Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Μάο-μάο και κινοφιλία

Μακριά από το σπιτικό φαγητό, σε μια πόλη που απλώς τρώει για να ζει και δεν ξέρει ότι το φαΐ είναι ζωή κι όχι επιβίωση, όλοι μου λεν πως αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μου έχω ρέψει. Το οποίο όμως έχει κι αντίστροφη ανάγνωση δείχνοντας πόσο κακό μπορεί να κάνει μια υπερπροστατευτική μαμά-πατρίδα στα σοβιετικά της τέκνα.

Τα ερωτήματα ωστόσο παραμένουν. Το έρεψα είναι αόριστος του ρέπω; Προς τι άραγε; Τον αριστερό οπορτουνισμό; Ή μήπως προέρχεται από το ρεύω; Το οποίο είναι άραγε ελληνική λέξη; Ενεργητική του ρεύομαι πχ;

Ως προς την πνευματική τροφή, στην αρραβωνιαστικιά του αχιλλέα η άλκη ζέη διηγείται μια στιχομυθία από τα ρομαντικά χρόνια της σεξουαλικής απελευθέρωσης, όπου προσπαθούσαν να θυμηθούν πώς έλεγαν το κάνω έρωτα στα χρόνια της κατοχής, όπου ακόμα και το πλαγιάζω θεωρούνταν σόκιν.
Σήμερα ο κόσμος σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί πώς έλεγε παλιότερα το πηδιόμαστε κι η επόμενη γενιά θα το ξεχάσει κι αυτό. Γάμησέ τα. Δεν κάνουμε έρωτα λέω εγώ…

Θα μου πεις, ρηχά υπαρξιακά που τονίζουν εγωιστικά την αυτοαναφορικότητα. Ας τα αφήσουμε κατά μέρους για να πιάσουμε αυτό που πραγματικά απασχολεί τον κόσμο στις μέρες μας. Υπάρχουν εμπορευματικές σχέσεις στο σοσιαλισμό; Ο μάο ήταν γνήσιος σταλινικός, ή έγινε για τις ανάγκες του σχίσματος με τον χρουτσώφ και τους σοβιετικούς; Έχει να προσφέρει κάτι γόνιμο στο σήμερα το μαοϊκό ρεύμα;

Στα ερωτήματα αυτά θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε το βιβλίο του μάο πάνω στα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην εσσδ από τις ιστορικές εκδόσεις. Έργο που γράφτηκε πριν μισό αιώνα, στην περίοδο του μεγάλου άλματος, μέχρι και τις παρυφές του σινοσοβιετικού σχίσματος, με κριτικές επισημάνσεις για το ομώνυμο έργο του στάλιν.

Μια πρώτη παρατήρηση είναι για τον τίτλο που είναι κάπως παραπλανητικός. Το βιβλίο αφιερώνει πολύ λίγες σελίδες στο έργο του στάλιν και στο μεγαλύτερο μέρος του ασχολείται με τα σοβιετικά εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας και την ανασκευή των σημείων που θεωρεί ότι δεν ταιριάζουν στην κινέζικη πραγματικότητα.
Οι περισσότερες σημειώσεις είναι πρόχειρες, σαν αυτές που κρατάμε στο περιθώριο της σελίδας. Ακόμα κι οι σημειώσεις του λένιν πάνω στο βιβλίο του μπουχάριν για την οικονομία της μεταβατικής περιόδου έχουν πιο επίσημο χαρακτήρα μπροσούρας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτή τη βάση αναδεικνύονται οι διαφορές κινέζων και σοβιετικών που οδήγησαν στο μετέπειτα σχίσμα. Αυτό που δεν είναι και τόσο ενδιαφέρον είναι ότι όπου δε συμφωνεί με τις απόλυτες νομοτέλειες των σοβιετικών τις αντικαθιστά με δικές του φετφά και γενικεύσεις.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η άποψη του μάο για τον στάλιν. Όσοι έχουν υπόψη τους ντόπιους μάο-μάο (χαϊδευτικό του μι-λάμδα χώρου) και κρίνουν εξ ιδίων τους αλλότριους, λίγο-πολύ τους ταυτίζουν. Άντε να είχαν εθνικές ιδιαιτερότητες (ο στάλιν πχ δεν έχει σχιστά μάτια, αλλά έχει βαριά γεωργιανή προφορά και μουστάκι. Ενώ οι κινέζοι συνήθως ξυρίζονται κι έχουν λεπτές, παιδικές φωνές).
Στο βιβλίο του σαμαρά μάλιστα (1917-53, η ιστορία διδάσκει και εμπνέει) υπάρχει ειδικό κεφάλαιο που δείχνει ότι πολιτιστική επανάσταση έγινε και στη σοβιετία επί στάλιν. Μιλάμε για την ίδια περίοδο που γίνεται η κολεκτιβοποίηση κι αυτοκτονεί ο μαγιακόφσκι!

Το βιβλίο πάντως είναι πολύ καλό. Εκεί μπορεί να μάθει κανείς πχ σχετικά με την προσωπολατρία που είναι κι επίκαιρη –λόγω της ημέρας και της εορταστικής επετείου της μυστικής έκθεσης- ότι πρώτα δόθηκε το όνομα του τρότσκι σε μια πόλη της ρωσίας και μετά έγιναν τα βαφτίσια του στάλινγκραντ (πρώην και νυν βόλγογκραντ).
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η αρχική χρηστική αξία του βιβλίου ήταν εισηγητικό υλικό σε συνδιάσκεψη του κκε μ-λ, το –κάθε άλλο παρά σωτήριο- έτος 1992.

Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Όπως θα ‘λεγε κι ο προοδευτικός καλλιτέχνης τζον λένον (το ο με γιώτα) life is what happens while you’re busy making five years plans.
Ας το δούμε με τα λόγια του ίδιου του μάο.

Ο στάλιν ήταν ένας σύντροφος που είχε λίγο πατριαρχικό ύφος, είχε σπουδάσει σε ιερατική σχολή, δεν είχε καταλάβει σε βάθος τη διαλεκτική (το κτ με χι) και καθόλου τον υλισμό.
Αλλά αν εξαιρέσουμε ότι ήταν πατερούλης, παπαδοπαίδι και ιδεαλιστής, ήταν σύντροφος διαμάντι.
Τα ίδια περίπου έλεγε κι ο τρότσκι που αναφερόταν στο στάλιν με το μειωτικό χαρακτηρισμό ασιάτης. Αλλά ο μάο είναι στην κυριολεξία τέτοιος και δε μπορεί να το διατυπώσει έτσι.

