Οι τρεις ταφές του αριστεροχωρίου

Τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του Μελκιάδες Εστράδα-αριστεροχώρι.

Ξέχασα να γράψω για το 5ο Συνέδριο του ΝΑΡ πως οι θέσεις ψηφίστηκαν από το 71%, αλλά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω από τι σκοπιά διαφώνησε το υπόλοιπο 29%, αν είναι ενιαία και ομαδοποιημένη η στάση του, αν απηχεί έναν γενικότερο προβληματισμό-ξενέρωμα ή αν κυμαίνεται σε φυσιολογικές για το χώρο επίπεδα, μακριά από τις ομοφωνίες των νεκροταφείων -που ταιριάζουν μακάβρια και με τον τίτλο της ανάρτησης.

Σημειώνω επίσης τις αντιδράσεις κάποιων αιώνιων (μετα)φοιτητών για τις εξελίξεις στα ΕΑΑΚ, που ρωτούσες να μάθεις τι γίνεται, ξαφνικά δήλωναν πολύ μεγάλοι για να έχουν επαφή και να γνωρίζουν ή υποβάθμιζαν το ζήτημα, γιατί «και πέρσι ήταν ξεχωριστή η καταγραφή» κτλ, που προσωπικά τις θεωρώ ό,τι πιο κοντινό στο αστεριξικό μοτίβο για την Αλεζία, που προφανώς έγινε και πώς να το αρνηθείς, αλλά χμφ, χμ, τι γυρεύετε και τα σκαλίζετε, και τέλος πάντων τι την θέλετε εσείς αυτήν την Αλεζία, ε;

Είχαμε μείνει όμως στο σημείο όπου με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του συνεδρίου, το οποίο είναι αβάσταχτο κλισέ, κάτι σαν το «ανταμώσαμε και τραγουδήσαμε» για Φεστιβάλ και διήμερα, αλλά λιγότερο διασκεδαστικό -αν δεν το ζεις απέξω-, για αυτό ανταμώνουν ίσως κάθε 5-6 χρόνια, βάσει διασταλτικής ερμηνείας του καταστατικού τους.
Ή σα να λες με επιτυχία σηκώθηκα σήμερα από το κρεβάτι, βούρτσισα τα δόντια μου και σημάδεψα τη λεκάνη -που δεν είναι και αυτονόητο αν δεν τα πας καλά με το πρωινό ξύπνημα-, γιατί το παν στη ζωή είναι να έχεις στόχους.
Ή ένα είδος οργουελικής, διπλής γλώσσας, που βασικά εννοεί: οριακά αποφεύχθηκαν τα παρατράγουδα στις εργασίες του συνεδρίου, παρά τα προγνωστικά περί του αντιθέτου. Αλλά αν έχεις σαν μέτρο σύγκρισης το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η επιτυχία και η ομόνοια είναι δεδομένες.

Φαντάσου εν τω μεταξύ μια ανακοίνωση απ’ το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που θα έλεγε τα εξής: με φαντεζί λάμψη, γκλάμουρ και επικοινωνιακό πάταγο ολοκληρώθηκε η συνεδριακή performance του president Στέφανου. Διαβάστηκαν μικρά αποσπάσματα πολιτικού λόγου από ότο-κιου, ενώ ξεσηκώθηκαν θυελλώδη χειροκροτήματα και αυθόρμητες ουρανομήκεις επιδοκιμασίες από τους συνεδριακούς θαυμαστές του προέδρου. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε υψηλής αισθητικής θέατρο του παραλόγου, με τη συντρόφισσα Γεροβασίλη στο ρόλο του βαρίδιου, ενώ το plot-twist στη λήξη συνάντησε διθυραμβική υποδοχή από κριτικούς στο X. Για τις ανάγκες του συνεδρίου χρησιμοποιήθηκαν ζωντανοί, ομιλούντες κομπάρσοι, που γιούχαραν κατά παραγγελία, με σύστημα εξειδικευμένης τηλεδιοίκησης, ενώ πολλαπλασιάστηκαν με εφέ τεχνητής νοημοσύνης, για να συγκροτηθούν σε συνεδριακό όχλο. Σημειώνεται πως κανείς σύνεδρος της αντιπολίτευσης δε βασανίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Ή ακόμα καλύτερα, μια αντίστοιχη ανακοίνωση το ’91, μετά το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που μεταδιδόταν ζωντανά και από την τηλεοπτική συχνότητα του 902. «Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι επεισοδιακές εργασίες του συνεδρίου, που σηματοδοτεί μια νέα πορεία για το Κόμμα, τονίζοντας την ενότητα στους κόλπους του και την ιστορική του συνέχεια». Που θα ήταν και απολύτως ακριβές, ως προς την επιτυχία τουλάχιστον, με την χιτσκοκική, γκρανκινιολική, θριλερική εκλογή της Αλέκας αντί του Δραγασάκη και το ανανεωτικό του σινάφι (57-53).

