Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Μια διαλεκτική σχέση

Για τον μαρξ η ουσία του ανθρώπου είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων. Αλλά η ουσία της ζωής του μαγκούφη τείνει στο μηδέν κι η ποιότητά της είναι διαλεκτικά δεμένη με αυτή την ποσότητα και τις αξίες του ανυπαρξισμού που αίρει διαλεκτικά τη σκέψη του σαρτρ. Ο οποίος έθεσε το ζήτημα της ανυπαρξίας στην καπιταλιστική κοινωνία με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω κι όταν κατηγορούσε τον αξελό ως αποστάτη του μαρξισμού θύμιζε την παροιμία με τον κεφάλα πετεινό και τον γάιδαρο. Στου οποίου τη συνομοταξία συναντάμε το είδος μπακούνιν, όπως έλεγε κι ο μαρξ. Κι έτσι η σκέψη μας επέστρεψε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, αλλά σε ανώτερο επίπεδο, κλείνοντας μια σπείρα στην ελικοειδή της πορεία.

Κάθε ερωτική σχέση κρύβει μέσα της διαλεκτική. Οι δυο της πόλοι αλληλεπιδρούν κι εξελίσσονται σε κάτι άλλο, καινούριο, που δεν το γνώριζαν στην αρχή του ταξιδιού. Αν δεν εξελίσσεται πέφτει σε (μπρεζνιεφική) στασιμότητα κι ύστερα ακολουθεί νομοτελειακά η αντεπανάσταση.

Δε μπορεί να υπάρξει τρίτος πόλος. Είναι εκτός φυσικής και πραγματικότητας. Αντίφαση εν τοις όροις που λέει κι ο μπιτσάκης. Μόλις εμφανιστεί, παύει αυτομάτως να υπάρχει σχέση κι η λογική χάνεται κάπου στα ερωτικά τρίγωνα των βερμούδων.

Το βασικό είναι να υπάρχει διαλεκτική αντικειμενικών συνθηκών κι υποκειμενικού παράγοντα. Κι εμείς την είχαμε κι ας λένε ότι ήταν πραξικόπημα. Βιασμός της ιστορίας χωρίς αληθινό έρωτα και σοσιαλισμό.
Δε γίνεται να φυτρώσει η αγάπη στο βουνό. Ούτε και στον κάμπο άμα δεν πάρεις την τσάπα να δουλέψεις. Κι αν την τσάπα την κρατάει ο σταχάνοφ τόσο το καλύτερο.

Αλλά εμείς προχωρούσαμε αργά, φλερτ με ρυθμούς μπουχάριν.
Κι έξαφνα στο καπάκι, πολεμικός κομμουνισμός και χίμαιρες για συγκατοίκηση με επιτάξεις και διατάγματα.

Κι ύστερα κάναμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και πήγαμε στο πισωγύρισμα της νεπ. Ένα βήμα πίσω να πάρουμε φόρα για το άλμα στο γκρεμό που ήταν μπροστά μας. Νοικιάζαμε τα κορμιά μας σε ιδιώτες, χωρίς αποκλειστικότητα και κρατικό μονοπώλιο. Αλλά τον τελευταίο λόγο τον κρατούσαμε εμείς κι ας υπήρχε αντικειμενικά κίνδυνος παλινόρθωσης της μοναξιάς.

Και μετά το γυρίσαμε σε συνεταιρισμό, που ήταν σωστό κι αναγκαίο, αλλά όχι όπως έγινε. Σου έκανα κι ένα πεντάχρονο πλάνο για το μέλλον μας, αλλά εσύ το έλεγες σχέδιο χωρίς ελευθερία. Κι όπως σε αγκάλιασα ένιωσα να χτυπά στα μηνίγγια μου ο ίλιγγος της επιτυχίας, από το ύψος της ιστορίας, που προχωρά σα μεθυσμένη, με ζιγκ-ζαγκ κι οχταράκια.