Λίγο πιο κάτω κάνει διορθωτική δήλωση.
Δε μπορούμε να πούμε πως ο στάλιν δεν ήταν διαλεκτικός, ήταν μονάχα εν μέρει. Είχε μύθους, ήταν μονόπλευρος, αλλά με τη μέθοδό του οικοδόμησαν σοσιαλισμό, νίκησαν τους εχθρούς, έφτασαν τα πενήντα εκατομμύρια τόνους χάλυβα κι αυτό τον χρόνο θα φτάσουν τα πενήντα πέντε, έχουν τρεις δορυφόρους στον ουρανό. Το τελευταίο προφανώς εν είδει εφόδου ή ως σημειολογία για την επουράνια έφοδο της εργατικής τάξης.
Πέρα από αυτό η εμμονή στον χάλυβα (ατσάλι) είναι τέτοια που ξεπερνά και τη λατρεία για τον ατσάλινο (στάλιν). Πρέπει να παράγονταν σε τέτοιες ποσότητες που έχω την υποψία πως μοίραζαν ό,τι περίσσευε στους μαθητές στα σχολεία, όπως έκαναν σε εμάς με τα πορτοκάλια.
Όχι άλλο χάλυβα…!

Ας δούμε όμως τη συνέχεια.
Είναι μια μέθοδος (κι αυτή, νιώθεται, που θα έλεγε κι ο καβάφης). Δε μπορούμε να βρούμε μια άλλη; Εμείς στην ταξική πάλη υιοθετήσαμε τη μέθοδο του λένιν, όχι του στάλιν. Ο στάλιν είχε πει για την οικονομία ότι οι μεταρρυθμίσεις γίνονται από τα πάνω προς τα κάτω. Ο στάλιν δεν οδηγούσε την ταξική πάλη από τα κάτω προς τα πάνω.
Κρατήστε το δίπολο πάνω-κάτω, θα μας χρειαστεί παρακάτω.

Από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου ο στάλιν δε μιλάει ποτέ για το εποικοδόμημα. Δεν παίρνει υπόψη του τον άνθρωπο. Βλέπει το πράγμα μα όχι τον άνθρωπο.
Κι ακόμα. Από συνολική άποψη ο στάλιν δεν έπαιρνε υπόψη το ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα. Μιλάει μόνο για παραγωγικές σχέσεις όχι για εποικοδόμημα. Ο στάλιν δε μιλάει για εποικοδόμημα, μιλάει μονάχα για οικονομία, όχι για πολιτική.

Η γνωστή ρετσινιά περί οικονομισμού. Συνήθως δένει με το επιχείρημα ότι ο σύντροφος με το μουστάκι έδινε προτεραιότητα στις παραγωγικές δυνάμεις κι αγνοούσε τις παραγωγικές σχέσεις. Τώρα μπαίνει σε άλλη βάση. Μιλάει μόνο για παραγωγικές δυνάμεις κι όχι για το εποικοδόμημα. Έβλεπε το πράγμα, αλλά όχι τον άνθρωπο, την οικονομία κι όχι την πολιτική που αποκτά προτεραιότητα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Επιστρέφουμε στην κριτική ματιά του στάλιν και στο δίπολο πάνω-κάτω που στα γραπτά του μάο αναφέρεται ως αμοιβαίες σχέσεις.
Αποσπάστηκε από την πραγματικότητα και δεν έλυσε το πρόβλημα των αμοιβαίων σχέσεων, που είναι αρκετά άκαμπτες. Στο παρελθόν οι σχέσεις ανάμεσα στη σοβιετική ένωση και σε μας ήταν σχέσεις ανάμεσα σε πατέρα και γιο (το ι με υι), ανάμεσα σε γάτο και ποντικό, οι ιδέες ήταν λίγο απολιθωμένες, τώρα είναι λίγο καλύτερες.

Καταρχάς δεν καταλαβαίνω τι κακό έχουν οι απολιθωμένες ιδέες, αλλά το αντιπαρέρχομαι. Κατά δεύτερον η εκλαΐκευση των αμοιβαίων σχέσεων με το παράδειγμα γάτα-ποντίκι, πέρα από ορισμός του καλτ, προσεγγίζει τις απλοϊκές προσεγγίσεις των αναρχικών περί ιεραρχίας. Κάθε χώρος έχει τη δική του ορολογία για να εκφράσει τέτοιου είδους σχέσεις. Διευθυντές και χειρώνακτες, γάτες και ποντίκια, οι πάνω και οι κάτω, αφεντικά και δούλοι (στο κόμμα μπήκαμε ούλοι), αλλά ποτέ καπιταλιστές κι άλλα τέτοια οικονομίστικα.

Σε αυτή τη βάση μπορεί να ερμηνευτεί κι η προέλευση κάποιων συνθημάτων του χώρου, όπως το κλασικό: φόλα στα αφεντικά (που είναι οι γάτες). Στην ίδια βάση μπορεί να δοθεί εξήγηση για τα εξωνημένα τρωκτικά της εργατικής αριστοκρατίας που είναι αποστάτες της συνομοταξίας τους και για τους οπορτουνιστές που λυγίζουν κι εγκαταλείπουν πρώτοι σαν τα ποντίκια το καράβι στις δύσκολες στιγμές. Σε κάθε περίπτωση τα ποντίκια μπορούν να νικήσουν τη γάτα μόνο στο σκραμπλ και σε συνθήκες πολιτιστικής επανάστασης αλά μάο. Μέχρι να έρθει ο ντενγκ και να πει ότι δε μας νοιάζει αν ο γάτος είναι μαύρος ή άσπρος (και κατά άλλους κίτρινη) το σημαντικό είναι να πιάνει ποντίκια. Δηλ τους από κάτω.

Στην ίδια λογική το βασικό σύνθημα του κομματικού συνεδρίου της αντεπίθεσης θα ήταν το σκίζουμε τη γάτα. Παραμένει ωστόσο λεπτό κι επίμαχο το ζήτημα των συμμαχιών, καθώς η κάστα των αιλουροειδών είναι ανομοιογενής και παρουσιάζει στο εσωτερικό της αντιθέσεις που πρέπει να αξιοποιήσουμε προσεγγίζοντας την εθνική αστική τάξη και τις γάτες που τάσσονται ενάντια στα μονοπώλια της ουίσκας.
Επιπλέον πολλοί σύντροφοι εκφράζουν τη διαφωνία τους και με το σύμφωνο του τζέρρυ με το σκύλο της αυλής ενάντια στον τομ, συγκρίνοντας την κυνοφιλία με την προδοτική συμμαχία με τον νίξον.