Κι αν όλα αυτά φαντάζουν χαζομάρες, ας κρατήσουμε τη συνείδηση της αναγκαιότητας (που είναι η ελευθερία για εμάς) να βρούμε άλλες πιο ζωντανές φράσεις για να περιγράφουν τέτοιες -ελπίζουμε πάντοτε ζωντανές- διαδικασίες. Γιατί αν ένα κλισέ δεν είναι παρά το κουρασμένο μυαλό που βαριέται να σκεφτεί και ψάχνει καταφύγιο στα έτοιμα, τότε είναι μεγάλο πρόβλημα αν αποτυπώνει όσα γίνονται σε ένα συνέδριο. Και όλα αυτά δεν αφορούν προφανώς μόνο το ρεύμα και το δικό του συνέδριο.

Ναι αλλά τι είναι και τι θέλει ένα -οποιοδήποτε- Συνέδριο; Δεν πρέπει να γίνει απλώς επειδή πρέπει, για να (μην) τηρηθεί το καταστατικό και να βγει η υποχρέωση. Δεν πρέπει να έχει ίχνη ρουτίνας και αγγαρείας, στημένες διαδικασίες ή μέλη που νιώθουν πως δεν τα αγγίζει και δεν τα αφορά άμεσα. Θεωρητικά το συνέδριο είναι εργαλείο και οδηγός για δράση, που εξοπλίζει όσους μελετούν τα υλικά του, αναλύει την πείρα, συγκεντρώνει ερμηνείες και συμπεράσματα, τα εμπλουτίζει στην πορεία, γειώνεται στα προβλήματα αιχμής, επεξεργάζεται λύσεις, τακτικά ζητήματα, τη σύνδεσή τους με τον στρατηγικό στόχο, δίνει απαντήσεις -αλλά τις ψάχνει κιόλας, χωρίς να τις έχει έτοιμες.

Η κε του μπλοκ δεν είναι καθόλου σίγουρη πως τα έχουμε όλα λυμένα. Πώς γίνεται ένα συνέδριο, τι ακριβώς ψηφίζεται -οι θέσεις, η εισήγηση που γίνεται στην αρχή του;- πώς γίνεται η συζήτηση, οι προσθήκες, οι παρατηρήσεις, πώς αλλάζει μια θέση αν δε συγκεντρώνει την πλειοψηφία του σώματος, πώς εκφράζει κάποιος μια επιμέρους διαφωνία -με αρνητική ψήφο, με επιμέρους ψήφισμα στο επίμαχο σημείο; Ή και για συνολικά ζητήματα: γιατί τα Συνέδρια της Κομιντέρν κρατούσαν μερικές βδομάδες; Γιατί οι μπολσεβίκοι φρόντιζαν να κάνουν Συνέδριο κάθε χρόνο; Γιατί παλιά υπήρχαν διάφορες θεματικές εισηγήσεις και επιμερισμός δουλειάς στα πρόσωπα που θα τις παρουσίαζαν;

Δεν εννοώ πως η λύση είναι να αντιγράψουμε μιμητικά ό,τι γινόταν τότε -ακόμα και αν το θέλαμε, ίσως να μην υπήρχε η πρακτική δυνατότητα πχ για ένα πολυβδόμαδο συνέδριο. Λέω όμως πως πρέπει να προβληματιστούν όλοι -και ίδως το οργανωτικό δυναμικό κάθε κόμματος - οργάνωσης, να πιάσει ξανά αυτά τα ερωτήματα -και όχι μόνο-, να δώσει πιο ουσιαστικές απαντήσεις στο ερώτημα: τι σηματοδοτεί και ποιον αφορά ένα συνέδριο.

