Μια διαλεκτική σχέση

Για τον μαρξ η ουσία του ανθρώπου είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων. Αλλά η ουσία της ζωής του μαγκούφη τείνει στο μηδέν κι η ποιότητά της είναι διαλεκτικά δεμένη με αυτή την ποσότητα και τις αξίες του ανυπαρξισμού που αίρει διαλεκτικά τη σκέψη του σαρτρ. Ο οποίος έθεσε το ζήτημα της ανυπαρξίας στην καπιταλιστική κοινωνία με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω κι όταν κατηγορούσε τον αξελό ως αποστάτη του μαρξισμού θύμιζε την παροιμία με τον κεφάλα πετεινό και τον γάιδαρο. Στου οποίου τη συνομοταξία συναντάμε το είδος μπακούνιν, όπως έλεγε κι ο μαρξ. Κι έτσι η σκέψη μας επέστρεψε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, αλλά σε ανώτερο επίπεδο, κλείνοντας μια σπείρα στην ελικοειδή της πορεία.

Κάθε ερωτική σχέση κρύβει μέσα της διαλεκτική. Οι δυο της πόλοι αλληλεπιδρούν κι εξελίσσονται σε κάτι άλλο, καινούριο, που δεν το γνώριζαν στην αρχή του ταξιδιού. Αν δεν εξελίσσεται πέφτει σε (μπρεζνιεφική) στασιμότητα κι ύστερα ακολουθεί νομοτελειακά η αντεπανάσταση.

Δε μπορεί να υπάρξει τρίτος πόλος. Είναι εκτός φυσικής και πραγματικότητας. Αντίφαση εν τοις όροις που λέει κι ο μπιτσάκης. Μόλις εμφανιστεί, παύει αυτομάτως να υπάρχει σχέση κι η λογική χάνεται κάπου στα ερωτικά τρίγωνα των βερμούδων.

Το βασικό είναι να υπάρχει διαλεκτική αντικειμενικών συνθηκών κι υποκειμενικού παράγοντα. Κι εμείς την είχαμε κι ας λένε ότι ήταν πραξικόπημα. Βιασμός της ιστορίας χωρίς αληθινό έρωτα και σοσιαλισμό.
Δε γίνεται να φυτρώσει η αγάπη στο βουνό. Ούτε και στον κάμπο άμα δεν πάρεις την τσάπα να δουλέψεις. Κι αν την τσάπα την κρατάει ο σταχάνοφ τόσο το καλύτερο.

Αλλά εμείς προχωρούσαμε αργά, φλερτ με ρυθμούς μπουχάριν.
Κι έξαφνα στο καπάκι, πολεμικός κομμουνισμός και χίμαιρες για συγκατοίκηση με επιτάξεις και διατάγματα.

Κι ύστερα κάναμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και πήγαμε στο πισωγύρισμα της νεπ. Ένα βήμα πίσω να πάρουμε φόρα για το άλμα στο γκρεμό που ήταν μπροστά μας. Νοικιάζαμε τα κορμιά μας σε ιδιώτες, χωρίς αποκλειστικότητα και κρατικό μονοπώλιο. Αλλά τον τελευταίο λόγο τον κρατούσαμε εμείς κι ας υπήρχε αντικειμενικά κίνδυνος παλινόρθωσης της μοναξιάς.

Και μετά το γυρίσαμε σε συνεταιρισμό, που ήταν σωστό κι αναγκαίο, αλλά όχι όπως έγινε. Σου έκανα κι ένα πεντάχρονο πλάνο για το μέλλον μας, αλλά εσύ το έλεγες σχέδιο χωρίς ελευθερία. Κι όπως σε αγκάλιασα ένιωσα να χτυπά στα μηνίγγια μου ο ίλιγγος της επιτυχίας, από το ύψος της ιστορίας, που προχωρά σα μεθυσμένη, με ζιγκ-ζαγκ κι οχταράκια.

