Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Το τέλος των αναμνήσεων

Για το 87 το δίλημμά μου είναι αν το θυμάμαι πραγματικά ή έχω αναμνήσεις που μου κατασκεύασε εκ των υστέρων η τηλεόραση.
Για το 89 όμως δεν υπάρχουν διλήμματα. Το θυμάμαι πολύ καλά κι ήμουν με τους σοβιετικούς.

Τον ημιτελικό τον έβλεπα στο χωριό μου. Κι είχα την γιαγιά μου, βασιλικιά από κούνια, να απορεί τι το ταΐζουν οι γονείς του το παιδί και το έκαναν σλαβάκι.
Από μικρός ανθέλλην.

Για την γιαγιά την αθηνά οι σλάβοι ήταν ο προαιώνιος εχθρός.
Πολέμησε τους βούλγαρους κατακτητές, έχασε μια ρώγα της από βουλγάρικη ξιφολόγχη ως παράσημο αντίστασης και μου μάθαινε να τραγουδάω το μακεδονία ξακουστή όταν ήμουν μικρός.

Ο μη αστικός μύθος λέει ότι για να γίνουν τα βαφτίσια μου η γιαγιά έκλεισε συμφωνία με τους γονείς με αντάλλαγμα να ψηφίσει στις εκλογές κκε.
Υπέστην έτσι το μυστήριο -μαρτύριο στην τρυφερή ηλικία των τριών ετών, όπου ο θρύλος διηγείται ότι τράβηξα με ταξικό ένστικτο τα μούσια του παπά.

Πιο πολύ κι απ' το παιδικό τραύμα όμως, με πειράζει ότι μας πιάσανε πάλι κορόιδα. Το 86 δεν έπαιζαν εκλογές, μόνο οι δημοτικές, που σιγά μην κατέβαινε στο κουτσοχώρι μας κκε δήμαρχος.
Μα ήταν συμφωνία αυτή που κλείσαμε; Τόσες θυσίες για ένα πουκάμισο αδειανό. Πάλι βαρκιζιανά σύνδρομα;

Κλειδί για την έκβαση του ημιτελικού ήταν ο γνωστός ελληνο-αμερικανός πράκτωρ νικ γκάλης.
Επισήμως, το γκάλης προέρχεται από σύντμηση του επιθέτου γεωργαλής στην αμερικάνικη εκδοχή του (γκιοργκάλης). Το τμήμα ιστορίας της κε του μπλοκ όμως, εξετάζοντας απόρρητα σοβιετικά έγγραφα της εποχής, φέρνει σήμερα στο φως την αλήθεια.

Το επίθετο του γκάλη είναι όντως προϊόν σύντμησης, αλλά προέρχεται από το ρουφογάλης κι όχι από το γεωργαλής.
Η αμερικάνικη εκδοχή του ήταν το ρουφογκάλης, το οποίο κόπηκε στη μέση για καμουφλάζ κι όχι για λόγους ευφωνίας.

Οι περισσότεροι στέκονται συνήθως στο τελευταίο καλάθι που έκρινε το παιχνίδι. Το τρίποντο του φάνη, το σηκωμένο χέρι του ρουφογκάλη πριν καν δει την κατάληξη του σουτ.
Ναι, αλλά πιο πριν ο γκάλης πατάει καθαρά τη γραμμή!
Κι η προπαγάνδα των αστών δε λέει κουβέντα για αυτό.

Μου 'χε μείνει έμμονη ιδέα από τότε. Χρόνια μετά, πήρα σε dvd τον αγώνα και το έτρεξα κατευθείαν σε αυτή τη φάση.
Δεν χωρούσε αμφιβολία, ήταν ξεκάθαρο.
Ένα γλυκό κύμα διαπέρασε τα μηνίγγια, όπως κάθε φορά που βλέπεις μια παιδική σου εμμονή να δικαιώνεται.
Αλλά τι να το κάνεις; Για ένα πουκάμισο αδειανό...

Τον τελικό τον είδα σπίτι μου δυο μέρες μετά κι ήμουν φανατικά με τους γιούγκους για εκδίκηση.
Στο σπίτι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος κι όλοι απορούσαν με τον μικρό ανθέλληνα χούλιγκαν.

Εκ των υστέρων ήμουν σε θέση να καταλάβω κάποια πράγματα καλύτερα για τους επισκέπτες μας και τη στάση τους.
Δεν τους ξένιζε ότι ήμουν ανθέλληνας, αλλά ότι ήμουν με τους γιούγκους. Είναι δυνατόν να είμαι με τους αποστάτες τους τιτοϊκούς που μας κάρφωσαν το στιλέτο πισώπλατα;

Ξέρω επίσης γιατί είχαμε τόσο πολύ κόσμο στο σπίτι.
Ο τελικός έγινε κάπου τέλη ιούνη, κολλητά με τις διερευνητικές εντολές του σαρτζετάκαρου και τον σύντροφο τζανή.
Τον αγώνα τον χάσαμε περίπατο και στο τέλος ήμουν ο μόνος που πρόσεχε. Οι υπόλοιποι είχαν άλλα πράγματα που τους έκαιγαν.

Αυτές είναι οι δικές μου αναμνήσεις από το ελληνικό 89.
Ίσως κάποιοι να είχαν μεγαλύτερες προσδοκίες, αλλά τι παραπάνω περιμένατε αλήθεια από ένα εξάχρονο;

Το μόνο που ήθελα να μάθω ως παιδί είναι με ποιους είμαστε.
Μακράν η χειρότερη συγκυρία για τέτοια ερωτήματα.
Ποτέ άλλοτε μια παιδική ερώτηση δεν προκάλεσε τόση αμηχανία.

