναδυό ακόμη περιπτώσεις αναθέματος που αναφέρονται στο ίδιο έργο.
Μάλλον λοιπόν δεν έχουν μεταφυσική έννοια τα "αναθέματα πριν ένα αιώνα στη Ελλάδα".
Όσο για τη λέξη, όπως συμπεραίνω από το ανάγνωσμα που προανέφερα, μάλλον έρχεται από την αρχαιότητα ως ανάθημα, μετατρέπεται στη νέα ελλ. σε ανάθεμα, και κατόπιν παραφθείρεται η έννοια της ώστε να γίνεται συνώνυμη της κατάρας, ίσως γιατί πολλά αναθέματα σαν το πιο πάνω θα έμειναν να θυμίζουν υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, περισσότερα θα στήθηκαν να θυμίζουν κακά γεγονότα παρά καλά, και έτσι η λέξη ίσως απέκτησε τη σημερινή της χροιά.

Ανώνυμος είπε...

Από το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη (β΄ έκδοση, β΄ ανατύπωση, Αθήνα 2005, σελ. 152, λήμμα ανάθεμα):

[ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ˂ μεταγενέστερο ἀνάθεμα / αρχαίο ἀνάθημα «αφιέρωμα στους θεούς» ˂ αρχαίο ἀνατίθημι «αφιερώνω». Η σημασία «καταραμένο πράγμα, αποκρουστικό» είναι μεταγενέστερη και απαντά για πρώτη φορά στη μετάφραση των Εβδομήκοντα ως απόδοση του εβραϊκού herém (βλέπε και χαράμι) «αντικείμενο καταραμένο, καταδικασμένο να καταστραφεί» (π. χ. Παλαιά Διαθήκη Δευτερονόμιον 7, 26: οὐκ εἰσοίσεις βδέλυγμα εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ ἔσῃ ἀνάθημα ὥσπερ τοῦτο). Το εύρος που απέκτησε η σημασία αυτή οφείλεται και στον αποτρεπτικό χαρακτήρα που έχει από τη φύση της η πράξη του αφιερώματος ή της θυσίας, προκειμένου να αποφευχθεί και να προληφθεί κάτι κακό (παράβαλε Καινή Διαθήκη Α΄ Πρὸς Κορινθίους 16, 22: εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα)]

Για την αντιγραφή: Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Άσχετο με την κουβέντα.
Δώστε στον λαό αντιμπεριαλισμό. Μια εκ των εγγυήτριων δυνάμεων, υπεύθυνη της "ζώνης αποκλιμάκωσης" στο Ιντλίμπ.
https://news.sol.org.tr/turkish-capitalists-open-trade-centre-syria-175082
Μααα, δεν γίνονται για μπίζνες οι πολέμοι, θα πουν οι υβριστές εργατών και υπερασπιστές της ελευθερίας εισόδου στο ΝΑΤΟ.
Ανοίχτε το εμπόριο ρε να κουνηθεί η αγορά ρε, να βγούμε απ'την κρίση ρε τσουτσέκια φιλοϊμπεριαλιστικά.

Απέργα με τις ώρες που μπορείς

Ανώνυμος είπε...

@zoot horn rollo
Η διαφορά είναι πως στον αντίπαλο δεν δίνουμε πάτημα για να ζητήσει με ύφος 100 καρδιναλίων 1000 μετάνοιες για την "σταλινική περίοδο".

Συζητάμε μεταξύ μας, διαφωνούμε και προσπαθούμε να βρούμε μία εξήγηση κάτω από την λογική της υπεράσπισης όλης της ΕΣΣΔ απέναντι στον αντιΣοβιετισμό που είναι στο "κόκινο" (όπως γράφει και η ανάρτηση) τόσο από τους Ευρωαριστερούς "φίλους", όσο και από τους δηλωμένους αντιπάλους.

Σε επίπεδο προπαγάνδας όταν τους "στερέψουν" τα επιχειρήματα λόγω μνημονίων που τα ψήφισαν σχεδόν όλοι μαζί ή στη Βουλή ή στο Δημοψήφισμα, αρχίζει η "επανάληψη": "Και για τον Στάλιν γιατί δεν λέτε τίποτα";

Εκεί "κολλάει" και η παραπομπή στο βιβλίο του Furr για τα 60 + 1 ψέμματα από τις 61 δηλώσεις του Χρουτσέφ κατά το αποδεικτικό υλικό που συγκέντρωσε ο Furr από τα ρώσικα αρχεία.
Τόσο μέσα στο βιβλίο όσο και στην ανταλλαγή επιστολών από τον Keeran ο Furr περιγράφει τόσο μεθοδολογικά, όσο και ως προς τις πηγές που έχει στην διάθεση του γιατί ακόμα υπάρχουν εκείνης της εποχής που δεν υπάρχει προσβασιμότητα στους ερευνητές.

Καταντά ανέκδοτο η αξιοπιστία λογής λογής "σοβιετολόγων" χωρίς να ξέρουν γρι από ρώσικα. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μεταφράσουμε μέρος του Furr(δηλώνει Μαρξιστής) και άλλων ερευνητών για εκείνη την περίοδο από τα αγγλικά και να ελέγχουμε την συνέπεια της λογικής του κάθε επιχειρήματος που εκθέτουν

17-57


Υ.Γ.

θα πει κάποιος πως (αντίθετα με ότι γράφεται σε κάποια ΦΙΛΟΚΚΕ τουιτ ) σχεδόν όλοι μαζί οι αναρχικοί ή «αναρχικοί» ψήφιζαν Σύριζα από τα 2012 και μέχρι και το Δημοψήφισμα του 2015. Τον Σεπτεμβριο του 2015 θυμήθηκαν να κάνουν «εκλογική αποχή».
Μπορεί να έκαναν λάθος εκτίμηση. Όταν όμως κατα καιρούς οι διάφοροι μεσιέδες του Σύριζα δήλωναν ή άφηναν να εννοηθεί ως απλή η αξιωματική αντιπολίτευση ,

1) πως οι απεργοί συγκεκριμμένων κλάδων είναι «βύσματα» ,
2) «κρανοφόροι» εναντίον «κουκουλοφόρων» στην άθλια επίθεση κατά του ΠΑΜΕ στις 20/10/2011
3) «χαλαρή αντιμετωπιση» με πόσες προσαγωγές, συλλήψεις και σπασμένα κεφάλια εργατών των Ναυπηγείων στο ΥΠΕΘ το 2012 και υπονοούμενα για στημένα σκηνικά
4) Για τις «εξαλλοσύνες» του ΠΑΜΕ στα λιμάνια

τότε τι ακριβως δεν είχαν καταλάβει για το που το πήγαινε ο Σύριζα;

Κάποιοι αναρχικοί και λόγω της παπάτζας του Σύριζα κάτι κατάλαβαν και άλλαξαν κάπως την γνώμη για το ΠΑΜΕ. Ίσως κάπως να άλλαξαν γνώμη και για το ΚΚΕ(αυτό είναι λίγο πιο δύσκολο από το πρώτο).

ΟΚ για τον Στάλιν δεν περιμένω και πολλά.
Αλλά παρόλα αυτά γιατί είναι τόσο συμφιλιωμένοι με τον Λέοντα τον true που κατά δήλωση του έσφαξε τους «επαναστάτες»(καλά γελάμε με τον όρο) στην Κροστάνδη το 1921 ( υποτιθέμενοι «αναρχικοί» ) σαν κοτόπουλα (ή γαλοπούλες ή κάτι παρόμοιο)
ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού;
Ενώ έχουν τόση μεγάλη αντιπαράθεση απέναντι στον «Γεωργιανό» για τον οποίο από τα λίγα που δεν ακούστηκαν σε βάρος του (ακόμα) είναι η καταστροφή της τρύπας του όζοντος, η κλιματική αλλαγή και οι διώξεις αναρχικών;

Ανώνυμος είπε...

@ AGIS
Δεν αμφισβητώ τις γνώσεις σου. Αλλά έγινα πάνω κάτω την ίδια εποχή δύο
Ήταν τιμωρία μνήμης. Το επιχείρημα να επαναφέρουμε αρχαίες ρωμαΪκές πρακτικέςείναι έωλο γιατί υπάρχει και η αντίθετη άποψη λίγο "τραβηγμένη από τα μαλλιά".
Π.χ. Επειδή στην αρχαια Αθήνα τπυ 5.π.Χ. αιώνα υπήρχε ο εξοστρακισμός θεμιστοκλή και άλλων να καταδικάσουμε και την εξορία του Τρότσκι ωα αρχαία πρακτική;

Κάθε τι κρίνεται από αρκετούς παράγοντες π.χ.στο πλαίσιο του χρόνου και των συνθηκών που έγινε

17-57

Υ.Γ.
Θα πει κάποιος πως (αντίθετα με ότι γράφεται σε κάποια τουιτ ) σχεδόν όλοι μαζί οι αναρχικοί ή «αναρχικοί» ψήφιζαν Σύριζα από τα 2012 και μέχρι και το Δημοψήφισμα του 2015. Τον Σεπτεμβριο του 2015 θυμήθηκαν να κάνουν «εκλογική αποχή».
Κάποιοι αναρχικοί για το ΠΑΜΕ και λόγω της παπάτζας του Σύριζα κάτι κατάλαβαν και άλλαξαν κάπως την γνώμη.

Ίσως κάπως να άλλαξαν γνώμη και για το ΚΚΕ(αυτό είναι πιο δύσκολο από το πρώτο). ΟΚ για τον Στάλιν δεν περιμένω και πολλά. Αλλά παρόλα αυτά γιατί είναι τόσο συμφιλιωμένοι με τον Λέοντα τον true που κατά δήλωση του έσφαξε τους «επαναστάτες»(καλά γελάμε με τον όρο) στην Κροστάνδη το 1921 ( υποτιθέμενοι «αναρχικοί» ) σαν κοτόπουλα (ή γαλοπούλες ή κάτι παρόμοιο) ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, ενώ έχουν τόση μεγάλη αντιπαράθεση απέναντι στον «Γεωργιανό» για τον οποίο από τα λίγα που δεν ακούστηκαν σε βάρος του (ακόμα) είναι η καταστροφή της τρύπας του όζοντος, η κλιματική αλλαγή και οι διώξεις αναρχικών;

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Αγρυπνε τειρουμενων των αναλογιων σε θεωρω συνεχιστη του "Μη Απολιθωμενου" και σε ευχαριστω γι αυτο .
Το Σταχανοφικο κινημα το θεωρω σαν την ΟΥΣΙΑ του ρολου των συνδικατων οταν χτιζεται ο σοσιαλισμος .Αποτυπωνει την εξελιξη της συνειδησης του εργατη οταν αυτη απελευθερωθηκε απο την εκμεταλλευση αιωνων .Κορυφαια στιγμη της οικοδομησης και πρεπει και σημερα να αναλυθει και να μελετηθει απο τους οικοδοους του νεου κοσμου που ερχεται.Ειναι το κλειδι για το μελλον

AGIS είπε...

@Άγρυπνος
Από το ίδιο λεξικό (Α΄εκδ. Απρ. 1998, επανεκτύπωση Ιούλιος 1998) και το λήμμα "αναθηματικός": "αυτός που προσφέρεται ως αφιέρωμα, ως ανάθημα στη μνήμη σπουδαίου ανθρώπου ή γεγονότος [...]"

Αυτή η έννοια είναι κοντινότερη στα "αναθέματα" που συνάντησα διαβάζοντας τις αναμνήσεις Κασομούλη. Και μάλιστα στο παράδειγμα που ανέφερα το "ανάθεμα" στήνεται σαν υπενθύμιση μιας υπόσχεσης, σαν "πολιτική" υπογράμμιση της σημασίας που θα έχει η εκπλήρωσή της ή η αθέτησή της.

Σημειώνω ότι ενώ στο λήμμα "αναθηματικός" δίνεται η παραπάνω ερμηνεία (αφιέρωμα, ανάθημα στη μνήμη σπουδαίου ανθρώπου ή γεγονότος), αμέσως πριν, στο λήμμα "ανάθημα", η έννοιά του περιορίζεται σε λειτουργία θρησκευτικού χαρακτήρα ("αντικείμενο που αφιερώνεται σε άγιο ή θεό" κλπ).

@17-57 Δεν "καταδίκασα ως αρχαία πρακτική". Ούτε "ως αρχαία πρακτική" βρίσκει λόγω αυτού και δικαίωση.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

http://laikhexousia.blogspot.com/2018/07/blog-post_82.html

Ανώνυμος είπε...

@ΡΓ
Ολόκληρο βιβλίο έχουν κατεβάσει το "1984" του Όργουελ στο μυαλό τόσου κόσμου
Ολόκληρες ταινίες έγιναν για το "1984"

https://www.youtube.com/watch?v=fCZBnUt6rZ0


https://www.youtube.com/watch?v=waazHiXrJgY

"The Party controls every source of information.."
https://www.youtube.com/watch?v=jM1pFEq3a24

Ή μήπως επειδή σε κάποιους έγινε το "κλίκ" για τον άλφα ή βήτα λόγo αυτό γίνεται και στους υπόλοιπους; Μην κρίνουμε το πως εμείς κάπως ξεκαθαρίσαμε στο μυαλό μας την αντι-σταλινική προπαγάνδα αλλά πως το εκλαμβάνει τόσος και τόσος κόσμος


17-57

Ανώνυμος είπε...

