Γιατί δε θα γίνει δικτατορία (του προλεταριάτου) στην ελλάδα

Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος ο έτσι.

Δε μπορώ να πω, είχαν κι αυτές οι εκλογές την πλάκα τους.
Ιδίως η επομένη των εκλογών στην τηλεόραση.
Με τα ορφανά του παπαγιαννάκη να παίρνουν αμπάριζα τα πάνελ και να τα χώνουν στο σύριζα, κρατώντας στο ένα χέρι τα μαχαίρια και στο άλλο τα προσχήματα.
Και τον μαργαρίτη (όχι τον δικό μας, τον άλλο) να είναι περήφανος για την αριστερά που δεν υιοθέτησε το σύνθημα εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο.
Μια χαρά θα τα πάμε με τους δεξιούς συνασπισμένους αν έρθουν στα πράγματα. Αυτοί τουλάχιστον είναι ειλικρινείς.

Μετά ο μαργαρίτης (ο ίδιος με πριν) υπερασπίστηκε το οργανωτικό μοντέλο βιντάλ σασούν (πέντε κόμματα σε ένα) λέγοντας: εμείς δεν είμαστε κόμμα-στρατός.
Α, ναι, εμείς είμαστε παιδιά των λουλουδιών, που προτιμάν το όπλο του έρωτα από τον έρωτα των όπλων.

-Εμείς πάλι είμαστε [κόμμα στρατός], θα του έλεγε ο λένιν αν τον είχε μπροστά του. Κι αφού τον στόλιζε κανονικά (μαζί με κάουτσκι, σάιντεμαν και σια) θα του εξηγούσε ότι μόνο η τυπική λογική ενός αστού θα μπέρδευε την κομματική με τη στρατιωτική πειθαρχία.

Έλα όμως που δεν είναι οι μόνοι που τη μπερδεύουν. Η τυπική λογική δεν είναι προνόμιο των αστών.
Κι άντε να εξηγήσεις μετά στο σύντροφο ότι μέσα στο κόμμα των μπολσεβίκων υπήρχαν οργανωμένες τάσεις. Ως κι ο σύντροφος με το μουστάκι τις ανέχτηκε στα πρώτα χρόνια.

Την ίδια στιγμή στη νετ είχε μάκη μαΐλη. Θρησκεία.
Άργησε να ρολάρει ο μάκης, αλλά καλά τους τα 'πε.
Μέχρι να βρει ρυθμό όμως, τα μασούσε λιγάκι. Έρχεται στο καπάκι και μια ερώτηση του πολίτη για τον στάλιν, τον αποσυντονίζει, προσπαθεί να το εντάξει κι αυτό στην απάντηση και καταλήγει στο εξής:
(...) τον σοσιαλισμό... τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τον ένα και μοναδικό...

Μην πιστεύετε τίποτα, όλα τα άλλα είναι αιρέσεις.
Κόκκινος, κόκκινος, κόκκινος θεός
Ένγκελς είσαι ο ένας και μοναδικός
Μάκης και πάσης ελλάδος κυρίες και κύριοι.-

Μετά τον πολίτη στη νετ είχε τη μεγάλη αλλαγή.
Περίμενα ο μάκης να πάει σερί και να διακόψει τη ροή των πλάνων να σχολιάσει, αλλά επί ματαίω.
Κάτι που μας δείχνει ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Κι αυτό ισχύει για τις εκλογές.

Να πήγαινε, ας πούμε, το βράδυ των εκλογών στο ζάππειο ο κουτσούμπας και να πει θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της παράταξης.
Ή έστω ο παπακωνσταντίνου να μας πει για την κόκκινη πολυκατοικία της κομμουνιστικής αριστεράς (και τι θα γίνει στο τελευταίο επεισόδιο). Και κυρίως να μας εξηγήσει γιατί διάλεξε τόσο προβληματικούς συγκάτοικους σαν τους σεκίτες. Δεν έβγαζε το νοίκι;

Τα σπίτια έχουν μια θέση στο πάνθεον της κομμουνιστικής σημειολογίας. Όχι μόνο για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι του γκόρμπι, που τελικά μας έκλεισε το σπίτι και μας άφησε άστεγα ορφανά.
Είναι κι η κλασική παιδική ζωγραφιά με το σπίτι του λαού στην κορυφή του λόφου και τρία μονοπάτια που οδηγούν σε αυτό.
Τα δυο ακρινά είναι παρεκκλίσεις, ο δεξιός κι ο αριστερός οπορτουνισμός. Το μεσαίο είναι ο δρόμος για το σοσιαλισμό (όχι ο τρίτος) που είναι στο κέντρο κι είναι ευθύγραμμος (για να δείξουμε πόσα καταλαβαίνουμε από διαλεκτική κι από αντιφάσεις).