Η μαοϊκή τέχνη της εκλαΐκευσης υπερβαίνει δημιουργικά το δημιουργικό μαρξισμό και τα σοβιετικά κείμενα της παλαιάς διαθήκης και δημιουργεί ένα όμορφο κλειστό σοσιαλιστικό σύστημα θρησκευτικών εντολών (ο αριθμός ποικίλλει) που είναι ευκολομνημόνευτες κι από τον τελευταίο ασιάτη. Είναι δύσκολο πχ να μην σου χαραχτούν στην καρδιά και στο νου τα τρία κακά στιλ και οι πέντε ανεπιθύμητοι τρόποι από τους οποίους πρέπει να απαλλαγούμε αποφασιστικά.
Τα τρία κακά στιλ είναι το γραφειοκρατικό, το υποκειμενικό και το δογματικό. Ενώ οι πέντε ανεπιθύμητοι τρόποι είναι: αλαζονεία, υπερηφάνεια (λεπτές οι διαφορές), αυτοϊκανοποίηση (αυτό δεν το κόβω και πολύ εύκολο να το κόψουμε), νωθρότητα και απάθεια. Λίγο-πολύ περιγράφει τον μπρέζνιεφ της εποχής του κι ας μην έχει γίνει ηγέτης ακόμα.

Παράλληλα υπάρχει κι η εκστρατεία ενάντια στα πέντε αντί και την αστική τάξη, που έγινε τη διετία 51-52 κι είχε στο στόχαστρο: τις ελλείψεις, την απάτη, τη φοροδιαφυγή, την υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας και των κρατικών οικονομικών μυστικών. Εγώ θα έβαζα κι άλλο ένα αντί για τους αντιθεσμούς.

Κι ύστερα μας φταίει ο μηχανιστικός μαρξισμός του στάλιν. Μπροστά στις μαοϊκές φόρμουλες, ο σύντροφος με το μουστάκι είναι χεγκελιανός διαλεκτικός.
Όπως θα έλεγε κι ο τρότσκι, το στιλ είναι ο άνθρωπος κι αυτό του μάο είναι καθαρά ασιατικό, καρπός των ιδιαίτερων συνθηκών της κινέζικης επανάστασης και του κομφούκιου. Ας φρίξει μόνο όποιος επιτρέπει στον εαυτό του να σκέφτεται εξωιστορικά.

Έστω και με τον τρόπο του όμως ο μάο θίγει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που στην ουσία του έχει να κάνει με τη σχέση πολιτικής-οικονομίας στο σοσιαλισμό, ή με άλλα λόγια αντικειμενικού κι υποκειμενικού παράγοντα. Οι κινέζοι δίνουν βαρύτητα στο τελευταίο και προσπαθούν να λύσουν με αρκετή δόση βουλησιαρχίας το ζήτημα με μια γενικευμένη καχυποψία εναντίον της ειδικής πλευράς των στελεχών απέναντι στην οποία προτάσσουν την κόκκινη πλευρά της βάσης και σε τελική ανάλυση τους ερυθροφρουρούς και τη μεγάλη πολιτιστική επανάσταση.

Το βουλησιαρχικό στοιχείο φαίνεται να είναι κι αυτό που ενθουσίασε στον καιρό του ένα ετερόκλητο μίγμα αριστεριστών, τροτσκιστών κι ευρωκομμουνιστών που παράλληλα ήταν φανατικοί πολέμιοι του σοβιετικού μοντέλου και της βίαιας κολεκτιβοποίησης, με την οποία βασικά διαφωνούσε κι ο ίδιος ο μάο. Κάτι που θα δούμε σε επόμενο κείμενο γιατί αυτό ήδη άρχισε να ξεφεύγει σε έκταση.

Θα κλείσουμε με την άποψη του μάο για τον σύντροφο νικήτα σε αντιπαράθεση με το στάλιν ως προς το θέμα των πολιτικών εκτελέσεων.
Οφείλουμε να εφαρμόζουμε το βουδιστικό παράγγελμα (sic) να μην σκοτώνουμε. Μπορούμε να σκοτώνουμε κάποιον μόνο όταν είναι απαραίτητο για να κατευνάσουμε τη λαϊκή αγανάκτηση. Στη σοβιετική ένωση σκότωσαν κάπως πολλούς, δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη του στάλιν και δεν κάνουμε τα λάθη του χρουτσώφ: ο τελευταίος είναι πιο ευγενικός, περιορίζεται να διώχνει από την κεντρική επιτροπή.
Ο διαλεκτικός κεντρισμός είναι το μονοπάτι προς τη σοφία και το ζεν. Σε κάθε περίπτωση η ευγένεια ήταν βασικό χαρακτηριστικό του νικήτα. Όποιος έχει δει το βιντεάκι που χτυπάει το παπούτσι του στα έδρανα του οηε το ξέρει από πρώτο χέρι.

Και συμπληρώνει:
Ακόμα κι οι αντεπαναστάτες δεν πρέπει να σκοτώνονται σε μεγάλο αριθμό, για να σκοτώσουμε ένα άτομο πρέπει να το κάνουμε προσεκτικά (το κτ με χι). Όταν ένα μέλος της κεντρικής επιτροπής έχει κάνει λάθη, δεν έχει καμία σχέση με το πρόβλημα να εκτελεστεί ή όχι.
Είναι φορές που μας βάζουν τα γυαλιά οι κινέζοι και νιώθω τόσο ασιάτης…

Παράλληλα ο μάο χαρακτήριζε την διακήρυξη της μόσχας που υπέγραψε το 57 μαζί με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές κι άλλα κομμουνιστικά κόμματα νέο κομμουνιστικό μανιφέστο που βγήκε εκατό χρόνια περίπου μετά το αυθεντικό. Του πήρε μόλις λίγα χρόνια για να αλλάξει ριζικά γνώμη. Μπορεί όμως να φανεί χρήσιμο στη σοβαρή συνιστώσα που έχει αντίστοιχη φιλοδοξία εν όψει του συνεδρίου της.
Η συνέχεια στο δεύτερο μέρος...

Αντί επιλόγου μια ηθικοπλαστική αφίσα λόγω της ημέρας.

Δεν υπάρχει κάστρο άπαρτος για τους μπολσεβίκους

Οι ρεβιζιονιστές δεν έχουμε πατρίδα και κομματικό πατριωτισμό.
Η οπορτουνιστική διεθνής προβάλλει ως ανάγκη των καιρών.
Οπορτουνιστές όλων των χώρων ενωθείτε.

25 σχόλια:

Alekosr είπε...

