Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στις ήττες των άλλων;

Ξεκίνησε... Οι εξελίξεις που πυροδότησαν οι ευρωεκλογές στο πολιτικό σκηνικό και το κοινωνικό προτσές είναι ραγδαίες. Ο Μελισσανίδης «φεύγει» από την ΑΕΚ και βάζει στην ΠΑΕ έναν μπροστινό του -ό,τι κάνουν δηλαδή γενικά οι καπιταλιστές με τα αστικά κόμματα και τους πρωθυπουργούς. Και ό,τι -πίστευε πως θα- έκανε ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα και ο Αλέξης με τον Στέφανο. Αλλά τα κόμματα προχωρούν χωρίς να κοιτάνε τα δικά σου καπελώματα.

Την ίδια στιγμή, η ιδεολογική ηγεμονία του αριστερού φασεϊσμού κατακτά την τιβί και ριάλιτι τύπου First Dates με υπόγεια ταξική προπαγάνδα για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε πως δεν είναι τυπική φασαία αλλά (φιλο)ΑΡΙΣ, οπότε δυνητικά ψηφοφόρος του κόμματος. Μια κάλπη τα αλλάζει όλα. First we take First Dates...

Το 9,25% του ΚΚΕ σαρώνει και στο #firstdates

"Το όνειρό μου είναι να πάρει ο λαός τα μέσα παραγωγής"🔥✊

ΟΛΟΙ στον αγώνα μαζί με το ΚΚΕ για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο της Μελίνας!#ΤΩΡΑ_ΚΚΕ #ΚΚΕ pic.twitter.com/8c82Diw4vG

— Ντοκτορ Who (@Doc_Who0) June 11, 2024

Τι είναι όμως χειρότερο από τις εκλογικές αυταπάτες; Η παταγώδης διάψευσή τους. Η ελπίδα φεύγει, η κατάθλιψη έρχεται και το πένθος ασφυκτιά στη θεωρία των σταδίων. Κι όσο δεν έρχεται η αποδοχή, πλησιάζει η τρέλα. Το γαρ πολύ των εκλογών γεννά παραφροσύνη. 

Θεέ μου, πόσα παρατράγουδα ξοδεύεις, για να καλύψεις την (μετ)εκλογική κατάθλιψη... Και πόση τεχνητή νοημοσύνη ξοδεύεις, για να καλύψεις την ανυπαρξία της φυσικής (νοημοσύνης) σε κάποια άτομα.

❤️‍🩹 Της ΝΔ το δεκανίκι! 🔊
Στίχοι: Jo Di / Μουσική: Suno pic.twitter.com/FDgsnV1Zoq

— 𝕁𝕠 𝔻𝕚 🏳️‍🌈 (@jodigraphics15) June 10, 2024

Ένα τραγούδι στρατευμένης τέχνης, από έναν υποψήφιο του ΜέΡΑ25 που δείχνει ότι ο πάτος του βαρελιού δεν είναι η τραπ -ούτε ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς (Δημοκρατία ή Μαρξισμός). Κι όμως, είναι τόσο χάλια που καταλήγει αριστούργημα. Κι αν περνούσε από το χέρι μου, θα έπαιζε σε κάθε προεκλογική μας συγκέντρωση -κρίμα που αργούν τόσο οι επόμενες.

Με τόσα παρατράγουδα δεν είναι δύσκολο να περάσεις καλά στην καλποπανήγυρη -και να βγει προς τα έξω, σαν μήνυμα προς τας Ευρώπας. Δύσκολο είναι να διαλέξεις μόνο μια φαιδρή στιγμή, ως κορυφαία. Ξεκινάν οι υποψηφιότητες.

Σε ένα πάνελ, η παρουσιάστρια διαβάζει τα ονόματα που εκλέχτηκαν και μεταξύ άλλων τον... «Νικόλαο Αλαβάνο», που είναι όμως στο studio και την διορθώνει.
-Συγνώμη, Νικολάου Αλαβάνος λέγομαι.
Κι αυτή συνεχίζει απτόητη.
-Μα ναι, αφού σας συνεχάρηκα...