Κι επιστρέψαμε στις αυταπάτες για συγκατοίκηση με ειρηνική συνύπαρξη, τη στιγμή που μαλώναμε κάθε μέρα κι υπέβοσκε η ταξική σύγκρουση.
Ώσπου μπήκε ανάμεσά μας ο τρίτος δρόμος του σοσιαλισμού με αγορά κι έκανε τη σχέση παραγωγής μας χυδαία κι αγοραία.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι τρεις μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένο CCCP (εσ-εσ-εσ-ερ) στο παγκάκι που μετά το προδώσαν

Κι έτσι φτάσαμε σε ανοιχτά αντεπαναστατική κατάσταση, όπου εσύ δε μπορούσες από κάτω γιατί ήμουν χοντρός και σε πλάκωνα κι εγώ βαριόμουν από πάνω. Κι ήρθαν τα πάνω-κάτω. Η συντέλεια του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς ψάχναμε μες στον χαμό να καταλάβουμε ποιοι είναι οχτροί και ποιοι δικοί μας. Κοιτούσαμε με απάθεια το τέλος να έρχεται και δεν κάναμε τίποτα να το αποτρέψουμε γιατί κατά βάθος δεν το πιστεύαμε. Και τώρα κατόπιν εορτής εκτιμήσαμε αυτό που είχαμε και το νοσταλγούμε.

Αυτός ο άλλος που πάτησε στα λάθη και τις αδυναμίες μας και μπήκε ανάμεσά μας σου έταξε ελευθερία για να σε κάνει σκλάβα του, σε εντυπωσίασε με το περιτύλιγμα αλλά πίσω από τη βιτρίνα δεν είχε τίποτα απ’ όσα σου υποσχέθηκε.

Σπας οργισμένη τη βιτρίνα που σε γέλασε, βλέπεις πίσω της το κενό και την εκμετάλλευση, αλλά με τη βιτρίνα δε σπας και τα δεσμά σου, μόνο το ηθικό σου με εκτονώσεις χωρίς βάθος. Οι ραγισμένες βιτρίνες δε φέρνουν ρήγματα στην εξουσία. Αλλά το δικό μας το γυαλί δεν ξανακολλάει κι ας βλέπεις πως μαζί περνούσαμε καλύτερα.

Φταις όμως κι εσύ που δε με άφηνες να βγαίνω λίγο έξω, να ταξιδεύω αλλού. Όλη την ώρα μαζί φθαρήκαμε, κουραστήκαμε. Και στις εξόδους μας πάντα πηγαίναμε στους συγγενείς σου και στις αδελφές σου λαϊκές δημοκρατίες.

Κι άφησες πίσω ορφανό το μονάκριβο παιδί μας να μεγαλώνει με χίλιες στερήσεις. Εκείνο στο οποίο έμεινες έγκυος στις διακοπές μας στην καραϊβική, όπου ξέχασες πίσω τις βαλίτσες μας με τους πυραύλους κι επέμεναν οι αμερικάνοι απ’ το ξενοδοχείο να μας τις επιστρέψουν.

Τώρα είσαι μια θολή ανάμνηση που όσο σβήνει την εξιδανικεύω. Θυμάμαι μόνο τα καλά σου και με τυλίγει η νοσταλγία. Οι φίλοι μου μού το ‘χαν πει, να σε ξεχάσω και να συνεχίσω. Δε μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, που δε γυρίζει πίσω πια.

Αλλά από πότε είναι φίλοι μου αυτοί;
Πρώην με ψυχολογία απατημένου εραστή που σε μισούν με αντεστραμμένη αγάπη κι εκ των υστέρων στα βρίσκουν όλα στραβά. Έκτοτε αναλώνονται σε ανώριμες ιστορίες του ενός κινήματος και βρίζουν τη μοναδική σοβαρή σχέση που είχαν.

Αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε ό,τι αγαπάμε από μικροί. Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας, πρώτη αγάπη και παντοτινή. Εντάξει, κάτι φιλάκια με την κομμούνα στο δημοτικό και κάτι εφήμερες περιπετειούλες με κινέζους και γιούγκους δεν πιάνουν.

Γι’ αυτό κι εγώ θα αγαπήσω μια επανάσταση που να μου θυμίζει εσένα, τη μαμά-πατρίδα και το οιδιπόδειό μου που δεν ξεπέρασα ποτέ. Με την ελπίδα να μην κάνουμε τα ίδια λάθη…

-Η κε του μπλοκ αφιερώνει το κείμενο στην ιδιοκτήτρια του υπολογιστή απ’ τον οποίο το ανάρτησε, στον ανώνυμο αναγνώστη που επεσήμανε εύστοχα ότι η θεματολογία του μπλοκ επαναλαμβάνεται, στον αβράμη από την τουρκία και στον αγωνιστή φελέκη.

Κάνει δημόσια την αυτοκριτική της για όσα έγραψε για τον τελευταίο (τα φαινόμενα απατούν καμιά φορά) κι αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη για όλα τα υπόλοιπα που ήταν εντυπώσεις από μια ανοιχτή εκδήλωση και δεν χρειαζόταν κανένας αβράμης για να της τα πει. Οπότε κάτω τα χέρια απ’ τον αβράμη…

10 σχόλια:

sniper είπε...

Ενταξει ολα τ΄αλλα. Αλλα το μωρο? Που κολλαει το μωρο?

Ανώνυμος είπε...

Δηλωνω απολυτα ικανοποιημενος... Θα σε προσφωνουσα συντροφο, αλλα μου εμαθαν να περιοριζω αυτη την λεξη με ανθρωπους συγκεκριμενη ιδιοτητα. Παρολαυτα τρεφομαι πολιτικα απο τα κειμενα σου.Ο ανωνυμος που αναφερεις...

ουγκ, ουγκ! είπε...

Και μετα πέφτει η σοβιετία και ξεχνας πως ήταν το πρόσωπό της. Ψαχνεις τη μυρωδιά της και βρίσκεις μόνο την κολονια που πηρε απο τη μαυρη αγορα ανταλαζοντας ρούβλια.
Κι αυτό πάλι με το ποτάμι που δεν ξαναδιασχίζεις το ίδιο 2 φορέ,σα σουβλιά να σε τρυπάει!!
Πόρνη διαλεχτική, που θα λεγε κι ο τιτοθρεμένος Οσιμ, τα ζιγκ ζαγκ σου και τα πισωγυρίσματα δεν ειναι ποτέ ιδανικά. Η αντεπανασταση γεννα νοσταλγία και αναπόληση. Τη θες ξανά πίσω ομως με τα ίδια υλικά ακομα κι όταν γυρναει ειναι ανικανη να τελειώσει και να το φχαριστηθεί γιατι έχει εναν κόμπο απ'την αρχή.
Ξερω γω.. κριτική αποτίμηση και ξαναχτίσιμο μάλλον.. Ίσως τελικά το μέλλον να μας επιφυλλάσει διαλεκτικά άλματα, νέες επαναστάσεις. Μακρυά απο δεκεμβριανές εξάρσεις που απολυτοποιούνται ως εξεγέρσεις για να γεμίσουν τον εγωισμό της γενιάς μας που σαν νέα και φιλόδοξη γκόμενα πρέπει να γνωρίσει και να απολυτοποιήσει έναν τέτοιο εξεγερσιακο έρωτα με στενά μικροαστικά όρια.
Ετσι πάει το σπιράλ και δεν κρατάει κακίες ακόμα και σε τέτοιες ρηχές αποτιμήσεις.
Εκτός απο τη μοναξιά υπάρχει και ο έρωτας και το κοκκινο χρωμα στον έρωτα μπορεί στο άοσμο σήμερα να το δίνουν οι τηλε-ζαχαροπλάστες του αγιου βαλεντίνου αλλα η αληθινή του απόχρωση θα φανεί στο βασίλειο της ελευθερίας με ανθρώπους χωρίς απωθημένα και βίτσια. Το βασίλειο της ελευθερίας που θα θεμελιωθεί ως διαλεκτική άρση της δικτατορίας του προλεταριατου και που δεν θα'χει ανάγκη να το πουν δημοκρατία της ελευθερίας γιατί οι λέξεις και τα χρώματα εκει θα χουν ξανά εξ'ορισμού το νόημά τους.