-Τούτων λεχθέντων και -ας πούμε- αναλυθέντων, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό και ένα σκηνικό από το ΣΜΤ, που δείχνει κάποιες αντιφάσεις και περιορισμούς του χώρου.

Εκεί η Αριστερή Παρέμβαση κατέβασε ένα ψήφισμα για την τεκνοθεσία και τον γάμο των ομοφύλων, όπου έκανε μια προσπάθεια να βάλει κάποιους άξονες από τη δική της σκοπιά και ίσως μπορούσε να προβληματίσει έναν κόσμο που αμφιταλαντευόταν. Κάποιοι από το δεξιό αριστεροχώρι, όμως, πρότειναν να βγει η παράγραφος για τις παρένθετες μητέρες και την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και να μπει ένα επιπλέον σημείο που να περιγράφει πώς η κυβέρνηση έλαβε τη σχετική νομοθετική πρωτοβουλία, κατόπιν πίεσης του κινήματος... Η παράταξη το δέχτηκε, για να μη χάσει τους συμμάχους στην ψηφοφορία και διευκόλυνε όσους είχαν ενστάσεις να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν. Το βασικό πρόβλημα στην πολιτική αντιπαράθεση είναι η κριτική των αντιπάλων. Όχι γιατί υπάρχει, αλλά γιατί τείνει συχνά σε ανόητα και απλοϊκά σχήματα, που καθηλώνουν σε αντίστοιχο επίπεδο και τον προβληματισμό.

-Μας λείπει ένας επίλογος και ένα τελικό συμπέρασμα της τριλογίας, για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος της ανάρτησης.

Το Αριστερό Ρεύμα είναι ένας άταφος πολιτικός νεκρός, που έχει δώσει ήδη τα οργανικά συστατικά του σε άλλους χώρους, που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν την πορεία του. Οι διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν νεκρώσει, και ας έχει μείνει ως «εκλογική φανέλα» -γιατί τις εκλογές πολλοί εμίσησαν, μα τα κουκιά ουδείς. Κι αν συνεχίσει έτσι δυναμικά ο περφόρμερ Στέφανος, μπορεί να δούμε και το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες νεκρολογίες -όπου μέχρι πρότινος ήταν το ΠΑΣΟΚ, που αναστήθηκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και η Νέα Αριστερά μπορεί να μη μακροημερεύσει μετά τις εκλογές, αλλά θα αφήσει πίσω της καλτ στιγμές και βίντεο στο τικ-τοκ, με χαρούμενες, θλιβερές ιδέες και ερωτήσεις του στιλ.
-Τι ζώο θα ήταν η Νέα Αριστερά; (επιεικώς χαμαιλέοντας).
-Ποιο τραγούδι θα ήταν η Νέα Αριστερά; (Το ζάρι, ως γενικός αχταρμάς, τα ναυάγια του Σφακιανάκη ως περιεχόμενο και πιθανή κατάληξη ή ακόμα καλύτερα το «άλλος για Χίο τράβηξε, πήγε και άλλος για Μυτιλήνη»).
Και είναι κρίμα να μη συνεχίσει με νέα ευφάνταστα ερωτήματα, του στιλ: τι φαγητό θα ήταν η Νέα Αριστερά; (Μάλλον κάτι χίπστερ, που δεν τρώγεται).

@neaaristera Αν η Νέα Αριστερά ήταν ζώο, ποιο θα ήταν; 🦁🐯🐱🦦 #ΗΠολιτικήΕπιστρέφει #ΝέαΑριστερά #Ελπίδα ♬ πρωτότυπος ήχος - NeaAristera

Αλλά τα ανακυκλώσιμα υλικά δεν πάνε ποτέ χαμένα. Και ο χώρος θα δίνει πάντα νέα και ελπιδοφόρα θνησιγενή μορφώματα. Ίσως όταν βγει ανακοίνωση για την τακτική της Αναμέτρησης στις εκλογές και ευοδωθεί το φλερτ του χώρου με το ΜεΡΑ του Βαρουφάκη, να πούμε και περισσότερα. Αλλά όσοι ετοιμάζονται να ράψουν κοστούμια για τη Βουλή, ας έχουν έτοιμη την επόμενη νεκρολογία για το επόμενο νέο μόρφωμα.