επίσης λέει στο βιβλίο
"Στην πραγματικότητα οι σοβιετικοί δεν παραδέχονται την καθολικότητα των αντιθέσεων.Δεν αποδέχονται πως στην κοινωνία οι αντιθέσεις αποτελούν την κινητήρια δύναμη ανάπτυξης του σοσιαλισμού.Στην κοινωνία τους, στην πραγματικότητα η ταξική πάλη υπάρχει πάντα , η πάλη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τα υπολέιμματα του καπιταλισμού"
και λέει επίσης ότι δeν είχε επεκταθεί η παλλαϊκή ιδιοκτησία σε βάρος της συνεταιριστικής,και δεν εξαλείφονταν η εμπορευματική μορφή.
Μέχρι το 76 καλά πήγαινε και ας χάσαμε την κομμούνα της Σαγκάης που έγινε "επαναστατική επιτροπή"
προβλήματα της ΜΠΠΕ:
1)Η αντίληψη της ταξικής πάλης ως εσωκομματική πάλη και όχι σαν ανοιχτή σύγκρουση στην κοινωνία
2)Το "κόλλημα" με το εποικοδόμημα και"ξέχασμα" των παραγωγικών σχέσεων
3)Στρεβλή αντίληψη οτι ο ρόλος του κόμματος είναι να επιβάλει τις απόψεις του
4)Η επιβίωση της δεξιάς τάσης(αφου ήθελαν να τους σφάξουν,γιατί δεν τους έσφαξαν?)μέσα στο κόμμα,στο στρατό και στο κράτος

gortynios είπε...

Ο Μάο Τσετούνγκ με τη «θεωρία» του δεν έδωσε και δε δίνει μαρξιστική-λενινιστική απάντηση στα προβλήματα της εποχής μας, γιατί ξεκινά και εκφράζεται σε μικροαστική μεγαλοκινέζικη βάση. Η εσωτερική γραμμή του Μάο, τα τρία κήτη «μεγάλο άλμα-λαϊκή κομμούνα-γενική γραμμή» αποτέλεσαν ανεδαφική, εξωπραγματική προσπάθεια να πιάσει πουλιά στον αέρα, να πραγματοποιήσει το «κομμουνιστικό όνειρο», χωρίς στήριγμα στις αντικειμενικές δυνατότητες και έκφρασε μικροαστική αδυναμία μπροστά στις δυσκολίες, ανικανότητα για επιστημονική σκέψη και πράξη. Αυτό έριξε την κινέζικη επανάσταση πίσω και είχε διαλυτική επίδραση στο ΚΚ Κίνας. Μέσα στις γραμμές του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ο μαοστσετουγκισμός είχε και έχει αποσυνθετική επιρροή. Ένα παράδειγμα απ’ τα πολλά η τραγική ήττα μας στην Ινδονησία. Και στο Βιετνάμ αντικειμενικά παίζει το παιγνίδι των Αμερικάνων. Υπολογίζοντας στην κρίση που η θεωρία και πράξη του Μάο προκάλεσε στο "παγκόσμιο κομμουνιστικό και προοδευτικό κίνημα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αποθρασύνεται σ' όλο τον κόσμο. Ο μαοτσετουνγκισμός αποτελεί αντιθεωρία στο μαρξισμό-λενινισμό. Οι κουκουέδες δε μπορούν νάχουν καμιά σχέση μαζί του.


ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Προς τη ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη (το νδ με ντ)

Ανώνυμος είπε...

Μάο μάο και κινοφιλία, απολίθωμα πάσχεις από νεκροφιλία!(ούτε ο τσαρλατάνος-κομπογιαννίτης Κύριλλος Α' ο Παπασταύρου δεν μπορεί να σε γιατρέψει...)

KOMMANTO είπε...

Απολίθωμα σε θερμοπαρακαλώ
Δώσε μας μια ιδέα από: Mήτσος απ'το φυσικο, Για το γυναικείο ζήτημα.

Εστω 5 γραμμές..

sniper είπε...

Ειχα την εντυπωση οτι το ξαναμαναμετονομασαν σε Σταλινγκραντ, κανω λαθος?

Ανώνυμος είπε...

Όχι το μετονόμασαν σε Πούτινγκραντ σύμφωνα με τη συνήθεια των σοβιετικών κομμουνιστών που προέτασσαν το σύνολο έναντι του ατόμου... Α, ρε διαλεκτική πόσο κακόπαθες στα χέρια τσαρλατάνων τύπου Λισένκο, Ζντάνοφ, Πονομαριόφ, Παπασταύρου κλπ κλπ κλπ

sniper είπε...

Καλο. Ειδικα για τον Παπασταυρου που ως γνωστον εχει κανει και τη μεγαλυτερη ζημια παγκοσμιως. Παντως σοβαρα ρωτησα για το Σταλινγκραντ...

ουγκ, ουγκ! είπε...

Ενα τρολ στο σφυροδρέπανο..
Και με εμμονή στον Κύριλλο!

καιρος ήταν έπρεπε να εκφραστεί κι αυτή η νομοτέλεια (του τρολαρίσματος) και στο δικό σου μπλοκ απολιθωμα!

Κυρίλ- Μετόντ? (που έλεγε κι ο μαϊνας στο βαλκανιζατέρ)

μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κομάντο, δυσκολη η πρόσβαση στο δίκτυο και για αυτό πολύ σύντομη απάντηση.
Κάπου ήταν, κάτι είπε και μετά τον λέγαν σεξιστή, οπότε στρώνω το προφίλ του εν είδει ίματζ μέικερ με κείμενα που δεν υπάρχουν.

Προτιμώ τους νεκρούς από κάτι νεκροζώντανα ζόμπι. Στο μυαλό μου πάντως η πετρούπολη πάνω από το περιστέρι είναι το πέτρογκραντ που θα ξαναγίνει λένινγκραντ κι επίσης εκεί είναι που είδα πρώτη φορά τον κύριλλο κι είπε φοβερά πράγματα για τη σοβιετία που με ενθουσίασαν (πολύ περισσότερο από τα γραπτά του).

Τα υπόλοιπα τα διαβάζω με ενδιαφέρον και κάποια θέλω να τα σχολιάσω, ελπίζω από αύριο...

Ανώνυμος είπε...

