Το τέλος των αναμνήσεων

Για το 87 το δίλημμά μου είναι αν το θυμάμαι πραγματικά ή έχω αναμνήσεις που μου κατασκεύασε εκ των υστέρων η τηλεόραση.
Για το 89 όμως δεν υπάρχουν διλήμματα. Το θυμάμαι πολύ καλά κι ήμουν με τους σοβιετικούς.

Τον ημιτελικό τον έβλεπα στο χωριό μου. Κι είχα την γιαγιά μου, βασιλικιά από κούνια, να απορεί τι το ταΐζουν οι γονείς του το παιδί και το έκαναν σλαβάκι.
Από μικρός ανθέλλην.

Για την γιαγιά την αθηνά οι σλάβοι ήταν ο προαιώνιος εχθρός.
Πολέμησε τους βούλγαρους κατακτητές, έχασε μια ρώγα της από βουλγάρικη ξιφολόγχη ως παράσημο αντίστασης και μου μάθαινε να τραγουδάω το μακεδονία ξακουστή όταν ήμουν μικρός.

Ο μη αστικός μύθος λέει ότι για να γίνουν τα βαφτίσια μου η γιαγιά έκλεισε συμφωνία με τους γονείς με αντάλλαγμα να ψηφίσει στις εκλογές κκε.
Υπέστην έτσι το μυστήριο -μαρτύριο στην τρυφερή ηλικία των τριών ετών, όπου ο θρύλος διηγείται ότι τράβηξα με ταξικό ένστικτο τα μούσια του παπά.

Πιο πολύ κι απ' το παιδικό τραύμα όμως, με πειράζει ότι μας πιάσανε πάλι κορόιδα. Το 86 δεν έπαιζαν εκλογές, μόνο οι δημοτικές, που σιγά μην κατέβαινε στο κουτσοχώρι μας κκε δήμαρχος.
Μα ήταν συμφωνία αυτή που κλείσαμε; Τόσες θυσίες για ένα πουκάμισο αδειανό. Πάλι βαρκιζιανά σύνδρομα;

Κλειδί για την έκβαση του ημιτελικού ήταν ο γνωστός ελληνο-αμερικανός πράκτωρ νικ γκάλης.
Επισήμως, το γκάλης προέρχεται από σύντμηση του επιθέτου γεωργαλής στην αμερικάνικη εκδοχή του (γκιοργκάλης). Το τμήμα ιστορίας της κε του μπλοκ όμως, εξετάζοντας απόρρητα σοβιετικά έγγραφα της εποχής, φέρνει σήμερα στο φως την αλήθεια.

Το επίθετο του γκάλη είναι όντως προϊόν σύντμησης, αλλά προέρχεται από το ρουφογάλης κι όχι από το γεωργαλής.
Η αμερικάνικη εκδοχή του ήταν το ρουφογκάλης, το οποίο κόπηκε στη μέση για καμουφλάζ κι όχι για λόγους ευφωνίας.

Οι περισσότεροι στέκονται συνήθως στο τελευταίο καλάθι που έκρινε το παιχνίδι. Το τρίποντο του φάνη, το σηκωμένο χέρι του ρουφογκάλη πριν καν δει την κατάληξη του σουτ.
Ναι, αλλά πιο πριν ο γκάλης πατάει καθαρά τη γραμμή!
Κι η προπαγάνδα των αστών δε λέει κουβέντα για αυτό.

Μου 'χε μείνει έμμονη ιδέα από τότε. Χρόνια μετά, πήρα σε dvd τον αγώνα και το έτρεξα κατευθείαν σε αυτή τη φάση.
Δεν χωρούσε αμφιβολία, ήταν ξεκάθαρο.
Ένα γλυκό κύμα διαπέρασε τα μηνίγγια, όπως κάθε φορά που βλέπεις μια παιδική σου εμμονή να δικαιώνεται.
Αλλά τι να το κάνεις; Για ένα πουκάμισο αδειανό...

Τον τελικό τον είδα σπίτι μου δυο μέρες μετά κι ήμουν φανατικά με τους γιούγκους για εκδίκηση.
Στο σπίτι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος κι όλοι απορούσαν με τον μικρό ανθέλληνα χούλιγκαν.

