ΚΚ Κύπρου...

Οπότε θυμόμαστε τον Μαρξ που έλεγε ότι δεν πρέπει να βλέπουμε μια εποχή με βάση το τι πιστεύει αυτή για τον εαυτό της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα κόμματα.
Οι σημερινές εκλογές στην Κύπρο είναι κρίσιμες. Παίζεται η τύχη του κυπριακού και πιθανή επαναφορά του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα και από την πίσω πόρτα. Οι ιμπεριαλιστές στηρίζουν με τα μπούνια Χριστόφια γιατί τον θεωρούν ως τον καταλληλότερο διεκπεραιωτή. Και ημείς οι κομμουνισταί μένουμε στη μέση αμήχανοι...
Πώς έχουν τα πράγματα; Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Κάποτε πρέπει να γίνει μια αριστερή διάσπαση μες στο ΑΚΕΛ. Αν έχει μείνει κάτι ζωντανό και άφθαρτο σε αυτό το πασοκο-μόρφωμα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει και μέχρι να γίνει, απλά απέχουμε. Απλά τα πράγματα.
Αν όμως μας έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό; Έλα ντε.
Το μαχαίρι στο λαιμό δεν πρόκειται να μας το βάλει ποτέ κανέις -δημοκρατία έχουμε εξάλλου- αλλά το μαχαίρι μπάινει στο λαιμό της Κύπρου και ερχόμαστε πάνω-κάτω στα ίδια.
Λοιπόν με το μαχαίρι στο λαιμό είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο σκέψη για στήριξη Χριστόφια. Όχι γιατί δεν πάει το χέρι, επειδή είναι ντεμέκ κομμουνιστής που είναι γνωστό τοις πάσι, αλλά επειδή πολύ συγκεκριμένα ψηφίζοντάς τον χώνουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στο λαιμό της Κύπρου. Οπότε φτάνουμε στο τραγικό σημείο ο παπαδόπουλος να προβάλει εκ των πραγμάτων ως μοναδική λύση. Τραγικό, αλλά αληθινό. Ο μόνος που μπορεί να κρατήσει κάπως τα μπόσικα και να βάλει φραγμό σε σχέδιο τύπου Ανάν. Οι άλλοι θα 'ναι απλώς δούρειος ίππος για να περάσει.
Το μόνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι αν το μαχαίρι είνα ιόντως τόσο βαθιά ώστε να μας εξαναγκάζει σε "λύσεις" απελπισίας, ή είναι πιο έντιη στάση η πλήρης αποχή.
Γιατί δεν είμαστε σε εποχές Μακάριου για να στηρίξουμε το μη χείρον βέλτιστον και να βρούμε μια κοινή βάση. Δεν είναι Μακάριος ο Παπαδόπουλος (που και να ήταν δηλαδή...). Αλλά είναι τόσο ξεπουλημένοι οι υπόλοιποι που τον κάνουν να φαίνεται ως τέτοιος.

Μα πώς φτάσαμε ως εδώ; Το μπέρδεμα του αιώνα.
Παλιά τα πράγματα ήταν απλά. Εθνικιστές και διεθνιστές (αν και υπήρχε κι ένα διάστημα που νομίζω κι εμείς ήμασταν υπέρ της Ένωσης και το Κυπριακό κατέβαζε κόσμο στο δρόμο κατά του Καραμανλή και των ξεπουληματικών παζαριών με τους Άγγλους). Τώρα έχει γίνει το πιάσ' το αυγό και κούρευτο.
Εμείς δε θέλουμε ένα κράτος έτσι όπως προβλέπει το σχέδιο Ανάν και συμπίπτουμε με τους πωρωμένους εθνικιστές διχοτομιστές του Τάσου -ου μην και τους ακροδεξιούς. Που αν και Κεντρώος τα 'σπασε με τους εδώ πασόκους που πρώτοι και καλύτεροι τρέξαν σαν υποτακτικοί να προσυπογράψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Κι έτσι συμφωνούν με το ΑΚΕΛ που μεταλλάσσεται και απσοκοφέρνει. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να το στηρίζουμε. Όπως κι οι Πασόκοι θεωρητικά τον Τάσο (εξ όσων γνωρίζω). Μόνο οι δεξιοί -κύπριοι κι ελλαδίτες- τα 'χουν βρει μεταξύ τους και συμφωνούν, αλλά φαινομενικά έχουν αλλάξει θέση από το παλιό εθνικιστικό σύνθημα της Ένωσης. Μετάβαση δηλ από τον εθνικισμό στον κοσμοπολιρτισμό του κεφαλαίου.
Εν ολίγοις κώλος...

Το θέμα βέβαια είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας εμείς οι ελλαδίτες ορθόδοξοι κομμουνιστές και να δούμε ως πότε θα στηρίζουμε το πασόκ της κύπρου. Που εκτός του ότι από κοινωνική πολιτική θα κάνει μια τρύπα στο νερό -ούτε καν ανδρεϊκό πασόκ- είναι επικίνδυνο και για τη στάση του στο κυπριακό. Δεχτήκαμε μάλιστα -χωρίς να συμφωνούμε- τη θέση τους για ένταξη για ειδικούς λογους στην ΕΕ! και τώρα ο Χριστόφιας βάλλει κατά της ΕΕ για τη στάση της. Σοβαρά; Μα ποιος συνέδεε την επίλυση του κυπριακού με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές Δημήτρη μου;
Εντάξει είμαστε λίγο δυσκίνητοι σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου χρειάζονται αλλαγή θέσης και αναγνώριση του ξεπουλήματος των "συμμάχων" (βλέπε και Κίνα) αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Δε γίνεται να καταπίνουμε αμάσητα τον κατήφορο του Ακελ και να το στηρίζουμε όταν είμαστε στα χαρακώματα -και καλά κάνουμε- με τον ντόπιο οπορτουνισμό (Συν κλπ). Ως πότε;