Ακολουθούν δυο εκτενή υστερόγραφα που τα πλασάρω εδώ σαν τροπολογίες σε άσχετο νομοσχέδιο, γιατί δε χώρεσαν αλλού και δεν υπήρχε λόγος να μπουν μόνα τους σε ξεχωριστό κείμενο.

-Ήταν γλυκός άνθρωπος ο Δημήτρης Φύσσας; Όσοι τον γνώρισαν λένε πως ναι -και δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω. Υποψιάζομαι επίσης ότι είχε μια αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη, με σπάνια κομμάτια που είχε αρχίσει να τα εκποιεί ή να τα χαρίζει και κάπως έτσι βρήκα κάτι σπάνιους τόμους με Οδηγητές και Πανσπουδαστικές της Μεταπολίτευσης, σε ένα παλαιοπωλείο στη Θεμιστοκλέους, που όμως έκλεισε -και έχασα τα ίχνη του ρέκτη συλλέκτη, που άνοιγε πάντα τις πρώτες... απογευματινές ώρες και άφηνε τη γάτα του να σεργιανίζει και να ξαπλώνει ανάμεσα στους τόμους.

Λένε πως ήξερε να ξετρυπώνει ωραία στέκια και λαϊκά ταβερνάκια. Και εικάζω πως ήταν γενικώς ερανιστής τρομερών στοιχείων και ερευνητής πεδίων, είτε με μεγάλο ενδιαφέρον -όπως τα παλιά λησμονημένα σινεμά της πόλης- είτε επιεικώς περίεργα -όπως τα τσοντοσινεμά που έπαιζαν πορνό. Αλλά όσο συγκεκριμένη ανάλυση της εποχής και της κατάστασης και αν κάνω, όσο και αν γνωρίζω πως η κοινωνία εναποθέτει τα αγοράκια και τη σεξουαλική τους μόρφωση στο πορνό, αδυνατώ να συμμεριστώ τη νοσταλγική λατρεία κάποιων μπαρμπάδων γι’ αυτά τα σινεμά ή για τους οίκους ανοχής, όπου κάποια ιερόδουλη με υπομονή και κατανόηση τους «έκανε άντρες». Μη βροντοχτυπάς τη χούφτα...

Αλλά το πιο ακατανόητο για μένα είναι η επιλεκτική μνήμη, για να δικαιώσουμε το «ο νεκρός δεδικαίωται» και να αφήσουμε απέξω το πιο γνωστό έργο του Δ. Φύσσα: «πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος». Όπου δε βγάζει απλά τη χολή του αλλαξοπιστήσαντα γενίτσαρου, δε δίνει απλώς μια -ας την πούμε- λογοτεχνική εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων -γιατί και οι κομμουνιστές μια χούντα θα έφτιαχναν- αλλά φανερώνει την εμπάθειά του απέναντι σε ιστορικές μορφές, όπως ο Χαρίλαος και ο Ρίτσος, που τον παρουσιάζει σαν ποιητή της πεντάρας, πρόθυμο να ντύσει με στίχους χωρίς έμπνευση τα πιο γκρίζα και άχαρα γεγονότα.

Και τέλος πάντων, όποιος τον εκθειάζει και για αυτό το έργο του, έχει καλώς, γιατί διατηρεί μια συνέπεια. Οι υπόλοιποι όμως, που κλείνουν τα μάτια τους στις εμμονές του με το αντικομμουνιστικό άρωμα, ας διαβάσουν απλά το βιβλίο εναλλακτικής ιστορίας του Αλεξάτου, που απαντά εν πολλοίς στο λιβελογράφημα του Φύσσα. Καθώς και την κριτική της κε του μπλοκ στο συγκεκριμένο βιβλίο -από μια άλλη σκοπιά, που ενοχλείται από κάποιες εμμονές, αλλά σίγουρα δεν το βάζει απέναντι, όπως τον μακαρίτη.