Κι επιστρέψαμε στις αυταπάτες για συγκατοίκηση με ειρηνική συνύπαρξη, τη στιγμή που μαλώναμε κάθε μέρα κι υπέβοσκε η ταξική σύγκρουση.
Ώσπου μπήκε ανάμεσά μας ο τρίτος δρόμος του σοσιαλισμού με αγορά κι έκανε τη σχέση παραγωγής μας χυδαία κι αγοραία.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι τρεις μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένο CCCP (εσ-εσ-εσ-ερ) στο παγκάκι που μετά το προδώσαν
Κι έτσι φτάσαμε σε ανοιχτά αντεπαναστατική κατάσταση, όπου εσύ δε μπορούσες από κάτω γιατί ήμουν χοντρός και σε πλάκωνα κι εγώ βαριόμουν από πάνω. Κι ήρθαν τα πάνω-κάτω. Η συντέλεια του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς ψάχναμε μες στον χαμό να καταλάβουμε ποιοι είναι οχτροί και ποιοι δικοί μας. Κοιτούσαμε με απάθεια το τέλος να έρχεται και δεν κάναμε τίποτα να το αποτρέψουμε γιατί κατά βάθος δεν το πιστεύαμε. Και τώρα κατόπιν εορτής εκτιμήσαμε αυτό που είχαμε και το νοσταλγούμε.

Αυτός ο άλλος που πάτησε στα λάθη και τις αδυναμίες μας και μπήκε ανάμεσά μας σου έταξε ελευθερία για να σε κάνει σκλάβα του, σε εντυπωσίασε με το περιτύλιγμα αλλά πίσω από τη βιτρίνα δεν είχε τίποτα απ’ όσα σου υποσχέθηκε.

Σπας οργισμένη τη βιτρίνα που σε γέλασε, βλέπεις πίσω της το κενό και την εκμετάλλευση, αλλά με τη βιτρίνα δε σπας και τα δεσμά σου, μόνο το ηθικό σου με εκτονώσεις χωρίς βάθος. Οι ραγισμένες βιτρίνες δε φέρνουν ρήγματα στην εξουσία. Αλλά το δικό μας το γυαλί δεν ξανακολλάει κι ας βλέπεις πως μαζί περνούσαμε καλύτερα.

Φταις όμως κι εσύ που δε με άφηνες να βγαίνω λίγο έξω, να ταξιδεύω αλλού. Όλη την ώρα μαζί φθαρήκαμε, κουραστήκαμε. Και στις εξόδους μας πάντα πηγαίναμε στους συγγενείς σου και στις αδελφές σου λαϊκές δημοκρατίες.

Κι άφησες πίσω ορφανό το μονάκριβο παιδί μας να μεγαλώνει με χίλιες στερήσεις. Εκείνο στο οποίο έμεινες έγκυος στις διακοπές μας στην καραϊβική, όπου ξέχασες πίσω τις βαλίτσες μας με τους πυραύλους κι επέμεναν οι αμερικάνοι απ’ το ξενοδοχείο να μας τις επιστρέψουν.

Τώρα είσαι μια θολή ανάμνηση που όσο σβήνει την εξιδανικεύω. Θυμάμαι μόνο τα καλά σου και με τυλίγει η νοσταλγία. Οι φίλοι μου μού το ‘χαν πει, να σε ξεχάσω και να συνεχίσω. Δε μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, που δε γυρίζει πίσω πια.

Αλλά από πότε είναι φίλοι μου αυτοί;
Πρώην με ψυχολογία απατημένου εραστή που σε μισούν με αντεστραμμένη αγάπη κι εκ των υστέρων στα βρίσκουν όλα στραβά. Έκτοτε αναλώνονται σε ανώριμες ιστορίες του ενός κινήματος και βρίζουν τη μοναδική σοβαρή σχέση που είχαν.

Αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε ό,τι αγαπάμε από μικροί. Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας, πρώτη αγάπη και παντοτινή. Εντάξει, κάτι φιλάκια με την κομμούνα στο δημοτικό και κάτι εφήμερες περιπετειούλες με κινέζους και γιούγκους δεν πιάνουν.

Γι’ αυτό κι εγώ θα αγαπήσω μια επανάσταση που να μου θυμίζει εσένα, τη μαμά-πατρίδα και το οιδιπόδειό μου που δεν ξεπέρασα ποτέ. Με την ελπίδα να μην κάνουμε τα ίδια λάθη…

-Η κε του μπλοκ αφιερώνει το κείμενο στην ιδιοκτήτρια του υπολογιστή απ’ τον οποίο το ανάρτησε, στον ανώνυμο αναγνώστη που επεσήμανε εύστοχα ότι η θεματολογία του μπλοκ επαναλαμβάνεται, στον αβράμη από την τουρκία και στον αγωνιστή φελέκη.

Κάνει δημόσια την αυτοκριτική της για όσα έγραψε για τον τελευταίο (τα φαινόμενα απατούν καμιά φορά) κι αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη για όλα τα υπόλοιπα που ήταν εντυπώσεις από μια ανοιχτή εκδήλωση και δεν χρειαζόταν κανένας αβράμης για να της τα πει. Οπότε κάτω τα χέρια απ’ τον αβράμη…