Βασικά ήξερα ότι συμπαθούμε πολύ τον χαρίλαο. Κι όταν τον βλέπαμε στην ασπρόμαυρη που είχαμε κάναμε ησυχία να ακούσουμε.
Ήξερα επίσης ότι συμπαθούμε τον κύρκο, αλλά όχι όσο τον φλωράκη. Έτσι μπάσταρδη που ήταν η εποχή με τον ενιαίο συνασπισμό πώς αλλιώς να το εξηγήσεις σε ένα παιδί;

Ήξερα ακόμα ότι συμπαθούμε τον γκορμπατσόφ. Γενικώς εκείνη την εποχή, συμπαθούσαμε πολύ κόσμο που δεν έπρεπε.
Εγώ μια φορά τον συμπαθούσα γιατί είχε εκείνο το κόκκινο σχεδιάκι στο κούτελο που μου θύμιζε τον χάρτη με την υδρόγειο.

Επειδή όμως για ένα καθαρό κούτελο ζούμε στην κοινωνία κι αυτός δεν είχε, έπρεπε από τότε να τον έχουμε πάρει χαμπάρι τον σημαδεμένο.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στη φάτσα μπορεί να 'ναι από προδότη.

Έχω και κάτι ακόμα σκόρπιες αναμνήσεις.
Πορείες της πρωτομαγιάς που βάζαμε κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι.
Τα αυτοκολλητάκια του κόμματος που τα κολλούσα στην πόρτα και μου τα ξεκολλούσε μετά ο θηλυκός μου γονιός γιατί καθάριζε.
Χυδαίος αντικομμουνισμός, άλλο αν κι αυτή μας στηρίζει.

Τη δασκάλα απ' τον παιδικό σταθμό που ήταν δικιά μας και κάναμε παρέα. Ωραίο κριτήριο, κι εγώ το ίδιο έχω για μένα.
Αν και σήμερα είναι κριτήριο, πιο πολύ για να ξέρεις με ποιον θα σκοτωθείς, γιατί είμαστε πολλοί και περισσεύουμε βλέπεις.

Και τέλος τις εκλογές του 89. Που από τον ερυθρό αστέρα ξεπέσαμε σε εκείνο το τρικολόρ με τις ακτίνες.
Εγώ μόλις είχα μάθει την πρόσθεση κι ήθελα να δείξω πόσο γρήγορα μπορώ να το κάνω με τους πίνακες που μας έδειχναν από τα εκλογικά κέντρα. Αλλά δεν ήταν δίκαιο, γιατί δε μας τα έδειχναν όλα και μετά έβγαζαν άλλα αποτελέσματα από μένα.

Και κάπου εκεί το νήμα των αναμνήσεων κόβεται απότομα.
Χρειάστηκε να βρω την οργάνωση στο πανεπιστήμιο (ή μάλλον να με βρει αυτή) για να τις ξαναφέρω στην επιφάνεια μια δεκαετία και βάλε μετά.
Κι εκεί αρχίζεις και νιώθεις σαν τον ντε νίρο στα ξυπνήματα.
Πόσα χρόνια κοιμόνουνα; Πώς πήγαν χαμένα τόσα χρόνια;

Ση δική μου γενιά έπεσε η κατάρα να μην προλάβει την εποχή της ελπίδας και των μεγάλων ιδανικών. Και μαζί η ευχή να μην ζήσει το βάρος της κατάρρευσής τους.

Δεν είναι τόσο απλό όμως. Το 89 δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο.
Αυτό που οι μεγαλύτεροι έζησαν ως τέλος της ιστορίας, εγώ το έζησα ως το τέλος των παιδικών μου αναμνήσεων.
Λίγα πράγματα μπορούν να πληγώσουν ένα παιδί πιο βαθιά από αυτό. Κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ.

Ίσως κάποιες περιγραφές φαίνονται κάπως αφελείς μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Αλλά κι από αυτά ενός ενήλικα δε θα 'ταν μικρότερη η σύγχυση για όσα συνέβαιναν.
Εγώ τουλάχιστον έχω απλώς θολές αναμνήσεις. Ενώ σε αυτόν θόλωνε το μυαλό του με όσα έβλεπε και το έριχνε στο ποτό για να ξεχάσει.

Ο καθένας λοιπόν έχει δικαίωμα να γράφει τις αναμνήσεις του για το 89. Το ελληνικό ή και το διεθνές.
Μια εποχή που πάντρεψε το νόμο του μέρφι με τον κοέλιο.
Όταν τα πράγματα πάνε σκατά στην ελλάδα, ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να στα κάνει χειρότερα.
Όταν τα λέει το κόμμα είναι συνωμοσιολογία και δε συμμαζεύεται. Ενώ αν τα εκδώσει ο λιβάνης είναι λογοτεχνία μπεστ σέλερ και κουλτούρα να φύγουμε.

Κι αν δε θυμάστε τίποτα από πολιτική γράψτε για το ευρωμπάσκετ, τότε με το τιρινίνι και το επόμενο στο ζάγκρεμπ.
Όπου λίγους μήνες μετά τιρινίνιαζαν οι αστοί με το τείχος.
Κι από χιλιόμετρα μύριζε φιου-φιου-φιου, απ' την εισαγωγή στο winds of change.

Υστερόγραφα:
1. Οι άνεμοι της αλλαγής βγήκαν από τον ασκό του αιόλου γκόρμπι και σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Τα πάντα; Όχι.
Γιατί ένα κάστρο ανυπότακτων κομμουνιστών αντιστέκεται ακόμη και για πάντα στους αντεπαναστάτες.
Ποιο ήταν αυτό το κάστρο; Ο ηρωικός 904 στη θεσσαλονίκη.

Ο σταθμός διέθετε μια πολύ πλούσια ρετρό δισκοθήκη.
Είχε τα πάντα μέχρι το 91, αλλά ελάχιστα πράγματα απ' ό,τι κυκλοφόρησε αργότερα λόγω διάσπασης. Καλύτερα δηλ. Γιατί η καλή μουσική κατέρρευσε μαζί με τις ανατροπές.

