Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μια σύσκεψη του παμε

Με αφορμή τις πρόσφατες απεργίες έρχομαι να πιάσω το νήμα των αναμνήσεων από μια προ μηνός σύσκεψη του παμε στην αθήνα για τις ιδιωτικοποιήσεις που έγινε στη βερανζέρου, στο συνδικάτο οικοδόμων με θέα απέναντι το υπουργείο ανάπτυξης, σε έναν τόπο που ρημάζει χωρίς να παράγει τίποτα κι όλα ξεπουλιούνται. Τρομερή σημειολογία.

Ο κάρολος λέει ότι ένα οικονομικό σύστημα δεν εξαφανίζεται ποτέ από το ιστορικό προσκήνιο αν δεν αναπτύξει πρώτα όλα τα μέσα παραγωγής που μπορούν να χωρέσουν στα πλαίσιά του. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει πάψει εδώ και λίγα χρόνια να αναπτύσσεται. Τι χρειάζονται τα ρίσκα κι οι επενδύσεις, όταν σε μπουκώνουν με έτοιμο κρατικό χρήμα;
Τα ψωμιά του συστήματος είναι μετρημένα. Εμείς είμαστε ο αδύναμος κρίκος.

Διαβάστηκε η εισήγηση κι άρχισαν οι τοποθετήσεις.
Πρώτος πήρε το λόγο ο σύντροφος από το προσωπικό του οακα κι είπε ότι οι αρχαίοι έλεγαν ιδιώτη το βλάκα (ίντιοτ). Και τώρα εμείς περιμένουμε σωτηρία από την ιδιωτική πρωτοβουλία (δηλ απ’ τους βλάκες).
Σε τελική ανάλυση, πραγματικοί βλάκες είναι όσοι περνούν τους ιδιώτες βλάκες για σωτήρες. Αλλά ας μην χάνουμε το κουράγιο μας. Οι βλάκες είναι αήττητοι.

Αυτά περί προβληματικών είναι μπούρδες, είπε ο σύντροφος από την ολυμπιακή. Σταλινικά και τσεκουράτα. Και μας εξήγησε αναλυτικά πώς έχει η κατάσταση. Η ολυμπιακή δείχνει το δρόμο για τις άλλες δεκο και τι περιμένει τους εργαζόμενους.

Ο επόμενος μίλησε για την πάσκε, τη δακε και το κακό συναπάντημα. Που αν το χωρίσεις στα δυο του συνθετικά, έχει και πολιτικό υπονοούμενο.
Κι έκλεισε λέγοντας ότι έχουμε κανονικό πόλεμο (μην το γελάς μωρό μου) με νεκρούς κι απώλειες κι αυτό που χρειάζεται από πλευράς μας είναι ταξική επιστράτευση.

Ο επόμενος ήταν από την ευδάπ. Μας είπε ότι με το μπάσιμο των ιδιωτών της σουέζ στη θεσσαλονίκη, θα πούμε το νερό νεράκι. Και θα είναι κι αμφίβολης ποιότητας.
Το ποσοστό του δημοσίου, ακόμη κι αν είναι πλειοψηφικό, δεν είναι πανάκεια, απ’ τη στιγμή που η εταιρία λειτουργεί με όρους αγοράς και κυνηγά το μέγιστο κέρδος.

Μετά μίλησε από τα πετρέλαια η συντρόφισσα ναυσικά, που ‘χει καταγωγή από τη σοβιετία. Φάνηκε ανεπαίσθητα και στην προφορά της σε κάτι λάμδα, πρώτα όμως την καταλάβαμε απ’ όσα μας είπε (αλλιώς μπορεί και καθόλου).
Ο πρώτος τομέας που θα κοινωνικοποιήσει η λαϊκή εξουσία είναι η ενέργεια. Όπως είπε κι ο λένιν κομμουνισμός είναι: εξηλεκτρισμός και σοβιετική εξουσία.

Μετά μας εξήγησε πώς είχαν τα πράγματα στη σοβιετία και τι γίνεται στην ελλάδα. Για κάθε ευρώ που πληρώνουμε, δέκα λεπτά είναι το κόστος διύλισης, άλλα οκτώ τα μεταφορικά, ένα μικρό ποσοστό κρατούν οι πρατηριούχοι και τα υπόλοιπα είναι καθαρό κέρδος για την εταιρία.
Κάπου ανέφερε κι ένα διυλιστήριο στα σκόπια που είναι κι αυτό δικό μας.
Και στο καπάκι το διόρθωσε μόνη της. Δικό μας… τι πάει να πει δικό μας; Εμείς το κατέχουμε;

Κάθε ένας ομιλητής έβαζε κι ένα κομμάτι στην εικόνα του παζλ από κάθε χώρο δουλειάς. Χωρίς χειροκρότημα πασαρέλας, σε όποιον είναι στο βήμα. Πλήρης, μεστή ενημέρωση, σαν οπτικοποιημένος ρίζος, αλλά στο πιο άμεσο.
Κρίμα που δεν ήταν και κόσμος παραέξω να τα ακούσει, να οπλιστεί με οργή κι επιχειρήματα. Οι μόνοι ξέμπαρκοι στη σύσκεψη ήμασταν εγώ κι ένας σύντροφος που το διαβάσαμε στο ρίζο.

Αυτό έβαλε κι ο πέρρος στην παρέμβασή του. Έπιασε έναν –απ’ τον οσε νομίζω: πόσα άτομα έχουμε ψηφοδέλτιο ρε ταδίδη; (πόντιος ήτανε). Εκατόν πενήντα. Πού είναι όλοι αυτοί; Τους ειδοποιήσαμε; Εδώ μόνο πρώτα στελέχη είμαστε. Μαζί κι εμείς που ήμασταν άγνωστες φάτσες και μας ζήτησαν ονόματα μπας και χαρτογραφήσουν κανένα απ’ τον χώρο τους.

Κι ύστερα πήρε φόρα και τα ‘πε μαζεμένα.
Δε φτάνει να ερχόμαστε εδώ, να λέμε τα προβλήματα του χώρου και να φεύγουμε. Κόσμο θα πείσουμε σύντροφοι; Θα κάνουμε μια συνέλευση, κάτι να μαζέψει κόσμο να τον τραβήξει στη δράση; Όχι να πετάμε ένα ξερό λαϊκή εξουσία και να καθαρίζουμε.
Θέλει δουλειά από τα κάτω και στις συνοικίες. Κλαδικά σωματεία. Αυτομόρφωση. Επιτροπές αγώνα. Υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις που μας περιμένουν.

Η πασκε παραμυθιάζει τον κόσμο. Θα βγούν πάλι στα κεραμίδια να νιαουρίζουν. Μπορούμε να σερνόμαστε πίσω τους; Όχι σφοι, δε μπορούμε. Θα βγούμε να κάνουμε μια σύσκεψη και να τους σπάσουμε τα μούτρα με επιχειρήματα; Ποιος περιμένουμε να τα κάνει όλα αυτά;

Κι έτσι κύλησε η σύσκεψη μέχρι τέλους. Φεύγοντας βρήκαμε κάτω στο δρόμο κάτι τρικάκια για τον ηρακλή.
Ο κόσμος έχει προβλήματα, κατεβαίνει στους δρόμους για αυτά που τον απασχολούν. Κι όταν αυτό είναι ο ήρα κι αν θα πέσει στη βήτα εθνική, κλάφ’τα χαράλαμπε (τραμπάκουλα). Κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο όπιο γιατί το έχουν πάρει στα σοβαρά κα το έκαναν νόημα της ζωής τους.
Η πόλη θα καεί, τον ηρακλή αν ρίξετε στη βήτα εθνική.

Κάποτε τους είχα μια συμπάθεια γιατί είχαν τον RSO (ραδιοφωνικός σταθμός των οπαδών του ηρακλή) που με μύησε στα καλτ ακούσματα.
Τώρα ο RSO έχει γίνει τρέντι κι αυτοί βγήκαν στο δρόμο να βρουν το δίκιο «τους».
Τι ζητάτε ρε παιδιά, κι άλλη ρύθμιση; -Μα όχι εμείς δε ζητάμε διαγραφή χρεών.
Α, όχι; Μόνο παύση πληρωμών; Ή είστε κι εσείς με τη λαϊκή εξουσία;


Τα είδε κι ένας σφος που περπατούσε παράλληλα. –Το ρέμο δεν έχουν αυτοί; Κι άρχισε να λέει για την χιλιοτρυπημένη την πουστάρα και τους ομοίους της που είναι άτιμη φάρα.
Προσπάθησα να βρούμε κοινό κώδικα επαφής.
Το πρόβλημα είναι οι πούστηδες στην ψυχή, όχι στο κρεβάτι.
Αλλά πήρε να μας λέει για τις γυναίκες που κι αυτές ίδιες είναι κι αν είχαν κι άλλες τρύπες θα τις γέμιζαν κι αυτές. Τι να γίνει, δεν έπιασε.
Καληνυχτίσαμε τον σεξιστή συναγωνιστή κι αλλάξαμε δρόμο επίτηδες.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει πολύ.
Κι αυτός ο πράσινος μας καίει σαν καρκίνος. Πουσταριά πασόκοι…

36 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η διαγραφή του χρέους δεν είναι ρύθμιση γιατί δεν μπορεί να την κάνει κάποια αστική κυβέρνηση, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη φάση του ιμπεριαλιστικού σταδίου. ο καπιταλισμός έχει ανάγκη το δημόσιο χρέος. διαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση ασφαλώς και μπορεί να γίνει από μια αστική κυβέρνηση και προφανώς δεν θα έχει θετικές συνέπειες για το λαό, αφού πιθανότατα θα συνοδευτεί και από επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα.

o προηγούμενος είπε...

