Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Για την ειρήνη

Λέγαμε τις προάλλες τι σημαίνει πασόκος, καλός άνθρωπος. Που είναι είδος υπό εξαφάνιση. Τέτοιοι ας πούμε είναι οι συγγραφείς των παιδικών βιβλίων της αλλαγής ή κι αυτοί που τους ανέθεσαν τη συγγραφή. Όχι όμως ο κούλογλου κι όσοι τον βάλαν στην ερτ. Σήμερα ο καλός πασόκος πρέπει να ‘χει αντισοβιετικές ευαισθησίες, πάει να πει (να ‘ναι) κακός άνθρωπος.


Ας δούμε ένα παράδειγμα από τη Γλώσσα μου της πρώτης δημοτικού, ένα μικρό διαμάντι που έπεσε άδικα στις μασέλες του εκσυγχρονισμού και των γκεσεμιών του που θέλαν να φάνε τα κονδύλια για συγγραφή νέων βιβλίων.
Στο πρώτο τεύχος μαθαίνουμε τα γράμματα και τους διφθόγγους.

Η παιδική χαρά γέμισε παιδιά
Ανεβαίνουν στις κούνιες
γυρίζουν πάνω στο μύλο,
παίζουν τρελά παιχνίδια.
Στο τέλος πάνε στα σπίτια τους
με κατακόκκινα μάγουλα


Κι αφού μάθαμε το δίψηφο φωνήεν αι ήρθε η σειρά του ει.

Να και ένα μωρό. Είναι η Ειρήνη. «Ανεβώ κούνια, ανεβώ κούνια», έλεγε. Η θεία της την ανεβάζει στην κούνια. Την κουνάει σιγά και λέει:
Πέρα πέρα, παραπέρα…

Κρατάμε την Ειρήνη, που είναι πρόσωπο-κλειδί για τη συνέχεια και περνάμε στο δεύτερο τεύχος.

Θυμάστε την Ειρήνη, το κοριτσάκι που έλεγε «ανεβώ κούνια»; (Φυσικά και τη θυμόμαστε πριν λίγο την αναφέραμε). Μεγάλωσε αρκετά από τότε και μιλάει όλο και πιο καθαρά. Χτες ήταν λίγο άρρωστη από γριπούλα. Καθόταν στο κρεβάτι κι έπαιζε με τα παιχνίδια της. Δίπλα της ήταν η γιαγιά και της κρατούσε συντροφιά.
«Ξέρεις πόσο σε αγαπώ γιαγιά;» είπε η Ειρήνη. «Τόοοσο!» και άνοιξε τα χεράκια της να δείξει.

Κάποια στιγμή ακούστηκε κόσμος πολύς να περνά στο δρόμο, κάτω από το παράθυρο. Φώναζαν όλοι μαζί πολύ δυνατά και ανάμεσα σ’ αυτά που έλεγαν ξεχώριζε περισσότερο η λέξη «ειρήνη».

Η ζωγραφιά δίπλα στο κείμενο δείχνει μια διαδήλωση. Τα πρωτάκια αφομοιώνουν πιο εύκολα τη γνώση με εικόνες.

«Εμένα φωνάζουν γιαγιά;» ρώτησε η Ειρήνη.
Η γιαγιά της της εξήγησε πως χιλιάδες άνθρωποι ζητούσαν να σταματήσουν οι πόλεμοι και να γίνει ειρήνη σε όλο τον κόσμο, για να ζουν όλοι αγαπημένοι και χαρούμενοι.
Η Ειρήνη χτύπησε παλαμάκια και είπε δυνατά:
«Εγώ είμαι Ειρήνη. Καθόλου πόλεμος».


Σήμερα οι γιαγιάδες τελούν υπό εξαφάνιση γιατί πώς να προλάβεις εγγόνια αν κάνεις παιδιά στα σαράντα; Το αυτό τελούν η ειρήνη και το κίνημα για αυτήν. Σε ευθεία αντίθεση με τον κοινωνικό πόλεμο και τους πασιφιστές που αρνούνται να τον δουν και να τον κάνουν. Ευτυχώς υπάρχουν κι οι γραφικοί που πάνε ενάντια στο ρεύμα.