Μεταξύ άλλων είχαμε στο σταθμό δύο συλλογές με όλες τις επιτυχίες των σκόρπιονς.
Όλες; Όχι.
Γιατί ένα κομμάτι δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει ποτέ στο σταθμό.
Κι όταν κάποιος παραγωγός έκανε το λάθος να το φέρει απ' το σπίτι του, ο ηχολήπτης το έσφαξε ζωντανά με τον γνωστό, κομψό τρόπο των οπαδών του μυστακοφόρου.

Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι πώς μπορείς να έχεις δύο συλλογές με τα καλύτερα των σκόρπιονς και να μην είναι σε καμία ο ύμνος της αντεπανάστασης;
Τι διάολο. Ειδική παραγγελία τα κάναμε;

2. Εκδρομή - προσκύνημα

Η Κεντρική Διοίκηση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, διοργανώνει, προς τιμήν των 60 χρόνων της πολιτικής προσφυγιάς, εκδρομή προσκύνημα στην Τασκένδη, από τις 29 Ιουλίου έως 11 Αυγούστου 2009. Το ταξίδι προβλέπει επίσκεψη σε τρεις μεγάλες πόλεις του Ουζμπεκιστάν: Τασκένδη - Σαμαρκάνδη - Μπουχαρά. Περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα: 210.8826.338 και 210.8225.407
.

Η παραπάνω είδηση δημοσιεύτηκε στον χτεσινό ριζοσπάστη.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θα πάμε να προσκυνήσουμε, αλλά εγώ προσκυνώ με κατάνυξη τους σταλινικούς παππούληδες που διοργανώνουν την εκδρομή και την ονομασία προσκύνημα που της έδωσαν.
Η θρησκευτική συνείδηση του πιστού κομμουνιστή ορθόδοξου στα καλύτερά της.

32 σχόλια:

compasso είπε...

αυτή η επίθεση στο Κύρκο ερμηνελυεται ως στήριξη στο Τσίπρα? :)

Yannis Theocharis είπε...

Ά, ρε απολίθωμα! Μ' αυτά που γράφεις μου θυμίζεις έντονα την εξαιρετική ταινία του Γραμματικού, "οι απόντες". Είναι πάρα πολλοί οι παραλληλισμοί που έκανα διαβάζοντας το κείμενό σου. Ορισμένοι από αυτούς:

Μέσα από την ιστορία μιας παρέας νέων που ενηλικιώνεται και αλλάζει, παρουσιάζεται και η αλλαγή στο ευρύτερο πολιτικό, πολιτιστικό πλαίσιο. Με τις ανατροπές στη σοβιετία ήρθε και η ανατροπή του συλλογικού από το ατομικό, χαρακτηριστικό θέμα της ταινίας. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και είναι ένας παλιός αριστερός, πατέρας ενός από τα παιδιά, την περίοδο των εκλογών του '89. Ο γιος του λέει με πάθος "το βράδυ των εκλογών ο Συνασπισμός θα είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων"! Έτσι! Τους την έφερε των πασοκονεοδημοκρατών. Κάποια στιγμή ρωτάνε οι φίλοι του τον πατέρα του για τα πολιτικά και αυτός τους λέει "κάποτε έλεγες ότι είσαι αιστερός και ήξερες τι εννοούσες. Τώρα;" Χαρακτηριστικό της σύγχυσης που αναφέρεις. Και το καλύτερο, ο ένας από τους ήρωες δε μπορεί (δε θέλει) να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, μένει μόνος από όλη την παρέα στη Σαλαμίνα (οι άλλοι σκορπάνε) μένοντας σταθερός στις ιδέες του, απολίθωμα δηλαδή κι αυτός :)

Yannis Theocharis είπε...

Γράωε λάθος.
Αυτό είναι το σωστό link.

Dziga Vertov είπε...

WIND OF CHAINS ( ο άνεμος των αλυσίδων )

Τι σφυρίζεις ρε ?
"Επαναστάτη" χωρίς αιτία !
Πες μου ποια στις Πολιτείες,
σε πληρώνει εταιρία ..

Γκόρμπυ κ' Scorpions στο Κρεμλίνο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, κομπάσο. Γιατί αυτές οι μέρες είναι του αλέξη.
Πότε είχε δηλ ο κύρκος τέτοια ποσοστά και βγαίνει από πάνω; (μόνο το 84 και το έχασε αμέσως).

Κριτία, αυτή η ταινία είναι από τις λίγες που έχω ερωτευτεί από όσα έχω ακούσει για αυτές πριν καν τις δω.
Η περίοδος που πιάνει απλώς δεν υπάρχει, από κάθε άποψη. Αν είχα τρεις ευχές (υλιστική υπόθεση εργασίας) θα ξόδευα τη μία να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να την ξαναζήσω. Αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να την ζήσω ως το τέλος. Τόση παρακμή και πισωγύρισμα δεν αντέχονται.
Και τι πισωγύρισμα ε;
Ο τσίμας στο μετά του ανδρουλάκη (που το γράφει για λογαριασμό του μίμη εν είδει συνέντευξης) λέει ότι το 89 ήταν για τον σύγχρονο κόσμο το έτος 1 (όπως έκαναν διακόσια χρόνια πριν οι γάλλοι επαναστάτες).
Αυτός έχει τους δικούς του λόγους και το λέει, αλλά φαντάσου πόσα χρόνια πίσω πήγαμε.

Υγ: επιβάλλεται να πείσεις το κόκκινο φάντασμα να σου δώσει τα ανατρεπτικά του κύρκου για να τα σηκώσεις στο διαδίκτυο.

Ταβάριτς τζίγκα, με την απορία θα μείνουμε.
Κάτι ψίχουλα του έδωσε η πίτσα χατ και μετά οι άλλοι με τις τσάντες, αλλά κατά βάση τον πέταξαν σα στυμμένη λεμονόκουπα.
Την αντεπανάσταση πολλοί αγάπησαν (από αστούς μέχρι σεκίτες). Τον ιούδα γκόρμπι κανείς.