η διαγραφή του χρέους είναι στόχος που προφανώς αφορά την δικτατορία του προλεταριάτου. υπό προϋποθέσεις ίσως θα μπορούσε να υλοποιηθεί και από μια αντιιμπεριαλιστική εργατική κυβέρνηση εντός καπιταλισμού, αλλά ακόμα κι έτσι η ένοπλη σύγκρουση θα ήταν αναπόφευκτη, αφού όπως γνωρίζεις το να έχεις την κυβέρνηση δεν σημαίνει πως έχεις και την εξουσία.. τώρα αν κάποιος πιστεύει ότι ο Παπανδρέου ή ξέρω 'γω ο Σαμαράς θα διαγράψουν το δημόσιο χρέος, τι να πω;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο βασίλης σαμαράς όμως;

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Καλά όλα αυτά, αλλά το μικρό τελικό πως τον είδες;

Υ.Γ. Προς ανωνυμοπροηγούμενους. Η διαγραφή του χρέους όταν τίθεται δηλαδή τίθεται ως (μετ)επαναστατικό αίτημα και όχι άμεσο; Και γιατί δεν το λέει κανείς από τους γράφοντες και υπογράφοντες παρά μόνο κάποιος ή κάποιοι αναγνώστες του μπρέζνιεφ;

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Υ.Γ. του υστερόγραφου. Ο Καζάκης τι λέει για όλα αυτά;

Αποστόλης (ανωνυμοπροηγούμενος) είπε...

Η αλήθεια είναι πως η λογική του ("μεταβατικού") αντικαπιταλιστικού προγράμματος είναι τροτσκίζουσα ή/και τροτσκιστική, οπότε αν και προσωπικά την αποδέχομαι σε γενικές γραμμές (χωρίς να αποδέχομαι τον τροτσκισμό!) κατανοώ τους συντρόφους και συναγωνιστές από τον μ-λ χώρο και το ΚΚΕ που την απορρίπτουν.

Προφανώς το "μεταβατικό πρόγραμμα" δεν είναι ούτε πρόγραμμα σοσιαλιστικής οικοδόμησης ούτε άμεσα συνδικαλιστικά αιτήματα. Είναι ο δρόμος, η γέφυρα προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Στην πραγματικότητα τα πρώτα βήματα της επανάστασης. Γενικά είναι πιο εύκολο να ανατραπεί ο καπιταλισμός, παρά να υλοποιηθούν εντός καπιταλισμού αντικαπιταλιστικοί στόχοι όπως: έξοδος από ΕΕ και ΝΑΤΟ, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού συστήματος, των οργανισμών κοινής ωφέλειας και των μεγάλων επιχειρήσεων κτλ.

Για 'μένα (πρέπει να) εννοείται ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αναφέρεται στο σοσιαλισμό. Οι σύντροφοι της Κ.Ο Ανασύνταξη το κωδικοποιούν ίσως πιο σωστά απ' ότι εγώ όταν λένε: "Όπως κάθε μεταβατικό αίτημα, έτσι και το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους μπορεί να
πραγματωθεί εν μέρει μέσα στον καπιταλισμό από μιαν εργατική κυβέρνηση, και εν όλω από μιαν
επαναστατική εργατική κυβέρνηση που θα εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου". Αν κι αυτό είναι ρεφορμισός και συνδιαχείριση, πάω πάσο..

Πραγματικά δεν νομίζω πως αυτά που λέω εγώ ταυτίζονται με τα σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα της "Πρωτοβουλίας Αριστερών Οικονομολόγων", ας πούμε..

Και δεν καταλαβαίνω, ο στόχος εξόδου απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ας πούμε κι αυτός συνδιαχειριστικός;

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σας !
Να αφήσω κι εγώ ένα σχόλιο ;

Θα συμφωνήσω με την άποψη ότι η Ελλάδα φαίνεται αυτή τη στιγμή ως ο αδύναμος κρίκος - αν και νομίζω ότι σ΄αυτή τη κατηγορία ... ετοιμάζονται να μπου κι άλλες χώρες !

Φίλε μου, οι βλάκες μπορούν πολύ εύκολα να ηττηθούν, η βλακεία είναι αήττητη !

Μου άρεσε πολύ η έκφραση "ταξική επιστράτευση", θα την ... υιοθετήσω !

Στην εποχή του Λένιν, πράγματι, ο εξηλεκτρισμός ήταν πολύ σοβαρό ζήτημα.Σήμερα, στο ίδιο επίπεδο σημασίας με την ενέργεια, είναι οι τράπεζες, το εμπόριο, οι επικοινωνίες, η υγεία, η παιδεία !

Ίσως, λέω ίσως, τέτοιες συσκέψεις να έπρεπε να μεταδίδονται ζωντανά από τον 902.

Να πω μια γνώμη - πρόταση, με αφορμή την παρέμβαση του Πέρρου, λίγο ... αιρετική !
Για να μαζέψουμε κόσμο και έξω από εμάς, πρέπει να δημιουργήσουμε Ομάδες που δεν θα φαίνονται κομματικές.
π.χ. Επιτροπή Αντιμετώπισης Προβλημάτων Γειτονιάς
ή
ακόμα ακόμα να (ξανα)στήσουμε τα Συνοικιακά Συμβούλια.
Ας το δοκιμάσουμε, βρε αδερφέ !

Την Καλημέρα μου !

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε συ ηγούμενε, εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ κάτι σωστό αν το έχει πει ο τρότσκι.
Η λογική των μεταβατικών όπως την καταλαβαίνω εγώ είναι η εξής: όσο δε μπαίνει θέμα εξουσίας παλεύουμε στόχους όπως το ύψος των μισθών, η καταπολέμηση της ανεργίας κτλ. Σε αυτούς τους στόχους ζυμώνεται η συνείδηση της εργατικής τάξης και αποκτά αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις της για να πάει τον αγώνα της και πιο πέρα.
Μπορεί να μην το λέω κι εγώ πολύ σωστά, αλλά αν αυτή είναι η λογική των μεταβατικών δεν έχω πρόβλημα να τη δεχτώ και καλά κάνουν κι οι τρότσκες και τα λένε (αν κ απ' όσο κατάλαβα, ούτε μεταξύ τους έχουν ενιαία αντίληψη επί του θέματος).
Μέχρι εδώ καλά. Κι εξάλλου όλοι παλεύουν για τέτοια ζητήματα στο σήμερα, δεν υπάρχει κανείς να τα αρνείται και να τα υποτιμά.
Το θέμα είναι τι γίνεται παραπέρα. Όλοι συμφωνούν ότι αυτά δεν είναι αρκετά πλέον κι ότι χρειάζεται να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες.
Το κόμμα βάζει θέμα εξουσίας όπως το έχει επεξεργαστεί. Το μ-λ.. θα μας πει το πρίσμα τι λέει. Και οι αριστεροί οικονομολόγοι; Τι λένε σχετικά; Βγάζουν οικονομίστικα και τρεϊντγιουνιον αυτά τα αιτήματα και θεωρούν πολιτικά την έξοδο από την ονε και την κρατικοποίηση των τραπεζών! Αυτή η καθαρά λογιστική προσέγγιση προβάλλεται ως πολιτική κι ως η μόνη ταξικά συνεπής που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Τα μεταβατικά δηλ δε νοούνται όπως πριν ως στάδιο προετοιμασίας, αλλά ακριβώς ως στάδιο στην πορεία για το σοσιαλισμό που θα έρθει με μια ομαλή, εξελικτική μετάβαση. Αυτός είναι ο ορισμός του ρεφορμισμού που μας πλασάρεται ως μαρξιστική ανάλυση κι εγκαλεί τους υπόλοιπους που δε συμφωνούν με τις αλήθειες της.
Εσύ κι η ανασύνταξη δεν είστε το ίδιο με τους οικονομολόγους αλλά δε δίνετε εσείς τον τόνο και δε θέλουν όλοι να διαχωριστούν από τις απόψεις τους. Τον καζάκη ποιος τον καλεί σε εκδηλώσεις σε όλη την ελλάδα; Το κοινό κείμενο που λέει από επαναδιαπραγμάτευση μέχρι διαγραφή όλοι μαζί το υπογράφουν.