Εκ των υστέρων ήμουν σε θέση να καταλάβω κάποια πράγματα καλύτερα για τους επισκέπτες μας και τη στάση τους.
Δεν τους ξένιζε ότι ήμουν ανθέλληνας, αλλά ότι ήμουν με τους γιούγκους. Είναι δυνατόν να είμαι με τους αποστάτες τους τιτοϊκούς που μας κάρφωσαν το στιλέτο πισώπλατα;

Ξέρω επίσης γιατί είχαμε τόσο πολύ κόσμο στο σπίτι.
Ο τελικός έγινε κάπου τέλη ιούνη, κολλητά με τις διερευνητικές εντολές του σαρτζετάκαρου και τον σύντροφο τζανή.
Τον αγώνα τον χάσαμε περίπατο και στο τέλος ήμουν ο μόνος που πρόσεχε. Οι υπόλοιποι είχαν άλλα πράγματα που τους έκαιγαν.

Αυτές είναι οι δικές μου αναμνήσεις από το ελληνικό 89.
Ίσως κάποιοι να είχαν μεγαλύτερες προσδοκίες, αλλά τι παραπάνω περιμένατε αλήθεια από ένα εξάχρονο;

Το μόνο που ήθελα να μάθω ως παιδί είναι με ποιους είμαστε.
Μακράν η χειρότερη συγκυρία για τέτοια ερωτήματα.
Ποτέ άλλοτε μια παιδική ερώτηση δεν προκάλεσε τόση αμηχανία.

Βασικά ήξερα ότι συμπαθούμε πολύ τον χαρίλαο. Κι όταν τον βλέπαμε στην ασπρόμαυρη που είχαμε κάναμε ησυχία να ακούσουμε.
Ήξερα επίσης ότι συμπαθούμε τον κύρκο, αλλά όχι όσο τον φλωράκη. Έτσι μπάσταρδη που ήταν η εποχή με τον ενιαίο συνασπισμό πώς αλλιώς να το εξηγήσεις σε ένα παιδί;

Ήξερα ακόμα ότι συμπαθούμε τον γκορμπατσόφ. Γενικώς εκείνη την εποχή, συμπαθούσαμε πολύ κόσμο που δεν έπρεπε.
Εγώ μια φορά τον συμπαθούσα γιατί είχε εκείνο το κόκκινο σχεδιάκι στο κούτελο που μου θύμιζε τον χάρτη με την υδρόγειο.

Επειδή όμως για ένα καθαρό κούτελο ζούμε στην κοινωνία κι αυτός δεν είχε, έπρεπε από τότε να τον έχουμε πάρει χαμπάρι τον σημαδεμένο.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στη φάτσα μπορεί να 'ναι από προδότη.

Έχω και κάτι ακόμα σκόρπιες αναμνήσεις.
Πορείες της πρωτομαγιάς που βάζαμε κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι.
Τα αυτοκολλητάκια του κόμματος που τα κολλούσα στην πόρτα και μου τα ξεκολλούσε μετά ο θηλυκός μου γονιός γιατί καθάριζε.
Χυδαίος αντικομμουνισμός, άλλο αν κι αυτή μας στηρίζει.

Τη δασκάλα απ' τον παιδικό σταθμό που ήταν δικιά μας και κάναμε παρέα. Ωραίο κριτήριο, κι εγώ το ίδιο έχω για μένα.
Αν και σήμερα είναι κριτήριο, πιο πολύ για να ξέρεις με ποιον θα σκοτωθείς, γιατί είμαστε πολλοί και περισσεύουμε βλέπεις.

Και τέλος τις εκλογές του 89. Που από τον ερυθρό αστέρα ξεπέσαμε σε εκείνο το τρικολόρ με τις ακτίνες.
Εγώ μόλις είχα μάθει την πρόσθεση κι ήθελα να δείξω πόσο γρήγορα μπορώ να το κάνω με τους πίνακες που μας έδειχναν από τα εκλογικά κέντρα. Αλλά δεν ήταν δίκαιο, γιατί δε μας τα έδειχναν όλα και μετά έβγαζαν άλλα αποτελέσματα από μένα.

Και κάπου εκεί το νήμα των αναμνήσεων κόβεται απότομα.
Χρειάστηκε να βρω την οργάνωση στο πανεπιστήμιο (ή μάλλον να με βρει αυτή) για να τις ξαναφέρω στην επιφάνεια μια δεκαετία και βάλε μετά.
Κι εκεί αρχίζεις και νιώθεις σαν τον ντε νίρο στα ξυπνήματα.
Πόσα χρόνια κοιμόνουνα; Πώς πήγαν χαμένα τόσα χρόνια;

Ση δική μου γενιά έπεσε η κατάρα να μην προλάβει την εποχή της ελπίδας και των μεγάλων ιδανικών. Και μαζί η ευχή να μην ζήσει το βάρος της κατάρρευσής τους.

