ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ...

Υπάρχουν στιγμές που όταν ακούω την κλασική κλισέ ερώτηση περί κομμάτων διαμαρτυρίας νιώθω ότι τα διοικητικά μέτρα, ήτοι καταστολή, στάλιν κλπ δεν είναι άσκοπα -τουλάχιστον όχι περισσότερο από τέτοιες ηλίθιες ερωτήσεις. Ούτως ή άλλως αυτός που τις κάνει δεν περιμένει πολιτική απάντηση. Σπάσιμο νεύρων επιχειρεί να κάνει. Ε ας του δείξουμε ότι το κατάφερε κι ότι πρέπει να το/μας λουστεί τώρα.
Θεωρώ τους αναγνώστες του μπλοκ μας -αν υπάρχει τέτοιο είδος- αρκούντως νοήμονες ώστε να μην χρειαστεί να απαντήσουμε σοβαρά στο ζήτημα. Απλώς θα επισημάνουμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Αν δεν έχεις πολιτική πρόταση εξουσίας και σαφή στρατηγική και στόχευση για το πώς φτάνεις ως εκεί στην καλύτερη των περιπτώσεων χάνεις τον μπούσουλα παρά τις καλές προθέσεις σου, στην χειρότερη -και πλέον συνηθισμένη- είναι αμφίβολο ότι τις έχεις (τις καλές προθέσεις).
Από την άλλη, επεξεργαζόμενο ένα πολιτικό κόμμα μια ολοκληρωμένη πρόταση με συγκεκριμένα σημεία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μπλεχτεί σε μια ακατάσχετη προτασιολογία, να γίνει υπεύθυνο κόμμα που πρέπει να έχει προτάσεις περί παντός επιστητού, ώστε να μην υπεκφεύγει. Κάτι ωστόσο που το καθιστά όντως υπεύθυνο αλλά από αστική άποψη, απέναντι στο σύστημα και τα αδιέξοδά του -που το εν λόγω κόμμα τα νιώθει και δικά του προβλήματα.
Γενικά δεν είναι κακό να έχεις κι επιμέρους προτάσεις, ίσα-ίσα που δίνει και επικοινωνιακούς πόντους πέραν του ότι οι μεταρρυθμίσεις κι οι επιμέρους κατακτήσεις ενταγμένες πάντα σε μια στρατηγική δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους -και στην τελική αυτό είναι το σημαντικό γιατί το πολιτικό μάρκετινγκ προς άγρα ψήφων δε μας απασχολεί καθόλου και όταν το μεταχειριζόμαστε απλά δεν παίζουμε με τους δικούς μας όρους και στο δικό μας γήπεδο -το στίβο της αέναης ταξικής πάλης. Το ζήτημα βέβαια είναι ότι -κι εμπειρικά να το δούμε- συνήθως όσο πιο επιμέρους και συγκεκριμένες προτάσεις έχει ένας χώρος για τα μικρά και τα καθημερινά τόσο φαίνεται να ξεχνάει τον τελικό στόχο. Και πέρα από την εμπειρική παρατήρηση, η σύνδεση αυτή μόνο τυχαία δεν πρέπει να 'ναι.
Αν και άλλον χώρο επιχειρώ να φωτογραφίσω με όσα λέω -χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει- θα ήθελα να κλείσω με το αγαπημένο μου ΚΚΕ. Υφέρπεται μια φιλολογία εκ του πονηρού ότι το ΚΚΕ -χωρίς εισαγωγικά στο Κ παρακαλώ κύριε διορθωτά- ότι ο Περισσός ανασλώνεται σε γενικόλογες γενικολογίες για αναπόφευκτα σκάνδαλα που γεννά ο καπιταλισμός βγάζοντας έτσι λάδι την κυβέρνηση. Και δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να ζητήσει την σύσταση εξεταστικής; Ή μήπως κάθαρση και τον εκδημοκρατισμό των δημόσιων φορέων και οργανισμών με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων στη διοίκηση; Δε θυμίζουν άλλες εποχές όλα αυτά για τις οποίες το ΚΚΕ έχει -δικαίως- ακούσει τα μύρια όσα; Επειδή αυτή η κριτική αναπαράγεται κι από εξωκοινοβουλευτικούς που αυτοτοποθετούνται και κάνουν κριτική από τα αριστερά -και προσωπικά είναι η μόνη κριτική που με ενδιαφέρει και παίρνω σοβαρά υπ' όψη, γιατί η χαζοχαρούμενη λογική να πέσει η κυβέρνηση του Καραμανλή και των σκανδάλων δε με συγκινεί ως πολιτική προσέγγιση- δυσκολεύομαι να καταλάβω την ουσία και το νόημα, το τι διαφορετικό προτείνουν.
Να το θέσω κι αλλιώς. Δεν χρειάζομαι κάποιον καθοδηγητή του Περισσού για να σκεφτώ αυθόρμητα -πιθανόν όπως κάθε τι αυθόρμητο να είναι λειψό και ολίγον στρεβλωτικό, αλλά δεν πάυει να είναι δική μου πρωτογενής σκέψη, μη υποβολιμαία- ότι στο σκάνδαλο έχει δοθεί πολύ περισσότερη έκταση απ' ό,τι έπρεπε κι ότι θάβονται φλέγοντα θέματα όπως το ασφαλιστικό κάτω από τόνους σκανδάλων και κλειδαρότρυπας.