-Ένας φίλος είπε ότι του έλειψαν λίγα ντεσού από τη μέρα της απεργίας, σαν ανταπόκριση. Ναι αλλά και τι να πούμε; Ας δούμε μερικά βασικά, έστω και με κάποιες επαναλήψεις. Είδαμε τα ορφανά της ΓΣΕΕ -που δεν καλούσε πουθενά-, συριζοπαράγοντες, το αιώνιο ΣΕΚ να διαδηλώνει ενάντια στο έγκλημα στον ΟΣΕ -ναι αλλά για την ΟΣΕ δε λένε τίποτα. Λαός πολύς, κάνουν κίνηση τα μπλοκ προς την Αγίας Σοφίας, αλλά έρχονται οι άλλοι από Καμάρα και κάνουμε ελιγμό στην Εγνατία από την ανάποδη, μισή ώρα περίπου ψάχναμε να βρούμε πού είναι η ουρά, για να βρει ο σφος το καλύτερο εναέριο πλάνο για το drone.

Με τούτα και με εκείνα, η πορεία έγινε περίπου ενιαία, κατά μήκος της Εγνατίας και της Μοναστηρίου, πήγε προς τον ΟΣΕ -πρώην ΣΕΚ-, έκανε τον κύκλο προς το Υπουργείο μέσω Ξηροκρήνης, ενώ με το Λαϊκό Στρώμα μετρούσαμε πόσοι γύροι χρειάζονται να αναπληρώσουν τις χαμένες δυνάμεις -ο τρίτος είναι ο τελικός. Αρχίζουν οι κουπουριές, πιο πολύ ακούγαμε παρά τις μυρίζαμε, κάναμε αλυσίδες και ύστερα ακριβώς πίσω μας άρχισαν συνθήματα: το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Νιώθεις σαν τον Μπέζο στο Φρικ-Άουτ, που πήγε με καμουφλάζ στην κατάληψη του Ζαραλίκου: ποιο αίμα, τι λένε οι κύριοι; Και λίγο σαν λεγεωνάριος σε ρωμαϊκό ελιγμό από Αστερίξ.
-Μα δεν είναι η αλυσίδα του ΠΑΜΕ εδώ;
-Μα όχι, είναι η χελώνα του Σκιπίωνα.
-Μα ναι σας λέω, είναι η αλυσίδα...

Και ύστερα σημάναμε υποχώρηση αηδιασμένοι, στα σενά κάτω από την Αγίου Δημητρίου, αλλά τους βρίσκαμε πάλι μπροστά μας.
-Αστερίξ, να τους δείξω πόσο ευγενικός μπορώ να γίνω;
-Όχι Οβελίξ, σκάσε και προχώρα. Διαλυόμαστε συγκροτημένα.
Αλλά μια κουβέντα είναι αυτό και είναι αντίφαση εν τοις όροις, που θα έλεγε ο Ευτύχης -και ας μη βρήκε ευτυχία στις πιο πρόσφατες αναζητήσεις του, στους κόλπους της ενσωμάτωσης.

Αλλά το βασικό ήταν ο κόσμος, ο παλμός, η οργή, η μαζικότητα. Το μήνυμα πως δε θα ξεμπερδέψουν μαζί μας τόσο εύκολα, αν ποντάρουν στη λήθη, για να στεριώσει το μπάζωμα και η συγκάλυψη.

Το λεπτό σιγής και πιο πριν, οι τρεις εργαζόμενες στα σύγχρονα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της μέρας. Αλλά την πιο ξεχωριστή, συγκινητική σχεδόν) ομιλία από τον χώρο την έκανε τελικά χτες ένας συνάδελφός τους στο ΣΕΦ. Που μέχρι ένα μήνα πριν, δεν είχε απεργήσει ποτέ στη ζωή του, αλλά έκανε εντατικά, ταχύρρυθμα μαθήματα στο σχολείο του δρόμου και της ταξικής πάλης, για να φτάσει μες σε τόσο λίγο καιρό, να αρθρώνει άπταιστο ταξικό λόγο και να καλεί σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που είδε να συμπαραστέκεται στον αγώνα τους έμπρακτα.

 

Και αυτό βασικά πρέπει να το κάνουν όλοι, κάθε εργαζόμενος. Όχι απαραίτητα να συμπορευτούν και να ψηφίσουν το ΚΚΕ -αυτό από μόνο του δε λέει πολλά, σε τελική ανάλυση. Αλλά να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα από την πείρα που αποκτούν μες σε έναν αγώνα. Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί τάξης και όχι περί πάρτης.