-Με το ψηφοδέλτιο της Ελληνικής τελικής Λύσης, εκλέχτηκαν:

-Μια Γαλάτω από τον Έβρο, γιατί ήταν γυναίκα και πρώτη αλφαβητικά σε ένα ψηφοδέλτιο γεμάτο αγνώστους μεταξύ αγνώστων. Ό,τι είχε συμβεί δηλαδή το ’19 στο ΜέΡΑ25 -και σε κάθε αρχηγοκεντρικό κόμμα. Και ό,τι θα ήθελε να συμβεί ο εκλεκτός του Κασιδιάρη στους Πατριώτες του Εμφιετζόγλου (Γιώτης), που βάσει σχεδίου δεν είχε αλφαβητικά άλλον από πάνω του.

-Και ένας τύπος που παράλλαξε λίγο το όνομά του, για να τον μπερδέψουν με τον στρατηγό Φράγκο και να τον εκλέξει πανηγυρικά το ποίμνιο του Βελόπουλου. Ό,τι πιο κοντινό θα βρείτε στον κινηματογραφικό Έντι Μέρφι, που εκλέχτηκε γερουσιαστής με ένα παρόμοιο τέχνασμα και το άχαστο σύνθημα: Jeff Johnson - The name you know!

Θέμα χρόνου να βγει υποψήφια με όνομα Χλωρίνη Κλινέξ και προεκλογικό σύνθημα: Αυτήν εμπιστεύεστε!

Παρένθεση. Μα πώς μπορείτε και γελάτε μες στον ζόφο της ακροδεξιάς του 20%;

Έλα ντε. Όπως ακριβώς πανηγύριζε το αριστεροχώρι για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη χρυσή αυγή να προελαύνει -τότε που λοιδορούσαν την προτροπή της Αλέκας στον λαό να διορθώσει την ψήφο του. Και όπως θα χαιρόταν με την ψυχή του -παρά τον... ζόφο- ο Γιάνης αν είχε πάρει άλλη μισή μονάδα και έμπαινε στην ευρωβουλή. Τώρα όμως...
Μη χαμογελάς, ρε, τι σου ζητάνε;

Είναι θέμα προς συζήτηση, πάντως, αν είναι όντως πρώτη φορά ακροδεξιά, που τα σταγονίδια συγκεντρώνουν τέτοιο ποσοστό. Πρώτη φορά ξανασυμβαίνει... Δεν το λέω -μόνο- με την έννοια ότι οι νεοέλληνες ήταν πάντα λίγο ακροδεξιοί, άσχετα απ’ την ψήφο τους, κι ας μην το ήξεραν, ή ότι οι φασίστες έβρισκαν πάντα ζεστό καταφύγιο στη μητρική αγκαλιά της ΝΔ και τις προγονικές αξίες της παράταξης. Η ακροδεξιά μούχλα ήταν ιδρυτικός πυλώνας και οργανικό κομμάτι της «ελληνικής δημοκρατίας» (της «καλύτερης που είχαμε ποτέ») και είχε πάντα ένα διψήφιο ποσοστό στην κοινωνία, που βρήκε απλώς αφορμή στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια να εκδηλωθεί από την ανάποδη, βγαίνοντας επιτέλους από την ντουλάπα με τους ναζιστικούς σκελετούς.

Όταν φωνάζαμε «δεν είναι αθώοι» δεν ήταν μόνο για τα κεφάλια της εγκληματικής οργάνωσης αλλά και για τους χιλιάδες συνένοχους που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στο μαχαίρι με την ψήφο τους. Μιλάμε για μισό εκατομμύριο κόσμο -χωρίς το άλλοθι της άγνοιας και της παραπλάνησης. Μπορεί να λούφαξαν προσωρινά στις τρύπες τους μετά τη δίκη, δεν εξαφανίστηκαν όμως από τη μια μέρα στην άλλη.

Δεν είναι καλό να κάνουμε πως δεν υπάρχουν, ούτε όμως πως δεν υπήρχαν ποτέ, λες και προέκυψαν ξαφνικά από το πουθενά. Όποιος θέλει όντως να τους κοντύνει και δε βλέπει ότι πρέπει να συνταχθεί με τους κόκκινους, έχει πολιτική - ταξική αχρωματοψία. Κι όποιος θέλει να τους εξαφανίσει πολιτικά, πρέπει υποχρεωτικά να σκοτώσει το θηρίο που τους γεννά και τους τρέφει: το σύστημα και τον σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης. Αλλιώς κάνει σκέτη αντίφα λεζάντα για λίγα ψηφαλάκια και χρειάζεται απεγνωσμένα τους φασίστες, για να συγκρίνεται μαζί τους και να φαίνεται «αριστερός».

Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε φαιδρά. Αν μη τι άλλο είχε πλάκα η διαχείριση του κακού αποτελέσματος από τα (μικρο)αστικά επιτελεία, με διάφορα παραμυθάκια, που λέγονται αφηγήματα στην πολιτική επιστήμη, και έχουν περάσει στη μουσική και τον κινηματογράφο με τίτλο «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

Η ΝΔ πέτυχε πύρρειο νίκη, χωρίς αντίπαλο και χωρίς τον Πύρρο -του πήρε τις ψήφους ο Μπελέρης. Βρίσκει παρηγοριά όμως στο αφήγημα της ευρύτερης διαφοράς στα χρονικά των ευρωεκλογών από το δεύτερο κόμμα. Και πήρε το μήνυμα να κάνει ό,τι και πριν, ακόμα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά...

Ο ΣΥΡΙΖΑ γλέντησε την ήττα του, καθώς πέτυχε τους υπόλοιπους στόχους του, δηλαδή να πέσουν οι άλλοι. Και βασικά να μην μπει στην ευρωβουλή η ΝεΑΡ -νέα είσοδος στο σύμπαν του εξωκοινοβουλίου- με την οποία υπάρχει διαμάχη για τις βουλευτικές θέσεις, με σύνθημα «φέρτε πίσω τις κλεμμένες» (έδρες) και μια εσάνς από τη γοητευτική διάσπαση του ΜΛ-ΚΚΕ με την ΟΑΚΚΕ -που ηγεμονεύει πολιτικά αλλά πήρε την τιμητική προτελευταία θέση στις εκλογές.

Η ΝεΑΡ τώρα συνεχίζει αριστερά και μπορεί να πάρει τις έδρες -που ανήκουν στην Αριστερά- και να (τις) πάει στο ΠΑΣΟΚ -όλοι αριστεροί είμεθα άλλωστε. Η μεγαλύτερη προσωπική δικαίωση, όμως, στις ευρωεκλογές του 41% ανήκει στην Αχτσιόγλου, που θέσπισε το 50%+1 για τις συνελεύσεις των Σωματείων, αλλά δε θα είχε κανέναν ηθικό φραγμό να δεχτεί τις έδρες της ΝεΑΡ (αν περνούσε το 3%), λόγω χαμηλής συμμετοχής - νομιμοποίησης.

Το πιο wow αφήγημα όμως ήταν η σκέψη Βαρουφάκη πως το ΜέΡΑ25 νίκησε, γιατί δεν εξαφανίστηκε στις εκλογές και πλέον «κάτι ξαναξεκίνησε...», με κάλεσμα ενότητας και συντονιστικό της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ντεζαβού τύπου μαρμότας. Αυτά τα (προ/μετ)εκλογικά καλέσματα άλλωστε είναι πάντα αξιόπιστα και ανθεκτικά στον χρόνο.

Αν το ΜέΡΑ25 σας θυμίζει σταρτ-απ επιχείρηση με κοντινή ημερομηνία λήξης (το ’25, αν όχι νωρίτερα τελικά) είναι καιρός να μάθετε ότι ξόδεψε απλώς μια ζωή -από τις 25- και βάζει νέο κέρμα (bit-coin) για ένα νέο ξαναμεταξεκίνημα ή απλώς μετα-ξεκίνημα, για να το πούμε στη διάλεκτο του Γιάνη. Κι ας νόμιζαν κάποιοι πως τα έπαιζε όλα σε μια ζαριά, μια έσχατη ευκαιρία, ο τελευταίος χορός (σε έναν χρόνο θα έχουν όλα τελειώσει). The last dance...