Ανώνυμος είπε...

Οργή:Μουντιάλ 86 "Αγόρι μου μας έσφαξαν, αλλά η Σοβιετία έχει την καλύτερη ομάδα"

Περηφάνια: Ευρωμπάσκετ 87 " Σήμερα παίζουν οι 2 μας πατρίδες, όποιος και να νικήσει χαιρόμαστε αφού αποκλείσαμε τα κωλόπαιδα τους Γιουγκοσλάβους"

Ακλόνητη πίστη στον Σοσιαλισμό: Ολυμπιάδα Σεούλ 88 " Στα μετάλλια πρώτη η Σοβιετία δεύτερη η ΓΛΔ, η ανωτερότητα είναι εμφανής"

Απελπισία: μουντιάλ 90 " Μπαμπά, τώρα με ποιον είμαστε?"

Αξέχαστη στιγμή: Κάπου μέσα δεκαετίας 80 τελικός πρωταθλητριών βόλευ στο ΣΕΦ, ΤΣΣΚΑ νικάει άνετα , γήπεδο φωνάζει "ΖΗΤΩ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ"

κρουπσκαγια είπε...

η δικια μας η γενια ειχε την τυχη να μην ζησει ως ενηλικας το 89. ηταν σωτηριο για την ευαισθητη παιδικη ψυχοσυνθεση μας να μην χρειαζεται στηθουμε στον τοιχο και να απολογουμαστε για λαθος επιλογες και κακες παρεες τοσο στους αλλους οσο κυριως στον εαυτο μας. ετσι τα βρηκαμε και προχωραμε. ειμαστε αρκετα κοντα ωστε να μας ερχονται τα βρωμικα απονερα αλλα αρκετα μακρυα για να επιβιωσουμε απτο ναυαγιο και να δουμε χωρις συναισθηματισμους τι εγινε και γιατι. αρκει να μαθουμε τι πραγματικα εγινε. γιατι καποιοι μιλανε με μισολογα, καποιοι αλλοι με αγνοια και δυστυχως οι περισσοτεροι με κακοπιστια. ο,τι χειροτερο για εναν αριστερο να μιλαει και να κριτικαρει χωρις στοιχεια ποσο μαλλον να βγαζει και θεσεις καταδικης.

ως παιδια κραταμε παντα τις καλες αναμνησεις. τον παιδοτοπο των φεστιβαλ με τον κλοουν και τις πλαστελινες, τα σοβιετικα λαϊκα μπαλετα στο κατρακειο, τον μισα στο δωματιο μας, τα σοβιετικα παραμυθια της συγχρονης εποχης που μας διαβαζε η μαμα μας, το κρυφο κατηχητικο που εκανε η γιαγια γιατι ηταν χριστιανη και μας εκανε κρυφα νηστεια απο τους γονεις μας οταν πηγαιναμε το καλοκαιρι στο νησι, τις εκδρομες καμπινγκ με τους κολλητους συντροφους των γονιων και τα παιδια τους, τα μαθηματα σκακιου, τα ατελειωτα βραδια πολιτικων συζητησεων το καλοκαιρι στη πλατεια του χωριου που εμεις τα παιδια ειχαμε την πολυτελεια να κατσουμε μετα τις 10 το βραδυ εξω χωρις να μας κυνηγαμε να πεσουμε για υπνο, τη συνοικια που συνοδευαμε τις οργανωμενες μαμαδες μας σε αφισοκολησεις και κοβες, το πασατεμπο στι πορειες....

πολυ γλυκιες αναμνησεις. χωρις τη σοβιετια αυτα δεν θα υπηρχαν και την ευγνωμονω γιαυτο. τη σοβιετια την αγαπαμε για αυτο που ηταν. με τις αδυναμιες και τα λαθη της. αλλα και με τα καλα της. αυτα γιατι τα ξεχναμε συνεχως; μονο αυτα εχουν σημασια για μενα. γιατι αυτα χασαμε. τα λαθη τα ζουμε στην καθημερινοτητα μας και δεν εχω την αναγκη ουτε να τα υπερασπιστω ποσο μαλλον να τα αναπαραγω στις επαναστασεις του μελλοντος. οποιος εζησε τα καλα της σοβιετιας τα αναπολει καθημερινα. ψαχνει τροπους να τα ξαναζησει. ειναι ηλιθιο και κακοπροαιρετο ορισμενοι να υποστηριζουν οτι θελουμε να επαναφερουμε το σοβιετικο μοντελο οπως ηταν. πακετο μαζι με τις παρεκλισεις. ειναι σαν να λες οτι ενα παιδι θελει να ξαναζησει το ξυλο που εφαγε απο τον μεθυστακα πατερα του γιατι αναπολει την γλυκια αγκαλια της μανας του.

βασιλη διαφωνω με τον τιτλο του κειμενου. δεν νιωθω οτι υπαρχει τελος στις αναμνησεις. εγω τις αποδεχομαι ως εμπνευση για να συνεχισουμε απο εκει που το αφησαμε. μπορει να αργησει να ερθει η λυτρωση. μπορει να κανουμε αρκετα ζικ-ζακ. μπορει να μην προλαβουμε να συμμετεχουμε στη νεα κοινωνια. τουλαχιστον οποιος προσπαθει εχει περισσοτερες πιθανοτητες να την ξαναζησει απο αυτον που την απαρνιεται και φτυνει το παρελθον του

Yannis Theocharis είπε...