Το όνειρό μου για την κοινωνία του μέλλοντος είναι εκλογές σε μονοκομματικό σύστημα, με τον κώστα τσίφτη σε ρόλο εκλογικού αναλυτή να εξηγεί ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι το χειρότερο σύστημα, αλλά δεν έχουμε με τι να το αντικαταστήσουμε.

Πάμε στα εκλογικά αποτελέσματα.
Η νδ άφησε να καούν όλα τα δέντρα κι έχασε τους ψηφοφόρους της. Έμειναν μόνο κάτι κούτσουρα με καμένα μυαλά να πανηγυρίζουν στο ζάππειο με καπνογόνα.

Οι πασόκοι ξανάγιναν αλαζόνες πριν καν γίνουν κυβέρνηση.
Αν το σύνθημα θάνατος στους δαπίτες είναι αυτό που μπορεί να συσπειρώσει σε παλλαϊκή βάση τον κόσμο στα πανεπιστήμια, σε επίπεδο ηγετικών στελεχών, οι πασόκοι δεν παίζονται με τίποτα.
Ψεύτες, κλέφτες, λαμόγια, κοσκωτάδες.

Οι αριστεροί του συν βάλαν τον παπαδημούλη στην τρίτη θέση μπας και αναγκάσουν τους δεξιούς να τρέξουν να κλείσουν καμιά ψήφο για τον σύριζα, που τους φέρνει αλεργία.
Αλλά δεν ίδρωσε το αυτί τους -σιγά μην έτρεχαν να κλείσουν ψήφους για σταλινικούς- και τελικά την πλήρωσε η κοε. Που έχασε χρυσή ευκαιρία να βγάλει βουλευτή και δύσκολα θα ξαναβρεί τέτοια. Έχουν να παίρνουν σειρά δηκκι και τροτσκιστές που έμειναν στην απ' έξω.
Ίσως να αρχίσουν να το ξανασκέφτονται στην κοε.

Οι άλλοι μουλάδες ήταν και πάλι νικητές των εκλογών.
Αλλά την χαρά της ανταρσύας δεν την φτάνει κανείς.
Έμειναν πίσω απ' την χρυσή αυγή, ο σάββας μόνος του πήρε τις μισές ψήφους απ' όσες έπαιρνε όλο το μερα μαζί, ο δεκέμβρης έμεινε μακριά απ' τις κάλπες, η αποχή σάρωσε, αλλά τίποτα δεν είναι ικανό να επισκιάσει τον θρίαμβο του 0,43%.
Το γαρ πολύ της έκστασης γεννά παραφροσύνη.

Και το κόμμα; Τα έβαλε κι η ανακοίνωση.
Θετικό αποτέλεσμα, αποκρούσαμε την προβοκάτσια (φαντάσου να γινόταν κι η άλλη που αποτρέψαμε), η 8η ιούνη μας βρήκε όλους στους δρόμους (λατρεμένο κλισέ, αν το έκαναν πράξη όσοι το αναφέρουν θα είχαμε απίστευτο μποτιλιάρισμα) και συνεχίζουμε δυναμικά με το ίδιο πλευρό.

Στο σημείο αυτό παραθέτω ένα ντοκουμέντο που θα ρίξει φως στο αποτέλεσμα των εκλογών.
Αποσπάσματα από το αδημοσίευτο παράρτημα της φάρμας των ζώων του όργουελ με τίτλο: δουλειά μυρμηγκιού.