Συνοδοιπόρος τους από τα μικράτα του ήταν κι ο απολίθωμας. Ο μη αστικός μύθος μας διηγείται ότι η πρώτη του πορεία ήταν έξι μηνών πάνω σε καροτσάκι, όπου συνάντησε τον φέρελπι κνίτη παναγιώτη φασούλα που ήταν μαθητής του θηλυκού του γονιού. Μετά δυστυχώς ο φασούλας έγινε ο ιούδας που ξέρουμε κι εγώ έμαθα να περπατάω.

Στην επόμενη σελίδα, εκτός από τα καλά της ειρήνης το πρωτάκι μαθαίνει και τι θα πει εργατιά.

Το τραγούδι ειρήνη,
Το παιχνίδι ειρήνη,
Το σχολειό ειρήνη,
Το αλφαβήτα ειρήνη
Και του κόσμου οι λαοί
να ’χουν όλοι τους φαϊ

Η καρδιά ειρήνη,
Η βραδιά ειρήνη,
Η εργατιά ειρήνη,
Τα παιδιά ειρήνη

Και του κόσμου οι λαοί
Να ‘χουν όλοι τους φαΐ


Τα σημερινά βιβλία δεν τα ξέρω, αλλά εμπιστεύομαι τη μπρέζνιεβα που λέει ότι δε δίνουν κανένα ερέθισμα για συζήτηση. Πέρα από τα κοινωνικά μηνύματα όμως, τα βιβλία εκείνα ήταν ούτως ή άλλως ιδιαίτερα. Για τα κείμενα, τη γλώσσα, την αισθητική τους, τις παιδικές ζωγραφιές τους. Και βασικά για τις παιδικές αναμνήσεις που μας άφησαν. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικό άλλοθι για μια βουτιά στο παρελθόν. Όπως κι όλο το μπλοκ σε γενικές γραμμές δηλ.
Ας δούμε ένα ακόμα κείμενο.

Ο γκέκας
Ο γιος του γκέκα
Το παιδί του γιου του γκέκα
Ο ανιψιός του παιδιού του γκέκα
Ο ξάδερφος του ανιψιού του παιδιού του γκέκα
Ο θείος του ξαδέρφου του ανιψιού του παιδιού του γιου του γκέκα
Το γαϊδούρι του θείου του ξαδέρφου του ανιψιού του παιδιού του γιου του γκέκα
Το σαμάρι του γαϊδουριού του θείου του ξαδέρφου του ανιψιού του παιδιού του γιου του γκέκα
Το λουρί του σαμαριού του γαϊδουριού του θείου του ξαδέρφου του ανιψιού του παιδιού του γιου του γκέκα

(Λαϊκό παιχνίδι)


Ναι ρε, τα βιβλία της αλλαγής ήταν γεμάτα λαϊκή σοφία. Σαν σκηνές στο προσεχώς από τα δικά μας της λαϊκής εξουσίας. Κι η νοσταλγία για τη δεκαετία τους είναι κάτι παραπάνω από παιδικές αναμνήσεις.

2. Με ρωτούσε η μπρέζνιεβα πόσοι πηγαίνουν στο συνέδριο και της έλεγα υπάρχει ένα μέτρο για κάθε όβα κτλ.
-Και πώς βγαίνει αυτό το μέτρο; -Παίρνουν το σύνολο των μελών και διαιρούν με τις θέσεις στη μεγάλη αίθουσα μείον τους επίσημους (πολιτμπιρό) τα διαρκείας (κε) και τους φιλοξενούμενους (οργανώσεις του εξωτερικού).
Ε, πού να ξέρω ρε συ…

Όπως δεν ξέρω πώς βγαίνει ο αριθμός των μελών του κσ. Θέλουμε συμβούλιο μικρό, σφιχτό κι ευέλικτο με ιστορικές συνόδους κι ολομέλειες; Ή ένα πιο μεγάλο κι αντιπροσωπευτικό που όμως θα μαζεύεται σπάνια και θα λειτουργεί βασικά το γραφείο του; Το τελευταίο πιάνει σχεδόν κάθε συμβούλιο, απ’ το κεντρικό ως τα τομεακά κι είναι θέμα για συζήτηση.

Η αφίσα του σπόρτινγκ πήγαινε να βγάλει σασπένς (θα μιλήσει ο γγ της κνε, χωρίς όνομα) αλλά δε νομίζω να το ‘νιωσαν πολλοί. Η συναυλία όμως έβγαλε πολύ συναίσθημα ακόμα και σε μένα που είχα το μυαλό μου στον τελικό μπάσκετ και στη μπάρτσα. Τέτοιες στιγμές το κλειστό είχε να τις ζήσει απ’ τα χρόνια του μίτσελ ουίγκινς.