Απολίθωμα, γιατί τόση καούρα για τα ανατρεπτικά του Κύρκου; Εξαντλημένο είναι;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

H ανώνυμη διήγηση έχει κενό στο 89. Όπως όλες εξάλλου. Μαύρη τρύπα.
Στα μετάλλια τους είχαμε τουλάχιστον από το 76 στο μόντρεαλ. Έπρεπε να πάμε και το 84 να τους πάρουμε μέσα στο λος άνχελες.
Το 92 ήταν ακόμα πιο τραγική περίπτωση. Η κοινοπολιτεία του γέλτσιν στο γιούρο και στους ολυμπιακούς της βαρκελώνης.
Και κάποιοι αθλητές να φοράν από κάτω μπλουζάκι cccp. Αλλά πού θα τα βρούμε αυτά για να τα δούμε;

Κριτία, δεν έχω καούρα με τα ανατρεπτικά. Δεν ξέρω αν είναι εξαντλημένο (αλλά αν βγήκε το 95 μάλλον θα είναι).
Απλά θεωρώ ότι είναι καλτ και προσφέρονται για γέλιο. Αλλά δε θέλω να πληρώσω γ..κα για να τα πάρω. Πολλά καλτ πράγματα βιβλία βρίσκω κατά καιρούς, έχω πάρει μέχρι και πέτσο κι αρσένη και κοντογιαννόπουλο, αλλά δε θα τα πάρω κι όλα. Αν τα βρίσκαμε στο ίντερνετ θα 'ταν πολύ καλύτερα.

Ναντιέζντα κονσταντίνοβα, καταλαβαίνεις ότι με τέτοια κείμενα πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσεις να μπλογκάρεις.
Δεν τα βάζω με τις αναμνήσεις μου που ήταν ψεύτικες κι ανατράπηκαν. Θυμώνω που σταμάτησαν απότομα να υπάρχουν μετά τα μικράτα μου. Σαν τον αγαπημένο μας παππού, που τον χάσαμε μικρό και τον αχνο-θυμόμαστε με νοσταλγία. Αλλά θα θέλαμε να τον είχαμε προλάβει λίγο περισσότερο.
Θυμώνω που ήρθε το τέλος αυτών των ωραίων αναμνήσεων και δεν έχω αντίστοιχες αναμνήσεις απ' την εφηβεία μου.

Yannis Theocharis είπε...

Το κόκκινο φάντασμα λέει ότι δε το 'χει το βιβλίο. Το χωρίο που ανέφερε το διάβασε σε ένα βιβλιοπωλείο στα μουλωχτά, σα φάντασμα δηλαδή...

Ανώνυμος είπε...

Το 89 όντως το άφησα κενό, είναι μια μαύρη τρύπα. Θυμάμαι πάντως τον πρώην σφο Φασούλα(που γι αυτό ήμουν ΠΑΟΚ και όχι Άρης) να έχει περάσει ήδη στο πλευρό της αντεπανάστασης και να κραυγάζει στον Γκομέλσκι "ας μας πει πάλι Μαυριτανία"..
Υ.Γ Μόλις θυμήθηκα ότι στο ΣΕΦ είχε γίνει η πρώτη συγκέντρωση μετά την ίδρυση του Συνασπισμού. Το "γιατί πρέπει να χειροκροτάμε και τον Κύρκο?" που απηύθυνα σε πατέρα και οικογενειακούς φίλους αντιμετωπίστηκε με συγκαταβατικά χαμόγελα. Μετά από 2 χρόνια σταμάτησαν να χειροκροτάνε τον Χαρίλαο οπότε κατάλαβα...

χρηστοσ είπε...

Χαχα καταπληκτικό κείμενο. Eμένα ο κνίτης θείος μου από όταν έπεσε η ΕΣΣΔ έχει τέτοια τρικυμία στο μυαλό που ψήφισε Μαρκουλάκη. Πάντως και ένα άλλο (νησιοτικό) χωριό αντιστέκεται εκτός από τον 904

Ποντος και Αριστερά είπε...

———————————————————————————
Να σας ενημερώσω για μια εκδήλωση για τις απόκρυφες και απωθημένες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας. Γι αυτές που κανείς δε θέλει να μιλάει γιατί χαλάνε την ωραία σούπα των βεβαιοτήτων και των ιδεοληψιών

———————————————————————————

29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΟΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ

Στις 13 Ιουνίου συμπληρώνονται 60 χρόνια από τις βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία. Η σκληρή αυτή μεταχείριση που επιφύλαξε ο σταλινισμός στις ελληνικές κοινότητες, κατάστρεψε τη σημαντική ελληνική παρουσία στην περιοχή. Κατάστρεψε όλες τις ελληνικές δομές και μεταξύ τους και τον ελληνικό σοβιετικό πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί το Μεσοπόλεμο.

Μ’ αφορμή αυτή τη θλιβερή επέτειο της νεοελληνικής ιστορίας, ο ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΟΕ) διοργανώνει εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο Διάδοσης και Διατήρησης Ποντιακή Κουλτούρας – Εστία Ποντίων «Ο Φάρος», Μεγάλου Αλεξάνδρου 169, Αγία Βαρβάρα Αττικής, τηλ. 6972429362.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει:
-έκθεση φωτογραφιών και ντοκουμέντων,
-προβολή ντοκυμαντέρ για τις σταλινικές διώξεις,
-επιστημονικό συμπόσιο.
-κατάθεση μαρτυριών.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Α) 6.00 μ.μ. Έναρξη με προβολή των ντοκιμαντέρ

-«Γράμμα στη μητέρα-πατρίδα» του Τάσου Ψαρρά και
-«Στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης» των Παπαχελά-Τέλογλου

Β) 8.30 μ.μ. Επιστημονικό Συμπόσιο

Συμμετέχουν:

-Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός-συγγραφέας, «Η διαμόρφωση του ελληνικού σοβιετικού πολιτισμού κατά το Μεσοπόλεμο στην ΕΣΣΔ»

-Ιβάν Τζουχά, ερευνητής-συγγραφέας, «Οι εκτοπίσεις του ‘49 στην Κεντρική Ασία μέσα από τα σοβιετικά αρχεία»