Εσύ ψήφισες τον Γιάνη;

Κι αν ο Βαρουφάκης είναι ο απόλυτος σταρ που αποτυγχάνει γιατί δεν έχει έναν Πίπεν δίπλα του; Κι αν τελικά τον βρει τώρα, στο συντονιστικό που παρήγγειλε; Κι αν ο Πίπεν του ΜέΡΑ αγανακτήσει με τις πλατφόρμες και τις πίπεν (φτηνό, συγνώμη) των συμμάχων; Και πάρει το ινδιάνικο βλέμμα του Σκότι, όταν τον ρώτησαν ποιες ομάδες παίζουν στο Φάιναλ Φορ; Then we take Berlin...

Η ΑΡΑΣ πότε θα πάει στο ΣΥΡΙΖΑ;

Αλλά ας γυρίσουμε στην τραγουδάρα των ημερών -μόνο εγώ και το Λαϊκό Στρώμα έχουμε πατημένο το replay άραγε; Να λίγα ακόμα δύστυχα δίστιχα, αντίστοιχης έμπνευσης, για τις επόμενες επιτυχίες -μουσικές, εκλογικές και γενικώς.

Τρία τοις εκατό στο ΜέΡΑ, τους σταλίνες κάνει πέρα
Βαρουφάκης και Αγιούμπι, για να κλαίνε οι Κουτσούμπι(λο)
Κλέωνα Γρηγοριάδη, ρίξ’ τους στο βαθύ σκοτάδι (όπου έχουν τον Ζαχαριάδη)
Έχω κρατημένα λίγα (^*/>(!@) για την Παπαρήγα. Αναρχικοί και μπολσεβίκοι, της ΝΔ το δεκανίκι

Αυτό που δεν ήταν τόσο αστείο, ήταν η πτώση της Λιάνας, ζωντανά σε ένα στούντιο (επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς και να ανέβουν τα ποσοστά σου). Οι συνέπειες ήταν κάταγμα και οξύς πόνος. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με τον πόνο των άλλων -χωρίς παστίλιες- για το ΚΚΕ και τις εκλογές συνολικά. Καλή ώρα η εκπομπή του Press Project. Κλίμα συννεφιασμένη Κυριακή, με τεθλιμμένους συγγενείς στην κηδεία της καλής σοσιαλδημοκρατίας.

Ψυχραιμία Γωγώ.
Γωγώ, ψυχραιμία! https://t.co/vTsgZPXlHQ pic.twitter.com/Ao3grduEJC

— Αχαστος (@krhth13) June 10, 2024

Και η παραφροσύνη κλιμακώνεται επικίνδυνα.

Τρομακτικές παρενέργειες παρατηρήθηκαν στην Αττική από την άνοδο του ΚΚΕ!
Σταδιακά ο Πουλης μεταμορφώνεται σε Πορτοσαλτε..!🤣#ευρωεκλογές2024 pic.twitter.com/VdGVOsRplg

— red_salute🚩 (@red_salute) June 10, 2024

Της ΝΔ το δεκανίκι δε ρωτάνε για τη δίκη
Του Ζηνόβιεφ, του Μπουχάριν και την πτήση του Γκαγκάριν.

Γιατί, κυρία Στάη μου, δε βγαίνει ο Κουτσούμπας στο τηλέφωνο να μας πει για τις δίκες; Γιατί σωπαίνει για ένα θέμα που καίει τους απλούς πολίτες και καθορίζει τη ζωή τους; Γιατί βγήκε στο Κολωνάκι; Τι, δεν ήταν στο Ντα Κάπο αλλά στο Νοέλ; Και γιατί βγήκε στο Νοέλ τότε; Γιατί καπνίζει, γιατί τρώει και κυρίως γιατί υπάρχει;

Εναλλακτική διατύπωση: γιατί δεν υπάρχουν περισσότερα ακροδεξιά σκουπίδια σαν τον Χίο να ρωτάνε για τα γκούλαγκ τον Κουτσούμπα και τους Κουκουέδες στα πάνελ; Και το βασικό: γιατί δεν τους έκαναν ούτε καν στο Πρες Πρότζεκτ μια ερώτηση για τις Δίκες της Μόσχας; Παντού πράκτορες της NKVD..

Εκεί θέλει, κυρία Στάη μου, ανοιχτές γραμμές και μηνύματα οπαδών. Βαριά καφενειακή ανάλυση από τον Βλαδίμηρο -17- για επαναστατική κατάσταση και τις χαμένες ευκαιρίες. 