Όλα τα μέλη του κόμματος δούλευαν σαν μυρμήγκια για το καλό της φωλιάς.
Το πιο δυνατό απ' όλα ήταν ο αλεξέι σταχάνοφ, που κατάφερε να σηκώσει βάρος πολλαπλάσιο από αυτό του σώματός του. Η βασίλισσα αναγνώρισε τη δουλειά του και για να τον ανταμείψει του έδωσε ένα ρολόι κι ένα τρανζιστοράκι. Αλλά τα υπόλοιπα μυρμήγκια δεν τον συμπαθούσαν πολύ, γιατί εξαιτίας του ανέβηκαν οι νόρμες κι έπρεπε να σκίζονται καθημερινά στη δουλειά για να τις καλύψουν.

Όπου υπάρχουν εργάτριες, υπάρχουν αναπόφευκτα και κηφήνες. Κι από τέτοιους άλλο τίποτα σε αυτή τη φωλιά.
Οι κηφήνες είχαν πολλά προνόμια χωρίς να δουλεύουν καθόλου. Το μόνο που έκαναν ήταν να επιστατούν και να διατάζουν.

Όλοι μαζί οι κηφήνες αποτελούσαν αυτό που τα άλλα μυρμήγκια έλεγαν νομενκλατούρα. Στο τέλος μόνο ένας από αυτούς θα είχε την τύχη να τεκνοποιήσει τη βασίλισσα και να τη διαδεχτεί στο θρόνο. Μετά, με την εξουσία που αποκτούσε έδινε εντολή στις εργάτριες να σκοτώσουν τους άλλους κηφήνες που ήταν αντίζηλοί του.

Οι εργάτριες άκουγαν πολλά για τον σοσιαλισμό, όπου θα απολάμβαναν πολλά αγαθά δουλεύοντας λιγότερο. Αλλά οι κηφήνες τις έπειθαν ότι η απονέκρωση του κράτους είναι κάτι σαν το μυρμήγκιασμα. Που για τους συμμάχους είναι το μούδιασμα που νιώθεις όταν (ξε)σηκώνεσαι απότομα μετά από τόσα χρόνια αγκυλώσεων. Ενώ για εμάς σημαίνει περισσότερος σταχανοφισμός και δουλειά μυρμηγκιού.

Ο μαρξ στο κεφάλαιο γράφει ότι ο χειρότερος αρχιτέκτονας εαακίτης έχει πλεονέκτημα σε σχέση με την καλύτερη εργάτρια μέλισσα της οργάνωσης, γιατί δεν εκτελεί μηχανικά ό,τι του λένε απ' την κερήθρα, αλλά λειτουργεί συνειδητά κι αυτόβουλα.

Ο όργουελ βέβαια ήταν γνωστός πράκτορας των άγγλων αστών, που ήθελαν να τα κάνουν πλακάκια με τον μυρμηγκοφάγο χίτλερ (άλλο αν τελικά δεν τους έκατσε).
Ευτυχώς η ιστορία δε θα μας κρίνει μόνο μέσα από το έργο του. Ο μύθος του αισώπου για τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα έρχεται να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια.

Οι σύντροφοι στο κόμμα δουλεύουν σαν μυρμήγκια χειμώνα-καλοκαίρι για να 'χουν να τρώνε απ' τα έτοιμα όταν πλακώσει η βαρυχειμωνιά της αντεπανάστασης και της κινηματικής καθίζησης.
Την ίδια στιγμή στο εξωκοινοβούλιο γλεντάνε ανέμελα σαν τζιτζίκια το σύντομο καλοκαίρι του κινήματος και περιμένουν να πεθάνουν μαζί του, για να πέσουν σε χειμερία νάρκη ως την επόμενη άνοιξη.

Οι αστοί όμως επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία κι ο κινηματογράφος είναι κομμάτι της επιχείρησης.
Συμπέρασμα που επιβεβαίωσα το πάσχα, όταν σε στιγμές απόλυτης ανυπαρξίας, είδα την ταινία κινουμένων σχεδίων ants (τα μυρμήγκια).