-Δημήτρης Καταϊφτσής, ιστορικός, «Οι εκτοπίσεις του ’49 στην Κεντρική Ασία μέσα από τα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών»

-Βασίλης Τσενκελίδης, ιστορικός, «Οι συνέπειες των σταλινικών διώξεων στις ελληνικές παροικίες της Σοβιετικής Ένωσης»

Θα συντονίσει ο Γιάννης Σαββίδης, πρόεδρος του ΣΠΟΣ ν. Ελλάδας και Νήσων

Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με την κατάθεση μαρτυριών εκτοπισμένων.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

1. Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
ένας προδότης δύο μέτρα δεκατρία...
πρόδοσε κόμμα, ομάδα κι ιστορία
και πήγε στη σοσιαλδημοκρατία.
Υπάρχει και μια συνέντευξή του στο τρίποντο από το 89. Μαργαριτάρι για συλλογή.
Υγ: η μάνα μου τον είχε μαθητή στο λύκειο. Ελπίζω να μην χρεώνεται ότι τον διαπαιδαγώγησε.
Λες κι εγώ έτσι να καταλήξω;

2. Αυτό είναι το φαινόμενο της πεταλούδας; Πέφτει η σοβιετία το 91, ψηφίζει μαρκουλάκη το 09;
Εκτός κι αν πάει αλλιώς. Με τις ανατροπές, βγήκαν τα ιδιωτικά κι άρχισε η ιδεολογική ηγεμονία του μαρκουλακισμού και των ομοίων του μέσω σίριαλ.

3. Άντε καλά όλα τα άλλα, ρε σύντροφε. Αλλά τι δουλειά έχει ντοκιμαντέρ του παπαχελά σε εκδήλωση αριστερών;

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει blog που να διαβάζω και να μην το εχει σπαμμαρει αυτος ο ποντιος.

Προσπαθει να μαζεψει και κανα "αριστερο" γιατι θα μαζευτεί όλο το φασισταρίο.

Ποντος και Αριστερά είπε...

Oχι μόνο αριστερούς, αλλά και μικροαστούς θέλουμε...

Οπότε μην κολώνεις :)

αίτηση για πληρωμένο σχόλιο είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=fpn6s0B9XbQ

Ανώνυμος είπε...

Ρε συ απολίθωμα είσαι καλά?
Που έχεις χαθεί?
Της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία. Αν ήταν αυτός ο στόχος σου τον εκπλήρωσες.

Έλα και σώσε μας από τα υποκατάστατα

Ένωση Αριστεριστών Αναγνωστών

κόκκινοςδρόμος είπε...

ρε μπρεσνιεφικό "συν-απολίθωμα" αν γίνεται δώσε μου ένα ι-μειλ γιατί προσπαθώ τόση ώρα να σου στείλω ένα αλλά δεν γίνεται.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ καλά είμαι.
Μάλλον ερωτεύομαι ένα μέλος της ένωσής σας και μου έχει σακατέψει μυαλό και χρόνο.
Θα επιχειρήσω κάτι σήμερα. Αλλά το θέμα είναι μυστήριο, μπορεί να απογοητευτείς.

vaskrits@gmail.com
φαίνεται και στο προφίλ νομίζω. Τουλάχιστον έτσι μου έχουν πει.

apokyr είπε...

@ απολίθωμα

Εμ ωραία πράγματα λές, εμ ωραία τα λές. Και φαίνεται οτι το ταλέντο σου προσελκύει κι άλλα ταλέντα, να για παράδειγμα η κυρία Λένιν, που καλα της λές να στρωθεί να γράφει πιο συχνά.

Μπράβο και παλι μπράβο σας ωρέ παιδιά. Το κόμμα, ο σοσιαλισμός, η μπλογκόσφαιρα και η λογοτεχνία σάς χρειάζονται.

κόκκινοςδρόμος είπε...

Άκυρο τελικά το ι-μέιλ που σου ζήτησα, μου λύθηκαν οι απορίες που είχα. Πάντως θα συμφωνήσω με τον από πάνω μου, άνθρωποι σαν και εσένα είναι κρίμα να μην είναι στην οργάνωση (γιατί όπως πάντα η κουβέντα πρέπει να καταλήγει στο βιογραφικό). Ήσουν μήπως στην εκδήλωση της ΚΟΘ;

Andreas είπε...