"κάποιος θεωρεί λάθος το "ξύσιμο" του Τρότσκι από τη φωτογραφία, άρα διαφωνεί με την αντιμετώπιση που είχε από την ΕΣΣΔ"

Ήταν προδότης συνομώτης ετοίμαζε την 5η Φάλαγγα και ως τέτοιος τιμωρήθηκε τόσο βιολογικά όσο και ως προς την φήμη - μνημη του. Η εκτέλεση του έγινε σε ξένο έδαφος(μετά το "1984" και στην "δολοφονία του Τρότσκι" ο Ρίτσαρντ Μπάρτον πρωταγωνιστής), όχι στην Σ.Ε. Άρα εξ ορισμού παρενέβηκαν για κάποιους κάποιοι "κανόνες" .

"Αδικούμε το Κόμμα και τον ίδιο τον Στάλιν αν τσιμπάμε στο δόλωμα του αντιπάλου και προσπαθούμε να βγάλουμε σωστό κάτι που δεν ήταν, χάνοντας την ουσία"

1) "1984" του Όργουελ ΔΕΝ ήταν προπαγανδιστική "ΟΥΣΙΑ"; Πόσεε γενιές αντι-κομμουνιστών μεγάλωσαν με αυτό το βιβλίο;

2) Αν ήμασταν στη θέση αδικώς διωκόμενου από τον Γιέζοφ και των "κοκαλοσπαστων" του (που εκτελέστηκαν όλοι από τον Μπέρια), και φυσικά της οικογένειας του, το "ξύσιμο" στην φωτογραφία θα ήταν πέρα από τιμωρία του προδότη, δικαίωση - αποκατάσταση του αδικώς διωκόμενου της φήμης της οικογένειας του και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του προς το ΚΚΣΕ

Αν δεν το καταλαβαίνουμε το τόσο απλό, ιστορικό και ανθρώπινο, ok να συνεχίζουμε "ναι εγω έχω δίκιο - όχι εσύ έχεις δίκιο - ξανα έχω δίκιο - ξαναέχεις δίκιο κλπ"


17-57

Ανώνυμος είπε...

Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 του με αρνητική γνώμη (το δηλώνει ο άνθρωπος δεν κρύβει την τοποθέτηση του) για τον Στάλιν Arch Getty της σχολής του "αναθεωρητισμού"

http://www.mat.univie.ac.at/~neretin/misc/getty.pdf
(δεν έγινε καλά η φωτοκόπια)


Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936. Ίσως το κλειδί για κάποιες (όχι όλες) τις καταστάσεις. Από τον Furr (παρεπιμπτόντωςο Furr έχει καλή γνώμη αυστηρά ως ερευνητή για τον Getty)

Μέρος Πρώτο
https://clogic.eserver.org/grover-furr-stalin-and-struggle-democratic-reform-part-one-0

Μέρος Δεύτερο
https://clogic.eserver.org/grover-furr-stalin-and-struggle-democratic-reform-part-two

Και βγαίνει το ερώτημα: Αν ο Στάλιν ήταν για κάποιους "δικτάτορας" πως στο διάολο έβγαλε ένα Σύνταγμα το οποίο στα προσχέδια του περιόριζε τον ρόλο του Κόμματος στο κράτος;

Και πως από το εκλεγειν και εκλέγεσθαι στους Τσαρικούς, στους κουλάκους στους ¨"παλιούς ανθρώπους" στους "Λευκούς" όπως προέβλεπε το προσχέδιο του 1935 και το Σύνταγμα του 1936 φτάσαμε στην περίοδο του Γιέζοφ(ΓιεζόφΤσινα);

'Ισως ή απάντηση να ήταν η αντίδραση και μέσα από το Κόμμα.
Ίσως η υπεραισιοδοξία του Στάλιν λόγω νίκη της κολεκτιβοποίησης
Και ίσως πως ναι μεν ήξεραν πως κάτι "σκάρωνε" ο Τρότσκι αλλά δεν είχαν αντιληφθεί το "βάθος" της συνομωσίας της 5ης Φάλαγγας στην Σ.Ε. σε τρία επίπεδα όπως αποκάλυψε στην Πρώτη Δίκη της Μόσχας ο Κάμενεφ.

Η Σ.Ε. σώθηκε με διαφορά μόλις 4 ημερών από την απόπειρα Πραξικοπήματος του Τουχατσέφσκι.

17-57

AGIS είπε...

@17-57 "Αν δεν το καταλαβαίνουμε το τόσο απλό, ιστορικό και ανθρώπινο, ok να συνεχίζουμε "ναι εγω έχω δίκιο - όχι εσύ έχεις δίκιο - ξανα έχω δίκιο - ξαναέχεις δίκιο κλπ""

Να συνεχίζουμε μέχρι να το "καταλάβουμε"; Δε χρειάζεται, για μένα αρκεί ως εδώ και ας μην το καταλαβαίνω...

Ανώνυμος είπε...

@Άναυδος
Thanks για τις παραπομπές.

Μία απορία μόνο:

Γιατι ο Γιέζοφ και οι λοιποί καταδικάστηκαν (αν διάβασα καλά προγενέστερο σχόλιο σου) μόνο γιατί ήταν μόνο ένοχοι υπερβολικής "σκληρότητας" και "κάπου" "καβάλησαν το καλάμι", σταδιακά "έχασαν το μέτρο" και άρχισαν να σκέφτονται πως θα γίνουν αυτοί οι "επικεφαλείς" ;

Ή και γιατί κάπου ήταν μέρος της συνομωσίας που σταδιακά που άρχιζε σαν ποντικάκι που έτρωγε το γυρω - γύρω άρχιζαν να βάζουν "μέσα" στις "ομολογίες" περιφερειακούς συνεργάτες του Στάλιν τον Ιάκοβλεφ π.χ. του Νέου Συντάγματος και να προχωρούν περισσότερο;


Ο Furr στα ψέμματα του Χρουτσέφ (στην 304 σελίδα και μετά) έχει μέρη από την απολογία του no2 Φρινόφσκι καθώς και οι διαβεβαιώσεις του Γιέζοφ προς τους κατηγορούμενους της 3ης Δίκης της Μόσχας πως δεν θα εκτελεστούν κλπ


Ευχαριστώ

17-57

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν, γράφω για τελευταία φορά και ακολουθώ τον δρόμο του Αγη. Προσωπικά δεν είμαι ενάντια σε όποιαδηποτε μορφή επαναστατικής καταστολής επιτάσσουν οι συνθήκες. Το έργο του Furr φωτίζει αρκετές πλευρές της διαπάλης εκείνης της περιόδου, δεν είναι όμως πανάκεια. Παρ' όλα αυτά καλά κάνεις και δίνεις τόσα στοιχεία από εκεί. Το ίδιο ισχύει π.χ. για τον Μαρτενς. Όμως...
Όλα αυτά όσο σωστά κι αν είναι, και είναι δικαιολογούν τις Δίκες - έχω παρατηρήσεις αλλά δεν είναι του παροντος

Ανώνυμος είπε...

- δικαιολογούν την εκτέλεση του Τρότσκι, αλλά δεν δικαιολογούν το πείραγμα των φωτογραφιών! Τόσο ιστορικά, τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα! Τα πρώτα είναι σοβαρά, επιβεβλημενα, η εσχάτη των ποινών, το άλλο είναι μπροστά τους γελοίο. Τόσο γελοίο μάλιστα που αν πρόκειται για 2 ή 3 φωτογραφίες δεν φοβάμαι να μιλήσω για προβοκάτσια. Όλα τα άλλα επαναλαμβάνω είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, και δεν είναι αυτή η μαρξιστική προσέγγιση στην ιστορία._

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Eγω δεν καταλαβαινω απο την ολη κουβεντα για το Γιεζοφ και τις εξαφανισεις απο τις φωτογραφιες το εξης.

Για ποιο λογο να μη μπορουμε να υπερασπιστουμε την σοσιαλιστικη οικοδομηση επι Σταλιν που ηταν και προς τη σωστη κατευθυνση γενικα αναγνωριζοντας ταυτοχρονα οτι καποια πραγματα ηταν μαλακιες? Με συγχωρειτε για την εκφραση αλλα οποια και να ειναι το υποβαθρο και οι αιτιες (που ναι εχουν τη σημασια τους*) εκεινη την εποχη που πλεον η φωτογραφια ηταν κατι ευρεως διαδεδομενο ποσο μαλλον σημερα το να βγαζεις ατομα απο διασημες φωτογραφιες το μονο που καταφερνεις ειναι να γελοιοποιησε και προσωπικα δεν θα υπερασπιζομουν αυτο το πραγμα σε τριτο γιατι μετα οσα σοβαρα και σωστα και να του ελεγα για τη σοσιαλιστικη οικοδομηση θα το χα χασει το παιχνιδι.


*εχουν τη σημασια τους για να δουμε αν γινονται κατω απο καποιο υποβαθρο και να αποκρουσουμε μεταφυσικες και φρουδικες αναλυσεις για τον εξουσιομανη Σταλιν και τα ρεστα. Ο ''τρελος'' Σταλιν δεν λανσαρεται οπως ο ''τρελος Χιτλερ''. Ο τρελος Χιτλερ παιζεται για να αθωωθει το καπιτταλιστικο συστημα που τον εξεθρεψε και φυσικα καθε αλλο παρα τρελος ηταν. Ο ''τρελος, εξουσιομανης'' κλπ Σταλιν αιζεται απο τους οπορτουνιστες που δε θα απορριψουν στα λογια συλληβδην την επανασταση, το σοσιαλισμο κλπ αλλα θα σου που οτι εντελει ειναι ουτοπια κα ανεφαρμοστο αφου ακομα και εκει ενας ''τρελος'' μπορει να κατσικωθει στην εξουσια και να κανεις ''εγκληματα '' κλπ

Ενα παραδειγμα για το ποσο σημαντικο ειναι το υποβαθρο και οι αιτιες για καποια πραγματα. Στο ζητημα της προσωπολατρειας εξεχοντα ρολο παιζει στο επιχειρημα των αντιπαλων τα τεραστια και πολλα αγαλματα του Σταλιν. Βεβαια δεν ξερω αν στην Ελλαδα εχουμε λιγοτερα του Βενιζελου ας πουμε ή λιγοτερους δρομους με ονοματα αστων πολιτικων. Αυτο που σιγουρα ισχυει ειναι οτι οι ανατολικοι λαοι εχουν στην παραδοση τους να τιμουν τους ηγετες τους με μεγαλοπρεπη μνημεια , για αιωνες μαλιστα τους εδιναν και μια θεικη υποσταση. Οι δυτικοι το ξεπερασαν αυτο με το διαφωτισμο και τη Γαλλικη επανασταση μετα. Στην καθυστερημενη ανατολη δεν ξεπεραστηκε. Αντανακλαση αυτου του επιπεδου του επικοδομηματος ηταν κατα τη γνωμη μου τα μεγαλοπρεπη αγαλματα.
Οπως τετοια αντανακλαση ηταν και η υποχωρηση απεναντι στην θρησκεια και στα ζητηματα της οικογενειας και του γαμου κλπ που ηρθε ισως νωριτερα απο την υποχωρηση στην οικονομια. Αν μπορουσαμε να το πουμε με ενα τσιτατο στο ζητημα της θρησκειας, της οικογενειας, του γαμου και των κοινωνικων σχεσεων ηττηθηκαμε πρωτα απ'ολα! Αρκει καποιος να μελετησει τα προσχεδια του συνταγματος γι'αυτα τα ζητηματα που το ειχε αναλαβει η Κολονται. Ηταν πολυ μα πολυ πιο ριζοσπαστικα και προωθημενα αυτα που ηθελε να γινουν συνταγμα η μεγαλη αυτη επαναστατρια απο αυτα πυ εγιναν τελικα προφανως κατω απο την πιεση μια καθυστερημενης , θρησκοληπτης ορθοδοξης κοινωνιας που δεν ηταν ετοιμη να αρνηθει ακομα και μετα την επανασταση το χριστιανικο τροπο ζωης και την ηθικη που τον συνοδευε και συνοδευει...

ratm

Ανώνυμος είπε...

http://www.news247.gr/politiki/o-royvikonas-tha-logodotisei-sti-dikaiosyni.6635223.html

"και πως στόχο τελικά έχει την ίδια την κυβέρνηση"
Νιώθω αμήχανα απ'την κυκλοφορούσα φαιδρότητα.

zoot horn rollo είπε...