Αχ ρε απολιθωματούλη μου... Τα νεκροζώντανα ζόμπι, λατρεύουν τους νεκρούς....Μόνο που οι νεκροί είναι νεκροί, εκτός και αν πιστεύεις στην μεταθάνατον ζωή, οπότε καλύτερα να πιάσεις παρτίδες με τον πάσης Ιερώνυμο, ή εάν πιστεύεις εις την ανάστασιν νεκρών οπότε πάλι είναι καλό να γνωρίσεις των πάσης Ιερώνυμο... Ο υπαρκτός "σοσιαλισμός" ψόφησε διότι ΔΕΝ ήταν σοσιαλισμός... Ο Στάλιν ΕΞΕΦΡΑΣΕ τη ραγδαία άνοδο της γραφειοκρατίας ως κυρίαρχη τάξη, αυτή η περίοδος ΔΕΝ ανασταίνεται... Ο κομμουνισμός ΔΕΝ θα έρθει από ΕΝΑ κόμμα-καθοδήγηση, πάρτο χαμπάρι... Αντίθετα θα ξαναϋπάρξει ως πολιτικό κίνημα της εργ. τάξης με ΜΕΤΩΠΟ κομμάτων ή/και οργανώσεων που θα έχουν την πολιτική εξουσία, με τα εργατικά συμβούλια να κουμαντάρουν τις (κρατικοποιημένες αρχικά) επιχειρήσεις, με απαλοτριωση λοιπόν των βασικών τομέων της παραγωγής, με σοσιαλιστικό σύνταγμα που θα αποτελεί ΤΗ ΒΑΣΗ για ένα πολυκομματικό πολιτικό σύστημα (και ουχί μονοκομματικό όσο και αν βγάζεις καντήλες), με εκλογές, με ένοπλες πολιτοφυλακές που θα υπακούουν στο σοσιαλιστικό σύνταγμα και θα εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα της εργατικής δημοκρατίας. Όλα τα άλλα που λεέι το ΚΚΕ για το ρόλο του είναι αλλού για αλλού και νταβατζιλίκια η εργατική τάξη τρώει αρκετά από τους αστούς, δεν θα ξαναφάει και από το ΚΚΕ..

raskolikas είπε...

"Ανώνυμε", αυτά που λες θα γίνουν σε μία χώρα ή σε όλες μαζί;

kollaps είπε...

Α ωραία, επειδή κράζουν πολλοί τον Παπασταύρου απαγορεύεται να του κάνουμε κριτική. Ο τύπος βάζει στα άρθρα του φράσεις του Λένιν χωρίς να αναφέρει την πηγή τους (χωρίς να τις quotάρει που θα λέγαμε και στα ιντερνατικά), αδυνατεί να πάει το μαρξισμό μισό βήμα μπροστά και τον αφήνει στα πολλά βήματα πίσω που τον άφησε ο εγχειριδιακός-δογματικός μαρξισμός της ΕΣΣΔ και του Στάλιν (ο οποίος ήταν επίσης παραχαράκτης των κλασσικών, δείτε π.χ. τα παραδείγματα που δίνει ο Λούκατς στο "Αστική και Σοσιαλιστική Δημοκρατία"). Κι αυτός είναι ο μέγας θεωρητικός του Κόμματος που μαστιγώνει αλύπητα τους λακέδες της αστικής τάξης οπορτουνιστές τύπου Ρούση. Για να απαντήσω και στο απολίθωμα που λοιδορεί την αναγκαιότητα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης στη θεωρία (βλ. προηγούμενο άρθρο για νΚΑ), αυτή χρειάζεται όχι μόνο για την ανάγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας και σαν οδηγός της πολιτικής δράσης σήμερα, αλλά και ενάντια στην ξε-θεμελίωση του μαρξισμού που συντελείται από "ορθόδοξους-δογματικούς" και "ανανεωτές", από τον μεταμοντερνισμό και τον εκλεκτικισμό. Και δεν μπορεί παρά να έχει για πυρήνα τους κλασσικούς και τον Λένιν και να αναπτύσσεται από κει και πέρα με τη συνεισφορά άλλων θεωρητικών και ρευμάτων, αλλά κυρίως με βάση την ικανότητα να ερμηνεύει τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις τάσεις για αλλαγή της.

Και στο ΝΑΡ και τη νΚΑ δεν έχουμε μείνει ανεπηρέαστοι από ρεύματα και φαινόμενα που χαρατηρίζουν όλη την αριστερά, έχουμε προτάξει πολλές φορές το "δογματισμό του νέου" και έχουμε "κάτσει" σε επεξεργασίες 10ετίας και βάλε χωρίς να τις έχουμε διορθώσει και αναπτυξει (βλ. ολοκληρωτικός ή όπως θέλετε πείτε τον καπιταλισμός). Αυτό το παραδέχεται και η ΠΕ στην απόφαση για το 3ο συνέδριο (που είναι απλώς εκκίνηση της προσυνεδριακής διαδικασίας και όχι τέτοια, γι'αυτό και δεν λέει συγκεκριμένα ποια ρεύματα είναι αυτά τα οποία αξίζει να μελετήσουμε) και το συνέδριο της νΚΑ το οποίο αποφάσισε σαν στόχο τη συγκροτημένη και κεντρική θεωρητική δουλειά της οργάνωσης, και την ανασύσταση της ιδεολογικής επιτροπής. Εν κατακλείδει συναγωνιστές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, η σύγχρονη αναπτυξη και επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής θεωρίας είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και αν και ξέρουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους έχουμε αποφασίσει να κάνουμε την προσπάθεια (όχι μόνοι μας προφανώς). Αν για εσάς αυτό εξαντλείται στον Λούντο Μαρτένς, τον Κύριλλου Παπασταύρου και την επαναφορά του Ζντάνοφ, τουλάχιστον μην έχετε ύφος πάπα του μαρξισμού. Και δεν βάζω το απολίθωμα στους παραπάνω, αν και έχει κι αυτό τα κολληματάκια του και την υπερβολική και ελαφρώς εμπαθή διάθεση κριτικής απέναντι σε ορισμένα στοιχεία του ΝΑΡ (ακόμα κι αν έχει κάποιο δίκιο).

sniper είπε...

Κοllaps απο πανω σου βρισκονται 11 σχολια. Μπορεις να μου πεις που αναφερεται ή που υποννοειται οτι απαγορευεται η κριτικη στον Παπασταυρου? Κι αν εμεις πρεπει να σταματησουμε να το παιζουμε Παπες του Μαρξισμου, που ισχυει σε καποιες περιπτωσεις ("Πατριαρχες" νομιζω ταιριαζει καλυτερα), τοτε καλυτερα κι εσεις να σταματησετε να το παιζετε οι οσιομαρτυρες του. Οριστε, συνεισεφερα κι εγω τον οβολο μου στο τρολαρισμα. Κι ακομα να μαθω αν η πολη λεγεται Σταλινγκραντ ή Βολγκογκραντ.