Πρώτη φορά επισκέπτομαι το blog και έχω να πω ότι:
1.Με πολύ μεγάλη διαφορά το καλύτερο ερωτηματολόγιο όλων των εποχών αυτό που τρέχει στη σελίδα.
2.Γουστάρω το ύφος του γράφοντα, όπου ο συνδυασμός χιούμορ και γνώσεων λαμβάνει 10 με τόνο.
3.Ο μαλάκας με τους πόντιους που έσφαξε ο Στάλιν (ο οποίος έχει σφάξει γύρω στα 752 εκατομμύρια κατοίκους της ΕΣΣΔ μόνο σύμφωνα με νέα στοιχεία) μας έχει ζαλίσει τους όρχεις.
Όσον αφορά τις παιδικές μου αναμνήσεις πολλές και ανάκατες. Θα αναφέρω εκλογές του ’85, στο χωριό, μπροστά στην TV να κοιτάμε τον πράσινο χάρτη της Ελλάδας με θλίψη. Θυμάμαι τις προεκλογικές συγκεντρώσεις όπου τα πράσινα και μπλε σημαιάκια έμεναν στις πλατείες, στους δρόμους, στις κολώνες τις ΔΕΗ και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, για κανα τρίμηνο μετά. Θυμάμαι να κρεμάμε και εμείς τη σημαία του ΚΚΕ (φυσικά πάνινη) στο αυτοκίνητο καθότι όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα η σημαία του ΚΚΕ ήταν εκ των ουκ ανευ. Οι πασόκοι δε να μας κορνάρουν χαρούμενοι για τη μεγάλη νίκη του λαού (24 χρόνια μετά ακόμα υπάρχουν ηλίθιοι που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ αν κερδίσει τις εκλογές θα είναι νίκη για τον λαό). Μετά δεν θα ξεχάσω την πίκρα στο Γιούρο του ’88, όπου ακόμα δεν έχω πιστέψει πως ο Ντασάεφ (κορυφαίος φίξουλας) έφαγε τέτοιο γκολ. Είχε προηγηθεί βέβαια ο τελικός του ’87. Δεν μπορώ να πω ότι υποστήριζα τους Ρώσους (με τον όρο Ρώσους εννούσαμε όλους τους σοβιετικούς) όμως δεν μπορώ να πω και ότι χάρηκα που κερδίσαμε. Πάντα ένιωθα μια πίκρα όποτε έχαναν οι Ρώσοι (δεν ξεχνιούνται οι χριστοπαναγίες στο διαιτητή του αγώνα με το Βέλγιο στο Μουντιάλ του ’86). Η κορυφαία στιγμή όμως των παιδικών μου αναμνήσεων ήταν το ταξίδι μου στην ΕΣΣΔ το ’89. Λένινγκραντ και Μόσχα. Μάης. Χιόνιζε όταν το αεροπλάνο με το μπλε σφυροδρέπανο της Αεροφλότ προσγειώθηκε στο Λένινγκραντ. Εξέχαστο ταξίδι. Ετών 13. Πολλές εικόνες μου έφερες στο μυαλό σύντροφε.... Αναφέρω αποσπασματικά. Το νεκροταφείο στο Λένινγκραντ των θυμάτων του πολέμου. Η μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα, οι χιλιάδες τάφοι και οι Ρώσοι που έκλαιγαν μπροστά στους τάφους των δικών τους 54 χρόνια μετά είναι μια από τις εικόνες που δεν ξεχάσω ποτέ. Το θωρικτό Ποτέμκιν, το Ερμιτάζ, οι δρόμοι που έκαναν την Πανεπιστημίου να μοιάζει σοκάκι, οι ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής και το γέλιο των σοβιετικών στο τραμ όταν ρωτήσαμε για εισητήριο. Και μετά η Μόσχα. Η κόκκινη πλατεία (είναι πολύ μεγάλη κύριοι), το Κρεμλίνο, ο άγιος Βασίλειος και φυσικά το μαυσωλείο του Λένιν, όπου η ουρά των ανθρώπων που περίμεναν να περάσουν μπροστά από τον ορισμό του επαναστάτη-κομμουνιστή ήταν πάνω από 500 μέτρα. Τα μπολσόι με το απίστευτο άγαλμα στην πρόσοψη. Το πάρκο Γκόρκι, το μετρό όπου κάθε σταθμό είναι ένα κόσμημα. Δεν ήταν όλα μαγικά σίγουρα. Η μαύρη αγορά, όπου με 1 δολάριο έπαιρνες 10 ρούβλια, η εμφανής έλλειψη τροφίμων και η κυριαρχία της βότκα σε πολύ κόσμο είναι από τις άσχημες αναμνήσεις. Σημεία που μπορούσαν εύκολα να αλλάξουν αν η δόμιση του σοσιαλισμού είχε πάρει άλλο δρόμο. Όμως αν πας σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου σήμερα οι άσχημες εντυπώσεις που θα πάρεις είναι δεκάδες φορές περισσότερες από αυτές που έφερα εγώ πίσω από την ΕΣΣΔ. Έχω υποσχεθεί πάντως ότι δεν επιστρέψω ποτέ. Θέλω να μείνει αυτή η εικόνα στο μυαλό μου. Δεν θα αντέξω να δω την χυδαία νέον ταμπέλα των McDonalds να αναβοσβήνει δίπλα στο Κρεμλίνο.
Ίδια χρονιά ο Συνασπισμός. Η απορία της μάνας μου «Εμείς τη δουλειά έχουμε με τον Κύρκο;». Η ύπαρξη του τρικολόρε ημιτασιόν ήλιου του συνασπισμού χτύπαγε πολύ άσχημα. Μαύρη περίοδος μην το συζητάμε. Στιγμάτισε το κόμμα λίγο λιγότερο από τη συμφωνία της Βάρκιζας. Απλά επειδή τα πράγματα είναι ξεκάθαρα πια μέσα μου έχω να πω ότι αριστερός είναι ο κομμουνιστής. Αριστερός, δημοκράτης, προοδευτικός σε κόμματα και ιδεολογίες αστών δεν υπάρχει. Απλά γιατί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θίγεται, οπότε τα περί δημοκρατίας, αριστερών τάσεων και προόδου είναι παπαριές και με το συμπάθιο.
Αυτές τις ανάκατες σκέψεις και απόψεις ήθελα να αφήσω. Ζητώ συγνώμη για την φλυαρία και θέλω να ευχαριστήσω για τη φιλοξενία. Venceremos!

Rizobreaker είπε...

Αγαπητό Απολίθωμα...

-ένα από τα κορυφαία ποστ σου τολμώ να πω...-

Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι και πολλά από τότε, ίσως τίποτα!
Δυστυχώς μέχρι τα 17 μου ήμουν στην κοσμάρα μου εντελώς, και μόνο ως πρωτοετής φοιτητής στα Χανιά ήρθα σε επαφή με την οργάνωση και το μαρξισμό γενικά. Ας είναι καλά ο σ/φος Γ. με τον οποίο είχαμε κάνει απίστευτες συζητήσεις προτού νοιώσω "έτοιμος" για να οργανωθώ...