μπαγουδο είπε...

χαχαχαχα

η εκδήλωση του βιβλίου-χάρτου ήταν πολύ χαμηλού επιπέδου

του παμε ήταν μεστή ενημέρωση

γελάμε;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ελπίζω πάντως να συμφωνούμε ότι το βασικό στη συγκυρία της κρίσης του καπιταλισμού δεν είναι το χρέος. Ότι ακριβώς η συγκυρία είναι που αναδεικνύει την ανάγκη συνολικής υπέρβασης του καπιταλισμού και των αδιεξόδων του. Κι ότι κάθε πρόταση πρέπει πάνω απ' όλα να απαντά στο εξής: ποιος θα κάνει τι και κάτω από ποια σημαία;

-το μικρό τελικό τον είδα με ένα μάτι και μισή καρδιά. Σε παίρνω να κανονίσουμε για το μεγάλο αλλά ή κοιμάσαι ή μάλλον κάνεις άλλες πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες...

-Τα σχόλια είναι ελεύθερα αλλά κι ευπρόσδεκτα.
"Ίσως τέτοιες συσκέψεις να έπρεπε να μεταδίδονται ζωντανά από τον 902".
"Επιτροπές γειτονιάς, συνοικιακά συμβούλια".
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Οι πόλεις της επαρχίας σαν την αλεξανδρούπολη που κρατάν περισσότερο το στοιχείο της γειτονιάς, ίσως προσφέρονται περισσότερο για τέτοιες κινήσεις.
Χρειάζεται πρωτόβουλο πνεύμα και δουλειά από τα κάτω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η εκδήλωση του βιβλίου-χάρτου είχε απογοητευτικό πολιτικό περιεχόμενο υποταγμένο στην αναρχία. Πες μου πού ακριβώς διαφωνείς σε αυτό και το ξανασυζητάμε.
Η εισήγηση του μηνακάκη ήταν πολύ καλή, αλλά για την επιστολή των 18 και την ουσία της υπόθεσης ήταν άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Να γελάς και να κλαις μαζί.

Του παμε δεν ήταν καμιά θεωρητική εκδήλωση αλλά σύσκεψη εν όψει μιας απεργίας κ των αποκρατικοποιήσεων. Κι επειδή μίλησε πολύς κόσμος και μετέφερε ο καθένας εικόνα από τον χώρο δουλειάς του ήταν μια μεστή ενημέρωση, χρήσιμη για τον καθένα κι ειδικά για κάποιους φοιτητές που έχω υπόψη.
Απ' ό,τι είδες έβαλα στο τέλος και την ιστορία με το συναγωνιστή για να δείξω τις αντιφάσεις.

partydog είπε...

Άσε αυτά τα ξενέρωτα για το ΠΑΜΕ και πες μας για τον John! Για να γελάσουμε και οι υπόλοιποι και όχι μόνο αυτός ο μπάγουδο...

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά - αμέσως μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων θα έλεγα - οι διάφοροι Τροτσκιστές, Αρχειομαρξιστές, Σοσιαλδημοκράτες Μαρξιστές, κάθε λογής "αριστεροί", οι δικοί "μας" ΕΚΚΕ, μ-λ μπρος, μ-λ πίσω και πάει λέγοντας, κάνουν το εξής:

Βαρύγδουπες πολυσέλιδες αναλύσεις επί παντός επιστητού !
Πολλές φορές στηριζόμενοι πάνω σε υπαρχτά προβλήματα είτε της εργατικής τάξης είτε πολιτικών και κομμάτων!
Το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι μέσα από "αντικειμενική" κριτική να εξακοντίσουν μύδρους ενάντια στο Κομμουνιστικό Κίνημα - ακόμα και ενάντια στον Λένιν !!!

Όμως, μόλις φτάνουν στο δια ταύτα, δηλαδή στην ανάληψη ή όχι από την εργατική τάξη της εξουσίας, εκεί ή κάνουν την ... "πάπια" ή ξεκάθαρα υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα πέσει ... μόνο του !!!
Οπότε, παλεύουμε για τα επί μέρους και το θέμα της εξουσίας το αφήνουμε να το λύσει το ... μέλλον !

Αυτή είναι η κύρια διαφορά του ΚΚΕ και όλων αυτών των "αριστερών" ομάδων !

Γεια χαρά !

KOMMANTO είπε...

Ενάντια στο Λένιν!!!!!!!!

Ε όχι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε συμφωνώ με το τσουβάλιασμα.
Γενικά ο αριστερισμός είναι η τιμωρία για τα δεξιά λάθη του κόμματος λέει ο λένιν.
Και τέτοια έγιναν και το 56 και το 89 στέλνοντας πολύ καλό κόσμο -όχι μόνο σε αυτές τις οργανώσεις, που όντως εν πολλοίς υφίστανται δια του ετεροπροσδιορισμού, αλλά και- σπίτι του.

ανωνυμοπροηγούμενος είπε...

Εμένα με κάλυψε η απάντησή σου. Διαφωνώ στην ερμηνεία που δίνεις για τα "μεταβατικά". Νομίζω πως είναι άλλο τα άμεσα συνδικαλιστικά αιτήματα και άλλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, χωρίς να θεωρώ απαραίτητο κάποιος να δεχθεί τη συγκεκριμένη λογική. Αλλά χαίρομαι που τουλάχιστον, αν και διαφωνείς δεν τσουβαλιάζεις αυτά που λέω π.χ εγώ (και οι σύντροφοι της Κ.Ο Ανασύνταξη και σημαντικό κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αντιφάσεις) με αυτά που λένε π.χ οι "αριστεροί οικονομολόγοι" ή οι Μπιτσάκης, Παπακωνσταντίνου κτλ

Βέβαια, ιστορία θα μας κρίνει όλους..

ΥΓ. Εγώ θα ήθελα από όλους όσους κάνουν (σωστότατη) κριτική στις διάφορες "πρωτοβουλίες", αν δεν μπορούν να αποδεχθούν αυτό που λέω πιο πάνω να αποδεχθούν αυτό που παρακάτω λέει το Μ-Λ ΚΚΕ:

"Kαι μόνο τότε, ύστερα από την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της μπορεί η Eλλάδα να αποκτήσει την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία και να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματοποίηση ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Mόνο τότε θα σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και Συνθήκες με τις HΠA και την EE, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Eλλάδα από το NATO και την EE.

Θα καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με το ξένο κεφάλαιο και θα εθνικοποιηθούν όλες οι ξένες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Eλλάδα. Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα.

Θα εθνικοποιηθούν όλα τα ντόπια μονοπώλια και οι μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες και θα ακυρωθούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου."

Νομίζω πως κανένα μέσο μέλος ή στέλεχος του ΚΚΕ δεν θα διαφωνούσε με το παραπάνω.

kollaps είπε...

προς ανωνυμοπροηγούμενο: δηλαδή τι το τόσο διαφορετικό λένε οι "αριστεροί οικονομολόγοι" από το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Οτι δεν συνδέουν ρητά το αντικαπιταλιστικό ("μεταβατικό" αν θέλετε) πρόγραμμα με την επανάσταση και το σοσιαλισμό; Μα δεν είναι ο ρόλος τους αυτός, αλλιώς θα είχαμε οικονομολόγους, κόμμα, μέτωπο, κίνημα να λένε τα ίδια, όπως λίγο-πολύ κάνει το ΚΚΕ. Εγώ όπως το βλέπω μπορεί κάποιος χωρίς να ταυτίζεται με τέτοιες πρωτοβουλίες να προσπαθεί να ενσωματώσει στοιχεία και αναλύσεις από αυτές, όπως π.χ. στον τομέα των οικονομικών που πιθανόν ξέρουν κάτι παραπάνω απ'τους υπόλοιπους.

Και μια απορία: το ΚΚΕ βάζει τακτικά ("στην ημερήσια διάταξη" που λέγαν οι κλασσικοί) ζήτημα εξουσίας; Να μας τρελάνετε θέλετε;

KOMMANTO είπε...

Kollaps
Να μιλησουμε λιγο σοβαρα γιατι η κατασταση ειναι πολυ δυσκολη.
Το ΚΚΕ το βαζει το ζητημα της εξουσιας ξεκαθαρα πλεον.

Οι οικονομολογοι είναι παπαρολογοι και επικίνδυνοι κατα τη γνώμη μου.
Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Το προβλημα είναι ότι εσύ όπως και αρκετοι αλλοι του χώρου νομίζεις πραγματικα οτι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει σοβαρά στη συγκυρία τη στρατηγική της αντικαπιταλιστικής επανάστασης.
Αυτό δε γίνεται σε καμμία περίπτωση.

Έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση εντελώς αντίστροφη απ'το 2003, ας πούμκε που εγώ μπηκα στο πανεπιστήμιο. Ο "χώρος" μιλάει μόνο για το τακτικό πλέον (για το χρέος δηλ. -και μάλιστα με επικύνδυνες εθνικιστικές κορώνες τύπου Καζάκη κατα καιρούς) και το ΚΚΕ έχει βάλει τη στρατηγική στο τιμόνι (έχοντας πρόβλημα να βάλει τακτικά αιτήματα, που σίγουρα θα πρέπει να αφορούν το ζήτημα του χρέους)

ΤΡΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μα δε λένε κάτι διαφορετικό. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι οικονομολόγοι δεν κάνουν λόγο για σοσιαλισμό. Αλλά ότι θεωρούν ρητά πως δε μπαίνει θέμα σοσιαλισμού στις σημερινές συνθήκες.
Ο καζάκης κι ο λαπαβίτσας μιλάν για ένα άλλο κράτος δημοκρατικό που δε θα είναι διεφθαρμένο(!).
Κι ο πι-πι τα βγάζει αντίστοιχα της σοσιαλμανίας του καραμανλή, θεωρεί πρότυπο την αργεντινή και τις θέσεις μαχόμενου ρεφορμισμού.

Αυτή τη σούπα οι οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου την πασπαλίζουν με κορόωνες καλών προθέσεων χωρίς να αλλάζουν τίποτα στην ουσία.
Η προσέγγιση των οικονομολόγων είναι λογιστική και διαχειριστική και γι' αυτό φτάνει μόνο μέχρι το έξω από την ονε. Αν κρατήσεις την ίδια λογική και προσθέσεις απλά κι έξω από την εε δεν αλλάζουν πολλά από την ουσία.

Αυτό που μπαίνει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη σήμερα και πρέπει να βάζουν κι οι κομμουνιστές είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης όπως τον κατανοεί ο καθένας. Η κρίση βάζει αντικειμενικά θέμα υπέρβασης του καπιταλισμού και ευνοεί τη γρήγορη ριζοσπαστικοποίηση του υποκειμενικού παράγοντα.

Αυτό που μοιάζει προβληματικό στη θέση του κόμματος είναι ότι βάζει ως τακτικό στόχο τη λαϊκή εξουσία που στην ουσία περιγράφει ή τέλος πάντων προσεγγίζει το στατηγικό.
Χωρίς την εξουσία όμως οτιδήποτε ενδιάμεσο και μεταβατικό -είτε ως αίτημα είτε ως κατάκτηση- θα είναι ξεκρέμαστο.

σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Θα σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης, θα ακυρωθούν οι συμφωνίες, θα κοινωνικοποιηθούν τα ντόπια μονοπώλια, θα ακυρωθούν τα χρέη...

Αυτό το τρίτο πληθυντικό συμπυκνώνει την τραγικότητα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι, στο σημείο αυτό, χρειάζονται μια-δυο διευκρινίσεις και ας μου επιτραπεί να επιχειρήσω να τις δώσω...

Ο γνωστός σε όλους "χώρος" εμφανίζεται σε όλες τις παραλλαγές του - ανεξάρτητα της ιδιαίτερης κάθε φορά επιχειρηματολογίας - να θέτει ένα κεντρικό ερώτημα: χρειαζόμαστε ένα πολιτικό πρόγραμμα που να "παντρεύει" τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης με το στρατηγικό στόχο του εργατικού κινήματος, ανοίγοντας το δρόμο στην επίτευξη του τελευταίου; Από την τοποθέτηση του ερωτήματος γίνεται φανερό ότι μιλάμε για δυο πράγματα: (α) για το αν μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο στόχων πάλης που να κινείται πραγματικά σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και (β) ποιο είναι αυτό συγκεκριμένα στις σημερινές συνθήκες.

Οι δυνάμεις, λοιπόν, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι ορισμένες του ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας καταφατικά στο ερώτημα προχωράνε ένα βήμα παρακάτω και παρουσιάζουν ως τέτοιο πρόγραμμα το πλαίσιο των "αριστερών οικονομολόγων", είτε αυτούσιο, είτε με διάφορες μικροπαραλλαγές φρασεολογίας ή/και περιεχομένου, που όμως όλοι συμφωνούν ότι δεν αφορούν την ουσία του πλαισίου.

Πριν συζητήσουμε για το αν το πλαίσιο αυτό είναι πράγματι αυτό που διακηρύσσει ότι είναι, έχει νόημα να σκεφθούμε ορισμένα άλλα, σημαντικότερα πράγματα που από το πως θα τα αντιμετωπίσουμε θα προκύψει πολύ εύκολα και η απάντηση στο ερώτημα.

Καταρχάς, γενικά η ύπαρξη ενός "μεταβατικού" αντικαπιταλιστικού προγράμματος δεν είναι σήμερα μόνο αναγκαία, αλλά πάντα. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει "μεταβατικό"; Από την άποψη της προλεταριακής στρατηγικής, κάθε πολιτικό σύνθημα, πλαίσιο κλπ. "κατώτερο" από την άμεση διεκδίκηση της δικτατορίας του προλεταριάτου και του σοσιαλιστικού προγράμματος μάξιμουμ, είναι "μεταβατικό". Το να συζητάμε, επομένως, με όρους "ναι" ή "όχι" στο "μεταβατικό πρόγραμμα" είναι αφόρητος ακαδημαϊσμός - και διόλου "αθώος", μάλιστα...

Η σκοπιμότητα αυτής της σύγχισης συνίσταται στην περιγραφή ως "στρατηγικής", τάχα, του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος της Λαϊκής Εξουσίας και του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Μιλώντας με καθαρές κουβέντες, η στρατηγική του ΚΚΕ οπως απορρέει από το πρόγραμμά του και τις αποφάσεις των συνεδρίων του δεν είναι γενικώς και αορίστως η «ανατροπή» και η «εξουσία», αλλά η σοσιαλιστική επανάσταση, η δικτατορία του προλεταριάτου και η οικοδόμηση των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής στο σύνολό τους. Η Λαική Εξουσία αν και βεβαίως δεν ταυτίζεται με την απλή κατάκτηση της κυβέρνησης και απαιτεί την επαναστατική αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας στο σύνολό της, ωστόσο δεν είναι η πλήρης δικτατορία του προλεταριάτου γιατί θα συμμετάσχουν σ'αυτήν και στρώματα όπως η φτωχή αγροτιά και τα φτωχά μεσαία στρώματα της πόλης - η "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς" που έλεγε και ο Λένιν. Ομοίως, η Λαική Οικονομία, αν και έχει ασφαλώς αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, εντούτοις δεν είναι ακόμα σοσιαλιστική, γιατί μιλάμε για άμεση κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και όχι του συνόλου της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και για παραγωγικό συνεταιρισμό στον αγροτικό τομέα και σε τμήματα των μεσαίων στρωμάτων. Στο βαθμό που η εργατική τάξη διατηρεί και βαθαίνει την ηγεμονία της στο μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που κατακτούν τη Λαϊκή Εξουσία (διαδικασία όχι "γραμμική" και απαλλαγμένη από αντιφάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις), η τελευταία θα παρει (γρήγορα ελπίζουμε και θα παλέψουμε γι αυτό) και τα ολοκληρωμένα χαρακτηριστικά της δικτατορίας του προλεταριάτου.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Στο σημείο αυτό, μια θεωρητική-φιλοσοφική παρένθεση: η διάκριση τακτικής και στρατηγικής, για όσους από εμάς δηλώνουν μαρξιστές-λενινιστές είναι διαλεκτική και όχι τυπική. Οι δυο πλευρές της δε χωρίζονται από "σινικά τείχη": η τακτική, στο βαθμό που υποτάσσεται και προωθεί καθημερινά τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης έχει στρατηγικό χαρακτήρα και, από την άλλη, η στρατηγική δεν είναι αναλλοίωτη, μια και μοναδική στον αιώνα των αιώνων, αλλά παρακολουθεί και αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις στο βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού γενικά και στη δοσμένη χώρα και στη θέση της στην ιμπεριαλιστική αλυσσίδα. Έχει δηλαδή κι αυτή το στοιχείο των τακτικών αναπροσαρμογών. Δεν είναι, επομένως, «μομφή» για το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης να διατυπώνει «μεταβατικά» προγράμματα πάλης με «στρατηγικό» χαρακτήρα: στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει, ώστα να μην αποσυνδέεται η πάλη του σήμερα, από τη διεκδίκηση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Να λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι, που το ΚΚΕ έχει κι αυτό το δικό του "μεταβατικό" πρόγραμμα, με το οποίο απευθύνεται στην εργατική τάξη και το λαό: αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, Λαική Εξουσία, Λαϊκή Οικονομία (ο "άλλος δρόμος ανάπτυξης" που σωστά επεσήμανε τη σημασία της προπαγάνδισής του ο καλός μας οικοδεσπότης προηγουμένως). Ισχυριζόμαστε – όπως σωστά το έγραψε και ένας συνομιλητής προηγουμένως – ότι μόνο μια τέτοια εξουσία και μόνο αφού κόψει τα δεσμά που κρατάνε τη χώρα στο ζυγό των ιμπεριαλιστικών ενώσεων (με τη συνενοχή και την ενεργό συμμετοχή της δικής μας αστικής τάξης ασφαλώς), μπορεί να διεκδικήσει και να επιβάλει επ’ωφελεία του λαού στόχους όπως η διαγραφή του χρέους, η ανάπτυξη ισότιμων διακρατικών σχέσεων και συμφωνιών, η προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας κλπ.