Βέβαι η ουσία του σκανδάλου είναι άκρως πολιτική. Και ομολογώ ότι προσωπικά, όπως κι άλλος κόσμος άλλωστε, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τις εξελίξεις, να αντιληφτώ ποιο είναι το διακύβευμα, γιατί όλα αυτά είναι τόσο σημαντικά και τι ακριβώς παίζεται. Οπότε ίσως είναι μια αδυναμία, να μην μπορώ να εξηγήσω -κυρίως γιατί δεν έχω καταλάβει εγώ ο ίδος- τις εξελίξεις σε όλη τους τη διάσταση κι έτσι να καλύπτομαι πίσω από ένα γενικό "αυτά έχει η ζωή, κι ο καπιταλισμός, είναι συμφέροντα μεγαλοεκδοτών, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις" - all time classic και λατρεμένο κλισέ αν το θέμα έχει διεθνείς προεκτάσεις και παρασκήνιο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων- κι άλλα τέτοια απλοϊκά, που πάνω απ' όλα εκφράζουν ίσως άγνοια -όπως οι φαντικοί που βρίσκουν απλοϊκές απαντήσεις για να απαντήσουν στα ερωτήματα που τους βασανίζουν και να ξεφύγουν από την άβολη δυσάρεστη κατάσταση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όμως δε νομίζω ότι έτσι παίζω το παιχνίδι της ΝΔ. Κι όπως και να 'χει, οποιαδήποτε ανάλυση των γεγονότων που θα πιαστεί με τα επιμέρους, χωρίς να κοπανά τσιατάτα και γενικές αλήθειες για να αποφύγει την ουσία, είναι απαραίτητο να επιστρέφει και να καταλήγει εκ νέου εκεί -στον καπιταλισμό που γεννάει τα σκάνδαλα- γιατί αλλιώς αθωώνει τις γενεσιουργές δομές και στερείται πραγματικής αξίας και "χρησιμότητας" για το λαϊκό κίνημα. Αλλιώς δεν έχει ουσία, και μένει μόνο σε δευτερεύουσες πτυχές και λεπτομέρειες, των οποίων η υπερβολική διοχέτευση στο κοινό -κατά το δώσε πρέζα στον λαό- θεωρώ ως ένα σοβαρό λόγο που ο κόσμος μπαϊλντίζει, σιχτιρίζει και παύει να ασχολείται με θέματα άκρως σημαντικά λέγοντας: όχι άλλο κάρβουνο...
ΜΕ αυτό το μακροσκελές κατεβατό θέλω ανακεφαλαιώνοντας να πω δύο πράγματα: θεωρώ κατά βάση άδικη την κριτική στο κκε, -άλλο αν το Κόμμα δίνει άλλα πατήματα που θα μας έφταναν πιθανόν στο ίδιο συμπέρασμα, δηλ: συναλλαγή και έμμεση στήριξη της ΝΔ, που επίσης δεν δέχομαι, αλλά το συζητάμε σε άλλη βάση- εν προκειμένω και δεύτερο: τη θεωρώ βάσιμη όσον αφορά μια αδυναμία που νομίζω αφορά όλους τους κομμουνιστές: την αδυναμία να συνδέσουμε κάποια ζητήματα επικαιρότητας με τον στρατηγικό μας στόχο, να πιάσουμε το νήμα των εξελίξεων και ξετυλίγοντας το κουβάρι να δείξουμε πώς συνδέεται με την τελική μας πρόταση, με την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή της κοινωνίας και του σάπιου συστήματος που παρασιτεί εις βάρος της. Δεν πιάνουμε τον παλμό, μένουμε σε γενικές θεωρητικές αναλύσεις, που είναι ολόσωστες και μαρξιστικότατες στην ούγια, αλλά δε συγκινούν.
Εν πάση περιπτώσει είναι πολυσύνθετο θέμα και οι ευθύνες για το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο δικές μας, αλλά μόνο στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να υπολογίζουμε για να το λύσουμε. Για να κάνω την σύνδεση με τα παραπάνω περί διαμαρτυρίας, σαφώς τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν σαφή αντίληψη για το τι εξουσία θέλουν. Θεωρώ άσκοπο να συζητήσουμε περαιτέρω επ' αυτού. Δε θεωρώ καθόλου άσκοπο -ίσα-ίσα- να συζητήσουμε για κάποια ζητήματα που ανακύπτουν στην πορεία -πώς θα φτάσουμε, πόσα στάδια χρειάζονται, στέκει η έννοια της λαϊκής εξουσίας ή είναι μικροαστικό ιδεολόγημα; η λαϊκή δημοκρατία-λαοκρατία είναι μήπως σταλινικό εφεύρημα; κι άλλα πολλά κι ανεξάντλητα-. Πρόταση για την εξουσία έχουμε, τώρα τι ακριβώς εξουσία και πώς θα έρθει είναι ένα ζήτημα -που γίνεται ακόμα πιο μεγάλο αν μπλέξεις και με την αναρχική θεώρηση περί κράτους κι εξουσίας-.
Πάντως εν κατακλείδι πολύ θα ήθελα να καθιερωθεί αντίστοιχος χαρακτηρισμός κι ερώτηση και προς τα πασοκονουδουλαμόγια που βγαίνουν στο γυαλί. Αντί του "κόμματα εξουσίας", κόμματα κατεστημένου, διαπλοκής κλπ. Ακολουθώντας αφηρημένα κανόνες κοινής λογικής, έτσι θα 'πρεπε να γίνεται και να βλέπαμε πόσα χρώματα θα άλλαζαν μέχρι να βρουν απάντηση. Ακολουθώντας τους κανόνες δεοντολογίας τηλεποτικής δικτατορίας βέβαια, δε θα ζήσουμε ποτέ τέτοια χαρά...