Ανώνυμος είπε...

ρασκωληξ μπορεί σε μια, μπορεί σε πολλές χωρες...όμως σοσιαλισμός σε μιά χώρα δεν μπορεί να υπάρξει... όσο για το βολγογκραντ, εξακολουθεί να λέγεται έτσι μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω..

sniper είπε...

Απολιθωμα σορι για την αλλαγη θεματος (οχι οτι ειμαστε και μες το θεμα τοσα σχολια τωρα αλλα τελος παντων), αλλα αυτη την ωρα στη Μηχανιωνα πλοιοκτητες και φασιστες εισβαλλουν σε σπιτια Αιγυπτιων και δερνουν και απειλουν, ενω προκαλεσαν πολλα επεισοδια και στη σημερινη και στη χτεσινη συγκεντρωση και πορεια αλληλεγγυης του ΠΑΜΕ. Εχω ποσταρει κατι και στο μπλογκ μου, οποιος εχει πληροφοριες ας συνεισφερει κατι. Ξαναγυριστε στον Παπασταυρου τωρα.

kollaps είπε...

Καλά κρασιά, τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Θες να συζητήσουμε και για τη Μηχανιώνα ή απλά να πούμε "μπράβο στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ"; Είναι σοβαρό το θέμα και μακάρι να μαθευτεί περισσότερο και να μην περάσει στο ντούκου, τι να πω δλδ.

sniper είπε...

Kollaps κουνα λιγο το κεφαλι σου και ξαναδες τι εγραψα.

parekklisi είπε...

Για το ζήτημα από τα πάνω/από τα κάτω. Ο Στάλιν είχε τοποθετηθεί σωστά στο ζήτημα γύρω στα 1927 αν δε κάνω λάθος: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4458

Και από τα κάτω και από τα πάνω με το κύριο βάρος στα κάτω. Αυτό είναι απάντηση και στη γραφειοκρατία που δεν έχει εμπιστοσύνη στις μάζες, αλλά και στην υποταγή στο αυθόρμητο που αρνείται τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος, ή και το κόμμα εν γένει.

Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη όντως μετά το τέλος του 1ου πεντάχρονου το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε αμιγώς στο "από πάνω". Αυτό είναι ξεκάθαρο ας πούμε στις δίκες της Μόσχας την περίοδο 1936-1938. Δεν επρόκειται απλώς για ένα θεωρητικό λάθος (και γι' αυτό είναι και απλουστευτική η κινέζικη ανάλυση που λεγε πχ "ο στάλιν έχει 70% σωστά στοιχεία, 30% λάθος). Είναι ζήτημα ταξικής ανάλυσης και ταξικής πάλης εν τέλει. Όταν το '36 διακηρύχθηκε λανθασμένα ότι πλέον στην ΕΣΣΔ έχουν εξαλειφθεί οι ανταγωνιστικές τάξεις είναι λογικό συνεπαγόμενο ότι αδυνατίζει, αν όχι και εξαλείφεται η ανάγκη της ταξικής πάλης (παίρνει άλλη μορφή, τη μορφή της κριτικής και αυτοκριτικής λέγαν τότε).

Το "πρώτα η πολιτική" που έγινε σημαία της πολιτιστική επανάστασης δε σημαίνει ότι η πολιτική έχει προτεραιότητα ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της οικονομίας, αλλά ότι "η πολιτική είναι η συμπύκνωση της οικονομίας" (Λένιν). Και πάλι το ζήτημα παραγωγικές δυνάμεις/σχέσεις είναι διαλεκτικό (ουάου). Μη ξεχνάς ότι ο Μάο γράφει στο "για τις αντιθέσεις" ότι η κύρια πλευρά (αυτή που έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα) είναι οι παραγωγικές δυνάμεις, και όποιος δεν το παραδέχεται αυτό δεν είναι υλιστής (κάτι που ξεχνάν [;] οι αλτουσεριανοί).

Η κατηγορία για βολονταρισμό έχει βάση, μόνο όσον αφορά πλευρές της Πολιτιστικής Επανάστασης. Το ζήτημα είναι τι ήταν η πολιτιστική επανάσταση. Στην κύρια πλευρά της και όχι στις δευτερεύουσες. Ήταν απλώς μια προσπάθεια οικοδόμησης σοσιαλισμού/κομμουνισμού στα γρήγορα όπως συχνά παρουσιάζεται ή ήταν μια ταξική-πολιτική μάχη με στόχο την ανάσχεση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της δεξιάς γραμμής στο ΚΚΚ; Μάλλον το δεύτερο. Σίγουρα υπήρξαν και απόπειρες για παράδειγμα μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων χωρίς να υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο (παραγωγικές δυνάμεις). Σίγουρα υπήρχαν απόπειρες του τύπου "εδώ και τώρα" αλλά αυτό στην τελική δε λέει και τίποτα. Είναι σα να μου λες ότι η κολλεκτιβοποίηση στην ΕΣΣΔ, ή ας πούμε η εθνική αντίσταση για να ρθουμε στα καθ'ημάς, ήταν λάθος επειδή συνέβησαν και ακρότητες...

parekklisi είπε...

Παρεμπιπτόντως, άντε το αριστεριστών και ευρωκομμουνιστών να το δεχτώ. Πότε είδες βρε ο Μάο να ενθουσίασε τροτσκιστές;! Το μόνο που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι κάτι ανεκδιήγητες προσπάθειες να παρουσιάσουν το Μάο αντισταλινικό και πολέμιο της "θεωρίας των σταδίων". Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τους είναι αδύνατο να εξηγήσουν πως μια "σταλινική" θεωρία και ένα "σταλινικό" κόμμα είναι δυνατόν να φέρνουν εις πέρας μια τεράστια, από κάθε άποψη, επανάσταση, όπως είναι η κινέζικη (σ'αυτό θα επανέλθω πιθανόν κάποια στιγμή γιατί έχουν πλάκα οι απόπειρες ερμηνείας τους).

Τέλος, για τη δήλωση του 1957 που λες ότι ο Μάο θεώρησε το νέο κομμουνιστικό μανιφέστο, έχω την εντύπωση ότι στη συνέχεια δε τη καταδίκασε αλλά το αντίθετο. Μετά τη ρήξη με τους σοβιετικούς (1963-64) την υπερασπίστηκε κατηγορώντας τους σοβιετικούς ότι την ανατρέπουν.