Σε κάποια στιγμή ο απολίθωμας άρπαξε μια κόκκινη σημαία και την κουνούσε ψηλά για δύο ολόκληρα τραγούδια. Εξαλλοσύνες που λέει κι ο τσίπρας. Το αυτό ισχύει και για τη στιλιστική επιλογή της συντρόφισσας γγ που φορούσε φούστα με σπορτέξ, αλλά μάλλον το κάνει γιατί έχει πρόβλημα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης ήταν η συμμετοχή του θεατή στα πρότυπα του μπρεχτ. Η εξέδρα ήταν συνέχεια της χωρωδίας που κρατούσε κόκκινες σημαίες μαζί με λάβαρα του δσε και του παμε. Κι όταν άρχισαν να τα βροντάν ρυθμικά κάτω ένιωθες πράγματι πως κάτι κινείται.
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στα καλύτερά του.

Ανάλογες στιγμές αλλά στο πιο άμαζο ζήσαμε με τον τζόνι κιου και στο ίλιον στο αφιέρωμα στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Όπου ο μέσος όρος ήταν η γενιά απογόνων του εαμ και τον τόνο έδινε ένας παππούς που ξαναζούσε νοερά τη μάχη του στάλινγκραντ και φώναζε τα ονόματα που θυμόταν: τολμπούχιν, μαλινόφσκι, στάλιν. Και μια δική μου ειρωνικά υψωμένη γροθιά όταν έδειξε τον χρουτσ-χρουτς. Που επέζησε της πολιορκίας και της καταστροφής της πόλης κι έδειξε πως ρεβιζιονιστικό σκυλί ψόφο δεν έχει.

Μου είπε μετά κι ο τζόνι κιου πως την παρασκευή είδε κατ’ ουσίαν το ίδιο ντοκιμαντέρ με αλλαγμένα τα ονόματα και το ρόλο του στάλιν που στην χρουτσωφική εκδοχή είχε εξαφανιστεί. Αν βάλεις και την ξενέρωτη μεταγλώττιση στα αμερικάνικα, ήρθε κι έδεσε το γλυκό του ρεβιζιονισμού. Πώς να μη φτάσει στην ειρηνική συνύπαρξη όμως ένας ειρηνικός λαός που έχει την ίδια λέξη (μιρ) για να πει κόσμος και ειρήνη;

Στο φινάλε είχε το έλα να δεις του κλίμοφ, αλλά το είχαμε δει κι οι δύο. Κι ακόμη να βρω τι συμβολίζει εκείνος ο πελεκάνος που με ρώτησε η κρούπσκαγια.

11 σχόλια:

JohnyQ είπε...

ξέχασες το ακόμη πιο ξενέρωτο αμερικάνο ντοκυμαντέρ που καλούσε τους αμερικάνους σε αλληλεγγγύη προς τον "ρώσικο λαό" και την "Ρωσία", εκεί βέβαια ο Στάλιν είχε την κανονική του θέση, μιας και ήταν γυρισμένο το 1941, ενώ μαινόταν ακόμα ο πόλεμος

γενικά και από τις δύο μέρες, μπορούσες να βγάλεις συμπεράσματα συγκρίνοντας μεταξύ των ντοκυμαντέρ, την αισθητική, την αφήγηση, την ταχύτητα εναλλαγής πλάνων, τη βαρύτητα και την ερμηνεία σε κάθε γεγονός, κ.α.

α! και περαστικά στη Μπρέζνιεβα

Ανώνυμος είπε...

Καλά!
Αυτό με το γιο του Γκέκα κτλ ήταν ό,τι καλύτερο!
Εγώ το πρόλαβα.
Ρίγη συγκίνησης μας πρόσφερες πάλι..

ΜΙΡ ΜΙΡ
ΦΕΝΤΑΓΙΝ
ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ ΒΙΕΤΚΟΓΚ!


ο κομμάντο πλησιάζει στο θέρος

sniper είπε...

Στο πρωτο μαθημα πιανου που εκανα ποτε, στην τρυφερη ηλικια των εφτα ετων, η Ρωσιδα δασκαλα μου, μου επαιξε αυτο: http://www.youtube.com/watch?v=B2LcJTqwVug.