Το άμεσο πρόγραμμα αντιιμπεριαλιστικής-αντιμονοπωλιακής διεξόδου από την κρίση που προτείνει το ΚΚΕ, λοιπόν, έχει αντικειμενικά αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Το γιατί, είναι περίπου αυταπόδεικτο: δε νομίζω να υπάρχει στα σοβαρά ένας που να θεωρεί ότι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (δημοσίου και ιδιωτικού τομέα), η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το γκρέμισμα των θεμελίων της αστικής εξουσίας με τη διαμόρφωση νέων, λαϊκών θεσμών «από τα κάτω» κλπ. κινούνται στο πλαίσιο του συστήματος ή είναι ενσωματώσιμα από αυτό. Το ερώτημα είναι, τώρα, αν το «μεταβατικό» πρόγραμμα των «αριστερών» καθηγητών οικονομίας – που πήρε υπό την προστασία του ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – είναι κι αυτό ένα τέτοιο πρόγραμμα ή όχι.

Μια απλή σύγκριση των δύο προγραμμάτων, νομίζω ότι εύκολα δείχνει πόσο πίσω και πόσο ενσωματώσιμο είναι το πρόγραμμα των «αριστερών οικονομολόγων». Το βασικό θεωρητικό λάθος εστιάζεται στην εκτίμηση για το χαρακτήρα της κρίσης, η οποία δεν είναι κρίση χρέους αλλά κρίση υπερσυσσώρρευσης-υπερπαραγωγής, κρίση που ξεκίνησε και αφορά βασικά την ίδια τη σφαίρα της παραγωγής και επεκτάθηκε σαφέστατα και στη σφαίρα της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και του χρήματος. Η διόγκωση του χρέους εμφανιζόταν ιστορικά πάντα σε περιόδους κρίσης, αλλά και όχι μόνο, ως αποτέλεσμα της δράσης των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας και των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων ομίλων του χρηματιστικού κεφαλαίου (όπου ο όρος χρηματιστικό αναφέρεται στη σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως έδειξε ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό») και δεν είναι ούτε νέο φαινόμενο, ούτε αιτία της κρίσης και της εξαθλίωσης των εργατικών και λαϊκών μαζών.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Η ίδια η πραγματικότητα το αποδεικνύει: η κρίση συγκλονίζει το σύνολο των καπιταλιστικών κρατών, ακόμα και εκείνων – θα λέγαμε μάλιστα πρωτίστως εκείνων – που δεν έχουν τόσο οξυμένο δημοσιονομικό πρόβλημα. Ο συγχρονισμός του κύκλου της κρίσης στα βασικά κέντρα του καπιταλισμού είναι το βασικότερο ίσως χαρακτηριστικό της παρούσας κρίσης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι η εκδήλωσή της έχει την ένταση και τα χαρακτηριστικά που βιώνουμε γιατί ο καπιταλισμός είναι τόσο «αναπτυγμένος» πλέον, που η δράση του νόμου της πτώσης του ποσοστού κέρδους οδηγεί σε ανάγκες απαξίωσης και καταστροφής τεράστιων όγκων επενδυμένου κεφαλαίου προκειμένου να επανέλθει το σύστημα σε μια αναιμική τροχιά ανάκαμψης που και αυτή θα είναι πρόσκαιρη, μιας και με τα συνήθη οικονομικά «εργαλεία» της αστικής πολιτικής αυτή η βίαιη απαξίωση δε μπορεί να επιτευχθεί. Το δίλημμα της αστικής τάξης είναι ολοφάνερο: από τη μια, ο δρόμος της βίαιης μετακύλισης της κρίσης στα λαϊκά στρώματα με την συμπίεση των κρατικών δαπανών και του εργατικού κόστους πάση θυσία, οδηγεί στην ακόμα βαθύτερη ύφεση, λόγω της καταβύθισης της λαϊκής κατανάλωσης και των κρατικών εσόδων, επομένως καθιστά αναπόφευκτη τη χρεωκοπία. Από την άλλη, ο δρόμος μιας νεοκευνσιανής πολιτικής τόνωσης της ζήτησης με διοχέτευση «ζεστού χρήματος» στην οικονομία μέσω βασικά κρατικών επενδύσεων θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη διόγκωση του δανεισμού και απλά θα μεταθέσει το πρόβλημα της αποπληρωμής στις επόμενες γενιές, διαμορφώνοντας όρους για πολιτικές λιτότητας για δεκαετίες. Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους – στα πλαίσια αυτής της επιλογής – θα έχει σκληρές συνέπειες για τη λαϊκή αποταμίευση και, συγχρόνως, θα οδηγήσει στο ξεπούλημα των «φιλέτων» της εναπομείνασας δημόσιας περιουσίας «κοψοχρονιά» στους μονοπωλιακούς ομίλους-πιστωτές που καραδοκούν: εφοπλιστές, τραπεζίτες και άλλοι ευηπόληπτοι κύριοι που μέσω των δημοσιογραφικών τους φερεφώνων (κυρίως αμερικανικής προελεύσεως) δεν έχουν σταματήσει τόσον καιρό να προτείνουν ακριβώς αυτήν την οδό – λέτε η Wall Street Journal να αποφάσισε ξαφνικά να γίνει υποστηρικτής του ...«νέου ΕΑΜ» του Καζάκη;;;

Όσο και να προσπαθεί μάταια το στελεχικό απαράτ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μας πείσει ότι οι στόχοι αυτοί απευθύνονται, τάχα, στο κίνημα και στο λαό, στην πράξη, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις ενδεχομένως, πρόκειται απλά για παραινέσεις προς την αστική τάξη. Γιατί π.χ. να είναι σε όφελος του λαού η εθνικοποίηση των τραπεζών και μερικών ΔΕΚΟ, αλλά χωρίς να θιγεί η κυριαρχία των υπόλοιπων μονοπωλίων σε όλους τους κλάδους της βιομηχανίας; Γιατί είναι φιλολαϊκή η συνύπαρξη των «κρατικοκαπιταλιστικών» τραπεζών και υποδομών με τους εφοπλιστικούς ομίλους, τα μονοπώλια στην βιομηχανία τροφίμων, μεταφορών, εμπορίου, στη βιομηχανία πετρελαιοειδών κλπ; Μήπως άραγε δεν έχουμε ζήσει περιόδους ολόκληρες όπου ο παροδικά διογκωμένος κρατικός καπιταλιστικός τομέας της οικονομίας λειτουργούσε ως αμορτισέρ απορρόφησης της κρίσης και μετακύλισής της στο λαό, ώστε να κερδίζουν τα ιδιωτικά μονοπώλια; Τι θα διασφαλίσει ότι θα ακολουθηθεί ένας διαφορετικός δρόμος; Μήπως η έξοδος από την ΟΝΕ; Δηλαδή στην Αγγλία και τις Σκανδιναβικές χώρες που ούτε να ακούσουν θέλουν για το ευρώ, οι εργαζόμενοι ανθούν; Ή μήπως το ανέκδοτο του «εργατικού ελέγχου» που έχει καταντήσει καραμέλα δικαιολόγησης των πάντων; «Ακορντεόν» αυτός ο εργατικός έλεγχος: από τη μια τόσο ισχυρός ώστε να μπορεί να επιβάλλει στην αστική κυβέρνηση ακόμα και την εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση(!) και από την άλλη τόσο αδύνατος ώστε να θεωρείται «εκτός τόπου και χρόνου» κάθε συζήτηση για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Να θυμίσουμε τι έλεγε ο Λένιν χλευάζοντας τις μικροαστικές φλυαρίες περί εργατικού ελέγχου χωρίς εργατική εξουσία, ή θα χάσουμε τα λόγια μας;;;

Θα περιμένω τον καλώς εννοούμενο αντίλογο και αν χρειαστεί θα επανέλθω...

Μαξιμιλιανός

Αποστόλης είπε...