Άσχετο: Γεια σου Σφυροδρέπανε "κρατικοδίαιτε". Η πλάκα είναι το τι θα έβρισκες αν έψαχνες τον καθένα από τους "άριστους"-τζημεροπράματα που σε κράζουν για τη θέση που θα σε κάνει...βαθύπλουτο μέχρι το Νοέμβρη.
Πολλά σκατά στο τουΐτερ, ολόκληρο δίκτυο αποχέτευσης.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Τελικά (καταλήγω πως) γελοίο είναι να εργαλειοποιεί, θετικά η αρνητικά, κανείς αυτό το θέμα, (του "ξυσίματος") και όχι το ίδιο το θέμα. Με αξίωση να κάνει υποδείξεις σε έναν ολόκληρο Λαό (και Λαούς) για το πως αντιμετωπίζει η αντιμετώπιζε τους ηγέτες του; Και μάλιστα σε υποτιμητική αντιπαράθεση με την ..."προχώ"(;) αστική "Δύση", που ως γνωστόν διατηρεί εμμονικά την πλανητική πρωτοπορία σε πυκνότητα βασιληάδων ανά κατοικούμενο τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εδώ ακούστηκαν ακόμη και κατηγορίες κατά του …μοντάζ γενικώς (! – καϋμένε Άιζενστάιν), καθώς και πως το σημαίνον βρίσκεται σε ενότητα (και δή «αδιάσπαστη») με την σημαινομένη έννοια και όχι με κάποια πραγματικότητα, (Saussure, - “το αυθαίρετο του σημείου» και συναφείς μεταφυσικοί ιδεαλισμοί, γνωστά και ως «Στρουκτουραλισμός»), που …μάλλον δεν παίζει και κανέναν ρόλο, και ίσως και …να είναι και ασήμαντη, (μια και ως υλιστές δεν μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει)! Ισως αυτή την ενότητα αμφισβήτησε ο αφανής συντάκτης, που μάλλον δεν είδε την δουλειά του σαν δουλειά φωτογράφου (… «χαμογελάστε, παρακαλώ, στον φακό!»). Τώρα, μερικοί σύντροφοι(;) και σίγουρα φίλοι, δείχνουν να φοβούνται, πως αν δεν καταδικάσουμε την πράξη του συντάκτη, θα …αρχίσουμε να ξύνουμε από το αρχείο του «Ριζοσπάστη» τις μούρες των Κύρκων κλπ.
Πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο και ψυχραιμία.
Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την συζήτηση, γιατί το θέμα το έχω «φάει στη μάπα» από πολλούς «πεφωτισμένους», που σειληνιάζονται με κάτι τέτοια, αλλά δυστυχώς λόγω χρόνου δεν μπόρεσα να γράψω κάτι περισσότερο αναλυτικό από το αρχικό μου σχόλιο. Δεν μπορώ όμως να κρύψω την απογοήτευσή μου, καθώς δεν διάβασα κατι καινούργιο, που θα με έπειθε να αλλάξω την από χρόνια κατασταλαγμένη άποψή μου σχετικά, όπως την εξέφρασα. Ισως στο μέλλον. Είδα όμως, για άλλη μια φορά, πως η εν γένει αστική ιδεολογία έχει μπεί στο μεδούλι όλων μας (προφανώς θάταν παράλογο να εξαιρέσω τον εαυτό μου), και από αυτή την άποψη, και οι φαινομενικά "άγονες" συζητήσεις βοηθάνε, ιδίως αν κρατάνε και ένα επίπεδο επι της ουσίας.
---------------------------------
Αγρυπνε, ευχαριστώ για το ...."demnatio", το είχα δει κι εγώ αλλά προτίμησα, λόγω χρόνου, να το διορθώσει κάποιος άλλος. Βλέπεις αρχικά με παρέσυρε το αγγλικό "con-demn" - ασυγχώρητος, αφού υπήρχε, απόντος του λατινικού λεξικού, και το γερμανικό verdammt. Η "δύσκολες νύχτες" το έγραφε σωστά. (Αλλά, συμφωνώ, δεν έπρεπε να το χρησιμοποιήσει).

Ανώνυμος είπε...

"Όλοι ενωμένοι ενάντια στην ασύμμετρη απειλή"
"Ξεφτίλα του ΚΚΕ που πρότεινε την μονιμοποίηση όλων των πυροσβεστών, κι όχι να παραταθούν 3 χρόνια οι συμβάσεις των μισών"
Απορώ ρε κάπτεν γιατί ασχολείσαι με λεχρίτες που δεν θέλουν να δουλέψουν, απλά γράφουν στο τουίτερ για να βγάλουν τα τσιγάρα και τους καφέδες τους.

Απέργα με τις ώρες που μπορείς

ΥΓ Θα πληρώσουν τα κωλόπαιδα για τα εγκλήματα τους. Θα'ταν χρήσιμο ένα χρονικό του τι έχουν κάνει κάθε μήνα, γιατί ξεχνάμε.

Ανώνυμος είπε...

Aναρωτιεμαι αν το 2018 δεν ειναι πρεπον, να κανουμε μια διαπιστωση ουτε καν κριτικη για το πως οι λαοι των πρωην σοσιαλσιτικων χωρων επηρεασμενοι απο παραδοσεις αιωνων τιμουσαν τους ηγετες τους ή ερεπαν προς την προσωπολατρεια αναγοντας τον ηγετη σε κατι πολυ περισσοτερο απο την προσωπικοτητα της εποχης του οπως μας εξηγησε ο μαρξισμος, τοτε ακολουθωντας την ιδια συλλογιστικη δεν ειναι πρεπον να κανουμε οχι απλα διαπιστωσεις αλλα κριτικη στο λαο της Κουβας για παραδειγμα που αλλαζει το Συνταγμα του βαζοντας σε αυτο πλεον και την αναγνωριση της ιδιωτικης περιουσιας. Εκει δεν ειμαστε κακοι δυτικοι(που σκατα δυτικη ειναι η Ελλαδα απο αποψη επικοδομηματος).
Και ο Γαλλιλαιος δυτικος ηταν μηπως να αποκυρηξουμε και το οτι η γη γυριζει?

Απ'οσο θυμαμαι οι κομμουνιστες δεν αποκυρηξαν ποτε τις αστικες επαναστασεις και το ποσο μπροστα πηγαν την ανθρωποτητα αυτο το εκαναν οι ιδιοι οι αστοι οταν πλεον ηταν η αντιδραστικη ταξη.Επισης η ιδια η Κομιτερν μιλουσε για τις καθυστερημενες χωρες της ανατολης με τα φαιουδαρχικα καταλοιπα δεν ξερω μην ηταν και η Κομιτερν οπαδος της ''μοντερνιας'' και του ''δυτικου ρατσισμου''.

υγ. Προσωπικη μου αποψη το ξυσιμο των φωτογραφιων ηταν μια μαλακια θα το ξαναπω. Υπαρχουν απειρα αλλα πραγματα για να θαυμασουμε στους σοβιετους ειδικα εκεινης της εποχης. Αυτο δεν ειναι ενα απο αυτα για μενα. Οποιος θελει μπορει να το υπερασπιζεται με 1002 τροπους αλλα αν αυτο δεν γινεται αποδεκτο για μενα δε φταιει το ποσο κυριαρχει η αστικη ιδεολογια αλλα οτι ειτε απ ιστορικης αποψης ειτε απο αισθητικης ειναι ανοητο. Και οντως μιας και αναφερθηκε σκεφτειτε να μπαιναμε στη διαδικασια να ξυνουμε απο τα ντοκουμεντα τους Κυρκους, τους Παρτσαλιδηδες, τους Τσιριμωκους και τους Βαφειαδηδες? Θα το θεωρουσατε σοβαρο και κατι που θα επρεπε να το υπερασπιζομαστε ως τιμη στους ηρωες μας και ατιμωση στους αποστατες?

ratm

zoot horn rollo είπε...

Μας κάνει εντύπωση που πάνε κάμποσοι να χρεώσουν *και αυτό* στο ΚΚΕ;
Ρουτίνα έχει καταντήσει.

Απέργα..., νομίζω ότι πολλοί βγάζουν κάτι παραπάνω από τσιγάρα και καφέδες ή ας πούμε ότι έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό που κάνουν. Ο "υπερβάλλων ζήλος" κάπως έτσι εξηγείται.

AGIS είπε...

@Σεχτάρ
Το χειρότερο δεν είναι μια ανοησία. Το χειρότερο είναι τόση "θεωρία" για τη "θεμελίωσή" της. Γιατί αν η ανοησία δεν "θεμελιωθεί θεωρητικά", τότε... δικαιώνεται ο Όργουελ που στην ανοησία "θεμελιώνει" τον μελλοντολογικό του εφιάλτη (άσχετα που πέφτει έξω σε μια λεπτομέρεια: οι οραματισμοί του περιγράφουν τον δικό του κόσμο κι όχι τον κόσμο που καταδίκασε).
Και πόση θεωρητική σπατάλη: η αποκαταστημένη ενότητα σημαίνοντος - πραγματικότητας να περιοριστεί στη σφαίρα των ιδεών, και να μην βρει την εφαρμογή της στην πράξη. Τέτοιος συμβιβασμός με τους ιδεαλιστικούς φόβους ορισμένων συντρόφων (;) και πάντως φίλων;

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Η ανοησία δεν χρειάζεται και πολλή θεωρία.
Εχει το προσόν να είναι δεδομένη και "αυτονόητη".
Η αμφισβήτησή της χρειάζεται.

Ανώνυμος είπε...

Μέρες που είναι δεν θα ήθελα να επανέλθω στο ζήτημα, αλλά κάτι ο παραλογισμός στο όνομα του "προλεταριάτου" και της "επαναστατικής" απαγόρευσης να ασκήσουμε οποιαδήποτε κριτική σε πλευρές του εποικοδομήματος της ΕΣΣΔ για να μην "υποταχθούμε στην "προχώ" Δύση" - λες και η προσωπολατρεία στη Δύση ήταν και είναι μικρότερη, ή οι κομμουνιστές είναι γενικά ενάντια στην κοινή λογική -, κάτι κάποια άλλα σχόλια αλλού που έτριβα τα μάτια μου όταν τα διάβαζα γιατί δεν ήθελα να τα πιστέψω δεν με αφήνουν να "αγιάσω"...
Κατ' αρχήν ας αφήσουμε τον Αϊζενστάιν απ' έξω. Πονάνε τα μάτια μου και το μυαλό μου όταν σε πλήρη εφαρμογή του "διαλεκτικολογικού" δόγματος "ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι" μπλέκουμε το μοντάζ σε μια ταινία με το "μοντάζ" σε μια φωτογραφία. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με καλλιτεχνικό εργαλείο για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που θέλουμε σε μια δραματοποιημένη απεικόνιση, όπου μπαίνει και το δημιουργικό στοιχείο, στην άλλη περίπτωση έχουμε μια φωτογραφία! Το κατ' εξοχήν μέσο πιστής απεικόνισης της πραγματικότητας! Πόσο μαρξιστικό είναι να "πειράζουμε" την πραγματικότητα που έχει ήδη συμβεί, αν δεν μας αρέσει; Όταν το κάνουν οι άλλοι είναι κακό, και όταν το κάνουμε εμείς είναι καλό; Ε, όχι! Εμείς χρειαζόμαστε την "πραγματική" πραγματικότητα για να βγάλουμε συμπεράσματα, να χτίσουμε θεωρία και να δράσουμε. Οι άλλοι θέλουν κορμοροάνους, "Λευκά Κράνη" και Κατύν. Τα υπόλοιπα είναι απλά άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Δεν συνεχίζω. Αν αυτό το πράγμα είναι μαρξισμός και κομμουνισμός, μάλλον τα έμαθα λάθος. Ελπίζω να είναι μια προσωρινή φάση μόνο...
Κλείνω με κάτι σχετικό - άσχετο: Βγαίνει ο φασίστας καλόγερος και λέει ότι λέει, βγαίνει και ο Αλεξανδρουπόλεως και λέει ο Χριστιανισμός δεν είναι απάνθρωπη ιδεολογία όπως ο Ναζισμός, ο Φασισμός και Κομμουνισμός! Για να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και ότι καμία συμμαχία δεν μπορεί να γίνει στο όνομα της "Δημοκρατίας".

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

ο Όργουελ δεν έκανε καμία "ανοησία".
Πολιτική Προπαγανδα έκανε ( "Δόξα και τιμη στην καταλωνια" - "Φάρμα των ζώων" - "1984" ) κατά της ΕΣΣΔ. Το "βιογραφικό" του το δείχνει άλλωστε.

Ακόμα και στα πιο "ουδέτερα" του π.χ. ("Keep the Aspidistra Flying") με αντικείμενο σάτυρας ένα μικροαστό που έκανε την "επανάσταση του" (για λίγο) αποπνέει πως είναι μάταιη η όποια αντίσταση


Απο εκεί και πέρα ο καθένας την γνώμη του

ΡΓ γράφεις " λες και η προσωπολατρεία στη Δύση ήταν και είναι μικρότερη"

Προηγούμενο σχόλιο μου για το "1984" του Όργουελ:
" Είναι ιδίωμα των αστών να αποδίδουν στους κομμουνιστές ως πραγματικότητα αυτά που σκέπτονται στο "φαντασιακό" τους, αυτά που σκέπτονται ως πιθανότητα να κάνουν οι ίδιοι οι αστοί ή αυτά που θα κάνουν οι αστοί. "


Βρηκα σε σχόλιο από μία κυρία που ασχολήθηκε με τα συνδικάτα στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο ια την "οπτική" τηε ελαφριάς αντικομμουνιστικής - "αναθεωρητικής σχολής" που εκφράζεται και από τον arch getty (
"The 1937 Union Campaign WENDY GOLDMAN" σε pdf )
Μόνο και μόνο το Stalinist και κάποια άλλα δείχνουν πολλά και για την δική της οπτική.

"".. Getty and Naumov, The Road to Terror, 358-360. Although the resolutions ostensibly called for more democracy, Getty and Naumov contend that the real aim of Stalin, Zhdanov, and other leaders was not to empower the lower ranks, but to use them to weaken the regional leadership, thus strengthening power at the top. See also Getty, "Pragmatists and Puritans," 25-26..."