Δεν είναι τόσο απλό όμως. Το 89 δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο.
Αυτό που οι μεγαλύτεροι έζησαν ως τέλος της ιστορίας, εγώ το έζησα ως το τέλος των παιδικών μου αναμνήσεων.
Λίγα πράγματα μπορούν να πληγώσουν ένα παιδί πιο βαθιά από αυτό. Κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ.

Ίσως κάποιες περιγραφές φαίνονται κάπως αφελείς μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Αλλά κι από αυτά ενός ενήλικα δε θα 'ταν μικρότερη η σύγχυση για όσα συνέβαιναν.
Εγώ τουλάχιστον έχω απλώς θολές αναμνήσεις. Ενώ σε αυτόν θόλωνε το μυαλό του με όσα έβλεπε και το έριχνε στο ποτό για να ξεχάσει.

Ο καθένας λοιπόν έχει δικαίωμα να γράφει τις αναμνήσεις του για το 89. Το ελληνικό ή και το διεθνές.
Μια εποχή που πάντρεψε το νόμο του μέρφι με τον κοέλιο.
Όταν τα πράγματα πάνε σκατά στην ελλάδα, ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να στα κάνει χειρότερα.
Όταν τα λέει το κόμμα είναι συνωμοσιολογία και δε συμμαζεύεται. Ενώ αν τα εκδώσει ο λιβάνης είναι λογοτεχνία μπεστ σέλερ και κουλτούρα να φύγουμε.

Κι αν δε θυμάστε τίποτα από πολιτική γράψτε για το ευρωμπάσκετ, τότε με το τιρινίνι και το επόμενο στο ζάγκρεμπ.
Όπου λίγους μήνες μετά τιρινίνιαζαν οι αστοί με το τείχος.
Κι από χιλιόμετρα μύριζε φιου-φιου-φιου, απ' την εισαγωγή στο winds of change.

Υστερόγραφα:
1. Οι άνεμοι της αλλαγής βγήκαν από τον ασκό του αιόλου γκόρμπι και σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Τα πάντα; Όχι.
Γιατί ένα κάστρο ανυπότακτων κομμουνιστών αντιστέκεται ακόμη και για πάντα στους αντεπαναστάτες.
Ποιο ήταν αυτό το κάστρο; Ο ηρωικός 904 στη θεσσαλονίκη.

Ο σταθμός διέθετε μια πολύ πλούσια ρετρό δισκοθήκη.
Είχε τα πάντα μέχρι το 91, αλλά ελάχιστα πράγματα απ' ό,τι κυκλοφόρησε αργότερα λόγω διάσπασης. Καλύτερα δηλ. Γιατί η καλή μουσική κατέρρευσε μαζί με τις ανατροπές.

Μεταξύ άλλων είχαμε στο σταθμό δύο συλλογές με όλες τις επιτυχίες των σκόρπιονς.
Όλες; Όχι.
Γιατί ένα κομμάτι δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει ποτέ στο σταθμό.
Κι όταν κάποιος παραγωγός έκανε το λάθος να το φέρει απ' το σπίτι του, ο ηχολήπτης το έσφαξε ζωντανά με τον γνωστό, κομψό τρόπο των οπαδών του μυστακοφόρου.

Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι πώς μπορείς να έχεις δύο συλλογές με τα καλύτερα των σκόρπιονς και να μην είναι σε καμία ο ύμνος της αντεπανάστασης;
Τι διάολο. Ειδική παραγγελία τα κάναμε;

2. Εκδρομή - προσκύνημα

Η Κεντρική Διοίκηση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, διοργανώνει, προς τιμήν των 60 χρόνων της πολιτικής προσφυγιάς, εκδρομή προσκύνημα στην Τασκένδη, από τις 29 Ιουλίου έως 11 Αυγούστου 2009. Το ταξίδι προβλέπει επίσκεψη σε τρεις μεγάλες πόλεις του Ουζμπεκιστάν: Τασκένδη - Σαμαρκάνδη - Μπουχαρά. Περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα: 210.8826.338 και 210.8225.407.

Η παραπάνω είδηση δημοσιεύτηκε στον χτεσινό ριζοσπάστη.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θα πάμε να προσκυνήσουμε, αλλά εγώ προσκυνώ με κατάνυξη τους σταλινικούς παππούληδες που διοργανώνουν την εκδρομή και την ονομασία προσκύνημα που της έδωσαν.
Η θρησκευτική συνείδηση του πιστού κομμουνιστή ορθόδοξου στα καλύτερά της.