Το ΚΚΕ είχε βγάλει π.χ αυτήν την αφίσα http://eu.kne.gr/2009/05/%CE%B1%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1/ που έλεγε: Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων - Λαϊκή Εξουσία - Αυτή είναι η λύση για το λαό.

Αν στην ίδια αφίσα υπήρχαν ως στόχοι ("μεταβατικοί" ή στρατηγικοί δεν με νοιάζει σε αυτή τη φάση) και τα: έξοδος από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις + διαγραφή του δημοσίου χρέους πώς θα σου φαινότανε; Θα συμφωνούσες με μια τέτοια αφίσα; Αν όχι γιατί;

Για τον εργατικό έλεγχο συμφωνώ. Στην λιγότερο χειρότερη περίπτωση ο εργατικός έλεγχος εντός καπιταλισμού θα ήταν κάτι σαν τις "συνδιοικήσεις" στα πανεπιστήμια.

Τώρα το "χωρίς αποζημίωση" ανήκει στον Μάρξ και μιλούσε για την προβλεπόμενη τότε γερμανική αστικοδημοκρατική επανάσταση: "«Οι κομμουνιστές πρέπει να τραβάνε τις προτάσεις των δημοκρατών ίσαμε τα τελευταία τους όρια, γιατί οι δημοκράτες θα πολιτεύονται όχι σαν επαναστάτες μα σαν ρεφορμιστές. Οφείλουνε να μετατρέπουνε τις απαιτήσεις αυτές σε άμεσες επιθέσεις ενάντια στην ιδιωτική ιδιοχτησία. Λ.χ. αν οι μικροαστοί προτείνουνε την εξαγορά των σιδηροδρόμων και των εργοστασίων, οι εργάτες πρέπει να απαιτούνε να κατασχεθούνε δίχως αποζημίωση όλα αυτά σαν ιδιοχτησίες των αντιδραστικών. Αν οι δημοκράτες προτείνουνε φόρους αναλογικούς, οι εργάτες πρέπει να απαιτούνε φόρους προοδευτικούς. Αν οι δημοκράτες προτείνουνε φόρους μέτρια προοδευτικούς, οι εργάτες πρέπει να επιμένουνε το φορολογικό ποσοστό να είναι τόσο μεγάλο που έτσι το μεγάλο κεφάλαιο να μπορεί να χαθεί. Αν οι δημοκράτες απαιτούνε διακανονισμό του δημοσίου χρέους, οι εργάτες πρέπει να απαιτησουν την κρατική χρεοκοπία."

Apostolhs είπε...

ξέχασα (για τον εργατικό έλεγχο):
και στο σοσιαλισμό δεν πρέπει να μιλάμε για εργατικό έλεγχο αλλά για εργατική (αυτο)διαχείριση.

Ανώνυμος είπε...

Είναι σαφές ότι "χρωστάω" μια συντροφική απάντηση στον Αποστόλη, που είχε την καλοσύνη (και την υπομονή!) να σχολιάσει το σεντόνι μου...

Ξεκινώ από το σύνθημα για τη διαγραφή του χρέους και το ερώτημα αν έχει θέση σε ένα άμεσο πολιτικό πρόγραμμα αντιιμπεριαλιστικής-αντιμονοπωλιακής διεξόδου από την κρίση. Το κύριο, Αποστόλη μου, είναι να μην αποπροσανατολιστεί ο λαός και συζητά για το χρέος, λες και είναι το κύριο ζήτημα, γύρω από το οποίο περιστρέφεται η συζήτηση για τη διέξοδο. Ξαναλέω, το χρέος δεν είναι η αιτία, ούτε της κρίσης, ούτε της εξαθλίωσης του λαού - κι αυτό δεν είναι δική μου θέση, αλλά του ίδιου του Μαρξ που σχολιάζει ως λαθεμένη αυτή την άποψη που τη διατύπωσαν ο Cobbet, ο Doubleday και άλλοι (βλ. "Το Κεφάλαιο", τομ. 1, σελ. 781). Η συζήτηση τι θα γίνει με το χρέος στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν αφορά το λαό, αλλά την αστική τάξη. Δική μας δουλειά είναι να αποδείξουμε πειστικά στις εργαζόμενες μάζες πως δημιουργήθηκε το χρέος και σε ποιων τις τσέπες πήγαν τα δανεικά, από τον καιρό των δανείων της Ανεξαρτησίας μέχρι σήμερα και έτσι να διαλύσουμε τον αστικό μύθο ότι "αν αντιμετωπιστεί το χρέος, θα δούμε μιαν άσπρη μέρα". Ακόμα και αν μηδενιζόταν αύριο το πρωί το χρέος, πέραν των άλλων επιπτώσεων που ήδη αναφέραμε, είναι απλά θέμα χρόνου η επαναδημιουργία του, στο έδαφος του καπιταλισμού, μιας και είναι αντικειμενικές οι αιτίες που το γεννούν και το διογκώνουν.

Από εκεί και πέρα, ασφαλώς και πρέπει να πούμε ότι η Λαϊκή Εξουσία θα διακηρύξει ότι δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος και θα συνάψει - εκμεταλλευόμενη τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ - αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες για να στηρίξει τη θέση της χώρας. Μ'αυτή την έννοια, η διαγραφή του χρέους μπορεί να είναι στοιχείο του άμεσου πολιτικού προγράμματος αντιιμπεριαλιστικής-αντιμονοπωλιακής διεξόδου. Ως αυτοτελές αίτημα, όμως, ισότιμο δίπλα στα άλλα, όχι.

Όσο για το "χωρίς αποζημίωση", την απάντηση την έδωσες, ίσως χωρίς να το καταλάβεις, από μόνος σου. Μίλησες για θέσεις του Μαρξ μπροστά στην επερχόμενη ΑΣΤΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ επανάσταση. Καθώς, όμως, στον ορίζοντα της ταξικής πάλης αρχίζει να φαίνεται η σοσιαλιστική επανάσταση, οι "άμεσες επιθέσεις ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία" οφείλουν να πάρουν χαρακτήρα άμεσης επίθεσης ενάντια στο κράτος, στην εξουσία της ιδιοκτησίας αυτής. Εδώ είναι η Λυδία Λίθος, η διαφορά: στην αστική επανάσταση, το "επαναστατικό" για την εργατική τάξη είναι να υποσκάπτει τα οικονομικά θεμέλια των ριζοσπαστών αστών, μιας και η εξουσία θα παραμείνει σε χέρια εκμεταλλευτών. Στη σοσιαλιστική επανάσταση, όλες οι άμεσες και μακροπρόθεσμες απαιτήσεις της εργατικής τάξης οφείλουν να συμπυκνώνονται και να κατευθύνονται στη λύση του προβλήματος της εξουσίας: ο Οκτώβρης νίκησε γιατί οι μπολσεβίκοι πέτυχαν ώστε η πάλη να "γη και ειρήνη" να υποταχθεί και να ενταχθεί στην πάλη για "όλη την εξουσία στα σοβιέτ"...

Μαξιμιλιανός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Για το μαρξ και την εποχή του με πρόλαβε ο μαξιμιλιανός.

Για τα υπολοιπα. Το τελευταίο πριν έχει ένα αφιέρωμα σε τσιτάτα του λένιν για το χρέος επί τσάρου και μετεπαναστατικά.
Το πιο ενδιαφέρον είναι κάπου το 16' που ο λένιν επιμένει να μπει θέμα διαγραφής και το συνδέει καθαρά με την επανάσταση.
"Δε θα γίνει χωρίς αυτήν; Φυσικά. Αυτό δεν είναι επιχείρημα κατά της διαγραφής, αλλά υπέρ της επανάστασης".

Κάντε τη σύγκριση με όσα λέει πχ ο πέτρος παπακωνσταντίνου. Ο οποίος λέει ότι αυτές τις μέρες ο ρίζος θυμίζει εφημερίδα αριστερίστικης γκρούπας που φαντασιώνεται μέρες δυαδικής εξουσίας. Που θεωρεί ότι όλα αυτά θα τα κάνουν οι αστοί από θέσεις μαχόμενου ρεφορμισμού και η ουσία τους θα είναι η σοσιαλμανία που είχαμε στα τέλη του εβδομήντα με τον καραμανλή. Και παράλληλα συνεχίζει να τα συγκρίνει με αυτά που έβαζαν οι μπολσεβίκοι για γη και ειρήνη, ακριβώς στην περίοδο της δυαδικής εξουσίας.
Απολαυστικός...

Πέρα από την πολεμική, χρειάζεται κι ένας πιο γόνιμος, 'εσωτερικός' προβληματισμός ως προς τι κάνουμε από εδώ και πέρα και τι τροπή θα πάρουν τα πράγματα. Ως προς την συγκυρία, τις τακτικές νίκες στο σήμερα και τη σύνδεσή τους με το στρατηγικό στόχο. Εγώ σε αυτό θα περίμενα να πει κάτι περισσότερο ο μαξιμιλιανός..