Καλά δεν γράφω για τις διαλέξεις -paper του "Σκεπτόμενοι τον Σταλινισμό" του 2015 σε Πανεπιστήμιο της Φιλανδίας στο Ελσνίκι (και αυτό στο internet). Θα μπορούσε καλλίστα να ήταν μία ελληνική "αριστερή" πανεπιστημιακή ματιά για τον Στάλιν

Την απολογία Frinofskii στα Αγγλικά(2006), όποιος την βρει, ας το βάλει σε link


17-57

Ανώνυμος είπε...

Για να γίνουν συγκρίσεις υποθετικού "ξυσίματος".
Οι προαναφερόμενοι δεν συμμάχησαν με Γερμανούς ούτε έκαναν "βιομηχανικά σαμπτοτάζ" σε συμφωνία μαζί τους σε μία ανύπαρκτη Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδος. Ούτε ήταν όλοι μέλη του ΚΚΕ

Καλά καμία φορά λιγάκι κάνει "άλματα" η σκέψη μου αλλά και άλλων δεν πάει πίσω.

Όσο για το Κατίν ("δουλειά" των Γερμανών κατα πως γράφει ο Γκέμπελς στο ημερολόγιο του που φοβόταν μην αποκαλυφθεί ) εκεί να δείτε προπαγάνδα. Μέχρι και ταινία που για κάποιους έπρεπε να δει το ΚΚΕ
Τι και αν οι σφαίρες, σκοινιά ήταν γερμανικά, και ο βαθμός "σαπίσματος" των πτωμάτων στο ΚΑΤΥΝ ταίριαζε με την Γερμανική Περίοδο; Τι και αν ο Γερμανός Ιατροδικαστής που τα επισήμανε, "εξαφανίστηκε" μυστηριωδώς. Τι και αν η Σ.Ε. ζητούσε να γίνει και Δίκη για το Κατύν στη Νυρεμβέργη αλλά οι "σύμμαχοι" αρνήθηκαν;

17-57

Ανώνυμος είπε...

1) The Moscow Trials and the "Great Terror" of 1937-1938: What the Evidence Shows

https://msuweb.montclair.edu/~furrg/research/trials_ezhovshchina_update0710.html

"Anticommunist Scholars Hide the Truth

All "mainstream" – that is, anticommunist – and Trotskyist researchers falsely claim that there were no conspiracies. According to them, all the Moscow Trial defendants, all the military defendants, and all those tried and sentenced for espionage, conspiracy, sabotage, and other crimes, were innocent victims. Some claim that Stalin had planned to kill all these people because they might constitute a "Fifth Column" if the USSR were attacked. Other anticommunists prefer the explanation that Stalin just tried to terrorize the population into obedience.

This is an ideological, anticommunist stance masquerading as an historical conclusion. It is not based upon the historical evidence and is inconsistent with that evidence. Anticommunist historians ignore the primary source evidence available. They even ignore evidence in collections of documents that they themselves cite in their own works.

Why do the anticommunist "scholars", both in Russia and the West, ignore all this evidence? Why do they continue to promote the false notions that no conspiracies existed and that Stalin, not Ezhov, decided to execute hundreds of thousands of innocent people? The only possible explanation is that they do this for ideological reasons alone. The truth, as established by an examination of the primary source evidence, would make Stalin and the Bolsheviks "look good" to most people. "

Ενδιαφέρον σημείο:
" Bukharin, Not Stalin, To Blame for the Massive Repressions

One interesting aspect of this is that Nikolai Bukharin, leading name among the Rightists and one of its leaders, knew about the "Ezhovshchina" as it was happening, and praised it in a letter to Stalin that he wrote from prison.

It gets even better. Bukharin knew that Ezhov was a member of the Rightist conspiracy, as he himself was. No doubt that is why he welcomed Ezhov's appointment as head of the NKVD -- a view recorded by his widow in her memoirs.


In his first confession, in his now-famous letter to Stalin of December 10, 1937, and at his trial in March 1938 Bukharin claimed he had completely "disarmed" and had told everything he knew.
But now we can prove that this was a lie. Bukharin knew that Ezhov was a leading member of the Rightist conspiracy -- but did not inform on him. According to Mikhail Frinovsky, Ezhov's right-hand man, Ezhov probably promised to see that he would not be executed if he did not mention his own, Ezhov's, participation (see Frinovsky's confession of April 11, 1939).

If Bukharin had told the truth -- if he had, in fact, informed on Ezhov -- Ezhov's mass murders could have been stopped in their tracks. The lives of hundreds of thousands of innocent people could have been saved.

But Bukharin remained true to his fellow conspirators. He went to execution -- an execution he swore he deserved "ten times over"* -- without revealing Ezhov's participation in the conspiracy.

This point cannot be stressed too much: the blood of the hundreds of thousands of innocent persons slaughtered by Ezhov and his men during 1937-1938, are on Bukharin's hands..."

2) Η απολογία FRINOVSKY ( April 11, 1939 )

Lubianka. Stalin I NKVD – NKGB – GUKR "SMERSH". 1939 – mart 1946. Moscow, 2006, pp. 33-50.

TO THE PEOPLE’S COMMISSAR FOR INTERNAL AFFAIRS OF THE UNION OF SOVIET SOC. REPUBLICS – COMMISSAR OF STATE SECURITY 1ST DEGREE BERIA L.P.

From the arrested suspect FRINOVSKY M.P.

STATEMENT

https://msuweb.montclair.edu/~furrg/research/frinovskyeng.html

17-57

Αναυδος είπε...

@17-57

ειμαι εξαιρετικα επιφυλακτικος με τη θεση του Furr για τη συμμετοχη του Γιεζοφ στην αντισοβιετικη συνομωσια

πιο ορθη ειναι κατα τη γνωμη μου η παρακατω (δικη μου) ερμηνεια

οταν εχεις την πρωτιστη ευθυνη να ξεριζωσεις την 5η φαλαγγα (με τις πολλές μορφες που αυτη παίρνει από τον λευκοφρουρο μεχρι τον ανικανο κρατικο παραγοντα) και εντελει αδυνατεις να ξεχωρισεις τα ξερα απο τα χλωρα τοτε αντικειμενικα βοηθας τον εχθρο. Εξου και το εκτελεστικο αποσπασμα. Η ρητορικη στη διαδικασια ειναι η ιδια με ολες τις προηγουμενες περιπτωσεις και το διαταυτα το ιδιο αλλα προσωπικα δεν βαω το Γιεζοφ στο ιδιο σακκι με τροτσκυ, μπουχαριν, τουχατσεφκι κλπ.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

ΡΓ, πρόσεξε γιατί μπορεί να υπάρχουν τουλάχιστον δύο φωτογραφίες ("απείραχτες"!), που να δείχνουν αντίθετα πράγματα, για την ίδια πραγματικότητα. Και δε χρειάζεται πολύς μαρξισμός για να το σκεφτείς αυτό. Η πραγματικότητα, το "είναι", δεν ταυτίζεται με μία μόνο φωτογραφία του. Και ιδίως, όχι υποχρεωτικά με εκείνη, που θέλει ο καθένας μας ξεχωριστά. Είναι αρκετά πιο σύνθετη, και συλλογική, η προσέγγιση της πραγματικότητας.
Και το "οι κομμουνιστές δεν είναι γενικά ενάντια στην κοινή λογική" (ορθόν) μαζί με το "οι κομμουνιστές δεν είναι γενικά υπέρ της κοινής λογικής" (εξίσου ορθόν), συνθέτουν δυό σοβαροφανείς "σκέψεις", που απλά δε λένε τίποτε!
Οσο για το μοντάζ, επίσης ψυχραιμία, άλλωστε κανένας ..."φαν του ξυσίματος"(!) δεν είδα εδώ να κατηγορεί το ...μοντάζ! Το μοντάζ, όπως και κάθε εργαλείο, χαρακτηρίζεται από τον σκοπό, που υπηρετεί. Το μοντάζ, πάντως, είναι, μεταξύ άλλων, και δημιουργική αξιοποίηση του φακού, ακριβώς γιατί τον αμφισβητεί. Aυτό, βέβαια, καθόλου δε σημαίνει, πως ...όποιος ξύνει φωτογραφίες (η διαλέγει φωτογραφίες, η ταιριάζει φωτογραφίες κλπ.), η, επίσης, όποιος δημοσιεύει αμοντάριστα πλάνα, λέει εξ ορισμού την αλήθεια, η είναι ....πρωτοπόρος! Είναι πιο επίπονη και πιο εγκεφαλική η αναζήτηση και απόδοση της αλήθειας-πραγματικότητας. Και αυτό σίγουρα πονάει τον εγκέφαλο, που θέλει να πονέσει....
Τέλος, νομίζω πως μπορείς να ακούς και μια αντίθετη γνώμη, χωρίς να εξάπτεσαι. Ποιός σου .."απαγόρευσε"(!) να έχεις τη δική σου;!

Ανώνυμος είπε...

Καλός ο συνδικαλισμός, προσωπικά ποτέ δεν ήμουν πετυχημένος σε αυτόν, έξυπνο και το να κατηγορείς τον άλλο ότι εξάπτεται για να βρεθεί αυτός σε δύσκολη θέση ότι δεν είναι ελέφαντας. Ας μην μπω στη συζήτηση τι είναι απαγόρευση και κούνημα του δακτύλου και τι όχι, όταν η άλλη άποψη στα γραφόμενα μας εκ των προτέρων ταυτίζεται με τον Όργουελ, τη ρατσιστική Δύση κ.α. Ας παραμείνω στο δια ταύτα.
Ωραία όλα αυτά που γράφεις για την πρόσληψη της πραγματικότητας και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Αλλά τελικά αν μια από τις πολλές φωτογραφίες που απεικονίζουν πλευρές της πραγματικότητας - απεικονίζουν δεν ταυτίζονται με την πραγματικότητα για να μην πιαστούμε από αυτό, η οποία μάλιστα έχει τραβηχτεί προφίλ και πασιφανώς δεν χωράει παιχνίδι με την οπτική γωνία και τις σκιές, δείχνει κάτι που για κάποιο λόγο δεν μας αρέσει, την "ξύνουμε"; Και για να το συνεχίσω, Από τη στιγμή που συνέβη κάτι και απεικονίστηκε (ο Γεζόφ δίπλα στον Στάλιν, ο Τρότσκι κάτω από το βάθρο), μας βοηθά σε κάτι να το "ξύσουμε"; Βγάζουμε συμπεράσματα σωστά από το "ξύσιμο"; Και μένω μόνο στην όποια χρησιμότητα, για να μην πάω στο αν έχουμε ιστορική νομιμοποίηση να το κάνουμε. Σε αυτό δεν απαντά κανένας "φαν του ξυσίματος", παρά αραδιάζονται είτε γεγονότα από τη διαπάλη του '30, που προφανώς με βρίσκουν γενικά σύμφωνο, είτε ξεκινά μια βαθυστόχαστη φιλοσοφική συζήτηση, πάλι αραδιάζοντας είτε διάφορα γενικά τσιτάτα που δεν σχετίζονται όλα με το θέμα, είτε ταυτίζοντας οποιονδήποτε διαφωνεί με αυτή την πρακτική με τον Όργουελ και τη Δύση. Α, φυσικά και η "ιστορική" δικαιολόγηση του ξυσίματος με την πρακτική στη Ρώμη!
Ε, δεν γίνεται έτσι! Ας συμφωνήσουμε όπως έγραψε παραπάνω ο ratm ότι "Υπάρχουν άπειρα άλλα πράγματα για να θαυμάσουμε στους σοβιετικούς ειδικά εκείνης της εποχής.", τα οποία σε τελική ανάλυση είναι αυτά που πείθουν για την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού και ας αποδεχτούμε ότι σε αυτή την επική προσπάθεια εμφανίστηκαν και λάθη που δεν την αναιρούν. Το να δίνεις όλη σου την επαναστατική ενέργεια για να υπερασπιστείς το "ξύσιμο" λες και είναι το Στάλινγκραντ είναι σπατάλη δυνάμεων τουλάχιστον!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

[1/3]