Η αποικία είναι μια φωλιά μυρμηγκιών με δομή που θυμίζει την πολιτεία του πλάτωνα (εργάτες, φύλακες και αριστοκρατία) και παραπέμπει έμμεσα στη σοβιετία.
Το συμφέρον της αποικίας είναι πάνω απ' όλους. Σε βαθμό που να καταπιέζει την προσωπικότητα και τον ατομισμό των μυρμηγκιών. Τα πάντα είναι προκαθορισμένα, ο καθένας έχει το ρόλο του, δεν υπάρχει κοινωνική κινητικότητα κι η πριγκίπισσα δε μπορεί να συναναστρέφεται εργάτες κι άτομα που δεν είναι της τάξης της.

Η εντομο-ουτοπία είναι μια μυθική πολιτεία που ζεσταίνει στο άκουσμά της τις ψυχές των εργατών-μυρμηγκιών. Ο ζη -το μυρμήγκι πρωταγωνιστής της ταινίας- την ανακαλύπτει κι αποδεικνύει ότι είναι υπαρκτή (σα σοσιαλισμός). Αλλά όσα βλέπει είναι πολύ χειρότερα απ' όσα φανταζόταν κι έτσι την εγκαταλείπει απογοητευμένος.

Εν τω μεταξύ οι εργάτες της αποικίας εμπνέονται από τον ζη κι είναι έτοιμοι να εξεγερθούν και να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, αλλά τελικά μεταπείθονται πολύ εύκολα και τα παρατάνε.
Το μενού περιλαμβάνει στο τέλος ακόμα και προβοκάτσια (σοσιαλιστικός ρεαλισμός στα καλύτερά του) η οποία τελικά αποτρέπεται κι έτσι κρατάμε την τρίτη θέση στις εκλογές.

Αφού στο ενδιάμεσο έχουμε προλάβει να απορρίψουμε τον ολοκληρωτισμό και τον κομμουνισμό (που κατά βάθος το ίδιο είναι) στο τέλος ο ποιητής μας δίνει τη δική του ρεαλιστική διέξοδο.
Ο ζη γίνεται ο ήρωας της αποικίας και παντρεύεται την πριγκίπισσα. Πάντα στο τέλος οι καλοί θριαμβεύουν.

Πριν πέσει η αυλαία ο ποιητής μας δίνει δια στόματος ζη και το ηθικό δίδαγμα. Ο ζη δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή του εκτός από τη πριγκίπισσα, γιατί ήταν προορισμένος να είναι εργάτης. Αλλά τώρα το είχε επιλέξει ο ίδιος.
Το πραγματικό νόημα της ελευθερίας κλεισμένο σε μία πρόταση.

Το δικό μας ηθικό δίδαγμα διαφέρει πολύ.
Η δουλειά μυρμηγκιού είναι αναντικατάστατη, αλλά δε φτάνει από μόνη της. Πρέπει κάποτε τα μυρμήγκια να βγάλουν φτερά να πετάξουν, αντί να ανέχονται να τα ποδοπατάν οι αστοί.

Αντί επιλόγου μερικά ηθικά διδάγματα για τις εκλογές. Δικά μου ανάκατα μαζί με άλλων, αφιλτράριστα, για να πιάσουμε όλα τα γούστα. Ο καθένας ας κρατήσει ό,τι του αρέσει.

-Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες κατέρρευσαν πανευρωπαϊκά.
Ο κόσμος προτιμάει το αυθεντικό από τις απομιμήσεις και ψηφίζει τους γνήσιους δεξιούς.
Στο αντι-σπαρτιατικό μέτωπο βλέπουν το ίδιο στη σχέση του κόμματος με τους νοικοκυραίους. Το ξέρουν από πρώτο χέρι γιατί το ζουν κάθε μέρα με την αναρχία.

-Αν τα βάλουμε κάτω δεν είμαστε ούτε 10% (και με το εξωκοινοβούλιο μέσα). Όλοι οι φασίστες μαζί μας περνάνε.
Κι αν συνυπολογίσουμε την αποχή, είμαστε ακόμη λιγότεροι.
Επί του πρακτέου, στα σαράντα άτομα που συναντά ο καθένας μας εκεί έξω, θα βρούμε το πολύ έναν όμοιό μας να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Και με αυτόν το πιο πιθανό είναι να βριστούμε.