Συνοπτικά θα 'λεγα πως η προσφορά του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος είναι η υπεράσπιση της "ξεχασμένης" αντίληψης ότι η ταξική πάλη, οι αντιθέσεις εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλη την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού και αποτελούν κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, η θέση ότι το ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης παραμένει ανοιχτό και ότι οι αντιθέσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας εκφράζονται και εντός του ΚΚ και τέλος η εμπειρία της πολιτιστικής επανάστασης ως "εφαρμογή" των παραπάνω. Και φυσικά άλλα πολλά, όπως η υπεράσπιση της επαναστατικής γραμμής στο διεθνές επαναστατικό κίνημα κόντρα στους ειρηνικούς δρόμους κτλ. Όποιος δε λαμβάνει υπόψη του την εμπειρία αυτή είναι καταδικασμένος να επαναλάβει τα ίδια καταστροφικά λάθη του παρελθόντος.

ΥΓ προς τροτσκιστές του ΝΑΡ: κοιτάξτε να βγάλετε άκρη για το πως γίνεται να θεωρείτε ταυτόχρονα πως "δε μηδενίζουμε την προσφορά της ΕΣΣΔ" και πως η ΕΣΣΔ ήταν ιδιότυπο εκμεταλλευτικό (καπιταλιστικό) κράτος και αφήστε τα τσιτάτα περί γραφειοκρατίας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Με τρώει να ρωτήσω το παρεκκλήσι για την ανάλυση περί νατ που είναι ανολοκλήρωτη αστική τάξη και το αν μπορεί να μεταφερθεί χρονικά και να συνδεθεί με όλα αυτά που σωστά κριτικάρει στο υστερόγραφο, αλλά στην προκείμενη είναι σύμμαχος και δεν κρίνω σκόπιμο να εκτραπεί προς τα εκεί το πράγμα.
Οπότε κάποιες παρατηρήσεις για τα υπόλοιπα. Έχεις δίκιο για το 57 και το 'μανιφέστο'. Για τους σοβιετικούς άλλαξε γνώμη, όχι για το κείμενο. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα παραμένει. Πόσο ενθουσιασμό μπορεί να δικαιολογεί ένα κείμενο που συνυπέγραψαν οι ρεβιζιονιστές; Το προδίδουν όντως οι σοβιετικοί ή μήπως ο μάο το ανάγει σε φιλιόκβε για να επενδύσει ιδεολογική τις αιτίες που οδήγησαν στο σχίσμα; Είναι συνεχιστής της επαναστατικής παράδοσης του στάλιν (αφήνοντας κατά μέρους τα ποσοστά 70-30 που είναι μνημείο αντιδιαλεκτικής σκέψης) ή γίνεται πολέμιος του ρεβιζιονισμού για τις ανάγκες του ρόλου και την ηγεμονία μες στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο;
Ρεβιζιονιστής του κερατά ο νικήτας αλλά αν είναι να πάρουμε θέση στο σχίσμα εγώ θα συμφωνήσω με τον ζαχαριάδη κι όσα καταλογίζει στους κινέζους και τις επιθέσεις τους εναντίον των σοβιετικών (κομμάτι τους αναφέρει κι ο γορτύνιος). Κι αυτό χωρίς μηδενιστική, αλλά με κριτική διάθεση για την προσφορά τους στο κκ και την επανάσταση.
Αλλά το πιο σημαντικό που με ενδιαφέρει σε αυτή την ανάρτηση είναι να δω πόσο 'σταλινικός' κι ορθόδοξος είναο ο μάο πριν το σχίσμα. Κι αυτό θα φανεί ακόμα πιο καθαρά σε άλλη ανάρτηση που θα πιάσει το ζήτημα της οικονομίας (ήδη βάζει κάποια πράγματα στο σχόλιό του ο αλέκος) κι εν μέρει αυτό για τον ειρηνικό δρόμο.

Στην πολιτιστική επανάσταση δε με προβληματίζουν οι ακρότητες, όσο το τι καταλαβαίνουν οι κινέζοι για την ιεραρχία, την ανάγκη ύπαρξης ειδικών, το ζήτημα της διεύθυνσης, τα αίτια που το γεννούν και κατ' επέκταση τους όρους υπέρβασής τους.
Τους τροτσκιστές τους έβαλα μαζί στο πνεύμα του μάη του 68 με τα τρία μι (μαρξ, μαρκούζε, μάο) αλλά δέχομαι τη διόρθωση.

Και παρεμπιπτόντως κάτι για το σύντροφο με το μουσάκι. Η μεγάλη αντίφαση είναι πως μαζί με την εξάλειψη των ανταγωνιστικών τάξεων, ο στάλιν δε φτάνει στο λογικό συνεπακόλουθο που αναφέρεις αλλά στο ότι η όξυνση της ταξικής πάλης είναι νόμος του σοσιαλισμού, το οποίο σηκώνει κουβέντα, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του.
Η κολεκτιβοποίηση πάντως είναι χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα ταξικής πάλης που δε θα μπορούσε να σταθεί -πόσο μάλλον να κερδηθεί- αν ήταν απλώς μια γραφειοκρατική σύλληψη από τα πάνω όπως πιστεύουν πολλοί.
Τεσπά, καλό αγώνα κι αλληλεγγύη στους αλιεργάτες.

Κατά τα άλλα ο πήχης της αντιπαράθεσης μπήκε μπολύ ψηλά για τα δεδομένα μου κι απλώς θα περάσω από κάτω. Το μόνο ενδιαφέρον που βρήκα είναι στο απολιθωματούλης, που μου θύμισε το μαθουσαλιξούλης από το αστερίξ (γύρνα σπίτι μη μου κρυώσεις). Βασικά όμως ταυτίζομαι με το μαζεστίξ που ακολουθεί το διαλεκτικό σχήμα θέσης αντίθεσης σύνθεσης.
Θέση: διαισθάνομαι πως θα μου τη δώσει
Αντίθεση: ναι-ναι, θα μου τη δώσει
Σύνθεση: ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ...
Κι είναι φορές που αισθάνεται πολύ κουρασμένος. Σκέτο πώμα -σοβιετικό

parekklisi είπε...

Ορθά τρώγεσαι να ρωτήσεις για τη ΝΑΤ γιατί είναι κι αυτό ένα ζήτημα παρεξηγημένο. Για παράδειγμα ο Παυλίδης στο βιβλίο του περί γραφειοκρατίας αφού τα χώνει στον Κλιφ για τον κρατικό καπιταλισμό του, πετάει και ένα "παρόμοιες απόψεις εξέφραζε και ο Χότζα" και ξεμπερδεύει.