Και μου ειπε οτι ειναι ωραιο να ξερει κανεις να παιζει γρηγορα και τεχνικα, αλλα πανω απ' ολα πρεπει να εχει ψυχη. Κι οτι για να τη βρεις, θα πρεπει να νιωσεις και το κομματι και τον εαυτο σου και το πιανο για να συνδεθεις μαζι του (δεν τα θυμαμαι ακριβως ολα). Μετα πηρε τα χερια μου και με εμαθε τους πρωτους δακτυλισμους με την "καλινκα".

Σοβιετικος ανθρωπος. Καλος ανθρωπος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν είχε τίποτα σοβαρό εκτός από το ότι δουλεύει. Το πιο σοβαρό που μπορεί να σου συμβεί δηλ.

Είχε κι άλλα καλά αλλά ο γκέκας ήταν όντως το καλύτερο. Δυστυχώς δε μπορώ να βάλω και τις εικόνες.

Ο καλύτερος. Νέου τύπου που λέμε.

Στο ρίζο λέει το σάββατο να μην πέφτει καρφίτσα. Φοβερή συνειρμική παραπομπή στο παρακράτος και τις προβοκάτσιες του...

Διαλεχτικάρια είπε...

Για τα νέα βιβλία.. Εχω προσωπική άποψη για τα της ΣΤ δημοτικού και των του γυμνασίου.. Πρώτα από όλα, η δομή της Γλώσσας της ΣΤ' είναι κάτι το ανεκδιήγητο. Δηλαδή στοιχειωδώς δομημένο μυαλό να έχεις και να θες να ομαδοποιείς και να κατατάσσεις ώστε να αντιλαμβάνεσαι και αφομοιώνεις, κλείνεις το βιβλίο με ένα εγκεφαλικό επεισόδιο παραπάνω. Εκεί που έχει έναν (λειψό) κανόνα γραμματικής, εκεί έχει ένα κείμενο, εκεί μία άσκηση και πάλι από την αρχή, με πολλούς συνδυασμούς. Δεύτερον, το Ανθολόγιο. Ένα εκατομμύριο θεματικές εντός των οποιων η ΕΕ (πάντα),κάποια καλά κείμενα αλλά γενικώς λογοτεχνικώς αδιάφορα και κοινωνικώς ουδέτερα καταρχήν.Τα δικά μας ανθολόγια είχαν προοδευτικά κείμενα μέσα,και έπιαναν ένα μεγάλο πεδίο της ελληνικής ιστορίας,αλλά και στοιχεία λαικού πολιτισμού και νοοτροπίας..Αρχίζω να χαίρομαι που δεν τους κάνουν καν κείμενα από εκεί μέσα παρά μία φορά στο τόσο- ε τι τώρα, πολυτέλειες; Α, καλά, για την Ιστορία τι να πω, ελπίζω να μην φτάσει η ύλη στον εμφύλιο, γιατί εκεί λέει πόσο μίσος σπάρθηκε στο έθνος και πόσο καταστροφικές οι συνέπειες ακόμα και σήμερα...Α, και το μάτι μου έπεσε σε μία ερώτηση "Ποια τα θετικά της μετανάστευσης;"...Γραμμή από κεφάλαιο κανονικά.
Όσο για τις Γλώσσες-Εκθέσεις του Γυμνασίου..Τα θέματα είναι τεχνικά,καμία αναζήτηση για τα κοινωνικά προβλήματα και φαινόμενα γενικά. Οι φωτογραφίες και αγγελίες νομίζω είναι περισσότερες από τα κείμενα,το δε μεγαλύτερο κείμενο παίζει να είναι 15 γραμμές. Και μετά σου λέει η νεολαία δεν έχει καλή σχέση με το βιβλίο.

Όσο για τους σοβιετικούς ανθρώπους και την κουλτούρα τους..Η δική μου σοβιετική δασκάλα του πιάνου, θυμάμαι να παίζω και να μου τραγουδάει μια ιστορία (που έβγαζε εκείνη την ώρα σύμφωνα με το μοτίβο και την εξέλιξη του κομματιού), ώστε το μυαλό μου να γεμίζει εικόνες... Μήπως είχαμε την ίδια;; Αλλά μπα, η παιδεία είχε ενιαίο χαρακτήρα :)

sniper είπε...