Μην επιθυμώντας να επισύρω για δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα νήμα την μήνι του διαχειριστή απέφυγα να πάρω μέρος στην παρά τις κάποιες ανώδυνες θα έλεγα παρεκτροπές γόνιμη κι ουσιαστική συζήτηση για τους επί εποχής Μουστάκια «εξαφανισμένους» της ΕΣΣΔ, πόσω μάλλον που τα σχόλια άλλων μ’ έχουν καλύψει σε μεγάλο βαθμό. Επειδή όμως η συζήτηση αναπόδραστα άγγιξε και την επιβόητη «προσωπολατρία», κρίνω σκόπιμο και χρήσιμο να παραθέσω σε μετάφραση ένα κείμενο που δείχνει τοποθετώντας τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις πώς αντιμετώπιζε ο ίδιος ο Μουστάκιας αυτό το πρόβλημα και τι γνώμη είχε σχετικά. Κι αυτό γιατί καθώς φαίνεται η εικοστοσυνεδριακή «πλύση εγκεφάλου» περί την «προσωπολατρία» έχει αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στα μυαλά ουκ ολίγων. Λοιπόν το απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από την καταγραφή της συνομιλίας που είχε ο Μουστάκιας κατά τη συνάντησή του με τον Γερμανό συγγραφέα Λίον Φόυχτβανγκερ (Lion Feuchwanger, 7/7/1884–21/12/1958) στις 8 Ιανουαρίου 1937 στη Μόσχα. Η καταγραφή βασίζεται στις σημειώσεις που κράτησε ο διερμηνέας-μεταφραστής στη συζήτηση, και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2004 στο περιοδικό «Ζητήματα Λογοτεχνίας» [Вопросы литературы], τεύχος 2 της ίδιας χρονιάς. Λόγω μιας άθλιας νεοελληνικής μετάφρασης (βρίθει απαράδεκτων λαθών και παραλήψεων) που φιγουράρει στο διαδίκτυο είμαι υποχρεωμένος να μεταφράσω εκ νέου αυτό το απόσπασμα από το πρωτότυπο. Χρησιμοποιώ ως πηγή το βιβλίο «Η μεγάλη λογοκρισία — Συγγραφείς και δημοσιογράφοι στη χώρα των Σοβιέτ 1917–1956» (Μόσχα 2005) [Большая цензура: Писатели и журналисты в Стране Советов. 1917–1956, Москва: Международный фонд «Демократия»: Материк, 2005. – 752 с. – (Россия. XX век. Документы)], συγγραφέας του οποίου είναι ο Λ. Β. Μαξιμένκοφ [Л. В. Максименков]. Η εν λόγω συνομιλία έχει καταχωρηθεί στον τόμο του βιβλίου ως έγγραφο υπ’ αριθ. 327 (σελ. 444–454 [κείμενο], 454–460 [σημειώσεις]) και το συγκεκριμένο απόσπασμα βρίσκεται στις σελίδες 448–449. Για να μην τραβήξει σε μάκρος η ανάρτηση και κουράσει συμπληρώνω το απόσπασμα μόνο με τις εντελώς απαραίτητες επεξηγηματικές σημειώσεις του τόμου. Στο σημείο της συνομιλίας που αφορά το απόσπασμα αναφέρεται ο ίδιος ο Φόυχτβανγκερ στο βιβλίο του «Μόσχα 1937: Μια ταξιδιωτική ανταπόκριση για τους φίλους μου» (Άμστερνταμ 1937), πράγμα που σε ανύποπτο χρόνο (6/12/2011) είχε επισημάνει απ’ άλλη αφορμή σε σχόλιο του στο παρόν ιστολόγιο ο μακαρίτης ο «Μη Απολιθωμένος»:

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2010/12/blog-post_25.html?showComment=1323172110527#c190058759484358238

Καλή ανάγνωση και καλόν προβληματισμό! — Ά.


Φόυχτβανγκερ: Είμαι εδώ συνολικά 4–5 εβδομάδες¹. Μια από τις πρώτες εντυπώσεις: Μερικές μορφές της έκφρασης σεβασμού και αγάπης προς εσάς μου φαίνονται μεγαλοποιημένες και ακαλαίσθητες. Δίνετε την εντύπωση ενός ανθρώπου απλού και σεμνού. Δεν είναι αυτές οι μορφές ένα περιττό βάρος για σας;

Στάλιν: Συμφωνώ πλήρως μαζί σας. Είναι δυσάρεστο, όταν επιδίδονται σε μεγαλοποιήσεις που οι διαστάσεις τους αγγίζουν υπερβολικά όρια. Οι άνθρωποι πέφτουν σε κατάσταση έκστασης για το τίποτα. Απαντώ σε 1–2 από τα εκατοντάδες χαιρετιστήρια γράμματα, δεν επιτρέπω τη δημοσίευση της πλειοψηφίας τους, απαγορεύω δε κατηγορηματικά να δημοσιευτούν τα υπερβολικά ενθουσιώδη χαιρετιστήρια γράμματα, μόλις περιέρχονται σε γνώση μου. Τα εννέα δέκατα αυτών των χαιρετιστήριων γραμμάτων είναι πράγματι το άκρο άωτο της ακαλαισθησίας. Και μου προξενούν δυσάρεστα ψυχολογικά αισθήματα στενοχώριας.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[2/3]

Δεν θα ήθελα να δικαιολογήσω —δεν επιτρέπεται να δικαιολογεί κανείς, αλλά επιβάλλεται να εξηγεί με ανθρώπινο τρόπο— από πού προέρχεται ένας τέτοιος ασυγκράτητος θαυμασμός που φτάνει σε σημείο αηδίας, γύρω από το πρόσωπό μου. Προφανώς στη χώρα μας κατορθώσαμε να επιλύσουμε ένα μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο αγωνίστηκαν επί ολόκληρους αιώνες γενιές ανθρώπων: οι μπαμπεφιστές, οι εμπεριστές², οι κάθε είδους ομάδες των Γάλλων, των Άγγλων, των Γερμανών επαναστατών. Προφανώς, η επίλυση αυτού του προβλήματος (μ’ αυτήν γαλουχήθηκαν οι εργατικές και αγροτικές μάζες): η απελευθέρωση από την εκμετάλλευση προκαλεί τον πιο τεράστιο θαυμασμό. Οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ χαρούμενοι που κατάφεραν να απελευθερωθούν από την εκμετάλλευση. Κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη χαρά τους.

Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση η απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και οι μάζες το γιορτάζουν αυτό με το δικό τους τρόπο. Όλο αυτό το αποδίδουν σε εμένα — αυτό, βέβαια, δεν είναι σωστό, πώς είναι δυνατό να το επιτελέσει αυτό ένας μόνο άνθρωπος; Σε μένα βλέπουν τη συλλογική διάνοια και ανάβουν γύρω μου φωτιά ανόητου θαυμασμού.

Φόυχτβανγκερ: Ως άνθρωπος που συμπαθεί την ΕΣΣΔ, βλέπω και αισθάνομαι ότι τα αισθήματα αγάπης και σεβασμού προς εσάς είναι απολύτως ειλικρινή και απλά. Ακριβώς επειδή σας αγαπούν και σας σέβονται τόσο, δεν θα μπορούσατε εσείς άραγε να σταματήσετε με μια λέξη σας αυτές τις μορφές εκδήλωσης θαυμασμού που φέρνουν σε αμηχανία μερικούς φίλους σας στο εξωτερικό;

Στάλιν: Αποπειράθηκα κάμποσες φορές να το κάνω. Όμως δεν βγαίνει τίποτα. Τους λες — δεν είναι καλό, αυτό δεν αρμόζει. Οι άνθρωποι νομίζουν πως το λέω αυτό από κακώς εννοούμενη σεμνότητα.

Ήθελαν, όταν συμπλήρωσα τα 55, να ξεκινήσουν με αφορμή τα γενέθλιά μου εορτασμούς. Πέτυχα μέσω της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ.) να ψηφιστεί η απαγόρευσή τους³. Άρχισαν να φτάνουν παράπονα ότι τους εμποδίζω να γιορτάζουν, να εκδηλώνουν τα αισθήματά τους και ότι αυτή η υπόθεση δεν με αφορά. Άλλοι είπαν ότι πεισματώνω. Πώς να απαγορεύσει κανείς αυτές τις εκδηλώσεις θαυμασμού; Δια της βίας δεν επιτρέπεται. Υπάρχει ελευθερία έκφρασης της γνώμης. Μπορεί να παρακαλέσει κανείς με φιλικό τρόπο.

Αυτό είναι φανέρωμα της γνωστής έλλειψης κουλτούρας. Με τον καιρό θα καταστεί βαρετό. Είναι δύσκολο να τους εμποδίσει κανείς να εκφράζουν τη χαρά τους. Είναι λυπηρό να παίρνει κανείς αυστηρά μέτρα κατά των εργατών και των αγροτών.

Είναι πολύ μεγάλες οι νίκες που έχουν ήδη καταγάγει. Παλιότερα ο τσιφλικάς και ο καπιταλιστής ήταν ο δημιουργός, τους εργάτες και τους αγρότες δεν τους θεωρούσαν καν ανθρώπους. Τώρα οι εργάτες έχουν απαλλαχθεί από την υποδούλωση. Τεράστια νίκη! Οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές έχουν εκδιωχθεί, οι εργάτες και οι αγρότες είναι νοικοκύρηδες της ζωής τους. Πέφτουν στον ανόητο θαυμασμό.

Ο λαός μας υστερεί ακόμα σε ό,τι έχει σχέση με τη γενική κουλτούρα, γι’ αυτό και η έκφραση του θαυμασμού προκύπτει με τέτοιο τρόπο. Με νόμο, με απαγόρευση δεν γίνεται να κάνει κανείς τίποτα σ’ αυτήν την περίπτωση. Μπορεί να καταντήσει κανείς γελοίος. Και όσον αφορά το γεγονός ότι μερικούς ανθρώπους στο εξωτερικό αυτή η κατάσταση τους στενοχωρεί, και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα. Η κουλτούρα δεν επιτυγχάνεται αμέσως. Εμείς κάνουμε πολλά σ’ αυτόν τον τομέα: χτίσαμε, για παράδειγμα, μόνο μέσα στο 1935 και στο 1936 στις πόλεις πάνω από δύο χιλιάδες νέα σχολεία. Με όλα τα μέτρα που παίρνουμε, προσπαθούμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της κουλτούρας, όμως τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από 5–6 χρόνια. Η πολιτιστική άνοδος προχωρεί με αργό ρυθμό. Οι θαυμασμοί φουντώνουν με θυελλώδη κι άσχημο τρόπο.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

[3/3]

Φόυχτβανγκερ: Αναφέρομαι όχι στα αισθήματα αγάπης και σεβασμού από πλευράς των εργατικών και αγροτικών μαζών, αλλά σ’ άλλα περιστατικά. Οι τοποθετημένες σε διάφορα μέρη προτομές σας είναι άσχημες, κακά κατασκευασμένες. Στην έκθεση για την κατάρτιση του σχεδίου πόλεως της Μόσχας, όπου, αδιάφορο για ποιο λόγο, πρωτ’ απ’ όλα εσάς σκέφτεται κανείς, γιατί να έχει τοποθετηθεί μια τόσο άσχημη προτομή⁴; Στην έκθεση για τον Ρέμπραντ που διοργανώθηκε με πολύ γούστο⁵, γιατί να υπάρχει μια τόσο άσχημη προτομή;

Στάλιν: Η ερώτηση έχει νομοτελειακό χαρακτήρα. Είχα υπόψη μου τις πλατιές μάζες και όχι τους γραφειοκράτες από τα διάφορα ιδρύματα. Σ’ ό,τι αφορά τους γραφειοκράτες, δεν μπορεί να πει κανείς γι’ αυτούς, ότι δεν έχουν γούστο. Φοβούνται πως αν δεν υπάρξει προτομή του Στάλιν, τότε ή κάποια εφημερίδα ή κάποιος προϊστάμενος θα τους επιπλήξει ή κάποιος επισκέπτης θα εκπλαγεί. Αυτό είναι το πεδίο του καριερισμού, μια ιδιότυπη μορφή «αυτοάμυνας» των γραφειοκρατών: για να μην τους πειράζουν, πρέπει να τοποθετήσουν μια προτομή του Στάλιν.

Σε οποιοδήποτε κόμμα που νικά, προσκολλώνται ξένα στοιχεία, καριερίστες. Προσπαθούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους βασιζόμενοι στην αρχή της προσαρμογής — τοποθετούν προτομές, γράφουν συνθήματα, στα οποία δεν πιστεύουν. Σ’ ό,τι αφορά τη χαμηλή ποιότητα των προτομών, αυτό γίνεται όχι μόνο σκόπιμα (ξέρω ότι αυτό συμβαίνει καμιά φορά), αλλά επειδή είναι ανίκανοι να επιλέξουν. Είδα, για παράδειγμα, στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς τα δικά μου τα πορτρέτα κι εκείνα των συντρόφων μου: ήμασταν σε όλα όμοιοι με διαβόλους. Τα κρατούν οι άνθρωποι με θαυμασμό και δεν καταλαβαίνουν ότι τα πορτρέτα δεν είναι κατάλληλα. Δεν επιτρέπεται να βγάλει κανείς διαταγή να τοποθετούνται όμορφες προτομές, ε, ας πάνε στο διάβολο οι προτομές! Δεν έχουμε καιρό να ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα, εμείς έχουμε άλλες υποθέσεις κι έγνοιες, αυτές τις προτομές ούτε που τις κοιτάει κανείς μας.

Σημειώσεις

1. Ο Φόυχτβανγκερ έφτασε στη Μόσχα την 1η Δεκεμβρίου 1936.

2. Μπαμπεφιστές: οι οπαδοί του Γάλλου ουτοπιστή κομμουνιστή Γράκχου Μπαμπέφ [Gracchus Babeuf, 23/11/1760–27/5/1797]. Εμπεριστές: οι ομοϊδεάτες του Γάλλου επαναστάτη και δημοσιογράφου Ζακ-Ρενέ Εμπέρ [Jacques-René Hébert, 15/11/1757–24/3/1794], που ανήκαν στην «άκρα» αριστερά των Ιακωβίνων.

3. Στις 19 Δεκεμβρίου 1934 μετά από σχετική αίτηση του Ι. Β. Στάλιν το Πολιτικό Γραφείο έλαβε την εξής απόφαση: «Να γίνει σεβαστή η παράκληση του σ. Στάλιν στις 21 Δεκεμβρίου, ημέρα της πεντηκοστής πέμπτης επετείου των γενεθλίων του να μην επιτραπεί η διοργάνωση οποιωνδήποτε δημόσιων εορταστικών τελετών ή πανηγυρισμών ή η δημοσίευση άρθρων στον τύπο ή η εκφώνηση ομιλιών σε συγκεντρώσεις».