Απλώς μια "χρονική μετατόπιση" βλέπει αυτός που θεωρεί τον Χρουστσόφ συνέχεια του Στάλιν και δε βλέπει καμιά ανατροπή. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να σου πω ότι υποστηρίζεις τα ίδια, απλώς με μια χρονική μετατόπιση απ'το 1956 (ή το 24 του Κλιφ) στο 1989! Θα μου πεις καμιά σχέση. Ναι, αλλά μόνο επειδή η ανατροπή του '89 ήταν διακηρυγμένη σε όλους τους τόνους. Κριτήριά μας πρέπει να είναι:

1) Ποια πολιτική ακολούθησε ο καθένας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
2) Τα αρνητικά σε αυτή την πολιτική ήταν όντως λάθη ή ήταν σκόπιμα, ή με λίγα λόγια, που τοποθετούμε τον καθένα ταξικά.

Αυτά μεθοδολογικά. Αυτά βοηθούν να κρίνουμε αν ο Μάο τα έκανε όλα απλώς για να βρει κάτι να διαφωνήσει ή όντως υπήρχε πολιτική διάσταση.

Τώρα, αν θεωρείς το Νικήτα ρεβιζιονιστή του κερατά είναι ένα ζήτημα.

Το τι πρέπει (έπρεπε) να κάνεις γι'αυτό είναι άλλο. Αν το ρεβιζιονισμό του το θεωρείς λάθη μιας τίμιας, καλοπροαίρετης κατά τα άλλα ηγεσίας τότε μένεις και προσπαθείς να το αλλάξεις. Αν τα θεωρείς σκόπιμους συμβιβασμούς με την αστική τάξη, ήτοι ξεπούλημα τότε φεύγεις και καταγγέλεις.

parekklisi είπε...

Και για να δεις ότι σε αγαπάω παρόλο που νίκησες στις εκλογές (σοσιαλιστική άμιλλα, άραγε έτσι θα ήταν ένας σοσιαλιστικός πολυκομματισμός;) μια συνεισφορά στο ζήτημα Στάλιν από μαοϊκή σκοπιά:

http://i48.tinypic.com/3310o4l.jpg

Ε ναι λοιπόν, ο Στάλιν ήταν ένας ταξικός άνθρωπος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχήν πιο πάνω ο δαίμων μου έφαγε ένα ταυ το μουστάκι έγινε μουσάκι και βγαίνει άλλο νόημα.
Στη δεύτερη παράγραφό σου το χάνω κάπου. Εξακολουθώ να μένω με την αρχική απορία, πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να συσχετίσει την ιδιότυπη αστική τάξη με τη νατ και να την τοποθετήσει στη δεκαετία του 30.
Στο στάλιν κάπως σχηματικά βλέπω λάθη κι υπερβολές, στη μετά το εικοστό εποχή βλέπω μια τάση να διορθωθούν οι υπερβολές λυγίζοντας το ραβδί από την ανάποδη μαζί με αντεπαναστατικές προθέσεις που ήδη είχαν ξεκινήσει κι εκκολαφθεί επί στάλιν. Υπάρχουν καλοπροαίρετα λάθη, αλλά αυτό δε λέει τίποτα, ο δρόμος προς τον οπορτουνισμό είναι στρωμένος καλές προθέσεις.
Τώρα αν αυτό είναι ρήξη ή συνέχεια με την περίοδο του στάλιν, από την άποψη της διαλεκτικής είναι και τα δύο αλλά με κυρίαρχο το πρώτο, δηλ τον πόλο της ρήξης, ειδικά με την άθλια αποσταλινοποίηση. Αλλά δεν ήταν μια για πάντα δοσμένο για να πεις ότι φεύγουμε.
Το ταξικό είναι το πιο σημαντικό κριτήριο, αλλά η αναγωγή δρα πάντα σε τελική ανάλυση. Αλλιώς θα βγουν πχ οι τροτσκιστές να σου πουν ότι η ηγεσία του κκε το σαράντα ήταν μικροαστική και γι' αυτό δεν είχε ξεκάθαρο το στρατηγικό κομμάτι και υποτάχτηκε στος αστούς. Επιπλέον, πού πρέπει να τοποθετήσω τον μάο όταν παίρνει σχεδόν τις θέσεις του μπουχάριν στα θέματα της αγροτικής οικονομίας;

Μεγάλα θέματα κι αυτή τη στιγμή το μόνο για το οποίο έχω δυνατότητα είναι να πετάω τηλεγραφικές ατάκες που δεν είναι κι ό,τι καλύτερο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αμοιβαία τα αισθήματα (μεταξύ σταλινικών...)

Από αύριο ξεκινάμε διαδικασίες για επαναστατική κυβέρνηση συνεργασίας.

parekklisi είπε...

Εννοώ γιατί η δικιά μου άποψη που λέει ότι η ανατροπή έγινε το '56 μπορεί να συσχετιστεί με του Κλιφ, απλώς με μια χρονική μετατόπιση, ενώ η δικιά σου που λέει ότι έγινε το '89 όχι; Επειδή το '56-'89 οι σοβιετικοί εξακολουθούσαν να δηλώνουν κομμουνιστές;

Σ' αυτό που λες ότι "μετά το 20ο υπήρχαν τάσεις να διορθωθούν οι υπερβολές" αλλά κατέληξαν στο άλλο άκρο είναι η ουσία της διαφωνίας. Εγώ δε θεωρώ ότι προσπάθησαν να διορθώσουν καμιά υπερβολή, αλλά βασικά το αντίθετο. Ότι επιτέθηκαν στον Στάλιν για να κριτικάρουν τα καλά του και όχι τα κακά του. Για να ακολουθήσουν την ακριβώς αντίθετη πολιτική (γκρέμισμα σοσιαλισμού) από τον Στάλιν (οικοδόμηση σοσιαλισμού). Κοσύγκιν κτλ.

Παρεμπιπτόντως το "καλοπροαίρετα λάθη" δε το λέω από άποψη προθέσεων, καλών ή κακών, αλλά από ποια ταξική σκοπιά τοποθετείσαι.

Το παράδειγμα που λες για την αντίσταση είναι χαρακτηριστικό: αν το ΚΚΕ ξεπούλησε το αντάρτικο σκόπιμα και όχι λόγω λανθασμένης ανάλυσης/πολιτικής τότε ποιος ο λόγος να κάνει στη συνέχεια το ΔΣΕ;

Την αγροτική οικονομική πολιτική του Μάο δε την κατέχω οπότε αναμένω το επόμενο ποστ (το πι με ταυ).

Τεσπα, αυτά, μην μονοπωλώ την κουβέντα.