-Σε αυτές τις εκλογές γίναμε ευρωπαίοι. Ανέβηκε η αποχή, οι φασίστες κι οι οικολόγοι.
Μαλακία παίχτηκε. Καλύτερα ήταν πριν που ήμασταν ο αδύναμος κρίκος της εε.

-Οι φασίστες έχουν εκπληκτικές ομοιότητες με το πασοκ του ανδρέα. Λαϊκισμός, βάση μικροαστών, ψευτο-αντίθεση στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και εθνική ανεξαρτησία.
Από αυτό ίσως βγαίνουν κάποια συμπεράσματα για το πασοκ που ο ραφαηλίδης το θεωρούσε φασίζον. Βγαίνει όμως και κάτι άλλο.
Το γενικό πλαίσιο είναι αυτό που ορίζει και το περιεχόμενο.
Οι πατριώτες του ογδόντα έφταναν ως τον ρηχό ιμπεριαλισμό και πανηγύριζαν για τις βάσεις που φεύγουν - που μένουν. Σήμερα σε άλλο πλαίσιο με άλλους συσχετισμούς φλερτάρουν ανοιχτά με τον φασισμό του καρατζαφέρη.

-τώρα με την τρίτη θέση θα βγούμε του χρόνου ευρωλίγκα;

-όσοι λίγοι απείχαν συνειδητά και με πολιτικό κριτήριο ας σκεφτούν ότι καταγράφονται μαζί με τους γιούχου απολιτίκ, που είναι κι αυτοί που δίνουν τον τόνο.
Και με το κόμμα όμως το ίδιο γίνεται. Η κριτική ψήφος δεν καταγράφεται χώρια. Μαζί με τις υπόλοιπες μετράει.

-Όταν ταΐζουν τον κόσμο όλη μέρα οι οθόνες χαρντ κορ απολιτίκ και τρομολαγνεία, δε μπορεί να βγει κάτι διαφορετικό.
Στην χειρότερη θα ψηφίσει λαος και στην καλύτερη θα απέχει.
Όποιος ποντάρει σε αυτό το τελευταίο κι επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει ριζοσπαστικά την απολιτίκ απαξίωση του πολιτικού σκηνικού, κάνει πολύ κακή επένδυση. Το απολιτίκ είναι ο πιο δύσκολος εχθρός.

-Συνήθως σε περιόδους κρίσης στις μάζες ενεργοποιούνται συντηρητικά ανατανακλαστικά. Τα αντίθετα αντανακλαστικά ενεργοποιούνται συνήθως όταν οι κρίσεις οξύνονται και οδηγούν σε πολέμους.

-Ο δεκέμβρης έφτασε άραγε στις κάλπες;
Οι έξι χιλιάδες ψήφοι που μάζεψε μόνος του ο σάββας απαντάν καταφατικά. Όσοι λένε ότι οι αγώνες δεν εξαργυρώνονται στις κάλπες, πιστεύουν ότι η αποχή δίνει την ίδια απάντηση, αλλά κάτι έχουν καταλάβει λάθος.
Κάποιοι απαντάν ότι όσο μη πολιτικός ήταν τελικά ο δεκέμβρης -που απέτυχε να αποκτήσει βαθύτερο πολιτικό χαρακτήρα- άλλο τόσο απολιτίκ ήταν κι η αποχή στις εκλογές.

Αλλά το παπαγαλάκι του κρεμλίνου το βάζει μάλλον πιο διαλεκτικά. Η ιστορία απεχθάνεται τα κενά. Απ' τη στιγμή που το κίνημα δε μπόρεσε να οδηγήσει κάπου το δεκέμβρη και να γευτεί τους καρπούς του, γεύεται τώρα την ήττα του.

Ό,τι συνέβη σε γενικές γραμμές και με το μάη του 68. Με τους μικροαστούς να συσπειρώνονται σε αντιδραστική κατεύθυνση και τον ντε γκωλ να θριαμβεύει στις εκλογές ένα μήνα μετά την εξέγερση.

Υγ: ο τίτλος του κειμένου είναι η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μόλις κλείδωσαν τα αποτελέσματα των εκλογών.
Θα είναι το πρωτοσέλιδο της άλφα ένα τη μέρα που θα ξεκινάει η επανάσταση...