4. Όπως φαίνεται από σχετικό σημείωμα («Η έκθεση “Η Αρχιτεκτονική της ΕΣΣΔ„») του καθηγητή Ντ. Γ. Άρκιν στην «Πράβντα» της 16/12/1936 (σελ. 6) η κακοτεχνία και το ακαλαίσθητο της συγκεκριμένης προτομής δεν είχε μείνει τότε στο απυρόβλητο της αρνητικής κριτικής.

5. Η έκθεση για τον Ρέμπραντ που περιλάμβανε όλα του τα έργα που βρίσκονταν σε μουσεία της Σοβιετικής Ένωσης, είχε διοργανωθεί από τον Σύνδεσμο Σοβιετικών Αρχιτεκτόνων και εγκαινιάστηκε στο Κρατικό Μουσείο Εικαστικών Τεχνών της Μόσχας στις 11 Νοεμβρίου 1936.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

@Αναυδος
Δεκτό Άναυδε. Καταλαβαίνω πως είναι λογικό να περνάμε από "κόσκινο" τα πράγματα. Καί πως με ένα μεμονωμένο ερευνητή δεν χρειάζεται να τον αποθεώνουμε αλλά να εξετάζουμε να δίνουμε βάση στα στοιχεία , τις πηγές, την λογική του - μεθοδολογία του, και γενικά την στάση.

Ιδιαίτερα όταν έρχονται από Μετάφραση στα Αγγλικά από τα Ρωσικα στα οποία οι περισσότεροι δεν ξέρουμε γρι ή από δευτερογενείς πηγές(ο Α έγραψε για τον Β που ο Β άκουσε για τον Γ μέσω Δ). Όπως έγραψα και πιο πάνω, ο Furr έχει καλή γνώμη για τον Getty αυστηρά στο επίπεδο του ερευνητή.(links στο Σοβιετικό Σύνταγμα)


Το μόνο για την απολογία Φρινόφκι πως "κουμπώνει" λογικά την όλη κατάσταση. Στην απολογία για την Δίκη Δεξιών - Τροτσκιστών ο Φρινόφκι είπε πως δεν ασκήθηκε η παραμικρή βία, πως ο Γιεζόφ διαβεβαίωνε πως δεν θα εκτελεστεί κανένας.

Επιπλέον ο Furr ισχυρίζεται έχει στοιχεία πως ο Μπουχάριν ήξερε την συμμετοχή του Γιέζοφ στην Δεξιά συνομωσία.

Η λογική Μπουχάριν ήταν της "διείσδυσης" στο Κόμμα για να "δράσει καλύτερα" από τα μέσα. 'Ομως για πιο λόγο (αν είναι όλα αντιστοιχόυνσε γεγονότα στην απολογία Frinofski) ο Γιέζοφ έδωσε αυτές τις διαβεβαιώσεις στον Μπουχάριν. Και γιατί μόνος ή σχεδόν μόνος;

Επίσης ο υπερβάλων ζήλος μπορεί να είναι και από πολύ διαφορετικά κίνητρα. Π.χ.(παράδειγμα τραβηγμένο από τα μαλλιά), σε Κομμουνιστικά Κόμματα κάποιοι πρώην "σκληροπυρηνικοί" με αφορμή κάποια γεγονότα ή καταστάσεις ή εκτιμήσεις ή αναμονή την επόμενη ημέρα δεν είδαν το "φως το αληθινό το καπιταλιστικό";

Έχω κάποιες απορίες για τα κείμενα που δημοσίευσες της περιόδου των Δικών.
(17 Ιουλίου 2018 - 3:46 μ.μ.) Μελλοντικά Θα σε ρωτήσω.

Με εκτίμηση για τον κόπο και χρόνο που διαθέτεις

17-57


Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά ευχαριστώ πολύ για την παραθεση της συνέντευξης του Στάλιν. Είναι αρκετά αποκαλυπτική για το τι συνέβαινε.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

"Επίσης ο υπερβάλων ζήλος μπορεί να είναι και από πολύ διαφορετικά κίνητρα."

Αυτο ισχύει 100%. Εξάλλου και στη μαχη της κολεκτιβοποιησης αλλά ακομα και στην Ελλάδα στις ελεύθερες περιοχες τα περιστατικά ακροτητων, υπερβάλλοντα ζηλου ή αυθαιρεσιων στο όνομα της επανάστασης, του κόμματος, του σοσιαλισμου κλπ γινανε με αμιγως προσωπικά κίνητρα . Πολλοι τυχωδιωκτες νομιζαν οτι ηταν ευκαιρία να λύσουν δια της βιας προσωπικες, οικογενειακες ή οικονομικες διαφορές που μπορεί να υπήρχαν ειδικα σε κλειστες αγροτικες επαρχιακες περιοχές...
Και το μπολσεβικικο κομμα προσπάθησε να πολεμήσει τέτοια φαινόμενα και ο ΕΛΑΣ εδω.

ratm

Αναυδος είπε...

το παραθεμα του Αγρυπνου ειναι η ορθη ερμηνεια του φαινομενου της προσωπολατριας που σε μεγαλο βαθμο ηταν αυθορμητη λαικη ευγνωμοσυνη για το Κομμα και του ηγετες του που τους απαλλαξαν απο το κνουτο των εκμεταλλευτων Σιγουρα χρησιμοποιηθηκε και για ιδιοτελεις σκοπους που δημιουργησαν τις υπερβολες

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δεν βρισκω κατι κακο στην καλλιεργεια της προσωπολατρειας αν αυτη γινεται σε λογικα πλαισια.

Η κομμουνιστικη θεωρια και ιδεολογια οπως και το ΚΚ απο μονα τους δεν ειχαν αρκετο κυρος να συσπειρωσουν γυρω τους το λαο τις πρωτες δεκαετιες υπαρξης της ΕΣΣΔ. Αυτο σε συνδιασμο με το χαμηλο πολιτιστικο επιπεδο των λαων της ρωσικης αυτοκρατοριας εκανε αναγκαιο κακο την αναδειξη μιας ισχυρης φιγουρας οπως του Λενιν ή του Σταλιν που θα λειτουργουσε ως προσωποποιηση του καθεστωτος.

Φυσικα υπηρχαν και οι αυθορμητες εκδηλωσεις του λαου υπερ του Σταλιν. Αν κρινω απο πολλους ελληνες πως θεοποιουσαν κατι αχρηστους σαν τους βασιλιαδες ή κατι πολιτικαντηδες σαν τον Παπανδρεου, γιατι να μην θεοποιησουν οι σοβιετικοι τον Σταλιν? Λογικο μου φαινεται.

Αλλα μην λεμε οτι και το ΚΚΣΕ δεν τα ηθελε αυτα μεχρι ενος σημειου. Τους βολευε αυτη η κατασταση για τους λογους που προανεφερα.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Και εδω θελω να κανω μια παρατηρηση που ισως φανει αγενης αλλα θελω να μπειτε στον κοπο να το σκεφτειτε πριν με κατακρινετε

Παρατηρω μια ταση ''αυτισμου'' στα μελη και τους φιλους του Κομματος και δεν με εξαιρω απο αυτην. Πιστευουμε πως ο μεσος εργατης, αγροτης κλπ σκεφτεται σαν κομμουνιστης, απαλλαγμενος απο ιδεαλισμους, προσωπολατρειες, υποκειμενισμους κλπ. Υποθετουμε οτι ο λαος ειναι ενας τελειος μαρξιστης και οι ιδεαλιστικες και αλλες τασεις ειναι χαρακτηριστικο αποκλειστικα των μικροαστων, των αστων, των οπορτουνιστων κλπ

Ο κομμουνιστης φυσικα πρεπει να ειναι απαλλαγμενος απο ολα αυτα, οπως και ιδανικα ο λαος, αλλα δεν ειναι. Μπορει μια ιδεα να ειναι αυταπατη αλλα οταν την ασπαζεται η πλειοψηφια του λαου τοτε δεν μπορεις να μην την λαβεις υπ'οψιν.

Χαρακτηριστικο των αυτιστικων ειναι οτι πιστευουν οτι ολοι σκεφτονται οπως εκεινοι. Το λογικο ομως ειναι να συνυπολογιζεις τον παραλογισμο των αλλων. Αυτο εκαναν και οι σοβιετικοι με την προσωπολατρεια οπως και με αλλα θεματα.

Αυτα ειναι θεματα πρακτικης πολιτικης, δεν λυνονται με τυφλοσουρτες και θεωριες. Το να υπηρξε μεχρι ενος σημειου καλλιεργεια της προσωπολατρειας το βρισκω θεμιτο στα πλαισια των συμβιβασμων της πολιτικης. Το λαθος στο ολο θεμα (αν μπορεις να το πεις λαθος και οχι προσχεδιασμενο εγκλημα) ηταν ο χειρισμος του Χρουτσωφ με την γνωστη εμετικη εκθεση που δινει πυρομαχικα στους αντικομμουνιστες μεχρι σημερα.

Αυτο απο εμενα και ελπιζω να μην δυσαρεστησα τους φιλους συνομιλητες. Δεν τα λεω αφ'υψηλου και γω τα εχω κανει και συνεχιζω να τα κανω.

Ανώνυμος είπε...

@ratm ( 27 Ιουλίου 2018 - 11:12 π.μ. )

Υπάρχουν παραδείγματα για αυτά που γράφεις. Π.χ. κάποιοι "σκληροπυρηνικοί" έκαναν διαγραφές για ασήμαντους λόγους σε Κομμουνιστικά Κόμματα και μόλις έγιναν οι ανατροπές στις Σοσιαλιστικές Χώρες ή δόθηκε η ευκαιρία για καπιταλιστική καρριέρα άλλαξαν σε μία ημέρα.

Άρα δεν είναι πολύ λογικό να σκεφτόμαστε μήπως από τότε οι ενέργειες τους είχαν σαν στόχο να μην έρχεται ή να απογοητεύεται κόσμος στα Κομμουνιστικά Κόμματα ή να μπαίνουν μόνο οι "δικοί" τους;

Επί ΓΓ του Στάλιν υπήρχαν παρόμοια φαινόμενα. Περισσότερα, πέρα από τα links του Άναυδου και στο βιβλίο του Furr για τα ψέμματα του Χρουτσέφ

@ΡΓ
Δεν βρεθήκαμε μπροστά σε αυτή την κατάσταση οπου διαδραματίζονταν στην τότε Σ.Ε με τόσα "ανοικτά" μέτωπα, συμφωνίες του Τρότσκι με το καπιταλιστές - φασίστες, δολιοφθορές - εργατικά "ατυχήματα", "αυτοδιαθέσεις" σε στυλ προπολεμικές Τσεχοσλοβακίας (η "αυτοδιάθεση" στην υπηρεσία του Καπιταλισμού), και σχεδόν έτοιμα Πραξικοπήματα.

Περισσότερα στα links του Άναυδου
(σχόλιο: 17 Ιουλίου 2018 - 3:46 μ.μ.)



Δεν υπάρχει ταύτιση της "άλλης άποψης" με την προπαγάνδα του Όργουελ. Όπως έγραψα και σε προηγούμενο σχόλιο όπως το προσλαμβάνει τό ίδιο ένας λίγο πιο ταξικά σκεπτόμενος δεν σημαίνει πως το προσλαμβάνει το ίδιο και ο λιγότερο ταξικά σκεπτόμενος κόσμος. Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από εμάς.

Απέναντι όμως σε τέτοια έμμεση προπαγάνδα της νουβέλας που προβλήθηκε και προβάλλεται ως "γεγονός"(ο Όργουελ δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην τότε Σ.Ε., δεν ήξερε γρι από ρώσικα) χρειάζεται απάντηση με την ιστορική αλήθεια.

Μπορεί να μην μας αρέσει κάποιο ιστορικό γεγονός(π.χ.ρετρουσαρίσματος), αλλά χρειάζεται να το εξηγήσουμε λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπόψη τα γεγονότα που τότε διαδραματίστηκαν. Μην ξεχνάμε πως ανάμεσα στη μετάθεσης της τελευταίας στιγμής του Τουχατσέφσκι σε άλλο πόστο(11 Μαϊου) σε άλλη θέση και στην ημερομηνία του σχεδιαζόμενου Πραξικοπήματος με επικεφαλή τον Τουχατσεφσκι(15 Μαϊου) η διαφορά ήταν μόλις 4 ημέρες

Στα υπόλοιπα, πέρα από τις τακτικές τους Αρχαίας Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, έγραψε κάποια σχόλια ο Άγρυπνος για Παυσανία και η αφεντιά μου για την Τιμωρία στρατηγών της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας με εξορία-εξοστρακισμό ως Αρχαία Πρακτική.


17-57

Ανώνυμος είπε...

Όπως έλεγε ο Κάππος ο ΑντιΣταλινισμός είναι Δειλός ΑντιΚομμουνισμός. Και πως "χτυπούν" τον Στάλιν για να "χτυπήσουν" αργότερα τον Λένιν


Ιωσήφ Στάλιν
Η συνέντευξη αυτή παραχωρήθηκε στον Η. G. Wells* τον Οκτώβριο του 1934 για λογαριασμό της επιθεώρησης «The New Statesman and Nation»

https://www.newstatesman.com/politics/2014/04/h-g-wells-it-seems-me-i-am-more-left-you-mr-stalin


https://www.youtube.com/watch?v=AM7u1-BQ8ww

17-57

Ανώνυμος είπε...