Τρως δύο γκολ στο ’89 και το ’91! Τι είσαι, η Μπάγερν του Μονάχου και μένεις μονάχος στις Βρυξέλες; Κάνε αλλαγές, διώξε τα παλτά, ρίξ’ τους στον πάγκο, βάλε παίκτες από τη νεολαία, φέρε Καμπαγιάννη, Δέσποινα Κουτσούμπα, μεταγραφές αεροδρομίου. Τέρμα η ασυλία στο ιερατείο, να πείτε για τα κότερα, για τα ντολμαδάκια, φόλα στα pet του Μητσοτάκη.
-Επόμενη γραμμή -αρκεί να μην είναι του Περισσού.

Κι οι απορίες μένουν αναπάντητες -θα τις πάρουμε μαζί μας στον τάφο. Πώς περνιέται για κωμικός ο Λαζόπουλος; Πώς περνιέται για ριζοσπαστική αριστερά το 70% του μνημονίου; Πώς θεωρείται καλός γραφίστας ο Jo-Di; Πώς περνιέται για κινηματικό μέσο το Press Project και ο Πουλής; What are you looking at? Και τέλος πάντων: γιατί πονάνε τόσο;

Πολιτικά μιλώντας, ο πόνος των «δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά» ήταν ανέκαθεν το κενό μεταξύ του ΚΚΕ και της εκάστοτε σοσιαλδημοκρατίας. Η «πέραν του ΚΚΕ αριστερά», όπως την είχε περιγράψει εύστοχα ως ζωτικό χώρο ο Αλαβάνος, όταν ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα ο χώρος αυτός κινδυνεύει να μείνει χωρίς υπολογίσιμο φορέα -ένα σχήμα διάδοχο του «παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ» που εξέφραζε το «παλιό καλό ΠΑΣΟΚ»- και πολιτική έκφραση. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα -για αυτόν- με μόνη ουσιαστική διέξοδο το ΚΚΕ. Πονοκέφαλος...

Είμαι άρρωστος και είναι πια αργά
Γιατρέ μη μου φωνάζεις, δείξε λίγη συμπάθεια στον ασθενή σου
Δεν ξέρω τι να κάνω, πες μου τι πρέπει πες μου
Και πώς να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά.
Τίποτα δεν κάνω που να αξίζει

Έλα όμως που για το αριστεροχώρι και ένα μεγάλο μέρος του, το ΚΚΕ είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης από την ανάποδη -δια του ετεροπροσδιορισμού. Για άλλους το υπαρξιακό ζήτημα είναι ενισχυμένο από διάφορα βιώματα, φτάνοντας στα όρια του συνδρόμου. Πχ όπως οι -είστε σίγουρα;- δημοσιογράφοι του ΤΡΡ, που χρήζουν ειλικρινά βοήθειας.

Ναι αλλά εμείς τι γυρεύουμε μέσα στις ήττες των άλλων; Γιατί μας αφορά ο πόνος τους;

Εμείς δεν είμαστε ψυχολόγοι και δεν έχουμε παυσίπονα, για να τους βοηθήσουμε. Το βασικό είναι να μη γίνουμε κάφροι με οπαδικά αντανακλαστικά, για να βοηθήσουμε τους υπόλοιπους, όσους δεν είναι χαμένες περιπτώσεις. Όχι αλαζονεία, όχι ειρωνεία και εκτόνωση, όχι ανέξοδος κομματικός πατριωτισμός. Φίλαθλοι, μην απαντάτε στις προκλήσεις, που λένε και τα μεγάφωνα στους τελικούς του μπάσκετ -επειδή κάτι πρέπει να πουν.

Φινάλε με κάτι ακόμα από τον μικρόκοσμο (όχι του Θάνου).

Στη μαγευτική Θεσσαλονίκη (της ΝΔ το δεκανίκι), που δεν ξανάβγαλε τον Τεό γιατί βρήκε πιο γραφικούς άχρηστους, η κε του μπλοκ ξανάρθε σε επαφή με γευστικές συγκινήσεις -γύρος με πραγματικό μπούκοβο, μπουγάτσα με μπουγιουρντί κτλ-, νεανικές αναμνήσεις και το πατρικό ΠΡΙΝ, αφημένο στο πλυντήριο δίπλα στη λεκάνη για τις δύσκολες ώρες (χωρίς σκόπιμους συνειρμούς), με εμπνευσμένα αρθράκια - φάρμακο για την κατάθλιψη και τη δυσκοιλιότητα.