(Αναγνώστης σου ευαίσθητος σε θέματα έρωτος που πλέον δν κoλλαει να αποκαλύψει ποιός είναι..)

Ανώνυμος είπε...

Προσέξτε με τις εξιδανικεύσεις γιατι θα την πάθουμε όπως ο Γιωργίτσης.. "Μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις! "

Η ακόλουθη φράση(του Φ.Κόντογλου ή του Ν.Εγγονόπουλου-δεν είμαι σίγουρος) εξαιρετικά αφιερωμένη στο Απολίθωμα και την ερωτική του εμμονή με τη σοβιετία:
" H αναζήτηση της χαμένης πατρίδας είναι ροπή της υπάρξεως. Άλλες όμως είναι οι συνέπειές της όταν αυτή γίνεται στο παρελθόν και άλλες όταν γίνεται στο μέλλον."


κομμάντο Φλωμπεριανής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Για μένα αφιέρωση...;;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάποιες προσθήκες γιατί το κείμενο γράφτηκε βιαστικά.
Εκεί που τελειώνει και μιλάει για λάθη. Ίσως το μόνο λάθος μας που κάνουμε κάθε φορά να είναι ότι θέλω να σε γνωρίσω πριν σε κάνω δικιά μου, να ωριμάσουν οι συνθήκες και βάζουμε πρώτα στάδιο φιλικό, αντι-ιμπεριαλιστικό, πριν προχωρήσουμε στον έρωτα και την επανάσταση.

Και μία ακόμα εκεί που λέει για τις παλινδρομήσεις του σοσιαλισμού και της σχέσης με τη σοβιετία.
Γυρνώντας ξανά στη νεπ, κολλούσε μια ανάλυση (νέου) τύπου σοβιετικού κυριούλη, με το κλασικό διαλεκτικό σχήμα, είναι και δεν είναι, έχουμε και δεν έχουμε σχέση.

Το κείμενο αφιερώνεται σε όλους όσους το νιώθουν δικό τους. Τα άλλα δεν προλαβαίνω να τα σχολιάσω, αλλά μπράβο ρε ουγκ, καλά κάνεις...

Ανώνυμος είπε...

Όλα καλά κι όλα ωραία
χθες ήσουν μ' άλλονε παρέα
και που σοκάκι να τραγουδήσεις
δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις..

Έχω ψυχή δεν έχω βράχο
πάλι με άφησες μονάχο
και μια σημαία σ' ένα μπαλκόνι
αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει

Ανώνυμος είπε...

http://www.scribd.com/doc/26682763/EPANASTATIKO-KOMMOUNISTIKO-KOMMA-TROTSKISTIKO-POSADIKO

Ανώνυμος είπε...

Γεώργιος Καραϊσκάκης είπε:

Πολλή ποιητικότητα ρε σύντροφοι. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δε γίνεται σοσιαλισμός….

Θα προτιμούσα ένα…. «πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι».

Ας είναι.. Το κομμουνιστικό κίνημα ακονίζει την τσαπού του και θα επανέλθει λίαν συντόμως (έστω και αν τώρα χάσαμε τους αντισεξιστές!).

Matt Damon είπε...

Η επανασταση κ η αγαπη παν μαζι....ακομη κ οταν οι εξεγερσεις μας ειναι εν γενει εκτος του κλιματος....