Αναμνήσεις έχω κυρίως από τη δεκαετία του '90, όταν σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου (ή και ξεκάρφωτα) ο πατέρας μου μας τραγουδούσε αντάρτικα ("βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα") και μας έλεγε ιστορίες από την περίοδο της Χούντας...
Σημείωση: Κουβέντα για Σοβιετική Ένωση, Σοσιαλισμό και άλλα τέτοια (από το '90 είχε "αλλάξει στρατόπεδο" ο φάδερ...)!
Όπως είναι κατανοητό όταν του είπα ότι οργανώθηκα στη ΚΝΕ κόντεψε να σαλτάρει! "Να κοιτάς τα μαθήματα σου, να γίνεις άριστος επιστήμονας άμα θες να προσφέρεις στο λαό" και άλλα τέτοια...

Θυμάμαι επίσης ότι έστω και στη δεκαετία του '90 που έχω αναμνήσεις, υποστήριζα πάντα τη Ρωσία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Κροατία (μετέπειτα Σερβία κτλ κτλ), όπως σήμερα υποστηρίζω φανατικά την Κούβα.
Οι στιγμές -ιδίως σε ποδοσφαιρικούς αγώνες- που παίζει η Ρωσία και οι οπαδοί φοράνε μπλουζάκια που γράφουν CCCP και ανεμίζουν σημαίες με σφυροδρέπανα είναι ικανές να με κάνουν να ξεχάσω τα ζόρια που τραβάω κατά καιρούς...

Θλίψη: Γαμήλιο ταξίδι των γονιών μου το 1984 στο "ανατολικό μπλοκ"! Όλα τα γύρισαν... Σοβιετική Ένωση, Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία...

Έχει να το λέει ο πατέρας μου για τη μαύρη αγορά και που δεν είχε ο κόσμος να φάει στη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ...
Αλλά μετά σου λέει "τι πολιτισμό έχει η ΡΩΣΙΑ! Ερμιτάζ... Φοβερά πράματα η ΡΩΣΙΑ!"
Ακούτε? Η Ρωσία!! Που τα έχει ξεπουλήσει όλα και δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο...
Είναι να μη σκας???

ουγκ, ουγκ! είπε...

τι έγινε ρε παιδια? Υποπτη η εξαφάνιση του απολιθώματος.. Τις συνηθίζουν κάτι τέτοιες εξαφανίσεις οι Μπρέσνιεφ.. Πάντως κάθε κακοπροαίρετη φήμη για την υγεία του συντρόφου διαψεύδεται κατηγορηματικά απο την ΚΕ του μπλογκ!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άρτι αφιχθείς από διακοπές κι επιβιώσας της συνύπαρξης με κοπέλα φέρουσα γνωστή παιδική αρρώστεια, είμαι σε θέση να ανακοινώσω τα εξής:
-μην περιμένετε απάντηση στις φιλοφρονήσεις. Όχι πως δεν τις χαίρομαι, αλλά μου προκαλούν αμηχανία, δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Ο σοσιαλισμός μας χρειάζεται όλους, η λογοτεχνία κι η μπλογκόσφαιρα μπορούν και χωρίς εμένα. Το αυτό και για το κόμμα.
-στην οργάνωση δεν είμαι πια.
Έκανα μαλακίες εγώ (με αποκορύφωμα το παρόν μπλοκ), έκανε κάποιες κι αυτή (δηλ κάποια άτομα, όχι αυτή).
Φταίμε κι οι δυο που ζούμε χώρια.
-Αν εννοείς το διήμερο για τους μετανάστες, ήμουν εκτός πόλης.
-Μακάρι να φλυαρούσαν όλοι όπως ο ανδρέας.
Αλλά μπλε σφυροδρέπανο στο ταξίδι του 89; Δεν υπάρχει τέτοια σημειολογία...
-Ρίζο, πάτα να δεις στην παρακάτω διεύθυνση για περισσότερες αναμνήσεις.
http://www.youtube.com/watch?v=sqdiEUp6s4E&feature=related
Κινούμενο σχέδιο, βίνι δε που, από τη σαγιούζμουλτφιλμ, έτος παραγωγής 1969.
Η σοβιετική εκδοχή είναι απλά αξεπέραστη, το ερώτημα είναι ποιος από τους δύο έκανε την ψυχροπολεμική αντιγραφή από τον αντίπαλο.

-Υγ: η κε του μπλοκ διαψεύδει κατηγορηματικά τα πάντα κι οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Andreas είπε...

Ίσως το μυαλό μου να κάνει λάθος συνειρμούς με το παρόν σήμα της εταιρείας. Θα ψάξω στο αρχείο και αν βρω φωτό ή καρτ-ποστάλ διαφημιστικό θα το σκανάρω και θα στο στείλω. Αν είσαι στο Νεστόριο θα ήθελα να γνωριστούμε πάντως όπως και με τα άλλα παιδιά των Red Blogs. Διάβασα ότι θα υπάρχει κάποιο σημείο συνάντησης εκεί. Ισχύει???

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν είμαι στους ρεντ μπλογκερς, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο σημείο συνάντησης.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι φάγαμε άκυρο για νεστόριο γιατί λέει τελείωσαν οι θέσεις!!
Σολντ άουτ!!
Καλά να περάσεις πάντως, το νεστόριο είναι πολύ όμορφο μέρος.

Ανώνυμος είπε...

apoli8wma... ante kai sta dika mas

http://www.tvxs.gr/v16245

Ανώνυμος είπε...

Aπολίθωμα έλεγα πως, σαν επιζών της δεκαετίας του 80, θα έγραφες κάτι για το μακαρίτη το Μιχαλάκη. Όσο να ναι έβαλε και αυτός ένα χέρι για να κυλήσει η δεκαετία. Φαίνεται πως σε ζάλισε ο έρωτας...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σ/φε κούκου,
εννοείται πως όταν κι όποτε ξεκολλήσω, το πρώτο κείμενο θα είναι για τον μιχαλάκη.
Βίοι παράλληλοι με σοβιετία...

κόκκινοςδρόμος είπε...

Γιατί χάθηκες ρε παιδί; Αγρανάπαυση ή ξηρασία; Διακρίνω "μπρεσνιεφική στασιμότητα" που λες και εσύ