Ρε παιδιά, κανά μπάνιο θα κάνετε;

Απέργα με τις ώρες που μπορείς

Ανώνυμος είπε...

Παλιός (από τα τέλη της δεκαετίας του 1970!) αποστάτης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος —όνομα και μη χωριό— πλέκει εμμέσως δια μεταφράσεως πλην σαφώς εκστασιασμένος, ὅμοιος γὰρ ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει, το εγκώμιο του Καρλ Κάουτσκι στη σημερινή «ΕφΣυν» με την ευκαιρία της επικείμενης συμπλήρωσης (στις 17 του ερχόμενου Οκτωβρίου) ογδοηκονταετίας από το θάνατό του. Το σημείωμα που ακολουθεί αποτελεί συμπιληματική αναπαραγωγή δυο παλιότερων σχολίων του μακαρίτη του «Μη Απολιθωμένου» σε άλλη ιστοσελίδα που τα εντόπισα χάρη στο παρακάτω σχόλιο σε τούτο δω το ιστολόγιο:

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2015/02/blog-post_21.html?showComment=1424559195133#c3515033542840089220

Καλή ανάγνωση και καλή περαιτέρω χρήση! — Ά.


Ο ΜΑΡΞ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΟΝ ΚΑΟΥΤΣΚΙ

Ο Κ. Μαρξ είχε συναντήσει τον Καρλ Κάουτσκι [Karl Kautsky] λίγες φορές. Ο χαρακτηρισμός που του έκανε περιέχεται σε γράμμα προς την κόρη του Τζένη Λονγκέ [Jenny Longuet] (1844–1883) με ημερομηνία 11 Απριλίου 1881 απ’ αφορμή την πρώτη τους συνάντηση, η οποία είχε γίνει λίγες μέρες πριν. Στη συνάντηση αυτή αναφέρεται με αρκετές λεπτομέρειες ο ίδιος ο Κάουτσκι στον πρόλογο της έκδοσης της αλληλογραφίας του με τον Φρίντριχ Ένγκελς (πρβ. Friedrich Engels’ Briefwechsel mit Karl Kautsky, 2η έκδοση, Βιέννη 1955, σελ. 29–34). Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα σε ελληνική μετάφραση από τα γερμανικά (πρβ. K. Marx–Fr. Engels, Werke Band 35: Briefe Januar 1881 bis März 1883, Βερολίνο/ΓΛΔ 1967, σελ. 177–178) με τρεις απαραίτητες επεξηγηματικές σημειώσεις.

Έπειτα αυτός¹ βρήκε στον Κάουτσκι, στον οποίο με τόση βλοσυρότητα κράταγε κακία, έναν συνοδοιπόρο· ακόμα και ο Ένγκελς κρίνει πολύ ηπιότερα αυτόν τον περίεργο φλύαρο ανοητολόγο,² από τότε που ο τελευταίος αυτός αποδεικνύει το μεγάλο ταλέντο του ως πότης. Όταν για πρώτη φορά μού παρουσιάστηκε αυτός ο γόης, τον μικρό περίεργο φλύαρο ανοητολόγο εννοώ, η πρώτη ερώτηση που μου ’ρθε στα χείλη ήταν: Μοιάζετε της κυρίας μητέρας σας;³ Όχι, απολύτως καθόλου, με διαβεβαίωσε κι εγώ σιωπηλά συγχάρηκα τη μητέρα του. Είναι μια μετριότητα, με μικρόνοες απόψεις, υπέρσοφος (μόλις 26 χρονών), ξερόλας, κατά έναν ορισμένο τρόπο επιμελής, καταγίνεται πολύ με τη στατιστική, από την οποία εξάγει λίγα ευφυή συμπεράσματα, ανήκει από τη φύση του στη φυλή των φιλισταίων, κατά τα άλλα στο είδος του ένας ευπρεπής άνθρωπος, τον μετακυλύω όσο μπορώ περισσότερο στο φίλο Ένγκελς.

1. Ο Μαρξ εννοεί εδώ το γερμανό δημοσιογράφο και ανταποκριτή σοσιαλδημοκρατικών εφημερίδων στο εξωτερικό Καρλ Χιρς [Carl Hirsch] (1841–1900) που ζούσε τότε στο Λονδίνο.

2. Ο Μαρξ αποκαλεί στο πρωτότυπο τον Κάουτσκι Kautz και Käutzchen (πλησιέστερη προς τα γερμανικά προφορά στα ελληνικά: κάουτς και κόιτσχεν) που μετάφρασα αντίστοιχα περίεργος φλύαρος ανοητολόγος και μικρός περίεργος φλύαρος ανοητολόγος (το Käutzchen είναι υποκοριστικό του Kautz). Εδώ υπάρχει μια πολύ καυστική παρωνυμία, στην οποία προβαίνει ο Μαρξ με τις πρώτες δύο συλλαβές του επιθέτου του Κάουτσκι Κa-uts-, το οποίο στα γερμανικά προφέρεται όπως το Kautz. Αλλά τι σημαίνει το Kautz; Πρόκειται για μια από τις κοινές στα γερμανικά ονομασίες ενός είδους μικρής κουκουβάγιας (με μικρή ουρά για την ακρίβεια), γνωστής στην επιστημονική ορολογία ως «Αθηνά η νυκτία» (Athene noctua). Αυτή η κοινή ονομασία που στα γερμανικά είναι κατά πάσα πιθανότητα ηχοποίητη λέξη (διαφορετικές ερμηνείες την συνδέουν με την λέξη Katze γάτα) σημαίνει μεταφορικά: φωνακλάς, φλύαρος, περίεργος τύπος, και, κατ’ επέκταση, κάποιος που φωνάζει ή φλυαρεί για να καλύψει με περίεργο τρόπο ό,τι ανοησίες λέει. Δυστυχώς η συγκεκριμένη παρωνυμία είναι αδύνατο να μεταφραστεί κατά λέξη στα ελληνικά.

3. Η μητέρα του Κάουτσκι, Μίνα Κάουτσκι (1837–1912), ήταν πρωτοπόρος σοσιαλίστρια μυθιστοριογράφος που έχαιρε για το λογοτεχνικό της έργο μεγάλης εκτίμησης από τον Μαρξ και την οικογένειά του.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει δεν συνεννοούμαστε. Όλα, μα όλα όσα γράφεις ισχυουν και δικαιώνουν την επιλογή της ηγεσιας του ΚΚΣΕ να προχωρήσει στη διάλυση της συνομωσίας, ποιος διαφωνεί; Αν το πάω κι ένα βήμα παραπάνω εξηγεί, σε συνδυασμό με μια αντίληψη να μην θιγεί το κύρος του Στάλιν, και το "ξυσιμο". Σε καμια περιπτωση δεν το δικαιώνει!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Μιας και αναφέρθηκε, το αφήνω εδώ

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=137602

Προλεκαλτ

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήταν το ατομικό κύρος του Στάλιν αλλά ολόκληρης της Σ.Ε. Δεν γινονταν "ατομική επιλογή" από τον Στάλιν στην Κ.Ε. στο Π.Γ. ή στον στρατό ή στις μ.υ.


Η γνώμη μου ΡΓ είναι να κρίνουμε με βάση τις συνθήκες της εποχής που έγινε.
Τις οποίες δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε με τα τόσα ανοικτά μέτωπα που είχε η Σ.Ε. Από εκεί και πέρα, όποιος δεν συμφωνεί με την άποψη μου ούτε είναι οπορτουνιστής ούτε οτιδήποτε άλλο.


Το μόνο σίγουρο πως μετά από όσα παραθεσαν και άλλοι συνσχολιαστές, άρθρα με "εξυπναδούλες"( όχι δικές σου ΡΓ ) για "Σοβιετικά Φωτοσοπ" είναι ανακριβή όχι μόνο ως λεζάντες αλλά και ως άρθρα.

17-57

Ανώνυμος είπε...

1) Από την "πλευρά" του light αντικομμουνισμού.Κατά ειρωνικό τρόπο ένα μέρος της έρευνας για την δεκαετία του 1930 στην Σ.Ε προέρχεται από Πανεπιστήμια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έστω και από την σχολή του "Αναθεωρητισμού" σε αντίθεση με την σχολή του "Ολοκληρωτισμού" του Κόνκουεστ που ανοίγει και κάποια αρχεία του Ρώσικου Κράτους.

Αρχείο για τον Στάλιν:
Stalin Digital Archive στο Yale,
http://www.stalindigitalarchive.com

Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 του με αρνητική γνώμη (το δηλώνει ο άνθρωπος δεν κρύβει την τοποθέτηση του) για τον Στάλιν Arch Getty της σχολής του "αναθεωρητισμού"
http://www.mat.univie.ac.at/~neretin/misc/getty.pdf
(δεν έγινε καλά η φωτοκόπια)

Getty - Κονκουεστ. Ανταλλαγές επιστολών
http://www.lrb.co.uk/v09/n02/j-arch-getty/starving-the-ukraine


2) Μαζί με τους σχολιασμούς του Άγρυπνου, οι πηγές μαζεμένες με τα Link τους:
Συνεντεύξεις του Στάλιν
Ιωσήφ Στάλιν. Η συνέντευξη αυτή παραχωρήθηκε στον Η. G. Wells τον Οκτώβριο του 1934 για λογαριασμό της επιθεώρησης «The New Statesman and Nation»
https://www.newstatesman.com/politics/2014/04/h-g-wells-it-seems-me-i-am-more-left-you-mr-stalin

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=137602 (με τους "σχολιασμούς" του Βήματος)


Στο σημείο της συνομιλίας που αφορά το απόσπασμα αναφέρεται ο ίδιος ο Φόυχτβανγκερ στο βιβλίο του «Μόσχα 1937: Μια ταξιδιωτική ανταπόκριση για τους φίλους μου» (Άμστερνταμ 1937) - Παραπομπές ΄από σχόλια του "Άγρυπνου"
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2010/12/blog-post_25.html?showComment=1323172110527#c190058759484358238

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2018/07/blog-post.html?showComment=1532594207103#c1740326470628244087

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2018/07/blog-post.html?showComment=1532594442975#c8178627927463248243

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2018/07/blog-post.html?showComment=1532594679768#c1046233076767815478

Η απάντηση του Στάλιν πως αυτή είναι λογική εσέρικη όχι μπολσεβίκικη γιατί οι λαοί κανουν τους ήρωες και όχι οι ήρωες τους λαούς, νομίζω πως είναι αρκετή για το ήθος την ακεραιότητα του. Καταρρίπτει την θεωρία του "πατερούλη" με αυλοκόλακες παραμονές του Β΄'Παγκοσμίου Πολέμου.
https://mauroflight.wordpress.com/2014/02/23/ο-δικτάτορας-στάλιν-και-η-τέχνη



17-57

Ανώνυμος είπε...

3) Για οποιον ενδιαφερεται αναφορικα με τις διωξεις της δεκαετιας του 1930
Μελέτες-Εργασίες από τον Άναυδο

Η μεγάλη εκκαθάριση
Πρόλογος

Εισαγωγή
Το οικονομικό υπόβαθρο
Τα πολλά πρόσωπα του ταξικού εχθρού

α. Η εξωτερική απειλή

β. Οι παλιές εκμεταλλευτικές τάξεις

γ. Οι εθνικιστές

δ. Το έγκλημα και η διαφθορά

ε. Η γραφειοκρατία

στ. Η εσωκομματική αντιπολίτευση

Η απάντηση

α. Οι δίκες της Μόσχας

β. Οι αποδείξεις

γ. Οι επιχειρήσεις ενάντια στα απομεινάρια των εκμεταλλευτικών τάξεων

δ. Η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά στο κόμμα και το κράτος

ε. Ορισμένοι αριθμοί

Το τέλος
Παραδείγματα και μύθοι
Επίλογος

http://sfyrodrepano.blogspot.com/2011/09/blog-post_2539.html


Η μεγάλη εκκαθάριση 1936-1938 - Ένα ενδιαφέρον άρθρο.
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2016/03/blog-post_2.html

H Πλατφόρμα Ριούτιν
Το πρόγραμμα της αντισοβιετικής αντιπολίτευσης
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2013/08/h.html


Υπόθεση Τουχατσέφσκι - Η Έκθεση του στρατάρχη Σ. Μπουντιόνυ
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2014/03/blog-post_30.html


80 χρόνια μετά –η αντισοβιετική συνωμοσία στον Κόκκινο Στρατό
http://sfyrodrepano.blogspot.com/2017/06/80.html

17-57

Ανώνυμος είπε...

4) Η Μεγάλη Συνομωσία κατά της Ρωσίας Albert E. Kahn Michael Sayers
Καλύπτει την περίοδο από τα 1917, την Περίοδο των Δημόσιων Δικών της Μόσχας ( 1936 - 1938 ) και φτάνει μέχρι το 1945.
Ο τέως Πρέσβης των ΗΠΑ Joseph A Davis (το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε τον Φεβρυάριο του 1946) το θεώρησε εξαιρετικό. Προλογίζει ο τότε Γερουσιαστής της Φλόριντα Claude Pepper
https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/great-conspiracy-against-russia.pdf


H ταινία που στηρίχθηκε στο βιβλίο "Mission to Moskow " ( τηλεγραφήματα, αρχείο, γράμματα του τότε Πρέσβη στην Μόσχα Joseph A Davis ). Ο ίδιος ο Πρέσβης εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας
https://www.dailymotion.com/video/x2gi341

17-57

Ανώνυμος είπε...