Ανώνυμος είπε...

Πάντα αξιόλογες οι παρατηρήσεις του απολιθώματος, με "κεντρίζουν" θετικά να πω μερικά πράγματα ακόμα...

Ως προς το χρέος. Ακολουθώντας την "τεχνοτροπία" του τσιτάτου του Λένιν που παρέθεσες, θα έλεγα: αυτά δεν είναι επιχειρήματα υπέρ του Π.Π., αλλά υπέρ του ΚΚΕ. Και μιας και ο Π.Π. διαβάζει πολύ το "Ριζοσπάστη", δε μπορεί να μην παρατήρησε ότι το "επιχείρημά" του έχει ήδη απαντηθεί, πριν το θέσει (εννοώ στο τελευταίο ΠΡΙΝ). Συγκεκριμένα, να τι γράφει το άρθρο του Μ. Παπαδόπουλου, στο "Ρ" της 27/6, ακριβώς για τη διατύπωση του Λένιν που ανέφερες:

"...Αντίστοιχα, ο Λένιν στο «Πρόγραμμα Ειρήνης» που προβάλλει το 1916 δεν περιορίζεται στη διεκδίκηση ενός αθροίσματος ριζοσπαστικών στόχων και συνθημάτων όπως η «δημοκρατική ειρήνη» και η άρνηση πληρωμής του χρέους. Ο Λένιν τονίζει ότι το Πρόγραμμα πρέπει να εξηγεί στο λαό πως ούτε μία απ' τις βασικές δημοκρατικές διεκδικήσεις δεν είναι πραγματοποιήσιμη σε σταθερή κλίμακα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, παρά μόνο με επαναστατικές μάχες κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού. Γι' αυτό, άλλωστε, ξεκαθαρίζει πως εξαπατά το προλεταριάτο όποιος υπόσχεται «δημοκρατική ειρήνη», χωρίς να προπαγανδίζει ταυτόχρονα και τη σοσιαλιστική επανάσταση..."

Ακριβώς στη βάση της παραπάνω λογικής, απαντούσα κι εγώ προηγουμένως στον Αποστόλη, λέγοντας επί λέξει ότι:

"Από εκεί και πέρα, ασφαλώς και πρέπει να πούμε ότι η Λαϊκή Εξουσία θα διακηρύξει ότι δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος και θα συνάψει - εκμεταλλευόμενη τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ - αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες για να στηρίξει τη θέση της χώρας. Μ'αυτή την έννοια, η διαγραφή του χρέους μπορεί να είναι στοιχείο του άμεσου πολιτικού προγράμματος αντιιμπεριαλιστικής-αντιμονοπωλιακής διεξόδου."

Το ΚΚΕ δεν είπε ποτέ ότι δεν πρέπει να τεθεί το θέμα της διαγραφής του χρέους. Το ζήτημα είναι, εκείνος που το θέτει να μην το κάνει ξεκομμένα από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, όπως το κάνουν οι "αριστεροί οικονομολόγοι", ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παρά τη μπόλικη "αντικαπιταλιστική" σάλτσα της τελευταίας). Επιπλέον, το ΚΚΕ ούτε έχει φαντασιώσεις δυαδικής εξουσίας (στο σημείο αυτό ο Π.Π. ας κοιτάξει κατά Χαριτάκη μεριά κι ας αφήσει εμάς), ούτε προφανώς ξεπέφτει στον "αριστερό οπορτουνισμό". Ακριβώς επειδή δεν είμαστε ακόμα σε φάση που το επαναστατικό κίνημα "χτυπά τις πόρτες" της εξουσίας, τώρα είναι που χρειάζεται ακόμα πιο επίμονα και πειστικά να αποδεικνύουμε αυτό που ο Λένιν δεν κουράστηκε να κάνει στον καιρό του: ότι καμία από τις δίκαιες "δημοκρατικές" (με την έννοια του ότι από μόνες τους καθαυτές δεν είναι σοσιαλιστικά μέτρα) διεκδικήσεις του λαού για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την ακύρωση των άδικων συμφωνιών που δένουν τη χώρα και το λαό στο άρμα του ιμπεριαλισμού και υποθηκεύουν το μέλλον τους στο βωμό της κερδοφορίας των μονοπωλίων, δε μπορεί να ικανοποιηθεί παρά μόνο αφού ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων. Όποιος δεν το ξεκαθαρίζει αυτό, όποιος βάζει τη γραμμή συσπείρωσης στα "δημοκρατικά" αιτήματα σήμερα, αποσπασμένα από την προπαγάνδιση της Λαϊκής Εξουσίας, αυτός σπρώχνει αντικειμενικά το εργατικό κίνημα στη συμμαχία με τμήματα του κεφαλαίου και υπό την ηγεμονία των τμημάτων αυτών, για μια "εναλλακτική" αστική διαχείριση. Αυτό, ο λαλίστατος και "απολαυστικός" (όταν δε γλύφει τον Παπαχελά στις εκπομπές του) κ. Π.Π. θα μπορέσει, άραγε, να το καταλάβει ή έχει προ πολλού κάνει τις επιλογές του; Προσωπικά, είμαι πεισμένος περί του δευτέρου, αλλά εν πάση περιπτώσει εδώ είμαστε και ας το αποδείξει με τη στάση του...

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Όμως, δυστυχώς, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Για να μην αδικώ τον Π.Π. (όχι ως προς τις προθέσεις, αλλά ως προς την ικανότητα «πλασαρίσματος» της οπορτουνιστικής γραμμής ως τάχα «γνήσια αντικαπιταλιστικής»), πρέπει να παραδεχτώ ότι στα λόγια ο Π.Π. πουθενά δε δηλώνει πως διαφωνεί με τα παραπάνω. Στα λόγια, δε θα βρείτε, όχι μόνο τον Π.Π., αλλά ούτε ένα στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που να μη δέχεται την ανάγκη ζύμωσης της επαναστατικής διεξόδου. Μας λένε όμως: «άλλο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλο οι οικονομολόγοι». Μ’άλλα λόγια, το πολιτικό υποκείμενο υπάρχει απλά για να κάνει «ζύμωση» για την επανάσταση που «κάποτε» θα έρθει και «πρέπει» να έρθει, ενώ για τη μαζική πολιτική πάλη υπάρχει το «μέτωπο» στη βάση των θέσεων των «οικονομολόγων». Αν αυτή η αντίληψη (που βέβαια «πασπαλίζεται» από μπόλικη – πλην όμως «δωρεάν» – «αντικαπιταλιστική» ρητορική και από δάκρυα «ανησυχίας» για την ανάγκη «καθημερινών νικών» κλπ.) δε συνιστά ξέκομμα της πάλης για τα «δημοκρατικά» αιτήματα, από την πάλη για την επανάσταση, τότε οι λέξεις και τα νοήματα έχουν χάσει κάθε νόημα...

Και το ΚΚΕ ανησυχεί – χωρίς εισαγωγικά – για την ανάγκη του εργατικού κινήματος να καταγράφει νίκες, επιμέρους κατακτήσεις. Και το ΚΚΕ ανησυχεί – χωρίς εισαγωγικά – για την ανάγκη να ανέβουν οι αγωνιστικές διαθέσεις. Και δεν ανησυχεί απλά, το κάνει έμπρακτα. Για να μην καταχρώμαι του χώρου, παραπέμπω στη συζήτηση με διάφορους του «χώρου» με αφορμή τη 48ωρη απεργία που κάλεσαν μια σειρά συνδικάτα με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ πριν λίγο διάστημα. Δηλαδή το σπάσιμο της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας στο λιμάνι, δεν είναι νίκη του εργατικού κινήματος; Θα τρελλαθούμε εντελώς; Όμως, επειδή εμείς ανησυχούμε χωρίς εισαγωγικά, επειδή αισθανόμαστε το βάρος της ιστορικής ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη, δεν κρύψαμε ούτε μια στιγμή την αλήθεια. Καμιά επιμέρους νίκη, κανένα «μικρό» ή «μεγάλο» συνδικαλιστικό αίτημα, καμία «δημοκρατική» διεκδίκηση δε μπορεί να υπάρξει και να σταθεί παρά μόνο όταν έχει από πίσω ένα κίνημα πολιτικοποιημένο σε αληθινά αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή γραμμή, σε τελευταία ανάλυση σε αντικαπιταλιστική γραμμή. Ο Αποστόλης, στο εξαιρετικό απόσπασμα του Μαρξ από το μακρυνό 1850 που μας θύμισε στην ανάρτησή του, θα έπρεπε να προβληματιστεί λίγο περισσότερο στο τι ακριβώς λέει ο μεγάλος διανοητής και επαναστάτης: όταν οι «δημοκράτες» δρουν σα ρεφορμιστές, όταν δηλαδή προσαρμόζουν τα πολιτικά τους αιτήματά στο πλαίσιο της αστικής οικονομικής εξουσίας, διεκδικώντας απλά την πολιτική εξουσία από την απολυταρχία, τότε οι εργάτες πρέπει να εξαπολύσουν «άμεση επίθεση κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας», δηλαδή κατά εκείνου που οι «δημοκράτες» δέχονται ως αναλλοίωτο. Σήμερα, 160 χρόνια μετά, όταν οι «δημοκράτες» περιορίζουν τα πολιτικά τους αιτήματα στο πλαίσιο της αστικής οικονομικής ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ εξουσίας, τότε οι εργάτες πρέπει να εξαπολύσουν «άμεση επίθεση» ενάντια και πάλι σε αυτό που οι «δημοκράτες» δεν αμφισβητούν: βεβαίως και στην οικονομική, αλλά πρωτίστως στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ εξουσία των μονοπωλίων. Αυτό σημαίνει δημιουργική, λενινιστική ανάγνωση του Μαρξ και όχι «τυπική», στείρα αναπαραγωγή τσιτάτων «δια πάσαν χρήσιν»...