Δεν ξερω Διαλεκτικαρια. Αν εισαι απο Θεσσαλονικη, το πρωτο σου ωδειο ηταν ενα καμενο στην ανω Τουμπα και τη δασκαλα σου την ελεγαν Λανα, τοτε ναι, μπορει να ειχαμε την ιδια. Αλλιως ναι: η παιδεια εχει ενιαιο χαρακτηρα. Ειδικα η ιδιωτικη.

CW είπε...

Στο blog Granma γράφεις:

"Η απορία μου τόσο καιρό ήτανε πώς μπορεί να γίνει στάση πληρωμών προς όφελος του λαού χωρίς να συγκροτηθεί πρώτα η λαϊκή εξουσία"

Ας δεχθώ ως υπόθεση εργασίας ότι αυτό ισχύει παρόλο που ίσως διαφωνώ.

Η έξοδος (αποδέσμευση) απ' την ΕΕ μπορεί να είναι προς όφελος του λαού χωρίς να συγκροτηθεί λαϊκή εξουσία;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μεγάλο ζήτημα, δεν ξέρω αν είναι καλό να το ανοίξουμε εδώ.

Απ' όσα μπορώ να καταλάβω η στάση πληρωμών μπορεί να είναι καθ' όλα αντιλαϊκή και δε θίγει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλισμένα κέρδη από τα ασφάλιστρα με τα cds. Η ρήξη με την εε δε μπορεί παρά να έχει αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα σε εποχή ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων. Από μόνη της δε σημαίνει τίποτα αλλά είναι προϋπόθεση κι ανοίγει δρόμο. Έτσι το αντιλαμβάνομαι δηλ.

Αυτό που θα μπορούσε να έχει μια αξία είναι το αίτημα της διαγραφής χρεών που λένε ότι το έβαζε κι ο κάστρο σε μια αντι-ιμπεριαλιστική λογική.
Η δική μου ένσταση ως προς αυτό το σχήμα -έτσι όπως μπαίνει από τον παπακωνσταντίνου και τον μαραγκό γιατί από τον καζάκη κατά διάνοια δε μπαίνει- έχει δύο σκέλη.
Πρώτον μου φαίνεται μάλλον αφελής και γραμμική. Θα σημάνει αυτόματα την εθνικοποίηση των τραπεζών και με τη σειρά του την έξοδο από το ευρώ, θα αλλάξει τις ισορροπίες υπέρ της εργασίας, θα φέρει πιο κοντά το σοσιαλισμό κοκ. Η ρήξη κι η σύγκρουση έχουν εξαφανιστεί από μια σχεδόν μεταφυσική κι αυτόματη μετάβαση.
Δεύτερο μου φαίνεται λογιστική κι όχι ταξική. Το χρέος είναι το άλφα και το ωμέγα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε κι όχι η κρίση του καπιταλισμού και η υπέρβασή του. Ακριβώς τη στιγμή που δείχνει ότι δε μπορεί να ξεπεράσει τα αδιέξοδά του όπως πριν κι εκ των πραγμάτων μπαίνει αυτό το θέμα. Ακριβώς τη στιγμή που χρεοκοπεί η λογική της ένωσης κι οξύνονται οι αντιφάσεις της.

Τέλος πάντων. Το βασικό είναι η εξουσία κ η εναλλακτική προοπτική. Όποιο μέτρο κάνει τη σύνδεση και την αναδεικνύει έχει αξία. Αλλιώς μένει σε λογικές διαχείρισης του συστήματος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και κάτι ακόμα. Πώς απαντάς στο ζήτημα του χρέους αν δε δείχνεις την ιμπεριαλιστική εξάρτηση που το δημιουργεί σε πολύ μεγάλο βαθμό; Με την αγορά εξοπλισμών και με τη λογική να γίνουμε το ξενοδοχείο της ευρώπης (αν όχι κάτι άλλο) χωρίς βαριά βιομηχανία πχ;

Τι σημαίνει βγαίνω από το ευρώ αλλά όχι από την εε; Γιατί γίνεται αυτή η απόσπαση της οικονομίας από το πολιτικό;

Ανώνυμος είπε...