5) Για τον καθηγητή - ερευνητή (δηλώνει μαρξιστής) Furr

60 + 1 ψέμματα του Χρουτσέφ για τον Στάλιν(σε PDF) . Μία προς μία ο Furr θεωρεί πως καταρρίπτονται 60 από τις 61 "κατηγορίες"- δηλώσεις του Χρουτσέφ ενάντια τον Στάλιν. Ανάμεσα σε αυτά "μισά" τηλεγραφήματα - ντοκουμέντα. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει πλαστογράφηση αλλά απόκρυψη από πλευράς Χρουστέφ. Εκτός από μία δήλωση - "κατηγορία" που και αυτή δεν καταρρίπτεται αλλά και δεν επιβεβαιώνεται, δλδη κατά τον Furr "μισοστέκει".
https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/khrushchev-lied.pdf

"..Γι’ αυτό κι επειδή το βιβλίο του G. Furr δεν έχει μέχρι στιγμής, δυστυχώς, μεταφραστεί στα ελληνικά, ακολουθούν για όσους κι όσες ενδιαφέρονται, οι σύνδεσμοι προς το νήμα της αρχικής ανάρτησης: .."
Τα σχόλια του σχολιαστή "Μη Απολιθωμένου" για τον Furr στην παρακάτω ανάρτηση
https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html

Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα ανταλλαγή επιστολών με τον Keeran που έκανε κριτική στο βιβλίο του Furr. Όπως λοιπόν εξηγεί ο Furr, εστιάζει μόνο στα ψέμματα του Χρουτσέφ. Θεωρεί πως για το τι πραγματικά έγινε ή έκανε ο καθένας από τους περισσότερους εμπλεκόμενους, χρειάζονται, όπως γράφει, νέες, ξεχωριστές μελέτες. Τόσο μέσα στο βιβλίο όσο και στην ανταλλαγή επιστολών προς τον Keeran ο Furr περιγράφει τόσο μεθοδολογικά, όσο και ως προς τις πηγές που έχει στην διάθεση του και πως ακόμα υπάρχουν αρχεία εκείνης της εποχής στα δεν υπάρχει προσβασιμότητα στους ερευνητές.
https://mltoday.com/rejoinder-to-roger-keeran/

Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936. Ίσως το κλειδί για κάποιες (όχι όλες) από τις καταστάσεις.
Μέρος Πρώτο
https://clogic.eserver.org/grover-furr-stalin-and-struggle-democratic-reform-part-one-0

Μέρος Δεύτερο
https://clogic.eserver.org/grover-furr-stalin-and-struggle-democratic-reform-part-two


'Τα τεκμήρια κατά Furr της Προδοσίας του Τροτσκι σε PDF
http://marxism.halkcephesi.net/Grover%20Furr/Furr%20tortsky%20japan.pdf


Οι Δίκες της Μόσχας. Τι έδειξαν τα πειστήρια
The Moscow Trials and the "Great Terror" of 1937-1938: What the Evidence Shows
https://msuweb.montclair.edu/~furrg/research/trials_ezhovshchina_update0710.html


Η απολογία FRINOVSKY No2 της NKVD ο άμεσα υπό τον Γιέζοφ
( April 11, 1939 )
Lubianka. Stalin I NKVD – NKGB – GUKR "SMERSH". 1939 – mart 1946. Moscow, 2006, pp. 33-50. TO THE PEOPLE’S COMMISSAR FOR INTERNAL AFFAIRS OF THE UNION OF SOVIET SOC. REPUBLICS – COMMISSAR OF STATE SECURITY 1ST DEGREE BERIA L.P. From the arrested suspect FRINOVSKY M.P. STATEMENT
https://msuweb.montclair.edu/~furrg/research/frinovskyeng.html

17-57

Ανώνυμος είπε...

Και για την περίοδο 1936-1939 στην Σ.Ε.Από "Ρ", 18ο Συνέδριο - ΚΟΜΕΠ

( 1 ) Για το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ, αιτίες ανατροπής του
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4928013

( 2)
Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό 21/03/09
Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.
Aθήνα, 18 - 22 Φλεβάρη 2009

http://www.kke.gr/18o_synedrio/apofash_toy_18oy_synedrioy_toy_kke_gia_to_sosialismo

(3)Μερικά Ζητήματα για το σοσιαλιστικό επικοδόμημα και την εμπειρία της ΕΣΣΔ

https://www.komep.gr/2007-teyxos-6/merika-zhthmata-gia-to-sosialistiko-epoikodomhma-sthn-empeiria-ths-essd

17-57

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Χτες βράδυ, Παρασκευή 10/8/2018,
χαζολογούσα στην ΕΡΤ μια ταινία, που την πιάσαμε λίγο μετά την έναρξή της. Με εντυπωσίασε η βρώμικη-ύπουλη αλληγορία της, που περνούσε μηνύματα μέσω συνειρμών, χωρίς άμεσες αναφορές σε αυτό, που ήθελε να πει, προφανώς για να μην προκαλέσει τον σοβιετικό θεατή. Στόχος η αλλαγή της συνείδησής του, χωρίς να το πάρει ο ίδιος χαμπάρι. Ενα αλληγορικό οργουελιανό κατασκεύασμα, φαιά προπαγάνδα πολεμικής του σοσιαλισμού, που γυρίστηκε στην ΕΣΣΔ το ....1984!
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι οι υπόλοιποι της παρέας είχαν μείνει με την εντύπωση ότι πρόκειται για μια "φανταστική ιστοριούλα με κωμικές στιγμές" κάτι σε γκροτέσκο. Οταν τους εξήγησα την αλληγορία πέσανε από τα σύννεφα.
Ενδιαφέρθηκα μετά να δω τι ήταν αυτό και βρήκα ότι το κατασκεύασμα λεγόταν "ΜΕΤΑΝΟΙΑ".
Αν έχετε καιρό για χάσιμο η για να μελετήσετε τις ταχτικές διάβρωσης του Σοσιαλισμού, θα το βρείτε εδώ:
http://webtv.ert.gr/ert3/trailer-ert3/ert3-metanoia-dramatiki-tainia-trailer/
Είχαν διαβρώσει εντελώς το σύστημα, χρησιμοποιούσαν την λαϊκή εξουσία εναντίον της, είχαν ανώτερες τεχνικές ....κι "εμείς" ....κοιμώμασταν.
Στα προεόρτια της "Περεστρόϊκας".

---------------------------------------------
Εδώ θα βρείτε και μιαν "αφασιακή" "κριτική", στα ίδια πλαίσια με αυτά της ταινίας, γιατί πάντα τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και συνεννοούνται με τα ...συμφραζόμενα.

Ανώνυμος είπε...

@ Η Σεχτάρ ο Τρομερός ( 11 Αυγούστου 2018 - 9:46 μ.μ. )

Που να διαβάσεις Σεχτάρ αυτό το ανάλαφρο καλοκαιρινό βιβλίο

Published 2013 by Ωκεανίδα
Original Title Ζωνιανά Gold
Edition Language Greek, Modern (1453-)


https://www.goodreads.com/book/show/17997350-gold

"..Επιτέλους βρισκόμαστε στο μέλλον. Κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικό αέριο, φωτοβολταϊκά πάρκα, ανεμογεννήτριες, ξένοι επενδυτές; Όσοι ήπιαν τεκίλα, ξέρουν ότι δεν μπορεί να είναι αυτές οι λύσεις στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας.

Πώς όμως τελικά οι Έλληνες μετατρέπονται σε βασιλιάδες μιας νέας, πάμπτωχης πια Ευρώπης;

Το θαύμα έχει όνομα: "Ζωνιανά Gold". Πρόκειται για ένα βιβλίο αιχμηρό (στις άκρες), προφητικό (αν διαβαστεί από πίσω προς τα εμπρός) και επικίνδυνο (μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια ανά πάσα στιγμή). Ας πούμε την αλήθεια. Είναι ένα βιβλίο που παραλίγο να ονομαστεί "Χωρίς ψεύτικα βυζιά". .."

Ζωνιανά Gold κριτική
http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2014/06/gold.html

Πέρα της υπόθεσης που περιγράφεται σεαυτό το βιβλίο, στα πολιτικά - οικονομικά αδιέξοδα της χώρας βρίσκεται η λύση.

Και η πολιτικόοικονομική διέξοδος δίνεται μέσω της "αποποινικοποίησης" από έναν νέο και άπειρο πολιτικό που γίνεται πρωθυπουργός με την έμμεση και υπαρκτή στήριξη πλούσιων που βαρέθηκαν το "παλιό πολιτικό σύστημα".

Υπάρχει και μία αναφορά σε μέρος του "παλιού πολιτικού σύστηματος": Κάποιοι προσεύχονται σε εικονίσματα του Λένιν και προβληματίζονται αν έπρεπε να αφήσουν τον Τρότσκι κλπ κλπ


Τσ τσ. Σαν να μαντεύει ο συγγραφέας κάποια από τα μελλούμενα(το βιβλίο εκδόθηκε το 2013) ή σαν να ήταν φιλική ματιά προς τον Σύριζα λέω εγώ ο καχύποπτος.


17-57

Ανώνυμος είπε...

Ας μου επιτραπεί επιτροχάδην να προσθέσω κι εγώ παρακινημένος από τον Ηλία και τον «17-57» μια σταχυολόγηση από πρόσφατα διαδικτυακά μου αναγνώσματα (1 και 2 παρακίνηση από «17-57», 3 παρακίνηση από Ηλία):

1 ► Επειδή έγινε αναφορά και στον Μπουχάριν, εδώ η αρχή μιας σειράς παλιών (από το 2012) καλών σχετικών σχολίων του μακαρίτη του «Μη Απολιθωμένου» σε τούτο δω το ιστολόγιο:

https://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/08/blog-post_5650.html?showComment=1346084614878#c3944219861493593603

2 ► Άμα βρικολακιάζει ο Τουχατσέφσκι με νεοδημοκρατική αρωγή:

http://www.thepresident.gr/2018/08/13/h-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-mikhail-tukhachevsky/

3 ► Όταν η αντικομμουνιστική αντεπανάσταση αποκτά «ευγενικά» χαρακτηριστικά (συνιστώ ανυπερθέτως την εντελεχή ανάγνωση των μελετών του Πέτερ Χαξ [Peter Hacks, 1928–2003]) «Ο Άσερ εναντίον του Γιαν» [Ascher gegen Jahn, Βερολίνο 1988/89] και «Για τον ρομαντισμό» [Zur Romantik, Αμβούργο 2001]):

http://www.katiousa.gr/istoria/gian-palats-idealismos-ki-antepanastasi/

Κλείνω με μια απορία: ισχύει ότι ο γιος του Αντώνη Σαμαρά, Κώστας σπουδάζει χημεία;

Καλό Δεκαπενταύγουστο και χρόνια πολλά σε Παναγιώτηδες, Παναγιώτες, Μάριους και Μαρίες!

Άγρυπνος

Υ. Γ.

Το σχόλιο-σημείωμα για την damnatio memoriae αναβάλλεται για το φθινόπωρο…

Ά.

Ανώνυμος είπε...

Για την νεοδημοκρατική αρωγή στον Τουχατσέφσκι υπάρχει μία απαντηση του Furr
σε παρόμοιας λογικής "υπεράσπισπιστική γραμμή" του Τουχατσέφσκι
ένα έγγραφο που κάποιος άλλος ακαδημαϊκός πήγε να το βγάλει "πειραγμένο" από τους Ναζί. Το οποίο αποδεικνύει ο Furr πως δεν ήταν "πειραγμένο"

New Light On Old Stories About Marshal Tukhachevskii: Some Documents Reconsidered»
https://msuweb.montclair.edu/~furrg/tukh.html

Επίσης ο κ.ακαδημαϊκός ας έκανε καμία διασταύρωση με τα γαλλικά αρχεία όπως έκανε ο LACROIX RITZ (ό,τι διάβασα από την γαλλίδα ερευνητρια στην "επιλογη της ήττας" από ελληνικές και αγγλικές μεταφράσεις) τα οποία επιβεβαιώνουν την ενοχή του Τουχατσέφσκι

άϊντε ατο μυαλό τους να είναι "πειραγμένα" τα γερμανικά
(αν εννοεί το συγκεκριμμένο ντοκουμεντο που αναφέρει ο Furr και πάλι πέφτει έξω).
Ας πιστέψουμε πως ο Στάλιν δεν πήγαινε αυτόν που πριν λίγο καιρό προήγαγε
"Πειραγμένα" και τα γαλλικά αρχεία που ερεύνησε η LACROIX RITZ;

Επίσης καλό 15αυγουστο και καλή ξεκούραση

17-57


Ανώνυμος είπε...

"Όταν η αντικομμουνιστική αντεπανάσταση αποκτά «ευγενικά» χαρακτηριστικά"

Αν και ήταν προς άλλο Άγρυπνε, δεν διαβάζω άρθρα της . Μετά τα του Γιέζοφ και τα φωτοσοπ, τα άρθρα τα θεωρω αναξιόπιστα

17-57