Στο τελευταίο (προεκλογικό) φύλλο, ο Σταύρος Μαυρουδέας (πραγματικός γυρολόγος, που συνεργάστηκε για ένα φεγγάρι και με το κόμμα, πριν επιστρέψει δια του Αλαβάνου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) γράφει σωστά ότι η στάση ενός κόμματος απέναντι στην ΕΕ είναι κριτήριο ψήφου για τις ευρωεκλογές. Κάνει όμως γκραν φινάλε με τον ελέφαντα πίσω από τις παπαρούνες -που αλλάζουν χίλια χρώματα και παράγουν όπιο.

Όμως ο ελέφαντας που κρύβεται πίσω από τις παπαρούνες είναι το ΚΚΕ, που ενώ καταγγέλλει την ΕΕ ταυτόχρονα ανάγει την αποδέσμευση από αυτήν σε κάποιο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον (λες και μπορεί να γίνει σοσιαλισμός μέσα στην ΕΕ). Άλλωστε, στις κρίσιμες στιγμές των μεγάλων αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, το ΚΚΕ επέλεξε να απόσχει και να τις υπονομεύσει. Με επανειλημμένες δηλώσεις των δύο τελευταίων Γενικών Γραμματέων του δήλωσε ότι δεν σκέφτεται λύσεις εκτός ΕΕ και σιγοντάρησε το συστημικό αφήγημα, ότι δηλαδή η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι καταστροφική.

Ο αντικουκουεδισμός είναι το όπιο του αριστερισμού. Αλλά μας αφήνει με την απορία και ανοιχτά ερωτήματα -σαν τον Δεκέμβρη, που δεν ήταν η απάντηση.

Τι οφέλη και δυνατότητες μας προσφέρει ένα GRexit που δε συνδέεται άμεσα με μια επαναστατική στιγμή; Είναι μικρή η γραμματοσειρά που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ σε αφίσες, κείμενα και εκλογικές προκηρύξεις ή είναι κάτι άλλο που τον δυσκολεύει στην κατανόηση -κειμένου, θέσεων κτλ; Εκείνη η αλήστου μνήμης πρωτοβουλία για την έξοδο από την ΕΕ (του ΝΑΡ) πότε και γιατί εγκαταλείφθηκε σιωπηλά στην τύχη της -και τι μας δείχνει αυτό για την ανάδειξη ή την υποτίμηση του ζητήματος από τον χώρο; Ο Μαυρουδέας είχε την ίδια γνώμη τότε που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ -ότι δηλαδή επιδιώκει σοσιαλισμό εντός της ΕΕ- ή αλλάζει γνώμες με τα φεγγάρια; Κι όταν πήγε με το -εξίσου- αλήστου μνήμης ΜΑΡΣ του γλυκ(ανάλατ)ου Αλαβάνου, μήπως θυμάται ποια ήταν η θέση που είχε για την ΕΕ συνολικά -και όχι απλώς για την ευρωζώνη; Πολλά τα ερωτήματα, για καλά διαβασμένους και έχοντες μνήμη, χωρίς όμως να παπαγαλίζουν έτοιμα σχήματα.

Επίλογος

Όσοι νιώθουν μετεκλογική κατάθλιψη και δε σκάνε ούτε χαμόγελο με τα παρατράγουδα, ας γνωρίζουν πως το καλύτερο αντικαταθλιπτικό είναι ο δρόμος και το κίνημα. Αν έχουν ξεχάσει πώς γίνεται, ήρθε η ώρα να το θυμηθούν -και ας το κάνουν από όποιο μετερίζι κρίνουν καλύτερο. Και αν είναι αμετανόητοι οπαδοί του καναπέ και αθεράπευτα αντικομμουνιστές, ας παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι στην κοινωνία του μέλλοντος η ψυχολογία θα είναι πρωτοπόρα και θα κάνει θαύματα...