Με την άδεια (θέλω να πιστεύω) του καλού μας οικοδεσπότη απολιθώματος, θέτω τον παρακάτω προβληματισμό. Τον δημοσιευσα - τελευταίος και μάλλον καταιδρωμένος - στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά επειδή ο κύκλος της έκλεισε τον μεταφέρω αυτούσιο εδώ.

Απέναντι στην επιθετική γραμμή του κυρίαρχου μπλοκ της αστικής τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων του, όπως αυτή εκφράζεται με τα μέτρα και τις επιλογές της κυβέρνησης και τη στήριξη ΛΑΟΣ και μεγάλης μερίδας της ΝΔ, υπάρχει και η "αντιπολίτευση" που επικεντρώνει στο εξής πλαίσιο "αντίθεσης στο ΔΝΤ":

1) Έξοδος από την ευρωζώνη - υποτίμηση της δραχμής
2) Εσωτερικός δανεισμός - "λαϊκό ομόλογο" με 4%, αφορολόγητο
3) Στάση πληρωμών - Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους
4) Δάνειο με ευνοικούς όρους από Ρωσία-Κίνα, οι οποίες όπως προκύπτει από "ρεπορτάζ" των ημερών ήδη είχαν κάνει σχετικές κινήσεις, τις οποίες η κυβέρνηση του ΓΑΠ αγνόησε.
5) Διαμόρφωση κρατικού πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα, με αποστολή να ρίξει "φτηνό χρήμα" στην αγορά για να κινηθεί η οικονομία - Άσκηση πίεσης στις ιδιωτικές τράπεζες να δανείζουν το δημόσιο με το ίδιο επιτόκιο της ΕΚΤ.

Το πακέτο αυτό που πλασάρεται με διάφορες παραλλαγές και βερσιόν από μια βεντάλια πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, από το Βγενόπουλο και τον Κοπελούζο έως τους ΠΑΣΟΚους του Παναγιωτακόπουλου, τον Αλαβάνο και την ΚΟΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον ...Πέτρο Παπακωνσταντίνου του ΝΑΡ στα "Επίκαιρα" που φλερτάρει με πλευρές του, πάει να πουληθεί ως η εναλλακτική συνεκτική λύση για την ανατροπή, μεσοπρόθεσμα, της κυβέρνησης του ΓΑΠ και έναν υποτιθέμενο επαναπροσανατολισμό της πορείας της χώρας.

Θα ήθελα να μάθω ποια θέση παίρνει ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ (που είναι, αν διαβάσαμε καλά σε κάποια ανάρτηση, οι φερέλπιδες σύμμαχοι του ΚΚΕ για μια φιλολαϊκή, ριζοσπαστική διέξοδο) απέναντι στο "πακέτο" αυτό. Τα δέχεται; Τα απορρίπτει; Δέχεται κάποια απ'αυτά, ποια και με ποιές πολιτικές προϋποθέσεις;

Αναμένω με ενδιαφέρον τις απαντήσεις...

Μαξιμιλιανός

Ανώνυμος είπε...

οχι η ανταρσυα δεν εχει αυτην την αποψη.
και το σταση πληρωμων απο την πλευρα της μπαινει με τη λογικη της μη αναγνωρισης του χρεους απο το λαικο παραγοντα και αρα και της διαγραφης του υπο την πιεση του κινηματος αρα προυποθετει και συγκρουση και ρηξη.
το οτι πρεπει να αναμετρηθεις ομως με το τι θα σημαινει αυτο στο σημερα πρακτικα ανοιγει ενα κυκλο ερωτηματων που ειναι αρκετα δυσκολο να τα απαντησεις και εκει νομιζω πρεπει να γινει σοβαρη συζητηση.
"..το δημόσιο χρέος βάζει την σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου , που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος" ελεγε ο μαρξ κι οτι το ζητημα του χρεους αναδεικνυεται κατεξοχην στις κρισεις και ειναι παραγωγο αυτων και της διαπλοκης του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου με τα εθνη-κρατη. οποτε με αυτη την εννοια το ζητημα του χρεους ειναι συμφυτο του καπιταλισμου και το θεωρω καλο σημειο εκκινησης στην περιοδο για να προβληθει η διαγραφη του σαν ενα απο τα βασικα εργατικα αιτηματα σε ανατρεπτικη κατευθυνση. προφανως δεν μπορει να μεινεις εκει και προφανως πρεπει να δουλευτει περισσοτερο