Εννοείται ότι, μέσα από μια τέτοια οπτική, έχει νόημα η γόνιμη ανησυχία (και το εννοώ το ότι δε βάζω εισαγωγικά) του απολιθώματος για το που πάμε, τι πρέπει να γίνει, πως θα ανέβει το κίνημα κλπ. Εδώ υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν και περιθώρια βελτίωσης της παρέμβασής μας πολύ μεγάλα. Αλλού ήταν το θέμα, όμως και ελπίζω να συνέβαλλα κάπως στο να διευκρινιστούν ορισμένες κρίσιμες πλευρές του...

Μαξιμιλιανός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Προφανώς και δεν είναι επιχείρημα υπέρ του πι-πι. Ο οποίος εν παρόδω χαράζει εν πολλοίς προσωπικό δρόμο και βρίσκει και κάνει όσο το ρεύμα του δεν κάνει κάτι γι' αυτό -αν υποθέσουμε ότι θέλει να κάνει.
Το απολαυστικός που έβαλα, πιστεύω ήταν ξεκάθαρα ειρωνικό κι ας μη το 'βαλα σε εισαγωγικά.

Εγώ θα επιμείνω πάντως πως είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο ζήτημα που αφήνουμε χάριν της πολεμικής όπου χρειάζεται να δοθεί βάρος.
Αν υπάρχει ευήκοο κοινό για τις διαχειριστικές προτάσεις του πι-πι και των άλλων οικονομολόγων είναι ίσως ακριβώς επειδή δεν το έχουμε πείσει και ψάχνει να ακούσει κάτι που του φαίνεται 'καινούριο' και διαφορετικό.

Ανώνυμος είπε...

Μα κι εγώ έτσι το εξέλαβα, φίλε απολίθωμα. Αν δεν έγινε κατανοητό στο γραπτό μου, ζητώ έστω και εκ των υστέρων συγγνώμη...

Δε θα διαφωνήσω μαζί σου ότι, με βάση τα σημερινά δεδομένα του ιδεολογικού και πολιτικού συσχετισμού, ο δρόμος που προτείνουμε φαίνεται (και είναι) μακρύς και δύσβατος, ενώ οι ασυναρτησίες των "οικονομολόγων" εμφανίζονται ως "ρεαλιστικές", "φρέσκες", "ριζοσπαστικές". Σωστά είναι αυτά. Όμως, σύντομα η ίδια η ζωή θα σαρώσει αυτές τις αυταπάτες. Δεν ξερω αν διάβασες τις επίσημες - πρώτες - γερμανικές θέσεις για το πως εννοούν την "αναδιαπραγμάτευση" του χρέους (και ο "Ρ" είχε ένα μικρό σχόλιο σήμερα), αν όχι κάντο, είναι πολύ "διδακτικές". Ο σοφός λαός μας λέει "κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις". Ε, εδώ που τα λέμε, το "θαύμα" της "αναδιαπραγμάτευσης/διαγραφής" κλπ. δεν είναι καν τόσο μεγάλο...

Αλλά εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε...

Μαξιμιλιανός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σόρι τότε, εγώ δεν κατάλαβα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Από το σημερινό ρίζο και την χτεσινή συνέντευξη της αλέκας στα χανιά:

Εμείς μελετάμε - και πολύ σύντομα θα δώσουμε και στη δημοσιότητα - με αιτήματα συγκεκριμένα τι θα πληρώσει το κράτος, τι θα πληρώσει η εργοδοσία, τι θα πληρώσει η τοπική διοίκηση (και μάλιστα τώρα με τον "Καλλικράτη" που είναι τα χερούλια του κρατικού μηχανισμού). Δεν μπορεί ούτε το φως να κόβεται, ούτε το νερό να κόβεται, ούτε οι άνθρωποι να είναι ξεσπιτωμένοι, ούτε να μην μπορούν να πάρουν τις συντάξεις τους. Πρέπει να παρθούν έκτακτα μέτρα.

Αυτό δε σημαίνει ότι μετατοπίζουμε τον αγώνα στην απόκρουση των συνεπειών και κάνουμε μόνο έναν αγώνα απόκρουσης των συνεπειών. Δεν μπορούμε, όμως, να μιλάμε για ένα επιθετικό κίνημα, ολοκληρωμένο, με κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς επιθετικούς στόχους, αν ταυτόχρονα αυτό το κίνημα δε δοκιμαστεί στη διεκδίκηση συγκεκριμένων μέτρων που καταδικάζουν, αντιμετωπίζουν, αμβλύνουν τη φτώχεια, γιατί η φτώχεια είναι κακός σύμβουλος. Μπορεί, χωρίς τέτοιο συλλογικό αγώνα, να οδηγηθεί ένα κίνημα σε μια βαθιά ιστορικής σημασίας ήττα.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε απολίθωμα, δεν ξέρω αν πιστεύεις στις συμπτώσεις, πάντως όταν διάβασα τον "Ρ" στο σημείο ακριβώς που ανάρτησες, εσένα σκέφτηκα! Με πρόλαβες και δημοσίευσες το απόσπασμα και έκανες πολύ καλά, νομίζω...

Μαξιμιλιανός

Ανώνυμος είπε...

Το "τσουβάλιασμα" δεν το κάνω εγώ ... με αδεικείς !
Μόνοι του το κάνουν ...
Δες π.χ. τι θα κάνουν όλοι αυτοί στις προσεχείς εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες ...

Για ποια λάθη (δεξιά τα αποκαλείς) μιλάς ότι έκανε το Κόμμα το 56 και το 89 ;;;
Μήπως αναφέρεσαι σε πράγματα που διασπείραν αυτοί ακριβώς που τα κάναν;;;
Μην ξεχνάς ότι το 56 το Κόμμα ήταν παράνομο και το 89 πάλεψε με νύχια και με δόντια μέσα από τις διαφαινόμενες ανατροπές να κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην το φάει ο βόθρος των τότε σκανδάλων ΠΑΣΟΚ- Κοσκωτά !
Μην παρασύρεσαι από την προβοκατόρικη προπαγάνδα !

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε διαφωνώ ότι είναι φορές που τσουβαλιάζονται από μόνοι τους. Όχι τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση, όσο κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα ειδικά στα εργατικά.
Αλλά δεν ψάχνω στα λάθη των άλλων δικαίωση για τα δικά μας. Όπως ήταν η συμμετοχή στην κυβέρνηση τζανετάκη και ζολώτα και -για να μην κάνουμε σημαία τις τελικές συνέπειες μιας πορείας- το πόρισμα με την εαρ το δεκέμβρη του 88, τον κυβερνητισμό στη γραμμή του 12ου συνεδρίου για αριστερή προοδευτική κυβέρνηση και αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και το στρατηγικό έλλειμμα καθόλη αυτή τη δεκαετία.

Προφανώς και δε μας έφαγε ο βόθρος. Η αριστερά δε βρώμισε το 89', το ξεβρώμισε, έλεγε ο χαρίλαος. Το θέμα όμως είναι ότι έκανε αντικειμενικά την κολυμβήθρα του σιλωάμ για το αστικό σύστημα και τα αδιέξοδά του εκείνη τη στιγμή.
Επίσης δε θεωρώ προβοκατόρικη προπαγάνδα -κάθε άλλο- τη στάση ανθρώπων όπως ο κάππος που εκείνη την εποχή ήρθε εκ των πραγμάτων σε ρήξη με το κόμμα και μετά έλεγε: εγώ ποτέ δεν έφυγα από το κουκουέ.

Τέλος πάντων την αυτοκριτική την κάνει ο καθένας για τον εαυτό του, όχι για να δικαιώσουμε τους άλλους κι είναι απαραίτητη σαν οξυγόνο.